Xαλίλ Γκιμπράν: 'ο Κήπος του Προφήτη'

Ο μεγαλύτερος Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του "ο Κήπος του Προφήτη". Κάποια λόγια που αναφέρονται σε αυτό, πρέπει από ενόραση ή κάποιο είδος μαγείας να εμπνεύστηκε , σαν να είχε από τότε (1923 εκδόθηκε) γνώση της σύγχρονης κατάντιας της πατρίδας μας. Γράφει λοιπόν:  

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. 
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. 
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του. 
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα. Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. 
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Υ.Γ. Πρώτα - πρώτα πρέπει να ομολογήσω πως λυπήθηκα πάρα πολύ με τον εαυτό μου, που μέχρι τώρα δεν γνώριζα το παραμικρό για τον ποιητή και φιλόσοφο Χαλίλ Κιμπράν. Χρωστάω λοπόν πολλά στον και σήμερα εξαίρετο "Κυρ" του "Βήματος" που μου τον γνώρισε. Για να πω την αλήθεια εκτός απο την σελίδα του "Κυρ" και τα άρθρα του Μπαμπινιώτη και του Μαρωνίτη στο κυρίως σώμα του "Βήματος", τα υπόλοιπα ήταν για τα σκουπίδια...