Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Δεν ξέρω καν αν συζητάμε πια μεταξύ μας - Ημερολόγιο Δευτέρα 11/8/12

Τρίτη, Αυγούστου 14, 2012

Share

& Comment

Κοντεύει 2:00 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Με τον φορητό έξω στην ταράτσα, με την δροσιά και τ' αστέρια από πάνω μου για συντροφιά. Πίσω μου φωτισμένο το Πήλιο ησυχάζει. Είμαι μόνος. Όπως και στην καθημερινή μου πραγματικότητα. Οι φίλοι τελευταία λιγόστεψαν επικινδύνως. Οι συνάδελφοι στο Πανεπιστήμιο - όσο υπάρχει δουλειά και μισθός - πέρα βρέχει, καθ' ένας στην κοσμάρα του! Απλά ζώ την εικονική μου πραγματικότητα νομίζοντας ότι μοιράζομαι τις σκέψεις και τις έγνοιες μου με τους "φιλους μου" στο Facebook & Twitter. Οποία πλάνη! Πραγματική όχι εικονική.

Κάνω αυτές τις σκέψεις, με αφορμή ένα εξαίσιο - και ταιριαστό για την περίπτωσή μου - άρθρο που διάβασα πριν λίγο στην "Καθημερινή" (την οποία από σπόντα αγόρασα την Κυριακή), του οποίου το μεγαλύτερο μέρος παραθέτω αυτούσιο:

Δεν ξέρω καν αν συζητάμε πια μεταξύ μας. Συναντιόμαστε, δεν αμφιβάλλω. Μιλάμε για την αφόρητη ζέστη, για τα επικείμενα νέα μέτρα, χρησιμοποιούμε ορολογία τρόικας και υπουργείου Οικονομικών (ισοδύναμα μέτρα, οριζόντιες περικοπές…), μετράμε τις απώλειες, περιγράφουμε στιγμές στο τραμ, το μετρό, το λεωφορείο. Μας διχάζει ή μας ενώνει η λαθρομετανάστευση και η αντιμετώπισή της, δηλώνουμε εξπέρ στην εξειδίκευση των μέτρων, ανησυχούμε για το δόγμα της Θράκης, ένας υφέρπων πατριωτισμός μας πνίγει, αλλά τίποτα το σπουδαίο, το ανατρεπτικό. Μιλάμε με στόμφο, αλλά και λίγο φόβο – ένα έμπειρο μάτι τον διακρίνει στις συσπάσεις των ματιών. Η επιστροφή στην ελαφρότητα, σε αυτό που λέμε μικροσυζήτηση, είναι δεδομένη. Ο λόγος μας δεν είναι αναθεωρητικός των χαμένων αξιών, ούτε καν των γνωστών δεδομένων. Λες και το μόνο που μας ενδιαφέρει, είναι να ξορκίσουμε τη μιζέρια των άλλων, τον πόνο των άλλων.


Ορισμένοι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να μη συγκινηθούν, γράφει η Σούζαν Σόνταγκ (φωτ.) στο βιβλίο της «Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων». Όπως επίσης μας θυμίζει την κατηγορία εκείνων που επιδιώκουν την αίσθηση της ανωτερότητας από την πολυθρόνα, μακριά από τους πραγματικούς κινδύνους. Η ζωή όμως είναι εδώ, σφριγηλή, ωραία ή ωραιοποιημένη ή φρικτή, ανάλογα πάντα με τις περιστάσεις, την κοινωνική γαλήνη ή τις περιόδους πολέμου και βίας. Και τώρα τι έχουμε; Πόλεμο, μήπως; Μια μορφή πολέμου, ίσως; Ποιος θα ορίσει το πλαίσιο της παρούσας ζωής; Σε τέτοιες περιόδους γίνονται πολλαπλές και πολυεπίπεδες ζυμώσεις προκειμένου όλοι μαζί να γυρίσουμε σελίδα. Αλλά φοβάμαι πως μας διαφεύγει η ουσία. Όλον αυτό τον καιρό θα ’πρεπε να ’χουμε μετρήσει τις εγκαταλελειμμένες ανθρωπιστικές αξίες. Την ανθρωπιά του ανθρώπου, το ρόλο του, τη σύμφυτη με την εσωτερική επάρκεια πορεία του προς το μέλλον, την ευθύνη του ως μονάδα, την ευθύνη του μέσα στο σύνολο, την αναγκαία και ισότιμη συμπόρευση. Μια κοινωνία, για να αντέξει, χρειάζεται πλαίσιο αξιών που θα στοχεύουν στην άοκνη καλλιέργεια και εκγύμναση του νου, στην αξιοπρέπεια, στον αγώνα για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Αντ’ αυτού, μετράμε απλώς νούμερα και εκχωρούμε το δικαίωμα για όλα τα παραπάνω σε μικρές πολιτικές μειοψηφίες, με αμφισβητούμενη διαχειριστική ικανότητα.


Στο έργο του «Ρόσμερσχολμ», ο Νορβηγός δραματουργός Ερρίκος Ιψεν (φωτ.) βάζει τον πρωταγωνιστή Ρόσμερ να ρωτήσει τον εξουθενωμένο γερο–Βρέντελ: «Μήπως θα μπορούσα να σε βοηθήσω»; Και απαντά ο Βρέντελ: «Αν μπορούσες να μου διαθέσεις ένα ιδανικό ή ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα ιδανικά, θα έκανες καλή πράξη». Ναι, αναζητούμε ένα ζευγάρι ιδανικά. Και ελαφρώς μεταχειρισμένα, δεν θα τα αρνηθούμε. Κυρίως για να τα προσφέρουμε στους νέους ανθρώπους, στα παιδιά μας. Σε αυτούς που έρχονται με νεανική ορμή, αλλά με ψαλιδισμένα φτερά, και αναζητούν μέσα από τις σκόρπιες λέξεις μας την απάντηση για το τι είναι θεμιτό και τι αθέμιτο. Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Τι θα μπορούσε σε έναν καινούργιο κόσμο να σημαίνει κοινωνική καταξίωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Πώς θα μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στην ουσιαστική μοναξιά του ατόμου και τη διάθεση να αποσύρονται για να σκεφτούν, να αναλογιστούν, να βάλουν τάξη στα πρέπει και τα θέλω. Δεν ζούμε πια σε εποχές θυσιών της ζωής μας στο όνομα της επιβίωσης των νεότερων. Γι’ αυτό και αναζητούμε απεγνωσμένα ένα ζευγάρι ιδανικά, έστω και μεταχειρισμένα, για να τα δωρίσουμε στο μέλλον.[1]

***
Να μην ξεχάσω το τεράστιο γεγονός, ότι από σήμερα κυκλοφορεί το βιβλίο «Τα φάγαμε όλοι μαζί» του σιχαμερού  Θ. Πάγκαλου σε ηλεκτρονική μορφή (e-book) στο οποίο περιγράφει το πόσα, πότε και ποιοι «τα φάγανε» και πώς κατανέμεται η ευθύνη από πάνω προς τα κάτω, στους πολιτικούς και στους πολίτες. Πόσο χαμηλά θα πέσουμε ακόμη θεέ μου...!

***
Ένας ιρακινός μετανάστης πέθανε ήδη από μαχαιριές φασιστοχρυσαυγιτών και το δράμα συνεχίστηκε με βίαιες επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες σε 3-4 πόλεις σ' όλη την Ελλάδα, σήμερα. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος, το πράγμα να πάρει μεγάλες διαστάσεις και να γίνει ανεξέλεγκτο. Και να μην ξεχάσω να αναφερθώ σε ένα εμετικό άρθρο του αλιτήριου, κομιστή Θέμου Αναστασιάδη στην εφημερίδα του της Κυριακής.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

 -------------------------------
[1] Πηγή:Καθημερινή - Ρίτσα Μασούρα 11/8/12 (οι υπογραμμίσεις δικές μου)

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.