Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Άγιος Παστίτσιος είνα βολιώτης και συνομιλεί με τον Κώστα Βαξεβάνη

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2012
Ο Άγιος Παστίτσιος είνα βολιώτης
Επειδή πρώτον το θέμα που δημιουργήθηκε τις τελευταίες μέρες με την δίωξη του νεαρού που είχε την σελίδα στο Facebook για τον Άγιο Παστίτσιο, δεν είναι τόσο απλό όσο με την πρώτη ματιά φαίνεται και πρέπει ειδικά εμείς που ασχολούμαστε με τα social media & blogs -και όχι μόνο-, να αντιδράσουμε, δεύτερον ο ιδιοκτήτης της σελίδας είναι βολιώτης, και τρίτον, σήμερα (χθές) έδωσε συνέντευξη στον Κ. Βαξεβάνη, θεώρησα σωστό να αναδημοσιεύσω το παρακάτω σημαντικό  άρθρο και την συνέντευξη που έδωσε ο υπεύθυνος της σελίδας.
Α.Μ.

"Ο Άγιος Παστίτσιος βοήθειά μας" Του Κώστα Βαξεβάνη
 
Υπάρχουν τριών ειδών θρησκευόμενοι. Αυτοί οι οποίοι μέσα από τη θρησκεία προσπαθούν να απαντήσουν στο μεταφυσικό ερώτημα για το τι είναι ο άνθρωπος και πώς ήρθε στον κόσμο. Αυτοί οι οποίοι φοβούνται να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και θέλουν έναν Θεό να παίρνει την ευθύνη και ενίοτε να τιμωρεί. Η τρίτη κατηγορία είναι οι απατεώνες. Είναι δύσκολο ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των πιστών και τους χιλιάδες των Θεών (όλοι πραγματικοί σύμφωνα με τους πιστούς τους) να ανακαλύψεις ποιος ανήκει σε ποια κατηγορία.

Η πίστη εμπεριέχει τέτοια σχετικότητα, αλλά κυρίως μη λογική, που η υπεράσπισή της σε ένα κοινωνικό πεδίο και όχι προσωπικό, μπορεί να φέρει συγκρούσεις και την ίδια την αναίρεσή της. Όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι δεν πρέπει να σφάζονται γιατί ο δικός τους Θεός είναι ο καλύτερος. Αν υπάρχει Θεός, δεν νομίζω πως χρειάζεται τέτοια βοήθεια.

Για τους χριστιανούς αυτής της χώρας, θεωρείται γελοίος ο Παράδεισος με μέλια και πιλάφια που υπόσχεται ο Μωάμεθ. Αλλά δεν είναι καθόλου γελοίο, πως μια Παρθένος μύρισε τον κρίνο, έφερε στον κόσμο τον Θεό και παρέμεινε Παρθένος αφού γέννησε ακόμη 5 παιδιά.

Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε, αν η πίστη θα είναι ένα προσωπικό καταφύγιο ή η κόκα του λαού που λέει και ο Ουμπέρτο Έκο. Ένα τρόπος δηλαδή να αφηνιάζουμε και να αλληλοσπαρασσόμαστε.

Τα Δυτικά κράτη αιώνες πριν, έχουν λήξει αυτό το θέμα. Στα δικαστήρια της Ολλανδίας ή στα νοσοκομεία της Γερμανίας, δεν θα δεις θρησκευτικές εικόνες. Επίσης οι πολίτες δεν πληρώνουν την διάδοση της θρησκευτικής πίστης που είναι δουλειά των Εκκλησιών. Οι ιερείς δεν καθορίζουν τι θα γράφουν τα βιβλία του σχολείου. Εν ολίγοις το κράτος δεν είναι ο μάνατζερ της θρησκευτικής πίστης.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, από τη μία παίρνει μέτρα που εξοντώνουν το λαό του (ναι αυτούς τους χριστιανούς) και από την άλλη σαν να εκφράζει την μέγιστη πολιτική αλήθεια θεωρεί βέβαιο πως θα σωθούμε “με τη βοήθεια της Παναγίας”. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ISO, πιστοποίηση της Παναγίας, δεν χωράει καμία αμφιβολία. Εξωραΐζει μια καταστροφική πολιτική ψάλλοντας «τη Υπερμάχω» . Δεν γνωρίζω σε ποια κατηγορία πιστών κατατάσσει τον εαυτό του, αλλά εμένα μου θυμίζει την τρίτη κατηγορία.

Αυτό το κράτος λοιπόν, που δεν κατάφερε ακόμη να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού στον Θεό, συνέλαβε έναν 27χρονο γιατί ήταν βλάσφημος απέναντι στη θρησκεία. Γιατί ειρωνευόταν τον Γέροντα Παίσιο. Ας αφήσουμε το γεγονός πως ο Παίσιος ούτε Άγιος είναι, ούτε τέτοια απόφαση έχει βγάλει η Εκκλησία. Είναι ένας από τους πολλούς εσχατολόγους που ο τρόμος των λόγων τους, κατάφερε να φοβίσει αρκετά ώστε να τους αντιμετωπίζουν με δέος. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά ειδικά στην Αγιορείτικη κοινότητα. Άνθρωποι χωρίς καν θεολογική γνώση, που συνομιλούν με βατράχια, κυνηγιούνται από δαίμονες, ή βγάζουν χρησμούς που αργότερα κάποιοι θα κάνουν βιβλία και θα πλουτίσουν, αφού φροντίσουν για την κοσμική αγιοποίηση και όχι την θρησκευτική. Η μόδα της αγιοποίησης μετά τον Παίσιο, συμπεριέλαβε τον Ιωσήφ του Βατοπεδίου, έναν μοναχό με κατηγορίες παιδεραστίας που κοντεύει να γίνει η αρσενική Αγία Αθανασία, γιατί έχει εξακοντίσει τις πιο φοβερές ανοησίες, αρκετά ικανές να φοβίσουν τους ανθρώπους. Στη ζωή μας συμβαίνουν αρκετά κακά για να γίνουν προφήτες ,και αστρολόγοι και καφετζούδες και χαρτορίχτρες.

Ο κρατικός μηχανισμός, οι εισαγγελείς, η δίωξη ηλεκτρονικού Εγκλήματος κινητοποιήθηκαν (σε μια χώρα διαφθοράς και έλλειψης κινητοποίησης όλων αυτών) για να συλληφθεί ένας νεαρός (“Άγιος Παστίτσιος”) που σάρκαζε όλους όσοι θεωρούσαν πως το χώμα από τον τάφο του Παίσιου και η φωτογραφία του έκαναν θαύματα. Ο νεαρός ήταν ένας βλάσφημος που έπρεπε να καταδιωχθεί. Ευτυχώς όχι να ριχθεί στην πυρά (ακόμη).

Ποιος ορίζει την βλασφημία; Για έναν συγκροτημένο θεολόγο ας πούμε, βλάσφημοι είναι όλοι αυτοί που θεωρούν πως Άγιος είναι κάποιος που δεν έχει ανακηρυχθεί ως τέτοιος απ την Εκκλησία. Και όλοι αυτοί που έχουν εμπορευθεί το αμφιλεγόμενο έργο ενός μοναχού. Τι θα γίνει λοιπόν; Θα ορίσουν οι εισαγγελίες θεολόγους πραγματογνώμονες; Ή μήπως θα ζητήσουμε το know how από τον Αχμαντινετζάν;

Οι θρησκείες δεν απευθύνονται στη λογική. Γι” αυτό ακριβώς χρειάζεται η χρήση της λογικής για να μπορούν να υπάρχουν και να επιτελούν πνευματικό έργο, αντί να παράγουν μουλάδες. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει και τις θρησκείες και τις απόψεις των άλλων. Και αυτοί με τη σειρά τους μπορούν να απαντούν. Αυτή είναι η λειτουργία της Δημοκρατίας. Αν ανάψουμε φωτιές για να καίγονται οι βλάσφημοι, τότε κάποιος μπορεί να ανάψει φωτιές και για μας, στο όνομα μιας άλλης βλασφημίας.

Όσο η κρίση βαθαίνει, οι Παΐσιοι, οι Βησαρίωνες (αυτός ντε που δεν έλιωνε αλλά έλιωσε), οι καφετζούδες και οι έμποροι ελπίδας θα παρέχουν την βολική αντικατάσταση της λογικής από το αόριστο μεταφυσικό. Είναι κατανοητό. Ακατανόητο είναι το κράτος ως έκφραση της Δημοκρατικής λειτουργίας, να αρχίσει να φτιάχνει φυλαχτά από τα σώβρακα του Βησαρίωνα, την ώρα που μας παίρνει τα σώβρακα.

-------------------------------

Γενική Απεργία στον Βόλο με πολύ μεγάλες πορείες

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2012
 πορεία που ήταν προγραμματισμένη στο ιστορικό Εργατικό Κέντρο Βόλου
Στην πόλη μας τον Βόλο, η Γενική Απεργία είχε μεγάλη επιτυχία. Αυτό φάνηκε κι από την πολύ μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στις -δυστυχώς πάλι- 3 πορείες που έγιναν με πάνω από 7000 άτομα συνολικά κόσμο. Να προσθέσω πως ύστερα από πολύ καιρό η Επιτροπή Ερευνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ήταν κλειστή λόγω απεργίας. Δεν ξέρω μέχρι στιγμής τι έκανε το υπόλοιπο Πανεπιστήμιο. Πάντως συνάντησα λιγότερους από 10 Καθηγητές, πολύ λίγους φοιτητές και ελάχιστους συναδέλφους μου.

Ιδιαίτερα πολύ μεγάλη ήταν η πορεία που ήταν προγραμματισμένη στο ιστορικό Εργατικό Κέντρο Βόλου με πάνω από 5000 κόσμο, στην οποία και συμμετείχα.

Η πορεία που ήταν προγραμματισμένη στο ιστορικό Εργατικό Κέντρο Βόλου

 Η πορεία αυτή θύμιζε όντως παλιές πολύ καλές εποχές. Έγινε με την συμμετοχή μελών του ΕΚΒ, της ΑΔΕΔΥ, της ΟΕΒΕΜ, της Ένωσης Εστίασης και Διασκέδασης Μαγνησίας, του Εμπορικού Συλλόγου Βόλου, καθώς επίσης και υπαλλήλων του Λιμενικού Σώματος αλλά και μελών της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης Εργαζομένων Ανέργων του Νομού Μαγνησίας.

Με δύο μπουλντόζες στην κεφαλή της πορείας, πάνω από 5.000 απεργών, διέσχισαν τις οδούς 2ας Νοεμβρίου, Ιάσονος, Φιλελλήνων, Δημητριάδος, Καρτάλη και Αναλήψεως, φωνάζοντας συνθήματα έξω από το κτίριο της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, το οποίο φιλούσαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, για να καταλήξουν μέσω της οδού Ιωλκού στο λιμάνι της πόλης, όπου και πραγματοποίησαν συμβολικό αποκλεισμό του, διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια ιδιωτικοποίησής του.

Η πορεία του ΠΑΜΕ με αφετηρία την πλατεία Πανεπιστημίου


Την ίδια ώρα που ολοκληρώνονταν η πρώτη πορεία του ΕΚΒ, ολοκληρώνονταν και μία από τις μεγαλύτερες πορείες των τελευταίων ετών του ΠΑΜΕ, με πάνω από 1500 απεργούς, με την συμμετοχή μελών της ΠΑΣΕΒΕ, του Συλλόγου Καθαριστριών Μαγνησίας, συνταξιούχων, εργατικών σωματείων, φοιτητών και εργαζομένων στους ΟΤΑ, οι οποίοι πραγματοποίησαν προσυγκέντρωση στο Δημαρχείο του Βόλου, για να ενωθούν αργότερα με τους υπόλοιπους απεργούς στην Πλατεία Πανεπιστημίου, απ' όπου και ξεκίνησε η μεγαλειώδης πορεία τους. 

Η τρίτη πορεία με αφετηρία την Πλατεία Ελευθερίας


Μετά το τέλος των δύο προηγούμενων πορειών ξεκίνησε και η τρίτη, με σαφώς μικρότερο όγκο κόσμου (περί τους 1000 απεργούς), που είχαν αφετηρία την Πλατεία Ελευθερίας με συμμετοχή ανεξάρτητων πολιτών αλλά και μελών της Ανοιχτής Συνέλευσης Μαγνησίας, του Συλλόγου Διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων, συλλογικοτήτων και αλληλέγγυων πολιτών.

Η πορεία που πραγματοποίησαν, διασχίζοντας τις οδούς Ιωλκού, Δημητριάδος, Σόλωνος και Ιάσονος, για να καταλήξουν στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο οποίο παρέμειναν για να αποφασίσουν τις περαιτέρω κινητοποιήσεις τους.

Η πόλη είχε κατεβάσει ρολά, όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά


Αξίζει να σημειωθεί επίσης πως μέχρι το πέρας και των 3 πορειών, κυριολεκτικά όλα τα εμπορικά καταστήματα ήταν κλειστά, καθώς και τα φροντιστήρια, φαρμακεία και εμπορικά, ακόμα και τα βενζινάδικα. Τέλος τα καταστήματα εστίασης παρέμειναν κλειστά μέχρι και τις 3.00 το μεσημέρι 

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Τα έκνομα άκρα και το «Άγιο Κέντρο»

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24, 2012
Οι πρόσφατες επιθέσεις της Χρυσής Αυγής σε εμποροπανηγύρεις του Μεσολογγίου και της Ραφήνας έφεραν στο προσκήνιο για ακόμη μια φορά το θέμα της βίας, της νομιμότητας και των ορίων τους. Το ζήτημα επανέρχεται πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό και συζητιέται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τον κόσμο, ιδιαίτερα από τον Δεκέμβρη του 2008 και τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου. Τότε τέθηκε για πρώτη φορά, με μια τέτοια ένταση μάλιστα που μάλλον εύκολα εξηγείται από το συλλογικό σοκ και τη βιαιότητα των επεισοδίων που ακολούθησαν.

Ανάμεσα στο πλήθος των απόψεων που ακούγονταν την περίοδο εκείνη, εμφανίστηκε και το περίφημο σλόγκαν «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Μάλιστα, εάν θυμάμαι καλά, η φράση πρωτοχρησιμοποιήθηκε από το ελληνικό κράτος -και όχι μόνο- λίγο νωρίτερα, κατά τον πόλεμο του 2007-2008 μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Η συνολική καταδίκη της βίας στο πλαίσιο της λογικής τήρησης «ίσων αποστάσεων» αποτέλεσε την διπλωματική γραμμή των δυτικών κρατών απέναντι στον άνισο αυτόν πόλεμο.

Η αποστροφή προς τη βία και τις βίαιες πράξεις αποτέλεσε πυλώνα της ανάλυσης των γεγονότων του Δεκέμβρη για μια μεγάλη μερίδα διανοούμενων, δημοσιογράφων και πολιτικών, που έσπευσε τότε να απορρίψει με συνοπτικές διαδικασίες το φαινόμενο –καθότι βίαιο- χαρακτηρίζοντάς το ως επισφράγισμα της κοινωνικής αποσάθρωσης και της κατάρρευσης των αξιών. Το κράτος βρισκόμενο στο μάτι του κυκλώνα, καθώς θεωρήθηκε ηθικός αυτουργός για τη δολοφονία του 15χρονου, επιχείρησε ξανά την τήρηση «ίσων αποστάσεων»: φυσικά η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν απαράδεκτη (αν και ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Π. Παυλόπουλος, ουδέποτε παραδέχτηκε την ηθική του ή οποιαδήποτε άλλης μορφής ευθύνη), αλλά από την άλλη η βία του δρόμου, οι οργισμένες πορείες, οι συγκεντρώσεις μαθητών μπροστά από τα αστυνομικά τμήματα και τα «μπάχαλα» στην Πανεπιστημίου και την Πατησίων ήταν εξίσου ανεπίτρεπτα και καταδικαστέα. Κατά έναν περίεργο δε τρόπο φαινόταν να δίνεται περισσότερη βάση στην καταδίκη αυτών των τελευταίων. Οι λόγοι από πλευράς κράτους ήταν, φυσικά, ευνόητοι.

Υπό αυτό το πρίσμα το οποίο άρχισε τότε να παίρνει μορφή, οι τρεις νεκροί της Μαρφίν κατά τη μεγάλη πορεία της 5ης Μάη του 2010 θεωρήθηκαν «κληρονομιά του Δεκέμβρη», άδικα θύματα της ατιμωρησίας, της ανεξέλεγκτης δράσης των ακραίων στοιχείων. Διαμορφώθηκε έτσι φαντασιακά το αριστερό άκρο της πολιτικής τραμπάλας, η βίαιη ακροαριστερά (συμπεριλαμβανομένου του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου), η οποία λειτουργώντας εκτός πλαισίων νομιμότητας, ασκούσε τυφλή βία εμφορούμενη από μηδενιστικές και αντικοινωνικές αντιλήψεις. Έμενε να ενταθούν οι ρατσιστικές επιθέσεις της Χ.Α. στο κέντρο της Αθήνας δύο χρόνια αργότερα, για να συμπληρωθεί το αναλυτικό σχήμα των «βίαιων άκρων».

Οι εισηγητές και οι υποστηρικτές αυτής της άποψης κρατούν ψηλά τη σημαία της μηδενικής ανοχής απέναντι στη βία. Τηρώντας ίση απόσταση από τα «βίαια άκρα», αποτελούν οι ίδιοι έναν νεοφανή μεσαίο χώρο, όχι με την παλιά πολιτική έννοια -μεταξύ δηλαδή της Αριστεράς και της Δεξιάς- αλλά με την έννοια ενός αφηρημένου «κοινού νου», της προοδευτικής μετριοπάθειας, που δυστυχώς λείπει από την πλειοψηφία των συμπολιτών τους. Αυτοί λοιπόν οι «νέο-κεντρώοι» -όχι απαραίτητα κακοπροαίρετοι- είναι κατά βάση αντί- βίαιοι, νιώθουν αποστροφή για την παρανομία, αγανακτούν με το κράτος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, στηλιτεύουν την ελληνική ανθρωπολογική ιδιαιτερότητα της τεμπελιάς και της απατεωνιάς. Φυσικά οι ίδιοι δεν αποτελούν μέρος αυτής της πραγματικότητας. Αντιπροσωπεύουν τον εκσυγχρονισμό, το νοικοκύρεμα, τη δημιουργία, τον δυτικό ορθολογισμό και την πρόοδο. Η αγιογραφία του Κέντρου συμπληρώνεται με πινελιές αυτομαστίγωσης και αυτοθυματοποίησης, καθώς οι φορείς της νιώθουν τους τίμιους εαυτούς τους να ασφυκτιούν ανάμεσα στα τερατώδη άκρα που κατατρών το κάθε τι- αργοναύτες μεταξύ συμπληγάδων.

 Το άρθρο του Στ. Κασιμάτη («Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία», Καθημερινή, 18/09/2012), που πρόσφατα τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας, αποτελεί χαρακτηριστικό προϊόν αυτής της θέασης των πραγμάτων. Ανεξαρτήτως εάν ήταν σωστή ή όχι η ανάλυσή του σύμφωνα με την οποία η κύρια υπεύθυνος για της άνοδο της Χ.Α. είναι η Αριστερά (προσωπικά τη βρίσκω απλοϊκή και κατ΄ επέκταση λανθασμένη ως ανάλυση), ο Στ. Κασιμάτης μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε ένα απ’ τα κλασικότερα δείγματα αυτής της «παράδοσης».

Σύμφωνα με την ανάγνωση λοιπόν των «νέο-κεντρώων», τα «βίαια άκρα» είναι το καταφύγιο όλων των βίαιων πράξεων και ουσιαστικά ταυτίζονται. Αυτό οδηγεί σε παράδοξους συλλογισμούς όπως για παράδειγμα: τα παιδιά που πετάνε νεράντζια στο αστυνομικό τμήμα είναι το ίδιο με τη δολοφονία ενός εφήβου από κρατικό λειτουργό, το κλείσιμο των λιμανιών είναι το ίδιο με το μαχαίρωμα των μεταναστών, η εξέγερση των κατοίκων της Κερατέας είναι ταυτόσημο με τα χαστούκια του Κασιδιάρη κ.λπ. Μεταξύ αυτών των βίαιων πράξεων –σύμφωνα πάντα με την παραπάνω λογική-δεν έχει αξία να κάτσουμε να διακρίνουμε διαφορές, να τις διαβαθμίσουμε ή να τις αξιολογήσουμε ξεχωριστά. «Για μένα δεν υπάρχει κατηγοριοποίηση της βίας, η μούντζα είναι σφαίρα επειδή γεννά τη σφαίρα, όπως η μυική πίεση στη σκανδάλη του περιστρόφου — να φοβόμαστε τα γιαούρτια απ’ όπου κι αν προέρχονται» γράφει ο Κ. Αθανασιάδης (Lifo, 12/7/2012). Η μούντζα και η δολοφονία είναι λοιπόν το ίδιο: η λογική έχει πάει περίπατο.

Ακόμα κι αν επιμείνουμε να χαρακτηρίζουμε καταχρηστικά «λογική» αυτή τη χοντροκοπιά, θα πρέπει να παραδεχτούμε το δίχως άλλο ότι η αντίληψη αυτή παύει να είναι απλώς αδιέξοδη ή παράλογη, αλλά γίνεται πια επικίνδυνη και υστερόβουλη, από τη στιγμή που ορισμένες κατά κοινή ομολογία βίαιες πράξεις γίνονται ρητά ή άρρητα (λίγη σημασία έχει) αποδεκτές: η βία των ΜΑΤ και του κράτους συνολικότερα, στις αναρίθμητες καθημερινές εκφάνσεις της, είναι στην καλύτερη περίπτωση αναγκαία κακά, «άκομψες λύσεις».
Αυτό που διαπιστώνουμε όμως τελικά είναι ότι, στην ουσία, το πρόβλημα δεν φαίνεται να είναι ούτε η βιαιότητα των πράξεων, ούτε η βία αυτή καθεαυτή, αλλά η νομιμότητα. Ο Ι.Κ. Πρετεντέρης γράφει «Λυπάμαι, παιδιά, αλλά δεν υπάρχει καλή και κακή ανομία. […]. Η αριστερή τραγουδίστρια που κλέβει την Εφορία είναι το ίδιο κοινωνικά αποτρόπαια με τον μαυροντυμένο «φουσκωτό» που δέρνει Πακιστανούς» (Βήμα, 16/09/2012). Τα «άκρα» λοιπόν φαίνεται πως πριν από οτιδήποτε άλλο είναι άνομα, πηγαίνοντας κόντρα στους επίσημους θεσμούς και το νόμιμο κράτος. Και το «Άγιο Κέντρο» το μόνο που ζητά είναι το κράτος να κάνει τη δουλειά του τηρώντας τον νόμο και την τάξη.

Οι άμεσες συνέπειες αυτής της μυθολογίας είναι θλιβερές και τρομακτικές: πρώτον, εμφανίζει την υπακοή στο κράτος ως τη μόνη ηθικά και πολιτικά αποδεκτή λύση, βαφτίζοντας απαράδεκτη την κοινωνική διαμαρτυρία («παραδοσιακά», για το κράτος, η διαμαρτυρία είναι πάντοτε μειοψηφική). Δεύτερον, εξισώνει σε ηθικό και πολιτικό επίπεδο φαινόμενα όπως η ρατσιστική δολοφονία και η φοροδιαφυγή επί παραδείγματι, πράγμα τερατώδες.

Ποια μπορεί να είναι η θέση μας απέναντι σε αυτά τα ιδεολογήματα; Μήπως η άρνηση καταδίκης της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται» θα μας οδηγούσε σε μια άκριτη αποδοχή της βίας; Αυτός είναι άραγε ο κίνδυνος που καραδοκεί; Ή μήπως εάν προβαίναμε στην εξέταση και την ψύχραιμη κρίση των πολυποίκιλων πράξεων που συλλήβδην τσουβαλιάζονται εξαιτίας αυτής της λογικής υπό την ταμπέλα «βίαιες», θα ρισκάραμε να μας κατηγορήσει κάποιος ότι χρησιμοποιούμε δυο μέτρα και δύο σταθμά;

Μα, η ικανότητα διάκρισης μεταξύ συμπεριφορών, η θεμελιώδης δυνατότητα αξιολόγησης των πράξεων είναι αυτή η νοητική προσπάθεια η οποία μας κάνει να αποφεύγουμε να τα θεωρούμε όλα ένα- έναν χυλό! Μια εναλλακτική ανάγνωση δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να δικαιολογούμε κάθε είδος βίας, πόσο μάλλον να επιδιώκουμε την βίαιη σύγκρουση θεωρώντας την αναγκαίο κακό. Το μη τσουβάλιασμα των συμπεριφορών είναι η πρόκληση αυτή που θα δώσει διεξόδους και υγιείς αντιδράσεις. Οι οπαδοί του «μετριοπαθούς κέντρου» -ενδεχομένως χωρίς να το καταλαβαίνουν- αναπαράγουν ό,τι κατηγορούν. Καρδιά της συλλογιστικής τους είναι η συλλογική καταδίκη, δίχως περαιτέρω κριτήρια. Είναι η ίδια συλλογιστική που επιτρέπει στη Χ.Α. να λέει «όλοι οι μετανάστες είναι εγκληματίες».

Υπάρχουν άλλες αξίες και γνώμονες με τους οποίους μπορούμε και θα έπρεπε να εξετάζουμε την πολιτική και την κοινωνία, πέρα από το νόμιμο ή το άνομο. Οι ναζιστικές επιθέσεις της Χ.Α. και η δολοφονία των τριών ανθρώπων στη Μαρφίν είναι απαράδεκτες όχι επειδή είναι βίαιες ή παράνομες, αλλά επειδή δεν πιστεύουν στην αξία της ανθρώπινης ζωής και στην αξιοπρέπεια. Και φυσικά είναι εντελώς διαφορετικά φαινόμενα -ουσιωδώς ξεχωριστά!- από το φακελάκι ή το μη κόψιμο απόδειξης τα οποία μπορούν παρόλα αυτά με τη σειρά τους να κριθούν αρνητικά. Αλίμονό μας αν δεν μπορούμε να δούμε την βαθιά διαφορά μεταξύ των δυο! Δεν τίθεται θέμα προνομιακής μεταχείρισης της «αριστερής» από τη «δεξιά» βία, αλλά διάκριση μεταξύ διαφορετικής ποιότητας βίαιων πράξεων.

Αν σκεφτούμε τα πράγματα έτσι, ο ναζισμός δεν είναι πια το ίδιο με το παράνομο παρκάρισμα, η παθητική υποταγή στο κράτος δεν είναι πάντα ηθικά σωστή, το να ασκεί κανείς κριτική στην κρατική αυθαιρεσία και την κομματοκρατία δεν είναι ανάγκη να γίνει από δεξιά ή ακροδεξιά μπάντα. Ας ξεκολλήσουμε από τον μύθο τον έκνομων άκρων και του «Άγιου Κέντρου» και ας προσπαθήσουμε να δούμε πως για τους δημοκράτες και όσους πιστεύουν στην ανάγκη ενός ριζικού μετασχηματισμού της κοινωνίας μας, η άνοδος της Χ.Α. δεν θα είναι ποτέ και για κανέναν λόγο ευκαιρία για τη δημοκρατία.

Από τον Αργύρη Φασούλα

-------------------------------------
Πηγή: http://www.eleftheria.gr

Σχόλιο: Ένα εξαιρετικό άρθρο για το θέμα της βίας, της νομιμότητας και των ορίων της. Το  περίφημο σλόγκαν «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» δεν μπορεί να ισχύει παντού και πάντοτε. Κάθε μορφή αντίστασης μπορεί να περιέχει μορφές βίας, όπως και εκτός από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της πολιτείας και οι διάφορες αποφάσεις - νόμοι, εμπεριέχουν έμμεσα ή άμεσα βία. Άρα κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται διαφορετικά και όχι να τσουβαλιάζονται άκριτα όλα όπως κάνουν οι οπαδοί του «μετριοπαθούς κέντρου».Καρδιά της συλλογιστικής τους είναι η συλλογική καταδίκη, δίχως περαιτέρω κριτήρια. Είναι η ίδια συλλογιστική που επιτρέπει στη Χ.Α. να λέει «όλοι οι μετανάστες είναι εγκληματίες».

'Η δεξιά τσέπη του ράσου', Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24, 2012
Η δεξιά τσέπη του ράσου του Γιάνη Μακριδάκη (ΕΚΔ. ΕΣΤΙΑ ΑΘΗΝΑ 2009 ΣΕΛ. 143)

Κάτι σαν πρόλογος

Ότι πιο όμορφο, λογοτεχνικό, νοσταλγικό, ευαίσθητο έχω διαβάσει φέτος, ήταν "Η δεξιά τσέπη του ράσου", το δεύτερο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη.
Τον συγγραφέα γνώριζα ήδη σαν ευαίσθητο, ανήσυχο και προοδευτικό πολιτικό σχολιαστή από άρθρα του σε μπλογκς και είχα ήδη θετική άποψη γι' αυτόν. Ώσπου στην τελευταία συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης Εξωραϊστικής του Βόλου, μια φίλη μας συνέστησε τα 2 τελευταία του πονήματα, "Η δεξιά τσέπη του ράσου" και το βιβλίο "Η άλωση της Κωσταντίας", τα οποία και δανείστηκα. Όχι τυχαία, αλλά επειδή μου άρεσε ο πρωτότυπος τίτλος, πήρα και διάβασα το πρώτο. Μέσα σε μια μέρα το ρούφηξα όλο και το χάρηκα αφάνταστα.

Η υπόθεση του βιβλίου

Σ’ ένα ξεχασμένο κι απομακρυσμένο μοναστήρι σε κάποιο νησί του Αιγαίου ζει ένας μοναχός, ο Βικέντιος. Είναι μόνος του σ' ολόκληρο το μοναστήρι. Μόνη του συντροφιά είναι η σκυλίτσα του η Σίσσυ, που την υπεραγαπά. "Ο καλόγερος αυτός είναι υπόδειγμα της κατά Παπαδιαμάντη χριστιανορθόδοξης λαϊκής ευσέβειας. Αγαθός, αθώος, απέραντα ταπεινόφρων, πράος, με απλοϊκή αλλά βαθιά ριζωμένη θρησκευτική πίστη, με αγάπη για όλα τα πλάσματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα. Τηρεί ευλαβικά τους κανόνες της μοναστικής ζωής, αλλ΄ αφήνεται και στις μικρές, άδολες εγκόσμιες χαρές- το αγνάντεμα της θάλασσας, τους περίπατους στην εξοχή γύρω από το μοναστήρι για το μάζεμα τριφυλλιών, την κουβέντα με τους σποραδικούς επισκέπτες του μοναστηριού και, φυσικά, την τρυφερή σχέση με τη σκυλίτσα Σίσσυ ή, αργότερα, με τα κουτάβια της" (γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στα Νέα).

Κάποια στιγμή μένει έγκυος η Σίσσυ και αφού γεννάει 3 κουτάβια πεθαίνει. Συμπτωματικά αυτό συμβαίνει την ίδια μέρα, το πρωί που πεθαίνει και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Αυτό είναι και το καταπληκτικό εύρημα του Μακριδάκη εδώ, η σύμπτωση του θανάτου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου (ξημερώματα 28ης Ιανουαρίου 2008, που το μαθαίνει ο Βικέντιος από το ραδιοφωνάκι του), και του θανάτου της σκυλίτσας του Σίσσυς πάνω στη γέννα. Αφού ενταφιάζει την Σίσσυ κοντά στον ιστο της σημαίας, μετά κατεβάζει την σημαία μεσίστια, περισσότερο για την σκυλίτσα του, παρά για τον αρχιεπίσκοπο. Μετά, μέσα σε έντεκα ημέρες, δηλαδή όσες μεσολάβησαν από τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου μέχρι την ανακοίνωση του διαδόχου του, παίζεται το όλο δράμα στο μοναστήρι με τα 3 ορφανά κουταβάκια. Ουσιαστικά, όμως, η αφήγηση περιορίζεται στις επτά πρώτες ημέρες, συμπλέκοντας όσα συμβαίνουν στο χιώτικο μοναστήρι με τα τεκταινόμενα στην Εκκλησία της Ελλάδος: Τρεις οι επικρατέστεροι διάδοχοι του Αρχιεπισκόπου, τρία τα ορφανά κουτάβια που χαροπαλεύουν. Την ημέρα που η αρχιεπισκοπική σορός εκτίθεται για προσκύνημα, πεθαίνει το θηλυκό κουτάβι. Την ημέρα της κηδείας του Αρχιεπισκόπου, πεθαίνει το ένα από τα δύο αρσενικά. Την ημέρα της εκλογής του Ιερώνυμου, το τρίτο κουτάβι ανοίγει τα μάτια του και βαφτίζεται προς τιμήν του Ρώνυ.

Σχολιασμός

Εδώ έχουμε τον συγγραφέα να παίζει με τις αντιθέσεις: 
  • ένας μοναχός από τη μια, κι ένας αρχιεπίσκοπος από την άλλη. 
  • Η ταπεινή όψη της θρησκείας στη μορφή του αγαθού Βικέντιου από τη μιά και η δημόσια, επιβλητική της έκφραση (αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος), βαδίζουν παράλληλα,
  • την αμφιταλάντευση ανάμεσα στη θρησκευτική πίστη και την εκκοσμίκευσή της,
  • η σκληρή ζωή του μοναχισμού από τη μιά και η ανάγκη για συντροφικότητα από την άλλη,
  • ο αγώνας μεταξύ ζωής και θανάτου,
  • ο σιωπηλός πόνος, για ένα πλάσμα ταπεινό και άκακο όπως η μικρή σκυλίτσα, σε αντιδιαστολή με ένα δημόσιο πένθος, όπως αυτό του θανάτου του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου,
  • το δόσιμο χωρίς ανταπόδοση.
Θα περίμενε κανείς από τα παραπάνω, το βιβλίο να είναι γεμάτο από νουθεσίες και διδάγματα για μια καλύτερη ζωή. Τίποτα απ' αυτά δεν υπάρχει. Ο αναγνώστης πλημμυρίζεται από αφτιασίδωτο συναίσθημα, πληθώρα εικόνων και εντέλει ονειρικών καταστάσεων που τον συνεπαίρνουν. Γιατί και με απλά, απέριττα, φυσικά και καθημερινά "υλικά" μπορείς να "ζωγραφίσεις" μαγικές εικόνες και να δώσεις ζωή στην αφήγηση:
«Γονάτισε στα σανίδια και ακούμπησε το χέρι του στη σακουλιασμένη της κοιλίτσα. Ανάσα καμιά. Η καρδιά του τρεμόπαιξε μες στα στήθια. Εσκυψε βαθιά κι έχωσε το κεφάλι του μες στην ψαροκασέλα, ακούμπησε τ’ αυτί του στο κορμάκι της. Και τότε, έτσι γονατιστός, ανασηκώθηκε, κοίταξε τον ουρανό κι έβγαλε μια κραυγή ο δόλιος, που έσκισε πέρα για πέρα την παγερή βουή του βοριά. Σήκωσε τα χέρια ψηλά σε παράκληση κι έμεινε κάμποση ώρα εκεί ασάλευτος. Από τα μάτια του κυλούσανε καυτά ποτάμια κι η μύτη του άρχισε να πλημμυρίζει». Έτσι περιγράφει ο συγγραφέας τον αφόρητο πόνο και την οδύνη του μοναχού Βικέντιου για τον θάνατο όχι ενός ανθρώπου, αλλά για τη σκυλίτσα του, τη Σίσσυ, τη μόνη του συντροφιά του εδώ και χρόνια. 

Εκείνο όμως που θέλει να δείξει ο συγγραφέας δεν είναι τον πόνο του θανάτου ή την προσήλωση στην πίστη. Δείχνει τον αγώνα του μοναχού Βικέντιου που αφοσιώνεται στο να διασώσει τα τρία κουτάβια της Σίσσυς. Αγωνίζεται ψυχή τε και σώματι να καταφέρει να τα μεγαλώσει μέσα στις αντίξοες συνθήκες του κρύου, του παλιού μοναστηριού. Για να το καταφέρει, για να νιώθουν τη ζεστασιά του σώματος, ο Βικέντιος τα κουβαλάει τυλιγμένα σε μια κάλτσα στη δεξιά τσέπη του ράσου του στη διάρκεια της μέρας. «Εχωσε το χέρι του στην τσέπη και το ανασήκωσε, έβγαλε τα μπροστινά του ποδαράκια έξω και πέρασε το τσεπόχειλο κάτω από τις μασχαλίτσες του. Απόμεινε αυτό να, κρεμάμενο, με το κορμάκι του μέσα στην τσέπη και τα τυφλά ματάκια του κατάφατσα στον πρωινό ήλιο».
Γιατί το νόημα της ζωής είναι το τι διαλέγουμε να… φυλάμε και να προστατεύουμε μέσα στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, στην ψυχή μας δηλαδή.

Επίλογος

Το βιβλίο αυτό αποτελεί για μένα καθαρά λογοτεχνικό γεγονός. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Ανυπομονώ να διαβάσω και άλλα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη, όπως το "Ανάμισης ντενεκές", το δε "Η άλωση της Κωσταντίας" το έχω δανειστεί ήδη.

O Γιάννης Μακριδάκης

O Γιάννης Μακριδάκης (akridaki@gmail.com) γεννήθηκε το 1971 στη Xίο και σπούδασε Mαθηματικά. Το 1997 ίδρυσε το Kέντρο Xιακών Mελετών Πελινναίο.

Για το βιβλίο του αυτό λέει στην Συνέντευξή του στην Κρυσταλία Πατούλη:
"Το ράσο είναι το χαϊδεμένο μου, γιατί εκτός των άλλων το έχει αγαπήσει πολύ ο κόσμος. Μου ξύπνησε μέσα μου το μοναστήρι που από μικρό παιδί μου άρεσε και με ενέπνεε όλη αυτή η φύση εκεί, και άρχισα να πηγαίνω κάθε μέρα επί τρεις μήνες και να μαζεύω ήχους, ομιλίες, λόγους, μυρωδιές, εικόνες για να γράψω το βιβλίο. Και όταν ένιωσα έτοιμος ότι έχω πολύ υλικό μαζέψει μέσα μου, αποσύρθηκα και πήγα και σκεφτόμουν ποια θα είναι η ιστορία που θα μπει για να τα συνδέσει όλα αυτά τα πράγματα που είχα μαζέψει, και ξαφνικά πέθανε ο Χριστόδουλος και μού δωσε τη φλασιά! Το ράσο είναι το βιβλίο, άλλωστε, που με έχει σημαδέψει σε σχέση με την εικόνα που έχουν για μένα οι αναγνώστες και σήμερα είναι στην 11η χιλιάδα ή στην 12η.

Στη… δεξιά τσέπη του ράσου του ο Μακριδάκης τι έχει φυλαγμένο; 

Την ψυχή μου φαντάζομαι ότι έχω φυλαγμένη εκεί. Την ψυχή μου, την αφέλειά μου και το πάθος μου. Αυτά, που δεν με αφήνουν να συμμορφωθώ με την κοινωνία. Που είμαι 40 χρονών και δεν θυμάμαι ποτέ να είδα μια διαφήμιση στην τηλεόραση και να είπα ότι με αφορά. Μα ποτέ. Τα ‘βλεπα όλα σαν ένας παρατηρητής που βλέπει πράγματα που αφορούν μόνο τους άλλους. Και όχι μόνο στις διαφημίσεις. Σε όλα. Λες και είμαι αλλού. Αυτό. Φυλάω τη μοναχικότητά μου. Ύμνος στη μοναχικότητα είναι το ράσο. Και στην αγνή αγάπη. Στην αγνή πίστη,"

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2012) Το ζουμί του πετεινού, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2011) Η άλωση της Κωσταντίας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010) Ήλιος με δόντια, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010) Λαγού μαλλί, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010) Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι· όλοι, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2009) Η δεξιά τσέπη του ράσου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2008) Ανάμισης ντενεκές, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2007) 10.516 μέρες, Πελινναίο
(2006) Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι· όλοι, Πελινναίο



#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

-------------------------------


Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Ξενοδοχείο Lutetia - Βιβλίο του Pierre Assoulin

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2012
"Ξενοδοχείο Lutetia" Βιβλίο του Pierre Assoulin (Εκδ.Πόλις,σελ.434)

Μια πρώτη γνωριμία με το βιβλίο

Το βιβλίο αυτό του Pierre Assoulin, γνώρισε τεράστια επιτυχία στην Γαλλία και στην Ευρώπη. Στη χώρα του, το 1995, πήρε το βραβείο Prix de Maisons de la Presse. Από τα προηγούμενα τρία μυθιστορήματά του, το Double vie εξασφάλισε και το Βραβείο των Βιβλιοπωλών.  Το μυθιστόρημα στη βάση του ιστορικό και λεπτομερώς τεκμηριωμένο, διαδραματίζεται σε ένα αληθινό παλάτι της αριστερής όχθης του Σηκουάνα, στο περίφημο ξενοδοχείο Lutetia,  το πρώτο ξενοδοχείο τεχνοτροπίας art-deco, χτισμένο το 1910, από τους ιδιοκτήτες του πολυκαταστήματος Bon Marche γιά να διευκολύνονται οι πελάτες του, αλλά καθιερώθηκε από την αρχή ως ένα από τα ξενοδοχεία σύμβολα της πόλης και καλύπτει γεγονότα που συνέβησαν ανάμεσα στο 1938 και το 1945. Ο συγγραφέας ο Πιέρ Ασουλίν μάζευε το υλικό του από την δεκαετία ακόμη του 1971. Πρόκειται για ένα αληθινό μυθιστόρημα που δίνει μεγάλες ελευθερίες στον συγγραφέα του να αναφερθεί όχι μόνον τα αληθινά περιστατικά αλλά να επινοήσει καταστάσεις, να αναπτύξει δράματα και να φανταστεί τη ζωή μέσα στο μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο.Το ξενοδοχείο Lutetia, ήταν και παραμένει έως σήμερα, ένα από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία του Παρισιού. Στα περίπου 250 δωμάτιά του έχουν μείνει τόσο σημαντικοί άνθρωποι που ζαλίζεσαι από την παρέλαση ονομάτων και μόνο.

Ο Ασουλίν αναδεικνύει το ξενοδοχείο Lutetia ως πρωταγωνιστή του ομώνυμου βιβλίου του. Ουσιαστικά αποτελεί την αυτοβιογραφία του ξενοδοχείου, όπως ήδη αναφέραμε και συγκεκριμένα για την περίοδο 1938 έως το 1945. Η αυτοβιογραφία αυτή (ενός ξενοδοχείου), παίρνει ζωή και πλοκή, διαμέσου της προσωπικής αφήγησης του ήρωά του Κιφέρ, ο οποίος, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει όλα τα συμβαίνοντα γύρω από αυτόν και μέσα σ' αυτό, διότι από την αρχή έως το τέλος της αφήγησης ουσιαστικά παραμένει εσώκλειστος στο Ξενοδοχείο. Αν θέλετε, αυτό είναι το "εύρημα" του συγγραφέα: αυτοβιογραφία του ξενοδοχείου Lutetia από το 1938 - 45 διαμέσου του εσώκλειστου Κιφέρ!.


Ο Κιφέρ, ως πρώην αστυνομικός, αναλαμβάνει από την πρώτη στιγμή, την διεύθυνση της ασφάλειας του ξενοδοχείου. Είναι εγκατεστημένος σε ένα μικρό χώρο κοντά στην είσοδο και το κεντρικό σαλόνι,μπορεί να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει και από επαγγελματική διαστροφή (και όχι μόνο),κρατά καρτέλες, σημειώσεις (αρχεία) για τον κάθε πελάτη. Αυτό βέβαια αλλάζει κάπως στην περίοδο της κατοχής και μετά, αλλά με τον έναν ή άλλο τρόπο, η διαστροφή του αυτή παραμένει ενεργή. Η αφήγησή του είναι στεγνή, ελλειμματική, απουσιάζει το συναίσθημα, το πάθος. μοιάζει περισσότερο με ιστορική αναφορά γεγονότων. Ο ίδιος άλλωστε σαν χαρακτήρας είναι κλειστός και μελαγχολικός, στιγματισμένος από την εγκατάλειψη της μητέρας του στα παιδικά του χρόνια.


Δομή του βιβλίου


Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις περιόδους - κεφάλαια:
  • Την προπολεμική περίοδο (Ο κόσμος πριν - 158 σελίδες), από το 1938 έως πριν τον πόλεμο (1940) και την Γερμανική κατοχή. Η αφήγηση εδώ αν και σχετικά χαλαρή, γίνεται μετά την ανάγνωση των πρώτων 50 - 60 σελίδων αρκετά κουραστική και πολλές φορές ανούσια, από την συχνή αναφορά πολλών ονομάτων των διάσημων και μη θαμώνων που επισκέπτονται και μένουν στο Ξενοδοχείο. Ανάμεσα τους βρίσκονται πολλά γνωστά ονόματα όπως οι Τόμας Μαν, Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, Ντε Γκωλ, Βίλι Μπραντ, Τζέιμς Τζόυς (για τον οποίο αφιερώνονται 8 σελίδες) και πολλοί άλλοι που μας δίνονται μέσα από τις καθημερινές, ανθρώπινές τους στιγμές.
  • Την περίοδο του πολέμου και της Γερμανικής κατοχής 1940 - 44 (Στο μεταξύ- σελ.161 έως 290, 129 σελίδες) όπου το Lutetia μετατρέπεται σε έδρα της Γερμανικής αντικατασκοπείας αφού το ξενοδοχείο επιτάσσεται από τους Γερμανούς και εκεί εγκαθίσταται η γερμανική αντικατασκοπία..Ο Κιφέρ, καθώς και μεγάλο μέρος του προσωπικού, παραμένει. Ενώ η διγλωσσία του (γεννημένος στην γερμανόγλωσση Αλσατία), τον κάνει ιδιαίτερα χρήσιμο ως διερμηνέα του κατακτητή, προσπαθεί να ισορροπήσει σ' ένα τεντωμένο σχοινί, καθώς και η Αντίσταση ζητά τη βοήθειά του. "Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος χωρίς να χάσει την αξιοπρέπειά του; Αυτό το ερώτημα αντηχούσε διαρκώς στ' αυτιά μου, τώρα περισσότερο παρά ποτέ". Πλήθος τα ονόματα, τα περιστατικά, η Αντίσταση αλλά και οι συνεργάτες των Γερμανών καθώς βεβαίως και οι μαυραγορίτες. Πολλές ημερομηνίες και τα περιστατικά που αναφέρονται εδώ, χρωματίζουν την περίοδο 1940-44. Ο Κιφέρ στην προσπάθειά να επιζήσει προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Για τον αναγνώστη το κεφάλαιο αυτό είναι όντως, κυρίως από ιστορική άποψη, αρκετά σημαντικό.
  • Και τέλος την περίοδο της απελευθέρωσης (Η ζωή μετά - 293 έως 415, 122 σελίδες) – το σημαντικότερο και συγκλονιστικότερο κομμάτι του μυθιστορήματος, κατά την άποψή μου,όπου το ξενοδοχείο μετατρέπεται σε κέντρο υποδοχής των επιζησάντων και των προσφύγων, οι οποίοι επιστρέφουν από τα στρατόπεδα κατοχής (Άουσβιτς,Μπούχενβαλντ κλπ). Ο Κιφέρ εδώ μαζί με πλήθος εθελοντών υποδέχονται τα ανθρώπινα ερείπια που γυρίζουν από τη φρίκη, ενώ έξω από το ξενοδοχείο μαζεύεται το πλήθος που περιμένει ν' αναγνωρίσει κάποιο δικό του ή, κρατώντας φωτογραφίες στα χέρια να ρωτήσει για την τύχη του (πόσο γνώριμη, αλήθεια, αυτή η εικόνα για μας εδώ που ακόμα τη ζούμε...). Άπειρες μικρές ιστορίες καταγράφονται, προσωπικά δράματα που δεν έχουν τελειωμό, σκελετωμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους, να ξεχάσουν, να ξαναρχίσουν τη ζωή τους. Ανάμεσά τους και η Ν., -ο ανομολόγητος έρωτας του Κιφέρ- που θα χαρίσει ένα τελευταίο, αδύναμο χαμόγελο στον πάντα μελαγχολικό Κιφέρ, καθώς φεύγει με την οικογένειά της.

Επίλογος


Το βιβλίο αυτό αν και χαρακτηρίζεται μυθιστόρημα περισσότερο μοιάζει με ιστορικό χρονικογράφημα. Αν αποτολμούσα να βαθμολογήσω τα 3 κεφάλαια του βιβλίου, θα έδεινα τους βαθμούς 2-4-4 ή 2-3-5 (με σύνολο το 10) για τα 3 κεφάλαια του βιβλίου. Το 1ο κεφάλαιο, μπορεί κανείς να το ξεπετάξει στα γρήγορα, ακόμα και να το παραλείψει, ενώ τα βασικότερα είναι το 2ο και κυρίως το 3ο, που καθηλώνει τον αναγνώστη. Τελικά σαν ιστορικό μυθιστόρημα το βιβλίο αυτό παρέχει στον αναγνώστη πολλές πληροφορίες για την κατοχική και μετακατοχική ιστορία των Γάλλων και όχι μόνο, παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω πως άξιζε τον κόπο (και τα... πολλά 20,00 €).


Σχετικά με τον συγγραφέα


Ο Πιερ Ασουλίν γεννήθηκε  στην Καζαμπλάνκα το 1953 και ζει στο Παρίσι από 13 χρονών, ενώ από τα 18 του εργάζεται ως δημοσιογράφος. Διδάσκει μάλιστα δημοσιογραφία στη σχολή Πολιτικών Επιστημών και διατηρεί ένα από τα πιο παρεμβατικά blogs (Η δημοκρατία των βιβλίων) στο διαδικτυακό τόπο της εφημερίδας Le Monde. Άρχισε να γράφει μυθοπλασία το 1998 αφού προηγήθηκαν 15 βιβλία ντοκουμέντων, οι βιογραφίες του συγγραφέα Σιμενόν, του Καρτιέ Μπρεσόν, του Ερζέ, του Γκαλιμάρ. Είναι ένα προοδευτικό πνεύμα, πολέμιος του Σαρκοζί και θέτει διαρκώς ηθικά και υπαρξιακά ερωτήματα. «Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς χωρίς να προδώσει την συνείδησή του;» είναι ένα από τα βασικά ερωτήματα που επιθυμεί να απαντήσει γράφοντας αυτό το μυθιστόρημα.

Ο Πιέρ Ασουλίν πιστεύει ότι τελικά η λογοτεχνία σε αντιδιαστολή με την ιστορική ή πολιτικοκοικωνική ανάλυση «μόνον αυτή και όχι τα ντοκουμέντα μπορεί να αποδώσει τον παραλογισμό των καταστάσεων και των ανθρώπων, μας δείχνει αυτά που αισθανόμαστε αλλά δεν βλέπουμε, μας διδάσκει ότι είμαστε διαφορετικοί», τονίζει σε συνέντευξη του στην Μικέλα Χαρτουλάρη, στα ΝΕΑ. Για να συμπληρώσει: «Είναι η προέκταση της ελευθερίας».



Υ.Γ.
Παραθέτω το παρακάτω ποίημα που κάποιος άγνωστος άφησε στη θυρίδα του Κιφέρ (γνωστό και σαν ποίημα του Μπρέχτ που στην πραγματικότητα ήταν ποίημα που Ο Μάρτιν Νίμελερ, ο Γερμανός λουθηρανός πάστορας, έγραψε το 1937), γιατί είναι σήμερα στην εποχή που ζούμε στην πατρίδα μας περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ:
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές,
δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές,
δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,
δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους καθολικούς,
δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να πάρουν εμένα,
και δεν απέμεινε πια κανείς για να πει οτιδήποτε.



#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ κ.λπ. και μπρός όλοι μαζί για ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2012
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Επιτέλους να και μια διαφορετική και ουσιαστική ΑΛΛΗ ΆΠΟΨΗ για το αδιέξοδο των έως τώρα συνδικαλιστικών πρακτικών (και τακτικών), όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων, η οποία προέρχεται από τα κάτω και λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους:



ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ (μεταξύ σας) ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ
και λοιπές συνδικαλιστικές οργανώσεις
και μπρός όλοι μαζί για 
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Σκληρή ανακοίνωση κατά των συνδικαλιστικών φορέων ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ εξέδωσε το σωματείο εργαζομένων στο Μετρό Θεσσαλονίκης.
 «Σε αυτά τα δυο μνημονιακά χρόνια που τα χάσαμε όλα και έχουμε ταπεινωθεί τελείως η ΓΣΕΕ , η ΑΔΕΔΥ , δυστυχώς και το Π.Α.Μ.Ε μας τρέλαναν στην επαναστατική γυμναστική με 24ωρες απεργίες και άντε και μια 48ωρη», αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους οι εργαζόμενοι.
Διαβάστε χαρακτηριστικά σημεία της ανακοίνωσης:
«Το σωματείο μας στην έκτακτη γενική συνέλευση που πραγματοποίησε στις 5/9/2012 αποφάσισε να μην ξαναστηρίξει 24ωρη απεργία για τους παρακάτω λόγους.
Δυο χρόνια περίπου ζούμε σε μνημονιακό καθεστώς που μας το επιβάλανε ξένα και ντόπια συμφέροντα. Ένα καθεστώς που δεν περνάει σχεδόν μέρα που να μην προσπαθήσουν να μας πάρουν και κάτι παραπάνω. Ένα καθεστώς που έχει ανεβάσει την ανεργία στο 25% που μέχρι τέλους του 2012 θα έχει φτάσει στο 30% , στους δε νέους η ανεργία βρίσκεται στο 50%.Το παραγωγικότερο κομμάτι της χώρας ψάχνει την τύχη του εκτός συνόρων και αυτοί που μένουν στον τόπο τους δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν όνειρα.
 (…)
Σε αυτά τα δυο μνημονιακά χρόνια που τα χάσαμε όλα και έχουμε ταπεινωθεί τελείως η ΓΣΕΕ , η ΑΔΕΔΥ , δυστυχώς και το Π.Α.Μ.Ε μας τρέλαναν στην επαναστατική γυμναστική με 24ωρες απεργίες και άντε και μια 48ωρη.
Ρωτάμε λοιπόν και θέλουμε απάντηση απ' όλους αυτούς που έχουν στρογγυλοκαθίσει στις συνδικαλιστικές καρέκλες με στόχο γιατί όχι και ένα βουλευτιλίκι ή ακόμα και υπουργιλίκι, να μας πουν ποιο μέτρο πήραν πίσω οι τροικανοί της Ευρώπης και της κυβέρνησης από τις 24ωρες απεργίες που κάναμε μέχρι τώρα ;  και δεν είναι λίγες.
Αφού λοιπόν διαπιστώσατε ότι είχαμε «τεράστιες επιτυχίες» με τις 24ωρες, αποφασίσατε να μας κατεβάσετε σε ακόμη μια 24ωρη στις 26 Σεπτέμβρη έτσι για να ξεμουδιάσουμε και να βγείτε πάλι στο μπαλκόνι, να μας «φουσκώσετε» τα μυαλά με μεγαλοστομίες, «φοβερίζοντας» τους τροικανούς ότι τάχα μου θα μας βρούνε μπροστά τους.
Κύριοι, έστω και τώρα που και ο τελευταίος Έλληνας έχει αντιληφθεί πού το πάτε, να είστε σίγουροι πως όλοι οι Έλληνες έχουμε καταλάβει πως δεν έχουμε μόνο Ευρωπαϊκή και Κυβερνητική τρόικα αλλά δυστυχώς έχουμε και συνδικαλιστική τρόικα. Έστω λοιπόν και αυτήν την ύστατη στιγμή μπορείτε να το σώσετε.
Σας προτείνουμε και απαιτούμε να παραμερίσετε όλες τις ανούσιες κομματικο-ιδεολογικές σας διαφορές, διότι αυτό δεν ενδιαφέρει διόλου τους εργαζόμενους που υποφέρουν, να σκύψετε πάνω στα προβλήματα που απασχολούν όλη την κοινωνία, να καθίσετε σε ένα τραπέζι, να κάνετε την αυτοκριτική σας, να μας πείτε ένα μεγάλο συγγνώμη για αυτά που έχουμε υποστεί και αν θέλετε να βάλουμε ένα φρένο σ' αυτήν την λαίλαπα που θα μας πεθάνει όλους, να βγείτε και να προτείνετε το αυτονόητο που είναι μονόδρομος πια:
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.
Αν δεν μπορείτε να τα βρείτε ακόμα και τώρα που έχουμε πιάσει πάτο, αφήστε τα. Ίσως το κάνουμε καλύτερα μόνοι μας (…)».

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------
Πηγή: enikos.gr

«O κ. Draghi μίλησε». Σε ποια γλώσσα Γιάννη;

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2012
Κύριε Βαρουφάκη,

Ομολογώ πως δεν έχω υπόψη μου άλλη περίπτωση οικονομολόγου που τα άρθρα του να αναπαράγονται από πολλά site αλλά το σπουδαιότερο να έχουν αναγνωσιμότητα στο αποκαλούμενο «πλατύ κοινό» (συνήθως διαβάζονται από τους «ειδικούς»). Αυτό βέβαια, αγαπητέ Γιάννη, αποδεικνύει με έμμεσο έστω τρόπο πως οι Έλληνες αγωνιούν αλλά και διψούν για κάτι άλλο εκτός των τετριμμένων (και κατά βάση ηλίθιων), «αναλύσεων» του τύπου: «κακά τα μέτρα αλλά αναγκαία» (πχ. του οικονομολόγου πρωθυπουργού μας στη ΔΕΘ).

Φίλτατε Γιάννη, σχετικά με τα δύο τελευταία συνεχόμενα άρθρα σου «Αναμένοντας τον κ. Draghi» (5/9) και «Ο κ. Draghi μίλησε» (7/9), να μου επιτρέψεις να ανακατέψω λίγο την «τράπουλα». Παραθέτω κάποια δεδομένα μιας και δεν είναι όλοι «Βαρουφάκηδες».

Α. Ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κεφαλαίων είναι η Γερμανία (άλλωστε μαζί με Ολλανδία και Λουξεμβούργο είναι οι μόνες πλεονασματικές χώρες). Τα κεφάλαια που έχουν δανείσει οι Γερμανοί (Δημόσιο, Τράπεζες και επιχειρήσεις) στον «κακό» νότο είναι τα παρακάτω (τα ποσά είναι σε δις € και τα έχω στρογγυλέψει).



Δημόσιο Τράπεζες Επιχειρήσεις Σύνολο
Ισπανία 21 63 64 148
Ιταλία 40 48 46 134
Πορτογαλία 6 13 10 29
Ελλάδα 18 3 8 29

Τα 4 «γουρουνάκια» λοιπόν χρωστούν 340 δις €. Η υπόλοιπη Ευρώπη χρωστά άλλα 1080 δις €. Συνολικά δηλαδή η Ευρώπη χρωστά 1420 δις € (1,42 τρις €). Αν μάλιστα προσθέσει κανείς και τα κεφάλαια επενδυτικών και κερδοσκοπικών funds που είναι τοποθετημένα σε ομόλογα χωρών της Ευρώπης και είναι γερμανικά, τότε το παραπάνω ποσό αυξάνει ακόμα περισσότερο.

[Παρενθετικά σημειώνω πως τα δανεικά χρήματα είναι εικονικό χρήμα ή μιας και ζούμε στην εποχή των computers ηλεκτρονικό χρήμα. Γι’ αυτό άλλωστε ο μεγάλος έρωτας των τραπεζών είναι το Fiat money (Fiat στα λατινικά σημαίνει δημιουργώ). Ενδεικτικά η Deutsche Bank με ίδια κεφάλαια 36 δις € έχει σύνολο ισολογισμού 1500 δις € (1,5 τρις € !!). Δηλαδή έχει πολλαπλασιαστή 42 (περίπου). Βεβαία και οι απλοί πολίτες όταν δανείζονται ή κόβουν επιταγές ή χρησιμοποιούν κάρτες, δημιουργούν εικονικό χρήμα. Όμως υπάρχουν δύο τεράστιες διαφορές. Η ποσοτική διαφορά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να δανειστεί 42 φορές τα δικά του χρήματα (Πχ. με 100.000 € να δανειστεί 4.200.000 €). Το σημαντικότερο όμως είναι η τεράστια ποιοτική διαφορά. Αν ο απλός πολίτης κάνει λάθος εκτιμήσεις ή υπολογισμούς ή κάτι στραβώσει (πχ. κρίση), θα χάσει το σπίτι του ή την επιχείρησή του (και αν έχει κι επιταγές πιθανόν να καταλήξει στη φυλακή). Επιπλέον θα συνεχίσει να χρωστά τα δανεικά μέχρι δευτέρας παρουσίας κι αυτός κι οι κληρονόμοι του [1]. Στις τράπεζες δεν τρέχει τίποτα. Έρχεται το κρατικό ιππικό και καθαρίζει (εννοείται με χρήματα των απλών πολιτών)].

Β. Στο σύστημα Target II της ευρωζώνης η εικόνα δανειστών και οφειλετών είναι: (Αύγουστος του 2012, τα ποσά σε δις €).

ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ
ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ





Γερμανία 727
Ισπανία 423
Ολλανδία 124
Ιταλία 28
Λουξεμβούργο 123
Ελλάδα 105
Φιλανδία 59
Ιρλανδία 103



Πορτογαλία 74



Βέλγιο 41



Αυστρία 38



….



κλπ

Παρατηρήσεις

(β1) Επειδή κάποιοι, δικαίως, εκπλήσσονται με τα +123 δις ευρώ του Λουξεμβούργου, σημειώνω πως τα ποσά του Λουξεμβούργου ουσιαστικά είναι κι αυτά γερμανικά. (Το Λουξεμβούργου είναι ο φορολογικός παράδεισος των Γερμανών). Θυμίζω πως πρόεδρός του είναι ο Jean Claude Juncker (και από το 2004 είναι ο ημιμόνιμος Πρόεδρος της ομάδας των Υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης).
(β2) Από τον πίνακα αυτό προκύπτει πως η ΕΚΤ (με κατατιθέμενα κεφάλαια 10,76 δις και ισολογισμό 3 τρις) χρωστά στη Γερμανία 727 δις (και συνολικά 1034 δις). Ποσά βέβαια που τα χρωστούν στην ΕΚΤ, οι κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών.

Βαράτε με κι ας κλαίω

Έρχομαι στις αποφάσεις που υποτίθεται ΔΕΝ ήθελαν οι Γερμανοί μέχρι χθες. Αρχικά θυμίζω πως το μεσημέρι ο Draghi ανακοίνωσε την απόφαση της ΕΚΤ και το βράδυ (της ίδιας μέρας) βραβεύτηκε από τον Σόϊμπλε που στην βράβευση είπε: «‘Όταν έχουμε τέτοιους ανθρώπους στην Ευρώπη, οι οποίοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους με τέτοιο παραδειγματικό τρόπο, τότε δεν φοβάμαι για τη σταθερότητα του Ευρώ» (Die Welt). Πάμε παρακάτω.

Ο κ. Draghi αποφάσισε την χωρίς όριο (η ακριβής φράση του ήταν: No quantitative limits) αγορά ομολόγων των χωρών του νότου. Όμως αυτά τα ομόλογα (ουσιαστικά Ισπανίας, Ιταλίας και ίσως αύριο και Γαλλίας) θα είναι περιουσιακά στοιχεία της ΕΚΤ. Δηλαδή ουσιαστικά της Γερμανίας (βεβαίως έμμεσα). Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά η Γερμανία θα έχει δικαιώματα στις χώρες που χρωστούν. Άμεσα στην ΕΚΤ και μέσω αυτής, έμμεσα, στις χώρες που χρωστούν. Εννοείται πως ανάλογα δικαιώματα έχουν στις χώρες της ευρωζώνης οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και επιχειρήσεις της Γερμανίας (βλέπε πίνακα στο Α).

Ποια ήταν μέχρι χτες η πολιτική και δημοσιονομική γραμμή των Γερμανών άρα και της ευρωζώνης; Οι (περιβόητες) αγορές θα υποχρεώνουν τις κακές χώρες και τις κυβερνήσεις τους να κάνουν δημοσιονομική εξυγίανση παίρνοντας τα κατάλληλα προς τούτο μέτρα. Πώς θα το κάνουν αυτό οι αγορές; Πολύ απλά με την πίεση που θαασκούν στα spreads των κρατικών ομολόγων. Κοντολογίς, οι αγορές θα συνετίζουν τις κυβερνήσεις. Ο Draghi όμως μίλησε, όπως λέει και ο Βαρουφάκης, και πλέον η ΕΚΤ θα συνετίζει τις αγορές με οποιοδήποτε κόστος και έτσι θα προστατεύει τα κράτη και τις κυβερνήσεις. (Το άλλο με τον Τοτό ήδη το ξέρετε). Έθεσε βέβαια και κάποιους όρους.

Η αγορά των ομολόγων από την ΕΚΤ θα γίνεται (από τη δευτερογενή αγορά) μόνο αν η χώρα υπάγεται στο μηχανισμό EFSF (πρόεδρος ο γερμανός T. Wieser και διευθύνων σύμβουλος ο γερμανός K. Regling) ή το διάδοχο μηχανισμό ESM (γερμανική διοίκηση και εδώ) και εφαρμόζει τις προβλεπόμενες μεταρρυθμίσεις. Θα μπαίνουν δηλαδή σε ειδικό πρόγραμμα αποτοξίνωσης (πχ για την Ελλάδα να σταματήσουν οι Έλληνες να πίνουν ούζα). Δηλαδή οι κυβερνήσεις θα δεσμεύονται με ένα MoU (μνημόνιο) και αν σταματούν τις μεταρρυθμίσεις τότε και η ΕΚΤ θα σταματά τις αγορές ομολόγων οπότε οι αγορές θα αναλαμβάνουν δράση και θα τιμωρούν. Έτσι αν αύριο γίνουν (και φυσικά θα γίνουν) εκλογές σε κάποια χώρα, πχ Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία ή Πορτογαλία και η νέα κυβέρνηση αρνηθεί να σφάξει (ή μάλλον να συνεχίζει να σφάζει) το λαό της, τότε η ΕΚΤ θα την αφήσει βορά στις αγορές. Αν τώρα αυτό δεν είναι εκβιασμός τότε τι είναι και τι νόημα έχουν οι εκλογές; Πρακτικά Ισπανοί και Ιταλοί (και όποιοι άλλοι αύριο) θα πρέπει να δεχθούν εποπτεία των εθνικών τους προϋπολογισμών (στα πρότυπα ΔΝΤ και Ελλάδας). Ποιος θα ασκεί την εποπτεία και θα χαράζει πολιτικές δίνοντας τις κατευθυντήριες γραμμές; Μα φυσικά οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη. Δηλαδή με απλά ελληνικά οι Γερμανοί. Αν πάλι αυτό δεν είναι ταπείνωση και απροκάλυπτη απώλεια εθνικής κυριαρχίας τότε τι είναι;

Σημειώνω ακόμα το εξής κουφό. Στο ESM που θα έχει κεφάλαια 700 δις συμμετέχουν η Ιταλία (με 18%) και η Ισπανία (με 12%). Δηλαδή η Ιταλία θα βάλει 126 δις (το 18% των 700 δις) και η Ισπανία 64 δις (το 12% των 700 δις). Που θα βρουν (οι χρεωμένοι) Ιταλοί και Ισπανοί αυτά τα τεράστια ποσά για να συμμετάσχουν, ένας «θεός» το ξέρει. Αν τελικά δεν συμμετάσχουν (που μάλλον είναι το πιθανότερο) ή συμμετάσχουν με δανεικά, το ESM θα είναι κυριολεκτικά γερμανικό.

Τα ομόλογα που θα αγοράζει η ΕΚΤ θα έχουν διάρκεια ανάλογη με αυτή που «τρέχει» παράλληλα προς τις τράπεζες με τα LTROs. Δηλαδή μέχρι τρία χρόνια. Θεωρητικά το διάστημα αυτό είναι αρκετό για να επιβληθούν οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Ποιες μεταρρυθμίσεις; Μα αυτές που γίνονται και στη χώρα μας (για το καλό μας). Διάλυση κοινωνικού κράτους και εργασιακών σχέσεων, πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας κλπ. Η διάρκεια των 1 – 3 ετών έχει όμως μια πολύ σημαντική παράμετρο. Περιορίζει το χρόνο αποπληρωμής της Γερμανίας στα τρία χρόνια.

Η ΕΚΤ παραιτείται, για τις αγορές του νέου προγράμματος, από το δικαίωμα «πρώτης διασφάλισης» (σε σχέση με ιδιώτες κατόχους κρατικών ομολόγων). Δηλαδή σε περίπτωση «κουρέματος» (haircut) χρέους ή αδυναμίας αποπληρωμής (πτώχευση) η ΕΚΤ στο μέλλον θα δέχεται και ζημιές των ομολόγων που θα αγοράζει. Αν τώρα σας πω ότι και αυτό είναι κουστουμάκι κομμένο και ραμμένο για τη Γερμανία θα εκπλαγείτε; Αν πράγματι στο μέλλον κάποια ομόλογα κουρευτούν ή υπάρξει αδυναμία αποπληρωμής τους ποιος θα έχει ζημιά; Θα μου πείτε η ΕΚΤ. Σωστό. Άρα όλες οι χώρες της ευρωζώνης μαζί και η Γερμανία συμπληρώνω εγώ. Η ζημιά όμως για τη Γερμανία θα είναι μόνο κατά το ποσοστό συμμετοχής της στη ΕΚΤ που είναι 18,94% και όχι 100% αν χρεοκοπούσε μια χώρα οφειλέτης της. Δηλαδή με την απόφαση Draghi η Γερμανία, ακόμα και στη χειρότερη των περιπτώσεων, έχει εξασφαλίσει το 81,06% των χρημάτων της περιορίζοντας τη ζημιά της στο 18,94%. Ουσιαστικά κάνει διάχυση (διασπορά) κινδύνου.

Επιγραμματικά

Η Γερμανία, δηλαδή ο κύριος δανειστής της Ευρωζώνης (βλέπε πίνακες), εξασφαλίζει τα χρήματά της από την ΕΚΤ η οποία ΕΚΤ είναι οικονομικά εξαρτημένη απ’ αυτήν (τη Γερμανία). Εξασφαλίζει εποπτεία και κυριαρχικά δικαιώματα στους οφειλέτες της ΕΚΤ. Αύριο θα ανταλλάσσει τις απαιτήσεις της με περιουσιακά στοιχεία των κρατών οφειλετών της και θα επεμβαίνει κυριαρχικά στα κράτη αυτά για την είσπραξη τους. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν προτεκτοράτα, δεν έχετε άδικο. Κοντολογίς η Γερμανία εφαρμόζει κατά γράμμα μια παλιά ρήση (και διαχρονική αλήθεια) του M.A. Rothschild: «Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του».

Το συμπέρασμα του Βαρουφάκη είναι πως: «ο Πρόεδρος της ΕΚΤ μόλις εισήλθε σε ένα αδιέξοδο … Η Κρίση τον ανάγκασε σε αγορές ομολόγων επειδή η Περιφέρεια «αυτονομήθηκε» λόγω της ασύμμετρης ύφεσης που την πλήττει και η οποία ανεβάζει τα επιτόκια δανεισμού των επιχειρήσεων στην Περιφέρεια την ώρα που τα ρίχνει στην Γερμανία. Για αυτό αρχίζει αγορές ομολόγων της Περιφέρειας. Για να κλείσει αυτή την ψαλίδα» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου). Ναι Γιάννη μου. Τον πήρε ο πόνος τον Draghi αν ο φαρμακοποιός της γειτονιά σου δανείζεται με 10% (αν βρει να δανειστεί) και ο γερμανός φαρμακοποιός με 1%. Το ίδιο για την όποια μικρή, μεσαία ή μεγάλη επιχείρηση (που για τα δεδομένα της Γερμανίας, κι όχι μόνο, είναι «περίπτερο»).

Ο κ. Draghi «μόλις έλαβε μία απόφαση με ουσιώδεις επιπτώσεις στους Γερμανούς φορολογούμενους» μας λέει ο Gideon Rachman στους Financial Times (11/9/12).
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Bundesbank που αυθημερόν έβγαλε ανακοίνωση  στην οποία μας λέει πως τα σχέδια της ΕΚΤ «ισοδυναμούν με χρηματοδότηση κυβερνήσεων τυπώνοντας χρήμα» και «αναδιανέμουν σημαντικούς κινδύνους σε φορολογούμενους πολλών χωρών». Αφήνει δε να εννοηθεί πως η πρωτοβουλία της ΕΚΤ και του Draghi είναι παράνομη και επικίνδυνη και πως οι Γερμανοί φορολογούμενοι ούτε λίγο ούτε πολύ θα πληρώσουν τη λυπητερή. Ο Jens Weidmann επικεφαλής της Bundesbank στην ΕΚΤ, που έχει μόνο μία ψήφο όπως άλλωστε και όλοι οι άλλοι κεντρικοί τραπεζίτες [2], ήταν ο μόνος που ψήφισε κατά του προγράμματος αγοράς ομολόγων. (Απορούν ακόμα κάποιοι γιατί στη Γερμανία αριστεροί και δεξιοί συμφωνούν ότι η λιτότητα στον κακό Νότο και τα «γουρούνια» πρέπει να είναι το τίμημα των πακέτων «στήριξης»;)
Δεν θα συνεχίσω σήμερα. Σε επόμενο άρθρο (προαναγγέλλω τον τίτλο: «Γράμμα στο Βαρουφάκη») θα αναφερθώ αναλυτικά. Επί του παρόντος να βάλω ένα πρόχειρο διαγώνισμα.

Διαγώνισμα.

Ποιο από τα αναφερόμενα πρόσωπα είπε:

(Ι) «Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανάμεσα σε όλους τους λαούς της θα βρει ταχέως αυξανόμενη ευημερία όταν τα εθνικά οικονομικά σύνορα παραμεριστούν»

(α) Ο Σόϊμπλε (β) Ο Μπαρόζο (γ) Άλλος

(ΙΙ) «… να επανοργανώσει την Ευρώπη γκρεμίζοντας τα σύνορα που ακόμα χωρίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Είμαι πεπεισμένος ότι σε 50 χρόνια ο κόσμος δεν θα σκέφτεται πλέον με όρους χωρών»

(α) Ο Βίλλυ Μπραντ (β) Ο Χέλμουτ Κολ (γ) Άλλος

(ΙΙΙ) «Η διαίρεση της Ευρώπης σε μικρές εθνικές οικονομίες και συστήματα επικοινωνίας είναι εκτός χρόνου. Όχι πια διαβατήρια και βίζες. Η ενοποίηση της Ευρώπης αποδεικνύεται ως μια αναπόφευκτη εξέλιξη»

(α) Ο Κ. Καραμανλής (β) Ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν (γ) Άλλος

Για να μην σας έχω σε αγωνία η σωστή απάντηση και στις τρεις είναι η (γ).

Συγκεκριμένα:

Στο (Ι) : Arthur Seuss Inquart διοικητή της κατεχόμενης από τους ναζί Ολλανδίας (το 1940).
Στο (ΙI) : Joseph Goebbels Υπουργός Προπαγάνδας της Χιτλερικής Γερμανίας (11/9/40)
Στο (III) : Carl Megerie Αξιωματούχος του Υπουργείου Προπαγάνδας του Ράιχ (το 1941).

Τρεις προσφορές σε όσους απάντησαν σωστά.

- «Η αταξία των μικρών εθνών πρέπει να εξουδετερωθεί. Η προσπάθεια της Γερμανίας αποσκοπεί στη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης» Adolf Hitler το 1943.

- Τον Ιούνιο του 1940 ο Hermann Goering (στρατάρχης του Ράιχ, υπουργός Πολεμικής Αεροπορίας και δεύτερος στην ιεραρχία της Χιτλερικής Γερμανίας), διέταξε την εκπόνηση σχεδίου με σκοπό: (1) Να καθιερωθούν σταθερές και αμετάκλητες ισοτιμίες στα νομίσματα των ευρωπαϊκών χωρών. (2) Να αρθούν οι τελωνειακοί δασμοί ανάμεσα στις κατεχόμενες χώρες και το «Μείζων Γερμανικό Ράιχ». Τη διαταγή του στρατάρχη υλοποίησαν (τότε στα χαρτιά, σήμερα …) ο οικονομολόγος του Ράιχ, CarlClodius και ο πρεσβευτής του Ράιχ, Ritter σε κείμενο που προέβλεπαν: Τελωνειακή, οικονομική και νομισματική ένωση των χωρών της Ευρώπης.

- Tο 1944 τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στο πολεμικό μέτωπο. Η ήτα για τους διορατικούς γερμανούς ήταν θέμα χρόνου. Σύμφωνα με την έκθεση EW-Pa 128 τηςΥπηρεσίας Πληροφοριών του Αμερικανικού Στρατού, έκθεση που είναι γνωστή ως «The Red House Report», κορυφαία μέλη της βιομηχανικής και τραπεζικής ελίτ της Γερμανίας συγκεντρώθηκαν (10 Αυγούστου 1944) στο ξενοδοχείο Maison Rouge του Στρασβούργου. Εκεί σχεδίασαν την μακροχρόνια υλοποίηση της τελωνειακής, οικονομικής και νομισματικής ένωσης των χωρών της Ευρώπης. Ένα «τέταρτο Ράιχ» (μια νέα γερμανική αυτοκρατορία) που όμως δεν θα ήταν πολιτική/στρατιωτική αλλά οικονομική.
Θα συμφωνείτε πως ως «θεωρίες συνομωσίας» τα παραπάνω είναι πολύ καλά. Το δυστύχημα για όλους μας είναι πως όσα συμβαίνουν αργά και σταθερά στην ΕΕ,κάνουν τις συνθήκες περί ισότιμης συμμετοχής, ισοτιμίας στη λήψη αποφάσεων, κοινοτικής αλληλεγγύης και άλλες παπαριές να φαντάζουν ακριβώς ως τέτοιες. Δηλαδή παπαριές. Αντίθετα η Ευρώπη έχει προ πολλού απαντήσει σε ένα παλιό ερώτημα. Ευρωπαϊκή Γερμανία ή Γερμανική Ευρώπη; Οπότε …

Γιάννη μου, «ο κ. Draghi μίλησε». Τώρα σε ποια γλώσσα μίλησε, κάνει νιάου, νιάου. Και δεν είναι μια γάτα που ξέρει γερμανικά αλλά μάλλον μια Γερμανία που«μιλά χιτλερικά». Γι’ αυτό Γιάννη μου σήμερα και αύριο το μείζον είναι ποια ΕΕ και γενικότερα Ευρώπη; Αν θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει ΕΕ γιατί οι λαοί δεν θα ανεχτούν μια παρασιτική τραπεζοκρατία και φεουδαρχικές σχέσεις εξάρτησης και κατοχής. Άλλη Ευρώπη ονειρεύονται. Κοντός ψαλμός αλληλούια ή όπως έλεγε κι ένας καπετάνιος «οι νύχτες είναι γκαστρωμένες».

Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr
[1] Βλέπε άρθρο μου εδώ: http://www.koutipandoras.gr/?p=22804
[2] Υποθέτω θα βγάζει αφρούς από το στόμα κάθε φορά που γίνεται ψηφοφορία και η ψήφος του μετράει όσο και της Ελλάδας ή της Μάλτας, της Σλοβενίας κλπ.Kalo kuragio κύριε Weidmann. Οσονούπω θα διορθωθεί αυτή η παραφωνία.

-----------------------------------
Πηγή: www.koutipandoras.gr

Εξαιρετικά κατατοπιστικό άρθρο...

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

«Η άλωση της Κωσταντίας» συνέντευξη του Γιάννη Μακριδάκη

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 15, 2012
Μια αφήγηση – παρουσίαση από την Κρυσταλία Πατούλη για την εμπειρία ανάγνωσης του μυθιστορήματος «Η άλωση της Κωσταντίας», το νέο βιβλίο του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εστία.

«Εμείς οι χριστιανοί», έλεγε η Κωνσταντία, «δεν βάζουμε γαμπρούς Οθωμανούς ή νύφες Τούρκισσες στα σπίτια μας, πεντακόσια χρόνια το βαστούσαμε αυτό, από παππούδες μας το βρήκαμε να μην παίρνουμε από αυτούνους». Η ίδια, από κείνες τις Πολίτισσες, που παρέμειναν αναγκαστικά και για πάντα εκτός συνόρων της πατρίδας τους, αλλά όπως και όλοι οι έλληνες στη συνοικία του Τζιχάνγκιρ, συντηρεί με νύχια και με δόντια τα «σύνορά» της στις πεποιθήσεις, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τις... συνταγές και κυρίως τα όνειρα για το μέλλον της κόρης της.

Παραδοσιακή Κωνσταντινοπολίτισσα, λοιπόν, -όχι τυχαία- η Κωσταντία γιατί, δεν έχει να… ανατρέψει. Ακόμη και οι λέξεις της «βγαίνουν σαν ψυχές» από το παρελθόν, ανάμεσα σε… βαριές ανάσες, καθώς διαβάζει απνευστί το σοκαριστικό γράμμα του γαμπρού της, που συλλαβίζει… μόνο ανατροπές.

Η κόρη της, έκανε το λάθος (τώρα το βλέπει!) και τον παντρεύτηκε πριν ένα χρόνο τον Γιάννη, έναν χιώτη -τάχα μου δήθεν- στην καταγωγή (όπως συνειδητοποιεί επίσης τώρα) και φιλόλογο στο επάγγελμα (στο μόνο που δεν την κορόιδεψε ο... αθεόφοβος, αλλά που ξέρεις μ' αυτόν!).
«Ις there anybody out there?» μοιάζει να φωνάζει από την άλλη πλευρά ο Γιάννης, δραπετεύοντας από το... The Wall, ενώ εξομολογείται στην πολυσέλιδη επιστολή που έστειλε από την Χίο εν έτη 2005 στην 65χρονη πεθερά του, την πραγματική ιστορία της καταγωγής του, ξετυλίγοντας βασανιστικά το νήμα που τον δένει με τις ρίζες του, το πολύπλοκο όσο και τρομακτικό γενεόγραμμά του.

Και η αφήγηση προχωράει με συναρπαστική αγωνία, σε δύο σκηνικά, ένα αυτό του γράμματος του Γιάννη, και ένα εκείνο της Κωσταντίας με τη φίλη της Βαγγελία που το διαβάζουν όλη τη νύχτα, χάνοντας τον ύπνο τους, σχολιάζοντάς το γραμμή προς γραμμή.

Η αφήγηση, άλλωστε, είναι και η λέξη κλειδί αυτού του μυθιστορήματος που η «Άλωση της Κωσταντίας» όχι μόνο την ανανοηματοδοτεί αλλά και την προστατεύει ως κόρη οφθαλμού... καθώς μέσω αυτής, ο ήρωάς του ανακατασκευάζει το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, και μάλιστα, όχι μόνο το δικό του μα και του κάθε εν δυνάμει «άλλου», του κάθε εν δυνάμει «διαφορετικού» (υιοθετώντας τις πολλές, πολύπλοκες και ιδιοσυγκρασιακές "φωνές" τους κατά Μιχαήλ Μπακτίν) εντός και εκτός μας.

Σταθείτε στην σκηνή που ο Γιάννης αντικρίζει για πρώτη φορά τον πατέρα του. Αριστουργηματική και απίστευτα αληθινή στιγμή. Είναι, όμως άραγε η αλήθεια; Το μόνο σίγουρο είναι ότι μένει ανεξίτηλα σαν αποτύπωμα στο μυαλό του αναγνώστη επαναλαμβάνοντας ότι τελικά, τις «Ιθάκες» μας τις κατασκευάζουμε εμείς οι ίδιοι και όχι μόνο ως προορισμό, μα κυρίως ως αφετηρία.

Η επινόηση είναι η μεγαλύτερη αλήθεια; Είμαστε άραγε μόνο ότι κάθε φορά επιλέγουμε να αφηγούμαστε; Ο τρόπος, η συνήθεια, ο σκοπός της αφήγησής μας; Είμαστε οι... λέξεις μας; Τα σύνορα; Τα τείχη που διαλέγουμε να φυλάμε σαν... Θερμοπύλες;

Με ανάλογα αναπάντητα ερωτήματα (ο Μακριδάκης άλλωστε, δεν συνηθίζει να δίνει απαντήσεις, να κάνει διδαχές, να καταδεικνύει, ή να χειραγωγεί) και ενώ ο ένας επαναπροσδιορισμός σαν ντόμινο συμπαρασέρνει τον επόμενο καταρρίπτοντας μοιραία όλες τις προηγούμενες... αλήθειες, η αφήγηση φτάνει στο τέλος της και παρόλα τα σασπένς, την ανεπανόρθωτη... έκθεση των ηρώων, την τραγωδία και την συγκίνηση συγχρόνως με την κωμωδία και το ξεκαρδιστικό γέλιο, ξαφνικά το σκηνικό, οι πρωταγωνιστές και οι ιστορίες τους δείχνουν απελπιστικά απαράλλακτοι. Κι όμως, ΟΛΑ, έχουν αλλάξει.

Το ευφυέστερο σύγγραμμα του Μακριδάκη και ένα βιβλίο, αναμφισβήτητα χωρίς σύνορα.

συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά. Από το 1997, που ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου, οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό “Πελινναίο”. Έχει γράψει τα βιβλία “Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι. Χιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Μέση Ανατολή: Μαρτυρίες 1941 – 1946″ (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2006) και “10.516 μέρες: Ιστορία της νεοελληνικής Χίου 1912 -1940″, ιστορικό αφήγημα (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2007), το πρώτο μυθιστόρημά του “Aνάμισης ντενεκές” (Eστία 2008) κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο (2009) και στα τουρκικά, “Η δεξιά τσέπη του ράσου”, νουβέλα (Εστία 2009), “Ήλιος με δόντια”, μυθιστόρημα (Εστία 2010), “Λαγού μαλλί”, νουβέλα (Εστία 2010), “Η άλωση της Κωσταντίας”, μυθιστόρημα (Εστία 2011), “Το ζουμί του πετεινού”, νουβέλα (Εστία 2012).

Διαβάστε ακόμη για την προσεχή μεταφορά του βιβλίου στο σανίδι του θεάτρου Μεταξουργείο:
---------------------------------------
Πηγή: tvxs.gr

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.