Αυτός και το σακίδιο

Τι είναι αλήθεια το Ποτάμι και τι η μαγευτική TVpersona που μετά βδελυγμίας απαρνείται το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τα παιδιά του «κομματικού σωλήνα»; Τι συμβολίζει αλήθεια το σακίδιο που η TVpersona αγόγγυστα κουβαλά; Μήπως ο Σταύρος είναι ο νέος Μεσσίας σε μεταμοντέρνο περιτύλιγμα, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου πακεταρισμένες σε σακίδιο; Η μήπως είναι το αιώνιο αρσενικό που κάθε θηλυκό προσμένει στη ζωή του για να ολοκληρωθεί; Ο εραστής που θα διεισδύσει στο (θηλυκό) εκλογικό σώμα για να το μυήσει σε ηδονές που μόνον εκείνος μπορεί να χαρίσει; Ή είναι ένας απλός κομπέρ του συστήματος που με το μικρόφωνο στο χέρι ασταμάτητα κάνει βόλτες επί σκηνής και με χαρακτηριστική άνεση απαντά σε ερωτήσεις από ένα αθέατο κοινό, στήνοντας ένα onemanshow;[1]

 

Ατέλειωτα τα ερωτηματικά μπροστά σε αυτό το «νέο», το «φρέσκο» και το «εναλλακτικό» πράγμα που σαν επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος επισκέφτηκε με μορφή κόμματος τον Σταύρο όταν κοίταζε επίμονα το ταβάνι σε βαθιά περισυλλογή για όλα και για τίποτα. Η μόνη σίγουρη απάντηση είναι το ότι πρόκειται περί μιας εξόφθαλμης κατασκευής, προϊόν της διαπλοκής των μήντια και των εγχώριων μεγιστάνων που τα ελέγχουν με πολιτικά κέντρα. Σκοπός της «παρθενογένεσης» είναι ο Ποταμός να διαχυθεί με χύμα στυλ στο εκλογικό σώμα και να διεμβολίσει ως δούρειος ίππος όχι γενικώς το κουρασμένο πολιτικό τοπίο, όπως ο ίδιος ο ευαίσθητος δημοσιογράφος ισχυρίζεται, αλλά την Αριστερά και πολύ συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μαρκούτσι του Σταύρου στοχεύει στα μεσαία εκείνα στρώματα που ακόμα φαντασιώνονται ότι θα ξαναβρούν το προ Μνημονίου απολεσθέν λάιφ στάιλ τους που γι’ αυτά συγκροτεί ταυτότητα, τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα ασχέτως αν είναι copyandpaste έτοιμων εικόνων από τα ΜΜΕ και τις χολιγουντιανές ταινίες. Γι’ αυτά τα μεσοστρώματα, όπως και για πολλούς νεολαίους, εκείνο που φταίει είναι γενικώς το σύστημα, οι πολιτικοί και η πολιτική που είναι αδιακρίτως κακοί/ή, που μιλούν την ξύλινη γλώσσα των αριθμών και των θεσμών και κατάντησαν τη χώρα «σ’ αυτό το χάλι». Προνομιακά σε αυτό το κοινό, ο «αντιεξουσιαστής», ζωντανός και χαλαρός Σταύρος πλασάρει την πολιτική ως καταναλωτικό προϊόν που δίνει στον αγοραστή την ψευδαίσθηση της απόλαυσης. Η απόλαυση αυτή είναι πολλαπλή: ερωτική με τη χυδαία σεξιστική εκδοχή της, ψυχαγωγική με τους εξυπνακισμούς του, βαθιά λαϊκίστικη (το παιδί από τις δυτικές συνοικίες που δεν ξέρει ξένες γλώσσες) αλλά και πατριωτική («δεν λυγίζουν τα πόδια μου» στους Ευρωπαίους). 

Πάνω απ’ όλα όμως εγκαλεί με την αλτουσεριανή έννοια τους ψηφοφόρους του ως αυτό που είναι ο ίδιος, δηλαδή ο επιτυχημένος ενός συστήματος που όμως αποκρύβει: του συστήματος των παντοδύναμων ΜΜΕ. Τους καλεί να ταυτιστούν με την εικόνα του αμφισβητία των πάντων, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο σκόπιμα βάζει στο κέντρο του διεφθαρμένου και κουρασμένου πολιτικού σκηνικού. Η απάτη βρίσκεται ακριβώς στο παραπάνω: ενώ ο ίδιος στην πραγματικότητα έχει χτίσει μία «λαμπερή» καριέρα σε μια υποτιθέμενη αμφισβήτηση, αυτήν που ζητά όμως επίμονα να εκφράσουν με την ψήφο τους, μαζί με τον καθόλου «φρέσκο» εκβιασμό του ότι αν δεν πάρει 5% θα εγκαταλείψει (!), θα τους οδηγήσει στην πλήρη καταστροφή.

Το Ποτάμι και ο Σταύρος είναι μόνον εικόνα χωρίς περιεχόμενο. Και εδώ έγκειται ο κίνδυνος, ακριβώς διότι ως κενό σημείο μπορεί να νοηματοδοτηθεί από τον καθέναν με τον τρόπο που επιθυμεί ώστε να συγκροτήσει τη φαντασιακή του σχέση με την πολιτική. Είναι ίσως η πιο καθαρή έκφραση του μεταμοντέρνου σε μια χώρα που βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση και έχει αποδείξει ότι η ιστορία μπορεί να είναι και κυκλική διότι ο Μεσαίωνας είναι εδώ. Γι’ αυτήν τη χώρα ο Σταύρος δεν έχει προτάσεις — ή μάλλον έχει συνθέσει ένα μοντάζ από βαριά αντιδραστικές και δεξιές θέσεις μαζί με άλλες εκσυχρονιστικές, που όμως δεν συνιστούν πρόγραμμα. Επαίρεται μάλιστα για το ότι «δεν έχουμε τεκμηριωμένες απόψεις», πουλώντας έτσι το σπάσιμο άλλου ενός πολιτικού ταμπού. Ο λόγος του είναι σκόπιμα αβαθής διότι επενδύει στην απουσία περιεχομένου. Όταν όμως πιέζεται επιτέλους να πει κάτι πλασάρεται ως «ο καλός διαπραγματευτής» με την Τρόικα γιατί θα πάει «πρεσβευτής να μιλήσ[ει] για το δίκιο του Έλληνα που έχει προσφέρει “αυτά”».[2] Τρέμετε, Τροικανοί, με τα «αυτά» του Σταύρου!

Σίσσυ Βελισσαρίου

Η Σίσσυ Βελισσαρίου διδάσκει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι μέλος Επιτροπής Προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ

[1] Διακαναλική του Σ.Θεοδωράκη στη Θεσσαλονίκη, 20.5.2014.

[2] Συνέντευξη στον ΣΚΑΪ, 20.5.2014.

--------------------

Πηγή:enthemata