Η πρώτη νίκη ήρθε, αναμένω σημαντικότερες... (Η κριτική ας περιμένει λίγο...)

Απόψε κερδήθηκε η πρώτη μάχη. Κυρίως ηττήθηκε ο παραλογισμός μιας πενταετίας, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από την απόλυτη υποταγή στην τρόικα κι ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα έφερνε την καταστροφή. Με λίγα λόγια, από απόψε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα, είναι δύο κόμματα που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η τρόικα μας τελείωσε και δεν θα ξαναδούμε την ταπεινωτική εικόνα μεσαίων ξένων αξιωματούχων να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και στο Μέγαρο Μαξίμου για να δίνουν διαταγές στους υπουργούς και στον πρωθυπουργό τής χώρας. Τέλειωσε και το μνημόνιο, το οποίο αντικαθίσταται από μία σειρά μεταρρυθμιστικών προτάσεων της κυβέρνησης σε κρίσιμους τομείς, όπως η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και τα μέτρα κατά τής ανθρωπιστικής κρίσης, για τις οποίες μάλιστα, και είναι προς τιμή της, ζητά και τη συνδρομή τής αντιπολίτευσης. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να περιμένουμε την εξειδίκευση αυτών των προτάσεων μέχρι τη Δευτέρα και, κυρίως, να δούμε να εγκρίνονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι, όμως, πολύ σπουδαίο ότι η κυβέρνηση έχει μεταφέρει την ατζέντα τής συζήτησης από τις άκριτες ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά και τα μέτρα λιτότητας, όπως η μείωση των συντάξεων, η αύξηση συντελεστών ΦΠΑ κα τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα, στα οποία είχε δεσμευτεί η κυβέρνηση Σαχλαμαρά, στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος εδώ και δεκαετίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είναι αλήθεια ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για την άμεση εφαρμογή μέτρων αντιμετώπισης ανθρωπιστικής κρίσης τα οποία, όπως έχει προκύψει από τη διαπραγμάτευση, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν όλα μέσα στις επόμενες 100 ημέρες. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε προεκλογικώς για διαγραφή κι όχι για "έξυπνη απομείωση" του δημόσιου χρέους, η οποία στην ουσία θα βαρύνει, εφόσον επιτευχθεί, τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Είναι, όμως, λογικό σε μία διαπραγμάτευση να μην τα κερδίζεις όλα, όπως είναι επίσης λογικό το επιχείρημα Βαρουφάκη πως η κυβέρνηση δεν εκλέχθηκε για να εφαρμόσει το σύνολο του προγράμματός της μέσα στους επόμενους τέσσερις μήνες αλλά σε τέσσερα χρόνια. Είναι, επομένως, αναγκαίο βραχυπρόθεσμα να ψηφιστούν τα νομοσχέδια, για παράδειγμα, που αφορούν τα "κόκκινα" δάνεια και τη ρύθμιση των χρεών και μακροπρόθεσμα τόσο να εφαρμοστεί το σύνολο του προγράμματος της Αριστεράς όσο, κυρίως, να διαγραφεί μέρος τού δημόσιου χρέους και να εφαρμοστεί ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε εγκλωβισμένοι από την έγκριση των δανειστών μας στην άσκηση εθνικών πολιτικών...  

Με την αίρεση ότι θα γίνουν αποδεκτά τα μέτρα που θα προτείνει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και τα οποία δεν θα περιλαμβάνουν άγρια λιτότητα αλλά κοινωνική δικαιοσύνη, ξεκινά ένα πολύ κρίσιμο όσο και δημιουργικό, θέλω να νομίζω, τετράμηνο, το οποίο και θα κρίνει και το κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί θα μπορέσουν να εφαρμόσουν στην πράξη τη δική τους φιλοσοφία διακυβέρνησης και στη συνέχεια, μέσω του κοινωνικού συμβολαίου. Προφανώς ζητήματα όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και η δυναμική ανόρθωση της πραγματικής οικονομίας δεν πρόκειται να επιλυθούν μέχρι το τέλος Ιουνίου. Είναι, όμως, σημαντικό να τεθούν οι βάσεις ώστε και να επιβεβαιωθεί η κυβερνητική βούληση για ριζικές ανατροπές προς όφελος των πολλών, αλλά κι έτσι ώστε οι καλές προθέσεις να γίνουν πράξη. Οπως κι αν έχει, ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών απόδειξαν ότι μπορείς να κερδίζεις μόνο όταν κατεβαίνεις στη μάχη για τη νίκη κι όχι για να χάνεις με μικρό σκορ. Περιμένω σημαντικότερες νίκες για να μπορώ να γράφω με περισσότερη σιγουριά για το μέλλον. Αναγνωρίζω, όμως, ότι αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να τις πετύχει και με την καρδιά αλλά και με το μυαλό. Επιτρέψτε μου, επομένως, ένα μικρό χαμόγελο, όσο πρόωρο κι αν είναι αυτό...    

 Του vromostomos

~~~§§§~~~

(Συμπληρώνοντας τα παραπάνω, θέλω να σημειώσω και τα εξής:

Πρώτη φορά αποκαλύφθηκε ότι αυτό που ονομάζουμε Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών ουσιαστικά δεν υπάρχει. Κανονικά πρέπει να λέγεται Γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση! Αποκαλύφθηκε δηλαδή ότι ενώ συμμετέχουν 19, στην ουσία γίνεται αυτό που αποφασίζει ένας, ο πιο ισχυρός, Η Γερμανία!

Πρώτη φορά λοιπόν, ένα κράτος μικρό, ένας παρίας, τόλμησε να υψώσει ανάστημα, να πει 2 συνεχόμενα ΟΧΙ στη Γερμανία και πάραυτα ανάγκασε 2-3 των υπόλοιπων 17, (Ιταλία - Γαλλία) να συμμαχήσουν (σχεδόν) μαζί του. Αναγνωρίστηκε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι πέρα από την άκρατη, λιτότητα. Για μια μικρή χώρα μεγάλο επίτευγμα.

Πρώτη φορά ένας Υπουργός με θάρρος και παρρησία, χωρίς φόβο και με έκδηλη υπερηφάνεια, λέει δημόσια τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αυτό όσο κι αν δεν μετριέται με αριθμούς, είναι για τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δεδομένα μεγάλη κατάκτηση.

Πρώτη φορά διαπιστώσαμε όλοι, ότι έγινε πραγματική πολυήμερη, κουραστική διαπραγμάτευση. Παύσαμε να είμαστε γονατιστοί στα 4 και να είμαστε σιχαμεροί γιες μεν.

Σωστά, έγινε συμβιβασμός, δεν πετύχαμε τα πάντα. Όμως πετύχαμε πολλά σε τόσο λίγο χρόνο: καμιά περικοπή συντάξεων, όχι επιπλέον φόροι, πάνε τα εξοντωτικά μεγάλα πλεονάσματα, τα όποια μέτρα θα τα επιλέγει η ελληνική κυβέρνηση και μετά θα τα διαπραγματεύεται με τους θεσμούς. 

Παύσαμε να είμαστε μια υποτελής χώρα, που διοικείται απ' την τρόικα και με ιμειλς.

Τέλος πρώτη φορά η Γερμανία υποχώρησε. Πρώτη φορά η κυρίαρχη Γερμανία φάνηκε έστω λίγο απομονωμένη, να αναθεωρεί το αρχικό δικό της Οχι (έστω μερικώς).

Το ότι χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία αγωνίστηκαν για να αποτύχουμε, αποδεικνύει ότι πράγματι η διαπραγμάτευση ήταν (έστω μερικώς) θετική για την Ελλάδα.

Και το σημαντικότερο, βάλαμε το λιθαράκι, το εναρκτήριο λάκτισμα, για άλλους λαούς να πράξουν τα δέοντα βλέπε Podemos στην Ισπανία, στην Πορτογαλία κλπ. Δώσαμε το παράδειγμα. Αυτό ήταν η αρχή. Τη Δευτέρα θα ξέρουμε περισσότερα. Το που θα καταλήξει δεν το γνωρίζω, αλλά δεν το προδικάζω κιόλας από τώρα αρνητικά. Τρελαίνομαι που η περισσότερη κριτική προέρχεται κυρίως απ' την αριστερά (η άποψη του ΚΚΕ δεν μ' ενδιαφέρει!). Περιμένετε κύριοι, έχουμε καιρό να τους κρίνουμε και αν χρειασθεί να τους καταδικάσουμε, έλεος πια...

AMOR 21/02/2015)