Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Ετυμηγορία: η άγνωστη λέξη στην Ε.Ε. - Του Περικλή Κοροβέση

Σάββατο, Μαΐου 23, 2015
Ετυμηγορία: η άγνωστη λέξη στην Ε.Ε. - Του Περικλή Κοροβέση
Ας αρχίσουμε με ένα δύσκολο ερώτημα. Είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση δημοκρατική και το ευρώ εθνικό μας νόμισμα;

Και ας απαντήσουμε καταφατικά για να μην ενοχληθούν οι εγχώριοι Βαλκάνιοι ευρωπαϊστές.

Τότε γιατί η ευρωπαϊκή ελίτ δυσανασχετεί με την ετυμηγορία ενός λαού που απέδωσε αυτήν την κυβέρνηση;

Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά τουλάχιστον, εγκρίθηκε από περίπου ένα 36,50% των ψηφοφόρων, όπως και αυτό των ΑΝ.ΕΛΛ. με ένα 5%.

Τα δύο κόμματα σχημάτισαν πλειοψηφία στη Βουλή και συγκρότησαν κυβέρνηση. Αυτό δεν έπρεπε να είναι σεβαστό από τους Ευρωπαίους εταίρους μας;

Με την κοινή λογική του «κυρίαρχου λαού» θα έπρεπε να το είχαν αποδεχτεί. Και όμως, όχι.

Το τι λέει ο λαός δεν έχει πια καμία σημασία για το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Τα κέρδη είναι που μετρούν, όχι οι άνθρωποι και οι λαοί.

Και όποια χώρα ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα πρέπει ή να αλλάξει κυβέρνηση ή η εκλεγμένη κυβέρνηση, αν θέλει να νέμεται τα καλά της εξουσίας, πρέπει να υποταχθεί πλήρως σε όλα και να πάει αντίθετα στις διακηρύξεις της.

Το ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα.

Είναι συνάλλαγμα, μεταμφιεσμένο γερμανικό μάρκο.

Η Γερμανία, πρώτη εξαγωγική χώρα της Ευρώπης, θέλει να πληρώνεται με το δικό της νόμισμα. Και τα κατάφερε.

Εμείς ως χώρα γιατί να έχουμε το ευρώ ταμπού, ενώ η πρώην Μεγάλη Βρετανία έχει ακόμα το εθνικό της νόμισμα, όπως βέβαια και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. που είναι εκτός ευρωζώνης;

Στην πράξη, κανείς δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ευρώ, γιατί δεν υπάρχει νομοθεσία με αυτήν την πρόβλεψη.

Αρα, αυτό που παίζεται για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι ξεκάθαρο: ή ρήξη ή υποταγή άνευ όρων.

Ο έντιμος συμβιβασμός μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο. Είναι σαν να παραδέχεσαι πως αυτός ο αρπακτικός καπιταλισμός, που κυριαρχεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο, είναι σε θέση να πει «Σύμφωνοι. Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».

Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν πια καμία αξία. Δείτε Μέση Ανατολή, Αφρική, Μεσόγειο κ.λπ.

Το τι θα κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αν και μπορούμε να κάνουμε κάποιες δυσάρεστες προβλέψεις, ας αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν.

Γιατί υπάρχουν και οι λαοί της Ευρώπης, που έχουν τον τελευταίο λόγο.

Οπως οι πρωτοβουλίες που παίρνονται στην Ευρώπη για μια άλλη οικονομία, που λέγεται συνεταιριστική, που δεν έχει σκοπό το κέρδος, αλλά τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ευρώπη, αλλά και στη γειτονική Τουρκία. Αναρίθμητα είναι τα εργοστάσια που κλείνουν σε όλη την Ευρώπη, γιατί δεν θεωρούν το κέρδος τους ικανοποιητικό.

Οχι ότι ήταν ζημιογόνα. Αλλά άλλο είναι να πληρώνεις μισθούς Λετονίας και άλλο Σουηδίας.

Δεν είναι όμως το ίδιο για τους εργαζόμενους που αρκούνται στο μεροκάματό τους.

Η κρίση του 2008 χτύπησε ανελέητα τη Νότια Ευρώπη, δηλαδή τους PIGS (γουρούνια). Ετσι βαφτίστηκαν από τον πλούσιο Βορρά η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία.

Και η ανεργία κάλπαζε. Και ήρθε η στιγμή για πρωτοβουλίες από τα κάτω.

Οι εργαζόμενοι πήραν τις επιχειρήσεις στα χέρια τους και αρνήθηκαν να δώσουν το… φιλί του θανάτου στην εργασία τους.

Αλλοι με διαπραγματεύσεις, άλλοι με καταλήψεις – έτσι έχουμε σήμερα περίπου 500 επιχειρήσεις που είναι αυτοδιαχειριζόμενες.

Η μεγάλη πλειονότητα αυτών είναι στην Ισπανία. Ακολουθούν Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα (με ΒΙΟΜΕ και «Εφ.Συν.») και έπεται η Τουρκία.

Το 2014 συγκεντρώθηκαν στη Μασσαλία 200 αντιπρόσωποι από δώδεκα χώρες, ανάμεσά τους και η πρωτοπόρος Αργεντινή, που διαθέτει πάνω από 300 επιχειρήσεις που βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων.

Και αυτό κάτι δείχνει. Αν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες από τα κάτω, δεν υπάρχει μέλλον.

Το χρέος της Ελλάδας είναι μια γάγγραινα για τη χώρα. Ολο θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να μας σκοτώσει όλους. Και εδώ χρειάζονται ρηξικέλευθες τομές.

Π.χ. γιατί η ΕΡΤ, ύστερα από τόσο αγώνα, να μην περάσει στα χέρια των εργαζομένων, όπως και κάθε άλλη Δημόσια Επιχείρηση, και τα κέρδη να πηγαίνουν στην κοινωνία και όχι στους γκάνγκστερ του αρπακτικού κεφαλαίου;

Στην Ελλάδα οι συνεταιρισμοί δεν έχουν καλό όνομα. Είναι συνώνυμο της ρεμούλας και της απάτης.

Πάντοτε υπάρχουν οι επιτήδειοι που έχουν εκπαιδευτεί στην πλεκτάνη, που διεισδύουν σε έναν κόσμο καλών προθέσεων και τελικά τα παίρνουν όλα.

Αλλά αυτό δεν είναι νομοτέλεια. Αν λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία, οι πιθανότητες απάτης ελαχιστοποιούνται.

Πολλές οι φωνές, πολλές και οι σκέψεις. Και αυτό δημιουργεί έναν έλεγχο.

Το πρόβλημα αρχίζει με την ανάθεση καθηκόντων σε αντιπρόσωπο.

Και από κει και πέρα η απάτη θριαμβεύει. Και οι ασήμαντοι κυριαρχούν.

-----------------------
[Πηγή:efsyn.gr]

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Φορώντας τις κόκκινες γραμμές θα εμφανιστεί ο Τσίπρας στη Σύνοδο στη Ρίγα

Πέμπτη, Μαΐου 21, 2015
Φορώντας τις κόκκινες γραμμές θα εμφανιστεί ο Τσίπρας στη Σύνοδο στη Ρίγα
Φορώντας τις κόκκινες γραμμές θα εμφανιστεί ο Τσίπρας στη Σύνοδο στη Ρίγα
Η Ρίγα θα βαφτεί κόκκινη

Αγαπητέ Jo Di, για πολλά χρόνια, κάθε Μάιο, οι Έλληνες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για την τύχη του τραγουδιού της χώρας μας στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον.
Τώρα έχουν αγωνία για τη συμμετοχή του πρωθυπουργού στη Σύνοδο Κορυφής στη Ρίγα της Λετονίας.
Αυτό είναι μια κάποια πρόοδος για την ελληνική κοινωνία.

---------------
[πηγή]

Η Ζωή μας όλη

Πέμπτη, Μαΐου 21, 2015
Η Ζωή μας όλη
Πρωτοφανές σκηνικό που δεν το χωράει ανθρώπινος νους με πρωταγωνίστρια τη Ζωή Κωνσταντοπούλου εκτυλίχθηκε χθες το μεσημέρι μπροστά στη Βουλή, ενώ ανατριχιαστικές είναι οι λεπτομέρειες της φρίκης που βίωσε ένας ταξίαρχος της Αστυνομίας στα χέρια της αδίστακτης Προέδρου, σύμφωνα με τα έγκυρα ΜΜΕ της χώρας.

Συγκεκριμένα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου σφυροκοπούσε λεκτικά επί ώρες έναν ανυπεράσπιστο ταξίαρχο, ο οποίος προσπάθησε διακριτικά με 28 κλούβες να ανακόψει την πορεία αφιονισμένων εργαζομένων και συνταξιούχων από το χώρο της Υγείας που απειλούσαν να μπουν στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και το Μέγαρο Μαξίμου και να τα κάνουν Κούγκι.

Όπως ήταν φυσικό, η πρωτοφανής κίνηση της Προέδρου της Βουλής έκανε το γύρο του κόσμου, με τα διεθνή μέσα να μιλούν για απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας και μονομερή ενέργεια που περιπλέκει τις διαπραγματεύσεις και καθιστά τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους σχεδόν αδύνατη.

Στο πλευρό του άτυχου αστυνομικού τάχθηκε αμέσως ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος αποκάλυψε στο Mega ότι ο Αλέξης Τσίπρας τού είχε εκμυστηρευτεί πως θέλει να ξεφορτωθεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά δεν της το λέει γιατί φοβάται μήπως η Περιστέρα βρεθεί σε κανά χαντάκι.

Παρόλα αυτά, όλο και περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σπάνε τη σιωπή τους επικρίνοντας δημόσια τις ανορθόδοξες τακτικές που ακολουθεί η Πρόεδρος της Βουλής και το σχέδιό της να σαμποτάρει την καλοκουρδισμένη κυβερνητική μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ.

Εν τω μεταξύ, όλοι κριτικάρουν τη στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου απέναντι στον αστυνομικό που «απλά ακολουθούσε εντολές» και είχε αποκλείσει το δρόμο μπροστά από τη Βουλή με κλούβες των ΜΑΤ αλλά δε βρέθηκε ούτε ένας να κριτικάρει το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα τα ΜΑΤ – που θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.



Οτιδήποτε κι αν κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, από τότε που ανέλαβε Πρόεδρος της Βουλής, παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως προσχεδιασμένο σόου κι ό,τι γίνεται για το θεαθήναι. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ακολουθεί δική της ατζέντα κι έχει προσωπικές φιλοδοξίες. Λες και ο Πρόεδρος της Βουλής είναι μόνο για να βαράει το κουδούνι στις συνεδριάσεις.

Καλά αυτοί δεν την αποκαλούσαν κομματικότερη του κόμματος; Τώρα έγινε η παραφωνία του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί; Επειδή αρνείται να κάνει κωλοτούμπα; Επειδή απαιτεί οι δρόμοι να είναι ανοιχτοί για όσους πολίτες θέλουν να διαμαρτυρηθούν; Τόσο πολύ συνηθίσαμε την αστυνομοκρατία;

Υπάρχουν πολίτες που δε χαίρονται ένα από τα λίγα καλά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την αποσυμπίεση του κέντρου από τους μπάτσους; Προφανώς και υπάρχουν. Τα κανάλια και η προηγούμενη κυβέρνηση που εμφάνιζαν την αστυνομική βία ως ωδή στη Δημοκρατία, ενώ τώρα χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως αντιδημοκρατική.

Θλιβεροί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δε τολμάνε να αγγίξουν θέματα, όπως η Αστυνομία, και βολτάρουν στα κανάλια - που θα διέλυαν – απολογούμενοι συνεχώς και για τα πάντα. Αυτή τη φορά βρέθηκαν να απολογούνται και να κατακρίνουν την αντίδραση της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Είναι χέστηδες και μίζεροι.

Όσα είπαν δεν είναι καν άξια αναφοράς. Είναι απλώς παράσημα για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και ο κόσμος το βλέπει.

Δεν είμαστε στο 2010. Υπάρχει κόσμος που έχει ξυπνήσει και δε μασάει από φτηνή προπαγάνδα.

Υπάρχει κόσμος που θέλει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει αυτό για το οποίο την ψήφισε.

Κι αυτό ακριβώς θα κάνει. Είμαι σίγουρος.

by To Skouliki Tom

-------------------------
[πηγή]

Ο Μανώλης Γλέζος ζητάει από το λαό να βγει στους δρόμους

Πέμπτη, Μαΐου 21, 2015
Ο Μανώλης Γλέζος ζητάει από το λαό να βγει στους δρόμους
Ενόψει της Συνόδου Κορυφής στη Ρίγα της Λετονίας, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλης Γλέζος, κάνει έκκληση στο λαό να βγει στους δρόμους, γιατί «Tώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε σε όλους ότι διατηρούμε τη μνήμη της ελευθερίας, την ιδεολογία της αντίστασης».

Ο κ. Γλέζος ζητάει «Να βγούμε στο δρόμο για να πούμε και στην κυβέρνησή μας πως είμαστε δίπλα της, αρκεί να μην κάνει βήμα πίσω».

Με όλο τον σεβασμό στο Μανώλη Γλέζο, δεν γίνεται οι πολίτες να βγαίνουν στον δρόμο, μόνο όταν το επιθυμεί η κυβέρνηση ή όταν βολεύει την κυβέρνηση.

Δηλαδή, δεν γίνεται τη μια μέρα να απαγορεύεται στους εργαζόμενους στην Υγεία και τους συνταξιούχους να πραγματοποιήσουν την πορεία τους στο Μέγαρο Μαξίμου -και να κατηγορείται η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, για την παρέμβασή της στον αστυνομικό διευθυντή να φύγουν οι κλούβες- και την επόμενη να ζητείται από τους πολίτες να βγουν στον δρόμο, για να στηρίξουν την κυβέρνηση.

Ούτε είναι δυνατόν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά κανάλια των ολιγαρχών να κατηγορούν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πως έκανε παρέμβαση επειδή υπήρχαν τηλεοπτικές κάμερες. Αλήθεια, καμία αίσθηση της πραγματικότητας δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Τον καθρέφτη τους τον κοιτάνε ποτέ;

Όταν όλοι γνωρίζουμε την τραγική κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία, είναι απαράδεκτο να κάνουν πορεία οι εργαζόμενοι στην Υγεία – ζητώντας άμεσα μέτρα ενίσχυσης των δημόσιων νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας- και οι πάντες να ασχολούνται με το τι είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αντί να ασχολούνται με το γεγονός πως χιλιάδες συνάνθρωποί μας δεν έχουν πρόσβαση στην Υγεία.

Ξέρετε, όταν ένας άρρωστος άνθρωπος δεν έχει πρόσβαση στην Υγεία, το πιθανότερο είναι να πεθάνει. Είναι τόσο απλό. Όποιος θέλει μπορεί να τσακωθεί, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει.

Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους στις πρώτες ημέρες αυτής της κυβέρνησης -είχα κατέβει κι εγώ-, για να στηρίξουν την κυβέρνηση στην προσπάθειά της να αντισταθεί στους «εταίρους» και να υλοποιήσει το πρόγραμμά της.

Μετά ήρθε η συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου -η οποία βαφτίστηκε «επιτυχία» από την κυβέρνηση- και οι πολίτες πάγωσαν.

Στους τρεις μήνες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση επέλεξε να διαπραγματευτεί στα κρυφά και να μας ενημερώνει μέσα από τα ΜΜΕ των ολιγαρχών, που, πριν από τις εκλογές, έλεγε πως θα τους διέλυε.

Όλη μέρα στα κανάλια των ολιγαρχών τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να τους κατηγορούν και ως εγχώριους συνεργάτες των «εταίρων».

Επί σχεδόν τέσσερις μήνες, η κυβέρνηση επέλεξε για συνοδοιπόρους της τους ολιγάρχες και τα παπαγαλάκια τους.

Να κατέβουν οι ολιγάρχες λοιπόν τώρα στον δρόμο να στηρίξουν την κυβέρνηση.

Κύριε Γλέζο, με όλο τον σεβασμό στο πρόσωπό σας, εγώ δεν θα ανταποκριθώ στην έκκλησή σας και δεν θα βγω στον δρόμο.

Δεν θα βγω εγώ στον δρόμο, για να με ενημερώσει την Δευτέρα το βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στον Νίκο Χατζηνικολάου στο παράνομο κανάλι του Βαρδινογιάννη, κάνοντας και πάσες για διαφημίσεις.

Κύριε Γλέζο, αυτά ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι.

Αν αυτή η κυβέρνηση είναι για τους πολίτες και όχι για τους ολιγάρχες, αν αυτή η κυβέρνηση εννοεί τις φράσεις του Αλέξη Τσίπρα στο τέλος των προγραμματικών του δηλώσεων «Είμαστε σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού, ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού, αυτόν τον λαό θα υπηρετήσουμε» και «Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας», ας το αποδείξει.

Και τότε θα βγω στον δρόμο.

-------------------
[πηγή]

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Προσευχή ενός μοιρολάτρη: «Αγία Βαρβάρα, περιμένω με τις ώρες να φιλήσω τα κόκαλά σου κι εσύ βοηθάς τις καθαρίστριες»;...

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015
Γιατί να με ενοχλούν τα κόκαλα της Αγίας Βαρβάρας; Εδώ υποδεχθήκαμε κι αυτό το Πάσχα ως άγιο και με τιμές αρχηγού κράτους ένα φως που ανάβει με αναπτήρα Bic. Πέρα από τον έμφυτο ανίερο σαρκασμό μου, θεωρώ υποχρέωση κάθε πραγματικώς πιστού χριστιανού να τιμά τα λείψανα μιας αγίας. Κι ο γράφων, για παράδειγμα, όταν του δοθεί η ευκαιρία θα επισκεφθεί το μαυσωλείο τού Λένιν στη Μόσχα. Ούτε με προβληματίζει ιδιαιτέρως το ότι αποδόθηκαν τιμές αρχηγού κράτους σε μια νεκρή που δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός κράτους, αρκεί παρόμοιες να αποδοθούν και σε άλλες προσωπικότητες, λιγότερο μεταφυσικές, ζώσες ή πεθαμένες. Αυτό που διαχρονικά, ωστόσο, με ενοχλεί δεν είναι άλλο από τη στωικότητα του λούμπεν προλεταριάτου, σημαντική μερίδα τού οποίου πιστεύει ότι για να βελτιωθεί η ζωή του δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο από το να σταυροκοπιέται, να προσκυνά εικόνες κι οστά και να υπομένει στωικά τα βάσανά του γιατί ναι μεν θα ταλαιπωρηθεί σε αυτήν τη ζωή αλλά, δεν βαριέσαι, θα δικαιωθεί στη βασιλεία των ουρανών. Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχουν και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες αγωνίστηκαν και νίκησαν δίχως να προσκυνήσουν, δίνοντάς μας ένα σύγχρονο παράδειγμα για την αξία τού αγώνα. Κι ας το έκαναν κυρίως για τη δική τους αποκατάσταση κι ας μην γονατίζουν στο μέλλον οι άνθρωποι μπροστά στα σκηνώματά τους όταν αυτές πεθάνουν, όπως κάνουν σήμερα για την προστάτιδα του Πυροβολικού (άλλη μια ταπείνωση του θεού αυτή, να τον αποκαλούμε προστάτη δυνάμεων που σκοτώνουν)...

Ακούω τους διάφορους ελιτιστές να παραπονούνται για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών την ώρα που χιλιάδες ή κι εκατομμύρια πτυχιούχοι είναι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα ή έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Και το λένε, κυρίως, αυτοί που λούφαραν ακόμα κι από το στρατό για να μην χρειαστεί να καθαρίσουν ούτε μια φορά στη ζωή τους δημόσια τουαλέτα. Δεν στέκομαι, ωστόσο, στο σνομπισμό των λευκών κολάρων (που κι αυτά κάποιες άλλες καθαρίστριες τα σιδερώνουν) όσο στη λανθασμένη νοοτροπία πως στη ζωή παίρνεις οπωσδήποτε ό,τι αξίζει λόγω κληρονομικού χαρίσματος ή βιογραφικού. Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, σας ενημερώνω πως στη ζωή παίρνεις ό,τι διεκδικείς. Γι' αυτό κι ενδεχομένως να είναι ένα επιπλέον ατού να τα έχεις καλά με τους θεούς και τους αγίους, γιατί όχι και με τους δαίμονες, αλλά αν δεν κουνήσεις έστω και λίγο το δαχτυλάκι σου καμιά Βαρβάρα, όσο αγία κι αν είναι, δεν πρόκειται να σε βοηθήσει...

Ας έδειχναν, επομένως, κι άλλες επαγγελματικές ομάδες τη συνοχή, την αποφασιστικότητα, την επιμονή μέχρι τελικής πτώσης των καθαριστριών τού υπουργείου Οικονομικών κι ας αποτύγχαναν. Τα μέλη τους θα αισθάνονταν πολύ πιο ευτυχισμένα από όσο είναι σήμερα γιατί τουλάχιστον θα είχαν αντιμαχήσει στην καταστροφή τους. Η νίκη είναι αυτοσκοπός μόνο για όσους έχουν δηλητηριαστεί από το μικρόβιο του νεοφιλελευθερισμού. Για τους υπόλοιπους δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ηθική επιβράβευση μιας πορείας που από μόνη της αξίζει όλα τα λεφτά τού κόσμου...

Εχουν "μαλλιάσει" τα χέρια μου να το γράφουν: ο πόλεμος των μνημονίων ήταν από την αρχή ταξικός. Δεν ήταν κάτι άλλο από το να πληρώσουν σχεδόν αποκλειστικώς οι μικρομεσαίοι την εποχή τής ψεύτικης ευμάρειας από την οποία, αναντίρρητα, ωφεληθήκαμε οι περισσότεροι αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που από αυτή αποκόμισαν υπερκέρδη. Και το ότι επιβλήθηκαν, εφαρμόστηκαν κι οδήγησαν σε μια οικονομική γενοκτονία δεν οφείλεται μόνο σε μια εξωνημένη πολιτική ηγεσία, η οποία ήταν αδύνατο να μην προστατέψει τα συμφέροντα των χρηματοδοτών της, αλλά και στο ότι αυτή εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο μια εργατική τάξη δίχως ταξική συνείδηση. Αναρωτηθείτε πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν στην οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία ή ιδιωτική επιχείρηση οι εργαζόμενοι ήταν μια γροθιά, όπως οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, και δεν έλεγαν "τί να κάνω, έχω οικογένεια και παιδιά, "έχω να πληρώσω δάνεια" ή οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία εφευρίσκει ο καθένας για τον εαυτό του προκειμένου να μένει αδρανής στο βιασμό του. Οι καθαρίστριες αποτελούν τον καθρέφτη των ενοχών μας, των τύψεων που βαραίνουν τη συνείδησή μας γιατί τα παρατήσαμε όταν θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τα πάντα. Γι' αυτό και τα ειρωνικά σχολιάκια ορισμένων σήμερα: δεν αντέχουν να βλέπουν τους Δον Κιχώτες να νικούν, περιμένοντας οι ίδιοι ακόμα στην ουρά για να φιλήσουν τα κόκαλα της αγίας Βαρβάρας. Προσβάλλεται η μοιρολατρία τους... 

-------------
[Πηγή]

Δεν υπονομεύω εγώ την κυβέρνηση, αυτή μ'αφήνει να την υπονομεύω...*

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015


Ο τρόπος που η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας (σ.σ.: ένας όρος που δεν πολυακούγεται τελευταίως) διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές (τοκογλύφους) μετά τις εκλογές και έως σήμερα την οδήγησε σε θέσεις ασθενέστερες από εκείνες που κατείχε την επαύριο των εκλογών. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει αβίαστο και στέκει εδραίο, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος - και στην πολιτική εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Εις ό,τι αφορά τις προθέσεις της κυβέρνησης και την εντολή που με βάση αυτές τις προθέσεις έλαβε δεν τίθεται θέμα (αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για συνειδητή εξαπάτηση του λαού). Οταν όμως το αποτέλεσμα της τακτικής σου δεν δικαιώνει τις προθέσεις, τις διακηρύξεις και τους στόχους σου, το πρόβλημά σου είναι μεγαλύτερο από το πρόβλημα του αντιπάλου σου να σε οδηγήσει σε δυσχερή θέση κι από ’κεί σε δυσχερέστερη.

Κι αυτή ακριβώς η κλιμάκωση (από δυσχερή σε δυσχερέστερη θέση) είναι αυτή που χαρακτήρισε εις όσα αφορούν εμάς την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Αν θεωρήσουμε και πρέπει να θεωρήσουμε (αλλιώς κολλάμε μπρίκια) ότι οι θέσεις των δανειστών μας ήταν σαφείς και προδιαγεγραμμένες, η απόπειρά μας να τις αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπον ηττήθηκε ολοσχερώς, τα δε στρατηγήματα που ακολούθησαν την πανωλεθρία ήταν εξίσου ολέθρια. Διότι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων εκείνοι που ισχυροποιούσαν διαρκώς τις θέσεις τους, μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, δεν ήμασταν εμείς.

Επ’ αυτού υπάρχουν ευθύνες (που όμως δεν είναι της παρούσης). Δεν θα σταθώ στο λάθος που επικαλέσθηκε ο κ. Τσίπρας (εις ό,τι αφορά το ρευστόν αντίκρισμα της ημισυμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου), ούτε στην απειρία (αλλά και το ανέτοιμον!!!) που επικαλέσθηκε ο κ. Τσακαλώτος, ούτε στις κόκκινες ρίγες (έστω κόκκινες γραμμές) στο σακάκι του κ. Βαρουφάκη, όμως θα σταθώ
σε όλο αυτό το αλαλούμ με το οποίο κυβερνητικά στελέχη και στελέχη επικάλυψαν την πορεία των διαπραγματεύσεων. Ενας κονιορτός που σκεπάζοντας έδειχνε την ανυπαρξία στρατηγικής και τακτικής. Τους ελιγμούς που δεν θα έκανε ούτε ανεκπαίδευτος λοχίας χωρίς να πάει μετά να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο (πριν να γκρεμισθεί κι αυτός).

Σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οι δανειστές κέρδιζαν έδαφος με τέτοια ευκολία, ώστε να πολλαπλασιάζουν τις απαιτήσεις τους και να μετατρέπουν τους όρους τους σε υπαγορεύσεις. Κι έτσι τους λεονταρισμούς ότι θα τους «πληρώσουμε με αέρα» μάς τους επέστρεψαν (ή ήταν από μόνοι τους αυτεπίστροφοι) με τη χρηματοδοτική ασφυξία.

Ενα έπαιρναν από μας οι δανειστές και δέκα ζητούσαν. Εριξαν πάνω στο τραπέζι τα πάντα: την πονηρία, την αλαζονεία, την απληστία, άρχισαν να ροκανίζουν τον χρόνο και το κύρος της ελληνικής κυβέρνησης. Προκάλεσαν κόπωση της διαδικασίας. Εκαναν τον κ. Βαρουφάκη με τα κρεμμυδάκια, ενώ η επιχείρηση προσωπικής φθοράς του κ. Τσίπρα με την επικουρία των εδώ γκαουλάιτερ της Διαπλοκής εντείνεται, κορυφώνεται και βαθαίνει.

Η δημοφιλία του κ. Τσίπρα στα γκάλοπ (68-70%) και η υποστηρικτική διάθεση του λαού στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (πάνω από 50%) θα αποδειχθούν πολύ ασθενή αναχώματα για τους δανειστές, αν στο τέλος των διαπραγματεύσεων θα έχουν αλώσει τις δύο συν δύο κόκκινες γραμμές που έχουν απομείνει να τις υπερασπίζεται μόνη της η κυβέρνηση (με τον λαό μουδιασμένο να παρατηρεί την έκβαση). Και βεβαίως η στήριξη στον λαό, αλλά όχι και η ενεργοποίησή του είναι λάθος (αλλά ούτε αυτό είναι της παρούσης) - της παρούσης είναι πώς φθάσαμε ως εδώ και τι μπορούμε να κάνουμε στο εξής για να το ανατρέψουμε. Να το ανατρέψουμε διότι ήδη βρισκόμαστε σε έδαφος που είτε υποχωρήσουμε ακόμα πιο πίσω είτε το κρατήσουμε ,η χώρα δεν θα μπορεί να επιβιώσει στο εξής παρά μόνον ως Ειδική Οικονομική Ζώνη.


Λένε ορισμένοι και το λένε καλόπιστα ότι πρέπει να κρατήσουμε τώρα ό,τι μπορούμε και να ανακτήσουμε στο εγγύς μέλλον ό,τι η κυβέρνηση υποσχέθηκε στον λαό, αν όχι με το πρόγραμμά της, αλλά τουλάχιστον με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Διότι, αν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων (εφόσον στο μεταξύ δεν πάθουμε κι άλλα χειρότερα) θα είναι να κρατηθούν μία, δύο η καμμία από τις κόκκινες γραμμές, η χώρα δεν θα έχει πλέον το σθένος (κι ούτε τις δυνατότητες) να ξεκινήσει για την ανάταξή της απ’ την αρχή.

Αντιθέτως, θα έχει μπει σε μια μακρά οδό λιτότητας και υποτέλειας. Μπορεί ή θέλει η Αριστερά να διαχειρισθεί κάτι τέτοιο; Μπορεί να μετατρέψει τις κόκκινες (ήδη τσαλακωμένες) γραμμές της σε «κόκκινα μνημόνια»;

Βεβαίως αυτοί που προτιμούν τον «έντιμο συμβιβασμό» από τη ρήξη έχουν δίκιο. Διότι μια ρήξη στην οποία δεν θα προχωρήσει κανείς με τους δικούς του όρους, θα είναι απλώς καταστροφική. Οπως καταστροφικός θα είναι και ένας «έντιμος συμβιβασμός» που θα «νομιμοποιεί» την παραίτηση της Αριστεράς (τώρα και αργότερα) απ’ τους στόχους εκείνους που (παρά τους συμβιβασμούς) θα κρατούσαν ζωντανή τη χώρα, έστω κι αναπνέοντας με καλάμι.

Για να δει τι μπορεί να κάνει η Αριστερά τώρα, πρέπει να δει τι έκανε και τι δεν έκανε ως τώρα.

Πήγε στις διαπραγματεύσεις χωρίς plan B. Ολοι διαθέτουν plan B και C και D, μόνον η Αριστερά, υποκύπτοντας στην εγχώρια κι εξωχώρια ιδεολογική τρομοκρατία, πήγε χωρίς plan B να διαπραγματευτεί με εκείνους που διαθέτουν ό,τι είδους plan θέλετε. Δεύτερον: έπρεπε να έχει πάει στις διαπραγματεύσεις έχοντας ήδη ψηφίσει στη Βουλή δέκα φιλολαϊκά νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους. Που θα έκαναν την υποστήριξη του λαού σίδερο. Τρίτον: Με τον λαό στους δρόμους. Ενημερωμένον, οργανωμένον, έτοιμον. Ωστε να βλέπει η κοινή γνώμη στη Δύση όχι χαζογκλαμουριάρικες φωτογραφήσεις υπό την Ακρόπολη, αλλά την Ακρόπολη στο πόδι απ’ την οργή ενός λαού που παγιδεύθηκε αισχρά και σφαγιάσθηκε αισχρότερα. Τέταρτον: με μια μελέτη του κόστους που θα είχε η ευρωζώνη αν η Ελλάδα δέκα-είκοσι μέρες μετά τις εκλογές έσκαζε στα χέρια της! Πόσο θα κόστιζε στους δανειστές η απληστία τους; ένα τρισεκατομμύριο, δύο; άγνωστον;

Με δυο λόγια, έχει γίνει ένα στρατηγικό λάθος που δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε ιστορικό λάθος. Ο χρόνος που χάθηκε πολύς, ο χρόνος που μένει λίγος. Η διακυβέρνηση δεν είναι μόνον θέμα συμβολισμών (καλών όπως με τις καθαρίστριες, κακών όπως με τους διορισμούς ημετέρων), αλλά αποτελέσματος. Κι όσον η διακυβέρνηση εξαρτάται απ’ τη διαπραγμάτευση τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.

Αν υπάρχει χρόνος να αλλάξουν τα πράγματα και η διαπραγμάτευση να εξαρτηθεί απ’ τη διακυβέρνηση, το γνωρίζει πλέον μόνον ο κ. Τσίπρας και το στενό του περιβάλλον. Ούτε καν το Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε καν το κόμμα του. Δυστυχώς. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται να βασίζεται στη σχέση του με τον λαό. Ακόμα προνομιακή. Σε καιρούς κινδυνώδεις, αυτό που σε ομαλούς καιρούς είναι απαράδεκτο (η προσωποπαγής διακυβέρνηση) φαίνεται τώρα σαν μια επιλογή. Κακή επιλογή ακόμα κι αν φέρει καλό αποτέλεσμα.

Συνεπώς, μόνον με άλλες επιλογές προσώπων και μεθόδων θα μπορούσε η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας να μη δίνει μια διαρκή μάχη οπισθοφυλακών, αλά να βαδίσει μπροστά. Κι αν δεν βαδίσει μπροστά, δεν θα υπάρχει έδαφος για να κάνει πίσω...

(* Ο τίτλος του άρθρου του Στάθη είναι "Ζιγκ ζαγκ, γκαπ", τον οποίον κι αντικατέστησα με το κείμενο του σκίτσου του που τον βρήκα πιο σωστό)
----------------
[Πηγή]

Χαμηλά ένστικτα, υψηλές τηλεθεάσεις

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015
Ο καθένας από μας έχει μέσα του τα ένστικτα του κτήνους. Τα λειαίνει το αξιακό σύστημα που ενσταλάζει στην συγκρότηση του χαρακτήρα η οικογένεια, η παιδεία, η θρησκευτική πίστη για κάποιους, τα όρια που θέτουν οι νόμοι, άγραφοι και μη, όμως το κτήνος πάντα λανθάνει. Κοιμάται κάτω από τις στοιβάδες της κοινωνικής θέσης, τα πτυχία, τον καθωσπρεπισμό, τον φόβο του αστυνόμου. Σε αυτά τα ένστικτα, το γενετήσιο, της βίας και την περιέργεια για κάθε τι παράξενο, εξωφρενικό, σοκαριστικό, ερεθιστικό, απευθύνονται οι διαφημιστές και οι προπαγανδιστές της «ενημέρωσης».

Άμα πίνεις το αναψυκτικό της γκόμενας στη διαφήμιση, θα γίνεις ωραία σαν αυτήν ή αν είσαι άντρας, θα βρεις γκόμενα σαν αυτήν που έχει ο άντρας που το πίνει. Πόσιμα, εδώδιμα, αυτοκίνητα, υπηρεσίες, τα πάντα πλασάρονται παίζοντας την επικοινωνιακή μπάλα κάτω από τη μέση ή άντε στο ύψος ξέχειλου πλαστικού μπούστου. Και ο όχλος αγοράζει, διότι ο όχλος είναι το συλλογικό κτήνος, του οποίου ερεθίζουν το γενετήσιο ένστικτο για να τραβήξουν την προσοχή του και να αγοράσει ό,τι πουλιέται.

Έτσι πλασάρονται και οι ειδήσεις, γιατί ο όχλος θα τις υπερκαταναλώσει, τα χαμηλά ένστικτα θ’ ανεβάσουν τα νούμερα και τις κυκλοφορίες, θα μπορούν να πάνε στους διαφημιστές και να πουλήσουν τηλεοπτικό χρόνο και πόντους στις σελίδες, για να πουληθούν όσα αγοράζει το πλήθος. Δεν αρκεί η είδηση, ποιος σκότωσε ποιον και ίσως γιατί. Πρέπει να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες και να εφευρεθούν κι άλλες. Αστυνομικοί, δικηγόροι, δικαστικοί υπάλληλοι, όποιος θεσμικά λαμβάνει γνώση, διαρρέει έγγραφα, ανατριχιαστικές πληροφορίες, υπαρκτές ή μη. Το απόρρητο της ανάκρισης, η υποχρέωση εχεμύθειας είναι σεσηπότα πτώματα που σέρνονται ως λάφυρα σε οθόνες κι εξώφυλλα και τα θεσμικά όργανα αναχαράζουν σαν γελάδια στο λιβάδι. Καμώνονται πως υπάρχουν, άλλα όρθια πτώματα κι αυτά. Τα γεγονότα ντύνονται με τίτλους που κόβουν την ανάσα, υποβλητική μουσική, ακόμη και φανταστικές αναπαραστάσεις. Οι ειδήσεις εδώ και χρόνια πλέον δεν μεταδίδονται. Σκηνοθετούνται. Ξεχειλώνονται. Κακοποιούνται.

Το συλλογικό κτήνος γουστάρει αίμα, σεξουαλικές διαστροφές, διαμελισμούς, κτηνωδία κι ύστερα αρχίζει ο χορός των κραυγών, γι’ αυτό που έχει εδώ και δεκαετίες αποβάλλει ο ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός: την θανατική ποινή. Γιατί την απέβαλε; Γιατί υπάρχει πάντα αυτό που λέγεται δικαστική πλάνη, το ανθρώπινο λάθος. Κι αν τον άλλο τον στήσεις στα έξι μέτρα ή ανοίξει η καταπακτή και κλωτσήσει με σπασμούς τον αέρα, την ώρα που θα σπάσει τον αυχένα το βάρος του σώματος κρεμασμένο στον βρόγχο, δεν έχει επιστροφή. Δεν μπορείς μετά να τους πεις, σόρρυ φίλε, να του κλείσεις τις ματωμένες κουμπότρυπες στο στήθος, να του ισιώσεις το λαιμό και να αποκαταστήσεις την οξυγόνωση του εγκεφάλου, να τον ξεσκονίσεις και να του δώσεις και μερικά φράγκα για την ψυχική οδύνη.

Ήταν λοιπόν περιττές οι λεπτομέρειες των πωλητών «ενημέρωσης» για το παιδάκι. Κτηνώδεις όσο και το έγκλημα. Κτηνώδεις κι οι κραυγές του όχλου, που ζητάει αίμα. Του ίδιου όχλου, που κάνει την πάπια όταν μέσα στην οικογένεια του, στο διπλανό σπίτι, στα όρια της όρασης και της ακοής του, βλέπει κι ακούει, ξέρει, κάποιον που συστηματικά κακοποιεί κάποιον άλλο και δεν μιλάει, δεν παρεμβαίνει δυναμικά, δεν απευθύνεται στους αρμοδίους. Είναι το ίδιο πλήθος που περνάει χωρίς να σταματήσει δίπλα από το τροχαίο ατύχημα και βλέπει εκστασιασμένο το σώμα κάποιου συνανθρώπου να σφαδάζει και δεν σταματάει να βοηθήσει, ούτε διευκολύνει. Κόβει την κυκλοφορία για να δει καλύτερα, εμποδίζοντας το φρακαρισμένο πίσω του ασθενοφόρο…

---------------

Πιο πιθανό είναι να στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015
Πιο πιθανό να είναι στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.
Αγαπητέ Jo Di, μου φαίνεται πιο πιθανό να είναι στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, αυτό το διάστημα που διήρκεσε ο αγώνας των 595 καθαριστριών -μέχρι να δικαιωθούν και να επαναπροσληφθούν- ήταν η επίθεση που δέχτηκαν ακόμα και από ανθρώπους που περνιούνται για διανοούμενοι.
Πραγματικά, δεν πίστευα στα μάτια μου, διαβάζοντας τις ειρωνείες σε βάρος των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών.

Βέβαια, είναι πολύ εύκολο να ειρωνεύεσαι τον αδύναμο. Είναι τόσο εύκολο που, αν δεν είσαι εντελώς βλάκας και απάνθρωπος, δεν το κάνεις ποτέ.

Οι ίδιοι άνθρωποι που ειρωνεύονταν τις καθαρίστριες, δεν αμφισβήτησαν ποτέ τους Έλληνες ολιγάρχες.

Πολύ χρήσιμη η χρεοκοπία της χώρας. Έδειξε ποιος είναι ο καθένας μας.


-------------------
[Πηγή]


Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Όσο πιο αμόρφωτη είναι η κοινωνία τόσα περισσότερα ειδεχθή εγκλήματα θα βλέπει...

Δευτέρα, Μαΐου 11, 2015
Βαθύτατα υποκριτική κοινωνία... τα ειδεχθή εγκλήματα μένουν στην ιστορία για να μας θυμίζουν ότι ο άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά χωρίς όρια. Αυτοί που αλαλάζουν οργισμένοι, ζητώντας τη θανατική ποινή ή το βασανισμό όσων διέπραξαν ειδεχθή εγκλήματα, δεν είναι μόνο φύσει και θέσει υποκριτές, αλλά πρωτίστως το ίδιο ψυχικά σηπτικοί.

Ας θυμηθούμε ότι σαν χθες, το 1908, έγινε για πρώτη φορά πανομοιότυπο ειδεχθές έγκλημα με το πρόσφατο της μικρής Άννυ Μπορίσοβα. Το ίδιο έγκλημα λοιπόν, τέλεσε η Μαρία Παπαδάκη στο Πειραιά. Όντας γιαγιά, πήρε το νόθο νεογέννητο παιδί της κόρης της, το έπνιξε, το τεμάχισε και έβαλε τα κομμάτια του παιδιού στο τσουκάλι. Αφού τα έβρασε, εν συνεχεία τα διασκόρπισε στις συνοικίες του Πειραιά...

Το έχουμε πει πολλές φορές ότι:

1. η κοινωνία όσο πιο αμόρφωτη είναι, τόσα περισσότερα ειδεχθή εγκλήματα θα βλέπει,
2. ακριβώς επειδή λειτουργεί ως σαρκοβόρα αγέλη είναι εθισμένη στο αίμα,
3. επιβεβαιώνει την ύπαρξη της μέσα από το αίμα, επιδιώκει να χυθεί περισσότερο αίμα,
4. το αίμα που ρέει όχι μόνο την απενοχοποιεί από την ανεπάρκειά της να βγει από το σκοταδισμό αλλά και την εξαγνίζει,
4. κάθε εξαγνισμός της αγέλης λειτουργεί μυστικιστικά ως επιβεβαίωση της "ηθικής" της,
5. η "ηθική" της αγέλης περιορίζεται αμιγώς στους νόμους της ζούγλας και υπακούει στο "δίκαιο" του ισχυρού,
6. στο όνομα της "ηθικής" γίνεται αδίστακτη και είναι ικανή να προβεί σε νέα ειδεχθή εγκλήματα,
7. τέτοιου είδους αγέλες είναι βαθύτατα ρατσιστικές, ομοφοβικές, συντηρητικές, θρησκόληπτες και διεφθαρμένες,

Δεν μπορείς λοιπόν να έχεις επικοινωνία με ανθρωπόμορφα τέρατα, λόγω του ότι δεν εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος. Επιδιωκόμενο αυτής της αγέλης είναι οι σταυροφορίες. Θαρρείτε ότι διαφέρει πολύ ο ισλαμοφασίστας που λιθοβολεί μέχρι θανάτου για να διαφυλάξει την "τιμή" της αγέλης του, από τον χριστιανοφασίστα που ζητά να καεί ζωντανός ο πατροκτόνος, να σταυρωθεί, να βιαστεί αργά και βασανιστικά κοκ; Μόνο όταν νοσείς, μόνο όταν είσαι αποκομμένος από τον κοινωνικό ιστό, μόνο όταν είσαι σηπτικός μπορεί να βγάζεις από μέσα σου τέτοιο σκοταδισμό. Και φυσικά για να βρίσκεσαι σε τέτοια ψυχική αποσύνθεση θα πρέπει να είσαι αμόρφωτος. Μόνο ένας αμόρφωτος μπορεί να ενστερνίζεται τέτοιο σκοταδισμό. Και μόνο αυτός ο αμόρφωτος είναι εν δυνάμει ο επόμενος ψυχρός δολοφόνος που θα κορνιζάρουν τα δελτία των οκτώ.

Στο σημείο αυτό είναι περιττό να αναφερθούμε στο ότι η θανατική ποινή ποτέ δεν ήταν συνώνυμη της έννοιας του δικαίου, ποτέ δεν μείωσε ή λειτούργησε αποτρεπτικά για τα απλά εγκλήματα κατά της ζωής, πολλώ δε μάλλον για τα ειδεχθή. Η τοποθέτηση του νομικού George Tzamadanis ήταν πληρέστατη, περιεκτική και δεν χωρεί παρερμηνειών και μπορείτε να δείτε εδώ (https://goo.gl/CynWZj). Απλά ο αμόρφωτος πάντα θα είναι ανίκανος να αντιληφθεί ότι αποτελεί το παράδειγμα προς αποφυγή.


-------------------------
[Πηγή]

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.