ζ
Δεν με εκτιμώ.
Και δεν εκτιμώ κι εσάς που μου μοιάζετε.
Δεν εκτιμώ που γίναμε όλοι θαμώνες ενός μονολογικού καφενείου, θεωρώντας πως ο διάλογος είναι οι απαντήσεις στα αλλήθωρα σχόλια.
Δεν εκτιμώ τον κυνισμό, τις έτοιμες λύσεις, την πίκρα της προδομένης κόρης, τις απόψεις περί ανέμων και υδάτων, τη μισαλλοδοξία, την ανακύκλωση, την αυτο-απορρόφηση, την ψευδαίσθηση ότι εδωμέσα κάνουμε πολιτική ζύμωση -παπάρια κάνουμε.
Εκτιμώ τον Γιώργο Τυρίκο-Εργά, τη Ματίνα από την Κω που την είδα σ' ένα ρεπορτάζ του Indipendent, τους αλληλέγγυους, τους εθελοντές, τους ανθρώπους της δράσης.
Θεωρώ πως έχω (έχουμε) φτάσει σε αδιέξοδο, ενώ η διέξοδος είναι μπροστά μας: λέγεται προσφορά, κινητοποίηση, δόσιμο.
Αυτά φτιάχνουν κείμενα σαν και το παρακάτω που σας προτείνω να διαβάσετε.
Τις μέρες που έρχονται τα ταϊμλάιν θα πάρουν φωτιά.
Εκατομμύρια θέσεις και αντι-θέσεις θα γραφτούν στον ουρανό του ίντερνετ. Ο καθρέφτης μας θα στέλνει πίσω την εικόνα μας, θα μας επιβεβαιώνει το είδωλό μας. Θα έχουμε την ψευδαίσθηση πως ανεβάζουμε και ρίχνουμε κυβερνήσεις, πως κρατάμε τις τύχες της χώρας στα χέρια μας, παρεμβαίνουμε στις εξελίξεις.
Για τα μπάζα όλα.
Ανέξοδα, χωρίς κανένα κόστος, χωρίς τίμημα.
Λόγια μόνο πάνω στα λόγια. Τα δικά μου τα σταματάω εδώ. Θα ξαναμπώ μετά τις εκλογές, αρχές Οκτωβρίου. Ίσως κανένα βράδυ να μπαίνω αργά μόνο στον τοίχο μου για να διαβάζω το κείμενο του Εργά.
Και να ρωτάω τον εαυτό μου: εσύ, μαλάκα, τι έκανες, τι κάνεις;
Χρήστος Αγγελάκος (από τον τοίχο στο Φ/Β)
(Εδώ και πολύ καιρό παραμελώ το Φ/Β επιδεικτικά, γιατί έχει αυτοαπαξιωθεί: από τους 400 "φίλους" μου, το πολύ ένα 5% είναι -με το ένα ή άλλο τρόπο- ενεργό. Το 95% είτε βρίσκεται σε λήθαργο λόγω της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, μιας υφέρπουσας μελαγχολίας ή και βαρεμάρας ακόμη, είτε έχει περιπέσει σε μια τέτοια φοβική κατάσταση που δυσκολεύεται ακόμη κι ένα λαικ, πόσο μάλλον ένα σχόλιο ή μια ανάρτηση να καταθέσει, μη τυχόν και έτσι -άμεσα ή έμμεσα- πάρει σε κάποιο θέμα θέση και "χρωματιστεί", πολιτικά ή ιδεολογικά ή δεν ξέρω εγώ πως αλλιώς. Τι να πω, σημεία των καιρών...
Έτσι, το ταιμλαιν μου το ρίχνω 1-2 κλεφτές ματιές την ημέρα, μπας και ανακαλύψω κανένα "διαμαντάκι" που αξίζει τον κόπο να διαβάσω. Το τελευταίο μου "διαμαντάκι" ήταν αυτή η ανάρτηση του Χρήστου Αγγελάκου που αναδημοσιεύω: το μόνο που έκανα είναι να την "τανύσω" λίγο για να είναι πιο ευανάγνωστη. Το δεύτερο καλούδι που αποκόμισα απ' αυτήν, ήταν ένα κείμενο που ακολουθούσε, κάποιου Γιώργου Τυρίκου-Εργά, επίσης εξαιρετικό, το οποίο λόγω της σημασίας και της ομορφιάς του το αναδημοσιεύω χώρια. Περιττό να πω, πως αμέσως έγινα "φίλος" με τον Γιώργο και άρχισα έτσι σιγά-σιγά να γνωρίζω το φοβερό εθελοντικό έργο που με αυταπάρνηση παρέχει στους πρόσφυγες στη Λέσβο!.
AMOR 24/8/2015)
Και δεν εκτιμώ κι εσάς που μου μοιάζετε.
Δεν εκτιμώ που γίναμε όλοι θαμώνες ενός μονολογικού καφενείου, θεωρώντας πως ο διάλογος είναι οι απαντήσεις στα αλλήθωρα σχόλια.
Δεν εκτιμώ τον κυνισμό, τις έτοιμες λύσεις, την πίκρα της προδομένης κόρης, τις απόψεις περί ανέμων και υδάτων, τη μισαλλοδοξία, την ανακύκλωση, την αυτο-απορρόφηση, την ψευδαίσθηση ότι εδωμέσα κάνουμε πολιτική ζύμωση -παπάρια κάνουμε.
Εκτιμώ τον Γιώργο Τυρίκο-Εργά, τη Ματίνα από την Κω που την είδα σ' ένα ρεπορτάζ του Indipendent, τους αλληλέγγυους, τους εθελοντές, τους ανθρώπους της δράσης.
Θεωρώ πως έχω (έχουμε) φτάσει σε αδιέξοδο, ενώ η διέξοδος είναι μπροστά μας: λέγεται προσφορά, κινητοποίηση, δόσιμο.
Αυτά φτιάχνουν κείμενα σαν και το παρακάτω που σας προτείνω να διαβάσετε.
Τις μέρες που έρχονται τα ταϊμλάιν θα πάρουν φωτιά.
Εκατομμύρια θέσεις και αντι-θέσεις θα γραφτούν στον ουρανό του ίντερνετ. Ο καθρέφτης μας θα στέλνει πίσω την εικόνα μας, θα μας επιβεβαιώνει το είδωλό μας. Θα έχουμε την ψευδαίσθηση πως ανεβάζουμε και ρίχνουμε κυβερνήσεις, πως κρατάμε τις τύχες της χώρας στα χέρια μας, παρεμβαίνουμε στις εξελίξεις.
Για τα μπάζα όλα.
Ανέξοδα, χωρίς κανένα κόστος, χωρίς τίμημα.
Λόγια μόνο πάνω στα λόγια. Τα δικά μου τα σταματάω εδώ. Θα ξαναμπώ μετά τις εκλογές, αρχές Οκτωβρίου. Ίσως κανένα βράδυ να μπαίνω αργά μόνο στον τοίχο μου για να διαβάζω το κείμενο του Εργά.
Και να ρωτάω τον εαυτό μου: εσύ, μαλάκα, τι έκανες, τι κάνεις;
Χρήστος Αγγελάκος (από τον τοίχο στο Φ/Β)
♦♦♦♦♦♦
(Εδώ και πολύ καιρό παραμελώ το Φ/Β επιδεικτικά, γιατί έχει αυτοαπαξιωθεί: από τους 400 "φίλους" μου, το πολύ ένα 5% είναι -με το ένα ή άλλο τρόπο- ενεργό. Το 95% είτε βρίσκεται σε λήθαργο λόγω της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, μιας υφέρπουσας μελαγχολίας ή και βαρεμάρας ακόμη, είτε έχει περιπέσει σε μια τέτοια φοβική κατάσταση που δυσκολεύεται ακόμη κι ένα λαικ, πόσο μάλλον ένα σχόλιο ή μια ανάρτηση να καταθέσει, μη τυχόν και έτσι -άμεσα ή έμμεσα- πάρει σε κάποιο θέμα θέση και "χρωματιστεί", πολιτικά ή ιδεολογικά ή δεν ξέρω εγώ πως αλλιώς. Τι να πω, σημεία των καιρών...
Έτσι, το ταιμλαιν μου το ρίχνω 1-2 κλεφτές ματιές την ημέρα, μπας και ανακαλύψω κανένα "διαμαντάκι" που αξίζει τον κόπο να διαβάσω. Το τελευταίο μου "διαμαντάκι" ήταν αυτή η ανάρτηση του Χρήστου Αγγελάκου που αναδημοσιεύω: το μόνο που έκανα είναι να την "τανύσω" λίγο για να είναι πιο ευανάγνωστη. Το δεύτερο καλούδι που αποκόμισα απ' αυτήν, ήταν ένα κείμενο που ακολουθούσε, κάποιου Γιώργου Τυρίκου-Εργά, επίσης εξαιρετικό, το οποίο λόγω της σημασίας και της ομορφιάς του το αναδημοσιεύω χώρια. Περιττό να πω, πως αμέσως έγινα "φίλος" με τον Γιώργο και άρχισα έτσι σιγά-σιγά να γνωρίζω το φοβερό εθελοντικό έργο που με αυταπάρνηση παρέχει στους πρόσφυγες στη Λέσβο!.
AMOR 24/8/2015)
Popular
Sites
Labels
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου