Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Η ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ - Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Πέμπτη, Απριλίου 28, 2016
Ο ΕΡΩΤΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΑΝ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΟΤΕ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ 
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΒΕΙ ΑΜΕΣΑ ΔΙΣΤΑΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ, ΠΕΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ  
Η εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για το εφιαλτικό πακέτο των 5,4+3,6 δισ αποκαλύπτει κάτι πολύ σοβαρότερο από το προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο της κυβέρνησης Τσίπρα: την αδυναμία του οργανικά εξασθενημένου ελληνικού καπιταλισμού να συνεχίσει να αναπαράγεται- έστω και με τους επαχθέστερους, για τα λαϊκά στρώματα, όρους- στο ανταγωνιστικότατο περιβάλλον της ευρωζώνης. Την πικρή αυτή αλήθεια συνειδητοποιούν εσχάτως ακόμη και απολύτως συστημικοίοικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, οι οποίοι μέχρι χθες κινούνταν στη λογική του “πάση θυσία στο ευρώ”, αλλά αναγκάζονται τώρα, κάτω από την ασφυκτική πίεση των πραγμάτων, να αναζητήσουν εναγωνίως εναλλακτικές λύσεις.
Υπό το κράτος πανικού, ο Αλέξης Τσίπρας εκλιπαρεί για κάποιο σωσίβιο από τους Ολάντ, Γιούνκερ, Σουλτς και λοιπούς όψιμους “φίλους” του, ενώ άνθρωποι του περιβάλλοντός του ψιθυρίζουν ότι μπορεί να ξαπανάμε σε εκλογές ή δημοψήφισμα αν Σόιμπλε και ΔΝΤ επιμείνουν μέχρι τέλους. Ποιος μπορεί, άραγε, να δώσει βάση σε αυτούς τους λεονταρισμούς, όταν η ίδια κυβέρνηση θέτει ήδη σε εφαρμογή, προτού καν τον νομοθετήσει, τον αυτόματo κόφτη στις δημόσιες δαπάνες, με τις 4.000 απολύσεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών που προοιωνίζεται η νέα ρύθμιση για το ολοήμερο σχολείο; Και πώς θα αποτολμήσει εκλογές ή δημοψήφισμα αυτή η κυβέρνηση όταν είναι τόσο νωπή η ταπεινωτική κωλοτούμπα του περασμένου Ιουλίου, με “το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ”, όπως αναλύουν στο ενδιαφέρον, ομώνυμο βιβλίο τους, που εκδόθηκε πρόσφατα, οι Χ. Λάσκος και Δ. Παπαδάτος;
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς καθητηγής οικονομικών επιστημών για να αντιληφθεί ότι το δρομολογημένο “μνημόνιο plus”, ακόμη κι αν περάσει με τις ελάχιστες κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να “πετύχει”, έστω και πατώντας επί πτωμάτων. Η περαιτέρω συρρίκνωση της ζήτησης σε μια οικονομία που βρίσκεται σε βαθειά υφεσιακή καταστολή εδώ και έξι χρόνια, με μια ανεργία της τάξης του 25%, θα νεκρώσει ακόμη περισσότερο την αγορά, προκαλώντας νέα κύματα χρεοκοπιών και απολύσεων. Οι αστρονομικοί στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα, που ήδη στάζει αίμα, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα εκπληρωθούν, πράγμα πουαναγνωρίζουν εκ των προτέρων οι δανειστές με την επιμονή τους στα “εφεδρικά μέτρα”. Μια επιμονή που στέλνει το μήνυμα σε όλους τους υποψήφιους επενδυτές: μείνετε μακριά από το ναρκοπέδιο που λέγεται Ελλάδα, εκτός αν είναι να πάρετε κοψοχρονιά κανένα φιλέτο από τις σάρκες του εναπομείναντος κοινωνικού πλούτου.
Όταν το όχημα που οδηγείς πηγαίνει σε αδιέξοδο δρόμο και ο τοίχος είναι πια ορατός, μία λύση μόνο υπάρχει: να βάλεις όπισθεν και να κινηθείς στην αντίθετη κατεύθυνση! Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα μόνο λίγα μέτρα πριν από τον τοίχο. Η δραματική αλλαγή κατεύθυνσης, προς την έξοδο από την ευρωζώνη, επιβάλλεται επί ποινή οικονομικού και κοινωνικού “πυρηνικού χειμώνα”. Το ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων δεν είναι πλέον αν θα φύγουμε από το ευρώ, αλλά πότε, πως, με ποιους, εναντίον ποίων θα φύγουμε.
Όπως τονίζει, στο εξαιρετικά διεισδυτικό άρθρο του, που δημοσιεύεται σ' αυτή την ιστοσελίδα, οοικονομολόγος Β. Βενιζέλος, ένα ορισμένο Grexit θα το ήθελαν ή πάντως θα το αποδέχονταν ως αναπόφευκτο και επιθετικότατες δυνάμεις του διεθνούς, χρηματιστικού κεφαλαίου, στη λογική που απεργάζεται, καιρό τώρα, ο Β. Σόιμπλε. Το εναλλακτικό “Σχέδιο Β” αυτών των κύκλων είναι, στις αδρές γραμμές του, γνωστό: “Εθνικό” νόμισμα χωρίς εθνική νομισματική πολιτική, προσδεδεμένο σε μια σφιχτή ισοτιμία με το ευρώ (κάτι που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να υφίσταται τις επιπτώσεις του γερμανικού εργασιακού- οικονομικού ντάμπινγκ), διατήρηση του επαχθούς χρέους και των ιδιωτικοποιήσεων τραπεζών και υποδομών, νέο κύμα μαζικής φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού. Ένα παρόμοιο, συναινετικό (με τους δανειστές) Grexit θα αποτελούσε πραγματική κοινωνική καταστροφή, την οποία μάλιστα οι συστημικές δυνάμεις θα επιχειρήσουν να φορτώσουν στις αριστερές, αντι- ΕΕ δυνάμεις, ισχυριζόμενες ότι πράττουν αυτό που εμείς πάντα θέλαμε!
Σ'αυτό το φόντο, είναι απολύτως επιτακτική η ανάγκη να προβληθεί στην πλατύτερη δυνατή κλίμακα, με τον πιο πειστικό τρόπο, η λυτρωτική, εναλλακτική λύση του αριστερού, λαϊκού, δημοκρατικούGrexit, στον αντίποδα ενός ελεγχόμενου, ολέθριου “Grexit αλα Σόιμπλε”. Όσοι, κάτω από τις υπαρκτές δυσκολίες, υιοθετούν αμυντική στάση και αποφεύγουν να πάρουν θέση σ' αυτό το κομβικό, για κάθε αριστερή, εναλλακτική πρόταση πρόβλημα, προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες στην υπόθεση του λαϊκού, αντιμνημονιακού αγώνα. Αν δεν δώσουμε εμείς τη δική μας, ανατρεπτική πρόταση, το κενό θα έρθουν να το καλύψουν συστημικές, ενδεχομένως δεξιές- εθνικιστικές δυνάμεις (η ακροδεξιά “Εθνική Ενότητα” κάνει ήδη πρόβες σ' αυτόν τον ρόλο).
Εξίσου αρνητικές υπηρεσίες προσφέρουν όσοι, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ, “πετάνε την μπάλα στην εξέδρα” παραπέμποντας την έξοδο από το ευρώ στον... σοσιαλισμό και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δηλαδή στις ελληνικές καλένδες. Αλλά και όσοι, σ' αυτές τις τόσο κρίσιμες για το λαό και τον τόπο στιγμές, αναλώνονται σε πλειστηριασμούς υπεραριστερών διακηρύξεων, θέτοντας ως άμεσο στόχο την ταυτόχρονη έξοδο από ευρώ και Ε.Ε., κάτι που πρακτικά διαγράφει την έξοδο από την ευρωζώνη ως κομβικό ζήτημα του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα. Είναι πολύ εύκολο να ανεβάζεις τον πήχυ όσο σου αρέσει και να κατακεραυνώνεις για έλλειψη αποφασιστικότητας όσους δεν σε ακολουθούν. Μόνο που δεν είναι και τόσο τιμητικό να περνάς διαρκώς πολύ κάτω από τον πήχυ, καμαρώνοντας για το “θάρρος” σου.
Ασφαλώς, η ρήξη και η αποδέσμευση από την Ε.Ε. θα έρθει, αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα, στην ημερήσια διάταξη. Αλλά το να κόψει στην πράξη, ο λαός- και όχι στα χαρτιά, η άλφα ή βήτα οργάνωση- τον Γόρδιο Δεσμό του ευρώ είναι το αναγκαίο, σήμερα, εφαλτήριο για τα ακόμη αποφασιστικότερα άλματα που θα ακολουθήσουν.
Η πρακτική πείρα των λαϊκών δυνάμεων και όχι οι από καθέδρας διακηρύξεις είναι το αποτελεσματικότερο πολιτικό σχολείο. Η συμπυκνωμένη πείρα των τελευταίων 15 μηνών έπεισε και πείθει με επιταχυνόμενους ρυθμούς ευρύτερα στρώματα εργαζομένων για τις ολέθριες επιπτώσεις της παραμονής μας στην ευρωζώνη. Η μεταστροφή στο θέμα του Grexit καταγράφεται ήδη σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ό,τι επιφυλάξεις κι αν δικαιολογημένα τρέφει κανείς για πολλές από τις εταιρείες που τις πραγματοποιούν. Ο λαός μπορεί να αντιληφθεί ότι, εάν είχαμε βγει από το ευρώ, με αριστερούς, δημοκρατικούς όρους, από το 2010, αντί να μπούμε στην εφιαλτική, καθοδική έλικα των μνημονίων,θα είχαμε ξεπεράσει προ πολλού τις δυσκολίες της μεταβατικής περιόδου και θα είμαστε σήμερα πολύ, πολύ καλύτερα. Άλλωστε, μετά από την επιβολή των capital controls, το περασμένο καλοκαίρι,έχουμε ήδη απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος από το κόστος της αποδέσμευσης, χωρίς να απολαμβάνουμε κανένα από τα οφέλη της.
Θα ακούσουμε και πάλι, βέβαια, από τα κυριότερα φερέφωνα του συστήματος ότι ένα αριστερό Grexit θα ήταν πορεία σε “αχαρτογράφητο έδαφος”, γεμάτη κινδύνους σε κάθε μας βήμα. Όμως όλοι γνωρίζουν ότι οι πιο όμορφοι προορισμοί είναι προσιτοί μόνο από δύσκολους δρόμους. Όσοι δεν αποφασίζουν να σηκώσουν άγκυρα παρά μόνο για πλήρως χαρτογραφημένα νερά, είναι καταδικασμένοι να βουλιάζουν λίγο- λίγο, μαζί με τη χαμένη τιμή τους, σε κάποιο θλιβερό “λιμάνι της αγωνίας”- τουλάχιστον μέχρι να τους διώξουν κι από εκεί αυτοί που θα το έχουν αγοράσει κοψοχρονιά...

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Έγκωσα. φτάνει πια με το Ξενοδοχείο...

Κυριακή, Απριλίου 24, 2016



Έγκωσα. Δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο με το Ξενοδοχείο.

Δεν αντέχω άλλο (συγκινησιακές?) κωλοτούμπες και εύκολες γενικεύσεις. Χόρτασα.

Δεν μπορεί εδώ και 3 μέρες να είναι αυτό το κύριο θέμα συζήτησης (και έντασης!)...

Δεν μπορεί μια λάθος (ή σωστή?) κίνηση κάποιων αλληλέγγυων να τους απαξιώνει όλους;

Όπως επίσης δεν μπορεί, μια λάθος ή σωστή κίνηση κάποιων αναρχικών ή αριστερών ομάδων να απαξιώνει όλους όσους με τον άλφα ή βήτα τρόπο τολμούν - προσπαθούν ν' αντιστέκονται, ενώ κάποιοι τους κρίνουν απ' τον καναπέ τους...

Δεν είναι τίποτα άσπρο - μαύρο, συνήθως ή αλήθεια (ή το σωστό) είναι κάπου ανάμεσα, έχω μάθει στη ζωή μου. Και χρειάζεται μετριοπάθεια και χρόνος να το ανακαλύψεις.

Μήπως άθελά μας ρίχνουμε (ρίξαμε) νερό στο μύλο απαξίωσης των αλληλέγγυων που κραδαίνει εδώ και εβδομάδες ο Σύριζα, χωρίς να το καταλάβουμε;

Μήπως άθελα μας ξεχάσαμε τους ταλαίπωρους πρόσφυγες - μετανάστες, που τόσο καιρό προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να βοηθήσουμε -που χωρίς τους κάθε λογής αλληλέγγυους θα ήταν σε τρισχειρότερη θέση -κατά γενική ομολογία;

Μήπως άθελά μας, ξεφύγαμε απ' το κύριο που είναι να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας ενάντια στην επαίσχυντη μεθόδευση της πρώτηςδεύτερηςφοράς αριστεράς, που προσπαθεί στη λούφα και εν μέσω της σωστής (?) απεργίας των Δημοσιογράφων να περάσει αβρόχοις ποσί το 3/4ο μνημόνιο;

Ειπώθηκαν όμως λόγια βαριά, που δεν μπορεί κανείς να τα πάρει εύκολα πίσω. Και τα λόγια πονάνε μερικές φορές πιότερο από τις πράξεις...

Όχι δεν πιστεύω σ' αυτά τα βαρύγδουπα και ηχηρά ότι έχουμε φτάσει τόσο κάτω που ένα "ολοκαύτωμα" χρειαζόμαστε για να συνέλθουμε.

Επίσης Όχι δεν σκοπεύω να μεταναστεύσω γιατί δήθεν απηύδησα απ' την κατάσταση στη χώρα μου...

Όχι εδώ θα μείνω, όπως οι περισσότεροι και θα προσπαθήσω για το καλύτερο κάνοντας και σωστά και λάθη.

Με όποιο προσωπικό κόστος.

Απ. Μωραϊτόπουλος


Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Τα κωλόπαιδα της Αριστεράς

Σάββατο, Απριλίου 23, 2016
Υπάρχουν κάποια κωλόπαιδα της Αριστεράς. Ορφανά. Ανέστια. Απροστάτευτα. Ανένδοτα. Ανέραστα κάθε ξουσίας. Ονειροπόλα.
Αυτά τα παιδιά, μικρά και μεγάλα διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού το Ηθικό Πλεονέκτημα της Αριστεράς στο διάβα των καιρών. Αυτό το Ηθικό Πλεονέκτημα, δεν το εξαργύρωσαν ποτέ με κανέναν ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ.
Αναμεσά τους κάμποσοι διανοούμενοι που κουράστηκαν να κάνουν δηλώσεις κι όσα έχουν να πουν τα λένε τα κείμενα τους κι η ομιλούσα σιωπή τους. Οι ποιητές είναι χεσμένοι όπως έλεγε ο Καρούζος. Εχθρικοί παραμένουν οι "διαχειριστές" πάντα απέναντι στον ποιητή. Άσχετοι και άμοιροι τής ποίησης. Δόλιοι και καχύποπτοι απέναντι στην άρρητη αλήθεια.
Και όμως. Αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή φαντάστηκαν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Ότι μια Αριστερά θα όρθωνε το μπόι της και θα έχτιζε τα δικά της τείχη απέναντι στους βιαστές. Ότι ποτέ αυτή η Αριστερά δεν θα δικαίωνε τον Πατριάρχη του καπιταλισμού στην Ιταλία, του Ανιέλλι που είπε:
"Ο Καπιταλισμός χρειάζεται την Αριστερά γιατί μόνο αυτή μπορεί να επιβάλλει τούς κανόνες του ανέξοδα."
Αυτά τα παιδιά που κινούνται πλέον στο περιθώριο της πολιτικής, κατάπληκτα με όσα ζουν και βλέπουν περίμεναν μια Αριστερά αλλιώτικη. Την Αριστερά που εγκολπώθηκε τον Μαρξ και τον Έγκελ αλλά και την αλήθεια των ποιητών που είναι ακατάδεκτοι της ευτέλειας κι ανυπότακτοι σε ό,τι το Σύστημα θεωρεί ως αυτονόητο. Την Αριστερά που ναι μεν δεν θα επιχειρούσε τη μεγάλη επανάσταση αλλά θα έκανε ένα βήμα στην υπέρβαση. Μια αντίσταση τέλος πάντων σε ό,τι κονιορτοποιεί την αξιοπρέπεια. Μια άρνηση απέναντι σε κάθε δυνάστη. Κάτι, που θ αναδείκνυε την Ελλάδα σύμβολο αντίστασης σε ό,τι διεφθαρμένο προτείνει ο Νεοφιλελευθερισμός.
Αυτά τα παιδιά είναι ας πούμε σαν τον Περικλή Κοροβέση που μοίραζε τη βουλευτική του αποζημίωση στους πρόσφυγες του Αγίου Παντελεήμονα και που οι πόρτες του ήταν πάντα ανοιχτές για τον επαίτη και τον άστεγο. Δεν άντεξε το Σύστημα τον Περικλή. Δεν αντέχει κανέναν σαν τον Περικλή.
Αυτά τα παιδιά παραμένουν εραστές του ωραίου και του αληθινού έτσι όπως άνθισε στο θερμοκήπιο του "ωραίου Πέτρου" της ΕΠΟΝ που δεν ήταν άλλος από το Μίμη Δεσποτίδη. Ήταν εκείνος που έδωσε σάρκα και οστά στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Για να φτάσει σήμερα η κυβερνώσα Αριστερά στο σημείο να ρίξει στα απόβλητα τον Πολιτισμό με ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν ούτε και να προτείνουν.
Αυτά τα παιδιά έχουν φύγει από το σπίτι πια.
Γιατί δεν περίμεναν ποτέ ότι θα δουν να ξεσπιτώνονται νοικοκυριού κι’ ότι θα σέρνονται φαντάσματα του εαυτού τους στα κοινωνικά συσσίτια. Δεν περίμεναν ποτέ ότι γερόντια δεν θα ‘χανε να πάρουν τα φάρμακά τους κι ότι πολλοί απ’ αυτούς θα έτειναν χέρι ελεημοσύνης. Δεν περίμεναν ποτέ ότι η χώρα τους θα ‘βγαινε έτσι στη ψυχρά στο σφυρί. Ούτε ότι σαραντάρηδες πτυχιούχοι θα ζούσαν από την πενιχρή σύνταξη των γονιών τους. Κι αντ’ αυτού ν’ ακούς για εκατομμυριούχους υπουργούς που ξέχασαν να δηλώσουν το πόθεν έσχες κι άλλους να ψάχνουν διάφορα τερτίπια για ν αποφύγουν την απολογία. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ η Αριστερά μας.
Αριστερά είναι μόνο αυτά τα κωλόπαιδα. Είναι αυτά που φέρουν στο DNA τους τη σπίθα μιας άλλης Ελλάδας που έχουν εγκολπωθεί τον Φεραίο. Που ξέρουν καλά ότι οποίος τα έχει χάσει όλα δεν έχει άλλο τίποτα να χάσει. Ελενάκια αβόλευτα κι αδούλωτα είναι που αποδέχτηκαν τη Διαθήκη του ποιητή. Εκείνη που λέει:
Αντισταθείτε σ αυτόν πού χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: Καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ αυτόν πού γύρισε στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός
Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών, στον κοντό άνθρωπο του γραφείου, στην εταιρία εισαγωγαί-εξαγωγαί, στην κρατική εκπαίδευση, στο φόρο, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αυτής τής Αριστεράς Διαθήκης είναι αποδέκτες και εκτελεστές. Γιατί αυτή είναι και η παρακαταθήκη όσων ετελεύτησαν στα μαρμαρένια αλώνια για τη λευτεριά της πατρίδας, όσων αποχαιρέτησαν για πάντα τον ήλιο στη γνωστή χαράδρα, όσων είναι θαμμένοι στις αγριάδες της Γυάρου κι όσων θάφτηκαν κάτω από ένα σωρό κοτρόνια μ΄ έναν ξύλινο σταυρό δίχως όνομα.

Του Άρη Σκιαδόπουλου

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

«Σκατοψυχιά» ή «Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια»

Σάββατο, Απριλίου 16, 2016
«Κωλοζωόφιλοι, νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους» είπε ο σκατόψυχος και κλώτσησε το κουτάβι.
«Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια» είπε ο σκατόψυχος και πούλησε 5 ευρώ το ροδάκινο στο παιδάκι της Ειδομένης.
Σκατοψυχιά. Συγγνώμη αλλά ‘πολιτικώς ορθή’ χαρακτηρισμός δεν μου βγαίνει. Σκα-το-ψυ-χιά. Σκατόψυχοι άνθρωποι – με έμφαση στο ‘σκατόψυχοι’ κι όχι στο ‘άνθρωποι’. Αυτοί που φαντασιώνονται για τον συνάνθρωπό τους ‘κακό ψόφο’ και ‘καρκίνο’. Αυτοί που σε καταριούνται. Αυτοί που σε μισούν. Αυτοί που ζουν, τρέφονται κι αναπνέουν μέσα απ’ την δική σου απελπισία. Μέσα από τον δικό σου πόνο. Αυτοί που δεν περπατάνε: Έρπουν. Έρπουν μέσα στην βία, την σκληρότητα, στην κακοποίηση.

Οι σκατόψυχοι. Ζουν ανάμεσά μας. Καταπίνουν τον αέρα μας. Κουνάνε το δάχτυλο. Κι ανάθεμα αν οι ίδιοι ποτέ έχουνε κάνει μια καλή πράξη στη ζωή τους. Ανάθεμα αν οι ίδιοι έχουν δώσει ένα πακέτο μακαρόνια στον Έλληνα – εγώ σου λέω – άνεργο. Ανάθεμα αν οι ίδιοι ποτέ έχουν σκεπάσει με μια κουβέρτα τον Έλληνα – εγώ σου λέω – άστεγο. Ανάθεμα κι αν έχουν βάλει ένα τσουκάλι στη φωτιά για τον Έλληνα – εγώ σου λέω – γείτονα. Αν έχουν χαρίσει ένα παιχνίδι στο Ελληνάκι – εγώ σου λέω – του ισογείου.
Οι σκατόψυχοι. Κρίνουν τι κάνεις, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις και κυρίως για ΠΟΙΟΝ το κάνεις. Γιατί η μόνη αποδεκτή ομάδα που χρήζει συνδρομής είναι οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Κι αυτούς μόνον όταν τους βοηθάς εσύ. Εσύ, όχι εκείνοι. Ποτέ εκείνοι.
Σκατοψυχιά:
«Νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους».
Λες και το ένα αποκλείει το άλλο. Λες κι εδώ δεν είναι απλά μαθηματικά: Ο άνθρωπος που θα αγκαλιάσει το αδέσποτακι, θα νοιαστεί και τον συνάνθρωπο. Ο άλλος που θα βασανίσει ένα κουτάβι, θα χτυπήσει και τον αδύναμο.
Γιατί όλοι αυτοί είναι ΚΑΙ θρασύδειλοι. Χέστηδες. Χτυπάνε παιδιά, χτυπάνε ηλικιωμένους, χτυπάνε άτομα με κινητικά ή νοητικά προβλήματα. Χτυπάνε, κακοποιούν, βιάζουν όποιον τους παίρνει και γλείφουν όποιον δεν τους παίρνει. Τον οποίον καταριούνται πίσω απ’ την πλάτη του. Να ψοφήσει από καρκίνο – κλασική διαχρονική αξία σαν το ταγιέρ Σανέλ.
Τελικά, όποιος ‘ρωτούσε για την ποιότητα’ αυτή η κρίση του έδωσε την απάντηση. Μια κρίση που ξεσκαρτάρισε συμπεριφορές και χαρακτήρες. Μια κρίση που έβγαλε προς τα έξω τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας. Απ’ τη μια μεριά, άνθρωποι που τους χαίρεσαι, απ’ την άλλη, ανθρωπάκια και τα φτύνεις. Καθάρματα με σφιχτά χείλη, μάτια σχισμές, χέρια γροθιές και την κατάρα στην κωλότσεπη.
Επί προσωπικού: Αλλιώς μου τα ‘πανε κι άλλα μου τάξανε. Νόμιζα πως τα χρόνια θα με προικίσουν με τις αρετές της ανοχής, της υπομονής, της κατανόησης. Αντί γι’ αυτό, μου ‘κατσε το εντελώς αντίθετο: Θυμώνω πιο πολύ. Δεν έχω πια ούτε ανοχές, ούτε αντοχές με τον σκατόψυχο. Να διάολο να πάει και στα τσακίδια. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα ασχοληθώ παραπάνω. Ούτε ψόφο θα του…ευχηθώ – ούτε με καρκίνο θα τον καταραστώ. Τόση τοξικότητα στη ζωή μου δεν την αντέχω, δεν την θέλω – και συνεπώς δεν την επιλέγω.
Άρα τι κάνουμε;
Άρα συνεχίζουμε, μάγκες. Συνεχίζουμε κανονικά και ψύχραιμα. Έτσι για να τους σπάσουμε τα νεύρα, ρε γαμώτο. Συνεχίζουμε να είμαστε εθελοντές. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε όποιον μας έχει ανάγκη. Τον Έλληνα, τον ξένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, την κακοποιημένη γυναίκα, τον ανήμπορο ηλικιωμένο, το χτυπημένο παιδί, το βασανισμένο ζώο…
Είμαστε εδώ, είμαστε εκεί, είμαστε παντού, είμαστε όπου μπορούμε, είμαστε όσο αντέχουμε, είμαστε όσο μας βαστάν τα πόδια μας, τα κότσια μας, η τσέπη μας κι η καρδιά μας.
Είμαστε παρόντες. Και σε όποιον αρέσουμε, γατάκια.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Ανοιχτή επιστολή προς τους ταγούς του Χριστιανισμού με αφορμή την αυριανή επίσκεψη στη Λέσβο - του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Παρασκευή, Απριλίου 15, 2016
Ανοιχτή επιστολή προς τους ταγούς του Χριστιανισμού με αφορμή την αυριανή επίσκεψη στη Λέσβο.

Σεβασμιότατοι.

Η κίνησή σας έχει όντως συμβολική σημασία. 

Αν μη τι άλλο θα προβληθεί πως οι πρόσφυγες δεν είναι σκουπίδια ή κατσαρίδες όπως θέλουν να βλέπουν πολλοί - και αυτό είναι τρομερά σημαντικό. 

Πέρα όμως από το μήνυμα προς τον όχλο που ίσως σεβαστεί λιγάκι τη γενική σας στάση, υπάρχουν βαθύτερα και διαχρονικότερα προβλήματα τα οποία θα πρέπει κάποτε με θάρρος να αντιμετωπίσετε. 

Εσείς ή οι διάδοχοί σας, κάποιος τελοσπάντων προκειμένου οι Πάπες, οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι να μην χύνουν τα ίδια δάκρυα πάνω από τα ίδια νεκρά παιδιά, πάνω από τα ίδια νεκρά όνειρα και τις σπαταλημένες ζωές προσφύγων στο μέλλον. 

Τα προβλήματα αυτά, του φονταμενταλισμού, των αρπακτικών οικονομικών μοντέλων είναι δύσκολο να τα θίξετε μα δυστυχώς εκεί είναι η ουσία. Και είναι δύσκολο να τα θίξετε γιατί η οργανωμένη θρησκεία ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους. 

Αν τα θίξετε τότε θα πρέπει να είστε έτοιμοι να αποποιηθείτε ακόμα και την εξουσία σας. Το συλλογικό κέρδος θα είναι τεράστιο. Όμως αλήθεια : είναι ικανός ένας άνθρωπος που ανέβηκε τόσο ψηλά στην ιεραρχία να δράσει έτσι και να αποτελέσει τέτοιο παράδειγμα; 

Ο Ιησούς που ίδρυσε τον χριστιανισμό συγκρούστηκε με τις τότε δομές εξουσίας ολοκληρωτικά. 

Επειδή είπε την αλήθεια, τον αφάνισαν. 

Ήταν όμως ένας από τους τελευταίους. 

Γιος ξυλουργού, αφανής, ταπεινής γενιάς, ένας δίχως αξιώματα. 

Ένας ολοκληρωμένος χριστιανισμός πραγματικά κατά μίμηση του Ιησού θα είναι, καταρχήν, ενιαίος και κατά δεύτερον απέναντι και όχι μαζί με την εξουσία εκείνη -κάθε μορφής- που προκαλεί φτώχεια και πολέμους για τον Μαμωνά. Δεν αρκούν οι συμβολισμοί. 

Πρέπει κάποτε να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. 

Γνωρίζω πως ως ταγοί καλείστε να παίξετε ακόμα και όταν έχετε τις ευγενέστερες των προθέσεων ένα λεπτό παιχνίδι ισορροπιών. 
Σε αυτό το παιχνίδι, θέλω να πιστέψω μπορεί και να θεωρείτε πως τελικά κάνετε όσο περισσότερο καλό μπορείτε. 
Παρακαλώ όμως θυμηθείτε πως λατρεύετε τον Εσταυρωμένο Ιησού. 

Πότε μάσησε εκείνος τα λόγια του; 

Αν τα μασούσε θα πέθαινε γέρος σε ένα σπίτι κάπου στη Γαλιλαία. 

Μπορείτε πολλά παραπάνω από συμβολισμούς - αυτό όμως θα σημαίνει μια imitatio Christi δίχως προηγούμενο...

Μέχρι τότε οι συμβολικές σας πράξεις απλά προσπαθούν -δίχως επιτυχία κατά τη γνώμη μου- απλά να ισοφαρίσουν τη συνενοχή σας. 

Ήρθατε στο νησί του παπα-Στρατή που είχε μόνο ένα ράσο και δεν ησύχαζε το βράδυ αν δεν είχε βοηθήσει όσους περισσότερους μπορούσε μέσα στη μέρα. 

Ήρθατε στο νησί της Λέσβου όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων παρόλη την ανέχεια, έστερξε τον πρόσφυγα. 

Ήρθατε στο νησί όπου εκατοντάδες αλληλέγγυοι ξεπέρασαν τα όρια τους ακόμα και αρρωσταίνοντας ψυχικά και σωματικά στην πορεία να αντέξουν στους ώμους τους και με περιορισμένα μέσα μια άνευ προηγουμένου μετακίνηση ανθρώπων που έφευγαν από τον πόλεμο. 

Αν πίστευα σε Θεό θα προσευχόμουν σήμερα να σας φωτίσει να διδαχθείτε από το παράδειγμά τους, θα προσευχόμουν στο μέλλον αν όχι εσείς τότε κάποιοι άλλοι στο πόστο σας, να κάνουν την υπέρβαση, να πουν, "αρκετά" και πραγματικά να κάνουν την θυσία που απαιτείται...


(Προσυπογράφω)

Πλεύση Ελευθερίας

Παρασκευή, Απριλίου 15, 2016
Συμφωνώντας πλήρως με τα παρακάτω λόγια του πιτσιρίκου, εύχομαι από καρδιάς το νέο αυτό κόμμα να μην γίνει ένα κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αλλά των πολιτών και της Ζωής μαζί, διαφορετικά θα αποτύχει, όπως τόσα άλλα: καλή αρχή Ζωή!
***
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κάνει την κίνηση και προχωράει στη δημιουργία κόμματος, που ονομάζεται Πλεύση Ελευθερίας. Η αρχή θα γίνει με μια ανοιχτή εκδήλωση την Τρίτη, 19 Απριλίου, 2016 στις 7μμ, στο Θέατρο Χυτήριο.
Έχει κάποια σημασία η δημιουργία ενός νέου κόμματος στην Ελλάδα το 2016;

Η Ελλάδα είναι και επίσημα προτεκτοράτο, το Σύνταγμα, οι εκλογές, η Βουλή -ακόμα και το δημοψήφισμα- μοιάζουν περισσότερο με άλλοθι εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατικότητας, και οι αποφάσεις για την Ελλάδα παίρνονται από άλλους εκτός Ελλάδας.

Τεράστια ευθύνη για αυτό έχουν οι Έλληνες πολίτες.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, επειδή οι Έλληνες έκαναν τη μια ανάθεση μετά την άλλη σε απατεώνες πολιτικούς και ξεπουλημένες κυβερνήσεις.

Όταν ψάχνεις την ελπίδα σε εμπόρους της ελπίδας, καταλήγεις στην απελπισία.

Το κόμμα που ξεκινάει η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα έχει νόημα αν γίνει κίνημα.

Αυτή μοιάζει να είναι η φιλοδοξία του και η πρόθεσή του:
«Φιλοδοξούμε να είμαστε κόμμα-κίνημα, μέσα απ’ την κοινωνία, μέσα από τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και τους ζωντανούς ανθρώπους, που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται, αντιστέκονται, διεκδικούν, νικούν.»

Βέβαια, τα ίδια έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου πρωτοκλασάτο στέλεχος ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά, τον Αλέξη Τσίπρα, σε απόσταση ενός μέτρου από εμένα, να μου λέει πως, αν μας γίνει ανάθεση και δεν συμμετέχουν οι πολίτες, θα αποτύχουμε.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας δεν απέκλεισε μόνο τους πολίτες αλλά και τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και κυβερνάει -ή κάνει πως κυβερνάει- με μια παρεούλα.
Και φυσικά, έχει αποτύχει, με άσχημες συνέπειες για τη χώρα και τους πολίτες. Αλλά αυτό δεν μοιάζει να τον ενδιαφέρει. Αυτός έγινε πρωθυπουργός, αυτό ήθελε.

Η μόνη περίπτωση να καταφέρει κάτι θετικό το κόμμα-κίνημα που ξεκινάει η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι να εμπλακούν μαζικά οι πολίτες.

Αν το νέο κόμμα γίνει ένα κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου ή ένα κόμμα προσωπικοτήτων, θα απογοητεύσει και τους πολίτες και την ίδια.

Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα:
Ακόμα κι αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν επιθυμεί να το παίξει σωτήρας, οι περισσότεροι πολίτες ψάχνουν ακόμα για σωτήρες και πατερούληδες.

Δηλαδή και η Ζωή Κωνσταντοπούλου να μην το επιθυμεί, πολλοί είναι πρόθυμοι να την βαφτίσουν σωτήρα.

Οι Έλληνες συνεχίζουν να ψάχνουν για «ηγετικές φυσιογνωμίες», για να τους κάνουν μια νέα ανάθεση.

Δυστυχώς, οι Έλληνες δεν μαθαίνουν με τίποτα.

Οι θαυμαστές της Ζωής Κωνσταντοπούλου της κάνουν κακό. Και κάνουν κακό και στους εαυτούς τους.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου πρέπει να είναι ένα από τα στελέχη του νέου κόμματος, όχι ο σωτήρας.

Στα πρώτα λόγια για το νέο κόμμα, υπάρχει η λέξη «απελευθέρωση».

Αυτή είναι η λέξη που θα έπρεπε να είναι στα χείλη των Ελλήνων εδώ και πολλά χρόνια.
Την ελευθερία δεν σου την χαρίζει κανείς. Πρέπει να την επιθυμείς εσύ. Και να την κατακτήσεις.
Θέλουν οι Έλληνες τη χώρα τους ελεύθερη; Ας το αποδείξουν.

Ναι, καλά κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου και προχωράει στην δημιουργία κόμματος-κινήματος.
Αυτό το κόμμα-κίνημα θα πρέπει να συναντηθεί στους δρόμους, στην κοινωνία, στο διαδίκτυο, παντού, με άλλα κόμματα και κινήματα.

Κυρίως, θα πρέπει να συναντηθεί με τους πολίτες.

Οι Έλληνες θα πρέπει να αντιληφθούν πως πρέπει να απελευθερώσουν την χώρα τους.

Οι Έλληνες θα πρέπει να αντιληφθούν πως πρέπει να πάρουν τη χώρα τους πίσω.

Κι αυτό δεν γίνεται μέσα από κόμματα που διχάζουν.

Οι Ισλανδοί δεν κατέβηκαν στους δρόμους με κομματικές σημαίες, ούτε με προσωπικές ατζέντες.

Οι Ισλανδοί κατέβηκαν στους δρόμους ως ένας λαός.

Οι Ισλανδοί δεν περίμεναν έναν «ηγέτη» ή μια «προσωπικότητα», για να βγουν στους δρόμους.

Είναι πολύ άσχημο να περιμένεις την ελπίδα και την ελευθερία από άλλους.

Οι Έλληνες πρέπει να γίνουν οι ίδιοι η ελπίδα για τους εαυτούς τους και τη χώρα τους.

Καλό ξεκίνημα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και στους Έλληνες πολίτες που θα περπατήσουν ισότιμα μαζί της και δίπλα της.

Δίπλα στη Ζωή, όχι πέντε μέτρα πίσω.


pitsirikos

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Για την Σοφία Λαμπίκη και τον Γιάννη Μακριδάκη - ηττηθήκαμε μεν αλλά δεν το βάζουμε κάτω, συνεχίζουμε...

Σάββατο, Απριλίου 09, 2016
Όταν μπαίνω στο φ/β, αυτόματα, το πρώτο που προσπαθώ είναι να βρω αναρτήσεις συγκεκριμένων ανθρώπων -λιγότερων των δακτύλων του ενός χεριού- και συγκεκριμένα τη Σοφία Λαμπίκη, τον Γιώργο Τυρίκο-Εργά, τον Μακριδάκη -που εδώ και καιρό έχει δυστυχώς σιωπήσει-, τον Χρήστο Αγγελάκο, την Κρυσταλία Πατούλη και τα ποιήματα του φίλου μου Γιάννη Τσίγκρα.

Χθες βράδυ κάθισα πάλι και περιδιάβαινα -τι άλλο-, τις αναρτήσεις της Σοφίας:
ήταν όπως πάντα μια και μία, έσταζαν αλήθεια και πικρία! Μα το σημαντικότερο είναι ότι όλες οι αναρτήσεις της είναι πρωτότυπες, τολμηρές, αθυρόστομες μα προπάντων παρέχουν και πρωτογενή πληροφόρηση, ακόμα κι όταν μιλάνε για τις γάτες ή τον σκύλο της!

Διαβάζοντας την πάλι εκείνη τη στιγμή, ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος από την οξυδέρκεια, την πικράδα όσο και την δύναμη αυτής της γυναίκας, που ήθελα να το μοιραστώ με την γυναίκα και σύντροφό μου Αριστέα:
Της λέω λοιπόν -για πολλοστή φορά- αν ποτέ μπορέσουμε να πάμε Χίο, εκτός απ' τον Μακριδάκη θα προσπαθήσουμε να συναντήσουμε από κοντά και την Λαμπίκη.

Έπειτα της διαβάζω δυνατά μια ανάρτησή της, που μόλις είχα διαβάσει, και συμπληρώνω:

το 80-90% που παίρνω απ' το φ/β είναι σχεδόν πάντα Σοφία Λαμπίκη...!

Χαρά στα παιδιά που την έχουν Καθηγήτρια!

Γιατί τα γράφω όλ' αυτά: σήμερα, μόλις πριν λίγο διάβασα αυτό απ' την Σοφία στο φ/β:

"Για να καταλάβετε τί ματαίωση υπάρχει,σιώπησε κι ο Μακριδάκης.
Δεν μπορώ να γράψω τίποτε,μου είπε στο τηλ,ηττηθήκαμε.Ναι Γιάννη,εγώ είμαι η πρώτη ηττημένη αλλά για να το βουλώσω πρέπει να με θάψουνε σε μνήμα."

Εδώ και καιρό την είχα ρωτήσει γιατί σιώπησε ο Μακριδάκης και μου απάντησε ότι αυτό το κάνει συνήθως όταν συγκεντρώνεται να γράψει καινούργιο βιβλίο, κι έτσι ησύχασα.
Τώρα μαθαίνω ότι αισθάνεται ηττημένος.

Επειδή είμαι κι εγώ ένας απ' τους ηττημένους, -που αν και μια ζωή ανένταχτος αριστερός ψήφισα Συριζα τον γενάρη του 2015 και το φέρνω βαρέως-, τους θερμοπαρακαλώ να μην το βάλουν κάτω και να συνεχίσουν, καθένας απ' το μετερίζι του, τους χρειαζόμαστε όλοι.

Όσο ζούμε προσπαθούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας, να πάμε μπροστά, όχι ο καθένας για την πάρτη του αλλά για την κοινωνία ολόκληρη.

Τα προβλήματα μεγαλώνουν και προπάντων το πελώριο θέμα των προσφύγων μεταναστών στην χώρα μας και στην Ευρώπη θα μας συγκλονίσει συθέμελα για δεκάδες χρόνια ακόμη: ήδη εμμέσως και υπογείως στρώνεται παντού το χαλί του ρατσισμού και του ανοικτού φασισμού.

Πρέπει να αντιδράσουμε πριν είναι πολύ αργά. Για τα παιδιά μας. Για τα εγγόνια μας.

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Πες μου πού επιλέγεις να κοιτάς, να σου πω ποιος είσαι

Πέμπτη, Απριλίου 07, 2016
Εξαιρετική είναι η κατάσταση για την Ελλάδα και τους Έλληνες, αφού η αριστερή -σχεδόν κομμουνιστική- κυβέρνηση του προτεκτοράτου κλείνει τη συμφωνία με τους «θεσμούς» για το Ασφαλιστικό και ετοιμάζεται να επιβάλει νέους φόρους.
Ο κομμουνιστής -κατά δήλωσή του- Κατρούγκαλος και ο μαρξιστής Τσακαλώτος με αρχηγό τον Τσε Γκεβάρα Τσίπρα κάνουν πράξη τις αρχές του σοσιαλισμού και του μαρξισμού, που προβλέπουν συντάξεις πείνας, κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, φόρους σε ό,τι υπάρχει και άλλα τέτοια κομμουνιστικά.

Οι Έλληνες αντιδρούν σε όλα αυτά με 24ωρη απεργία για να συζητήσουν με την ησυχία τους την ηλίθια διαφήμιση του Jumbo με την Άντζελα Δημητρίου, αποδεικνύοντας πως η ελληνική κοινωνία έχει πια νοοτροπία χαζής αδερφής.

Παράλληλα, οι Έλληνες ασκούν κριτική στους πρόσφυγες που δεν κάθονται ήσυχοι να τους πηγαίνουν η κυβέρνηση και οι μπάτσοι όπου θέλουν αλλά επιμένουν να φύγουν από την Ελλάδα.

Επιτέλους, οι Έλληνες βρήκαν κάποιους που τους κάνουν να αισθάνονται πως είναι ανώτεροι από αυτούς.

Αυτό είναι το θέμα του Έλληνα: να αισθάνεται ανώτερος από τους άλλους.

Τώρα βέβαια, το να αισθάνεσαι ανώτερος από τους πρόσφυγες δεν σε τιμά ιδιαίτερα, αφού είναι άνθρωποι που βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες μακριά από τα σπίτια τους, είναι άνθρωποι χωρίς δικαιώματα, πολλοί από αυτούς δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν δουλειά, δεν μπορούν να πάνε ούτε μπροστά ούτε πίσω γιατί τους έχουν εγκλωβίσει, κοιμούνται για μήνες στους δρόμους και είναι απελπισμένοι.

Οι Έλληνες, ως πειραματόζωα, κοιτούν τους πρόσφυγες -που είναι τα νέα πειραματόζωα- και αισθάνονται πολύ καλά που δεν είναι σαν αυτούς τους λεχρίτες. Βέβαια, οι Έλληνες ξεχνούν πως στο πείραμα με τους πρόσφυγες -το οποίο είχε προαναγγελθεί- συμμετέχουν και οι ίδιοι.

Η απανθρωπιά έρχεται ως συνέπεια της χαμηλής αυτοεκτίμησης και του ραγιαδισμού που δεν επέτρεψαν στους Έλληνες να αντιδράσουν στην επίσημη ανακήρυξη της Ελλάδας σε προτεκτοράτο, μετά την χρεοκοπία.
Η δική μας ανεπάρκεια απαλύνεται από την κατάσταση των προσφύγων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Ενώ οι Έλληνες κοιτούν αφ’ υψηλού τους πρόσφυγες, οι Ισλανδοί βγήκαν μαζικά στους δρόμους μέσα στην παγωνιά και ανέτρεψαν ξανά τον πρωθυπουργό της χώρας τους.

Φυσικά, Έλληνες και ελληνικά ΜΜΕ έχουν εστιάσει στους πρόσφυγες και όχι στους Ισλανδούς που δείχνουν για μια ακόμα φορά τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας.

Αντί οι Έλληνες να κοιτούν τους περήφανους Ισλανδούς -και να τους μιμηθούν-, παίρνουν χαρά και επιβεβαίωση από το δράμα των τσακισμένων προσφύγων.

Πες μου πού επιλέγεις να κοιτάς, να σου πω ποιος είσαι

pitsirikos.net

(Υ.Γ.
4τη μέρα στους δρόμους!
Ζηλεύω τους Ισλανδούς...
Μακάρι στα επόμενα 100 χρόνια να τους μοιάσουμε.
Αφού διώξανε τον Πρωθυπουργό θέλουνε να διώξουνε και τους 2 Υπουργούς που ήταν ‪#‎Panamapapers‬)

Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Φίλε "νταλικέρη", σου έχω νέα

Τετάρτη, Απριλίου 06, 2016
Σχεδόν όλοι φαντάζομαι έχουμε δει, είτε στον τηλεοπτικό σταθμό που έχει πάρει εργολαβικά την προετοιμασία κλίματος εκτροπής, με την προσφυγοφοβία και το ζουμάρισμα στους «μαυριδερούς εισβολείς», είτε στο youtube ανεβασμένο από πολλούς, μεταξύ των οποίων χρυσαυγίτες και άλλοι "καθαρόαιμοι" Έλληνες, είτε έχει ξεπηδήσει στις ενημερώσεις του Facebook από αναρτήσεις φίλων που σε βάζει σε περίσκεψη, τον αγανακτισμένο νταλικέρη στο μπλόκο των προσφύγων του Πολυκάστρου, που ζητούν, να ανοίξουν τα σύνορα για να φύγουν από την χώρα.

Ο συμπαθής κατά τα άλλα οδηγός, αφού δεν κατάφερε να τρομάξει τους πρόσφυγες οδηγώντας την νταλίκα κατά πάνω τους, (ας ελπίσουμε πως δεν ήταν ο φόβος της τιμωρίας που τον σταμάτησε απ' το να περάσει χαλαρά από πάνω τους), άρχισε να αναφωνεί προς την κάμερα και τους αστυνομικούς που τον συγκρατούσαν:

«Είμαι Έλληνας ρεεε»

«Στη χώρα μου είμαι ρε γαμώ τους μαύρους»!

Αγαπητέ φίλε νταλικέρη* σου έχω νέα!

Δεν είσαι στη χώρα σου!

Ναι! Όπως στο λέω. Δεν είσαι στην χώρα σου.

Τι κι αν φωνάζεις ότι είσαι Έλληνας. Αυτή η χώρα μόνο κατ’ όνομα λέγεται Ελλάδα.

Την χώρα σου, την έχεις παραδώσει οριστικά και αμετάκλητα εδώ και έξι χρόνια.

Όχι στους πρόσφυγες, που δεν θέλουν να μείνουν ούτε λεπτό, ούτε στους παράτυπους οικονομικούς μετανάστες, που με δέκα ευρώ θα σου ξεχορταριάσουν το χωράφι.

Όχι φίλε μου. Την χώρα σου και την οικογένεια σου την έχουν σκλαβώσει με την συναίνεση σου, κάποιοι βάρβαροι με λευκό λευκότατο χρώμα, χωρίς μαντήλα και μωρά στην αγκαλιά τους, κάποιοι λευκοί βάρβαροι, που γι αυτούς, ΕΣΥ είσαι ο «μαύρος»!

Έρχεσαι τώρα εσύ και ο κάθε «εσύ», και αντί να συνειδητοποιήσεις έστω και αργά ότι αυτοί οι ξεσπιτωμένοι άνθρωποι που οι «Δημοκράτες» νεοβάρβαροι της Ευροαμερικής, αφού τους έσφαξαν σαν κοτόπουλα με τους φτιαγμένους, εκπαιδευμένους, εξοπλισμένους και πληρωμένους από αυτούς, συμμορίτες τζιχαδιστές, αλκάιντα και άλλους μισθοφόρους και υποκινούμενους, φαντάζεσαι ότι είναι οι εχθροί σου και θέλουν να σου πάρουν την πατρίδα!

Ας βάλουμε λίγο το μυαλό μας, που μας το έχει κάψει η τηλεόραση και τα μεγάλα κανάλια, να δουλέψει.

Άκου τα μαντάτα λοιπόν φίλε νταλικέρη.

1. Την εθνική μας κυριαρχία όπως είπαμε την έχουμε εκχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα στους δανειστές. Οι δανειστές δεν είναι οι πρόσφυγες.

2. Τα μνημόνια με τις εγκληματικές ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα διατάξεις, μας τα έχουν επιβάλει οι δωσίλογοι που μας κυβερνούν, υπακούοντας στο ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα. Όλοι αυτοί δεν είναι οι πρόσφυγες.

3. Οι χιλιάδες αυτόχειρες που αυξάνονται κάθε μέρα, αλλά ούτε που νοιάζεσαι, έχουν οδηγηθεί στο θάνατο, από τις κυβερνήσεις που ψήφιζες όλα αυτά τα χρόνια και οδήγησαν τον λαό στην ανεργία και την κοινωνική εξαθλίωση. Ούτε γι αυτό φταίνε οι πρόσφυγες.

4. Το κλείσιμο των συνόρων, παρά και ενάντια στις διεθνείς συνθήκες και την κοινοτική αλληλεγγύη, δεν το έκαναν οι πρόσφυγες και οι παράτυποι μετανάστες.

Τελικά οι πρόσφυγες αν το καλοσκεφτείς, ζητούν ότι ζητάς και εσύ, να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε σε άλλες χώρες.

Οι πραγματικοί εισβολείς αυτής της χώρας είναι τα κοράκια των αγορών που χάρη στην ΕΕ και την ΕΚΤ, μας έχουν επιβάλει καθεστώς βάρβαρης κατοχής. 

Αυτοί είναι ο εχθρός σου φίλε νταλικέρη και οι συνεργάτες του Ευρωλιγούρηδες πολιτικοί. 

Και αν θες την χώρα σου πίσω, δεν θα την πάρεις σκοτώνοντας τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, διότι αυτό θέλουν να κάνεις οι επικυρίαρχοι τόσα χρόνια. Θέλουν να κοιτάς αλλού όσο αυτοί πίσω από την πλάτη σου, θα κόβουν κομμάτια και θα ξεπουλάνε εσένα και την πατρίδα σου.


Κι αν έχεις δουλειά ακόμα, μην φαντάζεσαι ότι θα την έχεις για πολύ, μην φαντάζεσαι ότι εσύ είσαι ο ικανός που θα την βγάλεις καθαρή όταν οι υπόλοιποι Έλληνες θα λιμοκτονούν.

Αυτά ήταν τα νέα φίλε νταλικέρη, που από το 2010 δεν τα έχεις πάρει είδηση.

Γνωρίζω πως αυτή την ώρα, τα δεκανίκια των εξουσιαστών αυτής της πατρίδας (ξένοι και ντόπιοι πράκτορες), έχουν έτοιμα τα όπλα και προσπαθούν με παραποιημένες ειδήσεις και φήμες να διαμορφώσουν κλίμα στην κοινή γνώμη που θα τους δώσει την ευκαιρία να μετατρέψουν την χώρα σε σφαγείο.

Όσο ενδίδουμε στην ξενοφοβική προπαγάνδα τόσο αφήνουμε έδαφος στο μαύρο μέτωπο να ολοκληρώσει την καταστροφή της πατρίδας μας.

Ο λαός μας έχει αποδείξει αν και όχι στο σύνολο του, αλλά στην πλειοψηφία του, ότι μπορεί να πιάνεται κορόιδο από τους πολιτικούς αλλά δεν έχει χάσει την ανθρωπιά του. Κάτι που ενοχλεί τους βάρβαρους λευκούς, υπηρέτες του Μολώχ.



*Είναι κατανοητό ότι το άρθρο δεν απευθύνεται προσωπικά σε κανένα, αλλά χρησιμοποιεί ως αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό.

Παρασκευή 1 Απριλίου 2016

Μπράβο Φαμπρ, γίνατε αφορμή να ξυπνήσετε τους "πνευματικούς ταγούς" μας

Παρασκευή, Απριλίου 01, 2016
Καιρό είχα να βρω κάτι θετικό, μια κάπως σωστή έστω κίνηση για την οποία πρέπει να επαινέσω τον Σύριζα. Από χθες έχω μια: την επιλογή κάποιου Βέλγου, άγνωστου έως τώρα σε μένα τουλάχιστον, κάποιου ονόματι Γιαν Φαμπρ ως νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών.

Μπράβο Σύριζα: αυτή ήταν μια κίνηση ματ!

Καταφέρατε σε χρόνο dt να ξυπνήσετε όλο τον πνευματικό κόσμο της Ελλάδας!

Όλοι οι καλλιτέχνες που χρόνια τώρα κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων βεβαίως- ξαφνικά ξύπνησαν, εξεγέρθηκαν, έβγαλαν φωνή και γραφή, έγιναν ξαφνικά μαχητικοί, όπως 6 χρόνια τώρα κάποιοι από εμάς μάταια περιμέναμε...

Βέβαια το ότι χρόνια τώρα, γίνονται σημεία και τέρατα σ αυτή τη χώρα, -αλλά οι "διανοούμενοι" και "πνευματικοί ανθρώποι" του τόπου μας κάνανε τη μούγκα-, με ξάφνιασε που με μια κίνηση -μπράβο γίγαντα Μπαλτά- ξαφνικά ξύπνησαν απ' το λήθαργο, μα πάλι το μόνο που βρήκαν να ασχοληθούν και να καταδικάσουν δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τα παλλόμενα τσουτσούνια του Φαμπρ...

Αυτό έγινε το μέγα θέμα της ημέρας και και της χώρας...

Δεν έγινε θέμα βέβαια θέμα ούτε η πολιτική και πολιτισμική κατάντια της χώρας...

Το ότι η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται στα ύψη ή το ότι οι συντάξεις θα μειωθούν για 13τη φορά ουδόλως τους αφορά.

Το ότι η χώρα μας έγινε κανονικό προτεκτοράτο δεν τους προξένησε την παραμικρή εντύπωση: άλλωστε απ΄ότι θυμάμαι οι περισσότεροι ήταν μαζί με τους ΜένουμεΕυρώπη αν δεν απατώμαι.

Το ότι γύρω τους υπάρχουν πάνω από 50000 πρόσφυγες και μετανάστες που μέρες κι εβδομάδες τώρα ζουν εγκλωβισμένοι σαν τους σκλάβους μέσ' στις λάσπες και στην κακομοιριά που τους κατάντησε η αγαπημένη τους Ευρώπη (και η Ελλάδα του Τσίπρα), τους αφήνει επίσης αδιάφορους: ούτε ένα κείμενο συμπαράστασης, μια ανακοίνωση έστω, για τα μάτια του κόσμου. Τίποτα. Σιωπή.

Μόνο ο Φάμπρ τους πείραξε γιατί αγγίζει το "δικό τους" χώρο, τις αργομισθίες τους. Αν αφορούσε άλλους, θα κυριαρχούσε η ξενομανία τους ή σιωπή.

Κατά τα λοιπά, τα λέει καλύτερα παρακάτω ο πιτσιρίκος:

Αρχικά, ας ενημερώσει κάποιος αυτούς τους καλλιτέχνες πως ο Γιαν Φαμπρ δεν ήρθε μόνος του. Του έγινε πρόταση από το υπουργείο Πολιτισμού και την αποδέχτηκε.

Αλήθεια, όμως, πού ήρθε ο Γιαν Φαμπρ;
Θα του πω εγώ πού ήρθε, γιατί μπορεί να μην ξέρει ο άνθρωπος.

Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε μια χώρα που χρεοκόπησε το 2010 και κανείς δεν οδηγήθηκε στην Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία.

Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε μια χώρα που τα τελευταία έξι χρόνια την κυβερνάει η Τρόικα, αλλά οι περισσότεροι καλλιτέχνες της χώρας αυτής το συνειδητοποίησαν μόλις τώρα που γίνατε εσείς καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ. Χαμπάρι δεν είχαν πάρει μέχρι τώρα. Τους απασχολούσε η …Τέχνη.

Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε μια χώρα για την οποία αποφασίζει η Μέρκελ αλλά το μόνο που ενοχλεί κάποιους καλλιτέχνες της είναι ότι είναι Βέλγος -δηλαδή μη Έλληνας- ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ.

Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε μια χώρα που πριν από οκτώ μήνες έγινε δημοψήφισμα, όπου υπερίσχυσε το ΟΧΙ με 61,3% αλλά αγνοήθηκε και έγινε ΝΑΙ, χωρίς να αντιδράσουν οι λαλίστατοι σήμερα καλλιτέχνες της χώρας. Ήταν καλοκαίρι και ήταν απασχολημένοι με το Φεστιβάλ -και τα μπάνια-, οπότε δεν πήραν χαμπάρι πως με το να αγνοηθεί το δημοψήφισμα καταλύθηκε και η τελευταία έννοια δημοκρατίας στη χώρα που ήρθατε.

Κύριε Φαμπρ, η Ελλάδα έχει παραδοθεί στις αγορές και στην Γερμανία αλλά οι περισσότεροι καλλιτέχνες της δεν είχαν πάρει είδηση τίποτα. Τι καλλιτέχνες είναι αυτοί;

Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε ένα προτεκτοράτο. Και το ξέρετε. Όπως το ξέρουν και εκείνοι οι καλλιτέχνες του προτεκτοράτου που ξαφνικά θυμήθηκαν έξι χρόνια μετά να κάνουν λόγο για αποικιοκρατία. Μα «αποικία χρέους» είναι η Ελλάδα από το 2010. Και όλοι την αποκαλούν «αποικία χρέους». Κουφοί ήταν οι Έλληνες καλλιτέχνες; Δεν διάβαζαν; Δεν άκουγαν; Όλα για την Τέχνη πια;

Κύριε Φαμπρ, θεωρώ μεγαλοφυές εκ μέρους σας το ότι την πρώτη χρονιά σας ως καλλιτεχνικός διεθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ θα αφιερώσετε το Ελληνικό Φεστιβάλ στο Βέλγιο.

Ως αιρετικός και εικαστικός καλλιτέχνης που είστε, γνωρίζετε ότι ένα προτεκτοράτο δεν μπορεί να έχει δικό του πολιτισμό.
Τα προτεκτοράτα δεν έχουν πολιτισμό. Οι δούλοι δεν έχουν πολιτισμό.

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.