Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Για τον πατέρα μου, τον μπακάλη τον κυρ Κώστα

Κυριακή, Ιουνίου 19, 2016
►Στην ***φωτογραφία, δίπλα στον πατέρα μου είναι η μητέρα μου, η Τασία, και μετά (4τη απ'τα δεξιά) η γιαγιά μου με τις άλλες 3 αδελφές της - ο μικρός μπροστά στη Βικτώρια (γιαγιά μου), πρέπει να είμαι εγώ 4-5 χρονών υπολογίζω...

Τον πατέρα μου, τον  μπακάλη τον κυρ Κώστα, τον θυμάμαι πολύ συχνά παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια απ'τον θάνατό του: ήταν το 1967, μόλις 57 χρόνων κι εγώ μόλις στα 15 μου.

Εκτός απ'το ότι του μοιάζω εμφανισιακά, νομίζω ότι κι από πλευράς χαρακτήρα τα πάντα τα οφείλω σ'αυτά που έμαθα και βίωσα κοντά του, παρά τα λίγα χρόνια που ήμασταν μαζί. Από 7-8 χρονών με καλούσε στο μπακάλικο, να τον βοηθάω λιγάκι, μιας και παρότι ηλικιακά μικρός, είχα μπόι μεγαλύτερου -και παραπάνω κιλά- και ήμουνα καλός και στην αριθμητική. Το μόνο που ήθελε από εμένα ήτανε να μ΄αφήσει στο μαγαζί να πάει στο καφενείο να παίξει καμιά κολτσίνα, έτσι για ένα λουκούμι, να ξεσκάσει. Μου έλεγε θα παίξεις μια ώρα μπάλα και μετά θ έρθεις στο μαγαζί. Πολλές φορές αργούσα να πάω και τότε μου τις ...έβρεχε με χτύπαγε πολύ. Όταν γίνονταν αυτό, πονούσα βέβαια σωματικά λιγάκι, αλλά ήξερα ότι σε λίγο θα μου αγόραζε μπουγάτσα ή ντόνατς... Τελικά όταν συνέβαινε αυτό, πιο πολύ στεναχωριόμουν που έβλεπα τον πατέρα μου να έχει τύψεις και λιγότερο με τον δικό μου πόνο.

Η τιμιότητά του και η συμπόνοια του προς τους κακοπληρωτές πελάτες - υπήρχε τότε μεγάλη φτώχεια ακόμη-  ιδιαίτερα στους λιμενεργάτες του παλιού Λιμεναρχείου τότε, ήταν φοβερή. Μου έλεγε π.χ. όταν θα' ρθει η κυρά Ελένη κι εγώ λείπω, μην την δόσεις τίποτα, μας χρωστάει πολλά. Κάποια φορά να'σου έρχεται η κυρα Ελένη και μου ζητάει εκατό δράμια ζάχαρη και 2 δραχμές καφέ. Παω στον πατέρα μου που ήταν στο γραφείο και του λέω στο αυτί τα καθέκαστα και μου απαντάει: "και βέβαια να της τα δόσεις, ε όχι να της κόψουμε και τον καφέ"!
Πέθανε μόνος του μεσα στο μαγαζί του από έμφραγμα αβοήθητος. Εγώ έδινα εκείνη την ώρα εξετάσεις στα αγγλικά στο φροντιστήριο Μαργαρίτη. Είχε ζάχαρο και προβλήματα με την καρδιά. Η μάνα μου του λεγε πήγαινε να κοιταχτείς στον γιατρό, δεν προσέχεις καθόλου την υγεία σου, μα τότε ο κόσμος δεν προλάβαινε για τέτοια, το κύριο ήταν η δουλειά, το μαγαζί, τα βερεσέδια.... Στην τσέπη του βρήκαμε μόνο ένα 500ρικο μετρητά, δεν μας έφτανε για την κηδεία του, βοήθησε ο θείος Γιώργος. 

Τα βερεσέδια στο μαγαζί ήταν τότε 100.000 δραχμές, απ' τα οποία ζήτημα είναι αν πήραμε το 1/10 -και με φοβέρα δικηγόρου παρακαλώ.
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως θα μπορούσα βιβλίο ολόκληρο να γράψω για τον πατέρα μου, γι' αυτό σταματάω εδώ. 

---------------------------------------------------------------

***  Παραθέτω ξανά, μια για μένα προσωπική και συνάμα πολύ αγαπημένη φωτογραφία, από την δεκαετία του 50, γιατί έχω νέα στοιχεία για τις εικονιζόμενες:
Αφού κοίταξαν με προσοχή την φωτογραφία οι δυο θείες μου, οι υπέρ- ενενηντάχρονες Σοφία Χατζοπούλου, μαζί με την αδερφή της Ελισάβετ (και οι 2 κόρες της Φιλίτσας Βλαχάβα, που δεν είναι στην φωτογραφία), ομού κι εν χορώ (si) αποφάνθηκαν για τα εικονιζόμενα πρόσωπα, κοιτάζοντας τη φωτογραφία από αριστερά:
►1η απο αριστερά ειναι η ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΠΛΑΓΕΡΑ (δίπλα της κάποια άγνωστη)
►3η απο αριστερά είναι η ΕΛΕΝΗ ΧΡΗΣΤΟΥ (είχε παιδιά την Αλεξάνδρα, Δημητράκη (δουλευε στον "Ταχυδρόμο"), Σταμάτη).
►4η από αριστερά είναι ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ,
►5η από αριστερά είναι η ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΜΩΡΑΪΤΟΠΟΥΛΟΥ, μητέρα του πατέρα μου (και δίπλα της κάποια άγνωστη),
►δεξιά είναι ο πατέρας μου, τότε σε ηλικία 46-47 χρονών,
►2η δίπλα στον πατέρα μου, η μητέρα μου γύρω στα 35 υπολογίζω και τέλος
►αυτός ο μικρός, ο γεματούλης- χοντρούλης, μπροστά στη γιαγιά μου, είμαι εγώ σε ηλικία 4-5 ετών !!!

---------------------------------------------------------
Επομένως η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε το 57, με αφορμή ένα δυσάρεστο γεγονός, την κηδεία του μικρού μου αδερφού Πασχάλη, ο οποίος ήταν δίδυμος με την αδερφή μου Ρούλα, και γεννήθηκε δυστυχώς με μια αρρώστια στο αίμα -μάλλον μιας μορφής λευχαιμία-, και δεν άντεξε παραπάνω από 2 χρόνια αγώνα, μεταξύ ζωής και θανάτου. Τα κάγκελα λοιπόν πίσω είναι έξω απ'το νεκροταφείο στη Νέα Ιωνία, γιαυτό και τα μαύρα όλων και οι άσπρες μπομπονιέρες ήταν ακριβώς γιαυτό δλδ. όταν πεθαίνουν παιδιά σε μικρή ηλικία, στην κηδεία δίνουν άσπρες μπομπονιέρες..(26/9/2016)
☻Ευχαριστώ θερμά τον ξάδερφο Αντώνη και τον γιο του και ανιψιό μου Babis Moraitopoulos που μου την έστειλε.
Revisions:1)(14/7/2016), 2)(26/9/2016)

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.