Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Θέλω να γράψω για δυο άλλους ανθρώπους, τον Φώτη και τον Ιγνάτη απ'το κέντρο επίπλου απέναντι απ'την ''Αγκαλιά'' - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2016
Θέλω να γράψω και για δυο άλλους ανθρώπους, για να μαθευτεί η ιστορία τους λίγο παραέξω έστω ένα χρόνο μετά. Θα ήταν αδικία να τη θυμούμαστε μόνο εμείς - γιατί ειλικρινά η ιστορία τους είναι ένα μικρό θαύμα καθημερινής, στεντόρειας ανθρωπιάς που όμως περνάει σιωπηλή μπροστά στη ροή των πολλών άσχημων γεγονότων και έτσι χάνεται. 

Όταν πέρυσι είχαμε την "Αγκαλιά" κοντά στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλονής, είχαμε "γείτονες" βέβαια. 

Μερικοί από αυτούς έκλεισαν με φράχτες τα οικόπεδά τους για να μην μπαίνουν πρόσφυγες, άλλοι απλά δεν είπαν τίποτα, μερικοί μας πήραν τηλέφωνο να μας ψάλλουν πως "πρέπει να διαφυλάξουν τη περιουσία τους" - η αλήθεια είναι πως θεωρούσαν όλους αυτούς τους πρόσφυγες κάτι λίγο παραπάνω από το μέσο αρουραίο. 

Η αλήθεια, επίσης, είναι πως οι περισσότεροι "γείτονές" μας έκαναν κατά βάση υπομονή γιατί έβλεπαν τόσο τον κατατρεγμό των προσφύγων όσο και το δικό μας κόπο. Έτσι θαρρώ, έστω και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο η γύρω κοινότητα έδειξε μια κάποιαν ανθρωπιά.

Είχε όμως δυο διαφορετικούς "γείτονες" και για αυτούς γράφω σήμερα. 

Έχουν το μαγαζί τους, ένα κέντρο επίπλου ακριβώς απέναντι από εκεί που ήταν το κατάλυμα της "Αγκαλιάς". Μπροστά από το μαγαζί έχει μια μεγάλη αλάνα, δική τους.

Από τότε που η Αγκαλιά ήταν αποθήκη ρούχων και τροφίμων ο Φώτης πάντα πεταγόταν να δει τι σκαρώνουμε, πάντα είχε μια καλή κουβέντα να πει. Όταν όμως η αποθήκη έγινε κατάλυμα, τα πράγματα φάνηκε πως θα δυσκόλευαν στις σχέσεις μας. Εκατοντάδες άνθρωποι σε φουρνιές ερχότανε και γέμιζαν την Αγκαλιά αλλά και την αλάνα μπροστά από το μαγαζί του. Έμεναν εκεί και κοιμόντουσαν, έστρωναν σακατεμένοι να πάρουν μια ανάσα και όσο και να καθαρίζαμε εμείς - λέρωναν. 

Ο Φώτης δε μιλούσε και λέγαμε πως σε κάποια στιγμή θα αντιδράσει - είχε φορές που δεν μπορούσε καν να ξεφορτώσει φορτηγά με εμπόρευμα από Αθήνα με μπλόκαρισμένο ο,τι χώρο είχε μπροστά το μαγαζί του σχεδόν όλη μέρα - πόσο ακόμα για πάρκινγκ για τους πελάτες τους. 

Και ποιός να ένιωθε άνετα να έρθει να ψωνίσει με τόσο ταλαίπωρο κόσμο παντού (μα παντού!). 

Μα ο Φώτης και ο αδερφός του Ιγνάτης δεν μίλησαν ποτέ άσχημα. Αντίθετα θα σας πω ακριβώς τι έκαναν. 
Κάθε πρωί, μπροστά από το μαγαζί τους μέχρι περίπου τις έντεκα είχε σκιά. Εκεί φώναζαν τα γυναικόπαιδα να στρώσουν και να καθίσουν. Καθάριζαν τον χώρο τους και τα γύρω χωράφια μόνοι. Βοηθούσαν να μοιράζουμε το φαγητό. Μας έπαιρναν τηλέφωνο όποτε γινόταν κάτι παράξενο, κάποιος καυγάς ή όταν ερχόταν άνθρωποι πολλοί και ταλαιπωρημένοι και εμείς δεν ήμασταν εκεί. 

Σε κάποια στιγμή νιώθαμε πως έχουμε δυο πλήρη μέλη της "Αγκαλιάς" άνα πάσα στιγμή στο χώρο. Μια μέρα η Κατερίνα είδε ορισμένες γυναίκες να έχουν απλώσει ρούχα πάνω στα έπιπλα-δείγματα που είχε ο Φώτης έξω στην αλάνα. Με επίφαση είπε να μην το κάνουν αυτό γιατί αυτή τελικά είναι μια επιχείρηση που πρέπει να σεβόμαστε. Φανταστείτε την έκπληξή της όταν βγήκε έξω ο Φώτης και είπε στην Κατερίνα πως ο ίδιος άφησε τις γυναίκες να απλώσουν εκεί ρούχα "που να τα απλώσουν, καλοκαίρι, είναι θα στεγνώσουν γρήγορα". 

Οι χιλιάδες που πέρασαν έκαναν και ζημιές, στο σύστημα πυρόσβεσης αλλά και σε κάτι καλώδια. Και τα δυο αδέρφια ήταν ανένδοτα να μην πληρώσουμε από την Αγκαλιά τις ζημιές : "μικροπράγματα" έλεγαν. 

Δεν θα ξεχάσω όσο ζω, που δεν είχαν τον μπελά πάνω από το κεφάλι τους αλλά όταν έρχονταν ξένοι δημοσιογράφοι, εθελοντές, ακαδημαϊκοι να μας μιλήσουν, μας έβαζαν να καθήσουμε έξω από το μαγαζί τους στη σκιά και μας έφερναν κάτι να πιούμε. 

Να καθίσω να γράψω πόσες φορές έχω δει το Φώτη ή τον Ιγνάτη να δίνουν κουράγιο, να προσανατολίζουν τους πρόσφυγες. Αγόραζαν και πραγματάκια χρήσιμα, λάστιχο πλυσίματος, λεκάνες, μικροπράγματα που έπεφτε στην αντίληψή τους ότι ήταν αναγκαία. Οταν βλέπαμε κατι που δεν είχαμε αγοράσει εμείς, ξέραμε από που μάλλον προήλθε. 

"Το μόνο που με δυσκολεύει είναι η γλώσσα" έλεγε ο Ιγνάτης. Ερχόταν ο κάθε προσφυγας να πει το πρόβλημά του λες και οι δυο τους ήταν κάποιου είδους υπεύθυνοι! Περνούσα με το αυτοκίνητο και τους έβλεπα καθισμένους στα σκαλιά της επιχείρισης - ο Φώτης με το μαύρο γυαλί- και στα πόδια τους γυναικόπαιδα μια αλάνα ολόκληρη σε στρωσίδια, να τρώνε, να κοιμούνται, να περιμένουν το επόμενο λεωφορείο. Τότε τους φώναζα "Ε, αρχηγοί της φυλής!" και καμάρωναν. 

Γιατί το έκαναν αυτό; 

Τι τους έσπρωχνε να βοηθήσουν τόσο κόσμο, να ανεχτούν μια ανοιχτή και βέβαιη εισβολή στο χώρο τους, στην επιχείρησή τους. 

Μια εισβολή, ας την πούμε έτσι αν και ποτέ δεν την εξέφρασαν με αυτή τη λέξη, η οποία τελικά κανείς δεν ήξερε πότε θα τέλειωνε; 

Τους έκανε καλό οικονομικά; Κολοκύθια. 

Όλοι ξέραμε πως για έξη μήνες (για να τα πούμε χοντρά) είχαν πρόβλημα δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους ενώ οι πωλήσεις τους είχαν πέσει. Ο Φώτης καμιά φορά αστειευόμενος έλεγε "Να μωρέ έχουμε παρέα". 

Τους έκανε καλό η προβολή της φιλανθρωπίας τους;

 Δεν έδωσαν καμιά συνέντευξη, δεν εμφανίστηκαν σε κανένα κανάλι, δεν έγραψαν σε κανένα facebook. 

Τι τους έκανε να μην πουν λέξη και αντίθετα να είναι εκεί, ανθρώπινα παρόντες; 

Τους έχω ρωτήσει πολλές φορές. Ούτε ο Φώτης ούτε και ο Ιγνάτης είναι ρήτορες. Απλά απαντούν, "Ε, και τι να κάναμε...να οι άνθρωποι, τα μωρέλλια...". Αυτό είναι όλο. 

Όποιος δεν με πιστεύει ας ρωτήσει όποιον αστυνομικό θέλει από το Α.Τ. Καλλονής. Ποσώς με ενδιαφέρει αν θεωρήσουν μερικοί πως κάνω έμμεση διαφήμιση. Ένα χρόνο μετά νιώθουμε πολύ συγκινημένοι όταν σκεφτόμαστε στην ανθρωπιά του Φώτη και του Ιγνάτη. 

Το περασμένο Πάσχα κάναμε και στους δυο ένα μικρό συμβολικό δώρο από την Αγκαλιά. Το δέχτηκαν με απλότητα. Ο Ιγνάτης στάθηκε και μου είπε πριν φύγω : "Ρε Γιώργο κάθομαι και σκέφτομαι ώρες ώρες τι να γίνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πέρασαν από εδώ". Τους έχει έγνοια, μου είπε πως κάθεται και κοιτάει απέναντι την πλέον άδεια αποθήκη και αναρωτιέται αν όλο αυτό που έγινε, έγινε στ'αλήθεια. Έγινε παιδιά. 

Και ο Φώτης και ο Ιγνάτης στάθηκαν πολύ όμορφα, υπάρχουν, είναι συντοπίτες μας με σάρκα και οστά και ίσως λίγη ψυχή παραπάνω. 

Τι κουράγιο μας δίνει αυτό, δε λέγεται.

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς, 

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.