Xτες ήρθε ένας ωραίος τύπος να πάρει κάτι τελευταία ρούχα από την αποθήκη της «Αγκαλιάς». Δεν έχει ούτε facebook, δεν έχει καν κινητό. Ετοιμάζει να τα στείλει στην Κένυα όπου είχε πάει να βοηθήσει σε μια ιεραποστολή. Συζητήσαμε λίγο για την κατάσταση στην υποσαχάρια Αφρική. Πήγε εκεί, έκατσε, είδε, δεν άντεξε. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει καλύτερα για την πείνα και τη φτώχεια, για τους πολέμους και το μαφιόζικο έγκλημα που σπρώχνει εκατομμύρια κόσμο στην μετακίνηση τόσο εντός της Αφρικής όσο και προς την Ευρώπη. Δεν του έπαιρνα και πολλά λόγια, συνεσταλμένος και πολύ μετρημένος άνθρωπος. Τον ρωτούσα τι εννοεί "είναι δύσκολα εκεί". Σκέφτηκε μια στιγμή και μου είπε. "Θα σου πω μόνο ένα πράγμα και μετά θα ξεκινήσουμε το φόρτωμα και δε θα πούμε κάτι άλλο. Τα παιδιά πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία και από την πείνα τρώνε τα κεριά". Με στοιχειώνει αυτή η κουβέντα από χτες. Την ίδια στιγμή νιώθω πολύ καλά που υπάρχει ο Παναγιώτης και που γύρισε και με τις δικές του δυνάμεις και κάνει αυτό που μπορεί δίχως να το ξέρει κανείς και δίχως να το διαλαλεί πουθενά.
Τόσο καιρό εντοπίζω μέσα μου μια σιγουριά την οποία θέλω πεισματικά να απωθώ. Τα ανθρωπιστικά πρόβλημα έχουν λύσεις μα αυτοί που τελικά αποφασίζουν δεν θέλουν να τα λύσουν. Απολύτως συνειδητά, μετά λόγου γνώσεως είτε πιστεύοντας ότι έτσι κάνουν το λιγότερο κακό (κατά τη γνώμη μου μια πίστη πέρα για πέρα αβάσιμη) είτε απλά γνωρίζοντας πως έτσι στηρίζουν την εξουσία που έχουν στα χέρια τους. Δεύτερον : η μεγάλη πλειονότητα είναι ανίκανη να αντιδράσει. Μεγαλώνει αποκομμένη από τα εφόδια που θα της επέτρεπαν να αντιδράσει και να πάρει πίσω τη ζωή της. Μαθαίνει να αρκείται σε κάτι ψίχουλα εξουσίας, γνώσης, ελευθερίας που της πετούν από ψηλά και είναι έτοιμη να κατασπαράξει τον διπλανό, τον μόνο με τον οποίο θα μπορούσε να συνασπιστεί για κάτι καλύτερο. Τα υλικά αυτού του θεάτρου είναι αιώνες τώρα γνωστά, πατρίδες, θρησκείες και πίσω από όλα η πιο ψεύτικη εφεύρεση, το χρήμα. Επίσης : η δική μας δράση, των τάχα αφυπνισμένων, η προσωπική (γιατί η συλλογική είναι ανύπαρκτη) δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένη και μπροστά στα προβλήματα συνολικά δεν μπορεί παρά να είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Σώζει –ίσως, αν είναι ειλικρινής- τη δική μας αξιοπρέπεια, βοηθάει ένα δυο, δέκα, χίλιους ανθρώπους αλλά παραμένει απελπιστικά μικρή.
Να βλέπεις την παράνοια να στεφανώνεται καθημερινά νικήτρια.
Αυτή είναι η ανταμοιβή που θες να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Μερικοί φίλοι μου λένε πως σε κάποια στιγμή γίνεται να έχεις και γνώση και γαλήνη, μα αυτό νιώθω ότι για εμένα τουλάχιστον είναι κάτι πολύ μακρινό. Προς το παρόν έχω οργή, θλίψη αλλά και αρκετή αποφασιστικότητα να υπερασπίσω τα μετερίζια μου.
Νιώθω την ανάγκη να πω κάτι , για τελευταία φορά, γύρω από το πλέον άσχημο κομμάτι του προσφυγικού, τον εγκλεισμό αθώων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έχει επισημανθεί πως ο εγκλεισμός είναι ο τρόπος που η εξουσία βιομηχανοποιεί εκ νέου τους απόκληρους. Όποιος πει "δεν γνώριζα τι γινόταν στη Μόρια" απλά θα λέει ψέματα. Πλέον όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου γνωρίζουν τι συμβαίνει στη Μόρια. Δημοσιογραφικά μέσα από τα πιο απίθανα μέρη έχουν ασχοληθεί, έχουν περιγράψει την κατάσταση με τόση γλαφυρότητα... Όλος ο κόσμος, κυριολεκτικά. Μερικοί από εμάς κάναμε πολύ κόπο να περιγράψουμε την κατάσταση στο κολαστήριο και να προτείνουμε λύσεις. Μια άσκηση στη ματαιότητα μιας και έχουμε καταλάβει πως οι καταστάσεις τύπου Mόρια έχουν φτιαχτεί ακριβώς ως ανεπίλυτα προβλήματα και διατηρούνται ως τέτοια. Ήταν όμως χρέος να θεωρητικοποιηθεί το θέμα για να γίνει και αυτό το βήμα, ήταν ένα χρέος ακτιβιστικό και ακαδημαϊκό. Και να που κανείς δεν δηλώνει υπεύθυνος για αυτό που συμβαίνει, να που γίνονται προαναγγελίες θανάτων για τις οποίες οι αρμόδιοι νίπτουν τα χείρας ο καθένας στη δική του κρυστάλλινη εξιλαστήρια γαβάθα, και να που παρ’ όλες τις ακριβοπληρωμένες ΜΚΟ ή τους εθελοντές και αλληλέγγυους που φτύνουν αίμα και καίγονται κάθε μέρα να σώσουν ο,τι σώζεται, η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ. Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που θα γράψω για τη Μόρια είτε υπάρξουν θάνατοι είτε όχι. Δεν είναι κούραση ή παραίτηση. Είναι η κατανόηση του πόσο μάταιο πλέον είναι να θες να ξυπνήσεις έναν κόσμο που δεν θέλει και δεν μπορεί να ξυπνήσει. Από την άλλη, δε νομίζω να υπάρχει κάτι που να μπορώ να γράψω και να μην το έχω γράψει. Είναι μερικές φορές, επίσης, που καταλαβαίνω ότι όσοι είμαστε στο πεδίο γράφουμε και οι αναγνώστες μας νομίζουν πως μετέχουν του πεδίου ενώ απλά κάνουν μια νοερή ανάθεση και τίποτα άλλο. Επίσης μερικές φορές γράφουμε-γράφουμε και νομίζουμε πως και εμείς κάτι κάνουμε ενώ απλά αναμασάμε, ενώ απλά δεν υπάρχει κανείς άλλος εκεί έξω που θέλει να μας ακούσει και δεν μας έχει ακούσει – εμάς ή άλλους με τις ίδιες ανησυχίες. Είμαι πεπεισμένος πως ακόμα και όσοι έχουν καλές προθέσεις έχουν κατά καιρούς χάσει την ισορροπία μεταξύ της διαδικτυακής γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας και του ουσιαστικού ακτιβισμού. Δε μπορώ να επιτρέψω μια τέτοια λούμπα σε εμένα. Ο,τι ήταν να μάθετε, το ξέρετε. Θα φανεί τι μπορείτε να κάνετε. Έστω και ως δική σας σταγόνα στον ωκεανό. Και εγώ και εσείς.
Όπως καταλαβαίνετε αυτή είναι και η τελευταία ανάρτηση για φέτος. Ήταν μια από τις πιο παραγωγικές, περίπλοκες και κουραστικές χρονιές για την «Αγκαλιά» η οποία και στις αρχές του χρόνου θα δημοσιεύσει τον καθιερωμένο της απολογισμό. Από τις δράσεις με τους Ρομά (ενός τρομερά αδικημένου και απίστευτα επιβαρυμένου ψυχικά και σωματικά κομματιού της κοινωνίας μας που συναποτελεί αυτό που ονομάζω «χρήσιμο περιθώριο) μέχρι τη στήριξη εκατοντάδων ντόπιων και από την βοήθεια σε εκατοντάδες πρόσφυγες μέχρι την «Σχολή Γονέων» που ολοκληρώθηκε, φαίνεται πως κάναμε πολλά – αρκετά ίσως για να είμαστε περήφανοι λίγες φευγαλέες στιγμές, ελάχιστα μπροστά στο τόσο σκοτάδι. Είναι η ίδια αίσθηση κάθε φορά. Είναι η έλλειψη κάθε αίσθησης. Σαν εκείνο το πικρό χαμόγελο που είχα δει σε έναν φίλο όταν του είπα «κουράγιο» και μου είχε απαντήσει «είμαι πέρα από το κουράγιο». Πλέον έχει φορές που και το "μπράβο" και το "αίσχος" βαστούν το ίδιο σπαθί και έχουν την ίδια γεύση. Πλέον φτάσαμε να ξέρουμε για πνιγμένους έξω από την πόρτα μας, να αντιμετωπίζουμε την φτώχεια και τη φρίκη και να μη νιώθουμε τίποτα. Δε ξέρω τι σημαίνει αυτό, κάτι μου λέει πως υπάρχουν βάρη πολύ μεγάλα εκεί έξω που δεν γίνεται να τα πολεμήσει κανείς δίχως να χάσει κάτι από τη ψυχή του.
Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σε όσους μας στήριξαν στο ακτιβιστικό μας έργο. Σε όσους στείλατε χρήματα για τη «Σχολή Γονέων», σε όσους μαζί με αυτά στείλατε ένα σημείωμα με ένα «συνεχίστε», σε όσους μας στείλατε ένα βιβλίο, ένα ρούχο. Σε όσους από τη θέση σας, γιατροι, δικηγόροι συγγραφείς, δημοσιογράφοι ψαράδες, εργαζόμενοι κάθε λογής κάνατε ο,τι μπορούσατε και τρέξατε δίπλα μας. Μας δώσατε υλικό να λέμε ιστορίες ανθρωπιάς κυριολεκτικά μέχρι να γεράσουμε. Είστε εκατοντάδες – αυτό ίσως μένει να πω. Είστε τόσοι και τόσοι που τρέξατε κοντά μας…Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σε όσους πάλεψαν και φέτος ο καθένας από το μετερίζι του, τον πόνο, την αρρώστια, τα δικά του βάρη ο καθένας. Σκέφτομαι κάτι και χαμογελώ. Σε λίγες μέρες γιορτάζουν τον Χριστό που γεννιέται. Ήταν και αυτός προσφυγάκι, πάμφτωχος μεγάλωσε, ψαράδες είχε φίλους και πόρνες και αποσυνάγωγους. ‘Ηταν ο ξένος. Ο επαναστάτης που γκρέμισε τους πάγκους των εμπόρων. Ο αιώνιος «άλλος» που μας καλεί μέσα από τη διαφορετικότητα του να δούμε τον εαυτό μας. Και ας μην τον λογιάζουμε θεό ορισμένοι από εμάς. Όσο και να τον ντύνουν στην πορφύρα και στο χρυσάφι, αυτή η αλήθεια του. Και όσο και να ντύνονται και οι ίδιοι στο χρήμα, στην πορφύρα και στο χρυσάφι, αυτή η αλήθεια μέσα σε όλες τις ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν είναι που κάποτε θα τους τσακίσει. Όσους σταυρούς και όσα καρφιά και αν φτιάξουν. Ώρα μας καλή παιδιά. Αγαπημένα να περάσετε.
--------------------------
13/12/2017, https://www.facebook.com/mko.aggalia/posts/1591318270904218
Popular
Sites
Labels
