Χθες έγινε στο Βόλο με αρκετή επιτυχία η 1η συνάντηση γνωριμίας-συντονισμού για το ΟΧΙ που διοργάνωσε ο @jodigraphics15

Χθες, έγινε στο κορδόνι της παραλίας του Βόλου, η πρώτη συνάντηση γνωριμίας - συντονισμού, που διοργανώνει εντελώς μόνος του, -ο βολιώτης τη καταγωγή, κι εδώ κι 6 χρόνια οδοντίατρος στην Ολλανδία-, πασίγνωστος για τα περίφημα - καυστικά γραφιστικά του στο διαδίκτυο εδώ και χρόνια, ο @jodigraphics15, κατά κόσμον Δημήτρης.

Η συνάντηση ξεκίνησε με πολύ λίγο κόσμο στις 7:00. 'Οταν φτάσαμε εμείς -εγώ με τη γυναίκα μου- στις 7:15, είμασταν δεν είμασταν καμιά δεκαριά, όμως σε ένα μισάωρο περίπου, θες απ' την κινητοποίηση που έκανε ο ίδιος ο Δημήτρης (πολύ λίγο σ' αυτό βοήθησε κι η αφεντιά μου), θες κι από τυχαία παρευρισκόμενους εκείνη τη στιγμή θαμώνες της παραλίας, μαζεύτηκε αρκετός κόσμος, υποθέτω κάποια στιγμή πρέπει να είμασταν πάνω από 50-60 άτομα.

Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή, το ίδιο και οι πολίτες που ήθελαν να πουν την άποψή τους: πρέπει να έλαβαν το λόγο πάνω από 20 παρευρισκόμενοι, κάθε ηλικίας, από 20ρηδες έως 70ρηδες θα έλεγα.

Τα κύρια ερωτήματα ήταν:

• Τι κάνουμε τώρα;
• Γιατί μας πρόδωσε ο Σύριζα;
• Τι ψηφίζουμε στις επερχόμενες εκλογές;
• Πως εξηγείται η κωλοτούμπα εν μια νυκτί του Τσίπρα, το ηρωικό ΟΧΙ να το κάνει ΝΑΙ και να νεκραναστήσει την τελειωμένη μνημονιακή αντιπολίτευση;
• Γιατί δεν δίνουν στην Βουλή το τι συζητήθηκαν στο συμβούλιο των αρχηγών υπό τον ΠτΔ;
• Γιατί δεν ζήτησε συγνώμη ο Λαφαζάνης για την 6μηνη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, όπου σημειωτέον δεν έκανε τίποτα το δραστικό όπως π.χ. να σταματήσει το κακό στις Σκουριές;
• Με ποιο σκοπό διοργανώνει ο Δημήτρης αυτές τις συγκεντρώσεις, αν θα κατεβεί υποψήφιος; κ.α. συναφή
• και πολλά άλλα που δεν θυμάμαι τώρα.

 Οι σημαντικότερες απόψεις που ακούστηκαν:

• Το εκτός ΚΚΕ μνημονιακό μπλοκ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ζωή Κωσταντοπούλου και λοιποί, πρέπει με τον ένα ή άλλο τρόπο ενωμένοι, να οδηγήσει τον κόσμο του ΟΧΙ μέχρι τέλους, έξω από τα δεσμά των μνημονίων, της ΕΕ και της υποτέλειας.
• Αποκρούστηκε από τους περισσότερους, η άποψη που ακούστηκε από κάποιους για συνειδητή αποχή.
• Κυρίως από τον Δημήτρη, αλλά κι από άλλους, τονίστηκε η ανάγκη συνέχισης μιας τέτοιας αλληλοενημέρωσης σαν κι αυτή που ξεκίνησε σήμερα, είτε μέσω του διαδικτύου είτε μέσω προσωπικών συζητήσεων.
• Κάποιοι μίλησαν αυτοκριτικά για το λάθος που έκαναν στις 25 του Γενάρη να ψηφίσουν Σύριζα, ενώ κανονικά θα ψήφιζαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
• Ασκήθηκε δριμεία κριτική για την κωλοτούμπα του Σύριζα, όμως και η ΛΑΕ δεν έμεινε στο απυρόβλητο για την έως τώρα πολιτική και τακτική της.
• Μεγάλη εντύπωση έκανε η θερμή αποδοχή απ' τους περισσότερους, του ονόματος της Ζωής Κωσταντοπούλου, για την τίμια κι έντιμη στάση της, όσο και για την αντοχή της.
• Τέλος ακόμα και το μεταναστευτικό συζητήθηκε, κι ενώ αρχικά έδειχνε να πηγαίνει σε άσκημους ατραπούς, με τη συμβολή των ψυχραιμότερων, κατέληξε σε όμορφη και συναινετική άποψη για το δράμα των κυνηγημένων προσφύγων, των οποίων το δράμα θα σταματήσει αν αρθούν οι γενεσιουργές αιτίες που το δημιούργησαν.

Στα Παραλειπόμενα:

Κάποιος δήθεν ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος, θέλησε κάποια στιγμή -και μάλιστα επώνυμα- να πάρει το λόγο, κι αφού άρχισε να λέει κάποιες κοινότοπες παπαριές, στο τέλος δήλωσε σχεδόν περήφανος που βοήθησε να βγει ο Μπέος...! Σε χρόνο dt οι περισσότεροι τον σταμάτησαν χλευάζοντάς τον και τον ανάγκασαν να φύγει άρον - άρον εν μέσω επευφημιών.

Εν κατακλείδι οφείλω να πω, πως κ' εμείς που συμμετείχαμε όπως κ' ο Δημήτρης που την διοργάνωσε, πρέπει όλοι να είμαστε ευχαριστημένοι. Για αρχή ήταν μια όντως αρκετά καλή και πετυχημένη διοργάνωση. Η επόμενη θα' ναι καλύτερη.

Πολλά μπράβο κι ευχαριστώ στο κουράγιο και στην προσπάθεια του Δημήτρη. Μακάρι να βρει μιμητές.

(AMOR, @Apomor) 27/8/2015

Α, Β, Γ, Δ και πάει λέγοντας (για Γλέζο, Σύριζα, Grexit...)

Χωρίς περιττούς προλόγους, απαριθμίζω τις σκέψεις μου:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η κυβέρνηση του βουνού ούτε κανένας δούρειος ίππος που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό. Είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση που εκφράζει το 4% αυτών που τον ψήφιζαν ανέκαθεν και ένα 33% ανθρώπων που προέρχονται από άλλους δημοκρατικούς χώρους. Αυτά λοιπόν που θα εφαρμόσει οφείλουν να είναι αντίστοιχα, γι’ αυτό καλό θα είναι να λείπουν από τώρα οι επαναστατικές χοντράδες, για να μην ζαλιστούμε μετά από τις κωλοτούμπες.
2. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι που δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη διαπραγμάτευση και υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει από το ευρώ ας ψήφιζαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία εξουσιοδότηση να μας βγάλει εκτός Ευρωζώνης ούτε και θυμάμαι να την ζήτησε ποτέ. Αν κάποιοι σημερινοί βουλευτές ήθελαν ένα τέτοιο σενάριο, ας μιλούσαν προεκλογικά ανοιχτά για το ενδεχόμενο Grexit αντί να το αποφεύγουν ως απίθανο.
3. Από την άλλη, όταν άνθρωποι σαν τον Γλέζο εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, οι ΣΥΡΙΖΑίοι οφείλουν να ακούν. Δεν χρειάζεται να απαντήσουν. Ειδικά όταν προσπαθούν να αποδομήσουν τον επικριτή με επιχειρήματα τύπου “ίσως δεν ενημερώθηκε σωστά”, “τον σεβόμαστε, αλλά ο χρόνος δεν ήταν κατάλληλος” κλπ. Ακόμα χειρότερο δε είναι κάποιοι να ζητάνε την παραίτησή του επειδή τόλμησε να κάνει κριτική στην κυβέρνηση.
4. Αυτοί που παλιότερα έκραζαν τον Γλέζο ως ξεμωραμένο γέρο που δεν ξέρει τι λέει και ζητούσαν από το ΣΥΡΙΖΑ να τον μαζέψει, πώς έγινε και σήμερα θεωρούν ότι βρήκε πάλι τα λογικά του και πως, όχι μόνο δεν πρέπει να τον μαζέψουν, αλλά να του επιτρέψουν να λέει ό,τι θέλει; Μήπως, λέω μήπως, ο Γλέζος ήταν πάντα αυτός που ήταν και οι ίδιοι είναι απλά ηλίθιοι; Μήπως ΣΥΡΙΖΑίοι και αντιπολιτευόμενοι σήμερα έδειξαν λίγη -λίγη, μωρέ, τόσο δα- υποκρισία;
5. Speaking of υποκρισία, βέβαια, να θυμηθούμε ότι προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι χρειάζεται κούρεμα. Με την (εν εξελίξει) συμφωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται το χρέος στο σύνολό του. Σε αυτή την περίπτωση, η κατηγορία της κωλοτούμπας δεν είναι αβάσιμη. Στην περίπτωση βέβαια που εξακολουθεί να θεωρεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, τότε τι πιστεύει ότι θα αλλάξει τόσο ριζικά μέσα σε 4 μήνες;
6. Δέχομαι, ωστόσο, ότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να τραβήξει άλλο τη διαπραγμάτευση γιατί, όπως είπαμε, δεν είχε εξουσιοδότηση να φτάσει σε Grexit. Σε αυτή τη βάση, λοιπόν, επιλέγω να μην μιλήσω για κωλοτούμπα, αλλά για αναθεώρηση της πραγματικότητας: δέχομαι δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε άλλη εναλλακτική. Από την άλλη όμως, να δεχτεί και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι, με βάση αυτά που έλεγε, η συμφωνία δεν αντικατοπτρίζει προεκλογικές δεσμεύσεις.
7. Αύριο η κυβέρνηση θα καταθέσει τα μέτρα που προτείνει. Αν η Ευρώπη τα αποδεχθεί, θα έχουμε συμφωνία. Αν όχι, θα χαθούν όλα και θα βρεθούμε ξαφνικά πίσω στο μηδέν πέντε μέρες πριν λήξει το πρόγραμμα.
8. Αν τελικά υπάρξει συμφωνία, η αντιπολίτευση θα πρέπει να αποφασίσει αν είναι συνέχιση του μνημονίου ή όχι. Αν ναι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οφείλουν να  την υπερψηφίσουν. Αν όχι, τότε πάλι θα πρέπει να την υπερψηφίσουν γιατί θα είναι μια συμφωνία στην οποία έχει δεσμευτεί και η Ευρώπη που τόσο πολύ αγάπησαν.
9. Το μόνο που δε θέλω να δω είναι κομματικές γραμμές. Ο κάθε βουλευτής θα πρέπει να είναι ελεύθερος να ψηφίζει και να εκφράζεται κατά τη συνείδησή του. Αν κάποιοι δεν αποδέχονται τη συμφωνία με την Ευρώπη, ακόμα και αν είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή στους ΑΝΕΛ, ας την καταψηφίσουν. Όσοι όμως συμφωνούν, σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν, να ψηφίσουν υπέρ. Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει σωστά ένα Κοινοβούλιο. Οι γελοιότητες που είδαμε στο παρελθόν, δηλαδή γκρίνια και ψευτομαγκιές που αντικαθίσταντο από “Ναι σε όλα”, δεν αρμόζουν σε μια χώρα που θέλει να κάνει μια νέα αρχή αφήνοντας πίσω τον παλαιοκομματισμό και τις κομματικές γραμμές.

 

-------------------
[Πηγή]

Φίλοι και σύντροφοι σ'αυτές τις κρίσιμες εκλογές ας αφήσουμε την Υποκρισία κατά μέρος! - Του AMOR

Έχω κουραστεί να διαβάζω κριτικές και μεγάλα λόγια από φίλους και συντρόφους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για το πόσο αριστερός είναι ο Σύριζα, για το πως θα γίνει ένα νέο έστω καλύτερο ΠΑΣΟΚ, για τις κωλοτούμπες που έκανε (και κάνει) σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρώ κλπ. κλπ. Τους λέω, το 2012 που ήταν σωστότερος ο Σύριζα δεν τον ψήφισε ο κόσμος και ξαναψήφισε τους σαμαροβενιζέλους. 

Τότε είχε ο λαός να κάνει την Αλλαγή από επιλογή, τώρα θα κάνει την όποια επιλογή του, από Ανάγκη! 

Αυτός είναι ο λαός μας, σ' αυτή την κοινωνία ζούμε όλοι μας, δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν ισχύει το "όταν ο λαός δεν ψηφίζει σύμφωνα με τις απόψεις μας, ας αλλάξουμε τον λαό!". Προφανώς ο λαός δεν ήθελε εκείνο τον Σύριζα, τον ήθελε σαν τα μούτρα του, γιαλαντζί αριστερό, τι να κάνουμε...

Ήμαστε, νομίζω, πάντα άξιοι της τύχης μας, αυτή την αριστερά θέλουμε, αυτή την αριστερά φτιάχνουμε. Και ο Σύριζα έβαλε νερό στο κρασί του, συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις μας, υπέκυψε στα κελεύσματα των φόβων μας. 

Το σημαντικότερα επίδικα αυτών των εκλογών στις 25 του Γενάρη είναι τα εξής:

• να ξεκουμπιστούν τα σαμαροβενιζελικά κρυφοφασισταριά από το πολιτικό μας γίγνεσθαι,
• να σταματήσει η μνημονιακή λαίλαπα και επιτέλους να ανασάνει ο κόσμος,
• να ξεβρακωθούν οι ποταμίσιοι, δημαρίτες, γαπίτες και Σία και να μπουν στον κάλαθο των αχρήστων,
• να εξαφανιστεί η ναζιστική συμμορία και τέλος
• να γίνει μια νέα αρχή με (έστω κάποιο) αριστερό πρόσημο, να αρχίσει ο κόσμος να ελπίζει ξανά, για το μέλλον του, για τα παιδιά του, για μια καλύτερη Παιδεία, Υγεία και μείωση της ανεργίας.

Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπόψη και κάτω από την ασφυκτική προπαγάνδα σχεδόν όλων των ΜΜΕ και των πληρωμένων ψευτοδημοσιογράφων τους και κάτω από το σχεδόν καθημερινό σφυροκόπημα των ψευτοδημοσκοπήσεων, ο πολύς κόσμος έχει δυστυχώς ένα δίλημμα: Σύριζα ή σαμαροβενιζέλοι στην όποια εκδοχή τους! Έτσι είναι τα πράγματα, είτε το θέλουμε -εμείς της εκτός Σύριζα αριστεράς- είτε όχι. Ας αποφασίσουμε λοιπόν χωρίς ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ τι θέλουμε. 

Το να λέμε "θα ψηφίσω -όπως πάντα- ΚΚΕ, αλλά ελπίζω να βγει ο Σύριζα", είναι σκέτη Υποκρισία!

Το να λέμε "δεν μπορώ να ψηφίσω Σύριζα, ψηφίζω όπως πάντα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά βέβαια δεν θέλω να ξαναβγούν οι σαμαροβενιζέλοι", είναι επίσης σκέτη Υποκρισία!

Το να λέμε όπως μια καλή φίλη στο φ/β "Πάντως όσο και να κάνουμε τους σοβαρούς κι εμείς οι ΑΝΤΑΡΣΥΟΙ -ΜΑΡΣΕΓΙΕΖΟΙ έχουμε τρελλή χαρά που θα ξωπεταχθεί σε 48 ώρες με κλωτσιές προς αγύριστο η συμμορία που μας ρούφηξε το αίμα τόσα χρόνια και μας ξεγάνωσε στη κυριολεξία !", είναι επίσης Υποκριτικό!

Προσωπικά αν είχα 2 ψήφους, ξέρω τι θα ψήφιζα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ & Σύριζα! Έχω όμως μία ψήφο, γι' αυτό αυτή τη φορά -παρά τις πάρα πολλές αντιρρήσεις μου- θα ψηφίσω Σύριζα, και μάλιστα χωρίς τύψεις! Κι ας βγει αυτό μελλοντικά πως ήταν λάθος... Με λάθη προχωράει η ιστορία!

Επιτέλους, μια ζωή την έχουμε, δεν μπορούμε να επιλέγουμε να κάνουμε κάτι, όχι επειδή το πιστεύουμε πραγματικά, αλλά από υποχρέωση, η να μην επιλέγουμε κάτι επειδή δεν μας αντιπροσωπεύει 100%, ενώ αν επιλέξουμε το άλλο υπάρχει κίνδυνος να μην ωφελήσουμε το κοινωνικό σύνολο -για το οποίο τάχα μου αγωνιζόμαστε... 

Ο σωστός αριστερός είναι, για μένα, αυτός που ξέρει να κάνει συμβιβασμούς, όταν αυτό είναι για το συμφέρον όχι το δικό του, αλλά των πολλών!

Εύχομαι λοιπόν, καλό βόλι, με αυτοδύναμο Σύριζα και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή!

AMOR - #Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Διαβάστε αν θέλετε κι' αυτά:

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR 

Μισώ τους αδιάφορους - Του Antonio Gramsci

Εξαιρετική συνέντευξη της Δ. Κουτσούμπα: Δεν υπάρχει a priori αριστερή κυβέρνηση

Στον τραπεζίτη επίσης πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ. Πήρε μια τράπεζα, τη χρεοκόπησε, καιρός είναι να τα παρατήσει και να κάνει μια τίμια δουλειά. Ας ανοίξει ένα περίπτερο.

Η Δέσποινα Κουτσούμπα είναι Περιφερειακή σύμβουλος Αττικής εκλεγμένη με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Έχει διατελέσει πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ.

Πριν ξεκινήσουμε, πείτε μας ένα σχόλιο για τη δολοφονική επίθεση στο γαλλικό περιοδικό CharlieHebdo;

Αυτό που με απασχολεί περισσότερο σε σχέση με ό,τι έγινε στη Γαλλία είναι ακριβώς αυτό που με απασχολούσε και πριν: υπήρχαν δημοσιεύματα (ευτυχώς και ελληνικών εφημερίδων) που προειδοποιούσαν σχετικά με Ευρωπαίους πολίτες οι οποίοι πηγαίνουν στη Μέση Ανατολή, εκπαιδεύονται από τους τζιχαντιστές και γυρίζουν πίσω στην Ευρώπη.

Πέρα από αυτό, υπάρχει ένα πραγματικό ταξικό πρόβλημα σε ολόκληρη την Ευρώπη: ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμών της Ευρώπης είναι κοινωνικά αποκλεισμένο. Δεν είναι μόνο οι μουσουλμάνοι, απλά σε αυτούς μπορεί να συγκροτηθεί το ζήτημα και με την έννοια της θρησκευτικής ταυτότητας. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει πολιτική πραγματικής ένταξης των μεταναστών και των κοινωνικώς αποκλεισμένων. Αυτό παράγει ανειρήνευτες κοινωνικές αντιθέσεις.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι η Γαλλία, μαζί με πολλές άλλες χώρες, εξόπλισαν τους τζιχαντιστές. Αυτό αναπόφευκτα θα το βρεις κάποια στιγμή μπροστά σου. Δυστυχώς δεν το βρίσκουν πάντα αυτοί που το κάνουν. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πράγματα, τα οποία δεν περιμέναμε να ζήσουμε, όπως η φασιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρακολουθήσαμε τη δράση των μυστικών υπηρεσιών μέσα σε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ήταν στην ουσία ένας εμφύλιος πόλεμος. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει αλλά όχι απαραίτητα προς το καλύτερο. Θέλει πάρα πολλή δουλειά.

Υπάρχει απειλή τζιχαντιστών στην Ευρώπη ή ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό;

Τα δημοσιεύματα αναφέρονται πολύ συγκεκριμένα σε αρκετά μεγάλους αριθμούς ευρωπαίων πολιτών που πηγαίνουν να πολεμήσουν στο πλευρό των τζιχαντιστών και μετά γυρνάνε στην Ευρώπη εκπαιδευμένοι. Το ίδιο συμβαίνει στη Σαουδική Αραβία και φυσικά στην Αμερική. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ISIS εξοπλίστηκε από τους Αμερικάνους για να πολεμηθεί τότε ο Άσαντ.

Πώς σχολιάζετε τα γεγονότα στη Φιλαδέλφεια και τις επιθέσεις που γίνονται από τους γνωστούς ‘’μπράβους’’ εναντίον πολιτών; Και ποιος ο  ρόλο της δημοσίευσης των 17 ονομάτων στην ιστοσελίδα της ΑΕΚ;

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι είμαι ΑΕΚ (γέλια). Έχω εντυπωσιαστεί πραγματικά, καθώς ως περιφερειακή σύμβουλος Αττικής, παρακολουθώ από πάρα πολύ κοντά την υπόθεση. Εκπλήσσομαι με το γεγονός ότι άνθρωποι σκεπτόμενοι, αριστεροί ή οτιδήποτε, όταν πρόκειται για την ομάδα τους χάνουν οποιοδήποτε κριτήριο. Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Φιλαδέλφεια είναι απαράδεκτο. Για ένα διάστημα ελπίζαμε ότι η ORIGINAL δε θα πάρει τη θέση που πήρε, γιατί κουβαλάει μια διαφορετική ιστορία πίσω της.

Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι ένας επιχειρηματίας, φίλος του Πρωθυπουργού τα έχει βρει όλα έτοιμα. Ένα ολόκληρο κράτος δουλεύει για αυτόν. Αγόρασε τον ΟΠΑΠ σχεδόν τσάμπα. Είναι μέσα σε όλες τις μπίζνες και τις αποκρατικοποιήσεις κι έχει κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο, αδίκημα το οποίο τελικά παραγράφηκε. Πρόσφατα μάθαμε από τις εφημερίδες του εξωτερικού και για τα «κατορθώματα» του πλοίου του στη Λιβύη με θύματα δύο ναυτικούς. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, ο οποίος από το 1997 όποιον άνθρωπο μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά του τον απειλεί προσωπικά, εκτός από το κράτος που έχει στη διάθεσή του, θέλει να έχει κι έναν παρακρατικό μηχανισμό, που τον στήνει υποσχόμενος γήπεδο της ΑΕΚ. Η υπόθεση είναι πιο σοβαρή από όσο φαίνεται. Ο Μελισσανίδης δε θέλει να φτιάξει γήπεδο της ΑΕΚ αλλά να πάρει 6 στρέμματα από το Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, και 20 στρέμματα ακόμη, και να φτιάξει πολυκαταστήματα αλλάζοντας τη μορφή της περιοχής.

Για αυτό το λόγο ψηφίστηκε το καλοκαίρι ένα ρυθμιστικό σχέδιο, που λέγεται Ρυθμιστικό Αθήνας-Αττικής 2020, το οποίο ενώ είναι σε πολλά θέματα γενικόλογο -ανοίγοντας πάντα το δρόμο στην πώληση πολλών περιοχών της Αττικής στο κεφάλαιο– στην περίπτωση της Φιλαδέλφειας αφιερώνει τη μισή αιτιολογική έκθεση για τη μορφή που θα πάρει η περιοχή! Επίσης, δεσμεύεται για το ποιος θα χτίσει το γήπεδο, δηλαδή η ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ 1924 Α.Ε. κι όχι η Ερασιτεχνική ΑΕΚ. Είναι τόσο συγκεκριμένο, τόσο φωτογραφικό και το έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά για να προμοτάρει το επιχειρηματικό σχέδιο του Μελισσανίδη, το οποίο ως προμετωπίδα έχει το γήπεδο της ΑΕΚ «Αγιά Σοφιά». Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου ήθελε στο πλάι του κι έναν ιδιωτικό στρατό.
Αυτό εμείς το έχουμε καταγγείλει και το έχουμε γράψει έτσι ακριβώς. Πρόκειται για έναν ιδιωτικό στρατό ο ποίος ηθελημένα ή αθέλητα δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ομάδας του αλλά ενός μεγαλοεπιχειρηματία. Αυτό που στήθηκε λοιπόν στη Φιλαδέλφεια είναι ένας ωμός εκβιασμός και συνάμα ένας ξεκάθαρος πολιτικός εκβιασμός απέναντι στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στον οποίο μάλιστα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τρόπον τινά υπέκυψε, βάσει των δηλώσεών του. Το να βγαίνει και να λέει ότι θα τους καθίσει όλους στο ίδιο τραπέζι και να κρατάει ίσες αποστάσεις απέναντι σε αυτούς που έδειραν πέντε δημοτικούς συμβούλους του ΣΥΡΙΖΑ, που έδειραν τον αγωνιστή Μανώλη Καμπούρη, υποψήφιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι απαράδεκτο. Του την έστησαν και τον έδειραν.

Έχουμε όμως πολύ «ξερά» κεφάλια στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και στην Αντικαπιταλιστική Ανατροπή και δε μας φοβίζουν τέτοιες πρακτικές. Αυτό που μας απασχολεί είναι το γιατί ένα κόμμα που πηγαίνει για κυβέρνηση φοβάται να τοποθετηθεί πάνω σε τέτοια πράγματα. Ο κόσμος της Φιλαδέλφειας και η Δημοτική Αρχή είναι ξεκάθαροι στο να γίνει το γήπεδο στο οικόπεδο που ήταν και πριν και να μην κοπεί ούτε ένα δέντρο. Το άλσος πρέπει να μείνει ανέπαφο.

Τα είκοσι εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό της Περιφέρειας θα δοθούν τελικά;

Αυτό είναι άλλο ένα ζήτημα. Η Περιφέρεια Αττικής, δυστυχώς, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, έβαλε κανονικότατα τα είκοσι εκατομμύρια στον προϋπολογισμό για το γήπεδο της ΑΕΚ. Είπε μεν ότι δεν τα ονοματίζει, δηλαδή ότι δεν είναι του Μελισσανίδη, αλλά από το στιγμή που έτσι ορίζει το Ρυθμιστικό το οποίο, όπως είπαμε πριν, είναι πλέον νόμος, καταλαβαίνουμε όλοι τη συνέχεια.

Θεωρείτε κρίσιμες τις παρούσες εκλογές;

Νομίζω ότι αυτό που φαίνεται σε αυτές τις εκλογές είναι η σαπίλα του πολιτικού συστήματος. Δεν υπάρχουν πια ιδεολογικές διαφορές. Όχι ότι υπήρχαν πριν, αλλά τώρα είναι πλέον ολοφάνερο. Οι μεταγραφές των βουλευτών ομοιάζουν με εκείνες των ποδοσφαιριστών: πάνε όπου τους δώσουν τα περισσότερα! Με αυτή την έννοια ναι, είναι κρίσιμο να καταψηφιστούν όλες οι δυνάμεις του μνημονιακού τόξου και τα παραφερνάλια. Το απίστευτο είναι ότι εμφανίζονται ως κάτι «νέο» κόμματα όπως το ΠΟΤΑΜΙ του Μπόμπολα και των συν αυτώ ή το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου με υποψήφιο τον Ανδρέα Γεωργίου Παπανδρέου στην Πάτρα! Παρουσιάζονται ως κομιστές του νέου αυτοί οι άνθρωποι! Σε κάνει να αναρωτιέσαι τελικά αν αντί αστικής δημοκρατίας, έχουμε βασιλευομένη. Είναι κρίσιμες λοιπόν οι εκλογές για να μαυριστεί όλο αυτό το σάπιο σύστημα.

Κρισιμότερη όμως θα είναι η επόμενη μέρα. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι τώρα, σε αντίθεση με το 2012, ο κόσμος που πηγαίνει να ψηφίσει την Αριστερά δεν το κάνει με ελπίδα, αλλά από απελπισία. Σε αυτό η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη, αφού δεν θέλησε αυτά τα δύο χρόνια να μετασχηματίσει τίποτα ουσιαστικά. Θέλησε να μετασχηματιστεί ο ίδιος για να σχηματίσει κυβέρνηση. Το βλέπεις καθαρά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ απλώς για «να φύγουν οι άλλοι». Αυτό θα είναι και το πρόβλημα της επόμενης μέρας.

Υπάρχει επίσης κι εκείνο το κομμάτι του κόσμου που θεωρεί τον εαυτό του τόσο αποκλεισμένο που θα απέχει. Μην ξεχνάμε επίσης και τους αποκλεισμένους από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τους 18άρηδες που ζουν εδώ και δεν τους δόθηκε το δικαίωμα ψήφου και νέους που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Δεν είμαι αναρχική, αλλά πιστεύω στ’ αλήθεια ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες. Όμως, μέσω των εκλογών μπορείς να στείλεις ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα -και πρέπει σε αυτές τις εκλογές να είναι υπέρ της συγκρουσιακής αριστεράς αυτό το μήνυμα. Θα ήθελα να πάρει ένα 3% η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α κι έτσι ο κόσμος να απαντήσει στους εκβιασμούς της όποιας Μέρκελ.

Να δείξουμε ότι μπορούμε. Μπορούμε να βγούμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούμε να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες, που ούτως ή άλλως έχουμε πληρώσει, μπορούμε να εθνικοποιήσουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις και να τις λειτουργήσουν οι εργαζόμενοι. Μπορούμε να ξεπεράσουμε το σαθρό πολιτικό σύστημα που δεν είναι απλώς κομμάτι του προβλήματος αλλά υπηρέτης αυτής της καταστροφικής πολιτικής -και μάλιστα με το αζημίωτο. Δεν ξέρω αν μια προεκλογική εκστρατεία των 15 ημερών δίνει τη δυνατότητα να βγει προς τα έξω αυτός ο πολιτικός λόγος και να ζυμωθεί με τον κόσμο – γιατί αφορά πάρα πολύ κόσμο. Για αυτό και φρόντισαν να ορίσουν την κοντινότερη δυνατή ημερομηνία.

Ποιες συμμαχίες μπορούν να γίνουν και είναι αποδεκτές σε συνδικαλιστικό επίπεδο;

Όλες οι συμμαχίες με τον κόσμο, ο οποίος πλήττεται από αυτή την πολιτική. Σε συνδικαλιστικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Δεν είναι απλώς επιτρεπτές, αλλά αναγκαίες. Εκεί που δεν μπορεί να γίνει καμία συμμαχία είναι με την γραφειοκρατία του συνδικαλισμού, η οποία θέλει να αναπαραχθεί έχοντας ως προμετωπίδα τον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται υπέρ του εαυτού της. Αυτό δεν έπαψε να υπάρχει ούτε μέσα στην κρίση, δυστυχώς.

Δεν μπορεί επίσης να γίνει καμία συμμαχία, με κυβερνητικούς συνδικαλιστές ανεξαρτήτως κόμματος. Κι ελπίζω να μην το ζήσουμε αυτό με τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι η Αριστερά, οι θέσεις που έχει και πρέπει να διαφυλάττει σε όλες τις εκφάνσεις της και ειδικά στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι θέσεις αρχής και δεν τις έχει απλώς για να κάνει αντιπολίτευση στην εκάστοτε κυβέρνηση. Με κυβερνητικούς λοιπόν και εργοδοτικούς συνδικαλιστές δεν γίνονται συμμαχίες, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση. Ο συνδικαλιστής εκπροσωπεί τον εργαζόμενο, δεν τον «πρακτορεύει».

Η συνδικαλιστική οργάνωση είναι όργανο της τάξης για τον εαυτό της, τρόπος επιβολής των δικών της αιτημάτων. Αυτό που πράγματι πρέπει να γίνει είναι μια αναζωογόνηση των σωματείων ειδικά μετά τις εκλογές, να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν, να μην περιμένουν νομοθετικές παρεμβάσεις αλλά να τις επιβάλλουν. Πρέπει για παράδειγμα οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ να πάνε μαζί με το κίνημα συμπαράστασης και να μπουν στην ΕΡΤ και μετά να επιβάλλουν τη νομοθετική ρύθμιση. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας, να πάνε και να απαιτήσουν από το Μάνεση να κάτσει μαζί τους σε ένα τραπέζι και να εξηγήσει γιατί έκλεισε σχεδόν τη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, ενώ άνοιξε άλλες επιχειρήσεις και βγάζει υπερκέρδη. Έπειτα να επιμείνουν στην επαναπρόσληψή τους, αφού απολύθηκαν παράνομα. Το ίδιο και οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών. Όλα αυτά έπρεπε να γίνονται και τώρα αλλά υπάρχει μια λογική εκλογικής αναμονής. Αν το λαϊκό κίνημα δεν πρωτοστατήσει, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει την αλλαγή.

Πιστεύετε ότι θα τονωθεί το λαϊκό κίνημα με μια αριστερή κυβέρνηση;

Εγώ δεν τη λέω a priori αριστερή κυβέρνηση. Αυτό μένει να αποδειχτεί. Ήδη πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ με πολλές θέσεις του δείχνει, δυστυχώς, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ξέρω λοιπόν αν θα ενταθεί το κίνημα, αλλά σίγουρα θα τελειώσει αυτή η εκλογική αναμονή, την οποία και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε. Υπάρχει βέβαια από την άλλη και μια αναγκαστική κόπωση του κινήματος. Δεν αντιμετωπίσαμε κι εύκολα πράγματα. Φάγαμε ξύλο, δακρυγόνα, κάποιοι συνελήφθησαν άνευ λόγου και είναι υπόδικοι. Στις Σκουριές τους πάνε για εγκληματική οργάνωση. Η καταστολή ήταν απίστευτη, δεν ήταν ότι έκατσε σπίτι από μόνος του ο κόσμος.

Μετά την εκλογική αναμέτρηση μπαίνουμε σε μια νέα κατάσταση. Το εργατικό κίνημα πρέπει να βγει μπροστά και να διεκδικήσει όσα του έκλεβαν τόσα χρόνια. Εμείς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είμαστε στο δρόμο. Δεν υπήρξε κίνημα που να μην παραβρεθήκαμε. Θα είμαστε στο δρόμο και την επόμενη μέρα.

Στις 20 Γενάρη λέτε να έχουμε ανακοίνωση για τον τάφο της Αμφίπολης;

Όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα, έχουμε φτάσει στο ύψιστο σημείο της κατάπτωσης. Ελπίζω ότι δε θα τολμήσουν να το κάνουν αυτό. Μπορώ να σας πω πάντως προκαταβολικά τι θα ανακοινώσουν. Εξηγούμαι: δεν ξέρω τι θα πει η επιστημονική ομάδα. Ξέρω όμως τι θα προσπαθήσει να πει η πολιτική ηγεσία και η επικοινωνιακή σύμβουλος τάφου. Θα πουν ότι τα οστά ανήκουν σε γυναίκα μεγάλης ηλικίας, για να στρέψουν μέσω αυτού την προσοχή στο Μ. Αλέξανδρο, λέγοντας ότι είναι η μητέρα του Ολυμπιάδα και ότι έφτιαξε τον τάφο για να μεταφέρει τη σορό του γιου της από την Αλεξάνδρεια αλλά δεν τα κατάφερε κι όταν πέθανε, τάφηκε εκεί η ίδια. Θα προσπαθηθεί πάλι μια σύνδεση του Αντώνη Σαμαρά με το Μ.Αλέξανδρο οπωσδήποτε. Το εύρημα από μόνο του έχει τεράστια αξία αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους από αυτούς που γράφτηκαν και διοχετεύθηκαν στον τύπο.

Ποια η γνώμη σας για τον Αλέξη Τσίπρα;

Τον Αλέξη Τσίπρα τον γνωρίζω από το 1992-1993. Ήμαστε μαζί στο πανεπιστήμιο με ένα έτος διαφορά. Οπότε η ερώτηση είναι εντελώς προσωπική. Έχουμε βαδίσει μαζί στους ίδιους δρόμους, δε νομίζω όμως ότι το ζήτημα σε ένα κόμμα -και μάλιστα σε ένα κόμμα που ετοιμάζεται να γίνει κυβέρνηση- είναι ατομικό. Υπό αυτή την έννοια, άλλο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κι άλλο ο Αλέξης Τσίπρας και δεν έχει νόημα ποια είναι η γνώμη μου για ένα πρόσωπο.

Υπάρχει ενδεχόμενο εκλογικής συνεργασίας αν η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α μπει στη βουλή;

Εμείς είμαστε σαφείς σε αυτό: κρίνουμε κάθε κυβέρνηση και κάθε πρόταση που μας γίνεται με βάση το πρόγραμμά της. Σε σχέση λοιπόν με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δε θεωρούμε ότι μπορούν να γίνουν πράξη οι φιλολαϊκές πολιτικές που ευαγγελίζεται, εντός της ευρωζώνης και του ευρώ. Θεωρούμε ότι η έξοδος του εργατικού λαού απαιτεί σύγκρουσή και ρήξη του με αυτά. Έξοδος από την ευρωζώνη λοιπόν, κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων με διαγραφή του χρέους. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μονομερώς. Προς το παρόν το μόνο που γίνεται μονομερώς είναι η αύξηση του χρέους. Υπάρχει ένα χρέος το οποίο δεν αποπληρώνουμε ποτέ κι έχει ό,τι επιτόκια τους κατέβουν στο κεφάλι. Αν πάρεις τον προϋπολογισμό του δημοσίου και βγάλεις όσα δίνουμε για τους τόκους, θα έχεις λεφτά για τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά και για να κάνεις μια πολιτική ενάντια στην ανεργία.

Λέμε ότι πρέπει να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και αυτό δεν είναι κανένα τρελό αίτημα. Το χρήμα που έχουμε δώσει στους τραπεζίτες για την υποτιθέμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αν το είχαμε εγώ κι εσείς θα τις αγοράζαμε όλες από την αρχή. Αντ’ αυτού τις πήραν πάλι αυτοί που τις είχαν. Είχε φτάσει η μετοχή 1,5 ευρώ, μέχρι κι η κόρη μου με το χαρτζιλίκι της μπορούσε να αγοράσει, αν την άφηναν. Αν δεν εθνικοποιήσεις τις τράπεζες δεν διαγράφονται τα χρέη των νοικοκυριών που δεν μπορούν να πληρώσουν. Δεν είναι μόνο το δημόσιο χρέος αλλά και το ιδιωτικό. Ο κόσμος έχει πληρώσει ένα δάνειο 3 φορές κι ακόμη το χρωστάει με κίνδυνο να του πάρουν το σπίτι.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Έχει γίνει πολλές φορές στην ιστορία. Το έκανε στο παρελθόν ο Ισημερινός αλλά ακόμη και η ίδια η Γερμανία. Διέγραψαν τα χρέη τους. Ούτως ή άλλως στο τέλος αυτό θα γίνει. Το παγκόσμιο χρέος είναι τέσσερις φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Χρήματα δεν υπάρχουν, είναι «αέρας». Τα πραγματικά χρήματα είναι αυτά που παράγουμε εμείς οι ίδιοι, τα οποία όμως οι καπιταλιστές καρπώνονται και βάζουν στην Ελβετία και σε άλλους φορολογικούς παραδείσους. Τι θα γίνει με όλα αυτά; Σε μια κυβέρνηση που θα εφάρμοζε μια πολιτική κόντρα στους τραπεζίτες και τους δανειστές θα δίναμε ψήφο ανοχής.

Ένα άλλο θέμα πολύ σοβαρό είναι η τιμωρία του πολιτικού προσωπικού που μας έφτασε εδώ. Όχι με την έννοια της συλλογικής ευθύνης. Ποιοι έφταιξαν, γιατί έγιναν όλα αυτά και ποιοι κέρδισαν. Αυτό είναι και βασικό αίτημα του κόσμου. Είμαι ανήσυχη γιατί βλέπω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πίσω σε βασικά αιτήματα όπως για παράδειγμα η εκκαθάριση της αστυνομίας, η κατάργηση ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και η καταγγελία και τιμωρία όλων των περιστατικών αστυνομικής βίας, τα οποία είναι πολύ συγκεκριμένα και γνωστά. Δεν τα βάζει ούτε με το δικαστικό σώμα, όπου πρέπει επίσης να γίνει μια διερεύνηση, γιατί υπάρχει ακροδεξιό κύκλωμα –πώς νομίζετε ότι έγιναν οι αναβολές δικών μελών της Χρυσής Αυγής και οι αθωωτικές αποφάσεις;

Σε όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κάνει πίσω και θα μας βρει απέναντι, αν ακολουθήσει τη στροφή που μοιάζει να παίρνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «ψηφίστε με» για να βγάλει αυτοδυναμία και να μην αναγκαστεί να συνεργαστεί με αστικά κόμματα, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί αποφάσισε ήδη να «συγκυβερνήσει» με μνημονιακούς όπως π.χ με την Τζάκρη, βάζοντας τη στα ψηφοδέλτιά του. Μην ξεχνάμε ότι η Θεοδώρα Τζάκρη διετέλεσε υπουργός, υπέγραψε μνημόνια και ήταν αυτή που έστελνε τα ΜΑΤ στην Κερατέα για να καταστείλουν τον αγώνα του κόσμου.

Γιατί να ψηφίσει κάποιος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στις εκλογές;

Καταρχάς στις εκλογές κατεβαίνουμε με τη Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ. Απευθυνθήκαμε σε όλο το χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της -όπως λέμε- «αριστεράς εκτός των τειχών». Σε αυτό το σχέδιο ανταποκρίθηκαν δυνάμεις όπως το Σχέδιο Β’, η Παρέμβαση και άλλοι ανεξάρτητοι αγωνιστές και αγωνίστριες. Η ενίσχυση αυτής της αντισυστημικής και αντικαπιταλιστικής συμπόρευσης θα δώσει ένα ηχηρό μήνυμα απέναντι στο μνημονιακό τόξο. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το μνημονιακό μπλοκ θα ζητήσει να κρατήσει τα κεκτημένα του έστω κι εκβιαστικά με συμμάχους τα ΜΜΕ, την Αστυνομία, τους ακροδεξιούς. Εμείς θα πρέπει να είμαστε δυνατοί, ως αντίβαρο όλων αυτών. Να νικήσουμε το φόβο που παράγεται από την ανυπαρξία εναλλακτικής.

Δεν μπορεί να φοβόμαστε για το τι θα γίνει αν ένας μεγαλοεπιχειρηματίας πάρει την επιχείρησή του και φύγει. Ας φύγει! Οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν την επιχείρηση στα χέρια τους, όπως έγινε στη ΒΙΟΜΕ. Μπορούμε χωρίς αφεντικά. Η ERTOPEN επίσης απέδειξε ότι μπορεί να υπάρξει αληθινή δημόσια τηλεόραση. Και μάλιστα είναι η ΕΡΤ που πάντα θέλαμε, ανοιχτή στους αγώνες και τα κινήματα. Στον τραπεζίτη επίσης πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ. Πήρε μια τράπεζα, τη χρεοκόπησε, καιρός είναι να τα παρατήσει και να κάνει μια τίμια δουλειά. Ας ανοίξει ένα περίπτερο. Πρέπει να ξανανοίξουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία και πρέπει να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου. Να ψηφίσει λοιπόν ο κόσμος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α- ΜΑ.Ρ.Σ για να διεκδικήσει την ανακούφισή του.

Συνέντευξη για το Νόστιμον Ήμαρ στην Μαρία Παρέντη και το Skouliki Tom.

(Κάθε φορά που την "συναντώ" είτε με γραπτές παρεμβάσεις είτε με τον αγώνα της, όλο και περισσότερο εντυπωσιάζομαι από την επιστήμονα και αγωνίστρια Δ. Κουτσούμπα. Έτσι και τώρα στην συνέντευξή της αυτή είναι εξαιρετικά καλή, γιατί εκτός των άλλων πολλών, ξεκαθαρίζει την -πολύ σωστή- κριτική θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι σε μια ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με την ισοπεδωτική κριτική του ΚΚΕ. Μακάρι μαζί με πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ, να έχουμε και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή!
AMOR 17/1/2015)

 

-------------------

[Πηγή]

Έκτακτο δελτίο ακραίων κοινωνικών φαινομένων - Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία.

1. Σύμφωνα με έναν διαδεδομένο, κυνικό αφορισμό, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να μη γίνουν ποτέ τα όνειρά μας πραγματικότητα: η περίπτωση να… γίνουν! Εύχομαι να τους διαψεύσουμε- όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς το «εμείς».

2. Οι τελευταίες μέρες του 2014 και οι πρώτες του 2015 είδαν την Ελλάδα να φιγουράρει ως πρώτο θέμα, στις περισσότερες ισχυρής επιρροής εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής. Σε μια μικρή χώρα με τεράστια συμβολική σημασία για τον πολιτισμό της Δύσης, μια χώρα που επελέγη ως το πειραματόζωο της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας μετά την κρίση του 2008, εμφανίζεται ισχυρό το ενδεχόμενο ανάδειξης κυβέρνησης από δυνάμεις που κινούνται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, η Ελλάδα θα συμπυκνώσει τις ελπίδες πάρα πολλών και τους εφιάλτες άλλων, ενσαρκώνοντας τη δυσοίωνη προειδοποίηση των FinancialTimes: οι λαοί, που δεν αντέχουν πια και δεν υπακούουν άλλο στις φωνές της «λογικής», δηλαδή του φόβου και της εθελοδουλείας, είναι ο αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. και ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού πλέγματος.

3. Η ανατροπή της τελευταίας Μνημονιακής κυβέρνησης δεν υπήρξε αποτέλεσμα ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, αλλά κοινοβουλευτικής ήττας των Σαμαροβενιζέλων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με μια «κρίση των από πάνω», διχασμού της ελληνικής ολιγαρχίας και των ξένων κέντρων μεταξύ παραδοσιακών αστικών δυνάμεων και ΣΥΡΙΖΑ, όπως υποστηρίζουν ή υπονοούν κάποιοι.

Ο λαϊκός παράγοντας ήταν παρών στην τελευταία, κρίσιμη φάση της πολιτικής κρίσης, είτε ρητά (σχετική ανάκαμψη των μαζικών αγώνων από το τέλος του καλοκαιριού με αντανάκλαση και στην ήττα του κυβερνητικού μπλοκ ακόμη και στο γήπεδό της, εκείνο της τρομολαγνείας, στην υπόθεση Ρωμανού), είτε υπόρρητα, με τη διόγκωση της λαϊκής κατακραυγής κατά των κυβερνώντων μετά τις ευρωεκλογές. Αυτός ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση να πάρει πρόσθετα μέτρα παρά μόνο επί ποινή σταδιακής διάλυσης και της Νέας Δημοκρατίας κατά το πρότυπο του ΠΑΣΟΚ.

Σ’αυτό το φόντο, η επιβολή του Σταύρου Δήμα με την εξάντληση όλων των μέσων εξαγοράς, εκβιασμού και αποστασίας βουλευτών, ακόμη κι αν ήταν (και ενδεχομένως ήταν) δυνατή, δεν φάνταζε σκόπιμη από την πλευρά του συστήματος. Θα κέρδιζε απλώς λίγο χρόνο, με αντίτιμο την εξαγρίωση μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων και την εξώθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε πιο «ακραίες» θέσεις, ακόμη και παρά τη θέληση του ηγετικού του πυρήνα. Η στωική αντίδραση των ισχυρότερων αστικών μερίδων (τράπεζες, εφοπλιστές, συγκροτήματα της ενημέρωσης)- που πάντως εξακολουθούν να υποστηρίζουν αναφανδόν τα Μνημονιακά κόμματα- δείχνει ότι θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ δυνητικά χειραγωγήσιμο, αλλά όχι ακόμη ελεγχόμενο.

4.Από την πλευρά της η τρόικα, ενώ θα ήθελε να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του Σαμαρά, δεν είχε κανένα λόγο να προσφέρει υποχωρήσεις σε μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Πρώτα απ’ όλα, γιατί κάτι τέτοιο θα την υποχρέωνε να προβεί σε πολλαπλάσιες υποχωρήσεις απέναντι σε μια άλλη, πιο απείθαρχη κυβέρνηση, με νωπή λαϊκή εντολή, η οποία ήταν ούτως ή άλλως πιθανό να πάρει τη θέση της σημερινής. Έπειτα γιατί ειδικά η Γερμανία δεν ήθελε και δεν θέλει να δει το πουλόβερ της λιτότητας να αρχίσει να ξηλώνεται από την Ελλάδα. Φυσικά, ένα ορισμένο κούρεμα του χρέους και μια χαλάρωση της λιτότητας είναι πράγματα απολύτως διαχειρίσιμα για τη Γερμανία, με βάση τα μικρά μεγέθη της Ελλάδας. Ωστόσο μια τέτοια εξέλιξη είναι βέβαιο ότι θα ανοίξει την όρεξη πολύ μεγαλύτερων χωρών, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, κάτι που δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται οι γερμανικές ελίτ, όταν μάλιστα αντιμετωπίζουν την κλιμακούμενη πίεση των εθνικιστών- αντιευρωπαϊστών στο εσωτερικό τους. (Οι πρόσφατες διαδηλώσεις εναντίον των μεταναστών στη Γερμανία δείχνουν ότι το μέχρι τώρα ελεγχόμενο AfD θα μπορούσε, προοπτικά, να εξελιχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο επικίνδυνο, όπως το UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία).

Τούτων δοθέντων, η Γερμανία άφησε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να σηκώσουν το Σταυρό του Μαρτυρίου, ελπίζοντας ότι είτε θα επιβάλουν στο ΣΥΡΙΖΑ άνευ όρων συνθηκολόγηση μετά από ενδεχόμενη εκλογική του νίκη, είτε ότι «θα γδάρουν ζωντανή» την κυβέρνησή του, οδηγώντας την σε γρήγορη κατάρρευση, για να παραδειγματίσουν όλους όσοι ρέπουν προς την απειθαρχία, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Πιστεύουν ειλικρινά ότι κάτι τέτοιο θα τους είναι πάρα πολύ εύκολο και από μια άποψη δικαιολογούνται, έχοντας δει στην πράξη με πόσο ψοφοδεή τρόπο συμπεριφέρθηκαν τελικά, έναντι του Βερολίνου, οι πολιτικοί της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, τύπου Παπανδρέου, Βενιζέλου, Θαπατέρο, Ολάντ και πάει λέγοντας.

Το ότι το πιστεύουν, δεν σημαίνει όμως ότι θα το πετύχουν κιόλας. Ας δώσουμε για μια φορά δίκιο στον κ. Πάγκαλο, που είπε κάποτε ότι η Γερμανία είναι «γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού». Έχοντας μπει με μεγάλη καθυστέρηση από την εποχή των μεσαιωνικών Αυτοκρατοριών σε εκείνη του νεωτερικού, δημοκρατικού έθνους- κράτους, η Γερμανία είχε πάντα σχετικά υπανάπτυκτη πολιτική κουλτούρα και σχεδόν θρησκευτική πίστη στην ωμή δύναμη- είτε στη δύναμη των πάντσερ, κατά το παρελθόν, είτε στην οικονομική της δύναμη, σήμερα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, προκαλούσε τη μοίρα της, μόνο που μέχρι να τη συναντήσει έπαιρνε στο λαιμό της και τους λαούς ολόκληρης της ηπείρου.

5. Οι κρίσιμες εκλογές- εξπρές που έχουμε μπροστά μας σφραγίζονται ήδη από μια οξεία πολιτική πόλωση με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Η αστική τάξη, η μερίδα της μικροαστικής τάξης που δεν υπέστη μεγάλες συνέπειες από την κρίση και τα εκφυλισμένα- λούμπεν στοιχεία της ξενοφοβίας και του παραδοσιακού αντικομμουνισμού πολώνονται έντονα προς τη Νέα Δημοκρατία, ενώ οι κεντροαριστερές εφεδρείες κατακερματίζονται και συρρικνώνονται- αν και μπορεί να παίξουν σοβαρό ρόλο σε σενάρια εκβιασμού και εξημέρωσης της Αριστεράς. Από την άλλη, τα εργατικά και ευρύτερα λαϊκά στρώματα πολώνονται έντονα προς τα αριστερά και κυρίως προς το ΣΥΡΙΖΑ, συχνά χωρίς μεγάλες προσδοκίες, με δικαιολογημένες αμφιβολίες και έντονες ταλαντεύσεις.

Η αναμέτρηση θα είναι πολύ σκληρή και, παρά το μέχρι στιγμής δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, η έκβασή της δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Δεν αποκλείεται να δούμε, ακόμη και πριν τις εκλογές, ακραία φαινόμενα, όπως ο τραπεζικός πανικός (bankrun), ή πάλι η επιστράτευση κάποιας μορφής «στρατηγικής της έντασης», όσο κι αν παρόμοια μέσα είναι δίκοπο μαχαίρι για όποιον τα μετέρχεται. Υπάρχουν ρεαλιστικές δυνατότητες να πετύχει η Αριστερά μια μεγάλη εκλογική νίκη, ίσως πολύ μεγαλύτερη από ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι. Δεν θα πετύχει κάτι τέτοιο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αν παγιδευτεί στη λογική της «μετατόπισης προς το κέντρο», προς άγραν «μετριοπαθών» ψηφοφόρων. Αν μη τι άλλο, η διάλυση του «Κέντρου» θα έπρεπε να έχει κάνει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο επιφυλακτική απέναντι σε συμβουλάτορες- πολιτικά ναυάγια, που αναζητούν ναυαγοσώστες και φαντάζονται ότι μπορούν να τους υπαγορεύσουν και τους όρους τους! Αντίθετα, η Αριστερά μπορεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα λαϊκής υποστήριξης μόνο με μια αποφασιστική, επιθετική γραμμή απέναντι στους αποδυναμωμένους και ανυπόληπτους πολιτικούς της αντιπάλους, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στα ταλαντευόμενα στρώματα, που πείθονται λιγότερο από χειρονομίες μετριοπάθειας και περισσότερο από την αίσθηση της δύναμης.

6. Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία. Ενδεχόμενη επικράτηση του αστικού μπλοκ σ’αυτές τις εκλογές δεν θα «απελευθερώσει» τις λαϊκές μάζες από τις «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», για να τις ρίξει με ανανεωμένη ορμή στα πεδία των εξωκοινοβουλευτικών αγώνων, όπως ορισμένοι φαντασιώνονται. Θα θωρακίσει πολιτικά τις αντιδραστικότατες αλλαγές που έχουν επέλθει, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο, ανοίγοντας το δρόμο για άλλες, ακόμη πιο επώδυνες. Θα προκαλέσει μεγάλο πλήγμα στο ηθικό του λαού και στο αξιόμαχο της Αριστεράς όλων των κομμάτων, ρευμάτων και τάσεων- εν ολίγοις, μια ήττα από την οποία θα κάνουμε καιρό να συνέλθουμε. Όλοι.

Η πρόκληση της αριστερής κυβέρνησης (καλύτερα, κυβέρνησης λαϊκής συμμαχίας με κορμό την Αριστερά) έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη, στην Ελλάδα, από την ίδια την πραγματικότητα της ταξικής πάλης- όπως μπήκε, νωρίτερα, στην ημερήσια διάταξη των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής. Δεν ξεμπερδεύεις με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες του υπερώριμου καπιταλισμού και του εδραιωμένου κοινοβουλευτισμού στον 21ο αιώνα με τη μηχανιστική αντιγραφή της ιστορικής πείρας επαναστατικών κινημάτων του 19ου ή των αρχών του 20ου αιώνα και το μηρυκασμό τσιτάτων από τη θεωρητική σκέψη που βασίστηκε σ’αυτά τα κινήματα. Ο νέος καπιταλισμός και η νέα εργατική τάξη που αναπτύσσεται μαζί του επιβάλλουν μια κομμουνιστική στρατηγική μακράς διαρκείας, στην οποία η κοινοβουλευτική νίκη μπορεί να αποτελέσει έναν πρώτο, αλλά κρίσιμο γύρο. Μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς πραγματικά επαναστατική κατάσταση θα πρέπει – αν δεν προδώσει τον εαυτό της και τον κόσμο που την ανέδειξε-να δρα ως διαρκής αντιπολίτευση στο αστικό σύστημα εξουσίας, που θα έχει χάσει έναν κρίσιμο μοχλό, αλλά όχι το «βαθύ κράτος». Θα πρέπει να μάθει «να κυβερνά υπακούοντας» στον οργανωμένο λαό, βοηθώντας ταυτόχρονα στην ισχυροποίησή του.

7. Στοιχειώδης ρεαλισμός επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αναδειχθεί από τις προσεχείς εκλογές μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση που θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Πρώτα απ’ όλα, γιατί οι ταξικοί συσχετισμοί και οι λαϊκές διαθέσεις δεν έχουν ωριμάσει για τέτοιας ποιότητας ανατροπές. Αλλά και γιατί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται την εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων- άλλωστε, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε σε ένα σημαντικό τμήμα μελών και στελεχών του.

Ασφαλώς δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που έχει ήδη πάρει, ή τείνει να πάρει τη θέση του σοσιαλφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε ως ρευστό, πολυσυλλεκτικό κόμμα λαϊκής υποστήριξης, αλλά χωρίς οργανικούς δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα. Στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, που θα κληθεί να δώσει και να κερδίσει τις μεγάλες συγκρούσεις που βρίσκονται μπροστά μας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μικρότερες δυνάμεις από το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Κινείται με βάση το «άμεσο όφελος» (συχνά μόνο το εφήμερο, επικοινωνιακό όφελος), χωρίς συνεκτική στρατηγική και ηγετική ομάδα με στοιχειώδη σύμπνοια. Ο καιροσκοπισμός και ο τακτικισμός του αφήνουν ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα, για το καλύτερο ή το χειρότερο, σε κάθε κομβική επιλογή. Προοιωνίζονται μια επόμενη κοινοβουλευτική ομάδα πολύ αμφίβολης συνοχής, όταν έρθουν τα δύσκολα. Οι μετατοπίσεις προς τα δεξιά της τελευταίας διετίας, ιδίως μετά τις ευρωεκλογές, ενισχύουν τη δικαιολογημένη καχυποψία ακόμη και όσων διαθέτουν μεγάλα αποθέματα καλής πίστης ή ευπιστίας.

Όλα αυτά συνηγορούν υπέρ της ανάγκης να κρατήσουν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στάση οργανωτικής ανεξαρτησίας και πολιτικής δυσπιστίας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ισχυρή παρουσία αυτών των δυνάμεων στις επερχόμενες εκλογές θα ασκεί πίεση και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική της ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων, ενώ ενδεχόμενη αφομοίωσή τους από αυτόν, ή εκλογικής περιθωριοποίησής τους θα τον κάνει ακόμη περισσότερο ευάλωτο στην αστική και ιμπεριαλιστική πίεση.

8. Οι προγραμματικές δεσμεύσεις και οι εκλογικές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ προδιαθέτουν όχι για μια πολιτική «τύπου Τσάβες», ανοιχτή σε αντικαπιταλιστικές ρήξεις, αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, σε μια πορεία «τύπου Λούλα», με περιορισμένη αναδιανομή πλούτου, υπέρ των πιο χτυπημένων από την κρίση κοινωνικών στρωμάτων. Ωστόσο, η υλοποίηση ακόμη και του μινιμαρισμένου προγράμματος που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ και στο Διαρκές Συνέδριο του κόμματός του δεν χωράει στα ασφυκτικά πλαίσια της γερμανικής Ευρώπης και θα οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα ή και παρά τη βούληση της ηγεσίας του, σε ρήξη με τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.

Το πιθανότερο είναι ότι ο πρώτος γύρος της σύγκρουσης θα κριθεί πολύ γρήγορα- είτε με μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχων, που θα προεξοφλεί τη γρήγορη αποδόμησή της, είτε με το πέρασμα σε μια νέα, αβέβαιη, πάντως ελπιδοφόρα περίοδο κλιμακούμενων ρήξεων και ανατροπών, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η εκτίμηση αυτή δεν βασίζεται στα γελοία, τρομοκρατικά επιχειρήματα των συστημικών δυνάμεων περί των ομόλογων που λήγουν τέλη Μαρτίου και υποτίθεται ότι θα βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο του Αλέξη Τσίπρα. Εκπρόσωποι μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων αναγνωρίζουν, σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες, ότι είναι αδύνατο να εκβιασθεί μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή,βάσει του χρονοδιαγράμματος της προηγούμενης κυβέρνησης, που μόλις θα έχει μαυριστεί στις κάλπες. Κάτι τέτοιο θα ξεσήκωνε πανευρωπαϊκές διαμαρτυρίες, όχι μόνο από τις αριστερές, αλλά ακόμη και από συστημικές, εθνικιστικές δυνάμεις, εμφανίζοντας την Ε.Ε. ως σύγχρονη Ιερή Συμμαχία, φυλακή των λαών. Επομένως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι επί του προκειμένου θα δοθεί μία εντελώς προσωρινή λύση, χωρίς να εκτονώνει στο ελάχιστο το ευρύτερο πρόβλημα.

Σε αντίθεση με τη δημοσιολογία του συρμού, πιστεύουμε ότι ο χρόνος θα κυλάει υπέρ της νέας ελληνικής κυβέρνησης και σε βάρος της Μέρκελ. Η σταθεροποίηση μιας κυβέρνησης, η οποία θα διευρύνει αμέσως τα κοινωνικά της ερείσματα, απλά και μόνο με το σταμάτημα της λιτότητας και των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», μαζί με το προσωρινό μορατόριουμ στην αποπληρωμή του χρέους ή μέρους του ενόψει διαπραγματεύσεων αποτελεί εφιάλτη για τη γερμανική ολιγαρχία. Πολύ περισσότερο που η Ισπανία, με την ισχυρή Αριστερά, έχει μπροστά της δύο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις- τοπικές την άνοιξη και βουλευτικές το φθινόπωρο- ενώ και οι βρετανικές εκλογές, στις αρχές Μαίου, αντιπροσωπεύουν έναν άλλο, πολύ διαφορετικό βέβαια, παράγοντα πίεσης προς το Βερολίνο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι η πέριξ της Μέρκελ γερμανική ηγεσία η οποία θα επιταχύνει, πιστεύουμε, τη σύγκρουση για να ξεκαθαρίσει μια ώρα νωρίτερα το τοπίο. Μια σύγκρουση την οποία η Αριστερά και το εργατικό κίνημα της Ελλάδας δεν μπορούν να αποφύγουν, μπορούν όμως να κερδίσουν ή τουλάχιστον να αντέξουν, αφήνοντας ανοιχτή την προοπτική της νίκης στον επόμενο γύρο, στο βαθμό που θα γίνουν καταλύτες για ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ευρώπη.

9. Σ’αυτό το φόντο, εάν η Αριστερά πετύχει μια μεγάλη εκλογική νίκη στις 25 Ιανουαρίου (επαναλαμβάνουμε, ένα πολύ μεγάλο «εάν») οφείλει από την πρώτη κιόλας στιγμή να εξαγγείλει και στη συνέχεια να δρομολογήσει ταχύτατα μια πρώτη δέσμη αποφασιστικών μέτρων που θα εκμεταλλευθούν και θα διευρύνουν τη δυναμική της λαϊκής, δημοκρατικής νίκης. Να χρησιμοποιήσει δηλαδή με τόλμη το μοχλό της κυβέρνησης για να αποδιοργανώσει περαιτέρω το συγχυσμένο αστικό στρατόπεδο, να ανορθώσει το ηθικό των λαϊκών δυνάμεων και να συμβάλει στη συγκρότηση ενός λαϊκού μπλοκ, κερδίζοντας το θεμελιώδες σε παρόμοιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης: πολιτικό χρόνο για προετοιμασία ενόψει των κρίσιμων μαχών του επόμενου διαστήματος. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται ένα επεξεργασμένο «πρόγραμμα 100 ημερών», βασικές παράμετροι του οποίου μπορεί να είναι:

-Η άμεση ανακούφιση των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων και η αποφασιστική ενίσχυση των εργατικών δικαιωμάτων (συλλογικές συμβάσεις, φραγμός στις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις) που θα ανατρέψουν προς όφελος της εργασίας τους ταξικούς συσχετισμούς δύναμης.

-Η απαλλαγή από το Μνημόνιο και η «έξωση» της τρόικα από την Ελλάδα.

-Η αναστολή εξυπηρέτησης ενός χρέους που όλοι οι σοβαροί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να αποπληρωθεί, ενόψει διαπραγματεύσεων για τη ρύθμισή του.

-Η ανάληψη ελέγχου από το κράτος των μεγάλων τραπεζών (στις οποίες το κράτος είναι ήδη βασικός μέτοχος) και ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του κ. Στουρνάρα από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας.

-Η δραστική, δημοκρατική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, η Σεισάχθεια για εκείνους που τη δικαιούνται και η προστασία της πρώτης κατοικίας.

-Η ταχύρρυθμη αλλαγή του τοπίου στα ΜΜΕ στο έδαφος της δημοκρατικής νομιμότητας και της εκκαθάρισης των σκανδαλωδών συμβάσεων.

-Η αναστύλωση της δημόσιας εκπαίδευσης και της λαϊκής Υγείας, δύο τομέων που αγγίζουν κάθε λαϊκή οικογένεια και έχουν καταβαθρωθεί από τις Μνημονιακές πολιτικές.

-Η υιοθέτηση μιας πολυδιάστατης πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας και η αναζήτηση εναλλακτικών στηριγμάτων στη διεθνή σκηνή στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, πράγμα που δεν αποκλείει, το αντίθετο, την αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

10. Είναι πολύ πιθανό ότι, ακόμη κι αν μας εκπλήξει θετικά- και ιδίως αν το κάνει!- η «υπαρκτή Αριστερά» του σήμερα, επιστρατεύοντας όλα τα αποθέματα αποφασιστικότητας και ευελιξίας, η στιγμή της ρήξης με το ευρωσύστημα θα έρθει προτού ακόμη να έχουν δημιουργηθεί ισχυρά στηρίγματα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ενόψει αυτού του ενδεχόμενου, επείγει η πολιτική και ψυχολογική προετοιμασία της λαϊκής πλειοψηφίας, η οποία πρέπει να κληθεί να αναλάβει η ίδια την ιστορική ευθύνη για την περαιτέρω πορεία της χώρας- με δημοψήφισμα και στους δρόμους. Σ’αυτόν τον κρίσιμο κάβο, μια μαχόμενη Αριστερά θα έχει μαζί της, εκτός από το πρόταγμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, το πατριωτικό και δημοκρατικό αίσθημα του λαού, απέναντι στην πέμπτη φάλαγγα των βιαστών της λαϊκής κυριαρχίας. Κι όπως έλεγε ο υπεράνω πάσης υποψίας για αριστερισμό Τζον Κένεντι: «Όποιοι κάνουν τη μεταρρύθμιση αδύνατη, καθιστούν την επανάσταση αναπόδραστη»!

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

------------------

[Πηγή]

Γιατί δεν ανεβαίνουν τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

(Έχω διαβάσει πολλές αναλύσεις για τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, για την αριστερά και όχι μόνο. Αυτό το κείμενο του -διόλου γνωστού σε μένα- Νίκου Βγέθη, ξεχωρίζει για την φρεσκάδα, την ευαισθησία, αλλά και για την τόλμη που διαθέτει, γι'αυτό και το αναδημοσιεύω. Απ.Μωρ.)

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά τη γνώμη μου έχει μια αξιοπρόσεκτη παρουσία στην ελληνική κοινωνία κι αξίζει μεγαλύτερου σεβασμού. Θα παρακαλούσα να φροντίσουν, όσοι συμμετέχουν στα καθοδηγητικά της όργανα,  να την αντιμετωπίζουν τουλάχιστον με αντίστοιχο σεβασμό με αυτόν που της δείχνει η χειμαζόμενη κοινωνία μας.

 

Τι άραγε φταίει;

Δεν αντέχω να διαβάζω άλλες αναλύσεις για την πολιτική συμμαχιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Είναι κανείς τόσο αφελής που να πιστεύει ότι η αριστερά είναι τόσο κοντά στο ιστορικό θρίαμβο που εξαρτάται η επιτυχία του μονάχα από μερικές ευφυείς κινήσεις τακτικής;

Η επαναστατική αριστερά βιώνει μια βαθύτατη ήττα. Ας το δούμε κατάματα.

1) Πολιτική ήττα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η μαρξιστική επαναστατική Αριστερά, την οποία λοξοκοίταζαν οι καπιταλιστικές κοινωνίες όταν αναζητούσαν ένα σοσιαλιστικό αύριο, ήταν τα "ορθόδοξα" Κομμουνιστικά Κόμματα που είχαν την έγκριση της Μόσχας. Η υπόλοιπη επαναστατική αριστερά ήταν είτε από πρακτική πολιτική σκοπιά "γκρουπούσκουλα" είτε στο δρόμο της σοσιαλδημοκρατικοποίησης (Ευρωκομμουνισμός). Η διάλυση των "σοσιαλιστικών" χωρών κι η συνακόλουθη εξαφάνιση του ιστορικού πολιτικού ρεύματος, συνιστά την, εκ των πραγμάτων,  εξαφάνιση της επαναστατικής αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο.  τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνει ο κόσμος. Η επαναστατική αριστερά αποτελεί σήμερα πολιτική γραφικότητα που πρέπει να επανακατακτήσει την κοινωνική αποδοχή.

2) Ιδεολογική ήττα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ έβαλε το μαρξισμό στην κατάψυξη.  Δεν πρέπει να υποτιμάμε τις μεμονωμένες αξιόλογες προσπάθειες που έγιναν με σκοπό την εξέλιξη αυτού του επαναστατικού ιδεολογικού ρεύματος, ακόμα και μέσα στην ΕΣΣΔ.  Όμως ήταν πρακτικά αδύνατο αυτές οι εξαιρέσεις να ανταποκριθούν στο ιστορικό τους έργο. Ο αστισμός είχε και διέθετε κολοσσιαίους πόρους στους μηχανισμούς ιδεολογικής κυριαρχίας κι από την άλλη πλευρά η "αφρόκρεμα" της επαναστατικής διανόησης, είτε -στην πλειοψηφία της- είχε υποταχθεί στη γραφειοκρατικοποιημένη -πλην όμως "επίσημη"- ερμηνεία του μαρξισμού, είτε αναλωνόταν στην διαπάλη με τη γραφειοκρατία αυτή.  Πολύ λίγη ενέργεια κατέληγε στην ουσιαστική ανάπτυξη του μαρξισμού.

Κάποτε οτιδήποτε ριζοσπαστικό στη σκέψη είτε προερχόταν είτε κατέληγε στο μαρξισμό.  Εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, οι "επίσημοι πολιτικοί εκφραστές" του μαρξισμού " (π.χ. ΚΚΕ) αντιμετώπιζαν εχθρικά οτιδήποτε το καινούριο. Έτσι ο μαρξισμός έμεινε στάσιμος για έναν ολόκληρο αιώνα.

Αυτός ο κατεψυγμένος μαρξισμός, από κυρίαρχη ιδεολογία έγινε περιθωριακή και , σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας, κυριαρχούν σήμερα ιδεολογήματα ξένα στο μαρξισμό. Όπως το Big-bang κι η κυριαρχία του αγνωστικισμού στις θετικές επιστήμες.

Η παρέμβαση επιστημόνων  και φιλοσόφων με μαρξιστικό προσανατολισμό είναι για πολλές δεκαετίες απλά δον-κιχωτικές (π.χ. Μπιτσάκης).

 3) Έλλειψη Στρατηγικής. Κάποτε οι επαναστάτες πίστευαν ότι είχαν δίκιο κι αυτήν την πεποίθηση τη μοιράζονταν με εκατομμύρια ανθρώπους. Έτσι, οι λαοί μπορούσαν εύκολα να "παραβλέψουν" τα λουτρά αίματος που συνόδευαν πάντα τους "δρόμους προς τον Ουρανό".  Στην υπερβολή που αναπτύχθηκε γύρω από τον "επαναστατικό πυρετό" που προσέβαλε ευρείες μάζες, στοιχημένες πίσω από τις σοσιαλιστικές κι απελευθερωτικές θεωρίες, η βία ξεπέρασε το ρόλο της ως αναγκαίο κακό αλλά έφτασε και στο σημείο να λατρεύεται αυτοτελώς. Το διάσημο πλέον "βία στη βία της εξουσίας", δεν αναφέρεται στη βία ως μέσον.

Σήμερα, όμως,  όλες  οι επαναστάσεις έχουν λίγο έως πολύ χαθεί. Με παρόμοια την αφετηρία και το τέρμα, το μόνο που μένει σταθερό είναι το λουτρό αίματος. 

Δεν βολεύτηκαν -λοιπόν- οι λαοί, ούτε έγιναν όλοι "οπορτουνιστές" κι "αναθεωρητές" κι ότι άλλο παρόμοιο ποταπό.  Απλά έμαθαν  από την εμπειρία τους. Προτιμούν τις εκλογές από τις επαναστάσεις. Μπορεί να μη φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον δεν πονάνε τόσο.

Η στρατηγική των επαναστάσεων έχει πλέον ελάχιστους οπαδούς.

4) Οραματική ανεπάρκεια. Ο Μαρξ, συνέλαβε το σοσιαλισμό σαν άρνηση των αντιθέσεων του καπιταλισμού. Δυστυχώς γι εμάς, δεν περιέγραψε τις λεπτομέρειες στην λειτουργία κι οργάνωση του σοσιαλισμού. Παρόλα αυτά, ακόμα και μόνη της η αρχική διαπίστωση ήταν  κολοσσιαίας σημασίας.

Στην αντιπαράθεση των κομμουνιστών με τον πρώιμο καπιταλισμό των καταθλιπτικών φορντιανών γραμμών παραγωγής, των μαύρων αστικοποιημένων περιοχών της Μεγάλης Βρετανίας και του ανολοκλήρωτου  εκδημοκρατισμού των  αυταρχικών πολιτικών συστημάτων,  η επίκληση της άρσης των αρνητικών του καπιταλισμού ήταν ένα επαρκέστατο κίνητρο. Άλλωστε τότε οι προλετάριοι δεν είχαν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους. Δεν είχαν ούτε pc, ούτε i-phone, ούτε αυτοκίνητο. Η μαρξική θεωρητική διαπίστωση μετασχηματιζόταν αυτόματα σε πολιτικό αίτημα. Απέναντι σε έναν τόσο αποκρουστικό καπιταλισμό, δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο να διεκδικήσεις την ηθική υπεροχή.

Σήμερα, οφείλει κανείς να αντιπαρατεθεί με ένα πλουσιότερο ιδεολογικό οπλοστάσιο. Είναι εύκολο να αποκαλείς το σοσιαλισμό εξουσία του λαού. Και το Ariel το συνιστούν 29 κατασκευαστές πλυντηρίων. Δε λέει πλέον σε κανέναν τίποτα. Πώς θα εκφράζεται η λαϊκή εξουσία; Με εκλογές; Ποιό θα είναι το πολιτικό αυτό σύστημα που θα εξασφαλίζει τη λαϊκή εξουσία; Εάν το ξέρουμε  γιατί δεν το λέμε; Εάν δεν το ξέρουμε, τότε τι ζητάμε από το λαό;

Ποιο είναι το οικονομικό σύστημα που θα εξασφαλίσει την απρόσκοπτη ανάπτυξη των μέσων παραγωγής; Θα υπάρχουν εταιρείες; Θα υπάρχουν διοικήσεις κι ανειδίκευτοι εργάτες; Θα υπάρχουν μέτοχοι και μετοχές ή θα τα έχει όλα το κράτος; Το κράτος ποιος θα το έχει;

Σήμερα στην οικονομική ζωή υπάρχει ένα χαοτικό αλλά υπαρκτό σύστημα λήψης αποφάσεων. Η κάθε οικονομική μονάδα αποφασίζει για την πάρτη της στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς. Στο σοσιαλισμό, ποιοι και πώς θα παίρνουν αποφάσεις; Είναι δυνατόν να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός σε ένα τόσο πολυδαίδαλο και περίπλοκο σύστημα, όπως είναι η σύγχρονη καπιταλιστική οικονομική ζωή; Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα "απλουστεύσουμε βίαια" την οικονομική ζωή ή θα φτιάξουμε ένα αποκεντρωμένο σύστημα διεύθυνσης; Τέλος πάντων, ακόμα κι εάν δεν ξέρουμε ακριβώς πως θα είναι, τι ονειρευόμαστε, πως το φανταζόμαστε, ποιο είναι το ιδανικό που θα θέλαμε να υλοποιήσουμε; Εάν δε μπορούμε να το περιγράψουμε, πώς έχουμε την απαίτηση να αποδεχθεί ο λαός την ανωτερότητά του;

5) Το πρότυπο του λαϊκού αγωνιστή

Ναι, το έχουμε χάσει κι αυτό!

Στο μεσοπόλεμο κι ακόμα λίγο μετά το Β' Παγκόσμιο, οι κομμουνιστές συνιστούσαν  ένα πρότυπο για την κοινωνία. Ήταν μορφωμένοι, ήταν ηθικοί (ότι κι εάν σήμαινε αυτό), ήταν δίκαιοι, δεν ήταν αργυρώνητοι, ίσα-ίσα ήταν υποδείγματα ανιδιοτέλειας, σέβονταν τις γυναίκες και τις αντιμετώπιζαν ισότιμα, υιοθετούσαν τις πρωτοποριακές  αντιλήψεις κοκ

Ο κόσμος τους καταλόγιζε έντονα ουτοπικά στοιχεία στην πολιτική τους πρόταση, αλλά όμως αναγνώριζαν την ανωτερότητά τους. 

Καταδιωκόμενοι μονίμως από το κράτος, δε μπορούσαν να ασκήσουν κάποιο επάγγελμα, άλλωστε μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής τους το πέρναγαν στις φυλακές.

Ήταν επαγγελματίες επαναστάτες σε μια ιστορική περίοδο που η διάχυτη αίσθηση της επικείμενης σοσιαλιστικής επανάστασης το δικαιολογούσε.

Σήμερα ξέρουμε ότι αυτή η στάση ζωής έχει πολλά προβλήματα.

Η απόσπαση από τον κοινωνικό ιστό των επαγγελματιών επαναστατών είναι πλέον απαράδεκτη. Άλλωστε, καταλαβαίνουμε ότι ένα μικρό σώμα ελίτ επαγγελματιών επαναστατών αποτελεί το συντομότερο δρόμο προς τη γραφειοκρατικοποίηση.

Αφού οι επαναστάτες πρέπει να ενταχθούν στην οικονομική ζωή, αρχίζουν τα πράγματα να είναι περισσότερο περίπλοκα. Πρέπει  να αναλαμβάνουν διοικητικούς ρόλους ή θα πρέπει να παραμένουν "αμόλυντοι" ανειδίκευτοι εργάτες;

Ποια πρέπει να είναι η στάση τους στην οικογένεια; Η συμμετοχή τους στη ζωή του σπιτιού, οι ευθύνη τους για την ανατροφή των παιδιών κοκ.

Ναι, να κάνουμε γελώντας κριτική στην διαγραφή του Παζολίνι για "ηθική ανεπάρκεια". Μπορούμε όμως να περιγράψουμε την ηθική επάρκεια; Μπορούμε να προβάλουμε μια πρότυπη στάση ζωής;  Εάν δεν προβάλουμε αυτά που κατά την άποψή μας "έχουν νόημα", πώς μπορούμε να ισχυριστούμε μια οραματική ανωτερότητα; Ανώτερη ως προς τι; Εάν η σύγχρονη καταναλωτική καπιταλιστική κοινωνία δεν έχει μέλλον, μπορούμε να περιγράψουμε αυτή που θα έχει;

Ας επιστρέψουμε στις εκλογές και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Τι από τα παραπάνω θα επουλώναμε με μια συνεργασία με το "Σχέδιο Β'";

Το πρόβλημα -λοιπόν-  με την αριστερά δεν είναι οι εκλογικές της επιδόσεις. Μεγαλύτερη σημασία έχουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής επιρροής ενός τέτοιου επαναστατικού μορφώματος.

Δε φτάνει να συνειδητοποιήσουμε το μέτρο της ιστορικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουμε.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και την ιστορική πρόκληση που βρίσκεται μπροστά μας.

Η συνεχής "διαπίστωση" περί αντικειμενικής ωριμότητας της ανατροπής του καπιταλισμού τα τελευταία 150 χρόνια μοιάζει με σταματημένο ρολόι. Σε όσους επιμένουμε ότι τέτοια ιστορική φάση δεν έχει ακόμα εμφανιστεί στην ανθρώπινη ιστορία  κάποιος θα κάνει κάποια στιγμή τον έξυπνο και θα μας πει "είδατε που εγώ σας τα 'λεγα". Απλά αρχίζει αυτή η στιγμή να πλησιάζει και θα πρέπει να μας απασχολεί εάν θα υπάρξει κάποια αριστερά που θα μπορέσει να αναβιώσει ένα θελκτικό σοσιαλιστικό όραμα.

Έχουμε λοιπόν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ένα μετωπικό μόρφωμα αποτελούμενο από διαφορετικά πολιτικά ρεύματα που καταφέρνει να εξασφαλίζει στον καθένα την αυτοτέλειά του, καταφέρνει να συσπειρώνει ανένταχτους χωρίς να τους καπελώνει, εξασφαλίζει την πολιτική διαφωνία και διατηρεί την αντιπαράθεση σε συντροφικά επίπεδα (ε, και κανένα μαχαιρωματάκι καμιά φορά για να μην ξεχνάμε τις ιστορικές μας παραδόσεις),  έχει  πλέον μια ευρεία παρουσία στο συνδικαλιστικό  χώρο εμφανίζοντας μια "ενιαία" μορφή χωρίς να γίνεται καμία ιδιαίτερη προσπάθεια καταστολής των διαφορετικοτήτων και -ίσως το σημαντικότερο- χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις διάφορες "αποκλίσεις" που εμφανίζονται σε διαφορετικούς χώρους. Είτε αυτές συνιστούν "ηγεμονικού χαρακτήρα" οργανωμένη παρέκκλιση κάποιας από τις διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις είτε προσωπικές αδυναμίες των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συγκεκριμένο χώρο. Εφόσον ζούμε στην κοινωνία των ανθρώπων θα αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Πολύ περισσότερο αυτές των συντρόφων μας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να υπερηφανευτεί γι αυτόν τον ανώτερο πολιτικό πολιτισμό της.

Οι εκλογικές επιδόσεις της σε συνδυασμό με τα ελάχιστα οργανωμένα μέλη και την εμβρυακή οργανωτική δομή, μας βεβαιώνουν  ότι μια επαναστατική αριστερά έρχεται επιτέλους με πολιτικούς όρους σε επαφή με πλατύτερα λαϊκά στρώματα.  Ναι, είναι ενοχλητικό να ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ οι ψήφοι σε διαδοχικές εκλογές:

Όμως ενώ η στατιστική τάση είναι ανοδική (ενοχλητικά μικρή η κλίση αλλά όμως  αυξητική) το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι πάνε κι έρχονται (ναι ξαναέρχονται!) δείχνει μια πολιτική σχέση με κάποια βαθύτερα χαρακτηριστικά κι αυτό το γεγονός αξίζει να το εκτιμήσουμε.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε μπορεί ούτε θέλει να περιχαρακώσει την πολιτική της επιρροή. Στις κινητοποιήσεις είναι σε ιδιαίτερα καλή επικοινωνία και συνεργασία με όλες τις πλευρές της αριστεράς. Ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ.

Μικρές πολιτικές οργανώσεις που δε συμμετέχουν κεντρικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεργάζονται στα ΕΑΑΚ ή σε τοπικές δημοτικές κινήσεις ή σε κοινωνικούς φορείς.

Ακόμα και με το ΚΚΕ υπάρχει ισχυρή διάθεση για κοινές δράσεις.

Η σχέση μας με τους "οπαδούς" δεν είναι οργανωτική, δεν είναι προϊόν απολίτικης συναισθηματικής συστράτευσης, και δεν έχει καμία υστεροβουλία (όχι δεν θα γίνουμε κυβέρνηση!).

Είναι μια συνειδητή πολιτική σχέση και μόνο. Εκλογικά εκφράζεται ανάλογα με τις πολιτικές περιστάσεις που μόνο πολιτικά ανάπηροι δε μπορούν να κατανοήσουν…

Όλα αυτά δείχνουν μια ζηλευτή και πρωτόγνωρη υγεία στη σχέση μιας επαναστατικής οργάνωσης της αριστεράς  με την πολιτική της επιρροή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει επουλώσει τις ανοικτές πληγές της αριστερά. Δε μπορεί άλλωστε. Είναι όμως η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία της ελληνικής αριστεράς που ζούμε ένα πολιτικό πείραμα που αξίζει τον κόπο.

Ας το περιφρουρήσουμε.

Νίκος Βγέθης

----------------------

Πηγή:aristeroblog