Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απολύσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απολύσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Έντεκα βδομάδες όπου μάθαμε και νιώσαμε πολλά

Κυριακή, Νοεμβρίου 24, 2013
Έντεκα βδομάδες όπου μάθαμε και νιώσαμε πολλά
H απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων
Στην αρχή είπαμε μόνο: τουλάχιστον να μη φύγουμε με σκυμμένο το κεφάλι. Και ξαφνικά, μέσα στη βουβή αγανάκτηση της πρώτης μας συνέλευσης, διαισθανθήκαμε ότι το ζήτημα υπερέβαινε κατά πολύ την προσωπική μας στάση, τύχη ή φόβο. Νιώσαμε τόσο βίαια την επίθεση, που σχεδόν εξαναγκαστήκαμε να δούμε τον κίνδυνο σε όλο του το φάσμα, να καταλάβουμε το περίγραμμα μιας απειλής που δεν στόχευε μόνο τη ζωή του καθενός μας. Αντιληφθήκαμε γρήγορα τον συσχετισμό, μιλήσαμε από τις πρώτες μέρες για τη δουλειά μας προβάλλοντάς τη στο υπόβαθρο του δημόσιου πανεπιστήμιου, και αντιστρόφως, μιλήσαμε για το δημόσιο πανεπιστήμιο με αφορμή το δικαίωμα όλων μας στη δουλειά. Ψηλαφώντας διαρκώς τα όρια και τις αντοχές μας, θέτοντας ξανά και ξανά δύσκολα ερωτήματα, επαναπροσδιορίζοντας τις απαντήσει Έτσι φτάσαμε ως εδώ. Και κάθε μέρα ήταν κερδισμένη.
Σ’ αυτές τις έντεκα εβδομάδες νιώσαμε και μάθαμε πολλά. Χτίσαμε συλλογικότητες πρωτόγνωρες και τρυφερές, όπου ο καθένας βρήκε τη θέση του και όπου υπήρχε θέση για όλους. Ζήσαμε, μετά από πολλά χρόνια, τον χώρο της δουλειάς μας αλλιώς : την ίδια στιγμή που σκεφτόμασταν με φρίκη πώς άραγε είναι όταν μαζεύεις τα πράγματά σου για τελευταία φορά, γυρίσαμε να κατοικήσουμε στ’ αλήθεια μέσα του, καταφύγαμε σ’ αυτόν, τον προστατέψαμε και μας προστάτεψε. Ζήσαμε τον δημόσιο χώρο διαφορετικά: πήγαμε στις συγκεντρώσεις ξέροντας ότι οι φίλοι μας θα είναι εκεί, ακούσαμε μουσικές και στίχους τις ώρες που η πόλη κοιμάται, γεμίσαμε με τη φωνή μας τις λεωφόρους που άλλοτε διασχίζαμε σιωπηλοί, βιαστικοί, απορροφημένοι.  
Η απεργία μάς έκανε να καταλάβουμε ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν κι εμάς, αφύπνισε κρυμμένες ευαισθησίες, μας έμαθε να είμαστε σε εγρήγορση. Εγρήγορση πολιτική, συναισθηματική. Ζήσαμε βαριά το πένθος για εκείνον που δολοφονήθηκε μέσα στη νύχτα, για τον άλλον που βρήκε τον θάνατο μέσα στο αστυνομικό τμήμα ή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών. Χαρήκαμε την κάθε νίκη, θυμώσαμε στην κάθε επίθεση, πεισμώσαμε στις ήττες όλων μας. Μοιραστήκαμε την ψυχή μας με ανθρώπους που μόλις είχαμε γνωρίσει γιατί το νιώθαμε ότι ήμασταν μαζί, ζήσαμε την αλληλεγγύη, την αληθινή στοργή για την καθημερινότητα των διπλανών μας — και των άλλων, που δεν είναι πια ξένοι. Μάθαμε πώς να αποφασίζουμε όλοι μαζί, όχι στο όνομα μιας κατασκευασμένης ομοφωνίας ή μιας επίπλαστης βεβαιότητας, και σίγουρα όχι χωρίς κόπο. Θυμηθήκαμε την αξία της συμμετοχής — στη μικρή μας κλίμακα πήραμε μιαν ανάσα άμεσης δημοκρατίας, και είναι αυτό τόσο γοητευτικό όσο ακούγεται.
Μας θέλησαν διαθέσιμους, αναλώσιμους, κυνηγημένους, καταργημένους. Αόρατους. Εκτρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, επιζητούν τον εκφασισμό των συνειδήσεων. Αλλά εμείς τώρα ξέρουμε πως έχουμε παντού συντρόφους. Στα σχολεία, στους δρόμους, στη Λάρκο, στους απολυμένους της Sprider, στους απεργούς της Coca Cola, στα νοσοκομεία, στον Σκαραμαγκά, στα πανεπιστήμια. Στον Αλφειό, στις Σκουριές. Στην ΕΡΤ της καρδιάς μας.
Στεκόμαστε όλοι μαζί, απέναντι σ’ εκείνους που επιχειρούν μια καταιγιστική επίθεση σε κάθε δημόσιο αγαθό, που προσπαθούν να καταλύσουν και τα τελευταία ίχνη του κράτους πρόνοιας, που θέλουν να μας επιβάλουν να ξεχάσουμε τι σημαίνει δίκαιο και κοινή λογική, που περιφρονούν απροκάλυπτα θεσμούς και κοινωνικές κατακτήσεις. Θέλησαν να μας συκοφαντήσουν και να μας διασύρουν. Κι εμείς μάθαμε πως είναι εφικτό ν’ αντισταθεί κανείς σε μια εξουσία που τολμάει να στηρίζεται –και στηρίζεται μόνο– σε μια πλασματική συναίνεση. Ακολούθησαν πανομοιότυπα σενάρια αυταρχισμού, εκφοβισμού και βίας, προσπαθώντας να μας διαλύσουν και να μας απομονώσουν. Αντί γι’ αυτό, μας οδήγησαν άθελά τους να βρούμε κοινούς τόπους, να σχεδιάσουμε καινούργιες συμμαχίες,  να αναδείξουμε και να απολαύσουμε τις εκλεκτικές συγγένειες που με τόση περηφάνεια και συγκίνηση ανακαλύπτουμε τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησαν να μετατρέψουν τις συλλογικές μας διεκδικήσεις σε προσωπικά διλήμματα από τα πιο σκληρά, θεωρώντας ότι επιτέλους θα προστρέξουμε στην ασφάλεια των ατομικών λύσεων. Απαντάμε ότι η υπακοή, το μούδιασμα, η σιωπή δεν είναι μονόδρομος. Ότι δεν έχουν νεκρωθεί στο μυαλό μας τα όνειρά μας για το μέλλον. Και ότι εμείς, εξ αρχής, δεν μιλάμε μόνο για τον εαυτό μας. Μιλάμε για όλους μας, γιατί όλοι χρειαζόμαστε μία νίκη. Την πρώτη.   
της Ελευθερίας Βαρουχάκη 
(H Eλευθερία Βαρουχάκη ανήκει στο διοικητικό προσωπικό της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ)
--------------------------
Πηγή:enthemata

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Μύθοι και αλήθειες για τη διαθεσιμότητα στα πανεπιστήμια Του Γιάννη Μυλόπουλου

Τετάρτη, Νοεμβρίου 20, 2013
Μύθοι και αλήθειες για τη διαθεσιμότητα στα πανεπιστήμια Του Γιάννη Μυλόπουλου
Μύθος 1ος: Τα πανεπιστήμια έχουν πλεονάζον προσωπικό. 

Τα πανεπιστήμια στη χώρα μας είναι γνωστό ότι ποτέ δεν αναπτύχθηκαν ορθολογικά. Ποτέ δηλαδή δεν υπολογίστηκαν με βάση τα πραγματικά δεδομένα οι ανάγκες τους σε διδακτικό, ερευνητικό και διοικητικό προσωπικό. Όπως ποτέ η πολιτεία δεν εισάκουσε τις εισηγήσεις των πανεπιστημίων για τον αριθμό των φοιτητών που το καθένα μπορούσε να εκπαιδεύσει, σύμφωνα με τις δυνατότητές τους σε υποδομές και προσωπικό. Με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο οι ανάγκες να αυξάνονται διαρκώς, χωρίς όμως αυτή η αύξηση να ακολουθείται από αντίστοιχη ενίσχυση του προσωπικού και των υποδομών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, με την πλήρη παύση νέων διορισμών και την αντίστοιχη αιμοραγία σε προσωπικό που κάθε χρόνο συνταξιοδοτείται, αλλά και την ταυτόχρονη αύξηση, δια της διολισθήσεως, των εισαγόμενων φοιτητών ακόμη και σε εποχή οικονομικής κρίσης, φτάσαμε τα πανεπιστήμια να λειτουργούν με μεγάλα κενά και ελλείψεις. Οι δείκτες είναι σαφείς και αδιάψευστοι: Στα ελληνικά πανεπιστήμια, σε κάθε 100 ενεργούς φοιτητές, αντιστοιχούν 3,5 κατά μέσον όρο διοικητικοί υπάλληλοι, (1,5 για το ΑΠΘ, ένα από τα πιο στερημένα σε προσωπικό ιδρύματα), τη στιγμή που οι αντίστοιχες αναλογίες για τη Βρετανία είναι 10,5 και για τη Γερμανία 11,5 υπάλληλοι ανά 100 φοιτητές αντίστοιχα. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τις ελλείψεις και τα κενά σε υποδομές και προσωπικό και παρά τη μακρόχρονη υποχρηματοδότηση, τα ελληνικά πανεπιστήμια καταφέρνουν και διακρίνονται, καταλαμβάνοντας θέσεις στο 1-2% του συνόλου των ιδρυμάτων, στις διεθνείς κατατάξεις.

Κι ενώ λοιπόν αυτά συμβαίνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια, ξαφνικά αρχίζει μια επικοινωνιακή εκστρατεία προκειμένου η κοινή γνώμη να πεισθεί ότι στα ελληνικά πανεπιστήμια υπάρχει πλεονάζον προσωπικό. Προφανώς πλησίαζε η ώρα που και τα πανεπιστήμια θα καλούνταν να πληρώσουν τον βαρύ τους φόρο στις εντολές της τρόικας. Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι διεθνείς δείκτες που είναι εκεί για να υπενθυμίζουν το ψέμα στο οποίο στηρίχθηκε αυτή η άδικη και καταστροφική για την Παιδεία πολιτική.

Μύθος 2ος: Το μέτρο της διαθεσιμότητας στηρίχθηκε σε μελέτες αξιολόγησης

Όχι μόνο δεν υπήρξε μελέτη από πλευράς κυβέρνησης, αλλά αντίθετα, σταμάτησαν και το χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ έργο με την επωνυμία "Πρόσκληση 56", που ήταν ο μόνος αξιόπιστος τρόπος για να αξιολογηθούν οι διοικητικές δομές στα ελληνικά πανμια και να σχεδιαστεί ο νέος οδικός χάρτης για τη διοίκησή τους. Κι αυτό συμβαίνει ακριβώς τη στιγμή που η κυβέρνηση αναγγέλει την εφαρμογή πολιτικής διοικητικής μεταρρύθμισης, η οποία σύμφωνα με την κυβερνητική ρητορική χρειάζεται μελέτες αξιολόγησης για να υποστηριχθεί. Και μάλιστα η μεταφορά των αντίστοιχων κονδυλίων του ΕΣΠΑ συνέβη παρά το γεγονός ότι τα πανμια είχαν υποβάλει, μετά από μακρύ χρόνο προετοιμασίας, τις προτάσεις τους και ανέμεναν την έγκριση της χρηματοδότησής τους στο πλαίσιο του έργου αυτού...

Η συνέχεια έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το υπουργείο προαποφασίζει τον αριθμό των δήθεν πλεοναζόντων υπαλλήλων εντελώς αυθαίρετα και καλεί τα πανεπιστήμια να εφαρμόσουν έναν αλγόριθμο αξιολόγησης, ο οποίος δημιουργήθηκε από το υπουργείο ακριβώς για να αποδειχθεί ο ισχυρισμός του περί πλεονάζοντος προσωπικού. Τα πανεπιστήμια υπερβαίνουν τις προσδοκίες του υπουργείου και συμπληρώνουν πράγματι τον αλγόριθμο, ο οποίος αν και υπερβολικά συντηρητικός, δεν μπορεί παρά να αναδείξει τη μεγάλη αλήθεια. Ότι δηλαδή στα πανμια υπάρχουν περί τις 2,500 κενές θέσεις, που πρέπει άμεσα να καλυφθούν από το μέτρο της διαθέσιμότητας. Το υπουργείο πετά στον κάλαθο των αχρήστων τα μη βολικά για το ίδιο σχέδια αξιολόγησης που τα πανμια εκπόνησαν βασισμένα στον δικό του αλγόριθμο, προχωρώντας αυθαίρετα σε κατανομή του προαποφασισμένου αριθμού πλεονάζοντος προσωπικού σε 8 πανεπιστήμια, χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση. Τα πανεπιστήμια, μπροστά στον κίνδυνο υπολειτουργίας και ακαδημαικής υποβάθμισής τους, προσφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και συγχρόνως ζητούν από το υπουργείο να ανακοινωθεί ο αλγόριθμος στον οποίο στηρίχθηκε η απόφαση για τη διαθεσιμότητα. Το υπουργείο αρνείται επιμόνως και μόνο μετά από ένα σχεδόν μήνα, διαρρέει στον τύπο έναν αλγόριθμο, τα κριτήρια του οποίου είναι κατάπτυστα ως παγκοσμίως πρωτότυπα. Σύμφωνα με αυτά, στα Έλληνικά πανμια πρέπει να υπάρχει ένας υπάλληλος ανά 100 φοιτητές (!) και ένας ανά 100 διδάσκοντες (!), τη στιγμή κατά την οποία η Ευρωπαική πρακτική θέλει 10 και 70 φορές αντίστοιχα μεγαλύτερες αναλογίες! Η Ψωροκώσταινα επανέρχεται σε όλο της το μεγαλείο...

Και μια αλήθεια: Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες για να αποκατασταθεί ό,τι σήμερα διαλύεται

Το μέτρο της διαθεσιμότητας θα είναι μοιραίο για την πορεία των ελληνικών πανεπιστημίων. Τα οποία αν άντεξαν μέχρι σήμερα τη δραματική συρρίκνωση των προϋπολογισμών τους - σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60% και έπεται συνέχεια φέτος με άλλο 15% - ήταν γιατί στηρίχθηκαν στον πατριωτισμό του προσωπικού τους. Που με ελάχιστα μέσα, πόρους και υποστήριξη συνέχισαν το υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκό τους έργο. Η απώλεια του προσωπικού όμως θα είναι ολέθρια, γιατί χάνοντας τα πανμια τους ανθρώπους τους, κινδυνεύουν να χάσουν τη ψυχή τους. Η κυβέρνηση δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τη βλάβη που προκαλεί στην Παιδεία η πολιτική της και συνεχίζει να δακρύζει για την ενδεχόμενη απώλεια του εξαμήνου στα δύο ιδρύματα της Αθήνας, που λόγω μεγαλύτερων απωλειών, είχαν και τις μεγαλύτερες αντιδράσεις από το υπό απόλυση προσωπικό. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ό,τι χαθεί σήμερα, θα χρειαστούν όχι εξάμηνα, αλλά πολλές δεκαετίες για να επανορθωθεί και να επανέλθει...

-----------------------------------
Πηγή:*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών" στις 20 Νοεμβρίου 2013

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Προς τα μέλη Δ.Ε.Π. του τμήματος Φυσικής του Ε.Κ.Π.Α. - του Καθηγητή Γ. Π. Τριμπέρη

Πέμπτη, Νοεμβρίου 14, 2013
Αγαπητοί συνάδελφοι,
διανύουμε την  10η εβδομάδα της απεργίας των διοικητικών του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, με κινητοποιήσεις των μελών του ΔΕΠ και των διοικητικών στα περιφερειακά πανεπιστήμια, ενώ τρέχει η 9η εβδομάδα απεργίας/ αποχής των μελών του συλλόγου ΔΕΠ της Σχολής Θετικών Επιστημών.

Δεν θα αναφερθώ στους λόγους οι οποίοι μας οδήγησαν σε αυτές τις κινητοποιήσεις γιατί είναι σε όλους γνωστές. Σε εκείνο όμως που θέλω να αναφερθώ είναι στη στάση των συναδέλφων μου στο Τμήμα Φυσικής όλη αυτή την περίοδο. Θέλω να αναφερθώ σε αυτή τη στάση όχι ως επικριτής ή κατήγορος αλλά ως ένα απλό μέλος αυτής της ακαδημαϊκής κοινότητας που τον περασμένο Σεπτέμβρη έκλεισε 38 χρόνια παρουσίας στο Τμήμα αυτό,  έχοντας ζήσει όλη την σύγχρονη διαδρομή του μέχρι σήμερα.

Ένα Τμήμα με λιγοστούς διδάκτορες εκείνη την εποχή, ένα αξιοπρεπές πρόγραμμα σπουδών, υπολανθάνουσα έρευνα, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Ένα Τμήμα που σήμερα συγκαταλέγεται στα καλά έως πολύ καλά Τμήματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να συμβεί αυτό όλοι όσοι το υπηρετούμε κοπιάσαμε πολύ. Και τώρα, αντί αυτοί οι κόποι μας να αναγνωριστούν, αντί να στηριχτεί η ανάπτυξη αυτή από την πολιτεία, η πολιτεία αυτή έρχεται να γκρεμίσει ότι χτίσαμε με τόσο κόπο.

Το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο αποδομείται με ένα τρόπο πρωτόγνωρα βίαιο και συστηματικό, σε όλα τα επίπεδα της λειτουργίας του. Υποχρηματοδότηση σε ποσοστά που υπερβαίνουν το 50%, εγκατάλειψη της οικονομικής στήριξης της έρευνας, αποψίλωση του επιστημονικού προσωπικού, εγκατάλειψη της φοιτητικής μέριμνας, επιβολή κυβερνητικών επιτρόπων με τη μορφή των Συμβουλίων Ιδρύματος, και τώρα διάλυση των διοικητικών υπηρεσιών, ΕΛΚΕ, Υπολογιστικό Κέντρο, Βιβλιοθήκες, Γραμματείες, Φύλακες….

Και κάποιοι από εμάς, μέλη του Τμήματος Φυσικής είπαμε φτάνει, ως εδώ.

Και κάποιοι άλλοι μαζί με εμάς, από το Χημικό, το Βιολογικό, το Μαθηματικό, το Γεωλογικό, το Φαρμακευτικό. Και δύο μήνες τώρα προσπαθούμε να αντισταθούμε στη διάλυση που επιχειρεί η κυβέρνηση. Μαζί με άλλους συναδέλφους άλλων Σχολών του Ε.Κ.Π.Α. και του Ε.Μ.Π., μαζί με τους διοικητικούς.

Και κάθε εβδομάδα που περνάει η κυβέρνηση λοιδορεί τα πανεπιστήμια μαζί με τα φερέφωνά της στα ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία με τα εντεταλμένα Συμβούλια Ιδρύματος (ΣΙ), με μια φωτεινή εξαίρεση το ΣΙ του πανεπιστημίου Κρήτης, στέλνει εισαγγελείς, προσφεύγει στο ΣτΕ, εκβιάζει και απειλεί, και εμείς αναρωτιόμαστε που είναι οι άλλοι συνάδελφοί μας. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν είναι δίπλα μας.

Υπάρχουν οι συνάδελφοι οι οποίοι ζουν μόνο από τον μισθό τους, που καταλαβαίνουν τις συνέπειες των μέτρων αυτών αλλά θεωρούν ότι ο συλλογικός αγώνας είναι μάταιος ή ότι έστω και έτσι θα επιβιώσουν με σκληρή δουλειά και κάτω από τις νέες συνθήκες. Υπάρχουν και οι νεώτεροι συνάδελφοι που η γενιά τους δεν συμμετείχε σε κοινωνικούς αγώνες.

Έχουμε αναλογιστεί πως θα είναι το πανεπιστήμιο την επόμενη ημέρα αν περάσουν αυτά τα μέτρα;
Ποια είναι η απάντηση στην αποψίλωση του διδακτικού προσωπικού; Σκέφτομαι τα μέλη ΔΕΠ που θα απομείνουν στον Τομέα μου μετά από 2.5 χρόνια, όταν εγώ αφυπηρετήσω. Από 32 μέλη ΔΕΠ που ξεκίνησαν, μείναμε 18 και τότε θα μείνουν 7! Στην περιοχή της Φυσικής της συμπυκνωμένης ύλης,  μια περιοχή της Φυσικής η οποία βρίσκεται στο μέτωπο της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας.  Δύο χρόνια κοπιάσαμε για να φτιάξουμε το νέο πρόγραμμα σπουδών του Τμήματος Φυσικής, καλλίτερο από ποτέ. Ποιος θα το υπηρετήσει; Οι «εντεταλμένοι διδάσκοντες» με τετράμηνες συμβάσεις; Το ΕΤΕΠ με αναθέσεις διδασκαλίας, όπως λέει το Υπουργείο; Πόσο παραγωγικό ερευνητικά θα είναι ένα μέλος ΔΕΠ που ήδη δεν έχει χαρτί εκτύπωσης, όταν δεν υπάρχει ο παραμικρός κυβερνητικός στρατηγικός σχεδιασμός ανάπτυξης της έρευνας στη χώρα, ενώ ο μόνος «παραγωγικός» τομέας είναι ο τουρισμός;

Και ακούμε συναδέλφους μας να θεωρούν αναξιοπρεπές το να ζητάνε άδεια από την απεργιακή επιτροπή των διοικητικών για να μπουν στο γραφείο τους, όταν 1.300 άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά, ο δε κορμός της διοίκησης των δύο καλύτερων Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας διαλύεται οδηγώντας τα σε αδυναμία λειτουργίας ή επιβαλλόμενη ιδιωτικοποίηση βασικών λειτουργιών τους, η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει σε επιβολή διδάκτρων.

Δεν είναι αναξιοπρεπές να εργαζόμαστε σε ένα πανεπιστήμιο υποβαθμισμένο, αποδεχόμενοι μια βάρβαρη κυβερνητική πολιτική.

Ακούμε συναδέλφους μας να θεωρούν ενοχλητικό να γεμίζουν τα mails τους με πληροφόρηση για τις εξελίξεις λες και πρόκειται για διαφημιστικά φυλλάδια και όχι για το παρόν και το μέλλον τους στο Τμήμα Φυσικής.

Ακούμε συναδέλφους μας να λένε ότι μένουν σπίτι τους άεργοι, ότι καθυστερεί η ερευνητική τους δραστηριότητα και ότι οι φοιτητές θα χάσουν το εξάμηνο ενώ οι γονείς τους πληρώνουν νοίκια.

Αν όλοι αυτοί οι συνάδελφοί συμμετείχαν στις δράσεις τότε η υπεράσπιση του πανεπιστημίου θα ήταν ισχυρότερη, οι ίδιοι δεν θα ένοιωθαν άεργοι, και ο στόχος μας θα ήταν πιο εύκολο να επιτευχθεί.

Και προσπαθούμε να καταλάβουμε που αρχίζει και που τελειώνει το χρέος μας, που αρχίζει και τελειώνει η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια μας. Που αρχίζει και τελειώνει το προσωπικό και το κοινωνικό συμφέρον.

1.500.000  Έλληνες πολίτες άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουν να φάνε. Για όλο αυτόν τον κόσμο πως εκφράστηκε η ευαισθησία μας συνάδελφοι; Για το 57% των άνεργων νέων στη χώρα, για τους διδάκτορες σερβιτόρους, τι έχουμε να πούμε; Πόσα εξάμηνα από τη ζωή τους χάνονται ; Όταν το βασικό πτυχίο χάσει εντελώς την αξία του σε ένα υποβαθμισμένο πανεπιστήμιο, πόσα χρήματα θα ξοδέψουν οι γονείς στη εναγώνια αναζήτηση και απόκτηση ενός μεταπτυχιακού τίτλου αμφίβολης επιστημονικής αξίας και επαγγελματικής αξιοποίησης;

Αγαπητοί συνάδελφοι,

προσωπικά δεν βλέπω άλλο δρόμο υπεράσπισης του πανεπιστημίου, της υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης και έρευνας, από τη μαζική συμπόρευση όλων μας στην κατεύθυνση της μη εφαρμογής αυτών των μέτρων και εκείνων που θα ακολουθήσουν. Είναι ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε ότι με κόπο χτίσαμε οι παλαιότεροι, παρακαταθήκη για τους νεώτερους οι οποίοι ελπίζαμε και εξακολουθούμε να ελπίζουμε  να το κάνουν ακόμα καλλίτερο και όχι να ζήσουν στα ερείπια του.  

του Γ. Π. Τριμπέρη 
Καθηγητή του Τμήματος Φυσικής του Ε.Κ.Π.Α.

-------------------------------
Πηγή:alfavita

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Δελτίο τύπου σχετικά με τα στοιχεία του αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων, εξέδωσε ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Σάββατο, Νοεμβρίου 02, 2013
Δελτίο τύπου σχετικά με τα στοιχεία του αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων, εξέδωσε ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Σκανδαλώδης παραχάραξη των αριθμητικών στοιχείων που αφορούν και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας αναδεικνύεται από την ανάγνωση της Ειδικής Έκθεσης Τεκμηρίωσης (Ε.Ε.Τ) της ίδιας της Ομάδας Διοίκησης Έργου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Πέρα από τις εντελώς βάσιμες αντιρρήσεις των Ιδρυμάτων της 3βάθμιας Εκπαίδευσης για την παντελή αγνόηση από το Υπουργείο των εκθέσεων αξιολόγησης δομών και προσωπικού που τα ίδια τα Ιδρύματα συνέταξαν και κατέθεσαν, προκύπτει ειδικά για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ότι το Υπουργείο αγνόησε και τα ίδια τα στοιχεία της Ομάδας Διοίκησης Έργου (Ο.Δ.Ε.) που αυτό σύστησε και που στα πορίσματά της βάσισε τις αποφάσεις διαθεσιμότητας-κινητικότητας-απολύσεων.

Ειδικότερα, και επειδή τα στοιχεία-αποτελέσματα της Ε.Ε.Τ. είναι αδιάσειστα, αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

1/ Στη σελ. 10 της Ε.Ε.Τ. (σελ. 11 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) αναφέρεται ότι υπολογίστηκαν τα Ιδρύματα με πλεονάσματα και ελλείμματα σε διοικητικό προσωπικό. Για τα Ιδρύματα που παρουσιάζουν πλεόνασμα προσωπικού, προτείνεται να τεθεί σε διαθεσιμότητα το πλεονάζον προσωπικό (σύμφωνα με τον Πίνακα της αμέσως επόμενης σελ. 11 στον οποίο εμφανίζονται τα αποτελέσματα του περίφημου αλγόριθμου).

2/ Ο Πίνακας της σελ. 11 εμφανίζει ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχει έλλειμμα στο προσωπικό του κατά 2 άτομα και αντίστοιχα το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας παρουσιάζει πλεόνασμα διοικητικού προσωπικού κατά 40 άτομα. Επιπλέον, ο ίδιος Πίνακας εμφανίζεται εκ νέου δύο σελίδες παρακάτω (σελ. 14 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή του αρχείου pdf) και αμέσως μετά παρουσιάζονται οι αναλυτικοί Πίνακες με πλεονάσματα και ελλείμματα ανά Ίδρυμα, όπου «ξαφνικά» το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας περιλαμβάνεται (χωρίς καμία αιτιολογία) στα Ιδρύματα με πλεονάζον προσωπικό 33 ατόμων (σελ. 24-25 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με έλλειμμα προσωπικού 6 ατόμων (σελ. 35 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf).

3/ Ο ίδιος Πίνακας που εμφανίζει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με 2 κενές θέσεις σε διοικητικό προσωπικό και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με 40 άτομα ως πλεονάζον προσωπικό εμφανίζεται και στη σελ. 62 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) ως μέρος της δεύτερης εισήγησης της ΟΔΕ με ημερομηνία 14-10-2013, ενώ στη σελ. 71 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) παρουσιάζεται η νέα κατανομή κατάργησης θέσεων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας  πάλι χωρίς καμία αιτιολογία, παρά μόνο με μια γενική αναφορά στη σελ. 61 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) ότι οι Πίνακες επικαιροποιήθηκαν με βάση τα στοιχεία της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών.

4/ Δεν υπάρχει καμία αιτιολογία για τον τρόπο υπολογισμού των ειδικοτήτων που πλεονάζουν και καταργούνται σε κάθε Ίδρυμα παρά μόνο αναφορά σε κάποια γενικά (και ερμηνευόμενα κατά το δοκούν) κριτήρια που αναφέρονται για όλα τα Ιδρύματα στη σελ. 12 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) με τίτλο «ΒΗΜΑ 3ον του πορίσματος».

5/ Τέλος, η ίδια Ε.Ε.Τ. εμφανίζει ένα άλλο Ίδρυμα (ΤΕΙ Πειραιά) για το οποίο προκύπτει έλλειμμα (αντί για πλεόνασμα) διοικητικών υπαλλήλων κατόπιν κραυγαλέου σφάλματος απλής αριθμητικής.Ένα ακόμη «μικρό» λάθος του Πίνακα της σελ. 11 (αλγόριθμος διαθεσιμότητας): Συνολικές σταθμικές απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους = 116, Συντελεστής βαρύτητας γεωγραφικής διασποράς = 1, Τελικές απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους : 116 x 1 = 183 !!!!!!!!! Υφιστάμενοι διοικητικοί = 172, Κενά (!!!!) διοικ. υπαλλήλων = 11 = (183-172).

Επισημαίνουμε, ότι ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας δεν είναι σε καμία περίπτωση υπέρμαχος των μεθόδων σαλαμοποίησης που εφαρμόζονται στην ελληνική κοινωνία (δηλ. εσείς και όχι εμείς). Αναφέρουμε τα παραπάνω γιατί η μόνη αλλαγή που έγινε μεταξύ των Ιδρυμάτων με πλεονάζοντες και κενά (στους Πίνακες ανά Ίδρυμα και χωρίς ειδική αιτιολογία) είναι αυτή μεταξύ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και Πανεπιστημίου Μακεδονίας (τα άλλα 7 θιγόμενα Ίδρύματα αναφέρονται στον Πίνακα της σελ. 11 και της σελ.62 ως έχοντα πλεονάζον διοικητικό προσωπικό). Επιμένουμε ότι χρειάζεται κοινός αγώνας από όλους τους εργαζόμενους για την ανατροπή της πολιτικής των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Δεν κάνουμε βήμα πίσω από το αίτημά μας για καμία διαθεσιμότητα-απόλυσηΌχι μόνο κανείς δεν περισσεύει στα Ιδρύματα, αλλά χρειάζονται και επιπλέον προσλήψεις.

Η Ε.Ε.Τ. προσβάλλει το αίσθημα δικαίου για όλους του υπαλλήλους των οποίων η ζωή και το μέλλον κρίνεται με συνοπτικές αποφάσεις της παραπάνω μορφής, οι αυθαιρεσίες αυτές καθιστούν και νομικά ασθενή την συγκεκριμένη απόφαση διαθεσιμότητας των υπαλλήλων των Ιδρυμάτων της 3βάθμιας εκπαίδευσης και ειδικότερα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Προσβάλλει – εκτός από τη νοημοσύνη μας – στοιχειώδεις αρχές μαθηματικών, λογικής και ορθογραφίας. Είναι πλέον αποδεδειγμένο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι πέρα από το απάνθρωπο και βάρβαρο μέτρο των απολύσεων, οι αποφάσεις του Υπουργείου με βάση την Ε.Τ.Τ. για ένα τόσο σοβαρό θέμα βασίστηκαν σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας θεωρεί ότι αυτή η «αξιολόγηση» της Ε.Ε.Τ., όχι απλά είναι προσχηματική, όχι απλά παράνομη και ηθικά απαράδεκτη, αλλά είναι τελικά ένα όνειδος να κατατίθεται ένα τέτοιο επίσημο κείμενο στη Βουλή των Ελλήνων.

Είναι επείγουσα υποχρέωση των θεσμικών Οργάνων Διοίκησης του Ιδρύματος (Σύγκλητος, Πρυτανικές Αρχές, Συμβούλιο του Ιδρύματος) να αξιοποιήσει τα στοιχεία αυτά για να προσβάλει στα δικαστήρια την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Οποιαδήποτε καθυστέρηση ή υπεκφυγή εκ μέρους των θεσμικών Οργάνων Διοίκησης του Ιδρύματος τα καθιστά υπόλογα στο σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ΑΠΑΙΤΕΙ από όλα τα θεσμικά Όργανα Διοίκησης του Ιδρύματος, να πάρουν θέση. Τα ΚΑΛΕΙ να αντιδράσουν σε αυτές τις αλχημείες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ποιός επιτέλους θα σηκώσει το ανάστημά του και θα υπερασπιστεί το Πανεπιστήμιό μας;

Σε κάθε περίπτωση, ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας θα εξαντλήσει όλα τα νόμιμα ένδικα μέσα ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του Ιδρύματος.

Το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων αντιστέκεται

Σάββατο, Νοεμβρίου 02, 2013
Το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων αντιστέκεται
«Δεν μπορεί να κρίνεται η παραμονή μου στην εργασία μου από μια διαδικασία που περισσότερο θυμίζει «δήλωση μετανοίας»

Πρόκειται για μια συγκλονιστικής διάρκειας απεργία. Το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων κλείνει οκτώ εβδομάδες κινητοποιήσεων και οδεύει στην ένατη. Συμπαρίστανται καθηγητές, διδακτικό προσωπικό και φοιτητές. Ενα «αρραγές μέτωπο», σύμφωνα με την πλειονότητα του κόσμου των πανεπιστημίων, που «αντιστέκεται γιατί δεν μπορεί να επιτρέψει τη διάλυση των ιδρυμάτων», όπως επισημαίνει η Αγγελική Τσόκογλου, μέλος του Δ.Σ. των μελών ΔΕΠ της Φιλοσοφικής Σχολής.

Οι αντιδράσεις ήταν δεδομένες μετά την ανακοίνωση του μέτρου της διαθεσιμότητας. Για τους εργαζόμενους οι κυβερνητικές επιλογές έχουν σαφή στόχο: τη συρρίκνωση και την ιδιωτικοποίηση τμημάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην πανεπιστημιακή κοινότητα έχει δημιουργηθεί η αίσθηση πως είναι πολιτική επιλογή να γυρίσει η Παιδεία πολλά χρόνια πίσω. «Με μια κίνηση τζούντο», όπως μας είπε χαρακτηριστικά μία εργαζόμενη. Ακαπνοι στις κινητοποιήσεις, οι υπάλληλοι ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση προχωρώντας σε μια απεργία διαρκείας.

Η έναρξη των κινητοποιήσεων συνέπεσε με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ο αγώνας, τα αιτήματα, οι απόψεις των εργαζομένων πέρασαν στα «ψιλά γράμματα» της επικαιρότητας από τη μεγαλύτερη μερίδα των ΜΜΕ. Οταν καταλάγιασε η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, τα ΜΜΕ έστρεψαν το βλέμμα τους στις εξελίξεις γύρω από τα Πανεπιστήμια. «Κατάλαβαν ότι η κοινωνία δεν αντιδρά στις κινητοποιήσεις. Τα Πανεπιστήμια κατασυκοφαντήθηκαν. Προβλήθηκαν μόνο οι θέσεις της κυβέρνησης», περιέγραψε η κ. Τσόκογλου.

Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα παρουσιάστηκαν με υπερπλεονάζον προσωπικό. Στα «παράθυρα» εμφανίστηκε αμφιλεγόμενος αριθμός υπογραφών πολιτών που «απαιτούν το άνοιγμα των σχολών».

Επιπλέον, πριν από λίγα 24ωρα «έσκασε» η είδηση της εισαγγελικής παρέμβασης για τους διοικητικούς υπαλλήλους που «απεργούν και πληρώνονται». «Είναι ψέμα», αναφέρει η Μαρία, που εργάζεται στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ). «Σε όλο το Δημόσιο τα ημερομίσθια κόβονται με τη λήξη της απεργίας και έπειτα από μια σειρά εργασιών», εξήγησε.

«Κορύφωση των εκβιασμών» της κυβέρνησης, ωστόσο, χαρακτηρίζεται από το σύνολο των διοικητικών υπαλλήλων η πρόσφατη απογραφή. Επισημαίνουν πως η απογραφή στόχευε να προσωποποιήσει τον αγώνα και να σπάσει τη συλλογικότητά του. «Επέλεξα να μην απογραφώ λόγω των φασιστικών χαρακτηριστικών της διαδικασίας. Θεωρώ ότι δεν μπορεί να κρίνεται η παραμονή μου στην εργασία μου από μια διαδικασία που περισσότερο θυμίζει “δήλωση μετανοίας”. Αλλωστε τα αντικειμενικά προσόντα μου τα διαθέτει η υπηρεσία. Μου είχε ζητηθεί και είχα επικαιροποιήσει, προσφάτως, τους τίτλους μου», εξήγησε η Λίζα, διοικητική υπάλληλος στο ΕΜΠ. Το υπουργείο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την απογραφή για να προχωρήσει στη μοριοδότηση, καθώς τα στοιχεία απαιτούν περαιτέρω συμπλήρωση και διασταύρωση, τονίζουν οι υπάλληλοι.

Μονόδρομος θεωρείται από μεγάλο τμήμα της πανεπιστημιακής κοινότητας η συνέχιση της απεργίας. Αλλωστε, η μέρα της επιστροφής στα πανεπιστήμια, σε συνθήκες που έχει επικρατήσει το μέτρο της διαθεσιμότητας, φαντάζει ζοφερή. «Πάγιο αίτημα η αναστολή της σχετικής ΚΥΑ», διαμηνύουν οι εργαζόμενοι.

Του Στέργιου Ζιαμπάκα

--------------------------------
Πηγή:efsyn

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Πανεπιστήμιο: Στο μετέωρο βήμα του «FIGHT OR FLIGHT» - Του Σπύρου Γεωργάτου (Πρόεδρος Συλλόγου μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

Πέμπτη, Οκτωβρίου 31, 2013
Πανεπιστήμιο: Στο μετέωρο βήμα του «FIGHT OR FLIGHT» - Του Σπύρου Γεωργάτου (Πρόεδρος του Συλλόγου μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)
Λέγεται και γράφεται ότι «στο Πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν ανέκαθεν δύσκολα, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει επιστημονική παράδοση». Σωστό, αν και υπήρξαν άλλες παραδόσεις, εκτός Πανεπιστημίου, που θα μπορούσαν υπό συνθήκες να αποτελέσουν τη βάση για πρωτότυπους πειραματισμούς, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην έρευνα (από την παράδοση των λεγόμενων ιατροφιλοσόφων και τη λαϊκή ζωγραφική, μέχρι τις διάφορες σχολές της νεοελληνικής ποίησης και το απαράμιλλο σε δεξιοτεχνία και αισθητική «μαστοριλίκι» των γεφυροποιών της Ηπείρου). Απουσία των κατάλληλων πολιτικών και οικονομικο-κοινωνικών συνθηκών, η ανώτατη εκπαίδευση δεν στηρίχθηκε όμως ποτέ σ’ αυτό το «ευγενές» υπόστρωμα και αναπτύχθηκε στρεβλά κι «απ’ τα πάνω», με κύριο στόχο την ανασυγκρότηση των μεσαίων στρωμάτων μετά τον πόλεμο.

Το σύγχρονο, μαζικό Πανεπιστήμιο άρχισε να συγκροτείται μετά το ’82, με την εισαγωγή του πρώτου νόμου-πλαισίου από την κυβερνηση Παπανδρέου. Το πλαίσιο αυτό προέβλεπε συγκεκριμένα όργανα (αυτο)διοίκησης (τομέας-τμήμα-σχολή), θέσπιζε τέσσερις καθηγητικές βαθμίδες (λέκτορες, επίκουροι, αναπληρωτές, τακτικοί καθηγητές) και έδινε δικαίωμα λόγου και ψήφου τόσο στο διδακτικό-ερευνητικό προσωπικό, όσο και στους διοικητικούς υπαλλήλους και τους φοιτητές. Αυτή η «βίαια ωρίμανση» στο θεσμικό επίπεδο αντιμετώπιζε έναν κραυγαλέο και αντιπαραγωγικό αναχρονισμό και ανταποκρίνονταν πλήρως στα δεδομένα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Παρόλα αυτά, όπως ήταν αναμενόμενο, η εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου-πλαισίου οδήγησε σταδιακά σε παραμορφώσεις και δημιούργησε πολλά λειτουργικά προβλήματα. Η διαδικασία επιλογής επιστημονικού προσωπικού, αλλά και η εκλογή πρυτάνεων και προέδρων στα διάφορα τμήματα, ήταν απ’ την αρχή ευάλωτη στον παραγοντισμό και -δοθέντος του χρόνου- διαμόρφωσε ένα εκτεταμένο δίκτυο ομαδοποιήσεων και πελατειακών σχέσεων που δεν είχαν προηγούμενο στα διεθνή ακαδημαϊκά χρονικά. Οι δημόσιες επενδύσεις χρησιμοποιήθηκαν από αυτές τις ομάδες με τρόπο που προκλητικά συνδύαζε τη σπατάλη με την ελλειπή υποστήριξη και τη στελέχωση βασικών υπηρεσιών. Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τα όρια του αγοραίου και του ακαδημαϊκά επιτρεπτού έγιναν δυσδιάκριτα.

Τα εκφυλιστικά φαινόμενα έφτασαν στο αποκορύφωμά τους όταν προέκυψε η ανάγκη «εξωτερικής χρηματοδότησης» των ερευνητικών προγραμμάτων και των υποδομών. Δοθείσης της ευκαιρίας, τα πελατειακά δίκτυα των ελληνικών Πανεπιστημίων διασυνδέθηκαν τότε με τα δίκτυα της «υψηλής» ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και τις κερδοσκοπικές συμμορίες που λυμαίνονταν τις δημόσιες επενδύσεις, εδραιώνοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς «πληβείων-πατρικίων» μέσα στα ανώτατατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η κατάσταση όμως αυτή φαίνεται ότι περιείχε και τον σπόρο της αυτο-αναίρεσής της: Τα νέα κονδύλια προϋπέθεταν και προέβλεπαν σε κάποιο βαθμό μια μετρήσιμη πρόοδο στην επιστημονική παραγωγή, τόσο ποσοτική όσο και ποιοτική. Έφερναν τους Ευρωπαίους στην Ελλάδα και έστελναν τους Έλληνες πανεπιστημιακούς στα σώματα, τις επιτροπές και τα εργαστήρια των συνεργατών τους στην Ευρώπη. Καθιστούσαν όλους τους εμπλεκόμενους πολύ πιο οξυδερκείς στα οικονομικά της εκπαίδευσης και ανεδείκνυαν ανά πάσα στιγμή την υστέρηση σε υποδομές, χρηματοδότηση, επιχειρησιακά πλάνα και εξειδικευμένο προσωπικό που υπήρχε στην Ελλάδα.

Εν μέσω πελατειακών φαινομένων και χωρίς να υποχωρεί ο παραγοντισμός, στο ελληνικό Πανεπιστήμιο άρχισε λοιπόν να εμφανίζεται μια αντίρροπη «ροή»: Η τάση για την εισαγωγή αξιολογικών κριτηρίων και μέτρων ελέγχου της απόδοσης. Τέτοια μέτρα ανταποκρίνονταν καλύτερα στις προς τρίτους υποχρεώσεις και παράλληλα διέσωζαν τα προσχήματα, αφού το αίτημα για «αξιοκρατία» και χρηστή διοίκηση -που διατυπώνονταν από εκείνους που από θέση ή πεποίθηση είχαν τα χέρια τους «καθαρά»- είχε γίνει στο μεταξύ πιεστικό. Σ’ αυτή τη βάση, διάφορες -αυθεντικές ή κατ’ επίφαση- καθηγητικές ελίτ άρχισαν από τη δεκαετία του ’90 να διεκδικούν περισσότερες πρόνοιες στο θεσμικό πλαίσιο, που θα θωράκιζαν το Πανεπιστήμιο απέναντι στον απροκάλυπτο παραγοντισμό.

Με άλλα λόγια, η ίδια η ανάπτυξη του Πανεπιστημίου, όσο ασύμμετρη και στρεβλή κι αν ήταν, έσπρωχνε τα πράγματα προς μια κατεύθυνση αυτο-κάθαρσης και ανασυγκρότησης που θα μπορούσε, εάν βέβαια συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις, να ανατρέψει και το στρεβλό και το φαύλο της όλης διαδικασίας. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο γινόταν μάλιστα ακόμα πιο πιθανό αν συνυπολογίσει κανείς ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων μελών του προσωπικού διέθετε πια και διαχειριστική εμπειρία και επιστημονική επάρκεια, αλλά και ένα απόθεμα “ακαδημαϊκoύ ήθους» –που είχε προκύψει από τα «παθήματά» τους και τις πικρές εμπειρίες τους σε ένα καθεστώς αποκλεισμών και αυξανόμενης ευνοιοκρατίας.

Θα το πω πολύ λακωνικά: Αυτή η ευκαιρία για την ανανέωση και την πραγματική μεταρρύθμιση του ελληνικού Πανεπιστημίου πέρασε ανεκμετάλλευτη όταν η προγραμματική πρωτοβουλία που θάπρεπε να έχει αναλάβει το ίδιο το πανεπιστημιακό κίνημα, ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη δυναμική που δημιουργήθηκε με τη μάχη του άρθρου 16, «υπεκλάπη» από τους νεοφιλελεύθερους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο τέλος του ’90-μέσα του 2000: Όλα τα δυνάμει «οραματικά» στοιχεία για την ανανέωση του Πανεπιστημίου αντικαταστάθηκαν με τα αντίστοιχα ψευδώνυμά τους. Βροχή τα ιδεολογήματα περί «καινοτομίας», «ανταγωνιστικότητας», «αριστείας», «επιχειρηματικότητας», «απόδοσης», «λογοδοσίας», που είχαν μεν διακινηθεί από πριν, αλλά η κοινότητα τα αντιμετώπιζε με επιφύλαξη.

Πλήθος οι θεσμικές παρεμβάσεις, με αποκορύφωμα τους νόμους Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου, που μαζί με τα ξερά έκαιγαν και τα χλωρά (ή μάλλον κυρίως αυτά τα δεύτερα), με την κατάργηση του ασύλου (αντί να καταργηθεί το ιδιότυπο «άσυλο» της αυθαιρεσίας), την ανάθεση της διαχείρισης σε «μάνατζερ» και εξω-πανεπιστημιακά στελέχη (αντί να θεσπίζονται κανόνες πραγματικού και ουσιαστικού ελέγχου) και την άνευ προηγουμένου περιστολή της δημόσιας δαπάνης (που συνέπεσε με το μνημόνιο, αλλά ήταν ήδη δρομολογημένη από πολύ πιο πριν, στη λογική της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου Πανεπιστημίου). Το «κερασάκι» σ’ αυτή τη νεοφιλελευθερη τούρτα ήταν οι πρόσφατες απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων και οι επερχόμενες απολύσεις διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού μέσα στο 2014.

Αυτή η έφοδος του νεοφιλευθερισμού από τη μια πλευρά απειλεί με διάλυση το δημόσιο Πανεπιστήμιο και από την άλλη επιχειρεί να αφαιρέσει από το πανεπιστημιακό κίνημα κάθε προϋπόθεση για να αρθρώσει κάποτε έναν ριζοσπαστικό, προγραμματικό λόγο: Εν μέσω σφοδρών συγκρούσεων, η πιο αυτονόητη στάση είναι η άμυνα. Δηλαδή η υπεράσπιση των ζωτικής σημασίας όρων για την επιβίωση του Πανεπιστημίου, χωρίς αστερίσκους και επεξηγήσεις. Γιατί τη στιγμή που η κυβέρνηση απολύει το σύνολο των φυλάκων, των βιβλιοθηκονόμων ή των τεχνικών υποστήριξης δικτύων σε διάφορα Πανεπιστήμια, οποιαδήποτε απόπειρα αυτο-κάθαρσης θα ήταν όχι μόνο παρεξηγήσιμη, αλλά και καθαρά αυτοκτονική.

Επειδή η κυβέρνηση ειδικεύεται τελευταία στη «μαζική ψυχολογία» και χρησιμοποιεί ολοένα και περισσότερο τις μεθόδους του λεγόμενου «κοινωνικού αυτοματισμού», επισημαίνω εδώ ένα φαινόμενο αντίστοιχο αυτής της «αμυντικής αντίδρασης» που ανέφερα παραπάνω. Πολλά είδη ζώων (ανάμεσα σ’ αυτά και το περιούσιο είδος μας) όταν αντιμετωπίζουν κίνδυνο «επαπειλουμένου θανάτου» αναστέλλουν ή περιορίζουν στο ελάχιστο ορισμένες λειτουργίες τους (όπως η πέψη και η ούρηση) για να ενεργοποιήσουν στο μέγιστο συστήματα που θα τους επιτρέψουν είτε να μείνουν στη θέση τους και να παλέψουν μέχρις εσχάτων (fight), είτε να το βάλουν στα πόδια και να ξεφύγουν από τα νύχια του θηρευτή (flight).

Αν τα σαΐνια του υπουργείου υπολογίζουν ότι μέσω ενός παρόμοιου κοινωνικού ανακλαστικού θα εκμηδενίσουν κάθε αντίσταση και κάθε μελλοντική απόπειρα ανασυγκρότησης του δημόσιου Πανεπιστημίου, έχω να τους πω το εξής: Μπορεί το «shock και δέος» των επικοινωνιακών επιθέσεων, των εισαγγελικών παρεμβάσεων και των απολύσεων να τους εξυπηρετεί στην παρούσα φάση γιατί εκβιάζει μέχρι εκεί που δεν πάει αυτούς που θίγονται άμεσα, αποθαρρύνει κάθε ριζοσπαστική πρωτοβουλία και προκαλεί μια κάποιαν αμηχανία, ιδιαίτερα σε αυτούς που αντιστέκονται, αλλά ταυτόχρονα πιστεύουν ότι όντως υπάρχουν κακώς κείμενα που πρέπει να διορθωθούν. Ας έχουν όμως υπόψη ο κ. Αρβανιτόπουλος και οι επιτελείς του ότι η αντίδραση «fight or flight» έχει αβέβαιη έκβαση, γιατί σε μερικές φορές το υποψήφιο θύμα ανασυντάσσεται, αντιστέκεται και νικάει (ή τρώει) τον θύτη!

Του Σπύρου Γεωργάτου Πρόεδρος του Συλλόγου μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

------------------------------------
Πηγή: efsyn

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Τα «μαγειρέματα» του υπουργείου Παιδείας

Παρασκευή, Οκτωβρίου 25, 2013
Τα «μαγειρέματα» του υπουργείου Παιδείας
Με δύο εισηγήσεις - στις οποίες… τρύπωσε το «Π»- ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος «αιτιολόγησε» στον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκο Μητσοτάκη  την… κατασκευή του αλγορίθμου που καθόρισε τους 1349 διαθέσιμους διοικητικούς (από τους οποίους μόλις οι…498 προέρχονται από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο).

Η πρώτη γίνεται στις 20 Σεπτεμβρίου στο Κεντρικό Συμβούλιο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τον υπουργείο Παιδείας να «υποβάλλει την οριστική πρόταση πλεοναζουσών πληρωμένων και κενών οργανικών θέσεων προς κατάργηση και ίδρυση σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο…», στο πλαίσιο της αξιολόγησης των ΑΕΙ και ΤΕΙ της Ελλάδας. Η δεύτερη και… διαφορετική εισήγηση παραδίδεται στον κ. Μητσοτάκη στις 14 Οκτωβρίου, στην οποία καταργούνται 1349 διοικητικοί υπάλληλοι και προτείνεται να «γεννηθούν» 649 θέσεις «δια μετατάξεως».

Η… κατάργηση

Αφού πρώτα τίθενται οι στόχοι της αξιολόγησης, στη συνέχεια  προτείνονται «δείκτες, χρονοδιάγραμμα και μεθοδολογία» στο πλαίσιο των… 3 βημάτων (αξιολόγηση, κατάργηση και ξανά… κατάργηση)  που θα ακολουθηθούν.  Βέβαια, οι δείκτες δεν είναι τίποτα άλλο από τα «εξαρτήματα» για να κατασκευαστεί ο αλγόριθμος. Χαρακτηριστικό παραδείγματα, τα οποία επιβεβαιώνουν  και το  ρεπορτάζ του «Π» στις 17 Οκτωβρίου περί αλχημείας στα πανεπιστήμια-  είναι τα εξής:

-  η εκτίμηση των απαιτήσεων σε διοικητικούς υπαλλήλους ως συνάρτηση των μελών ΔΕΠ κάθε ιδρύματος υπολογίζοντας μόλις 1 διοικητικό για κάθε 100 μέλη ΔΕΠ και 1,5 διοικητικό για κάθε 100 φοιτητές.  Στη δεύτερη περίπτωση εξαιρέθηκαν τα δύο Πολυτεχνεία (Αθήνας και Κρήτης) το ΑΣΚΤ και το Γεωπονικό πανεπιστήμιο λόγω του εργαστηριακού τους χαρακτήρα.

-  η εκτίμηση των απαιτήσεων σε διοικητικούς υπαλλήλους ως συνάρτηση των τμημάτων κάθε Ιδρύματος υπολογίζοντας μόλις 15 διοικητικούς υπαλλήλους για κάθε τμήμα(!).

- οι λεγόμενοι συντελεστές βαρύτητας, που ορίστηκαν σε 35% για τις απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους με βάση το πλήθος τμημάτων, σε 40% για τις απαιτήσεις με βάση τους εξυπηρετούμενους φοιτητές και σε 25% για τις απαιτήσεις με βάση το πλήθος μελών ΔΕΠ/ΕΠ.

Η… διαφορετική εισήγηση σχεδόν ένα μήνα μετά

Ένας πίνακας με τα περί «αξιολόγησης» παραδίδεται στην πρώτη εισήγηση και ένας- άλλος- στη δεύτερη. Με μία προσεκτική ματιά διαπιστώνεται πως στη Θεσσαλονίκη μπορεί η εισήγηση του υπουργείου για το πλεονάζον προσωπικό του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου (όπως κατατέθηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο Διοικητικής Μεταρρύθμισης στις 20.9.2013) να ανέφερε ότι θα πρέπει να τεθούν σε διαθεσιμότητα 169 διοικητικοί υπάλληλοι, η τελική απόφαση, όμως, σημειώνει πως μπαίνουν στον «πάγο» 132  διοικητικοί υπάλληλοι. «Τι άλλαξε μέσα στη συνεδρίαση και πώς το περίφημο μοντέλο έδινε άλλα αποτελέσματα τη μία ημέρα και άλλα (περισσότερο επιβαρυντικά μάλιστα) την επόμενη; Έχουν άδικο όσοι διαμαρτύρονται για περίεργα μαγειρέματα;», αναρωτιόταν το «Π» την περασμένη Πέμπτη.

Στην Πάτρα, μάλιστα, η εισήγηση του υπουργείου ανέφερε πως τίθενται σε διαθεσιμότητα 118 διοικητικοί υπάλληλοι του Ιδρύματος. Βέβαια η κατάσταση διαφοροποιήθηκε άρδην στις 14 Οκτωβρίου, καθώς στην τελική εισήγηση βρέθηκε πλεόνασμα 65 διοικητικών υπαλλήλων! Άλλαξε κάποιος δείκτης, κάποιο χρονοδιάγραμμα, κάποια μεθοδολογία; Ή όχι;

Επίσης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας η εισήγηση ανέφερε πλεόνασμα 40 διοικητικών υπαλλήλων που τίθενται σε διαθεσιμότητα. Τελικά όμως εξαιρέθηκε από την τελική απόφαση και στη θέση του μπήκε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Εκεί η πρώτη εισήγηση ανέφερε πλεόνασμα 33 υπαλλήλων αλλά η τελική απόφαση διαμορφώθηκε σε… κενά 2 διοικητικών υπαλλήλων. Παρόμοιες «αλχημείες» παρατηρούνται και στα υπόλοιπα Πανεπιστήμια που τα νούμερα δεν «κολλούσαν» και άλλαξαν.

Τελικά, ποιος έχει δίκιο; Το υπουργείο Παιδείας και η περίφημη Ομάδα Διοίκησης Έργου (με προεδρεύων τον γενικό γραμματέα κ. Κυριαζή εκ… Πειραιώς) ή οι διοικητικοί υπάλληλοι που έχουν καταγγείλει τα δύο υπουργεία για μεροληπτική στάση απέναντι στους διοικητικούς τόσο συλλογικά – μέσω της Ομοσπονδίας τους- όσο και «ατομικά» ως προς το τμήμα μέσω του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών; Η «χαμένη», πάντως, αξιολόγηση καταδεικνύει και τους λόγους που το υπουργείο αρνούταν να την δώσει στους συλλόγους των διοικητικών υπαλλήλων.  Όπως φαίνεται, η διαθεσιμότητα ήταν ένα «χτύπημα» κάτω από τη ζώνη από την μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην – ήδη υποτιμημένη βάση ετήσιας χρηματοδότησης και προϋπολογισμού- δημόσια Παιδεία.

Την Τρίτη, πάντως, γράφαμε πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το υπουργείο Παιδείας απαντώντας στο αίτημα του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού Αθηνών για χορήγηση της αξιολόγησης (δηλαδή των δύο εισηγήσεων του κ. Αρβανιτόπουλου στον κ. Μητσοτάκη) τους παρέπεμψε στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Το… μπαλάκι «πετάχτηκε» κι όποιος πρόλαβε- να το ξεφορτωθεί- πρόλαβε!

Δείτε την πρώτη εισήγηση στις 20 Σεπτεμβρίου

Δείτε τη δεύτερη εισήγηση στις 14 Οκτωβρίου 


Του Μίλτου Σακελλάρη



---------------------------------
Πηγή:topontiki

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ! Του Γεώργου Μ.Σαρηγιάννη

Κυριακή, Οκτωβρίου 13, 2013
ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ! Του Γεώργου Μ.Σαρηγιάννη
ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ! 

Γεώργιος Μ.Σαρηγιάννης, 
ομότιμος καθηγητής 
Ε.Μ.Πολυτεχνείου

Τώρα που κορυφώνεται η σύγκρουση Πανεπιστημίων-Κυβέρνησης, εντείνονται και οι πιέσεις τόσο από την Κυβέρνηση, όσο και δυστυχώς και από μέσα από τα Πανεπιστήμια για συμβιβαστικές και ήπιες λύσεις. Η Κυβέρνηση απειλεί –προς το παρόν- με εισαγγελείς, ίσως αύριο και με είσοδο αστυνομικών δυνάμεων, ενώ μέσα από τα Πανεπιστήμια ακούγονται τάχα μετριοπαθείς φωνές. Οι φωνές αυτές, επαναλαμβάνουν τα τετριμμένα στις παρόμοιες περιπτώσεις (θα χαθεί το εξάμηνο, τα καημένα τα παιδιά που είναι από επαρχία χάνονται στο χάος, οι υποψήφιοι μεταπτυχιακοί που έχουν κλείσει θέσεις στο εξωτερικό δεν μπορούν να τελειώσουν τις εξετάσεις τους και άλλα γνωστά). 

Σ’ αυτές προστέθηκαν και επιχειρήματα του αντιπρύτανη του ΕΜΠ καθηγητή κ. Αβαριτσιώτη που μας φέρνουν σαράντα χρόνια πίσω: χωρίς Γραμματείες δεν μπορούν να δοθούν βεβαιώσεις εγγραφών για ανανέωση της αναβολής κατάταξης στον στρατό και θα στρατευτούν οι φοιτητές μας. Ως επιχείρημα μπορεί να μας εκνευρίζει ή να μας λυπεί, ακριβώς διότι ως πράξη το ζήσαμε επί Χούντας με την άρση της αναβολής φοιτητών μας που μετείχαν είτε στην Αντι-ΕΦΕΕ είτε σε άλλες αντιστασιακές πράξεις, μόνο που κάποιοι (και ο κ.Αντιπρύτανης) ξεχνούν ότι αυτές οι ενέργειες οδήγησαν στην Νομική την Ανοιξη και στο Πολυτεχνείο το Φθινόπωρο του 1973.

Δύο σημεία θέλω να τονίσω : 

Πρώτο, γιατί άραγε από τα δεκαεφτά εν συνόλω Υπουργεία το μαχαίρι των απολύσεων έπεσε στο Υγείας και στο Παιδείας;; Και ακόμη από τις υπηρεσίες του «ευρύτερου δημόσιου τομέα», γιατί οι απολύσεις γίνονται στην Δημόσια Τηλεόραση και στις βιομηχανίες πολεμικού υλικού;;; 

Νομίζω ότι η απάντηση είναι κοινή και για αυτά αλλά και για εκείνα που θα ακολουθήσουν: πρόκειται για τομείς όπου το ιδιωτικό Κεφάλαιο προσβλέπει μεγάλα κέρδη, και συγκεκριμένα 

• στην Παιδεία περιμένουν σαν τα κοράκια οι σχολάρχες να ιδρύσουν επιτέλους τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια (δεν τα κατάφερε το Γιωργάκι, ελπίζουν όμως στην σημερινή Κυβέρνηση)
• στην Υγεία οι τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες προσδοκούν αθρόα την σύναψη ιδιωτικής ασφάλισης και παράλληλα οι επιχειρηματίες του κλάδου θα ιδρύσουν και άλλα ιδιωτικά Νοσοκομεία αυξάνοντας και τα κέρδη τους στα ήδη υπάρχοντα –για την Υγεία και την μόρφωση των παιδιών, η κάθε οικογένεια κάνει ό,τι μπορεί μειώνοντας στο ελάχιστο το επίπεδο διαβίωσης.
• Η αντικατάσταση της Δημόσιας Τηλεόρασης από ιδιωτική, εξυπηρετεί τόσο την πολιτική (ιδιώτες είναι, κάνουν ό,τι θέλουν και δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε ! ), όσο και το κέρδος των ιδιωτών καναλαρχών που θα αρπάξουν τις διαφημίσεις, τις συχνότητες και την «ακροαματικότητα». 
• Όσο για το πολεμικό υλικό, τα μονοπώλια της Ντασσώ, της Ζήμενς και της Λόκχηντ χρόνια περιμένουν την διάλυση της ΕΒΟ –δεν είναι καιρός να χάνουν πελάτες… 

Και δεύτερο, ο αγώνας είναι και μονόδρομος αλλά και επικίνδυνο να ξεστρατίσει. Αυτό σημαίνει ότι η παραμικρή υποχώρηση, μέσα από φαινομενικά μικροσυμβιβασμούς και ελπίδες ότι θα απολυθεί ο γείτονας και όχι εγώ, θα οδηγήσει σε καθολική ήττα. 

Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί και ο κάθε διάλογος οδηγεί σταδιακά στην τελική υποχώρηση. Μην ελπίζουμε ότι με τον διάλογο θα απολυθούν λιγότεροι, ή θα επαναπροσληφθούν περισσότεροι, και τι θα πει λιγότεροι ή περισσότεροι, (πάντα με την ελπίδα ότι θα είναι «ο άλλος»);;; Ο δρόμος είναι ένας μόνον : να ανακληθεί η ΚΥΑ, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ενότητα, την σταθερότητα στον στόχο (ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΑ) και μακριά από αρχικά φαινομενικά τάχα ευνοϊκές υποχωρήσεις, που οδηγούν νομοτελειακά στην πλήρη εφαρμογή της ΚΥΑ. Δεν θα μπουν εισαγγελείς, δεν θα μπει η αστυνομία, δεν θα δοθούν οι λίστες. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

-----------------------
Πηγή:https://www.facebook.com/ArchNtua/posts/1426350034253436

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Προς τις Πρυτανικές Αρχές: Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός!

Παρασκευή, Οκτωβρίου 11, 2013
του Πέτρου Ροδακινιά
του Πέτρου Ροδακινιά
Έχουμε θυμό και οργή. Εμείς οι αγωνιζόμενοι Διοικητικοί υπάλληλοι του Π.Θ., είμαστε οργισμένοι και σφόδρα θυμωμένοι, με την αδράνεια -ή μήπως μεθόδευση- των πρυτανικών αρχών, να μας αγνοούν επιδεικτικά και να μας αφήνουν στο έλεος της παραπληροφόρησης, σχετικά με το τι τελικά απέστειλαν στο Υπουργείο. Δεν παραπληροφορούν μόνο εμάς, αφήνουν τα κυβερνητικά ΜΜΕ, την τοπική κοινωνία, αλλά και τους συναδέλφους των άλλων πληττόμενων πανεπιστημίων, να πιστεύουν ότι μάλλον στείλαμε τις "λίστες". Δεν σέβονται τον αγώνα μας -5 βδομάδες ήδη-, την αγωνία μας για το αν θα' χουμε δουλειά αύριο, για το αν θα' χουμε καν μέλλον στη ζωή μας.

Χθες, πήραμε ομόφωνα απόφαση στη Γ. Συνέλευση, να στείλουμε επιστολή στις Πρυτανικές αρχές για να λάβουν επιτέλους θέση στην μεθοδευμένη παραπληροφόρηση του Υπουργείου και των διάφορων ΜΜΕ και να μας ενημερώσουν επίσημα, τι ακριβώς έχουν αποστείλει στο Υπουργείο. Να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν με το ποιο κατηγορηματικό τρόπο τα διαδιδόμενα για το ότι είμαστε στα λίγα πανεπιστήμια που αποστείλαμε τη "λίστα". Σήμερα πληροφορηθήκαμε το σωστό αίτημα του πρώην Πρύτανη κ. Γουργουλιάνη προς τις Πρυτανικές Αρχές, που ζητά άμεσα να του κοινοποιηθεί η αλληλογραφία με το Υπουργείο Παιδείας. Αν ο κ. Γουργουλιάνης -και σωστά- έχει μια φορά έννομο συμφέρον, τότε εμείς, που πληττόμαστε άμεσα, έχουμε εκατό φορές έννομο συμφέρον, να μας κοινοποιηθεί επιτέλους η αλληλογραφία και να λάμψει η αλήθεια.

Κάνουμε ακόμη μια φορά έκκληση στις Πρυτανικές Αρχές, πείτε μας γραπτά και επίσημα, τι ακριβώς αποστείλατε. Πάρτε επιτέλους θέση απέναντι στα μυθεύματα των τοπικών και λοιπών ΜΜΕ και πείτε την αλήθεια: είστε στο πλευρό μας ή εγκρίνετε τις μεθοδεύσεις του Υπουργείου.

Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός!


#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Η λαθροχειρία του αλγορίθμου και η αναστάτωση στα πανεπιστήμια

Πέμπτη, Οκτωβρίου 10, 2013
Η λαθροχειρία του αλγορίθμου και η αναστάτωση στα πανεπιστήμια
Και όμως είναι δυνατόν!!! Στην Ελλάδα των μνημονίων, στη χώρα που κάθε μέρα η δημοκρατία πάει περίπατο, στη χώρα που η εξουσία ακούει διάλογο και βγάζει… σπυράκια…, στη χώρα που όλοι μιλάνε και κανένας δεν ακούει τον άλλον, δηλαδή κατά το κοινώς και καφενειακώς λεγόμενο, ξύνουν τα… απαυτά τους… μπορεί διάφορες σκοπιμότητες να κυριαρχήσουν με τρόπο προκλητικό… γι’ αυτό άλλωστε δεν αναλαμβάνει κανένας τις ευθύνες.

Ποιος θα το πίστευε λοιπόν ότι ένας αλγόριθμος (!) τον οποίο αρχικά έδωσε το υπουργείο Παιδείας για να γίνει η αξιολόγηση… δομών και προσωπικού του διοικητικού προσωπικού, θα γινόταν η αφορμή να προκύψει μεγάλο έλλειμμα προσωπικού και το κατά τα άλλα «συνεπές» υπουργείο να αναγκαστεί μέσω συμβούλου του υπουργού να κάνει λαθροχειρία αλγορίθμου για να βγάλει ότι υπάρχει μεγάλο έλλειμμα (εννοεί προφανώς πλεόνασμα ***) προσωπικού, προς δόξα της επιστημονικής δεοντολογίας και την πολιτικής εντιμότητας…

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε ο μεγάλος θόρυβος για τη διαθεσιμότητα 1.345 διοικητικών υπαλλήλων από 8 ΑΕΙ της χώρας (μόνο από το Πανεπιστήμιο Αθηνών τίθενται σε διαθεσιμότητα 498 από 1.300) και βέβαια, όπως είναι γνωστό, η ενέργεια αυτή του υπουργείου Παιδείας έχει οδηγήσει σε αντιδράσεις και σε αναστολή λειτουργίας των ΑΕΙ.

Να δούμε, λοιπόν, τι έκαναν τα πανεπιστήμια, ποιος έδωσε τον αρχικό αλγόριθμο για να προσδιοριστεί το διοικητικό προσωπικό που χρειάζεται σε κάθε ένα ΑΕΙ και βέβαια ποιος… πονηράτζας έκανε τη λαθροχειρία, άλλαξε τον αλγόριθμο και έβαλε έναν με μεγάλη επιστημονική ακρίβεια (εδώ γελάνε οι πάντες… ενώ κανονικά θα έπρεπε να βλαστημάνε…) προκειμένου να πετύχει να βγάλει ότι στο διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων αυτών περισσεύουν 1.345 άτομα!!!!

Ας δούμε τώρα τι έγινε και ποια είναι η αλήθεια και ποια τα ψέματα που κυκλοφορούν προκειμένου η κυβέρνηση να δικαιολογήσει τις αθλιότητες για τη συμπλήρωση των… μελλοθάνατων υπαλλήλων ώστε να ικανοποιηθεί και να καλμάρει η τρόικα (!) που ζητούσε κεφάλια εργαζομένων!!!
Έχουμε λοιπόν και λέμε:

• Δεν είναι αλήθεια ότι τα ΑΕΙ αρνήθηκαν να αξιολογήσουν τις ανάγκες τους σε διοικητικό προσωπικό. Αντίθετα, όλα τις προσδιόρισαν με βάση τις κατευθύνσεις και τον αλγόριθμο που είχε δώσει το υπουργείο Παιδείας. Όλα σχεδόν κατέληξαν ότι τους λείπει προσωπικό, γεγονός που επαληθεύεται από το γεγονός ότι η αναλογία διοικητικών υπαλλήλων προς μέλη ΔΕΠ σε όλα τα πανεπιστήμια του εξωτερικού είναι υψηλότερη σε σχέση με τα ελληνικά από 3 έως και 6 φορές.

• Τα ΑΕΙ είχαν κάνει τους υπολογισμούς τους χωρίς τον ξενοδόχο… ή μάλλον τον χασάπη, που στην περίπτωση αυτήν ήταν το υπουργείο Παιδείας και το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης του Κ. Μητσοτάκη, τα οποία κατασκεύασαν έναν αλγόριθμο που κατέληγε σε αντίθετα αποτελέσματα για 8 ΑΕΙ.

• Ο αλγόριθμος κατασκευάστηκε ώστε να δώσει τον μαγικό αριθμό των 1.345 διοικητικών υπαλλήλων που η κυβέρνηση είχε δεσμευθεί ότι θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. Με άλλα λόγια, πρώτα δόθηκε ο αριθμός από το υπουργείο Παιδείας στον Κ. Μητσοτάκη (και από εκεί στην τρόικα) και μετά καταρτίστηκε ο αλγόριθμος που θα έδινε τον αριθμό!!!

• Ο αλγόριθμος λέγεται ότι προετοιμάστηκε από έναν άτυπο σύμβουλο του υπουργού Παιδείας, ονόματι Λάσκαρη, που έχει προκαλέσει πλήθος διαμαρτυριών και αποριών για τον ρόλο του μέσα στο υπουργείο Παιδείας – και βέβαια δεν είναι τυχαία η κατάθεση (1.8.2013) μηνυτήριας αγωγής από την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας σε βάρος του για αντιποίηση αρχής.

• Τι κάνει όμως ο αλγόριθμος; Λαμβάνει κυρίως υπόψη του τα τμήματα που έχει κάθε ΑΕΙ και στη συνέχεια αντιστοιχίζει – με βάση κάποιο ατεκμηρίωτο και χωρίς διεθνές προηγούμενο αριθμητικό κριτήριο – τον αριθμό των διοικητικών υπαλλήλων που αντιστοιχούν σε κάθε ΑΕΙ. Παραβλέπει, κατά συνέπεια, ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών, για παράδειγμα, λειτουργεί πανεπιστημιακές κλινικές (66 τον αριθμό), 174 εργαστήρια, 32 βιβλιοθήκες εκ των οποίων οι 8 κεντρικές, 10 Μουσεία για την υποστήριξη του εκπαιδευτικού έργου, 3 φοιτητικές εστίες με συνολικό δυναμικό άνω των 2.500 φοιτητών, διεύθυνση που χειρίζεται τεράστιο αριθμό κληροδοτημάτων κ.ά. Πρόκειται δηλαδή για μια τεράστια διεθνή πρωτοτυπία που μόνο η μνημονιακή κυβέρνηση θα σκεφτόταν.

• Και πάλι θα περίμενε κανείς ότι η εφαρμογή του αλγορίθμου θα οδηγούσε σε ισότιμα αποτελέσματα για όλα τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ, δηλαδή σε μία σταθερή ποσοστιαία αναλογία του αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων προς τον αριθμό των μελών ΔΕΠ. Όμως ενώ η αναλογία των διοικητικών υπαλλήλων προς τα μέλη ΔΕΠ διαμορφώθηκε σε 0,43 για το Πανεπιστήμιο Αθηνών και σε 0,28 για το ΑΠΘ, εντούτοις στο ΕΜΠ είναι 0,9, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών 0,78, στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο 0,99, στο Πολυτεχνείο Κρήτης 1,28, στο ΤΕΙ Πειραιά 1,2 και στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης 1,57. Κατά συνέπεια, ο περίφημος αλγόριθμος του υπ. Παιδείας εφαρμόσθηκε άνισα και για αυτόν τον λόγο δεν παρουσιάζονται αναλυτικά η δομή του και τα αποτελέσματά του ανά ΑΕΙ.

• Να πούμε ότι ο Σύλλογος Διοικητικών Υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Αθηνών κατήγγειλε την προκλητική μεταχείριση που επιφυλάχθηκε υπέρ των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του Πειραιά (!) από το υπουργείο Παιδείας… Η αναλογία μετά τον αλγόριθμο για το Πανεπιστήμιο Πειραιά μαζί με το ΤΕΙ Πειραιά είναι 0,86, δηλαδή διπλάσια του Πανεπιστημίου Αθηνών.

• Τέλος, το υπουργείο Παιδείας αγνόησε επιδεικτικά τις επισημάνσεις και προτάσεις των αρμόδιων Αρχών, δηλαδή της (ανεξάρτητης) Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας (ΑΔΙΠ) και της Μονάδας Διασφάλισης Ποιότητας (ΜΟΔΙΠ). Ο λόγος είναι προφανής: αν ληφθούν υπόψη οι προτάσεις των Αρχών αυτών, τα αποτελέσματα του αλγορίθμου ανατρέπονται. Και μαζί ανατρέπεται η υπόσχεση προς την τρόικα για 1.345 διαθέσιμους από τα ΑΕΙ.

Και οι 1.345 διοικητικοί υπάλληλοι λοιπόν… Στην ποδιά της τρόικας… σφάζονται παλικάρια.

----------------------
Πηγή:topontiki
*** Διόρθωση δική μου

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Πανεπιστήμιο της κοινωνίας

Τετάρτη, Οκτωβρίου 09, 2013
 των διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Κώστα Γαβρόγλου, Κύρκου Δοξιάδη, Μάκη Κουζέλη, Μιχάλη Σπουρδαλάκη

Η σκόνη
Πολλή σκόνη γύρω μας σήμερα, γύρω από το πανεπιστήμιο· δύσκολο να το δει κανείς καθαρά. Η σκόνη δεν λέει να κατακαθίσει. Τη δημιούργησε η κυβέρνηση με την επιχείρηση κατεδάφισής του. Η σκόνη, όμως, μπορεί και να είναι παραπέτασμα που αποκρύπτει διεργασίες σε εξέλιξη ή και να τη σηκώνει μια κινητοποίηση που τώρα μόλις σκαλίζει διερευνητικά το έδαφος. Τη σκόνη την εισπνέει όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και όλοι οι γύρω της. Κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική, δεν αφήνει κανέναν να αναπνεύσει αλλά και προστατεύει όσους είναι λαθρεπιβάτες στο πανεπιστήμιο, όσους το έχουν ως πάρεργο. Αυτό που σηκώνει τη σκόνη δεν είναι μόνο τα συντρίμμια των προπυλαίων, αλλά ήδη κομμάτια του κυρίως ναού, αυτού που ήταν και είναι πανεπιστήμιο: του θεσμού που παράγει  γνώση και καλλιεργεί την κριτική, μορφώνει πολίτες δημοκρατικούς και με κρίση, δοκιμάζει και ελέγχει θεωρίες και εφαρμογές, τροφοδοτεί την κοινωνία με προϊόντα έρευνας και στελέχη ικανά για την εξασφάλιση ανάπτυξης και κοινωνικής προόδου.
Αυτός ο θεσμός, με αυτά τα κοινωνικά και επιστημολογικά χαρακτηριστικά, είναι που βάλλεται από τις πολιτικές αλόγιστης περικοπής της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, υφαρπαγής των περιουσιών τους, απόλυσης των στελεχών τους, αλλά και ριζικής ανατροπής του καθεστώτος τροφοδότησής τους μέσω ενός λυκείου που μετατρέπει τη γνώση πλήρως σε εξεταστικό παραπροϊόν. Η κατεδάφιση του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια δεν είναι αποτέλεσμα «λαθών» και «παραβλέψεων», αλλά συνειδητές επιλογές πολιτικών και συγκεκριμένων πανεπιστημιακών να υλοποιήσουν τις πιο έξαλλες φαντασιώσεις τους, τα πιο επιθετικά σχέδια, τις πιο χρεοκοπημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στόχος τους το ξερίζωμα ενός δημόσιου θεσμού που παράγει και μεταδίδει γνώση σε άτομα που έχουν το δικαίωμα να την αποκτήσουν δωρεάν. Σύμμαχοί τους, μια χούφτα πανεπιστημιακοί.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, βέβαια, αυτό. Το είχαν διαλαλήσει στη Βουλή πολλοί, στη φιέστα υπερψήφισης του νόμου Διαμαντοπούλου. Είναι η ώρα της ήττας της Αριστεράς, της μεταπολίτευσης, και το νέο πανεπιστήμιο αυτό εκφράζει, έλεγαν και ξανάλεγαν οι εισηγητές. Κουβέντα οι συνταγματολόγοι της υπεύθυνης παρέμβασης, κουβέντα οι «αριστεροί της ευθύνης», κουβέντα οι κυβερνητικοί του ΠΑΣΟΚ – κρυφή χαρά γεμάτοι όσοι έμειναν σιωπηλοί, μιας και αυτή ήταν η επιθυμία τους. Στόχος όλων να βγάλει το σκασμό η μεταπολίτευση, αυτή που, παρά τα όσα στραβά, τους ανέδειξε κοινωνικά και πολιτικά, αλλά τώρα τους είναι εμπόδιο. 
Απορίες
Ζώντας αυτή την κατάσταση, αναρωτιέται κανείς πού είναι οι φοιτητές. Γιατί ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας δεν ξεσηκώνεται, δεν εξοργίζεται όταν συγκεκριμένες πολιτικές του στερούν όνειρα, προοπτικές και το καταδικάζουν να συναινέσει σε μία συντηρητικοποίηση της καθημερινότητας του.
Πού είναι, αλήθεια, οι φοιτητές για να θέσουν το ερώτημα τι συνιστά δημοκρατία σήμερα στο πανεπιστήμιο, να την υπερασπιστούν και να τη βαθύνουν, διερευνώντας νέους τρόπους συλλογικών αποφάσεων και δράσεων;
Πού είναι, όμως, και οι διδάσκοντες; Όχι εκείνοι που ελεεινολογούν και μετατρέπουν κάθε αρνητικό στον μικρόκοσμό τους σε παραδειγματική περίπτωση, ούτε  εκείνοι που στρουθοκαμηλίζουν για όσα κάνει η κυβέρνηση, ούτε  εκείνοι –και είναι τώρα πια πολλοί– που είναι ή ήταν διορισμένοι σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις και, ενώ έχουν χάσει κάθε επαφή με τα του πανεπιστημίου, εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες του. Πού είναι οι άλλοι διδάσκοντες; Όσοι και όσες μόνοι ή σε μικρές ομάδες έχουν αποφασίσει να εργάζονται κάτω από εξοντωτικές συνθήκες και με γνώμονα να προσφέρουν όσο περισσότερα μπορούν και να κρατήσουν ζωντανό ό,τι πιο δημοκρατικό και απελευθερωτικό έχει κατακτηθεί στο πανεπιστήμιο; Τους έχει, και αυτούς, παραλύσει ο φόβος; Έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις συλλογικές προσπάθειες; Είναι η σιωπή τους μια στάση κριτικής στις άστοχες επιλογές της δικής μας Αριστεράς και των δικών μας αριστερών; Όλα μαζί; Αυτή η αδράνεια πρέπει να προβληματίσει όλους μας, χωρίς να οδηγηθούμε σε εύκολες και βολικές απαντήσεις.
Ευτυχώς, υπάρχουν οι διοικητικοί. Κατάφεραν να υπερβούν τις δικές τους αγκυλώσεις και να προβάλουν όχι μόνο ένα αγωνιστικό και ενωτικό «παρών», αλλά και να αναδείξουν τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο στο σύνολό του.
 Αποδόμηση
Το συνολικό εγχείρημα κατεδάφισης του πανεπιστημίου οδηγεί στην ακύρωση των διδασκόντων. Ό,τι απομείνει από το γκρέμισμα δύσκολα θα παράγει γνώση με επίγνωση των συνεπειών της, εφόσον η διαδικασία παραγωγής της δεν θα υφίσταται τον κριτικό έλεγχο όσων εργάζονται γι’ αυτήν ή τη δοκιμάζουν στην προσπάθειά τους να την οικειοποιηθούν μαθαίνοντας. Το έργο των διδασκόντων γίνεται αργά αλλά σταθερά διεκπεραιωτικό, έργο εντολοδόχων. Και βέβαια ανάλογα διαμορφώνεται και το περιεχόμενο αυτού του έργου, απλή αναπαραγωγή ήδη υφιστάμενων πληροφοριών, εξού και επιμηκύνεται ή περιορίζεται χωρίς δυσκολία. Οι ίδιοι οι διδάσκοντες φαίνεται πως αποδέχτηκαν άλλωστε μάλλον εύκολα ότι δεν χρειάζεται να συζητούν, να διαμορφώνουν γνώμη, να ανταλλάσσουν επιχειρήματα, αν κρίνει κανείς από την περιορισμένη αντίσταση στις διαδικασίες ηλεκτρονικής ψήφου που επέβαλε η ανάδειξη των συμβουλίων. Η κρίση αντιπροσώπευσης στα πανεπιστήμια, η κρίση δημοκρατίας στην καθημερινή του λειτουργία, η αποδιάρθρωση των συλλογικών οργάνων εκδηλώθηκαν με την επίθεση που δέχονται οι εκπρόσωποι των πανεπιστημιακών, όπως στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου εκλεγμένοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι διώκονται ποινικά επειδή εκτελούσαν τις αυτονόητες υποχρεώσεις τους.
Η κυβερνητική πολιτική θεωρεί δυνάμει άχρηστους τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Πολλούς, πάρα πολλούς, όσους εργάζονταν με σύμβαση, τους έχει ήδη εκδιώξει. Άλλους τόσους το υπουργείο απλώς δεν τους διορίζει κι ας έχουν εκλεγεί ήδη εδώ και χρόνια, αφήνοντας το σώμα των πανεπιστημιακών να γερνάει μέχρι τη φυσική του κατάληξη, όταν οι υψηλής στάθμης νέοι επιστήμονες και ερευνητές (οι καλύτερα μορφωμένοι που έβγαλε ποτέ η χώρα) καταδικάζονται σε ανεργία, στρέφονται σε άλλες εργασίες ή στο εξωτερικό.           
Με ευθύνη πολλών μέσα στα ιδρύματα υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη τάση για εκμετάλλευση της απλήρωτης εργασίας όλων εκείνων των νέων ανθρώπων που δεν έχουν άλλη ευκαιρία να ασκήσουν διδακτικά και ερευνητικά αυτό που έμαθαν, με το καθεστώς αυτό να διαιωνίζεται μέσα από μια αμφιλεγόμενη υπόσχεση απόκτησης «προσόντων» για  μια ενδεχόμενα μονιμότερη σχέση τους με το πανεπιστήμιο.
Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας απλώς προετοιμάζει την ιδεολογική νομιμοποίηση της επερχόμενης απόλυσης μέσω καταργήσεων και συγχωνεύσεων που θα «αποδείξουν» πως η δουλειά γίνεται και με πολύ λιγότερο προσωπικό, χωρίς «δασκάλους». Γίνεται μάλιστα τόσο καλά, που μια χαρά μπορούν να την αναλάβουν και ιδιώτες, «προσφέροντας» στα νοικοκυριά της εξαθλίωσης φτηνή κατάρτιση σε δεξιότητες απαραίτητες για την αγορά. Και μπορούν μάλιστα να την αναλάβουν εύκολα τώρα που φθηναίνει, που όλο και λιγότερο προσωπικό, όλο και πιο συρρικνωμένη υποδομή απαιτεί.
Νέα Γνώση
Οφείλουμε, δουλειά μας είναι άλλωστε –αυτή είναι η δουλειά μας!–, να σκεφτούμε γιατί μια τέτοια εξέλιξη, και μάλιστα με τέτοια σπουδή και καταστροφική εμμονή, είναι δυνατή. Να σκεφτούμε γιατί κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, και μάλιστα οι ηγεμονικές, επενδύουν στην κατάργηση του πανεπιστημίου, στην υποκατάστασή του από έναν επιμορφωτικό θεσμό περιορισμένης αρμοδιότητας. Να σκεφτούμε γιατί δεν είναι πια κοινωνικά απαραίτητη η παραγωγή νέας γνώσης, και γιατί η συζήτηση γύρω από την οικονομικά πρόσφορη γνώση σχετίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την «καινοτομία». Και το κυνήγι μιας αδιευκρίνιστης και σχεδόν μεταφυσικής έννοιας, της «καινοτομίας», κοντεύει να αποτελέσει τον μοναδικό στόχο της ερευνητικής δραστηριότητας. Μπορεί να φαίνεται εύκολο να φανταστούμε γιατί αυτές οι δυνάμεις δεν θέλουν την κριτική και αυτόνομη σκέψη, δεν συμπαθούν τον λόγο (αυτόν που με έμφαση ονομάζουμε «ορθό»), την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και επιχειρημάτων, τη δημοκρατική συνθήκη αντιλογίας – αυτά πράγματι εκπροσωπεί ή μάλλον αυτά είναι το πανεπιστήμιο.
Αλλά και εμείς δεν κατορθώσαμε να συγκροτήσουμε μια συνεπή κριτική ενάντια στα ιδεολογήματα περί «κοινωνίας της γνώσης», τα οποία προβλήθηκαν ως η πανάκεια που θα εξασφάλιζε την κοινωνική ευημερία. Δεν καταλάβαμε έγκαιρα ότι η «κοινωνία της γνώσης» ήταν ένα λάκτισμα για να αλλάξουν άρδην όλοι οι θεσμοί και οι διαδικασίες παραγωγής γνώσης, και να γίνει η χρηματοδοτούμενη έρευνα, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά της, ανεξάρτητα από τις ώρες απασχόλησης όσων την επιτελούν, η μόνη, τελικά, «έγκυρη» έρευνα. Ως κριτήριο αριστείας έχει καθιερωθεί η δυνατότητα να «φέρνει» κανείς χρήματα και προγράμματα στο πανεπιστήμιο. Κανέναν σχεδόν «αρμόδιο» δεν ενδιαφέρει η ουσία και τα αποτελέσματα αυτών των διεργασιών.
Και δεν εκπλήσσει, πράγματι, που οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της σαρωτικής απαξίωσης, περιθωριοποίησης και καταστροφικής επίθεσης. Από την κριτική ζουν, στη χειραφέτηση των πολιτών και στον εκδημοκρατισμό των κοινωνικών σχέσεων αποσκοπούν, πολιτισμός είναι το υλικό τους και οι νεωτερικές αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης ο γνώμονας οργάνωσης και ανάπτυξής τους. Δεν εξυπηρετούν, επομένως, τις στρατηγικές δυνάμεων που θέλουν να περιορίσουν τη δημοκρατία και τους θεσμικούς της όρους, θεωρούν (επενδυτική, όχι μόνο οικονομικά) «ευκαιρία» τον περιορισμό της αυτόνομης κρίσης και της λογικής επιλογής, των συλλογικών διαδικασιών συζήτησης και αναζήτησης, όλων εκείνων που θέλουν να πιστεύουν και να πιστέψουμε και οι υπόλοιποι πως η Ιστορία τελείωσε, πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές, πως τώρα πια διαχειριζόμαστε τα υπάρχοντα και δεν ψάχνουμε για νέες λύσεις, νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, επικοινωνίας, πολιτισμικής ανάπτυξης.
Και βέβαια αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, που απλώς βρέθηκε στη θέση να μπορεί να της επιβληθεί ένα τέτοιο «Τέλος της Ιστορίας» σχετικά ανώδυνα για εκείνους που της το επιβάλλουν. Η επίθεση ενάντια σε αυτούς τους πανεπιστημιακούς κλάδους είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο φαινόμενο. Η ένταση, το βάθος αλλά και ο βάρβαρος τρόπος αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα, ενταγμένη στην τροπή που έχει δοθεί στην οικονομική και πολιτική κρίση. Στο κάτω κάτω, η ευκολία της εισαγωγής προϊόντων μπορεί να ισχύσει και για την ελάχιστη απαραίτητη κοινωνικο-επιστημονική γνώση· ας παράγουν άλλοι ό,τι χρειαζόμαστε σε πολιτισμό, πολιτικό και κοινωνικό σχεδιασμό και αντίστοιχα πρότυπα οργάνωσης.
Ξέρουμε ήδη ότι η μετακίνηση που επιτρέπει τη συρρίκνωση του πανεπιστημίου σε ένα ελιτίστικο σχήμα δήθεν αριστείας, χωρίς ισχυρή κοινωνική αμφισβήτηση, δεν είναι άλλη από τη δοκιμασμένη πλέον «σχολειοποίηση» των προπτυχιακών σπουδών που απευθύνονται στη μεγάλη μάζα των φοιτητών, με παράλληλο κλείσιμο (και διά των υψηλών διδάκτρων) των μεταπτυχιακών. Το σήμερα του ελληνικού πανεπιστημίου με αυτή τη μετακίνηση έχει κυρίως να κάνει και με τις συνέπειές της.
Ασχήμιες
Σίγουρα αυτό που γκρεμίζεται δεν είναι ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Το συνηθέστερο, πειστικότερο και ισχυρότερο επιχείρημα όσων σήμερα κλοτσάνε με μένος ό,τι έχει μείνει ακόμα όρθιο από το πανεπιστημιακό οικοδόμημα είναι το παρελθόν του, η ασκήμια του, η δυσλειτουργικότητα και αναποτελεσματικότητά του, το αταίριαστο της μορφής του με ό,τι προσφέρθηκε ως «εκσυγχρονισμός» της ελληνικής κοινωνίας.
Η ένταση αυτής της εκδικητικής μανίας μπορεί να εξηγηθεί μονάχα ως αντίδραση για όλα τα καλά που έχει κάνει το ελληνικό πανεπιστήμιο. Είναι πολλά, και το καθένα αποτελεί και μία ρήξη με παλιές και βολικές συνήθειες: η συστηματική καθιέρωση πολλών κλάδων των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, ερευνητικές δραστηριότητες εφάμιλλες με αυτές των πραγματικών ομάδων αριστείας διεθνώς, εξαιρετικοί φοιτητές που λαμβάνουν τις πιο απαιτητικές υποτροφίες, συγγραφή υψηλότατου επιπέδου μονογραφιών και διδακτικών συγγραμμάτων, υποδειγματικές μεταφράσεις, διεθνείς συνεργασίες που έχουν συμβάλει με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους πανεπιστημιακούς προϋπολογισμούς από πανεπιστημιακούς που δεν αγνόησαν καθόλου τις άλλες υποχρεώσεις τους στο πανεπιστήμιο, πρότυπες διδασκαλίες και, βέβαια, παραγωγή ενός τεράστιου αριθμού εξαιρετικά υψηλού επιπέδου διδακτόρων με ένα έργο εντυπωσιακό για την ποιότητά του.
Βέβαια, το χτεσινό πανεπιστήμιο δεν ήταν με κανένα τρόπο αγγελικά πλασμένο· κάποιες από τις όψεις του μάλλον διαβολικά χαρακτηριστικά είχαν. Όση (πράγματι αβυσσαλέα) απόσταση κι αν το χώριζε από τον μεσαίωνα της έδρας και της απόλυτης καθηγητικής αυθαιρεσίας, δεν έπαψε να αποτελεί εκτροφείο διαπλοκής μεταξύ καθηγητών και διοικητικών, μεταξύ πανεπιστημιακών και παραγόντων της πολιτικής και της οικονομίας, μεταξύ (φοιτητικών) παρατάξεων και (εκλεγμένων!) αρχών, μεταξύ καθηγητών αθέμιτα αλληλοϋποστηριζόμενων σε κρίσεις και εξελίξεις, σε διεκδίκηση ερευνητικών κονδυλίων ή και σε «απλή» εξαπάτηση του δημοσίου συμφέροντος.
Από όλα είχε. Είχε φοιτητοπατέρες, είχε καθηγητές που στέλνανε τους υποψήφιους διδάκτορες να κάνουν το μάθημά τους ή πήγαιναν στα περιφερειακά στη χάση και στη φέξη, είχε προσωπικό που ελάχιστα βρισκόταν στη θέση του και πήρε τη θέση λόγω συγγένειας ή συναλλαγής, είχε καμιά φορά και λογοκλόπους ή αβέβαιης εγκυρότητας τίτλους, μέχρι και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος είχε. Όχι πως όλα αυτά χαρακτήριζαν το πανεπιστήμιο. Ούτε κυρίως τέτοιο ήταν ούτε μόνο εκεί συνέβαιναν τα παραπάνω στη δικομματικά οριζόμενη Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Αυτά τα ξέρουμε όλοι όσοι το ζήσαμε από κοντά, και βέβαια τα ξέρουν πρώτοι και καλύτεροι εκείνοι που συστηματικά εξέθρεψαν τα αποστήματα για να αναφέρονται σήμερα, που οι καιροί γυρίσανε, στο πανεπιστήμιο ως «έκτρωμα».
Αν όμως κάτι σφραγίζει το χτεσινό πανεπιστήμιο και το καθιστά κραυγαλέα παρωχημένο είναι οι συνέπειες του τρόπου επιλογής των φοιτητών του. Πρόκειται για το πανεπιστήμιο που πολλοί από τους φοιτητές του σπουδάζουνε ό,τι σπουδάζουνε εν πολλοίς τυχαία. Κάνουν φιλοσοφία ενώ θέλανε να γίνουν δικηγόροι, σπουδάζουν κτηνιατρική αν και δεν ανέχονται τα ζώα, γίνονται δάσκαλοι χωρίς να αγαπάνε τη δουλειά αυτή επειδή ταιριάζανε οι μονάδες που πήραν. Φοιτούν απλώς για να τελειώσουν, να πάρουν το χαρτί και μετά να πάνε να μάθουν αλλού αυτό που ήθελαν πάντα. Τους φοιτητές αυτής της κατηγορίας δικαιολογημένα δεν τους νοιάζει ποιος διδάσκει τι και πώς, ούτε καν αν το διδάσκει, φτάνει να μπορούν «να το δώσουν». Και διόλου δεν φταίνε αυτοί για αυτό. Μπορεί να έχει κάποια λογική ο περιορισμός των θέσεων σε κάποιες σπουδές και σε κάποιες ειδικότητες και επομένως η πρόβλεψη ενός μηχανισμού επιλογής, δεν έχει όμως καμιά λογική η σαρωτική λειτουργία ενός μηχανισμού που σε στέλνει απλώς όπου χωράς, ανεξάρτητα από το ενδιαφέρον, το ταλέντο, την ευαισθησία, τα αληθινά διαβάσματά σου. Και μέσα από τη συντήρηση αυτού του συστήματος, όλες οι κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση κατάφεραν να ακυρώσουν το λύκειο, να το μετατρέψουν σε εξεταστικό κέντρο, να ενισχύσουν την παραπαιδεία, υπονομεύοντας με αυτό τον τρόπο έναν ακόμη από τους θεσμούς που στηρίζουν τη δημοκρατία.
Και άρα;
Από τα παραπάνω γίνεται, πιστεύουμε, φανερό σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε και πόσο επείγον είναι αυτό. Τίποτα δεν θα έχει μείνει σε λίγο όρθιο, ικανό να αντισταθεί στη διάλυση, στην επιθετική εγκατάλειψη της γνώσης και της μάθησης στους εμπόρους, στην αδιαφορία της κοινωνίας αλλά και των ίδιων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας που θα έχουν πλέον απαυδήσει ή και απελπιστεί. Η αντίσταση στη λαίλαπα δεν είναι, δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να είναι δύναμη συντήρησης. Ο επαναπροσδιορισμός του πανεπιστημίου ως χώρου αυθεντικής έρευνας και ανάπτυξης γνώσης και παιδείας απαιτεί στις σημερινές συνθήκες κοινωνικής συρρίκνωσης ένα νέο πανεπιστήμιο: πιο συλλογικό, πιο συμμετοχικό, πιο ανοικτό στην κοινωνία, πιο δημοκρατικό, πιο κριτικό σε ό,τι παράγει, πιο δυναμικό στις προς τα έξω πρωτοβουλίες του. Το πανεπιστήμιο (πρέπει να) ανήκει σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Γι’ αυτό και οι άμεσες κινήσεις αντίστασης είναι ευδιάκριτες: είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναφέρουμε το πανεπιστήμιο στην πρώτη γραμμή της μάχης για δημοκρατική κοινωνία, να φέρουμε το πανεπιστήμιο στην κοινωνία και την κοινωνία στο πανεπιστήμιο. Χωρίς να κουκουλώνουμε τις αθλιότητες αλλά και χωρίς να υποβαθμίζουμε τις τόσο σημαντικές κατακτήσεις του. Η έρευνα αλλά και η διδασκαλία θα πρέπει να έχει ως πρώτο της αντικείμενο, ως κοινό της αλλά και ως εντολοδόχο της αυτή την κοινωνία της κρίσης.
Όσο ακόμα υφίσταται η «ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας» του άρθρου 16 δικαιούμαστε αλλά είμαστε και υποχρεωμένοι να αποδώσουμε στην κοινωνία ό,τι της οφείλουμε, να απευθυνθούμε σε αυτήν. Κοινωνικό πανεπιστήμιο.

------------------------
Πηγή: enthemata

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.