Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιάννης Μακριδάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιάννης Μακριδάκης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 26 Απριλίου 2019

Ο Φυσικός Άνθρωπος (το κατά Γιάννη Μακριδάκη Ευαγγέλιο)

Παρασκευή, Απριλίου 26, 2019
Το 2017 είχαμε Πάσχα την Κυριακή 16/4/2017. Τότε την Μεγάλη εβδομάδα δημοσίευσα σε συνέχειες στο τοίχο μου στο FB, όλο το κατά Γιάννη Μακριδάκη Ευαγγέλιο -μια εκπληκτικά πετυχημένη παράφραση Ιερών Κειμένων- σε συνέχειες, από εμένα χωρισμένο στις 6 ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος. Σας το παραθέτω αυτούσιο ανά ημέρα.
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
Την νύχτα εκείνη ο Ιησούς και οι μαθητές Αυτού, εξόν του Ιούδα, μετέβησαν πέραν του χειμάρρου των Κέδρων και εισήλθαν εις τον ελαιώνα της Γεσθημανής όπως προσευχηθούν.
Τον τόπο εκείνον εγνώριζε ασφαλώς και ο Ιούδας, διότι είχαν μεταβεί πλείστες φορές εκεί μαζί με τον Ιησού. Κατέφθασε κατόπιν λοιπόν και ούτος εκεί, επικεφαλής πλήθους οργίλων Καταναλωτών τε και Δούλων του Συστήματος, εχόντων ανά χείρας δαυλούς, λύχνους, ξύλα και μάχαιρες, συνοδευόμενοι υπό πανόπλων Στρατιωτών και Φρουρών, οίτινες είχαν διαθέσει εις αυτόν οι Τραπεζίτες, οι Επενδυτές και οι Άρχοντες. Ο Ιησούς, ειδών τότε τον όχλο αυτόν, προχώρησε και ρώτησε αυτούς: «Τίνα ζητείτε;». «Τον Ιησού τον Ναζωραίο» του απεκρίθησαν. Και είπεν τότε ο Ιησούς: «Εγώ είμαι».
Την αυτήν στιγμή ο Ιούδας, όστις είχε λάβει υπό του Κεντρικού Τραπεζίτου τριάκοντα αργύρια ίνα προδώσει τον Ιησού, πλησίασε, χαιρέτισε και ησπάσθη Αυτόν. Ήτο το συμφωνηθέν σήμα του προς τους Στρατιώτες και τους Φρουρούς, οίτινες αμέσως εκινήθησαν κατ’ Αυτού, αλλά ο μαθητής Αυτού Σίμων Πέτρος χύμηξε πρώτος και εκτύπησε σφοδρά εις το πρόσωπο Καταναλωτήν τινά εκ του πλήθους, ονόματι Μάλχον. Ο Ιησούς τότε ήλξε ευθύς τον Πέτρον οπίσω και είπε εις αυτόν: «Η βία δεν είναι ο Τρόπος. Ο ασκών βία και προξενών τρόμον εις άλλα πλάσματα, πεθαίνει ο ίδιος βιαίως έντρομος». Πλησίασε κατόπιν τον Μάλχον και αφού έλαβε το πρόσωπον αυτού εντός των χειρών Του, τον άγγιξε επί των οφθαλμών, της ρινός, της ματωμένης αυτού γνάθου, λέγων εις αυτόν μεγαλοφώνως, ίνα ακούσουν άπαντες: Εις το εξής να οράς, να οσφραίνεσαι, να γεύεσαι ως πλάσμα φυσικόν, ουχί να καταναλώνεις εικόνες, αρώματα, τρόφιμα και υγρά, ανθρώπους και τόπους, ω Άνθρωπε. Ο Δούλος εκείνος τότε εστάθη στα πόδια του στέρεα, εκοίταξε στα μάτια τον Ιησού και ευθύς οπισθοχώρησε ολίγα βήματα έντρομος ως αγρίμι εις την θέα του πλήθους, εις το οποίον μετείχε και ο ίδιος έως πρότινος. Έπειτα, ήρχισεν άξαφνα τρέχων εντός σκότους βαθέως, δια μέσου των ελαιοδένδρων του όρους και εξηφανίσθη. Έκτοτε ουδείς είδε αυτόν εις την Αγορά και την πόλιν.
Οι Φρουροί και οι Στρατιώτες συνέλαβαν τότε τον Ιησού, τον έδεσαν και τον έφεραν εντός των τειχών της Ιερουσαλήμ. Τον οδήγησαν πρώτα στον Τραπεζίτη Άννα, πεθερόν του Καϊάφα, όστις κατείχε το αξίωμα του Κεντρικού Τραπεζίτου για το τρέχον εκείνον έτος, είχε συμβουλεύσει δε τους Άρχοντες, ότι ήτο προς το συμφέρον του Συστήματος των Αγορών να συλλάβουν τον Ιησού ως Τρομοκράτη των Εμπόρων και πασών των Επενδυτών, ως επικίνδυνον λαοπλάνο των Καταναλωτών, κατόπιν δε να καταδικάσουν Αυτόν εις θάνατον ως υποσκάπτοντα την ίδιαν την υπόσταση του Συστήματος, ένεκα ο λόγος και η δράσις Του απετέλουν τροχοπέδη δια την ζωογόνον αυτού Ανάπτυξιν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ
Εν τω μεταξύ, ο μαθητής του Ιησού Σίμων Πέτρος ηκολούθησε και αυτός την πομπή και εκάθισε έξω στην αυλή του Τραπεζίτου, μαζί με τους Φρουρούς, οίτινες είχαν ανάψει φωτιά και ζεσταίνονταν. Εκεί, τον πλησίασε Δούλη τινά του Συστήματος και ειρωνευομένη αυτόν ρώτησε: «Είσαι και εσύ εξ αυτών των Φυσικών Ανθρώπων, οίτινες δεν επιθυμούν την Ανάπτυξιν;». Ούτος τότε ηρνήθη, παρόντων απάντων, λέγων εις αυτήν: «Δεν κατανοώ όσα λες». Κατόπιν παρελεύσεως ολίγου χρόνου πλησίασε αυτόν ετέρα Δούλη, και σταθείσα πλάι εις αυτόν είπε: «Ούτος ανήκει εις την ίδια σπείρα Τρομοκρατών με τον συλληφθέντα», αλλά και πάλι ο Πέτρος ηρνήθη: «Δεν γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο», είπε εις αυτήν. Καταναλωτής τις όμως εκ των συναγμένων εκεί, συγγενής του άρτι εξαφανισθέντος εκ του Συστήματος Μάλχου, απεφάνθη οργίλος: «Σε είδα εγώ στο όρος των ελαιών μετ’ αυτού, είμαι βέβαιος. Δύναμαι να στοιχηματίσω ολόκληρον τον Μισθό μου». Τότε ο Πέτρος, ικέτης ίνα πιστεύσει το πλήθος τα λόγια αυτού, έδωσεν όρκο γονυπετής: «Ο Θεός να με τιμωρήσει εάν γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο», είπε. Αμέσως τότε ελάλησε αλέκτωρ τις εξ ανατολών και ενεθυμήθη ο Πέτρος τον λόγον του Ιησού: «Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με». Εξήλθε τότε της αυλής και έκλαυσε πικρά.
Στο εσωτερικό της οικίας ο Τραπεζίτης Άννας ανέκρινε τον Ιησού ερωτών περί των μαθητών και της διδασκαλίας Αυτού. Ο Ιησούς του απήντησε: «Ουδέποτε μίλησα κρυφίως εις τους Καταναλωτές. Μιλούσα πάντοτε εις ταις συναγωγές αυτών έμπροσθεν των Τραπεζών, αλλά και εις την Αγορά. Προς τι ρωτάς εμένα λοιπόν; Ρώτησε τους ιδίους, οίτινες άκουγαν τους λόγους μου». Λέγων ταύτα τα λόγια, εις εκ των Φρουρών ράπισε Αυτόν λέγων: «Έτσι απαντάς στον κύριο Τραπεζίτη;» Τότε ο Άννας απέστειλε τον Ιησού δεμένον στον Καϊάφα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
Εις την οικία του Κεντρικού Τραπεζίτου συνήλθαν αγωνιούντες πλείστοι υψηλόβαθμοι, Στελέχη Επιχειρήσεων και Τραπεζών. Εκεί, οι Τραπεζίτες, οι Επενδυτές και άπαντα τα μέλη του Συνεδρίου αναζητούσαν ψευδομαρτυρία τινά εις βάρος του Ιησού, ίνα καταδικάσουν Αυτόν εις θάνατον. Παρουσιάστηκαν τότε ψευδομάρτυρες, οίτινες έλεγαν: «Ούτος έφη, “Δύναμαι να κατεδαφίσω την Κεντρική Τράπεζα, να καύσω δε όλα τα δελτάρια χρήματος, τα ευρισκόμενα εις τα Ταμεία της” ». Ο Κεντρικός Τραπεζίτης Καϊάφας ηγέρθη τότε και είπε εις Αυτόν: «Τι έχεις να απολογηθείς για όλα όσα ούτοι σου καταμαρτυρούσιν;» Ο Ιησούς όμως σιωπούσε και ο Καϊάφας είπε πάλι εις Αυτόν: «Σε εξορκίζω στο όνομα των Αγορών, ίνα απολογηθείς». Είπεν ο Ιησούς τότε: «Σας λέγω μόνον ότι συντόμως θα νιώσετε Τρόμον πρωτοφανή και ανείπωτον, όταν κατανοήσετε ότι το Σύστημα των Αγορών σας εδράζεται απολύτως εις το μόνον αυθύπαρκτον και τέλειον Σύστημα, το Οικοσύστημα, το οποίον όμως τόσον απερίσκεπτα καταναλώνετε καθημερινώς, το μολύνετε και το αφανίζετε με την υβριστική σας διαβίωση. Έντρομοι μίαν των ημερών θα αντικρίσετε τον Φυσικό Άνθρωπο εαυτόν σας να εξέρχεται εκ της προβιάς του Καταναλωτή, την οποίαν είστε ενδεδυμένοι και περιφέρετε εις τας οδούς της πόλεως, εις τας Τράπεζας, τας Επενδύσεις και εις τα Εκτροφεία σας, θα τον δείτε λοιπόν να διαχωρίζεται εκ του σαρκίου σας, να απαρνείται το Σύστημά σας και να οδεύει προς το Οικοσύστημα, ίνα λάβει την θέσιν αυτού δια μέσου των άλλων φυσικών πλασμάτων, των συναποτελούντων την Πλάση, να εγκαταβιώσει δε εκεί ειρηνικά δια παντός, εις άμεσον επαφήν ευρισκόμενος με τον Πλούτο τον πραγματικό των Πόρων των Φυσικών και ουχί τον πλαστόν των χρημάτων σας».
Διέρρηξε τότε τα ιμάτιά του εξ αγανακτήσεως ο Κεντρικός Τραπεζίτης και λαβών τον λόγον είπε προς τα μέλη του Συνεδρίου: «Τι χρείαν έχομεν πλέον μαρτύρων; Ιδού, μόλις τώρα ακούσατε τους απειλητικούς λόγους του Τρομοκράτη. Τι απόφαση λαμβάνετε;» Εκείνοι δε ευθύς απεφάνθησαν: «Κρίνεται ένοχος συμφώνως των διατάξεων του Αντιτρομοκρατικού Νόμου μας και καταδικάζεται εις Θάνατον».
(Όλο το κατά Γιάννη Μακριδάκη Ευαγγέλιο -μια εκπληκτικά πετυχημένη παράφραση Ιερών Κειμένων- σε συνέχειες, από εμένα χωρισμένο στις 6 ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
Κατόπιν αυτών οδήγησαν τον Ιησού στο Πραιτώριο. Ήταν πλέον νωρίς το πρωί. Ο Πιλάτος εξήλθε και ρώτησε τότε το πλήθος: «Για ποίο αδίκημα κατηγορείτε αυτόν;» Του απεκρίθησαν: «Είναι Τρομοκράτης και σου τον παραδίδουμε ίνα τον θανατώσεις». Ο Πιλάτος εισήλθε πάλι εις το Πραιτώριο, διέταξε να φέρουν τον Ιησού και είπε εις Αυτόν: «Τραπεζίτες, Επενδυτές, Στελέχη όλων των κλάδων Επιχειρήσεων και πλήθος μέγα Καταναλωτών, διατείνονται ότι είσαι Τρομοκράτης και ότι αυτοαναγορεύεσαι Φυσικός Άνθρωπος, Υιός του Σύμπαντος Κόσμου. Τι έχεις να απολογηθείς επί των κατηγοριών αυτών;»
Ο Ιησούς απάντησε: «Αν η δική μου Υπόσταση προερχόταν εκ του Συστήματος τούτου, θα αγωνιζόμουν καθημερινώς ίνα κερδίσω χρήματα και επιδεικνύω συνεχώς τον πλαστό αυτόν πλούτο μου. Αλλά, ως δύνασαι ιδίοις όμμασι διαπιστώσεις, η δική μου Υπόσταση δεν προέρχεται από εδώ».
Λέει τότε εις Αυτόν ο Πιλάτος: «Είσαι, λοιπόν, Φυσικός Άνθρωπος, ουχί Καταναλωτής;» «Ναι, είμαι Φυσικός Άνθρωπος», απεκρίθη ο Ιησούς.
Εξήλθε τότε ο Πιλάτος πάλι εμπρός εις το συναγμένο πλήθος και είπε: «Εγώ δεν βρίσκω κανέναν λόγο ίνα καταδικάσω αυτόν. Άλλωστε, υπάρχει συνήθεια τινά, όπως ελευθερώνω προς χάριν σας κατ’ έτος έναν υπόδικο ενόψει του Πάσχα. Προτείνω λοιπόν να ελευθερώσω τον Φυσικόν αυτόν Άνθρωπο». Άπαντες όμως τότε ήρχισαν φωνασκούντες: «Όχι, όχι αυτόν! Τον Βαραββά!» Και ήταν ο Βαραββάς ληστής Τραπεζών.
Τότε ο Πιλάτος διέταξε να φέρουν έξω τον Ιησού και ο ίδιος εκάθισε εις την έδρα του δικαστού, στην Γαββαθά. Ήταν σχεδόν μεσημέρι, παραμονή του Πάσχα. Οι στρατιώτες έπλεξαν στέφανον εξ ακανθών και τον φόρεσαν εις την κεφαλήν του Ιησού, τον ετύλιξαν έπειτα με κατακόκκινο μανδύα και τον χλεύαζαν κραυγάζοντες: «Ζήτω ο Φυσικός Άνθρωπος!». Λέει λοιπόν ο Πιλάτος εις το πλήθος: «Ιδού ο Τρομοκράτης σας, ο Φυσικός Εαυτός σας!» Τότε εκείνοι ήρχισαν κραυγάζοντες: «Θάνατος, θάνατος, σταύρωσέ τον!» Λέει τότε ξανά εις αυτούς ο Πιλάτος: «Τον Φυσικό Εαυτό σας να σταυρώσω;» Απεκρίθησαν δε οι Τραπεζίτες και οι Επενδυτές: «Δεν έχουμε άλλον Εαυτό, εξόν τον Καταναλωτή, όστις κυκλοφορεί συνεχώς το χρήμα στις Αγορές, ίνα υφίσταται Ανάπτυξις διαρκής του Συστήματος και εισπράττει φόρους η Αυτού Μεγαλειότης ο Αυτοκράτωρ Τιβέριος. Πας εχθρός της Αναπτύξεως, εχθρός του Αυτοκράτορα εστί. Δια τον λόγον αυτόν οφείλεις να τον σταυρώσεις». Ο Πιλάτος, ακούσας αυτά, εθορυβήθη εντόνως. Έλαβε τότε αμέσως νερό και ένιψε τας χείρας του εμπρός εις το πλήθος, λέγων: «Αθώος ειμί για το αίμα του Φυσικού Ανθρώπου τούτου· το κρίμα Του πάνω σας». Απεκρίθησαν τότε όλος ο όχλος και είπαν: «Το αίμα του πάνω μας και πάνω εις τα παιδιά μας». Απέλυσε λοιπόν ο Πιλάτος τον Βαρραβά, ενώ τον Ιησού παρέδωσε ίνα σταυρωθεί.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Κατόπιν, εξερχόμενοι του διοικητηρίου οι Στρατιώτες ηνάγκασαν διαβάτην τινά, ονόματι Σίμωνα Κυρηναίον, όπως σηκώσει τον σταυρό του Ιησού και οδήγησαν Αυτόν εις Γολγοθά, όπερ σημαίνει «Κρανίου Τόπος» και συμβολίζει την εικόνα της Γης όταν θα παραδώσουν αυτήν οι Καταναλωτές στις επερχόμενες γενεές των Ανθρώπων. Εκεί τον σταύρωσαν και διαμοιράστηκαν κατόπιν τα ιμάτια Αυτού ρίπτοντες κλήρον. Η ώρα ήταν ενάτη πρωινή. Την αιτία της σταυρώσεως ενέγραψαν επί ξύλου κρεμάμενου άνωθεν της κεφαλής Αυτού: «Φυσικός Άνθρωπος Τρομοκράτης Καταναλωτών».
Εκ δεξιών και αριστερών Αυτού σταύρωσαν και δύο ληστές Τραπεζών. Οι διερχόμενοι εκ του τόπου εκείνου κουνούσαν ειρωνικά το κεφάλι τους: «Α, εσύ που χλεύαζες τον βίο μας και απειλούσες να καύσεις τα χρήματά μας», έλεγαν εις Αυτόν. Τον χλεύαζαν επίσης οι Τραπεζίτες, οι Επενδυτές και τα Στελέχη, οίτινες παρέμειναν συγκεντρωμένοι επί ώραν κάτωθι του σταυρού: «Ιδού ο Φυσικός Άνθρωπος», έλεγαν, «ο έχων εμπιστοσύνη στο Χάος το δημιουργικό του Σύμπαντος Κόσμου!».
Κατόπιν ο Ιησούς είπε: «Διψώ». Ευθύς, εις εξ αυτών έλαβε ανά χείρας σπόγγον επί κοντού και προσέφερε εις Αυτόν χολή και όξος ίνα καταναλώσει. Ο Ιησούς δοκιμάσας ηρνήθη, έγειρε τότε την κεφαλήν και ξεψύχησε. Ήταν η ώρα δωδεκάτη μεσημβρινήν και ευθύς ο ήλιος εχάθη. Πλήρες σκοτάδι εκάλυψε την γη. Τότε ηκούσθη κρότος εκκωφαντικός και εσκίσθη το καταπέτασμα της Κεντρικής Τραπέζης, η γη εσείσθη και έσπασαν οι προβιές και τα προσωπεία πλείστων Καταναλωτών, οι φυσικοί άνθρωποι απελευθερώθησαν εξ αυτών και ήρχισαν περιηγούμενοι τας οδούς της πόλεως Ιερουσαλήμ.
Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος και οι Στρατιώτες, οίτινες φρουρούσαν τον Ιησού, νιώσαντες τον σεισμό και ακούσαντες τον τρομερόν της γης βρυχηθμόν, εφοβήθησαν, μετανόησαν και εκραύγαζαν χτυπώντες στα στήθη τους: «Ήτο αλήθεια ούτος εις Φυσικός Άνθρωπος».
Κατόπιν όμως αυτών των συμβάντων και λόγω της εορτής του Πάσχα οι Τραπεζίτες και οι Επενδυτές εφοβήθησαν ίνα μην διαταραχθεί το εορταστικό κλίμα και επηρεασθεί η ψυχολογία των Καταναλωτών εις ταις Αγορές. Ούτω, παρεκάλεσαν τον Πιλάτο όπως διατάξει την αποκαθήλωσιν των εσταυρωμένων. Ούτος λοιπόν έδωσε διαταγή και οι Στρατιώτες έθραυσαν τα σκέλη των δύο ληστών, τον Ιησού όμως τον βρήκαν ήδη νεκρό. Ο εκατόνταρχος Λογγίνος λόγχισε την δεξιάν αυτού πλευρά και αμέσως ανέβλυσε ύδωρ και αίμα εκ της πληγής.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, άνδρας τις ονόματι Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας, όστις, δια τον φόβο των Τραπεζιτών, των Επενδυτών και των Αρχόντων ήτο κρυφός μαθητής του Ιησού, μετέβη εις Πιλάτον και εζήτησε εξ αυτού το σώμα του Ιησού. Ο Πιλάτος έδωσε τότε την άδεια εις τον Ιωσήφ ίνα λάβει τον νεκρό Ιησού και ούτος μετέβη εις Γολγοθά και απεκαθήλωσε Αυτόν. Μετέβη επίσης επί τόπου και άλλος κρυφός μαθητής Αυτού, ονόματι Νικόδημος, φέρων μίγμα σμύρνων και αλόης. Τύλιξαν τότε οι δύο αυτοί άνδρες εντός σινδόνης τον νεκρόν Ιησού, περιέλουσαν Αυτόν αρώματα και τοποθέτησαν το σαρκίον Αυτού εις μνήμα λαξευμένο επί βράχου τινός. Κατόπιν, έσπρωξε λίθον ο Ιωσήφ και εσφράγισε το μνήμα Του.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΒΒΑΤΟ
Την επομένη, Σάββατο των Αγορών, μετέβησαν οι Επενδυτές και οι Τραπεζίτες πάλιν εις τον Πιλάτο και είπαν: «Κύριε, ο νεκρός μας απειλούσε λέγων: “σε τρεις ημέρες θα αναστηθώ”. Δώσε διαταγή ίνα φρουρηθεί ο τάφος του έως την τρίτη ημέρα τουλάχιστον, ίνα μην απαγάγουν αυτόν οι μαθητές αυτού και διαδώσουν κατόπιν εις τους Καταναλωτές μας ψευδώς ότι ανεστήθη». Ο Πιλάτος τότε διέθεσε εις αυτούς την Φρουρά λέγων ίνα πράξουν κατά πως οι ίδιοι νομίζουν.
Έλαβαν λοιπόν την Φρουρά οι Τραπεζίτες και οι Επενδυτές, την έστησαν εις κάθε γωνία της πόλεως, όπου ευρίσκεται έκτοτε στημένη ακόμη, όπως φρουρεί εις τον αιώνα τον άπαντα, ίνα μη αναστηθεί ο Φυσικός Άνθρωπος εκ του σαρκίου του Δούλου αυτών Καταναλωτή και αλώσει το Σύστημά τους.
ΤΕΛΟΣ.

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Από την παρουσίαση του βιβλίου «ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΛΟ» του Γιάννη Μακριδάκη στον Βόλο

Πέμπτη, Μαΐου 25, 2017
                     

  Γράφει η Λουΐζα Σολομών

Η άφιξη ενός συγγραφέα που διαβάζεις, που σου αρέσει, που είναι αναγνωρίσιμος δημιουργεί πάντα μια προσμονή και μια ανησυχία... Τον περιμέναμε το Γιάννη στο Βόλο. Είναι που μας αρέσουν τα βιβλία του, είναι που η γραφή του συνάδει με τη στάση ζωής του. Και ήρθε ζεστός, φιλικός, κάπως αμήχανος. Και όταν ενώνεται η αμηχανία αναγνώστη - δημιουργού, αρχίζει να υφαίνεται οικειότητα και ταύτιση. Και ό,τι προέκυψε ήταν μια μαγικά φιλική και ενδιαφέρουσα βραδιά.

Ήταν μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις που έχω δει. Ένας από τους λόγους ήταν αυτή ακριβώς η οικειότητα, η αμεσότητα και το ζεστό κλίμα που δημιούργησε η συνομιλία μεταξύ αναγνωστών και συγγραφέα. Ουσιαστικές, μεστές οι παρατηρήσεις, ανθρώπινη επικοινωνιακή η ατμόσφαιρα.

Ο  Αποστόλης Μωραϊτόπουλος* πόσο αυθόρμητα συγκινητικά απάντησε "ναι" στην πρόσκληση-πρόκληση του Γιάννη Μακριδάκη να μη μιλάει από κάτω, αλλά να του κάνει παρέα δίπλα του! Ανέβηκε με συστολή και όμως ήταν βαθύς γνώστης του έργου και θα τον ζήλευαν προετοιμασμένοι για την περίσταση ομιλητές. Με συγκίνησε αυτή η συνομιλία , αυθόρμητη , ανθρώπινα αμήχανη, ισότιμη. Με την ίδια απροετοίμαστη οικειότητα ανέβηκε στο βήμα με τις διστακτικές και καίριες παρατηρήσεις της η δασκάλα μου στο Γαλλικό Ινστιτούτο (που φοβάμαι μη μεταφέρω λάθος το όνομά της μετά από τόσα χρόνια), και ο πάντα εύστοχος και απολαυστικός Θωμάς Κοροβίνης. Ένιωθα δίπλα μου τον  ετοιμόλογο ομιλητή Κώστα Καλημέρη να θέλει να πάρει μέρος στην κουβέντα και να μην τον αφήνει η αφωνία, που τον ταλαιπωρούσε εκείνη την ημέρα. Ήταν η παρέα που τον ακολούθησε από την έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης και που αποδεικνύει ότι τους  ανθρώπους τους δένει η εκτίμηση, η αγάπη και η ανταλλαγή, απόψεων και συναισθημάτων. Να είστε καλά, ήταν πολύ όμορφη βραδιά. 

Δε θέλω να μιλήσω για το ίδιο το βιβλίο και τη συγγραφική ικανότητα του Γιάννη , το έκαναν πολύ καλύτερα άλλοι. Θέλω , όμως, να επισημάνω ότι τα θέματα που αγγίζει είναι αυτά που τον καίνε , που μας καίνε, που ανάμεσα στα άλλα εμπεριέχουν λυτρωτική για τον αναγνώστη κοινωνική ευαισθησία . Ένας άξονας του τελευταίου του βιβλίου είναι οι πρόσφυγες της σύγχρονης Χίου, στη φιλοξενία των οποίων συνέβαλε  ενεργά ο Γιάννης Μακριδάκης. Και αυτό το βιβλίο , λοιπόν , πέρα από τις λογοτεχνικές αρετές , μας θυμίζει  ακόμη ότι οι όμορφες ρηξικέλευθες ή παραδοσιακές θεωρίες μπορούν ήσυχα κι απλά να γίνονται πράξη.






*Αποστόλης Μωραϊτόπουλος:

«Χθες ήταν ο Μακριδάκης στον Βόλο για το καινούργιο του βιβλίο.
Τον βρήκα έξω, τον θερμοχαιρέτησα και του είπα ότι το διάβασα και μ' άρεσε πολύ.
Με πρότεινε αμέσως να το προλογίσω! Αυθόρμητα το δέχθηκα. Οποία τιμή... Μετά κρύος ιδρώτας. Έτρεμα. Η Αριστέα μου αναστατωμένη κι αυτή μου υπαγόρευε ...σκονάκια από την πίσω σελίδα. Τελικά όλα πήγαν καλά, ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΛΌ! Σ' ευχαριστώ Γιάννη.»
(από ανάρτηση στο Facebook)

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Για την Σοφία Λαμπίκη και τον Γιάννη Μακριδάκη - ηττηθήκαμε μεν αλλά δεν το βάζουμε κάτω, συνεχίζουμε...

Σάββατο, Απριλίου 09, 2016
Όταν μπαίνω στο φ/β, αυτόματα, το πρώτο που προσπαθώ είναι να βρω αναρτήσεις συγκεκριμένων ανθρώπων -λιγότερων των δακτύλων του ενός χεριού- και συγκεκριμένα τη Σοφία Λαμπίκη, τον Γιώργο Τυρίκο-Εργά, τον Μακριδάκη -που εδώ και καιρό έχει δυστυχώς σιωπήσει-, τον Χρήστο Αγγελάκο, την Κρυσταλία Πατούλη και τα ποιήματα του φίλου μου Γιάννη Τσίγκρα.

Χθες βράδυ κάθισα πάλι και περιδιάβαινα -τι άλλο-, τις αναρτήσεις της Σοφίας:
ήταν όπως πάντα μια και μία, έσταζαν αλήθεια και πικρία! Μα το σημαντικότερο είναι ότι όλες οι αναρτήσεις της είναι πρωτότυπες, τολμηρές, αθυρόστομες μα προπάντων παρέχουν και πρωτογενή πληροφόρηση, ακόμα κι όταν μιλάνε για τις γάτες ή τον σκύλο της!

Διαβάζοντας την πάλι εκείνη τη στιγμή, ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος από την οξυδέρκεια, την πικράδα όσο και την δύναμη αυτής της γυναίκας, που ήθελα να το μοιραστώ με την γυναίκα και σύντροφό μου Αριστέα:
Της λέω λοιπόν -για πολλοστή φορά- αν ποτέ μπορέσουμε να πάμε Χίο, εκτός απ' τον Μακριδάκη θα προσπαθήσουμε να συναντήσουμε από κοντά και την Λαμπίκη.

Έπειτα της διαβάζω δυνατά μια ανάρτησή της, που μόλις είχα διαβάσει, και συμπληρώνω:

το 80-90% που παίρνω απ' το φ/β είναι σχεδόν πάντα Σοφία Λαμπίκη...!

Χαρά στα παιδιά που την έχουν Καθηγήτρια!

Γιατί τα γράφω όλ' αυτά: σήμερα, μόλις πριν λίγο διάβασα αυτό απ' την Σοφία στο φ/β:

"Για να καταλάβετε τί ματαίωση υπάρχει,σιώπησε κι ο Μακριδάκης.
Δεν μπορώ να γράψω τίποτε,μου είπε στο τηλ,ηττηθήκαμε.Ναι Γιάννη,εγώ είμαι η πρώτη ηττημένη αλλά για να το βουλώσω πρέπει να με θάψουνε σε μνήμα."

Εδώ και καιρό την είχα ρωτήσει γιατί σιώπησε ο Μακριδάκης και μου απάντησε ότι αυτό το κάνει συνήθως όταν συγκεντρώνεται να γράψει καινούργιο βιβλίο, κι έτσι ησύχασα.
Τώρα μαθαίνω ότι αισθάνεται ηττημένος.

Επειδή είμαι κι εγώ ένας απ' τους ηττημένους, -που αν και μια ζωή ανένταχτος αριστερός ψήφισα Συριζα τον γενάρη του 2015 και το φέρνω βαρέως-, τους θερμοπαρακαλώ να μην το βάλουν κάτω και να συνεχίσουν, καθένας απ' το μετερίζι του, τους χρειαζόμαστε όλοι.

Όσο ζούμε προσπαθούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας, να πάμε μπροστά, όχι ο καθένας για την πάρτη του αλλά για την κοινωνία ολόκληρη.

Τα προβλήματα μεγαλώνουν και προπάντων το πελώριο θέμα των προσφύγων μεταναστών στην χώρα μας και στην Ευρώπη θα μας συγκλονίσει συθέμελα για δεκάδες χρόνια ακόμη: ήδη εμμέσως και υπογείως στρώνεται παντού το χαλί του ρατσισμού και του ανοικτού φασισμού.

Πρέπει να αντιδράσουμε πριν είναι πολύ αργά. Για τα παιδιά μας. Για τα εγγόνια μας.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Ο Χρόνης Μίσσιος ως φάρος στον δρόμο της Αριστεράς προς την Οικουμενικότητα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Παρασκευή, Οκτωβρίου 02, 2015
Ο Χρόνης Μίσσιος ως φάρος στον δρόμο της Αριστεράς προς την Οικουμενικότητα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Το προλογικό σημείωμα στην επετειακή έκδοση του βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς", που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γράμματα.


“… στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα:

Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον.

Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση”.

στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs.gr, 

“Σήμερα ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά. Αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι Αριστερά δεν παράγει τίποτα, ούτε καν πολιτικό πολιτισμό».
Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά”

Συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου στον Άρη Παπασταθη,για την εφημερίδα το Βήμα, της 20ης Ιουνίου του 2010

Δεν ήταν ούτε ο πολυτάραχος βίος του αγωνιστή, ούτε το πεζογραφικό του έργο αλλά αυτές οι φράσεις του Χρόνη Μίσιου (οι οποίες με τσίγκλισαν από τότε που τις πρωτοδιάβασα λόγω του ότι περιέγραφαν επακριβώς τα όσα είχα σκεφτεί και νιώσει κι εγώ για τη  ζωή και την πολιτική), που με έκαναν να δεχτώ το βαρύ φορτίο το οποίο μου εμπιστεύτηκε η Ρηνιώ με την τιμητική της πρόταση να γράψω ένα  σημείωμα για την παρούσα επετειακή έκδοση.

Η σκέψη και η φιλοσοφία που ανέπτυξε ο Χρόνης κατά την τελευταία περίοδο του βίου του, η ολιστική ματιά και προσέγγιση στο οικοσύστημα σε συνάρτηση με τον διαρκή αλλά πλέον σημαντικό στις μέρες μας πολιτικό προβληματισμό περί της υπόστασης και του ρόλου της αριστεράς στην καταναλωτική – καπιταλιστική εποχή  είναι κατά τη γνώμη μου η παρακαταθήκη που μας άφησε αναχωρώντας από τη ζωή.

Έχοντας λοιπόν απόλυτη σχέση με τη γη ο Μίσσιος μπόρεσε να διακρίνει και να έρθει σε επαφή με τη ρίζα όλων των σύγχρονων προβλημάτων της ανθρωπότητας, η οποία είναι η φαινομενική μεν έξοδος και απομάκρυνση του σύγχρονου ανθρώπου από το Οικοσύστημα, με ουσιαστική όμως την αποξένωσή του από Αυτό ένεκα της εισόδου του και του εγκλεισμού του, ολοένα και πιο “αεροστεγώς”, στο Χρηματοοικονομικό σύστημα.

Φαινομενική η έξοδος διότι ο άνθρωπος ως φυσικό ον ορίζεται και διέπεται από τους Νόμους και τους Ρυθμούς του Οικοσυστήματος, δηλαδή του μοναδικού αληθινού και τέλειου, ως αυθύπαρκτου, συστήματος, τους οποίους Νόμους και Ρυθμούς εξ ορισμού του ο άνθρωπος όπως και κάθε φυσικό ον δεν είναι φυσικά ικανός ούτε να παραβεί ούτε να παραβιάσει άρα δεν είναι δυνατόν ποτέ να απομακρυνθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί από το Αυτό. Παρ' όλα αυτά ο σύγχρονος άνθρωπος - καταναλωτής έχει στερήσει από τον εαυτό του την άμεση και καθημερινή επαφή με τη φύση και “ζει” πλέον σαν να μην είναι πλάσμα φυσικό αλλά ως ένας μηχανικός, άλλοτε και ψηφιακός, απομυζητής του Οικοσυστήματος. Αυτοπεριορισμένος σε περιβάλλοντα  αφύσικα, ενός συστήματος επινοημένου από τον ίδιον, άρα ατελούς και πλάνου, έχει στόχο “ζωής” μιαν αέναη ανύπαρκτη ανάπτυξη, με εργαλείο τη συνεχή κυκλοφορία του χρήματος, το οποίο έχει ορίσει ως πλούτο, εξ ου και η βάση της πλάνης του.

Ζει λοιπόν πλέον ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα σε ένα μικρό υποσύνολο του γενικού συνόλου, το οποίον όμως θεωρεί, πλανεμένος ων, ως το Όλον και αυτό έχει αποτέλεσμα αφενός να μη γνωρίζει πια και να μη μπορεί να αντιληφθεί τις αξίες τις πραγματικές, άρα ούτε τις συνέπειες επ' αυτών της κάθε μικρής και μεγάλης καθημερινής του πράξης, αφετέρου δε να έχει μεταβεί σε ένα δικής του έμπνευσης αντεστραμμένο αξιακό σύστημα με βάση το οποίο πορεύεται εκβιάζοντας συνεχώς τους φυσικούς ρυθμούς και νόμους, καταναλώνοντας εντατικά τους πόρους του πλανήτη και επιζητώντας μιαν ανάπτυξη ανυπόστατη, ως ορισμένη πέραν της μοναδικής υφιστάμενης, που δεν είναι άλλη από την αργή φυσική ανάπτυξη, μετατρέποντας συνεπώς την ύπαρξή του επί της γης σε Ύβρη και τις πράξεις του σε δαμόκλειες σπάθες , οι οποίες μέσα από τις χαοτικές διαδικασίες των δυνάμεων και των δυναμικών που συνθέτουν το Οικοσύστημα, επιστρέφουν στο μέλλον πολλαπλάσιες και καταπίπτουν επί της ίδιας της κεφαλής αυτού.

Έτσι, καταναλώνοντας άκριτα και ρυπαίνοντας ταυτοχρόνως αδιάκριτα το φυσικό περιβάλλον, το καθιστά ο σύγχρονος άνθρωπος - καταναλωτής ολοένα φτωχότερο και πιο υποβαθμισμένο αφού από τη μια απομυζεί καθημερινά δίχως να τον  αναπληρώνει στο παραμικρό, τον μοναδικό πραγματικό του πλούτο, δηλαδή τους καρπούς (κυριολεκτικά και μεταφορικά) των πλασμάτων και τους φυσικούς πόρους, τους οποίους διεκδικεί μοναχά για τον εαυτό του, και από αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων τους εκχυδαϊζει καθιστώντας αυτούς αγοραία εμπορεύματα, από την άλλη δε, με την πρακτική του αυτή εξαφανίζει δια παντός και με ρυθμούς εντατικούς τα άλλα έμβια είδη, με αποτέλεσμα να οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια προς τον ευτελισμό της ίδιας του ζωής και του Είναι του, τον τελικό κανιβαλισμό και την αυτοκαταστροφή.

Μόνον ένας άνθρωπος που μπορεί να αφουγκράζεται αληθινά τη γη, ένας άνθρωπος που έχει νιώσει τη φυσική του υπόσταση, τη θέση και τον ρόλο του ανάμεσα στα άλλα πλάσματα και τους φυσικούς πόρους, ένας άνθρωπος που έχει κατακτήσει την ωριμότητα, έχει κατανοήσει και νιώσει δηλαδή τη ματαιότητα της εκβίασης των ρυθμών της φυσικής ανάπτυξης, έχει βάλει δε στόχο ζωής να μην αλλοτριωθεί από το σύστημα, να μην το αποδεχτεί και εγκλωβιστεί εντός του αλλά να αντισταθεί αγωνιζόμενος καθημερινά για τις πραγματικές αξίες και να συμβάλλει έτσι με την προσωπική του στάση ζωής στην αλλαγή πορείας της ανθρωπότητας, την οποίαν αντιλαμβάνεται φυσικά ως ενιαίο σύνολο στη διάρκεια των αιώνων και συναισθάνεται ότι την εκπροσωπεί και έχει απόλυτη την Ευθύνη των πράξεών της κατά τα λιγοστά, σε σχέση με την ιστορία της και τον ιστορικό χρόνο, έτη του δικού του βίου, μόνον ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει από τον ανθρωποκεντρισμό που μετατράπηκε πρόσφατα σε ατομοκεντρισμό, να αποδεσμευτεί από τα στενά όρια της πλάνης του, να αποκτήσει ματιά ολιστική και να παράξει φιλοσοφία οικουμενική κάνοντας ταυτόχρονα, με συνέπεια, καθημερινή πράξη τον λόγο του.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν προφανώς ο Χρόνης Μίσσιος. Γι' αυτό και δεν δελεάστηκε ποτέ από τις δήθεν αξίες και αξιώματα, δεν “εξαργύρωσε” με θέσεις εξουσίας τους αγώνες του, παρά στάθηκε μέχρι το τέλος του κριτικός απέναντί τους και απέναντι στους φορείς, τους εκφραστές αλλά και τους εν δυνάμει εκφραστές αυτών. Γι' αυτό και δεν ικανοποιήθηκε ποτέ από την Αριστερά, ιδίως αυτή τη σύγχρονη, την αριστερά της καταναλωτικής εποχής, η οποία φαίνεται να μη μπορεί ακόμη, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια, να επανακαθορίσει την ταυτότητά της και τον ρόλο της στη “νέα” τάξη πραγμάτων και έτσι πορεύεται κακήν κακώς, από τη μια προσκολημμένη σε ανεπαρκή για την εποχή μας προτάγματα και απ' την άλλη μη διαφέροντας ουσιαστικά από τον νεοφιλελευθερισμό παρά μόνον στο ότι θέτει την (με συστημικά κριτήρια κι αυτή) “ευημερία” των Λαών, έναντι των Αγορών, ως στόχο και ως κίνητρο για τη συνέχιση της ίδιας επιθετικής πολιτικής έναντι της φύσης έως την πλήρη απομύζηση του Οικοσυστήματος.

Ο Μίσσιος ως αγωνιστής της αριστεράς αλλά κυρίως ως άνθρωπος με συναισθηματική νοημοσύνη και πλήρη συναίσθηση της προσωπικής Ευθύνης για την πορεία του κόσμου κατάφερε να φθάσει στο απώτατο σημείο στοχασμού, να δει καθαρά και να υποστηρίξει με τον δικό του τρόπο και λόγο ότι η πλήρης και ολιστική στροφή του ανθρώπου στη φύση είναι η μόνη πολιτική που ενέχει και γεννά ελπίδα για τη συνέχιση της ύπαρξής του επί της γης αλλά και της ζωής στον πλανήτη.

Η σύγχρονη αριστερά οφείλει να μπολιαστεί από τις ιδέες και την παρακαταθήκη που άφησε ο Χρόνης Μίσσιος, να ξεφύγει από το παρελθόν και τις αγκυλώσεις της, να εκσυγχρονιστεί και να αγκαλιάσει τα κινήματα που θέτουν ως πρόταγμα την αλλαγή της θεώρησης, της στάσης ζωής και την επανάστηση του αξιακού μας συστήματος, να μετατραπεί έτσι σε Οικουμενική Αριστερά για να  εκτρέψει την κοινωνία από την Ύβρη και να την οδηγήσει στην μετακαταναλωτική εποχή του σεβασμού της ζωής “απ' όπου κι αν προέρχεται”. Οφείλει να το πράξει στη μνήμη του Χρόνη Μίσσιου και όλων των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή πιστοί στις αξίες της μέχρι την τελευταία στιγμή τους, αλλά και όλων των πλασμάτων που αφανίστηκαν πέφτοντας θύματα της καταναλωτικής ματαιότητας του σύγχρονου αθρώπου, βεβαίως και για όλα τα έμβια πλάσματα που ζουν στο παρόν αλλά και για αυτά που θα ακολουθήσουν.



--------------

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Προς παραπλανημένους ΝΑΙοέλληνες - Του Γιάννη Μακριδάκη

Σάββατο, Ιουλίου 04, 2015
Προς παραπλανημένους ΝΑΙοέλληνες - Του Γιάννη Μακριδάκη
Επειδή το βέβαιον είναι ότι αυτοί που θα ψηφίσουν ναι δεν είναι μόνον οι διαχρονικά πατριδοκάπηλοι αλλά είναι και άνθρωποι καλών προθέσεων -γνωρίζω προσωπικά κάποιους-, οι οποίοι όμως είναι παραπλανημένοι και γίνονται άθελά τους πιόνια επιτήδειων που διαιρούν τις κοινωνίες για να βασιλεύουν οι ίδιοι, θα ήθελα σήμερα, παραμονή του δημοψηφίσματος να απευθυνθώ με λίγα λόγια σε αυτούς και να τους πω ότι:

Αποτελούμε όλοι μας μια κοινωνία που τα τελευταία 5 χρόνια ζει κατά κοινή ομολογία μιαν άνευ προηγουμένου οικονομική ύφεση, η οποία αυτοτροφοδοτείται λόγω των πολιτικών που ακολουθούνται και αποτελεί ένα συνεχόμενο καθοδικό σπιράλ, από τις τραγικές συνέπειες του οποίου, αργά ή γρήγορα δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς μας. Όποιος νομίζει ότι θα γλυτώσει είναι βαθιά πλανεμένος.

Υποστήκαμε όλοι μας προσβολές από πολιτικούς ανακόλουθους και κυνικούς, οι οποίοι εξυπηρετούσαν εμφανώς συμφέροντα άλλων, εξωτερικών παραγόντων και όχι των πολιτών που δήθεν υπηρετούσαν ως αιρετοί. Ανεχτήκαμε πραξικοπηματικές πολιτικές και παραβιάσεις του Συντάγματος, μέχρι και κυβέρνηση διορισμένου τραπεζίτη συνεργάτη των δανειστών. Εξευτελιστήκαμε και εκποιηθήκαμε όλοι μας όταν εξευτελίστηκε η δημοκρατία και όταν εκποιήθηκε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της κοινής μας πατρίδας. Όποιος νομίζει ότι δεν εξευτελίστηκε και δεν εκποιήθηκε ο ίδιος, είναι δυστυχώς βαθιά πλανεμένος.

Αύριο Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 περνάμε όλοι μαζί πάλι ένα ιστορικό σημείο καμπής. Εμείς και μόνον εμείς το μεθοδεύσαμε, εμείς και μόνον εμείς το προκαλέσαμε, η κοινή μας κρίση, η συνισταμένη των “θέλω” μας, οδήγησαν μέχρι εδώ. Βρισκόμαστε λοιπόν εμπρός σε ένα σαφές και διαυγές ερώτημα:

Λέμε ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών, τα χαρακτηριστικά της οποίας εγγυώνται την συνέχιση των πολιτικών που βιώσαμε όλοι μας κατά τα 5 τελευταία χρόνια;

Κανένα άλλο δεν είναι το ερώτημα παρά μονάχα αυτό. Όποιος νομίζει ότι είναι κάποιο άλλο, έχει πέσει στην παγίδα που του έστησαν για να τον χρησιμοποιήσουν για άλλη μια φορά οι εξωτερικοί παράγοντες του διχασμού και οι εγχώριοι τοποτηρητές τους που για τα συμφέροντά του ο καθένας σκούζουν από την πρώτη στιγμή ότι το ερώτημα είναι άλλο, και δη η παραμονή ή όχι της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ. Όποιος αποδέχεται ότι πράγματι αυτό είναι το ερώτημα και το διακύβευμα, όποιος προσέρχεται στην κάλπη για να ψηφίσει σε αυτό το δήθεν ερώτημα, γίνεται όμοιος με τους εγχώριους τοποτηρητές των δανειστών, εκείνους που τόσα χρόνια εφάρμοζαν και νομιμοποιούσαν στην κοινωνία μας τις πολιτικές τους και ευελπιστούν να τις συνεχίσουν μέχρι να μας εκποιήσουν εντελώς. Εμπρός δε στην ελπίδα τους αυτή και μη διστάζοντας να υπηρετήσουν για μιαν ακόμη φορά τους εντολείς τους, θέτουν από μόνοι τους και εκ του μη όντος, το ζήτημα για το οποίο τόσον υποκριτικά διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι απεύχονται.
.
Προσωπικά ψηφίζω όχι σε κάθε μορφής συμβιβασμό με την Ευρώπη ως κυνική χρηματοοικονομική ένωση. Προσωπικά δεν με καλύπτει ούτε η πολιτική της δήθεν αριστεράς του Σύριζα, ούτε φυσικά το αριστερό μνημόνιο που κατέθεσαν, ούτε καν το ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο θα ήθελα να ήταν αυτό που δεν είναι αλλά εσείς λέτε ότι είναι και θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος αν πράγματι είχατε δίκιο αλλά δεν έχετε. Παρόλα αυτά θα πάω να ψηφίσω όχι στη συνέχιση των πολιτικών εξαθλίωσης και μη σεβασμού στη δημοκρατία και στην ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Βγείτε κι εσείς από την πλάνη σας, μην γίνεστε υποχείρια πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των εγχώριων πατριδοκάπηλων και των έξωθεν διατακτών τους, σταθείτε στο ύψος της ιστορικής αυτής περίστασης και απαιτήστε κι εσείς να σταματήσει επιτέλους η αργή και βασανιστική συλλογική μας πορεία προς την υπανάπτυξη, την εκποίηση, την εξαθλίωση.

------------------

Το Χρέος... - Του Γιάννη Μακριδάκη

Σάββατο, Ιουλίου 04, 2015
Το Χρέος... - Του Γιάννη Μακριδάκη
Κάθε ερώτημα που τίθεται επιτακτικά και ζητάει απάντηση με ένα ναι ή ένα όχι, αποτελεί δίλημμα και διχάζει την πολυσύνθετη φύση του ανθρώπου, άρα, κατ’ επέκταση και τις κοινωνίες του.

Η διαρκής μάχη του νου με την ψυχή κορυφώνεται σε τέτοιες στιγμές.

Ο νους βάζει συνεχώς εμπόδια και ενεργοποιεί τον φόβο, το αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Η ψυχή πετάει ελεύθερη, δεν φοβάται, βρίσκει δρόμους και διεξόδους, δεν υποτάσσεται.

Ο νους σε περιορίζει στο άτομό σου και στο παρουσιάζει αδύναμο και ανεύθυνο, σου βγάζει μπροστά τη μικρότητά σου, νομίζεις ότι εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, σε ρωτάει, κάτσε εδώ που κάθεσαι, σε συμβουλεύει, δεν χρειάζονται αλλαγές, καλή είναι αυτή πορεία κι ας καταλήγει στον Θάνατο, τουλάχιστον πάει αργά.

Η ψυχή σε ωθεί να γίνεις πανανθρώπινος, να νιώσεις το μεγαλείο σου, ναι, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο και τη ζωή σου, σου λέει, αυτό είναι το Χρέος σου, διότι εσύ εκπροσωπείς την Ανθρωπότητα σήμερα, και έχεις Ευθύνη μεγάλη.

Ο νους επεμβαίνει ξανά και βάζει εμπρός την υποκρισία. Τότε επικαλείσαι τα παιδιά σου, σε τι κόσμο θα ζήσουν αν εσύ δεν υποδουλωθείς, αν κάνεις τον επαναστάτη, τι συνθήκες θα βρουν αν εσύ αλλάξεις πορεία και δεν την αφήσεις στην ίδια ροή. Επικαλείσαι και την πατρίδα, που δεν της αξίζει να απομονωθεί, να βγει στο περιθώριο αν εσύ πάρεις την τύχη της στα χέρια σου και δεν την αφήσεις στους άλλους όπως τη βρήκες και όπως σου μάθανε.

Η ψυχή όμως γνωρίζει καλά. Πως δυστυχώς και τα παιδιά σου για την πάρτη σου τα ‘κανες, όχι για τη δική τους, για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, για να σε κληρονομήσουν και να σε γηροκομήσουν τα ‘κανες και όχι για να τους δώσεις το δώρο της ζωής, από το φόβο σου μπρος στη σκέψη του θανάτου τα ‘κανες και όχι από τον ενθουσιασμό σου για το μεγαλείο της ζωής. Με τον νου τα ‘κανες δηλαδή τα παιδιά σου, υπολογιστικά και όχι με την ψυχή σου, αυθόρμητα.

Η ψυχή γνωρίζει πολύ καλά. Πως και την πατρίδα σου σε κάθε ευκαιρία την εκπόρνευσες, το ίδιο έχεις σκοπό να πράξεις ξανά, πως τίποτε δημόσιο ποτέ σου δεν σεβάστηκες, απεναντίας έσπευσες με κάθε ευκαιρία να το καταχραστείς, πως πάντοτε την εκποίηση του αληθινού πλούτου προς απόκτηση πλασματικού πλούτου χρήματος είχες στον νου σου.

Ο νους δουλεύει με γνώμονα την αξία του χρήματος, σπέρνει τον φόβο, επενδύει στη μικρότητα, στον εγωισμό, στην αυτοσυντήρηση, και στην υποκρισία.

Η ψυχή πλανάρει σε άλλο αξιακό σύστημα και αποφασίζει ελεύθερα, οικουμενικά, με αξιοπρέπεια, για το μεγαλείο της Ύπαρξης, για την Ευθύνη και για το Χρέος της να αλλάξει τον Κόσμο.

Οι Έλληνες, λαός που είχε την τύχη να μπορεί να διαβάσει από το πρωτότυπο έναν Καζαντζάκη, καλούνται ξανά αυτή την ιστορική στιγμή, έστω και με αυτούς τους όρους, να αναμετρηθούν σε κοινή πανανθρώπινη θέα στην αιώνια μάχη του νου με την ψυχή τους, καλούνται να φανούν αντάξιοι των νεκρών τους και άξιοι των παιδιών τους, καλούνται να αποδείξουν ότι η λοβοτομή του καταναλωτισμού δεν πέτυχε σε όλους και δεν τους ισοπέδωσε, ότι στην πλειοψηφία τους έχουν παραμείνει άνθρωποι ψυχωμένοι και έχουν συναισθήματα κι άλλα εκτός τον φόβο.

ΥΓ

Προσωπικά, δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι οι μη λοβοτομημένοι και οι ψυχωμένοι συμπολίτες μου αποτελούν πλειονότητα, διότι τη γνωρίζω πολύ καλά, εμπειρικά και γνωστικά την κοινωνία των νεοελλήνων καταναλωτών. Είτε είναι λεγόμενοι δεξιοί και απολιτίκ, που θα ψηφίσουν ναι, είτε είναι λεγόμενοι αριστεροί που θα ψηφίσουν όχι, η συντριπτική τους πλειονότητα είναι υπόδουλοι του νου τους και ενός συστήματος ευτελισμένων αξιών το οποίο υπηρετούν τυφλά. Παρ’ όλα αυτά το ΟΧΙ αυτό, έστω και έτσι, μισερό, μη καθαρό, ένα όχι που μπορεί ξανά να οδηγήσει σε ένα ναι, είναι ένα βήμα προς τα εμπρός, αυτό αναγνωρίζω.


-------------------

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Ήλιος με δόντια - Γιάννης Μακριδάκης

Κυριακή, Μαρτίου 22, 2015
Αν φτιάξουμε μια συνταγή στην οποία:
1)Παίρνουμε σαν βάση ένα άγνωστο στους πολλούς πολεμικό συμβάν στη Χίο, που συνέβη τον Φεβρουάριο το 1944. Στο λιμάνι της Χίου έχει αγκυροβολήσει ένα σουηδικό πλοίο υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού, με σκοπό να φέρει τρόφιμα στο νησί. Οι Βρετανοί, θεωρώντας ότι μεταφέρει καύσιμα για τους Γερμανούς κατακτητές, επιτίθενται και βομβαρδίζουν το πλοίο. Εκείνη τη μέρα 16 άνθρωποι σκοτώνονται ενώ πολλοί τραυματίζονται. Αυτές οι απώλειες ήταν για το νησί οι μεγαλύτερες από τις έως τότε καταστροφές που είχαν φέρει στο νησί οι ίδιοι οι Γερμανοί κατακτητές!, 
2)Ανακαλύπτουμε και περιγράφουμε την ιστορία του λιμανιού της Χίου, τη ζωή γύρω από αυτό, την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, με την φτωχολογιά αποκλεισμένη μέσα στο Κάστρο και τους υπόλοιπους έξω απ' αυτό, στο περίφημο Τρίγωνο και γύρω απ' το λιμάνι, όπως ήταν τότε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τέλος 
3)Αναφερόμαστε και στην παρουσία του Αγγλικού παράγοντα αλλά και του αντιστασιακού κινήματος ενάντια στον κατακτητή,

τότε με τα παραπάνω, ένας συγγραφέας, το πολύ-πολύ που μπορεί να γράψει, είναι ένα αξιόλογο ιστορικό αφήγημα ή ιστορικό μυθιστόρημα. Όμως στον Γ.Μ. αυτά τα συστατικά δεν αρκούν, έτσι προσθέτει τα παρακάτω 4) και 5).

4)Τώρα προσθέτουμε στη συνταγή το απαραίτητο και αναζωογονητικό καρύκευμα, δηλαδή το κοινωνικοπολιτικό πρόταγμα, ή το μήνυμα που θέλει να υπηρετήσει το βιβλίο, τον βασικό λόγο για τον οποίο αξίζει  κανείς να κάνει τον κόπο να γράψει ένα βιβλίο -αν και πολλοί συγγραφείς το αρνούνται αυτό-, εφευρίσκοντας έναν ήρωα περιθωριακό, θηλυπρεπή, κατατρεγμένο, που ξεχωρίζει απ' τη μάζα σαν την μύγα μέσα στο γάλα, που βολοδέρνει μια ζωή προπιλακιζόμενος και απορριπτόμενος από τον κοινωνικό του περίγυρο - μια καθαρή περίπτωση Bulling όπως αυτή που βιώσαμε πρόσφατα στην τραγική περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη απ' την Κρήτη. Έτσι το καθαρό μήνυμα εδώ του Γ.Μ. είναι να καυτηριάσει αυτή την συμπεριφορά του περίγυρου και της κοινωνίας γενικότερα, απέναντι σ' αυτά τα υπερευαίσθητα, ξεχωριστά και περιθωριακά άτομα.

5)Τέλος δεν έχουμε παρά τελευταία να προσθέσουμε το απαραίτητο λαδάκι στην συνταγή μας, στην περίπτωσή μας, μια εκπληκτική μυθοπλασία και μια μαεστρική οργάνωση της ύλης, ένα μαστερ-πλαν όπως θα λέγαμε ελληνιστί. Στο βιβλίο αυτό, είναι τόσο πειστική η μυθοπλασία και η οργάνωση της ύλης, που ενώ το διαβάζεις όλο, διαβάζεις και την τελευταία σελίδα του συγγραφέα, στην οποία ο ίδιος επεξηγεί ποια απ' όλα αυτά που διαβάσαμε ήταν υπαρκτά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα, έχεις άρνηση να αποδεχθείς ότι π.χ. ο Κωσταντής δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά!

Την παραπάνω συνταγή μόνο ένας ταλαντούχος και προικισμένος μάστορας του Λόγου της Ζωής και της Γραφής σαν τον Γιάννη Μακριδάκη, μπορούσε να επιλέξει και με επιτυχία να πραγματοποιήσει. Έτσι λοιπόν ο Γ.Μ., για άλλη μια φορά κεντώντας  διπλοβελονάκι γράφει το υπέροχο "Ήλιος με δόντια"!

Τελείωσα το βιβλίο μόλις 2 μέρες πριν ανακαλύψουν το πτώμα του αδικοχαμένου παιδιού του Βαγγέλη Γιακουμάκη από την Κρήτη. Δεν περίμενα τόσο σύντομα και τραγικά  να επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις σαν αυτές που αναφέρονταν στο βιβλίο, κοντολογίς δεν περίμενα τόσο γρήγορα να επιβεβαιωθούν οι φόβοι του συγγραφέα. Έτσι κατάλαβα πιο βαθιά μέσα μου τον πόνο και τα βάσανα που βίωσε ο δυστυχής Βαγγέλης, ίδια κι όμοια μ' αυτά που βίωνε τόσα χρόνια κι ο ήρωας Κωσταντής του βιβλίου. Αυτό συνετέλεσε στο να καταλάβω το μεγαλείο του συγγραφέα, -που άλλωστε αυτός είναι μεταξύ των άλλων κι ο ρόλος του-, να προβλέπει, να αναλύει και να καυτηριάζει το κακό.

Έτσι την αποφράδα εκείνη Κυριακή, στις 15/3/2015, ένοιωσα την ανάγκη να γράψω την παρακάτω ανάρτηση:

Δεν πέρασαν παρά μόνο 7 λεπτά και είχα την τιμή, να μου απαντήσει προσωπικά ο ίδιος ο συγγραφέας:


Ήταν σωστό που -κατά τύχη- διάβασα πρώτα το βιβλίο αυτό και μετά τη "Η μητέρα του σκύλου" του Π. Μάτεσι, -βιβλίο αληθινά κλασσικό για την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία-, που αναφέρεται επίσης στο ίδιο θέμα το bulling και έτσι μπόρεσα λογοτεχνικά να πάω, απ' τον θετικό στον υπερθετικό βαθμό αξιολόγησης των δυο βιβλίων. Είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρος πως το βιβλίο "Η μητέρα του σκύλου" του Π. Μάτεσι, απετέλεσε τον μπούσουλα ή την αφορμή για την συγγραφή αυτού του βιβλίου.

Δεν θέλω να μαρτυρήσω πολλά πράγματα ακόμη από την υπόθεση του βιβλίου. Θέλω να πω μόνο, πως για μένα και αυτό όπως και τα άλλα 3 βιβλία του που διάβασα, δηλαδή "Τη δεξιά τσέπη του ράσου", "Η άλωση της Κωσταντίας", και "το ζουμί του πετεινού", αποτελούν πολύτιμα μαργαριτάρια στο βιβλιοιστορικό μου ρεπερτόριο.

Και σ' αυτό του το βιβλίο, η φαντασία και η ευρηματικότητα του Γ.Μ στην μυθοπλασία. όπως προανέφερα, είναι κάτι που σε καθηλώνει. Κι όλο αυτό είναι συνδυασμένο με ιδιαίτερο σεβασμό και με απόλυτη συσχέτιση με την ιστορική πραγματικότητα. Έτσι ο αναγνώστης πληροφορείται τη φυσιογνωμία μιας ολόκληρης βιωμένης ιστορικής μνήμης, όπως την καταστροφή της Σμύρνης, τη δικτατορία του Μεταξά, την ζωή στην κατοχή, ακόμη και τη τοπική λαϊκή αντίσταση στη Χίο αλλά και τη σχέση των Άγγλων μ' όλα αυτά. Όταν τα βάλεις όλ' αυτά όπως ο Γ.Μ. μαστορικά μαζί, τότε παράγεις σαν αποτελέσματα έναν τέλειο μύθο και μια σφιχτή πλοκή όπως συμβαίνει κατά κόρον στο βιβλίο αυτό. Και όλο αυτό το σκηνικό συνδυάζεται με την ζωή του βασικού ήρωα Κωνσταντή, που βέβαια δεν έχασε τη ζωή του, αλλά παραφρόνησε όταν είδε ανάμεσα στους νεκρούς του βομβαρδισμού τον θετό του ουσιαστικά πατέρα τον Μαστρο-Μιμήκο, -που άτυπα τον υιοθέτησε- και τον μόνο άνθρωπο που αγαπούσε, τον Απόστολο. Για όλα αυτά τα γεγονότα, αφήνει τον Κωσταντή ο συγγραφέας σε πρώτο πρόσωπο να ανασυνθέσει στη μνήμη του, μιλώντας κάθε Σάββατο ξανά και ξανά μπροστά στον καθρέφτη, με ένα λόγο αστείρευτο, χειμαρρώδη, προσπαθώντας να ξαναθυμηθεί τι ακριβώς συνέβη.

Αυτό όμως που μοιάζει να τον ενδιαφέρει δεν είναι  μόνο  η ιστορία  και η καταγραφή ενός σχεδόν άγνωστου στους πολλούς πολεμικού συμβάντος στο λιμάνι της Χίου αλλά η παρουσίαση του παράδοξου ήρωα του. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να σκηνοθετήσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής και της κοινωνίας και τη σχέση του ομοφυλόφιλου ήρωα μαζί τους που φτάνει τελικά να γίνει αποδεκτός τόσο από μια αντιστασιακή ομάδα όσο και από την ίδια την εκκλησία, γεγονός που από μόνο του προκαλεί με την αντίφασή του. Τι είναι τελικά ο Κωνσταντής; Είναι ένας άνθρωπος που καταφέρνει από αποδιοπομπαίος τράγος  της μικρής κοινωνίας να γίνει ακόμη και ιερέας παρά τη γνωστή του ιδιαιτερότητα ή ένα πρόσωπο ψυχικά διαταραγμένο που βιώνει μια σκληρότητα από την κοινωνία γύρω του, έναν παρανοϊκό εγκλεισμό στους  ηθικούς κώδικες της εποχής του και στην προσωπική του διαταραχή;  Και το ίδιο το βιβλίο είναι τελικά η συνειρμική αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας που χάνεται στη δίνη της ιστορικής πραγματικότητας ή η καταγραφή των παράπλευρων απωλειών που οι κοινωνικοί κώδικες της ηθικής μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου έφεραν και πόσο διαχρονικές μπορεί να είναι αυτές;[από την Τέσυ Μπάιλα]


Για τον Γιάννη Μακριδάκη

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, είναι σήμερα μόνο 40 χρονών, και έχει γράψει ήδη 11 επιτυχημένα βιβλία. Όμως ο Γ.Μ. δεν είναι μόνο ένας επιτυχημένος συγγραφέας, είναι συγχρόνως βιοκαλλιεργητής, ακτιβιστής, στοχαστής, πολιτικός σχολιαστής, έχει φτιάξει το απλεπιστήμιο, είναι ένας πανεπιστήμων με την αρχαιοελληνική αριστοτελική έννοια του όρου, με το δικό του όραμα, την δικιά του ουτοπία. Προσωπικά, εκτιμώ απεριόριστα τον Γ.Μ. και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το λογοτεχνικό του έργο. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι συμφωνώ σε όλα μαζί του -ιδίως σε κάποιους από τους πολιτικούς σχολιασμούς του.

Η εκτίμησή μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, όταν πληροφορήθηκα προχθές ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει σε εκδήλωση του Ιανού. Ιδού το κείμενο που παραθέτει ο ίδιος:
«Μου τηλεφώνησε ο υπεύθυνος του Ιανού και μου είπε ότι θέλουν να μου κάνουν αφιέρωμα. Έχουν κάνει, είπε, αφιερώματα σε πολλούς γνωστούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς, μου τους απαρίθμησε κιόλας έναν προς ένα και μία προς μία και κατόπιν με ρώτησε αν θέλω να πάω κι εγώ, και πότε.
Τον ευχαρίστησα τον άνθρωπο που με σκέφτηκε αλλά του απάντησα ότι έχω ιδεολογικό πρόβλημα με τον Ιανό, δεν συμφωνώ με τις πρακτικές, τις οποίες μαθαίνω από διάφορες καταγγελίες του σωματείου εργαζομένων στον χώρο του βιβλίου, ότι εφαρμόζει ο ιδιοκτήτης του στους εργαζόμενους, συνεπώς δεν μπορώ να δίνω άλλοθι σε αυτές με την παρουσία μου εκεί, άρα ότι δεν θέλω να μου κάνουν αφιέρωμα.
Με ευχαρίστησε κι αυτός και μου είπε ότι αυτήν ακριβώς την απάντηση περίμενε από μένα…
Καλό αυτό.
Το καταγράφω το περιστατικό επειδή όλα αυτά πρέπει να καταγράφονται. Προς γνώση των πάντων. Διότι αυτό που θίγεται όλα αυτά τα χρόνια είναι η αξιοπρέπειά μας και έχουμε χρέος να την υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο αλλά και να στηρίζουμε έμπρακτα όσους την υπερασπίζονται και όσους δέχονται επιθέσεις επ’ αυτής».
Τελευταία πληροφορήθηκα ότι το ίδιο έκανε και ο δικός μας Κοροβίνης, μπράβο λοιπόν και σ' αυτόν!

Προσωπικά τον γνώρισα πέρυσι όταν ήρθε να μιλήσει για το κίνημα του Νερού  στον Βόλο και του έσφιξα το χέρι. Του υποσχέθηκα ότι αν μπορέσω οικονομικά, θα προσπαθήσω φέτος το καλοκαίρι να τον επισκεφτώ στην Χίου, στο μούρκι του. Ελπίζω να τα καταφέρω και να έχει το χρόνο να με δεχτεί έστω για λίγο.

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος (AMOR)

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

«Αντί Στεφάνου» ή αλλιώς Αντί Ανάπτυξης, σύμφωνα με τη Κρυσταλία Πατούλη, για το νέο Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Κυριακή, Φεβρουαρίου 15, 2015
«Αντί Στεφάνου» ή αλλιώς Αντί Ανάπτυξης, σύμφωνα με τη Κρυσταλία Πατούλη, το νέο Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη
Μία κωμική όσο και σοκαριστική νουβέλα «πολιτισμικής φαντασίας», από τον φυσικό καλλιεργητή - ερευνητή - συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη και τις εκδόσεις Εστία, που εισάγει τη νεοελληνική λογοτεχνία στη μετακαταναλωτική εποχή της ανθρωπότητας, θα βρίσκεται τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015 στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Μάλλον το Χάος φρόντισε να συμπέσει ημερολογιακά, η έκδοση του 10ου αυτού βιβλίου του συγγραφέα, με τη μέρα γενεθλίων της μάνας του, στην οποία είναι και αφιερωμένη -όπως έγραψε ο ίδιος στον προσωπικό του ιστότοπο- αλλά και συγκυριακά με τη μέρα των ιστορικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της μάνας γης - της χώρας μας, με μια Ευρώπη σκαιού μέλλοντος.

Ένα συγγραφικό έργο Αντί Ανάπτυξης, ή αλλιώς «Αντί Στεφάνου», όπως προφητικά ίσως τιτλοφορείται, αφού μάλλον υπονοείται στις σελίδες του ως ο μόνος τρόπος για να μην ετοιμάσουμε τα…  στέφανα του πλανήτη.

Στέφανος ονομάζεται ο ήρωας του βιβλίου, ο οποίος παρατά την Ιατρική για να ταξιδέψει σε Κίνα, Ινδίες και Ιαπωνία, για να εγκατασταθεί κατόπιν στο κτήμα του παππού του επιδιδόμενος στην φυσική καλλιέργεια της γης, αντισυμβατική όσο και αδιανόητη για τους συμπολίτες του στο μικρό νησί όπου ζει.

Διάγει δε τον βίο του τόσο λιτά ως προς την χρήση φυσικών πόρων, που η κοινωνία γύρω του παρερμηνεύοντας τις κατά γενική ομολογία πρωτόγονες συνήθειές του, καταλήγουν να τον χαρακτηρίσουν ως ανισόρροπο ή ακόμη και χυδαίο "φιλόσοφο του πρωκτού" αφού σύντομα νιώθουν και να απειλούνται από αυτόν λόγω της αλλοπρόσαλλης δράσης του εντός κοιμητηρίου, όπου πρόσφατα έχει διοριστεί ως νεκροθάφτης.

Πάνω από τον τάφο της μάνας του, το μόνο τάφο που θα προλάβει να σκάψει στην ολιγοήμερη θητεία του ως νεκροπομπός, η Λεμονιά θα τον κάνει τσακωτό! Άναυδη θα τρέξει το δίχως άλλο έξαλλη να τον διαπομπεύσει αμέσως κατά την κρίση της.

Τα νέα φυσικά κάνουν όχι μόνο το γύρο του νησιού αλλά και υπερατλαντικό τηλεφωνικό ταξίδι για να φτάσουν στ’ αυτιά του ζάμπλουτου και συντηρητικού θείου του, ενώ παράλληλα η φαντασία όλων οργιάζει.

Ένας νέος ήρωας εισβάλλει από την… πίσω πόρτα της λογοτεχνίας αλλά και της ζωής μας, για να γεμίσει υγιή παράσιτα την οπτική οθόνη του σύγχρονου μέσου καταναλωτή. Ένας νέου τύπου αποδιοπομπαίος τράγος καθρεφτίζει άθελά του τη μοιραία αποπομπή του ίδιου του συστήματος από τον εαυτό του.
Θα υποψιαστούμε το έως και διαστραμμένα αντεστραμμένο είδωλό μας στον καθρέφτη του; Ή θα πορευτούμε «Αντί Στεφάνου» και αρνούμενοι να ανανοηματοδοτήσουμε τη ζωή και το θάνατο; Η απάντηση έρχεται, αφού γυρίσουμε όπισθεν και την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Κι εύχομαι όχι την τελευταία μαρμάρινη σελίδα της ιστορίας μας.-


***
Μετά από 3 μυθιστορήματα και 2 ιστορικά βιβλία, η 5η νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη: "Αντί Στεφάνου", εκδόσεις Εστία – 2015
Δεν ευδοκίμησε τελικά ως νεκροθάφτης στη θέση του Ευταξία ο Στέφανος ο Λαδικός. Μοναχά μία κηδεία πρόλαβε να διεκπεραιώσει και αυτή ήταν της μητέρας του. Διότι η Πάτρα, εκ του Κλεοπάτρα, Λαδικού, το γένος Κουμά, η επονομαζόμενη και Ξυλαγγούρω κάποτε, όταν ήταν ακμαία, υπό των ζηλοφθόνων γυναικών της μικράς νήσου, απεβίωσε αιφνιδίως σε ηλικία 66 ετών, πιθανότατα από ανακοπή καρδιάς σύμφωνα με τη γνωμάτευση του αγροτικού γιατρού, τρεις μόλις μέρες αφότου ανέλαβε καθήκοντα εντός νεκροταφείου ο μοναχογιός της. Έγειρε το κεφάλι της αριστερά σαν λαβωμένο πουλάκι, όπως καθόταν στο κατώφλι του σπιτιού της το απόγευμα της Δευτέρας 19ης Μαΐου και ξεψύχησε ήσυχα. Σαν να αποκοιμήθηκε γλυκά κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Είχε και ένα απολύτως εμφανές όσο και αινιγματικό μειδίαμα στα χείλη της, το οποίο αν και κατά κόρον ερμηνεύτηκε ως αδιάψευστο τεκμήριο του ότι έφυγε από τη ζωή ικανοποιημένη, ίσως να ήταν τελικά μόνον επιτιμητικό αφού, όπως πικρόχολα αποφάνθηκε και ο περιπτεριούχος καπετάν Παράσχος Ψιλάκης κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι του απογοητευμένος από την απολύτως πλέον διακριτή κοινωνική της νήσου παρακμή, η μακαρίτισσα ίσως προείδε λόγω μιας πιθανής προθανάτιας έκλαμψης τα όσα αλλοπρόσαλλα επακολούθησαν την έξοδο αυτής.

Πρόδρομος μιας μετακαταναλωτικής εποχής ή εντελώς ανισόρροπος ήταν τελικά ο νεκροθάφτης Στέφανος Λαδικός; Η κοινωνία του μικρού νησιού πάντως δεν μπόρεσε να αποδεχτεί τις δράσεις του εντός νεκροταφείου και τις απόψεις του περί σαρκίου των νεκρών, και έτσι τον απέπεμψαν σύντομα από το πόστο του.

Μια νουβέλα που αφηγείται με μπρίο τη σχάση ανάμεσα στο ιερό και το γελοίο, το σύστημα της τοπικής κοινωνίας και το οικοσύστημα της φυτοκοινωνίας.
(Στο εξώφυλλο έργο του ζωγράφου Δημήτρη Τράγκα από τη σειρά σχεδίων Ο ταξιδευτής, γραφίτης σε χαρτί.)
 
***

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό Α. Τσίπρα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Σάββατο, Φεβρουαρίου 07, 2015
Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό Α. Τσίπρα - Του Γιάννη Μακριδάκη
Αγαπητέ Πρωθυπουργέ, κ. Αλέξη Τσίπρα, πρώτη φορά απευθύνομαι έτσι σε Πρωθυπουργό του νεοελληνικού κράτους αφού όλους τους προηγούμενους από εσάς, τους οποίους έζησα, μόνον αγαπητούς δεν μπορούσα να τους προσφωνήσω. Πολύν καιρό ήθελα να σας γράψω, πολύ πριν εκλεγείτε Πρωθυπουργός αλλά συνεχώς το ανέβαλα μέχρι που ήρθε προφανώς η κατάλληλη ώρα.

Δεν θα μακρηγορήσω, ούτε και θα γράψω αναλυτικά τις σκέψεις μου. Μοναχά θα σας πω ότι το πράγμα άρχισε να φαίνεται ολοκάθαρα πια, από τότε που ο Κ. Σημίτης ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας διαλάλησε το περίφημο: “Εκσυγχρονιζόμαστε, γινόμαστε Ευρώπη. Τα κουρεία θα γίνουν κομμωτήρια και τα καφενεία καφετέριες”. Από τότε, όλοι όσοι αγαπήσαμε την διαφορετικότητα της κάθε πατρίδας μέσα στο παγκόσμιο στερέωμα αρχίσαμε να θρηνούμε για την διαφαινόμενη ισοπέδωση, που είχε ήδη αρχίσει να επελαύνει ταχύτατα σε όλα τα επίπεδα, από τη φύση μέχρι τον πολιτισμό, μέχρι την οικονομία και τον άνθρωπο, τον οποίον ομογενοποίησε αποπροσανατολίζοντάς τον και καθιστώντας τον χυδαίο καταναλωτή του οικοσυστήματος δηλαδή του εαυτού του.

Η πατρίδα μας, πάμπλουτη σε φυσικούς πόρους, σε φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο, σε ανθρώπινο δυναμικό, η χώρα αυτή που κατοικούνταν μέχρι πριν μερικές δεκαετίες από ανθρώπους με τσαγανό, σοφία και απίστευτη ευρηματικότητα, προσόντα ανεπτυγμένα λόγω του γεωφυσικού ανάγλυφου και του κλίματος, ανθρώπους οι οποίοι ένιωθαν τον πλούτο που τους περιέβαλλε και που κατείχαν, το εξέφραζαν δε ως “ήμασταν πλούσιοι, όλα τα είχαμε, μόνο λεφτά δεν είχαμε”, δέθηκε ξαφνικά στο άρμα του καταναλωτισμού και της Γερμανίας, παραδόθηκε στα δανεικά ευρώ και μετατράπηκε σε έναν κακομοίρη φτωχό δήθεν και προβληματικό συγγενή μιας ανιστόρητης και αποικιοκρατικής ευρωπαϊκής ένωσης, με την ευθύνη βέβαια να βαραίνει απόλυτα τους γερμανόδουλους ιδιοτελείς πολιτικούς νάνους που κυβέρνησαν έως πριν λίγες μέρες πριν από εσάς, ως τοποτηρητές της Γερμανίας επί εδάφους ελληνικού.

Δεν σκοπεύω αγαπητέ Πρωθυπουργέ, κ. Αλέξη Τσίπρα να αναλωθώ ούτε σε αυτούς ούτε στα έργα και τις ημέρες τους. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι το εξής:

Ανήκω σε αυτούς που δεν ψήφισαν τον Σύριζα αλλά ανακουφίστηκαν από την εκλογική του επικράτηση λόγω φυσικά της εξαφάνισης από το οπτικό πεδίο και τις ζωές μας της ακροδεξιάς αμορφωσιάς, ακαλαισθησίας, αναξιοπρέπειας και των εκφραστών αυτής. Δεν ψήφισα τον Σύριζα για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Διότι ενώ έβλεπα πεντακάθαρα ότι έχετε, το κόμμα και εσείς προσωπικά ως νέος άνθρωπος και πολιτικός, την μέγιστη ιστορική ευκαιρία να εμπνεύσετε την κοινωνία, να την ξεκολλήσετε από τον βούρκο της ευτέλειας και να την οδηγήσετε ξανά προς τις πραγματικές αξίες, δίνοντας το παράδειγμα σε όλο τον “πολιτισμένο” δυτικό κόσμο, με πίκρα διαπίστωνα συνεχώς ότι εσείς δεν το βλέπετε καθόλου έτσι αλλά έρχεστε μοναχά ως διορθωτές του υφιστάμενου συστήματος και όχι ως ριζοσπαστικοί αμφισβητίες αυτού.

Ήρθατε όμως στην εξουσία, σας έφερε ο λαός που μέχρις εδώ ήταν έτοιμος για αλλαγές, πολύ καλώς έκρινε και έπραξε, ήταν αυτό ένα τεράστιο βήμα προόδου και ελπίδας για επαναφορά τουλάχιστον των αξιών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης στην ζωή μας. Ήρθατε λοιπόν στην εξουσία και ξεκινήσατε με το καλημέρα και με τσαγανό, όπως φαίνεται, μια διαπραγμάτευση, η οποία όμως τελεί υπό τους όρους, τους ορισμούς και τα όρια του υφιστάμενου καταστροφικού για τους ανθρώπους και για το οικοσύστημα χρηματοοικονομικού συστήματος και της ανιστόρητης γερμανοκρατούμενης ευρωπαϊκής ένωσης.

Βρισκόμαστε τις μέρες αυτές εμπρός στην σκληρή στάση των Γερμανών και των εθελόδουλων πολιτικών των άλλων κρατών της Ευρώπης, οι οποίοι ακόμη κρατούν τις καρέκλες τους σε αντίθεση με τους Έλληνες ομοίους τους, τους οποίους εξαφανίσαμε ανεπιστρεπτί εύχομαι.

Αυτή η σκληρή στάση όλων δείχνει πεντακάθαρα ότι η Ευρώπη, όπως και όλος ο δυτικός καταναλωτικός “πολιτισμός”, δεν έχουν κανένα μέλλον αγαπητέ Πρωθυπουργέ. Δείχνει ότι οδεύουν προς την τελική αυτοκαταστροφή δια του κανιβαλισμού, αφού όμως πρώτα θα αφανίσουν όλα τα υπόλοιπα πλάσματα και το οικοσύστημα.

Η ιστορική λοιπόν παγκόσμια ευκαιρία που έχετε αγαπητέ Πρωθυπουργέ κ. Αλέξη Τσίπρα, είναι να αποτελέσετε έμπνευση για την ελληνική κοινωνία, η οποία μπορεί να γίνει η πρώτη του δυτικού κόσμου που θα περάσει σταδιακά σε μια μετακαταναλωτική εποχή, η οποία έχει ήδη αρχίσει να αχνοφέγγει ούτως ή άλλως για την ανθρωπότητα.

Τα στάδια της πορείας αυτής είναι συγκεκριμένα.

Καμία υπαναχώρηση και παύση κάθε διαπραγμάτευσης εντός του γερμανικού μοντέλου διακυβέρνησης της Ευρώπης, αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση του κεφαλαίου, με όλες τις απαραίτητες οικονομικού χαρακτήρα άμεσες πολιτικές  ενέργειες που συνεπάγεται κάτι τέτοιο ώστε να γίνει όσο πιο ομαλά η μετάβασή μας (κρατικοποίηση τραπεζών, κόψιμο εθνικού νομίσματος, κατάργηση όλων των άμεσων φόρων και έμμεση φορολόγηση της κατανάλωσης κλπ), πολιτική κινήτρων στους Έλληνες πολίτες ώστε να ενθαρρυνθούν να εγκαταλείψουν τις μεγαλουπόλεις, τα γήπεδα δηλαδή του καταναλωτισμού, που τους καθιστά ασθενείς και χειραγωγούμενους, ανασφαλείς και έρμαια των πολυεθνικών και να εγκατασταθούν ξανά στην ελληνική επαρχία, πλάι στους φυσικούς πόρους και την παραγωγή, πλάι στον πλούτο δηλαδή τον αέναο, ταυτοχρόνως στροφή σε μία ανάπτυξη ήπια, που να σέβεται το φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο αλλά και την κλίμακα κάθε τόπου, στροφή δηλαδή σε πολιτικές σμίκρυνσης και όχι πλέον γιγαντισμού, σε προτάσεις που θα αποτελέσουν όλες μαζί ένα γιγάντιο αναπτυξιακό έργο κάνοντας την Ελλάδα ένα άθροισμα μικρών παραδείσων φύσης πολιτισμού και συμβατής επιχειρηματικότητας, ταυτόχρονη παροχή παιδείας και όχι πλέον εκπαίδευσης, για την συνειδητοποίηση της φυσικής υπόστασης των Ελλήνων πολιτών, για την διαχείριση και την αναπλήρωση του αμύθητου και αειφόρου πλούτου της πατρίδας μας, για την επανάστηση του αξιακού μας συστήματος, για την επανασύνδεσή τους με την φιλοσοφία, την υγεία, τη ζωή.

Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για όλα αυτά αγαπητέ Πρωθυπουργέ κ. Αλέξη Τσίπρα, έχω άλλωστε ήδη γράψει πολλά επ’ αυτών καθ’ όλα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Δεν θα συνεχίσω όμως άλλο. Θα κλείσω λέγοντάς σας μόνον ότι ουτοπία είναι να πιστεύεις σε ένα τεχνητό ανθρώπινης νόησης και κατασκευής σύστημα και να παλεύεις να το τελειοποιήσεις, ενώ ρεαλισμός και μάλιστα απόλυτος είναι να πιστεύεις στο μόνο αυθύπαρκτο και αληθινό σύστημα, το οικοσύστημα, να το συνειδητοποιείς και να μην εκβιάζεις τους Νόμους του, οι οποίοι διέπουν κι εσένα ως πλάσμα φυσικό διότι κάθε τέτοια σου ενέργεια έχει συνέπειες που δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο ολόγυρά σου.

Ας βγούμε αγαπητέ Πρωθυπουργέ κ. Αλέξη Τσίπρα από τον φαύλο κύκλο του χυδαίου καταναλωτισμού και ας πάρουμε τη ζωή και την πορεία εξαρχής, ας δείξουμε τον δρόμο στην Ευρώπη αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα των καταναλωτών. Αν πετύχουμε θα ζήσουμε ευτυχείς και με ευημερία, αν αποτύχουμε θα πεθάνουμε αξιοπρεπείς. Σε καμία περίπτωση δεν θα βγούμε χαμένοι.

Γιάννης Μακριδάκης

~~~§§§~~~

(Προσωπικά, συμφωνώ με τα περισσότερα. Έχω μόνο να κάνω 2 παρατηρήσεις:
1) Η προτελευταία παράγραφος, θέλει επαρκεί εξήγηση. Στο "μόνο αυθύπαρκτο και αληθινό σύστημα, το οικοσύστημα", ανοίκει κι ο ανθρώπινος νους, η περιέργειά του, η αναζήτηση του άγνωστου, άρα και το να εκβιάζει "τους Νόμους του" είναι μέρος της ίδιας του της φύσης, μέρος του αυθύπαρκτου συστήματος!. Άρα η απόφαση για αποανάπτυξη, ή για ανάπτυξη μικρής κλίμακας, για επιστροφή στις μικρές κοινότητες, στο χωριό κλπ. είναι καθαρά θέμα Πολιτικό και συνάμα Ηθικό και όχι αποδοχή της ύπαρξης Απόλυτων Νόμων που διέπουν το οικοσύστημα!
2) Δεν είναι πάντα σωστό να θέτουμε όλα τα θέματα μαζί στα οποία πιστεύουμε την ίδια χρονική (ιστορική) στιγμή, αλλά πρέπει να βάζουμε προτεραιότητες. Αυτή τη στιγμή πρωτεύει το θέμα της "αποχώρησης από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση του κεφαλαίου" και της μη υπαναχώρησης στις ιταμές προκλήσεις της γερμανόδουλης ευρώπης. Το άλλο θέμα μπορεί να είναι για μια μερίδα ανθρώπων -όπως και για μένα- πολύ βασικό, όμως την παρούσα στιγμή δεν είναι το Κύριο!
AMOR 7/2/2015)


------------------

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Εκλογική κρησάρα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Κυριακή, Ιανουαρίου 11, 2015
Εκλογική κρησάρα - Του Γιάννη Μακριδάκη
Αυτές οι εκλογές θα είναι οι πλέον ευκρινείς από όλες όσες έλαβαν χώρα κατά τα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Θα δούμε πεντακάθαρα πόσο τοις εκατό των Ελλήνων πολιτών είναι:

α) μαζόχες, νοικοκυραίοι, ιδιοτελείς και υποκριτές πατριδοκάπηλοι, θύματα εκ πεποιθήσεως ψηφίζοντας τον Σαμαρά και τον ακροδεξιό εσμό των αμόρφωτων που σέρνει
β) πολιτικοί απατεώνες ψηφίζοντας το χοντρό πασόκ
γ) πολιτικά και διανοητικά καθυστερημένοι ψηφίζοντας το λεπτό πασόκ
δ) επικίνδυνα ανιστόρητοι και ασυνείδητοι ψηφίζοντας ναζί
ε) τυχοδιώκτες σαλταδόροι σταυροδοτώντας τον κάθε γελοίο που πήρε μεταγραφή σε άλλο κόμμα
στ) παλαιοαριστεροί που έχουν να κάνουν upd από την εποχή του Λένιν τουλάχιστον, ψηφίζοντας τα γνωστά
ζ) παραιτημένοι από την ζωή και την πολιτική ψηφίζοντας τον μπάρμπα φώτη
θ) γλίτσες που επιπλέουν σε ρυπαρά ποτάμια καθώς και εντελώς ανόητοι φιγουρατζήδες της ζωής

Όλοι οι υπόλοιποι, όσοι δεν θα απέχουν της ψήφου, θα είναι είτε πολίτες που πιστεύουν πραγματικά ότι ο Σύριζα μπορεί να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα, είτε θα είναι εγκλωβισμένοι εντός του πολιτικού αυτού συστήματος που τους αναγκάζει να κάνουν έκπτωση συνείδησης για να γλιτώσουν από τους ακροδεξιούς της απαξίας, οπότε θα ψηφίσουν σύριζα, το κόμμα που εμπεριέχει φυσικά μεταξύ άλλων και όλους σχεδόν τους παραπάνω, την κάθε κατηγορία και από λίγο.

Στην αμέσως επόμενη πολιτική περίοδο θα γίνει ξεκαθάρισμα και σε αυτή την τελευταία ευρεία κατηγορία των ψηφοφόρων του Σύριζα…

Του Γιάννη Μακριδάκη

---------------

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Κάλιο αργά παρά ποτέ - Του Γιάννη Μακριδάκη

Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2014
Κάλιο αργά παρά ποτέ - Του Γιάννη Μακριδάκη
Κάλιο αργά παρά ποτέ.

Αυτό που έπρεπε να έχει γίνει από την επομένη κιόλας των προηγούμενων εκλογών, όταν ο Σαμαράς έκανε την αθλιότερη κωλοτούμπα της πολιτικής ιστορίας του νεοελληνικού κράτους και από προεκλογικός επαναδιαπραγματευτής μετατράπηκε σε εθελόδουλο εκπορνευτή της χώρας, σε συνεργασία βεβαίως με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ, έγινε τελικά σήμερα.

Έπεσε η τρικομματική και κατόπιν δικομματική κυβέρνηση της άμεσης μετεκλογικής εξαπάτησης, έχοντας όμως προλάβει ήδη εντός των δυόμιση αυτών ετών να φέρει εις πέρας κατά μεγάλο ποσοστό την αποστολή την οποίαν είχε λάβει από τους έξωθεν κυρίους της, ήτοι να πτωχεύσει και να εξαθλιώσει πολύ περισσότερους πολίτες, να εκποιήσει την δημόσια περιουσία και τους φυσικούς πόρους της χώρας, να εξευτελίσει προκλητικά το Σύνταγμα, την Δικαιοσύνη, την Αξιοπρέπεια, προωθώντας με γοργούς ρυθμούς έτσι τον εκφασισμό της κοινωνίας.

Έπεσε λοιπόν σήμερα η κυβέρνηση, έγινε το πρώτο βήμα, έστω και καθυστερημένο, έστω και με το στανιό και πάμε τώρα σε εκλογές για να κάνουμε και το δεύτερο, να ολοκληρωθεί η αλλαγή πορείας.

Προσωπικά έχω αναφερθεί πολλές φορές στο πώς θα ήθελα γενικώς να πολιτεύεται η Αριστερά και ειδικώς σε αυτή την ιστορική στιγμή τι ακριβώς κυβέρνηση θα ήθελα να φτιάξει. Ίδωμεν.

Προς το παρόν προέχει να μην υποκύψει ξανά κανένας πολίτης ψηφοφόρος στους εκβιασμούς και στον φόβο που προσπαθούν να διασπείρουν στην κοινωνία με τα καταστροφολογικά σενάρια οι απερχόμενοι και τα φερέφωνά τους.

Του Γιάννη Μακριδάκη

--------------

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

'Αντί Στεφάνου', είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος του Γιάννη Μακριδάκη που προανήγγειλε ο ίδιος

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 25, 2014







'Αντί Στεφάνου', είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος του Γιάννη Μακριδάκη που προανήγγειλε ο ίδιος
Στις 22/12/2014 ο ίδιος ο Γιάννης Μακριδάκης στο μπλογκ του προανήγγειλε το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο 'Αντί Στεφάνου', που έχει ήδη άτυπους αναγνώστες -δείτε στο τέλος της ανάρτησης- ως εξής:

Ευτυχής ημέρα

Σήμερα απέστειλα στην εκδότριά μου και στους συνεργάτες της των εκδόσεων της Εστίας το άρτι περατωθέν μυθιστόρημά μου με τίτλο: Αντί Στεφάνου.

Τους το έθεσα ως επισυναπτόμενο έγγραφο της κάτωθι επιστολής:

“Σας αποστέλλω μυθιστόρημα τι με τίτλο Αντί Στεφάνου, το οποίον, εντός της κεφαλής μου τριγυρίζον εκ του προπαρελθόντος Οκτωβρίου και κατόπιν αρκετών παντελώς αποτυχημένων προσπαθειών μου όπως το αποτυπώσω εγγράφως, λόγω τού ότι αναζητούσα ύφος τι πρωτότυπο προς απόδωσιν αυτού, ώστε να μην μου είναι ανιαρή, ως να αποτελεί επανάληψη, η διαδικασία της συγγραφής, αναζήτηση η οποία μέσω πλείστων και ανεπιτυχών πειραματισμών απέβαινε συνεχώς άκαρπος, οπότε και ακύρωνα την συγγραφή αυτού είτε σε πρώιμα, είτε όμως φορές τινές και σε πολύ προχωρημένα στάδια, καταφθάνων ούτω εν τέλει μετά σελίδος λευκής ο παρελθών Σεπτέμβριος του 2014, την 21η ημέρα όμως του οποίου, την επομένη του Αγίου Ευσταθίου δηλαδή και άμα τη αναχωρήσει της προσφιλούς μου Στάθιας εκ του Ροδώνα με προορισμό την Αθήνα, όπου και διέμεινε επί μήνα πλήρη και πλέον, κατόρθωσα επιτέλους όπως κατακτήσω το τόσον επιθυμητό ύφος, το οποίον αναζητούσα διακαώς και άρχισα πυρετωδώς την συγγραφή αυτού, συνεπώς και την αποσυμπίεση του νου και της ψυχής μου.

Η εν λόγω συγγραφή διεκόπη στα μέσα Οκτωβρίου για μία εβδομάδα, ένεκα της εν Αθήναις και Καρπενησίοις μεταβάσεώς μου προς χάριν εκδηλώσεων τινών, επανήρχισε άμα τη επιστροφή μου στη Βολισσό, επαναδιεκόπη επί δεκαήμερον στις αρχές του παρελθόντος Νοεμβρίου ένεκα της επιπόνου διαδικασίας της ελαιοσυλλογής, επανήρχισε κατόπιν και επαναδιεκόπη για τελευταία φορά επί δεκαήμερον επίσης, λόγω της μεταβάσεώς μου σε εκδηλώσεις εις Ξάνθη, Καβάλα, Τρίκαλα, Βόλο και Θεσσαλονίκη, επανήρχισε δε τέλος, άμα την τελική εξ όλων αυτών των ταξιδίων επιστροφή μου στο χωριό, όπου και τελείωσε σήμερα, ημέρα Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014, παραμονή της δευτέρας και προφανώς αγόνου επίσης, ως και η πρώτη απέβη, ψηφοφορίας της Βουλής προς εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Με τις εγκάρδιες ευχές μου όπως διέλθει ο καθείς από εσάς προσωπικώς και οικογενειακώς, καθώς και όλοι μας ως οικογένεια της Εστίας, καλές εορτές και ένα πλήρες δημιουργιών και Τέχνης υψηλής νέος έτος 2015?

Ελπίζω ότι θα υπάρχει η Ελλάδα και όλοι εμείς, προσωπικά και συλλογικά έως ότου θα τυπωθεί και θα κυκλοφορήσει το νέο, δέκατο στην σειρά βιβλίο μου (όγδοο λογοτεχνικό), το οποίο είναι πολύ διαφορετικό σε τρόπο γραφής από όλα τα προηγούμενα.

Κατόπιν της εξαντλητικής καθημερινής από ώρα 5πμ έως περίπου 9μμ ενασχόλησής μου με την συγγραφή καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα, επανέρχομαι από αύριο στις περί της γης εργασίες μου, αναμένοντας την έκδοσή του και την επικοινωνία του με εσάς, που με τιμάτε ως αναγνώστες των βιβλίων μου.

Μέχρι τότε είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε και να υπομένουμε τις συνέπειες, τις οποίες επιφέρει εμμέσως αλλά και άμεσα στην προσωπική και την συλλογική ζωή μας καθώς και στην πατρίδα μας, με την έννοια των φυσικών της τοπίων και πλασμάτων, ο περιβάλλων όλους μας πολιτικός βόρβορος, ο κατ’ εικόνα και ομοίωση φυσικά της νεοελληνικής κοινωνίας συσταθείς και υφιστάμενος, σπέρνοντας ταυτοχρόνως ο καθένας από μας με τον λόγο, την τέχνη και την καθημερινή του πρακτική σπόρους αξιοπρέπειας,ώστε να προσεγγίσουμε όσο το δυνατόν και όσο το συντομότερο, συλλογικά την συνειδητότητα  ως πλάσματα φυσικά.
 


****** 

Άτυπη αναγνώστις

Πριν εκδοθεί ένα βιβλίο έχει αναγνώστες; Προφανώς ναι, κάποιους, των οποίων το κριτήριο εμπιστεύεται ο συγγραφέας και τους το διαβάζει ο ίδιος (ακροατές) ή τους το δίνει προς ανάγνωση, με στόχο να λάβει σχόλια και παρατηρήσεις αλλά και για να δει την αυθόρμητη αντίδρασή τους.

Προσωπικά την κατευχαριστήθηκα την αυθόρμητη αντίδραση των δύο ατύπων αναγνωστριών του νέου βιβλίου μου.

Η μία εξ αυτών, η φίλη Σοφία Λαμπίκη ανήρτησε κατόπιν στο φβ και το παρακάτω κείμενο:
Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…;;;;;;;;;;;;
Ο ευειδής και εταίρος εν ζωή Γιάννης Μακριδάκης συνέγραψε νέον πόνημα.
Εις γλώσσαν λατρευτήν,και υπ΄εμού συχνώς χρησιμοποιούμενη, εργαλείον ούσα προς ευτελισμόν και διαπόμπευσιν των κρατούντων,των ασαλεύτως στηριζόντων το σύστημα.
Πού βαίνομεν μετά θάνατον;
Ποίοι οι διαχειρισταί της νεκρής σορού μας;
Αναμείνατε την έκδοσιν του νέου βιβλίου του.
Εγώ, σπανίας τύχης άνθρωπος, το ανήγνωσα ήδη αλλά ετέρας πληροφορίας δεν δύναμαι να δώσω εις άλλους πτωχούς,θνητούς αναγνώστας.

December 24, 2014

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.