Μήνυμα αξιοπρέπειας στις εκλογές - Του Γιάννη Μακριδάκη

Κανονικά με τέτοια κυβέρνηση και τέτοια πολιτική που εφαρμόζει αυτά τα δύο χρόνια αλλά και με όσα αναμένεται, ως γνωστόν, να εφαρμόσει, ο Σύριζα θα έπρεπε ήδη να έχει παρελάσει θριαμβευτής και απελευθερωτής στο Σύνταγμα μετά από παλλαϊκό ξεσηκωμό και πτώση της ακροδεξιάς και κατόπιν εκλογών στις οποίες θα ελάμβανε συντριπτική πλειοψηφία και αυτοδυναμία.

Αυτά βεβαίως θα είχαν συμβεί αν ο Σύριζα ήταν αξιοπρεπές κόμμα, ριζοσπαστικό που ενέπνεε και έδινε ελπίδα στους καταληστεμένους και τσαλαπατημένους επί της αξιοπρέπειάς τους πολίτες αυτής της χώρας.

Όμως ο Σύριζα από τότε που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, άλλαξε και ρότα πολιτικής. Αντί να στέκει με αξιοπρέπεια και σταθερότητα στις θέσεις του, αντί να απευθύνεται ξεκάθαρα στην κοινωνία των πολιτών, αντί να είναι μπροστάρηδες στην πορεία της κοινωνίας προς την ανατροπή του ίδιου του αναξιοπρεπούς και ιδιώτη εαυτού της οι βουλευτές και τα στελέχη του, άρχισαν όλοι μαζί την οικειοθελή βίαιη “ωρίμανσή τους”, την ευθυγράμμισή τους με τις επιταγές του συντηρητισμού για να λάβουν θέση κυβέρνησης εν αναμονή, την καθημερινή ενασχόλησή τους με τα δελτία τύπου των μουρούτηδων που είχαν στόχο να τους τραβήξουν στον βόθρο τους, την τελική διολίσθηση, τις εκπτώσεις, τις απαράδεκτες και ανήθικες δηλώσεις και ενέργειες, τον εναγκαλισμό με ανθρώπους γνωστού αναξιοπρεπούς πολιτικού παρελθόντος, την ανάδειξη πρωτοκλασσάτων στελεχών δουλοπρεπών και ανέντιμων, ανακόλουθων πολιτικάντηδων με προσωπικές οικονομικές επενδύσεις σε πολυεθνικές που απομυζούν και καταστρέφουν τον πλανήτη, έγινε δηλαδή εντός δύο ετών αναμονής εξουσίας ο Σύριζα ένα κόμμα ίδιο και απαράλλαχτο με όσα χείριστα τέτοια μάθαμε να ανεχόμαστε στους κυβερνητικούς θώκους εδώ και δεκαετίες.

Προφανώς αυτή είναι ακόμα η ελληνική κοινωνία, κοινωνία ιδιωτών και όχι πολιτών. Δεν έχει αλλάξει ακόμη η δυναμική της παρ’ όλες τις τεράστιες αλλαγές που έχουν συντελεστεί . Οπότε ένα κόμμα για να λάβει την πλειοψηφία της και να κυβερνήσει πρέπει, σύμφωνα με τα παλαιοπολιτικά δεδομένα, να την εκφράζει, πρέπει να είναι ο καθρέφτης της και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δικαιολογεί συνεργασία ακόμα και με τον διάβολο, όπως αρέσκονταν να λένε τα στελέχη του Σύριζα τότε, στην αρχή αυτής της πορείας ενδοτισμού, τότε που μασούσαν με κάθε τρόπο για να καταπιούν όπως όπως τις εισροές γνωστών για το ποιόν τους πολιτικών προσώπων στον χώρο τους και τον εφεξής συναγελασμό μαζί τους. Διάλεξαν δηλαδή όλοι τους την εύκολη πορεία της προσαρμογής παρά την δύσκολη πορεία της ανατροπής του κοινωνικού κατεστημένου.

Με γεια τους με χαρά τους λοιπόν εκεί στον Σύριζα που το σκέφτηκαν και το σκέφτονται ακόμη έτσι το “πράμα” και έγιναν ένα συμπαγές αναξιόπιστο πράμα, όπως λέει και ο ανεκδιήγητος πολιτικάντης υποψήφιος ευρωβουλευτής τους που κορδίζεται ότι έδιωξε την Σαμπιχά από το ψηφοδέλτιο διότι ήταν ακροδεξιά τσιγγάνα (γελάνε και οι όρνιθες). Με γεια τους με χαρά τους που μετρούν κουκιά και πορεύονται, που θεωρούν δεδομένους ανθρώπους-ψήφους στο σακούλι τους και πάνε να ανοιχτούν συνειδησιακά ολοένα για να προσεταιριστούν και άλλους. Με γεια τους με χαρά τους που δεν έχουν πρόβλημα να αδειάσουν συνεργάτες τους, να εκθέσουν ανθρώπους, να πράξουν αναξιοπρεπώς, να μιλήσουν δουλοπρεπώς, να γίνουν γλίτσες ξεφτίλες ανακόλουθοι και αναξιόπιστοι μόνο και μόνο για να λάβουν την πλειοψηφία στις εκλογές με παλαιοπολιτικά κριτήρια και μεθόδους και όχι με ριζοσπαστισμό και αξιοπρέπεια. Με γεια τους με χαρά τους που διάλεξαν να πορευτούν και πορεύονται ακόμη στον εύκολο απλοϊκό δρόμο που θα έπαιρνε ο κάθε ηλίθιος πολιτικάντης αν έφτανε μέχρις εκεί. Με γεια τους με χαρά τους όλα αυτά αλλά τους αξιοπρεπείς πολίτες, όσους δεν τους αρέσει να νιώθουν ότι τους έχει ο Σύριζα δεδομένους ψήφους δικούς του, όσους δεν ανέχονται την ανηθικότητα, την ιδιοτέλεια, την αναξιοπρέπεια τους χάνει καθημερινά εδώ και δύο χρόνια γι αυτό και προφανώς δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπίσεις αλλά πέφτει κιόλας ύστερα από τόση κοσμοχαλασιά. Επίσης, όπως πολύ ευκρινώς διαφαίνεται, δεν παίρνει ούτε σημαντικό ποσοστό από τους “άλλους”, οι οποίοι προτιμούν βέβαια τους ομοίους τους παρά αυτούς που προσαρμόζονται ως όμοιοί τους. Εξ ου και η εμφάνιση των ποταμιών στην πολιτική ζωή, η ανάδυση των άλλων ακροδεξιών, των καμουφλαρισμένων πίσω το προσωπείο της απολιτίκ ποταμίσιας πέστροφας. Για όλη αυτή την κατάντια είναι συνυπεύθυνος με την ακροδεξιά που κυβερνά, ο Σύριζα που περιμένει και ενδίδει.

Η πιο αξιόπιστη και επίσημη όμως δημοσκόπηση θα είναι οι εκλογές για ευρωβουλή και περιφέρειες. Εκεί ο Τσίπρας και το επιτελείο της διγλωσσίας, της δουλοπρέπειας και της αναξιοπρέπειας πρέπει να λάβουν το μήνυμα της αποτυχίας τους, το οποίο κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τόσον καιρό. Οι αξιοπρεπείς πολίτες δεν δύνανται να τους ψηφίσουν ούτε καν με βαριά καρδιά, για να φύγουν οι άλλοι διότι αν πράξουν έτσι, νιώθουν ότι δεν θα διαφέρουν σε τίποτε από τους βουλευτάδες του άθλιου δικομματισμού της ακροδεξιάς, οι οποίοι με βαριά καρδιά κι αυτοί (έλεγαν ότι) ψήφιζαν τα μνημόνια δήθεν για να μην καταρρεύσει η χώρα. Αν η αριστερά θέλει να “ωριμάσει” και να γίνει δεξιά, οι “ανώριμοι” αξιοπρεπείς πολίτες δεν δύνανται να την ακολουθήσουν στην κατηφόρα της.

Κανονικά ο Τσίπρας και το επιτελείο της διγλωσσίας, της δουλοπρέπειας και της αναξιοπρέπειας που τον περιστοιχίζει θα έπρεπε ήδη να έχουν αποδεχτεί την πλήρη και καταφανή αποτυχία τους βλέποντας τα σημάδια της κοινωνίας, η οποία, παρόλα όσα οι ίδιοι αλλά κυρίως οι αντίπαλοί τους πράττουν, δεν τους αποδέχεται, δεν συμβαδίζει με αυτούς, δεν συμμετέχει, δεν τους εμπιστεύεται, το κόμμα δεν έχει μέλη καλά καλά για να στελεχώσει συνδυασμούς αυτοδιοίκησης και τρώει πόρτα από τους πολίτες τους οποίους προσεγγίζει. Αυτό και μόνο είναι η απόδειξη παταγώδους αποτυχίας των πολιτικών επιλογών τους. Οι περιφερειακές εκλογές και ευρωεκλογές απλά θα αποδείξουν και θα καταγράψουν επίσημα τα ηλίου φαεινότερα, τα οποία μονάχα οι ενδιαφερόμενοι να τα δουν και να τα αναλύσουν δεν βλέπουν και δεν δύνανται, νοητικά πιθανόν, να εκτιμήσουν.

Όπως ανήγαγαν τις κατά καιρούς απεργίες σε κομβικές ημέρες και εμβληματικές δράσεις για την πτώση της ακροδεξιάς αλλά διαψεύστηκαν όλες τις φορές οικτρά δίχως όμως να κατανοήσουν, όπως φάνηκε, το παραμικρό, με τον ίδιον ακριβώς τρόπο έχουν αναγάγει και τις επερχόμενες εκλογές ως κόμβο στην πορεία της ανατροπής της ακροδεξιάς, μιας πορείας που όμως ουσιαστικά δεν έχει αρχίσει ποτέ. Διότι ο Σύριζα επέλεξε εξ αρχής την πορεία δικής του ωρίμανσης και ενδοτισμού και όχι την πορεία ανατροπής του συστήματος και  των εκφραστών του.

Οι επερχόμενες εκλογές λοιπόν, ευρωεκλογές και περιφερειακές είναι ευκαιρία των πολιτών να δείξουν στο δίπολο της αναξιοπρέπειας, της ακροδεξιάς που κυβερνά και του Σύριζα που αναμένει και εξευτελίζει τις αξίες και την αξιοπρέπειά μας, ότι δεν τους ανεχόμαστε πια. Τους μεν για τον τρόπο που κυβερνούν και ξεπουλούν την Ελλάδα και την ζωή μας, τους δε για τον τρόπο που ωριμάζουν και προοιωνίζονται μια καλή συστημική διαχείριση της κατάντιας μας.

ΥΓ

Η Αριστερά όσο συνεχίζει να ασχολείται και να μιλάει για το χρήμα και όχι για τις πραγματικές αξίες, τόσο θα είναι δέσμια του ευτελούς και αναξιοπρεπούς συστήματος που την γέννησε, την ορίζει και την περιορίζει, τόσο θα είναι μια παρωχημένη Αριστερά. Μια Μουσειακή Αριστερά όπως το ΚΚΕ και λοιπές ομοειδείς δυνάμεις ή μια ενδοτική αναξιόπιστη και αναξιοπρεπής συστημική “αριστερά” όπως ο Σύριζα.

Η Αριστερά επιβάλλεται πλέον να μιλήσει με άλλους όρους και να προβάλει στην πολιτική ζωή τις πραγματικές αξίες. Η Οικουμενική Αριστερά είναι η μόνη προοπτική ζωής για το οικοσύστημα και για την ανθρωπότητα.

--------------------------------

Πηγή:yiannismakridakis

Ο Ποιητής της Ελιάς - Του Γιάννη Μακριδάκη

Το ένα πάνω στ’ άλλο πέφτουνε τα καλά νέα μες στο καταχείμωνο που μας πλάκωσε άξαφνα. Τρία χρόνια τώρα δεν ακούμε τίποτα όμορφο, τίποτα αισιόδοξο και τώρα ξαφνικά, μαζί με τα πρώτα χιόνια, να και η άσπρη μέρα που τόσο περιμέναμε!

 

Ξημερώνει επιτέλους η νέα Ελλάδα, η Ποίηση και η Ελιά την εκφράζουν και πάλι, όπως και τότε μα λίγο διαφορετικά και εκσυγχρονισμένα.

Σήμερα ο Ποιητής δεν είναι άνθρωπος πια αλλά άτομο, αναξιοπρεπής υπηρέτης νεκρού αφέντη είναι, προσηλωμένο στην κυκλοφορία του χρήματος γρανάζι και φερέφωνο, δουλεύει αδιαμαρτύρητα όσο το μπουκώνει με λάδι η μηχανή που κατατρώει τα πλάσματα του κόσμου. Σήμερα ο Ποιητής αντί να εκφράζει αυτά, τα πλάσματα του κόσμου, υμνεί την Ερπύστρια κι αντί να βλέπει Εμπρός, να είναι Προφήτης των Ανθρώπων, είναι μονάχα τωρινός, δέσμιος κουπονιών μισθού και δούλος της κοιλιάς και της αλαζονείας του, δεν τις θωρεί τις αλλαγές τις κοσμογονικές ούτε την ύστατη ώρα, σαν είναι μπρος στα μάτια του, τόσο φτηνός, τόσο πεζός ο ποιητής..

Σήμερα η Ελιά Δέντρο δεν είναι πια αλλά Ντροπή, στο στόμα αναξιοπρεπών υπηρετών νεκρού αφέντη ρόγχος, στη βούληση μεσαζόντων της Ανοησίας και της Ματαιότητας, προσηλωμένων να βγάζουν το Λάδι των Ανθρώπων κάνοντας χάζι αυτοί και γελώντας επί χρόνια εις βάρος τους, τρέφοντας κοιλιές και εγωισμούς και φτάνοντας ολοένα και πιο τρομαγμένοι στο οριστικό τους Τέλος. Σήμερα η Ελιά, η ευλογία της Ανθρωπότητας έγινε Ύβρις μέγιστη, που την αρθρώνουν νεκροζώντανοι αλαζόνες, που την διαπράττουν αδαείς και ανήθικοι καταναλωτές οτιδήποτε Φυσικού, Πόρων και Αισθημάτων. Μετά απ’ αυτή την Ύβρη πια άλλη δεν έχει, φτάσανε την κορφή του Πύργου του Σαθρού τους, μόνο ο Τρομακτικός τους για τους ίδιους Εκπεσμός, η Κατακρήμνισή τους απομένει πια για να λάβει το Έργο τους και η «Ζωή» τους Τέλος, να φύγουνε απ’ τον Ήλιο μας.

Διότι ξεχάσανε πως ο μοναδικός ο Ποιητής στο διηνεκές είναι ο Άνθρωπος, εκείνος που τούτος δω ο Ποιητής ο εκσυγχρονισμένος τον απαξίωσε εντελώς, εντός του πρώτα κι ύστερα παραδίπλα του, εκείνος, που τούτοι εδώ οι Υβριστές, οι κλάδοι της Ελιάς της Σύγχρονης, ποτέ τους δεν τον πρόσεξαν εντός τους ούτε γύρω τους.

Και τούτος ο Μοναδικός Ποιητής ο Άνθρωπος, πως η Ελιά θέλει Λωλό Αφέντη λέει πια, την έμαθε καλά σε τόσες χιλιετίες, πως την Κλαδεύεις Χαμηλά, ως τον Σταυρό κάθε κάμποσα χρόνια διότι όσο την αφήνεις, εκείνη ακαματεύει και μόνο Ξύλα θρέφει, Καρπό δεν κάνει πια, αρπάζει τώρα ο Ποιητής ο Άνθρωπος λοιπόν, Τέτοιες Εποχές με Κρύο και Ανέχεια, το Πριόνι του και Χυμά απάνω της, κόβει πια τις Κλαδούρες τις παλιές τις δρογκεμένες που έχουνε ρουφήξει και ρουφάνε ακόμα λαίμαργα όλους τους Χυμούς της Γης, κι αφήνει τα Βλαστάρια της τα ολόφρεσκα να βρούνε διάβα σ’ Ηλιο κι Ουρανό, να μεγαλώσουν γρήγορα, να δώσουν τον Καρπό τους, να πάει παρακάτω η Ανθρωπότητα μαζί μ’ όλη τη Φύση.

 

----------------------

Πηγή:thepressproject

Το τραγούδι του Κότσυφα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Το τραγούδι του Κότσυφα

Δέκα γενιές γεωργοί και μαστόροι πίσω μου κι εγώ γίνηκα καλαμαράς. Ούτε καν καλαμαράς, κουμπιά πατούσα όλη μέρα. Φύγε από τη γη, από τη φτώχεια, να πας να γίνεις καπετάνιος, έλεγε ο συχωρεμένος ο παππούς μου στον γιο του, τον πατέρα μου, σήκω φύγε από το χωριό, να μπαρκάρεις, να βγάλεις χρήμα μπόλικο, να κάμεις κι ένα σπίτι καλό στην πολιτεία, να έχεις τις ανέσεις σου, να μη φας τη ζωή σου απάνω στα βουνά όπως εγώ, βλέπεις τι τραβώ ολοχρονίς για να σας θρέψω.

Και πήγε κι έγινε καπετάνιος ο γονιός μου. Και έβγαλε όλη τη ζωή του μες στη θάλασσα, πάνω στη λαμαρίνα τα ‘ζησε τα πιο καλά του χρόνια κι ας έχτισε σπίτι καλό στην πόλη, μακριά από το χωριό κι ας είχε άνεση οικονομική μεγάλη. Έκαμε και παιδιά, εμένα και την αδερφή μου και όχι μόνο μας έθρεψε αλλά μας κουβαλούσε κι όλου του κόσμου τα καλά, τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας είχε μες στα μπαγκάζια του σαν ξεμπαρκάριζε από τις Σιγκαπούρες και τις Ιαπωνίες, έτσι, που μας βλέπανε οι άλλοι, οι στεριανοί και τρίβανε τα μάτια τους.

Να πας να σπουδάσεις, μου ‘λεγε εμένα σαν μεγάλωνα, να γίνεις άνθρωπος, να μην καταντήσεις σαν και του λόγου μου, μακριά από τη ρουφιάνα τη θάλασσα να μείνεις, μακριά από τη λαμαρίνα του βαποριού, στα γράμματα να πας, να γίνεις επιστήμονας και να 'χεις δουλειά καλή, στεριανή, να βλέπεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου κάθε μέρα, όχι όπως εγώ, μία φορά το χρόνο, έτσι μου λεγε. Και πήγα κι εγώ και σπούδασα. Έγινα προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κι έπιασα ύστερα δουλειά σε εταιρία μεγάλη, απ’ αυτές που έχουνε γραφεία σ’ όλες τις χώρες της οικουμένης, σα βαπόρια είναι κι αυτές, μονάχα που δεν κάνουνε ταξίδια στους ωκεανούς, ούτε έχουνε λαμαρίνες αλλά τζαμένια κτίρια θεόρατα.

Μακριά από τη γη ο ένας, μακριά από τη θάλασσα ο άλλος, να η κατάντια μου.

Δεν το είχα καταλάβει διόλου στο ξεκίνημα, αλλιώς μού είχανε περάσει τη ζωή μες στον σκληρό μου δίσκο βλέπεις, πως άμα έχεις χρήμα, τα ‘χεις όλα, έτσι μου μάθανε. Ύστερα όμως από δυο χρόνια δουλειάς, με καλές αποδοχές δε λέω, αλλά απ’ το πρωί ως τη νύχτα στο γραφείο μπροστά στην οθόνη, απόκαμα. Τα 'βαλα κάτω ένα βράδυ σαν γύρισα στο διαμέρισμα, μπροστά στην τηλεόραση και στο κουτί της πίτσας. Σκλάβος ένιωθα. Νοικιασμένος στην επιχείρηση, με άδεια λίγες μέρες κάθε χρόνο σαν φυλακισμένος, σαν για να θυμηθώ τι είναι η ζωή που χάνω. Κι ύστερα πάλι στο κλουβί. Δίχως να έχω χρόνο προσωπικό ούτε για να ασκώ την τέχνη μου, τη ζωγραφική, που μ' άρεσε από μικρό παιδί κι όταν έλεγα πως θα γίνω ζωγράφος, άστραφτε και βροντούσε ο πατέρας και μου ‘λεγε να τα ξεχάσω αυτά διότι θα πεθάνω στην ψάθα σαν όλους τους καλλιτέχνες. Και πώς να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά με τέτοια ζωή που ζεις, σκέφτηκα, να τα βλέπεις πότε; Τη νύχτα που θα κοιμούνται;

Έκατσα λοιπόν τότε, στα εικοσιεφτά μου χρόνια, το θυμάμαι σαν τώρα που 'μαι σαράντα, και το λογάριασα το πράγμα εξαρχής, σαν μορφωμένος και γραμματιζούμενος που είχα γίνει πια. Κι όλη τη νύχτα στριφογύριζα απάνω στο κρεβάτι, ύπνος δεν μ’ έπιανε, σαν άρρωστος βαρυγκομούσα. Ποιος και με πόσα θα μου ξεπληρώσει τη ζωή που δεν ζω επειδή νοίκιασα το τομάρι μου για να βγάζω χρήμα; Ποιος θα μου ξεπληρώσει τη χαμένη μου ελευθερία, τον πρωινό μου ύπνο που πάει στράφι, τις νύχτες μου που σέρνομαι και δεν είμαι εις θέση ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο, μονάχα αποβλακώνομαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και βλέπω διαφημίσεις, ποιος θα μου δώσει πίσω τις ώρες της ζωής μου της μοναδικής, που περνάνε μπρος σε μια οθόνη; Ποιος ψυχολόγος και με πόση αμοιβή θα ρουφήξει από μέσα μου τόσο δηλητήριο, ποιος θα με καθαρίσει, που έμαθα να βλέπω τον καθένα δίπλα μου σαν ανταγωνιστή κι όχι σαν άνθρωπο, ποιος; Μ’ αυτές τις σκέψεις, κακήν κακώς, με πήρε ξημερώματα ο ύπνος.

Τι κάνεις Λευτέρη, ρώτησα τ’ άλλο πρωί τον εαυτό μου στον καθρέφτη, χαραμίζεις όλη μέρα το είναι σου για να σου δώσουν χρήμα κι αμέσως να τους το ξαναδώσεις πίσω για να σε ταϊσουνε, να σε ντύσουνε, να σε διασκεδάσουνε, να σου δώσουνε σπίτι και ανέσεις. Κυκλοφορείς το χρήμα για να υπάρχεις, αυτό κάνεις. Κι όσα και να σου μένουνε στην άκρη δεν τα χαίρεσαι, τη ζωή σου χάνεις κάθε μέρα Λευτέρη, πουι δε γυρίζει πίσω, τη δίνεις αντιπαροχή για πλαστική τροφή κι ένα κλουβάκι άνετο, κι ανθρώπους δεν έχεις δίπλα σου, μονάχα «συνεργάτες», σαν πονηρό υπονοούμενο του το ‘πα αυτό, χασκογέλασε αμήχανα αλλά πικρά ο άλλος μες στον καθρέφτη, σαν κάτι να ‘νιωθε, σαν να τον τσιγκλούσανε όλ’ αυτά, την ψυχή σου πουλάς Λευτέρη, του ξανάπα τότε πιο δυνατά, την υγειά σου χαραμίζεις, για να ‘χεις στο τέλος όσα είχε, με μόχθο αλλά υγιής και λεύτερος, ο συγχωρεμένος ο παππούς σου, που ‘χεις και τ’ όνομά του, ξύπνα Λευτέρη, λευτερώσου, ένα πλάσμα της φύσης είσαι κι εσύ, μια πνοή μονάχα, τίποτα παραπάνω, μη σε πλανεύουνε οι γραβάτες που φορείς και τ’ άλλα τα φτιασίδια, μη σε ξεγελά η μούρη σου η φρεσκοξυρισμένη, έτσι του είπα κι έμπηξε εκείνος τότε ένα κλάμα γοερό, τον έβλεπα θολά μες στον καθρέφτη, πρηστήκανε τα μάτια του μεμιάς, δεν ήτανε εις θέση να πάει στη δουλειά εκείνο το πρωί, για ξαφνική αδιαθεσία ειδοποίησε και έμεινε στο σπίτι. 



Σαν συνήλθα κάπως, ένιωσα πως έχω ολόκληρη τη μέρα μου ελεύθερη για να σκεφτώ πιο ψύχραιμα και να αποφασίσω. Μα δεν ήτανε τόσο εύκολο να κάνω τη στροφή μεμιάς, έψαχνε το μυαλό μου λύσεις άλλες, πιο βολικές, πιο κοντινές στα όσα ήξερα και είχα βιωμένα. Να πάω να νοικιαστώ αλλού, σκέφτηκα στην αρχή, με λιγότερη δουλειά και πιο μικρό μισθό, με πιο πολύ χρόνο για μένα. Πάλι δεν με συμφέρει όμως, διότι θα χάσω κι αυτά που έμαθα να έχω, και πάλι δέσμιος θα ‘μαι. Να μπω στο δημόσιο, ψέλλισα κατόπιν. Είναι κι αυτό μια πρόταση. Μόνιμος ο εκμισθωτής μου, δίχως πολλές πολλές απαιτήσεις και με νοίκι σταθερό βρέξει χιονίσει. Μα γιατί; Υπάρχει κάνας λόγος; Αφού όσα και να με πληρώνει αυτό το πλάνο σύστημα, εγώ του τα επιστρέφω, για να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου και τις επιθυμίες, που τις πιο πολλές από δαύτες μού τις δημιουργεί το ίδιο, για να μου τα πάρει πίσω όπως μου τα δωσε.
Κατάληξα λοιπόν πως όσα και να βγάζω κάθε μήνα, το βιολί αυτό δεν με συμφέρει. Δεν συμφέρει γενικώς να δουλεύεις για να ζήσεις. Είναι η πιο οφθαλμοφανώς ασύμφορη συμφωνία, την οποίαν όμως, παραδόξως, συνάπτουν με περισσή ευκολία στην ζωή τους οι άνθρωποι, διότι έτσι τους μάθανε οι μεγαλύτεροί τους, αυτά τους περάσανε μες στον σκληρό τους δίσκο ως βασικά δεδομένα. 

Την άλλη μέρα πήγα λοιπόν στον προϊστάμενο και παραιτήθηκα. Έμεινα πάνω κάτω κάνα μήνα ακόμα, μέχρι να βρεθεί άλλος στο πόδι μου και τότε μάζεψα ένα πρωί τα υπάρχοντά μου κι έφυγα, γύρισα πίσω δυο γενιές, να ξαναζήσω στο παλιό κι ερειπωμένο σχεδόν σπίτι του παππού μου στο χωριό. Όλοι μου λέγανε τότε πως είμαι τρελός που έφυγα από την πόλη και την καλή δουλειά. Μα που την είδανε την τρέλα; Αφού κάθισα και τα σκέφτηκα όλα λογικά. Τα πήρα από την αρχή τα δεδομένα και είδα πως το σύστημά μου είχε κολλήσει και πήγαινε ντουγρού προς το αδιέξοδο.

Το πήρα απόφαση κι έκανα ένα μεγαλοπρεπές φορμάτ.

Σπούδασα υπολογιστές, ευτυχώς, και ξέρω. Κράτησα ό,τι πληροφορία θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη απ' όσες είχα αποθηκεύσει στον δίσκο μου μέχρι εκείνη τη στιγμή, πάτησα το κουμπί κι εξαφάνισα το σύστημα που με είχε γαλουχήσει. Ύστερα εγκατέστησα ένα καινούριο. Δηλαδή το δυο γενιές παλιότερο, εκείνο που είχε ο παππούς μου, αλλά με βελτιώσεις σύγχρονες. Και βρήκα την υγειά μου.

Μονάχα ο πατέρας μου πήγε να σκάσει. Είδα κι έπαθα να σε σπουδάσω, να πας μπροστά στη ζωή σου κι εσύ τα παρατάς όλα και γυρίζεις πίσω; Αντί να προοδεύεις γίνεσαι οπισθοδρομικός; Τι θα πει ο κόσμος; Μάλλον αυτό τον ένοιαξε περισσότερο.

Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα απ' αυτά. Είχα κάνει πλέον το φορμάτ και όσα έλεγε δεν ήτανε πληροφορίες αναγνωρίσιμες πλέον στο νέο μου το σύστημα. Κι έφυγα.

Πήγα και βρήκα την υγειά μου και τη λευτεριά μου. Βρήκα και τους σπόρους που φύτευε στους μπαξέδες του ο παππούς και τους φύλαγε μέσα σ' ένα ντουλάπι ξύλινο στον βορινό τον τοίχο.

Κι άρχισα να ζω παράλληλα με όλο αυτό το σύστημα, σαν πουλί, σαν Κότσυφας, σε ένα άλλο σύμπαν. Δεν περιμένω πια να μου δώσουνε χαρτιά κάθε τέλος του μήνα για να πάω να τα κάνω τρόφιμα, ποτά και θεάματα. Παράγω τα πάντα και νιώθω άνθρωπος. Το τραπέζι μου χειμώνα καλοκαίρι είναι γεμάτο με ό,τι βγάζει η γη μου, το κελάρι φίσκα, τα θεάματα και τα ακούσματα κάθε μέρα σ' όλη την πλάση γύρω μου μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Άσε που, από τότε που επέστρεψα, ξεκίνησα και να ζωγραφίζω. Λευτερώθηκε η ψυχή μου, βρήκε τον δρόμο της. Και κατεβαίνω μια φορά στο τόσο στην πόλη και τα κάνω έκθεση τα έργα μου. Και βγάζω λίγο χρήμα απ' αυτά, για να πληρώνω αυτά τα ελάχιστα που με συνδέουνε ακόμα με τον "πολιτισμό" του.

Και ξαφνικά τσουπ, δεκατόσα χρόνια μετά από την απόφασή μου εκείνη, να η κρίση η οικονομική και χτύπησε την πόρτα. Τώρα την είδες ρε πατέρα; Το αδιέξοδο που με τάιζες τόσα χρόνια και μάλιστα με το ιδρώτα σου μέσα στους σκυλοπνίχτες που μπαρκάριζες, δεν το είχες πάρει χαμπάρι ποτέ; Πως η ζωή δεν είναι εμπόρευμα, δεν είναι οικόπεδο για να το δώσεις αντιπαροχή, ποτέ σου δεν το σκέφτηκες για να μου το διδάξεις;

Τώρα μου λένε όλοι, κι ο πατέρας μου μαζί, πως έκανα την πιο σοφή κίνηση τότε που τα παράτησα κι επέστρεψα στη γη. Και πως είμαι πολύ τυχερός που το κατάλαβα νωρίς και έφυγα απ’ την πόλη. Μα πού την είδανε την τύχη; Στην τύχη τα ρίχνουνε όλα, έτσι μάθανε, δυστυχώς. Γι αυτό ίσως κάθονται κι αυτή την ύστατη ώρα ακόμα ατάραχοι και περιμένουνε, βλέπουνε το θηρίο να τους κυριεύει κάθε μέρα και πιότερο δίχως να αντιδρούνε.

Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό το κακό που συμβαίνει στους ανθρώπους. Μα δεν το βάζω κάτω και κάθε πρωί μ’ όλα μου τα κουράγια τραγουδώ. Και τ’ άλλα τα κοτσύφια τραγουδάνε κι αυτά, όλα μαζί, στα πάρκα, στα παραθύρια των σπιτιών και των γραφείων, στα μπαλκόνια, γεμίζουνε οι πόλεις από τη μελωδία μας, τον ένα και μοναδικό μας στίχο. Ένα φορμάτ είναι ρε παιδιά, μονάχα ένα φορμάτ.

-----------------------------------------------
Πηγή:yiannismakridakis
(Δημοσιεύθηκε μεταφρασμένο στα γαλλικά στο περιοδικό του γαλλικού ινστιτούτου Αθήνας ΜΕΕΤ: )

Η Αριστερά που θέλουμε

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά, με την ανακήρυξη του A. Τσίπρα ως υποψηφίου της για την θέση του Προέδρου της Κομισιόν, ανακοίνωσε μεταξύ άλλων ότι “φιλοδοξεί να στείλει μήνυμα πως η στρατηγική της λιτότητας μπορεί να ηττηθεί”.

Λιτότητα, εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, όπως όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σημαίνει συρρίκνωση της οικονομίας, των εισοδημάτων, περιορισμός των οικονομικών πόρων, του χρήματος που κυκλοφορεί, γεγονός που οδηγεί στην μείωση της κατανάλωσης.

Αυτή την πολιτική φιλοδοξεί, όπως υποστηρίζει, να ανατρέψει η Αριστερά, η ελληνική, η ευρωπαϊκή, η παγκόσμια.

Τα πολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν είναι δύο:

1. Με ποιους αναπτυξιακούς τρόπους θα βγάλει η Αριστερά την οικονομία από την ύφεση; Με αποανάπτυξη, με ανάπτυξη της σμίκρυνσης και του σεβασμού στο οικοσύστημα ή με την ήδη εδώ και δεκαετίες γνωστή πολιτική “ανάπτυξης”, στο όνομα όμως των λαών αυτή τη φορά και όχι στο όνομα των πολυεθνικών και του κεφαλαίου;

Δυστυχώς τίποτε δεν με κάνει να πιστεύω ότι θα αλλάξει η στρατηγική της “ανάπτυξης” παγκοσμίως. Οι (κεντρο)αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που, π.χ, καταστρέφουν και απομυζούν τον Αμαζόνιο για να εισπράξουν χρήμα και να το διανείμουν στον φτωχό λαό τους, δείχνουν ποιον δρόμο τραβάει η παγκόσμια Αριστερά.

2. Λιτότητα και πτώση της κατανάλωσης εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος σημαίνουν ανάσα για το ευρύτερο σύστημα, το οποίο μας περιέχει όλους και δεν είναι άλλο από το μοναδικό αυθύπαρκτο σύστημα, το Οικοσύστημα. Λιγότερη κατανάλωση προϊόντων δηλαδή, σημαίνει λιγότερη κατανάλωση φυσικών πόρων. Αυτό θέλει να ανατρέψει η ελληνική, η ευρωπαϊκή και παγκόσμια Αριστερά; Να επαναφέρει την κατανάλωση των φυσικών πόρων σε υψηλά επίπεδα; Και μάλιστα από καταναλωτές οι οποίοι δεν αναπληρώνουν τίποτε από αυτά που καταναλώνουν; Αυτό είναι Αριστερό όραμα για τον πλανήτη άραγε; Να συνεχίσει να φουσκώνει το καταναλωτικό σύστημα μέχρι αυτό να υποκαταστήσει το οικοσύστημα; Να συνεχίσει να πιέζει, να καταστρέφει, να απομυζά το οικοσύστημα με την “ανάπτυξη” του συστήματος;

Δυστυχώς η ελληνική, η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια Αριστερά είναι ακόμη πολύ πιο πίσω από τα Κινήματα των Πολιτών που έχουν ήδη σκεφτεί, φιλοσοφήσει και πράξει αναλόγως για το ζήτημα όχι μόνον της εξοικονόμησης, αλλά και της αναπλήρωσης πλέον των φυσικών πόρων.

Η αριστερή πολιτική ιδεολογία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε εντός του καπιταλισμού και δεν μπορεί, όπως φαίνεται, να ξεφύγει από τα όρια που της έθεσε το σύστημα που τη γέννησε, είναι μια παραδοσιακή Αριστερά, δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να γίνει ένα σύγχρονο πολιτικό Κίνημα οικουμενικό, όχι πανανθρώπινο διότι δεν κατοικούν μόνον άνθρωποι αυτόν τον πλανήτη. Δεν έχει καταφέρει να θέσει, ούτε ίσως έχει διανοηθεί ακόμη, το βασικότερο σύγχρονο πολιτικό πρόβλημα του πλανήτη, που δεν είναι άλλο από το ότι κατοικείται από μια ανθρωπότητα, η οποία βαδίζει ολοταχώς προς το αδιέξοδο, ροκανίζοντας μέρα τη μέρα τους φυσικούς του πόρους με τρόπους μη αναστρέψιμους, με αποτέλεσμα να (εξ)αφανίζει δια παντός χιλιάδες είδη ζωής, μαζί και ανθρώπινης, οδηγούμενη έτσι σε ένα φρικιαστικό άμεσο μέλλον κατά το οποίο όσα χρήματα κι αν έχει καταφέρει να παράξει η χρηματοοικονομική φούσκα του καπιταλισμού, αυτά θα είναι απλά κουπόνια δίχως αξία, αφού δεν θα έχουν κανένα αντίκρυσμα σε φυσικούς πόρους και προϊόντα, οι άνθρωποι δε θα προσπαθούν να ζήσουν τρώγοντας αυτά τα τυπωμένα χαρτονομίσματα, τα οποία συν τοις άλλοις είναι και άνοστα.

Οι ανά τον πλανήτη αριστεροί άνθρωποι θέτουν πλέον φωναχτά τα ερωτήματα και τα αιτήματά τους:

Πού είναι η Αριστερά της διαίσθησης, της ενόρασης, της φιλοσοφίας, των συναισθημάτων, του ενδιαφέροντος για τη ζωή συνολικά, για το οικοσύστημα, για τον πλανήτη ολόκληρο; Πού είναι η Αριστερά που έχει απεγκλωβιστεί από το χρηματοοικονομικό ψευδοπεριβάλλον, που έχει απελευθερωθεί από τα πλαστά διλήμματα τύπου “λιτότητα-ανάπτυξη”, που θα ξαναθέσει στο ύψος τους τις απαξιωμένες από τον καπιταλισμό αξίες, που θα διεκδικήσει να ξαναγίνουν οι φυσικοί πόροι αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του οικοσυστήματος, που θα διδάξει στις ερχόμενες γενιές το ευτελές του χρήματος και την πραγματική σημασία και ορισμό του πλούτου και της φτώχειας.
Μια τέτοια Οικουμενική Αριστερά έχουμε ανάγκη. Όχι πια την παραδοσιακή, την εντός ορίων, όρων και ορισμών καπιταλισμο, Αριστερά. Αυτήν την έχει προσπεράσει η εποχή μας.

Του Γ. Μακριδάκη

-----------------------

Πηγή:thepressproject

Ο Καπιταλισμός κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος Του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτές τις μέρες έχω ένα αίσθημα ίδιο μ’ εκείνο που είχα πέρσι, μετά τις πρώτες εκλογές και κατά την διάρκεια του μήνα που μεσολάβησε μέχρι τις δεύτερες και το οποίο κορυφώθηκε, επιβεβαιώθηκε και παγιώθηκε με την τελική επικράτηση του μεσαίωνα.

Η πρώτη ανακούφιση και ικανοποίηση που ήρθε με την εκπληκτική και ελπιδοφόρο άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, άρχισε μέρα με τη μέρα, για να μην πω ώρα με την ώρα, να υποχωρεί, να βάζει το μυαλό τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση, να λέει, δεν είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο διάστημα να γίνανε Αριστεροί οι ψηφοφόροι, δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινό το σκηνικό, κάτι τρέχει, κάτι θα γίνει και θα χαθεί το συναίσθημα αυτό, ίσως μας βγει και ξινό πολύ σύντομα.

Και κάτι έγινε βέβαια. Αρχίσανε τα παραληρήματα της ακροδεξιάς του Σαμαρά και όλων των λοιπών πολιτικών απολιθωμάτων, δημιουργήθηκε ένα κλίμα άκρατου συντηρητισμού, οπισθοδρομήσαμε δεκαετίες, οι νοικοκυραίοι μπήκαν πάλι μπροστάρηδες για να ξανακατακτήσουν τις πόλεις τους, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς τους, και βέβαια την πολιτική σκηνή και το Κράτος, για να κλέψουν οι εκπρόσωποί τους με πολιτικά ψεύδη και ανακολουθίες τις ζωές των ιδίων των ψηφοφόρων τους και όλων μας, να τις καταθέσουν στα πόδια των διεθνών καπιταλιστών σαν σφαχτάρια που ήρθαν κοντά στο μαχαίρι οικειοθελώς και μάλιστα από αίσθημα (αυτο)συντήρησης…

Και δεν έγινε μόνον αυτό βέβαια αλλά και το άλλο. Η προσγείωσή μας η απότομη, μιας και φάνηκε περίτρανα το βέβαιον, ότι δηλαδή δεν έγιναν μεμιάς το εν τρίτο των ψηφοφόρων Αριστεροί, αλλά ότι η Αριστερά θα ‘παιζε από κείνη τη στιγμή και μετά, μέχρι και σήμερα ακόμη, τον ρόλο του πολιτικού απάγκιου όσων πελατών του πρώην καθεστώτος δυσαρεστήθηκαν, κι αντί να τους ριζοσπαστικοποιήσει, θα άρχιζε η Ίδια να ενδίδει, όπως ήταν πολύ φυσικό αφού τα κόμματα είναι πολιτικές εκφράσεις της κοινωνίας.

Το ίδιο ακριβώς είναι λοιπόν και τώρα το συναίσθημα. Συναίσθημα προσγείωσης και επελαύνουσας ανησυχίας. Μετά την αρχική ικανοποίηση για το μπουντρούμιασμα των πρωτεργατών νεοναζί, των αντιπαθέστατων αμόρφωτων κρετίνων που κουνούσαν δάχτυλα και άφριζαν στις οθόνες και στη ζωή μας, των όξινων για τον οργανισμό μας πολιτικών καρικατούρων, των ανθυγιεινών ως παρουσίες και μόνον, οι οποίοι μπήκαν άξαφνα στη ζωή μας σαν αρρώστια, για να μας προκαλούν καθημερινές τάσεις για εμετό, μετά λοιπόν την σύλληψη και την φυλάκιση αυτών, άρχισε να μπαίνει πάλι ο νους μπροστά και να θέτει τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση.

Το ότι τους συνέλαβαν αυτοί που τους εξέθρεψαν και τους ανέχτηκαν, αυτοί που μέχρι προχθές τους προσέγγιζαν για κυβερνητικούς τους εταίρους στο άμεσο μέλλον, αυτοί των οποίων η φρασεολογία αλλά κυρίως η πολιτική δεν διαφέρει και πολύ των χρυσαυγιτών και οι οποίοι επιδεικνύουν τώρα ξεδιάντροπα κάποιον δήθεν αντιφασισμό τους, το ότι οι ακροδεξιοί συμβουλάτορες της κυβέρνησης που κάνουν πολιτικό παιχνίδι, μοιάζουν να είναι αυτό ακριβώς που κάποιοι εννοούν με τον όρο “σοβαρή χρυσή αυγή”, το ότι έρχονται προς ψήφιση Ιδιώνυμα ενάντια σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε συλλογικότητα που αμφισβητεί το σύστημα, το καθεστώς, τον φασισμό και τον ναζισμό του καπιταλισμού ο οποίος δολοφονεί νόμιμα, ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον, το ότι ακόμα κι αν σαπίσουν στη φυλακή αυτά τα αντιπαθέστατα καθάρματα, οι ιδέες τους είναι και θα είναι ακόμα σε άνθηση και πλήρη διάδοση ως βασικά προϊόντα του ηθικού ξεπεσμού των ανθρώπινων κοινωνιών που ονομάζεται “καπιταλισμός” και που ανθίζουν σε χρηματοοικονομικά και προ πολλού ηθικά και αξιακά πτωχευμένες κοινωνίες, το ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί κατ’ εντολήν, και χίλια δυο ακόμα τέτοια τα οποία πολλοί άνθρωποι ένιωσαν και πολύ επιτυχώς έγραψαν όλες αυτές τς μέρες σε διάφορα άρθρα στο διαδίκτυο, όλα αυτά, συν την Αριστερά που φοβάται, διότι πολύ απλά δεν είναι Αριστερά αλλά μια σούπα που ακόμα βρίσκεται στη φάση “ανακάτεμα”, δημιουργούν το γνωστό αίσθημα της σταδιακής ώρα με την ώρα εξασθένισης του όποιου ενθουσιασμού, της όποιας ικανοποίησης και αυξάνουν προοδευτικά εκείνο αίσθημα της προσγείωσης στην πραγματικότητα, της απογοήτευσης, της αποδοχής ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε στη Ζωή και στην Δικαίωση. Μέχρι να καταφέρουμε ως ανθρωπότητα να νικήσουμε το αίτιο, τον καπιταλισμό. Η πρόσκαιρη καταπολέμηση κάποιων συμπτωμάτων που υποτροπίασαν, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι σε πλήρη ανάπτυξη, μπορεί να επιφέρει μια στιγμιαία ανακούφιση αλλά δεν ματαιώνει ούτε καν καθυστερεί την σαπίλα του οργανισμού, δεν απομακρύνει ούτε λεπτό τον Θάνατο.

--------------------------

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=3544

Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

Δεν πρόκειται να επιβληθούν νέα μέτρα και νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, λένε με κάθε ευκαιρία οι κυβερνητικοί εταίροι ενώ έχουν ήδη υπογράψει αυτόματη λήψη νέων μέτρων για την κάλυψη κάθε εκτροχιασμού των εσόδων.

Θα βγουν στην κινητικότητα αλλά δεν θα απολυθούν, θα απορροφηθούν από άλλες υπηρεσίες, λένε όλοι, ο καθένας με τη σειρά του, ενώ έχουν ήδη υπογράψει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.

Έχουν μπλέξει μέσα στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά τους, γι’ αυτό έχουμε αρχίσει να βιώνουμε σουρεαλιστικές καταστάσεις, οι οποίες από δω και πέρα θα πληθαίνουν μέχρι τον πλήρη ευτελισμό, μέχρι την τελική πτώση του καθεστώτος.

Οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που μας λένε εδώ και τρία χρόνια ότι έχουμε πόλεμο και ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Το καταλάβαμε όλοι, και ο πιο αδαής ακόμα, ότι έχουμε πόλεμο. Είδαμε με τα μάτια μας τους νεκρούς και τους κατατρεγμένους. Το μόνο που δεν μας είπαν, αλλά το καταλάβαμε κι αυτό κατόπιν, ήταν οι ίδιοι σε ποιών το πλευρό μάχονται. Σιγά σιγά, και ο πιο δύσπιστος μα και ο πιο βλαξ των πολιτών κατανόησε ότι όσοι μας σάλπισαν τον πόλεμο πήραν το μέρος των εισβολέων.

Σιγά σιγά επίσης καταλάβαμε ότι από εμάς δεν πρόκειται να σωθεί στο τέλος κανείς. Και το καταλάβαμε αυτό κλιμακωτά, κατά ομάδες, όπως ακριβώς μας χώρισαν και μας επιτέθηκαν. Όποια ομάδα δεχόταν επίθεση, άρχιζε να νιώθει και να καταλαβαίνει το τι πραγματικά συμβαίνει, πού οδηγεί. Όσοι εξ αρχής έκρουαν τον κώδωνα διότι διέβλεπαν για διάφορους λόγους την συνολική κατάσταση, όπως σε κάθε εποχή αγνοούνταν, ακόμα και λοιδορούνταν από την ευρεία μάζα διότι είναι πλέον εξακριβωμένο ότι η ανθρωπότητα έχει μνήμη χρυσόψαρου.

Όσοι εξαρχής πήραν θέσεις στην αντίσταση ενάντια στην εξαθλίωση, στον ρατσιμό και στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της χώρας και όσοι ζητούσαν επιτακτικά και εργάζονταν για τον συντονισμό και την διεύρυνση όλων αυτών των κινημάτων, χαρακτηρίζονταν είτε γραφικοί, είτε ήρωες, είτε ακτιβιστές, είτε, είτε…

Σήμερα όμως και ακόμα περισσότερο αύριο, με την νέα επίθεση που δεχόμαστε και θα γενικευτεί με απολύσεις και δραστικές μειώσεις στα εισοδήματα μέσω νέων περικοπών και φόρων, μόνο οι πολύ πλούσιοι – διαπλεκόμενοι που επωφελούνται της κατάστασης και οι βλάκες, δεν έχουν νιώσει ότι τελείωσε η εποχή του εγώ και έχει αρχίσει προ πολλού η εποχή του εμείς.

Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια έχουμε νιώσει ότι ήρθε η ώρα να ξεβολευτούμε, να γίνουμε οι ίδιοι ήρωες, ακτιβιστές, μαχητές, δεν υπάρχουν πια γραφικοί στους δρόμους, μόνο στους καναπέδες, έχουμε νιώσει ότι επιβάλλεται να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μπαίνουν καθημερινά στον κοινό αγώνα.

Ένα όμως ήταν και είναι ακόμα το εν δυνάμει σημείο καμπής του αγώνα αυτού και μένει να το χρησιμοποιήσουμε, να το εκμεταλλευτούμε και να το κάνουμε πράγματι ιστορικό σημείο καμπής, σημείο που από αυτό και μετά ο κοινός μας αγώνας παίρνει πορεία αισθητά ανοδική μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την πτώση του απολυταρχικού, ακροδεξιού, φασιστικού αυτού καθεστώτος που απομυζεί τη χώρα και τη ζωή μας και βρίσκεται τώρα στο τελικό του στάδιο, αυτό του σουρεαλισμού.

Κι αυτό το σημείο δεν είναι άλλο από την με τόσο βίαιο και φασιστικό τρόπο ένταξη του κλάδου των εργαζομένων της ΕΡΤ στον κοινό μας αγώνα. Η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοί της είναι η προίκα που έδωσε στον αγώνα μας η ηλιθιότητα του φασισμού.

Και επιβάλλεται οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ να νιώσουν, να κατανοήσουν ότι κανείς τους δεν πρόκειται να διασωθεί, κανείς τους δεν πρόκειται να τη βγάλει καθαρή, κανείς τους δεν πρόκειται να βολευτεί σε νέα θεσούλα διότι πολύ απλά κανείς μας δεν πρόκειται να επιζήσει. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να δοθούν από τώρα και στο εξής ψυχή τε και σώματι στον κοινό μας αγώνα ενάντια στους φασίστες που μας έχουν κηρύξει ανελέητο και μέχρις τελικής εξολόθρευσης πόλεμο. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να νιώσουν ότι η ώρα του μικρού εγώ έχει παρέλθει εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, και ότι τώρα πια είναι η ώρα του μεγάλου και γενναίου εμείς. Επιβάλλεται να στρατευθούν μαζί με όλους όσους εξαρχής αλλά και όσους σιγά σιγά μπήκαν στον κοινό αγώνα ενάντια στα τρία μέτωπα από τα οποία δεχόμαστε αδυσσώπητες επιθέσεις, ενάντια στην εξαθλίωση, τον ρατσισμό και την εκποίηση της πατρίδας. Επιβάλλεται να μπουν κι αυτοί στην κοινή μας λογική που δεν είναι άλλη από το ότι παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και εξαπολύουμε επίθεση για να απελευθερωθούμε από τους εισβολείς και τους εγχώριους τοποτηρητές τους.

Η ΕΡΤ είναι το μεγάλο, το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας και μόνον οι εργαζόμενοί της με την εμπειρία και τις γνώσεις τους μπορούν να το αξιοποιήσουν. Συνεπικουρούμενοι από όλους εμάς, όλους τους κλάδους και τους ανθρώπους που εξαρχής ή σιγά σιγά μπήκαν κι αυτοί στον κοινό αγώνα, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ επιβάλλεται να γίνουν ο πολιορκιτικός μας κριός για την μεγάλη και τελική μας επίθεση.

Τώρα είναι η ιστορική στιγμή και δεν θα περιμένει.

Την παρουσία της την νιώθουμε καθαρά όλοι όσοι εξαρχής αλλά και όλοι όσοι με τον καιρό μπήκαμε στον κοινό αγώνα. Την νιώθουν όλοι οι αγωνιστές που μάχονται για την προστασία των τόπων τους από τους πολυεθνικούς εισβολείς καταστροφής, όλοι οι αγωνιστές από τις Σκουριές μέχρι το Αποπηγάδι, όλοι οι αγωνιστές σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά που έχουν εδώ και χρόνια συγκροτήσει επιτροπές, ομάδες, συλλογικότητες και δραστηριοποιούνται αλληλέγγυα και αντιρατσιστικά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν που μαζεύτηκαν από την πρώτη στιγμή έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Και χιλιάδες ακόμα σε όλη την Ελλάδα οι οποίοι λόγω απόστασης δεν μπόρεσαν να παραστούν εκεί. Εκατομμύρια Έλληνες πολίτες δηλαδή αυτή τη στιγμή αισθάνονται την ιστορικότητά της, νιώθουν ότι είναι και ότι μπορεί να γίνει πράγματι το σημείο καμπής που θα απογειώσει τον κοινό αγώνα. Και ζητούν αίσθημα ευθύνης και αποφασιστικότητα από τους εμπλεκόμενους στην ιστορία της ΕΡΤ, κυρίως από τους εργαζομένους της αλλά και από τους στενά εμπλεκόμενους αλληλέγγυους στον αγώνα τους.

Ζητούν να αρθεί επιτέλους αυτή η διαφορά οπτικής και να παρθεί η τελική απόφαση ότι η ΕΡΤ είναι υπό κατάληψη από τους πολίτες, μεταξύ των οποίων τυγχάνει να βρίσκονται και οι πρώην εργαζόμενοί της, οι οποίοι με μια άκρως φασιστική ενέργεια της ακροδεξιάς που κυβερνά την Ελλάδα, απολύθηκαν σε μια νύχτα.

Ζητούν η υπό κατάληψη ΕΡΤ, η ελεύθερη ΕΡΤ, η απελευθερωμένη από την κρατική χειραγώγιση και προπαγάνδα ΕΡΤ να γίνει το κανάλι τους, μέσα από το οποίο θα επικοινωνήσουν τον τίμιο και ηρωικό τους τριετή τουλάχιστον αγώνα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη αλλά κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, που αποχαυνώνεται από τα ιδιωτικά καθεστωτικά δίκτυα και έχει πέσει θύμα της χείριστης προπαγάνδας που λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, ότι κάθονται στον καναπέ και στο φβ, ότι δεν κουνιέται τίποτα στη χώρα και πως ό,τι κι αν μας κάνουν τα δεχόμαστε άβουλοι.

Ήρθε η ώρα μέσω της ΕΡΤ και των ανταποκριτών της αγωνιστών από κάθε γειτονιά, κάθε πόλη και κάθε χωριό της Ελλάδας, να φωτιστεί η ειδησεογραφία και η καθημερινότητα από την πλευρά των πολιτών και όχι πια του κράτους του φασισμού και της καταστολής, να παρουσιαστεί ο κοινός, μεγάλος, γενναίος αγώνας και να φουντώσει. Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης για να απελευθερώσουμε την πατρίδα, να διασώσουμε ό,τι προλάβουμε και κυρίως να διασώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας από τον αφανισμό.

Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

ΥΓ
Επειδή άρχισαν οι γνωστές και βαρετές αντιδράσεις και σχόλια περί πνευματικών ανθρώπων και ποιοι είναι αυτοί και ποιος τους ορίζει και διάφορα τέτοια, με αφορμή βέβαια το κείμενο που έχουμε συνυπογράψει με τον Χαϊνη, να δώσω για μια ακόμα φορά τον προσωπικό μου ορισμό:

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που παράγει πνευματικό έργο και ταυτόχρονα δεν συναλλάσσεται με την εξουσία, αντιλαμβάνεται τις ιστορικές στιγμές προτού αυτές χαρακτηριστούν ιστορικές, είναι δλδ η κεραία της κοινωνίας, και δεν μπορεί να σιωπήσει, δεν μπορεί να μην μπει μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής του διότι αν σιωπήσει, αν δεν δράσει θα εκραγεί.

Όλοι οι άλλοι, όσοι δεν εμπίπτουν σε αυτόν τον ορισμό είναι οι γνωστοί σάλιακες αυτοαποκαλούμενοι πνευματικοί, διαννοούμενοι, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες κ.α., οι οποίοι προσδοκούν θέσεις και βραβεία για την υποτέλεια και την ανικανότητά τους είτε γλείφοντας το καθεστώς είτε παραμένοντας σιωπηροί.

------------------------------------
Πηγή: http://yiannismakridakis.gr/?p=3210

Ήρθε η ώρα της επίθεσης (για την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ)

Ήρθε η ώρα να σημάνουμε την γενική επίθεση. Από θλιμμένοι θεατές της ζοφερής μας πραγματικότητας, να προχωρήσουμε σε μια παράτολμη πράξη ανάληψης κοινωνικής ευθύνης.

Σήμερα άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων απευθύνουν σε όλους προσκλητήριο γενικής επίθεσης, με πρώτο βήμα την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ είναι το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας, είναι η μοναδική μας ευκαιρία να διατυπώσουμε το νέο οικουμενικό αφήγημα και θα είμαστε υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία αν δεν το πράξουμε.

Η δημόσια τηλεόραση της Ελλάδας δεν ανήκει ούτε στο κράτος ούτε στους εργαζομένους της. Την ευθύνη λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης φέρουν οι  πνευματικοί άνθρωποι που έχουν χρέος να πρωτοστατήσουν, οι εργαζόμενοί της που έχουν την διάθεση να αυταπαρνηθούν και κάθε πολίτης που νιώθει το κάλεσμα του συλλογικού οράματος.

Καλούμε λοιπόν όλους και όλες την Κυριακή 14 Ιουλίου και ώρα 7μμ. στην ΕΡΤ για να ληφθούν αποφάσεις ώστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, για να γίνει η ΕΡΤ η πρώτη τηλεόραση παγκοσμίως που θα εκπέμπει από τους ίδιους τους πολίτες και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.

Χαϊνης Δ. Αποστολάκης

Γιάννης Μακριδάκης

 *****

(Με νέο άρθρο του Γ.Μακριδάκη, ακυρώνεται η εκδήλωση...)

Επικίνδυνοι τυχοδιώκτες!

Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι βγήκαν να μας κατηγορήσουν για επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό που θα προκαλέσει το τελικό κυβερνητικό χτύπημα.. Άνθρωποι από μέσα από το “κίνημα” μάς κατηγορούν και άνθρωποι από δήθεν μέσα…

Επειδή καμιά διάθεση δεν έχουμε να κάνουμε ζημιά στο κίνημα της ΕΡΤ όπως υπάρχει, όπως το οργανώνουν και όπως τελικά το προχωρούν κάποιοι μέχρι σήμερα, επειδή κάποιοι ψάχνουν θύματα για να τους φορτώσουν την τελική αποτυχία αλλά κυρίως την ενδεχόμενη κυβερνητική επέμβαση και καταστολή, ακυρώνουμε την εκδήλωση και την παρέμβασή μας που θα γινόταν την Κυριακή στην ΕΡΤ.

Την άποψή μας την είπαμε, την γράψαμε, την κατέγραψε η Ιστορία. Αν οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν συμφωνούν, δεν θέλουν, δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες ή οτιδήποτε άλλο δεν, ας συνεχίσουν όπως αυτοί ξέρουν και όπως κάνουν μέχρι σήμερα, δίχως επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς στο διάβα τους.

---------------------------------

Πηγή:yiannismakridakis

Η ΕΡΤ μπορεί να ρίξει τη χούντα Του Γιάννη Μακριδάκη (video συζήτησης)

Χθες συμμετείχα στην ανοιχτή συζήτηση που έγινε στο προαύλιο της ΕΡΤ, με θέμα την συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων εκεί και έκανα τις προτάσεις μου, τις οποίες καταθέτω και από δω, έτσι για να υπάρχουν και γραμμένες.

Πριν από αυτές μια διαπίστωση. Ενώ οι πολίτες που στέκονται αλληλέγγυοι στο εγχείρημα της ΕΡΤ θεωρούν ότι αυτή τη στιγμή η δημόσια τηλεόραση βρίσκεται υπό κατάληψη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, σύμφωνα και με την διευκρίνιση της Αγλαΐας Κυρίτση δεν μιλούν περί κατάληψης και δεν νιώθουν ως καταληψίες αλλά ως μη απολυμένοι που συνεχίζουν απλά΄την εργασία τους και την περιφρούρηση των μηχανημάτων. Αυτή η διαφορά οπτικής είναι η γενεσιουργός αιτία του οποιουδήποτε εκφυλισμού του κινήματος και επιβάλλεται να αρθεί σήμερα. Σε οποιοδήποτε κράτος της υφηλίου, αν η δημόσια τηλεόραση ήταν στα χέρια των πολιτών επί ένα σχεδόν μήνα και λειτουργούσε ελεύθερη, δίχως την κρατική χειραγώγηση, η κυβέρνηση δεν θα είχε σταθεί, πόσο μάλλον ο αγώνας των πολιτών δεν θα είχε εκφυλιστεί αλλά θα φούντωνε με ρυθμούς πυρκαγιάς σε πευκοδάσος υπό θυελλώδεις ανέμους. Εδώ, με μια ΕΡΤ επί ένα μήνα να παίζει, το ότι το Κίνημα ξεφουσκώνει αντί να έχει ρίξει την κυβέρνηση, σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την διαφορά της οπτικής, από το ότι οι εργαζόμενοι λειτουργούν ακόμα ως να διαφυλάττουν τους εαυτούς και τις θέσεις τους, και ενδεχομένως την νέα τους σύμβαση στον νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα που θα δημιουργηθεί.

Η ΕΡΤ από σήμερα οφείλει να λειτουργήσει ως δημόσια τηλεόραση υπό κατάληψη. Είναι πλέον ελεύθερη, ανεξάρτητη, δεν χειραγωγείται από την κυβέρνηση. Είναι το βασικό όπλο των πολιτών για να ρίξουν το φασιστικό καθεστώς, την τυραννία. Στο Πολυτεχνείο είχαν έναν αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό μικρής εμβέλειας και ρίξανε την χούντα, ενώ εδώ, εμείς διαθέτουμε μια πανελλήνιας εμβέλειας σύγχρονη τηλεόραση μαζί με τους εξειδικευμένους εργαζομένους της και δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να απελευθερωθούμε. Απεναντίας, εκφυλίζεται μέρα με τη μέρα ο αγώνας μας.. Κι αυτό το βλέπει ο κυβέρνηση και περιμένει την πτώση του κάστρου δίχως να εκτεθεί στέλνοντας τα ματ της.

Η ΕΡΤ οφείλει από σήμερα να λειτουργεί υπό την διεύθυνση ενός συντονιστικού πολιτών και εργαζομένων, ανθρώπων της Τέχνης και του Πολιτισμού. Να δώσει βήμα στους εκπροσώπους όλων των Κινημάτων που σε κάθε γειτονιά και σε κάθε πόλη και χωριό αντιστέκονται ενάντια στα τρία βασικά μέτωπα από τα οποία μας βάλλουν. Στην εξαθλίωση των πολιτών, την άνοδο του ρατσισμού και την εκποίηση των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας μας.

Η ΕΡΤ οφείλει να δείξει και να βάλει μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι αλλά να στείλει και στο εξωτερικό την ελληνική κοινωνία που βράζει, που αντιστέκεται από το Αποπηγάδι της Κρήτης μέχρι την Χαλκιδική και την Θράκη, σε όλο το μήκος και το πλάτος της ελληνικής επικράτειας.

Η ΕΡΤ οφείλει να γίνει μια τηλεόραση πραγματικής λαϊκής βάσης και ενημέρωσης και να φωτίζει την επικαιρότητα και την καθημερινότητα από την μεριά των πραγματικών ιδιοκτητών της, διότι είναι δημόσια και όχι κρατική, διότι είναι στα χέρια των πολιτών και όχι υπό κρατικό έλεγχο και χειραγώγηση.

Η ΕΡΤ οφείλει και μπορεί από σήμερα να καταρρίψει αυτή την αθλιότητα, την οποίαν δυστυχώς πιπιλούν ως καραμέλα και τα κόμματα της Αριστεράς και η οποία λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, οι Έλληνες κάθονται απαθείς στους καναπέδες και βλέπουν. Αυτή είναι η χείριστη και η πλέον επικίνδυνη φασιστική προπαγάνδα. Η Ελλάδα είναι γεμάτη Κινήματα και Συλλογικότητες που δίνουν μάχες και μάλιστα κερδοφόρες καθημερινά. Και η ΕΡΤ οφείλει από σήμερα να προβάλει αυτές τις μάχες και αυτούς τους κοινωνικούς μαχητές. Οι οποίοι κοινωνικοί μαχητές θα γίνουν από αύριο οι ανταποκριτές της ΕΡΤ, της δημόσιας, της δικής μας τηλεόρασης ο καθένας από την γειτονιά, την πόλη το χωριό του.

Η ΕΡΤ οφείλει και μπορεί να γίνει ο μοχλός και ο συντονιστής των χιλιάδων καθημερινών μαχομένων πολιτών της Ελλάδας. της ελληνικής αντίστασης.

Η ΕΡΤ μπορεί με στοιχειώδη συντονισμό και αλλαγή οπτικής να ρίξει την χούντα.

-------------------------------------
Πηγή:yiannismakridakis.gr

'Είναι ο ρατσισμός συνέπεια της μη ζωής των καταναλωτών;' σκέψεις πάνω σε άρθρο του Γιάννη Μακριδάκη

Παραθέτω παρακάτω αυτούσιο σημερινό άρθρο του Συγγραφέα, ακτιβιστή Γιάννη Μακριδάκη, που παραθέτει την δικιά του άποψη - ερμηνεία για την άνοδο του ρατσισμού στην κοινωνία μας. Η βασική του άποψη είναι ότι "ο ρατσισμός είναι συνέπεια της μη ζωής των καταναλωτών", ότι "δεν ωφελεί να πείσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία ενάντια στον ρατσισμό" και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η δράση "να ρίχνουμε τον σπόρο του “επανανθρωπισμού” του καταναλωτή, να ξυπνήσουμε τον άνθρωπο που κρύβει μέσα του, να πεισθεί να ξαναγίνει άνθρωπος". 

Όλ' αυτά τα βρίσκω ενδιαφέροντα, δεν ξέρω αν είναι "η λύση" στο πρόβλημα, όμως επειδή κι εγώ όπως και πάρα πολλοί άλλοι μαζί μου, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την συνεχή άνοδο της Χρυσής Αυγής, όπως και την συνέχιση ρατσιστικών επεισοδίων, - παρ όλη την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κόσμου που υποτίθεται γίνεται-, την παραθέτω για προβληματισμό και συζήτηση.

************

Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Λάθρα

Το διήμερο που πέρασε παρακολούθησα το 3ο ετήσιο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της συλλογικότητας Λάθρα που έγινε στη Χίο. Συναυλίες, συζητήσεις, θεατρικό παιχνίδι, μαθήματα για παιδιά, ανατολίτικες κουζίνες και άλλα διάφορα όμορφα συνέβησαν εκεί, με την φροντίδα και την προσωπική εργασία αρκετών νέων ανθρώπων.

Δυο πράγματα με προβλημάτισαν

Πρώτον η παρέμβαση ακτιβίστριας από την γειτονική Σμύρνη, η οποία είπε ότι η τουρκική κοινωνία πριν από δυο χρόνια δεν ήξερε τίποτα για το θέμα Σύριοι πρόσφυγες, αλλά αυτή τη στιγμή όλοι ξέρουν και η πλειονότητα της κοινωνίας τους μισεί και εκφράζεται ρατσιστικά απέναντί τους.

Το δεύτερο που με προβλημάτισε ήταν η ομιλία της γνωστής και θαυμαστής δικηγόρου Γιάννας Κούρτοβικ, η οποία ανέλυσε το πώς η πολιτική και η δικαστική εξουσία ευνοούν απροκάλυπτα και προωθούν τον ρατσισμό μέσω της ευνοϊκής μεταχείρισης που παρέχουν στους ρατσιστές αλλά και μέσω της αδράνειάς τους.

Αυτό που κατάλαβα ή μάλλον γι’ αυτό που σιγουρεύτηκα εν τέλει, είναι ότι και ο ρατσισμός είναι συνέπεια της μη ζωής των καταναλωτών.

Διότι δεν υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία που σπρώχνει δικαστικούς και κυβερνήσεις να ευνοούν τους ρατσιστές, ούτε που ανεβάζει ρατσιστικά κόμματα στο προσκήνιο. Απλώς, πολύ απλά, η μετάλλαξη του ανθρώπου σε καταναλωτή και η μετατροπή της κοινωνίας σε αγορά, ευνοεί και επιβάλει την δίωξη και την μη ανοχή σε κάθε τι και σε οποιονδήποτε δεν έχει τα νομότυπα προσόντα για να διεκδικήσει την συμμετοχή του στο ανήθικο σύστημα. Και όσο πιο σφιχτές οικονομικά γίνονται οι κοινωνίες-αγορές, όσο πιο ελεγχόμενοι οι καταναλωτές που “ζουν” εντός τους, τόσο πιο συντηρητικές, ανήθικες και απάνθρωπες είναι.

Με το ίδιο σκεπτικό που διώκονται οι άνθρωποι, διώκονται και οι σπόροι, διώκεται ό,τι δεν είναι στις προδιαγραφές του συστήματος που εκτρέφει καταναλωτές και συντηρείται από αυτούς.

Στην Ελλάδα υπάρχουν Πακιστανοί μετανάστες από το 1970 αλλά τότε κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχουν, ούτε κανείς ενοχλούνταν από αυτούς. Την ίδια εποχή η μισή Χίος είχαν κάνει μια περίοδο της ζωής τους “λαθραίοι” όπως αφηγούνται, ως ναυτικοί που το έσκαγαν από τα βαπόρια όταν αυτά έπιαναν Αμερική και έμεναν έξω για κάποιο χρονικό διάστημα, δίχως τα απαραίτητα έγγραφα στην χώρα αυτή. Η Αμερική ήταν από τότε μια Αγορά, εξ ου και υπήρχε ο όρος “λαθραίος άνθρωπος Μετανάστης. Η Ελλάδα έγινε κατόπιν αγοραία κοινωνία και ο άγνωστος όρος λαθρομετανάστης” κατέφθασε και εδώ. Η Τουρκία μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν ήταν “αγορά” και κανείς δεν ήξερε και δεν τον ενοχλούσαν οι Σύριοι πρόσφυγες, ενώ σήμερα, μετά την ΔΝΤ-”ανάπτυξη” που περνάει κι αυτή χώρα, όλοι ξέρουν και όλοι μισούν τους λαθραίους πρόσφυγες πολέμου της γειτονικής Συρίας.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν ζούμε, όπως και οι γείτονές μας στην Τουρκία, όπως και το 60% του πλανήτη σε πόλεις και κοινωνίες αγοραίες. Η ζωή μας είναι ζωή καταναλωτικών γραναζιών και όχι ανθρώπων. Όποιος άλλος διεκδικήσει να βρει μια θέση κι αυτός στην αγοραία κοινωνία μας, θεωρείται ανταγωνιστικό γρανάζι και εκδιώκεται, γίνεται θύμα εύκολου ρατσισμού από τους αμόρφωτους που δεν ξέρουν τι τους φταίει και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους και το μίσος τους στην ανθρώπινη διαφορετικότητα του θύματός τους.

Απογοητεύτηκα χτες όταν άκουσα το κλείσιμο της ομιλίας της Γιάννας Κούρτοβικ, η οποία είπε πως αυτό που προτείνει είναι να πείσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία ενάντια στον ρατσισμό. Το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι, δυστυχώς. Οι αγοραίες κοινωνίες είναι ήδη διαβρωμένες, μεταλλαγμένες ανήθικες βαθιά και δεν υπάρχει καμία περίπτωση ευαισθητοποίησης των απονεκρωμένων και αποκτηνωμένων γραναζιών τους επί αυτού του θέματος.

Προσωπικά πιστεύω ότι η μόνη δράση είναι να ρίχνουμε τον σπόρο του “επανανθρωπισμού” του καταναλωτή, να ξυπνήσουμε τον άνθρωπο που κρύβει μέσα του, να πεισθεί να ξαναγίνει άνθρωπος δηλαδή το γρανάζι της αγοράς. Να του μιλήσουμε δηλαδή για τον εαυτό του και τη ζωή του που δεν ζει, και όχι για τον Άλλον. Να νιώσει τι ακριβώς τον έχει φέρει σε αυτό το χάλι της ζωής του και να την πάρει αλλιώς, να θυμηθεί τι σημαίνει άνθρωπος και ότι όλοι οι άλλοι γύρω του, όπως και ο ίδιος, είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι.

Και για να γίνει αυτό, ο μόνος τρόπος είναι η προβολή και η προώθηση της ζωής έξω από το χρηματοοικονομικό σύστημα, κοντά και μέσα στο μοναδικό πραγματικό και αληθινό σύστημα, το οικοσύστημα, μια ζωή με στοχασμό και ενδιαφέρον για όλα, από τους φυσικούς πόρους και τα άλλα πλάσματα μέχρι τον άνθρωπο. Όσοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν έναν τέτοιο τρόπο ζωής, να ξαναγίνουν άνθρωποι, είναι έτσι κι αλλιώς καμμένοι, κατεστραμμένοι ατομικά και κάνουν τεράστια ζημιά στο οικοσύστημα και στην ανθρωπότητα. Θα περιμένουμε να περάσουν σαν καταιγίδα από τη ζωή. Όσοι όμως μπορούν να νιώσουν και να πράξουν αυτό που νιώθουν, αυτοί θα αλλάξουν σιγά σιγά το τοπίο. Μπορεί να ακούγεται ή να είναι ουτοπικό αλλά  δεν υπάρχει άλλο αντίπαλο δέος της επερχόμενης ολοσχερούς καταστροφής παρά μονάχα η ουτοπία.

Έχουμε και λέμε ξανά του Γιάννη Μακριδάκη

Ανάμεσα στην έξοδό μας από την Ευρώπη (ΚΚΕ) και στην παραμονή μας σε αυτήν με προσπάθεια αλλαγής της φυσιογνωμίας και των πολιτικών της (ΣΥΡΙΖΑ), πράγμα που θεωρώ τελείως μάταιο και ουτοπικό, υπάρχει η τρίτη λύση, η πιο ρεαλιστική που λέει ότι μπορούμε να φύγουμε από την Ευρωζώνη, να επιστρέψουμε στην δραχμή και να παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως κι άλλα κράτη.

Για τον λόγο αυτόν λοιπόν, και για άλλους, προσωπικά συμφωνώ με τον Λαφαζάνη, τον οποίον εκτιμώ και ως πολιτική προσωπικότητα της Αριστεράς.

Όσον αφορά το ΚΚΕ, τα λάθη των ηγεσιών του από την εποχή του εμφυλίου μέχρι σήμερα είναι ακριβώς τα ίδια και το κόμμα έχει μια μοναδική διαχρονική συνέπεια στο να συνεχίζει τα ίδια λάθη και στο να μην μαθαίνει τίποτε από αυτά. Προσωπικά το θεωρώ απολύτως υπεύθυνο για την σημερινή κατάντια ως ανάχωμα του επάρατου δικοματισμού, ως βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος που κατάστρεψε τη χώρα. Την χώρα δεν την έφερε σε αυτή την κατάσταση ο δικομματισμός αλλά ο τρικομματισμός. Η κομμουνιστική ιδεολογία και στάση ζωής είναι χαρακτηριστικό πολλών ανθρώπων που εδώ και χρόνια είτε βρίσκονται πολιτικά άστεγοι είτε επιλέγουν να ψηφίζουν ΚΚΕ και να συντηρούν την αρρώστια του είτε είναι μέλη του και τους εκμεταλλεύεται η ηγεσία όπως έκανε πάντοτε στην ιστορία του κόμματος, είτε έχουν στραφεί προς την άλλη Αριστερά εδώ και πολλά χρόνια.

Ο Σύριζα ως μια Αριστερά που συσπείρωνε τους κομμουνιστές αλλά διαφωνούντες με το ΚΚΕ, έγινε ξαφνικά ένα κόμμα του 30%, έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και πάει ίσως για κυβέρνηση. Και αυτό όχι επειδή οι Έλληνες πολίτες γίνανε αριστεροί αλλά επειδή οι Έλληνες πελάτες προδόθηκαν από τους εμπόρους πολιτικής, από τους οποίους αγόραζαν τη ζωή τους τόσα χρόνια και στους οποίους πουλούσαν την συνείδηση και την ψήφο τους. Όλοι αυτοί οι ξεπουλημένοι επί δεκαετίες αλλά και άλλοι πλανεμένοι ή αδαείς, βρέθηκαν στην ανοιχτή αγκαλιά του αντιμνημονιακού Σύριζα εν μία νυκτί. Και το κόμμα της Αριστεράς, με μια ηγεσία άπειρη και λίγη, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες δεύτερες εκλογές, κατά τις οποίες ο Σύριζα δεν βγήκε κυβέρνηση, μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελε να βγει κυβέρνηση. Όλα αυτά δεκτά και μη κατακριτέα ως εδώ. Και ο φόβος της ευθύνης αλλά και η έκπληξη και μη σωστή διαχείριση του ξαφνικά μεγάλου εκλογικού ποσοστού είναι κατανοητά και ανθρώπινα αλλά και πολιτικώς αποδεκτά. Όμως μέχρι το να διολισθαίνεις ως κόμμα της Αριστεράς σιγά σιγά προς τα εκεί που θέλει η κοινωνία αντί να στέκεσαι στο ύψος σου και να αλλάζεις την κοινωνία, όπως έχεις ευθύνη να κάνεις,αυτό είναι πολιτικός εκπεσμός και όποιος το αντιλαμβάνεται αλλά δεν αντιδρά για όποιους λόγους, έχει ευθύνη για το μέλλον. Μέχρι στιγμής έχουμε δει τα μύρια όσα. Από την 3η Σεπτέμβρη και την προσπάθεια ταύτισης του Σύριζα μαζί της, μέχρι πολιτικό συγχρωτισμό με την Κατσέλη, μέχρι άρθρο της Ξενογιαννακοπούλου στην Αυγή για να μετρηθούν οι αντιδράσεις, μέχρι Κοτσακά, αριστίνδην μέλος, μέχρι πολλά που δεν είναι του παρόντος να απαριθμηθούν. Η ηγεσία του Σύριζα δείχνει να πέφτει στην λούμπα κάθε μέρα και πιο βαθιά. Επειδή όμως πέφτει αργά αργά, διολισθαίνει για την ακρίβεια, οι παλαιοί Αριστεροί δείχνουν να μην το νιώθουν ή αν το νιώθουν το ανέχονται για διάφορους λόγους, ενώ η ηγεσία του κόμματος εκμεταλλεύεται αυτή την ανοχή και προχωρεί ακόμα βαθύτερα προς την πασοκοποίηση. Αυτή η πασοκοποίηση είναι λογικό να συμβαίνει διότι από το 4% έως το 30%, οι πολλοί αυτοί παραπανίσιοι ψηφοφόροι δεν κατέβηκαν από τον πλανήτη Άρη αλλά είναι πολίτες που υπήρχαν και στο παρελθόν στην Ελλάδα και προφανώς ήτανε πελάτες και υποστηρικτές του ελεεινού πολιτικού συστήματος, κομμάτων και πολιτικών ανδρών που κατάστρεψαν τη χώρα. Η ευθύνη του Σύριζα είναι να βάλει φραγμούς. Να σταθεί βράχος ακλόνητος στην ιδεολογία και την πρακτική του και να αφήσει απ’ έξω κάθε προβεβλημένο από το παρελθόν κομματικό στέλεχος του πρώην δικομματισμού είτε ψήφισε είτε καταψήφισε τα μνημόμια. Να αναγκάσει τους “μετανοήσαντες” να αλλάξουν πολιτική στάση ζωής και όχι να τους δέχεται ως στελέχη ωσάν να είναι ήδη αλλαγμένοι. Είναι γεμάτη η Ελλάδα από Κινήματα και Συλλογικότητες που μάχονται καθημερινά ενάντια στον ναζισμό, ενάντια στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων, ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος του κάθε τόπου, ενάντια στην εξαθλίωση, ζώντας αλληλέγγυα και εφαρμόζοντας άλλου είδους, πρωτοφανείς για την Ελλάδα καθημερινές πολιτικές, προσωπικές και συλλογικές. Αυτούς τους ανθρώπους τους έχει προσεγγίσει ο Σύριζα; Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να έχει τιμή, καμάρι και σημαία του ο Σύριζα. Κι όχι τους πασοκογενείς συνδικαλιστές και πρώην υπουργούς, τους οποίους επιβάλλεται να αφήσει στην άκρη, κι αυτοί ας μην τον ψηφίσουν καν όταν θα έρθει η ώρα. Ένα κόμμα με επικεφαλής έναν τόσο νέο άνθρωπο είναι τελείως απογοητευτικό να μην μπορεί, ούτε αυτή την ύστατη ώρα, ούτε με αυτή την εξαίρετη ευκαιρία που έχει, μέσα σε μια κοινωνία που αλλάζει κάθε λεπτό, να φέρει στην επιφάνεια της πολιτικής φρέσκους ανθρώπους, νέες πολιτικές τάσεις, νέα αντίληψη και νέες μορφές αγώνα.

Είχα γράψει και στο παρελθόν, αμέσως μετά τις εκλογές ότι ο Σύριζα έχει την μεγάλη ευκαιρία να συντονίσει και να γίνει ομπρέλα όλων των Κινημάτων και των Συλλογικοτήτων που έχουν οργανωθεί και αντιστέκονται απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα. Να φτιάξει γραφεία, να τα στελεχώσει και να προσφέρει νομική, επιστημονική και κάθε άλλου είδους υποστήριξη σε αυτά τα Κινήματα. Ο Σύριζα έχει έσοδα από κρατική επιχορήγηση, έχει και μισθούς Βουλευτών. Ένα αριστερό κόμμα όλα αυτά τα έσοδα θα τα διέθετε στο μεγαλύτερο μέρος τους για να στελεχώσει τέτοιου είδους γραφεία συμπαράστασης, συμπόρευσης και αλληλεγγύης με την κοινωνία, με τους ανθρώπους που αντιστέκονται ενάντια στην εξαθλίωση, στον ναζισμό, στο ξεπούλημα και στην καταστροφή. Δεν έχει κάνει όμως τίποτα απολύτως. Ένα μεγάλο μηδενικό. Αντ’ αυτού, συμμετέχει σε συνέδρια ελληνοαμερικανικού επιμελητηρίου και δίνει διαπιστευτήρια στα αφεντικά ότι θέλει τους επενδυτές και άλλες τέτοιες απαράδεκτες γελοιότητες.

Προσωπικά δεν με εκφράζει καθόλου μια τέτοια κατ’ επίφαση Αριστερά. Νιώθω και διαβλέπω ότι όσες καταστροφές καταφέραμε να αποσοβήσουμε μαχόμενοι τόσα χρόνια ενάντια σε Υπουργούς του Πασόκ, θα τα δούμε σε λίγο να συμβαίνουν επειδή οι ίδιοι άνθρωποι θα έχουν επιπλεύσει ή επανακάμψει πολιτικά μέσα από τον Σύριζα. Τα παλαιά μέλη του Σύριζα και οι αγνοί αριστεροί, όπως και του ΚΚΕ, θα δούμε να αλώνεται η Αριστερά και να εκπίπτει σε μια σύγχρονη καπιταλιστική γιαλαντζί αριστερά όπως η ΔΗΜΑΡ, αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που της δίνεται και να αλώσει η ίδια το καταρρέον πολιτικό σύστημα φέρνοντας κοντά στην ιδεολογία της την κοινωνία. Αν η ηγεσία του Σύριζα θέλει να γίνει κυβέρνηση με ψήφους πελατών και όχι πολιτών, όπως δείχνει η μέχρι τώρα πολιτική του πορεία ως αξιωματική αντιπολίτευση, προσωπικά δεν πρόκειται ούτε να ασχοληθώ ποτέ ξανά με την περίπτωσή του.

Επίδομα ματωμένου γάμου Του Γιάννη Μακριδάκη

Όταν είσαι θλιβερός πολιτικάντης εγκλωβίζεσαι στις επιλογές σου. Δεν είναι προσωπικό για τον Κουβέλη αυτό που γράφω, εκείνον αν μη τι άλλο τον σέβομαι ως άνθρωπο, αλλά είναι για όλα αυτά τα πολιτικά ρετάλια που συνευρέθηκαν ανά το πανελλήνιο και σχημάτισαν το μόρφωμα ΔΗΜΑΡ

Τι κάνανε και τι μας είπαν δηλαδή όλους αυτούς τους μήνες;

Πως είναι η Αριστερά της ευθύνης και πως βάζουν πάνω απ’ όλα την πολιτική σταθερότητα της χώρας, την διάσωσή της δηλαδή μέσα από τους όρους που εννοεί διάσωση αυτό το άθλιο σύστημα των Αγορών τοκογλύφων και της ισοπεδωτικής ΕΕ. Και συνεργάστηκαν με τους επικίνδυνους, με τους μαστροπούς της χώρας για να υπηρετήσουν αυτούς τους σκοπούς. Και έβαλαν πλάτη στον φασισμό του κάθε Δένδια, στον ρατσισμό του κάθε χρυσαυγίτη, στην εξαθλιωση των πολιτών από τον κάθε Στουρνάρα, στην εκπόρνευση της πατρίδας από το κάθε πολιτικό απόβρασμα που αντί να συντάξει πρόταση ανόρθωσης με όπλο την παραγωγή, διατυμπανίζει πως ο μόνος δρόμος είναι να ξεπουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, ακόμα και το μέλλον μας, ακόμα και τη ζωή μας στους δανειστές.

Όταν είσαι θλιβερή πολιτική φιγούρα κι έχεις φτάσει σε ηλικία γάμου με την εξουσία, την έχεις περάσει κιόλας αλλά δεν έχει ευοδωθεί αυτός, αρχίζεις να αγχώνεσαι, να νιώθεις πολιτικό γεροντοπαλίκαρο, αρχίζεις να γελοιοποιείσαι κάνοντας το πολιτικό τζόβενο και συγχρωτίζεσαι με τον κάθε τυχάρπαστο που βρίσκεται μπροστά σου και σου υπόσχεται προξενιό με την ποθητή νύφη, την κυβερνητική καρέκλα.

Η γελοιοποίηση είναι αναπόφευκτη από κει και μετά. Από θλιβερός πολύ εύκολα καταντάς γελοίος. Ιδιαίτερα αν όσο διαρκεί ο γάμος κάνεις πως δεν βλέπεις ότι είναι ματωμένος, μόνο και μόνο για να περνά ο καιρός και να λογίζεσαι παντρεμένος στα μάτια των άλλων, ίσως και στα δικά σου, αναλόγως το πόσο θλιβερός είσαι. Και για να παίρνεις και το επίδομα της παντρειάς.

Στο τέλος όμως, τότε που ξυρίζουν τον γαμπρό δηλαδή, πάντα βγαίνεις ρεντίκολο. Πιάνεσαι απ’ όπου βρεις και γυρεύεις πόρτα να φύγεις. Αλλά η νύφη και οι προξενήτρες σε πιάνουν στο στόμα τους και σε κάνουν να μην ξέρεις πού να κρυφτείς. Πως μόνο το επίδομα γάμου σε ένοιαζε, λένε, γι αυτό έκανες την παντρειά μαζί τους. Πού να καταλάβουν οι άθλιοι το βαθύ σου αίσθημα. Τη γλύκα της ψυχής που νιώθει εταίρα κυβερνητική, που νιώθει πως επιτελεί κορυφαίο έργο. Ας είναι και φασιστικό, ας βγάζει και τη χώρα στην πορνεία.

Πάει κι ο γάμος πάει και το επίδομα θλιβεροί αριστερούληδες της γουολ στριτ. Κι ο πολιτικά ζωντοχήρος, στην πολιτική ηλικία σας, πεθαίνει (πολιτικά) πλέον κατάμονος και μετά από την ελπίδα (του).

------------------------------
Πηγή: Γιάννης Μακριδάκης

Ο δημαρίτης κι ο χρυσαυγίτης, 2 ακροδεξιά άκρα; (Γ. Μακριδάκης, Βένα Γεωργακοπούλου, Κρυσταλία Πατούλη)

Στην σημερινή συγκυρία βρίσκω πολύ σημαντική την δημόσια συζήτηση, κυρίως για την Χρυσή Αυγή, αλλά και για το ρόλο που παίζει η Δημαρ. Παρακολούθησα τον "διάλογο" που ξεκίνησε μετά τη δημοσίευση άρθρου από τον συγγραφέα και πολιτικό ακτιβιστή Γ. Μακριδάκη με τίτλο "Ο δημαρίτης κι ο χρυσαυγίτης ή αλλιώς θεωρία και πράξη", όπου θεωρεί και τα 2 αυτά άκρα, ακροδεξιά. Στο άρθρο του αυτό απάντησε με ιταμό, ειρωνικό, απαξιωτικό και εντέλει φασιστικό τρόπο, η μέχρι τώρα ένθερμη οπαδός του λογοτεχνικού του έργου, η Βένα Γεωργακοπούλου.

Προσωπικά αποδέχομαι σε πολύ μεγάλο βαθμό την άποψη του Μακριδάκη, όμως δεν συμφωνώ πλήρως (κυρίως για τη Δημαρ), γιατί πιστεύω ότι η αλήθεια δεν είναι τόσο απλή όσο μερικές φορές φαίνεται.
Τις απόψεις που διατυπώνει κάποιος, είτε είναι συγγραφέας, είτε οτιδήποτε άλλο, ανεξάρτητα αν συμφωνεί κανείς, ή όχι μ' αυτές, είναι θεμιτές και άρα σεβαστές. Δεν αλλάζει κανείς την έως τώρα άποψή του για τη λογοτεχνική του αξία, εξαιτίας κάποιων πολιτικών ή όχι απόψεων.
Εκείνο όμως που είναι εντυπωσιακό εδώ, είναι η μεταμόρφωση του ανθρώπου και συγκεκριμένα της Γεωργακοπούλου, η οποία λέει "όταν με ταυτίζουν, όπως έκανε αυτός, με χρυσαυγίτισσα τα παίρνω στο κρανίο" και φθάνει στο σημείο να λέει ότι "με την τελευταία του, πάντως, άθλια επίθεση στον Κουβέλη, ακούω διάφορους να δηλώνουν ότι θα το ξανασκεφτούν να διαβάσουν τα βιβλία του".
Αλλά ας κρίνετε οι ίδιοι τα γραφόμενα όλων:

1) Το άρθρο του Γ. Μακριδάκη:

Ο δημαρίτης κι ο χρυσαυγίτης ή αλλιώς θεωρία και πράξη

Τελικά η ιστορία αυτή με τα δύο άκρα ισχύει. Μόνο που είναι και τα δύο ακροδεξιά. Η θεωρία και η πράξη.

Ο Δημαρίτης φοράει κοστούμι και έχει μπροστάρη τον θλιβερό Κουβέλη να υποστηρίζει την θεωρία της άκρας δεξιάς, κορδιζόμενος κιόλας ο άθλιος πως δίχως την συμμετοχή τους, αυτή η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σταθεί, και ο Χρυσαυγίτης φοράει τις μαύρες μπλούζες και τα άρβυλα, έχει μπροστάρη τον γελοίο Μιχαλολιάκο και κάνει πράξη την θεωρία με στελιάρια και βοθρολύμματα που πηγάζουν από τα έγκατα της ύπαρξής τους.
Όποιος έχει κάποια ένσταση ή αμφιβολία επ’ αυτού ή όποιος το θεωρεί υπερβολική άποψη δεν έχει παρά να σκεφτεί τα εξής:
Η εξαθλίωση μέσω βάρβαρων μέτρων λιτότητας, ο ρατσισμός και το ξεπούλημα των εθνικών πόρων είναι οι τρεις βασικές συνέπειες της εποχής που βιώνουμε.
Ποιος στηρίζει την ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά και τους φασίστες με κουκούλα υπουργού, που λέγανε προεκλογικά ότι θα ανακαταλάβουν οι Έλληνες τις πόλεις, ότι οι παιδικοί σταθμοί είναι γεμάτοι παιδιά μεταναστών κι αυτό θα λάβει τέλος και άλλα τέτοια ναζιστικά; Ο Κουβέλης και ο κάθε επώνυμος κι ανώνυμος Δημαρίτης. Ποιος κατόπιν βγαίνει στο δρόμο και χτυπάει μετανάστες, ακόμα και με τα νήπια δεν διστάζει να σχηματίσει λίστα για ρατσιστικές εφόδους; Ο Μιχαλολιάκος και κάθε επώνυμος και ανώνυμος Χρυσαυγίτης
Ποιος στηρίζει τα μέτρα εξαθλίωσης του πληθυσμού, βγαίνοντας πού και πού με θεατρινισμούς αντιστασιακού, οι οποίοι ξεφουσκώνουν σε μερικές ώρες για να επέλθει η συμφωνία; Ο Κουβέλης ο θλιβερός και ο κάθε επώνυμος κι ανώνυμος Δημαρίτης. Ποιος έχει κατονομάσει άχρηστους που χρίζουν ευθανασίας και θα βγει σε λίγο στο κυνήγι τους (για όσους δεν έχει βγει ακόμα), όλους τους άνεργους, άστεγους, ανάπηρους, ομοφυλλόφιλους κ.α. της εξαθλιωμένης κοινωνίας μας; Ο Μιχαλολιάκος ο γελοίος και ο κάθε επώνυμος κι ανώνυμος Χρυσαυγίτης.
Ποιος στηρίζει τα αποικιοκρατικά σχέδια των πολυεθνικών, οι οποίες με μεταλλεία, με ΒΑΠΕ, με εξορύξεις και αντλήσεις διάφορες σε στεριά και θάλασσα έρχονται σαν τα κοράκια να πέσουν πάνω στο πτώμα και καταστρέψουν την Ελλάδα αυξάνοντας μονάχα τα κέρδη τους; Ο Κουβέλης και οι “επιστήμονές” του, αλλά κι ο κάθε επώνυμος κι ανώνυμος Δημαρίτης. Ποιος έχει εμφανιστεί ήδη σε κάποιες περιπτώσεις με στελιάρια και σε λίγον καιρό θα εμφανίζεται συνεχώς απέναντι σε κάθε διαμαρτυρία πολιτών που αντιστέκονται στην καταστροφή του τόπου τους, για να πάρει το μέρος των εταιριών που θα ανοίξουν δήθεν θέσεις εργασίας για Έλληνες κλπ μπούρδες; Να μην το ξαναγράφω και σας κουράζω, ξέρετε ποιος.
Δεν υπάρχει καμία φάση και έκφανση της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας, κατά την οποία να μην βλέπουμε το δίπολο θεωρία-πράξη να αντικατοπτρίζεται εύγλωττα στο δίπολο των νεοεισερχόμενων στη Βουλή κομμάτων, της Δημάρ και της Χρυσής Αυγής.
Και ο εκπορνευμένος και ξεπουλημένος συνειδησιακά επιστήμονας και καθώς πρέπει πολίτης, είναι πιο επικίνδυνος από τον κρετίνο που δέρνει και βρίζει.
Ισχύει τελικά η ιστορία αυτή με τα άκρα αλλά είναι τα δυο άκρα του φασισμού που μας κυβερνά. Η υποκρισία της θεωρίας και η ηλιθιότητα της πράξης.

2) Διαβάστε τι δημοσίευεσε στο protagon.gr η κυρία Β. Γεωργακοπούλου:

Ο νεοσσός
της Βένας Γεωργακοπούλου       

Τώρα πάει, πείστηκα. Ο Γιάννης Μακριδάκης κι ας γίνεται όλο και γνωστότερος και πιο εμπορικός ως συγγραφέας (ελπίζω να μη γυρνάει πίσω τα δικαιώματά του στην «Εστία») δεν είναι γιαλαντζί αντιεξουσιαστής. Μπροστά στα πολιτικά του πάθη δεν υπολογίζει καν τους αναγνώστες του, εμένα, ας πούμε, που όταν τον πρωτοανακάλυψα με τα «Ανάμισης ντενεκές» και «Η δεξιά τσέπη του ράσου», μάλλιασε η γλώσσα μου να τον συστήνω. Επισήμως, βέβαια, δεν είμαι Δημαρίτισα. Φίλη, όμως, του Κουβέλη και του πολιτικού του χώρου είμαι και παραείμαι. Κι όταν με ταυτίζουν, όπως έκανε αυτός, με χρυσαυγίτισσα τα παίρνω στο κρανίο.
Πώς το έγραψε στο περίφημο μπλόγκ του, με τη μεγάλη, λέει, επισκεψιμότητα ο Χιώτης οικολόγος και ακτιβιστής του βουνού, του λόγγου και του πελάγου; Ό,τι ,ναι, υπάρχουν, τελικά, τα δύο άκρα. «Μόνο που είναι και τα δυό ακροδεξιά. Ο Δημαρίτης φοράει κοστούμι και έχει μπροστάρη τον θλιβερό Κουβέλη και ο Χρυσαυγίτης φοράει τις μαύρες μπλούζες και τα άρβυλα και έχει μπροστάρη τον γελοίο Μιχαλολιάκο».
Την σύμπτυξα, λίγο, ομολογώ την φράση του, έχει διάφορα κουλτουριάρικα στα ενδιάμεσα περί θεωρίας και πράξης (θεωρία ο Κουβέλης , πράξη ο Μιχαλολιάκος). Σημασία έχει το ζουμί της. Μ’ αυτό θα πορευθούν στο εξής οι νεολαίοι του ΣΎΡΙΖΑ , αφού πρώτα σκίσουν τα πτυχία τους; Διότι τι να σού κάνει πια το μίζερο «Μισθούς και συντάξεις τις κάνατε κουρέλι, άντε και γαμήσου σύντροφε Κουβέλη», πού λάνσαραν; Με λίγη βοήθεια από τον Παπαδιαμάντη της Χίου, πού παίζει τη γλώσσα στα δάχτυλά του, μπορούν, όμως, να συνθέσουν κανένα πιο προχωρημένο και ιντελεκτουέλ συνθηματάκι για τα δυό πολιτικά άκρα. Χωρίς γαμοσταυρίδια και τέτοια για τους πρώην συντρόφους τους. Δεν θα τα ενέκρινε και ο Μακριδάκης, πού όλο για παπάδες και μοναστήρια έγραφε κάποτε.
Βέβαια, ο αντιμνημονιακός πρωτογονισμός του ούτε πρωτότυπος είναι στη χώρα του Τράγκα, ούτε καινούργιος, έχει αρχίσει να ξεδιπλώνεται εδώ κα καιρό. Με την τελευταία του, πάντως, άθλια επίθεση στον Κουβέλη, ακούω διάφορους να δηλώνουν ότι θα το ξανασκεφτούν να διαβάσουν τα βιβλία του. Τόχει αυτό το κουσούρι η ακροδεξιά ΔΗΜΑΡ. Τα μέλη, οι ψηφοφόροι και οι φίλοι της, συχνάζουν σε βιβλιοπωλεία. Δεν τρέχουν στα γυμναστήρια να φουσκώσουν σαν μπαλόνι, όπως οι άλλοι ακροδεξιοί σύντροφοί τους.
Ομολογώ ότι δεν είμαι σίγουρη πώς θα αντιδράσω ως αναγνώστρια. Έχω ένα βιβλίο του μπροστά μου, πάνω πάνω στο σωρό με τα «απολύτως αναγκαία» . Θα το αφήσω να πιάσει σκόνη; ‘Η θα ακολουθήσω τη συμβολή ,που μού δίνει ο σοφός ήρωας του ωραίου μυθιστορήματος, πού διαβάζω τώρα; «Δεν θέλω να σφίξω το χέρι του Ερζέ, όμως μ’ αρέσει ο Τεντέν».
Τώρα, όμως, που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι οι πολιτικές απόψεις του σε μπλόγκ, συνεντεύξεις και κείμενα σε ξένες εφημερίδες, που απειλούν να συρρικνώσουν το κοινό του. Αν ήταν έτσι, θα είχα κόψει διά παντός τον λατρεμένο μου Μίκη, που έχει πει και γράψει τα τετραπλάσια από τον νεοσσό στην επανάσταση Μακριδάκη. Είναι τα ίδια τα βιβλία του. Ολοένα και συχνότερα μας κουνάνε το δάχτυλο και μας κάνουν μαθήματα κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Ξέρω κι άλλους καλλιτέχνες με ακραίες, ασυνάρτητες απόψεις. Ο αγαπημένος μου, ας πούμε, θεατρικός συγγραφέας είναι θαυμαστής του Κουφοντίνα και εχθρός των μεταναστών! Έχει, όμως τη σοφία όταν κάθεται στο γραφειάκι του, να φιλτράρει την οργή του. Ή μήπως το ταλέντο;

3) Τα σχόλια αναγνωστών και στα 2 άρθρα ήταν πάρα πολλά και σημαντικά.
Δείτε εδώ μερικά σχόλια στο άρθρο της Γεωργακοπούλου.
Ξεχωρίζω την απάντηση-άρθρο της Κρυσταλίας Πατούλη, την οποία και παραθέτω:

Κάθε κακοποίηση είναι φασισμός κυρία Βένα. Της Κρυσταλίας Πατούλη

Κακοποιείτε, λοιπόν, κυρία Βένα Γεωργακοπούλου, στο άρθρο σας “Ο νεοσσός“, το όνομα ενός ερευνητή (με 20ετή έργο), ακτιβιστή, ιστορικού συγγραφέα, πολιτικογράφου, και κορυφαίου λογοτέχνη, και μάλιστα, χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα, όπως και με έναν κατάπτυστο τίτλο με εσάνς γελοιοποίησης, που καταδεικνύει στην καλύτερη περίπτωση το θράσος της άγνοιάς σας και στη χειρότερη την κακοήθεια, όπως και την χυδαιότητά σας.
Δεν είμαι… εργολάβος υποστηρικτής κανενός και επίσης δεν με  ενδιαφέρει να υποστηρίξω κανέναν με την ιδιότητα του φόλοουερ.
Είμαι όμως, κατά κάθε είδους φασισμού, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται και όσο καμουφλάζ κι αν χρησιμοποιεί… με όποια «πολιτισμένη» προβιά κι αν προσπαθεί –μόνο- να καλύπτεται, μια συμπεριφορά, που δυστυχώς είναι ο κανόνας γύρω μας.
Δεν θέλουμε τέτοια Ελλάδα πια.
Αηδιάσαμε, μπουχτίσαμε και ξεράσαμε -εκτός των άλλων- από την υποκρισία, την απαξίωση, την γελοιοποίηση και την διαστρεβλωση:
Τον καμουφλαρισμένο ουσιαστικά φασισμό της μεταπολίτευσης, που σήμερα, μάλιστα, θεριεύει, στο αναγκαστικό κύκνειο άσμα του, μέσα σε μια κρίση που αναγκάζει όλα να επαναπροσδιορίζονται και να αλλάζουν. Και θεριεύει ο κάθε είδους φασισμός, κυρίως από την ανοχή και την αδιαφορία σε φασιστικές συμπεριφορές και εκδηλώσεις κάθε μορφής.
Ο Μακριδάκης έχει δίκιο, λοιπόν, δυστυχώς, σε αυτά που έγραψε: «Ισχύει τελικά η ιστορία αυτή με τα άκρα αλλά είναι τα δυο άκρα του φασισμού που μας κυβερνά. Η υποκρισία της θεωρίας και η ηλιθιότητα της πράξης» , στο άρθρο του «Ο δημαρίτης κι ο χρυσαυγίτης ή αλλιώς θεωρία και πράξη» που δεν κάνετε τον κόπο να το αναπαράγετε.
Όταν δεν έχει δίκιο, κάποιος, και πάντα κατά τη γνώμη μου, έχω το σθένος να το εκφράζω, και το αυτό συνηθίζω και για τον οποιονδήποτε.
Καλώς ή κακώς, πιστεύω όχι το ρητό που λέει “την αλήθεια κι ας πονάει”, αλλά “την αλήθεια για να μην πονάμε”. Κι όποιος το καταλάβει.
Αλήθεια, ξέρετε τι θα πει αλήθεια; Είναι αυτό που θα ‘πρεπε να αισθάνεστε ότι είστε υποχρεωμένη να ψάχνετε και να υποστηρίζετε. Αλλά, ως φαίνεται, το έχετε ξεχασμένο…
Δεν με εκπλήσσει. Ότι καλό, μόνο, εκπλήσσει, σε αυτή την κοινωνία… Κι αυτό, βρίσκεται μόνο σε ειλικρινά έργα και λόγια σαν του κάθε Μακριδάκη.
Όποιος θέλει να μιλά για ελευθερία και δημοκρατία, είναι αναγκαίο επιτέλους να ενδιαφερθεί γι’ αυτό το τέρας που εκκολάπτεται κυρίως με τη βοήθεια της άγνοιας, της αδιαφορίας, της υποκρισίας, όσο και του φόβου, αλλά και του δήθεν χιούμορ και της δειλής ειρωνείας. Αρχίζοντας από μέσα του.

Κρυσταλία Πατούλη

Υγ. Εντελώς συμπτωματικά και πριν γραφτεί το άρθρο του Μακριδάκη, είχα γράψει ένα άρθρο με ανάλογο προβληματισμό. Όμως, δεν εστίασα μόνο στους Δημαρίτες. Διότι, δυστυχώς η πλειοψηφία γύρω μας, φασίστες είναι. Απλά, οι Δημαρίτες, βρίσκονται στην Κυβέρνηση, κι αυτό τους βαραίνει με πολύ μεγαλύτερη ευθύνη.
*Προς την κυρία Βένα Γεωργακοπούλου και όλους ανεξαιρέτως.

«Η άλωση της Κωσταντίας», Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Εισαγωγικά

Φέτος το καλοκαίρι, είναι αλήθεια ότι διάβασα αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία νέων Ελλήνων λογοτεχνών, όπως το "Κάτι θα γίνει, θα δεις" του Χρήστου Οικονόμου, το Ο κύριος Επισκοπάκης του Ανδρέα Μήτσου, όμως η αληθινή αποκάλυψη για μένα είναι το "Η δεξιά τσέπη του ράσου", Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, όπως και το τελευταίο που τελείωσα και παρουσιάζω σήμερα, το βιβλίο «Η άλωση της Κωσταντίας», επίσης του Γιάννη Μακριδάκη. 

Ο Γιάννης Μακριδάκης αποτελεί κυριολεκτικά την αποκάλυψη για μένα, φέτος, αν και το πρώτο του μυθιστόρημα το έγραψε το ήδη το 2008 (Ανάμισης ντενεκές). Δεν είχα την τύχη να τον διαβάσω νωρίτερα, αν και συμμετέχω σε λέσχη βιβλίου και γενικά είμαι λάτρης του καλού βιβλίου. Στο βιβλίο του "Η δεξιά τσέπη του ράσου", με συνεπήρε η λογοτεχνική περιγραφή της ασκητικής ζωής του μοναχού Βικέντιου, που μ' έκανε σχεδόν να θυμηθώ παπαδιαμάντια μαεστρία. Στο βιβλίο του αυτό με τίτλο «Η άλωση της Κωσταντίας» η γραφή του είναι χείμαρρος, χωρίς κεφάλαια και με ελάχιστες τελείες (και πάρα πολλές άνω τελείες) όπου οι προτάσεις είναι σιδηρόδρομοι -θυμίζουν Σαραμάγκου και κάπου Καρυστιάνη- κι όμως, το διαβάζεις κυριολεκτικά απνευστί. Σε μαγεύει η αμεσότητα της περιγραφής, η μίξη του τρίτου και πρώτου ενικού στην ίδια πρόταση δεν σε κουράζει, αντίθετα, σε απογειώνει, σε μεταφέρει αλλού, στα αληθινά μονοπάτια της λογοτεχνίας, που σπάνια συναντάς στη νεότερη ελληνική βιβλιογραφία. Αληθινά πιστεύω πως ο Μακριδάκης -αν και είναι μόλις 41 χρονών- αποτελεί ήδη ένα μεγάλο ταλέντο για την ελληνική λογοτεχνία.

Ιδού ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

«η Κωσταντία κουνούσε το κεφάλι της σαν να 'χει απέναντί της έναν τρελό, δε σε το ΄πα εγώ ότι δεν είναι με τα καλά του, ότι τον αρέσουνε οι παλιατσαρίες, τη διάκοψε απότομα, εκείνη τη μέρα μ΄έφερε κάτι αρχαία λυχνάρια θεοβρόμικα, και κάτι κουταλάκια που σιχαινόσουνα να τα διείς όχι να τα πιάσεις και είχε την απαίτηση να τα χρηιμοποιώ κιόλας, παρ' τα ν' ανακατεύεις το τσάι σου να με σκέφτεσαι, με είπε ο αδικιωρισμένος, σιγά όμως μη τα κρατούσα, εγώ στην κόρη μου τα 'δωσα, από δω μέσα να φύγουνε, σιγά μη βάλω μέσα στο σπίτι μου ό,τι άχρηστο πετάνε οι Τούρκοι, μα είμαστε με τα καλά μας, ας τα πάρει η Άννα που πήρε και του λόγου του, και να τονε χαίρεται, σταμάτησε απότομα, κάπως τσαντισμένη. Η Βαγγελία είχε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στο στόμα της, στέναξε σα να της έλεγε δίκιο έχεις καημένη, έμπλεξες, τί να κάνεις κι εσύ, δε φταίς, η κόρη σου τα φταίει όλα, δεν άρθρωσε όμως λέξη, ξαναγύρισε στα χαρτιά και διάβασε παρακάτω, εκείνη τη μέρα ήτανε που σου πήρα δώρο τα κουταλάκια, Κωσταντία μου, και το λυχναράκι»(σελ. 72-73).

Περιττό να πω, ότι αρχίζει και τελειώνει με άνω τελεία. Όπως προανέφερα, αρχίζει με περιγραφή στον τρίτο ενικό "η Κωσταντία κουνούσε το κεφάλι της..." και στην ίδια πρόταση, βάζει ένα κόμα και συνεχίζει σε πρώτο ενικό "δε σε το ΄πα εγώ ότι δεν είναι με τα καλά του..." κ.ο.κ. Στην παρακάτω πρόταση "Η Βαγγελία είχε...", κάνει αρχικά ακριβώς το ίδιο όπως και πρίν και τελειώνει με το "εκείνη τη μέρα ήτανε που σου πήρα δώρο τα κουταλάκια, Κωσταντία μου, και το λυχναράκι", που πλέον συνεχίζει την αφήγηση του γράμματος! Δηλαδή σε μία πρόταση -που τελειώνει σε άνω τελεία ("στο λυχναράκι")- έχουμε 3 λεκτικά σχήματα μαζί: τρίτο, πρώτο ενικό και αφήγηση (του γράμματος) μαζί..! Καταπληπτικό!. Τέλος χρησιμοποιεί αυθεντική ντοπιολαλιά, που προσδίδει αμεσότητα και προφορική σχεδόν περιγραφή.

Η υπόθεση του βιβλίου όπως την περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας

«Τον Οκτώβριο του 2005 η 60χρονη Κωσταντία, Ρωμιά της Κωνσταντινούπολης, λαμβάνει ένα ογκωδέστατο γράμμα από τη Χίο. Αποστολέας είναι ο Γιάννης, ο γαμπρός της, ο οποίος ζει στο νησί μαζί με τη μοναχοκόρη της την Άννα και με την επιστολή αυτή τής καθιστά γνωστά (για να μην τα μάθει από άλλους) τα όσα έζησε και τα όσα έμαθε σχετικά με τον εαυτό του κατά την πρόσφατη επίσκεψη του ζεύγους στην Πόλη. Ιστορίες και καταστάσεις οι οποίες ξεκίνησαν από ένα τυχαίο περιστατικό και βήμα προς βήμα τού αποκάλυψαν το άγνωστο και σοκαριστικά ανατρεπτικό προσωπικό του παρελθόν. Διότι ο Γιάννης δεν είναι αυτός που νόμιζε ότι ήταν, μέχρι τα 35 χρόνια του. Ο γαμπρός της Κωσταντίας είναι Τούρκος από τη μεριά του πατέρα του αλλά υιοθετήθηκε όταν ήταν βρέφος από ανάδοχη ελληνική και χριστιανική οικογένεια στη Χίο. 

Η Κωσταντία λοιπόν, όπως κάθε Ρωμιά που σέβεται τον εαυτό της και την καταγωγή της, νιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της καθώς διαβάζει αυτή την πληροφορία, δεν μπορεί να το διανοηθεί, δεν μπορεί να το πιστέψει, η κόρη της πήρε Τούρκο τελικά, πήγε στην Ελλάδα να παντρευτεί αλλά της βγήκε τουρκόσπορος, τρελαίνεται η Κωσταντία και είναι έτοιμη να σκάσει με αυτό το ύπουλο χτύπημα της μοίρας. Μετά το πρώτο σοκ επιστρατεύει όση ψυχραιμία της απέμεινε και ξεκινά, μαζί με την κουτσομπόλα φίλη της τη Βαγγελία να διαβάζουν όλη νύχτα εναλλάξ μεγαλοφώνως το ογκωδέστατο αυτό γράμμα του γαμπρού της, να περιπλανιούνται μαζί του στο Κουρτουλούς, στο Ντολάπντερε, στην Αντιγόνη, στο Μπαλουκλή, να μένουν άφωνες με αυτά που άκουσε ο ίδιος από Τούρκους και Ρωμιούς συγγενείς των πραγματικών του γονιών, να σχολιάζουν άλλοτε σαρκαστικά και άλλοτε με πίκρα τα γραφόμενά του, να ξαναζούν και να αναβιώνουν με διαφορετική ματιά γεγονότα και καταστάσεις που είχαν ζήσει παραλλήλως κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Πόλη, τέλος δε να απορούν και να βάζει ο νους τους ακόμη πολλά και διάφορα. Ο αναγνώστης παρακολουθεί αυτήν ακριβώς την ολονυκτία ανάγνωσης και τις αντιδράσεις των δύο φιλενάδων, καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά τους λέξη προς λέξη η υπόθεση. 

Η άλωση της Κωσταντίας είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην ιδέα του «Αλλου», στο πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον «Αλλον», τον εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικό, αλλά και τον «Αλλο του εαυτό» μέσα από τους πολλούς άλλους. Είναι εμπνευσμένο από τον τρόπο με τον οποίον η πλειονότητα των μελών της ελληνικής μειονότητας της Πόλης (αλλά και κάθε μειονότητας) αντιμετωπίζει το μέγα ζήτημα των μικτών γάμων αλλά και από τις ψυχολογικές αναταράξεις που συμβαίνουν σε έναν άνθρωπο όταν βλέπει να καταρρέουν ξαφνικά όλα όσα είχε βέβαια και δεδομένα για την ύπαρξή του τόσα χρόνια, όταν από τη μια στιγμή στην άλλη νιώθει ένας άλλος μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. 

Η Κωσταντία αλώθηκε ψυχολογικά από τον πορθητή γαμπρό της, με σύγχρονο δούρειο ίππο έναν ογκωδέστατο φάκελο που έκρυβε εντός του μια ιστορία απίστευτη και γεμάτη εκπλήξεις από την αρχή ώς το τέλος της» (στο Τυπωθείτω της παλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας στις 29/4/2011) 

Σχολιασμός πάνω στην υπόθεση του βιβλίου

Το κλειδί της υπόθεσης είναι βέβαια η επιστολή του Γιάννη προς την πεθερά του Κωσταντία. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης ενσωματώνεται στο γράμμα του Γιάννη Γιασάρ Φρατζεσκάκη προς την πεθερά του, το οποίο διαβάζουν φωναχτά η ίδια και η φίλη της Βαγγελία, αναλαμβάνοντας εναλλάξ τον ρόλο της αναγνώστριας και της ακροάτριας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο συγγραφέας πετυχαίνει μια σταθερή αντίστιξη λόγων (ο απολογητικός λόγος του Γιάννη για την τουρκική καταγωγή του και ο εξοργισμένος λόγος των δύο γυναικών για τη συνταρακτική παραδοχή του), που συμπλέκονται με έναν ασθματικό, σχεδόν παραληρηματικό ρυθμό, προσδίδοντας στην αφήγηση μια σπάνια ζωντάνια. 

Εκείνο που ενδιαφέρει είναι το παιχνίδι του συγγραφέα µε την έννοια της αλήθειας,  κι όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, με την ιδέα του «Αλλου», στο πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον «Αλλον», τον εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικό, αλλά και τον «Αλλο του εαυτό» μέσα από τους πολλούς άλλους. Διότι άλλη είναι η αλήθεια όταν ο Γιάννης εστιάζει στα γεγονότα ως ερευνητής του οικογενειακού παρελθόντος του και άλλη όταν τα παρακολουθεί ως εν δυνάµει µυθιστοριογράφος. Η αλήθεια είναι λοιπόν θέµα οπτικής γωνίας και ανάλογα µε την οπτική της γωνία µπορεί να τρελάνει ή να λυτρώσει. Έτσι όµως ο Μακριδάκης καταφέρνει και κάτι άλλο: να µιλήσει µε ανάλαφρο και ταυτόχρονα σοβαρό τρόπο για τις εθνικές µας εµµονές, αποφεύγοντας τόσο την ιερή τους εξαΰλωση, που καταργεί κάθε ιστορική αίσθηση της πραγµατικότητας, όσο και τη στεγνή ιδεολογική τους αποµυθοποίηση, που αγνοεί το φορτίο του ιστορικού τους βιώµατος (η Κωσταντία είναι παιδί του πογκρόµ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955). Με αυτή την έννοια, το βιβλίο είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ, αν λάβουμε υπόψη τα πογκρόμ κατά των μεταναστών της εγχώριας τρόικα και κυρίως των φασιστών της Χρυσής Αυγής. Έτσι ανάλαφρα, σαν σε παραμύθι, ο Μακριδάκης σε οδηγεί αριστοτεχνικά εκεί που θέλει, στο να γκρεμίσει δηλαδή τις φυλετικές διακρίσεις αφήνοντας την Κωσταντία να της ξεφύγει:«Ναι μεν Τούρκος, αλλά είναι γιατρός!». Άρα οι εθνικές/θρησκευτικές διαφορές είναι μόνο για τους φτωχούς; Ή μήπως χρειάζεται ένα άλλοθι για να πνεύσει αέρας δημοκρατικότητας και εκσυγχρονισμού; Ο συγγραφέας επικαλείται την ισότητα των ανθρώπων, προσθέτοντας πως πατρίδα του καθενός είναι η παιδική του ηλικία και πως την ταυτότητά του την αποκτά από την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε με γεννήτορες αυτούς που τον ανέθρεψαν και όχι απαραίτητα τους φυσικούς του γονείς.

Ο Γιάννης Μακριδάκης με δυναμική και νοσταλγική γραφή κατακτά τον αναγνώστη και ξεκλειδώνει για μια ακόμη φορά το λαογραφικό σεντούκι της Χίου, ελευθερώνοντας τους πόνους και τις ρίζες του κοινωνικού της ιστού. Και όχι μόνο. 

Τέλος, ο από μηχανής θεός δίνει τη λύση. Ένα μυθιστόρημα είναι! Είναι;

«Η άλωση της Κωνσταντίας» θα παίζεται σύντομα και στο θέατρο με την Άννα Βαγενά και την Ελένη Γερασιμίδου, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Βαλαβανίδη.

Τέλος συνιστώ να διαβάσετε οπωσδήποτε και την συνέντευξη του Γιάννη Μακριδάκη για το βιβλίο.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------------

Αναφορές: 

Και Τούρκος και Ελληνας, µολυσµένος από την επιµειξία

www.diavasame.gr