Αντί επιλόγου - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

                               Xτες ήρθε ένας ωραίος τύπος να πάρει κάτι τελευταία ρούχα από την αποθήκη της «Αγκαλιάς». Δεν έχει ούτε facebook, δεν έχει καν κινητό. Ετοιμάζει να τα στείλει στην Κένυα όπου είχε πάει να βοηθήσει σε μια ιεραποστολή. Συζητήσαμε λίγο για την κατάσταση στην υποσαχάρια Αφρική. Πήγε εκεί, έκατσε, είδε, δεν άντεξε. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει καλύτερα για την πείνα και τη φτώχεια, για τους πολέμους και το μαφιόζικο έγκλημα που σπρώχνει εκατομμύρια κόσμο στην μετακίνηση τόσο εντός της Αφρικής όσο και προς την Ευρώπη. Δεν του έπαιρνα και πολλά λόγια, συνεσταλμένος και πολύ μετρημένος άνθρωπος. Τον ρωτούσα τι εννοεί "είναι δύσκολα εκεί". Σκέφτηκε μια στιγμή και μου είπε. "Θα σου πω μόνο ένα πράγμα και μετά θα ξεκινήσουμε το φόρτωμα και δε θα πούμε κάτι άλλο. Τα παιδιά πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία και από την πείνα τρώνε τα κεριά". Με στοιχειώνει αυτή η κουβέντα από χτες. Την ίδια στιγμή νιώθω πολύ καλά που υπάρχει ο Παναγιώτης και που γύρισε και με τις δικές του δυνάμεις και κάνει αυτό που μπορεί δίχως να το ξέρει κανείς και δίχως να το διαλαλεί πουθενά.

Τόσο καιρό εντοπίζω μέσα μου μια σιγουριά την οποία θέλω πεισματικά να απωθώ. Τα ανθρωπιστικά πρόβλημα έχουν λύσεις μα αυτοί που τελικά αποφασίζουν δεν θέλουν να τα λύσουν. Απολύτως συνειδητά, μετά λόγου γνώσεως είτε πιστεύοντας ότι έτσι κάνουν το λιγότερο κακό (κατά τη γνώμη μου μια πίστη πέρα για πέρα αβάσιμη) είτε απλά γνωρίζοντας πως έτσι στηρίζουν την εξουσία που έχουν στα χέρια τους. Δεύτερον : η μεγάλη πλειονότητα είναι ανίκανη να αντιδράσει. Μεγαλώνει αποκομμένη από τα εφόδια που θα της επέτρεπαν να αντιδράσει και να πάρει πίσω τη ζωή της. Μαθαίνει να αρκείται σε κάτι ψίχουλα εξουσίας, γνώσης, ελευθερίας που της πετούν από ψηλά και είναι έτοιμη να κατασπαράξει τον διπλανό, τον μόνο με τον οποίο θα μπορούσε να συνασπιστεί για κάτι καλύτερο. Τα υλικά αυτού του θεάτρου είναι αιώνες τώρα γνωστά, πατρίδες, θρησκείες και πίσω από όλα η πιο ψεύτικη εφεύρεση, το χρήμα. Επίσης : η δική μας δράση, των τάχα αφυπνισμένων, η προσωπική (γιατί η συλλογική είναι ανύπαρκτη) δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένη και μπροστά στα προβλήματα συνολικά δεν μπορεί παρά να είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Σώζει –ίσως, αν είναι ειλικρινής- τη δική μας αξιοπρέπεια, βοηθάει ένα δυο, δέκα, χίλιους ανθρώπους αλλά παραμένει απελπιστικά μικρή.

Να βλέπεις την παράνοια να στεφανώνεται καθημερινά νικήτρια.

Αυτή είναι η ανταμοιβή που θες να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Μερικοί φίλοι μου λένε πως σε κάποια στιγμή γίνεται να έχεις και γνώση και γαλήνη, μα αυτό νιώθω ότι για εμένα τουλάχιστον είναι κάτι πολύ μακρινό. Προς το παρόν έχω οργή, θλίψη αλλά και αρκετή αποφασιστικότητα να υπερασπίσω τα μετερίζια μου.

Νιώθω την ανάγκη να πω κάτι , για τελευταία φορά, γύρω από το πλέον άσχημο κομμάτι του προσφυγικού, τον εγκλεισμό αθώων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έχει επισημανθεί πως ο εγκλεισμός είναι ο τρόπος που η εξουσία βιομηχανοποιεί εκ νέου τους απόκληρους. Όποιος πει "δεν γνώριζα τι γινόταν στη Μόρια" απλά θα λέει ψέματα. Πλέον όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου γνωρίζουν τι συμβαίνει στη Μόρια. Δημοσιογραφικά μέσα από τα πιο απίθανα μέρη έχουν ασχοληθεί, έχουν περιγράψει την κατάσταση με τόση γλαφυρότητα... Όλος ο κόσμος, κυριολεκτικά. Μερικοί από εμάς κάναμε πολύ κόπο να περιγράψουμε την κατάσταση στο κολαστήριο και να προτείνουμε λύσεις. Μια άσκηση στη ματαιότητα μιας και έχουμε καταλάβει πως οι καταστάσεις τύπου Mόρια έχουν φτιαχτεί ακριβώς ως ανεπίλυτα προβλήματα και διατηρούνται ως τέτοια. Ήταν όμως χρέος να θεωρητικοποιηθεί το θέμα για να γίνει και αυτό το βήμα, ήταν ένα χρέος ακτιβιστικό και ακαδημαϊκό. Και να που κανείς δεν δηλώνει υπεύθυνος για αυτό που συμβαίνει, να που γίνονται προαναγγελίες θανάτων για τις οποίες οι αρμόδιοι νίπτουν τα χείρας ο καθένας στη δική του κρυστάλλινη εξιλαστήρια γαβάθα, και να που παρ’ όλες τις ακριβοπληρωμένες ΜΚΟ ή τους εθελοντές και αλληλέγγυους που φτύνουν αίμα και καίγονται κάθε μέρα να σώσουν ο,τι σώζεται, η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ. Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που θα γράψω για τη Μόρια είτε υπάρξουν θάνατοι είτε όχι. Δεν είναι κούραση ή παραίτηση. Είναι η κατανόηση του πόσο μάταιο πλέον είναι να θες να ξυπνήσεις έναν κόσμο που δεν θέλει και δεν μπορεί να ξυπνήσει. Από την άλλη, δε νομίζω να υπάρχει κάτι που να μπορώ να γράψω και να μην το έχω γράψει. Είναι μερικές φορές, επίσης, που καταλαβαίνω ότι όσοι είμαστε στο πεδίο γράφουμε και οι αναγνώστες μας νομίζουν πως μετέχουν του πεδίου ενώ απλά κάνουν μια νοερή ανάθεση και τίποτα άλλο. Επίσης μερικές φορές γράφουμε-γράφουμε και νομίζουμε πως και εμείς κάτι κάνουμε ενώ απλά αναμασάμε, ενώ απλά δεν υπάρχει κανείς άλλος εκεί έξω που θέλει να μας ακούσει και δεν μας έχει ακούσει – εμάς ή άλλους με τις ίδιες ανησυχίες. Είμαι πεπεισμένος πως ακόμα και όσοι έχουν καλές προθέσεις έχουν κατά καιρούς χάσει την ισορροπία μεταξύ της διαδικτυακής γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας και του ουσιαστικού ακτιβισμού. Δε μπορώ να επιτρέψω μια τέτοια λούμπα σε εμένα. Ο,τι ήταν να μάθετε, το ξέρετε. Θα φανεί τι μπορείτε να κάνετε. Έστω και ως δική σας σταγόνα στον ωκεανό. Και εγώ και εσείς.

Όπως καταλαβαίνετε αυτή είναι και η τελευταία ανάρτηση για φέτος. Ήταν μια από τις πιο παραγωγικές, περίπλοκες και κουραστικές χρονιές για την «Αγκαλιά» η οποία και στις αρχές του χρόνου θα δημοσιεύσει τον καθιερωμένο της απολογισμό. Από τις δράσεις με τους Ρομά (ενός τρομερά αδικημένου και απίστευτα επιβαρυμένου ψυχικά και σωματικά κομματιού της κοινωνίας μας που συναποτελεί αυτό που ονομάζω «χρήσιμο περιθώριο) μέχρι τη στήριξη εκατοντάδων ντόπιων και από την βοήθεια σε εκατοντάδες πρόσφυγες μέχρι την «Σχολή Γονέων» που ολοκληρώθηκε, φαίνεται πως κάναμε πολλά – αρκετά ίσως για να είμαστε περήφανοι λίγες φευγαλέες στιγμές, ελάχιστα μπροστά στο τόσο σκοτάδι. Είναι η ίδια αίσθηση κάθε φορά. Είναι η έλλειψη κάθε αίσθησης. Σαν εκείνο το πικρό χαμόγελο που είχα δει σε έναν φίλο όταν του είπα «κουράγιο» και μου είχε απαντήσει «είμαι πέρα από το κουράγιο». Πλέον έχει φορές που και το "μπράβο" και το "αίσχος" βαστούν το ίδιο σπαθί και έχουν την ίδια γεύση. Πλέον φτάσαμε να ξέρουμε για πνιγμένους έξω από την πόρτα μας, να αντιμετωπίζουμε την φτώχεια και τη φρίκη και να μη νιώθουμε τίποτα. Δε ξέρω τι σημαίνει αυτό, κάτι μου λέει πως υπάρχουν βάρη πολύ μεγάλα εκεί έξω που δεν γίνεται να τα πολεμήσει κανείς δίχως να χάσει κάτι από τη ψυχή του.

Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σε όσους μας στήριξαν στο ακτιβιστικό μας έργο. Σε όσους στείλατε χρήματα για τη «Σχολή Γονέων», σε όσους μαζί με αυτά στείλατε ένα σημείωμα με ένα «συνεχίστε», σε όσους μας στείλατε ένα βιβλίο, ένα ρούχο. Σε όσους από τη θέση σας, γιατροι, δικηγόροι συγγραφείς, δημοσιογράφοι ψαράδες, εργαζόμενοι κάθε λογής κάνατε ο,τι μπορούσατε και τρέξατε δίπλα μας. Μας δώσατε υλικό να λέμε ιστορίες ανθρωπιάς κυριολεκτικά μέχρι να γεράσουμε. Είστε εκατοντάδες – αυτό ίσως μένει να πω. Είστε τόσοι και τόσοι που τρέξατε κοντά μας…Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σε όσους πάλεψαν και φέτος ο καθένας από το μετερίζι του, τον πόνο, την αρρώστια, τα δικά του βάρη ο καθένας. Σκέφτομαι κάτι και χαμογελώ. Σε λίγες μέρες γιορτάζουν τον Χριστό που γεννιέται. Ήταν και αυτός προσφυγάκι, πάμφτωχος μεγάλωσε, ψαράδες είχε φίλους και πόρνες και αποσυνάγωγους. ‘Ηταν ο ξένος. Ο επαναστάτης που γκρέμισε τους πάγκους των εμπόρων. Ο αιώνιος «άλλος» που μας καλεί μέσα από τη διαφορετικότητα του να δούμε τον εαυτό μας. Και ας μην τον λογιάζουμε θεό ορισμένοι από εμάς. Όσο και να τον ντύνουν στην πορφύρα και στο χρυσάφι, αυτή η αλήθεια του. Και όσο και να ντύνονται και οι ίδιοι στο χρήμα, στην πορφύρα και στο χρυσάφι, αυτή η αλήθεια μέσα σε όλες τις ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν είναι που κάποτε θα τους τσακίσει. Όσους σταυρούς και όσα καρφιά και αν φτιάξουν. Ώρα μας καλή παιδιά. Αγαπημένα να περάσετε.

--------------------------

13/12/2017, https://www.facebook.com/mko.aggalia/posts/1591318270904218

Συγκλονιστικό γράμμα στον Αμίρ που ήθελε, αλλά δεν κράτησε τη σημαία - Του Γιώργου- Τυρίκου-Εργά

                                                                  

Συγκλονιστικό γράμμα στον Αμίρ που ήθελε, αλλά δεν κράτησε τη σημαία

Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Αγαπητέ Αμίρ 

Δε σε ξέρω, μικρέ μου, και κατά πάσα πιθανότητα δε θα διαβάσεις ποτέ αυτές τις γραμμές. Έμαθα πως χτες δε σε άφησαν να σηκώσεις τη σημαία της χώρας μας -όπου έχεις καταφύγει πρόσφυγας για να γλιτώσεις πόλεμο και φτώχεια- παρόλο που είχες κληρωθεί να το κάνεις. Να ξέρεις πως δεν συμφωνώ με τις παρελάσεις. Παρόλα αυτά νιώθω θλίψη και ντροπή γιατί σκέφτομαι πως σε αδίκησαν. Θέλω να σου πω πως βλέπω τη σημαία μας -γιατί πάλι αν και πιστεύω πως αυτός ο κόσμος θα προχωρήσει μόνο όταν σύνορα και σημαίες δεν μας χωρίζουν- αυτήν την σημαία έμαθα να την αγαπώ και να δακρύζω βλέποντάς την. 

Ο σταυρός πάνω σε αυτή τη σημαία έφερε πάνω του -σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία- έναν σπουδαίο επαναστάτη που είπε ένα απλό πράγμα : αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και εννοούσε τους πάντες ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, θρησκεία, ανεξάρτητα από ο,τιδήποτε. Λυπάμαι που δεν εισπράττεις αυτήν την αγάπη. Να ξέρεις πως ο Θεός που λατρεύει αυτή η χώρα είχε εβραϊκή καταγωγή, μιλούσε αραμαϊκά -και όχι ελληνικά-, είναι ξένος και πέθανε και εκεί που ήταν ως ξένος και εξόριστος. Τον σκότωσαν οι παπάδες και οι πολιτικοί της εποχής του γιατί έλεγε αλήθειες.

Το λευκό και το μπλε στη σημαία μου συμβολίζει τη θάλασσα και τον ουρανό. Πάνω σε αυτή τη θάλασσα και κάτω από αυτόν τον ουρανό γεννήθηκε κάποτε -και ας ψυχομαχεί πλέον- ένας πολιτισμός που έβλεπε την ανατολή και δύση με το ίδιο μάτι. Που τολμούσε να ταξιδέψει σε άλλους τόπους και να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του, να ανταλλάξει ιδέες και θεούς και λέξεις, να πάρει και να δώσει ελεύθερα από εμπορεύματα έως συντρόφους. Από τον παππού τον Ιάσωνα στα μέρη της Κολχίδας και τον Οδυσσέα, μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο στην Ινδία και μέχρι τον παππού μου τον σφουγγαρά από την Κάλυμνο στην Τρίπολη. Όλοι ετούτοι ήταν εξερευνητές και θαλασσοπόροι πάνω σε αυτή τη θάλασσα και κάτω από αυτόν τον ουρανό και το σύνορο του ορίζοντα ήθελαν να το σπάσουν. Το «ξένο» για αυτούς -έτσι το βλέπω εγώ- ήταν ευκαιρία για να γίνουν καλύτεροι. Δεν ήταν άγιοι, κάθε άλλο. Άρπαζαν και αυτοί αλλά δεν φοβόντουσαν και να δώσουν. Να θαυμάσουν, να μάθουν. Δεν φοβόντουσαν τίποτα. Δεν υποτιμούσαν το αλλιώτικο – όταν έλεγαν ότι σε κάτι ήταν ανώτεροι το εννούσαν και το έδειχναν. Το ποθούσαν το «ξένο» να το κάνουν μέρος του εαυτού τους. Λυπάμαι που για σένα αυτός ο ουρανός και αυτή η θάλασσα ήταν απλά ένα πέρασμα θανάτου πάνω σε πλαστικές βάρκες διακινητών, ένα υγρό σύνορο-φυλακή, κάτι που σε απειλεί με κύματα και βροχές. Και εσύ δεν ήθελες περιπέτεια. Ήθελες απλά να ζήσεις. Θέλεις απλά να έχεις μια αξιοπρεπή ζωή. Λυπάμαι που σήμερα οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν τον τόπο φοβούνται το ξένο, δεν τολμούν να ταξιδέψουν πέρα από τον ορίζοντα, δεν δίνουν αλλά μόνο παίρνουν ο,τι τους πασάρουν.

Φοβούνται εσένα από άγνοια μην τους «αλλοιώσεις» τον πολιτισμό κι όμως κάθε μέρα είναι στημένοι μπροστά στην τηλεόραση και κουρασμένοι, άμαθοι, δίχως να στοχάζονται καταπίνουν πράγματα που τους αλλώνουν όχι μόνο τις ρίζες τους αλλά την ίδια τους τη ψυχή…Φοβούνται μην τους χαλάσεις τη θρησκεία και έχουν ξεχάσει τι είπε ο επαναστάτης Θεός τους – αυτός ο ξένος ντε…

Σε φοβούνται βέβαια ή καταριούνται μόνο όταν είσαι ξένος και απένταρος. Αχ, Αμίρ, όταν όμως έρχεσαι με γεμάτες τσέπες, πάει ο φόβος, μέχρι και «περάστε παρακαλώ» στη γλώσσα σου θα μάθουν να λένε! 

Πάμε παρακάτω : ο αριθμός των γραμμών στη σημαία μας σχηματίζει νοερά τη φράση «ελευθερία ή θάνατος». Δεν θα σου πω για την ιστορία της σημαίας που από αλλού σχεδιάστηκε και μας επιβλήθηκε, δε θα σου πω το ότι οι άρχοντες αυτού του τόπου πάντοτε έβαζαν άλλους να πεθαίνουν για την «ελευθερία τους» όποτε τους βόλευε μόνο και μόνο για να σκοτώσουν αργότερα τους πραγματικούς αγωνιστές – δε με νοιάζουν αυτά. Με νοιάζει ότι υπήρξαν άνθρωποι που όντως έδωσαν τη ζωή τους για αυτό το ιδανικό. Ξέρω πως και στον τόπο σου υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς τους δικούς μας ήταν αγωνιστές και στοχαστές (θα σου αναφέρω για παράδειγμα τα όνοματα Ρήγας Βελεστινλής, Αδαμάντιος Κοραής) που έζησαν και αυτοί σαν εσένα μακριά από μια ελεύθερη πατρίδα και που πάλεψαν και πέθαναν για μια ελευθερία που δεν είναι μόνο δική μας αλλά όσων ανθρώπων θέλουν να είναι ελεύθεροι άσχετα από τη γλώσσα και τον τόπο τους – για ένα πανανθρώπινο ιδανικό.

Ξέρω πολλούς από το Αφγανιστάν που θα έδιναν τη ζωή τους για μια πανανθρώπινη ελευθερία. Είχα την τιμή να τους γνωρίσω. Αυτοί οι άνθρωποι δεν «έμειναν να πολεμήσουν» γιατί κατάλαβαν πως δεν θέλουν να είναι συνένοχοι σε κανένα έγκλημα και πως μόνο η φυγή από το χάος και τη σφαγή αποτελεί μια οδύσσεια ελευθερίας για αυτούς. Μια ελπίδα να κάνουν κάτι με τη ζωή τους που θα προσφέρει στο σύνολο όχι μόνο στο Αφγανιστάν. Είναι θαρραλέοι άνθρωποι, σαν εσένα. Θαρραλέοι μαχητές. Σαν τον παππού μου τον Οδυσσέα που δεν βολεύτηκε στη σπηλιά της μάγισσας και σαν τον παππού μου τον σφουγγαρά που δεν έκατσε με δεμένα χέρια πάνω σε ένα βραχώδες νησί να πεινάει…ξεκίνησαν ένα μακρινό και γεμάτο κινδύνους ταξίδι.

Αγαπητέ μου Αμίρ, θα έχεις νιώσει πως πολλοί δεν σε θέλουν εδώ. Λένε πως ζεις εις βάρος της πατρίδα μας. Αυτοί που το λένε δεν έχουν στοχαστεί στιγμή ποιός και πως σαράντα και πλέον χρόνια στο Αφγανιστάν, στην πατρίδα σου, διατηρεί το χάος, την φτώχεια, την αστάθεια. Δεν ρωτούν στιγμή από που έρχεται το πετρέλαιο στα αμάξια μας, οι πρώτες ύλες για την τεχνολογία που χρησιμοποιούμε καθημερινά ενώ δεν δίνουν δεκάρα να ρωτήσουν το αν τελικά όφελος από τον πόλεμο φτάνει μέχρι την τσέπη τους -γιατί και η Ελλάδα, Αμίρ, είναι μέρος ενός πολεμικού μηχανισμού ενός συστήματος που προσκυνάει και ζητιανεύει- το οποίο αρπάζει τον πλούτο από άλλες χώρες μέ μια παλιά συνταγή : κρατώντας τις χώρες αυτές ρημαγμένες και πουλώντας τους όπλα ή απλά στέλνοντας τις εταιρίες του να ρουφούν σαν τα παράσιτα ο,τι το καλύτερο από εκεί. Δεν θέλουν να παραδεχτούν πως για τον ξεριζωμό σου έχουμε και εμείς συλλογική ευθύνη…

Αμίρ, μικρέ μου φίλε, πιστεύω ότι το να σηκώσεις εσύ αυτήν την σημαία -εσύ ο «αλλόθρησκος», εσύ ο ξένος» θα ήταν τιμή. Γιατί η ουσία αυτής της σημαίας δεν μπορεί να αλλοιωθεί από κανέναν, αντίθετα όταν υψώνεται από τον οποιονδήποτε με αγάπη και χρέος είναι φάρος και ελπίδα. Για όσους ξέρουν να διαβάζουν το χρέος και την ελπίδα, βέβαια, και όσους δεν ζουν βουτηγμένοι στο ψέμα. Ξέρω ότι ζεις πολύ δύσκολα. Είμαι σίγουρος ότι μπορείς. Αμίρ, να βρεις τον δρόμο σου. Μη ξεχνάς ότι ποτέ δεν είμαστε μόνοι. Ελπίζω να βρεις τον τρόπο κάποτε να συγχωρήσεις και να αγαπήσεις αυτόν τον τόπο – έχεις εδώ ανθρώπους που σε θεωρούν ήδη δικό τους και που χαίρονται που είσαι εδώ! Θα υπάρχουν τέτοιο άνθρωποι σε όποιο μέρος του κόσμου και να βρεθείς – κάτω (ή αν θες, πέρα και πάνω) από οποιαδήποτε σημαία. 

Σε χαιρετώ.

Ανάρτηση του Γιώργου Τυρίκου-Εργά στο Facebook 19/10/2017

****************************************************************

(Ευχαριστώ θερμά το Μπλογκ picasonidis.blogspot.gr που πριν από εμένα ήδη είχε αναδημοσιεύσει το κείμενο αυτό, το οποίο σχεδόν αυτούσιο αναδημοσιεύω.)

Θέλω να γράψω για δυο άλλους ανθρώπους, τον Φώτη και τον Ιγνάτη απ'το κέντρο επίπλου απέναντι απ'την ''Αγκαλιά'' - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Θέλω να γράψω και για δυο άλλους ανθρώπους, για να μαθευτεί η ιστορία τους λίγο παραέξω έστω ένα χρόνο μετά. Θα ήταν αδικία να τη θυμούμαστε μόνο εμείς - γιατί ειλικρινά η ιστορία τους είναι ένα μικρό θαύμα καθημερινής, στεντόρειας ανθρωπιάς που όμως περνάει σιωπηλή μπροστά στη ροή των πολλών άσχημων γεγονότων και έτσι χάνεται. 

Όταν πέρυσι είχαμε την "Αγκαλιά" κοντά στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλονής, είχαμε "γείτονες" βέβαια. 

Μερικοί από αυτούς έκλεισαν με φράχτες τα οικόπεδά τους για να μην μπαίνουν πρόσφυγες, άλλοι απλά δεν είπαν τίποτα, μερικοί μας πήραν τηλέφωνο να μας ψάλλουν πως "πρέπει να διαφυλάξουν τη περιουσία τους" - η αλήθεια είναι πως θεωρούσαν όλους αυτούς τους πρόσφυγες κάτι λίγο παραπάνω από το μέσο αρουραίο. 

Η αλήθεια, επίσης, είναι πως οι περισσότεροι "γείτονές" μας έκαναν κατά βάση υπομονή γιατί έβλεπαν τόσο τον κατατρεγμό των προσφύγων όσο και το δικό μας κόπο. Έτσι θαρρώ, έστω και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο η γύρω κοινότητα έδειξε μια κάποιαν ανθρωπιά.

Είχε όμως δυο διαφορετικούς "γείτονες" και για αυτούς γράφω σήμερα. 

Έχουν το μαγαζί τους, ένα κέντρο επίπλου ακριβώς απέναντι από εκεί που ήταν το κατάλυμα της "Αγκαλιάς". Μπροστά από το μαγαζί έχει μια μεγάλη αλάνα, δική τους.

Από τότε που η Αγκαλιά ήταν αποθήκη ρούχων και τροφίμων ο Φώτης πάντα πεταγόταν να δει τι σκαρώνουμε, πάντα είχε μια καλή κουβέντα να πει. Όταν όμως η αποθήκη έγινε κατάλυμα, τα πράγματα φάνηκε πως θα δυσκόλευαν στις σχέσεις μας. Εκατοντάδες άνθρωποι σε φουρνιές ερχότανε και γέμιζαν την Αγκαλιά αλλά και την αλάνα μπροστά από το μαγαζί του. Έμεναν εκεί και κοιμόντουσαν, έστρωναν σακατεμένοι να πάρουν μια ανάσα και όσο και να καθαρίζαμε εμείς - λέρωναν. 

Ο Φώτης δε μιλούσε και λέγαμε πως σε κάποια στιγμή θα αντιδράσει - είχε φορές που δεν μπορούσε καν να ξεφορτώσει φορτηγά με εμπόρευμα από Αθήνα με μπλόκαρισμένο ο,τι χώρο είχε μπροστά το μαγαζί του σχεδόν όλη μέρα - πόσο ακόμα για πάρκινγκ για τους πελάτες τους. 

Και ποιός να ένιωθε άνετα να έρθει να ψωνίσει με τόσο ταλαίπωρο κόσμο παντού (μα παντού!). 

Μα ο Φώτης και ο αδερφός του Ιγνάτης δεν μίλησαν ποτέ άσχημα. Αντίθετα θα σας πω ακριβώς τι έκαναν. 
Κάθε πρωί, μπροστά από το μαγαζί τους μέχρι περίπου τις έντεκα είχε σκιά. Εκεί φώναζαν τα γυναικόπαιδα να στρώσουν και να καθίσουν. Καθάριζαν τον χώρο τους και τα γύρω χωράφια μόνοι. Βοηθούσαν να μοιράζουμε το φαγητό. Μας έπαιρναν τηλέφωνο όποτε γινόταν κάτι παράξενο, κάποιος καυγάς ή όταν ερχόταν άνθρωποι πολλοί και ταλαιπωρημένοι και εμείς δεν ήμασταν εκεί. 

Σε κάποια στιγμή νιώθαμε πως έχουμε δυο πλήρη μέλη της "Αγκαλιάς" άνα πάσα στιγμή στο χώρο. Μια μέρα η Κατερίνα είδε ορισμένες γυναίκες να έχουν απλώσει ρούχα πάνω στα έπιπλα-δείγματα που είχε ο Φώτης έξω στην αλάνα. Με επίφαση είπε να μην το κάνουν αυτό γιατί αυτή τελικά είναι μια επιχείρηση που πρέπει να σεβόμαστε. Φανταστείτε την έκπληξή της όταν βγήκε έξω ο Φώτης και είπε στην Κατερίνα πως ο ίδιος άφησε τις γυναίκες να απλώσουν εκεί ρούχα "που να τα απλώσουν, καλοκαίρι, είναι θα στεγνώσουν γρήγορα". 

Οι χιλιάδες που πέρασαν έκαναν και ζημιές, στο σύστημα πυρόσβεσης αλλά και σε κάτι καλώδια. Και τα δυο αδέρφια ήταν ανένδοτα να μην πληρώσουμε από την Αγκαλιά τις ζημιές : "μικροπράγματα" έλεγαν. 

Δεν θα ξεχάσω όσο ζω, που δεν είχαν τον μπελά πάνω από το κεφάλι τους αλλά όταν έρχονταν ξένοι δημοσιογράφοι, εθελοντές, ακαδημαϊκοι να μας μιλήσουν, μας έβαζαν να καθήσουμε έξω από το μαγαζί τους στη σκιά και μας έφερναν κάτι να πιούμε. 

Να καθίσω να γράψω πόσες φορές έχω δει το Φώτη ή τον Ιγνάτη να δίνουν κουράγιο, να προσανατολίζουν τους πρόσφυγες. Αγόραζαν και πραγματάκια χρήσιμα, λάστιχο πλυσίματος, λεκάνες, μικροπράγματα που έπεφτε στην αντίληψή τους ότι ήταν αναγκαία. Οταν βλέπαμε κατι που δεν είχαμε αγοράσει εμείς, ξέραμε από που μάλλον προήλθε. 

"Το μόνο που με δυσκολεύει είναι η γλώσσα" έλεγε ο Ιγνάτης. Ερχόταν ο κάθε προσφυγας να πει το πρόβλημά του λες και οι δυο τους ήταν κάποιου είδους υπεύθυνοι! Περνούσα με το αυτοκίνητο και τους έβλεπα καθισμένους στα σκαλιά της επιχείρισης - ο Φώτης με το μαύρο γυαλί- και στα πόδια τους γυναικόπαιδα μια αλάνα ολόκληρη σε στρωσίδια, να τρώνε, να κοιμούνται, να περιμένουν το επόμενο λεωφορείο. Τότε τους φώναζα "Ε, αρχηγοί της φυλής!" και καμάρωναν. 

Γιατί το έκαναν αυτό; 

Τι τους έσπρωχνε να βοηθήσουν τόσο κόσμο, να ανεχτούν μια ανοιχτή και βέβαιη εισβολή στο χώρο τους, στην επιχείρησή τους. 

Μια εισβολή, ας την πούμε έτσι αν και ποτέ δεν την εξέφρασαν με αυτή τη λέξη, η οποία τελικά κανείς δεν ήξερε πότε θα τέλειωνε; 

Τους έκανε καλό οικονομικά; Κολοκύθια. 

Όλοι ξέραμε πως για έξη μήνες (για να τα πούμε χοντρά) είχαν πρόβλημα δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους ενώ οι πωλήσεις τους είχαν πέσει. Ο Φώτης καμιά φορά αστειευόμενος έλεγε "Να μωρέ έχουμε παρέα". 

Τους έκανε καλό η προβολή της φιλανθρωπίας τους;

 Δεν έδωσαν καμιά συνέντευξη, δεν εμφανίστηκαν σε κανένα κανάλι, δεν έγραψαν σε κανένα facebook. 

Τι τους έκανε να μην πουν λέξη και αντίθετα να είναι εκεί, ανθρώπινα παρόντες; 

Τους έχω ρωτήσει πολλές φορές. Ούτε ο Φώτης ούτε και ο Ιγνάτης είναι ρήτορες. Απλά απαντούν, "Ε, και τι να κάναμε...να οι άνθρωποι, τα μωρέλλια...". Αυτό είναι όλο. 

Όποιος δεν με πιστεύει ας ρωτήσει όποιον αστυνομικό θέλει από το Α.Τ. Καλλονής. Ποσώς με ενδιαφέρει αν θεωρήσουν μερικοί πως κάνω έμμεση διαφήμιση. Ένα χρόνο μετά νιώθουμε πολύ συγκινημένοι όταν σκεφτόμαστε στην ανθρωπιά του Φώτη και του Ιγνάτη. 

Το περασμένο Πάσχα κάναμε και στους δυο ένα μικρό συμβολικό δώρο από την Αγκαλιά. Το δέχτηκαν με απλότητα. Ο Ιγνάτης στάθηκε και μου είπε πριν φύγω : "Ρε Γιώργο κάθομαι και σκέφτομαι ώρες ώρες τι να γίνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πέρασαν από εδώ". Τους έχει έγνοια, μου είπε πως κάθεται και κοιτάει απέναντι την πλέον άδεια αποθήκη και αναρωτιέται αν όλο αυτό που έγινε, έγινε στ'αλήθεια. Έγινε παιδιά. 

Και ο Φώτης και ο Ιγνάτης στάθηκαν πολύ όμορφα, υπάρχουν, είναι συντοπίτες μας με σάρκα και οστά και ίσως λίγη ψυχή παραπάνω. 

Τι κουράγιο μας δίνει αυτό, δε λέγεται.

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς, 

Ανοιχτή επιστολή προς τους ταγούς του Χριστιανισμού με αφορμή την αυριανή επίσκεψη στη Λέσβο - του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Ανοιχτή επιστολή προς τους ταγούς του Χριστιανισμού με αφορμή την αυριανή επίσκεψη στη Λέσβο.

Σεβασμιότατοι.

Η κίνησή σας έχει όντως συμβολική σημασία. 

Αν μη τι άλλο θα προβληθεί πως οι πρόσφυγες δεν είναι σκουπίδια ή κατσαρίδες όπως θέλουν να βλέπουν πολλοί - και αυτό είναι τρομερά σημαντικό. 

Πέρα όμως από το μήνυμα προς τον όχλο που ίσως σεβαστεί λιγάκι τη γενική σας στάση, υπάρχουν βαθύτερα και διαχρονικότερα προβλήματα τα οποία θα πρέπει κάποτε με θάρρος να αντιμετωπίσετε. 

Εσείς ή οι διάδοχοί σας, κάποιος τελοσπάντων προκειμένου οι Πάπες, οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι να μην χύνουν τα ίδια δάκρυα πάνω από τα ίδια νεκρά παιδιά, πάνω από τα ίδια νεκρά όνειρα και τις σπαταλημένες ζωές προσφύγων στο μέλλον. 

Τα προβλήματα αυτά, του φονταμενταλισμού, των αρπακτικών οικονομικών μοντέλων είναι δύσκολο να τα θίξετε μα δυστυχώς εκεί είναι η ουσία. Και είναι δύσκολο να τα θίξετε γιατί η οργανωμένη θρησκεία ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους. 

Αν τα θίξετε τότε θα πρέπει να είστε έτοιμοι να αποποιηθείτε ακόμα και την εξουσία σας. Το συλλογικό κέρδος θα είναι τεράστιο. Όμως αλήθεια : είναι ικανός ένας άνθρωπος που ανέβηκε τόσο ψηλά στην ιεραρχία να δράσει έτσι και να αποτελέσει τέτοιο παράδειγμα; 

Ο Ιησούς που ίδρυσε τον χριστιανισμό συγκρούστηκε με τις τότε δομές εξουσίας ολοκληρωτικά. 

Επειδή είπε την αλήθεια, τον αφάνισαν. 

Ήταν όμως ένας από τους τελευταίους. 

Γιος ξυλουργού, αφανής, ταπεινής γενιάς, ένας δίχως αξιώματα. 

Ένας ολοκληρωμένος χριστιανισμός πραγματικά κατά μίμηση του Ιησού θα είναι, καταρχήν, ενιαίος και κατά δεύτερον απέναντι και όχι μαζί με την εξουσία εκείνη -κάθε μορφής- που προκαλεί φτώχεια και πολέμους για τον Μαμωνά. Δεν αρκούν οι συμβολισμοί. 

Πρέπει κάποτε να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. 

Γνωρίζω πως ως ταγοί καλείστε να παίξετε ακόμα και όταν έχετε τις ευγενέστερες των προθέσεων ένα λεπτό παιχνίδι ισορροπιών. 

Σε αυτό το παιχνίδι, θέλω να πιστέψω μπορεί και να θεωρείτε πως τελικά κάνετε όσο περισσότερο καλό μπορείτε. 

Παρακαλώ όμως θυμηθείτε πως λατρεύετε τον Εσταυρωμένο Ιησού. 

Πότε μάσησε εκείνος τα λόγια του; 

Αν τα μασούσε θα πέθαινε γέρος σε ένα σπίτι κάπου στη Γαλιλαία. 

Μπορείτε πολλά παραπάνω από συμβολισμούς - αυτό όμως θα σημαίνει μια imitatio Christi δίχως προηγούμενο...

Μέχρι τότε οι συμβολικές σας πράξεις απλά προσπαθούν -δίχως επιτυχία κατά τη γνώμη μου- απλά να ισοφαρίσουν τη συνενοχή σας. 

Ήρθατε στο νησί του παπα-Στρατή που είχε μόνο ένα ράσο και δεν ησύχαζε το βράδυ αν δεν είχε βοηθήσει όσους περισσότερους μπορούσε μέσα στη μέρα. 

Ήρθατε στο νησί της Λέσβου όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων παρόλη την ανέχεια, έστερξε τον πρόσφυγα. 

Ήρθατε στο νησί όπου εκατοντάδες αλληλέγγυοι ξεπέρασαν τα όρια τους ακόμα και αρρωσταίνοντας ψυχικά και σωματικά στην πορεία να αντέξουν στους ώμους τους και με περιορισμένα μέσα μια άνευ προηγουμένου μετακίνηση ανθρώπων που έφευγαν από τον πόλεμο. 

Αν πίστευα σε Θεό θα προσευχόμουν σήμερα να σας φωτίσει να διδαχθείτε από το παράδειγμά τους, θα προσευχόμουν στο μέλλον αν όχι εσείς τότε κάποιοι άλλοι στο πόστο σας, να κάνουν την υπέρβαση, να πουν, "αρκετά" και πραγματικά να κάνουν την θυσία που απαιτείται...

του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

(Προσυπογράφω)

Να μην καταφέρουν να μετατρέψουν την αλληλεγγύη που έδειξαν οι Έλληνες σε κούραση και απογοήτευση... - Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

Τα τελευταία δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια, δεν υπάρχει βιβλιογραφία που να λέει πως οι φράχτες δούλεψαν αποτελεσματικά στην αποτροπή ανθρώπων απελπισμένων για μετακίνηση. 

Αντιθέτως γνωρίζουμε πολύ καλά και με κάθε επιστημονική ακρίβεια πως οι φράχτες (κάθε είδους από ξύλινα παλούκια μέχρι φράχτες με drones) απλά είναι μια επιτέλεση αποχαύνωσης του μέσου συντηρητικού ημιμαθή "νοικοκύρη", εύκολη λύση στην αντζέντα δεξιάς και ακροδεξιάς πολιτικής. 

Θα θυμηθούμε επιπλέον, στους μήνες που θα έρθουν, πως ακόμα κι αν ένας καταφέρει να κρατήσει τους "εχθρούς" "απέξω" -ανθρώπους στην ουσία που τρέχουν να ξεφύγουν από πολέμους και φτώχεια για την οποία είναι συνυπεύθυνος- μένει "εντός" με έναν χειρότερο εχθρό που έχει συγκεκριμένο όνομα και λέγεται φασισμός. 

Αυτή η νέα προσφυγική "κρίση" είναι απολύτως διαχειρίσιμη, οι λύσεις έχουν προταθεί από την επιστημονική κοινότητα, είναι απλές και αποτελεσματικές ενώ μετατρέπουν την "κατάρα" των προσφύγων σε πραγματική ευλογία για την κοινωνία και την οικονομία. Υπάρχει η τεχνογνωσία, το ανθρώπινο δυναμικό, οι πόροι, ο χώρος. 

Δεν είναι εύκολο όμως να νικηθεί αυτή η άρχουσα τάξη που αιώνες τώρα παίζει το χαρτί του εθνικισμού για να κρατηθεί στην εξουσία. 

Χτίζουν τον φασισμό όπως τα παιδιά τα τουβλάκια και τον μοντάρουν κατά περίπτωση. 

Όμως οι καιροί αλλάζουν, η πληροφορία πλέον κυκλοφορεί με ταχύτητα και τρόπους πολύ δύσκολα ελεγχόμενους.

Σιγά σιγά ίσως μάθουμε να την διαχειριζόμαστε και ίσως σιγά σιγά μετατρέπουμε την ολιγαρχία σε μια αμεσότερη δημοκρατία. 

Θα πάρει γενιές. 

Μέχρι τότε -στο τώρα που μόνο έχουμε- μην δίνετε υπερβολική πίστη στην παντοδυναμία ή μην φοβάστε υπερβολικά τους άρχοντες. 

Ενέχουν στις πράξεις τους τον ίδιο τον σπόρο της φθοράς τους. 

Αυτό που πρέπει να προσέξουμε τώρα είναι να μην καταφέρουν να μετατρέψουν την αλληλεγγύη που έδειξαν οι Έλληνες σε κούραση και απογοήτευση και να μην καταφέρουν να μας αποκόψουν από τις φωνές και τα πρόσωπα εκείνα σε όλη την Ήπειρο τα οποία πραγματικά παλεύουν για ανθρωπισμό και ένωση των Λαών..

Γραβαντωμένοι, λαηφστάηληδες και δοσίλογα μίντια θα σκυλιάζουν πάντοτε. 

Το νου σας.Καλή στράτα πουλάκια μου. 

Κανείς μπάσταρδος δεν σας σταματάει.


---------------------------
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

ΥΓ,(ο τίτλος είναι δικός μου, βγαλμένος μέσ'απ'το κείμενο)

«Να σου απαγγέλλει νεαρός Αφγανός στίχους της Σαπφούς και να σου λέει πως λυπάται που ήρθε βρώμικος πρόσφυγας στο νησί της» - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργάς

Nα βάζεις στο χέρι Σύρου πρόσφυγα πενήντα ευρώ και εκείνος να μη τα δέχεται με τίποτα λέγοντας "εγώ είμαι ένας, θα τα καταφέρω, δώσε τα σε μια οικογένεια".

Να συζητάς νύχτα στην Αγκαλιά που δεν έχει ρεύμα για την "Καρδιά του Σκότους" του Κόνραντ παρέα με Πακιστανό καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Λαχώρης. 

Να σου απαγγέλλει νεαρός Αφγανός στίχους της Σαπφούς και να σου λέει πως λυπάται που ήρθε βρώμικος πρόσφυγας στο νησί της. 

Να στέκεσαι σαν μαλάκας ακούγοντας από νεαρό Παλαιστίνιο μηχανικό-μηχανολόγο για τον Ηρόστρατο και τις υδραυλικές του μελέτες. 

Να τρως χοντρή ήττα στο σκάκι (τέσσερις φορές απανωτά) από δεκαπεντάχρονο από τη Σρι Λάνκα....

Να λαμβάνεις με το ταχυδρομείο δεκάδες δέματα με τακτοποιημένα ρουχαλάκια από όλο τον πλανήτη και με σημειώματα "Υπομονή". "Βαστάτε". "Σταγόνα στον ωκεανό, μα σταγόνα". 

Να έρχεται ο μεροκαματιάρης, στην ηλικία σου και να σου δίνει μια τσάντα αναλγητικά που αγόρασε κάνοντας έρανο στη δουλειά του και να έχουν τσοντάρει όλοι. 

Να σχολάει dj από το νυχτερινό του μεροκάματο σε μπαρ, να τον πετυχαίνεις εφτά η ώρα το πρωί ξενύχτη και να σου δίνει εβδομήντα ευρώ, ο,τι έβγαλε ολόκληρο το βράδυ "για να βοηθήσω τους ανθρώπους" και να φεύγει χαμογελώντας κάνοντας και μια σούζα. 

Να μην ξέρεις να εξηγήσεις στον παππού από το Χαλέπι πως αυτό που πάτησε βγαίνοντας από τη βάρκα είναι αχινός, να μη ξέρεις τη λέξη στα αγγλικά και να πετάγεται μια στρουμπουλή κοπελίτσα και να σε ταπώνει με προφορά χαμογελώντας "sea urchin!" 

Να έρχεται Έλληνας μετανάστης από Γερμανία και να σου λέει πεταχτά ενώ χάνεσαι πως θα πάει να προπληρώσει φρούτα και να καταλαβαίνεις πως σου πλήρωσε τα φρούτα όλου του επόμενου μήνα και βάλε και να μην ξέρεις καν το όνομά του να πεις ευχαριστώ. 

Να σου στέλνει μήνυμα ο Σύριος με την υπέροχη οικογένεια που πέρασε από την Αγκαλιά πριν ένα μήνα και να σου λέει "είμαστε Γερμανία, τα καταφέραμε, είμαστε ζωντανοί". 

Είπα να μην κάνω άλλη ανάρτηση για αυτήν την εβδομάδα, μα τέτοια πράγματα αν δεν τα μοιραστώ θα σκάσω...Καταστάσεις που δεν είχαμε τη δύναμη να φανταστούμε. Αλήθεια δεν έχω δικαίωμα να μην πω τι ζούμε, τα καλά και τα κακά, δεν έχω το δικαίωμα.

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

♦♦♦♦♦♦

(Τύχη αγαθή με βοήθησε να γνωρίσω τον Γιώργο, μέσω μιας ανάρτησης του Χρήστου Αγγελάκου, τον οποίο κι ευγνωμονώ γι' αυτό.Περιττό να πω, πως αμέσως έγινα "φίλος" με τον Γιώργο και άρχισα έτσι σιγά-σιγά να γνωρίζω το φοβερό εθελοντικό έργο που με αυταπάρνηση παρέχει στους πρόσφυγες στη Λέσβο!. Το παραπάνω κείμενο μ' έχει καθηλώσει. Είναι ένα απαύγασμα ανθρωπιάς, αληθινής και άδολης αγάπης για τον συνάνθρωπο, τον κυνηγημένο πρόσφυγα, που μόνο όσοι το έχουν στη πράξη ζήσει  μπορούν να αισθανθούν. Μια μικρή έστω προσωπική γεύση νοιώθω κι εγώ, με την συμμετοχή μου στην  εθελοντική δουλειά στην  ΆΝΩΣΗ στο Βόλο, μα αυτό που κάνει ο Γιώργος και οι άλλοι εθελοντές εκεί στα νησιά μας, όπως στη Λέσβο και αλλού, είναι ασύγκριτα ανώτερο και θαυμαστό.
AMOR 24/8/2015)

Δεν με εκτιμώ - Του Χρήστου Αγγελάκου

ζ

Δεν με εκτιμώ. 

Και δεν εκτιμώ κι εσάς που μου μοιάζετε. 

Δεν εκτιμώ που γίναμε όλοι θαμώνες ενός μονολογικού καφενείου, θεωρώντας πως ο διάλογος είναι οι απαντήσεις στα αλλήθωρα σχόλια. 

Δεν εκτιμώ τον κυνισμό, τις έτοιμες λύσεις, την πίκρα της προδομένης κόρης, τις απόψεις περί ανέμων και υδάτων, τη μισαλλοδοξία, την ανακύκλωση, την αυτο-απορρόφηση, την ψευδαίσθηση ότι εδωμέσα κάνουμε πολιτική ζύμωση -παπάρια κάνουμε. 

Εκτιμώ τον Γιώργο Τυρίκο-Εργά, τη Ματίνα από την Κω που την είδα σ' ένα ρεπορτάζ του Indipendent, τους αλληλέγγυους, τους εθελοντές, τους ανθρώπους της δράσης. 

Θεωρώ πως έχω (έχουμε) φτάσει σε αδιέξοδο, ενώ η διέξοδος είναι μπροστά μας: λέγεται προσφορά, κινητοποίηση, δόσιμο. 

Αυτά φτιάχνουν κείμενα σαν και το παρακάτω που σας προτείνω να διαβάσετε. 

Τις μέρες που έρχονται τα ταϊμλάιν θα πάρουν φωτιά. 
Εκατομμύρια θέσεις και αντι-θέσεις θα γραφτούν στον ουρανό του ίντερνετ. Ο καθρέφτης μας θα στέλνει πίσω την εικόνα μας, θα μας επιβεβαιώνει το είδωλό μας. Θα έχουμε την ψευδαίσθηση πως ανεβάζουμε και ρίχνουμε κυβερνήσεις, πως κρατάμε τις τύχες της χώρας στα χέρια μας, παρεμβαίνουμε στις εξελίξεις. 

Για τα μπάζα όλα. 

Ανέξοδα, χωρίς κανένα κόστος, χωρίς τίμημα. 

Λόγια μόνο πάνω στα λόγια. Τα δικά μου τα σταματάω εδώ. Θα ξαναμπώ μετά τις εκλογές, αρχές Οκτωβρίου. Ίσως κανένα βράδυ να μπαίνω αργά μόνο στον τοίχο μου για να διαβάζω το κείμενο του Εργά. 

Και να ρωτάω τον εαυτό μου: εσύ, μαλάκα, τι έκανες, τι κάνεις;

Χρήστος Αγγελάκος (από τον τοίχο στο Φ/Β)

♦♦♦♦♦♦

(Εδώ και πολύ καιρό παραμελώ το Φ/Β επιδεικτικά, γιατί έχει αυτοαπαξιωθεί: από τους 400 "φίλους" μου, το πολύ ένα 5% είναι -με το ένα ή άλλο τρόπο- ενεργό. Το 95% είτε βρίσκεται σε λήθαργο λόγω της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, μιας υφέρπουσας μελαγχολίας ή και βαρεμάρας ακόμη, είτε έχει περιπέσει σε μια τέτοια φοβική κατάσταση που δυσκολεύεται ακόμη κι ένα λαικ, πόσο μάλλον ένα σχόλιο ή μια ανάρτηση να καταθέσει, μη τυχόν και έτσι -άμεσα ή έμμεσα- πάρει σε κάποιο θέμα θέση και "χρωματιστεί", πολιτικά ή ιδεολογικά ή δεν ξέρω εγώ πως αλλιώς. Τι να πω, σημεία των καιρών...
Έτσι, το ταιμλαιν μου το ρίχνω 1-2 κλεφτές ματιές την ημέρα, μπας και ανακαλύψω κανένα "διαμαντάκι" που αξίζει τον κόπο να διαβάσω. Το τελευταίο μου "διαμαντάκι" ήταν αυτή η ανάρτηση του Χρήστου Αγγελάκου που αναδημοσιεύω: το μόνο που έκανα είναι να την "τανύσω" λίγο για να είναι πιο ευανάγνωστη. Το δεύτερο καλούδι που αποκόμισα απ' αυτήν, ήταν ένα κείμενο που ακολουθούσε, κάποιου Γιώργου Τυρίκου-Εργά, επίσης εξαιρετικό, το οποίο λόγω της σημασίας και της ομορφιάς του το αναδημοσιεύω χώρια. Περιττό να πω, πως αμέσως έγινα "φίλος" με τον Γιώργο και άρχισα έτσι σιγά-σιγά να γνωρίζω το φοβερό εθελοντικό έργο που με αυταπάρνηση παρέχει στους πρόσφυγες στη Λέσβο!.
AMOR 24/8/2015)