Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΡΤ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΡΤ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Τελειώστε τους ολιγάρχες, πριν σας τελειώσουν

Πέμπτη, Μαρτίου 05, 2015
Έγγραφο ενός αξιωματικού από το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας παρουσιάζεται από τον ΣΚΑΪ και υιοθετείται αμέσως από τον Αντώνη Σαμαρά. Το έγγραφο αναφέρεται σε πλήρη εκκένωση των κέντρων μεταναστών, απελευθέρωση εξάμηνης διάρκειας όλων των αλλοδαπών και μη κράτηση όποιου μετανάστη θα εισέρχεται παράνομα στη χώρα.

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Γιάννης Πανούσης, γίνεται έξαλλος, δηλώνει άγνοια για το έγγραφο, ανακαλεί την διαταγή, διατάζει ΕΔΕ, ενώ ζητούνται παραιτήσεις.

Έχω γράψει πολλές φορές πως άλλαξε η κυβέρνηση αλλά δεν άλλαξε η εξουσία. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει η εξουσία μετά από καθεστώς Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ-Ολιγαρχών μετά από 40 χρόνια.

Φυσικά, το έγγραφο του αξιωματικού της Αστυνομίας, οι «αποκαλύψεις» του ΣΚΑΪ και η άμεση παρέμβαση Σαμαρά είναι σχεδιασμένες από πριν.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει παραιτηθεί ακόμα, γιατί οι Βρυξέλλες και οι Έλληνες ολιγάρχες τον έχουν διαβεβαιώσει πως θα επιστρέψει, αφού το σχέδιό τους είναι να ανατραπεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Φυσικά, ο ΣΚΑΪ δεν έχει καμία σχέση με την ενημέρωση -ούτε είχε ποτέ- αλλά μόνο με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων κάποιων ολιγαρχών.

Κι όμως, τον ΣΚΑΪ επέλεξε ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, για να ανακοινώσει το άνοιγμα της ΕΡΤ.

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια στάση να κρατήσω με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Από τη μία βλέπω πως το σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης και των Ελλήνων ολιγαρχών είναι να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση, και από την άλλη βλέπω αυτή την κυβέρνηση να μην τολμάει τίποτα.

Βέβαια, όσο τους βλέπω όλη μέρα στα χουντοκάναλα να λένε «Νίκο μου» και «Γιώργο μου», σκέφτομαι πως παίζει να είναι και εντελώς ξεπουλημένοι. Άλλα έλεγαν προεκλογικά για τα κανάλια και τους ολιγάρχες.

Κύριοι της κυβέρνησης, το σχέδιο είναι να σας ανατρέψουν.

Αν είναι να πέσετε, τουλάχιστον να πέσετε ηρωικά.

Η άλλη επιλογή που έχετε είναι να γίνετε κι εσείς τα σκυλάκια της Μέρκελ και των ντόπιων νταβατζήδων, με την ελπίδα να κονομήσετε κι εσείς, όπως οι προηγούμενοι, και να κρατηθείτε στην κυβέρνηση.

Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση, θα σας ανατρέψουν οι πολίτες.

Τέλος πάντων, ενημερώστε μας για τις προθέσεις σας, ώστε να ξέρουμε πώς να σας αντιμετωπίσουμε.

Δεν γίνεται να είστε και κυβέρνηση, και αντιπολίτευση. Αυτά τα κόλπα τα έκανε το ΠΑΣΟΚ.

Δεν γίνεται να είστε όλη μέρα στα κανάλια των ολιγαρχών, και μετά να τους καταγγέλλετε. Μπαλόνια μας τα κάνατε με τα αριστερά στελέχη σας που κάνουν χαριτωμενιές με τα παπαγαλάκια και κοντεύουν να γίνουν πιο γελοία και από τον σιχαμένο Άδωνι.

Δεν γίνεται να είστε και ήρωες, και πουλημένοι.

Θα είστε το ένα από τα δυο.

Εγώ θα σας έλεγα να φάτε τους ολιγάρχες, πριν σας φάνε αυτοί.

Γιατί θα σας φάνε.

Αν είναι να πέσετε, μην πέσετε σαν κότες.

Γιατί θα πέσετε σαν πολύ χαζές κότες.

Ενώ νομίζετε ότι είστε πάρα πολύ έξυπνοι.

Του Pitsirikos

----------------------
[Πηγή]

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! - Της Κρυσταλίας Πατούλη

Κυριακή, Ιανουαρίου 11, 2015
Άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! - Της  Κρυσταλίας Πατούλη
    Ποια είναι η δυσκολότερη εργασία; Να ψάχνει κάποιος να βρει εργασία με αμοιβή. Ποια είναι ακόμα πιο δύσκολη εργασία; Να προσπαθεί ένας άνεργος να παράγει έργο χωρίς αμοιβή. Γιατί άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! Η δύναμη της στρατιάς των ανέργων σήμερα στην Ελλάδα –και όχι μόνο- θα ήταν καθοριστική για την πορεία της χώρας εάν όλοι εμείς οι άνεργοι δεν μέναμε και άπραγοι.

    Τι θα γινόταν αν ο καθένας με τις δεξιότητες ζωής που έχει αποκτήσει, με τα εφόδια ζωής που είναι εξοπλισμένος και με τη συναισθηματική νοημοσύνη που έχει αναπτύξει, σηκωνόταν κάθε πρωί και φρόντιζε αυτή την ουσιαστική (και που δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!) περιουσία του να την μοιραστεί με την κοινωνία, κι όχι να την καταργήσει απαξιώνοντάς της – όπως επιθυμεί διακαώς κάθε εξουσία- με την απραξία; Τι θα γινόταν αν ο καθένας εκανε αισθητή την παρουσία του και τις θέσεις του, στην κοινωνία, ως πολίτης που συμμετέχει στα κοινά;

    Και δεν μιλάμε για συμμετοχή σε φιλανθρωπικά σόου, που προϋποθέτουν συνήθως τη λύπηση και την ανισότητα στην νοοτροπία του κάθε …φιλάνθρωπου. Ούτε βέβαια για εθελοντισμό έξω από κοινωνικές δομές που βολεύει πάρα πολύ την κάθε εξουσία… αλλά για ισότιμο μοίρασμα.

    Μοιράζομαι ότι είμαι, ότι νιώθω, ότι σκέφτομαι, και ότι έχω και δεν έχω με τους ανθρώπους. Τι σημαίνει άνθρωπος, αν όχι αυτός που συνυπάρχει με τους Άλλους για να μοιράζεται;

    Στις Σκουριές υπάρχουν πολλοί άνεργοι που δεν πήγαν να εργαστούν στο εργοτάξιο που καταστρέφει τον τόπο τους, αγωνιζόμενοι αντίθετα ενάντια σε αυτό. Πόσοι επίσης από τους πρώην εργαζόμενους της ΕΡΤ δεν πήγαν να καταθέσουν αιτήσεις για να προσληφθούν στην ΝΕΡΙΤ ενώ το είχαν τόσο ανάγκη; Πόσοι από αυτούς συνεχίζουν να παράγουν έργο ως κατά τα άλλα …άνεργοι, όπως π.χ. οι απολυμένες καθαρίστριες με τον αγώνα τους;

    Υπάρχουν βέβαια και έργα ανθρώπων που είναι καταστροφικά (και συνήθως αυτά ειδικά αμείβονται!) όταν δεν λαμβάνουν υπόψιν τους όλο το… δάσος, όλη την εικόνα, όλη την κοινωνία, αλλά βλέπουν και νοιάζονται μόνο για το δικό τους …δεντράκι: το προσωπικό τους συμφέρον.

    Μια νοοτροπία ακροδεξιάς κοπής, μετεμφυλιακής κοπής, που μας έφερε ως εδώ, όσες βολικές ταμπέλες κι αν κολλήσαμε και συνεχίζουμε να κολλάμε κατά καιρούς (σοσιαλιστής, νεοδημοκράτης, δημαρίτης, ανελίτης, αλλά και αριστερός ενίοτε).

    Αυτή η νοοτροπία του νοικοκυραίου κυρ Παντελή, μας κατέστρεψε, και δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να αναστρέψουμε την καταιγιστική αυτή πορεία. Όμως σίγουρα για αρχή μπορούμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια και την τιμή μας (όχι φυσικά εκείνη που μετριέται με χρηματικά ποσά).

    Να σώσουμε την ψυχή μας, τον πολιτισμό μας, με τα έργα μας, που δεν πωλούνται. Και δεν πωλούνται αυτά τα έργα, για να μην πουληθεί η χώρα μας. Τα έργα των ανέργων που δεν μένουν άπραγοι… Τα έργα που δεν μπορεί να αξιολογηθούν ούτε να κατανοηθούν από Οίκους και Αγορές.

    «Όλοι είμαστε άνεργοι», «Όλοι είμαστε Charlie», όλοι είμαστε όμως και τζιχαντιστές, όλοι είμαστε και το καλό και το κακό, γιατί είμαστε υπεύθυνοι και συμμετέχουμε θέλουμε δε θέλουμε όχι μόνο σε ότι γίνεται μέσα στα σπίτια μας, αλλά στην αυλή του κόσμου που περιφερόμαστε.

    Σε αυτή την περίοδο μεγάλης Ευρωπαϊκής όσο και παγκόσμιας αναταραχής, των αναπόφευκτων αλλαγών και μεταβάσεων, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει σε κανένα επίπεδο, και κορυφώνεται το φαινόμενο να αλλάζουν οι άνθρωποι ιδεολογίες και πολιτικά στρατόπεδα εν μία νυκτί, ο καθένας από μας ας μην πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την περιουσία του: την ψυχή του, το μυαλό του, τα όνειρά του, τη ζωή του, το εν δυνάμει έργο του.

    Σε μια χώρα με τόση μεγάλη περιουσία, με τόσο ανεκτίμητο πλούτο, φυσικό και πολιτισμικό, δεν νοείται να μην βρίσκεται μια λύση, να μην αξιοποιείται το ανθρώπινο δυναμικό όσο και οι φυσικοί πόροι και η πολιτισμική κληρονομιά της.

    Οι κυβερνήσεις με την πολιτική τους εξαθλίωσαν και ατίμωσαν αυτή τη χώρα. Την έβγαλαν στο σφυρί. Έστειλαν παιδάκια σε ιδρύματα. Έσπρωξαν εκατομμύρια στον ΟΑΕΔ. Κλώτσησαν χιλιάδες στα παγκάκια και στα σκουπίδια. Έσυραν χιλιάδες στον τάφο και χιλιάδες στις φυλακές και στα κρατητήρια. Τρομοκράτησαν, βασάνισαν και κακοποίησαν εκατομμύρια πολίτες και τους άφησαν να ζουν με ψίχουλα χωρίς να έχουν τα βασικά για την επιβίωσή τους και για την υγεία τους. Ανάγκασαν τους νέους -και όχι μόνο- να τραπούν σε άτακτη φυγή προς το εξωτερικό. Προκάλεσαν την κατάθλιψη και τον εκφασισμό σε ένα ολόκληρο έθνος.

    Και τώρα, παραμονή εκλογών, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού, για την ακρίβεια πάνω από το 63%, βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας ή σε άμεσο κίνδυνο να τα …διαβεί, και ενώ παράλληλα μέσα σε αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης τουλάχιστον ένας στους τρεις Έλληνες είναι άνεργοι, κάποιοι από την μειοψηφία που ακόμα εργάζονται με αμοιβή ή έχουν οικονομικούς πόρους, προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν να μείνουμε με εκείνους που μας έσυραν ως εδώ για να μην πάθουμε χειρότερα! Να μείνουμε άπραγοι και να περιμένουμε να μας σώσουν κάποιοι με μια ψήφο!

    Ο Γαβράς έχει πει: Δολοφόνοι όσοι πετάνε χίλιους εργάτες στο δρόμο. Τι είναι λοιπόν όσοι πέταξαν και συνεχίζουν να πετάνε εκατομμύρια;

    Ειδικά ο άνεργος δεν νοείται να μένει άπραγος, γιατί τότε μόνο κινδυνεύει να χάσει την αξιοπρέπειά του. Τα δικά του έργα ίσως είναι τα σημαντικότερα για να εξαλειφθεί κάποτε η ανεργία, ή ακόμα και να βαφτιστεί σε κάποιο μελλοντικό Σύνταγμα ως κακουργηματικό αδίκημα του κράτους που την προκαλεί.

    Ότι και να γίνει, η δική μου απλή κατάθεση σε αυτόν τον πόλεμο των Αγορών είναι το άνεργο έργο μου που με βοήθησε να μετατρέψω τον φόβο και την οργή, σε δύναμη ζωής, επικοινωνίας και μοιράσματος: Μια συλλογική τελικά προσπάθεια για την κατάκτηση της επίγνωσης μέσα από μία έρευνα, του τι μας έφερε ως εδώ, και του τι πρέπει να κάνουμε.

    Για να μην μπορεί κανείς πια να πει –έστω και υποκριτικά- στο παρόν ή στο μέλλον ότι δεν ήξερε, δεν έπραξε με γνώση αλλά εν αγνοία του, ή ότι δεν είχε την κακή πρόθεση… άρα είναι αθώος και νίπτει τας χείρας του.

    Και για να μην μπορεί κανείς να πει ότι ένας άνεργος χάνει την αξιοπρέπειά του επειδή χάνει -μόνο- την αμειβόμενη εργασία του… Γιατί το έργο ενός ανθρώπου δεν μετριέται με τα ένσημά του, ούτε το μισθό του, ούτε τις καταθέσεις του. Και γιατί η αξιοπρέπεια και η αξία της ζωής δεν μετριέται με τα πορτοφόλια

Της  Κρυσταλίας Πατούλη

------------------

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Εμείς που κρατάμε την ΕΡΤ ανοιχτή έχουμε δίκιο - Του Θανάση Βικόπουλου

Σάββατο, Φεβρουαρίου 08, 2014
Εμείς που κρατάμε την ΕΡΤ ανοιχτή έχουμε δίκιο - Toυ Θανάση Βικόπουλου
Toυ Θανάση Βικόπουλου, δημοσιογράφου του ελεύθερου Ραδιοφωνικού Σταθμού Μακεδονίας της ΕΡΤ3 στην ενημερωτική εκδήλωση το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου στο ΑΠΘ  με θέμα: «Ανοιχτή Ελεύθερη ΕΡΤ- το Χαμένο Σήμα της Δημοκρατίας»

Το βράδυ της 11ηςΙουνίου , για να κυριολεκτώ, το ξημέρωμα της 12ηςΙουνίου 2013 έπεσα στο κρεβάτι με την ψυχή και το σώμα να μοιάζουν σε βάρος στην ασπίδα του Ηρακλή, που με τρόπο θαυμαστό περιέγραψε ο Ησίοδος στη Θεογονία. Ώρες νωρίτερα, ο πρώην βοηθός της Ρούλας Κορομηλά στο πρωινάδικο Bravissimo της δεκαετίας του ‘90, ο εκτελών χρέη κυβερνητικού εκπροσώπου, Σίμος Κεδίκογλου, ανακοίνωνε το οριστικό κλείσιμο της ΕΡΤ, χαρακτηρίζοντας ιερές αγελάδες και διεφθαρμένους χιλιάδες ανθρώπους με αξιοπρέπεια.


Σε περιόδους κρίσης κλείνω, από μικρός, τα μάτια και ονειρεύομαι ξύπνιος υποχρεωτικά ταξίδια σε άλλους τόπους και εποχές ψάχνοντας το ξεκίνημα του κακού.
Σε φάντασμα μετατράπηκα, σαν και εκείνα που πέρασαν φευγαλέα έξω από το παράθυρο του Εμπενεζίερ Σκρουτζ την παραμονή των χριστουγέννων στο εξαιρετικό παραμύθι “A Christmas Carol” του Τσάλς Ντίκενς.
1775. Πάνω από καμινάδα στο Κίρκαλντυ της Σκωτίας βρέθηκα, γλίστρησα προς τα κάτω προσέχοντας μην πατήσω τα τελευταία αποκαΐδια που τρεμόπαιζαν στο τζάκι. Ο Άνταμ Σμιθ έγραφε τις τελευταίες σειρές. Περίμενα πίσω από την πολυθρόνα μέχρι που σηκώθηκε για ύπνο αφήνοντας για καλή μου τύχη αναμμένο το κερί, μιας και, ως φάντασμα, εγώ δεν θα μπορούσα να ανάψω τίποτα. Άρχισα να διαβάζω τα γραπτά. Τρόμαξα. Είδα να ’ρχονται φωτιές, πόνος, δάκρυ, όχι γιατί σώνει και καλά το θέλησε ο ίδιος, αλλά γιατί ο λόγος του μπόρεσε να δώσει το δικαίωμα στους ιδεολογικούς απογόνους του να προσφέρουν απλόχερα φωτιές, πόνο, δάκρυ, εκμετάλλευση.
Δεν μου έφτανε το αόρατο χέρι που ρυθμίζει τους κανόνες της αγοράς. Κάποιος έπρεπε να ανοίξει το πρωί τα μαγαζιά της ελεύθερης αγοράς, κάποιος έπρεπε να ρίξει το κάρβουνο στις μηχανές του νεοφιλελευθερισμού. Ήξερα πως ο πόνος, το δάκρυ, η φωτιά έχουν συνένοχο. Έναν προδότη, ένα δεκανίκι. Άνοιξα τα μάτια.
Ξημέρωμα 12ης Ιουνίου. Δευτερόλεπτα μετά τα έκλεισα εκ νέου. Το λευκό χιόνι στην Κόκκινη Πλατεία είχε βαφτεί κόκκινο. Τρέχω δίπλα σε έναν μπολσεβίκο που με την ματωμένη λόγχη του εφορμά στο τελευταίο κάστρο της τυραννίας.
«Ήρθα σωστά;» ρώτησα , ενώ ο βοριάς μου έκοβε την ανάσα.
«Όχι», απάντησε εκείνος. «Ήρθες δύο χρόνια νωρίτερα και σε λάθος τόπο».
«Πού να πάω;», ξαναρώτησα.
«1919. Βερολίνο, στο ζωολογικό κήπο και μετά δίπλα στο ποτάμι….». Αυτά είπε και χάθηκε στον καπνό της επανάστασης.
Βερολίνο!!! Το άψυχο κορμί του σπαρτακιστή Καρλ Λίμπκνεχτ βουτηγμένο στο αίμα με μία σφαίρα στο πίσω μέρος της κεφαλής. Από το ποτάμι ακούγονται φωνές, μια γυναίκα ουρλιάζει. Δευτερόλεπτα μετά σωπαίνει . Τρέχω. Το σώμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ το διαμέλισαν με χτυπήματα από σφυριά και λαβές όπλων. Την χτυπούσαν με τις ώρες. Την πέταξαν νεκρή στο νερό.
«Ποιος το ’κανε;», ρώτησα ένα γερμανό εργάτη.
«Οι σοσιαλδημοκράτες του Έμπερτ. Έστειλε τα Φράικορπς να καταστείλουν την εξέγερση», απάντησε και, πριν χαθεί στο σκοτάδι, φώναξε. «Οι σοσιαλδημοκράτες το έκαναν!!! Να μην τους εμπιστεύεσαι ποτέ!!!»
Η απόφαση της κυβέρνησης να διακόψει βίαια την πολύχρονη ζωή της ΕΡΤ κατάφερε, σε πρώτη φάση, να συσπειρώσει τους εργαζομένους σε αυτήν. Ξαφνικά, άνθρωποι διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων, πεποιθήσεων, διαφορετικών απόψεων σχετικά με τη λειτουργία της ΕΡΤ πρόταξαν από κοινού τα στήθη τους ενάντια στην απόπειρα (μιας και στο επίπεδο της απόπειρας βρίσκονται) των νεοφιλελεύθερων και των σοσιαλδημοκρατών συμμάχων τους να βάλουν τσιρότο στα στόματά μας, στο στόμα της δημοκρατίας, της ελευθερίας του λόγου.
Κύριο, πρωταρχικό ευτυχώς, συστατικό των κινημάτων, όποια κι αν είναι αυτά, όποτε κι αν γεννήθηκαν, είναι η οργή. Εκείνος, όμως, που τα καθιστά ικανά να διεκδικήσουν και να ανατρέψουν είναι ο χρόνος, η εμπειρία που αποκτούν από αυτόν, αλλά και η περιέργως έμφυτη ικανότητα να μην κοιτούν το χθες άλλων κινημάτων, καθώς το καθένα από αυτά εκφράστηκε και γιγαντώθηκε, πέθανε ή θριάμβευσε μέσα σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, που σαφώς παρουσιάζει διαφορές από τις υπόλοιπες. Άλλη η ιαχή του θρυλικού μπολσεβίκου που αντάμωσα στα ξύπνια όνειρά μου εκείνο το βράδυ, την ώρα που εφορμούσε προς τα ανάκτορα του τσάρου αλλάζοντας την παγκόσμια ιστορία, άλλη του εργαζομένου της FIAT που σηκώνει την κόκκινη σημαία δίνοντας αρχή στη Settimana Rossa.
Βασικός εχθρός κάθε κινήματος είναι ο ίδιος του ο εαυτός, ο τρόπος με τον οποίο οργανώνεται αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα ζιζάνια. “Ολοι γνωρίζουμε πως, αν δεν ξεριζώσεις την αγριάδα, κήπο καθαρό δεν βλέπεις. Στην περίπτωση της ΕΡΤ, η βιασύνη της κυβέρνησης να στήσει άρον άρον τον μεταβατικό φορέα, με τρόπο που στηρίζεται σε πλήθος παρανομιών, λειτούργησε ευεργετικά για όλους όσοι «ταμπουρώθηκαν» με πείσμα, αποφασιστικότητα και αξιοπρέπεια μέσα στα κτίρια. Προηγήθηκε όμως ένα παλιό βρώμικο παιχνίδι…
Αρχικά οι υπηρέτες της κυβέρνησης χτύπησαν στο λογικό:
«Δεν μπορούμε να φανταστούμε μια διάδοχη κατάσταση χωρίς εσένα. Είσαι αναντικατάστατος…».
Οι ιδεολογικά ώριμοι και πολιτικά καταρτισμένοι συνάδελφοι, όλοι εκείνοι που γνωρίζουν την φτήνια των λόγων και των πράξεων της κυβερνώσας συμμαχίας, απλώς κατέβασαν το ακουστικό. Το δεύτερο κύμα επίθεσης στόχευε στο θυμικό:
«Θα αντέξεις να περνάς έξω από το γραφείο και να βλέπεις άλλους να κάθονται στην καρέκλα σου; Και πώς θα τα καταφέρεις σε μία Θεσσαλονίκη εργασιακά κατεστραμμένη;»
O πόλεμος είχε πλέον γενικευτεί και οι όποιες προσχωρήσεις στο στρατόπεδο των δηλωσιών ή μεταμελληθέντων έδωσαν στην κυβέρνηση την ψευδαίσθηση ότι νικά. Κάτι σαν την ψευδαίσθηση νίκης που έδωσε στις στρατιές του Γ” Συνασπισμού η ομίχλη που σηκώθηκε λίγο πριν τη μάχη του Αούστερλιτς. Μόνο που όταν η ομίχλη κατακάθισε, εκείνος που χαμογέλασε ήταν ο Ναπολέων. Οι άνθρωποι που μαζεύουν κριθάρι στα μακρινά Highlands της Σκωτίας για να φτιάξουν, με όλες τις μυρωδιές της φύσης, το αθάνατο μαλτ ουίσκι λένε πως αν δεν σε πάρει ο ύπνος τον Αύγουστο δεν θα πεθάνεις ποτέ…
Ως λάσπη που δεν αντέχει την καθαρότητα του ποταμού μέσα στον οποίο κυλά και που, γεμάτη αγωνία, αναζητά την κοντινότερη όχθη για να αναπαυθεί, έφυγαν από κοντά μας, άλλοι με τύψεις, άλλοι χωρίς, όλοι εκείνοι που υποταγή δήλωσαν τον Αύγουστο στον καινούργιο πασά, καταθέτοντας αιτήσεις για ένα φορέα φάντασμα. Η υποτιθέμενη αγωνιστικότητά τους έδωσε τη θέση της στην αγωνία και την αβεβαιότητα των δίμηνων συμβάσεων, των πολιτικών υποσχέσεων, των εξευτελιστικών μισθών, κυρίως έδωσε τη θέση της στη δήλωση μετάνοιας, που, μεταξύ άλλων, ζήτησε την αποδοχή απόλυσης από την ΕΡΤ. Τα υποτιθέμενα βαριά όπλα της άλλης πλευράς πιάσαν τις τέσσερις γωνίες σε διαδίκτυο και έντυπα και, σε συνδυασμό με τον ένοχο λόγο της μνημονιακής ιδιωτικής τηλεόρασης, άρχισαν να χτυπούν ως άλλοι ελεύθεροι σκοπευτές. Με μια φτηνή επιχειρηματολογία που στόχο είχε την εκκένωση των κτιρίων, τσαλαβούτηξαν χωρίς νόημα μέχρι και στον ιστορικό και ανεπανάληπτο λόγο των Μαρξ , Λένιν και άλλων γιγάντων της ανθρώπινης διανόησης, κόβοντας κατά το δοκούν κομμάτια και πετώντας στα σκουπίδια τα υπόλοιπα κείμενα, με στόχο να μας πείσουν πως ο αγώνας μας δεν ήταν ούτε επαναστατικά ούτε στρατηγικά ορθός.
Καναλάρχες τοπικών ιδιωτικών σταθμών, κλειδαράδες, σύγχρονοι Γκοτζαμάνηδες, απόγονοι μπουραντάδων, άνθρωποι για τους οποίους εκκρεμούν δικαστικές υποθέσεις για εκβιασμούς, πρώην συνάδελφοι, μηχανικοί αυτοκινήτων που διορίστηκαν εναερίτες τεχνικοί στο νόθο παιδί της ένδοξης ΕΡΤ, κυβέρνηση, ΜΑΤ και λοιποί συγγενείς δεν πίστευαν στα μάτια τους, σαν είδαν τους ξεροκέφαλους να στήνουν, κατακαλόκαιρο, θερινό σινεμά στη Θεσσαλονίκη, που συνεχίζει μέχρι σήμερα το έργο του στην αίθουσα πολιτισμού ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, τους αθηναίους συναδέλφους να κερδίζουν την αγκαλιά της νύχτας με τις συναυλίες τους στην Αγία Παρασκευή, αυτούς της Πάτρας να μην κάνουν βήμα πίσω, της Ορεστιάδας να παλεύουν για συνεχή ενημέρωση αρνούμενοι να παραδώσουν τη συχνότητα της ΕΡΑ σε ξένες γλώσσες.
Τα είχαμε καταφέρει. Αλλά ο δρόμος ήταν και είναι δύσκολος, γιατί είναι ένας δρόμος με κερί στα σκοτάδια της ψυχής.
Χρειάστηκε, και το κάναμε, να διαπραγματευτούμε με τη λογική μας και να αντιληφθούμε πως οι παλιές δομές δεν υπήρχαν πια, χρειάστηκε να συνομιλήσουμε, όσο ήταν δυνατόν, με τη βίαιη εξέγερση των συναισθημάτων μας. Χρειάστηκε να αυτοοργανωθούμε, και το κάναμε, αλλά κυρίως χρειάστηκε να σταθούμε με αξιοπρέπεια απέναντι στη νέα μορφή πάλης και λειτουργίας της ΕΡΤ, την αυτοδιαχείριση, διαχειριζόμενοι την πιο μεγάλη τραγικότητα των ιστορικών υποκειμένων, που δεν είναι άλλη από την επίγνωση του φυσικού τους θανάτου. Φορείς της ίδιας μας της φθοράς, έπρεπε και πρέπει να παλεύουμε καθημερινά με την φύση μας, που μας καλεί σε στιγμές πόνου να λυγίζουμε στη σχετικότητα του χρόνου, που μεταφράζεται στην πιθανότητα να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι και η γενιά μας που θα απολαύσουμε τους καρπούς μιας νίκης που, πιθανόν, να έρθει πολύ αργότερα.
Η αυτοδιαχείριση στην ΕΡΤ, όπως η κάθε αυτοδιαχείριση, ακροβατεί ανάμεσα στις ίδιες της τις προσταγές και την ψυχολογία του «εγώ» των μελών της. Την ίδια ώρα που οφείλει να σεβαστεί την ψυχολογία των υποκειμένων της, να αφουγκραστεί τα «μπορώ» τους και να σεβαστεί τα «θέλω» τους, την ίδια ώρα ζητά από αυτά να κάνουν περισσότερα από όσα μπορούν και να υποτάξουν το προσωπικό «θέλω» στο συλλογικό. Ό,τι ακούτε τόσην ώρα για τον οκτάμηνο αγώνα μας, μοιάζει, όπως σας είπα στην αρχή, με ένα ταξίδι στην ψυχή με κερί στο χέρι. Κι όμως τα καταφέρνουμε. Κερδίζουμε….
Κερδίζουμε την χαμένη μας αυτοπεποίθηση, όντας υπνωτισμένοι νωρίτερα σε ένα σύστημα αξιών που δεν προήγαγε τις αξίες αλλά το μέσο.
Αλλάξαμε την προοπτική μας ως εργαζόμενοι σε ΜΜΕ. Κατεβήκαμε από το θρόνο του άθικτου δημοσίου και ανακαλύψαμε την κοινωνία, τους ανθρώπους της, τα προβλήματα και τα όνειρα της.
Παντρεύουμε, συμφωνούμε ή διαφωνούμε, το μαρξιστικό όνειρο του ασπρομάλλη γενειοφόρου Καρόλου από το Τρίερ της Πρωσίας με τις φροϋδικές απαντήσεις, τραβώντας από τον καιάδα της ιστορίας την ψυχολογία του υποκειμένου και αναδεικνύοντας τον ρόλο που μπορεί να έχει σε έναν εργασιακό χώρο όπου οι εργαζόμενοι θα αποφασίζουν.
Ξαναταξιδέψαμε, πολλές φορές, χωρίς να το θέλουμε στα νερά της Διαλεκτικής, όπου ο αυθορμητισμός και η οργάνωση δεν είναι δύο ξεχωριστά ή διασπάσιμα πράγματα, αλλά απλώς διαφορετικές στιγμές της ίδιας διαδικασίας, έτσι ώστε το ένα να μην μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο, καταφέρνοντας μέσα από τις επιγνώσεις αυτές να αναπτύσσουμε την πάλη μας σε ένα υψηλότερο επίπεδο.
Λυτρωθήκαμε από την προσωπική μας κατάθλιψη, μιας και μετατοπίσαμε το κέντρο βάρους της σκέψης μας σε πιο ουσιαστικά προβλήματα, αν θέλετε, δικαιώσαμε τον Ερικ Φρομ, που έλεγε πως στις επαναστάσεις δεν θα βρεις καταθλιπτικούς.
Κερδίζουμε καθημερινά την αγάπη, το σεβασμό της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, που βλέπει στο πρόσωπό μας εκείνη την αήττητη αρμάδα που βάζει φραγμούς στη λαίλαπα που στόχο έχει το ξεδόντιασμα των κοινωνικών παροχών και το ξεπούλημα μιας ολάκερης χώρας σε εργολάβους.
Τη θερινή υπεροψία στο αντίπαλο στρατόπεδο την διαδέχεται πλέον ο πανικός. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ μείναμε στις επάλξεις συντροφιά με όλους εκείνους τους τίμιους δημοκράτες που τα βράδια σκεπάζουν τα σώματά τους με καθαρά από τύψεις και εμμονές σεντόνια, όλους εκείνους που ακουμπούν το κεφάλι τους σε μαλακά λευκά μαξιλάρια.
«Τα κόζια άλλαξαν», όπως λέγανε οι άνθρωποι των παλαιών καφενέδων της Θεσσαλονίκης κάθε φορά που η φιγούρα της ντάμας αντάμωνε αυτή του παπά και έβαζε μπουρλότο στο τραπέζι, αλλά εμείς δεν θα πανηγυρίσουμε. Γνωρίζουμε πως η συμμαχία των μπλε ιδεολογικών τέκνων της Μάργκαρετ Θάτσερ με τους πράσινους απογόνους της Βαϊμάρης είναι η χειρότερη, ελεεινότερη και πιο αδίστακτη συμμορία που μπορεί να γεννήσει η ιστορία της ιδεολογίας. Δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη. Και λέξη που λέγεται ως τελευταία μπορεί να κρύβει πολύ μίσος και εκδίκηση. Τους περιμένω τα βράδια όταν, ακόμη και τώρα, σχεδόν οκτώ μήνες μετά, ταξιδεύω με τα μάτια κλειστά. Όχι για τις απαντήσεις. Τις ήξερα από παλιά. Κουράγιο ψάχνω να ’βρω για μένα και τους συντρόφους μου. Χθες, λίγο πριν στεγνώσει η μελάνη όλων όσων σας διάβασα, στις φυλακές του Μπέλφαστ πέταξα και φώλιασα στο κελί του BobbySands πρωτοπαλλήκαρου του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού στον αγώνα ενάντια στην ιδεολογική μητέρα του δικού μας πρωθυπουργού. Τη γριά μάγισσα, που, σαν πέθανε, ένας ολόκληρος λαός έστησε γιορτές για το χαμό της στις πλατείες της Γηραιάς Αλβιώνος.
Τον είδα να γράφει ποίηση, σκελετωμένος από την απεργία πείνας, αλλά πιστός στον αγώνα του…. Στέκομαι από πάνω και διαβάζω ταγραπτά του…
There is an inner thing in every man
…………………………………………
It lights the dark of this prison cell.
It thunders forth its might,
It is the undauntable thought, my friend,
that thought that says “I am right”

Μην στενοχωριέστε. Έχω τη μετάφραση. Απλώς, να!!! Να χαρεί λίγο και ο Bobby, που μας ακούει από εκεί ψηλά…

Υπάρχει κάτι το βαθύτερο σε κάθε άνθρωπο.
………………………………………………………..
Κάτι που φωτίζει το σκοτάδι αυτού του κελιού.
Βροντά με μεγάλη δύναμη, καλεί εμπρός,
Είναι η σκέψη φίλε μου, η φοβερή σε δύναμη και θάρρος
αφοσίωση στον αγώνα.
Είναι αυτή η σκέψη που λέει, «έχω δίκιο».
Εμείς που κρατάμε την ΕΡΤ ανοιχτή έχουμε δίκιο, κυρίες και κύριοι.

--------------------------------
Πηγή: ertopen

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

ΕΡΤ: ΜΑΤ εναντίον αξιοπρέπειας

Παρασκευή, Νοεμβρίου 08, 2013
ΕΡΤ: ΜΑΤ εναντίον αξιοπρέπειας
Ήταν αναπόφευκτο. Επί 150 μέρες, οι “τεμπέληδες” και “ανάξιοι” υπάλληλοι της “διεφθαρμένης ΕΡΤ”, με την συμπαράσταση των πολιτών να μειώνεται με το καλοκαίρι και την πάροδο του χρόνου, χωρίς τους “παχυλούς” τους μισθούς των 1200 ευρώ, απλήρωτοι για μήνες, συνέχιζαν να κάνουν κάτι που δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια ραδιοτηλεοπτικά χρονικά: να εκπέμπουν πρόγραμμα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, πιο άρτιο και και πιο ποιοτικό από το κακέκτυπο της ΕΡΤ που ονομαζόταν ΔΤ αλλά και από τα ιδιωτικά ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.

Όχι μόνο δεν έφτανε αυτό, αλλά απειλούσαν ότι θα συνέχιζαν να εκπέμπουν και δήλωναν έτοιμοι να αναλάβουν αυτοί, μια δράκα άξεστων και αλογόκριτων δημοσίων υπαλλήλων που δεν υπακούουν πια σε εντολές, να καλύψουν ραδιοτηλεοπτικά την ελληνική προεδρία στην ΕΕ, το πρώτο εξάμηνο του 2014. Πως μπορούσε αλλιώς η συντεταγμένη πολιτεία,η δικαιοσύνη των ήξεις-αφηξεις και η κυβέρνηση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, να αντιμετωπίσει αυτή την ασύμμετρη απειλή, εκτός από το να στείλει τα ΜΑΤ;

Η περίπτωση της ΕΡΤ είναι μια μικρογραφία αυτών που συμβαίνουν σε όλη την χώρα, του εκρηκτικού μίγματος μιας κυβέρνησης ανίκανων και μιας τρόικας ιδεολογικά φανατισμένης. Ανήμπορο να προχωρήσει σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις που και η ΕΡΤ πραγματικά χρειαζόταν, το πρώτο συνθετικό του μείγματος έδειξε τον Ιούνιο το πραγματικό του πρόσωπο: μια ακροδεξιά ομάδα που κυβερνά στο Μαξίμου, τόσο άσχετη που δεν μπορεί να προβλέψει ότι όταν ρίχνεις μαύρο στις οθόνες θα έχεις αντιδράσεις. Μια ομάδα ανθρώπων που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, για να ξέρουν ότι στην Ελλάδα θέλεις 6 μήνες για να ανοίξεις και 12 μήνες για να κλείσεις μια ατομική επιχείρηση. Όχι μια εταιρεία με 2500 υπαλλήλους, τεράστια ακίνητη και κινητή περιουσία, μηχανήματα, αρχεία, λογιστήρια, διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώσεις. Πως να τα σκεφτείς όλα αυτά, όταν δεν ξέρεις τι είναι τιμολόγιo;

Το δεύτερο συνθετικό του εκρηκτικού μείγματος είναι οι εκπρόσωποι των δανειστών, που απαιτούν σώνει και καλά τα κεφάλια χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, απλώς επειδή μισούν οτιδήποτε δημόσιο. Έστω και αν με τις συνταξιοδοτήσεις και το πάγωμα των προσλήψεων ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα έχει βρεθεί κάτω από το ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η καταστροφή που συνεχώς προκαλεί το μείγμα είναι συνεχής: από αθέτηση διεθνών υποχρεώσεων, εσόδων από την εισφορά και τις διαφημίσεις το δημόσιο έχασε δεκάδες εκατομμύρια στους πέντε μήνες από το κλείσιμο της ΕΡΤ, όταν μόνο το πρώτο εξάμηνο η εταιρεία είχε κέρδος πάνω από 50 εκατ.

Το ίδιο συμβαίνει στους δήμους που χάνουν τις κλήσεις της δημοτικής αστυνομίας που καταργήθηκε, στις εφορίες που λόγω έλλειψης προσωπικού και διάλυσης δεν μπορούν να ελέγξουν την φοροδιαφυγή, στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια που δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Σε όλη την χώρα, με την ζημιά που προκαλεί αντί για την μεταρρύθμιση η καταστροφή όλου του δημόσιου τομέα, χώρια οι δεκάδες χιλιάδων των ανέργων και των απολυμένων, στους οποίους προστέθηκαν οι 2000 της ΕΡΤ, με τις επιπτώσεις που έχει η ανεργία στην οικονομία, στα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνική συνοχή.

Το λουκέτο στην αρχή και τα ΜΑΤ στο τέλος της ΕΡΤ δείχνουν για μια ακόμη φορά ότι η χώρα που υφίσταται μια τέτοια θεραπεία-σοκ δεν μπορεί να κυβερνηθεί με κανονικό τρόπο: είναι αναπόφευκτη η μόνιμη παραβίαση των κοινοβουλευτικών κανόνων, οι επιστρατεύσεις, οι αντισυνταγματικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου,η πολιτική ανωμαλία, το συνεχές φλερτ με την αντιδημοκρατική εκτροπή και τέλος ο διεθνής διασυρμός.

Όμως αυτές οι 150 μέρες προσφέρουν και ένα άλλο δίδαγμα. Παρ΄ ότι με την πλάτη στον τοίχο, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ συνέχισαν να κάνουν την δουλειά τους και δεν έχασαν την αξιοπρέπεια τους. Για την ακρίβεια, κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη της αξιοπρέπειας.Τα πειραματόζωα αντιστέκονται ακόμη.

------------------------------
Πηγή:tvxs

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Κέρδισαν το στοίχημα στην ΕΡΤ

Κυριακή, Νοεμβρίου 03, 2013
Κέρδισαν το στοίχημα στην ΕΡΤ
«Η ΕΡΤ δεν ήταν αυτό που μπορούσε να είναι, αλλά έδειξε ότι μπορεί να γίνει όλα όσα πρέπει να είναι». Αυτή η φράση συμπυκνώνει τη δυναμική πορεία που έχει καταγράψει ο δημόσιος φορέας ενημέρωσης τους τελευταίους πέντε σχεδόν μήνες. Η ΕΡΤ στα χέρια των εργαζομένων, από τις 11 Ιουνίου και μετά, κατάφερε να αποδείξει πως οι γίγαντες δεν δικαιώνουν τον ρόλο τους μόνο κοιμώμενοι, αλλά μπορούν να μεγαλουργήσουν και... ξύπνιοι.

Λειτουργώντας βάσει ενός «υβριδικού» μοντέλου αυτοδιαχείρισης, όπου κάποιες από τις παλιές δομές οργάνωσης έχουν κρατηθεί μπολιασμένες με ισχυρές δόσεις αυτοοργάνωσης, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν καταφέρει να κρατήσουν τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό και διαδικτυακό πρόγραμμα εξαιρετικά ποιοτικό και ανταγωνιστικό.

Επιτροπές Διαχείρισης, Οργανωτικές Επιτροπές, Επιτροπές Προγράμματος, Ομάδες Περιφρούρησης, Ομάδες Καλλιτεχνικού Προγράμματος, βγαλμένες μέσα από τα σπλάχνα των ίδιων των εργαζομένων, λειτουργώντας ανοιχτά και αμεσοδημοκρατικά και πλαισιωμένες από αλληλέγγυους πολίτες και επαγγελματίες, έχουν αναλάβει να «τρέχουν» την καθημερινότητα στο Ραδιομέγαρο.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας εκεί είδαμε τη διαδικασία με την οποία «στήνεται» το κεντρικό δελτίο της τηλεόρασης. Οι συντάκτες και ο αρχισυντάκτης (τυπικός, κατά τους ίδιους, ρόλος) συζητούν επί ίσοις όροις για την επικαιρότητα και την ειδησεογραφία της ημέρας. Η έλλειψη εξαρτήσεων είναι προφανής και πραγματικά απελευθερωτική. «Αιχμηρές» γνώμες, «ματιά» στα γεγονότα που ενοχλεί, πτυχές που δεν βγαίνουν εύκολα στο φως κατατίθενται, κουβεντιάζονται, εμπλουτίζονται και αποφασίζονται. Ούτε μια στιγμή δεν ακούσαμε κάποιον να λέει «αυτό δεν παίζει στον αέρα».

Εκείνο το βράδυ η είδηση για την πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει το όριο των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα (δηλώσεις Κεγκέρογλου) «έπαιξε» δεύτερο θέμα στο δελτίο σε ένα πληρέστατο ρεπορτάζ. Στο Mega η είδηση ήταν στην «ουρά» του δελτίου για 40 δεύτερα.

Και στο ραδιόφωνο το κλίμα είναι αντίστοιχο. Με σταθερό πρόγραμμα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, η ΕΡΑ πλέον έχει καταφέρει να μεταμορφωθεί. Από την πολυδιάσπαση του παρελθόντος με επτά εξειδικευμένα ραδιόφωνα, βρέθηκε να είναι ένα πολυφωνικό, πολυσυλλεκτικό, πλουραλιστικό ραδιόφωνο, ξαναδίνοντας πνοή σε ένα ραδιοφωνικό μοντέλο που είχε εγκαταλειφθεί προς χάριν των «θεματικών» ραδιοφώνων.


Ραδιόφωνο - social media

Πλέον οι ακροατές της ΕΡΑ απολαμβάνουν το Α’ Πρόγραμμα, το Β’, το Γ’, τη Φωνή της Ελλάδας, το Κόσμος, και φυσικά την ΕΡΑ Σπορ σε μια συχνότητα. Με το βάρος να πέφτει το πρωί στην ενημέρωση και με τα ιστορικά ραδιόφωνα του Β’ και του Γ’ να αναλαμβάνουν δράση από το απόγευμα και μετά, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΑ έχουν καταφέρει, όπως λένε και οι ίδιοι, να φτιάξουν ένα πολύχρωμο παζλ εκεί όπου κάποιοι προσπάθησαν να ρίξουν «μαύρο». Η ανταπόκριση του κοινού είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Τόσο για τον αγώνα να κρατηθεί η ΕΡΤ ανοιχτή όσο και για το «νέο», «6 σε 1», ραδιόφωνο. Τα νούμερα από το Διαδίκτυο είναι αποκαλυπτικά.

- Κάθε μήνα περισσότεροι από 400.000 ακροατές και τηλεθεατές συντονίζονται διαδικτυακά στην ΕΡΤ και την ΕΡΑ.

- Εϊκοσι εκατομμύρια έχουν ακούσει τα ραδιόφωνα και έχουν παρακολουθήσει τη ΝΕΤ ή την ΕΤ3 αυτούς τους τέσσερις μήνες μόνο από τον ιστότοπο www.ertopen.com. Μια «σελίδα» που μέσα σε τρεις μήνες κατάφερε να μπει στις 100 πρώτες του ελληνικού Διαδικτύου.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της ΕΡΤ από τις 11 Ιουνίου γνωρίζουν μια τεράστια άνθιση. Με καθημερινή παρουσία σε Twitter, Facebook και YouTube, μιλώντας τη γλώσσα των χρηστών, κατάφεραν να αποτελούν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κόμβο ενημέρωσης και αναφοράς.



Δίαυλος πολιτισμού

Πέρα από την ενημέρωση, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν έχουν ξεχάσει τον άλλο μεγάλο πυλώνα, τον πολιτισμό. Όπως λένε οι ίδιοι χαρακτηριστικά, επί τέσσερις μήνες κατάφεραν να «στήσουν» το μεγαλύτερο φεστιβάλ που υπήρξε ποτέ στον τόπο αυτόν, και όχι μόνο. Επί τέσσερις μήνες η υπαίθρια σκηνή του Ραδιομεγάρου φιλοξένησε εκατοντάδες καλλιτέχνες και συγκροτήματα από όλο το φάσμα της μουσικής. Οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να συρρέουν στο Ραδιομέγαρο, όπως συνεχίζονται και οι κινηματογραφικές προβολές. Προσφάτως το Studio C του Ραδιομεγάρου φιλοξένησε θεατρική παράσταση αλλά και παράσταση stand up comedy.

Κινηματογραφιστές και δημιουργοί έχουν παραχωρήσει τα έργα τους (ντοκιμαντέρ, ταινίες κ.λπ.) χωρίς δικαιώματα στους εργαζομένους. Αποτέλεσμα, να προβάλλονται πλέον από τις συχνότητες της ΕΡΤ έργα που δύσκολα θα έβρισκαν χώρο στο τηλεοπτικό τοπίο του σήμερα.
Κάπως έτσι σκιαγραφείται αυτός ο γίγαντας που λέγεται ΕΡΤ. Ένας γίγαντας που φαίνεται να ξύπνησε και να πήρε στα σοβαρά τον ρόλο του. Αυτόν μιας πραγματικά δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, όχι μόνο προσφέροντας στον πολίτη, αλλά θέτοντας τα μέσα πληροφόρησης στη διάθεση της κοινωνίας.


«Η Δ.Τ. δεν υπάρχει για κανέναν»
Και με τη Δ.Τ. τι γίνεται; Όποιον κι αν ρωτήσεις, η απάντηση θα είναι σχεδόν κοινή: «Η Δ.Τ. δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει για εμάς, δεν υπάρχει και για τον κόσμο που δεν την βλέπει». Και οι εργαζόμενοι πού έφυγαν από το Ραδιομέγαρο και πήγαν να δουλέψουν εκεί; «Ούτε αυτοί υπάρχουν» θα πουν οι πιο σκληροί, ενώ άλλοι θα προσπαθήσουν, με κόπο, μεγάλη πικρία και θυμό, να διατυπώσουν κάποια δικαιολογία για την απόφαση των πρώην συναδέλφων τους. Πάντως όλοι συμφωνούν πως, αν οι συνάδελφοί τους δεν είχαν πάει στη Δ.Τ., η κυβέρνηση δεν θα είχε καταφέρει να διατηρήσει το «μαύρο» στην ΕΡΤ.
Πολλοί αναρωτιούνται: «Πού θα πάει αυτό;». Οι εργαζόμενοι απαντάνε: «Μέχρι το τέλος, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό». Οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι κάθε μέρα καταθέτουν όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού τους στον αγώνα που δίνουν, αλλά και μια άλλη πρόταση λειτουργίας ενός δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.

«Μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία να διατηρήσουμε και να ενδυναμώσουμε το μοντέλο αυτό». «Αυτό θα πρέπει να είναι το μέλλον για την ΕΡΤ. Τέσσερις μήνες τώρα, η ΕΡΤ περνάει την καλύτερή της φάση» είναι μερικές χαρακτηριστικές φράσεις που κάποιος θα ακούσει στα πηγαδάκια του Ραδιομεγάρου. Φράσεις που απηχούν τις αντιλήψεις, τα όνειρα και τους πόθους των εργαζομένων που παραμένουν και αντιστέκονται στην ΕΡΤ. Φράσεις που περιγράφουν μια πραγματικότητα που θα μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω στο μιντιακό τοπίο όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.


----------------------------------------
Πηγή:topontiki

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Ο δεύτερος θάνατος της ΕΡΤ - Του Νίκου Χειλά

Σάββατο, Οκτωβρίου 26, 2013
Ο δεύτερος θάνατος της ΕΡΤ - Του Νίκου Χειλά
Έχουμε να πούμε πολλά. Για τον καιρό, το μνημόνιο, τους ξένους, τους ντόπιους, τα εσώψυχά μας. Και η όρεξη μας να μιλάμε αυξάνει, χάρη και στα νέα μέσα επικοινωνίας, από μέρα σε μέρα. Το σύμπαν της γλώσσας μας διαστέλλεται ταχύτερα από το φυσικό. Και αυτό οριοθετεί και τη συνολική μας ύπαρξη. «Τα όρια μας είναι τα όρια της γλώσσας μας» έλεγε ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Όσο περισσότερο διευρύνονται αυτά, άλλο τόσο κι εμείς. 

Υπάρχουν μόνο δυο (θεμιτοί) περιορισμοί σε αυτή τη διεύρυνση. 

Ο ένας είναι γλωσσικός: Το ανείπωτο, αυτό που δεν μπορούμε (ακόμα) να εκφράσουμε με έννοιες. Γι αυτό ισχύει μια άλλη ρήση του Βιτγκενστάιν: «Για ότι δεν μπορούμε να μιλάμε, πρέπει να σωπαίνουμε». 

Ο δεύτερος περιορισμός είναι επικοινωνιακός - αφορά στο δημόσιο λόγο και συνίσταται στους γραφτούς και άγραφους νόμους που απαγορεύουν τη συκοφαντία και τη σπίλωση της τιμής των άλλων. 

Αυτό το διαχρονικό ποτάμι του λόγου χωρίζεται, σύμφωνα με το θεωρητικό της επικοινωνίας Μάρσαλ Μακλούεν, σε τρεις εξελικτικές φάσεις: 

Η πρώτη είναι κυρίως ακουστική. Η επικοινωνία βασίζεται στον προφορικό λόγο με πρόμαχο την υψηλή ρητορική, και με φυσικά όργανα τη γλώσσα και το αυτί. Η φάση αυτή άρχισε στους προϊστορικούς χρόνους και κράτησε μέχρι και την Αναγέννηση. 

Η δεύτερη φάση είναι κυρίως οπτική. Η επικοινωνία βασίζεται στο γραπτό λόγο, με φυσικό όργανο το μάτι. Η φάση εγκαινιάζεται το 1450 μ.Χ. με την ανακάλυψη της τυπογραφίας από τον Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ και τη συνακόλουθη επανάσταση στην έκδοση βιβλίων.

Η τρίτη εξελικτική φάση, που καταλήγει στη σημερινή ραδιοτηλεόραση, είναι η οπτικοακουστική. Η επικοινωνία βασίζεται στη σύνθεση λόγου και εικόνας, σε μια καινούρια γλώσσα δηλαδή, με φυσικά όργανα το αυτί και το μάτι. Η φάση αυτή εγκαινιάστηκε στο Μεσοπόλεμο με την ανακάλυψη της τηλεόρασης και, χάρη στο ίντερνετ, φαίνεται πως θα συνεχιστεί για πολλές ακόμη δεκαετίες.

Ο πρώτος «θάνατος» της ΕΡΤ, τον Ιούνιο του 2013, αποτέλεσε έτσι μετωπική επίθεση και κατά της τρίτης, πιο εξελιγμένης σήμερα μορφής επικοινωνίας. Με το «μαύρο», η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ήθελε να δείξει, ότι μπορεί, πρώτον, να συρρικνώνει κατά το δοκούν τα όρια της γλώσσας των άλλων, και δεύτερον, να ασκεί βιοπολιτική βία: Να «τυφλώνει» το μάτι και να «κουφάνει» το αυτί του τηλεθεατή – τα φυσικά όργανα δηλαδή, που, ιστορικά μετεξελιγμένα, του επιτρέπουν να κάνει την πρώτη κριτική αποτίμησή των οπτικοακουστικών πληροφοριών. 

Η αλήθεια είναι, ότι στις πέντε σχεδόν δεκαετίες της ύπαρξής της, η ΕΡΤ δεν ανταποκρίθηκε ποτέ επαρκώς στον καθαυτό ρόλο μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης: στην παραγωγή δηλαδή δημόσιων αξιών (public value), όπως τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες και πάει λέγοντας. Στον τομέα ενημέρωσης ήταν υποχείριο της εκάστοτε κυβέρνησης (με λίγους θύλακες ελευθερίας), ενώ στον πολιτιστικό τομέα, όπου έκανε συχνά καλή δουλειά, δεν ήταν πάντα απαλλαγμένη από σκοπιμότητες και δουλείες. 

Αυτό άλλαξε μέσα σε μια νύχτα, με το κλείσιμο του σταθμού. Ξαφνικά, η ΕΡΤ έγινε αγνώριστη. Η απαλλαγή από τους κυβερνητικούς τοποτηρητές, και τις άχρηστες ιεραρχίες, της έδωσαν φτερά. Η εφαρμογή της συνταγής: Ποιοτική ραδιοτηλεόραση = αυτοδιαχείριση συν πολιτικά ελεύθερη έκφραση (έστω και μόνο στον τομέα της ενημέρωσης, οι άλλοι τομείς δεν είναι πλέον σε θέση να λειτουργήσουν) της επιτρέπει τη συνεχή διεύρυνση των ορίων μιας γλώσσας, η οποία είναι το καλύτερο δυνατό εργαλείο κατανόησης της κρίσης. Οι εργαζόμενοι και στις πιο προηγμένες δημόσιες ραδιοτηλεοράσεις του δυτικού κόσμου την ζηλεύουν γι αυτό. 

Γι αυτό και ο δεύτερος «θάνατος» της, που επήλθε την Πέμπτη, 24.10.2013, με τη διακοπή του προγράμματος της από το δορυφόρο 
Astra, είναι ίσως πιο επώδυνος από τον πρώτο. Η έξωση του από τις 
τηλεοπτικές οθόνες πλήττει και τις νέες ποιοτικές μορφές επικοινωνίας συρρικνώνοντας παράλληλα τα όρια του δημόσιου λόγου. Από αυτό χάνουν όχι μόνο οι τηλεθεατές της ΕΡΤ στην ελληνική επαρχία, που έκαναν τη λήψη τους από το Astra, αλλά και το σύνολο του ραδιοτηλεοπτικού κόσμου – στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Η αρχή του τέλους; Ποιος ξέρει. Η ΕΡΤ αποδεικνύεται πάντως εφτάψυχη και συνεχίζει να εκπέμπει μέσω του ίντερνετ. Από την άλλη, η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να κινήσει τις επόμενες ημέρες τις εισαγγελικές διαδικασίες για την εκκένωση των κτιρίων του σταθμού από τους εργαζομένους. Αυτό, αν το κάνει, θα σήμανε τον τρίτο και τελευταίο θάνατο του σταθμού. Όχι όμως και τέλος εποχής στην ιδέα μιας πολιτικά ελεύθερης και οργανωτικά αυτοδιοικούμενης δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Και μιας νέας, διευρυμένης, γλώσσας, που έχει μπει ήδη στο λεξιλόγιο εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών.


---------------------------------
Πηγή:tovima

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Αχιλλέας πάλεψε για όλους, έζησε όμως κι έφυγε μόνος

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 05, 2013
Ο Αχιλλέας πάλεψε για όλους, έζησε όμως κι έφυγε μόνος
Γύρω στις τέσσερις η ώρα πριν το χάραμα, έχοντας τελειώσει τη βάρδιά του στην εφημερίδα όπου ήταν νυχτερινός συντάκτης ύλης, πήγαινε στην κατειλημμένη από τους εργαζόμενους ΕΡΤ για να τους συμπαρασταθεί. Ακριβώς εκεί, στη Μεσογείων, έξω από την ΕΡΤ, καθώς διέσχιζε πεζός τον δρόμο για να περάσει απέναντι και να μπει στο ραδιομέγαρο, το νήμα της ζωής του κόπηκε από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. «Ανδρας 39 ετών νεκρός από τροχαίο δυστύχημα» - κάπως έτσι θα περιγραφεί το περιστατικό.

Ψυχρά. Αποστειρωμένα. Χωρίς σύνδεση με την ΕΡΤ, το κλείσιμό της από την κυβέρνηση, την κατάληψή της από τους εργαζόμενους, την αλληλεγγύη προς εκείνους που μάχονται, τον ιδιαίτερο ρόλο κάποιων πρωτοπόρων προοδευτικών ανθρώπων στην έκφραση της συμπαράστασης προς εκείνους που αγωνίζονται να σώσουν τη δουλειά τους. Ο Αχιλλέας ανήκε σε αυτούς τους ανθρώπους, αυτό το γνωρίζαμε σχεδόν όλοι στο «Εθνος» και όχι μόνο στην εφημερίδα. Δεν υπήρχε κοινωνικός αγώνας που να μην τρέξει να συμμετάσχει. Δεν υπήρχε διαδήλωση προοδευτικού χαρακτήρα που να μην πάρει μέρος.
Μόλις ερχόταν στην εφημερίδα, οι συνάδελφοι με την πρώτη ματιά καταλάβαιναν αν έπεσαν ή όχι δακρυγόνα στη διαδήλωση από το αν τα μάτια του Αχιλλέα ήταν κόκκινα ή όχι - γιατί ποτέ δεν βρισκόταν στα «ασφαλή μετόπισθεν». Πάντα στην πρώτη γραμμή. Την πολιτικοποίηση του Αχιλλέα και την ανιδιοτελή συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες την ξέραμε ακόμη και όσοι απλώς τον γνωρίζαμε. Το τρομερό γεγονός του θανάτου του όμως άφησε όλη την εφημερίδα αποσβολωμένη, καθώς μάθαμε αυτό που ίσως γνώριζαν ελάχιστοι φίλοι του. Πόσο μόνος έζησε αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος έφυγε μόνος πάνω στον ανθό της ζωής του, την ώρα που πήγαινε να κάνει για μία ακόμη φορά αυτό στο οποίο την είχε αφιερώσει: να δείξει με την παρουσία του την αλληλεγγύη του σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε κινητοποίηση. Δεν είχε δική του οικογένεια, δεν είχε αδέλφια, δεν είχε γονείς.
Δεν υπήρχε κανένας συγγενής να καλέσει η αστυνομία για να κάνει αναγνώριση του νεκρού. Κλήθηκε συνάδελφος από την εφημερίδα να εκπληρώσει αυτό το βαρύ καθήκον, αλλά προηγήθηκε ο διασώστης υπηρεσίας της ΕΡΤ, ο οποίος αναγνώρισε φυσικά τον Αχιλλέα που κάθε μέρα σχεδόν ήταν κοντά τους. Ομολογώ ότι αισθάνθηκα ρίγος όταν άκουσα σοκαρισμένο συνάδελφο να διηγείται κάτι που είχε ακούσει τον Αχιλλέα να λέει κάποτε: «Αν χάσω τη δουλειά μου, δεν θα έχω ούτε ένα πιάτο φαΐ να φάω!» Μόλις τώρα συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου, αλλά δωρική περιγραφή της πραγματικότητας. Δεν υπήρχε ούτε μάνα, ούτε αδερφή, ούτε γιαγιά, ούτε πατέρας, ούτε αδερφός, ούτε παππούς να του βάλει ένα πιάτο φαΐ να φάει. Ο Αχιλλέας καταλάβαινε πολύ καλύτερα από τον καθένα μας γιατί έπρεπε να πάει να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους που αγωνίζονται να κρατήσουν τις δουλειές τους ή να βελτιώσουν τη ζωή τους. Αυτός ήξερε.
Εμείς δεν ξέραμε το μεγαλείο της ψυχής του για να προλάβουμε να του εκφράσουμε ταπεινά την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας όσο ήταν ζωντανός. Το σημαντικό για τον Αχιλλέα ήταν ότι τη σύντομη ζωή του την έζησε γεμάτος από «τον έπαινο του δήμου» που λέει κι ο ποιητής, γιατί τα πλούτη του Αχιλλέα ήταν τα αισθήματα ευγνωμοσύνης κι ελπίδας που έβλεπε στα μάτια εκείνων των εργαζομένων στους οποίους συμπαραστεκόταν κυριολεκτικά κάθε μέρα.
Η μνήμη του Αχιλλέα θα είναι ένα ακόμη άσβεστο κερί σε κάθε διαδήλωση. Μία ακόμη κραυγή που θα απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη. Ενας ακοίμητος «μετρητής συνειδήσεως» για όσους τον γνώρισαν και θέλουν να συνεισφέρουν στους κοινωνικούς αγώνες.
Ο ίδιος δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Οσοι θέλουν, μπορούν να τον τοποθετήσουν στις συνειδήσεις τους. Πρέπει όμως να έχουν υπόψη τους όσοι το αποφασίσουν αυτό, ότι οι Αχιλλείς αυτού του τύπου δεν αφήνουν ποτέ κανέναν να κοιμάται ήσυχος τον ύπνο του δικαίου όσο γύρω μας επικρατεί κοινωνική αδικία!

Του Γιώργου Δελαστίκ (Έθνος)

--------------------------------------------
Πηγή:alfavita

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Η «άνοιξη της ΕΡΤ» Του Γιώργου Πλειού*

Κυριακή, Αυγούστου 11, 2013
Η «άνοιξη της ΕΡΤ» Του Γιώργου Πλειού
Κύλησαν περίπου εξήντα μέρες από τότε που η κυβέρνηση αποφάσισε, και απέτυχε παταγωδώς, να κλείσει την ΕΡΤ. Τη σωρεία παραβιάσεων του ελληνικού και κοινοτικού δικαίου και της καθιερωμένης πρακτικής των δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης και του κόσμου στον τομέα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης την έχουμε σχολιάσει. Εδώ θέλω να επισημάνω κυρίως δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η «περίπτωση ΕΡΤ» είναι ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές της παθογένειας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Δεύτερον, μερικές από τις τάσεις αλλαγής, όχι μόνο της ραδιοτηλεόρασης αλλά συνολικά του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας, που ήρθαν στο προσκήνιο με την «άνοιξη της ΕΡΤ».

Η συγκυβέρνηση, και προσωπικά ο κ. Σαμαράς και ο στενός περί αυτόν νεο-συντηρητικός πυρήνας, στην προσπάθειά τους να θέσουν υπό απόλυτο πολιτικό έλεγχο την ΕΡΤ, ο οποίος είχε αρχίσει να χαλαρώνει εξαιτίας της δυναμικής και των τάσεων που ανέδειξε η κρίση και η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, πέτυχαν απλώς να καταδείξουν τον ακραίο βαθμό κυβερνητικού παρεμβατισμού στη δημόσια ραδιοτηλεόραση με όλες τις συνέπειες που αυτός επιφέρει. Ο παρεμβατισμός αυτός αφορούσε την οργάνωση και διοίκηση της ΕΡΤ, τις προσλήψεις προσωπικού και την προνομιακή μεταχείριση «ημετέρων», μεταξύ άλλων και τις αμοιβές τους, τη μεροληψία και τον πολιτικό έλεγχο των προβαλλόμενων απόψεων, την αδιαφορία για τη στάση του κοινού απέναντι στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και πολλά άλλα, όπως παγίως έκαναν τα κόμματα εξουσίας μετά τη μεταπολίτευση. Κατέδειξαν ακόμα ότι στην κυβέρνηση δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει δημόσια ραδιοτηλεόραση και εν γένει δημόσια αγαθά, ταυτίζοντας τους δημόσιους φορείς με το κράτος – λάφυρο. Με τρόπο αρκετά κυνικό, εκείνοι που ευθύνονται για την κατάντια των δημόσιων οργανισμών εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες τους. Με άλλα λόγια, και νταβατζήδες και ιεραπόστολοι. Μια αντίληψη και πρακτική καθ’ όλα τριτοκοσμική, όπως οι ελίτ τις οποίες υπηρετούν.

Κλείνοντας την ΕΡΤ, η συγκυβέρνηση κατάφερε να στρέψει εναντίον της την πλειοψηφία της διεθνούς κοινής γνώμης και να οδηγηθεί σε απομόνωση, όπως άλλωστε το έχει κάνει κατά το παρελθόν ο σημερινός πρωθυπουργός σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι επικρίσεις πήραν συχνά τη μορφή σαρκασμού και ειρωνείας, πράγμα σύνηθες στην Εσπερία για τις πολιτικές συμπεριφορές των ελίτ σε τριτοκοσμικές χώρες.

Η κυβέρνηση κατόρθωσε να στρέψει εναντίον της την πλειοψηφία και της ελληνικής κοινής γνώμης, τη στιγμή που επιχειρούσε διακαώς μια χολιγουντιανή εικόνα success story –θρυμματισμένη πλέον ανεπανόρθωτα. Η στάση αυτή της κοινής γνώμης, αν και πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις τώρα, δεν είναι νέα. Κλιμακώθηκε βαθμιαία στην πορεία της μεταπολίτευσης με διάφορες αφορμές και είναι το αποτέλεσμα της δικομματικής ολιγαρχικής διακυβέρνησης αυτού του τόπου. Κατά τα άλλα, η συγκυβέρνηση και ιδίως ο φτωχός της εταίρος χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γα την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση πέτυχε ακόμα να εισπράξει την καταδίκη των επαγγελματικών, επιστημονικών και άλλων ραδιοτηλεοπτικών /επικοινωνιακών φορέων στην Ευρώπη και τον κόσμο, κάνοντας τη χώρα σκωπτικό ανέκδοτο, απομονωμένη από τον κύριο κορμό του ευρωπαϊκού κόσμου.

Ομως η αντίδραση των εργαζομένων (της ΕΡΤ) και πολλών ακόμα πολιτών κατέδειξε πολλά. Πρώτον, ότι το πραγματικό πρόβλημα της ΕΡΤ εδώ και δεκαετίες ήταν ο πολιτικός της έλεγχος, όπως ακριβώς συμβαίνει και με ολόκληρη τη χώρα, της οποίας το κύριο εμπόδιο προκειμένου να γίνει μια σύγχρονη ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα δικαίου είναι το πολιτικό της σύστημα. Οταν έφυγε (για την ακρίβεια, όταν αποφάσισε να αυτοκτονήσει) αυτός ο έλεγχος, η ΕΡΤ έγινε κυριολεκτικά δημόσια στον τομέα της ενημέρωσης. Το πέτυχε προβάλλοντας όλες τις απόψεις, ασκώντας κριτική σε κάθε κατεύθυνση και καταργώντας τη διάκριση ανάμεσα σε επιτρεπτά και «απαγορευμένα θέματα» -η οποία ζει και βασιλεύει στα ιδιωτικά μεν, κυβερνητικά δε κανάλια. Αυτό που έκανε εμφανές η «κρίση της ΕΡΤ» είναι ότι οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, είναι πολύ πιο ώριμοι και πολύ πιο μπροστά από την κυβέρνησή τους.

Δεύτερον, ελλείψει διοίκησης, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ υιοθέτησαν μοντέλα οριζόντιας ιεραρχίας, τα οποία είναι σύγχρονα και αποτελεσματικά. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ΕΡΤ, εκτός των άλλων, είναι και το μεγαλύτερο πείραμα αυτοδιαχείρισης (ραδιοτηλεόρασης) στον κόσμο. Η σημασία του εκτείνεται πολύ πέραν του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ όχι μόνο υπερασπίστηκαν αμισθί τη δημόσια ραδιοτηλεόραση την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρούσε να τη δολοφονήσει, κάτι για το οποίο απέσπασαν τα εύσημα πολλών πλευρών του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά έδειξαν ότι αυτοί που παράγουν το (ραδιοτηλεοπτικό) προϊόν μπορούν να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά τη διαδικασία παραγωγής του. Κι αυτό επιβραβεύεται από τη στάση του κοινού, την οποία τόσο πολύ αγαπούν να επικαλούνται οι κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι. Τρίτον, η στάση των εργαζομένων της ΕΡΤ έκανε εμφανές ότι (τουλάχιστον) στον τομέα των δημόσιων αγαθών η αυτοδιαχειριζόμενη εργασία έχει πολλαπλάσια θετικά αποτελέσματα σε σύγκριση με την απεργία.

Τέταρτον, η απουσία του κυβερνητικού εναγκαλισμού των δημόσιων οργανισμών οδηγεί σε μαρασμό και τους κρατικοδίαιτους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Κι αυτό είναι μια ηχηρή απάντηση σε όσους φοβούνται την ανάθεση της ΕΡΤ (και άλλων δημόσιων οργανισμών) σε εκπροσώπους φορέων της κοινωνίας πολιτών.

Πέμπτον, η κρίση της ΕΡΤ έδειξε ότι η αλληλεγγύη είναι πιο αποτελεσματικός τρόπος από την αγορά για να αρθεί το φράγμα ανάμεσα σε παραγωγούς και καταναλωτές, που είναι ένα από τα σημαντικά προβλήματα του νεωτερικού κόσμου.

Η «άνοιξη της ΕΡΤ» θα συζητηθεί πολύ, θα αναλυθεί εκτενώς σε επιστημονικά, πολιτικά και επαγγελματικά φόρα, θα γίνει αντικείμενο επιστημονικών ερευνών, μεταξύ άλλων και από πολλούς που τώρα λοιδορούν «το πείραμα», πιθανώς θα γίνει ακόμα ένα πολιτικό ορόσημο. Επίσης, πολλές από τις κατακτήσεις αυτής της «άνοιξης» ίσως ενσωματωθούν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο σε έναν μελλοντικό βιώσιμο οργανισμό δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και πιθανόν και άλλων δημόσιων οργανισμών.

Ομως, μεταξύ άλλων, η επιχείρηση «δολοφονήστε την ΕΡΤ» μετατράπηκε από πολιτικό πραξικόπημα σε πολιτική αυτοκτονία. Η κυβέρνηση, με τη στάση της επιτάχυνε το τέλος της και ίσως και το τέλος του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Για τον λόγο αυτό, keep walking, κ. πρωθυπουργέ.

* Καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών


---------------------------
Πηγή:efsyn

[Σήμερα 11/7/2013 συμπληρώνονται δύο μήνες από την ημέρα, που η κυβέρνηση αποφάσισε πραξικοπηματικά τον «ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ». Δεν κατάφερε όμως να σταματήσει τη λειτουργία της χάρη  στον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων με το σύνολο της κοινωνίας στο πλευρό τους. Δύο μήνες μετά η δικομματική (πλέον) πλειοψηφία δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει κανένα αξιόπιστο σχέδιο για δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, πέρα από το έκτρωμα της «Δ(Ν)Τ».
Η κυβέρνηση βλέποντας πως οι προσφιλείς της μέθοδοι της συκοφάντησης και της διάσπασης δεν κάμπτουν τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ προχώρησε σε εκστρατεία  “φίμωσης” της ΕΡΤ με στόχο αυτή τη φορά σταθμούς της  παραμεθορίου. Αστυνομικές δυνάμεις σε συνεργασία με ιδιώτες έκοψαν  το σήμα στο Βίτσι της Φλώρινας, στη Λέσβο και στο Πήλιο και αλλού.] Απ. Μωρ.

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Αρβελέρ: η αβάστακτη ελαφρότητα των διανοουμένων

Πέμπτη, Αυγούστου 01, 2013
«Αυτό που με φοβίζει πολύ είναι ένα είδος αδράνειας. Νομίζεις ότι οι Έλληνες έχουν πάθει καθίζηση. Δεν υπάρχει ένα όραμα. Μνημόνιο-όχι μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι όραμα; Τι θα πεις στα παιδιά; Όχι μνημόνιο, καλά, αλλά μετά; Πολύ περισσότερο απ’ όλα με φοβίζει ότι έχασαν οι Έλληνες τη δυνατότητα -όχι της ελπίδας, την οποία έχουν εναποθέσει στους ξένους- αλλά του οράματος», υπογραμμίζει μεταξύ άλλων η διαπρεπής Ελληνίδα του εξωτερικού, βυζαντινολόγος, ακαδημαϊκός και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Λέει πολλά ακόμα, σωστά και μη για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, τα οποία με τον ένα ή άλλο τρόπο μπορείς κάπως ν' αποδεχτείς, - ιδιαίτερα όταν εκτιμάς κι αγαπάς την ίδια (έχεις διαβάσει βιβλία της κ.λπ.) την θεωρείς άνθρωπο του πνεύματος, άκρως επιτυχημένη στον τομέα της κ.λπ. - και εκεί που πας να τελείωσεις με την ανάγνωση της συνέντευξής της, για καπάκι την ακούς να μας λέει τα εξής κουφά για το μαύρο στην ΕΡΤ και όχι μόνο:

«Ήταν τραγικό αυτό για τη χώρα προς τα έξω. Μαύρο στην ΕΡΤ. Με ρώτησαν οι Γάλλοι δημοσιογράφοι "τι έγινε" και τους είπα "δεν υπάρχει εθνικός αερομεταφορέας, δεν υπάρχει εθνική τηλεόραση, ε, μένει ο εθνικός ύμνος". Δεν έχουν κάνει μελέτη πουθενά, να πούνε είναι τόσοι, κοστίζουν τόσο, πρέπει γίνει αυτό. Είναι πράγματα να αρχίζει ο κακομοίρης, ο Μητσοτάκης, από την αρχή; Αν με ρωτούσες από πού να αρχίσουμε, θα σου έλεγα ότι αν ο Μητσοτάκης κάνει καλή δουλειά, νομίζω θα την κάνει, θα καταφέρουμε κάτι. Νομίζω ότι αν δεν τα καταφέρει αυτός, δεν θα τα καταφέρει κανένας. Είμαι αισιόδοξη. Νομίζω ότι οι δυο τους τώρα, Σαμαράς και Βενιζέλος, θα τα καταφέρουν, αλλά δεν θα είμαι αισιόδοξη αν η "Χρυσή Αυγή" πάρει μεγάλα ποσοστά. Εκεί, τα πράγματα θα δυσκολέψουνε, γιατί τότε οι Ευρωπαίοι θα πούνε "τώρα κάντε ό,τι θέλετε". Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει, γελάνε. Αλλά με τη "Χρυσή Αυγή" δεν γελάνε καθόλου».

Εξακολουθώ να έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους του πνεύματος που εκτιμώ για το ταλέντο τους π.χ. στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στην επιστήμη κ.λπ., όταν τους διαβάζω να λένε κυριολεκτικά αρλούμπες για την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα... Κι αυτό παρότι έχω πρόσφατα ξαναδιαβάσει το "Εγχειρίδιο Βλακείας" του Δ. Χαριτόπουλου, στο οποίο ξεκάθαρα αποκαθηλώνονται οι κάθε λογής "άνθρωποι του πνεύματος" & "διανοούμενοι" όπως αντικειμενικά είναι:

"Ο αριθμός των βλακών ανάμεσά μας, είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο νομίζουμε: όσοι είναι χάχες μεταξύ των παρκαδόρων είναι και μεταξύ των πανεπιστημιακών. Πρέπει να αμφιβάλλουμε περισσότερο με τη γελοία κάστα των διανοουμένων, που ενώ θεωρούν ότι ζουν σ’ ένα πνευματικά ανώτερο σύμπαν, μας εκπλήσσουν κάθε τόσο με τις αρλούμπες που εκτοξεύουν." (Δοξιάδης, Δημουλά, Τατσόπουλος, Χειμωνάς). (εδώ πρέπει να προσθέσουμε δυστυχώς και την Αρβελέρ!)

Παρότι αριστερών πεποιθήσεων, δεν πιστεύω ότι τη λύση θα τη φέρει το ανώνυμο πλήθος ή ο ανώνυμος πολίτης ή ο ανώνυμος μπλογκερ με τα άρθρα του και τις όποιες ιδέες του. Την ιστορία την γράφουν κάποιες (στην αρχή) ισχνές αλλά επώνυμες μειοψηφίες, που γεννούν τις ιδέες - λύσεις, γειώνονται με τη δύναμη και το πάθος του ανώνυμου πλήθους και κάνουν την μικρή ή μεγάλη ανατροπή!.

Είμαι αισιόδοξος "γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χάος ότι θα αφανίσει τους ηλίθιους, τους ανήθικους και τους αναξιοπρεπείς του πλανήτη, επειδή ακριβώς δεν το βάζει ο νους τους ή δεν το υπολογίζουν λόγω αλαζονείας."*

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------------
 *(δανεισμένο από εδώ)


Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

Σάββατο, Ιουλίου 13, 2013
Δεν πρόκειται να επιβληθούν νέα μέτρα και νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, λένε με κάθε ευκαιρία οι κυβερνητικοί εταίροι ενώ έχουν ήδη υπογράψει αυτόματη λήψη νέων μέτρων για την κάλυψη κάθε εκτροχιασμού των εσόδων.

Θα βγουν στην κινητικότητα αλλά δεν θα απολυθούν, θα απορροφηθούν από άλλες υπηρεσίες, λένε όλοι, ο καθένας με τη σειρά του, ενώ έχουν ήδη υπογράψει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.

Έχουν μπλέξει μέσα στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά τους, γι’ αυτό έχουμε αρχίσει να βιώνουμε σουρεαλιστικές καταστάσεις, οι οποίες από δω και πέρα θα πληθαίνουν μέχρι τον πλήρη ευτελισμό, μέχρι την τελική πτώση του καθεστώτος.

Οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που μας λένε εδώ και τρία χρόνια ότι έχουμε πόλεμο και ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Το καταλάβαμε όλοι, και ο πιο αδαής ακόμα, ότι έχουμε πόλεμο. Είδαμε με τα μάτια μας τους νεκρούς και τους κατατρεγμένους. Το μόνο που δεν μας είπαν, αλλά το καταλάβαμε κι αυτό κατόπιν, ήταν οι ίδιοι σε ποιών το πλευρό μάχονται. Σιγά σιγά, και ο πιο δύσπιστος μα και ο πιο βλαξ των πολιτών κατανόησε ότι όσοι μας σάλπισαν τον πόλεμο πήραν το μέρος των εισβολέων.

Σιγά σιγά επίσης καταλάβαμε ότι από εμάς δεν πρόκειται να σωθεί στο τέλος κανείς. Και το καταλάβαμε αυτό κλιμακωτά, κατά ομάδες, όπως ακριβώς μας χώρισαν και μας επιτέθηκαν. Όποια ομάδα δεχόταν επίθεση, άρχιζε να νιώθει και να καταλαβαίνει το τι πραγματικά συμβαίνει, πού οδηγεί. Όσοι εξ αρχής έκρουαν τον κώδωνα διότι διέβλεπαν για διάφορους λόγους την συνολική κατάσταση, όπως σε κάθε εποχή αγνοούνταν, ακόμα και λοιδορούνταν από την ευρεία μάζα διότι είναι πλέον εξακριβωμένο ότι η ανθρωπότητα έχει μνήμη χρυσόψαρου.

Όσοι εξαρχής πήραν θέσεις στην αντίσταση ενάντια στην εξαθλίωση, στον ρατσιμό και στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της χώρας και όσοι ζητούσαν επιτακτικά και εργάζονταν για τον συντονισμό και την διεύρυνση όλων αυτών των κινημάτων, χαρακτηρίζονταν είτε γραφικοί, είτε ήρωες, είτε ακτιβιστές, είτε, είτε…

Σήμερα όμως και ακόμα περισσότερο αύριο, με την νέα επίθεση που δεχόμαστε και θα γενικευτεί με απολύσεις και δραστικές μειώσεις στα εισοδήματα μέσω νέων περικοπών και φόρων, μόνο οι πολύ πλούσιοι – διαπλεκόμενοι που επωφελούνται της κατάστασης και οι βλάκες, δεν έχουν νιώσει ότι τελείωσε η εποχή του εγώ και έχει αρχίσει προ πολλού η εποχή του εμείς.

Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια έχουμε νιώσει ότι ήρθε η ώρα να ξεβολευτούμε, να γίνουμε οι ίδιοι ήρωες, ακτιβιστές, μαχητές, δεν υπάρχουν πια γραφικοί στους δρόμους, μόνο στους καναπέδες, έχουμε νιώσει ότι επιβάλλεται να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μπαίνουν καθημερινά στον κοινό αγώνα.

Ένα όμως ήταν και είναι ακόμα το εν δυνάμει σημείο καμπής του αγώνα αυτού και μένει να το χρησιμοποιήσουμε, να το εκμεταλλευτούμε και να το κάνουμε πράγματι ιστορικό σημείο καμπής, σημείο που από αυτό και μετά ο κοινός μας αγώνας παίρνει πορεία αισθητά ανοδική μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την πτώση του απολυταρχικού, ακροδεξιού, φασιστικού αυτού καθεστώτος που απομυζεί τη χώρα και τη ζωή μας και βρίσκεται τώρα στο τελικό του στάδιο, αυτό του σουρεαλισμού.

Κι αυτό το σημείο δεν είναι άλλο από την με τόσο βίαιο και φασιστικό τρόπο ένταξη του κλάδου των εργαζομένων της ΕΡΤ στον κοινό μας αγώνα. Η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοί της είναι η προίκα που έδωσε στον αγώνα μας η ηλιθιότητα του φασισμού.

Και επιβάλλεται οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ να νιώσουν, να κατανοήσουν ότι κανείς τους δεν πρόκειται να διασωθεί, κανείς τους δεν πρόκειται να τη βγάλει καθαρή, κανείς τους δεν πρόκειται να βολευτεί σε νέα θεσούλα διότι πολύ απλά κανείς μας δεν πρόκειται να επιζήσει. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να δοθούν από τώρα και στο εξής ψυχή τε και σώματι στον κοινό μας αγώνα ενάντια στους φασίστες που μας έχουν κηρύξει ανελέητο και μέχρις τελικής εξολόθρευσης πόλεμο. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να νιώσουν ότι η ώρα του μικρού εγώ έχει παρέλθει εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, και ότι τώρα πια είναι η ώρα του μεγάλου και γενναίου εμείς. Επιβάλλεται να στρατευθούν μαζί με όλους όσους εξαρχής αλλά και όσους σιγά σιγά μπήκαν στον κοινό αγώνα ενάντια στα τρία μέτωπα από τα οποία δεχόμαστε αδυσσώπητες επιθέσεις, ενάντια στην εξαθλίωση, τον ρατσισμό και την εκποίηση της πατρίδας. Επιβάλλεται να μπουν κι αυτοί στην κοινή μας λογική που δεν είναι άλλη από το ότι παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και εξαπολύουμε επίθεση για να απελευθερωθούμε από τους εισβολείς και τους εγχώριους τοποτηρητές τους.

Η ΕΡΤ είναι το μεγάλο, το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας και μόνον οι εργαζόμενοί της με την εμπειρία και τις γνώσεις τους μπορούν να το αξιοποιήσουν. Συνεπικουρούμενοι από όλους εμάς, όλους τους κλάδους και τους ανθρώπους που εξαρχής ή σιγά σιγά μπήκαν κι αυτοί στον κοινό αγώνα, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ επιβάλλεται να γίνουν ο πολιορκιτικός μας κριός για την μεγάλη και τελική μας επίθεση.

Τώρα είναι η ιστορική στιγμή και δεν θα περιμένει.

Την παρουσία της την νιώθουμε καθαρά όλοι όσοι εξαρχής αλλά και όλοι όσοι με τον καιρό μπήκαμε στον κοινό αγώνα. Την νιώθουν όλοι οι αγωνιστές που μάχονται για την προστασία των τόπων τους από τους πολυεθνικούς εισβολείς καταστροφής, όλοι οι αγωνιστές από τις Σκουριές μέχρι το Αποπηγάδι, όλοι οι αγωνιστές σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά που έχουν εδώ και χρόνια συγκροτήσει επιτροπές, ομάδες, συλλογικότητες και δραστηριοποιούνται αλληλέγγυα και αντιρατσιστικά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν που μαζεύτηκαν από την πρώτη στιγμή έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Και χιλιάδες ακόμα σε όλη την Ελλάδα οι οποίοι λόγω απόστασης δεν μπόρεσαν να παραστούν εκεί. Εκατομμύρια Έλληνες πολίτες δηλαδή αυτή τη στιγμή αισθάνονται την ιστορικότητά της, νιώθουν ότι είναι και ότι μπορεί να γίνει πράγματι το σημείο καμπής που θα απογειώσει τον κοινό αγώνα. Και ζητούν αίσθημα ευθύνης και αποφασιστικότητα από τους εμπλεκόμενους στην ιστορία της ΕΡΤ, κυρίως από τους εργαζομένους της αλλά και από τους στενά εμπλεκόμενους αλληλέγγυους στον αγώνα τους.

Ζητούν να αρθεί επιτέλους αυτή η διαφορά οπτικής και να παρθεί η τελική απόφαση ότι η ΕΡΤ είναι υπό κατάληψη από τους πολίτες, μεταξύ των οποίων τυγχάνει να βρίσκονται και οι πρώην εργαζόμενοί της, οι οποίοι με μια άκρως φασιστική ενέργεια της ακροδεξιάς που κυβερνά την Ελλάδα, απολύθηκαν σε μια νύχτα.

Ζητούν η υπό κατάληψη ΕΡΤ, η ελεύθερη ΕΡΤ, η απελευθερωμένη από την κρατική χειραγώγιση και προπαγάνδα ΕΡΤ να γίνει το κανάλι τους, μέσα από το οποίο θα επικοινωνήσουν τον τίμιο και ηρωικό τους τριετή τουλάχιστον αγώνα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη αλλά κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, που αποχαυνώνεται από τα ιδιωτικά καθεστωτικά δίκτυα και έχει πέσει θύμα της χείριστης προπαγάνδας που λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, ότι κάθονται στον καναπέ και στο φβ, ότι δεν κουνιέται τίποτα στη χώρα και πως ό,τι κι αν μας κάνουν τα δεχόμαστε άβουλοι.

Ήρθε η ώρα μέσω της ΕΡΤ και των ανταποκριτών της αγωνιστών από κάθε γειτονιά, κάθε πόλη και κάθε χωριό της Ελλάδας, να φωτιστεί η ειδησεογραφία και η καθημερινότητα από την πλευρά των πολιτών και όχι πια του κράτους του φασισμού και της καταστολής, να παρουσιαστεί ο κοινός, μεγάλος, γενναίος αγώνας και να φουντώσει. Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης για να απελευθερώσουμε την πατρίδα, να διασώσουμε ό,τι προλάβουμε και κυρίως να διασώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας από τον αφανισμό.

Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

ΥΓ
Επειδή άρχισαν οι γνωστές και βαρετές αντιδράσεις και σχόλια περί πνευματικών ανθρώπων και ποιοι είναι αυτοί και ποιος τους ορίζει και διάφορα τέτοια, με αφορμή βέβαια το κείμενο που έχουμε συνυπογράψει με τον Χαϊνη, να δώσω για μια ακόμα φορά τον προσωπικό μου ορισμό:

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που παράγει πνευματικό έργο και ταυτόχρονα δεν συναλλάσσεται με την εξουσία, αντιλαμβάνεται τις ιστορικές στιγμές προτού αυτές χαρακτηριστούν ιστορικές, είναι δλδ η κεραία της κοινωνίας, και δεν μπορεί να σιωπήσει, δεν μπορεί να μην μπει μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής του διότι αν σιωπήσει, αν δεν δράσει θα εκραγεί.

Όλοι οι άλλοι, όσοι δεν εμπίπτουν σε αυτόν τον ορισμό είναι οι γνωστοί σάλιακες αυτοαποκαλούμενοι πνευματικοί, διαννοούμενοι, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες κ.α., οι οποίοι προσδοκούν θέσεις και βραβεία για την υποτέλεια και την ανικανότητά τους είτε γλείφοντας το καθεστώς είτε παραμένοντας σιωπηροί.

------------------------------------
Πηγή: http://yiannismakridakis.gr/?p=3210

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Ήρθε η ώρα της επίθεσης (για την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ)

Τρίτη, Ιουλίου 09, 2013
πρώτο βήμα την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ
Ήρθε η ώρα να σημάνουμε την γενική επίθεση. Από θλιμμένοι θεατές της ζοφερής μας πραγματικότητας, να προχωρήσουμε σε μια παράτολμη πράξη ανάληψης κοινωνικής ευθύνης.
Σήμερα άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων απευθύνουν σε όλους προσκλητήριο γενικής επίθεσης, με πρώτο βήμα την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ είναι το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας, είναι η μοναδική μας ευκαιρία να διατυπώσουμε το νέο οικουμενικό αφήγημα και θα είμαστε υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία αν δεν το πράξουμε.
Η δημόσια τηλεόραση της Ελλάδας δεν ανήκει ούτε στο κράτος ούτε στους εργαζομένους της. Την ευθύνη λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης φέρουν οι  πνευματικοί άνθρωποι που έχουν χρέος να πρωτοστατήσουν, οι εργαζόμενοί της που έχουν την διάθεση να αυταπαρνηθούν και κάθε πολίτης που νιώθει το κάλεσμα του συλλογικού οράματος.
Καλούμε λοιπόν όλους και όλες την Κυριακή 14 Ιουλίου και ώρα 7μμ. στην ΕΡΤ για να ληφθούν αποφάσεις ώστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, για να γίνει η ΕΡΤ η πρώτη τηλεόραση παγκοσμίως που θα εκπέμπει από τους ίδιους τους πολίτες και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.
Χαϊνης Δ. Αποστολάκης
Γιάννης Μακριδάκης

 *****

(Με νέο άρθρο του Γ.Μακριδάκη, ακυρώνεται η εκδήλωση...)

Επικίνδυνοι τυχοδιώκτες!

Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι βγήκαν να μας κατηγορήσουν για επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό που θα προκαλέσει το τελικό κυβερνητικό χτύπημα.. Άνθρωποι από μέσα από το “κίνημα” μάς κατηγορούν και άνθρωποι από δήθεν μέσα…

Επειδή καμιά διάθεση δεν έχουμε να κάνουμε ζημιά στο κίνημα της ΕΡΤ όπως υπάρχει, όπως το οργανώνουν και όπως τελικά το προχωρούν κάποιοι μέχρι σήμερα, επειδή κάποιοι ψάχνουν θύματα για να τους φορτώσουν την τελική αποτυχία αλλά κυρίως την ενδεχόμενη κυβερνητική επέμβαση και καταστολή, ακυρώνουμε την εκδήλωση και την παρέμβασή μας που θα γινόταν την Κυριακή στην ΕΡΤ.

Την άποψή μας την είπαμε, την γράψαμε, την κατέγραψε η Ιστορία. Αν οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν συμφωνούν, δεν θέλουν, δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες ή οτιδήποτε άλλο δεν, ας συνεχίσουν όπως αυτοί ξέρουν και όπως κάνουν μέχρι σήμερα, δίχως επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς στο διάβα τους.
---------------------------------

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Η ΕΡΤ μπορεί να ρίξει τη χούντα Του Γιάννη Μακριδάκη (video συζήτησης)

Πέμπτη, Ιουλίου 04, 2013
Η ΕΡΤ μπορεί να ρίξει τη χούντα (Του Γιάννη Μακριδάκη)
Χθες συμμετείχα στην ανοιχτή συζήτηση που έγινε στο προαύλιο της ΕΡΤ, με θέμα την συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων εκεί και έκανα τις προτάσεις μου, τις οποίες καταθέτω και από δω, έτσι για να υπάρχουν και γραμμένες.
Πριν από αυτές μια διαπίστωση. Ενώ οι πολίτες που στέκονται αλληλέγγυοι στο εγχείρημα της ΕΡΤ θεωρούν ότι αυτή τη στιγμή η δημόσια τηλεόραση βρίσκεται υπό κατάληψη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, σύμφωνα και με την διευκρίνιση της Αγλαΐας Κυρίτση δεν μιλούν περί κατάληψης και δεν νιώθουν ως καταληψίες αλλά ως μη απολυμένοι που συνεχίζουν απλά΄την εργασία τους και την περιφρούρηση των μηχανημάτων. Αυτή η διαφορά οπτικής είναι η γενεσιουργός αιτία του οποιουδήποτε εκφυλισμού του κινήματος και επιβάλλεται να αρθεί σήμερα. Σε οποιοδήποτε κράτος της υφηλίου, αν η δημόσια τηλεόραση ήταν στα χέρια των πολιτών επί ένα σχεδόν μήνα και λειτουργούσε ελεύθερη, δίχως την κρατική χειραγώγηση, η κυβέρνηση δεν θα είχε σταθεί, πόσο μάλλον ο αγώνας των πολιτών δεν θα είχε εκφυλιστεί αλλά θα φούντωνε με ρυθμούς πυρκαγιάς σε πευκοδάσος υπό θυελλώδεις ανέμους. Εδώ, με μια ΕΡΤ επί ένα μήνα να παίζει, το ότι το Κίνημα ξεφουσκώνει αντί να έχει ρίξει την κυβέρνηση, σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την διαφορά της οπτικής, από το ότι οι εργαζόμενοι λειτουργούν ακόμα ως να διαφυλάττουν τους εαυτούς και τις θέσεις τους, και ενδεχομένως την νέα τους σύμβαση στον νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα που θα δημιουργηθεί.

Η ΕΡΤ από σήμερα οφείλει να λειτουργήσει ως δημόσια τηλεόραση υπό κατάληψη. Είναι πλέον ελεύθερη, ανεξάρτητη, δεν χειραγωγείται από την κυβέρνηση. Είναι το βασικό όπλο των πολιτών για να ρίξουν το φασιστικό καθεστώς, την τυραννία. Στο Πολυτεχνείο είχαν έναν αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό μικρής εμβέλειας και ρίξανε την χούντα, ενώ εδώ, εμείς διαθέτουμε μια πανελλήνιας εμβέλειας σύγχρονη τηλεόραση μαζί με τους εξειδικευμένους εργαζομένους της και δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να απελευθερωθούμε. Απεναντίας, εκφυλίζεται μέρα με τη μέρα ο αγώνας μας.. Κι αυτό το βλέπει ο κυβέρνηση και περιμένει την πτώση του κάστρου δίχως να εκτεθεί στέλνοντας τα ματ της.
Η ΕΡΤ οφείλει από σήμερα να λειτουργεί υπό την διεύθυνση ενός συντονιστικού πολιτών και εργαζομένων, ανθρώπων της Τέχνης και του Πολιτισμού. Να δώσει βήμα στους εκπροσώπους όλων των Κινημάτων που σε κάθε γειτονιά και σε κάθε πόλη και χωριό αντιστέκονται ενάντια στα τρία βασικά μέτωπα από τα οποία μας βάλλουν. Στην εξαθλίωση των πολιτών, την άνοδο του ρατσισμού και την εκποίηση των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας μας.
Η ΕΡΤ οφείλει να δείξει και να βάλει μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι αλλά να στείλει και στο εξωτερικό την ελληνική κοινωνία που βράζει, που αντιστέκεται από το Αποπηγάδι της Κρήτης μέχρι την Χαλκιδική και την Θράκη, σε όλο το μήκος και το πλάτος της ελληνικής επικράτειας.
Η ΕΡΤ οφείλει να γίνει μια τηλεόραση πραγματικής λαϊκής βάσης και ενημέρωσης και να φωτίζει την επικαιρότητα και την καθημερινότητα από την μεριά των πραγματικών ιδιοκτητών της, διότι είναι δημόσια και όχι κρατική, διότι είναι στα χέρια των πολιτών και όχι υπό κρατικό έλεγχο και χειραγώγηση.
Η ΕΡΤ οφείλει και μπορεί από σήμερα να καταρρίψει αυτή την αθλιότητα, την οποίαν δυστυχώς πιπιλούν ως καραμέλα και τα κόμματα της Αριστεράς και η οποία λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, οι Έλληνες κάθονται απαθείς στους καναπέδες και βλέπουν. Αυτή είναι η χείριστη και η πλέον επικίνδυνη φασιστική προπαγάνδα. Η Ελλάδα είναι γεμάτη Κινήματα και Συλλογικότητες που δίνουν μάχες και μάλιστα κερδοφόρες καθημερινά. Και η ΕΡΤ οφείλει από σήμερα να προβάλει αυτές τις μάχες και αυτούς τους κοινωνικούς μαχητές. Οι οποίοι κοινωνικοί μαχητές θα γίνουν από αύριο οι ανταποκριτές της ΕΡΤ, της δημόσιας, της δικής μας τηλεόρασης ο καθένας από την γειτονιά, την πόλη το χωριό του.
Η ΕΡΤ οφείλει και μπορεί να γίνει ο μοχλός και ο συντονιστής των χιλιάδων καθημερινών μαχομένων πολιτών της Ελλάδας. της ελληνικής αντίστασης.
Η ΕΡΤ μπορεί με στοιχειώδη συντονισμό και αλλαγή οπτικής να ρίξει την χούντα.

-------------------------------------
Πηγή:yiannismakridakis.gr

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.