Πρώτη Φορά Δεύτερη Φορά Αριστεροδεξιά – by To Skouliki Tom

Ενισχυμένο κατά 7% βγήκε το κόμμα της Aποχής στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης όπου 6 στα 8 κόμματα που μπήκαν στη Βουλή κατέβηκαν με το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα. Το μνημόνιο ντε!

Καλά και η Χρυσή Αυγή μνημόνιο στηρίζει αλλά δεν το λέει ανοιχτά, αφού και να το έλεγε σιγά μην το καταλάβαιναν οι κατεστραμμένοι ψηφοφόροι της.

Οι δημοσκόποι κατάφεραν για ακόμα μια φορά να συσπειρώσουν τον κόσμο εναντίον των γελοίων δημοσκοπήσεων που κατασκεύαζαν – για να πετύχουν ακριβώς αυτό – αλλά αν ο κόσμος είναι εντελώς καθυστερημένος και τις πιστεύει, τί σου φταίνε μετά οι δημοσκόποι;

Οι εκλογές θεωρούνται απόλυτα πετυχημένες, αφού κατάφεραν αυτό για το οποίο προκηρύχθηκαν, δηλαδή για να μπει ο Βασίλης Λεβέντης στη Βουλή, οπότε ξέρουμε πλέον και επισήμως ότι η Ελλάδα διαθέτει 191.000 διαπιστωμένους ηλίθιους που μαζί με τους φασίστες ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο.

Στα αξιοσημείωτα των εκλογών ανήκει η κατακόρυφη πτώση του Ποταμιού – που με επιβεβαιώνει αφού έγραφα πριν τις προηγούμενες εκλογές ότι το Ποτάμι θα εξαφανιστεί από το χάρτη – αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση σε κανέναν.

Το Ποτάμι δημιουργήθηκε από το σύστημα για συγκεκριμένο λόγο αλλά τώρα πια του είναι αχρείαστο. Καιρός να ξαναρχίσουν οι Πρωταγωνιστές.

Ο Αλέξης Τσίπρας αν και έφερε το σκληρότερο μνημόνιο που είχαμε ποτέ, το έπαιξε αντιμνημονιακός που θα το σκίσει εφαρμόζοντάς το και μαντέψτε: Το κόλπο έπιασε! Ο ελληνικός λαός τον ξαναψήφισε ως καλύτερο διαχειριστή του μνημονίου, λες και το μνημόνιο είναι τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας.

Από την άλλη, η Λαϊκή Ενότητα, με το λυπηρό 2,8% που απέσπασε, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι με κόμμα 30 ημερών, κενολογίες, μαγκιά-κλανιά, εθνικό νόμισμα χωρίς σχέδιο και μόνο μια Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν πας πουθενά.

Η γνώμη μου ήταν ότι η Λαϊκή Ενότητα έπρεπε να απέχει από αυτές τις εκλογές και να προετοιμαστεί σοβαρά για τις επόμενες αλλά προφανώς ο Παναγιώτης δε διαβάζει το μπλογκ μας. Δεν πειράζει! Τώρα θα μας διαβάζει κι αυτός.

Η Φώφη εκτόξευσε το ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη εκτόξευσε το ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη εκτόξευσε το ΠΑΣΟΚ. Το γράφω 3 φορές για να το πιστέψω.

Τέλος, το ΚΚΕ, αν θέλει μετά από 5 χρόνια μνημονίου να αυξήσει τα ποσοστά του, πρέπει να βάλει στη θέση του Δημήτρη Κουτσούμπα ένα από τα όμορφα κορίτσια της ΚΝΕ που τα έχω ακούσει να μιλάνε και τα λένε καλά, αλλά θα μου πείτε αν ήθελε, δε θα το είχε κάνει ήδη; Σωστό κι αυτό. Το 5,5% βολεύει πολλούς στον Περισσό.

Στο κείμενο μου “Ο Ατάλαντος Κύριος Τσίπρας” είχα γράψει στις 16 Ιουλίου: “Πέρα από τον προφανή κίνδυνο γιγάντωσης της ΧΑ και της τεράστιας αποχής που θα σημειωθεί στις επόμενες εκλογές, αυτό που πάει να δημιουργηθεί τώρα είναι η νόρμα 80/20. Το 80% των Ελλήνων πολιτών να δηλώνουν μνημονιακοί. Να αποδέχονται το δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).”

Έγινε ακριβώς αυτό. Το 80%, που ψήφισε, ψήφισε μνημόνιο.

Βλέπω πολλούς να δηλώνουν ευχαριστημένοι γιατί αποφύγαμε τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι – αν και οι 155 βουλευτές της συγκυβέρνησης απέχουν πολύ από την ισχυρή αυτοδυναμία – αλλά εγώ αναρωτιέμαι: Είναι τόσο χαζοί; Δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ο Τσίπρας είναι μέγας τακτικιστής και είχε καβάτζα εναλλακτικό σχέδιο συνεργασιών σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα περίμενε; Ακόμα να τον μάθουν;

Το μόνο εναλλακτικό σχέδιο που δεν υπάρχει στην Ελλάδα είναι αυτό της εξόδου από το μνημόνιο.

Κι ο κλήρος έπεσε στους δρόμους να το φτιάξουν.

Στους δρόμους λοιπόν. Θα σας δω εκεί.

by To Skouliki Tom

-----------------

[πηγή]

Κίνημα αυτοοργανωμένων επιτροπών υπέρ του «όχι, μέχρι τη νίκη» σε όλη τη χώρα

Είναι κάπως παράταιρο ένα άρθρο γνώμης να ξεκινά με τίτλο που μοιάζει με προκήρυξη πολιτικής οργάνωσης. Ωστόσο, το χωρικό και χρονικό πλαίσιο απαιτούν να οξύνουμε το λόγο μας, προκειμένου να υπερασπιστούμε την υπόστασή μας, απέναντι σε ένα εξουσιαστικό σύστημα που έχοντας συμπεριλάβει και ένα κόμμα το οποίο θεωρείτο μέχρι πρότινος αριστερό επιχειρεί να μας βυθίσει σε μια παρακμιακή παθητικότητα και σε μια γενική κατάθλιψη.

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι το Συμβάν. Η τυχοδιωκτική- καθότι ήλπιζε να κρυφτεί πίσω από το «ναι» του λαού ή πίσω από ένα οριακά πλειοψηφικό «όχι» για να δικαιολογήσει τη μνημονιακή στροφή του- απόφαση του πρωθυπουργού σχετικά με την προκήρυξη δημοψηφίσματος, διαμόρφωσε τους όρους του Συμβάντος, δηλαδή της ρηγμάτωσης του ιστορικού συνεχούς, διά της (επανά-) εισόδου του κοινωνικού στο πολιτικό, με όρους μάλιστα κυριαρχίας του πρώτου επί του δεύτερου, δηλαδή με όρους προοδευτικούς. 

Οι κραυγές μέχρι και περί κινδύνου εμφυλίου πολέμου ενόψει δημοψηφίσματος όταν δεν ήταν απλά αναμασήματα κοινοτοπιών από αφελείς, εξέφραζαν στη βάση τους το φόβο απέναντι ακριβώς σε αυτή τη διαδικασία. Το φόβο δηλαδή της εξουσίας - εν προκειμένω αστικής - η πολιτική διεργασία είτε εν γένει, είτε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι να πάψει να αποτελεί αντικείμενο διαχείρισης από ένα κλειστό και αδιαφανές ιερατείο ειδικών- έστω με μια στρεβλωμένη μεταφορά της λαϊκής βούλησης διά της αντιπροσώπευσης- και να καταληφθεί από την απευθείας εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση και ακόμα χειρότερα για το σύστημα εξουσίας, συμμετοχή.

Το δημοψήφισμα λοιπόν μπορεί να θεωρείται Συμβάν ακριβώς διότι αποτέλεσε ρήγμα στο συνεχές της κατάληψης της πολιτικής από το ιερατείο, δηλαδή στο συνεχές της συντηρητικής διαχείρισης και πολιτικής. Τούτο όχι μόνο, ούτε κυρίως εξαιτίας της διαδικασίας του δημοψηφίσματος αυτής καθ' εαυτής αλλά επειδή πρώτον τη μάχη υπέρ του όχι την έδωσαν κατά βάση αυθόρμητες  συσπειρώσεις πολιτών. Δεύτερον, επειδή το σχεδόν 62% προέκυψε μετά από μια ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος εξουσίας, τόσο του διεθνούς, όσο και του εγχώριου. Και τρίτον, διότι ο πυρήνας και η βάση του «όχι» χτίστηκαν πάνω σε μια μεταστροφή του συλλογικού φαντασιακού, το οποίο από την κυριαρχία του διδύμου «φόβος - ασφάλεια» μετατοπίστηκε έστω πρόσκαιρα στο δίδυμο «απελευθέρωση - μαχητικότητα». 

Αντίθετα με ό,τι η συντηρητική προσέγγιση διατείνεται στο πλαίσιο ενός δήθεν ορθολογισμού, η πολιτική προκειμένου να είναι δημοκρατική και κυρίαρχα κοινωνική διεργασία άρα εν τέλει όντως ορθολογική πρέπει να διαπνέεται πρωτίστως από την ικανότητα του κάθε ενός ανθρώπου και των συλλογικοτήτων του να (ανά) στοχάζονται και να συλλαμβάνουν στο φαντασιακό τους την ύπαρξή τους με θετικά εκτατικούς όρους, όπως κατεξοχήν είναι το απελευθερωτικό πρόταγμα. Κανένα επαναστατικό ή εν γένει προοδευτικό Συμβάν, από τη γέννηση της δημοκρατίας στην αρχαιότητα μέχρι τα επαναστατικά γεγονότα όπου γης των νεότερων χρόνων δε θα είχε λάβει χώρα, χωρίς αυτήν την πυρηνική διαδικασία.

Το σύστημα εξουσίας - κάθε σύστημα εξουσίας - στέκεται έμφυτα εχθρικά ή τουλάχιστον καχύποπτα απέναντι σε τέτοιες μετατοπίσεις του φαντασιακού και απέναντι σε τέτοιες ρηγματώσεις του συνεχούς της συντηρητικής διαχείρισης. Ο άνθρωπος ή ο λαός που κατακτά τη δυνατότητα να φαντάζεται και να στοχάζεται τη ζωή αλλιώς έχει πραγματώσει ένα μεγάλο απελευθερωτικό βήμα απέναντι σε εξουσιαστικούς καταναγκασμούς. Γι' αυτό το κάθε σύστημα εξουσίας προσπαθεί να (ξανά-) γεμίσει και να καλύψει το εν λόγω ρήγμα είτε με αγωνιώδεις υποσχέσεις περί ασφάλειας, είτε με εξίσου αγωνιώδεις απειλές περί συντριβής του ανθρώπου και του λαού εάν εγγραφεί οριστικά στο Συμβάν και αλλάξει πορεία.

Το σύστημα εξουσίας δεν είναι μονοδιάστατο και στατικό αλλά δυναμικό. Υπάρχει ο πυρήνας του, εν προκειμένω το σύμπλεγμα που αρκετά σχηματικά περιγράφουμε ως οικονομική ολιγαρχία, ξένη και ντόπια, με τη δεύτερη να είναι προσαρτημένη στην πρώτη, όπως και ένα τμήμα των κυβερνητικών ελίτ. Υπάρχουν οι πολιτικοί του βραχίονες, δημοσιογράφοι - παπαγάλοι, βουλευτές και υπουργοί που συνθέτουν κατά βάση αυτά που στην Ελλάδα είναι τα μνημονιακά κόμματα. Υπάρχουν όμως και γραφειοκρατικά συστήματα φύσει εξουσιαστικά, που παρότι δεν ανήκουν στο σύστημα εξουσίας προτιμούν τη σταθερότητα μιας γνωστής αντιπαλότητας παρά το ανασφαλές «κολύμπι» σε μια δυναμική και άγνωστη λαϊκή θάλασσα - βλ. ΚΚΕ. 

Το σύστημα εξουσίας είναι επίσης δυναμικό: προσάρτησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών τους στελεχών, μέσα από ένα συνδυασμό απειλών και υποσχέσεων. Από το “θα σε συν τρίψουμε” στον Τσίπρα πέρασε στο «θα συν τρίψουμε τους αντιπάλους σου και θα σε αναγορεύσουμε σε εθνικό ηγέτη». Κίβδηλες οι υποσχέσεις αλλά πάντα θελκτικές για καριερίστες. 

Υπάρχει λοιπόν ένα Συμβάν, ένα ρήγμα δηλαδή από τη μια και ένα συνασπισμένο σύστημα εξουσίας από την άλλη που προσπαθεί να το γεμίσει με ψεύτικες υποσχέσεις περί ασφάλειας και διαρκείς απειλές. Τι πρέπει να κάνει τώρα ο λαός λοιπόν;

Το πρώτο και το βασικό είναι να αναστοχαστεί. Να σκεφτεί πώς θα τεθεί στα πράγματα, πώς θα υπάρξει μέσα στις συνθήκες. Διαδικασία καθόλου αφελής και θεωρητική αλλά πολύ συγκεκριμένη και πρακτική. Δηλαδή ο λαός που ρηγμάτωσε ένα συνεχές το οποίο τον ήθελε στο περιθώριο της πολιτικής διεργασίας, έμφοβο και πειθήνιο καλείται να διαλέξει μεταξύ από τη μια του να υποταχθεί στο σύστημα εξουσίας και από την άλλη του να μεγαλώσει το ρήγμα γεμίζοντάς το με απελευθερωτική αποφασιστικότητα και αποφασιστικότητα να απελευθερωθεί. 

Στην πρώτη περίπτωση τον περιμένει η εφαρμογή ενός 3ου μνημονίου το οποίο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να διαλύσει κάθε παραγωγική δυναμική και να τον βυθίσει ακόμα περισσότερο στην παρακμή ύφεσης, υπερχρέωσης, ταπείνωσης και εξάρτησης. Τον περιμένει η εφαρμογή ενός μνημονίου που σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μη «βγαίνει» για το λαό και η κατάθλιψη της ήττας και του αισθήματος ματαίωσης. Δηλαδή μια μακρά περίοδος βασανισμού του χωρίς κανένα όφελος τελικά για τον ίδιο.

Στη δεύτερη περίπτωση τον περιμένει η μεγάλη δυσκολία της κατάκτησης ενός μεγαλύτερου και βαθύτερου πεδίου ελευθερίας για τον ίδιο, μέσα από την προφανώς δύσκολη προσπάθεια αλλαγής οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και εν τέλει πνευματικού μοντέλου, που θα έχει αγωνίες και πόνο αλλά και την προοπτική υπέρβασης της παρακμής. 

Απαιτείται σχέδιο προκειμένου να υλοποιηθεί ένα τέτοιο άλμα; Φυσικά ναι. Υπάρχει σήμερα; όχι στο βαθμό που θα έπρεπε παρότι βασικές επεξεργασίες είναι υπαρκτές, τόσο από πλευράς των δανειστών, όσο και από εγχώριες δυνάμεις. Αρκεί η έξοδος από το ευρώ και θα είναι ανέφελη μια τέτοια επιλογή; προφανώς όχι. Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για το τι θα παράγει και τι θα καταναλώνει η χώρα ανά κλάδο και περιφέρεια. Τι θα εισάγει και τι θα εξάγει. Πώς θα αναδιατάξει το ανθρώπινο δυναμικό της. Ποιες κοινωνικές υπηρεσίες θα παρέχει και σε ποιους,  προκειμένου να ζούμε σε μια ουσιαστικά ασφαλή, ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία. Σε ποιες διεθνείς συμφωνίες εκτός και εντός ΕΕ θα συμμετέχουμε και από ποιες θα επιδιώξουμε να εξαιρεθούμε. 

Πόσο ανοιχτή, πόσο κλειστή - και πού αντίστοιχα - θα είναι η οικονομία μας. Τι σημαίνει ανοιχτή και δυναμική κοινωνία. Πώς εννοούμε τη δημοκρατία μας. Ποιες είναι οι μεγάλες αλλαγές στην παιδεία, στην υγεία, στο συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό, στο δημογραφικό, στη διεθνή πολιτική, στο περιβαλλοντικό, στις πόλεις μας, στην αντίληψή μας για τα δικαιώματα του πολίτη. Και μέσα από όλα αυτά ποιες είναι οι εναλλακτικές μας απέναντι σε μια ευρωζώνη που γίνεται μνημόνιο διαρκείας, κοινώς πώς και πότε θα μπορούμε να εξ έλθουμε από μια νομισματική και δημοσιονομική ένωση που δεν είναι λειτουργική γενικά και σίγουρα για την Ελλάδα. Αλλά και από αυτήν την Ευρωζώνη έως τότε τι διεκδικούμε.

Για να υλοποιηθεί όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, η ρωγμή πρέπει να μεγαλώσει και να «γεμίσει» με ελευθερία ή ακόμα ακριβέστερα με απελευθερωτικές ενέργειες. Αυτές προηγούνται του σχεδιασμού και όχι το αντίστροφο. Δεν απελευθερώνεσαι επειδή έχεις σχέδιο, αποκτάς σχέδιο για τη ζωή σου αφού και επειδή αποφάσισες να ζεις ελεύθερα. 

Το δεύτερο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι ως λαός την απόφασή μας της 5ης Ιουλίου συγκροτώντας στο πλαίσιο αυτοοργάνωσης επιτροπές υπεράσπισης του όχι μέχρι τη νίκη, σε όλη τη χώρα. Επιτροπές υπεράσπισης του όχι απέναντι σε κάθε μνημόνιο και συνολικά απέναντι στην πολιτική της εξάρτησης και του καταστροφικού μείγματος νεοφιλελευθερισμού και δημοσιονομισμού. Επιτροπές που θα λάβουν χαρακτηριστικά αλληλεγγύης και αντίστασης στο νέο μνημόνιο, σχεδιασμού για την εναλλακτική διέξοδο αλλά εν τέλει συγκρότησης ενός γνήσια απελευθερωτικού υποκειμένου. 

Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να υλοποιήσει την απελευθερωτική του προσπάθεια και να επιβάλλει να προχωρήσουν μπροστά, στην υπεράσπιση του όχι διαφορετικές δυνάμεις με την απαραίτητη ενότητα και σχεδιασμό. Οποιαδήποτε ολιγωρία θα επιτρέψει στο σύστημα εξουσίας να πάρει πίσω όλα όσα κινδυνεύει να χάσει μετά το «όχι» της 5ης Ιουλίου, ίσως δε και ακόμα περισσότερα. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά στην πολύπλευρη και βαθιά ρήξη, τώρα που πραγματοποιήσαμε ως λαός το πρώτο αναγκαίο βήμα.

----------------
[πηγή]

Η νίκη της μεταφυσικής στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ - Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Έχουν  καταντήσει πλέον κλισέ φράσεις από μεριάς ΚΚΕ, όπως οι παρακάτω:

«Με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο οι πολυεθνικοί όμιλοι είναι ακλόνητοι» (εκδοχή 2010-2012).

«Είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο θα έρθει» (εκδοχή 2015)

«Είτε με τρίτο μνημόνιο, είτε με έξοδο από την ευρωζώνη, την κρίση θα την πληρώσει ο λαός»

«Είτε με διαγραφή του χρέους, είτε όχι, χωρίς λαϊκή εξουσία, η κατάσταση δε θα αλλάξει»

Συνεπώς,

«ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης».

Οι αλήθειες της τυπικής στατικής λογικής του ΚΚΕ είναι τόσο ακλόνητες και γενικές που χάνοντας οποιοδήποτε κινητοποιό χαρακτήρα, καταντούν αδρανείς και άχρηστες.

Ας συμφωνήσουμε όμως μεθοδολογικά  ότι το ΚΚΕ έχει δίκιο, όταν επισημαίνει τα παραπάνω «λάθη». Ποιο θα ήταν το «σωστό» λοιπόν;

Ας ξεκινήσουμε από την επιγραμματική διατύπωση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον ίδιο το Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Τετάρτη:

«Ευτυχώς για το λαό, υπάρχει λύση. Είναι ο δρόμος που μπορεί να εφαρμοστεί εάν ο λαός πιστέψει στη δύναμή του, αποφασίσει και ο:ργανώσει την αντεπίθεσή του, για να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων».

Συνεπώς ο δρόμος που προτείνει ως εναλλακτική το ΚΚΕ, προϋποθέτει κατ’ αρχήν  ένα λαό, που συμπεριφέρεται περίπου ως ένας άνθρωπος.

Χρειάζεται όμως  και  πίστη. Πίστη σε τι; Η λύση απαιτεί πίστη και η πίστη δίνει την αφετηρία της λύσης.

Τέλος, η διέξοδος του ΚΚΕ περιέχει  το στοιχείο της υποκειμενικής απόφασης. Ο  «λαός», αφού πιστέψει  στον προτεινόμενο δρόμο,  αποφασίζει να βαδίσει προς αυτόν.

Αφού το τέλος είναι πλέον διαυγές, συνειδητοποιημένο και προ-αποφασισμένο, ο περιβόητος λαός, σε σώμα ένα, βαδίζει απερίσπαστος. Δεν κοιτάζει δεξιά ή αριστερά, δεν ακούει Σειρήνες και κυρίως περνάει αλώβητος ανάμεσα από άπειρα ζεύγη κακών  συνήθως αποτελούμενα από  Σκύλα και  Χάρυβδη.

Πρόκειται για την πλήρη νίκη της μεταφυσικής και την άρνηση της επαναστατικής διαλεκτικής και της ζώσας υλικότητας της  κομμουνιστικής στρατηγικής.

Προκύπτουν φυσικά κάποια παράδοξα, που η τυπική λογική  δεν μπορεί να απαντήσει:

Γιατί ο «λαός» είναι τόσο «κουτός» και δε διαλέγει μια πρόταση που υπόσχεται παράδεισο για όλους, αλλά «προτιμά» οδύνες και μισά πράγματα;

Γιατί αλήθεια ο κοσμάκης είναι τόσο «φοβιτσιάρης» και δεν καταλαβαίνει ότι οι «πολλοί» αν είναι  ατρόμητοι και έχοντας όλο το δίκιο με το  μέρος τους, δεν μπορούν παρά να δικαιούνται και να δύνανται να πάρουν την εξουσία και την αφήνουν σε λίγους και προδότες;

Μέσα στο βασίλειο της τυπικής γραφειοκρατικής σκέψης, των δογμάτων, της απόσπασης των κομματικών γραφείων από την πραγματική ζωή, το ΚΚΕ φαίνεται να παίρνει σταθερά διαζύγιο με τη διαλεκτική θεωρίας και πράξης, είναι και συνείδησης. Αδυνατεί να ασχοληθεί με διαδικασίες  συνειδητοποίησης που παράγει η  ζωντανή πρακτική μέσω πολιτικού προγράμματος με κινητοποιό δύναμη, ανταποκρινόμενη σε ζωτικές ανάγκες ανθρώπων με σάρκα και οστά, ετούτου του κόσμου.

Το ΚΚΕ αρνείται την εργατική κομμουνιστική πολιτική στο έδαφος των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος και της κυρίαρχης πολιτικής, που  αναδεικνύουν τα όρια τους και την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής τους. Το κάνει μάλιστα στο όνομα του κομμουνισμού.

Αποστρέφεται τη μετατροπή της εργατικής τάξης σε υποκείμενο της κοινωνικής ανατροπής και επανάστασης μέσα από τη διεκδίκηση μεταβατικών αντικαπιταλιστικών στόχων και συγκρότησης μετώπου, στο όνομα της ύπαρξης του κομματικού εαυτού του.

Το ΚΚΕ συμπληρώνει τον κλασσικό ρεφορμισμό, επιλέγοντας το αντιδιαμετρικό σημείο στον ίδιο κύκλο τυπικής σκέψης: Στη ρεφορμιστική αναζήτηση ενός δρόμου χωρίς επαναστατικό στόχο, αντιπαραβάλει ένα τελικό στόχο χωρίς δρόμο. Και χωρίς υποκείμενο.

Συχνά επισημαίνεται ο σεχταρισμός και αριστερισμός του ΚΚΕ στην πολιτική του γραμμή. Πράγματι εύκολα διακρίνει κανείς τα μορφολογικά τους στοιχεία στη φιλολογία του. Ωστόσο, κατά βάση δεν πρόκειται περί αυτού.

Το ΚΚΕ φαίνεται να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του και να μιλάει διαζευκτικά είτε για παραμονή στο καπιταλιστικό πλαίσιο είτε για  «λαϊκή εξουσία». Υπάρχει όμως εδώ μια συμβολική και κυρίως ουσιαστική απουσία: Για το πέρασμα από τον πρώτο στη δεύτερη, το ΚΚΕ δε μιλάει –εδώ και καιρό- για επανάσταση. Πρόκειται για κάτι που έχει μπει στις πάνω σειρές στα κομματικά ράφια. Καμία σχέση με την αδημονία των «αριστερών κομμουνιστών» της Γερμανίας και αλλού να κάνουν «αμέσως» την επανάσταση με υποτίμηση κάθε άλλης μεθόδου δράσης (εκλογές, δράση στα συνδικάτα κλπ), όπως στηλίτευε ο Λένιν.

Η  «λαϊκή εξουσία» και η «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής», θα έρθουν ως φαίνεται δια της κομματικής προπαγάνδας και της «εξαγωγής πολιτικών συμπερασμάτων» για τη λάθος ή σωστή γραμμή της μιας ή της άλλης δύναμης. Πρωτίστως με την αποδόμηση και αποκάλυψη των «δεξιών» και «αριστερών» αποκλίσεων εντός της αριστεράς. Μέχρι λοιπόν την αποκάλυψη μιας μεταφυσικής Δευτέρας Παρουσίας, ας μη μπαίνουμε σε αμφίβολες περιπέτειες.

Η μη-επαναστατική στρατηγική της ηγεσίας, έρχεται να αντλήσει δύναμη και να ενισχύσει τον κομφορμισμό που αναπαράγει μέσα στις πλατιές μάζες η αστική και συντηρητική ιδεολογία. Η διαβεβαίωση πως «δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», βολεύει και τα δύο. «Καλά σας  τα λέει το ΚΚΕ», είναι το μόνιμο επιμύθιο πολλών εκπροσώπων της τελευταίας, που δε νοιώθουν να απειλούνται…

Κατά τη λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ –αν αυτή τραβηχτεί στα ακραία όρια της-  μια διεκδίκηση αύξησης στο μισθό, μάλλον είναι αχρείαστη, καθώς δεν καταργεί την παραγωγή υπεραξίας, ενώ επιπρόσθετα τυχόν επίτευξή της καλλιεργεί την αντίληψη ότι μπορεί να υπάρχει «καλός εργοδότης». Και ας αποτελεί τον δρόμο αφενός για να βελτιώνει τη ζωή ο εργάτης και αφετέρου για να υψώνει το μπόι του, να ανακαλύπτει το «εμείς», να αγγίζει τη δυνατότητα της νίκης…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ‘73, σύμφωνα με την όψιμη συλλογιστική του ΚΚΕ, αποδεικνύεται ένα «τραγικό λάθος», καθώς τελικά δούλεψε στο να έρθει ένας Καραμανλής με 54% και μας εισήγαγε από τη χούντα στην αστική δημοκρατία και όχι στο σοσιαλισμό. Και ας δημιούργησε ένα ρήγμα στην ελληνική κοινωνία και στο σύστημα ένταξης της Ελλάδας στον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό καταμερισμό, που ακόμη στοιχειώνει την αστική τάξη…

Σύμφωνα με τις ίδιες σοφίες ήταν λάθος θέση η εναντίωση του ΚΚΕ στην είσοδο στην ΕΟΚ/ΕΕ και την ευρωζώνη, διότι αυτό στην ουσία αποτελούσε υπεράσπιση της (τότε) «καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής».

Και φυσικά, αποδεικνύεται λάθος η εργατική λαϊκή απόφαση για ΟΧΙ σε νέο μνημόνιο στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Το σωστό θα ήταν να είχε γίνει αυτό που πρότεινε το ΚΚΕ: Οι εργαζόμενοι να πάνε για μπάνιο (αποχή) και όσοι δεν είχαν παραλία, να ψηφίσουν άκυρο ή λευκό. Έτσι, είτε το δημοψήφισμα θα έβγαζε ΝΑΙ είτε θα ήταν άκυρο. Θα ήταν αυτό μια κάποια καλύτερη λύση για την ηγεσία του ΚΚΕ και κυρίως θα απάλλασσε τον Αλέξη Τσίπρα από εφιάλτες: Το Τρίτο Μνημόνιο θα είχε λαϊκή επικύρωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έμενε αδιάσπαστος και χωρίς κλυδωνισμούς.

Τώρα, με δεδομένο το «λάθος» των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των ανέργων να ψηφίσουν ΟΧΙ, αυτοί οφείλουν να τιμωρηθούν με την ηλίθια κατηγορία, πανομοιότυπα επαναλαμβανόμενη από τις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ: «Μα η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι αυτό που προτείνει ο Σόιμπλε!». Ως φαίνεται ο τελευταίος κατατροπώθηκε και ως άλλος ένας κουτούτσικος υποτάχθηκε στην αντικαπιταλιστική θέση της παραμονής στην Ελλάδα στο σφαγείο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου…

----------------

[πηγή]

Οταν με πυροβολούν δεν έχω χρόνο να μιλώ για τα αγαθά τής ειρήνης...

Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η σύγκρουση με τη γερμανική κυβέρνηση. Πιστέψτε με, αν το ήξερα δεν θα σας έγραφα σήμερα αλλά θα είχα ήδη στήσει ένα μαγαζί με μια γυάλινη σφαίρα για μοναδικό του ντεκόρ και θα έβγαζα χιλιάδες ευρώ σε καθημερινή βάση. Είχα γράψει και πριν τις εκλογές πως με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθούμε σε αχαρτογράφητα νερά γιατί για πρώτη φορά θα λάμβανε χώρα μια πραγματική διαπραγμάτευση με άγνωστα αποτελέσματα. Βεβαίως υπάρχει και μια εγκληματική οργάνωση με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η Χρυσή Αυγή, κι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, το ΚΚΕ, που πιστεύουν ότι αυτή η ένταση δεν είναι τίποτα άλλο από θέατρο κι ότι ο Αλέξης Τσίπρας με την Ανγκ. Μέρκελ έχουν κρυφά ραντεβουδάκια σε πονηρά ξενοδοχεία, όπου έχουν ήδη διαμοιράσει την πίτα για την ελληνική και γερμανική ελίτ κι αναζητούν απλώς έναν τρόπο για να επικοινωνήσουν τη συμφωνία τους στα εθνικά τους ακροατήρια...

Υποτιμώ τη νοημοσύνη μου και τη νοημοσύνη σας αν μπω στη διαδικασία να σχολιάσω περισσότερο τη λογική με την οποία αναλύουν την πολιτική πραγματικότητα άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα ότι ο Στάλιν ήταν ένας πασιφιστής ψυχοπονιάρης που εκτελούσε κι έστελνε στα γκουλάγκ τους αντιπάλους του γιατί ήθελε να τους κάνει καλύτερους ανθρώπους και τον οποίο δαιμονοποίησαν οι διαβολικοί αμερικανοί. Στον Περισσό είναι ικανοί να δουν τη χώρα να βγαίνει από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, εξέλιξη την οποία δεν εύχομαι, και να μιλούν ακόμα για επικοινωνιακά τρικ και για κωλοτούμπες τής κυβέρνησης. Ευχομαι μονάχα να ισχύει το...καλό σενάριο, πως δεν θέλουν δηλαδή να χάσουν ό,τι έχει απομείνει από το πελατολόγιό τους, κι όχι το κακό, πως είναι δογματικοί ηλίθιοι...

Οταν παίζεις μπάλα υπάρχουν τρία πιθανά αποτελέσματα: η νίκη, η ήττα και η ισοπαλία. Αντιθέτως, όταν δεν κατεβαίνεις καν στο γήπεδο και περιμένεις απλώς από τον αντίπαλό σου να φανεί επιεικής μαζί σου, τότε έχεις χάσει με τον ταπεινωτικότερο των τρόπων, στα χαρτιά. Ακόμα περιμένω από αυτούς που εναντιώνονται στην τακτική τής κυβέρνησης, η οποία φυσικά και θα κριθεί από το αποτέλεσμα, να μου περιγράψουν τί άλλο μπορούμε να κάνουμε, αν υποθέσουμε πως κανένας μας δεν θέλει ένα τρίτο μνημόνιο. Ποιά είναι ακριβώς η πρόταση της αντιπολίτευσης; Να ακολουθήσουμε την πρακτική που ακολούθησε η ίδια επί πέντε χρόνια, δηλαδή του "σφάξε με αγά μου να αγιάσω", η οποία μας οδήγησε στη γρηγορότερη φτωχοποίηση πληθυσμού στην Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Να διαμηνύσει ο Αλέξης Τσίπρας στην καγκελάριο πως μπορεί να είπε μια κουβέντα παραπάνω, αλλά να μην την παίρνει τοις μετρητοίς και να του υποδείξει πώς αλλιώς μπορεί να εξαθλιώσει τον ελληνικό λαό και θα το κάνει; Η, μήπως, ο πρωθυπουργός οφείλει να δεχθεί να ξεπουλήσει μπιρ παρά τη δημόσια περιουσία σε γερμανικές εταιρείες, οι οποίες δωροδοκούν συχνότερα από όσο επενδύουν, ώστε η φράου Ανγκελα κι ο χερ Σόιμπλε να ηρεμήσουν; Ούτε ο γράφων θέλει η χώρα να βρίσκεται στα χαρακώματα με τους ευρωπαίους...εταίρους, αλλά όταν με πυροβολούν δεν έχω χρόνο να μιλώ για τα αγαθά τής ειρήνης. Πυροβολώ με τη σειρά μου κι όταν οι ριπές σταματήσουν, και μόνο τότε, κάθομαι στο τραπέζι για να μιλήσω ακόμα και με τον επίδοξο δολοφόνο μου...

Οι θιασώτες τής πολιτικής ευπρέπειας εξοργίζονται με το στιλ τού Γιάνη Βαρουφάκη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, εκνευρίζονται που ο Αλέξης Τσίπρας δεν φορά γραβάτες και πηγαίνει στο Παγκράτι για καφέ χωρίς να τον συνοδεύουν κουστωδίες φουσκωτών για να τον προστατεύουν από το λαό, ενοχλούνται από τα δημοτικά τραγούδια την 25η Μαρτίου. Ολα αυτά δεν ταιριάζουν με το δικό τους ξύλινο λόγο, με την υποκρισία και τον κυνισμό με τον οποίο σάπισαν τη μεταπολίτευση, με την εθελοδουλία και το μισελληνισμό με τον οποίο θα επιθυμούσαν να συνεχίζει να γαλουχείται η ελληνική κοινωνία. Μοιάζουν με εξωγήινους που ξαφνικά βρίσκονται σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη, στον οποίο τα χθεσινά δεδομένα είναι σημερινά ποινικά αδικήματα. Γι' αυτό και τους δίνω πίστωση χρόνου είτε να τον συνηθίσουν είτε να μας κάνουν τη χάρη και να αποσυρθούν από μόνοι τους, διατηρώντας όση αξιοπρέπεια ενδεχομένως να τους έχει απομείνει...

Επαναλαμβάνω ότι δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του. Αγωνίζονται σε ένα εχθρικό περιβάλλον, αξιοποιώντας πάντως όλα τα πλεονεκτήματα που έχει στη διάθεσή του κάποιος που μπορεί να μην έχει λεφτά στο ταμείο αλλά που γνωρίζει ότι αυτό υπό προϋποθέσεις είναι δυνατό να αποτελεί και το μεγαλύτερό του ατού. Είναι μαγκιά τους, ωστόσο, που τολμούν να ακολουθούν τον λιγότερο περπατημένο δρόμο και είναι αιώνια η ντροπή εκείνων που όχι μόνο δεν βάζουν πλάτη αλλά που παίρνουν κι από πάνω τηλέφωνα στο Βερολίνο για να το πληροφορούν για όλες τις κινήσεις τής ελληνικής κυβέρνησης. Κι ο νοών νοείτω...


-----------------
[Πηγή]

Α, Β, Γ, Δ και πάει λέγοντας (για Γλέζο, Σύριζα, Grexit...)

Χωρίς περιττούς προλόγους, απαριθμίζω τις σκέψεις μου:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η κυβέρνηση του βουνού ούτε κανένας δούρειος ίππος που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό. Είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση που εκφράζει το 4% αυτών που τον ψήφιζαν ανέκαθεν και ένα 33% ανθρώπων που προέρχονται από άλλους δημοκρατικούς χώρους. Αυτά λοιπόν που θα εφαρμόσει οφείλουν να είναι αντίστοιχα, γι’ αυτό καλό θα είναι να λείπουν από τώρα οι επαναστατικές χοντράδες, για να μην ζαλιστούμε μετά από τις κωλοτούμπες.
2. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι που δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη διαπραγμάτευση και υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει από το ευρώ ας ψήφιζαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία εξουσιοδότηση να μας βγάλει εκτός Ευρωζώνης ούτε και θυμάμαι να την ζήτησε ποτέ. Αν κάποιοι σημερινοί βουλευτές ήθελαν ένα τέτοιο σενάριο, ας μιλούσαν προεκλογικά ανοιχτά για το ενδεχόμενο Grexit αντί να το αποφεύγουν ως απίθανο.
3. Από την άλλη, όταν άνθρωποι σαν τον Γλέζο εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, οι ΣΥΡΙΖΑίοι οφείλουν να ακούν. Δεν χρειάζεται να απαντήσουν. Ειδικά όταν προσπαθούν να αποδομήσουν τον επικριτή με επιχειρήματα τύπου “ίσως δεν ενημερώθηκε σωστά”, “τον σεβόμαστε, αλλά ο χρόνος δεν ήταν κατάλληλος” κλπ. Ακόμα χειρότερο δε είναι κάποιοι να ζητάνε την παραίτησή του επειδή τόλμησε να κάνει κριτική στην κυβέρνηση.
4. Αυτοί που παλιότερα έκραζαν τον Γλέζο ως ξεμωραμένο γέρο που δεν ξέρει τι λέει και ζητούσαν από το ΣΥΡΙΖΑ να τον μαζέψει, πώς έγινε και σήμερα θεωρούν ότι βρήκε πάλι τα λογικά του και πως, όχι μόνο δεν πρέπει να τον μαζέψουν, αλλά να του επιτρέψουν να λέει ό,τι θέλει; Μήπως, λέω μήπως, ο Γλέζος ήταν πάντα αυτός που ήταν και οι ίδιοι είναι απλά ηλίθιοι; Μήπως ΣΥΡΙΖΑίοι και αντιπολιτευόμενοι σήμερα έδειξαν λίγη -λίγη, μωρέ, τόσο δα- υποκρισία;
5. Speaking of υποκρισία, βέβαια, να θυμηθούμε ότι προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι χρειάζεται κούρεμα. Με την (εν εξελίξει) συμφωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται το χρέος στο σύνολό του. Σε αυτή την περίπτωση, η κατηγορία της κωλοτούμπας δεν είναι αβάσιμη. Στην περίπτωση βέβαια που εξακολουθεί να θεωρεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, τότε τι πιστεύει ότι θα αλλάξει τόσο ριζικά μέσα σε 4 μήνες;
6. Δέχομαι, ωστόσο, ότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να τραβήξει άλλο τη διαπραγμάτευση γιατί, όπως είπαμε, δεν είχε εξουσιοδότηση να φτάσει σε Grexit. Σε αυτή τη βάση, λοιπόν, επιλέγω να μην μιλήσω για κωλοτούμπα, αλλά για αναθεώρηση της πραγματικότητας: δέχομαι δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε άλλη εναλλακτική. Από την άλλη όμως, να δεχτεί και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι, με βάση αυτά που έλεγε, η συμφωνία δεν αντικατοπτρίζει προεκλογικές δεσμεύσεις.
7. Αύριο η κυβέρνηση θα καταθέσει τα μέτρα που προτείνει. Αν η Ευρώπη τα αποδεχθεί, θα έχουμε συμφωνία. Αν όχι, θα χαθούν όλα και θα βρεθούμε ξαφνικά πίσω στο μηδέν πέντε μέρες πριν λήξει το πρόγραμμα.
8. Αν τελικά υπάρξει συμφωνία, η αντιπολίτευση θα πρέπει να αποφασίσει αν είναι συνέχιση του μνημονίου ή όχι. Αν ναι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οφείλουν να  την υπερψηφίσουν. Αν όχι, τότε πάλι θα πρέπει να την υπερψηφίσουν γιατί θα είναι μια συμφωνία στην οποία έχει δεσμευτεί και η Ευρώπη που τόσο πολύ αγάπησαν.
9. Το μόνο που δε θέλω να δω είναι κομματικές γραμμές. Ο κάθε βουλευτής θα πρέπει να είναι ελεύθερος να ψηφίζει και να εκφράζεται κατά τη συνείδησή του. Αν κάποιοι δεν αποδέχονται τη συμφωνία με την Ευρώπη, ακόμα και αν είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή στους ΑΝΕΛ, ας την καταψηφίσουν. Όσοι όμως συμφωνούν, σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν, να ψηφίσουν υπέρ. Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει σωστά ένα Κοινοβούλιο. Οι γελοιότητες που είδαμε στο παρελθόν, δηλαδή γκρίνια και ψευτομαγκιές που αντικαθίσταντο από “Ναι σε όλα”, δεν αρμόζουν σε μια χώρα που θέλει να κάνει μια νέα αρχή αφήνοντας πίσω τον παλαιοκομματισμό και τις κομματικές γραμμές.

 

-------------------
[Πηγή]

Ρε, λες οι 'άθεοι αναρχοάπλυτοι χωρίς γραβάτες, με τα ανοιχτά πουκάμισα και το Γιάννης με ένα ν' να σώσουν τη χώρα;...- Του vromostomos

"Γιατί η κυβέρνηση έδωσε πολιτικό όρκο και δεν συμφώνησε εκ των υστέρων, μολονότι έπρεπε να είχε ερωτηθεί νωρίτερα, σε επιπλέον κυρώσεις σε βάρος τής Ρωσίας; Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν φορά γραβάτα τουλάχιστον όταν συναντά ευρωπαίους αξιωματούχους; Γιατί ο Βαρουφάκης γράφει το Γιάννης με ένα ν κι εμφανίζεται με πουκάμισο έξω από το παντελόνι; Γιατί ο πρωθυπουργός διαπραγματεύεται ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο σωτηρίας για την πατρίδα μας από το μνημόνιο, το οποίο αν δεν μας το είχαν επιβάλει θα έπρεπε να το εφεύρουμε"; Εχει περάσει σχεδόν μία εβδομάδα από τη μεταπολίτευση και τα ερωτήματα που θέτει η αντιπολίτευση θα μπορούσαν άνετα να είχαν τεθεί από τη γνωστή γραφική θεούσα Ελ. Λουκά κι από οποιονδήποτε εθελόδουλο που έχει μάθει να περπατά σκυφτός, να φορά "Πάμπερς" και να λέει "ναι σε όλα". Οι άνθρωποι, μάλιστα, που συγκυβέρνησαν με το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρης κι έκαναν υπουργούς τους Μ. Βορίδη και Αδ. Γεωργιάδη έχουν το θράσος να μιλούν για "τερατογένεση" επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛΛ. Το ισχυρίζονται, μάλιστα, κι από το ΚΚΕ μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας μόνο καντάδα δεν έκανε έξω από το "Σπίτι του Λαού" για να πείσει τη σταλινική ηγεσία τής κομμουνιστικής Αριστεράς να συμμετάσχει σε μια αριστερή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας...

Δεν είναι η ευτυχέστερη εξέλιξη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να συγκυβερνήσει με ένα κόμμα τού οποίου οι οπαδοί πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, το οποίο σε ορισμένα ζητήματα κινείται στα όρια της ακροδεξιάς και το οποίο δεν έχει καθαρό πρόγραμμα για μια σειρά κομβικών ζητημάτων όπως η παιδεία και η υγεία. Δεν είναι, όμως, προτιμότερο για τη ριζοσπαστική Αριστερά να συνεργαστεί με ένα αντιμνημονιακό κόμμα από το να σχημάτιζε κυβέρνηση με παρατάξεις που ψήφισαν και υλοποίησαν τα μνημόνια ή οι οποίες δημιουργήθηκαν ακριβώς για να μην κυβερνήσει ποτέ η ίδια; Τί θέλατε δηλαδή; Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού, η οποία θα ξέπλενε τις αμαρτίες ενός νεκρού πολιτικού συστήματος και θα τραβούσε μαζί της στη λάσπη και την Αριστερά; Μακάρι, εξάλλου, η ηγεσία τού ΚΚΕ να ήταν λίγο πιο ανοιχτόμυαλη και να συμφωνούσε τη συμμετοχή της σε μια αριστερή κυβέρνηση, κρατώντας την αυτονομία της και φροντίζοντας να αποτελεί το αριστερό "αναγκαίο καλό". Οχι, όμως, μόνο δεν το έπραξε αλλά αντιθέτως έκανε ό,τι μπορούσε για να πολεμήσει την προοπτική μιας άλλης διακυβέρνησης. Κι αν ακόμα αύριο μεθαύριο ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει δεν θα έχει κανένα δικαίωμα να επιχαίρει κι αυτό γιατί απλούστατα δεν θα έχει κάνει και τίποτα για να αποτρέψει την αποτυχία...

Η "αντιπολίτευση της γραβάτας" είναι χαρακτηριστική ανθρώπων που δεν εμβαθύνουν πέρα από την επιφάνεια. Φαντάζομαι, εξάλλου, πως δεν υπάρχει ανάγκη να σας διεκτραγωδήσω τα...κατορθώματα όλων των γραβατωμένων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Ο Αλέξης Τσίπρας και το υπουργικό του συμβούλιο δεν θα κριθούν από το πόσες φορές θα πάνε στην εκκλησία, από τα παπιγιόν που θα φορέσουν ή από το κούρεμα που θα επιλέξουν. Στο τέλος τής θητείας τους οφείλουν να έχουν παραδώσει μια πατρίδα με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη κι εθνική ανεξαρτησία. Ηδη η απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. το οποίο δεν ενέκρινε επιπλέον κυρώσεις σε βάρος τής Μόσχας αποτελεί ένα καλό πρώτο δείγμα μιας κυβέρνησης που δεν θα δέχεται να της συμπεριφέρονται σαν να μην ήταν ισότιμος εταίρος. Τί σημασία, άλλωστε, έχει να λέμε πως είμαστε ευρωπαίοι αν είμαστε χρήσιμοι μόνο για να ξεπλένουμε τις ακαθαρσίες τους; Χορτάσαμε εθνικιστικό ευρωλιγουρισμό, ας δοκιμάσουμε τώρα και λίγη αξιοπρέπεια...  

Του vromostomos

-----------------------

[Πηγή]

Το ΚΚΕ με το μάτι τού…απέξω - Του Άρη Σκιαδόπουλου (και μια ανάρτηση του Βασίλη)

Όποιες σκέψεις ακολουθούν ανήκουν σ έναν πολίτη, που εδώ και εξήντα χρόνια ψηφίζει το ΚΚΕ από τότε που ήταν ΕΔΑ. Τότε, τον Αύγουστο του 1958, που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, για να ακολουθήσει η διάσπαση και η κατρακύλα. Είναι σκέψεις ενός που δεν είναι μέλος του Κόμματος και συνεπώς δεν δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ/ αυτήν την ιδιότητα κι ούτε απολαμβάνει της προστασίας του Κόμματος. Ωστόσο τιμήθηκε από σχέση αμφίπλευρης εκτίμησης τόσο από τον ιστορικό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, όσο κι από την Αλέκα Παπαρήγα.

Οι σκέψεις τώρα: Το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό Κόμμα που το διακρίνει η γενναιότητα ν΄ αναγνωρίζει τα λάθη του αλλά και η κατάρα να τα διαπράττει. Ανέδειξε το Ζαχαριάδη, αποκαθήλωσε το Ζαχαριάδη και τον έστειλε στό Σουργκούτ…δασάρχη, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Ανέδειξε μια λαμπερή προσωπικότητα, τον Πλουμπίδη, για να τον στείλει ως χαφιέ στό απόσπασμα και να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Αποκήρυξε το Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε ατιμασμένος, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Είναι και μια σειρά άλλων, περισσότερο σημαντικών η ολιγότερο, δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Απλά, μέσα απ/ αυτή την πολιτική διαχείριση, το Κόμμα στερήθηκε των υπηρεσιών πολύτιμων προσωπικοτήτων κι έχασε πολιτικό χρόνο.

Σήμερα ωστόσο δε μιλάμε με όρους του 1946, ή τού 1950. Σήμερα μιλάμε για ταχύτητες που ξεπερνούν το φως. Τα νιτρίνα που ανακάλυψε το Σερν έχουν σπάσει το φράγμα φωτός και κάνουν σ ένα δευτερόλεπτο εφτάμιση φορές το γύρο της γης. Το Ίντερνετ είναι μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που διαχέει την πληροφορία σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γεγονός κι ως τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται με όρους αυτοαπομόνωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό πού εκφράζει, τη στήριξη δηλαδή των μονοπωλίων έχει κερδίσει σε πρώτη φάση το παιχνίδι. Και το ΚΚΕ δεν είναι εκτός. Πολύ σωστά διαθέτει ευρωβουλευτές που δίνουν τη δική τους μάχη μέσα από τους κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου, τους οποίους έχει αποδεχτεί. Άρα, έστω και διαφωνών είναι παρών.

Σήμερα, στην Ελλάδα, για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα, που έχει τις ρίζες του στό ΚΚΕ βρίσκεται στην εξουσία και ζητά τη συνεργασία του ΚΚΕ. Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά, να δώσει τη δική της απάντηση. Άρνηση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άγονη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει ντε και καλά να συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως πολιτικά ορθό να αρνείται το διάλογο. Ας προσέλθει στο διάλογο και αν προκύψει ασυμφωνία, τότε ας αποχωρήσει καταγγέλλοντας. Όχι όμως να αρνείται το διάλογο.

Αυτή η πολιτική της άρνησης περιθωριοποιεί το Κόμμα. Το καθηλώνει σε ποσοστά θλίψης. Γιατί είναι τραγικό το ΚΚΕ να εμφανίζεται πίσω από το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και ένα ευκαιριακό τυχοδιωκτικό κομματίδιο, όπως είναι το Ποτάμι. Και είναι αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν σ ένα σύγχρονο ΚΚΕ, που θα απελευθερωθεί από την ομφαλοσκόπηση και θα σταματήσει πλέον να ασχολείται με…«εικονομαχίες» και «εικονολατρίες»… Δεν έχει ανάγκη από ιεροεξεταστές, αλλά από την προσφορά φωτισμένων στελεχών που πάντα διέθετε και διαθέτει. Κι ούτε είναι αποδεκτό οι φιλοδοξίες του να στοχεύουν σε ένα μισό τοις εκατό. Διαφορετικά θα συρρικνωθεί σ ένα ιδιότυπο κλαμπ υπάκουων, που θα ασκούν το κομματικό τους καθήκον και θα ονειρεύονται μια εκτός πραγματικότητας αλλαγή. Και βέβαια θα επιβεβαιώνονται από την ασφάλεια που προσφέρει η αποστασιοποίηση από τη δοκιμασία. Αυτό όμως είναι ένας ακαδημαϊσμός, δεν είναι πολιτική. Γιατί η πολιτική προϋποθέτει ρίσκο και το ρίσκο άμεση συμμετοχή στο γίγνεσθαι. Και σήμερα, το ΚΚΕ έχει μια ιστορική πρόκληση μπροστά του. Μέσα από το διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι είναι παρόν σ αυτό το στοίχημα της Αριστεράς, κι ότι αποτελεί εγγυητή των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Έστω αποκαλύπτοντας μέσα από το διάλογο υπόγειες και σκοτεινές σκοπιμότητες τού ΣΥΡΙΖΑ.

Του Άρη Σκιαδόπουλου

~~~§§§~~~

(Σαν από μηχανής Θεός ήρθε αυτό το πολύ σημαντικό άρθρο του Άρη Σκιαδόπουλου, μετά από την ακροτελεύτια ανάγνωση μιας εξίσου σημαντικής ανάρτησης του Φ/Β φίλου μου Βασίλη, που μιλούσε ακριβώς στο ίδιο πνεύμα, την οποία και παραθέτω παρακάτω, μαζί με το (χθεσινό) σχόλιό μου, όπως και την απάντησή του:

Η ανάρτηση:

"Καλημέρα, Θέλω να ζητήσω από τους συντρόφους του ΚΚΕ να διατηρήσουν την ψυχραιμία και την αυτοσυγκράτηση τους. Η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα δεν είναι μια σοσιαλιστική κυβέρνηση που εκλέχτηκε από το εκλογικό σώμα με σκοπό ν΄ αναδείξει την εργατική τάξη στην εξουσία. Είναι ένα σχήμα διακυβέρνησης εναλλακτικό της αστικής τάξης. Και τούτο προέκυψε επειδή ο εργαζόμενος λαός, ο άνθρωπος της βιοπάλης δεν προέταξε την αγωνιστική του δράση ούτε ασφαλώς την κλιμάκωσε. Αντιθέτως την υπέστειλε.

Συνεπώς ας παρακολουθούμε τους κυβερνητικούς χειρισμούς κι ας τους αξιολογούμε με νηφαλιότητα. Στο κάτω κάτω της γραφής ο λαός ψήφισε να ζει περιμένοντας τα ... ψύχουλα ! Θα έλεγα πως ζήτησε το μη χείρον, να μπει επιτέλους ένα φρένο στις αχαλίνωτες ορέξεις τις ολιγαρχίας. Θα δούμε τι και πόσο η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μιας φαινομενικά ετερόκλητης ιδεολογικά σύμπραξης θα ανταποκριθεί επιτυχώς σ΄ αυτό το αίτημα και συγχρόνως θα επιβραβευτεί από τους πολίτες και ειδικά από εκείνους που θέτουν ως θέσφατο στη ζωή τους την κατ΄ ανάθεση εντολή !"

Χθεσινό σχόλιό μου στην ανάρτηση:

"Μόλις ήθελα να φύγω και πέφτω σ' αυτή την ανάρτησή σου! Ακόμα δεν το πιστεύω... Επιτέλους και ένας φίλος / σύντροφος του ΚΚΕ που τολμάει με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου φίλε Βασίλη. Μακάρι και άλλοι φίλοι (και μέλη του ΚΚΕ) που είναι φίλοι μου και συνάδελφοί μου, να εκφράζονταν έτσι. Να' σαι καλά!"

Απάντηση του Βασίλη στο σχόλιό μου:

"Σ' ευχαριστω Αποστολη. Η νηφαλιοτητα και η αντικειμενικοτητα ειναι το προνομιο η ακομα και η αρετη που απολαμβανουμε ολοι εμεις που δεν υπακουμε εξαναγκαστικα σε κομματικη γραμμη. Ειμαι ενας ανθρωπος ασφαλως με σαφες ιδεολογικο και πολιτικο στιγμα πλην ομως δεν ειμαι ενταγμενος σε κομμα αιτια που θα με εμποδιζε εκτιμω να δω τα πραγματα με λιγοτερη επαρση και περισσοτερη κατανοηση. Να εισαι κι εσυ καλα φιλε μου. Καλο βραδυ."

Νομίζω η συζήτηση μέσα κι έξω από το ΚΚΕ μόλις άρχισε... Ίδωμεν...

AMOR 30/1/2015, 10:40 πρωί)

--------------------
[Πηγή]

Έξαλλοι οι «αριστεροί» με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ - Του Pitsirikos

Αξίζει να παρατηρήσει κάποιος πως αυτοί που έχουν πάθει μεγάλη ζημιά μετά από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές δεν είναι οι δεξιοί. Αυτοί που έχουν πάθει συντριβή εξαιτίας της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι αριστεροί που είχαν βιαστεί να ξεπουληθούν.

Είναι τραγικό, αλλά και αστείο, να βλέπεις αριστερούς που είχαν τρέξει να πιάσουν θέση στο ΠΑΣΟΚ -ακόμα και στη Νέα Δημοκρατία- να μην μπορούν τώρα να πιστέψουν πως έγινε κυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα.

Δεν περίμεναν ποτέ ένα αριστερό κόμμα να γίνει κυβέρνηση. Και έγινε αυτό που φοβόντουσαν.

Βέβαια, για να δικαιολογήσουν το δικό τους ξεπούλημα, λένε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερό κόμμα.

Αριστερό κόμμα είναι η ΔΗΜΑΡ του μπαρμπα Φώτη, η οποία εξαφανίστηκε γιατί οι «αριστεροί» της ΔΗΜΑΡ έτρεξαν να πιάσουν θέση στο Ποτάμι, το οποίο υπόσχεται μια κάποια μάσα.

Αριστερό κόμμα είναι το ΚΚΕ, το οποίο λέει διαρκώς πως δεν είναι ώριμες οι συνθήκες αλλά το ίδιο έχει ωριμάσει τόσο πολύ που σάπισε και κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί δεν βάζει λουκέτο, και να ανοίξει ξανά, όταν ο «λαός» θα είναι κι αυτός ώριμος για επανάσταση.

Είχαν κουραστεί αυτοί οι «αριστεροί» να περιμένουν, οπότε έτρεχαν να γεμίζουν τα ποτήρια των Βενιζέλων και να κάνουν υποκύψεις στους Σαμαράδες, για να τους βάλουν σε καμιά ΝΕΡΙΤ, και να συνεχίσουν να είναι «αριστεροί».

Αριστεροί με αφεντικά τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα και τον Αλαφούζο.

Πάντα κοντά σε κάθε εξουσία. Στον Σημίτη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά. Κανονικοί τζουτζέδες.

Έβρισκαν υπέροχους τύπους κάτι φασίστες σαν τον Άδωνι και τον Βορίδη -τους έκαναν και παρέα- αλλά τους ενοχλούσαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Και τώρα προσπαθούν να βρουν τρόπο, για να μην φανεί η ξεφτίλα τους.

«Αυτός ο Τσίπρας πολύ αμόρφωτος, βρε παιδί μου».

Ναι, να του βάλετε και διαγώνισμα. Να δούμε αν ξέρει τόσα για τον Μαρξ, όσα εσείς που γίνατε σφουγκοκωλάριοι της εκάστοτε εξουσίας.

«Εμείς άλλη Αριστερά ξέραμε. Εμείς ξέραμε την Αριστερά του Ηλιού, του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη».

Δηλαδή, ξέρατε την Αριστερά της ήττας. Την Αριστερά που έτρωγε φάπες και έπαιζε φυσαρμόνικα.

Φυσικά, για τους ξεπουλημένους αριστερούς, οι μόνοι αυθεντικοί αριστεροί έχουν πεθάνει. Νεκροί όλοι οι καλοί αριστεροί.

Βέβαια, αν ζούσε ο Παπαγιαννάκης και ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα του την έπεφταν πιο πολύ από όσο την πέφτουν στον Καμμένο.

Για αυτούς τους «αριστερούς», δεν υπάρχουν αριστεροί στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μόνοι αριστεροί σήμερα είναι οι ίδιοι.

Και δεν αναπολούν την Αριστερά του Ηλιού και του Κύρκου.

Τα νιάτα τους αναπολούν. Τότε που δεν είχαν ξεπουληθεί ακόμα.

Δεν είχαν ξεπουληθεί γιατί δεν είχε βρεθεί κάποιος να τους αγοράσει.

Ήταν θέμα χρόνου.

(Προσέξτε το μίσος αυτών των «αριστερών» για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν λυσσάξει από την πρώτη στιγμή που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουν η Ελλάδα να βουλιάξει, για να δικαιωθεί η προδοσία τους. Ξέρουν πως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει, θα πρέπει οι ίδιοι να αποδεχτούν πως έζησαν σαν σκουλήκια. Αποδεχτείτε το από τώρα. Μη χάνετε χρόνο.)


Του Pitsirikos

-------------------
[Πηγή]

Έκτακτο δελτίο ακραίων κοινωνικών φαινομένων - Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία.

1. Σύμφωνα με έναν διαδεδομένο, κυνικό αφορισμό, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να μη γίνουν ποτέ τα όνειρά μας πραγματικότητα: η περίπτωση να… γίνουν! Εύχομαι να τους διαψεύσουμε- όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς το «εμείς».

2. Οι τελευταίες μέρες του 2014 και οι πρώτες του 2015 είδαν την Ελλάδα να φιγουράρει ως πρώτο θέμα, στις περισσότερες ισχυρής επιρροής εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής. Σε μια μικρή χώρα με τεράστια συμβολική σημασία για τον πολιτισμό της Δύσης, μια χώρα που επελέγη ως το πειραματόζωο της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας μετά την κρίση του 2008, εμφανίζεται ισχυρό το ενδεχόμενο ανάδειξης κυβέρνησης από δυνάμεις που κινούνται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, η Ελλάδα θα συμπυκνώσει τις ελπίδες πάρα πολλών και τους εφιάλτες άλλων, ενσαρκώνοντας τη δυσοίωνη προειδοποίηση των FinancialTimes: οι λαοί, που δεν αντέχουν πια και δεν υπακούουν άλλο στις φωνές της «λογικής», δηλαδή του φόβου και της εθελοδουλείας, είναι ο αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. και ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού πλέγματος.

3. Η ανατροπή της τελευταίας Μνημονιακής κυβέρνησης δεν υπήρξε αποτέλεσμα ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, αλλά κοινοβουλευτικής ήττας των Σαμαροβενιζέλων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με μια «κρίση των από πάνω», διχασμού της ελληνικής ολιγαρχίας και των ξένων κέντρων μεταξύ παραδοσιακών αστικών δυνάμεων και ΣΥΡΙΖΑ, όπως υποστηρίζουν ή υπονοούν κάποιοι.

Ο λαϊκός παράγοντας ήταν παρών στην τελευταία, κρίσιμη φάση της πολιτικής κρίσης, είτε ρητά (σχετική ανάκαμψη των μαζικών αγώνων από το τέλος του καλοκαιριού με αντανάκλαση και στην ήττα του κυβερνητικού μπλοκ ακόμη και στο γήπεδό της, εκείνο της τρομολαγνείας, στην υπόθεση Ρωμανού), είτε υπόρρητα, με τη διόγκωση της λαϊκής κατακραυγής κατά των κυβερνώντων μετά τις ευρωεκλογές. Αυτός ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση να πάρει πρόσθετα μέτρα παρά μόνο επί ποινή σταδιακής διάλυσης και της Νέας Δημοκρατίας κατά το πρότυπο του ΠΑΣΟΚ.

Σ’αυτό το φόντο, η επιβολή του Σταύρου Δήμα με την εξάντληση όλων των μέσων εξαγοράς, εκβιασμού και αποστασίας βουλευτών, ακόμη κι αν ήταν (και ενδεχομένως ήταν) δυνατή, δεν φάνταζε σκόπιμη από την πλευρά του συστήματος. Θα κέρδιζε απλώς λίγο χρόνο, με αντίτιμο την εξαγρίωση μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων και την εξώθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε πιο «ακραίες» θέσεις, ακόμη και παρά τη θέληση του ηγετικού του πυρήνα. Η στωική αντίδραση των ισχυρότερων αστικών μερίδων (τράπεζες, εφοπλιστές, συγκροτήματα της ενημέρωσης)- που πάντως εξακολουθούν να υποστηρίζουν αναφανδόν τα Μνημονιακά κόμματα- δείχνει ότι θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ δυνητικά χειραγωγήσιμο, αλλά όχι ακόμη ελεγχόμενο.

4.Από την πλευρά της η τρόικα, ενώ θα ήθελε να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του Σαμαρά, δεν είχε κανένα λόγο να προσφέρει υποχωρήσεις σε μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Πρώτα απ’ όλα, γιατί κάτι τέτοιο θα την υποχρέωνε να προβεί σε πολλαπλάσιες υποχωρήσεις απέναντι σε μια άλλη, πιο απείθαρχη κυβέρνηση, με νωπή λαϊκή εντολή, η οποία ήταν ούτως ή άλλως πιθανό να πάρει τη θέση της σημερινής. Έπειτα γιατί ειδικά η Γερμανία δεν ήθελε και δεν θέλει να δει το πουλόβερ της λιτότητας να αρχίσει να ξηλώνεται από την Ελλάδα. Φυσικά, ένα ορισμένο κούρεμα του χρέους και μια χαλάρωση της λιτότητας είναι πράγματα απολύτως διαχειρίσιμα για τη Γερμανία, με βάση τα μικρά μεγέθη της Ελλάδας. Ωστόσο μια τέτοια εξέλιξη είναι βέβαιο ότι θα ανοίξει την όρεξη πολύ μεγαλύτερων χωρών, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, κάτι που δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται οι γερμανικές ελίτ, όταν μάλιστα αντιμετωπίζουν την κλιμακούμενη πίεση των εθνικιστών- αντιευρωπαϊστών στο εσωτερικό τους. (Οι πρόσφατες διαδηλώσεις εναντίον των μεταναστών στη Γερμανία δείχνουν ότι το μέχρι τώρα ελεγχόμενο AfD θα μπορούσε, προοπτικά, να εξελιχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο επικίνδυνο, όπως το UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία).

Τούτων δοθέντων, η Γερμανία άφησε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να σηκώσουν το Σταυρό του Μαρτυρίου, ελπίζοντας ότι είτε θα επιβάλουν στο ΣΥΡΙΖΑ άνευ όρων συνθηκολόγηση μετά από ενδεχόμενη εκλογική του νίκη, είτε ότι «θα γδάρουν ζωντανή» την κυβέρνησή του, οδηγώντας την σε γρήγορη κατάρρευση, για να παραδειγματίσουν όλους όσοι ρέπουν προς την απειθαρχία, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Πιστεύουν ειλικρινά ότι κάτι τέτοιο θα τους είναι πάρα πολύ εύκολο και από μια άποψη δικαιολογούνται, έχοντας δει στην πράξη με πόσο ψοφοδεή τρόπο συμπεριφέρθηκαν τελικά, έναντι του Βερολίνου, οι πολιτικοί της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, τύπου Παπανδρέου, Βενιζέλου, Θαπατέρο, Ολάντ και πάει λέγοντας.

Το ότι το πιστεύουν, δεν σημαίνει όμως ότι θα το πετύχουν κιόλας. Ας δώσουμε για μια φορά δίκιο στον κ. Πάγκαλο, που είπε κάποτε ότι η Γερμανία είναι «γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού». Έχοντας μπει με μεγάλη καθυστέρηση από την εποχή των μεσαιωνικών Αυτοκρατοριών σε εκείνη του νεωτερικού, δημοκρατικού έθνους- κράτους, η Γερμανία είχε πάντα σχετικά υπανάπτυκτη πολιτική κουλτούρα και σχεδόν θρησκευτική πίστη στην ωμή δύναμη- είτε στη δύναμη των πάντσερ, κατά το παρελθόν, είτε στην οικονομική της δύναμη, σήμερα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, προκαλούσε τη μοίρα της, μόνο που μέχρι να τη συναντήσει έπαιρνε στο λαιμό της και τους λαούς ολόκληρης της ηπείρου.

5. Οι κρίσιμες εκλογές- εξπρές που έχουμε μπροστά μας σφραγίζονται ήδη από μια οξεία πολιτική πόλωση με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Η αστική τάξη, η μερίδα της μικροαστικής τάξης που δεν υπέστη μεγάλες συνέπειες από την κρίση και τα εκφυλισμένα- λούμπεν στοιχεία της ξενοφοβίας και του παραδοσιακού αντικομμουνισμού πολώνονται έντονα προς τη Νέα Δημοκρατία, ενώ οι κεντροαριστερές εφεδρείες κατακερματίζονται και συρρικνώνονται- αν και μπορεί να παίξουν σοβαρό ρόλο σε σενάρια εκβιασμού και εξημέρωσης της Αριστεράς. Από την άλλη, τα εργατικά και ευρύτερα λαϊκά στρώματα πολώνονται έντονα προς τα αριστερά και κυρίως προς το ΣΥΡΙΖΑ, συχνά χωρίς μεγάλες προσδοκίες, με δικαιολογημένες αμφιβολίες και έντονες ταλαντεύσεις.

Η αναμέτρηση θα είναι πολύ σκληρή και, παρά το μέχρι στιγμής δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, η έκβασή της δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Δεν αποκλείεται να δούμε, ακόμη και πριν τις εκλογές, ακραία φαινόμενα, όπως ο τραπεζικός πανικός (bankrun), ή πάλι η επιστράτευση κάποιας μορφής «στρατηγικής της έντασης», όσο κι αν παρόμοια μέσα είναι δίκοπο μαχαίρι για όποιον τα μετέρχεται. Υπάρχουν ρεαλιστικές δυνατότητες να πετύχει η Αριστερά μια μεγάλη εκλογική νίκη, ίσως πολύ μεγαλύτερη από ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι. Δεν θα πετύχει κάτι τέτοιο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αν παγιδευτεί στη λογική της «μετατόπισης προς το κέντρο», προς άγραν «μετριοπαθών» ψηφοφόρων. Αν μη τι άλλο, η διάλυση του «Κέντρου» θα έπρεπε να έχει κάνει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο επιφυλακτική απέναντι σε συμβουλάτορες- πολιτικά ναυάγια, που αναζητούν ναυαγοσώστες και φαντάζονται ότι μπορούν να τους υπαγορεύσουν και τους όρους τους! Αντίθετα, η Αριστερά μπορεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα λαϊκής υποστήριξης μόνο με μια αποφασιστική, επιθετική γραμμή απέναντι στους αποδυναμωμένους και ανυπόληπτους πολιτικούς της αντιπάλους, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στα ταλαντευόμενα στρώματα, που πείθονται λιγότερο από χειρονομίες μετριοπάθειας και περισσότερο από την αίσθηση της δύναμης.

6. Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία. Ενδεχόμενη επικράτηση του αστικού μπλοκ σ’αυτές τις εκλογές δεν θα «απελευθερώσει» τις λαϊκές μάζες από τις «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», για να τις ρίξει με ανανεωμένη ορμή στα πεδία των εξωκοινοβουλευτικών αγώνων, όπως ορισμένοι φαντασιώνονται. Θα θωρακίσει πολιτικά τις αντιδραστικότατες αλλαγές που έχουν επέλθει, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο, ανοίγοντας το δρόμο για άλλες, ακόμη πιο επώδυνες. Θα προκαλέσει μεγάλο πλήγμα στο ηθικό του λαού και στο αξιόμαχο της Αριστεράς όλων των κομμάτων, ρευμάτων και τάσεων- εν ολίγοις, μια ήττα από την οποία θα κάνουμε καιρό να συνέλθουμε. Όλοι.

Η πρόκληση της αριστερής κυβέρνησης (καλύτερα, κυβέρνησης λαϊκής συμμαχίας με κορμό την Αριστερά) έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη, στην Ελλάδα, από την ίδια την πραγματικότητα της ταξικής πάλης- όπως μπήκε, νωρίτερα, στην ημερήσια διάταξη των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής. Δεν ξεμπερδεύεις με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες του υπερώριμου καπιταλισμού και του εδραιωμένου κοινοβουλευτισμού στον 21ο αιώνα με τη μηχανιστική αντιγραφή της ιστορικής πείρας επαναστατικών κινημάτων του 19ου ή των αρχών του 20ου αιώνα και το μηρυκασμό τσιτάτων από τη θεωρητική σκέψη που βασίστηκε σ’αυτά τα κινήματα. Ο νέος καπιταλισμός και η νέα εργατική τάξη που αναπτύσσεται μαζί του επιβάλλουν μια κομμουνιστική στρατηγική μακράς διαρκείας, στην οποία η κοινοβουλευτική νίκη μπορεί να αποτελέσει έναν πρώτο, αλλά κρίσιμο γύρο. Μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς πραγματικά επαναστατική κατάσταση θα πρέπει – αν δεν προδώσει τον εαυτό της και τον κόσμο που την ανέδειξε-να δρα ως διαρκής αντιπολίτευση στο αστικό σύστημα εξουσίας, που θα έχει χάσει έναν κρίσιμο μοχλό, αλλά όχι το «βαθύ κράτος». Θα πρέπει να μάθει «να κυβερνά υπακούοντας» στον οργανωμένο λαό, βοηθώντας ταυτόχρονα στην ισχυροποίησή του.

7. Στοιχειώδης ρεαλισμός επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αναδειχθεί από τις προσεχείς εκλογές μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση που θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Πρώτα απ’ όλα, γιατί οι ταξικοί συσχετισμοί και οι λαϊκές διαθέσεις δεν έχουν ωριμάσει για τέτοιας ποιότητας ανατροπές. Αλλά και γιατί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται την εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων- άλλωστε, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε σε ένα σημαντικό τμήμα μελών και στελεχών του.

Ασφαλώς δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που έχει ήδη πάρει, ή τείνει να πάρει τη θέση του σοσιαλφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε ως ρευστό, πολυσυλλεκτικό κόμμα λαϊκής υποστήριξης, αλλά χωρίς οργανικούς δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα. Στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, που θα κληθεί να δώσει και να κερδίσει τις μεγάλες συγκρούσεις που βρίσκονται μπροστά μας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μικρότερες δυνάμεις από το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Κινείται με βάση το «άμεσο όφελος» (συχνά μόνο το εφήμερο, επικοινωνιακό όφελος), χωρίς συνεκτική στρατηγική και ηγετική ομάδα με στοιχειώδη σύμπνοια. Ο καιροσκοπισμός και ο τακτικισμός του αφήνουν ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα, για το καλύτερο ή το χειρότερο, σε κάθε κομβική επιλογή. Προοιωνίζονται μια επόμενη κοινοβουλευτική ομάδα πολύ αμφίβολης συνοχής, όταν έρθουν τα δύσκολα. Οι μετατοπίσεις προς τα δεξιά της τελευταίας διετίας, ιδίως μετά τις ευρωεκλογές, ενισχύουν τη δικαιολογημένη καχυποψία ακόμη και όσων διαθέτουν μεγάλα αποθέματα καλής πίστης ή ευπιστίας.

Όλα αυτά συνηγορούν υπέρ της ανάγκης να κρατήσουν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στάση οργανωτικής ανεξαρτησίας και πολιτικής δυσπιστίας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ισχυρή παρουσία αυτών των δυνάμεων στις επερχόμενες εκλογές θα ασκεί πίεση και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική της ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων, ενώ ενδεχόμενη αφομοίωσή τους από αυτόν, ή εκλογικής περιθωριοποίησής τους θα τον κάνει ακόμη περισσότερο ευάλωτο στην αστική και ιμπεριαλιστική πίεση.

8. Οι προγραμματικές δεσμεύσεις και οι εκλογικές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ προδιαθέτουν όχι για μια πολιτική «τύπου Τσάβες», ανοιχτή σε αντικαπιταλιστικές ρήξεις, αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, σε μια πορεία «τύπου Λούλα», με περιορισμένη αναδιανομή πλούτου, υπέρ των πιο χτυπημένων από την κρίση κοινωνικών στρωμάτων. Ωστόσο, η υλοποίηση ακόμη και του μινιμαρισμένου προγράμματος που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ και στο Διαρκές Συνέδριο του κόμματός του δεν χωράει στα ασφυκτικά πλαίσια της γερμανικής Ευρώπης και θα οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα ή και παρά τη βούληση της ηγεσίας του, σε ρήξη με τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.

Το πιθανότερο είναι ότι ο πρώτος γύρος της σύγκρουσης θα κριθεί πολύ γρήγορα- είτε με μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχων, που θα προεξοφλεί τη γρήγορη αποδόμησή της, είτε με το πέρασμα σε μια νέα, αβέβαιη, πάντως ελπιδοφόρα περίοδο κλιμακούμενων ρήξεων και ανατροπών, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η εκτίμηση αυτή δεν βασίζεται στα γελοία, τρομοκρατικά επιχειρήματα των συστημικών δυνάμεων περί των ομόλογων που λήγουν τέλη Μαρτίου και υποτίθεται ότι θα βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο του Αλέξη Τσίπρα. Εκπρόσωποι μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων αναγνωρίζουν, σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες, ότι είναι αδύνατο να εκβιασθεί μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή,βάσει του χρονοδιαγράμματος της προηγούμενης κυβέρνησης, που μόλις θα έχει μαυριστεί στις κάλπες. Κάτι τέτοιο θα ξεσήκωνε πανευρωπαϊκές διαμαρτυρίες, όχι μόνο από τις αριστερές, αλλά ακόμη και από συστημικές, εθνικιστικές δυνάμεις, εμφανίζοντας την Ε.Ε. ως σύγχρονη Ιερή Συμμαχία, φυλακή των λαών. Επομένως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι επί του προκειμένου θα δοθεί μία εντελώς προσωρινή λύση, χωρίς να εκτονώνει στο ελάχιστο το ευρύτερο πρόβλημα.

Σε αντίθεση με τη δημοσιολογία του συρμού, πιστεύουμε ότι ο χρόνος θα κυλάει υπέρ της νέας ελληνικής κυβέρνησης και σε βάρος της Μέρκελ. Η σταθεροποίηση μιας κυβέρνησης, η οποία θα διευρύνει αμέσως τα κοινωνικά της ερείσματα, απλά και μόνο με το σταμάτημα της λιτότητας και των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», μαζί με το προσωρινό μορατόριουμ στην αποπληρωμή του χρέους ή μέρους του ενόψει διαπραγματεύσεων αποτελεί εφιάλτη για τη γερμανική ολιγαρχία. Πολύ περισσότερο που η Ισπανία, με την ισχυρή Αριστερά, έχει μπροστά της δύο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις- τοπικές την άνοιξη και βουλευτικές το φθινόπωρο- ενώ και οι βρετανικές εκλογές, στις αρχές Μαίου, αντιπροσωπεύουν έναν άλλο, πολύ διαφορετικό βέβαια, παράγοντα πίεσης προς το Βερολίνο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι η πέριξ της Μέρκελ γερμανική ηγεσία η οποία θα επιταχύνει, πιστεύουμε, τη σύγκρουση για να ξεκαθαρίσει μια ώρα νωρίτερα το τοπίο. Μια σύγκρουση την οποία η Αριστερά και το εργατικό κίνημα της Ελλάδας δεν μπορούν να αποφύγουν, μπορούν όμως να κερδίσουν ή τουλάχιστον να αντέξουν, αφήνοντας ανοιχτή την προοπτική της νίκης στον επόμενο γύρο, στο βαθμό που θα γίνουν καταλύτες για ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ευρώπη.

9. Σ’αυτό το φόντο, εάν η Αριστερά πετύχει μια μεγάλη εκλογική νίκη στις 25 Ιανουαρίου (επαναλαμβάνουμε, ένα πολύ μεγάλο «εάν») οφείλει από την πρώτη κιόλας στιγμή να εξαγγείλει και στη συνέχεια να δρομολογήσει ταχύτατα μια πρώτη δέσμη αποφασιστικών μέτρων που θα εκμεταλλευθούν και θα διευρύνουν τη δυναμική της λαϊκής, δημοκρατικής νίκης. Να χρησιμοποιήσει δηλαδή με τόλμη το μοχλό της κυβέρνησης για να αποδιοργανώσει περαιτέρω το συγχυσμένο αστικό στρατόπεδο, να ανορθώσει το ηθικό των λαϊκών δυνάμεων και να συμβάλει στη συγκρότηση ενός λαϊκού μπλοκ, κερδίζοντας το θεμελιώδες σε παρόμοιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης: πολιτικό χρόνο για προετοιμασία ενόψει των κρίσιμων μαχών του επόμενου διαστήματος. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται ένα επεξεργασμένο «πρόγραμμα 100 ημερών», βασικές παράμετροι του οποίου μπορεί να είναι:

-Η άμεση ανακούφιση των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων και η αποφασιστική ενίσχυση των εργατικών δικαιωμάτων (συλλογικές συμβάσεις, φραγμός στις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις) που θα ανατρέψουν προς όφελος της εργασίας τους ταξικούς συσχετισμούς δύναμης.

-Η απαλλαγή από το Μνημόνιο και η «έξωση» της τρόικα από την Ελλάδα.

-Η αναστολή εξυπηρέτησης ενός χρέους που όλοι οι σοβαροί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να αποπληρωθεί, ενόψει διαπραγματεύσεων για τη ρύθμισή του.

-Η ανάληψη ελέγχου από το κράτος των μεγάλων τραπεζών (στις οποίες το κράτος είναι ήδη βασικός μέτοχος) και ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του κ. Στουρνάρα από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας.

-Η δραστική, δημοκρατική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, η Σεισάχθεια για εκείνους που τη δικαιούνται και η προστασία της πρώτης κατοικίας.

-Η ταχύρρυθμη αλλαγή του τοπίου στα ΜΜΕ στο έδαφος της δημοκρατικής νομιμότητας και της εκκαθάρισης των σκανδαλωδών συμβάσεων.

-Η αναστύλωση της δημόσιας εκπαίδευσης και της λαϊκής Υγείας, δύο τομέων που αγγίζουν κάθε λαϊκή οικογένεια και έχουν καταβαθρωθεί από τις Μνημονιακές πολιτικές.

-Η υιοθέτηση μιας πολυδιάστατης πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας και η αναζήτηση εναλλακτικών στηριγμάτων στη διεθνή σκηνή στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, πράγμα που δεν αποκλείει, το αντίθετο, την αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

10. Είναι πολύ πιθανό ότι, ακόμη κι αν μας εκπλήξει θετικά- και ιδίως αν το κάνει!- η «υπαρκτή Αριστερά» του σήμερα, επιστρατεύοντας όλα τα αποθέματα αποφασιστικότητας και ευελιξίας, η στιγμή της ρήξης με το ευρωσύστημα θα έρθει προτού ακόμη να έχουν δημιουργηθεί ισχυρά στηρίγματα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ενόψει αυτού του ενδεχόμενου, επείγει η πολιτική και ψυχολογική προετοιμασία της λαϊκής πλειοψηφίας, η οποία πρέπει να κληθεί να αναλάβει η ίδια την ιστορική ευθύνη για την περαιτέρω πορεία της χώρας- με δημοψήφισμα και στους δρόμους. Σ’αυτόν τον κρίσιμο κάβο, μια μαχόμενη Αριστερά θα έχει μαζί της, εκτός από το πρόταγμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, το πατριωτικό και δημοκρατικό αίσθημα του λαού, απέναντι στην πέμπτη φάλαγγα των βιαστών της λαϊκής κυριαρχίας. Κι όπως έλεγε ο υπεράνω πάσης υποψίας για αριστερισμό Τζον Κένεντι: «Όποιοι κάνουν τη μεταρρύθμιση αδύνατη, καθιστούν την επανάσταση αναπόδραστη»!

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

------------------

[Πηγή]

Πεινάς; Ιδεολογική καθαρότητα Του Νίκου Αραπάκη

Πείνασαν. Πιάνουν την κατσαρόλα για να μαγειρέψουν. Ανοίγουν το ψυγείο, άδειο. Ανοίγουν τα ντουλάπια, άδεια. Η γυναίκα πέφτει στα μαύρα πανιά. Ο άνδρας, ως ο αισιόδοξος της παρέας, δίνει τη λύση: θα μαγειρέψουμε ιδεολογική καθαρότητα. Τρώγεται, τον ρωτά. Όχι μόνο τρώγεται, της απαντά, αλλά είναι και πολύ χορταστική.

Γεμίζουν την κατσαρόλα με νερό, ρίχνουν λάδι, μπόλικα μπαχάρια και περιμένουν να γίνει το φαγητό. Όντως, σε λιγότερο από μια ώρα ήταν έτοιμο. Βραστερή η ιδεολογική καθαρότητα. Πιο βραστερή κι από τις πιο βραστερές φακές.

Στρώνουν τραπέζι. Γεμίζουν τα ποτήρια με νερό, χαρτοπετσέτες, κουταλοπήρουνα. Αρχίζουν να τρώνε. Το πρώτο πιάτο δεν τους έκανε τίποτα. Τρώνε και δεύτερο. Τα ίδια. Ή έφαγαν ή δεν έφαγαν ένα και το αυτό. Η γυναίκα διαμαρτύρεται ότι δεν χόρτασε. Αν και ξέρει ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, ζητάει κι άλλο πιάτο. Της λέει ότι δεν κάνει να φάει άλλο. Η γυναίκα δυσανασχετεί. Της εξηγεί ότι όποιος φάει πολύ ιδεολογική καθαρότητα μπορεί να γίνει ΚΚΕ. Τρομάζει και υπαναχωρεί. Αλλά η πείνα, πείνα.

Προσπαθώντας να την ξεγελάσει τρίβει την κοιλιά του, δήθεν ότι χόρτασε. Αλλά πώς να ξεγελάσεις τον πεινασμένο; Του επιτίθεται μεμιάς: "Η ιδεολογική καθαρότητα δεν τρώγεται. Όσα παραμύθια κι αν πουλήσετε, την κοιλιά δεν μπορείτε να την ξεγελάσετε". Αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο και προσπαθεί να τη ρίξει στο φιλότιμο: "Ναι, αλλά έτσι θα ταΐσουμε τις γενιές που έρχονται. Θα πεινάσουμε εμείς, αλλά θα χορτάσουν αυτοί". Την εκνευρίζει ακόμη περισσότερο: "Χέστηκα για τις γενιές που έρχονται. Πεινάω και θέλω να φάω. Τώρα". Της εξηγεί ότι ο φίλος του ο Βασίλης, παλιός σύντροφος και μεγάλος αγωνιστής, χρόνια τρώει μόνο ιδεολογική καθαρότητα. Κι είναι μια χαρά. Την βγάζει από τα ρούχα της και του λέει ότι είναι ηλίθιος. Ο Βασίλης δεν έχει αφήσει πιτσαρία για πιτσαρία και σουβλατζίδικο για σουβλατζίδικο. Γι' αυτό και είναι 200 κιλά. Η ιδεολογική καθαρότητα χορταίνει μόνο τους χορτασμένους.

Τα βρίσκει σκούρα και, για να ξεφύγει, την εγκαλεί για ρατσισμό απέναντι στους εύσωμους. Τον φασκελώνει κι αρχίζει να τρώει τα νύχια της. Εκνευρίζεται κι αυτός: "Δηλαδή, είσαι υπέρ της επίσκεψης Τσίπρα στα μοναστήρια;". "Είμαι με όποιον μπορεί να μου προσφέρει δουλειά κι ένα πιάτο φαΐ. Χέστηκα για το αν αυτός επισκέπτεται μοναστήρια ή όχι". "Κι η υποκρισία δεν σε ενοχλεί;". "Όχι, ρε, δεν με ενοχλεί. Ή, αν προτιμάς, με ενοχλεί λιγότερο από την πείνα μου".

Ο άνδρας κάτι μουρμουρίζει για ρεφορμισμό. Τον φασκελώνει ξανά: "Ρε κόπανε, όταν οι άλλοι σε πολεμάνε με χημικά κι εσύ τους πετάς πέτρες, δεν καταλαβαίνεις ότι θα σε φάνε λάχανο"; "Ποιοι πετάνε χημικά;". "Ποιοι; Όλοι τους. Αυτοί που μας έχουν βάλει κάτω και μας πατάνε. Δες τους ευαίσθητους κεντροαριστερούς. Μόλις είδαν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουν την κουτάλα μέσα σε μια ώρα βάφτισαν τους φασίστες φιλελεύθερους. Κι όχι μόνο τους βάφτισαν, όχι μόνο συνεργάστηκαν μαζί τους, αλλά τους εκθειάζουν κιόλας. Κι εσύ μου τσαμπουνάς αρλούμπες για ιδεολογικές καθαρότητες. Τον εχθρό σου πρέπει να τον πολεμήσεις με τα όπλα του". "Εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Εμείς θα διεκδικήσουμε την εξουσία με τους δικούς μας όρους". "Και ποιοι είναι οι δικοί σας όροι;". "Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Η κοινωνία, αργά αλλά σταθερά, αποκτά ταξική συνείδηση". "Ποια ριζοσπαστικοποίηση και ποια ταξική συνείδηση, ρε κακομοίρη. Έχεις δει τι κυκλοφορεί εκεί έξω; Αν νομίζετε ότι θα χώσετε ταξική συνείδηση στο κεφάλι του ψηφοφόρου του Μπέου είσαστε αξιοθρήνητοι. Θέλεις να σου πω πού ποντάρετε; Στην εξαθλίωση. Παρακαλάτε να εξαθλιωθεί ακόμη περισσότερο η κοινωνία για να πάρετε την εξουσία με τους δικούς σας όρους". "Κι είναι κακό αυτό;". "Ναι, ρε, είναι. Γιατί αν ήσασταν πραγματικοί ιδεολόγοι θα προσπαθούσατε να σώσετε όσο το δυνατόν περισσότερους, κι όχι να παρακαλάτε να ψοφήσουν οι μισοί, για να γίνουν ψηφοφόροι σας οι εναπομείναντες ζωντανοί".

"Μας αδικείς", παραπονιέται. "Όχι, δεν σας αδικώ. Ξέρεις πότε θα σας αδικήσω; Αν και αύριο δεν έχω τίποτα να βάλω στην κατσαρόλα. Τότε όχι μόνο θα σας αδικήσω, αλλά θα σας πάρω και στο κυνήγι με τον πλάστη. Τ' ακούς; με τον πλάστη...".

----------------------------
Πηγή:tvxs

Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά; Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Και τώρα, τι; Αλλά η Αριστερά δεν είναι ακόμα πρώτη δύναμη. Οταν γίνει, θα τεθεί το ερώτημα. Όμως: Ποια Αριστερά; Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, Αριστερά είναι μόνο το ΚΚΕ. Για κάθε σοβαρό πολίτη, αντίθετα, Αριστερά είναι, παρά τις διαφορές τους, διαφορές κουλτούρας, τακτικής, στρατηγικής, ακόμα και διαφορές κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων, όλες οι οργανώσεις οι οποίες θέτουν ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Δηλαδή, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς». (Αλήθεια, αν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπερβούν τις καταγωγικές αγκυλώσεις τους, αυτοδιαλυθούν και ενωθούν, με πιθανότητα τότε να μπουν στη Βουλή και να πάνε και στην Ευρωβουλή, αν λοιπόν μπουν κ.λπ., τότε τι θα γίνει το «έξω».)

Αριστερά, πρώτη δύναμη. Αλλά αν η ηγεσία του ΚΚΕ επιμείνει να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο εχθρό και αν η «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά επιμείνει στην άρνησή της, τότε το ερώτημα αφορά μόνο το πολύ πιθανό πρώτη δύναμη να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και τότε: Κυβέρνηση «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι: Κεφάλαιο, τράπεζες, Ε.Ε., ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, νεοναζί. Μαζί μ’ αυτούς και το ΚΚΕ;

Θα αντέξει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Προετοιμάζεται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσει δεξιούς και αριστερούς εχθρούς; Δηλαδή ετοιμάζεται για κυβέρνηση και για δύναμη εξουσίας; Δεν ξέρω τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει σε βάθος την ιστορική ευθύνη την οποία αναλαμβάνει σε μια τέτοια περίπτωση. Φοβάμαι ότι κατέχεται από μια νεανική αισιοδοξία.

Ομως: Μη βιαζόμαστε! Το νέο καθεστώς της νέας, ολοκληρωτικής υποτέλειας στηρίζεται ακόμα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και προπαντός: Εχει και θα αξιοποιήσει εφεδρείες ώστε και με δεύτερο κόμμα τη Ν.Δ. (ή άλλο δεξιό σχήμα) να σχηματίσει μια πολυκέφαλη Λερναία Υδρα. Αυτό έγινε πρόσφατα, παλαιότερα και προπαντός στην περίοδο του Εμφυλίου.

Ας περιοριστούμε λοιπόν στο μισό αρχικό ερώτημα. (Ας θυμηθούμε το «Τι να κάνουμε» του Λένιν.)

Αρχίζουμε από ένα δεδομένο. Οτι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση. Οτι η τρόικα, μέσω των εθελόδουλων, εκποιεί τα πάντα. Οτι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα καταλήξει σε μια νέα μορφή γενοκτονίας, βιολογική και πολιτισμική. Συνεπώς: Τι να κάνουμε;

Η σημερινή κρίσιμη ιστορική στιγμή απαιτεί τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου σωτηρίας, το οποίο θα διεκδικήσει την εξουσία και θα ανακόψει την πορεία προς το βάραθρο. Το μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτηθεί στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος: στάση πληρωμών, ακύρωση των μνημονίων, προσπάθεια ακύρωσης της δανειακής σύμβασης (στόχος μάλλον ανέφικτος, λόγω των δρακόντειων όρων της σύμβασης), εθνικοποίηση τραπεζών, πολιτική οικονομικής ανασυγκρότησης με κύριο στόχο τον παραγωγικό τομέα κ.λπ.

Αλλά θα πει το ΚΚΕ: Εξωραϊσμός του καπιταλισμού! Και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: Δεν αλλάζουν οι σχέσεις παραγωγής. Λοιπόν: Επανάσταση! Ανατροπή κ.λπ. Σύμφωνοι! Κομμουνιστική απελευθέρωση! Δύο φορές σύμφωνοι! Αλλά υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση στη χώρα μας; Δείτε τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων. Και τι έλεγε ο Λένιν στην εποχή του; Δεν θα ήταν απλώς λάθος. Θα ήταν έγκλημα να ρίξουμε την πρωτοπορία στη μάχη, προτού κερδίσει, αν όχι την υποστήριξη, τουλάχιστον την ευνοϊκή στάση της κοινωνίας. Υπάρχει λοιπόν ευνοϊκή στάση της κοινωνίας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας επανάστασης; Η απάντηση είναι, προφανώς, αρνητική. Το γιατί, δεν είναι του παρόντος!

Εστω όμως: Ποιος θα ήταν η πρωτοπορία και ο καθοδηγητής μιας ενδεχόμενης επανάστασης; Το ΚΚΕ που ευαγγελίζεται την επιστροφή στη μορφή σοσιαλισμού που κατέρρευσε; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Πέρα απ’ αυτό: Ποια δύναμη η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως πρωτοπορία, έχει διαμορφωμένη στρατηγική της πορείας προς τον σοσιαλισμό; Το ΚΚΕ; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ας ηρεμήσουμε. Η πλειοψηφία των αριστερών ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Επειδή το πρόγραμμά του αντιστοιχεί στις ανάγκες της ιστορικής στιγμής. Στην ανάγκη σωτηρίας του ελληνικού λαού. Αρχίζουμε συνεπώς από αυτό το αίτημα.

Ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλάει για σοσιαλισμό! Λάθος: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Αλλο αν θα θελήσει ή αν θα μπορέσει να τον πραγματοποιήσει. Αλλά υποστηρίζουν ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μεταλλαχθεί σε νέο ΠΑΣΟΚ. Ας μην κάνουμε προφητείες… Αλλο το πρόγραμμα του ιστορικού (μακριά τη λήξει) ΠΑΣΟΚ και άλλο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλος ο λαός του ΠΑΣΟΚ (αγρότες μικροαστοί, ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα, που δεν ονειρεύονταν σοσιαλισμό) και άλλος ο λαός της Αριστεράς: οι επιζώντες αγωνιστές της γενιάς μου (Αντίσταση, Εμφύλιος), οι αγωνιστές της ΕΔΑ, οι νέοι (τότε) Λαμπράκηδες, οι αγωνιστές εναντίον της χούντας, οι αγωνιστές των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων. Ολοι αυτοί θα οδηγηθούν ως πρόβατα επί σφαγήν;

Ας μην κάνουμε προφητείες. Ας μη γινόμαστε μάντεις κακών. Στην Ιστορία, πεδίο δυνατοτήτων, τίποτε δεν προβλέπεται με βεβαιότητα και τίποτα δεν αποκλείεται. Το τυχαίο υπάρχει πάντα, εναντίον της ντετερμινιστικής μοιρολατρικής αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας.

Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου σωτηρίας. Ενα ελάχιστο πρόγραμμα μπορεί να αποτελέσει τη βάση του μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία. Τι θα γίνει όμως με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ; Μέσα ή έξω; Εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποια από τις συνιστώσες της Αριστεράς έχει πειστική απάντηση στο ερώτημα «Η Ελλάδα είναι βιώσιμη έξω από την Ε.Ε.;»; Και η διάλυση της Ε.Ε. και η επιστροφή στα έθνη-κράτη είναι ιστορική πρόοδος ή οπισθοδρόμηση; Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, επιστρέφουμε στις «εθνικές» οικονομίες, που θα είναι πηγή νέων αντιθέσεων; Οι απαντήσεις της Αριστεράς είναι απλώς συνθήματα.

Τότε τι κάνουμε; Υποστηρίζω ότι η μόνη στρατηγική διεξόδου από την κρίση είναι η οργάνωση και ο συντονισμός του εργατικού κινήματος και των αριστερών δυνάμεων, πανευρωπαϊκά, με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Στόχος μακρινός μπροστά στη σημερινή οπισθοδρόμηση, αλλά ίσως ο μόνος μαρξιστικά ορθός.

Στο μεταξύ: Ας αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος στην Αριστερά για την Αριστερά, για την Αριστερά και τα κινήματα, για το Μέτωπο, για το πρόβλημα της Ε.Ε., για τον σοσιαλισμό.

Η Αριστερά μας έχει το ταλέντο να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Θα σταθεί σήμερα στο ύψος της ιστορικής στιγμής; Ή θα συνεχίσει τον εμφύλιο, με συνέπεια τον δικό της εκφυλισμό και την καταστροφή της πατρίδας μας;

Χρόνια τώρα ορισμένοι πρόβλεπαν την κρίση και τη διάλυση του ΣΥΝ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο (στην εποχή μας) πείραμα. Αν στηριχτεί κριτικά από τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς και από ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, θα μπορούσε να αντέξει τον ταξικό πόλεμο. Αν αφεθεί μόνος και αν καταρρεύσει, όσοι δεν μπήκαν μαζί του στη μάχη, θα νιώθουν δικαιωμένοι λέγοντας «εμείς τα προβλέψαμε»;

Συνεπώς: Λαϊκό μέτωπο σωτηρίας. Ευρύτερο λαϊκό κίνημα που θα στηρίζει κάθε θετικό μέτρο. Κριτική στήριξη της ενδεχόμενης κυβέρνησης «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Θα ανταποκριθούν στο «προσκλητήριο των καιρών» οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς; Και αντίστοιχα, η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ: Τι κάνει σήμερα ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των φίλων του και την κριτική στήριξη των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς; Θα αγωνιστεί οργανωμένα και αταλάντευτα για να επιτευχθεί σήμερα το ρεαλιστικά εφικτό, δηλαδή το πρώτο βήμα της δύσκολης, επώδυνης και μακράς πορείας προς την κοινωνική απελευθέρωση; Και στη συνέχεια: Δημόσιος διάλογος μεταξύ των τριών συνιστωσών της Αριστεράς, για μια τεκμηριωμένη λύση του προβλήματος ευρώ-Ε.Ε. και για τη διαμόρφωση συγκεκριμένης στρατηγικής της πορείας προς τον σοσιαλισμό.

---------------------------
Πηγή: efsyn

Ευρωεκλογές 2014. Οι βασικές διαιρετικές τομές του εκλογικού σώματος, Του Χριστόφορου Βερναρδάκη

-Αυτό που κανείς εύκολα διαπιστώνει είναι η απολύτως διαφοροποιημένη συμπεριφορά μεταξύ των «εργατικών–μισθωτών» περιοχών και των «υψηλών» (αστικών) περιοχών. Οι μεν πρώτες δίνουν ισχυρά ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ, πολύ ισχυρότερα από το μέσο ποσοστό τους στις αστικές περιοχές, οι δε δεύτερες επιλέγουν με πολύ μεγάλη στατιστική σημαντικότητα την ΝΔ (και δευτερευόντως το ΠΟΤΑΜΙ).

-Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κυρίως μια εκλογική συμμαχία των «μισθωτών-εργατικών» στρωμάτων με τα μεσαία στρώματα. Λόγω της κρίσης φαίνεται ότι έχει αποκτήσει όμως ισχυρά ακροατήρια και στα μεσοαστικά στρώματα. Αντίθετα, είναι πλήρως σχεδόν απομονωμένος στις αστικές περιοχές. Το ΚΚΕ «ακολουθεί» τη χωρική γεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας ουσιαστικά ότι μεταξύ των εκλογικών σωμάτων αναπτύσσεται αμφίδρομη επικοινωνία. Η ΝΔ ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη φορά, δείκτης και αυτός της μεγάλης πολιτικής-ταξικής πόλωσης που διακρίνει τον κομματικό ανταγωνισμό.

- Όπως φαίνεται από τα στοιχεία, καταγράφεται μία μεγάλη απόκλιση στην ψήφο στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας, μεταξύ δημόσιου τομέα και ανέργων από τη μια και σημερινών εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα από την άλλη. Στις δύο πρώτες κατηγορίες είναι εμφανές το μεγάλο προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα (προσοχή: στους σημερινούς μισθωτούς) φαίνεται μια σχετική αντοχή της ΝΔ, αλλά και μια ισχυρή επιρροή της ΧΑ.

*****

Εισαγωγή

Δύο χρόνια μετά τις δύο βουλευτικές αναμετρήσεις του 2012 που διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο στον κομματικό ανταγωνισμό, οι ευρωεκλογές του 2014 αποτέλεσαν το πρώτο «εθνικής τάξεως» εκλογικό γεγονός και απέδειξαν ότι οι βασικές τομές που συντελέστηκαν το 2012 έχουν βαθύνει και σταθεροποιηθεί.

Επιβάλλεται να επισημανθεί προκαταβολικά ότι ο τύπος των ευρωεκλογών δεν είναι ταυτόσημος με των βουλευτικών. Οι ευρωεκλογές είναι εκλογές «β’ τάξεως» όπως ονομάζονται συνήθως στη βιβλιογραφία, εκλογές δηλαδή που έχουν χαμηλότερης ισχύος κεντρικά διακυβεύματα: α) δεν εκλέγουν κυβέρνηση και επομένως δεν κρίνουν ευθέως την εντολή διακυβέρνησης και, β) προσφέρονται περισσότερο για μια «ιδεολογική καταγραφή» σε σχέση με την πολιτική «πραγματική» προτίμηση. Τούτων δοθέντων, τα δεδομένα τους πρέπει να τα δούμε περισσότερο ως «τάση», παρά ως απόλυτα συγκρίσιμα με τις βουλευτικές εκλογές στοιχεία. Ολες οι παρατηρήσεις του κειμένου πρέπει να θεωρηθούν «αρχικές», οι οποίες τις επόμενες ημέρες πρέπει να δουλευτούν βαθύτερα.

Η «εκλογική εκκαθάριση» της διετίας κατέγραψε λοιπόν τα εξής γενικά δεδεομένα: α) την εκλογική νίκη ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, γεγονός ιστορικής σημασίας τόσο για το ελληνικό κομματικό σύστημα όσο και για τα ευρωπαϊκά, και μάλιστα με ποσοστό σχεδόν ισοδύναμο με των βουλευτικών εκλογών, β) τη μεγάλη εκλογική μείωση των κομμάτων της συγκυβέρνησης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ/Ελιά) που υποχώρησαν κατά 11.5%, μετατόπιση ιλιγγιώδης στα εκλογικά χρονικά, γ) την συρρίκνωση του τρίτου εταίρου της συγκυβέρνησης του 2012, της ΔΗΜΑΡ, γεγονός πάντως που είχε προεξοφληθεί τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, δ) την επικύρωση της εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής, που πλέον αποτελεί βασική συνιστώσα του κομματικού συστήματος και, ε) την χαμηλότερη των προσδοκιών τους καταγραφή σχημάτων όπως οι ΑΝΕΛ, το ΚΚΕ και το νεοσύστατο «κεντροαριστερό» ΠΟΤΑΜΙ.

1. Η συμμετοχή στις εκλογές/αντιπολιτικές στάσεις

Οι ευρωεκλογές του 2014 διεξήχθησαν μία εβδομάδα μετά τον α’ γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Η χρονική επιλογή των δύο εκλογών είχε εμφανή επίδραση στην εκλογική συμμετοχή τη β’ Κυριακή. Όπως φαίνεται αναλυτικά στον Πίνακα 1, από 6.088.121 ψηφοφόρους την Κυριακή του α’ γύρου το εκλογικό σώμα μειώθηκε στις ευρωεκλογές σε 5.932.100, δηλαδή κατά 156.021 άτομα. Σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου 2012 η μείωση φτάνει τα 284.698 άτομα, ενώ σε σχέση με τον Μάιο του 2012 τα 544.718 άτομα (!). Η μείωση του εκλογικού σώματος συνέβαλε στο να διαμορφώσει για τα κόμματα της συγκυβέρνησης ένα ελαφρώς καλύτερο φαινομενικά αποτέλεσμα, αφού είναι σχεδόν βέβαιον από τις έρευνες εκλογικής συμπεριφοράς ότι η αύξηση της συμμετοχής θα ενίσχυε αριθμητικά και ποσοστιαία τα κόμματα της μη-συγκυβέρνησης. Το στοίχημα της μεγαλύτερης προσέλευσης στην κάλπη δεν επιτεύχθηκε για τα αριστερά κόμματα (κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ).

ΠΙΝΑΚΑΣ 1: Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1996-2014

ΕΚΛΟΓΕΣ	ΑΡΙΘΜΟΣ ΨΗΦΙΣΑΝΤΩΝ
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 1996	6.978.656
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 1999	6.712.684
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2000	7.026.527
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ 2002	7.267.049
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2004	7.573.368
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004	6.283.637
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ 2006	7.110.538
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2007	7.355.026
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009	5.261.355
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2009	7.044.479
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ 2010	5.988.678
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2012 (Α)	6.476.818
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2012 (Β)	6.216.798
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ 2014	6.088.121
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014	5.932.100

Πηγή: ΥΠΕΣ, Εκλογικά Αποτελέσματα

Ετσι, η πραγματική αποχή καταγράφηκε στο 28.5% σε ό,τι αφορά στις ευρωεκλογές, ενώ ήταν 27% περίπου στον α’ γύρο των Περιφερειακών/Δημοτικών.

Παραμένει βεβαίως το γενικό συμπέρασμα, ότι η εκλογική συμμετοχή στην Ελλάδα μειώνεται σταθερά σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία. Συγκριτικά με τις Βουλευτικές εκλογές του 2004 το εκλογικό σώμα εμφανίζεται μειωμένο κατά 1.641.268 ψηφοφόρους, εκτινάσσοντας την αποχή σε τεράστια για τα ελληνικά ιστορικά δεδομένα επίπεδα. Η οικονομική και κοινωνική κρίση σχετίζεται, όπως φαίνεται, ευθέως με την εμπιστοσύνη στον κοινοβουλευτισμό και στις εκλογές.

Ταυτόχρονα, όπως φαίνεται στον Πίνακα 2, ενισχύθηκε αρκετά η επιλογή της άκυρης/λευκής ψήφου, τόσο σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές όσο και σε σχέση με τις δύο βουλευτικές εκλογές του 2012.

ΠΙΝΑΚΑΣ 2: Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ–ΑΚΥΡΗΣ ΨΗΦΟΥ 1996-2014

ΕΚΛΟΓΕΣ	ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΕΥΚΩΝ / ΑΚΥΡΩΝ	ΠΟΣΟΣΤΟ % ΤΩΝ ΨΗΦΙΣΑΝΤΩΝ
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 1996	198.607	2.8
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 1999	283.988	4.2
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2000	158.516	2.2
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ 2002	441.918	6.1
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2004	166.667	2.2
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004	161.005	2.5
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ 2006	467.015	6.6
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2007	196.020	2.7
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009	133.818	2.5
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2009	186.137	2.6
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ 2010	545.880	9.1
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2012 (Α)	152.682	2.4
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2012 (Β)	61.334	1.0
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ 2014	434.241	7.1
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014	225.494	3.8

Πηγή: ΥΠΕΣ, Εκλογικά Αποτελέσματα

2. Η χωρική γεωγραφία της ψήφου–η συνέχεια της «ταξικής πόλωσης» 

Οι Ευρωεκλογές του 2014 πιστοποίησαν τη μεταβολή της εκλογικής βάσης των κομμάτων. Θα έλεγε κανείς ότι στην ουσία σταθεροποίησαν την «εικόνα» του Ιουνίου 2012, η οποία πλέον δεν πρέπει να θεωρείται «μεταβατική». Αντιθέτως, η κοινωνική διαστρωμάτωση της ψήφου στις ευρωεκλογές έδειξε ότι «μεταβατική» ήταν η εικόνα που είχε προκύψει τον Μάιο του 2012.

Στον Πίνακα 3 καταγράφεται η «χωρική» κατανομή της ψήφου και διαγράφεται η διαφοροποιημένη εκλογική βάση των κομμάτων, αλλά και η εμβάθυνση της ταξικής πόλωσης που προέκυψε από τις εκλογές του Ιουνίου ’12. Το ποσοστό των κομμάτων ανά κατηγορία περιοχής είναι ορθότερο να συγκρίνεται όχι με τόσο με το εθνικό ποσοστό αλλά με το ποσοστό στις αστικές περιοχές. Αυτό που κανείς εύκολα διαπιστώνει είναι η απολύτως διαφοροποιημένη συμπεριφορά μεταξύ των «εργατικών–μισθωτών» περιοχών και των «υψηλών» (αστικών) περιοχών. Οι μεν πρώτες δίνουν ισχυρά ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ, πολύ ισχυρότερα από το μέσο ποσοστό τους στις αστικές περιοχές, οι δε δεύτερες επιλέγουν με πολύ μεγάλη στατιστική σημαντικότητα την ΝΔ (και δευτερευόντως το ΠΟΤΑΜΙ).

ΠΙΝΑΚΑΣ 3: Η εκλογική επιρροή των κομμάτων στις Ευρωεκλογές 2014 σε επιλεγμένες περιοχές βάσει της κοινωνικοεπαγγελματικής (κ/ε) τους τυπολογίας (ποσοστά %)

	ΣΥΡΙΖΑ	ΝΔ	ΧΑ	ΕΛΙΑ	ΠΟΤΑΜΙ		ΚΚΕ	ΑΝΕΛ
ΕΘΝΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ	26.6	22.7	9.4	8.0		6.6	6.1	3.5
ΠΟΣΟΣΤΟ ΣΤΙΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ	26.1	21.6	8.2	7.6		7.2	6.2	3.6
«Υψηλές περιοχές»
Βουλιαγμένη	16.0	41.5	7.4	5.3		8.9	2.6	4.5
Βούλα	19.9	36.6	6.8	5.8		8.8	3.0	3.8
Ψυχικό	13.2	49.8	5.9	5.4		8.7	2.0	1.6
Φιλοθέη	12.3	52.5	5.1	5.0		9.2	1.5	1.6
Εκάλη	7.8	59.0	4.6	4.2		7.4	1.4	1.9
ΜΕΣΗ ΤΙΜΗ «Υψηλών»	13.8	47.9	6.0	5.1		8.6	2.1	2.7
«Υψηλές – μεσαίες περιοχές»
Χολαργός	27.4	24.9	7.3	6.7		8.1	5.0	3.2
Αγ. Παρασκευή	27.4	26.2	7.0	7.1		8.0	4.9	3.2
Χαλάνδρι	27.3	25.6	7.0	6.4		8.7	5.6	3.1
Βριλήσσια	26.3	26.8	7.0	6.4		9.4	4.6	2.9
Μαρούσι	27.1	25.3	7.3	6.8		8.8	5.3	3.4
ΜΕΣΗ ΤΙΜΗ «υψηλών – μεσαίων»	27.1	25.7	7.1	6.7		8.6	5.1	3.2
Μεσαίες περιοχές
Ελληνικό	28.4	19.1	7.5	6.3		9.2	8.9	3.6
Ζωγράφου	29.2	22.3	8.0	7.4		7.0	7.6	3.0
Γαλάτσι	30.8	17.8	8.8	6.7		7.9	8.1	3.3
Βύρωνας	32.6	18.9	8.0	6.3		7.2	9.2	3.1
ΜΕΣΗ ΤΙΜΗ «μεσαίων»	30.2	19.5	8.1	6.7		7.8	8.4	3.2
Περιοχές «μισθωτών εργατών»
Καματερό	32.1	14.4	10.9	6.4		6.5	10.1	3.8
Κερατσίνι	33.0	14.4	10.7	5.7		6.7	9.6	3.8
Νίκαια	34.3	13.7	10.2	6.0		6.5	11.2	3.9
Αγ. Ιωάννης Ρέντη	34.3	15.1	12.1	5.4		6.1	7.4	4.1
Περιστέρι	34.9	15.6	9.6	5.6		6.4	9.9	3.6
Αιγάλεω	34.5	15.1	9.9	6.0		6.6	9.5	3.5
ΜΕΣΗ ΤΙΜΗ «μισθωτών -εργατικών περιοχών»	33.8	14.7	10.6	5.8		6.4	9.6	3.8

Πηγή: ΥΠΕΣ, Επεξεργασία Εκλογικών Αποτελεσμάτων

Όσο κανείς «ανεβαίνει» (ή αντίστοιχα «κατεβαίνει») στην κλίμακα της κοινωνικής χωρικής διαστρωμάτωσης βλέπει με σαφήνεια τις διαφοροποιήσεις για κάθε κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κυρίως μια εκλογική συμμαχία των «μισθωτών-εργατικών» στρωμάτων με τα μεσαία στρώματα. Λόγω της κρίσης φαίνεται ότι έχει αποκτήσει όμως ισχυρά ακροατήρια και στα μεσοαστικά στρώματα. Αντίθετα, είναι πλήρως σχεδόν απομονωμένος στις αστικές περιοχές. Το ΚΚΕ «ακολουθεί» τη χωρική γεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας ουσιαστικά ότι μεταξύ των εκλογικών σωμάτων αναπτύσσεται αμφίδρομη επικοινωνία. Η ΝΔ ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη φορά, δείκτης και αυτός της μεγάλης πολιτικής-ταξικής πόλωσης που διακρίνει τον κομματικό ανταγωνισμό. Είναι ισχυρότατη στις «αστικές» περιοχές (εδώ πρέπει κανείς να συνυπολογίσει, επιπλέον, και τη μεγάλη δύναμη που κατέγραψαν και τα υπόλοιπα σχήματα της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, όπως οι ΓΕΦΥΡΕΣ), όμως έχει συρρικνωθεί δραματικά στις «λαϊκές» και «μεσαίες» περιοχές, ενώ φαίνεται να χάνει και τις «τάξεις-στηρίγματα», δηλαδή τα μεσοαστικά στρώματα.

Η ΧΑ βρίσκει την υποστήριξή της περισσότερο στις «λαϊκές» και «μεσαίες» περιοχές. Αντίθετα, το ειδικό της βάρος μειώνεται στις «αστικές» και «μεσοαστικές» περιοχές. Είναι επομένως δυνατό μόρφωμα, που διεκδικεί στο επίπεδο της ψήφου ένα μέρος της «λαϊκής αντισυστημικότητας».

Το ΠΟΤΑΜΙ καταγράφηκε τελικά, όπως διαφαινόταν άλλωστε, ως ένα μόρφωμα διαμαρτυρίας περισσότερο των αστικών και μεσοαστικών στρωμάτων. Η Ελιά δείχνει μια «πολυσυλλεκτικότητα» χαμηλής αντοχής. Τα ποσοστά της ήρθαν κατά βάση από την αγροτική περιφέρεια.

Μια τελική παρατήρηση για τη «χωρική» ψήφο: δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται μια εκτίμηση που είχε διατυπωθεί από κάποιον αναλυτή προεκλογικά ότι μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων και των μεσοαστικών/αστικών υπάρχει τεράστια απόσταση, ένα ασυνεχές. Τα δεδομένα δείχνουν ότι η απόσταση (δηλαδή η «πόλωση») αφορά και μεγάλο μέρος των μεσοαστικών στρωμάτων. Οι ευρωεκλογές έδειξαν ότι οι κυρίαρχες τάξεις τείνουν να μείνουν χωρίς «τάξεις-στηρίγματα», προφανώς λόγω της τεράστιας κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής μεγάλου μέρους των μεσοαστικών στρωμάτων. Η τάση αυτή μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί τους επόμενους μήνες και έως τις εκλογές.

3. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της ψήφου – η συνέχεια της «ταξικής πόλωσης» 

Η εικόνα της χωρικής πόλωσης επιβεβαιώνεται από την κοινωνική/επαγγελματική διαστρωμάτωση της ψήφου, όπως αποτυπώνεται στον Πίνακα 4. Εδώ μπορεί να παρατηρήσει κανείς ευκρινέστερα τον τύπο κοινωνικής-εκλογικής συμμαχίας που τείνει σήμερα να διαμορφωθεί με τα υφιστάμενα κόμματα. Οι παρατηρήσεις που προκύπτουν θα πρέπει να ιδωθούν βεβαίως υπό το πρίσμα της τεράστιας αναταραχής που έχει προκληθεί στη δομή της εργασίας αυτά τα χρόνια. Οι διαφοροποιήσεις που παρατηρούνται σε γενικές γραμμές αφορούν σε μία «στροφή» προς τα αριστερά των μισθωτών του δημόσιου τομέα και της μεγάλης δεξαμενής των ανέργων, αλλά και στη διαφαινόμενη «συντηρητικοποίηση» μεγάλου μέρους της σημερινής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

ΠΙΝΑΚΑΣ 4: Η εκλογική επιρροή των κομμάτων κατά κοινωνικο-επαγγελματική κατηγορία

	ΣΥΡΙΖΑ	ΝΔ	ΧΑ	ΕΛΙΑ	ΠΟΤΑΜΙ	ΚΚΕ	ΑΝΕΛ
ΕΘΝΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ	26.6	22.7	9.4	8.0	6.6	6.1	3.5
Εργοδότες – Επιχειρηματίες	8.7	37.4	23.5	9.0	1.0	8.7	4.5
Αυτοαπασχολούμενοι Αγρότες / κτηνοτρόφοι	37,5	22.5	10.0	7.5	5.0	10.0	2.5
Αυτοαπασχολούμενοι Ελεύθεροι επαγγελματίες (επιστήμονες)	21.0	22.0	11.0	2.2	7.7	4.4	5.5
Επαγγελματίες – Βιοτέχνες – Μικροί έμποροι	32.0	12.8	11.2	4.8	7.2	3.2	5.6
Μισθωτοί Δημοσίου Τομέα	43.5	7.2	2.9	7.2	10.1	5.8	1.4
Μισθωτοί Ιδιωτικού Τομέα	21.0	20.0	15.2	6.7	7.6	8.6	1.9
Άνεργοι (για πρώτη φορά)	27.3	9.1	18.2	9.1	15.0	9.0	2.5
Άνεργοι (έχουν χάσει τη δουλειά τους)	36.3	12.9	12.9	2.4	5.6	7.3	1.4
Νοικοκυρές	28.3	24.4	9.4	6.3	3.9	7.1	3.1
Συνταξιούχοι	20.3	32.1	5.9	13.2	6.8	5.7	3.1
Μαθητές / Σπουδαστές / Φοιτητές	44.0	12.0	0	4.0	4.0	4.0	3.0

Πηγή: VPRC, Αθροιστικά Δεδομένα Εκλογικών Ερευνών, Μάιος 2014

Όπως φαίνεται από τα στοιχεία, καταγράφεται μία μεγάλη απόκλιση στην ψήφο στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας, μεταξύ δημόσιου τομέα και ανέργων από τη μια και σημερινών εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα από την άλλη. Στις δύο πρώτες κατηγορίες είναι εμφανές το μεγάλο προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα (προσοχή: στους σημερινούς μισθωτούς) φαίνεται μια σχετική αντοχή της ΝΔ, αλλά και μια ισχυρή επιρροή της ΧΑ. Με άλλα λόγια, πιθανόν η γεωγραφία του σημερινού ιδιωτικού τομέα να έχει αλλοιωθεί.

Βεβαίως, η εικόνα αυτή της ψήφου των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα προέρχεται κυρίως από τα μεσαία και ανώτερα στελέχη του. Στις κατηγορίες αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει ένα ισχνό 11.8% και 13.8% αντίστοιχα, ενώ παρατηρείται και στις δύο κατηγορίες προβάδισμα της ΝΔ με 23.5% και 20% αντίστοιχα, αλλά και εξαιρετικά υψηλά ποσοστά για την ΧΑ με 20% και 14% αντίστοιχα. Στην κατηγορία των υψηλών στελεχών του ιδιωτικού τομέα καταγράφεται και ισχυρή παρουσία του ΠΟΤΑΜΙΟΥ με 12%.

Αντίθετα, στις κατώτερες θέσεις της απασχόλησης (κατώτερο προσωπικό γραφείου, ανειδίκευτη εργασία, ειδικευμένη εργασία, ελαστική απασχόληση-part time) o ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει ένα ποσοστό κοντά στο 30%, με το μεγαλύτερο στην κατηγορία των ανειδίκευτων εργατών (33.3%).

Η κοινωνική κατανομή της ψήφου δείχνει μια μεγάλη ανακατάταξη σε σχέση με το μεταπολιτευτικό παρελθόν. Η κοινωνική κατηγορία των αυτοαπασχολούμενων αγροτών φαίνεται να κινείται πια προς τα αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΚΚΕ). Ομως, η κοινωνική κατηγορία των αυτοαπασχολούμενων επιστημονικών επαγγελμάτων (δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί, κλπ) φαίνεται να κινείται μάλλον προς τα «δεξιά», δίνοντας ισχυρά ποσοστά σε ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, αλλά και ΧΑ.

-----------------------------

Πηγή: :rednotebook