Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νόμος 4009/2011. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Νόμος 4009/2011. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Το ρέκβιεμ των εκλογών για το Συμβούλιο Ιδρύματος - (των Καθηγητών του Π.Θ. Νίκου Δαναλάτου, Βύρωνα Κοτζαμάνη, Ρίκας Μπενβενίστε, Νικήτα Μυλόπουλου)

Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2012

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,


θα είχαμε πολλά να πούμε τόσο για τη διαβεβαίωση (;) που δίδουν κάποιοι υποψήφιοι ότι αυτά που λένε για το Συμβούλιο είναι «ακομμάτιστα» όσο και για την επίκληση ορισμένων από αυτούς της «κοινής λογικής». Θα τα παραβλέψουμε για την ώρα … Παρατηρούμε ωστόσο ότι σιγή ιχθύος διαδέχεται τη σιωπή των αμνών… Υποψήφιοι για το Συμβούλιο μας κοινοποιούν τις θέσεις τους  λίγες μέρες πριν την ημέρα των εκλογών, άλλοι δεν θεωρούν ότι έχουν οποιαδήποτε υποχρέωση να μας εκθέσουν το γιατί ενδιαφέρονται να εκλεγούν, και μερικοί άλλοι επαίρονται για τη συμμετοχή τους στα κοινά, στο πρόσφατο παρελθόν, χωρίς τον στοιχειώδη απολογισμό του έργου τους. Οι θέσεις των τελευταίων αυτών (πέρα ίσως από εκείνες που ανέπτυξαν κατά την επίσκεψή τους στα Τρίκαλα), παραμένουν θολές. Στα κρίσιμα ερωτήματα (λ.χ. δίδακτρα, αντιμετώπιση της μη-χρηματοδότησης, συγχωνεύσεις/σχέδιο Αθηνά, απολύσεις προσωπικού) εξακολουθούν να μην απαντούν…

Αγαπητοί συνάδελφοι,
επειδή από τα μηνύματα που διακινούνται στη λίστα, είναι εμφανής η ανικανότητα διαλόγου με επιχειρήματα που να απαντούν στις πραγματικές θέσεις του «αντιπάλου», και όχι στις διαστρεβλωμένες, υποτιθέμενες θέσεις ενός εχθρού που κατασκευάσαμε καταπώς μας βολεύει, θα θέλαμε να επαναλάβουμε μερικά από όσα έχουμε κατά καιρούς υποστηρίξει, είτε συλλογικά είτε κατά μόνας:

1.Ο νέος νόμος ΕΙΝΑΙ άρρηκτα δεμένος με τα μνημόνια και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπιστεί. Αναγνωρίζουμε τη σημασία της «ιστορικής τυχαιότητας», γνωρίζουμε όμως καλά ότι σήμερα οι τραγικές μειώσεις των μισθών μας και η πρωτοφανής για οποιονδήποτε άλλο δημόσιο χώρο, υποχρηματοδότηση, δεν είναι άσχετες ούτε με την εκστρατεία δυσφήμησης και απαξίωσης του Δημόσιου Πανεπιστημίου, ούτε με τα συμφέροντα που επιδιώκουν την ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων». Όποιος θέλει να εθελοτυφλεί και να πιστεύει σε «συμπτώσεις» (όπως πχ. ο συνάδελφος κ. Μποντόζογλου, ο οποίος θεωρεί ότι «η άμεση συσχέτιση του ενός με το άλλο είναι παραπλανητική (sic)» μη δυνάμενος (;) να διακρίνει τις σχέσεις αιτίου και αιτιατού) ξεπερνά τα όρια της αφέλειας και εισέρχεται στον χώρο της (πολιτικής ή ατομικής) σκοπιμότητας.

2.Ο νέος νόμος ΔΕΝ είναι ούτε καλύτερος ούτε δημοκρατικότερος απ’ τον 1268. Το μοντέλο διοίκησης είναι αυταρχικότερο, χωρίς θεσμικά αντίβαρα και λογοδοσία. Παραπέμπει δε έμμεσα σε μοντέλα συστημάτων που έχουν καταρρεύσει και τα οποία οι υποστηρικτές του νόμου έχουν στηλιτεύσει: οι 8+1 «επιλέγουν» τους 6, και όλοι μαζί «επιλέγουν» τους υποψηφίους Πρυτάνεις, ο τελικός νικητής ορίζει τους αντιπρυτάνεις και εν συνεχεία συνεχίζουν διορίζοντας σε θέσεις κλειδιά τους υπόλοιπους. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: το είδος του πανεπιστημίου-επιχείρησης που αποβλέπει να εγκαθιδρύσει το μοντέλο αυτό, το επιτάσσει η νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την κοινωνία και όχι κάποια υποτιθέμενη κοινή λογική. Και είναι έτσι διαρθρωμένη η νέα μορφή διοίκησης ακριβώς για να υπηρετήσει τις μνημονιακές επιταγές στα ΑΕΙ. Σε κάθε περίπτωση δε η επίκληση, ως υπόδειγμα αδυναμίας, των δυσλειτουργιών του προηγούμενου νόμου, από τους ίδιους που είτε ευθύνονται για τις δυσλειτουργίες του, είτε έστω τις εκμεταλλεύθηκαν, θυμίζει το ρητό «πρώτα του’βγαλαν τα μάτια, και μετά τον κοροϊδεύαν για τυφλό». Προφανώς όταν συγκαλείς 5 φορές τον χρόνο τη Σύγκλητο ενός ιδρύματος, μετά μπορείς να την κατηγορείς εκ του ασφαλούς ως αναποτελεσματική…

3.Η επίκληση του μοντέλου από «αλλού» που επιτέλους θα κάνει τα Πανεπιστήμιά μας όπως αυτά του εξωτερικού, δεν μπορεί παρά να μας θυμίζει τη μαντάμ Σουσού. Ας υπενθυμίσουμε ότι στην έκθεση του Δικτύου Ευρυδίκη για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην οποία παραπέμπει στο κείμενό της (¨Εθνική στρατηγική για την Ανώτατη Εκπαίδευση», σ. 12) η πρώην υπουργός Παιδείας, μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι: «Σε όλη την Ευρώπη παρατηρείται μια γενική τάση θέσπισης συμβουλευτικών ή εποπτικών οργάνων, τα οποία εποπτεύουν ή παρακολουθούν τις επιχειρησιακές, εκπαιδευτικές και οικονομικές δραστηριότητες των ιδρυμάτων και αποτελούνται αποκλειστικά ή κατά το μεγαλύτερο μέρος από εξωτερικούς φορείς. Στο ένα τρίτο […μόνο] των χωρών περίπου, το εποπτικό όργανο είναι και όργανο λήψης αποφάσεων»(δική μας υπογράμμιση και τονισμός)
Η τάση στην οποία αναφέρεται η έκθεση του Δικτύου προφανώς δεν είναι άσχετη, για μας,  με την εν γένει προσπάθεια ελέγχου, καθυπόταξης και κερδοσκοπίας επί της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της Έρευνας. Αποσιωπούνται δε, για προφανείς λόγους, σημαντικές λεπτομέρειες σχετικά με τον χαρακτήρα των εξωτερικών φορέων (δημόσιοι ή ιδιωτικοί, εκλεγμένοι, αιρετοί, ή απλά γνωστοί κάποιων) και τη σχέση τους (χρηματοδότες, τοπική αυτοδιοίκηση;). Το μοντέλο της εκλογής από τους εσωτερικούς πάντως έχει εφαρμοσθεί σε ελάχιστες περιπτώσεις. Απέχει λοιπόν μακράν από την πραγματικότητα ο ισχυρισμός μερικών ότι τα όργανα με εξωτερικούς φορείς είναι όργανα λήψης αποφάσεων παντού και μια ματιά στους σχετικούς πίνακες το επιβεβαιώνει: σε όλη την Ευρώπη (εκτός της Μάλτας και του Γερμανόφωνου Βελγίου!!!) οι έχοντες τον εκτελεστικό έλεγχο (Πρυτάνεις, Αντιπρυτάνεις, Διευθυντές κλπ) επιλέγονται εσωτερικά, και σε λίγες περιπτώσεις διορίζονται εξωτερικά από εποπτεύοντα φορέα (βλ. διάγραμμα 2.3. σελ. 37 του κειμένου «Διακυβέρνηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ευρώπη»). Επομένως, αποτελεί κατάφωρη διαστροφή της πραγματικότητας ο ισχυρισμός ότι μοντέλα διοίκησης παρόμοια με αυτό που καλούμαστε να υπηρετήσουμε σε αυτές τις εκλογές,  λειτουργούν σε όλες τις προηγμένες χώρες και εφαρμόζονται στα ΑΕΙ των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών.

4.Η έκθεση του δικτύου Ευρυδίκη για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση στην οποία αναφερόμαστε είναι γενικά περιγραφική - όπως και σχεδόν όλα τα έγγραφα στη σχετική ιστοσελίδα– δίχως αξιολόγηση των πολιτικών που περιγράφονται και των συνεπειών τους. Στις περισσότερες χώρες όπου εφαρμόστηκαν παρόμοια μοντέλα, τα αποτελέσματα ήταν τα παρακάτω, ή παρόμοια:
·      μείωση των θεωρητικών μαθημάτων και ραγδαία πτώση του μορφωτικού επίπεδου και της ικανότητας κριτικής σκέψης των φοιτητών
·      κλείσιμο τμημάτων, απολύσεις διδασκόντων, υποχρεωτικές μετακινήσεις ή/και μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες μόνιμων μελών ΔΕΠ
·      αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων μεταξύ των φοιτητών, μείωση των «ευκαιριών» για τα παιδιά των υπάλληλων τάξεων
·      περιορισμός του δικαιώματος αυτοδύναμης διδασκαλίας πανεπιστημιακών και ερευνητών
·      περιορισμός της ελευθερίας στην έρευνα πανεπιστημιακών και ερευνητών, και συνακόλουθη υποβάθμιση της βασικής έρευνας, και
·      προσφυγή των οικογενειών στα φοιτητικά δάνεια
Είναι δε τουλάχιστον κωμικό, το να συνδέεις τη σημερινή ανεργία των νέων επιστημόνων στην Ελλάδα και το επίπεδο παρεχόμενων σπουδών, με τα μοντέλα διοίκησης των ΑΕΙ. Ας υπενθυμίσουμε σε όσους «αφελείς»  συναδέλφους το ισχυρίζονται, ότι η ανεργία έχει άμεση σχέση με το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της κάθε χώρας και τη θέση της στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, και ότι στα Πανεπιστήμιά μας, παρόλα τα προβλήματά τους, το επίπεδο παρεχόμενων σπουδών είναι (αλλά για πόσο καιρό ακόμη…) ικανοποιητικό. Αλλιώς, οι αντιθέτως επιχειρηματολογούντες θα πρέπει να μας εξηγήσουν πώς η τεράστια πλειοψηφία των αποφοίτων μας που συνεχίζει μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό επιτυγχάνει (εκτός κα αν μας αποδείξουν ότι τις σπουδές αυτές συνεχίζουν μόνον οι άριστοι….).

5.Με ένα περίεργο τρόπο, οι υπερασπιστές του νέου νόμου, και της εφαρμογής του, έχουν ξεχάσει την ύπαρξη και τον ρόλο των «εξωτερικών» στα Συμβούλια. Το πολύ –πολύ αυτοί να αναφέρονται ως πρόσωπα έτοιμα να «πειστούν» από τους «εσωτερικούς», που τα ξέρουν και καλύτερα. Δεν έχουμε διαβάσει πουθενά, ούτε μία, έστω ελάχιστα πειστική πρόταση ή σκέψη, για το σε τι ακριβώς χρειάζονται οι «εξωτερικοί», πέρα από τα γνωστά περί συμβουλευτικού ρόλου, μετάδοση εμπειρίας, ανοίγματος στην κοινωνία κλπ, με τα οποία καθόλου δεν διαφωνούμε. Όμως, στο ερώτημα γιατί πρέπει να είναι οπωσδήποτε στα Συμβούλια με δικαίωμα ψήφου, ακόμη αναμένουμε πειστικές απαντήσεις. Αντιθέτως, ως λίγο υποψιασμένοι πολίτες, και ζώντας μία συγκυρία λυσσαλέας επίθεσης από διάφορα κέντρα και παράκεντρα της «κοινωνίας», έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο ρόλος των εξωτερικών μπορεί και να μην αποβεί τόσο ουδέτερος, ούτε τόσο αθώος. Αρκεί κανείς να σκεφτεί τα οικονομικά μεγέθη των πανεπιστημίων (ακίνητη περιουσία, επιτροπή ερευνών, κληροδοτήματα) και το πάρτι που γίνεται τριγύρω μας με οργανισμούς με πολύ μικρότερη περιουσία, και τις ανάλογες διαδικασίες ξεπουλήματος (fasttrack). Εδώ λοιπόν, και μόνη η διατύπωση επιφυλάξεων, είναι εκ των προτέρων παγιδευμένη, από τη γνωστή κουτοπόνηρη επιχειρηματολογία: όποιος δεν θέλει τους εξωτερικούς είναι ξενόφοβος, εσωστρεφής και εθνικιστής!!! 

Τα παραπάνω σημεία είναι μερικά από τα επιχειρήματα που έχουμε κατά καιρούς πει και γράψει, τόσο εμείς όσο και πλήθος συναδέλφων μας στα άλλα Πανεπιστήμια. Επομένως, η σιωπή και η μη-συζήτηση δεν αφορούν εμάς, αλλά τους υπερασπιστές του νόμου, και κυρίως, το νέο είδος συναδέλφων, που είναι «κατά του νόμου, αλλά υπέρ της εφαρμογής του». Εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως οι εκλογές αυτές, εάν γίνουν, θα είναι η αρχή μιας προδιαγεγραμμένης πορείας παρακμής και διάλυσης. Γι αυτό και επιμένουμε στην αποχή, και καλούμε τους συναδέλφους μας να πράξουν το ίδιο.

Απ’ την άλλη, δεν υπερασπιζόμαστε καθόλου το υπάρχον σύστημα, όπως τεχνηέντως μας κατηγορούν. Απλώς έχουμε πάψει να πιστεύουμε σε μονόδρομους. Είμαστε υπέρ των αλλαγών που -εκτός των άλλων- θα ενισχύσουν τη διαφάνεια, τη συλλογικότητα, τις δημοκρατικές διαδικασίες στην εκλογή και στη λήψη αποφάσεων, τη λογοδοσία των εκλεγμένων εκπροσώπων μας σε όλα τα επίπεδα, την άμβλυνση των εξαρτήσεων. Εμείς ζητάμε από καιρό, και σε κάθε ευκαιρία, τη χωροταξική αναδιοργάνωση των πανεπιστημίων. Αλλά με όρους ακαδημαϊκούς και όχι μπακάλικου. Με οργανωμένο σχέδιο, και όχι με το «ό,τι εξέχει και είναι ακριβό να κοπεί».  Είμαστε υπέρ μίας άλλης λογικής στη διαχείριση των κοινών, την έχουμε ήδη εκφράσει και, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας προσπαθούμε, ο καθένας από εμάς στον χώρο του, να την ακολουθεί. Επιμένουμε ότι η δημοκρατία δεν είναι ηλεκτρονικό παιχνίδι, ούτε εποχιακή απασχόληση που εξαντλείται σε εκλογές και ψηφοφορίες (οι οποίες άλλωστε δεν έχουν πάψει να διεξάγονται και σε "μη δημοκρατικά" καθεστώτα). Θεμελιώνεται στον συνεχή διάλογο και την υποχρέωση της διαρκούς συμμετοχής στα κοινά.


Με εκτίμηση,

Νίκος Δαναλάτος, Τμήμα ΓΦΠΑΠ, Σχολή Γεωπονικών Επιστημών
Βύρων Κοτζαμάνης, Τμήμα ΜΧΠΠΑ, Πολυτεχνική Σχολή
Ρίκα Μπενβενίστε, Τμήμα ΙΑΚΑ, Σχολή Επιστημών του Ανθρώπου
Νικήτας Μυλόπουλος, Τμήμα ΠΜ, Πολυτεχνική Σχολή

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Στις εκλογές που προκηρύχτηκαν θα είμαι απών. Και αν γίνουν ηλεκτρονικά, δεν θα κάνω «like» Του Νικήτα Μυλόπουλου

Τετάρτη, Οκτωβρίου 17, 2012
Νικήτας Μυλόπουλος
Μέσα στην πνιγηρή καταχνιά που μας κατακλύζει, όπου η βολεμένη Καθηγητική πλειοψηφία στο Πανεπιστήμιό μας ΣΙΩΠΑ και ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για τον κοινωνικό και πολιτικό της περίγυρο, και ψελλίζει για δήθεν τήρηση των νόμων και περί "Δημοκρατικών Δικαιωμάτων" για τα Συμβούλια Διοίκησης, και δεν βρίσκει κουβέντα να πει για τον κόσμο που πένεται, για την ανεργία που καλπάζει, για τα εγκληματικά μνημόνια, για τη  κυβερνητική πολιτική γενικά, που σχεδόν καθημερινά παρανομεί με τους "νόμους" της -και μάλιστα με αναδρομική ισχύ- φωνές σαν αυτές της Ρίκας Μπενβενίστε και του Νικήτα Μυλόπουλου, αποτελούν για μας τους απλούς πολίτες και συναδέλφους, όαση στην έρημο και τους αξίζει έπαινος και τιμή.

Για αυτό το λόγο παραθέτω αυτούσιο το το μήνυμα του Καθηγητή
Νικήτα Μυλόπουλου, όπως μας το έστειλε σε όλους στο Πανεπιστήμιο:

 *********************


Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,

η συζήτηση για τη σημερινή κατάσταση του πανεπιστημίου, το μέλλον του, και τον ρόλο του νέου νόμου σε αυτό, φαίνεται ότι για άλλη μία φορά δεν θα γίνει. Θα εξαντληθεί στο γνωστό υβρεολόγιο και τα γνωστά ηθικοπλαστικά περί δικαιωμάτων, δημοκρατίας κλπ. Ας είναι.

Όμως, γιατί όλοι κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια μας; Γιατί κανείς δεν μιλάει για το γεγονός ότι η οικονομική ασφυξία των ιδρυμάτων ξεπερνά, σε μέσους όρους, ακόμη και τις πιο σκληρές απαιτήσεις των μνημονίων; Γιατί ειδικά στα πανεπιστήμια πρέπει οι περικοπές να ξεπεράσουν το 60% στους προϋπολογισμούς και το 50% σε ανθρώπινο δυναμικό; Σε ποιον άλλον τομέα της δημόσιας ζωής έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο; Και μάλιστα χωρίς την παραμικρή αντίδραση; Πού αλλού θα γίνουν «συγχωνεύσεις» με διαδικασία express, σε έναν μήνα, και από φορέα τύπου ΑΔΙΠ; (στο συγκεκριμένο ως και η «φίλη» και σύμμαχός τους, ΠΟΣΔΕΠ, έχει σηκώσει τα χέρια).
Είναι κανείς νοήμων άνθρωπος, που να μην καταλαβαίνει ότι όλο αυτό δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν να γίνεται, ούτε για νοικοκύρεμα, ούτε για απλή εξοικονόμηση; Ακόμη και μέσα στη λογική των μνημονίων; Ο πραγματικός στόχος έχει ομολογηθεί εδώ και καιρό: απ’ το άρθρο 16 και δώθε έχουν βαλθεί, με πρωτοφανή εμμονή, να διαλύσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο και να ανοίξουν στη θέση του, ή απέναντι από τα ερείπιά του, άλλα ευαγή, πλην όμως ιδιωτικά και κερδοφόρα, ιδρύματα. Και  ποιος θα είναι ο ρόλος των νέων διοικητικών σχημάτων που προβλέπει ο νέος νόμος, με τα περιβόητα συμβούλια και τους εξωτερικούς, σε όλο αυτό το πανηγύρι; Θα μπορούσε να προχωρήσει το παραμικρό από αυτά με μία αντιπροσωπευτική και δημοκρατικά εκλεγμένη διοίκηση, με τους κατάλληλους θεσμικούς μηχανισμούς λογοδοσίας;

Όμως, για την ταμπακέρα, τσιμουδιά. Μόνο γενικότητες και αοριστολογίες, περί μεταρρυθμίσεων και νομιμοφροσύνης. Να γίνουν, επιτέλους, οι εκλογές να τελειώνουμε. Να πάμε, λοιπόν, να ψηφίσουμε ως πρόβατα στη σφαγή. Με κομμένο τον μισθό μας στο μισό, με ώρες διδασκαλίας που θα συγκρίνονται με αυτές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με το κεφάλι κάτω απ’ τη χρόνια διαπόμπευση των γνωστών καναλιών, με τις απαιτήσεις τους αυξημένες (πώς θα πιάσουμε τα μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού στο άτυπο πρωτάθλημα;), με «ταξινομικές» και «ηλεκτρονικές» ψήφους, και, πάνω απ’ όλα, με τη σιωπή μας.

Δεν θα ακολουθήσω. Στις εκλογές που προκηρύχτηκαν θα είμαι απών. Και αν γίνουν ηλεκτρονικά, δεν θα κάνω «like». Γιατί λέω να διατηρήσω τη φωνή μου, τη νοημοσύνη μου, και την αξιοπρέπειά μου.


Νικήτας Μυλόπουλος
Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών

Προτίθεμαι να απόσχω από τις εκλογές για την ανάδειξη Συμβουλίου Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Της Ρίκας Μπενβενίστε

Τετάρτη, Οκτωβρίου 17, 2012
Μέσα στην πνιγηρή καταχνιά που μας κατακλύζει, όπου η βολεμένη Καθηγητική πλειοψηφία στο Πανεπιστήμιό μας ΣΙΩΠΑ και ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για τον κοινωνικό και πολιτικό της περίγυρο, και ψελλίζει για δήθεν τήρηση των νόμων και περί "Δημοκρατικών Δικαιωμάτων" για τα Συμβούλια Διοίκησης, και δεν βρίσκει κουβέντα να πει για τον κόσμο που πένεται, για την ανεργία που καλπάζει, για τα εγκληματικά μνημόνια, για τη  κυβερνητική πολιτική γενικά, που σχεδόν καθημερινά παρανομεί με τους "νόμους" της -και μάλιστα με αναδρομική ισχύ- φωνές σαν αυτές της Ρίκας Μπενβενίστε και του Νικήτα Μυλόπουλου, αποτελούν για μας τους απλούς πολίτες και συναδέλφους, όαση στην έρημο και τους αξίζει έπαινος και τιμή.
 
Για αυτό το λόγο παραθέτω αυτούσιο το το μήνυμα της Καθηγήτριας
Ρίκας Μπενβενίστε, όπως μας το έστειλε σε όλους στο Πανεπιστήμιο:

 *********************
 
Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας,

Το μείζον (ηθικά, ιστορικά, πολιτικά) ζήτημα της «ευθύνης» επανέρχεται καθημερινά όταν καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις ή να μετάσχουμε σε διαδικασίες στις οποίες διακυβεύεται -ή έτσι πιστεύουμε- η τύχη  μιας συλλογικότητας ή ενός θεσμού. Αναφορικά με την εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη Συμβουλίου Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με αίσθημα ευθύνης, δηλώνω ότι επειδή
δεν μπορώ να επικαλεστώ «άγνοια» για το πού οδηγεί το Δημόσιο Πανεπιστήμιο η «αναμόρφωσή» του με τη συνδρομή του εν λόγω Συμβουλίου, το οποίο θα λειτουργήσει στο πλαίσιο των νόμων 4009 /2011 και 4076/2012,
δεν επιθυμώ να αποκομίσω κανένα προσωπικό όφελος από μια θέση «εξουσίας» ή κοντά  σε αυτήν,
δεν θέλω να υπακούσω σε εντολές τις οποίες θεωρώ βλαπτικές για το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και για την κοινωνία μας,
ΔΕΝ θα είμαι υποψήφια για το Συμβούλιο και προτίθεμαι να απόσχω από τις εκλογές της 23ης, της 25ης  Οκτωβρίου 2012, καθώς και από τη διαδικασία της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.

Ρίκα Μπενβενίστε,
Καθηγήτρια του τμήματος Ι.Α.Κ.Α.,
Διευθύντρια του τομέα Ιστορίας,
Μέλος του ΔΣ του Ενιαίου Συλλόγου Διδασκόντων του Π.Θ.

ΥΓ. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι λίγες ώρες πριν εκπνεύσει η προθεσμία κατάθεσης υποψηφιοτήτων, μονάχα "μη υποψήφιοι" ενημερώνουν την κοινότητα για τους λόγους της ... μη υποψηφιότητάς τους ...

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Η κυβέρνηση ετοιμάζει Blitzkrieg στα πανεπιστήμια

Τρίτη, Ιουλίου 31, 2012
Ο νόμος Διαμαντοπούλου συνάντησε γενναία και αποφασιστική αντίσταση στα πανεπιστήμια. Αποτελεί το μοναδικό νόμο της εποχής του μνημονίου που δεν εφαρμόστηκε στα βασικά του σημεία.  Παρά την ομοβροντία των καθεστωτικών δυνάμεων, που κράδαιναν απειλητικά την «ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία» (η οποία συντρίφτηκε λίγους μήνες αργότερα) και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων (βλέπε ΜΜΕ) που καιροφυλακτούν να λεηλατήσουν το μοναδικό δημόσιο αγαθό, την ανώτατη εκπαίδευση, που δεν έχει μετατραπεί πλήρως και οριστικά σε cash-cow (αγελάδα που παράγει χρήμα), η πανεπιστημιακή κοινότητα έχτισε ένα πρωτοφανές τείχος άμυνας, που συμπεριλάμβανε για πρώτη φορά και σε τέτοιο βαθμό φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους. Το τείχος αυτό μέχρι τώρα αποδείχθηκε αποτελεσματικό.
 
Η νέα κυβέρνηση ξέρει πως ο χρόνος, της πριν η λαϊκή αγανάκτηση διογκωθεί ξανά, είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Και είναι αποφασισμένη να δώσει συντριπτικά χτυπήματα σε κρίσιμους χώρους, όσο είναι καιρός. Γι αυτό και η παραδειγματική επίθεση στην απεργία της  Χαλυβουργίας.

Ο επόμενος στόχος είναι τα πανεπιστήμια.

Οι τροπολογίες που κατατέθηκαν σήμερα (30.07.12) μαρτυρούν ακριβώς αυτό. Τι δεν είναι: Δεν είναι «άτολμες, που δεν αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του νόμου». Πολύ περισσότερο, δεν «άρχισε το ξήλωμα του νόμου», όπως σε μια παράσταση ρόλων «καλών- κακών», κακά σκηνοθετημένη, διατείνονται οι πρωτεργάτες του.

Ο Νόμος, μετά τις τροπολογίες του, διατηρεί στο ακέραιο την παντοκρατορία του Συμβουλίου Διοίκησης έναντι κάθε άλλου οργάνου και καταργεί τη συλλογική- δημοκρατική διοίκηση σε όλα τα επίπεδα. Η τεράστια αντίδραση για τη συμμετοχή στη διοίκηση των πανεπιστημίων προσώπων άσχετων με αυτό, προκάλεσε την «αναβάθμιση» των προσόντων των εξωτερικών μελών που τώρα πρέπει να έχουν τουλάχιστον … πτυχίο ΑΕΙ! Καταργεί την αυτοτέλεια των ΑΕΙ. Εξαφανίζει τη φοιτητική συμμετοχή και το πανεπιστημιακό άσυλο. Μετατρέπει τα μέλη ΔΕΠ σε απλούς υπαλλήλους, με μόνο δικαίωμα την εκλογή των αφεντικών τους, από προεπιλεγμένη λίστα μάλιστα.

Οι τροπολογίες «επιλύουν» τα βασικά προβλήματα που εμφάνισε η εφαρμογή του νόμου εξαιτίας της μαζικής, πλειοψηφικής και αποφασιστικής αντίστασης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Πρώτον, περνά την ευθύνη της εφαρμογής του νόμου στις πρυτανικές αρχές αποσκοπώντας είτε στη συνεργασία τους (μάλλον απίθανη- τα «ανταλλάγματα» μάλιστα που δίνονται είναι θλιβερά: θα πρέπει να εξευτελίσουν τη μέχρι τώρα στάση τους, θα πρέπει να υποστούν όλες τις αντιδράσεις στην εφαρμογή του νόμου, ώστε να κρατήσουν μέχρι τέλους τη θητεία τους βασικά μόνο τον τίτλο τους, αφού η εξουσία θα έχει περάσει ήδη στα συσταθέντα Συμβούλια Διοίκησης), είτε στην επικοινωνιακή κατασκευή ενός κατάλληλου «αποδιοπομπαίου τράγου». Δεύτερον, φροντίζουν να υπάρξουν άμεσα τα νέα Συμβούλια Διοίκησης, πάσει θυσία. Δε φτάνει μόνο που κατοχυρώνεται η διάτρητη επιστολική ή ηλεκτρονική ψηφοφορία ως διαδικασία εκλογής, αλλά αν και αυτή αποτύχει, οι τροπολογίες που κατατέθηκαν φτάνουν  στο σημείο ορισμού των Συμβουλίων Διοίκησης από τα αρχαιότερους καθηγητές ή την επιλογή Πρύτανη με κλήρωση! Αποδεικνύεται έτσι ότι σωστά το κεντρικό διακύβευμα της προηγούμενης περιόδου ήταν η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης, αφού αυτά αποτελούν το βασικό ιμάντα προώθησης μιας πολιτικής που ισοπεδώνει ότι απέμεινε από το δωρεάν, δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Η κυβέρνηση συμπληρώνει τα όπλα της με μια αστραπιαία διαδικασία συγχώνευσης- κατάργησης τμημάτων, σχολών ή πανεπιστημίων, πρακτικά στην απόλυτη εξουσιοδότηση του Υπουργού. Ο εκάστοτε Υπουργός Παιδείας έχει, με τι τροπολογίες που κατατέθηκαν, την ανατριχιαστική δυνατότητα (ειδικά για τα ελληνικά πράγματα) να καταργεί ακόμα και ολόκληρα πανεπιστήμια με διαδικασίες fast- track: εντός δύο μηνών (και σε …εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου υπάρχουν προβλήματα, ερωτήματα, νομικές ασάφειες κλπ, με παράταση άλλων …7 ημερών)! Ακόμα και τα θεμελιώδη ερωτήματα που δημιουργούνται όπως τι θα γίνει με τα επαγγελματικά δικαιώματα των καταργημένων τμημάτων και σχολών ή ποια θα είναι η τύχη του προσωπικού τους αφήνονται να ρυθμιστούν εκ των υστέρων με προεδρικά διατάγματα. Οι μαζικές απολύσεις στα πανεπιστήμια είναι προ των πυλών.  Η μνημονιακή δέσμευση για μαζικό ακρωτηριασμό της ανώτατης εκπαίδευσης έχει ανακοινωμένο χρονικό ορίζοντα: αυτή την ακαδημαϊκή χρονιά, «πριν τη κατάθεση των μηχανογραφικών». Ταυτόχρονα, η απειλή κατάργησης θα επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη, ως βασικό εργαλείο πειθαναγκασμού όλων, και όχι μόνο των μικρών και περιφερειακών πανεπιστημίων που οπωσδήποτε είναι πιο ευάλωτα.

Η διαδικασία του κατεπείγοντος και μάλιστα καλοκαιριάτικα είναι απλώς η «και με τη βούλα» πιστοποίηση των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων.

Τα άλλα είναι απλώς λεπτομέρειες ή κινήσεις τακτικής. Η απελευθέρωση των προϋπολογισμών (των πετσοκομμένων κατά 50% πρέπει να θυμόμαστε) έγινε για να μη χρεωθεί η κυβέρνηση άμεσα το κλείσιμο των πανεπιστημίων. Τα ψίχουλα που δίνει (τυπική ύπαρξη των τμημάτων, εκλογές 7μελών επιτροπών εξέλιξης των μελών ΔΕΠ από τα τμήματα) όχι μόνο δεν αλλάζουν τη φιλοσοφία και τις στοχεύσεις του νόμου, αλλά  δεν είναι ικανά να αλλάξουν τους συσχετισμούς ενάντια στο νόμο μέσα στα πανεπιστήμια. Απλά, θα δώσουν πρόσχημα στις «φίλιες δυνάμεις» προς τη κυβέρνηση, τους μόνιμα «πρόθυμους», να ξαναπαίξουν μια ακόμη φορά την παράσταση της «ρεαλιστικής πολιτικής των διαπραγματεύσεων».

Η κυβέρνηση, με την τακτική που επιλέγει βάζει όλα τα πανεπιστήμια, όλους και όλες, φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους, απέναντί της και μάλιστα στον ίδιο χρόνο, τους επόμενους μήνες. Η επιλογή αυτή ίσως αποδειχθεί κρίσιμο λάθος. Αντί μια αστραπιαία νίκη ανεξάρτητα κόστους μπορεί και πρέπει να εισπράξει μια γενναία, ομόθυμη και, τελικά, νικηφόρα απάντηση.
Η πρώτη μάχη δόθηκε νικηφόρα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Η ενότητα, η αποφασιστικότητα, οι συμμαχίες, η καθαρή γραμμή που ήταν τα στοιχεία που έδωσαν το μέχρι τώρα αποτέλεσμα θα κρίνουν και τη δεύτερη, οριστική μάχη για την κατάργηση του νόμου.

Το χωμάτινο τείχος, που στήθηκε πριν δυο χρόνια πρόχειρα και με ότι υπήρχε διαθέσιμο, πρέπει να ενισχυθεί. Τα θεμέλιά του πρέπει να βαθύνουν στο έδαφος μιας πιο ολοκληρωμένης αντιπαράθεσης, με βάση το ερώτημα «τι πανεπιστήμιο θέλουμε». Η ενότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας φοιτητών- καθηγητών- εργαζομένων πρέπει να αποκτήσει πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Η ενισχυμένη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση πρέπει να αποδείξει τη χρησιμότητά της στην υπεράσπιση του μαζικού κινήματος, των θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού μας. Μα πάνω απ’ όλα, η ελληνική κοινωνία πρέπει να καταλάβει, προσπερνώντας την υστερόβουλη και υστερική προπαγάνδα κυβέρνησης και ΜΜΕ, ότι η μάχη που δίνεται δεν είναι μια «μάχη χαρακωμάτων», μια αδιάφορη «μάχη εξουσίας» για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα πανεπιστήμια, αλλά για το αν η ανώτατη εκπαίδευση θα παραμείνει προσβάσιμη στα παιδιά των αδύναμων κοινωνικά ομάδων, για το αν το πανεπιστήμιο θα αποτελεί «κύμβαλο αλαλάζον» των εκάστοτε καθεστωτικών επιλογών ή θάναι σύμμαχος της κοινωνίας σε αυτή τη σκληρή μάχη επιβίωσης.

------------------------------------------------------
Πηγή: aristeroblog.gr (Δ. Καλιαμπάκος)

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες... (μικρό) ήρωα, πληρωμένε κονδυλοφόρε

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2012
Πέρασε αρκετός καιρός, σχεδόν ένας μήνας από τότε που απέστειλα εκείνο το μήνυμα (στις 26/1/2012) στην ακαδημαϊκή κοινότητα του Π.Θ. στο οποίο κοινοποιούσα την άρνησή μου να εκτελέσω συγκεκριμένη εντολή του προϊσταμένου μου, στα πλαίσια της εφαρμογής του νόμου 4009/2011. Καιρός νομίζω αρκετός για έναν νηφάλιο απολογισμό.

Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, πως μια τέτοια απλή και συμβολική πράξη, θα μπορούσε να έχει έναν τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Τα μήνυμά μου αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα μπλογκς, φόρα, ιστοσελίδες σε όλη σχεδόν την χώρα, έφτασε μάλιστα να ασχολείται  μαζί μου και η «Καθημερινή» δια του εξοχότατου κυρίου Πάσχου Μανδραβέλη (Π.Μ.) αυτοπροσώπως και μάλιστα δύο φορές (εδώ & εδώ). Το σημαντικότερο όμως για μένα ήταν η θετικότατη αντίδραση των συναδέλφων μου, διοικητικών υπαλλήλων κυρίως, πολλών φοιτητών –οι περισσότεροι άγνωστοι σε μένα- αλλά και αρκετών μελών ΔΕΠ. Πρέπει να έλαβα πάνω από 30-40 μηνύματα συγχαρητηρίων και συμπαράστασης, μερικά δε ήταν κι από άλλα πανεπιστήμια. Υπήρχαν βέβαια και 2-3 μέλη ΔΕΠ που διατύπωναν με κόσμιο –είναι αλήθεια- τρόπο την αντίθεσή τους στην πράξη μου, κι αυτό ήταν αναμενόμενο.

Σ' αυτό το σημείο, θέλω θερμά να ευχαριστήσω όλους τους φίλους, συντρόφους και συναγωνιστές στο Πανεπιστήμιο και στην πόλη μας γενικότερα, πού με τον ένα ή άλλο τρόπο εξέφρασαν την αλληλεγγύη και συμπαράστασή τους σε μένα και στον αγώνα μας γενικότερα, για την κατάργηση στην πράξη και ματαίωση εφαρμογής αυτού του αντιδραστικού νόμου στο Πανεπιστήμιό μας.

Τα περισσότερα μηνύματα ήταν γραπτά και ολιγόλογα. Άλλα ήταν τηλεφωνικά. Μερικοί ήρθαν και με μίλησαν προσωπικά. Πήρα όμως και 4-5 μηνύματα – επιστολές, που και μόνο γι’ αυτές άξιζε αυτό που έκανα. Πολύ θα ήθελα αυτές τις επιστολές να τις δημοσιεύσω. Όμως οι αποστολείς αυτών των μηνυμάτων με θερμοπαρακαλούν να μην το κάνω, λόγω της σημερινής συγκυρίας, της έμμεσης έστω κεκαλυμμένης τρομοκρατίας και ρευστής κατάστασης που επικρατεί παντού γύρω μας και βέβαια μέσα στο Πανεπιστήμιο, που όλοι εργαζόμαστε.

Όλο αυτό τον μήνα που πέρασε από τότε, σκέφτηκα πολλές φορές να απαντήσω στον Δημοσιογράφο Π.Μ.. Στην αρχή ήμουν πολύ οργισμένος. Αισθάνθηκα την μικρότητά μου, όπως και κάθε απλού και άσημου εργαζόμενου, απέναντι στα μεγαθήρια των Μέσων Ενημέρωσης, απέναντι στους κάθε λογής πληρωμένους κονδυλοφόρους. Μετά από απόσταση κάποιων ημερών θεώρησα πως, μια απάντησή μου, δεν θα είχε κανένα νόημα.: ή θα την αγνοούσε ή θα την διαστρέβλωνε όπως θα ήθελε. Εντωμεταξύ ένας φοιτητής της Βιοχημείας είχε την καλοσύνη να με ενημερώσει, ότι ο ίδιος έστειλε απαντητική επιστολή στον Π.Μ.(ο οποίος προφανώς την αγνόησε). Στο τέλος – τέλος ίσως θα πρέπει να του είμαι και ευγνώμων, που έτσι άθελά του με έκανα σχεδόν μικρό ήρωα στο Πανεπιστήμιο…!

Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη και η εξουσία που έχουν αυτοί οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της παραπληροφόρησης, μεγαλοδημοσιογράφοι των κάθε λογής Πρετεντέρηδων – Μανδαβέληδων και Σια., που εξαιτίας του δημοσιεύματος αυτού, το τελευταίο Πρυτανικό Συμβούλιο συζήτησε το θέμα μου και πήρε απόφαση να μου κάνει προφορική επίπληξη. Προηγήθηκε συζήτηση (περίπου ήπια ανάκριση) του αρμόδιου Προέδρου και Αντιπρύτανη, στην οποία αναφέρθηκε ξεκάθαρα «πως εξαιτίας του δημοσιεύματος του Π.Μ. πρέπει να κάνουμε κάτι εναντίον της συγκεκριμένης πράξης μου».

Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πλέον. Για να προασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, πρέπει να σπάσουμε το σπυρί του φόβου, της απογοήτευσης και της ανασφάλειας που οι περισσότεροι νοιώθουμε. Ας αντισταθούμε λέγοντας ξεκάθαρα την όποια άποψή μας, δεν μας αρμόζει να σιωπούμε περιμένοντας ο άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα.Ψηλά το κεφάλι.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

"Περί αεργίας" (μιά απάντηση στον Πάσχο Μανδραβέλη)

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2012
(Αλέξανδρος Μπελαβίλας, φοιτητής Βιοχημείας 1/2/2012)

Επειδή σε πρόσφατο άρθρο σας αναφερθήκατε μέσω της στήλης σας στον κ.Μωραϊτόπουλο, υπάλληλο του Παν.Θεσσαλίας, άνθρωπο ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ για να μπαίνει στο στόμα ενός ανθρώπου βουτηγμένου στη λάσπη όπως εσείς, θα ήθελα να αντιστρέψω την ερώτηση που τίθεται στο άρθρο σας. Αλήθεια κ.Μανδραβέλη, εσείς τι δουλειά κάνετε; Επειδή δημοσιογράφος δεν είστε, μιας και δεν παρέχετε ενημέρωση για κάποιο ζήτημα. Λέτε την άποψη σας. Σύμφωνοι και γω λέω την άποψη μου, άλλα δε με πληρώνει κάποιος γι' αυτό, ούτε τον κύριο Μωραϊτόπουλο στα 16 χρόνια της υπηρεσίας του στην επιτροπή ερευνών. Μήπως εσείς πληρώνεστε για να εκφράζετε τη συγκεκριμένη άποψη, που εκφράζετε; Μήπως εσείς πληρώνεστε για να λοιδορείτε εργαζόμενους, και να προσβάλετε συνειδήσεις; Μήπως κ. Μανδραβέλη εάν πραγματικά ψάχνετε έναν άεργο, πρέπει να τον αναζητήσετε στο είδωλο του καθρέφτη σας;

Βέβαια δε λέω συμμετέχετε και σε επιτροπές του υπουργείου, φαντάζομαι με το αζημίωτο...

Κύριε Μανδραβέλη τα κυρίαρχα ΜΜΕ αποτελούν την εικόνα της εξουσίας. Και η κυρίαρχη εξουσία έχει επιλέξει ανθρώπους (;) σαν και σας και τον κ.Πρετεντέρη για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά της. Γνωρίζω πως θα είμαστε αναγκασμένοι ως λαός να σας ανεχόμαστε εώς ότου η συγκεκριμένη εξουσία καταρρεύσει συμπαρασύροντας και τους πιστούς υπαλλήλους της, όπως εσείς. Και αυτή η μέρα δε θ' αργήσει.

Καλή σας νύχτα.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Νομικά αμφίβολες και ακαδημαϊκά αίολες διατάξεις του νόμου 4009/2011 - Υπόμνημα από το Πανεπιστήμιο Κρήτης

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 22, 2012
(Αντιγραφή από e-mail  που πήρα στις 22/2/2012)

Νομικά αμφίβολες και ακαδημαϊκά αίολες διατάξεις του νόμου 4009/2011 που σχετίζονται με την λειτουργία της διορισμένης Οργανωτικής Επιτροπής σε ένα Υπόμνημα από το Πανεπιστήμιο Κρήτης

Πέρα από τα αντιδημοκρατικά και αντισυνταγματικά σημεία του νόμου 4009 που αρκετά έχουν αναφερθεί εδώ μέσα, χωρίς όμως να έχει υπάρξει κάποιος διάλογος με αντεπιχειρήματα επ' αυτών, ορίστε κι ένα κείμενο (από τα δσ των ενιαίων φορέων διδασκόντων της σχολής κοινωνικών επιστημών, της σχολής επιστημών αγωγής και της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου Κρήτης) που αναλύει τις τρύπες, ασάφειες, νομικές προσκρούσεις των διενεργούμενων εκλογών ανάδειξης εσωτερικών μελών για το συμβούλιο διοίκησης.

Αλλά φαντάζομαι πως όσοι επιθυμούν διακαώς "να ασκήσουν ανεμπόδιστα το εκλογικό τους δικαίωμα", θα έχουν ήδη φροντίσει να ενημερωθούν για το νομικό ποιόν της διαδικασίας που προσπαθούν να διαφυλάξουν. Δε γίνεται αλλιώς, σίγουρα έχουν επίγνωση του τι υπογράφουν και επί ποιας διαδικασίας έχουν να ψηφίσουν. Αλλά από την άλλη.. κοτζάμ βουλευτές δε διαβάζουν τα
μνημόνια που ψηφίζουν..
Το επισυναπτόμενο κείμενο Υπόμνημα μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
16-2-12-EFD_Anakoinosi_Anabolhs
ή στο παρακάτω link:
http://www.soc.uoc.gr/efd/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/16-2-12-EFD_Anakoinosi_Anabolhs.pdf

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ

Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2012
(του Γιώργου Παπακωνσταντίνου 21/02/2012)

Ο λόγος που γράφω αυτό το σημείωμα είναι πως τελευταία ένα μεγάλο μέρος του διαλόγου που διεξάγεται μέσα από την ηλεκτρονική αλληλογραφία του πανεπιστημίου μας δίνει την εντύπωση πως βρισκόμαστε ακόμη στο μακρινό 2008. Είναι επίσης στενόχωρο πως κάποια μηνύματα χρησιμοποιούν τον καταγγελτικό λόγο των βαρόνων των ΜΜΕ. Την περασμένη άνοιξη του 2010 είχε ξεκινήσει ένας εκτεταμένος διάλογος με τη συμμετοχή πολλών μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας του ΠΘ που κάλυπτε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Τον Ιούνιο του 2011, όταν φάνηκε πως ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση όδευε προς τη Βουλή, ακολούθησε απόλυτη σιωπή.

Βιώνουμε τρομερές ανακατατάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν έχουμε την πολυτέλεια να ομφαλοσκοπούμαστε. Ζούμε την αλλαγή οικονομικού παραδείγματος σε διεθνές επίπεδο και η αλλαγή αυτή πέφτει στο κεφάλι μας. Στην ουσία κατεδαφίζεται το κοινωνικό κράτος που αναπτύχθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παράλληλα, διαφοροποιείται δραματικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, από την οποία κάποτε προσδοκούσαμε να εκλογικεύσει το ελληνικό κράτος. Βιώνουμε την μονοκρατορία της Γερμανίας και την κατάργηση στην ουσία των ευρωπαϊκών θεσμών και οργάνων. Το νέο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς επιβάλλεται στο ιδεολογικό επίπεδο με όρους θρησκευτικούς: πληρώνουμε τις αμαρτίες της πρότερης σπατάλης μας, σημασία δεν έχει η επίγεια ευημερία μας αλλά να είναι ευχαριστημένοι οι τραπεζίτες, οι νέοι ιερείς της παγκόσμιας θρησκείας των αγορών. Πλήρωνε και μη ερεύνα.

Με την σταδιακή αποβιομηχάνιση, επικράτησε πλήρως ένα είδος οικονομικής δραστηριότητας του χρηματοπιστωτικού τομέα που ονομάζεται κατ’ ευφημισμό «επένδυση» αλλά πρόκειται για μια εξωφρενική καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης. Ας μου συγχωρήσουν οι συνάδελφοι οικονομολόγοι την παρακάτω απλουστευτική μεταφορά. Μεταφέροντας το σημερινό μοντέλο «επένδυσης» σε ατομικό επίπεδο, μπορούμε να φανταστούμε κάποιον παθιασμένο με τον τζόγο που παίζει στον ιππόδρομο ή στο καζίνο λεφτά φίλων ή γνωστών του. Εάν κερδίσει, κρατά τα κέρδη μόνο για τον εαυτό του. Εάν χάσει, πηγαίνει στο κράτος (δηλαδή σε εμάς) και απαιτεί όχι μόνο το ποσό που έπαιξε αλλά και τα αναμενόμενα κέρδη. Μια τέτοια ατομική συμπεριφορά θα ήταν της αρμοδιότητας των ψυχιάτρων. Στο επίπεδο όμως του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που χρησιμοποιεί τις δικές μας οικονομίες και των ασφαλιστικών ταμείων μας, η σχιζοφρενής αυτή συμπεριφορά θεωρείται αξιοσέβαστη επενδυτική δραστηριότητα.

Επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβεί με την δική μας συναίνεση, ζούμε μια συνεχή παραπληροφόρηση και τρομοκράτηση από τα ΜΜΕ και μια επιταχυνόμενη αυταρχικότητα με στόχο την μετατροπή των πολιτών σε υπηκόους. Όπως διατυπώθηκε από τους αξιότιμους πατέρες και μητέρες του έθνους στη δική μας Βουλή: «που ακούστηκε να εκλέγουν οι διοικούμενοι αυτούς που τους διοικούν».

Τα παραπάνω συμβαίνουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σε όλη την Ευρώπη. Στο μικρό γαλατικό χωριό που ονομάζεται Ελλάδα, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα εξαιτίας του ειδικού χαρακτήρα του κράτους και της αστικής τάξης. Τελικά, ίσως φταίει η Τουρκοκρατία, όπως έλεγε μια δημοφιλής έκφραση τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μια συνοπτική αλλά ουσιαστική ιδέα δίνει το κείμενο του Παναγιώτη Κονδύλη «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία» που επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Θεμέλιο (ως πανεπιστημιακοί, πρέπει να δίνουμε και βιβλιογραφία).

Το γενικό πολιτικό σκηνικό δεν θα μπορούσε παρά να επηρεάσει και τα πράγματα στην εκπαίδευση. Ο πατριαρχικός και πελατειακός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους δεν έχουν ανάγκη τη γνώση και την έρευνα. Κυριαρχεί η ημιμάθεια, η πνευματική νωθρότητα και ο εξυπνακισμός. Μάταια θα ψάξει κανείς να βρει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον για την παιδεία στους λόγους της πολιτικής μας ελίτ. Θα βρει μόνο γενικολογίες, κενές περιεχομένου, όπως αυτές που όλοι μαθαίνουμε στο Λύκειο για να ανταπεξέλθουμε στις πανελλήνιες εξετάσεις. Παράλληλα, θα διαπιστώσει την ευρεία χρήση μιας «νεογλώσσας» (όπως η Newspeak του 1984 του Όργουελ) όπου πχ μεταρρύθμιση σημαίνει εκμηδένιση, κοκ.

Το δημόσιο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα φαίνεται να μπαίνει σε μια τουλάχιστον δεκαετή πορεία στην έρημο με ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες:

-   Το δεύτερο μνημόνιο περιλαμβάνει την υποχρέωση συρρίκνωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κατά 30% αλλά και την απόλυση των ΙΔΑΧ.

-   Η κρατική χρηματοδότηση βαίνει μειούμενη με ιλιγγιώδεις ρυθμούς μέχρι εξαφανίσεως, παρά τους όρκους της πολιτικής μας ελίτ για το αντίθετο.

-   Η αφαίμαξη των οικογενειακών εισοδημάτων θα επηρεάσει μελλοντικά τον αριθμό και την ποιότητα του φοιτητικού πληθυσμού.

-   Ο εφαρμοστικός νόμος του 1ου μνημονίου, που ψηφίστηκε από την σεβαστή μας αλλά μονίμως αδιάβαστη Βουλή (νομίζω τον Ιούνιο του 2011) με τίτλο «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015» προβλέπει την ίδρυση ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Α.Ε.». Το Ταμείο αυτό έχει αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, καθώς και περιουσιακών στοιχείων των δημοσίων επιχειρήσεων των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Δημόσιο ή σε Ν.Π.Δ.Δ..Τα περιουσιακά στοιχεία μεταβιβάζονται στο Ταμείο (άρθρο 1). Σε απλά ελληνικά, σημαίνει πως κάποια στιγμή το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ενδέχεται να χάσει την ιδιοκτησία των κτηρίων του, που θα θεωρηθούν εκμεταλλεύσιμα, και θα κληθεί να πληρώνει ενοίκιο ή να αδειάσει τον τόπο και να πάει κάπου αλλού. Σημειώνουμε πως η Ανώνυμη Εταιρία αυτή είναι εκτός ελέγχου του κοινοβουλίου και δρα με επιβαλλόμενη μυστικότητα.

Διάβασα προσεκτικά τα κείμενα των υποψηφίων για τις εκλογές για το Συμβούλιο του ΠΘ. Δεν βρήκα καμία ανάλυση των θετικών στοιχείων του νέου νόμου, μάλλον την ευχή ή την πίστη πως ένας νόμος πρέπει να έχει και θετικά στοιχεία. Δεν βρήκα επίσης καμία αναφορά στο πως θα επιβιώσει το πανεπιστήμιο στη μαυρίλα που έρχεται και δεν έχουμε δει παρά μόνο την αρχή.

Θεωρώ πως τα προβλήματα του νέου νόμου δεν σταματούν στο σύστημα εκλογής, παρόλο που θα έπρεπε να έχουμε αναρωτηθεί γιατί το σεβαστό υπουργείο Παιδείας κατανάλωσε φαιά ουσία για την παραγωγή ενός εκλογικού συστήματος με 100 εξισώσεις και 100 αγνώστους, που έκανε τον Ηλία Νικολακόπουλο να σχίσει τα πτυχία του. Θα πρέπει να συζητήσουμε, για παράδειγμα, τι σημαίνει η κατάργηση των τμημάτων και τι σημαίνει η επιβολή της αγγλικής γλώσσας μέσω των διαδικασιών των διδακτορικών, των εκλεκτορικών, κλπ.

Το πανεπιστήμιο θεωρείται κατεξοχήν χώρος γνώσης, έρευνας και κριτικής. Και όμως ελάχιστες φωνές ακούσαμε στο παρελθόν για φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας όπως η αποβιομηχάνιση, το συγκεκριμένο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης, την κατασπατάληση των ευρωπαϊκών πόρων στα Ολυμπιακά έργα και άλλα πολλά.

Προσωπικά πιστεύω πως το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στο στήσιμο του κράτους από την αρχή.

Προτείνω την δημιουργία ενός διαλόγου για το πώς το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας θα εξασφαλίσει την επιβίωσή του στη διάρκεια της δεκαετίας της φτώχιας, θα διασώσει την αξιοπρέπεια των μελών του και θα συνεχίσει να παρέχει ένα υψηλό επίπεδο σπουδών στους φοιτητές του.

Η πολιτική και οικονομική μας ελίτ απαιτεί δια των ΜΜΕ την σιωπή και την υποταγή μας. Θα τους κάνουμε τη χάρη;

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

Τμήμα Αρχιτεκτόνων

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Οι Λίστες... της Σιωπής

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 20, 2012
¨Οταν τον Σεπτέμβρη του 2011 κυρίως το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά όπως και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με καταλήψεις και διάφορες παρεμβάσεις αγωνίζονταν ενάντια στο νόμο 4009/2011, εμφανίσθηκαν διάφορες λίστες με ονόματα μελών ΔΕΠ υπέρ του νόμου από κάποια τμήματα του Πανεπιστημίου και τότε έγραψα σ' ένα μήνυμά μου ότι:
"Είμαι σίγουρος ότι ο ιστορικός του μέλλοντος, θα αναφέρεται με τα μελανότερα χρώματα στην συμπεριφορά - αντίδραση της διανόησης και ειδικά της πλειοψηφίας των πανεπιστημιακών δασκάλων απέναντι στον επαίσχυντο νόμο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, αλλά και απέναντι στα δεινά που υποφέρει ήδη ο λαός και ιδιαίτερα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, από την πολιτική της ξενόδουλης κυβέρνησης σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά τους, τους τροικανούς.Εκείνο όμως που με θλίβει περισσότερο είναι εκείνα τα e-mail με αποφάσεις Γ.Σ.Τμημάτων που στέλνονται σε όλους, δήθεν για να πληροφορήσουν, αλλά στην ουσία για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως αυτά των ΤΕΦΑΑ των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ κ.α. που επιπλέον μένουν και ασχολίαστα.
Ιδιαίτερα η απόφαση των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ  αποτελεί για μένα μνημείο ξύλινου λόγου και υποκρισίας...".

Αν και αυτή μου η θέση φάνηκε προσβλητική για μερικούς -όπως φάνηκε τελευταία από ένα μήνυμα του Καθηγητή κυρίου Λυμπερόπουλου- εντούτοις επιμένω στην άποψή μου αυτή τώρα περισσότερο απ' ότι τότε και εξηγούμαι γιατί παρακάτω.
Μετά την ματαίωση των εκλογών για την εκλογή συμβουλίων στο Π.Θ., μετά από την σθεναρή παρέμβαση 100δων φοιτητών, αλλά και Διοικητικών και μελών ΔΕΠ στο Βόλο και στη Λάρισα (οι οποίοι σημειωτέον ενήργησαν με αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων τους), το γαϊτανάκι ξαναπαίζεται πάλι από την αρχή με τις Λίστες... της Σιωπής (για να μην χρησιμοποιήσω κάποιο άλλο επίθετο) και μάλιστα τώρα σε πιο εξελιγμένη μορφή: τώρα μας δίνονται και ποσοστά επί των μελών των Τμημάτων. Έτσι ο Πρόεδρος του τμήματος Ιατρικής Καθηγητής κύριος Ιωάννης Β. Φεζουλίδης μας δηλώνει "87 από 110 Μέλη ΔΕΠ (82 %) υπογράφουν εναντίον κάθε προσπάθειας  ματαίωσης των εκλογών". Στα τμήματα δε ΤΕΦΑΑ, Μηχανολόγων και Βιοχημείας (να υποθέσω εδώ ποσοστό 100%;), λένε εισαγωγικά (και πανομοιότυπα) στο μήνυμά τους τα εξής:
"-ΖΗΤΟΥΜΕ να έχουμε πρόσβαση στην άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος.
-Είμαστε ΕΝΑΝΤΙΟΙ σε κάθε προσπάθεια ματαίωσης των εκλογών."
Και ρωτάω πάλι, είναι αυτό ή δεν είναι η επιτομή του "ξύλινου λόγου"; (όπου "ξύλινο λόγο" έχουμε όταν μέσω μιας γενίκευσης συσκοτίζουμε την πληροφορία για να δημιουργήσουμε εντέχνως μιαν άλλη αλήθεια). Διότι είναι αυταπόδεικτο ότι στην Δημοκρατία μας οι εκλογές είναι όντως ελεύθερες αλλά έχουν πραγματική ισχύ και νόημα, όταν έχουμε να εκλέξουμε μεταξύ τουλάχιστον 2 διαφορετικών περιπτώσεων, ενώ στις προκείμενες "εκλογές" -κατά παραγγελία της φραου φον Διαμαντοπούλου- και μόνον η συμμετοχή μας, σημαίνει επιβράβευση ενός επαίσχυντου, αυταρχικού και αντιδραστικού νόμου, ο οποίος επιπλέον -και αυτό είναι το κυρίαρχο- αποτελεί αποτέλεσμα του Μνημονίου 1. Άθελά του δε, με τα ποσοστά που δίνει η Ιατρική, εμμέσως πλην σαφώς, είναι σαν μας λέει ότι το 82% των γιατρών είναι υπέρ της εφαρμογής του νόμου (άρα και υπέρ του Μνημονίου).

Όμως ο λαός κατά την συντριπτική του πλειοψηφία είναι ενάντια στα κάθε είδους Μνημόνια και σε κάθε είδους νομοσχέδια που απορρέουν απ' αυτά. Αγωνίζεται πλέον καθημερινά και εάν η ελίτ της πατρίδας και της κοινωνίας μας, που είστε εσείς, αγαπητά μέλη ΔΕΠ, πάτε κόντρα στον αγώνα αυτόν, τότε μην εξανίσαστε που έχετε τους υπόλοιπους εναντίον σας.
Θεωρώ ότι συμμερίζεστε το δικαίωμα του λαού να αντιστέκεται στην ταπείνωση και τον καθημερινό εξευτελισμό που δέχεται από τους τροικανούς και τους κάθε λογής ξένους τοκογλύφους και τους γκαουλαιτερ των κυρίων Μερκοζι και τους ντόπιους πάτρωνές τους. Οι Έλληνες αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους και την υπερηφάνεια τους. Ας πάψουμε να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας, ας κοιτάξουμε λίγο δίπλα μας, τον συνάνθρωπο, τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον γέροντα που του κόψανε την σύνταξη, ας το κάνουμε βρε αδελφέ για τα παιδιά μας. Όταν συνέλθουμε από αυτή την τεράστια κρίση, κι αποκτήσουμε πάλι την ανεξαρτησία μας και ορίζουμε μόνοι μας τα του οίκου μας, έχουμε χρόνο και δυνατότητες να κάνουμε έναν άριστο νόμο όχι μόνο για τα Πανεπιστήμια αλλά για την Παιδεία μας γενικότερα.
Αν λοιπόν στα παραπάνω, έστω στα περισσότερα συμφωνείτε, τότε αγωνισθείτε μαζί μας ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ Ο 4009/2011 ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΘΕΙ. Θα είναι αυτό η πρώτη νίκη του λαού ενάντια στο μνημόνιο, μια νίκη για την πατρίδα για τον υπερήφανο και αδούλωτο λαό μας.

--
Απόστολος Μωραϊτόπουλος

Υπεύθυνος Μηχανοργάνωσης Επιτροπής Ερευνών του Π.Θ.
(τηλ/να 24210 06410, κιν/τό 6973661224)
(Προσωπικό Ιστολόγιο: http://apopseis-eponyma.blogspot.com)


Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Οι καθηγητές διορίζονται ομνύοντες «...πίστη εις την Πατρίδα, υπακοή εις το Σύνταγμα...»

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012

(Απάντηση στο παρακάτω Μήνυμα του Τμήματος Μηχανολόγων προς την Ακαδημαϊκή Κοινότητα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στις 17/10/2011)

Είμαι σίγουρος ότι ο ιστορικός του μέλλοντος, θα αναφέρεται με τα μελανότερα χρώματα στην συμπεριφορά - αντίδραση της διανόησης και ειδικά της πλειοψηφίας των πανεπιστημιακών δασκάλων απέναντι στον επαίσχυντο νόμο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, αλλά και απέναντι στα δεινά που υποφέρει ήδη ο λαός και ιδιαίτερα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, από την πολιτική της ξενόδουλης κυβέρνησης σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά τους, τους τροικανούς.

Εκείνο όμως που με θλίβει περισσότερο είναι εκείνα τα e-mail με αποφάσεις Γ.Σ.Τμημάτων που στέλνονται σε όλους, δήθεν για να πληροφορήσουν, αλλά στην ουσία για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως αυτά των ΤΕΦΑΑ των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ κ.α. που επιπλέον μένουν και ασχολίαστα.
Ιδιαίτερα η απόφαση των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ  αποτελεί για μένα μνημείο ξύλινου λόγου και υποκρισίας, λέει λοιπόν:

"1. Οι Νόμοι του κράτους πρέπει να εφαρμόζονται από την πολιτεία και τους πολίτες..
2. Ο νέος Νόμος θέτει ένα πλαίσιο με θετικά και αρνητικά σημεία....
3. Τα πανεπιστήμια πρέπει να μένουν ανοικτά και να λειτουργούν για να μπορούν να εκπληρώσουν το σκοπό τους..."

Δεν είναι πιο έντιμο να δηλώσετε με παρρησία: "ναι είμαστε υπέρ του νέου νόμου"?

Όμως "Οι καθηγητές διορίζονται ομνύοντες «...πίστη εις την Πατρίδα, υπακοή εις το Σύνταγμα...», κι επομένως στη συνταγματική νομιμότητα. Ο δε νόμος είναι αντισυνταγματικός διότι «τουλάχιστον 23 επιμέρους διατάξεις ή και δέσμες ολόκληρες διατάξεών του παραβιάζουν εμφανώς το άρθρο 16 του ισχύοντος Συντάγματος [...], ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για αναίρεση της λειτουργίας των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ως πλήρως αυτοδιοικούμενων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, για έμμεση κατάργηση της ιδιότητας των καθηγητών τους ως δημοσίων λειτουργών και για καίριο πλήγμα σε βάρος της ακαδημαϊκής ελευθερίας». Επιπλέον, ο νόμος καταργεί τη σφαιρική μόρφωση των φοιτητών, αχρηστεύοντας έτσι τα ΑΕΙ και αποκλείοντας από αυτά τα παιδιά των οικονομικά χαμηλότερων στρωμάτων." και επιπλέον

"...όταν το Σύνταγμα παραβιάζεται, η τήρησή του «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»."

"Κατόπιν τούτων, οι καθηγητές θα όφειλαν σύσσωμοι να συνταχθούν με τους φοιτητές στην ανατροπή του νόμου «με κάθε μέσο», και όχι μόνο με βολικά χρονοβόρες προσφυγές στο πολιτικά ελεγχόμενο ΣτΕ. Εντούτοις, σε πολλούς υπερίσχυσε η κυβερνητική νομιμότητα του «ανοικτού πανεπιστήμιου»· για να απολαμβάνουν το μικρόκοσμο του γραφείου/εργαστηρίου/ιατρείου τους, «παραμορφώνοντας» τους φοιτητές· κι ας υποδουλώνεται το έθνος εν μέσω αντισυνταγματικών ναρκών. "

Τα παραπάνω αποτελούν μικρό μέρος άρθρου της Κυριακάτικης "Ε" του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Καθηγητή Βιοχημείας, Τμήματος Βιολογίας, Πανεπιστημίου Πατρών c.georgiou@upatras.gr, που αξίζει να διαβάσουμε όλοι.

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος
(Μηχανογράφηση Επιτροπής Ερευνών Π.Θ.)

==================================================================

(Μήνυμα του Τμήματος Μηχανολόγων προς την Ακαδημαϊκή Κοινότητα  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στις 28/09/2011)

Σε σχέση με την εφαρμογή του νέου Νόμου για τα ΑΕΙ, πιστεύουμε ότι:

1. Οι Νόμοι του κράτους πρέπει να
εφαρμόζονται από την πολιτεία και τους
πολίτες. Οι Νόμοι δεν είναι παντοτινοί και μπορεί να αλλάξουν αλλά μόνον μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες.

2. Ο νέος Νόμος θέτει ένα πλαίσιο με θετικά και αρνητικά σημεία. Η ευθύνη για την αξιοποίηση των θετικών σημείων και την αντιμετώπιση των αρνητικών σημείων στην πράξη πρέπει να ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα, η οποία πρέπει να είναι ένα βήμα μπροστά και να εφαρμόσει από μόνη της τον νέο Νόμο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εντός του πλαισίου του και όχι να ολιγωρήσει και τελικά να τον εφαρμόσει με την έξωθεν επιβολή ή «βοήθεια».

3. Τα πανεπιστήμια πρέπει να μένουν ανοικτά και να λειτουργούν για να μπορούν να εκπληρώσουν το σκοπό τους σε ένα περιβάλλον ελεύθερης διακίνησης ιδεών.
Καμία ομάδα/σύλλογος του πανεπιστημίου δεν δικαιούται να προσβάλλει το δικαίωμα πρόσβασης και εργασίας άλλων μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας στους χώρους του πανεπιστημίου ούτε το δικαίωμα διατύπωσης γνώμης ή και λήψης αποφάσεων σε θεσμοθετημένα όργανα του πανεπιστημίου.

Τα μέλη ΔΕΠ του Τμήματος Μηχανολόγων
Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας,
(Ακολουθούν 15 ονόματα μελών ΔΕΠ του Τμήματος Μηχανολόγων)

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

«Επαναστατική αεργία» και πολιτική θεωρία

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012
(Από "Καθημερινή" στις 12/2/2012)


«Επαναστατική αεργία» και πολιτική θεωρία

Του Πασχου Mανδραβελη

Προ ημερών είχαμε γράψει ένα άρθρο για ένα καινούργιο αριστερό φρούτο που άρχισε να ευδοκιμεί στους δημόσιους φορείς, αυτό που ονομάσαμε «επαναστατική αεργία» («Καθημερινή» 27.1.2012) Αφορμή ήταν η άρνηση ενός διοικητικού υπαλλήλου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να εκτελέσει (ατιμώρητα, καθώς φαίνεται) το εργασιακό του καθήκον, διότι όπως δήλωσε διαφωνεί με τον νόμο για τα ΑΕΙ που ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία το ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν παραιτήθηκε, λόγω διαφωνίας, από το πανεπιστήμιο. Απλώς αποφάσισε να μην κάνει τη δουλειά του, τουλάχιστον στα κομμάτια εκείνα που ο ίδιος θεωρεί ότι είναι μέρος του νόμου με τον οποίο διαφωνεί.
Σ’ αυτό το άρθρο αντέδρασε με ανακοίνωση το Δ.Σ. του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας το οποίο πέρα από τη δίκη των «αντεπαναστατικών» προθέσεων του γράφοντος (π.χ. «θεωρούμε ότι πρωτίστως επιδιώκει την ενοχοποίηση και τον υποβιβασμό της πολιτικής αντίστασης και την τρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών») αναφέρει και ενδιαφέρουσες συνταγματικές ερμηνείες.
Σύμφωνα λοιπόν με την ανακοίνωση του συνδικαλιστικού οργάνου των υπαλλήλων ενός πανεπιστημίου, «ο κ. Μανδραβέλης προκαλεί την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να λάβουν κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο δικαίωμα και στην υποχρέωση του Ελληνα πολίτη να αντιστέκεται “με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει [το Σύνταγμα] με τη βία” (άρθρο 120 του Συντάγματος)».

Κοινωνική νομιμοποίηση

Τρικυμία σκέψης; Ενας νόμος που υπερψηφίστηκε από τα 2/3 της Βουλής είναι «κατάλυση του Συντάγματος» και δη «βίαιη»; Ετσι, μετά την «επαναστατική αεργία» έχουμε και επαναστατικές ερμηνείες του Συντάγματος; Ενας υπάλληλος μπορεί να παραβιάζει ανέξοδα τον νόμο αν δηλώσει ότι εφαρμόζει το άρθρο 120 του Συντάγματος; Δηλαδή, αν κάποιοι φοιτητές του εν λόγω πανεπιστημίου θεωρήσουν ότι αποτελεί «θεσμική εκτροπή» και «βίαιη κατάλυση του Συντάγματος και της ελευθερίας των» τα μαθήματα μέσα σε αίθουσες μπορούν να κάψουν το πανεπιστήμιο; Μήπως οι εμπρηστές θα πρέπει μετά να συνταξιοδοτηθούν ως αντιστασιακοί;
«Εξαρτάται από τις συνθήκες» θα πει στον ίδιο δημόσιο διάλογο ο γραμματέας του Ενιαίου Συλλόγου Διδασκόντων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σύμφωνα με τον κ. Τάκη Πολίτη, «ο νόμος δεν αποτελεί θέσφατο... Κρίσιμο στοιχείο για τους “μη εφαρμοστές” των νόμων ή τους “παρανομούντες” είναι η κοινωνική νομιμοποίηση που τυγχάνουν οι πράξεις τους. Κοινωνική νομιμοποίηση που -για να αναφερθώ στην τρέχουσα συγκυρία- έχουν πολύ ευρεία οι τεχνικοί της ΔΕΗ που αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο και να κόψουν το ρεύμα στα σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν πληρώσει το χαράτσι. Κοινωνική νομιμοποίηση που επίσης έχουν οι αναρχικοί “ρομπέν των αγορών” που παραβιάζουν τον νόμο, απαλλοτριώνουν τρόφιμα από super markets και τα μοιράζουν σε ηλικιωμένους σε παρακείμενες λαϊκές αγορές».

Διά των εκλογών

Δεν ξέρουμε αν έχει άλλα εργαλεία μέτρησης της «κοινωνικής νομιμοποίησης» ένας πανεπιστημιακός (και δη εκπρόσωπος των μελών ΔΕΠ) για τους «ρομπέν των αγορών» ή κατ’ άλλους «ληστές των σούπερ μάρκετ», αλλά επειδή στο παρελθόν χύθηκε πολύ αίμα ανάμεσα στους διάφορους που ερμήνευαν αυθαίρετα την «κοινωνική νομιμοποίηση» αποφασίσαμε να τη μετρήσουμε διά των εκλογών. Το εντάξαμε δε σε ένα σύστημα που λέγεται Δημοκρατία.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι άνθρωποι πάντα διαφωνούσαν για το τι είναι δίκαιο ή όχι, για το τι έχει κοινωνική νομιμοποίηση και τι όχι. Παλιότερα ο μόνος τρόπος για να βρει κάποιος το «δίκιο» του ήταν να σφάξει τον άδικο. Και αυτό γινόταν. Το δίκιο που επικρατούσε ήταν του ισχυρού. Σε μια κοινωνία χωρίς σαφείς και σταθερούς νόμους, κάποιος που μπούκαρε σε ένα σούπερ μάρκετ και τρομοκρατούσε τον μαγαζάτορα μπορούσε να «απαλλοτριώσει» ή να «κλέψει» ό,τι ήθελε, ανεξαρτήτως αν απ’ έξω τον χειροκροτούσαν ή όχι. Αν ο μαγαζάτορας είχε δίκαννο, το δικό του δίκαιο υπερίσχυε ανεξαρτήτως «κοινωνικής νομιμοποίησης». Ετσι «νομιμοποιούνταν» οι βασιλείς, οι φεουδάρχες, οι ληστές και οι καπεταναίοι, άσχετα αν επίχριζαν το δίκαιο της ισχύος τους με διάφορες θεότητες ή άλλα ιδεολογικά σχήματα.

Το δίκιο της πλειοψηφίας

Μετά από πολύ αίμα και λιγότερη συζήτηση αποφασίσαμε ότι αυτό το «δίκαιο» είναι αν μη τι άλλο θανατηφόρο. Και αποφασίσαμε το δίκιο να το ορίζει η πλειοψηφία (πλην κάποιων θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων). Η πλειοψηφία, λοιπόν, που πληρώνει τα δημόσια πανεπιστήμια αποφασίζει πώς αυτά πρέπει να λειτουργήσουν· όπως η πλειοψηφία αποφάσιζε όλα τα προηγούμενα χρόνια να διατηρεί τον νόμο 1282/83 που έκανε μπάχαλο τα ΑΕΙ. Δεν το αποφασίζουν οι υπεύθυνοι μηχανοργάνωσης οι οποίοι πληρώνονται από αυτούς τους εκλογείς. Επίσης η πλειοψηφία αποφάσισε να προσλάβει διάφορους υπάλληλους στα πανεπιστήμια τους οποίους πληρώνουμε όλοι για να κάνουν κάποια δουλειά. Είτε τους αρέσει αυτή η δουλειά είτε όχι, είτε συμφωνούν με αυτή είτε όχι.
Βεβαίως όλοι μπορούν να διαφωνούν και να εκφράζουν ελεύθερα τη διαφωνία τους για να σχηματίσουν τη δική τους πλειοψηφία. Μέχρι όμως να τη σχηματίσουν εφαρμόζουν αυτό που αποφάσισε η πλειοψηφία. Αλλιώς πάνε σπίτι τους, ώστε να έχουν και περισσότερο χρόνο για να προπαγανδίζουν τις απόψεις τους.
Ο όρος «κοινωνική νομιμοποίηση» είναι μια αυθαίρετη και σαφώς αντιδημοκρατική κατασκευή. Η «Χρυσή Αυγή» έχει «κοινωνική νομιμοποίηση» στον Αγιο Παντελεήμονα να κυνηγάει τους μετανάστες. Οι περισσότεροι κάτοικοι εκεί την χειροκροτούν. Συνεπώς, ορθώς πράττουν κάποιοι αστυνομικοί και κλείνουν τα μάτια στη δράση της. Το πιστοποιεί με όσα γράφει ο πρόεδρος των μελών ΔΕΠ ενός πανεπιστημίου: «Η γενίκευση “οι νόμοι πρέπει να τηρούνται”, ανεξαρτήτως κοινωνικών συνθηκών, είναι -κατά την άποψή μου- μια λανθασμένη γενίκευση, αλλά και μια ουτοπική προσέγγιση... Οι νόμοι μπορεί να αλλάζουν μέσα από τις προβλεπόμενες από το εκάστοτε πολίτευμα διαδικασίες, μπορεί όμως επίσης να αλλάξουν και ως αποτέλεσμα πολιτικής ανυπακοής μιας κρίσιμης κοινωνικής μάζας, ανυπακοή που τελικά μπορεί να υποχρεώσει τη νομοθετική εξουσία να τους τροποποιήσει ή την εκτελεστική εξουσία να “κάνει τα στραβά μάτια” απέναντι στους “παρανομούντες”». Αυτό ακριβώς κάνει, σύμφωνα με καταγγελίες, η «εκτελεστική εξουσία» στο κέντρο της Αθήνας: «τα στραβά μάτια».

Η κακότυχη «δημόσια ανυπακοή»

Μια έννοια που κακότυχε στην ελληνική κοινωνία είναι αυτή της πολιτικής ανυπακοής. Συνεχίζουμε δε να την κατακρεουργούμε δίχως έλεος. Οπως γράφει και ο πρόεδρος των πανεπιστημιακών Θεσσαλίας, «οι νόμοι... μπορεί επίσης να αλλάξουν και ως αποτέλεσμα πολιτικής ανυπακοής μιας κρίσιμης κοινωνικής μάζας».
Το πρώτο ερώτημα είναι: πόση πρέπει να είναι αυτή η «κρίσιμη κοινωνική μάζα», στην οποία αναφέρεται ο κ. Τάκης Πολίτης, και πώς θα μετρηθεί; Είναι το 5% του πληθυσμού; Το 1%; Ο μεμονωμένος υπάλληλος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας είναι «κρίσιμη κοινωνική μάζα»;
Γράφαμε και παλιότερα ότι «ένας πολίτης έχει δικαίωμα να μην τηρήσει έναν νόμο που θεωρεί άδικο. Η δημόσια ανυπακοή είναι μια κατάκτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, που έχει τις ρίζες της στη σκέψη του Χένρι Ντέιβιντ Θορό και στην πρακτική του Μαχάτμα Γκάντι. Σύμφωνα όμως με τον μεγάλο φιλόσοφο της Δικαιοσύνης Τζον Ρολς, μια πράξη δημόσιας ανυπακοής προϋποθέτει τρία πράγματα. Πρώτον, η πράξη να είναι δημόσια. Δεύτερον, η πράξη να μην εμπεριέχει βία. Τρίτον, ο ίδιος ο παραβάτης να επιδιώξει τη δίωξή του, ώστε διά της δίκης να δημοσιοποιηθεί ευρύτερα το αίτημά του ή και να ανατραπεί από τη δικαστική εξουσία μια άδικη απόφαση της νομοθετικής» («Τζάμπα επαναστάτης», Καθημερινή 30.10.2010).
Στην Ελλάδα, όπως γίνεται με όλα τα πράγματα, παίρνουμε το μισό –αυτό που μας συμφέρει– κομμάτι της έννοιας. Θέλουμε το πρώτο στοιχείο του Ρολς αλλά όχι το τρίτο. Χειροκροτούμε την «ανυπακοή» ως δημοκρατική κατάκτηση, αλλά όχι μόνο δεν επιζητούμε τη δίωξη ως πολιτικό μέσο (ώστε να μεγιστοποιήσουμε επικοινωνιακά την αντίθεσή μας σε έναν νόμο), αλλά την καταγγέλλουμε ως «πολιτικό διωγμό». Aυτό εξάλλου δεν κάνουμε σε όλα;
Το χειρότερο όμως που αναδεικνύει αυτή η συζήτηση είναι η κοινωνική χρεοκοπία. Αν αυτό είναι το σκεπτικό των πνευματικών ταγών της κοινωνίας (υπενθυμίζουμε ότι ο κήρυκας της ελαστικοποίησης των νόμων εξελέγη γραμματέας ΔΕΠ και συνεπώς εκφράζει ένα μεγάλο μέρος των πανεπιστημιακών της Θεσσαλίας), τότε ποιο πρέπει να είναι το σκεπτικό του φοροδιαφεύγοντος μικρομαγαζάτορα; Και η φοροδιαφυγή έχει «κοινωνική νομιμοποίηση»· «όλοι αυτό κάνουν» είναι το πρώτο επιχείρημα, «οι πολιτικοί τα τρώνε» είναι το δεύτερο.
Γι’ αυτό πιθανώς χρεοκοπήσαμε. Σε αυτή τη χώρα που δεν έχουμε λύσει ακόμη τα βασικά της κοινωνικής συμβίωσης, δηλαδή την έννοια του νόμου. Αν οι πανεπιστημιακοί διδάσκουν ότι η εφαρμογή τους εξαρτάται από τις συνθήκες (γιατί όχι και από τον καιρό; Αν κάνει πολύ κρύο, κάπου να κλέβουν το πετρέλαιο θέρμανσης), στο τέλος καθείς κάνει ό,τι γουστάρει και η κοινωνία χρεοκοπεί. Αυτό κάναμε όλα αυτά τα χρόνια και η οικονομική χρεοκοπία ήταν φυσικό επακόλουθο.

Διαβάστε- Ντέιβιντ Χένρι Θορό, «Πολιτική ανυπακοή - Ζωή χωρίς αρχές - Περπατώντας», τρία δοκίμια, εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη.

Απάντηση στο άρθρο του κ. Μανδραβέλη με τίτλο: "Επαναστατική" αεργία ενόψει

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012
Αγαπητοί συνάδελφοι

Στην αθηναϊκή καθημερινή εφημερίδα "Καθημερινή"  στις 27/01/2012 δημοσιεύτηκε άρθρο
του κ. Μανδραβέλη με τίτλο: "Επαναστατική" αεργία ενόψει. Το άρθρο είναι δημοσιευμένο και στο Internet στη διεύθυνση http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/01/2012_1297448
Το άρθρο αναφέρεται στην άρνηση συναδέλφου να αναλάβει έκτακτα καθήκοντα, τα οποία αφορούσαν τη διεξαγωγή των εκλογών για την ανάδειξη του Συμβουλίου του Ιδρύματος.

Από τη μεριά μας, ως ΔΣ του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας επισημαίνουμε τα παρακάτω σημεία σε σχέση με το συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο θεωρούμε ότι πρωτίστως  επιδιώκει την ενοχοποίηση και τον υποβιβασμό της πολιτικής αντίστασης και την τρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών, χρησιμοποιώντας επικουρικά για μια ακόμη φορά τη λογική του "διαίρει και βασίλευε" στρέφοντας μια ομάδα ενάντια στην άλλη.

Η κύρια επιχειρηματολογία του κ. Μανδραβέλη είναι το από καιρό καλλιεργημένο στερεότυπο ότι στο δημόσιο οι εργαζόμενοι δεν παράγουν και μάλιστα ότι αποφεύγουν την εκτέλεση των καθηκόντων τους (με πολύ ήπια και κόσμια διατύπωση, αντί του χαρακτηρισμού "λουφαδόροι"). Αυτή η αυθαίρετη και κακόβουλη παραδοχή εξισώθηκε εσκεμμένα με την πολιτική ενέργεια του συναδέλφου μας Απόστολου Μωραϊτόπουλου, ενοχοποιώντας και υποβιβάζοντάς την. Επίσης, ο κ. Μανδραβέλης προκαλεί την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να λάβουν κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο δικαίωμα και στην υποχρέωση
του Έλληνα πολίτη να αντιστέκεται" με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το
καταλύσει με τη βία" (άρθρο 120 του Συντάγματος ).

Θυμίζουμε σχετικά με την προσπάθεια του Υπουργείου για την με κάθε τρόπο εφαρμογή του Ν. 4009/2011 ότι «συνιστά θεσμική εκτροπή», όπως ομόφωνα αποφασίστηκε από την έκτακτη
Συνεδρίαση των Πρυτανικών Αρχών στο Λαύριο στις 23/09/2011. Το δικαίωμα αντίστασης ή
πολιτικής ανυπακοής, αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωση των Ελλήνων να υπερασπίζονται το
Σύνταγμα όταν οι πράξεις της πολιτικής εξουσίας ισοδυναμούν με κατάλυσή του. Ο Ν.
4009/2011 συνεργεί στην οργανωμένη επίθεση που δεχόμαστε ως ελληνικός λαός, με συνέπειες
σε βάθος πολλών γενεών στο μέλλον. Μην ξεχνάμε ότι ο τομέας της Παιδείας είναι
νευραλγικός για την πορεία μιας οργανωμένης κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε ότι «ότι είναι νόμιμο δεν είναι και απαραίτητα ηθικό».

Και στην περίπτωση ακόμη που και αυτό το άρθρο του Συντάγματος "προσαρμοστεί" αργότερα στις "μνημονιακές" επιταγές, ακόμη και τότε τα λόγια του συντοπήτη μας Ρήγα Φεραίου θα αποτελέσουν παρακαταθήκη για να συνεχίσουμε την επίθεση στην επίθεση που δεχόμαστε: " Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο
λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν'αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ' όλα τα χρέη του." (απόσπασμα άρθρου 35 του "Νέα Πολιτική Διοίκησις"  Ρήγα Φεραίου)

Η ενέργεια του συναδέλφου μας είναι σύμφωνη με τη σταθερή θέση του Συλλόγου Διοικητικού
Προσωπικού ενάντια στο Ν. 4009/2011. Οι μορφές αντίθεσης που κάθε φορά παίρνουμε έχουν
τίμημα, το οποίο το αναγνωρίζουμε και το αντιμετωπίζουμε. Ήδη έχουμε προκηρύξει απεργία του διοικητικού προσωπικού για την ημέρα που πρόκειται να επιχειρηθεί η πραγματοποίηση των εκλογών για την ανάδειξη του Συμβουλίου του Ιδρύματος, ώστε όλοι οι συνάδελφοι να μπορούν να
ενισχύσουν τις παραστάσεις διαμαρτυρίας που πρόκειται να αναπτυχθούν και να μπορούν να απέχουν από τα επιβεβλημένα καθήκοντά τους όσοι θα υποστηρίζουν διοικητικά εκείνη τη μέρα τις εκλογές. Οι ενέργειες αντίδρασής μας συνιστούν πολιτική ανυπακοή και έχουν συμβολικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας την ευρεία ευαισθητοποίηση της κοινωνίας.

Τέλος, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ακόμη μπορεί να λειτουργεί με το αυτοδιοίκητο - όσο δεν εφαρμόζεται ο Ν. 4009/2011 - και να διαχειριστεί το πολιτικό αυτό ζήτημα όπως αυτό κρίνει, χωρίς εξωγενείς υποδείξεις και καθοδηγήσεις.

το ΔΣ του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού
του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

«Επαναστατική» αεργία ενόψει

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012
(Από "Καθημερινή" στις 27/1/2012)


«Επαναστατική» αεργία ενόψει

Tου Πασχου Μανδραβελη

Εχουμε γράψει επανειλημμένως πως το βασικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι όλοι θέλουν να σώσουν τον κόσμο, τη χώρα -ή ό, τι τέλος πάντων τους βρίσκεται πρόχειρο- αλλά κανένας δεν θέλει να κάνει τη δουλειά του. Η καλύτερη επιβεβαίωση αυτού του αφορισμού είναι η επιστολή που εστάλη από τον «Υπεύθυνο Μηχανοργάνωσης της Επιτροπής Ερευνών» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Απευθύνεται στον προϊστάμενο της Επιτροπής Ερευνών του ίδιου πανεπιστημίου και κοινοποιείται στον αντιπρύτανη Βασίλειο Μποντόζογλου και στην πανεπιστημιακή κοινότητα του ίδιου πανεπιστημίου.
Στην επιστολή αναφέρεται: «Σήμερα μου ζητήθηκε από τον Προϊστάμενό μου να προετοιμάσω και να παραδώσω 8 φορητούς Η/Υ (4 για Βόλο και 4 για Λάρισα), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στις εκλογές για την ανάδειξη Συμβουλίου στο πλαίσιο προφανώς του νόμου 4009/2011. Εξήγησα στον Προϊστάμενό μου ότι για πολιτικούς λόγους αλλά και για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου σαν ενεργός πολίτης κι εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο για πάνω από 16 χρόνια, δηλώνω ότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να συμπράξω με οποιοδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού του επαίσχυντου νόμου και μάλιστα θα αγωνιστώ για τη ματαίωσή του... Δεν διεκδικώ το αλάθητο, έχω όμως ήσυχη τη συνείδησή μου ότι αυτή τη στιγμή πράττω το σωστό».
Φυσικά κανείς δεν απαγορεύει σ’ αυτόν τον διοικητικό υπάλληλο του πανεπιστημίου να παλέψει για τη «ματαίωση», όπως ο ίδιος γράφει, όποιου νόμου δεν γουστάρει. Κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε νόμιμες πορείες και παράνομες καταλήψεις για τη «ματαίωση» όλων των νόμων. Στην περίπτωση όμως αυτή εγείρονται κάποια ερωτήματα. Εντάξει! Στην Ελλάδα είσαι ό, τι δηλώσεις, αλλά ισχύει και ότι μπορείς να κάνεις ό, τι θες αρκεί να δηλώσεις κάποιον -κατά την άποψή σου- ανώτερο σκοπό; Δεν αμφισβητούμε τις επαναστατικές προθέσεις του υπεύθυνου μηχανοργάνωσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αλλά πώς μπορούμε να τον ξεχωρίσουμε από ένα κοινό λουφαδόρο, ο οποίος βαριέται τη δουλειά του και βρίσκει μια επαναστατική δικαιολογία για να μην την κάνει; Αρκεί η δήλωση των επαναστατικών προθέσεων; Δηλαδή, υπάρχει πληθώρα εφοριακών που δεν διεκπεραιώνουν τις φορολογικές υποθέσεις, με αποτέλεσμα να φουντώνει η φοροδιαφυγή. Αν ερωτηθούν γιατί δεν κάνουν τη δουλειά τους, μπορούν να επικαλεστούν τη διαφωνία τους με τη φορολογική κλίμακα ή με το ύψος του αφορολόγητου; Κι αν κάποιοι εργαζόμενοι (στον ιδιωτικό τομέα, φυσικά) δηλώσουν ότι είναι κατά του καπιταλισμού εν γένει -τι πιο επαναστατικό από αυτό; - μπορούν να μην πηγαίνουν στη δουλειά τους και να πληρώνονται;
Εχουμε παρεξηγήσει πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, με πρώτο το «δίκιο του αγώνα». Ολοι μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν αρκεί να δηλώσουν ότι αγωνίζονται για κάτι. Προσοχή: ο κανόνας ισχύει μόνο αν αυτό το «κάτι» έχει αριστερές ευλογίες.
Το τελευταίο ερώτημα έχει να κάνει με την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Θα κάνουν κάτι για την υπόθεση ή μήπως να γενικεύσουμε τον κανόνα της άρνησης εργασίας σε όλη τη χώρα; Φαντάζομαι ότι σε κάθε κλάδο και σε κάθε επιχείρηση, όλοι με κάτι θα διαφωνούν κι αν δεν διαφωνούν κάτι θα βρουν προκειμένου να μη δουλεύουν.

ΑΡΝΟΎΜΑΙ να συμπράξω με οποιοδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού του επαίσχυντου νόμου και μάλιστα θα αγωνιστώ για την ματαίωσή του

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012
(Μήνυμα προς την Ακαδημαϊκή Κοινότητα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στις 26/1/2012)

Σήμερα μου ζητήθηκε από τον Προϊστάμενό μου να προετοιμάσω και να παραδώσω 8 φορητούς Η/Υ (4 για Βόλο και 4 για Λάρισα), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στις εκλογές για την ανάδειξη Συμβουλίου στα πλαίσια προφανώς του νόμου 4009/2011.

Εξήγησα στον Προϊστάμενό μου ότι για πολιτικούς λόγους αλλά και για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου σαν ενεργός πολίτης κι εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο για πάνω από 16 χρόνια, δηλώνω ότι ΑΡΝΟΎΜΑΙ να συμπράξω με οποιοδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού  του επαίσχυντου νόμου και μάλιστα θα αγωνιστώ για την ματαίωσή του.

Χωρίς να πιστεύω ότι η σημερινή κατάσταση στα Πανεπιστήμια είναι ιδανική, ο νέος νόμος, τον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία της Ακαδημαϊκής Κοινότητας δεν αποδέχεται, θα μας γυρίσει στον μεσαίωνα, καταργώντας  το Αυτοδιοίκητο το Ακαδημαϊκό Άσυλο, τη δωρεάν παιδεία κ.α.

Δεν διεκδικώ το αλάθητο, έχω όμως ήσυχη την συνείδησή μου ότι αυτή τη στιγμή πράττω το σωστό.


Ευχαριστώ,

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος

Υπεύθυνος Μηχανοργάνωσης της Επιτροπής Ερευνών

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.