Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παλαιστινιακό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παλαιστινιακό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Γάζα: Ο θάνατος απελευθερώνει! Του Στέλιου Ελληνιάδη

Πέμπτη, Αυγούστου 07, 2014
Γάζα: Ο θάνατος απελευθερώνει!
Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής εκτελούν στα Καλάβρυτα Αχαΐας συνολικά 1.104 άνδρες (από 14 χρονών και πάνω) και καταστρέφουν 1.000 σπίτια!

Οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής εξοντώνουν –μέχρι στιγμής- 1.300 άντρες, γυναίκες και παιδιά και καταστρέφουν σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, παιδικούς σταθμούς, τεμένη, αγορές και δίκτυα ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, μεταφορών και επικοινωνίας. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

Στις δόξες του ναζισμού, Σλάβοι, Εβραίοι, τσιγγάνοι, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, ζητιάνοι και άλλοι «υπάνθρωποι» επιβιβάζονταν σε τρένα και μεταφέρονταν, ταξιδεύοντας επί μέρες, σε στρατόπεδα που αποτελούσαν ολόκληρες πολιτείες, με μεγάλες υποδομές και οργανωμένη διοίκηση, επί έτη πολλά. Κι όλα αυτά σαν αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να οδηγηθούν οι μελλοθάνατοι στους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια. Προηγουμένως, οι ναζί είχαν υφαρπάξει τα περιουσιακά τους στοιχεία, από εδάφη και σπίτια μέχρι πίνακες ζωγραφικής. Στα στρατόπεδα αφαιρούσαν τα χρυσά δόντια, τις βέρες, τα ρολόγια και ό,τι είχαν πάνω τους οι μελλοθάνατοι με αξία. Όχι μόνο για να ενισχυθεί το έθνος των εκλεκτών, αλλά και για να μην μένει ίχνος από το πέρασμα όλων αυτών των θυμάτων από τη γη. Άλλοι εξοντώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια, άλλοι πέθαναν από την πείνα, άλλοι εκτελέστηκαν με σφαίρες, άλλοι κάηκαν ή θάφτηκαν νεκροί ή μισοζώντανοι. Άντρες, γυναίκες, γέροι, νέοι, έφηβοι και μικρά παιδιά, ανάπηροι και αρτιμελείς, αδιακρίτως. Ήταν εχθροί, μισούσαν το φασισμό, μερικοί προέβαιναν και σε πράξεις τρομοκρατίας. Για να διασφαλιστεί η ύπαρξη και ευημερία του γερμανικού έθνους έπρεπε να εξοντωθούν όλοι, μαζικά, ώστε να μην μπορεί κανείς να σηκώσει κεφάλι, οι κατώτεροι να υπηρετούν τους ανώτερους.

Αυτή είναι η ιστορική εμπειρία. Η «μέθοδος», στην ίδια κλίμακα, με τοπικές παραλλαγές, εφαρμόστηκε και από τους Γιαπωνέζους στην Ασία.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Η μέθοδος εξελίχθηκε, με τη βοήθεια της πείρας και της τεχνολογίας. Τώρα πια δεν χρειάζονται στρατόπεδα σαν το Νταχάου και το Άουσβιτς-Μπιρκενάου για μαζικές εξολοθρεύσεις. Οι Αμερικάνοι έδειξαν το δρόμο, και οι Ευρωπαίοι επίσης. Μόνο στο Βιετνάμ που, μέχρι τη δεκαετία του ’60, κανένας Αμερικάνος δεν γνώριζε την ύπαρξή του, εκτελέστηκαν με σφαίρες, οβίδες και πυραύλους, κάηκαν με ναπάλμ, δηλητηριάστηκαν με χημικά orange ή θάφτηκαν ζωντανοί κάτω από χαλάσματα περίπου τρία εκατομμύρια Βιετναμέζοι. Οι Γάλλοι είχαν «καθαρίσει» ένα εκατομμύριο ανθρώπους, επί τόπου, στην Αλγερία, οι Ιταλοί στην Αιθιοπία, οι Άγγλοι στην Ινδία…

Στα χνάρια του ναζισμού

Το Ισραήλ ανέλαβε να συνεχίσει και να αναβαθμίσει αυτή την «παράδοση» που, σε κάποια φάση, νομίσαμε ότι εγκαταλειπόταν από τον αναπτυγμένο κόσμο, ότι περνούσαμε σε ένα άλλο επίπεδο πολιτισμού παρ’ όλες τις εκτροπές και τα πισωγυρίσματα.

Έτσι, αντί να φτιάξει πολλά μεγάλα στρατόπεδα στα εδάφη του ή να τα εγκαταστήσει σε άλλες χώρες, όπως έκανε η Γερμανία στην Πολωνία, την Τσεχία, την Ουκρανία, την Αυστρία, τη Σερβία κ.ά., μετέτρεψε σε στρατόπεδα τα ίδια τα εδάφη που κατοικούν οι «υπάνθρωποι». Μέσα σε λίγα χρόνια, υφάρπαξε το μεγαλύτερο μέρος της γης των Παλαιστινίων και, κλέβοντας κομμάτι-κομμάτι ό,τι έχει απομείνει, στριμώχνει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο και μικρότερα περιφραγμένα γκέτο, χειρότερα κι απ’ αυτά του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ. Στη Δυτική Όχθη, με ένα τείχος ύψους δώδεκα μέτρων και μήκους 700 χιλιομέτρων, ατέλειωτα συρματοπλέγματα, φυλάκια και στρατόπεδα, απομονώνει το ένα χωριό από το άλλο εμποδίζοντας τη μεταξύ τους συνοχή και επικοινωνία. Παράλληλα, καταπάτησε μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις των Παλαιστινίων, ξερίζωσε 800 χιλιάδες ελιές και, το κυριότερο, έθεσε υπό τον έλεγχό του όλες τις πηγές του νερού, σφραγίζοντας πηγάδια και γκρεμίζοντας δεξαμενές. Κι ανάμεσα στα κατακερματισμένα χωριά, χτίζει εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια, πολιτείες, εγκαθιστώντας εποίκους που προέρχονται από την Ουκρανία, τη Ρωσία, την Αμερική, την Ευρώπη ή την Αφρική. Ξένους στη γη των Παλαιστινίων με το επιχείρημα ότι αυτό θέλει ο θεός κι αυτή η γη τους ανήκει επειδή την κατοίκησαν οι πρόγονοί τους πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Μήπως, άραγε, πρέπει κι εμείς να διεκδικήσουμε την Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα), αλλά και την Κριμαία (Ταυρική Χερσόνησο);!

Παρ’ όλη τη βία, οι ιθύνοντες του Ισραήλ δεν έχουν καταφέρει ακόμα να εξολοθρεύσουν ή να εκδιώξουν όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης από τις εστίες τους. Είναι σκληροί, λένε, αυτοί οι υπάνθρωποι, με τα μαντίλια και τις μαντίλες, κι ανυποχώρητοι. Προτιμούν να πεθάνουν επί τόπου. Κι εκεί θα πεθάνουν. Είτε από ασιτία, είτε από αρρώστιες, είτε από βόμβες. Ξεκινώντας από το πιο μεγάλο στρατόπεδο στον κόσμο, ίσως όλων των εποχών, τη Γάζα. Το πιο καλά φυλαγμένο, με ένα εκατομμύριο οκτακόσιες χιλιάδες κρατούμενους. Μεγαλύτερο απ’ όλα τα lager των ναζί ενωμένα. Και αυτοδιαχειριζόμενο. Δεν χρειάζεται να φτιάχνουν υποδομές και να ασχολούνται με τη διοίκησή του οι κατακτητές. Αντιθέτως, κάθε τρία-τέσσερα χρόνια φροντίζουν με σαρωτικές επιχειρήσεις να καταστρέφουν κάθε στοιχείο υποδομής που χτίζεται από τα υλικά των προηγούμενων ερειπίων ώστε οι περίκλειστοι στο στρατόπεδο να υποσιτίζονται, να υποπεριθάλπονται, να υποζούν, μέχρι να μαραζώσουν, να σακατευτούν και να πεθάνουν ή να φύγουν μαζικά προς το πουθενά. Από το 2000 μέχρι σήμερα, 8.100 Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί από το Ισραήλ! Με πρώτους στόχους τα στελέχη των κοινοτήτων. Δολοφονούνται συστηματικά όσοι διακρίνονται στην εσωτερική διαχείριση, όσοι εκλέγονται, όσοι δραστηριοποιούνται σε οποιοδήποτε τομέα είναι ζωτικός για την επιβίωση των αποκλεισμένων. Σήμερα, εκτελείται με πύραυλο ακριβείας στο αυτοκίνητό του μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του ο Αχμέτ, αύριο εκτελείται με κατεδάφιση της πολυκατοικίας που διαμένει μαζί με άλλες τέσσερις πολυμελείς οικογένειες ο Αμίρ κ.ο.κ. Για να μην έχει ο υπό εξολόθρευση πληθυσμός κανέναν επικεφαλής. Να είναι ακέφαλος, έρμαιο των αποφάσεων του Ισραήλ. Με πρόσχημα τη δολοφονία των τριών νεαρών Εβραίων, άγνωστο από ποιον, το Ισραήλ, πριν επιτεθεί εκ νέου στη Γάζα, συνέλαβε στη Δυτική Όχθη δεκάδες από τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους που είχαν απελευθερωθεί στο πλαίσιο της ανταλλαγής με τον στρατιώτη Γκίλαντ Σαλίντ. Έτσι τηρεί τις συμφωνίες της η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ!

Μετά τη γη και το νερό, το Ισραήλ θέλει και το πετρέλαιο, που εντοπίστηκε στα θαλάσσια οικόπεδα που ανήκουν στη Γάζα. Αυτοί οι ενοχλητικοί πρέπει να εξαφανιστούν ταχύτερα. Τους έχουμε μέσα σε ένα μεγάλο κλουβί. Δεν χρειαζόμαστε ούτε τρένα για να τους μεταφέρουμε ούτε θαλάμους αερίων για να τους στείλουμε στην αποτέφρωση και σε ομαδικούς τάφους. Τους ξεκληρίζουμε επί τόπου!
Αφού δεν έφυγαν οικειοθελώς, να προστεθούν στα άλλα πέντε εκατομμύρια Παλαιστινίων που ζουν εξόριστοι στην ξενιτιά, αφού ο υποσιτισμός (35% των παιδιών πάσχουν από αναιμία, αβιταμίνωση και έλλειψη βάρους) ενεργεί αποτελεσματικά αλλά θέλει χρόνο, αφού οι στοχευμένες δολοφονίες στελεχών, ακτιβιστών, ιερωμένων, γιατρών, δασκάλων κ.λπ., δεν τους πτοεί, θα επισπεύδουμε τη διαδικασία με τακτικές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας που θα ισοπεδώνουν τα πάντα, θα τους γυρίζουν πίσω στη νεολιθική εποχή, θα ζουν σαν ποντίκια σε χαλάσματα, μέχρι να πεθάνουν ή να γονατίσουν ή να ξεκουμπιστούν να φύγουν όλοι. Μέχρι την Τετάρτη, 30 Ιουλίου, είχαν πραγματοποιηθεί 3.800 επιθέσεις του ισραηλινού στρατού εναντίον 1.200 στόχων στην περίκλειστη Γάζα! Στην επίθεση του Δεκ. 2008-Γενάρη 2009, ο στρατός κατεδάφισε 4.455 κατοικίες Παλαιστινίων μόνο στη Γάζα! Και τώρα, πόσες;

Γι’ αυτό, χωρίς τρένα και γραφειοκρατίες, η Γάζα είναι το μεγάλο κρεματόριο του 21ου αιώνα. Οι εγκλωβισμένοι θα πεθαίνουν σκελετωμένοι, όπως στο Μπούχενβαλτ, θα θάβονται ζωντανοί όπως στην Τρεμπλίνκα, θα εκτελούνται μαζικά όπως στο Γιασένοβατς. Πρέπει να εξαφανιστούν όλοι, ανεξαιρέτως, ζωντανοί ή νεκροί. Όχι μόνο οι τρομοκράτες. Κι αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, όλη τους η ράτσα, όπως εν χορώ φωνάζουν οι έποικοι στις πλατείες «Θάνατος στους Άραβες»!
Στο μεγάλο Ισραήλ, δεν απελευθερώνει η εργασία, Arbeit macht frei, που έγραφαν οι Γερμανοί στην είσοδο του Άουσβιτς. Εδώ, στη Γάζα, απελευθερώνει ο θάνατος· Tod macht frei!

Εβραίοι αντισιωνιστές

Πόσο άδικο για τους Εβραίους! Όχι μόνο για τον Μαρξ, τον Φρόιντ, τον Αϊνστάιν και την Χάνα Άρεντ, που φώτισαν τον κόσμο με το πνεύμα τους, αλλά και τους σύγχρονους, γνωστούς και άγνωστους, σαν τον Νόαμ Τσόμσκι που δήλωσε κατηγορηματικά «δεν είναι πόλεμος, είναι δολοφονία», τον Νόρμαν Φίνκελσταϊν που συνελήφθη για καθιστική διαμαρτυρία στη Νέα Υόρκη, τον καθηγητή και συγγραφέα Ίλαν Παπέ που δήλωσε ότι «το Ισραήλ διάλεξε να είναι ένα ρατσιστικό κράτος με την υποστήριξη των ΗΠΑ», τον Ρίτσαρντ Φοκ του ΟΗΕ, τον ειρηνιστή Γιούρι Αβνέρι, τους δημοσιογράφους Αμίρα Χας και Γκιντεόν Λεβί, τον μουσικό Γκίλαντ Άτζμον, τον τηλεοπτικό σχολιαστή Τζον Στιούαρτ, τη σκηνοθέτρια Σίρα Γκέφεν που ζήτησε ενός λεπτού σιγή μαζί με άλλους κινηματογραφιστές για τη σφαγή των παιδιών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Ιερουσαλήμ και δέχτηκε την επίθεση της υπουργού Πολιτισμού Limor Livnat που την αποκάλεσε «ντροπή για το Ισραήλ», την ηθοποιό Orna Banai που έχασε τη δουλειά της επειδή δήλωσε ότι είναι αριστερή και αγαπάει τους Άραβες, την αείμνηστη Ρέιτσελ Κόρι που την συνέθλιψε μια μπουλντόζα που κατεδάφιζε σπίτια Παλαιστινίων, τους ραβίνους των «Ενωμένων Εβραίων εναντίον του σιωνισμού» που κατεβαίνουν με ομόδοξούς τους στους δρόμους της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου καταγγέλλοντας τη σφαγή στη Γάζα, τον Siamak Marreh Sedq, Εβραίο βουλευτή στο ιρανικό κοινοβούλιο που παρομοίασε τις πράξεις του Ισραήλ με αυτές των Ναζί, τη Chavka Fulman-Raban, από τους τελευταίους επιζώντες του γκέτο της Βαρσοβίας, που αποδοκίμασε την ισραηλινή κατοχή και αμέτρητους άλλους που καταδικάζουν με ανακοινώσεις, υπογραφές και διαδηλώσεις διεθνώς, αλλά και στους δρόμους του Ισραήλ, τα ρατσιστικά εγκλήματα του μοντέρνου σιωνισμού. Ανάμεσά τους και οι φρικαρισμένοι φίλοι μου, Εβραίοι, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα, στο Ισραήλ!

Δυστυχώς, διάσημοι Έλληνες καλλιτέχνες δεν ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις των Παλαιστινίων για μποϊκοτάζ, όπως ανταποκρίθηκε ο Roger Waters των Pink Floyd μαζί με τον Brian Eno και πολλούς άλλους διανοούμενους και καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, στους οποίους προστέθηκε τώρα και ο κορυφαίος επιστήμονας Stephen Hawking!

Συλλογική ευθύνη και ηθικός εκφυλισμός

Η συνοικία Σουτζάγια και όλη η Γάζα θυμίζει σε μας τα ναζιστικά ολοκαυτώματα στην Ελλάδα. Όλα ως αντίποινα: Δίστομο (229 εκτελεσθέντες), Καισαριανή (200), Κερδύλλια Νιγρήτας (222), Μεσόβουνο Κοζάνης (142), Δοξάτο Δράμας (200), Δομένικο Ελασσόνας (117), Μουσιώτισα Ηπείρου (154), Μονοδέντρι Λακωνίας (118), επαρχία Βιάννου Λασιθίου (451), Κλεισούρα Καστοριάς (280), Μέτσοβο (150), Χορτιάτης (146), Κυνουρία Αρκαδίας, Πάρνωνας (202) και πόσα άλλα! Φεύγοντας από το Κομμένο της Άρτας, οι ναζί άφησαν πίσω τους ένα καμένο χωριό με 317 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 97 νήπια και παιδιά μέχρι 15 ετών και 119 γυναίκες! Πόση τραγική ομοιότητα με τη Γάζα!
Νεαροί φανατικοί Εβραίοι κάψανε ζωντανό ένα δεκαεξάχρονο Παλαιστίνιο στην Ιερουσαλήμ γεμίζοντάς τον βενζίνη από το στόμα και πυρπολώντας τον από τα εντόσθια! Η μάνα ενός από τα τρία Εβραιόπουλα που βρέθηκαν δολοφονημένα, εξέφρασε τον αποτροπιασμό της για την τυφλή εκδίκηση. Στο Τελ Αβίβ, σύμφωνα με δημοσίευμα της Haaretz, μεγάλες ομάδες Εβραίων με σβάστικες στις φανέλες τους και άλλα ναζιστικά σύμβολα λιντσάρουν Άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα και καταστρέφουν τα μαγαζιά τους. Τους εξωθεί και ο ακροδεξιός υπουργός Εξωτερικών Avigdor Lieberman, ενώ η βουλευτίνα Ayelet Shaked του εθνικιστικού κόμματος «Εβραίικη Πατρίδα», ζήτησε να δολοφονηθούν όλες οι Παλαιστίνιες μητέρες που γεννούν «φιδάκια»!

Ο καθηγητής Mordechai Kedar του Πανεπιστημίου Bar-Ilan, στο οποίο σπούδαζε και ο φοιτητής που δολοφόνησε τον πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν, παροτρύνει τους στρατιώτες να βιάζουν τις μανάδες και τις κόρες των Παλαιστινίων για να συμμορφωθούν οι άντρες τους· ένα μεγάλο πόστερ του Δήμου που βρίσκεται στο σημείο εισβολής των τανκς στη Γάζα, ενθαρρύνει απερίφραστα στους στρατιώτες να γαμήσουν τους Παλαιστίνιους· νεαροί στις πλατείες τραγουδούν: «Η Γάζα είναι νεκροταφείο! Αύριο δεν θα λειτουργήσουν τα σχολεία γιατί όλα τα παιδιά θα είναι νεκρά»! Παιδιά προσχολικής ηλικίας εκπαιδεύονται από τους γονείς τους στα όπλα για να σκοτώνουν Άραβες, κορίτσια ζωγραφίζουν οβίδες για να βρίσκουν καλύτερα το στόχο τους και ο πρόεδρος των ραβίνων, στη δημόσια συγκέντρωση υπέρ του Ισραήλ στη Νέα Υόρκη, παρόντων και Αμερικάνων γερουσιαστών, δήλωσε, υπό τις επευφημίες των παρευρισκομένων, απευθυνόμενος στους Παλαιστίνιους αμάχους: «εάν ψηφίσατε τη Χαμάς, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να σας σκοτώσει»!

Τελικά, το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι βομβαρδισμοί. Το βαθύτερο πρόβλημα είναι αυτό που η Αμίρα Χας αποκαλεί ηθική κατάπτωση του λαού της. Ενός αυτοαποκαλούμενου περιούσιου λαού…
«Είμαι Εβραίος, έβδομης γενιάς Ιερουσαλημίτης, βετεράνος του ισραηλινού στρατού», λέει ο Eran Efrati. «Αυτά που βλέπω στο Ισραήλ τις τελευταίες βδομάδες είναι πέρα απ’ ό,τι έχω βιώσει στη ζωή μου… Συμμορίες που σέρνουν τους Παλαιστίνιους έξω από τα μαγαζιά τους και τους λιντσάρουν, ενώ οι συμπολίτες μου παρακολουθούν απαθείς…»

«Το Ισραήλ χρησιμοποιεί απαγορευμένα όπλα που προκαλούν τραύματα που δεν διακρίνονται άμεσα με ακτινογραφίες, αλλά μετά από λίγο αρχίζουν και αιμορραγούν», καταγγέλλει ο Νορβηγός γιατρός Μαντς Γκίλμπερτ και στο γράμμα-έκκληση που έστειλε στο βρετανικό κανάλι Channel 4, γράφει για «ολόκληρα αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, διαλυμένους, μέσα στα αίματα, ετοιμοθάνατους Παλαιστίνιους όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι, όλοι αθώοι».

«Όταν κανείς σκέφτεται ότι το σιωνιστικό όνειρο βασίζεται στην επαναλαμβανόμενη σφαγή αθώων, τότε έχουμε βαθιά κρίση όλων μας που αφοσιωθήκαμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ», επισημαίνει στο Democracy Now ο ραβίνος Henry Siegman, ο οποίος ήταν επικεφαλής επί 16 χρόνια του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσου, στις ΗΠΑ.

Αλλά τα ερωτήματα που ανακύπτουν απ’ αυτή την ηθική κατάπτωση παραμένουν αναπάντητα.
Πώς εκτραχηλίζεται ένας λαός; Πώς χάνει την ψυχή του; Πώς θρυμματίζει τον πολιτισμό του; Πώς εκβαρβαρίζεται; Πώς ο γερμανικός λαός τότε και πώς ο εβραϊκός τώρα; Είναι αυτό εξαίρεση; Είναι παρακμή του δυτικού πολιτισμού ή προδιαγράφει το μέλλον της ανθρωπότητας;


(5/8/2014 Στέλιος Ελληνιάδης)

--------------------------------
Πηγή:e-dromos.gr

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Η «οργή» του Noam Chomsky

Τετάρτη, Αυγούστου 06, 2014

Η «οργή» του Noam Chomsky
Ο διάσημος Αμερικάνος φιλόσοφος, πολιτικός αναλυτής και ακτιβιστής Noam Chomsky δημοσίευσε στο περιοδικό Znet ένα εκτενές κείμενο για την υποκρισία των ΗΠΑ -και της δύσης γενικότερα- σε σχέση με τις περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Γάζας, αναφέροντας μια σειρά από περιστατικά που δεν είναι γνωστά στην ευρύτερη κοινή γνώμη. Θεωρήσαμε ότι η αξία του κειμένου είναι μεγάλη και πήραμε την άδεια του περιοδικού να το μεταφράσουμε για το ελληνικό κοινό:
Σχεδόν κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες νέων φοβερών εγκλημάτων αλλά μερικά από αυτά είναι τόσο ειδεχθή, φριχτά και κακόβουλα που καλύπτουν όλα τα άλλα. Ένα από αυτά τα σπάνια γεγονότα έλαβαν χώρα στις 17 Ιουλίου, όταν η πτήση MH17 των Μαλαισιανών Αερογραμμών καταρρίφθηκε στην ανατολική Ουκρανία, σκοτώνοντας 298 ανθρώπους.

Οι «υπερασπιστές της αρετής» στον Λευκό Οίκο εξέφρασαν την «οργή τους για την αδιανόητη αυτή πράξη» στην οποία απέδωσαν «Ρωσική υποστήριξη». Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ άστραψε και βρόντηξε λέγοντας ότι «όταν 298 πολίτες σκοτώνονται» μετά από μια «τρομακτική κατάρριψη» πολιτικού αεροσκάφους «δεν πρέπει να σταματήσουμε μέχρι ο ένοχος να βρεθεί και να προσαχθεί στη δικαιοσύνη». Κάλεσε επίσης τον Putin να δώσει ένα τέλος στην ντροπιαστική προσπάθεια να αποφύγει τις σαφέστατες ευθύνες του.

Η αλήθεια είναι ότι ο «εκνευριστικός μικρός ανθρωπάκος» με την «ποντικόφατσα» (Timothy Garton Ash) έχει ζητήσει τη διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας αλλά αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει εξαιτίας των κυρώσεων που γενναία επέβαλε μια χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την ώρα που οι ευρωπαϊκές χώρες φοβήθηκαν να το πράξουν.

Στο CNN ο πρώην Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία, William Tayor διαβεβαίωσε τον κόσμο ότι ο Putin «είναι σαφώς υπεύθυνος για την κατάρριψη του αεροσκάφους». Για εβδομάδες τα πρωτοσέλιδα αναφέρονταν στην αγωνία των οικογενειών, τις διεθνείς προσπάθειες για την ανάκτηση των σωρών και την οργή για το αποτρόπαιο έγκλημα που «άφησε άφωνο» τον κόσμο με καθημερινά ρεπορτάζ που μετέδιδαν και την πιο αποτρόπαια λεπτομέρεια.

Κάθε εγγράμματος όμως… και σίγουρα κάθε συντάκτης ή σχολιαστής θα έπρεπε να υπενθυμίσει αμέσως μια άλλη περίπτωση, όταν ένα αεροσκάφος καταρρίφθηκε με συγκρίσιμες απώλειες: Την πτήση 655 της Iran Air που οδήγησε στο θάνατο 290 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και 66 παιδιών. Καταρρίφθηκε στον Ιρανικό εναέριο χώρο σε μια σαφέστατα εμπορική αεροπορική πτήση. Το έγκλημα όμως τότε δεν αντιμετωπίστηκε «με την υποστήριξη των ΗΠΑ» ούτε υπήρχαν αμφιβολίες για τον υπεύθυνο. Ήταν ένας κατευθυνόμενος πύραυλος του USS Vincennes που βρισκόταν στα ιρανικά ύδατα στον Περσικό Κόλπο.

Ο Διοικητής ενός κοντινού σκάφους των ΗΠΑ, ο David Carlson, κατά την διάρκεια της έρευνας κατέθεσε ότι «αναρωτήθηκε φωναχτά εκφράζοντας την δυσπιστία του» όταν «το Vincennes ανακοίνωσε την πρόθεσή του» να επιτεθεί σε ένα προφανέστατα πολιτικό αεροσκάφος. Σκέφτηκε ότι το «Ρομπο-κρούιζερ» (σ.μ. εκ του «Ρόμπο-κοπ») όπως ονόμαζαν μεταξύ τους το Vincennes εξαιτίας της επιθετικής του συμπεριφοράς «ένοιωσε την ανάγκη να αποδείξει την αποτελεσματικότητα του Aegis (ενός εξελιγμένου αντιαεροπορικού συστήματος για καταδρομικά πλοία) στον Περσικό Κόλπο και θεώρησε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία να δείξει την αξία του».

Δύο χρόνια αργότερα ο Διοικητής του Vincennes και ο επικεφαλής αξιωματικός για την αεράμυνα έλαβαν το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής «για την εξαιρετικά αξιέπαινη συμπεριφορά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους» και την «ήρεμη επαγγελματική ατμόσφαιρα» κατά την περίοδο όπου καταρρίφθηκε το Airbus, το οποίο δεν αναφέρθηκε κατά την βράβευση.

Ο Πρόεδρος Reagan κατηγόρησε τους Ιρανούς και υπερασπίστηκε τις αποφάσεις του καταδρομικού το οποίο «ακολούθησε πάγιες εντολές και ευρέως γνωστές διαδικασίες προκειμένου να προστατευθεί από ενδεχόμενη επίθεση». Ο διάδοχός του, ο G.Bush, διακήρυξε ότι «δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσω συγνώμη εκ μέρους των ΗΠΑ -δεν με νοιάζει ποια είναι τα γεγονότα… δεν είμαι τύπος που ζητάει συγνώμη εκ μέρους της Αμερικής».

Χωρίς υπεκφυγές, σε αντίθεση με τους βάρβαρους της Ανατολής.

Υπήρξαν λίγες αντιδράσεις: χωρίς οργή, χωρίς απεγνωσμένες αναζητήσεις για τις σωρούς, χωρίς παθιασμένες καταγγελίες των υπευθύνων, χωρίς δακρύβρεχτους θρήνους από τον Πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ για την «τεράστια και συγκινητική απώλεια». Οι Ιρανικές κατηγορίες επισημάνθηκαν ορισμένες φορές αλλά απορρίπτονταν ως «στερεοτυπικές επιθέσεις κατά των ΗΠΑ» (Philip Shenon, New York Times).

Αυτό το ασήμαντο γεγονός άξιζε μονάχα μερικές σκόρπιες αναφορές στα ΜΜΕ των ΗΠΑ σε σχέση με ένα τεράστιο και πραγματικό έγκλημα στο οποίο ο δαιμονικός εχθρός ίσως έχει έμμεση συμμετοχή.

Μια εξαίρεση ήταν η London Daily Mail στην οποία ο Dominick Lawson έγραψε ότι οι «απολογητές του Putin» μπορεί να αναφέρουν την επίθεση στην Iran Air, αλλά η σύγκριση στην πραγματικότητα δείχνει τις υψηλές ηθικές μας αξίες σε αντίθεση με τους μίζερους Ρώσους που προσπαθούν να αποφύγουν τις ευθύνες τους για την MH17 ενώ η Ουάσιγκτον αμέσως ανακοίνωσε ότι το αμερικανικό καταδρομικό κατέρριψε το ιρανικό αεροσκάφος - δικαιωματικά. Τι πιο ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο θα μπορούσε να επιδείξει κανείς προκειμένου να αποδείξει την «αρχοντιά» μας σε σχέση με την διαφθορά τους;

Γνωρίζουμε γιατί οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι μάχονται στις χώρες τους αλλά κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί για ποιο λόγο το Vincennes βρισκόταν στα Ιρανικά χωρικά ύδατα. Η απάντηση είναι απλή. Υπερασπιζόταν τον φίλο της Ουάσιγκτον, Saddam Hussein, κατά την δολοφονική επιθετικότητα του κατά του Ιράν. Για τα θύματα η κατάρριψη δεν ήταν μικρή υπόθεση. Ήταν σημαντικός παράγοντας προκειμένου το Ιράν να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει να μάχεται άλλο, σύμφωνα με τον ιστορικό Dilip Hiro.

Αξίζει να θυμηθούμε την αφοσίωση της Αμερικής στον φίλο της Saddam. Ο Reagan τον έβγαλε από τη λίστα των τρομοκρατών ώστε να μπορεί να δέχεται βοήθεια προκειμένου να συνεχίσει την επίθεσή του στο Ιράν και αργότερα αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα φριχτά εγκλήματα κατά των Κούρδων, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης χημικών όπλων, μπλοκάροντας το καταδικαστικό ψήφισμα του Κογκρέσου. Επίσης αναγνώρισε στον Saddam προνόμιά που μέχρι τότε είχε μόνο το Ισραήλ: Δεν υπήρξε σοβαρή αντίδραση όταν το Ιράκ επιτέθηκε με πυραύλους στο USS Stark σκοτώνοντας 37 άτομα από το πλήρωμα, όπως ακριβώς έγινε και με το USS Liberty που δέχτηκε επαναλαμβανόμενες επιθέσεις από ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη και τορπίλες το 1967, σκοτώνοντας σε αυτή την περίπτωση 34 ανθρώπους.

Ο διάδοχος του Reagan, Bush, προσέφερε ακόμα περισσότερη βοήθεια στον Saddam, που τη χρειαζόταν επειγόντος μετά την προκήρυξη του πολέμου στο Ιράν. Ο Bush επίσης προσκάλεσε Ιρακινούς πυρηνικούς επιστήμονες στις ΗΠΑ για εξειδικευμένη εκπαίδευση στην κατασκευή πυρηνικών όπλων. Τον Απρίλιο του 1990 ο Bush έστειλε μια αντιπροσωπεία του Κογκρέσου με επικεφαλής τον μετέπειτα υποψήφιο για το χρίσμα ρεπουμπλικάνο, Bod Dole, προκειμένου να μεταφέρει τους θερμούς του χαιρετισμούς προς τον φίλο του Saddam, να τον διαβεβαιώσει ότι θα πρέπει να αγνοεί την κριτική των «υπεροπτικών και χαϊδεμένων ΜΜΕ» και να τον ενημερώσει ότι η κριτική είχε αφαιρεθεί από τη Φωνή της Αμερικής. Όλα αυτά συνέχισαν μέχρι ο Saddam να μετατραπεί σε ένα νέο Hitler λίγους μήνες αργότερα μην υπακούοντας πια σε εντολές, ή ίσως παρεξηγώντας τες, οπότε και εισέβαλε στο Κουβέιτ, με τις γνωστές συνέπειες, που παρόλο που αξίζει να ανακεφαλαιώσουμε θα τις αφήσω για τώρα στην άκρη.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα περιστατικών που χάθηκαν στη λήθη. Ένα από αυτά είναι η πτήση των Αερογραμμών της Λιβυής που χάθηκε σε μια αμμοθύελλα το 1973 όταν χτυπήθηκε από ισραηλινά jet εφοδιασμένα με αμερικανικό οπλισμό δύο λεπτά πριν φτάσει στον προορισμό της, στο Κάιρο. Τότε τα θύματα ήταν μόνο 110 άνθρωποι. Το Ισραήλ είχε κατηγορήσει τον Γάλλο πιλότο με την βοήθεια των New York Times που υποστήριξαν ότι η κίνηση του Ισραήλ ήταν «στη χειρότερη περίπτωση… μια πράξη αναισθησίας που ούτε η βαρβαρότητα των προηγούμενων ενεργειών των Αράβων δεν μπορεί να δικαιολογήσει». Το περιστατικό ξεχάστηκε γρήγορα στις Ηνωμένες Πολιτείες με λίγη κριτική. Όταν η πρωθυπουργός του Ισραήλ, Golda Meir, έφτασε στις ΗΠΑ τέσσερις ημέρες αργότερα βρέθηκε αντιμέτωπη με κάποιες ενοχλητικές ερωτήσεις αλλά επέστρεψε στο σπίτι της με δώρο μερικά νέα στρατιωτικά αεροσκάφη.

Οι αντιδράσεις ήταν ανάλογες και όταν η αγαπημένη των ΗΠΑ τρομοκρατική οργάνωση της Αγκόλα UNITA ισχυρίστηκε ότι κατέρριψε δύο πολιτικά αεροσκάφη περίπου την ίδια περίοδο.

Επιστρέφοντας στο αυθεντικά φρικτό έγκλημα (στην Ουκρανία) οι New York Times ανέφεραν ότι ο Αμερικάνος Πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη «πνίγηκε (από συγκίνηση) καθώς μιλούσε για τα παιδιά που πέθαναν από τη συντριβή της πτήσης των Μαλαισιανών Αερογραμμών (και) ο υπουργός των Εξωτερικών της Ολλανδίας, Frans Timmermans, μπορούσε μετά βίας να συγκρατήσει την οργή του βλέποντας εικόνες με ανθρώπους να παίρνουν τις βέρες από τα δάχτυλα των θυμάτων».

Στην ίδια συνεδρίαση, συνεχίζει το ρεπορτάζ, υπήρχε επίσης «μια απαγγελία ονομάτων και ηλικιών παιδιών που σκοτώθηκαν στην διάρκεια της τελευταίας επίθεσης των Ισραηλινών στη Γάζα». Η μόνη αντίδραση, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ήρθε από τον Παλαιστίνιο απεσταλμένο, Riyad Mansour, που σταμάτησε για λίγο (συγκινημένος) την απαγγελία.

Η επίθεση των Ισραηλινών στη Γάζα αυτό τον Ιούλιο ωστόσο προκάλεσε και την αντίδραση της Ουάσιγκτον. Ο πρόεδρος Ομπάμα «επανέλαβε την “έντονη καταδίκη“ του για τις ρουκέτες και τις επιθέσεις από τα τούνελ που έκαναν κατά του Ισραήλ οι στρατιώτες της Χαμάς», όπως δημοσιεύει το The Hill. «Επίσης εξέφρασε την “αυξανόμενη ανησυχία” του σχετικά με τον αριθμό νεκρών αμάχων στη Γάζα», χωρίς όμως να καταδικάζει. Η Γερουσία συμπλήρωσε την εικόνα αποφασίζοντας ομόφωνα να υποστηρίξει τις ενέργειες του Ισραήλ, καταδικάζοντας «την απρόκλητη εκτόξευση ρουκετών κατά του Ισραήλ» από τη Χαμάς, καλώντας ταυτόχρονα «τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Mahmoud Abbas να διαλύσει την συμφωνία ενότητας με τη Χαμάς και να καταδικάσει τις επιθέσεις κατά του Ισραήλ».

Όσο για το Κογκρέσο, ίσως θα έπρεπε να συνταχθούμε με το 80% της κοινής γνώμης που αποδοκιμάζει τις επιδόσεις του, αν και η λέξη «αποδοκιμάζω» είναι μάλλον πολύ ήπια σε αυτή την περίπτωση. Αλλά προς υπεράσπιση του Obama ίσως ο ίδιος να μη γνωρίζει τη κάνει το Ισραήλ στη Γάζα με τα όπλα που έχει την ευγένεια να του προσφέρει. Άλλωστε στηρίζεται στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που είναι πολύ απασχολημένες να συλλέγουν τηλεφωνικές συνομιλίες και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τους πολίτες οπότε δεν υπάρχει χρόνος για άλλες υποθέσεις. Ίσως σε αυτή την περίπτωση να έχει μια αξία να πούμε ξανά αυτά που θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουμε.

Ο στόχος του Ισραήλ είναι εδώ και καιρό πολύ απλός: Η βήμα-βήμα επιστροφή στον «κανόνα» (αν και τώρα μπορεί να ζητάει ακόμα περισσότερα). Ποιος είναι όμως ο «κανόνας»;

Για τη Δυτική Όχθη ο «κανόνας» υπαγορεύει την συνέχιση της παράνομης κατασκευής οικισμών και υποδομών έτσι ώστε να γίνει εφικτή η ενσωμάτωση τους με το Ισραήλ, όποια αξία και αν έχει αυτή, εξωθώντας ταυτόχρονα τους Παλαιστίνιους σε υποβαθμισμένες γειτονιές όπου θα τους επιβάλλεται καταστολή και βία.

Τα τελευταία 14 χρόνια ο «κανόνας» έλεγε ότι οι Ισραηλινοί σκοτώνουν πάνω από δύο παιδιά παλαιστινίων την εβδομάδα. Η πιο πρόσφατη ισραηλινή κτηνωδία ξεκίνησε μετά την βίαιη δολοφονία τριών ισραηλινών παιδιών που ζούσαν σε ένα εποικισμό στην υπό κατοχή περιοχή της Δυτικής Όχθης. Ένα μήνα πριν δύο παλαιστινιακά παιδιά δολοφονήθηκαν στην πόλη της Ραμάλας στη Δυτική Όχθη αλλά αυτό δεν έφερε δημοσιότητα, δικαιολογημένα αφού αποτελεί ρουτίνα. «Η θεσμοθετημένη περιφρόνηση για τις ζωές των Παλαιστινίων στην δύση μας βοηθάει να κατανοήσουμε όχι μόνο γιατί οι παλαιστίνιοι καταφεύγουν στη βία» αναφέρει ο σεβάσμιος αναλυτής για τη Μέση Ανατολή, Mouin Rabbani «αλλά και την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας».

Λίγο-λίγο (αυτή η περιφρόνηση της δύσης) επέτρεψε στο Ισραήλ να επιταχύνει το σχέδιό του για τον χωρισμό της Γάζας από τη Δυτική Όχθη. Αυτό το πρόγραμμα συνεχίζεται με εντατικό ρυθμό πάντα με την υποστήριξη των ΗΠΑ από τότε που η Αμερική και το Ισραήλ αποδέχτηκαν την συμφωνία του Όσλο, που περιέγραφε τις δύο περιοχές ως μια αναπόσπαστη εδαφική ενότητα. Μια ματιά στον χάρτη εξηγεί αυτό το σκεπτικό. Η Γάζα προσφέρει την μοναδική πρόσβαση των Παλαιστινίων στον υπόλοιπο κόσμο, οπότε αν οι δύο περιοχές χωριστούν όποια αυτονομία και αν επιτρέψει το Ισραήλ στους κατοίκους της Δυτικής Όχθης αυτοί θα βρίσκονται στην πραγματικότητα φυλακισμένοι μεταξύ εχθρικών κρατών, του Ισραήλ και της Ιορδανίας. Η φυλάκιση αυτή μπορεί να γίνει ακόμα πιο ασφυκτική όσο το Ισραήλ συνεχίζει το συστηματικό πρόγραμμα εξώθησης Παλαιστινίων από την Κοιλάδα του Ιορδάνη και την βήμα-βήμα αποίκησή του.

Ο «κανόνας» στη Γάζα περιγράφεται με λεπτομέρειες από τον Νορβηγό ηρωικό χειρούργο, Mads Gilbert, που εργάστηκε στο κεντρικό νοσοκομείο της Γάζας κατά την διάρκεια των πιο ειδεχθών εγκληματικών επιθέσεων και που επέστρεψε εκεί για την κρίση αυτών των ημερών. Τον Ιούνιο του 2014, λίγο πριν την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ κατέθεσε μια αναφορά για την κατάσταση του συστήματος υγείας της Γάζας στο UNRWA, τον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών που προσπαθεί απεγνωσμένα και με ελάχιστα κεφάλαια για τη φροντίδα των προσφύγων.

«Τουλάχιστον το 57% των νοικοκυριών στη Γάζα είναι σε κατάσταση επισιτιστικής ανασφάλειας και περίπου το 80% είναι πλέον αποδέχτες της ανθρωπιστικής βοήθειας» αναφέρει ο Gilbert. «Η επισιτιστική ανασφάλεια και η αύξηση της φτώχειας σημαίνει επίσης ότι οι περισσότεροι κάτοικοι δεν μπορούν να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες σε θερμίδες, ενώ το 90% του νερού στη Γάζα έχει κριθεί ακατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση». Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αφού το Ισραήλ χτυπάει ξανά τις εγκαταστάσεις ύδρευσης και αποχέτευσης, αφήνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάτω από το όριο των παροχών που είναι απαραίτητες για τη ζωή.

Ο Gilbert αναφέρει ότι «τα παιδιά της Γάζας υποφέρουν. Ένα μεγάλο ποσοστό επηρεάζεται από το τεχνικό υποσιτιστικό καθεστώς που επιβάλλεται από το Ισραήλ με τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Η αναιμία στα παιδιά κάτω των δύο ετών στη Γάζα είναι τουλάχιστον στο 72,8%, ενώ οι αποβολές, ο νανισμός και η έλλειψη βάρους έχουν μετρηθεί στα 34,3%, 31,4% και 31,45% αντίστοιχα». Και η κατάσταση χειροτερεύει καθώς η έρευνα προχωράει.

Ο διακεκριμένος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Raji Sourani, που παρέμεινε στη Γάζα κατά την περίοδο των ετών όπου το Ισραήλ επέβαλλε την κτηνωδία και τον τρόμο αναφέρει «Η πιο συνηθισμένη κατηγορία που άκουγα όταν άρχισαν οι συζητήσεις για κατάπαυση του πυρός ήταν «προτιμάμε να πεθάνουμε από το να επιστρέψουμε στην κατάσταση που είμασταν πριν από αυτόν τον πόλεμο. Δεν το θέλουμε πια αυτό. Δεν έχουμε αξιοπρέπεια, περηφάνεια. Είμαστε απλώς στόχοι και μάλιστα πολύ φτηνοί στόχοι. Είτε η κατάσταση θα βελτιωθεί είτε καλύτερα να πεθάνουμε». Και σας μιλάω για διανοούμενους, ακαδημαϊκούς, απλούς πολίτες. Όλοι έλεγαν το ίδιο».

Ανάλογα αισθήματα έχουν εκφραστεί και στο παρελθόν: είναι καλύτερο να πεθάνεις με αξιοπρέπεια από το να στραγγαλιστείς σιγά-σιγά από το βασανιστή σου.

Για τη Γάζα ο στόχος του «κανόνα» εξηγήθηκε ευθέως από τον Dow Weissglass, έμπιστο του Ariel Sharon, τον άνθρωπο που διαπραγματεύτηκε την απόσυρση των Ισραηλινών εποίκων από τη Γάζα το 2005 η οποία τότε χαιρετήθηκε ως μια μεγάλη χειρονομία του Ισραήλ. Η απόσυρση στην πραγματικότητα δημιούργησε ένα «εθνικό τραύμα» που γελοιοποιήθηκε αναλόγως από τους Ισραηλινούς σχολιαστές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο κορυφαίος κοινωνιολόγος του Ισραήλ, ο αείμνηστος Baruch Kimmerling.

Αυτό που έγινε στην πραγματικότητα ήταν ότι τα Ισραηλινά γεράκια, με επικεφαλής τον Sharon, συνειδητοποίησαν ότι θα ήταν λογικό να μεταφέρουν τους παράνομους κοστοβόρους οικισμούς από την κατεστραμμένη Λωρίδα της Γάζας σε επιδοτούμενους οικισμούς σε άλλα μέρη των κατεχόμενων εδαφών, τα οποία το Ισραήλ προτίθεται να διατηρήσει. Αλλά αντί απλά να τους μεταφέρουν, κάτι που θα ήταν απλό, ήταν σαφέστατα πιο χρήσιμο να παρουσιαστεί στον κόσμο η εικόνα μικρών παιδιών που παρακαλούσαν τους στρατιώτες να μην καταστρέψουν τα σπίτια τους αντί για κραυγές «ποτέ ξανά» που θα έφερναν αυτονόητες επιπλοκές. Αυτό που κάνει αυτή τη φάρσα τόσο προφανή είναι ότι είχε επαναληφθεί όταν το Ισραήλ έπρεπε να εκκενώσει το Αιγυπτιακό Σινά το 1982. Ωστόσο (η σκηνοθεσία αυτή) ήταν αποτελεσματική για το κοινό που απευθυνόταν εντός και εκτός της Αμερικής.

Ο Weissglass προσέφερε την δική του περιγραφή για την μεταφορά των οικισμών από τη Γάζα σε άλλα κατεχόμενα εδάφη: «Αυτό που συμφωνήθηκε στην πραγματικότητα με τους Αμερικάνους ήταν ότι δεν θα αμφισβητηθούν ποτέ ξανά οι βασικοί οικισμοί που βρίσκονται στην Δυτική Όχθη και ότι για τους υπόλοιπους θα συζητήσουμε ξανά όταν οι Παλαιστίνιοι μετατραπούν σε Φινλανδούς»- αλλά όχι οποιοδήποτε είδος Φιλανδών, σε ένα ειδικό που αποδέχεται ήσυχα τους κανόνες μιας ξένης δύναμης. «Σημασία έχει η δέσμευση της πολιτικής διαδικασίας» συνεχίζει ο Weissglass. «Και παγώνοντας τη διαδικασία αποτρέπεις την εγκαθίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους αποφεύγοντας μαζί την συζήτηση για τους πρόσφυγες, τα σύνορα και την Ιερουσαλήμ. Ουσιαστικά το συνολικό πακέτο που ονομάζεται Παλαιστινιακό κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχει αφαιρεθεί από την ημερήσια διάταξη μας επ’ αόριστον. Και όλα αυτά με την επικύρωση του προέδρου Bush και των δύο σωμάτων του Κογκρέσου.

Ο Weissglass εξήγησε επίσης ότι οι κάτοικοι της Γάζας θα παραμείνουν «σε δίαιτα, αλλά δεν θα πρέπει να πεθάνουν στην πείνα» - κάτι που δεν θα βοηθούσε την φήμη του Ισραήλ. Με την περιβόητη τεχνική αποτελεσματικότητα τους οι Ισραηλινοί εμπειρογνώμονες καθόρισαν με ακρίβεια πόσες θερμίδες θα πρέπει να δέχονται οι Παλαιστίνιοι καθημερινά ίσα για να επιβιώνουν, στερώντας επίσης τα φάρμακα και ό,τι άλλο θα χρειάζονταν για να ζούνε αξιοπρεπώς. Ο Ισραηλινός στρατός τους περιορίζει από στεριάς, θάλασσας και αέρος δημιουργώντας αυτό που ο Βρετανός Πρωθυπουργός, David Cameron, περιέγραψε ως στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Η απόσυρση του Ισραήλ το άφησε απόλυτο κυρίαρχο της Γάζας επιβάλλοντας την δύναμη ενός κατοχικού στρατού υπό το διεθνές δίκαιο. Και για να κλείσουν καλά οι τοίχοι της φυλακής οι Ισραηλινοί απέκλεισαν τους Παλαιστίνιους από μια ευρύτερη περιοχή κατά μήκος των συνόρων συμπεριλαμβανομένου και του ενός τρίτου των σπάνιων καλλιεργήσιμων εκτάσεων της Γάζας. Η δικαιολογία είναι η ασφάλεια των Ισραηλινών, η οποία όμως θα μπορούσε να επιτευχθεί εξίσου καλά με τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας από την πλευρά των Ισραηλινών συνόρων, ή ακόμα καλύτερα τερματίζοντας την άγρια πολιορκία και τις άλλες τιμωρίες.

Η επίσημη αφήγηση λέει ότι μετά την γενναιόδωρη κίνηση των Ισραηλινών και την παράδοση της Γάζας στους Παλαιστίνιους -με την ελπίδα ότι θα δημιουργούσαν μια αναπτυσσόμενη κοινωνία- αποκαλύφθηκε η αληθινή τους φύση αναγκάζοντας τους Ισραηλινούς να τους βομβαρδίζουν προκειμένου να γίνουν μάρτυρες και να δυσφημιστεί το Ισραήλ. Η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική.

Λίγες εβδομάδες αφού τα Ισραηλινά στρατεύματα αποσύρθηκαν κρατώντας τον έλεγχο οι Παλαιστίνιοι διέπραξαν ένα μεγάλο έγκλημα. Τον Ιανουάριο του 2006 ψήφισαν με λάθος τρόπο στις εκλογές που οι διεθνείς παρατηρητές χαρακτήρισαν ελεύθερες και έδωσαν τον έλεγχο του κοινοβουλίου στη Χαμάς. Τα ΜΜΕ τονίζουν συνεχώς ότι η Χαμάς είναι αφοσιωμένη στην καταστροφή του Ισραήλ. Στην πραγματικότητα οι ηγέτες της έχουν επανειλημμένα καταστήσει σαφές και ρητά ότι η Χαμάς δέχεται τη λύση των δύο κρατών στη βάση της διεθνούς συμφωνίας που υπογράφτηκε πριν από 40 χρόνια και έκτοτε μπλοκάρεται από τις ΗΠΑ. Αντίθετα το Ισραήλ είναι αποφασισμένο στην καταστροφή της Παλαιστίνης, πέρα από κάποια περιστασιακά ανούσια λόγια για την εφαρμογή της συμφωνίας.

Είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ αποδέχτηκε τον Οδικό Χάρτη για την δημιουργία των δύο κρατών που ξεκίνησε από τον Bush και εγκρίθηκε από το Κουαρτέτο (ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ και Ρωσία). Άλλα κατά την αποδοχή ο Sharon προσέθεσε 14 επιφυλάξεις οι οποίες ουσιαστικά τον εξουδετερώνουν. Τα γεγονότα ήταν γνωστά στους ακτιβιστές αλλά αποκαλύφθηκαν στο ευρύ κοινό για πρώτη φορά στο βιβλίο του Jimmy Carter «Παλαιστίνη: Ειρήνη και όχι Απαρτχάιντ». Ωστόσο τα στοιχεία χάθηκαν στους σκοτεινούς διαδρόμους της δημοσιογραφίας.

Η (μη αναθεωρημένη) πλατφόρμα του κυβερνώντος κόμματος στο Ισραήλ, Likud, «απορρίπτει κατηγορηματικά τη δημιουργία παλαιστινιακού αραβικού κράτους δυτικά του ποταμού Ιορδάνη». Και για εκείνους που έχουν εμμονές σε ανούσιους Οδικούς Χάρτες μια από τις βασικές συνιστώσες του κόμματος Likud, το Herut, δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα το ιδρυτικό του δόγμα σύμφωνα με το οποίο το έδαφος και στις δύο πλευρές του Ιορδάνη είναι μέρος του ομόσπονδου κράτους του Ισραήλ.

Το έγκλημα των Παλαιστινίων τον Ιανουάριο του 2006 τιμωρήθηκε αμέσως. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ -με την Ευρώπη να σέρνεται ντροπιαστικά από πίσω- επέβαλε σκληρές κυρώσεις στον πληθυσμό και το Ισραήλ ενέτεινε την άσκηση βίας. Μέχρι τον Ιούνιο, όταν οι επιθέσεις κλιμακώθηκαν απότομα, το Ισραήλ είχε ήδη βάλει με πυρά των 155 χιλιοστών πάνω από 7.700 φορές στα βόρεια της Γάζας.

Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ γρήγορα ενεργοποίησαν τα σχέδιά τους για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα προκειμένου να ανατραπεί η εκλεγμένη κυβέρνηση. Όταν η Χαμάς είχε το θράσος να αποτρέψει τα σχέδια αυτά οι ισραηλινές επιθέσεις και η πολιορκία εντάθηκαν με τη δικαιολογία ότι η Χαμάς είχε πάρει τον έλεγχο της Γάζας με τη βία – κάτι που δεν είναι εντελώς ψευδές, ωστόσο παραλήφθηκε κάτι μάλλον κρίσιμο.

Δεν υπάρχει λόγος να επανεξετάσουμε το τραγικό ρεκόρ που σημειώθηκε από τότε. Η αδυσώπητη πολιορκία και οι άγριες επιθέσεις που ονομάζονταν «κούρεμα του γκαζόν», για να δανειστώ τις χαρωπές εκφράσεις των Ισραηλινών, ήταν σαν να πυροβολείς ψάρια σε ένα κουβά και συνολικά ονομάστηκαν «αμυντικός πόλεμος». Όποτε το «γκαζόν κουρεύεται» και ο απελπισμένος πληθυσμός προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί αποφασίζεται μια κατάπαυση του πυρός, έως ότου το Ισραήλ την παραβιάσει εκ νέου με ακόμα περισσότερη βία.

Η πιο πρόσφατη κατάπαυση του πυρός συμφωνήθηκε μετά την επίθεση των Ισραηλινών τον Οκτώβριο του 2012. Παρόλο που το Ισραήλ διατήρησε την καταστροφική πολιορκία η Χαμάς τήρησε την κατάπαυση του πυρός, όπως παραδέχονται και οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι. Τα πράγματα άλλαξαν τον Ιούνιο όταν η Φατάχ και η Χαμάς υπέγραψαν μια συμφωνία ενότητας, η οποία καθιέρωσε μια νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών στην οποία δεν υπήρχε καμία συμμετοχή της Χαμάς και η οποία έκανε δεκτές όλες τις απαιτήσεις του Κουαρτέτου. Το Ισραήλ ήταν φυσικά έξαλλο, ακόμα περισσότερο όταν μέχρι και οι ΗΠΑ έδειξαν ότι θα έδιναν την έγκρισή τους. Η συμφωνία ενότητας όχι μόνο υποσκάπτει τον ισχυρισμό του Ισραήλ ότι δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με μια διαιρεμένη Παλαιστίνη αλλά απειλεί και τον μακροπρόθεσμο στόχο της διαίρεσης της Γάζας από τη Δυτική Όχθη και την συνέχιση της καταστροφικής του πολιτικής στις δύο περιοχές.

Κάτι έπρεπε να γίνει και μια ευκαιρία προέκυψε λίγο μετά, όταν τρία ισραηλινά παιδιά δολοφονήθηκαν στη Δυτική Όχθη. Η κυβέρνηση Netanyahu γνώριζε αμέσως ότι τα παιδιά ήταν νεκρά αλλά προσποιήθηκε το αντίθετο και ξεκίνησε μια έξαλλη επιχείρηση στη Δυτική Όχθη με στόχο τη Χαμάς. Ο Netanyahu υποστήριξε ότι είχε πληροφορίες ότι η Χαμάς ήταν υπεύθυνη για το περιστατικό. Και αυτό ήταν ψέμα όπως φάνηκε πολύ σύντομα. Δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ένας από τους κορυφαίους Ισραηλινούς ειδικούς για τη Χαμάς, ο Shlomi Eldar, σχεδόν αμέσως ανέφερε ότι η δολοφονία κατά πάσα πιθανότητα έγινε από μια διαφωνούσα φατριά της Χεβρώνας, η οποίο εδώ και καιρό έχει αποκηρυχτεί από τη Χαμάς. Ο Eldar προσέθεσε ότι «είμαι βέβαιος ότι δεν πήραν κανένα πράσινο φως από την ηγεσία της Χαμάς, απλά πίστεψαν ότι ήταν η σωστή στιγμή να δράσουν». Η αστυνομία έκτοτε ψάχνει δύο άτομα της φατριάς και ακόμα ισχυρίζεται, χωρίς αποδείξεις, ότι είναι μέλη της «τρομοκρατικής οργάνωσης της Χαμάς».

Η 18ήμερη επιχείρηση πάντως κατάφερε να υπονομεύσει την συμφωνία ομόνοιας που φοβόταν το Ισραήλ και να αυξήσει απότομα την καταστολή. Σύμφωνα με ισραηλινές στρατιωτικές πηγές, οι ισραηλινοί στρατιώτες συνέλαβαν 419 Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων και 335 που συνδέονται με τη Χαμάς και σκότωσαν 6 ενώ έγιναν έρευνες σε χιλιάδες σπίτια και κατασχέθηκαν 350.000 δολάρια. Το Ισραήλ προέβη επίσης σε δεκάδες επιθέσεις στη Γάζα, σκοτώνοντας 5 μέλη της Χαμάς στις 7 Ιουλίου.

Η Χαμάς τελικά αντέδρασε εξαπολύοντας ρουκέτες για πρώτη φορά μετά από 19 μήνες, σύμφωνα πάντα με τους Ισραηλινούς αξιωματούχους, δίνοντας στο Ισραήλ το πρόσχημα για την επίθεση της 8ης Ιουλίου.

Υπήρξε ευρεία αναφορά για τις πράξεις του αυτόαποκαλούμενου «πιο ηθικού στρατού στον κόσμο» για τις οποίες θα έπρεπε να λάβει το Νόμπελ Ειρήνης, σύμφωνα με τον ισραηλινό Πρέσβη στις ΗΠΑ. Μέχρι το τέλος Ιουλίου 1500 Παλαιστίνιοι είχαν σκοτωθεί υπερβαίνοντας έτσι τα θύματα των εγκλημάτων της περιόδου 2008-9 εκ των οποίοων το 70% ήταν άμαχος πληθυσμός και μεταξύ αυτών εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά. Οι άμαχοι νεκροί του Ισραήλ ήταν τρείς. Μεγάλες περιοχές της Γάζας μετατράπηκαν σε ερείπια. Κατά την διάρκεια των σύντομων παύσεων των βομβαρδισμών οι συγγενείς αναζητούσαν απεγνωσμένα τους σωρούς των ανθρώπων τους ή το βιός τους στα ερείπια των σπιτιών τους. Η κύρια μονάδα παραγωγής ενέργειας χτυπήθηκε -όχι για πρώτη φορά, αφού αυτό αποτελεί ισραηλινή ειδικότητα- περιορίζοντας απότομα την ήδη μικρή δυνατότητα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και ακόμα χειρότερα, μειώνοντας περισσότερο την ήδη ελάχιστη διαθεσιμότητα πόσιμου νερού. Ένα ακόμα έγκλημα πολέμου. Στο μεταξύ τα σωστικά συνεργεία και τα ασθενοφόρα δέχτηκαν επανειλημμένες επιθέσεις. Και ενώ οι θηριωδίες εξαπλώνονταν σε όλη τη Γάζα το Ισραήλ ισχυριζόταν ότι στόχος του ήταν να καταστρέψει στις σήραγγες στα σύνορα.

Τέσσερα νοσοκομεία έχουν δεχτεί επίθεση, κάθε μια από αυτές είναι ακόμα ένα έγκλημα πολέμου. Η πρώτη ήταν στο νοσοκομείο Al-Wafa στην πόλη τη Γάζας που δέχτηκε επίθεση την ημέρα που οι στρατιωτικές μονάδες εισέβαλαν στην Γάζα. Λίγες γραμμές στους New York Times σε ένα ρεπορτάζ για την εισβολή από εδάφους έγραφαν ότι «οι περισσότεροι -αλλά όχι όλοι- από τους 17 ασθενείς και τους 25 γιατρούς και νοσοκόμους εκκένωσαν το κτήριο πριν κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα και οι βομβαρδισμοί το καταστρέψουν σχεδόν ολοκληρωτικά. Ο Ali Abu Ryala, εκπρόσωπος του νοσοκομείου υποστηρίζει ότι «η εκκένωση έγινε ενώ έπεφταν πυρά. Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί έπρεπε να κουβαλήσουν τους ασθενείς στις πλάτες τους, κάποιοι έπεσαν στις σκάλες. Επικράτησε μια άνευ προηγουμένου κατάσταση πανικού στο νοσοκομείο». Στη συνέχεια έγιναν επιθέσεις σε τρία εν λειτουργία νοσοκομεία, ασθενείς και προσωπικό χρειάστηκαν τα δικά τους μέσα για να επιβιώσουν.

Ένα έγκλημα του Ισραήλ όμως έλαβε ευρεία καταδίκη: η επίθεση στο σχολείο των Ηνωμένων Εθνών που φιλοξενούσε 3.300 τρομαγμένους πρόσφυγες που είχαν εγκαταλείψει τα ερείπια των σπιτιών τους μετά από εντολές του Ισραηλινού στρατού. Ο εξοργισμένος γενικός επίτροπος του UNWRA, Pierre Kraehenbuehl, είπε «καταδικάζουμε με τον εντονότερο δυνατό τρόπο αυτή τη σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τις ισραηλινές δυνάμεις… Σήμερα ο κόσμος στέκεται ντροπιασμένος» Έγιναν τουλάχιστον τρία χτυπήματα στον καταυλισμό των προσφύγων, σε μια περιοχή πολύ γνωστή στον Ισραηλινό στρατό. «Η ακριβής τοποθεσία του δημοτικού σχολείου Jabala, ακριβώς επειδή φιλοξενούσε χιλιάδες εκτοπισμένους πρόσφυγες κοινοποιήθηκε στον Ισραηλινό στρατό δεκαεπτά φορές προκειμένου να εξασφαλιστεί η προστασία του» συνέχισε ο επίτροπος «τελευταία φορά λίγες ώρες πριν τον μοιραίο βομβαρδισμό».

Η επίθεση καταδικάστηκε επίσης «με τον εντονότερο δυνατό τρόπο» από τον συνήθως επιφυλακτικό Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Ban Ki-moon: «Τίποτα δεν είναι πιο επαίσχυντο από μια επίθεση σε παιδιά την ώρα που κοιμούνται» είπε. Δεν υπάρχει καμία καταγραφή ότι ο πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ «πνίγηκε καθώς μιλούσε για τα παιδιά που χάθηκαν» στην συγκεκριμένη ισραηλινή επίθεση ή γενικότερα στις επιθέσεις στη Γάζα.

Αλλά και η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Bernadette Meehan αντέδρασε. Είπε ότι «είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι γιατί οι χιλιάδες εσωτερικά εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι που έχουν κληθεί από τον Ισραηλινό στρατό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους δεν είναι ασφαλείς στα καθορισμένα από τον ΟΗΕ καταφύγια στη Γάζα. Επίσης καταδικάζουμε όσους είναι υπεύθυνοι για την απόκρυψη όπλων σε εγκαταστάσεις του ΟΗΕ στη Γάζα», προσέθεσε, παραλείποντας να αναφέρει ότι οι εγκαταστάσεις αυτές ήταν άδειες και ότι τα όπλα βρέθηκαν από την UNRWA, η οποία επίσης καταδίκασε αυτούς που τα έκρυβαν εκεί τόσα χρόνια.

Αργότερα η κυβέρνηση κλιμάκωσε την καταδίκη της για αυτό το συγκεκριμένο έγκλημα -την ώρα που έστελνε περισσότερα όπλα στο Ισραήλ. Αλλά ενώ έστελνε οπλισμό ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου, Steve Warren είπε στους δημοσιογράφους «Είναι πλέον σαφές ότι το Ισραήλ θα πρέπει να κάνει περισσότερα προκειμένου να ανταποκριθεί στις υψηλότατες του προδιαγραφές… προστατεύοντας τις ζωές των αμάχων». Οι υψηλές του προδιαγραφές είναι ξεκάθαρες εδώ και χρόνια που χρησιμοποιούν τα όπλα των ΗΠΑ, όπως και σήμερα.

Η επίθεση στα καταφύγια του ΟΗΕ είναι ακόμα μια ισραηλινή σπεσιαλιτέ. Ένα διάσημο περιστατικό είναι ο ισραηλινός βομβαρδισμός του σαφώς προσδιορισμένου καταφύγιου προσφύγων του ΟΗΕ στην Κανά την περίοδο των επιθέσεων του Shimon Peres που άφησε νεκρούς 106 Λιβανέζους αμάχους, συμπεριλαμβανόμενων 52 παιδιών που είχαν καταφύγει εκεί. Για να σιγουρευτούμε όμως ότι το Ισραήλ δεν είναι το μόνο που αρέσκεται στον βομβαρδισμό προσφύγων θυμίζω ότι 20 χρόνια νωρίτερα o σύμμαχός του, η Νότια Αφρική επιτέθηκε στον καταυλισμό προσφύγων Cassinga, στα ενδότερα της Αγκόλα. Τον καταυλισμό αυτό λειτουργούσε η αντιστασιακή οργάνωση SWAPO της Ναμίμπια.

Οι ισραηλινοί αξιωματούχοι επαινούν τον ανθρωπισμό του Ισραηλινού στρατού ο οποίος φτάνει στο σημείο να ειδοποιήσουν τους κατοίκους ότι τα σπίτια τους θα βομβαρδιστούν. Η πρακτική αυτή είναι «σαδιστική, υποκριτική και ψευδώς παρουσιαζόμενη ως έλεος» λέει η ισραηλινή δημοσιογράφος, Amira Hass: «Το ηχογραφημένο μήνυμα ζητάει από εκατοντάδες χιλιάδες να εγκαταλείψουν τα ήδη στοχευμένα σπίτια τους για ένα άλλο μέρος, εξίσου επικίνδυνο, 10 χιλιόμετρα μακριά» στην πραγματικότητα κανένα μέρος αυτής της φυλακής δεν είναι ασφαλές από τον Ισραηλινό φασισμό.

Κάποιοι θεωρούν ότι δύσκολα θα επωφεληθούν από τη μέριμνα του Ισραήλ. Μια έκκληση από την Καθολική Εκκλησία στη Γάζα περιλαμβάνει τα λόγια ενός ιερωμένου που εξηγεί τα δεινά των κατοίκων του Οίκου του Χριστού, ενός οργανισμού που περιθάλπει ανάπηρα παιδιά. Μετακινήθηκαν στην Εκκλησία της Αγίας Οικογένειας επειδή το Ισραήλ στόχευε την περιοχή αλλά τώρα, γράφει, «Η εκκλησία της Γάζας δέχτηκε εντολή να εκκενωθεί το κτήριο. Θα βομβαρδίσουν στην περιοχή Zeitun και ο κόσμος ήδη φεύγει. Το πρόβλημα είναι ότι ο ιερέας Fr George και τρεις μοναχές της Μητέρας Τερέζας έχουν 29 ανάπηρα παιδιά και 9 γριές που δεν μπορούν να κινηθούν. Πως θα καταφέρουν να επιζήσουν; Αν μπορεί κάποιος να παρέμβει σε κάποιον με εξουσία ή να προσευχηθεί, ας το κάνει».

Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο. Το Ισραήλ ήδη έχει ενημερωθεί από το νοσοκομείο Αποκατάστασης της Wafa. Και ευτυχώς τουλάχιστον κάποια κράτη κάνουν εκκλήσεις. Πέντε λατινικά κράτη -Η Βραζιλία, η Χιλή, το Εκουαδόρ, το Ελ Σαλβαδόρ και το Περού- απέσυραν τους πρεσβευτές τους από το Ισραήλ ακολουθώντας την Βολιβία και τη Βενεζουέλα, οι οποίες είχαν διακόψει τις σχέσεις τους με το Ισραήλ ως αντίδραση στα προηγούμενα εγκλήματα του. Αυτές οι πράξεις ήθους είναι ένα ακόμα σημάδι της αξιοσημείωτης αλλαγής στις διεθνείς σχέσεις, όσο και του ότι η Λατινική Αμερική έχει αρχίσει να απελευθερώνεται από την δυτική κυριαρχία, παρέχοντας ορισμένες φορές ένα πρότυπο πολιτισμένης συμπεριφοράς προς αυτούς που την ήλεγχαν εδώ και 500 χρόνια.

Οι ειδεχθείς αποκαλύψεις προκάλεσαν όμως μια διαφορετική αντίδραση στον «πιο ηθικό πρόεδρο του κόσμου», την συνηθισμένη: μεγάλη συμπάθεια για τους ισραηλινούς, πικρή καταδίκη της Χαμάς και εκκλήσεις για μετριοπάθεια και προς τις δύο πλευρές. Στην συνέντευξη Τύπου της 1ης Αυγούστου εξέφρασε ανησυχίες και για τους Παλαιστίνιους «που βρέθηκαν εν μέσω διασταυρούμενων πυρών» (που;) ενώ πάλι υποστήριξε σθεναρά το δικαίωμα του Ισραήλ να αμυνθεί, όπως όλοι. Όχι όλοι ακριβώς. Φυσικά όχι οι Παλαιστίνιοι. Αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, σίγουρα όχι όσο το Ισραήλ επιδεικνύει καλή συμπεριφορά, διατηρώντας τον «κανόνα»: κλέβοντας της γη τους, βγάζοντάς τους από τα σπίτια τους, υποβάλλοντάς τους σε άγρια πολιορκία και συχνά επιτιθέμενοι χρησιμοποιώντας τα όπλα που τους προσφέρει ο προστάτης τους.

Οι Παλαιστίνιοι είναι σαν τους μαύρους Αφρικανούς της Ναμίμπια, τους πρόσφυγες στον καταυλισμό της Cassinga για παράδειγμα, που είναι όλοι τους τρομοκράτες και για τους οποίους δεν αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα άμυνας.

Η 72ωρη ανθρωπιστική εκεχειρία που επρόκειτο να τεθεί σε ισχύ από τις 8 το πρωί της 1ης Αυγούστου κατέρρευσε σχεδόν αμέσως. Όπως έγραψα λίγες ώρες μετά υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και μια καλή συμφωνία παραμένει ασαφής στόχος. Σύμφωνα με ένα δελτίο Τύπου από το Al Mezan Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Γάζα, που είναι φημισμένο για την αξιοπιστία του, ένας από τους εργαζόμενους του στη Ράφα, στα Αιγυπτιακά σύνορα, άκουσε το ισραηλινό πυροβολικό να βάλει περίπου στις 8:05 το πρωί. Στις 9:30, μετά τις αναφορές για την σύλληψη ενός Ισραηλινού στρατιώτη ξεκίνησε έντονος βομβαρδισμός από αέρος και από το πυροβολικό στη Ράφα, σκοτώνοντας πιθανώς δεκάδες ανθρώπουςκαι τραυματίζοντας εκατοντάδες που είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους από τη στιγμή που τέθηκε σε ισχύ η εκεχειρία, παρόλο που τα νούμερα δεν έχουν ακόμα επιβεβαιωθεί.

Την προηγούμενη ημέρα, στις 31 Ιουλίου, το Coastal Water Utility, ο μοναδικός πάροχος νερού στη Λωρίδα της Γάζας ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί πλέον να προσφέρει υπηρεσίες στα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων και τις συχνές επιθέσεις κατά του προσωπικού. Το Al Mezan αναφέρει ότι από τότε «σχεδόν όλες οι δομές πρωτοβάθμιας υγείας έχουν σταματήσει τη λειτουργία τους στη Λωρίδα της Γάζας εξαιτίας της έλλειψης νερού και της αδυναμίας συλλογής των απορριμμάτων. Η UNRWA είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο της επικείμενης εξάπλωσης νόσων εξαιτίας της διακοπής των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης. «Στο μεταξύ την παραμονή της κατάπαυσης του πυρός Ισραηλινοί πύραυλοι που εκτοξεύονταν από αεροσκάφη συνέχισαν να σκοτώνουν και να τραυματίζουν αμάχους σε όλη την περιοχή».

Όταν το τρέχον επεισόδιο σαδισμού τελικά τελειώσει, όποτε και αν γίνει αυτό, το Ισραήλ ελπίζει ότι θα είναι ελεύθερο να συνεχίσει τις εγκληματικές του πολιτικές στις κατεχόμενες περιοχές χωρίς παρεμβολές, και με την στήριξη των ΗΠΑ που απολάμβανε και στο παρελθόν: στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και επίσης ιδεολογική με τη διατύπωση που ταιριάζει στο Ισραηλινό δόγμα. Οι κάτοικοι της Γάζας θα είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στον «κανόνα», στη φυλακή Ισραηλινής κατασκευής, ενώ στη Δυτική Όχθη μπορούν να παρακολουθήσουν εν ειρήνη το Ισραήλ να διαλύει ό,τι έχει απομείνει από τα υπάρχοντά τους.

Αυτό είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα αν οι ΗΠΑ διατηρήσουν την αποφασιστική και ουσιαστικά μονομερή υποστήριξη τους στα ισραηλινά εγκλήματα και την απόρριψή της μακροχρόνιας διεθνούς συναίνεσης σχετικά με την διπλωματική διευθέτηση των διαφορών. Αλλά το μέλλον θα ήταν πολύ διαφορετικό αν οι ΗΠΑ απέσυραν την υποστήριξή τους. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν δυνατό να προωθηθεί η «διαρκής λύση» στη Γάζα που ζήτησε ο υπουργός Εξωτερικών Kerry, προκαλώντας την υστερική καταδίκη του Ισραήλ επειδή η φράση θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως πρόσκληση για τον τερματισμό της πολιορκίας και των τακτικών επιθέσεων του Ισραήλ. Και ακόμα πιο τρομακτικά θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως πρόσκληση για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και στο υπόλοιπο των κατεχόμενων εδαφών.

Η Ισραηλινή ασφάλεια δεν θα τελούσε υπό απειλή αν εφαρμοζόταν το διεθνές δίκαιο. Το πιθανότερο ήταν ότι θα ενισχυόταν. Αλλά όπως εξήγησε πριν από 40 χρόνια ο Ισραηλινός διοικητής Ezer Wezman, που αργότερα έγινε Πρόεδρος, το Ισραήλ «δεν θα μπορούσε να υπάρχει σύμφωνα με την την έκταση, το πνεύμα και την ποιότητα που τώρα ενσαρκώνει».

Υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις στην σύγχρονη ιστορία. Οι στρατηγοί της Ινδονησίας ορκίστηκαν ότι δεν θα εγκαταλείψουν αυτό που ο Αυστραλός υπουργός Εξωτερικών, Gareth Evans ονόμασε «Επαρχία της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ» την ώρα που έκλεινε μια συμφωνία για να κλέψει το πετρέλαιο του Τιμόρ. Και όσο οι στρατηγοί της Ινδονησίας διατηρούσαν την στήριξη των ΗΠΑ επί δεκαετίες σχεδόν σφαγής και γενοκτονίας οι στόχοι τους παρέμεναν ρεαλιστικοί. Τέλος τον Σεπτέμβριο του 1999, υπό έντονες εγχώριες και διεθνείς πιέσεις ο πρόεδρος Clinton τους ενημέρωσε ήσυχα ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει και αμέσως αποσύρθηκαν - ενώ ο Evans στράφηκε στη νέα του καριέρα ως απόστολος της «Ευθύνης Προστασίας», ώστε να είναι σίγουρος ότι θα συμμετέχει στον σχεδιασμό που επιτρέπει την δυτική βία κατά βούληση.

Μια ακόμα σχετική περίπτωση είναι η Νότια Αφρική. Το 1958 ο υπουργός Εξωτερικών της ΝΑ ενημέρωσε τον πρέσβη των ΗΠΑ ότι παρόλο που η χώρα του είχε μετατραπεί σε ένα κράτος παρία δεν υπήρχε πρόβλημα όσο συνεχιζόταν η υποστήριξη της Αμερικής. Η εκτίμησή του αποδείχτηκε αρκετά ακριβής. 30 χρόνια αργότερα ο Reagan ήταν το τελευταίο στήριγμα του καθεστώτος του Απαρτχάιντ. Μέσα σε λίγα χρόνια η Ουάσιγκτον συμφώνησε με τον υπόλοιπο κόσμο και το καθεστώς κατέρρευσε – όχι βέβαια μόνο εξαιτίας αυτού φυσικά, Ένας κρίσιμος παράγοντας ήταν ο αξιοσημείωτος ρόλος της Κούβας στην απελευθέρωση της Αφρικής, κάτι που γενικά αγνοείται στη δύση, αν όχι και στην Αφρική.

Πριν 40 χρόνια το Ισραήλ πήρε τη μοιραία απόφαση να επιλέξει την επέκταση αντί της ασφάλειας, απορρίπτοντας την πλήρη συνθήκη ειρήνης που προσφέρθηκε από την Αίγυπτο με αντάλλαγμα την απόσυρση του Ισραήλ από το Κατεχόμενο Αιγυπτιακό Σινά στο οποίο το Ισραήλ ξεκινούσε εκτεταμένα προγράμματα εποικισμών και ανάπτυξης. Προσχώρησε σε αυτή την πολιτική από τότε, κάνοντας στην ουσία την ίδια επιλογή που έκανε η Νότια Αφρική το 1958.

Στην περίπτωση του Ισραήλ αν οι ΗΠΑ αποφάσιζαν να «ενταχθούν στον κόσμο» οι επιπτώσεις θα ήταν πολύ μεγαλύτερες. Οι σχέσεις εξουσίας δεν επιτρέπουν τίποτα άλλο, όπως έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά όποτε η Ουάσιγκτον ζήτησε από το Ισραήλ να εγκαταλείψει τους αγαπημένους της στόχους. Επιπλέον μέχρι τώρα το Ισραήλ χαίρει μικρής συμπάθειας, έχοντας υιοθετήσει πολιτικές που την έκαναν από μια χώρα που προκαλούσε θαυμασμό σε μια χώρα που προκαλεί φόβο και περιφρόνηση. Αυτή την πορεία ακολουθεί με τυφλή αποφασιστικότητα και σήμερα οδηγούμενη στην ηθική φθορά και την τελική καταστροφή.

Θα μπορούσε να αλλάξει η πολιτική των ΗΠΑ; Δεν είναι αδύνατο. Η κοινή γνώμη έχει μετατοπιστεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί εντελώς. Εδώ και κάποια χρόνια υπάρχουν αυξημένες πιέσεις στην Ουάσιγκτον προκειμένου να τηρήσει τους δικούς της νόμους και να διακόψει τη στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ. Η νομοθεσία των ΗΠΑ προβλέπει ότι «δεν πρέπει να παρέχεται ενίσχυση σε χώρες που οι κυβερνήσεις τους εμπλέκονται σε περιπτώσεις κατάφωρων παραβιάσεων που καταγγέλλονται από τους αναγνωρισμένους διεθνείς οργανισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Το Ισραήλ είναι σίγουρα ένοχο για συνεχόμενες παραβιάσεις εδώ και πολλά χρόνια. Αυτός είναι και ο λόγος που η Διεθνής Αμνηστία κατά τη διάρκεια της δολοφονικής επιχείρησης του Ισραήλ στο Cast Lead της Γάζας έκανε έκκληση για την επιβολή διεθνούς εμπάργκο όπλων κατά του Ισραήλ (και της Χαμάς). Ο γερουσιαστής Patrick Leahy, συντάκτης της εν λόγω διάταξης του νόμου των ΗΠΑ έχει αναφερθεί στην πιθανή εφαρμογή του συγκεκριμένα για την περίπτωση του Ισραήλ και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προχωρήσει με την βοήθεια ενός καλού σχεδιασμού εκπαίδευσης, οργάνωσης και ακτιβισμού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει από μόνο του μεγάλη σημασία αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει και εφαλτήριο για περαιτέρω ενέργειες, όχι μόνο για να τιμωρηθεί το Ισραήλ για την εγκληματική συμπεριφορά του αλλά και για να αναγκάσει την Ουάσιγκτον να γίνει μέρος της «διεθνούς κοινότητας» και να τηρήσει το διεθνές δίκαιο και τις αξιοπρεπείς και ηθικές αρχές.

Τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό για τα τραγικά θύματα των Παλαιστινίων που επί χρόνια είναι αποδέχτες της βίας και της καταπίεσης.

-------------------------------------------
Πηγή:thepressproject.gr
Κλικ εδώ για το πρωτότυπο

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Το δράμα της Γάζας και η υποκρισία της διεθνούς κοινότητας

Τρίτη, Αυγούστου 05, 2014
Το δράμα της Γάζας και η υποκρισία της διεθνούς κοινότητας
Όταν το 1948 τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν την ίδρυση ισραηλινού κράτους, δεν υπολόγισαν, ως φαίνεται, τις συνέπειες, γνωστού όντος ότι σχεδόν το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού είχε εκδιωχθεί το 70 μ.Χ. από τον μετέπειτα ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο και διασπαρθεί στα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα (απαρχή της εβραϊκής Διασποράς), ενώ συνέχισαν να ζουν στην περιοχή άλλα, όπως και οι Εβραίοι, σημιτικά φύλα, τα οποία αργότερα εξισλαμίσθηκαν: Οι σημερινοί Παλαιστίνιοι.

Ακόμη, δεν υπολόγισαν τη συμπεριφορά ενός ταπεινωμένου λαού που υπέστη τη βαρβαρότητα του ναζιστικού Ολοκαυτώματος, χωρίς ουσιαστική αντίσταση, αν εξαιρέσει κανείς την γνωστή εξέγερση στο Γκέτο της Βαρσοβίας.

Κι ενώ η ανθρωπότητα έλπιζε και ανάμενε πως η ίδρυση του Ισραήλ θα λειτουργούσε συνεκτικά, ενσωματώνοντας στις οικονομικές και κοινωνικές του δομές τους αυτόχθονες πληθυσμούς της περιοχής, συμβάλλοντας έτσι μακροπρόθεσμα στον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό των αραβικών κοινωνιών της περιοχής, η εμπειρία του Ολοκαυτώματος και η ταπείνωση που υπέστησαν οι Εβραίοι ως λαός, μαζί και η σιωνιστική ιδεολογία των κυρίαρχων εβραϊκών ελίτ όπου γης, μετέτρεψαν το κράτος του Ισραήλ σε υποχείριο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και προπύργιο του εβραϊκού επεκτατισμού στην Εγγύς και Μέση Ανατολή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για το δράμα που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός μεγάλη ευθύνη φέρνουν και τα αραβικά κράτη, τα οποία, είτε αδιαφορούν, είτε εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος την κατάσταση, όπως π.χ. η Αίγυπτος, καθώς και οι φονταμενταλιστές Μουσουλμάνοι που εμποδίζουν συνειδητά την ειρηνική συνύπαρξη των λαών στην περιοχή και ενδεχομενως ενδοπαλαιστινιακές ελίτ που πλουτίζουν σε βάρος του λαού τους.

Από ιστορική αλλά και ουσιαστική άποψη, ο παλαιστινιακός λαός πληρώνει με το αίμα του για ένα έγκλημα που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας σε βάρος των Εβραίων, η κυβέρνηση της οποίας σήμερα, ενόψει της εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, όχι μόνον δεν καταδικάζει το έγκλημα που διαπράττεται αλλά η καγκελάριος κ. Μέρκελ δηλώνει μάλιστα ανερυθρίαστα πως το κράτος του Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπεραμυνθεί της ύπαρξής του !
Την ίδια στάση απέναντι στην κτηνωδία του Ισραήλ τηρούν άλλωστε, λιγότερο ή περισσότερο, και οι υπόλοιπες δυτικές χώρες, μηδέ εξαιρουμένου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος ρίχνει στάχτη στα μάτια των λαών, κάνοντας ανούσιες εκκλήσεις για τερματισμό των εχθροπραξιών, ενώ τα ισραηλινά αεροπλάνα, το ναυτικό και το πυροβολικό σφυροκοπούν την περιοχή της Γάζας με θύματα τους αμάχους κι ανάμεσά τους εκατοντάδες αθώων παιδιών.

Κι ενώ στη Λωρίδα της Γάζας βασιλεύει ο θάνατος, στο ίδιο το Ισραήλ χιλιάδες παρακολουθούν ως θέαμα την εξόντωση των Παλαιστινίων υπερθεματίζοντας σε λεκτική κτηνωδία, όπως π.χ. ομάδες ακροδεξιών Ισραηλινών στο Τελ Αβίβ που κραύγαζαν στους δρόμους «Σήμερα τα σχολεία είναι κλειστά, γιατί δεν υπάρχουν παιδιά», επιχαίροντας ότι εκατοντάδες παιδιών ξεψύχησαν στα ερείπια των κατοικημένων περιοχών της Γάζας !

Ενώ η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να εξαναγκάσει τις ισραηλινές κυβερνήσεις να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους Ισραηλινών και Παλαιστινίων, ξεπερνώντας τις αντιρρήσεις και τα εμπόδια των όποιων αραβικών κατεστημένων, δεν κινήθηκε προς αυτήν την κατεύθυνση, δέχθηκε τη λογική της «εκβιομηχάνισης» και της συναισθηματικής εμπορευματοποίησης του Ολοκαυτώματος, ενισχύοντας έτσι με τη στάση της τον επεκτατισμό του ισραηλινού κράτους σε βάρος των Παλαιστινίων.

Δικαίως θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, τηρουμένων των αναλογιών, «σε τι διαφέρει η εποικιστική πολιτική των ισραηλινών κυβερνήσεων από την θεωρία του «ζωτικού χώρου» („Theorie des Lebenraums“) και την «επεκτατική πολιτική προς Ανατολάς» („Drang nach Osten“) του ναζιστικού καθεστώτος της Γερμανίας» ; Μήπως οι ισραηλινές κυβερνήσεις διακατέχονται από το φόβο πως ή ίδρυση κοινού κράτους θα αποκάλυπτε την προβληματική τους ιδεολογία που θέλει τους Παλαιστίνιους υποτακτικούς, πολίτες δεύτερης κατηγορίας ;

Όταν ένας λαός που υπόφερε τα πάνδεινα επιδεικνύει αυτή τη συμπεριφορά, σημαίνει πως έχει πρόβλημα με την ταυτότητά του, πως δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του, χωρίς αυτό σημαίνει, σε καμιά περίπτωση πως δεν υπάρχουν και στο Ισραήλ κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται στην σιωνιστική ιδεολογία του «περιούσιου λαού», πληρώνοντας το τίμημα της δυσφήμησης και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Οι κραυγές των χαροκαμένων μητέρων που έχασαν τα παιδιά τους δεν πρέπει να αφήσουν κανένα ασυγκίνητο. Όσο το έγκλημα στη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζεται, η επίκληση του κινδύνου της έτσι κι αλλιώς αποκλεισμένης Χαμάς, δεν δικαιολογεί τη «σιωπή των αμνών» του δυτικού κόσμου. Άλλωστε τα αποτελέσματα των μαχών σε νεκρούς μιλούν από μόνα τους.

Ο αντισημιτισμός ως θεωρία είναι δημιούργημα του δυτικού και μάλιστα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σημιτικής καταγωγής ωστόσο δεν είναι μόνον οι Εβραίοι αλλά και όλα τα αραβικά φύλα και με την έννοια αυτή ο όρος αντισημιτισμός είναι παραπλανητικός, στο βαθμό που αναφέρεται μόνο στον εβραϊκό λαό. Είναι καιρός πλέον να κατανοήσουμε πως, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για λαούς, όταν κάποιος αισθάνεται την ανάγκη να έχει υπό τον έλεγχό του άλλα κατώτερα άτομα ή λαούς, σημαίνει πως έχει πρόβλημα με τον εαυτό του, τουτέστιν διακατέχεται ο ίδιος από συμπλέγματα κατωτερότητας !

Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου

-----------------------------------------------------
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην "Ελευθερία" της Λάρισας, στις 3/7/14

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Σημερινά τουίτς 30/07/2014

Τετάρτη, Ιουλίου 30, 2014
Σημερινά τουίτς:








Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Το Ισραήλ δεν θέλει την ειρήνη Του Γκιντεόν Λεβί εφημερίδα Haaretz

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2014
Άρθρο του ισραηλινού δημοσιογράφου Γκιντεόν Λεβί που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Haaretz

Το Ισραήλ δεν θέλει την ειρήνη. Δεν έχω γράψει κάτι άλλο μέχρι σήμερα για το οποίο θα αισθανόμουν πραγματικά πιο ευτυχισμένος αν αποδεικνύονταν λανθασμένο. Όμως τα στοιχεία πληθαίνουν. Ουσιαστικά, μπορεί να ειπωθεί ότι το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε την ειρήνη, μια δίκαιη ειρήνη, βασισμένη σ” έναν δίκαιο συμβιβασμό και για τις δύο πλευρές.

Είναι αλήθεια πως ο χαιρετισμός ρουτίνας στα εβραϊκά είναι «σαλόμ», ειρήνη δηλαδή. «Ειρήνη» λέει εκείνος που αποχαιρετά και φεύγει, «ειρήνη» λένε κι αυτοί που τον υποδέχονται και τον καλωσορίζουν. Αλλά δεν αναφέρονται στο είδος εκείνο της ειρήνης που θα επιφέρει τη δικαιοσύνη δίχως την οποία δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη. Οι Ισραηλινοί θέλουν ειρήνη όχι όμως δικαιοσύνη, οπωσδήποτε όχι κάτι που να βασίζεται σε οικουμενικές αξίες. Έτσι, μιλούν για την ειρήνη χωρίς να υπάρχει ειρήνη. Όχι μόνον δεν υπάρχει ειρήνη, αλλά τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ έχει απομακρυνθεί κι από την επιδίωξη του να κάνει ειρήνη. Έχει παραιτηθεί εντελώς απ” αυτή. Η ειρήνη έχει εξαφανιστεί από την ισραηλινή ατζέντα, τη θέση της έχουν πάρει οι συλλογικές ανησυχίες που συστηματικά εμφυτεύονται (στους πολίτες) και οι προσωπικές φιλοδοξίες που έχουν πλέον προτεραιότητα πάνω απ” οτιδήποτε άλλο.

Η ισραηλινή επιθυμία για ειρήνη, κατά τα φαινόμενα, έσβησε πριν από μια δεκαετία περίπου, μετά την αποτυχία της διάσκεψης του Καμπ Ντέιβιντ το 2000, την διάδοση του ψέματος ότι «δεν υπάρχει Παλαιστίνιος εταίρος για την ειρήνη», και φυσικά, την φρικτή, αιματοβαμμένη περίοδο της δεύτερης Ιντιφάντα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα και πριν από αυτό, το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε πραγματικά την ειρήνη. Ποτέ, ούτε για ένα λεπτό, το Ισραήλ δεν συμπεριφέρθηκε στους Παλαιστίνιους σαν σε ανθρώπινα όντα που έχουν ίσα δικαιώματα. Ποτέ δεν αντιμετώπισε τη δυσφορία τους και την κατανοητή ανθρώπινη και εθνική αγωνία τους. Το δε ισραηλινό στρατόπεδο της ειρήνης-αν υπήρξε ποτέ τέτοιο πράγμα-αφανίστηκε μ” έναν παρατεταμένο θάνατο ανάμεσα στις οδυνηρές σκηνές της δεύτερης Ιντιφάντα και το ψέμα του ότι «δεν υπάρχει εταίρος για ειρήνη». Το μόνο που έμεινε ήταν μια χούφτα (ειρηνιστικών) οργανώσεων, οι οποίες όσο αποφασισμένες και αφοσιωμένες ήταν (στην ιδέα της ειρήνης) τόσο αναποτελεσματικές αποδείχθηκαν στην αντιμετώπιση των εκστρατειών απονομιμοποίησης που είχαν εξαπολυθεί εναντίον τους. Έτσι λοιπόν, το Ισραήλ απόμεινε με την απορριπτική στάση του.

Οικισμοί και έποικοι

Το πιο συντριπτικό αποδεικτικό στοιχείο της απόρριψης της ειρήνης από το Ισραήλ είναι φυσικά το έργο του εποικισμού. Από την αυγή της ύπαρξής του, δεν υπήρξε άλλο πιο αξιόπιστο και ακριβέστερο τεστ των πραγματικών προθέσεων του Ισραήλ από την συγκεκριμένη επιχείρηση. Με απλά λόγια: οι κατασκευαστές των εβραϊκών οικισμών θέλουν να παγιώσουν την κατοχή (των παλαιστινιακών εδαφών) κι αυτοί που θέλουν να παγιώσουν την κατοχή, δεν θέλουν την ειρήνη. Αυτή είναι όλη η ιστορία με λίγα λόγια.

Υπό την προϋπόθεση ότι οι αποφάσεις του Ισραήλ είναι ορθολογικές, είναι αδύνατο να γίνουν αποδεκτές απ” τη μια η οικοδόμηση (εβραϊκών οικισμών) στις (παλαιστινιακές) περιοχές, και απ” την άλλη η επιδίωξη να επιτευχθεί ειρήνη και αμοιβαία συνύπαρξη. Κάθε κατασκευαστικό έργο στους οικισμούς, κάθε προκατασκευασμένο σπίτι και κάθε μπαλκόνι, εκφράζει την απόρριψη της ειρήνης. Αν το Ισραήλ ήθελε να πετύχει την ειρήνη μέσα από τις Συμφωνίες του Όσλο (του 1993) τουλάχιστον θα είχε σταματήσει την κατασκευή εβραϊκών οικισμών με δική του πρωτοβουλία. Το γεγονός ότι αυτό δεν συνέβη, αποδεικνύει ότι το Όσλο ήταν μια δόλια συμφωνία, ή στην καλύτερη περίπτωση, το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποτυχίας. Αν το Ισραήλ ήθελε να συνάψει ειρήνη στην Τάμπα, το Καμπ Ντέιβιντ, το Σαρμ ελ-Σεΐχ ή την Ιερουσαλήμ, η πρώτη κίνηση που θα έπρεπε να κάνει ήταν να βάλει οριστικό τέλος στην κατασκευή εβραϊκών οικισμών στις (παλαιστινιακές) περιοχές. Άνευ όρων. Χωρίς ανταλλάγματα. Το ότι δεν το έκανε, είναι απόδειξη πως δεν ήθελε μια δίκαιη ειρήνη. Οι εβραϊκοί οικισμοί είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των προθέσεων του Ισραήλ.

Απορρίπτοντας την ειρήνη

Απ΄ την άλλη, ο «αρνητισμός» του Ισραήλ (έναντι της ειρήνης) είναι ενσωματωμένος πολύ πιο βαθιά, στο DNA του, στο αίμα του, στο λόγο ύπαρξής του, στις πιο αρχέγονες πεποιθήσεις του. Εκεί, στο βαθύτερο σημείο τους, βρίσκεται η ιδέα ότι αυτή η γη προορίζεται για τους Εβραίους και μόνον γι αυτούς. Εκεί, πολύ βαθιά, είναι εδραιωμένη η αξία του «περιούσιου λαού», του λαού που «διάλεξε ο Θεός». Στην πράξη, αυτό σημαίνει πως εδώ, σ” αυτή τη γη, οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό, τι απαγορεύεται να κάνουν οι άλλοι. Έτσι έχουν τα πράγματα, αυτή είναι η «αφετηρία». Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσεις από αυτό το σημείο και να φτάσεις σε μια δίκαιη ειρήνη. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επιτευχθεί μια δίκαιη ειρήνη όταν τ” «όνομα του παιχνιδιού» είναι η αποστέρηση της ανθρώπινης ιδιότητας απ” τους Παλαιστινίους. Δεν υπάρχει τρόπος να επιτευχθεί ειρήνη, όταν η ιδέα της δαιμονοποίησης των Παλαιστινίων καρφώνεται στα κεφάλια των ανθρώπων μέρα με την ημέρα. Όσοι είναι πεπεισμένοι ότι κάθε Παλαιστίνιος είναι ύποπτος κι ότι κάθε Παλαιστίνιος θέλει «να πετάξει τους Εβραίους στη θάλασσα», δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν ειρήνη με τους Παλαιστίνιους. Δυστυχώς, οι περισσότεροι Ισραηλινοί έχουν πεισθεί για την αλήθεια αυτών των δύο πεποιθήσεων.

Την τελευταία δεκαετία, οι δύο λαοί έχουν διαχωριστεί ο ένας απ” τον άλλον. Ο μέσος νεαρός Ισραηλινός δεν θα συναντήσει ποτέ τον αντίστοιχο Παλαιστίνιο συνομήλικό του, παρά μόνον στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του (κι αυτό μόνον αν τύχει και υπηρετήσει στις κατεχόμενες περιοχές). Ούτε ο μέσος νεαρός Παλαιστίνιος θα «συναναστραφεί» ποτέ του μ” έναν Ισραηλινό της ηλικίας του, παρά μόνον αν θα είναι ο στρατιώτης που του φυσά τον καπνό στα μούτρα σε κάποιο σημείο ελέγχου, ή ο στρατιώτης που θα εισβάλει στο σπίτι του στη μέση της νύχτας, ή ο έποικος που σφετερίζεται τη γη του και πυρπολεί τους ελαιώνες του.

Νέα μίση

Κατά συνέπεια, η μόνη επαφή μεταξύ των δύο λαών είναι αυτή μεταξύ κατακτητή, που είναι οπλισμένος και βίαιος, και κατεχόμενου, που είναι απελπισμένος και που επίσης μπορεί να γίνει βίαιος. Πάνε οι παλιές ημέρες που οι Παλαιστίνιοι εργάζονταν στο Ισραήλ και οι Ισραηλινοί ψώνιζαν από την Παλαιστίνη. Ήταν η εποχή των «κανονικών», κατά το ήμισυ, και ισότιμων κατά το ένα τέταρτο, σχέσεων που υφίσταντο ανάμεσα σε δύο λαούς οι οποίοι μοιράζονται το ίδιο κομμάτι γης. Είναι πολύ εύκολο σε μια τέτοια κατάσταση, να υποκινηθούν και να στραφούν οι δύο λαοί ο ένας εναντίον του άλλου, να διασπαρθούν οι φόβοι και να ενσταλαχθούν νέα μίση σε αυτά που ήδη υπάρχουν. Αυτό επίσης, είναι μια σίγουρη συνταγή για μη-ειρήνη.

Έτσι λοιπόν, μια νέα ισραηλινή επιθυμία ξεφύτρωσε: ο πόθος του διαχωρισμού. «Αυτοί θα είναι εκεί, κι εμείς εδώ-(θα είμαστε) επίσης κι εκεί». Σε μια εποχή που η πλειοψηφία των Παλαιστινίων-μια εκτίμηση που επιτρέπω στον εαυτό μου ύστερα από δεκαετίες που κάνω ρεπορτάζ στις (παλαιστινιακές) περιοχές- εξακολουθούν να θέλουν την συνύπαρξη, αν κι αυτοί γίνονται όλο και λιγότεροι, οι περισσότεροι Ισραηλινοί θέλουν την απεμπλοκή και τον διαχωρισμό, αλλά χωρίς να πληρώσουν το τίμημα. Το όραμα των δύο κρατών έχει κερδίσει ευρεία αποδοχή αλλά χωρίς καμία πρόθεση να εφαρμοστεί στην πράξη. Οι περισσότεροι Ισραηλινοί τάσσονται υπέρ, αλλά όχι «τώρα», κι ίσως όχι καν «εδώ». Έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν πως δεν υπάρχει εταίρος για την ειρήνη-ένας Παλαιστίνιος δηλαδή- παρά μόνον ο Ισραηλινός εταίρος.

Η κόκκινη γραμμή της δικαιοσύνης

Δυστυχώς, η αλήθεια βρίσκεται σχεδόν στο αντίθετο. Οι Παλαιστίνιοι μη-εταίροι, δεν έχουν πλέον καμία ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι εταίροι (του Ισραήλ στην ειρήνη). Οι Ισραηλινοί μη-εταίροι είναι όμως πεπεισμένοι πως είναι συνομιλητές (των Παλαιστινίων στη διαδικασία ειρήνευσης). Έτσι άρχισε η διαδικασία κατά την οποία ισραηλινοί όροι, εμπόδια και δυσκολίες συσσωρεύθηκαν το ένα πάνω στ” άλλο, γεγονός που αποτελεί ένα ακόμη ορόσημο του ισραηλινού «αρνητισμού». Πρώτα ήρθε η απαίτηση για τερματισμό της τρομοκρατίας, έπειτα η απαίτηση για αλλαγή ηγεσίας (ο Γιασέρ Αραφάτ ήταν το εμπόδιο) και μετά απ” αυτό, η Χαμάς έγινε το εμπόδιο.

Τώρα θεωρείται εμπόδιο η άρνηση των Παλαιστινίων να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος. Το Ισραήλ θεωρεί κάθε βήμα που κάνει-από τις μαζικές πολιτικές συλλήψεις ως την επέκταση των εβραϊκών οικισμών-ότι είναι νόμιμο, ενώ κάθε παλαιστινιακή κίνηση θεωρείται «μονομερής».

Η μόνη χώρα στον πλανήτη χωρίς (οριστικά) σύνορα, εμφανίζεται τόσο καιρό απρόθυμη να οριοθετήσει ακόμα κι εκείνα τα σύνορα που θα προκύψουν από έναν συμβιβασμό με τον οποίο θα είναι ικανοποιημένη. Το Ισραήλ δεν έχει αφομοιώσει το γεγονός ότι για τους Παλαιστίνιους τα σύνορα του 1967 είναι η μητέρα όλων των συμβιβασμών, η κόκκινη γραμμή της δικαιοσύνης (η της σχετικής δικαιοσύνης). Για τους Ισραηλινούς, όμως αυτά είναι τα «σύνορα αυτοκτονίας». Αυτός είναι ο λόγος που η διατήρηση του σημερινού στάτους κβο έχει γίνει ο πραγματικός ισραηλινός σκοπός, ο πρωτεύων στόχος της ισραηλινής πολιτικής, σχεδόν το «άλφα και το ωμέγα» της. Το πρόβλημα είναι πως η υφιστάμενη κατάσταση δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ιστορικά, ήταν λίγα τα έθνη που είχαν συμφωνήσει να ζουν υπό κατοχή χωρίς αντίσταση. Και η διεθνής κοινότητα επίσης, είναι ικανή μια μέρα να αρθρώσει μια ισχυρή καταδίκη αυτής της κατάστασης πραγμάτων με συνοδευτικά σωφρονιστικά μέτρα (κατά του Ισραήλ). Επομένως, είναι προφανές πως ο ισραηλινός στόχος είναι μη ρεαλιστικός.

Ζοφερή εικόνα

Αποκομμένοι απ” την πραγματικότητα, η πλειοψηφία των Ισραηλινών συνεχίζουν κανονικά τις ζωές τους. Στα μάτια του μυαλού τους, ο κόσμος είναι πάντα στραμμένος εναντίον τους και το θέμα της κατοχής (των Παλαιστινίων) είναι πέρα από το πεδίο των ενδιαφερόντων τους. Όποιος τολμήσει να επικρίνει την πολιτική της κατοχής, βαφτίζεται αντισημίτης, κάθε πράξη αντίστασης (από τους Παλαιστίνιους) εκλαμβάνεται ως απειλή για την ύπαρξη του Ισραήλ. Η αντίθεση όλης της διεθνούς κοινότητας στην κατοχή, θεωρείται ως «απο-νομιμοποίηση» του Ισραήλ και ως πρόκληση για την ύπαρξη της ίδιας της χώρας. Επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο – οι περισσότεροι από τους οποίους τάσσονται κατά της κατοχής – έχουν άδικο, και έξι εκατομμύρια Εβραίοι του Ισραήλ – οι περισσότεροι από τους οποίους υποστηρίζουν την κατοχή – έχουν δίκιο. Αυτή είναι η πραγματικότητα στα μάτια του μέσου Ισραηλινού.

Προσθέστε σ” όλα αυτά την καταπίεση, την συγκάλυψη και την αποσιώπηση και έχετε άλλη μια εξήγηση του ισραηλινού «αρνητισμού» απέναντι στην ειρήνη. Γιατί θα πρέπει κανείς να αγωνιστεί για την ειρήνη εφόσον η ζωή στο Ισραήλ είναι καλή, επικρατεί η ηρεμία και η πραγματικότητα αποκρύπτεται; Ο μόνος τρόπος για την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας να υπενθυμίσει στους ανθρώπους την ύπαρξή της, είναι με το να εκτοξεύει ρουκέτες. Και η Δυτική Όχθη τραβά την παγκόσμια προσοχή, μόνον αυτές τις ημέρες που το αίμα χύνεται εκεί (στη Γάζα) Παρομοίως, η θέση της διεθνούς κοινότητας, λαμβάνεται υπόψη μόνον όταν προσπαθεί να επιβάλει μποϊκοτάζ και κυρώσεις, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν αμέσως μια εκστρατεία αυτό-θυματοποίησης (από το Ισραήλ) διάσπαρτη με χονδροειδείς και μερικές φορές θρασείς, ιστορικές καταγγελίες.

Αυτή λοιπόν είναι η ζοφερή εικόνα. Δεν περιέχει κάποια ακτίνα ελπίδας. Η αλλαγή δεν θα έρθει μόνη της, μέσα απ” την ισραηλινή κοινωνία καθόσον αυτή η κοινωνία συνεχίζει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Οι Παλαιστίνιοι έχουν κάνει περισσότερα από ένα λάθη, αλλά τα λάθη τους είναι οριακά. Το θεμελιώδες δίκαιο είναι με το μέρος τους, και ο θεμελιώδης «αρνητισμός» (απέναντι στην ειρήνη) είναι στην αρμοδιότητα των Ισραηλινών. Οι Ισραηλινοί θέλουν την κατοχή, όχι την ειρήνη. Εύχομαι μονάχα να κάνω λάθος.

(Μετάφραση- επιμέλεια: Νίκος Κυριακίδης)

------------------------------------
Πηγή: www.avgi.gr

Είναι παράνομες οι επιθέσεις της Χαμάς με ρουκέτες; Του Νόρμαν Φινκελστάιν

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2014

Νόρμαν Φινκελστάιν
Γιος Εβραίων που επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και διαπρεπής διανοούμενος, ο Νόρμαν Φινκελστάιν είναι διάσημος για τις σχολαστικές αναλύσεις του των γεγονότων. Σφοδρός επικριτής των πολιτικών του Ισραήλ, οι θέσεις και τα βιβλία του, ιδίως το εικονοκλαστικό «Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος» (εκδόσεις Εικοστού).

Στις 7 Ιουλίου 2014, το Ισραήλ εξαπέλυσε την επιχείρηση «Προστατευτική Παρυφή». Οταν ξεκίνησε η χερσαία εισβολή στη Γάζα, στις 18 Ιουλίου, το Ισραήλ είχε ήδη σκοτώσει 230 Παλαιστινίους, εκ των οποίων το 75% ήταν άμαχοι και το 20% (48) ήταν παιδιά, είχε τραυματίσει περισσότερους από 1.700 και είχε καταστρέψει ή καταστήσει ακατοίκητα εκατοντάδες σπίτια, αφήνοντας άστεγους περισσότερους από 10.000 πολίτες της Γάζας. Από την άλλη, οι παλαιστινιακές ρουκέτες είχαν σκοτώσει έναν Ισραηλινό άμαχο, είχαν τραυματίσει 18 και είχαν προκαλέσει ζημιές σε τρία σπίτια. Είναι δύσκολο να φανταστούμε πιο δυσανάλογο απολογισμό.

Ωστόσο, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW), στη νομική του ανάλυση δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αντιστρέψει αυτόν τον απολογισμό. Στα πρώτα δελτία Τύπου, το HRW διττά αποστασιοποιήθηκε από το να κάνει λόγο για ισραηλινά εγκλήματα πολέμου: πρώτα αμβλύνει το βάρος των ενοχοποιητικών στοιχείων -«φαίνεται», «πιθανόν», «μοιάζει», «ίσως». Δεύτερον, αντί για εγκλήματα πολέμου αναφέρεται σε ελαφρύτερες ή ασαφείς κατηγορίες -«συλλογική τιμωρία», «παραβίαση των νόμων του πολέμου», «μη σύννομες επιθέσεις».

«Οι παλαιστινιακές ρίψεις ρουκετών κατά του Ισραήλ μοιάζουν να γίνονται αδιακρίτως ή να στοχεύουν οικισμούς αμάχων, κάτι που αποτελεί έγκλημα πολέμου», τόνισε αντίθετα στο πρώτο του δελτίο το HRW. Αλλά είναι οι επιθέσεις με ρίψεις ρουκετών της Χαμάς (που χρησιμοποιείται σε αυτές τις ανακοινώσεις ως συνώνυμο όλων των παλαιστινιακών ένοπλων ομάδων) εγκλήματα πολέμου ή έστω παράνομες; Ο νόμος δεν είναι τόσο σαφής…

Η διεθνής νομοθεσία απαγορεύει σε μια κατοχική δύναμη να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει έναν αγώνα αυτοδιάθεσης, ενώ δεν απαγορεύει σε έναν λαό που αγωνίζεται για την αυτοδιάθεση να χρησιμοποιήσει βία. Το Διεθνές Δικαστήριο τόνισε το 2004 σε γνωμοδότησή του ότι οι Παλαιστίνιοι «έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» και ότι «το Ισραήλ πρέπει να συμμορφωθεί με την υποχρέωσή του να σεβαστεί το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση». Κατά συνέπεια, το Ισραήλ δεν έχει νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει τον αγώνα των Παλαιστινίων για την αυτοδιάθεσή τους. Ούτε μπορεί το Ισραήλ να ισχυριστεί ότι, επειδή αυτός ο αγώνας για αυτοδιάθεση διεξάγεται στο πλαίσιο μιας κατοχής, έχει νόμιμο δικαίωμα ως κατοχική δύναμη να επιβάλλει την κατοχή για όσο περισσότερο μπορεί. Το 1971, το Διεθνές Δικαστήριο αποφάνθηκε πως η κατοχή της Ναμίμπια από τη Νότια Αφρική κατέστη παράνομη γιατί η τελευταία αρνήθηκε να προβεί σε καλόπιστες διαπραγματεύσεις για να τερματιστεί η κατοχή. Είναι πέραν αμφισβήτησης ότι το Ισραήλ έχει αποτύχει να διεξάγει καλής πίστης διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό της κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών. Με βάση και την απόφαση για τη Ναμίμπια, η συνεχιζόμενη ισραηλινή κατοχή είναι παράνομη.

Μολονότι επικαλείται το δικαίωμά του στην άμυνα απέναντι στις ρουκέτες της Χαμάς, στην πραγματικότητα το Ισραήλ επικαλείται το δικαίωμά του να συνεχίσει την κατοχή. Αν το Ισραήλ έπαυε να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει τον αγώνα αυτοδιάθεσης, η κατοχή θα τελείωνε και θα σταματούσαν οι εκτοξεύσεις ρουκετών. (Αν τότε δεν σταματούσαν, βεβαίως και η νομική κατάσταση θα ήταν διαφορετική). Αν έδινε τέλος στην κατοχή, το Ισραήλ δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει βία. Η μόνιμη επωδός ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αμυνθεί, είναι μια παραπλανητική τακτική για να ρίξει στάχτη στα μάτια. Το πραγματικό ερώτημα είναι: Εχει το Ισραήλ το δικαίωμα να χρησιμοποιεί βία για να διαιωνίζει μια παράνομη κατοχή; Η απάντηση είναι όχι.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, ακόμη κι αν το Ισραήλ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει βία για να καταστείλει τον αγώνα αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων, η πρακτική της Χαμάς να εκτοξεύει αδιακρίτως ρουκέτες και να στοχεύει Ισραηλινούς πολίτες δεν παύει να αποτελεί έγκλημα πολέμου.

Δεν είναι ωστόσο απολύτως σαφές τι συνιστά «όπλο που πλήττει αδιακρίτως». Ο προφανής ορισμός είναι σχετικός και καθορίζεται από την τεχνολογία: αν ένα υπάρχον όπλο έχει μεγάλη πιθανότητα να χτυπήσει τον στόχο του, τότε όλα τα άλλα όπλα με σημαντικά μικρότερη πιθανότητα να χτυπήσουν έναν στόχο χαρακτηρίζονται «όπλα που πλήττουν αδιακρίτως». Αλλά με αυτό τον ορισμό, μόνο οι πλούσιες χώρες ή αρκετά πλούσιες για να αγοράσουν υψηλής τεχνολογίας όπλα, έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται εαυτόν εναντίον τεχνολογικά προηγμένων αεροπορικών επιθέσεων.

Το HRW υποστηρίζει πως, ακόμη κι αν οι πολίτες αποτελούν συστηματικό στόχο, ένας λαός δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα να προχωρά σε «πολεμικά αντίποινα», δηλαδή να στοχεύει σκόπιμα τους πολίτες του αντίπαλου κράτους έως ότου αυτό σταματήσει τις επιθέσεις του. «Ανεξαρτήτως του ποιος ξεκίνησε αυτόν τον τελευταίο γύρο, οι επιθέσεις που στοχεύουν αμάχους παραβιάζουν τους βασικούς ανθρωπιστικούς κανόνες», τόνισε ο υποδιευθυντής του HRW για τη Μέση Ανατολή και την Αφρική στο πρώτο του δελτίο Τύπου. «Κάθε επίθεση, περιλαμβανομένων των πολεμικών αντιποίνων, που στοχεύει ή πλήττει αδιακρίτως τους αμάχους απαγορεύεται σύμφωνα με τους νόμους του πολέμου».

Δεν είναι ωστόσο ακριβώς έτσι. Η διεθνής νομοθεσία -σε κάθε περίπτωση όχι ακόμη- δεν απαγορεύει τα αντίποινα. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία, ανάμεσα σε άλλα κράτη, έχουν προασπιστεί σθεναρά το δικαίωμα ενός κράτους να χρησιμοποιήσει μη πυρηνικά όπλα ως αντίποινα σε εμπόλεμη κατάσταση. Με αυτό το δεδομένο, ο λαός της Γάζας έχει ασφαλώς το δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτοσχέδιες ρουκέτες για να δώσει τέλος σε έναν παράνομο και ανηλεή επτάχρονο ισραηλινό αποκλεισμό ή στον εγκληματικό βομβαρδισμό των αμάχων της Γάζας.

Θα μπορούσε κανείς εύλογα να αμφισβητήσει την πολιτική σύνεση της στρατηγικής της Χαμάς. Αλλά ο νόμος δεν είναι απερίφραστα εναντίον της, ενώ επιχειρήματα ήθους κλίνουν υπέρ της. Το Ισραήλ έχει επιβάλει έναν κτηνώδη αποκλεισμό στη Γάζα. Το 95% του νερού στη Γάζα είναι ακατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση. Ολα δείχνουν πως ο παλαιστινιακός λαός τώρα στηρίζει όσους προβαίνουν σε αντίποινα κατά του Ισραήλ. Στη Λωρίδα της Γάζας προτιμούν να πεθάνουν αντιστεκόμενοι παρά να συνεχίσουν να ζουν κάτω από έναν απάνθρωπο αποκλεισμό. Η αντίστασή τους είναι περισσότερο συμβολική, καθώς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες προκαλούν ελάχιστες ζημιές. Ετσι, το καίριο ερώτημα είναι: Εχουν οι Παλαιστίνιοι το δικαίωμα της συμβολικής αντίστασης απέναντι σε έναν αργό θάνατο που επισφραγίζεται με τακτικές σφαγές ή πρέπει να παραιτηθούν και να πεθάνουν;

--------------------------
Πηγή:efsyn.gr

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

H ιστορία της αιματοβαμμένης Παλαιστίνης σ' ένα ολιγόλεπτο video animation

Τετάρτη, Ιουλίου 23, 2014
Από τους Πρώτους Ανθρώπους μέχρι το κράτος του Ισραήλ και τους αγωνιστές της Παλαιστίνης... Χιλιάδες τα χρόνια που μεσολάβησαν, χιλιάδες και οι μάχες για την τελική επικράτηση στην αιματοβαμμένη αυτή γη της Μέσης Ανατολής.

Διάφοροι οι διεκδικητές: Αιγύπτιοι και Καναΐτες, Ασύριοι και Ισραηλίτες, Βαβυλώνιοι και Μακεδόνες, Πτολεμαίοι και Σελευκίδες, Μακαβαίοι και Ρωμαίοι, Βυζαντινοι και Άραβες, Σταυροφόροι και Οθωμανοί, Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης και Παλαιστίνιοι, Σιωνιστές και Χαμάς/Χεζμπολάχ, Ισραηλινό κράτος και παλαιστίνιοι μαχητές.

Διαφορετικός κάθε φορά ο νικητής, ένας όμως ο πιο μεγάλος όλων: ο Άγγελος του Θανάτου...

Η τραγική αυτή ιστορική συνέχεια, αποτέλεσε την αιτία για να εμπνευστεί η Nina Paley και να δημιουργήσει το παρακάτω βίντεο.



Το τραγούδι που χρησιμοποιείται για να "ντύσει" το καταπληκτικό αυτό animation είναι το “The Exodus Song (This Land Is Mine)” από τον Ernest Gold και τον Pat Boone, σε εκτέλεση Andy Williams. 

-------------------------
Πηγή: provocateur.gr

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Γάζα: Το διαρκές “Άουσβιτς” του Ιμπεριαλισμού - Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πέμπτη, Ιουλίου 17, 2014
  Όταν ο Γκαίρινγκ, υπαρχηγός του Χίτλερ και επικεφαλής της Γκεστάπο, ανέλαβε την ηγεσία του υπουργείου των Εσωτερικών στην κυβέρνηση των ναζί, απευθυνόμενος στην αστυνομία του Ντόρτμουντ, δήλωσε: «Δύο είδη νόμου ξέρω, γιατί ξέρω και δύο είδη ανθρώπων: αυτούς που είναι με το μέρος μας και αυτούς που είναι εναντίον μας»!

   Αυτός ο «νόμος», ο «νόμος» του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», ο «νόμος» των ναζί, έγινε παγκόσμιος νόμος της «νέας τάξης πραγμάτων» στο λυκαυγές του 21ου αιώνα. Του «νέου αμερικανικού  αιώνα», όπως τον έχουν βαφτίσει τα γεράκια της Ουάσινγκτον…

   Συνιστά ιστορική παραφροσύνη. Κι όμως: Εφτά ολόκληρες δεκαετίες μετά το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, εκείνος που αναβιώνει την «λογική» του Γκέρινγκ είναι το κράτος του Ισραήλ. Ο «νόμος» που εφαρμόζει το Ισραήλ, αυτή η ύβρις κατά του Ανθρώπου, αποτελεί μετουσίωση του χιτλερικού δόγματος: «Εφόσον σε παρακολουθώ είσαι ύποπτος, εφόσον σε εκτελώ είσαι ένοχος, εφόσον σε βομβαρδίζω είσαι τρομοκράτης»!

   Η «λογική» του φασισμού, στην εκδοχή της κυβέρνησης του Ισραήλ, λέει: Δεν είναι ο Νετανιάχου ο δολοφόνος. Δεν φταίει αυτός. Φταίνε τα... θύματά του. Φταίνε οι εκτελεσμένοι, φταίνε οι δολοφονημένοι! Και φταίνε γιατί είναι Παλαιστίνιοι, γιατί είναι Λιβανέζοι, γιατί είναι Σύροι. Γιατί είναι άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου που υπέπεσαν στο «έγκλημα» να μη συμφωνούν με το Ισραήλ. Οι δε Παλαιστίνιοι φταίνε διπλά: Γιατί δεν συναινούν με την κατοχή της πατρίδας τους από το Ισραήλ….

   Ο ίδιος φασισμός, πριν 70 χρόνια έλεγε: «Ο Χίτλερ δεν ήταν αντισημίτης. Απλώς, εκείνοι έκαναν το "λάθος" να είναι Εβραίοι»!


   
Κατά την ορολογία της περίφημης «διεθνούς κοινότητας», η γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης από το Ισραήλ δεν είναι έγκλημα. Δεν είναι δολοφονία. Δεν είναι βαρβαρότητα. Κατά την ορολογία του ΟΗΕ, πρόκειται απλώς για μια ...«υπερβολή»! Που όπως δήλωσε ο κύριος ΓΓ του ΟΗΕ, ο Μπαν Κι Μουν, του προκαλεί… «ανησυχία». Μετά από περίπου 200 νεκρούς και μετά από 1.300 τραυματίες, ο κ.Μουν νιώθει… «ανησυχία». Τι λες!

   Το 2009, στην προηγούμενη ανάλογης έκτασης θηριωδία εκ μέρους του Ισραήλ, τα επίσημα στοιχεία μιλούσαν για 1.010 νεκρούς Παλαιστίνιους (τα 2/3 παιδιά, γυναίκες και άμαχος πληθυσμός), για πάνω από 4.500 τραυματίες και 90.000 εκτοπισμένους. Αλήθεια για ποιο πράγμα «ανησυχεί» ο κ Μουν; Μήπως αυτή τη φορά το Ισραήλ δεν πετύχει τα «ανθρωπιστικά» του στάνταρ;

   Τότε οι εντολές που είχαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες ήταν: «Πρώτα πυροβολείτε και μετά ελέγχετε ποιον χτυπήσατε». «Καλύτερα να χτυπήσετε έναν αθώο, παρά να διστάσετε να χτυπήσετε τον εχθρό». «Αν δεν είστε σίγουροι, σκοτώστε». «Δεν υπάρχουν αθώοι». «Πρώτα πυροβολείτε και μετά σκέφτεστε». Αυτές ήταν μερικές από τις διαταγές με τις οποίες ο στρατός του Ισραήλ ενεργούσε στην επί 22 μέρες γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το αποκάλυψαν - μιλώντας στην ισραηλινή ανθρωπιστική οργάνωση «Σπάστε τη Σιωπή» - τριάντα Ισραηλινοί στρατιώτες που συμμετείχαν, τότε, στην εισβολή στη Γάζα. Σήμερα οι εντολές είναι οι ίδιες. Μόνο που στη θέση του «πυροβολείστε» υπάρχει το «βομβαρδίστε»… 


   
Τι είναι η εκτέλεση παιδιών και γυναικών; Το θανατικό για χιλιάδες αμάχους Παλαιστίνιους, τι είναι; Είναι χιτλερική τακτική; Είναι κτηνωδία; Είναι φρικαλέος ιμπεριαλισμός; Όχι! Κατά την ΕΕ πρόκειται απλώς για μια ...«δυσανάλογη» πράξη! Που, όπως με σοφία κατέληξε προχτές το ευρωαπαράτ, καλόν είναι να αποφεύγεται. Τόσο… σθεναρή εκδηλώθηκε η αντίδραση των Μέρκελ, Μπαρόζο, Γιούνγκερ και των λοιπών ευρωΜέτερνιχ. Οι οποίοι έκαναν πάλι το καθήκον τους: Τήρησαν για μια ακόμα φορά τις δήθεν «ίσες αποστάσεις». Παράστησαν τους… «ουδέτερους». Και συνέστησαν… «ψυχραιμία».

      Αλλά, όση «ψυχραιμία» κι αν διαθέτεις, δεν μπορεί να μην διαπιστώνεις ότι η  «ουδετερότητα» αυτής της περίφημης «διεθνούς κοινότητας» δεν απέχει πολύ από αυτό που περιέγραφε ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία»: Ο Σόλωνας, αναφέρει ο Αριστοτέλης, είχε καταγγείλει στην εποχή του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου, θα πρέπει να θεωρείται άτιμος!

   Παρεμπιπτόντως (1): Ο κύριος Ούντο Βόινγκτ  - στις εκδηλώσεις του οποίου για τον Χίτλερ το 2005 συμμετείχε η Χρυσή Αυγή – είναι ο ευρωβουλευτής που εξέλεξε στις πρόσφατες ευρωεκλογές το ναζιστικό γερμανικό κόμμα NPD. Ε, ο κύριος αυτός, εδώ και μια βδομάδα αποτελεί εκλεκτό μέλος της Επιτροπής Ελευθεριών των Πολιτών του Ευρωκοινοβουλίου. Δηλαδή είναι υπεύθυνος για θέματα… ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

   Παρεμπιπτόντως (2): Χτες ο κύριος Σουλτς, κάλεσε τους «μπράβους» να πετάξουν έξω από την αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Κ.Παπαδάκη, διότι… έθιξε την Μαρί Λεπέν!

   Καταλάβατε τώρα ποιά είναι η «Ευρώπη των λαών» που συνιστά «ψυχραιμία» και προς αυτούς που ρίχνουν τις βόμβες και προς τους άλλους που δέχονται τις βόμβες;…


   Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ ξεκληρίζει, εξοντώνει, δολοφονεί, κι αυτοί, οι μεγάλες Δυνάμεις, οι διεθνείς οργανισμοί του «νεοταξίτικου» γκανγκστερισμού, η «παλιά» και η «νέα» Ευρώπη, ο παλιός και ο «Νέος Κόσμος» της ιμπεριαλιστικής παλιανθρωπιάς, παίζουν με τις λέξεις. Εμείς δε θα παίξουμε. Οι σφαγείς του κράτους του Ισραήλ, μαζί με εκείνους που κάνουν πλάτες στους σφαγείς, είναι «απλώς» ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ.

   Δεσπόζουσα θέση στην ομάδα διεθνούς επιμελητείας που απολαμβάνει το Ισραήλ κατέχουν οι εκάστοτε εκπρόσωποι της «ηγέτιδας δύναμης» του «ελεύθερου κόσμου».

   Είναι αυτοί - οι των ΗΠΑ - που έχουν εμποδίσει στον ΟΗΕ πάνω από 50 φορές ακόμα και την έκδοση τυπικών ψηφισμάτων συμπαράστασης στο λαό της Παλαιστίνης. Είναι αυτοί που διά στόματος του βραβευμένου με Νόμπελ… Ειρήνης προέδρου τους, δήλωναν: «Το Ισραήλ αποτελεί ένα "θαύμα" που συνέβη στη Μέση Ανατολή (...). Είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες, όχι μόνο ως Αμερικανοί, αλλά επίσης και ως πολίτες του κόσμου για τις υπηρεσίες σας»... (Μπάρακ Ομπάμα, δηλώσεις από την Ιερουσαλήμ, 23/7/2008).

  
  Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν το δράμα της Παλαιστίνης. Το έγκλημα που διαπράττει το Ισραήλ είναι τέτοιο, η θηριωδία είναι τέτοια, που προς στιγμήν ακόμα και τα συναισθήματα της οργής και του μίσους παραμερίζονται. Στη θέση τους γεννιέται ένα αίσθημα απορίας: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια βαρβαρότητα. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ανθρωποειδή, που κουβαλάνε τέτοια κτηνωδία.

   Είναι λάθος να επιχειρεί να δώσει κανείς απάντηση αποδίδοντας τη μορφή που παίρνει η κρατική τρομοκρατία του Ισραήλ σαν προϊόν της «ψυχοσύνθεσης» των ηγετών του. Το μακελειό, η γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων, είναι κάτι πολύ περισσότερο: Είναι έκφραση της «ψυχοσύνθεσης» ενός ολόκληρου συστήματος. Είναι καθρέφτης της «ψυχοσύνθεσης» του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός δεν θα ήταν τέτοιος αν  η επιθετική του φύση δεν τον οδηγούσε σε συμπεριφορές βγαλμένες κατ' ευθείαν από τα «κατηχητικά» του Άουσβιτς.

   Ο,τι συμβαίνει στη Γάζα είναι ιμπεριαλισμός. Γιατί η Γάζα δεν βρίσκεται μόνο στην Παλαιστίνη.

 «Γάζα» είναι οι βομβαρδισμοί κομβόι άμαχων προσφύγων (στη Σερβία). «Γάζα» είναι οι μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων (στο Αφγανιστάν). «Γάζα» είναι η εξολόθρευση κάθε μορφής ζωής (στη Φαλούτζα). «Γάζα» είναι οι αεροπορικές επιδρομές κατά διαδηλωτών (!), μέρα - μεσημέρι (στη Ράφα). «Γάζα» είναι η «εξαφάνιση» ολόκληρων πόλεων (Τζενίν). «Γάζα» είναι η στοχοποίηση εγκαταστάσεων του ΟΗΕ (Λίβανος). «Γάζα» είναι το μακελειό στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας που αντιμάχονται το φασισμό των φιλοναζιστών του Κιέβου.

   Για τις εικόνες των βομβαρδιστικών να σημαδεύουν την κατεχόμενη επί δεκαετίες Παλαιστίνη, για τα διαμελισμένα κορμιά, για τα αιμόφυρτα παιδικά σώματα στα χαμόσπιτα της κοντά δέκα χρόνια αποκλεισμένης Γάζας, ο ένοχος δεν είναι, απλά, το Ισραήλ. Είναι ό,τι εκπροσωπεί το Ισραήλ και οι προστάτες του.

   Και για να τελειώνουμε με τους συκοφάντες περί «αντισημιτισμού» και με τα υπόλοιπα καρτούν της ιδεολογικής τρομοκρατίας τύπου «Αμανπούρ»: Αυτό που εκπροσωπεί το κράτος του Ισραήλ και οι προστάτες του, είναι ύβρις πρώτα απ’ όλα, για την βαριά και πολύτιμη ιστορία που κουβαλάει ο ίδιος λαός του Ισραήλ.

   Όπως ύβρις για την ιστορία του ελληνικού λαού είναι το γεγονός ότι στις συμμαχίες που έχει συνάψει αυτή η συμμορία των προστατών του Ισραήλ, μέλος τους είναι και η Ελλάδα. Πρόκειται για την Ελλάδα του Σαμαρά, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της τρόικας, του ΔΝΤ και του Βενιζέλου. Ο οποίος, προχτές, απέδειξε για μια ακόμα φορά τι σημαίνει να είσαι υπουργός Εξωτερικών που… «τιμά» την ιστορία του ελληνικού λαού: Λίγες μέρες πριν την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην μαρτυρική και κατεχόμενη Κύπρο, μίλησε για την (κατεχόμενη) Γάζα και «καταδίκασε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»… 

------------------------------------
Πηγή:enikos.gr

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.