Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Μισώ τους αδιάφορους - Του Antonio Gramsci

Τρίτη, Ιανουαρίου 20, 2015
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
 
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρίαΕίναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».
Antonio Gramsci (Γκράμσι)

----------------------

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Η ύστατη ώρα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Κυριακή, Δεκεμβρίου 21, 2014
Η ύστατη ώρα - Του Γιάννη Μακριδάκη
Ο βόρβορος αναταράσσεται λόγω του ότι οι δυσώδεις πολιτικοί εκπρόσωποι των καταναλωτών προσπαθούν απεγνωσμένα να διασώσουν τα τομάρια τους την ύστατη ώρα της πολιτικής τους υπόστασης.

Θα είναι ακόμη πιο δυσώδεις και θλιβεροί όταν καταφθάσει, οσονούπω, για τον καθένα και η ύστατη ώρα της φυσικής του υπόστασης, την οποίαν προφανώς και απολύτως εμφανώς έχουν εδώ και χρόνια λησμονήσει, κοιτάζοντας αφ’ υψηλού την ζωή, τον άνθρωπο και όλα τα άλλα πλάσματα, ως κλασσικοί αμόρφωτοι και υπέρμετρα ανόητοι, θεωρούντες εαυτούς σπουδαίους και υπεράνω όλων επειδή κατέχουν δήθεν δύναμη εκ θέσεως πολιτικής ή συσσώρευσης κουπονιών χρηματικών.

Παρακολουθούμε, αυτόν τον καιρό της πλήρους κατάρρευσης των πάντων, τον επίσημο και δημόσιο εξευτελισμό τού ούτως ή άλλως ευτελούς εξ ορισμού αξιακού συστήματος, το οποίο συμπαρασύρει μαζί του κάθε μικρόνου ανθρωπάκι- πολιτικάντη καταναλωτή του συρμού που το ενσαρκώνει.

Αναμείνατε εξελίξεις και άλλες πολύ σύντομα. Μόνον ο θάνατος αλλάζει τις γενιές των ανθρώπων και τις ιστορικές περιόδους της ανθρωπότητας επί της γης.

Νομοτελειακά, όποιος ασχολείται καθημερινά με το χρήμα, όποιος άλλη μέριμνα δεν ασκεί παρά μονάχα σπαταλάει ενέργεια για να το αποκτήσει, να το συσσωρεύσει, να το κυκλοφορήσει, να το κρύψει από λογαριασμό σε λογαριασμό και από τράπεζα σε τράπεζα, να εξαγοράσει συνειδήσεις και ανθρώπους ως εμπορεύματα, να εξαγοραστεί, όποιος το προσκυνάει και το σκέφτεται ολημερίς σαν θεό και όχι σαν εργαλείο, πεθαίνει πλήρης τρόμου, λόγω του ότι έχει χάσει ήδη τη ζωή απασχολούμενος με τόσα άλλα ανούσια και τοξικά πλην αυτής, έχει δε θρέψει και ποτίσει εαυτόν με τόσα απορρίμματα υλικά, νοητικά και συναισθηματικά αγορασμένα με το ίδιο αυτό το χρήμα, ώστε δεν το πιστεύει το ξαφνικό άγγελμα πως η ζωή του, η δική του μοναδική ζωή και ύπαρξη τελείωσε, τέρμα, πάπαλα, ούτε τα κουπόνια, με οποία τόσα χρόνια έπαιζε, τον σώζουν πια, ούτε οι θέσεις εξουσίας επί της ζωής των άλλων ανθρώπων και πλασμάτων καθιστούν αθάνατο και άτρωτο το σάπιο του σαρκίο καθώς και το αρρωστημένο και κενό, παρ’ όλες τις σπουδές σε ανώτατα ιδρύματα των αγορών κρανίο του, το μόνο που ίσως μπορεί να πιστέψει την ύστατή του ώρα πια, αναξιοπρεπής και θλιβερός επαίτης της ζωής ως έχει καταντήσει, είναι ότι τόσα χρόνια αυτοκτονούσε μέρα με την ημέρα ενώ ήταν βέβαιος ότι ζει και ότι εξουσιάζει…

Του Γιάννη Μακριδάκη

~~~~~~~

Σχόλιο της Κρυσταλίας Πατούλη:

Την ύστατη ώρα…

Όταν κοιτάζω δεξιά
με πιάνει πόνος στην καρδιά
γραβάτες, πρόβατα, σωροί από κόμματα
νεκροταφεία ιδεών
και κομματόσκυλα σαν τα μαντρόσκυλα
στα εκτροφεία οπαδών.

Όταν κοιτάζω αριστερά
με πιάνει πόνος στην καρδιά
καθένας μόνος του αυτός κι ο δρόμος του
διαμαρτυρία περιωπής
κι όταν τελειώνουμε
μαζί πληρώνουμε
την ήττα της συγκομιδής.

Τηλεόραση, ασφαλίτες, Πασόκοι και φασίστες
κι ένας λαός που ξεψυχά…
την ύστατη ώρα ας έρθει μια μπόρα
για να ξεπλύνει τη σκουριά.

Δεν ξέρω αν ψάχνω για λαό
ή ίσως για πρωθυπουργό
και φτιάχνω κόμματα κι άλλα προσχώματα
απ’ τον εαυτό μου να κρυφτώ,
σε ιδεολογήματα
ή μες στα χρήματα
αρέσκομαι να κολυμπώ.

Το παρελθόν μου όμως ξεχνώ
κι ίσως γι’ αυτό το ξαναζώ
όσοι μου μοιάζουνε καταδικάζουνε
ο,τι είναι διαφορετικό
κι η ανωτερότητα
λαμβάνει οντότητα
με χαρακτήρα γονιδιακό.

Τηλεόραση, ασφαλίτες, Πασόκοι και φασίστες
κι ένας λαός που ξεψυχά…
την ύστατη ώρα ας έρθει μια μπόρα
για να ξεπλύνει τη σκουριά.

To τραγούδι του Λάζαρου Μαυροματίδη, με τίτλο “Περισκόπιο” (Lyon, 28.05.2012). Γράφτηκε με αφορμή τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές το Μάη του 2012.

https://www.youtube.com/watch?v=gAGHWFjTcrw&feature=youtu.be

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Οι Γλάστρες των Φόβων - Εξαιρετικό (προφητικό;) κείμενο του Λάκη Λαζόπουλου

Σάββατο, Δεκεμβρίου 20, 2014
Οι Γλάστρες των Φόβων - Εξαιρετικό (προφητικό;) κείμενο του Λάκη Λαζόπουλου
Παρακολουθώ, όχι με κομμένη την ανάσα, τα όσα συμβαίνουν. Με αναμενόμενη την ανάσα. Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης, που έχει υφανθεί από ελληνικά χέρια σε ξένους αργαλειούς.

Πως έγινε ο κόσμος;

Σηκώνουν δέκα τηλέφωνα, αναστατώνουν αγορές, καταρρέουν χρηματιστήρια, ανακοινώσεις τρόμου βγάζουν οι διεθνείς οίκοι τους, αν δεν είμαστε καλά παιδιά, δηλαδή δεξιά παιδιά, η Γερμανία θα μας βγάλει απ' το Ευρώ. Λες και μπήκαμε στην Δεξιά Νομισματική Ένωση.

Πόσο ίδιοι! Πόσο θλιβερά επαναλαμβανόμενοι. Nα βγαίνει ο εντεταλμένος Στουρνάρας να ομιλεί περί κινδύνου ρευστότητας. Αυτός και όλοι αυτοί, που όταν είχε τελειώσει πραγματικά η ρευστότητα και την φέρναν με αεροπλάνα, μυστικά, κρατούσαν το στόμα τους βουλωμένο για να μην φέρουν πανικό στον κόσμο και τώρα, προκειμένου να μην χάσουν τις θέσεις τους προσφέρουν πανικό απλόχερα.

Να με εκβιάζει εμένα η κάθε κυράτσα Βούλτεψη , ότι χωρίς την παρουσία της στο πολιτικό προσκήνιο κινδυνεύει η σταθερότητα μου. Ρε, σε τι σημείο εξευτελισμού έφτασε η σταθερότητα μου! Να φοβάμαι μην αλλάξει η Βούλτεψη, ο Άδωνις, ο Πλεύρης, ο Βορίδης, ο Γιακουμάτος, εκπρόσωποι της καμιάς πλειοψηφίας, σημαιοφόροι του αναποτελεσματικού.

Σαν έτοιμος από καιρό αποχαιρέτα τη την σταθερότητα.

Σταθερότητα.

Ωραία λέξη!

Σταθερότητα ενός διαρκούς θανάτου. Κάθε μέρα εξαφανίζεται και ένας από την αγορά, από τη ζωή, από τον δρόμο, από το σπίτι που ζούσε, από τη δουλειά που πήγαινε. Έχουμε αλλάξει λεξικό, έχουν αλλάξει οι λέξεις έννοια. Πάλι σε κίνδυνο, πάλι σε κρισιμότητα, πάλι οι γνωστές φράσεις των σεσημασμένων γραφιάδων.

Και να ο Βενιζέλος, να ανοίγει το στόμα του και να ξεχύνεται το μακρόσυρτο συντακτικό του παραλήρημα. Δεν ομιλεί πλέον, κάνει μικρά διαγγέλματα κινδύνου και καταλήγει "Φάγαμε τον γάιδαρο. Απομένουν 3 τρίχες μόνο από την ουρά".

Ε! ας τις φάμε κι αυτές.
Τώρα, μεταξύ μας, έχουν και το δίκιο τους. Είναι ανισόρροπο αυτό που πάμε να κάνουμε. Πάμε να ξεφύγουμε από τα χέρια του δήμιου. Τον καημένο τον δήμιο δεν τον σκέφτεσαι; Πως σηκώνεσαι και τρέχεις την ώρα που αυτός σου κόβει τον λαιμό; Που πα ρε αγενή! Λίγος σεβασμός. Έχει πονέσει το χεράκι του από το μαχαίρι που σε κόβει 6 χρόνια τώρα και λίγο πριν σε αποτελειώσει φεύγεις;
Φοβερά διλήμματα έρχονται να κατασκηνώσουν στο νου του μέσου ανθρώπου. Μόνο που στις γλάστρες των φόβων μας, οι σπόροι τους δεν καρποφορούνε πια. Πρώτη φορά νοιώθω την βαρβαρότητα να περπατάει με τα στρατεύματα της, στους διαδρόμους του μυαλού μου. Πρώτη φορά βλέπω πόσα υποκείμενα κυκλοφορούν με κιτρινωπές ή ροζουλί γραβάτες, καπνίζοντας τα ανήσυχα πούρα τους στα μούτρα μου. Πρώτη φορά βλέπω την γελοιότητα, να ανεμίζει επηρμένα στις οροφές της κατάντιας μας.
Βιαστές του αυτονόητου. Χωρίς αυτούς δεν θα τρέξει η ιστορία. Είναι η ώρα για εθνική συνεννόηση. Να έχουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Φαντάζομαι έναν ίδιο, σαν αυτόν που είχαμε. Ένας γέρων που υπέγραφε ότι χαρτί του έβαζαν μπροστά του. Λένε, ότι στις ελεύθερες ώρες του ο Παπούλιας υπέγραφε και χαρτιά υγείας. Και αν ακόμα είχε υποστεί 40 εγκεφαλικά, θα αντιδρούσε στην υπογραφή έστω και ενός χαρτιού. Βλέπαμε την Ελλάδα να περνάει κάθε μέρα στην φτώχεια, τα νέα παιδιά να μεταναστεύουνε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μιλάει με τους υπεύθυνους του τόπου, βουλιαγμένοι όλοι στους καναπέδες τους. "Να κοιτάξουμε και τους φτωχούς", "Ο κόσμος περνάει δύσκολα". Έλα! Σηκώθηκε η τρίχα μου όρθια από την ανησυχία σας. Ώστε φτάσανε τα νέα στα διαμερίσματα της Αντουανέτιας Δημοκρατίας μας; Ότι η χώρα παραπαίει;

Πονάει το μυαλό μου! Ακούω κραυγές απόγνωσης μέσα μου. Πάω να αλλάξω κανάλι μήπως και σωθώ. Και βλέπω τον Παπανδρέου να θέλει να φτιάξει καινούριο κόμμα. Πήρε το κόμμα του 40% και το έκανε 4% και θέλει να αναλάβει κι άλλο. Θέλει, λέει, κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Ξέρει αυτός από κυβερνήσεις ειδικού σκοπού. Τον δικό του ειδικό σκοπό τον έφερε εις πέρας.
Έβαλε την χώρα στην μεγαλύτερη εθνική περιπέτεια, στον μεγαλύτερο διεθνή εξευτελισμό. Την πέταξε στα σκυλιά να την φάνε. Και κυκλοφορεί αμέριμνος ο θεμελιωτής της αθλιότητας και κάνει και προτάσεις αντί να κλειστεί αυτοβούλως στο ντουλάπι της ιστορίας. Με τους διορισμένους του να τον χειροκροτούν.
Γιώργο γερά, να φύγει η δεξιά! Αυτός, που συνεργάστηκε με την ακροδεξιά και διατυμπάνιζε πόσο σώφρων άνθρωπος είναι ο Καρατζαφέρης. Εισαγγελείς αμέριμνοι, παρακολουθούν τα τερατώδη μαύρα χρήματα που κατέφθαναν στα ταμεία του τέως κόμματος του, από όπου ζούσε αυτός και όλοι αυτοί οι θρασύτατοι λογάδες του τίποτα. Υπουργοί και παρατρεχάμενοι. Χρυσοχοϊδηδες και Λοβέρδοι, μόνιμοι υπουργοί μιας διακαναλικής δημοκρατίας. Αλλά οι 29 προμηθευτές της Siemens συνιστούν συγκυβέρνηση. Αυτοί ξέρουν..
Ω! Σε τι δημοκρατία μ' έχεις φέρει, μπαμπά, για να ζήσω!

Ούτε την είχα φανταστεί έτσι όταν τη διάβαζα στα βιβλία. Ότι δηλαδή η δημοκρατία κινδυνεύει αν αποχωρήσει μια εταιρία από το χρηματιστήριο. Τρόμαξαν λοιπόν τα Χρηματιστήρια μήπως φύγει ο Άδωνις από την ιστορία; Αποθρασύνθηκαν οι αναρχικοί μόλις έμαθαν ότι ο Γιακουμάτος, ο Μητσοτάκης και ο Ντινόπουλος μπορεί να μην είναι κυβέρνηση;

Αρπάξανε τα καλάσνικοφ και άρχισαν να γαζώνουν την Ισραηλινή πρεσβεία; Αυτά τα καλάσνικοφ, όταν το άκουσα, δεν ξέρω για ποιο λόγο, ένιωσα τον ήχο τους να μοιάζει με αυτόν τον ήχο της φράσης του πρωθυπουργού όταν μιλούσε για το καλάσνικοφ του Ρωμανού. Φυτέψτε και τα καλάσνικοφ στις γλάστρες των φόβων μας.

Δεν αρπάζονται έτσι τα καλάσνικοφ και γαζώνουν, αυτή την τη συγκεκριμένη πρεσβεία. Θέλει σχέδιο οργανωμένο από καιρό. Με πρόβες πολλές για να σκάσουνε όλα μαζί τη κατάλληλη ώρα. Άθλιο υφαντό, πλεγμένο από ελληνικά χέρια στους ξένους αργαλειούς. Τι κάνει μπουμ - μπουμ στα κεραμίδια; Η προβοκατόγατα!

Πάμε στο μυαλό του μέσου Έλληνα. Πάμε να σπείρουμε στις γλάστρες των φόβων του. Να διασπείρουμε. Κάνουμε συγκεκριμένες πράξεις, που η λογική του φόβου μονοδρομεί τους συνειρμούς. "Ο πρωθυπουργός μας παλεύει να γίνουν επενδύσεις. Να γίνει πραγματικότητα η ΑΟΖ παρά το ότι οι Τούρκοι μας απειλούν. Το Ισραήλ μας στηρίζει και να τώρα οι παλιοαναρχικοί , που ξέρουμε ποιοι είναι από πίσω τους, πάνε να ανατρέψουν τη μεγάλη αυτή επιτυχία του πρωθυπουργού μας".

Είναι οι αναρχικοί από πίσω;
Είναι οι Τούρκοι από πίσω;
Ή είναι οι ίδιοι από πίσω;

Σαν αυτούς που καίνε τα σπίτια τους για να εισπράξουν τις ασφάλειες. Σαν αυτούς τους μαντράδες πολυτελών αυτοκινήτων που συνεννοούνται με "κουκουλοφόρους" για να κάψουν τα πολυτελή αυτοκίνητα τους, τα οποία αφήνουν κατά λάθος οι ιδιοκτήτες τους στη περιοχή των Εξαρχείων, ώρες και μέρες προσυνεννοημένες ώστε να καούν και να μοιραστούν την ασφάλεια ο ιδιοκτήτης, ο μαντράς και ο ''κουκουλοφόρος''. Τους "κουκουλοφόρους" της MARFIN δεν θα τους βρούνε. Αυτούς που γαζώσαν την πρεσβεία δεν θα τους βρούνε. Θα βρουν όσους θέλουν να βρουν.

Ελάτε να μας φοβίσετε πάλι. Αυτή την φορά πρέπει να μας φοβίσετε πιο πολύ. Ελάτε! Φυτέψτε τους σπόρους. Κι εσείς, Μπάμπηδες και Πρετεντέρηδες, αρχίστε να ποτίζετε. Ο καθένας ζει, τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα μέσα στην γλάστρα των δικών του φόβων. Ζούμε σε καθεστώς μη αναπνέουσας δημοκρατίας.

Στη γλάστρα του μικρομεσαίου, ας πούμε, ανθίζει ο φόβος της αναρχίας, ο φόβος ότι θα του κάψουν το μαγαζί, ο φόβος ότι θα του κόψουν κι άλλο τον μισθό κι άλλο τη σύνταξη. Κι ενώ του κόβουν την σύνταξη, αυτός φοβάται μήπως του κόψουν περισσότερο την σύνταξη.

Κι όταν του κόψουν περισσότερο την σύνταξη τότε φοβάται μήπως έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και του κόψουν σύριζα την σύνταξη. Κι έτσι κάθεται αδιαμαρτύρητος στην γλάστρα του!

Ξέρουν λοιπόν όλοι αυτοί τι σπόρους να σπείρουν στις γλάστρες των φόβων μας. Ξέρουν αυτοί πως να δηλητηριάζουν την κοινή λογική.

Πως ξεπήδησαν τόσα πολλά γεγονότα καθώς ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ξεκινήσει μία αναμενόμενη διαδικασία; Την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν είχε τους 180, το σύστημα θα πούλαγε ακόμα σταθερότητα. Αλλά επειδή χρειάζεται τους 180, πουλά αποσταθεροποίηση. Απροκάλυπτα. Αδίστακτα. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν.
Και στον τρίτο γύρο θα προτείνει αριστερό Πρόεδρο. Και ποιος θα είναι αυτός ο πουλημένος αριστερός που θα έχει συνεννοηθεί με τον δεξιό πρωθυπουργό και τον ασθμαίνοντα Βενιζέλο - υποχείριο της εξουσιομανίας του - ποιος; Ποιος θα παίξει αυτόν τον βρώμικο ρόλο; Ή μήπως ο Καραμανλής είναι η έκπληξη; Έφυγε για να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο και επανέρχεται για να στηρίξει το μνημόνιο; Ποιος;
Ούτε λόγος για βουλευτές εξαγορασμένους. Έχουν διαφθαρεί όλοι εκτός από τους βουλευτές.
'Εχει χαλάσει η μύτη μου αλλά εμένα αυτή η Βουλή μου βρωμάει Καρατζαφερίλα. Μου βρωμάει σάπιο πατριώτη, μου βρωμάει πληρωμένη υπευθυνότητα. Αλλά όπως λέει και μια παροιμία του καιρού μας 'Όπου ακούς πολύ πατριώτης, ψάξε για πολλές off-shore".
Και τι θα γίνει αν κάποιοι απ' αυτούς που θα ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, βρεθούνε μετά από κάνα μήνα να είναι μπλεγμένοι στις προμήθειες όπλων; Θα έχει ψηφιστεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με ψήφους υποδίκων; Ερωτώ.

Δεν υπάρχει αναδρομικό ήθος; Δηλαδή μέχρι να σε πιάσουνε μπορεί να είσαι πρωθυπουργός και όταν σε πιάσουν, τι να κάνουμε, ήσουν; Ο Καρατζαφέρης, ας πούμε, τις off shore τις είχε και όταν συγκυβερνούσε και ασφαλώς το γνώριζαν οι συνεταίροι του. Αλλά τότε έκανε τη δουλειά τους. Και τι θα γίνει αν βρεθεί κάποιος εξαγορασμένος ή να έχει επιχειρηθεί να εξαγοραστεί; Το παραβλέπουμε και συνεχίζουμε την διαδικασία ή παρεμβαίνουν αληθινοί εισαγγελείς;

Αυτή την φορά το Σύνταγμα δεν έχει καταλυθεί από συνταγματάρχες αλλά από συνταγματολόγους.
Ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες οι βουλευτές για να μην τους καταλάβουμε. Αλλά όλοι πια ξέρουμε. Άλλο ο φόβος, άλλο η γνώση.

Είναι η ώρα να σπάσουμε γλάστρες και ποτιστήρια. Εμείς είμαστε ο σπόρος. Μπορούμε να διαλέξουμε το χώμα στο οποίο θα φυτέψουμε το μέλλον μας. Διότι άλλο εθνική συνεννόηση και άλλο εθνική επίκυψη.

Δυστυχώς στην Ελλάδα η γλάστρα της επίκυψης, ανθίζει χειμώνα καλοκαίρι.

Ετούτο τον χειμώνα όμως;

του Λάκη Λαζόπουλου

----------------
[Πηγή]16/12/2014

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Οι επιπόλαιες εκτιμήσεις ενός Φερνάζη - Του Πάνου Θεοδωρίδη

Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2014
Οι επιπόλαιες εκτιμήσεις ενός Φερνάζη - Του Πάνου Θεοδωρίδη
Είναι φρικτότατοι εχθροί οι Pωμαίοι.
Μπορούμε να τα βγάλουμε μ’ αυτούς,
οι Καππαδόκες; Γένεται ποτέ;
Είναι να μετρηθούμε τώρα με τες λεγεώνες;
Κι αυτοί οι τροτσκισταί, όλο μπλαμπλά

Με κατάποση τριάντα ασπιρινών, εξασφαλίζεις μια πλύση στομάχου και διαδίδουν χωρις να διαψεύδονται ότι έκαμες απόπειρα αυτοκτονίας. Με κατάποση τριάντα καφεδων και ένα σλήπηνγκ μπαγκ, εξασφαλίζεις ισόβιο ρεζίλεμα ως απεργός πείνας και διαδίδουν, χωρις να διαψεύδονται, ότι κοροϊδεύεις τον κοσμάκη, τάχα μου βουλευτής.

Αλλ΄όταν ,ως αρχηγός κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ξεκινάς μιά σμηνοσειρά ανοήτων και χονδροειδών γνωμικών, θαρρείς και είσαι πολιτευτής κάτω στου Βάλτου τα χωριά και στα πέντε βιλαέτια, ξαμολώντας εκτός απο νταούλια και ζουρνάδες την κρητική λύρα και τους πεντοζάληδες, προσπαθείς να ακυρώσεις τον πικρότατο εσωτερικό σου αριστερισμό, που σε πλακώνει, με έναν ανεπίκαιρο γιαννοπουλισμό που προκαλεί χειροκροτήματα και αφαιρεί αξιοπιστία.

Η Δεξιά, Αλέξη, δεν είναι αήττητη.Όπως οι λεγεώνες. Αλλά ξέρει και πηγαίνει by the book. Με φοβισμένη η διεφθαρμένη Σύγκλητο, με τρομοκράτες πραιτωριανούς, με στωικότητα και κρύφιον ηδονισμό, τραχιά και επιλεκτικώς ανεκτική, η Ρώμη θα την πατάει πάντοτε απο κακή εκτίμηση, απο Γερμανούς των Δρυμών που θα της τρώνε τις λεγεώνες σαν το λίπος απο τους αγριόχοιρους. Επίσης, μπορεί να χάνει μάχες απο Γότθους και Πάρθους, αλλα Μακεδόνες, Περγαμηνούς,Αιγυπτίους και Νοτίους Έλληνες των συμπολιτειών, Καρχηδονίους και Γαλάτες, τους έχει στο χεράκι.

Κι εμείς είμαστε Καππαδόκες κατά το φρόνημα. Μπαίγνιο της αρχαιότητας που έλεγαν το καππαδοκικό "Τίτυς" όπως εμείς το "βλάχαρος" και οι Σκοτσέζοι το "Τζίμι", ενίοτε ες μικρόν γενναίοι, όταν  ένας Μιθριδάτης καταφέρνει να μας πειθαρχήσει,αλλά και τότε φροντίζει να παίρνει τακτικά μικρές δόσεις φαρμάκι γιά να μη τον πεθάνουμε.

Δεν θα κυβερνήσεις Τεύτονες και Αλλοβρύγους που τους έστελναν στον όλεθρο παρανοΪκοί καλόγεροι  αφήνοντας τους Δρυίδες τους κρεμασμένους πέντε χρόνια απο τα αιδοία σε αιωνόβια δέντρα.΄Εξω απο τα αυστηρά ,παράδοξα κόμματά τους, που ρωτούσαν γιά την ιδεολογική συμπεριφορά της ερωμένης που κιαλάριζες και σου επέτρεπαν τεκνοποιία ή ένα ραντεβουδάκι, οι αριστεροί δεν λογαριάζονται ως κάτι παραπάνω από ανενεργοί ιδεολόγοι.

Θα κυβερνήσεις κεντρώους.

Αυτοί σε φουσκώνουν με το πληθος τους, αυτοί έρχονται και φεύγουν. Οι αριστεριστές είναι στο πλευρό σου ώσπου να διαπράξεις το σφάλμα να εκφέρεις ένα "και" με δεξιό αξάν. Μη ρωτάς πως είναι το δεξιό αξάν. Μήτε αυτοί το ξέρουν.

Η χώρα που θα κυβερνήσεις θα έχει το ίδιο Σύνταγμα, δεν θα της δώσεις τις κοινωνικές δομές που χρειάζεται, δεν θα αλλάξεις τον συσχετισμό πλούσιων και φτωχών, δεν θα προσεγγίσεις παρά τις μειώσεις των φορολογικών βαρών, την ανάκτηση της δημοσιοϋπαλληλικής αισιοδοξίας. Δεν συμπαθείς το εμπόριο και τις επιχειρήσεις. Δεν συμπαθείς πολλά πράγματα. Ψηφίζεις με προθυμία αντισυνταγματικούς αποκλεισμούς των Χρυσαυγιτών, όταν οι άλλοι τους ετοιμάζουν σαρμανίτσα για να κάνουν κούνια μπέλα.

Αν χάσεις από αυτούς τους ενωμένους εν απελπισία τριαρίους και λεγεωνάριους που δεν έχουν την ανεκτίμητη Πέμπτη Λεγεώνα στους Αετούς τους, και οι στρατηγοί τους έχουν τυφλωθεί απο τρελά μανιτάρια και κρασιά πρόωρα ωριμασμένα βάζοντας αίμα ταύρου και δέρμα σαλαμάντρας στις πληγές τους, δεν θα ξανακούσει κανείς για σένα.Κι αν δεν βρεις τους 121 της Συγκλήτου, όλοι θα σε θεωρήσουν αδύναμο και θα αποστρατευτούν, υπογράφοντας δεκατέσσερα μνημόνια στο δευτερόλεπτο κι ας καλείς σε χορευτικές πιρουέτες τους αντιπάλους σου.

Κανένας απο τον όμιλό σου δεν σου φόρτωσε τον ρόλο του Σπάρτακου, αλλά μη το παίζεις Κατιλίνας. Στείλε τους αριστεριστές στα μανίπουλι να μαχαιρώνουν φαλαγγίτες στα νεφρά και τους κεντριστές στις κοόρτεις που τοξεύουν τους ελέφαντες. Στείλε για ενισχύσεις στις περιφέρειες που δεν σε ξέρουν. Και παντού, κωλπετσωμένους κεντυρίωνες. Κι όποιος βγάζει γλώσσα, στο χωριό του.


Όμως μες σ’ όλη του την ταραχή και το κακό,
επίμονα κ’ η ποιητική ιδέα πάει κι έρχεται —
το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην·
υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Αλέξης
Του Πάνου Θεοδωρίδη

-----------------
[Πηγή]

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Περίοδος τραγικής γελοιότητας - Του Γιάννη Μακριδάκη

Τρίτη, Νοεμβρίου 11, 2014
Σε αυτή τη μεταβατική φάση της πορείας της προς την συνειδητότητα η ανθρωπότητα φαντάζει τραγικά γελοία. Διότι έχει μπλέξει πλήρως μέσα στις αντιφάσεις της, που αποδεικνύουν καθημερινά όχι μόνον ότι ο βασιλιάς είναι ολόγυμνος “το παίζει ντυμένος”, σφυρίζει δηλαδή αδιάφορα, δήθεν σαν να μην συμβαίνει τίποτε αλλά και ότι δεν υπάρχει “μικρός” για να το φωνάξει!!


Ας επικεντρωθούμε στην Ελλάδα:

1. Αυτές τις μέρες αποκαλύφθηκε ένα ακόμη διεθνές σκάνδαλο φοροαποφυγής μεγάλων εταιριών και πολυεθνικών, με συγκεκριμένες ελληνικές συνιστώσες και πιθανή διαπλοκή συγκεκριμένων κρατικών λειτουργών κατά την πρότερη φάση της καριέρας τους, όταν ήσαν στελέχη του ιδιωτικού τομέα, προτού δηλαδή αναλάβουν τις θέσεις τους στο δημόσιο, το οποίον φυσικά δεν έχουν σε καμίαν εκτίμηση ως φιλελεύθεροι, σπουδαγμένοι αμόρφωτοι και εραστές της πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων, ακόμη και των φυσικών πόρων που, όπως έχουμε πει και γράψει πολλές φορές αποτελούν αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του οικοσυστήματος. Βεβαίως, καθ’ όλο το διάστημα το λεγόμενο ως “περίοδος οικονομικής κρίσης” έχουν αποκαλυφθεί και άλλα πολλά τέτοια παρόμοια σκάνδαλα όπως η υπόθεση “λίστα Λαγκαρντ”

2. Αποκαλύφθηκε επίσης ότι εκδότης και ιδιοκτήτης συγκροτήματος ΜΜΕ με, υποκριτική κατά την άποψή μου, αντιμνημονιακή ρητορική και με ρηχό πολιτικό λόγο όλα αυτά τα χρόνια, φέρεται να συμμετείχε σε συγκεκριμένα μικροπολιτικά, και όχι μόνο ίσως, παίγνια, παρέα με γνωστούς επιχειρηματίες – πολιτικάντηδες, στηρίζοντας έμπρακτα και για λόγους δικούς του το σύστημα.

3. Αποκαλύφθηκε επίσης για ακόμη μια φορά στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων των βίαιων ανακατατάξεων ότι οι περισσότεροι των ανθρώπων που φέρουν – είτε αυτοαποκαλούμενοι είτε αλληλοαποκαλούμενοι είτε βεβαίως εκλεγμένοι- κάποιους βαρείς κοινωνικά τίτλους επί του σαρκίου τους, όπως συγγραφείς, φιλόσοφοι, πρυτάνεις, βουλευτές, υπουργοί κ.α. και θεωρούν εαυτούς σπουδαίους και κεφάλαια για την ελληνική κοινωνία, άρα κατ’ επέκταση και για την ανθρωπότητα την οποίαν εκπροσωπούμε όλοι μας στην παρούσα φάση της, δεν είναι τίποτε απολύτως παραπάνω από χυδαίοι, μικρόψυχοι, ρηχοί τω πνεύμα, αμόρφωτοι, φθηνοί, αναξιοπρεπείς και χίλια μύρια όσα συνεπάγονται αυτών.

4. Αποκαλύφθηκε, τέλος, ότι οι περισσότεροι εκ των οποίων αγανακτούν και αντιτάσσονται πολιτικά με όλους τους παραπάνω είναι άμεσα εξαρτημένοι οικονομικά άρα και βιοποριστικά (αφού δεν μπορούν να ζήσουν δίχως χρήμα) από αυτούς που διαπλέκονται στην κορυφή, απεργάζονται και εφαρμόζουν όλες αυτές τις πολιτικές. Π.χ τα ΜΜΕ κουκουλώνουν τα σκάνδαλα διότι παίρνουν διαφήμιση. Στηρίζουν δηλαδή εμπράκτως το σύστημα που τους απομυζεί στο διηνεκές, αυτούς τους ιδίους (εδώ εδράζεται η ανοησία και η αναξιοπρέπειά τους) αλλά και όλη την κοινωνία (εδώ εδράζεται η χυδαιότητά τους) επειδή τους δίνει μια μπουκιά ψωμί στο σήμερα. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, κάποιοι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να κάνουν αξιοπρεπώς την δουλειά τους ενώ γνωρίζουν ότι εργάζονται για διαπλεκόμενους εκδότες και ιδιοκτήτες.  Τέλος, κάποιοι πολιτικοί, οικονομολόγοι και επίδοξοι πολιτικοί, όσοι δηλώνουν αντίθετοι με την χυδαία και ανάλγητη καταναλωτική πολιτική που εφαρμόζεται στο σύστημα, είναι αφενός ικανοποιημένοι οι περισσότεροι λόγω του ότι έχουν προσωπικά εξασφαλίσει προς το παρόν την υλική τους χόρταση μα και την πλήρωση της ματαιοδοξίας τους μέσα από το ισχύον σύστημα, αφετέρου δε είναι ακόμη, σχεδόν στο σύνολό τους, πάρα πολύ πίσω, σε σημείο να υποστηρίζουν ανοιχτά ως εναλλακτική λύση και ως πολιτική για μια νέα πορεία, την εκβιομηχάνιση της χώρας(!!!!!!), δηλαδή την εκ νέου πεπατημένη που μας έφερε ως εδώ ως ανθρωπότητα (κατ’ “επέκταση” και ως κράτος).

Το γελοίο λοιπόν του πράγματος εδράζεται σε όλες αυτές τις αντιφάσεις που έρχονται στο φως καθημερινά και ζητούν επιτακτικά να τις συνειδητοποιήσουμε, να συνειδητοποιηθούμε ως άνθρωποι επιτέλους. Να νιώσουμε ότι θεωρώντας τον εαυτό μας σπουδαίο και πάνω απ’ όλα τα άλλα πλάσματα και ξένο από τη φύση, εμπνευστήκαμε και βάλαμε σε λειτουργία ένα σύστημα το οποίο είναι ατελές ως σύλληψη του ατελούς μας νου και στο οποίο όμως έχουμε οι ίδιοι απολύτως παραδοθεί δίχως ούτε να το αμφισβητούμε, ούτε να μπορούμε πλέον να το καταργήσουμε δίχως να αυτοκαταργηθούμε μαζί του.

Όποιος ζει έξω από αυτό τον γόρδιο δεσμό μες στον οποίον βιώνει τις ημέρες και τις νύχτες της η ανθρωπότητα, το βλέπει ξεκάθαρα το τραγικό και το γελοίο του πράγματος. Η εικόνα του είναι ίδια απολύτως με την εικόνα γραβατωμένου παχύσαρκου σβέρκου που θεωρεί εαυτόν πολιτισμένο και προοδευμένο ενώ την ίδια στιγμή είναι πλήρως εξαρτημένος από τα κουπόνια του χρήματος, απομυζεί το οικοσύστημα χωρίς να έχει την νοητική ικανότητα ούτε καν να σκεφτεί τις πράξεις του και να τις συνδέσει με το αποτέλεσμά τους στον εαυτό του και στον πλανήτη, τρέφεται με περιττώματα, “ζει” με χημική υποστήριξη φαρμάκων και θεωρεί κάθε τι το φυσικό ως “γκουρμεδιά” αν είναι τροφή και ως “απόδραση” αν είναι στιγμή.

Αυτό το ον λοιπόν πιθανότατα ζει την τελευταία του περίοδο επί του πλανήτη. Διότι έτσι συμβαίνει με τους αναξιοπρεπείς. Όσο αισθάνονται το τέλος τους, τόσο πιο τραγικά γελοίοι γίνονται.

-------------
[ΠΗΓΗ}

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Κριτική στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ ;

Πέμπτη, Οκτωβρίου 16, 2014
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψει κάποιος την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Από τη μια υπάρχει η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, η οποία καθοδηγείται από ένα διευθυντήριο ακροδεξιών, το οποίο συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ του αρχομανή κ. Βενιζέλου. Και οι δύο μαζί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή.


Από την άλλη η αριστερή αντιπολίτευση χαρακτηρίζεται, ακόμη και σε ήσσονος σημασίας ζητήματα, από πολυγλωσσία. Το ΚΚΕ στη μοναχική του , αυτιστική θα έλεγε κανείς, πορεία να υπερασπίζεται μια αλήθεια, που είναι και δική του και μοναδική. Η εκτός κοινοβουλίου αριστερά (με αρκετές οργανώσεις να χαρακτηρίζονται από δογματικές προσκολλήσεις) να προσπαθεί ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα να βρει κοινό βηματισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ προ των πυλών της εξουσίας να προχωρεί σε συμβιβασμούς εγκλωβισμένος στο μονόδρομο του ευρώ και της ΕΕ, να θεωρεί ότι μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι: πού βρίσκεται η λύση; Υπάρχει διέξοδος σε μια κοινωνία καταθλιπτική και πολλαπλώς ηττημένη;

Η εξίσωση μοιάζει άλυτη. Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να έχει κάνει τις επιλογές της και ετοιμάζεται να αναθέσει στο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση του τόπου. Όσο, όμως, βαθαίνει η κρίση τόσο πιο επιτακτικό είναι το αίτημα να φύγουν αυτοί που κυβερνούν, να ανασάνει η κοινωνία, να ανασάνει η δημοκρατία. Όσο πηγαίνουμε προς τις εκλογές θα ηχεί ακόμη περισσότερο στα αυτιά μας το υπαρκτό δίλημμα: ή μένει αυτή η κυβέρνηση που βιάζει καθημερινά τη δημοκρατία και ξεπουλά τον τόπο ή, όπως φαίνεται, ανοίγει ένα άλλος δρόμος με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ένας δρόμος με πολλά ερωτηματικά και αποσιωπητικά. Πειστική άλλη λύση που να απαντά στο αίτημα της κοινωνίας να πέσει η κυβέρνηση δεν υπάρχει τούτη την ώρα και δεν πρόκειται να δημιουργηθεί, απ’ ό, τι φαίνεται, μέχρι τις εκλογές.

Προσωπικά έχω κάνει στο παρελθόν σκληρή κριτική στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την σοσιαλδημοκρατική του στροφή και την επιλογή του ευρωμονόδρομου. Όμως στις παρούσες συνθήκες θέλω να τονίσω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι θεωρώ πως κάνει μεγάλο ιστορικό λάθος όποιος βάζει στο ίδιο τσουβάλι τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά τούτη την ώρα που το κατεστημένο και η ΕΕ προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν στην εξουσία την συγκυβέρνηση ή να δημιουργήσουν μια άλλη κλωνοποιημένη, χωρίς τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο, την οποία θα βαφτίσουν κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Οι πρόβες ήδη ξεκίνησαν.

Πιστεύω, μιλώντας με παρρησία και ευθύνη και γνωρίζοντας ότι αυτά που λέω δεν θα βρουν σύμφωνους πολλούς, ότι οι διάφορες σκέψεις που έχουν κατατεθεί π.χ. από την κίνηση των 1000 με τον Κ. Λαπαβίτσα ή από τον Θ. Μαριόλη για κριτική στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές με ή χωρίς προϋποθέσεις (αυτό μένει να το δούμε) και πάντως χωρίς κανένα αντάλλαγμα ( βουλευτικό ή άλλο) είναι η μόνη πρόταση που σήμερα ανοίγει μια χαραμάδα, ένα παραθυράκι ελπίδας για την κοινωνία. Και στο σημείο αυτό, νομίζω, ότι μπορούμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Απ’ ό, τι φαίνεται το διάστημα αυτό γίνονται ξανά συζητήσεις για μετωπική συμπόρευση. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι συζητήσεις αυτές δεν οδήγησαν πουθενά πριν από τις ευρωεκλογές με ευθύνη εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν τη δική τους καθαρότητα. Μακάρι να οδηγήσουν τώρα. Αλλά οι συζητήσεις αυτές δεν μπορεί να είναι ατέρμονες. Διαφορετικά η επιμονή μετατρέπεται σε εμμονή, πράγμα επικίνδυνο για κόμματα ανοιχτών οριζόντων.

Το Σχέδιο Β', με ή χωρίς τη μετωπική συμπόρευση, και άλλες κινήσεις της αριστεράς που πιστεύουν ότι ο μονόδρομος του ευρώ είναι αδιέξοδος δεν πρέπει στο όνομα αυτής της βεβαιότητας να εμποδίσουν μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και να βρεθούν απέναντι. Η αριστερά, (γιατί παρά τη στροφή που έχει κάνει εξακολουθώ να θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμάτι της αριστεράς), δε θα έχει στο εγγύς μέλλον τέτοια ευκαιρία να ξαναγίνει κυβέρνηση. Πρέπει, τελειώνοντας, με τόλμη και θάρρος να αναθεωρήσουν την τακτική τους μπροστά στις νέες συνθήκες συμβάλλοντας με τις μικρές τους δυνάμεις στην ανατροπή αυτής της καταστροφικής για την κοινωνία και τη χώρα πορείας.

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

--------------------------------
Πηγή:  sxedio-b

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Τσόμσκι - Ποιος είναι ο "ύποπτος" ρόλος των διανοούμενων στην κοινωνία;

Παρασκευή, Οκτωβρίου 03, 2014
Τσόμσκι - Ποιος είναι ο "ύποπτος" ρόλος των διανοούμενων στην κοινωνία;
Είστε ένας σημαντικός διανοητής της εποχής μας, ένα είδος αιώνιου αντιρρησία. Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι προσφέρετε «μαθήματα διανοητικής αυτοπροστασίας», ότι δίνετε τα κλειδιά που μας επιτρέπουν να προφυλαχθούμε από κάθε χειραγώγηση...

Νόαμ Τσόμσκι: Είναι ένα καθήκον που εναπόκειται στον καθένα.
Στην πραγματικότητα, ο ρόλος των διανοουμένων -κι αυτό ισχύει εδώ και χιλιάδες χρόνια- συνίσταται στο να κάνουν ό,τι πρέπει ώστε οι άνθρωποι να παραμένουν παθητικοί, υπάκουοι, αστοιχείωτοι και προγραμματισμένοι. Ο Ραλφ Ουάλντο Έμερσον, ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας και φιλόσοφος του δεκάτου ενάτου αιώνα, όταν σχολίαζε τα εκπαιδευτικά προγράμματα είχε πει: «Πρέπει να εκπαιδεύσουμε το λαό έτσι ώστε να μη μας αρπάξει απ’ το λαιμό». Με άλλα λόγια πρέπει να τον καταστήσουμε τόσο παθητικό που δεν θα στραφεί εναντίον μας. Κι αυτός βασικά είναι ο ρόλος των διανοουμένων σε πολλούς τομείς. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αλλά, γενικά, η παρατήρηση παραμένει έγκυρη.
Διαβάζοντάς σας, ανακαλύπτουμε ότι αγωνίζεστε εναντίον αυτού που ονομάζετε «κατασκευή συναίνεσης». Οι διανοούμενοι χρησιμεύουν και σ’αυτό;
Η έκφραση «κατασκευάζω συναίνεση» δεν είναι δική μου. Τη δανείστηκα από τον Ουόλτερ Λίπμαν, την πιο διακεκριμένη προσωπικότητα της αμερικανικής δημοσιογραφίας του εικοστού αιώνα, που ήταν κι αυτός ένα προοδευτικό πνεύμα. Από τη δεκαετία του 1920, επέστησε την προσοχή στη σημασία των τεχνικών που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα για τον έλεγχο των μαζών και την κατασκευή συναίνεσης. Οι μηχανισμοί της δημοκρατίας που εφαρμόζουμε είναι σαφείς: Η χώρα πρέπει να κυβερνάται από «υπεύθυνους» πολίτες, μια πρωτοπορία —κάτι που μας θυμίζει το λενινισμό- κι οι υπόλοιποι πρέπει απλώς να κάθονται φρόνιμα. Γι’ αυτό, πρέπει να ελέγχονται οι σκέψεις τους και να τους ομαδοποιούμε σαν στρατιώτες. Παρεμπιπτόντως, αυτοί ακριβώς είναι οι όροι που χρησιμοποίησε ένας άλλος σημαντικός προοδευτικός διανοητής, ο Έντουαρντ Μπερνέις, ένας από τους ιδρυτές της τεράστιας βιομηχανίας των δημοσίων σχέσεων που, όπως ο Αίπμαν, συμμετείχε στην επίσημη μηχανή προπαγάνδας του Γοΰντροου Ουίλσον.
Από εκεί άντλησαν πολλές από τις ιδέες τους για την ανάγκη «ελέγχου της κοινής γνώμης» και για να εξασφαλίσουν ότι οι πολίτες θα μένουν μακριά από τη δημόσια ζωή. Αυτά τα θέματα είχαν καταστεί θεμελιώδη στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1920.
Γιατί ειδικά σ’ αυτές τις δυο χώρες;
Ήταν βιομηχανικές κοινωνίες, όπου υπήρχε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία. Όσο περισσότερο απελευθερώνεται μια κοινωνία, τόσο πιο δύσκολο είναι να γίνει χρήση βίας και τόσο περισσότερη ενέργεια χρειάζεται να ξοδευτεί για να ελέγχονται οι απόψεις και η συμπεριφορά. Δεν είναι τυχαίο που η βιομηχανία της προπαγάνδας γεννήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ.


Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα -ιδιαίτερα η ναζιστικη Γερμανία με τον Γιόζεφ Γκέμπελς- είχαν κι αυτά σνμμετάσχει έντονα στην ανάπτυξη της βιομηχανίας της προπαγάνδας, όμως υπάρχει η αίσθηση ότι τα περιλαμβάνετε λιγότερο στις αναλύσεις σας...
Σωστά και υπάρχουν σημαντικές αιτίες γι’ αυτά. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι περισσότερο διαφανή, ερμηνεύονται πιο εύκολα και, τελικά, είναι λιγότερο ενδιαφέροντα. Επιπλέον, δεν έχουν ανάγκη να είναι πολύ αποτελεσματικά, γιατί κρατουν πάντα σε εφεδρεία τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τον καταναγκασμό και το φόβο. Εξάλλου, οι μελέτες που έχω διαβάσει δείχνουν ότι είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικά. Κι ακόμη, αναπτύχθηκαν αργότερα, υιοθετώντας καμιά φορά το μοντέλο δυτικών κρατών.
Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, πρώτα οι Βρετανοί κι υστέρα οι Αμερικανοί δημιούργησαν σημαντικά όργανα κυβερνητικής προπαγάνδας: το βρετανικό υπουργείο Πληροφοριών και την Επιτροπή για τη Δημόσια Ενημέρωση του Γούντροου Ουίλσον. Φυσικά, ο στόχος της Μεγάλης Βρετανίας ήταν να πείσει τις ΗΠΑ να μπουν στον πόλεμο. Η προπαγάνδα της απευθυνόταν κυρίως στους Αμερικανούς διανοουμένους και εκπλήρωσε το σκοπό της απόλυτα.
Στη συνέχεια, σπουδαίοι προοδευτικοί διανοούμενοι αλλη-λοσυγχαίρονταν για το ρόλο που είχαν παίξει προς αυτή την κατεύθυνση. Ήταν η πρώτη φορά στην Ιστορία, έγραφαν, που ένας πόλεμος ξεκίνησε όχι από τα στρατιωτικά ή τα οικονομικά συμφέροντα, αλλά από «τους έξυπνους ανθρώπους του έθνους», οι οποίοι, συχνά, το μόνο που έκαναν ήταν να επαναλαμβάνουν τα παραμυθία των βρετανικών υπηρεσιών προπαγάνδας. Εκείνη την εποχή, ο αμερικανικός λαός ήταν αντίθετος με την είσοδο των ΗΠΑ σ’ έναν ευρωπαϊκό πόλεμο. Το όργανο προπαγάνδας του Ουίλσον πέτυχε να μετατρέψει ένα λαό βασικά ειρηνόφιλο σε μια ορδή φανατικών κατά της Γερμανίας. Αυτό το αποτέλεσμα έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση στους Αμερικανούς διανοούμενους, αλλά και στον επιχειρηματικό κόσμο. Η βιομηχανία των δημοσίων σχέσεων γεννήθηκε κυρίως από αυτές τις επιτυχίες στον έλεγχο των ιδεών και της συμπεριφοράς από την προπαγάνδα, όπως το έλεγαν φωναχτά εκείνη την εποχή. Μόνο στη δεκαετία του 1930, ο όρος θα πέσει σε δυσμένεια και σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως όταν αναφερόμαστε σε εχθρούς.
Αυτή η προπαγάνδα δεν εξαπάτησε μόνο τους Αμερικανούς. Οι Γερμανοί τη χρησιμοποίησαν σε μεγάλο βαθμό...
Οι Γερμανοί υπερεθνικόφρονες εντυπωσιάστηκαν κι αυτοί πολύ. Εκτιμώντας προφανώς ότι η αγγλοαμερικανική προπαγάνδα -που ξεπερνούσε κατά πολύ αυτή της Γερμανίας σε εύρος και σε παραποίηση- ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες της νίκης των συμμαχικών δυνάμεων, ο Χίτλερ ορκίστηκε ότι την επόμενη φορά η Γερμανία θα κατόρθωνε ν’ ανταποδώσει τα ίδια. Γνωρίζουμε τι συνέβη. Οι μπολσεβίκοι, επίσης, εντυπωσιάστηκαν από τα κατορθώματα της προπαγάνδας των δημοκρατικών χωρών και επιχείρησαν να ε-μπνευσθούν από αυτά, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Η προπαγάνδα τους ήταν πολύ άτεχνη.
Θέλω να το τονίσω για άλλη μια φορά: όταν οι κοινωνίες εκδημοκρατίζονται, όταν ο καταναγκασμός παύει να είναι εύκολα χρησιμοποιούμενο όργανο ελέγχου και περιθωριοποίησης τότε, πολύ φυσικά, οι εκλεκτοί στρέφονται στην προπαγάνδα. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, όχι απλώς φυσικό, αλλά και απολύτως συνειδητό, που έχει αναλυθεί ευρέως σε επιστημονικές και άλλες εργασίες που εκθειάζουν τη χρήση της προπαγάνδας.
Οι μεγάλες εταιρείες δημοσίων σχέσεων, διαφήμισης, γραφικών τεχνών, κινηματογράφου, τηλεόρασης... έχουν σαν πρωταρχική λειτουργία τον έλεγχο του νου. Πρέπει να δημιουργήσουν «τεχνητές ανάγκες», έτσι ώστε οι άνθρωποι να αφοσιώνονται στην ικανοποίησή τους, καθένας από την πλευρά του, απομονωμένοι μεταξύ τους. Οι διευθυντές αυτών των επιχειρήσεων έχουν μια πολύ πραγματιστική προσέγγιση: «Πρέπει να προσανατολίσουμε τον κόσμο προς τα επιπόλαια πράγματα της ζωής, όπως η κατανάλωση». Πρέπει να δημιουργηθουν τεχνητά τείχη, να κλειστεί ο κόσμος εκεί μέσα και να απομονωθεί ο ένας απ’ τον άλλο.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι πολύ καινούριο, είτε πρόκειται για τα μέσα ενημέρωσης είτε για τη διαφήμιση ή τις τέχνες. Αυτό που είναι καινούριο είναι η κλίμακα εφαρμογής του στις μέρες μας. Προηγουμένως, αυτός ο ρόλος είχε ανατεθεί στους διανοουμένους, στους κατόχους της γνώσης.


Και στους ιερείς;
Ναι, ο Μέγας Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι έδωσε ένα υπέροχο λογοτεχνικό παράδειγμα. Αυτό το ξαναβρίσκουμε στη Βίβλο, όπου ο «προφήτης» ουσιαστικά υποδεικνύει τον «διανοούμενο».
Τι εννοείτε ακριβώς με τον όρο «διανοούμενος»;
Αφορά μάλλον μια στάση, παρά μια κατηγορία ανθρώπων: αυτή που συνίσταται στην πληροφόρηση, τη σοβαρή σκέψη πάνω στα ανθρώπινα, τη σαφή έκφραση της αντίληψης και τη διορατικότητα.
Γνωρίζω ανθρώπους που δεν έχουν καμιά σχολική παιδεία αλλά είναι, τουλάχιστον στα μάτια μου, αξιοθαύμαστοι διανοούμενοι. Και γνωρίζω σεβάσμιους πανεπιστημιακούς και συγγραφείς που απέχουν πολύ από το να ανταποκριθούν σ’ αυτό το ιδανικό.
Οι «αναγνωρισμένοι διανοούμενοι» είναι ένα διαφορετικό ζήτημα. Με αυτόν τον όρο, εννοώ εκείνους που, μέσα στο δικό τους σύστημα εξουσίας, έχουν τιμηθεί με τον τίτλο των «υπεύθυνων διανοουμένων», εξάλλου έτσι ακριβώς χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους στη Δύση. Καμιά φορά, τους αποκαλούν «τεχνοκράτες διανοούμενους», για να τους ξεχωρίσουν από τους «ανατρεπτικούς διανοούμενους» που σπείρουν την αναστάτωση και είναι «ανεύθυνοι».
Όταν μιλάμε για εχθρικές χώρες, γίνεται μια ανατροπή αξιών: καταγγέλλουμε τους τεχνοκράτες διανοουμένους, τους οποίους θεωρούμε «κομισάριους» και «γραφειοκράτες» και τιμούμε τους ανατρεπτικούς διανοουμένους, τους διαφωνούντες, που είναι περιφρονημένοι και κατατρεγμένοι στην ίδια τους τη χώρα.
Τέτοιες διακρίσεις υπήρχαν από την αρχαιότητα. Για παράδειγμα, στη Βίβλο υπάρχει μια αρκετά ασαφής εβραϊκή λέξη: νάμηι. Στη Δύση, μεταφράστηκε ως «προφήτης». Στην πραγματικότητα, υποδηλώνει το διανοούμενο. Εκείνοι που αποκαλούνταν προφήτες επιδίδονταν σε πολιτικές αναλύσεις και εκφωνούσαν κρίσεις σχετικές με την ηθική. Την εποχή της Βίβλου, ήταν μισητοί και περιφρονημένοι. Τους έριχναν στη φυλακή ή τους έστελναν στην έρημο, γιατί διαφωνούσαν. Αρκετούς αιώνες αργότερα, αναγνωρίστηκαν οι αρετές τους και τους θεώρησαν προφήτες.
Εκείνη την εποχή τιμούσαν τους κόλακες και τους υποκριτές κι όχι αυτούς που θα τιμούσαν πολύ αργότερα σαν αληθινούς προφήτες. Στον εικοστό αιώνα, υπάρχει το γένος των διανοουμένων που φυλακίστηκαν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής και που δολοφονήθηκαν στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Για παράδειγμα, η περίπτωση των έξι Ιησουιτών από το Σαλβαδόρ που δεν γνωρίζει κανείς στην Ευρώπη γιατί σκοτώθηκαν από κομάντος εκπαιδευμένους από τους Αμερικανούς* κι αυτό βέβαια δεν είναι έγκλημα. Έχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια από τότε και μόλις που θα βρείτε λίγες λέξεις στον Τύπο γι’ αυτούς τους φόνους. Είναι σκάνδαλο. Αλλά έτσι συνέβαινε πάντα στην Ιστορία.
Μπορείτε να ξαναμιλήσετε γι’ αυτούς τους χρόνους;
Στις 16 Νοεμβρίου 1989, έγινε μια φοβερή σφαγή στο Σαλβαδόρ. Ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν έξι σπουδαίοι Λατινοαμερικάνοι διανοούμενοι, ένας από τους οποίους διεύθυνε το κυριότερο πανεπιστήμιο της χώρας.
Εκτελέστηκαν εξ επαφής από επίλεκτους κομάντος εκπαιδευμένους από τον αμερικανικό στρατό. Αυτοί οι μισθοφόροι κομάντος (της ταξιαρχίας Ατλακάτλ) αποτελούσαν μια ιδιαζόντως βίαιη συνισταμένη των δυνάμεων που έφεραν την ευθύνη για πάρα πολλές σφαγές στη χώρα, ειδικά για το φόνο του αρχιεπισκόπου Ρομέρο και για τη σφαγή δεκάδων χιλιάδων χωρικών.
Όταν έξι σπουδαίοι Λατινοαμερικάνοι διανοούμενοι δολοφονούνται από στρατιώτες εκπαιδευμένους από τους Αμερικανούς, είναι καταπληκτικό το να διαπιστώνεις πόσο αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. Αντίθετα, αν ο Βάκλαβ Χάβελ μπει στη φυλακή, τότε όλος ο κόσμος ξεσηκώνεται.
Όμως κι ο Χάβελ πέρασε τέσσερα χρόνια στη φυλακή για τις ιδέες του!
Προφανώς ήταν σκάνδαλο και οι μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στις οποίες συμμετείχαμε όλοι οι Δυτικοί ήταν απολύτως δικαιολογημένες. Όμως, η μεταχείριση των διανοουμένων μέσα στην αμερικανική σφαίρα επιρροής είναι πολύ χειρότερη από εκείνη που τους επιφύλασσε η μετασταλινική Ρωσία. Μα οι Ευρωπαίοι αδιαφορούν γι’ αυτό.
Λίγο μετά το φόνο αυτών των διανοουμένων του Σαλβαδόρ, ο Βάκλαβ Χάβελ ήρθε στις ΗΠΑ και μίλησε στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία που συγκεντρώθηκαν στο Κογκρέσο. Επευφημήθηκε από τους γερουσιαστές και τους βουλευτές τους οποίους αποκάλεσε αγωνιστές της ελευθερίας. Σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, οι σχολιαστές ριγούσαν από θαυμασμό, «Ζούμε σε μια ρομαντική εποχή», έγραψε ο Άντονι Λιουις στους New York Times, εκφράζοντας έτσι την κοινή γνώμη. Οι αρθρογράφοι του εγχώριου Τύπου αναρωτιόνταν γιατί οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν να παρουσιάσουν τόσο αξιοπρόσεκτες προσωπικότητες, έτοιμες να μας καλύψουν με εγκώμια, ενώ μόλις είχαμε σκοτώσει έξι σπουδαίους διανοουμένους, χωρίς να λογαριάσουμε και χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Ζούμε σ’ ένα σουρεαλιστικό κόσμο!
Φανταστείτε ότι στρατιώτες εκπαιδευμένοι από τους Ρώσους σκοτώνουν έξι Τσέχους διανοουμένους, μεταξύ αυτών και τον Χάβελ, και ότι μετά από μερικές εβδομάδες, ένας κομουνιστής από το Σαλβαδόρ πάει στη Ρωσία, μιλάει στη Δουμά και επευφημείται ζωηρά όταν συγχαίρει τους βουλευτές, που παραληρούν από ενθουσιασμό, για το ρόλο τους στην υπεράσπιση της ελευθερίας!
0 αμερικανικός Τύπος μίλησε γι αυτό;
Ένας φίλος μου έκανε μια έρευνα μέσω μιας βάσης δεδομένων, για να δει τι είχαν πει τα μέσα ενημέρωσης με την ευκαιρία της δεκάτης επετείου του φόνου αυτών των έξι Ιησουιτών, το 1999. Τα ονόματά τους δεν είχαν καν αναφερθεί στον αμερικανικό Τύπο. Γνώριζε ο κόσμος τα ονόματα αυτών των διανοουμένων, είχε διαβάσει τίποτα για το φόνο τους; Όχι. Αντίθετα, μπορούν να αναφέρουν ονομαστικά τους διαφωνουντες της Ανατολικής Ευρώπης; Σίγουρα ναι.
Οι θαρραλέοι διαφωνούντες θα πρέπει να τιμουνται, είτε είναι θύματα μιας αμείλικτης καταπίεσης μέσα στη σφαίρα επιρροής των εχθρών μας είτε δολοφονούνται κτηνωδώς μέσα στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Το ίδιο συνέβη στη Γαλλία με την υπόθεση Ντρέιφους. Σήμερα, λέμε πως οι διανοούμενοι υποστήριξαν τον Ζολά, μα, στην πραγματικότητα, εκείνη την εποχή η πλειονότητά τους υποστήριζε την κυβέρνηση.
Λέτε συχνά πως ο ρόλος των διανοουμένων έπρεπε να είναι η έκφραση της αλήθειας. Πως ορίζετε την αλήθεια;
Πάρτε αυτό το βιβλίο: Είναι πάνω στον καναπέ. Είναι λοιπόν αλήθεια αν πούμε ότι αυτό το βιβλίο είναι πάνω στον καναπέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Μια δήλωση είναι αληθινή όταν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Οι αληθινές δηλώσεις δεν διαμορφώνονται εύκολα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα. Όταν προσεγγίζετε μια ακριβή ερμηνεία, προσεγγίζετε την αλήθεια.
   Από το βιβλίο του Νόαμ  Τσόμσκι 'Δύο ώρες διαύγειας'

----------------------------
Πηγή: antikleidi.com

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Κυβέρνησαν με τον τρόμο, πέφτουν γιατί απαλλαχθήκαμε από αυτόν...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 02, 2014
Μέχρι το τέλος τού χρόνου θα έχουμε νέα κυβέρνηση, ακόμα κι αν η παρούσα κατορθώσει να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης την ερχόμενη εβδομάδα. Από τη στιγμή που το Βερολίνο δεν είναι διατεθειμένο να της κάνει ούτε ένα δωράκι, αντιθέτως την πιέζει γα τρίτο μνημόνιο, είναι φανερό ότι οι σαμαροβενιζέλοι δεν έχουν από πού να κρατηθούν. Ακόμα και οι ψοφοδεείς βουλευτές τους είναι μάλλον απίθανο να βάλουν κι αυτήν τη φορά το κεφάλι τους στη γκιλοτίνα και να ψηφίσουν και νέο πακέτο άγριας λιτότητας σε βάρος των πολλών. Οσο για το λαό, αυτόν δεν τον είχαν ποτέ δικό τους οι κυβερνώντες μας. Οταν από την αρχή αποφασίζεις να εξουσιάσεις με την τρομοκράτηση και τους εκβιασμούς κι όχι με στόχο να κερδίσεις την καρδιά και το νου των ψηφοφόρων σου είναι λογικό όταν πια τα κόλπα σου μοιάζουν φτηνά και οι απειλές σου κούφιες να μη βρεθεί κανένας στο πλευρό σου για να κλάψει μαζί σου. Το "ας βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχω πλέον τίποτα να χάσω" το ακούω από όλο και περισσότερους συμπατριώτες μας, πολλοί εκ των οποίων δεν υπήρξαν ποτέ Αριστεροί στη ζωή τους. Κι αυτό είναι εν τέλει που κάνει το σχέδιο των σαμαροβενιζέλων για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το Φεβρουάριο άπιαστο όνειρο...

Δεν αμφιβάλλω πως η διαπλοκή, αν δεν έχει καταφέρει μέχρι τότε τον Αλέξη Τσίπρα να χορεύει απολύτως στο ρυθμό που θα του παίζει, θα κάνει τα πάντα για να μην απολέσουν την εξουσία οι κολαούζοι της. Δεν αποκλείω, επομένως, ακριβοπληρωμένες αποστασίες σαν αυτές που ξέρει πολύ καλά ο Αντ. Σαχλαμαράς εξ ιδίας πείρας πώς στήνονται. Μόνο σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να εκλεγεί Πρόεδρος από αυτήν τη Βουλή. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ωστόσο, κανένας πολιτικός ορθολογισμός δεν θα μπορεί να μας αποτρέψει από το να χαρακτηρίσουμε ως πραξικόπημα τη δωροδοκία βουλευτών και τον ελληνικό λαό από το να κατεβεί στους δρόμους και να ζητήσει το αυτονόητο: μια νομιμοποιημένη κυβέρνηση γιατί αυτή έχει χάσει τα ερείσματά της στο πόπολο εδώ και πολύ καιρό. Ο ΕΝΦΙΑ δεν ήταν τίποτα άλλο από το κερασάκι στην τούρτα που στο τέλος θα φάνε στα μούτρα οι σαμαροβενιζέλοι, αυτό το άθλιο είδος ανθρώπου που επιβιώνει έρποντας, γλείφοντας, σκύβοντας το κεφάλι και υπομένοντας κάθε εξευτελισμό στον οποίο είναι διατεθειμένο να το υποβάλλουν τα αφεντικά του...

Πρόκειται για το ίδιο άθλιο ανθρώπινο είδος που εκπροσωπείται από "προσωπικότητες" τύπου Σ. Βούλτεψη, ο παραληρηματικός λόγος τής οποίας συχνά μπερδεύεται με έναν δεξιό μουτζαχεντινισμό συνδεδεμένο με έναν ασυγκράτητο ρατσισμό. Το "δίπλα στους Ρομά μένουν άνθρωποι" που εκστόμισε η κυβερνητικός εκπρόσωπος της βγήκε εν τη ρύμη τού λόγου, τόσο φυσικά όσο ένας χρυσαυγίτης παίρνει το κλομπ του και σπάζει κεφάλια μεταναστών. Είναι τόσο ανόητη που δεν μπορεί καν να φιλτράρει τη μισαλλοδοξία της, αδυνατεί να συγκρατήσει τα λεκτικά της εμέσματα και τα εξαπολύει με τον ίδιο αυθορμητισμό που ένας θρησκόληπτος θα βρίσει τους ομοφυλόφιλους ή τους μουσουλμάνους. Υπό αυτήν την έννοια η Σ. Βούλτεψη είναι η καταλληλότερη κυβερνητική εκπρόσωπος για έναν πρωθυπουργό ο οποίος πολιτεύεται εδώ και δεκαετίες με σημαία του τον εθνικισμό, τον αντικομμουνισμό και την αντιπάθειά του για το διαφορετικό. Σαν άλλος Φίλιππος και Ναθαναήλ έχουν βρει τον Ιησού τους στο πρόσωπο της Ανγκ. Μέρκελ και είναι διατεθειμένοι να την ακολουθήσουν μέχρι την αναπόφευκτη, αλλά τόσο μα τόσο δίκαιη στην περίπτωσή τους σταύρωση...

Του vromostomos
------------------------------
Πηγή: anemosantistasis

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Σε Πειραιά-Βόλο άλλαξαν τους λύκους με ύαινες για να σωθούν. Πιο αφελής πεθαίνεις...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 30, 2014
Ο τρόπος που αντέδρασε ο υφυπουργός Αθλητισμού, Γ. Ανδριανός στο άκουσμα της είδησης του θανάτου τού φιλάθλου τού Εθνικού είναι ενδεικτικός του πώς αντιλαμβανόμαστε τις παθογένειες στην Ελλάδα: όχι μόνο δεν τις προλαμβάνουμε, αλλά δεν τις αντιμετωπίζουμε καν στην ώρα τους. Θα έπρεπε, δηλαδή, να ξεψυχήσει ο φίλαθλος για να γίνει το αυτονόητο, όπως η ματαίωση μιας αγωνιστικής σε όλα τα ομαδικά αθλήματα; Δεν ήταν αρκετό ότι νοσηλευόταν κλινικώς νεκρός όλες αυτές τις ημέρες ώστε η πολιτεία να καταλάβει ότι αρμενίζουμε στραβά; Το ότι εν έτει 2014 γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα άγριου ξυλοδαρμού σε ελληνικό γήπεδο δεν ήταν από μόνος του καλός λόγος ώστε να παγώσουν τα πάντα και να εξετάσουμε από την αρχή πού πηγαίνουμε; Ετσι κι αλλιώς, ωστόσο, πάλι στα ευχολόγια θα περιοριστούμε την ώρα που οι πραγματικοί γκάνγκστερ των γηπέδων, τα αφεντικά δηλαδή των μεγάλων ομάδων, θα συνεχίζουν να φανατίζουν τους οπαδούς τους, χρησιμοποιώντας ως οχήματα αθλητικές φυλλάδες που δεν αξίζουν ούτε για να σκουπίζεις τον κώλο σου με αυτές, προκειμένου οι ίδιοι να κονομάνε από ένα πρωτάθλημα που είναι πιο στημένο κι από αγώνα κατς...

Εδώ, βεβαίως, φτάσαμε στο σημείο δύο από τις μεγαλύτερες πόλεις τής χώρας, ο Πειραιάς κι ο Βόλος, να εκλέξουν για δημάρχους απατεώνες τού κοινού ποινικού δικαίου που φορούν την προβιά τού επιχειρηματία για να λυμαίνονται με αυτή το υπόλοιπο από το μέλι στο οποίο δεν πρόλαβαν να βουτήξουν οι επαγγελματίες πολιτικοί. Αύριο μεθαύριο ο κυρίαρχος λαός θα δηλώνει μετανιωμένος για το ολέθριο σφάλμα του να ψηφίσει γκάνγκστερ, όπως παρουσιάζεται τώρα κοψοχέρης γιατί επί 40 χρόνια ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Οποιο πρόβατο, άλλωστε, πιστεύει ότι θα σωθεί αντικαθιστώντας στο μαντρί τους λύκους με τις ύαινες είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελές και στη χειρότερη ηλίθιο...

Η μόνη διαφορά των μαρινάκηδων και των μπέων από τους καριερίστες των κομμάτων είναι πως δεν χρησιμοποιούν μια ξύλινη γλώσσα αλλά εκείνη του πεζοδρομίου, με την οποία μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε πειραιώτης ή βολιώτης κουτσαβάκης. Κατά τα άλλα είναι χειρότεροι κι από τα ανεπάγγελτα κομματόσκυλα, τα οποία δεν έχουν κολλήσει κανένα άλλο ένσημο στη ζωή τους παρά αυτό του βουλευτή, του δημάρχου, του υπουργού, του πρωθυπουργού ή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί οι μαφιόζοι ξέρουν καλύτερα πώς να κλέβουν και να το κάνουν να φαίνεται αγαθοεργία. Αν υπήρχαν σχετικά πρωταθλήματα, θα έβγαιναν συνεχώς πρωταθλητές δίχως καν να χρειάζεται να τα στήσουν...

Κανένας από αυτούς που έχουν τη δύναμη να τον κάνουν να ωριμάσει δεν επιθυμεί την ωρίμανση του λαού. Δεν είναι προς το συμφέρον τους ένας λαός ταξικώς συνειδητοποιημένος, ο οποίος δεν θα θωπεύεται από αγύρτες που του τάζουν τον ουρανό με τα άστρα την ίδια ώρα που του κλέβουν κι ό,τι έχει απομείνει από το βιος του. Χίλιες φορές να ματώνει στα γήπεδα για τη φανέλα τής αγαπημένης του ομάδας από το να πράττει το ίδιο στους δρόμους τής αντίστασης σε ένα απάνθρωπο καθεστώς. Δέκα χιλιάδες φορές προτιμότερο να αποθεώνει λαμόγια που τον εξαπατούν με πενταροδεκάρες από το να μπει στη διαδικασία να λαμβάνει μόνος του τις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή του. Η δημοκρατία είναι πολύ δύσκολο σπορ κι όταν δεν έχεις μάθει να το παίζεις είναι πολύ εύκολο να μετατραπεί σε οχλοκρατία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει τα χνάρια τού ΠΑΣΟΚ ή αν είναι να αντικαταστήσουμε αποτυχημένους, φαύλους πολιτικούς με "Ντον Κορλεόνε" καλύτερα να μην αλλάξουμε τίποτα. Τουλάχιστον έτσι θα έχουμε απαλλαγεί από τη ζάλη των ψευδαισθήσεων... 

Του vromostomos

------------------------
Πηγή:tripioevro

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Για τη σιωπή της κοινωνίας

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 23, 2014
Καλά και σώνει θέλουν να φυτέψουν στο μυαλό μας την πίστη σε μια μεταμοντέρνα εποχή· έτσι θέλουν να τη λένε, στην ουσία, όμως, δεν είναι παρά η χοάνη του καπιταλισμού. Εξυπνη πράγματι ορολογία. Ζούμε μόνο το σήμερα, μας λένε, μακριά από τετριμμένες διακρίσεις και διαφορές, όπως αριστερός-δεξιός, πλούσιος-φτωχός, δύναμη-δίκιο, πνεύμα-ύλη, πολιτικό-κοινωνικό. Σημασία έχει να πάει κάποιος με την καλή πλευρά, με την εξουσία δηλαδή· όποιος δεν πάει, ας πάει για βρούβες καλύτερα. Δίκιο έχουν όσοι διασπείρουν αυτή τη φιλοσοφία. Οντως οι πολλοί έχουμε ξαμοληθεί για βρούβες, αλλά ούτε αυτές τις βρίσκουμε (και μερικοί πεθαίνουν από πείνα). Από έναν κατακλυσμό γεννιέται η κοινωνία, αλλά τρέμει να το παραδεχτεί· το κρύβει βαθιά μέσα της χάνοντας έτσι τη δυνατότητά της να επικρατεί παντού, προσφέροντας έτσι απλόχερα τον χώρο στην εξουσία. Εχουν άδικο μετά οι φιλόσοφοι της εξουσίας, της δύναμης τέλος πάντων;

Μιλάμε για την κοινωνία, την υπερασπιζόμαστε, αλλά για ποιαν ακριβώς κοινωνία μιλάμε; Αυτή που τρέμει, αυτή που κρύβει τη δύναμή της, αυτή που σιωπά (και πόσο εκκωφαντικά), αυτή που συνεχίζει ατάραχη σαν να μη συμβαίνει τίποτα, αυτή που στρουθοκαμηλίζει και χαριεντίζεται επαναπαυόμενη στις μικρές εξουσίες του καθενός; Αλλά και όσοι ακούν τα κλέφτικα σφυρίγματα της κοινωνίας, τι κάνουν, πώς αντιδρούν; Δείχνουν σ' όλους εμάς τους χάσκακες τρόπους να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε χωρίς να έχουμε ανάγκη από ειδικούς, από λογής προφήτες, από χαιρέκακους δικαστικούς και πολιτικούς, βουτηγμένους στη διαπλοκή με το κεφάλαιο, χωρίς εξουσιαστές; Α, μπα. Αρα μιλάμε για μια ανύπαρκτη κοινωνία, για μια κάποτε κοινωνία που έχει μεταλλαγεί σ' ένα κρατικό υβρίδιο υπάκουων, υπήκοων (ραγιάδων, για να μιλήσουμε με οιονεί ιστορικούς όρους). Ολοι μαζί έχουμε πέσει στον βούρκο, αλλά ο καθένας ξεχωριστά πιστεύει πως έχει πέσει ο άλλος, ο διπλανός, ο γραφικός, ο αστοιχείωτος, το ντουβάρι, ο μαλάκας, όλοι τέλος πάντων όσοι αρνούνται τη θλιβερή μετάλλαξη της κοινωνίας πολιτών σε κοινωνία υπηκόων. Ελπίσαμε ότι θα ταρακουνηθεί η συνείδηση, η σκέψη, ότι θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε την αφθονία του ολίγου, την πλούσια ολιγάρκεια, το ανθρώπινον, έστω και μέσα από συγκρούσεις, των καθημερινών σχέσεων. Φρούδες ελπίδες, έως και γελοίες, κατά τους αμοραλιστές…

Στο μεταξύ οι ομάδες επιρροής δεν πτοούνται, συνεχίζουν το βιολί τους, προκαλώντας μεγάλη φασαρία: φωνασκούν, υβρίζουν, κομπορρημονούν, καταγγέλλουν μόνο και μόνο για να ακούγονται, να φαίνονται, φτάνουν έως εκεί που δεν κινδυνεύει η θεσούλα τους, το βήμα δημοσιότητας, η μικρή τους εξουσία. Ξεχωρίζουν στη βιολιστική αυτή ικανότητα τα τζιμάνια της πολιτικής και της δημοσιογραφίας· ακολουθούν πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες και λοιποί. Ουδείς τολμά να αντικρίσει τον καθρέφτη της ψυχής του, διότι εκεί καραδοκούν η ανειλικρίνεια και το ψεύδος, το δήθεν και τα μικροσυμφέροντα, το επίπλαστον και το τραγικό. Βάζουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και γκαρίζουμε ταυτόχρονα διαλαλώντας και υμνώντας την καθαριότητα. Βλέπουμε καθαρά ότι νοσούμε, παρά ταύτα αρνούμαστε κάθε είδους ίαμα που προτείνει ο κοινός νους και ο στοχασμός και αρκούμαστε να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους πολιτικούς (κρεμάμενοι από τα ρούχα τους πάντα!) και σε μερικούς σαλούς: μετανάστες, αναρχικούς, «τρομοκράτες» και άλλους καταδικασμένους από τη φτηνή και υπόδουλη κριτική μας. «Για να σπάσεις τα μούτρα σου στον τοίχο (δεν θυμάμαι πια ποιος το έλεγε) δεν είναι ανάγκη να έχεις και το σχεδιάγραμμα του σπιτιού».

Γλαφυρά και νόστιμα θα τα αποκαλούσε αυτά ένας οργανικός διανοούμενος από αυτούς που αφθονούν στις μέρες μας, αλλά αυτό δεν θα αναιρούσε την αλήθεια ότι είναι μακριά νυχτωμένος από την πραγματικότητα και τον βρόχο που πνίγει την κοινωνία. Τώρα, ποιοι δημιουργούν τον βρόχο: οποιοσδήποτε από το Ποτάμι, άφθονοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί από τη ΔΗΜΑΡ, σχεδόν όλοι από ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ., ΑΝ.ΕΛΛ. Αλλη φορά θα γίνει λόγος για τα κομμουνιστικά κόμματα, οργανώσεις κ.λπ.

Γιώργος Σταματόπουλος

-------------------------
Πηγή:  efsyn

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Νόμος είναι η νομή του πλουτοκράτη - Του Στάθη

Τρίτη, Ιουλίου 01, 2014
Νόμος είναι η νομή του πλουτοκράτη - Του ΣτάθηΤο μέρος της άρχουσας τάξης που κυβερνά την Ελλάδα, την κυβερνά διά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Αυτό το μέρος της άρχουσας τάξης, έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (κι ολοκληρώθηκε μετά το τέλος του Εμφυλίου), ουδέποτε εμφάνισε τη φιλοδοξία για τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου για την πορεία της χώρας, αλλά αντιθέτως επέλεξε σχέσεις εξάρτησης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και υποτέλειας στις επιλογές τους.

Για το μέρος αυτό της άρχουσας τάξης η Ελλάδα υπήρξε εργαλείο πλουτισμού της ίδιας και των επικυρίαρχων προστατών της. Σήμερα αυτή η σχέση έχει φθάσει στο ζενίθ για τους πλουτοκράτες που νέμονται τη χώρα και στο ναδίρ για τον λαό της.

Υπήκοη σε αυτήν την ξενόδουλη ολιγαρχία είναι μια ελίτ χατζατζάρηδων που με σοβαροφάνεια
διεκπεραιώνει μιαν προπαγάνδα χωρίς την οποία η Ελλάδα θα ήταν αδύνατον να σκλαβωθεί σε τέτοιο βαθμό και, βεβαίως, να παραμείνει σκλάβα.

Η ελίτ αυτή των κοπρόσκυλων βγάζει γλώσσα στους Ελληνες. Και τους κόβει τη γλώσσα.

Δεν είναι  μεγαλύτερη από ένα σύνταγμα πεζικού, έχει όμως αποτελεσματικότητα ομάδας στρατιών. Αποτελείται από δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, εργατική αριστοκρατία, καλλιτέχνες, διανοούμενους, στελέχη επιχειρήσεων και κρατικούς κομισάριους.

Η ιδεολογία για αυτούς τους τύπους είναι ένα πρόσχημα, μπορεί να έχουν ή να μην έχουν, ή να εμφανίζουν ότι έχουν, όμως όσα λένε κι όσα κάνουν απλώς υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό. Από την άκρα δεξιά έως τους πεμπτοφαλαγγίτες μέσα στην Αριστερά μετέρχονται όλοι (συντηρητικοί, «σοσιαλιστές», παλαίμαχοι κακοποιοί της κεντροαριστεράς και νεόκοποι α-πολιτικοί του αυτού φυράματος) την ίδια σημειολογία, του «εκσυγχρονισμού», των «μεταρρυθμίσεων» της αποδόμησης (ενός μεταμοντερνισμού πεθαμένου παντού αλλού), της πολιτικής ορθότητας και όλων εκείνων των συστατικών της ομογενοποιημένης σκέψης που ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία στους λαούς, και με μια παρενδεδυμένη γλώσσα τους βυθίζει μέσα σε μια κομφορμιστική φορμόλη «σοκ και δέους» με αποτέλεσμα την «οικονομική φρίκη». 

Τα τελευταία τριάντα χρόνια η ελίτ αυτή των ντόμπερμαν έστησε μια σειρά μύθων, μια συστοιχία κατά συνθήκην ψευδών, βάσει των οποίων η χώρα οδηγήθηκε στην αιχμαλωσία και ο λαός στον εξανδραποδισμό.
  • Μύθος πρώτος: Γιγάντιος, υπερτροφικός δημόσιος τομέας. Ψεύδος. Πριν απ’ την κρίση, ο τομέας αυτός βρισκόταν κοντά στον μέσον όρο της Ενωσης. Ο τομέας αυτός, λένε, ήταν αντιπαραγωγικός. Μισή αλήθεια. Η αλήθεια ήταν ότι ο δημόσιος τομέας ήταν αναγκασμένος να υπηρετεί ένα κράτος που με τη σειρά του υπηρετούσε κρατικοδίαιτους ιδιώτες. Η γραφειοκρατία, η διαφθορά και οι κομματικοπελατειακές σχέσεις ήταν αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της παθολογίας.
Σήμερα ο δημόσιος τομέας είναι αποψιλωμένος, τρομοκρατημένος και προφανώς ανίκανος (εις ό,τι αφορά τουλάχιστον τη Δημόσια Διοίκηση) να ανατάξει τη χώρα, αν κληθεί για κάτι τέτοιο.

Αυτοί που έκαναν το κράτος σαν τα μούτρα τους κατηγορούν για κρατισμό όσους τόσα χρόνια κατήγγειλαν αυτήν ακριβώς την παθογένεια.

Οσοι χρησιμοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια το κράτος για να πλουτίσουν, το χρησιμοποιούν και σήμερα για να ξεπουλήσουν τη χώρα (και να συνεχίσουν να πλουτίζουν).

Αυτοί που πίνουν το αίμα του λαού, τον κατηγορούν για λαϊκισμό όταν αντιστέκεται.
  • Μύθος δεύτερος: Οι Ελληνες είναι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Ψεύδος. Οι Ελληνες δούλευαν πολύ πάνω απ’ τον μέσο όρο της Ενωσης. Πολύ περισσότερο απ’ τους Γερμανούς (και με πολύ μικρότερους μισθούς). Ναι, αλλά οι Ελληνες είναι «ανάδελφοι», εθνικιστές και αντισημίτες. Ψεύδος. Το δίκιο όσων υφίσταντο «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» έβλεπαν οι Ελληνες, όταν δεν το έβλεπαν οι άλλοι Ευρωπαίοι ή για να το δουν χρειάσθηκαν δέκα ή είκοσι χρόνια. Ούτε πογκρόμ κατά των Εβραίων έκαναν οι Ελληνες όπως οι Πολωνοί, ο Γερμανοί, οι Ουκρανοί, οι Ρώσοι, οι Ούγγροι, οι Ισπανοί κι όλοι εν τέλει οι Ευρωπαίοι ανά τους αιώνες. Ούτε πολέμησαν υπέρ των ναζί με τα Βάφεν Ες Ες οι Ελληνες, όπως οι Βέλγοι, οι Γάλλοι, οι Βόσνιοι, τα Βαλτικά έθνη, οι Κροάτες, οι Ολλανδοί και μια σειρά άλλοι – πολλοί.
Ελληνες αντισημίτες υπάρχουν. Οπως Ελληνες φασίστες, δωσίλογοι και Κουίσλιγκ (τότε και τώρα). Δεν είναι όμως οι Ελληνες αντισημίτες, εθνικιστές κι ανάδελφοι.

Το δηλητήριο των γενικεύσεων το χρησιμοποιεί αυτή η ελίτ των σκύλων προκειμένου να δημιουργήσει στους Ελληνες πολίτες αισθήματα κατωτερότητας, απώλειας του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας, ώστε να καθηλώνονται ενοχοποιημένοι μπροστά σε μια σκλαβιά που τα σκυλιά αυτά παρουσιάζουν ως κισμέτ και ειμαρμένη.

Ευρωλιγούρηδες οι ίδιοι (αυτοί λακέδες) κομπλεξικοί με περικεφαλαία, συνήθως αμαθείς, ή ταξικοί εξωμότες, αν γνωρίζουν γράμματα, έφθασαν στο σημείο να ανεβάζουν στην πυρά όποιον μετείχε στα ελληνικά γράμματα και τον ανθρωπισμό τους, κατηγορώντας τον για αρχαιολαγνία και προγονοπληξία. Και τρομοκράτησαν πολλούς. Λίγοι στάθηκαν γενναίοι απέναντι στα σκυλιά που άλλωστε όριζαν και ορίζουν καριέρες στον Τύπο, τα ΑΕΙ και τις κρατικές θέσεις.  

Τα ίδια αυτά σκυλιά «χάρισαν» έτσι την ελληνική ιστορία και τα ελληνικά γράμματα στους πιο ανελλήνιστους Ελληναράδες τύπου Χρυσής Αυγής, που κατέχουν απ’ αυτά, όσα γνώριζαν οι Νεάντερταλ για τη θεωρία της σχετικότητας. Ομως όλο αυτό δεν συνέβη ως παρεπόμενο αποτέλεσμα κάποιας άλλης στόχευσης, αλλά σκοπίμως. Διότι η ελίτ του εκσυγχρονισμού χρειαζόταν τον φασισμό του εθνικισμού ως χρήσιμο εχθρό. Είναι και οι δύο, εθνομηδενιστές και εθνικιστές, οι δύο όψεις του ίδιου κίβδηλου νομίσματος.

Τους χρειάζεται και τους δυο το ίδιο ο πραγματικός φασισμός των σαλονιών, των τραπεζικών λόμπυ και των τραστ, εκεί που παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις για πόλεμο ή ειρήνη, για ζωή ή για θάνατο. Η αστική δημοκρατία, όσον ήταν αναγκασμένοι να την υφίστανται οι αστοί (ως κατάλοιπο παλαιών επαναστάσεων ή ως αναγκαίο κακό για τον φόβο της ΕΣΣΔ), σήμερα εκφυλίζεται. Πεθαίνει μέσα σε κατά συρροήν κατά συνθήκην ψεύδη.
  • Μύθος τρίτος: Οι συντεχνίες. Τίποτε άλλο παρά η δαιμονοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Με ταυτόχρονο εκμαυλισμό των συνδικαλιστών. Με ενοχοποίηση των κομματικών συνδικάτων (των μόνων που θα μπορούσαν να δώσουν και πολιτική διάσταση στους εργατικούς αγώνες). Επίσης: Η απόφανση περί ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση. Οτι δηλαδή ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ (που στην αρχή του ήταν η «αριστερά της αριστεράς», ώσπου έγινε η δεξιά της δεξιάς - τέτοια γλίτσα) μπορούσαν να κυβερνήσουν, λόγω της αντίδρασης της Αριστεράς!
Λόγω της αντίδρασης της Αριστεράς ξεφούσκωνε το έλλειμμα ο κ. Αλογοσκούφης και το φούσκωνε ο Γιωργάκης; λόγω της αντίδρασης της Αριστεράς έγινε της κακομοίρας στο χρηματιστήριο και της μουρλής με τις μίζες; λόγω της αντίδρασης της Αριστεράς εξαερώθηκε η Ολυμπιακή με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι σήμερα για να πας στην Κέρκυρα όσα χρειαζόσουν τότε για να πας Νέα Υόρκη;

Ψεύδονται. Ψεύδονται οι σκύλοι σαν μαϊμούδες. Ανοίγουν το στόμα τους μόνον για να ψευσθούν ή να δαγκώσουν. Το μερτικό τους απ’ του αφέντη το ψωμί. Ψωμί που το αρπάζουν απ’ τον λαό. Ψεύδονται τα καθάρματα με ρυθμό πολυβόλου. Πολυβόλου σε εκτελεστικό απόσπασμα. Κι όταν δεν ψεύδονται, εκβιάζουν και απειλούν.

Ο μύθος της εναντίωσης του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα. Το θανατηφόρο διαίρει και βασίλευε.

Ο μύθος της ανταγωνιστικότητας. Και διά αυτής η πτώση των τιμών. Ανθρωποι απ’ τα παράθυρά τους έπεσαν, οι τιμές όχι. Οσο για την ανταγωνιστικότητα, διαρκεί όσον ο ισχυρότερος να νικήσει τον ασθενέστερο και να μπούμε σε μια νέα μονοπώληση. Του ενός ή των τραστ. Ελεύθερη αγορά. Μύθος. Ούτε η σοβιετική οικονομία δεν διευθυνόταν τόσο κεντρικά και απόλυτα όσο διευθύνεται η ελεύθερη οικονομία απ’ τις τράπεζες, τα τραστ και τα όπλα. Ευρωπαϊκή Ενωση. Μύθος. Και το Ενωση και το Ευρωπαϊκή. Σε μια δικτατορία των Δυνατών εξελίσσεται, όπου, με μια σιδηρά γραφειοκρατία ως βραχίονα, οδηγεί στην απόκλιση, αντί της σύγκλισης το βιοτικό επίπεδο των λαών και μετατρέπει τα κράτη σε περιοχές, ζώνες και περιφέρειες. Ανθρώπινα δικαιώματα. Μύθος. Ανεργοι, φτωχοί, ανασφάλιστοι, αναλφάβητοι, εξαχρειωμένοι και παρίες όσοι και οι κόκκοι στην άμμο της θάλασσας. Λόγου χάριν Κορέα. Οι «πόρνες γιαγιάδες». Ανεπτυγμένο βιομηχανικό κράτος, χωρίς ίχνος κοινωνικού κράτους. Κάποτε η «σύνταξη» των γερόντων ήταν τα παιδιά τους. Τα πρότυπα των παιδιών άλλαξαν στο πιο καταναλωτικό. Και τώρα οι γέροντες για να ζήσουν αλληεκπορνεύονται (περιοδικό «Επίκαιρα»).  

Να μιλήσουμε και για άλλους μύθους; δεν υπάρχει λόγος. Ολοι σας γνωρίζετε πολλούς, ακόμα και κάποιους τους ζείτε στο πετσί σας.

Ομως τα «σκυλιά του πολέμου» (διότι περί πολέμου πρόκειται) που μας έφεραν ως εδώ λέγοντας είκοσι - τριάντα χρόνια μπούρδες, εξακολουθούν να λένε τα ίδια.

Επί τέσσερα χρόνια στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας έχει γίνει η σφαγή των νηπίων. Και οι φονιάδες λένε τα ίδια που έλεγαν πριν ο φόνος που διαπράττουν να γίνει φανερός.

Κι ακόμα κάποιοι τους ακούνε και μηρυκάζουν όσα ακούνε. Παρ’ ότι και οι ίδιοι σφαγμένοι. Μυστήριο, ε;

Τι θα ήταν όμως το σύμπαν χωρίς το μυστήριο του μαλάκ@;

--------------------------------
Πηγή:Του Στάθη από enikos

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Γιατί δεν ανεβαίνουν τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Πέμπτη, Ιουνίου 05, 2014
Γιατί δεν ανεβαίνουν τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
(Έχω διαβάσει πολλές αναλύσεις για τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, για την αριστερά και όχι μόνο. Αυτό το κείμενο του -διόλου γνωστού σε μένα- Νίκου Βγέθη, ξεχωρίζει για την φρεσκάδα, την ευαισθησία, αλλά και για την τόλμη που διαθέτει, γι'αυτό και το αναδημοσιεύω. Απ.Μωρ.)
 
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά τη γνώμη μου έχει μια αξιοπρόσεκτη παρουσία στην ελληνική κοινωνία κι αξίζει μεγαλύτερου σεβασμού. Θα παρακαλούσα να φροντίσουν, όσοι συμμετέχουν στα καθοδηγητικά της όργανα,  να την αντιμετωπίζουν τουλάχιστον με αντίστοιχο σεβασμό με αυτόν που της δείχνει η χειμαζόμενη κοινωνία μας.
 
Τι άραγε φταίει;

Δεν αντέχω να διαβάζω άλλες αναλύσεις για την πολιτική συμμαχιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Είναι κανείς τόσο αφελής που να πιστεύει ότι η αριστερά είναι τόσο κοντά στο ιστορικό θρίαμβο που εξαρτάται η επιτυχία του μονάχα από μερικές ευφυείς κινήσεις τακτικής;
Η επαναστατική αριστερά βιώνει μια βαθύτατη ήττα. Ας το δούμε κατάματα.

1) Πολιτική ήττα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η μαρξιστική επαναστατική Αριστερά, την οποία λοξοκοίταζαν οι καπιταλιστικές κοινωνίες όταν αναζητούσαν ένα σοσιαλιστικό αύριο, ήταν τα "ορθόδοξα" Κομμουνιστικά Κόμματα που είχαν την έγκριση της Μόσχας. Η υπόλοιπη επαναστατική αριστερά ήταν είτε από πρακτική πολιτική σκοπιά "γκρουπούσκουλα" είτε στο δρόμο της σοσιαλδημοκρατικοποίησης (Ευρωκομμουνισμός). Η διάλυση των "σοσιαλιστικών" χωρών κι η συνακόλουθη εξαφάνιση του ιστορικού πολιτικού ρεύματος, συνιστά την, εκ των πραγμάτων,  εξαφάνιση της επαναστατικής αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο.  τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνει ο κόσμος. Η επαναστατική αριστερά αποτελεί σήμερα πολιτική γραφικότητα που πρέπει να επανακατακτήσει την κοινωνική αποδοχή.

2) Ιδεολογική ήττα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ έβαλε το μαρξισμό στην κατάψυξη.  Δεν πρέπει να υποτιμάμε τις μεμονωμένες αξιόλογες προσπάθειες που έγιναν με σκοπό την εξέλιξη αυτού του επαναστατικού ιδεολογικού ρεύματος, ακόμα και μέσα στην ΕΣΣΔ.  Όμως ήταν πρακτικά αδύνατο αυτές οι εξαιρέσεις να ανταποκριθούν στο ιστορικό τους έργο. Ο αστισμός είχε και διέθετε κολοσσιαίους πόρους στους μηχανισμούς ιδεολογικής κυριαρχίας κι από την άλλη πλευρά η "αφρόκρεμα" της επαναστατικής διανόησης, είτε -στην πλειοψηφία της- είχε υποταχθεί στη γραφειοκρατικοποιημένη -πλην όμως "επίσημη"- ερμηνεία του μαρξισμού, είτε αναλωνόταν στην διαπάλη με τη γραφειοκρατία αυτή.  Πολύ λίγη ενέργεια κατέληγε στην ουσιαστική ανάπτυξη του μαρξισμού.

Κάποτε οτιδήποτε ριζοσπαστικό στη σκέψη είτε προερχόταν είτε κατέληγε στο μαρξισμό.  Εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, οι "επίσημοι πολιτικοί εκφραστές" του μαρξισμού " (π.χ. ΚΚΕ) αντιμετώπιζαν εχθρικά οτιδήποτε το καινούριο. Έτσι ο μαρξισμός έμεινε στάσιμος για έναν ολόκληρο αιώνα.

Αυτός ο κατεψυγμένος μαρξισμός, από κυρίαρχη ιδεολογία έγινε περιθωριακή και , σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας, κυριαρχούν σήμερα ιδεολογήματα ξένα στο μαρξισμό. Όπως το Big-bang κι η κυριαρχία του αγνωστικισμού στις θετικές επιστήμες.

Η παρέμβαση επιστημόνων  και φιλοσόφων με μαρξιστικό προσανατολισμό είναι για πολλές δεκαετίες απλά δον-κιχωτικές (π.χ. Μπιτσάκης).

 3) Έλλειψη Στρατηγικής. Κάποτε οι επαναστάτες πίστευαν ότι είχαν δίκιο κι αυτήν την πεποίθηση τη μοιράζονταν με εκατομμύρια ανθρώπους. Έτσι, οι λαοί μπορούσαν εύκολα να "παραβλέψουν" τα λουτρά αίματος που συνόδευαν πάντα τους "δρόμους προς τον Ουρανό".  Στην υπερβολή που αναπτύχθηκε γύρω από τον "επαναστατικό πυρετό" που προσέβαλε ευρείες μάζες, στοιχημένες πίσω από τις σοσιαλιστικές κι απελευθερωτικές θεωρίες, η βία ξεπέρασε το ρόλο της ως αναγκαίο κακό αλλά έφτασε και στο σημείο να λατρεύεται αυτοτελώς. Το διάσημο πλέον "βία στη βία της εξουσίας", δεν αναφέρεται στη βία ως μέσον.

Σήμερα, όμως,  όλες  οι επαναστάσεις έχουν λίγο έως πολύ χαθεί. Με παρόμοια την αφετηρία και το τέρμα, το μόνο που μένει σταθερό είναι το λουτρό αίματος. 

Δεν βολεύτηκαν -λοιπόν- οι λαοί, ούτε έγιναν όλοι "οπορτουνιστές" κι "αναθεωρητές" κι ότι άλλο παρόμοιο ποταπό.  Απλά έμαθαν  από την εμπειρία τους. Προτιμούν τις εκλογές από τις επαναστάσεις. Μπορεί να μη φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον δεν πονάνε τόσο.

Η στρατηγική των επαναστάσεων έχει πλέον ελάχιστους οπαδούς.

4) Οραματική ανεπάρκεια. Ο Μαρξ, συνέλαβε το σοσιαλισμό σαν άρνηση των αντιθέσεων του καπιταλισμού. Δυστυχώς γι εμάς, δεν περιέγραψε τις λεπτομέρειες στην λειτουργία κι οργάνωση του σοσιαλισμού. Παρόλα αυτά, ακόμα και μόνη της η αρχική διαπίστωση ήταν  κολοσσιαίας σημασίας.

Στην αντιπαράθεση των κομμουνιστών με τον πρώιμο καπιταλισμό των καταθλιπτικών φορντιανών γραμμών παραγωγής, των μαύρων αστικοποιημένων περιοχών της Μεγάλης Βρετανίας και του ανολοκλήρωτου  εκδημοκρατισμού των  αυταρχικών πολιτικών συστημάτων,  η επίκληση της άρσης των αρνητικών του καπιταλισμού ήταν ένα επαρκέστατο κίνητρο. Άλλωστε τότε οι προλετάριοι δεν είχαν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους. Δεν είχαν ούτε pc, ούτε i-phone, ούτε αυτοκίνητο. Η μαρξική θεωρητική διαπίστωση μετασχηματιζόταν αυτόματα σε πολιτικό αίτημα. Απέναντι σε έναν τόσο αποκρουστικό καπιταλισμό, δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο να διεκδικήσεις την ηθική υπεροχή.

Σήμερα, οφείλει κανείς να αντιπαρατεθεί με ένα πλουσιότερο ιδεολογικό οπλοστάσιο. Είναι εύκολο να αποκαλείς το σοσιαλισμό εξουσία του λαού. Και το Ariel το συνιστούν 29 κατασκευαστές πλυντηρίων. Δε λέει πλέον σε κανέναν τίποτα. Πώς θα εκφράζεται η λαϊκή εξουσία; Με εκλογές; Ποιό θα είναι το πολιτικό αυτό σύστημα που θα εξασφαλίζει τη λαϊκή εξουσία; Εάν το ξέρουμε  γιατί δεν το λέμε; Εάν δεν το ξέρουμε, τότε τι ζητάμε από το λαό;

Ποιο είναι το οικονομικό σύστημα που θα εξασφαλίσει την απρόσκοπτη ανάπτυξη των μέσων παραγωγής; Θα υπάρχουν εταιρείες; Θα υπάρχουν διοικήσεις κι ανειδίκευτοι εργάτες; Θα υπάρχουν μέτοχοι και μετοχές ή θα τα έχει όλα το κράτος; Το κράτος ποιος θα το έχει;

Σήμερα στην οικονομική ζωή υπάρχει ένα χαοτικό αλλά υπαρκτό σύστημα λήψης αποφάσεων. Η κάθε οικονομική μονάδα αποφασίζει για την πάρτη της στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς. Στο σοσιαλισμό, ποιοι και πώς θα παίρνουν αποφάσεις; Είναι δυνατόν να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός σε ένα τόσο πολυδαίδαλο και περίπλοκο σύστημα, όπως είναι η σύγχρονη καπιταλιστική οικονομική ζωή; Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα "απλουστεύσουμε βίαια" την οικονομική ζωή ή θα φτιάξουμε ένα αποκεντρωμένο σύστημα διεύθυνσης; Τέλος πάντων, ακόμα κι εάν δεν ξέρουμε ακριβώς πως θα είναι, τι ονειρευόμαστε, πως το φανταζόμαστε, ποιο είναι το ιδανικό που θα θέλαμε να υλοποιήσουμε; Εάν δε μπορούμε να το περιγράψουμε, πώς έχουμε την απαίτηση να αποδεχθεί ο λαός την ανωτερότητά του;

5) Το πρότυπο του λαϊκού αγωνιστή
Ναι, το έχουμε χάσει κι αυτό!

Στο μεσοπόλεμο κι ακόμα λίγο μετά το Β' Παγκόσμιο, οι κομμουνιστές συνιστούσαν  ένα πρότυπο για την κοινωνία. Ήταν μορφωμένοι, ήταν ηθικοί (ότι κι εάν σήμαινε αυτό), ήταν δίκαιοι, δεν ήταν αργυρώνητοι, ίσα-ίσα ήταν υποδείγματα ανιδιοτέλειας, σέβονταν τις γυναίκες και τις αντιμετώπιζαν ισότιμα, υιοθετούσαν τις πρωτοποριακές  αντιλήψεις κοκ

Ο κόσμος τους καταλόγιζε έντονα ουτοπικά στοιχεία στην πολιτική τους πρόταση, αλλά όμως αναγνώριζαν την ανωτερότητά τους. 

Καταδιωκόμενοι μονίμως από το κράτος, δε μπορούσαν να ασκήσουν κάποιο επάγγελμα, άλλωστε μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής τους το πέρναγαν στις φυλακές.

Ήταν επαγγελματίες επαναστάτες σε μια ιστορική περίοδο που η διάχυτη αίσθηση της επικείμενης σοσιαλιστικής επανάστασης το δικαιολογούσε.

Σήμερα ξέρουμε ότι αυτή η στάση ζωής έχει πολλά προβλήματα.

Η απόσπαση από τον κοινωνικό ιστό των επαγγελματιών επαναστατών είναι πλέον απαράδεκτη. Άλλωστε, καταλαβαίνουμε ότι ένα μικρό σώμα ελίτ επαγγελματιών επαναστατών αποτελεί το συντομότερο δρόμο προς τη γραφειοκρατικοποίηση.

Αφού οι επαναστάτες πρέπει να ενταχθούν στην οικονομική ζωή, αρχίζουν τα πράγματα να είναι περισσότερο περίπλοκα. Πρέπει  να αναλαμβάνουν διοικητικούς ρόλους ή θα πρέπει να παραμένουν "αμόλυντοι" ανειδίκευτοι εργάτες;

Ποια πρέπει να είναι η στάση τους στην οικογένεια; Η συμμετοχή τους στη ζωή του σπιτιού, οι ευθύνη τους για την ανατροφή των παιδιών κοκ.

Ναι, να κάνουμε γελώντας κριτική στην διαγραφή του Παζολίνι για "ηθική ανεπάρκεια". Μπορούμε όμως να περιγράψουμε την ηθική επάρκεια; Μπορούμε να προβάλουμε μια πρότυπη στάση ζωής;  Εάν δεν προβάλουμε αυτά που κατά την άποψή μας "έχουν νόημα", πώς μπορούμε να ισχυριστούμε μια οραματική ανωτερότητα; Ανώτερη ως προς τι; Εάν η σύγχρονη καταναλωτική καπιταλιστική κοινωνία δεν έχει μέλλον, μπορούμε να περιγράψουμε αυτή που θα έχει;

Ας επιστρέψουμε στις εκλογές και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Τι από τα παραπάνω θα επουλώναμε με μια συνεργασία με το "Σχέδιο Β'";

Το πρόβλημα -λοιπόν-  με την αριστερά δεν είναι οι εκλογικές της επιδόσεις. Μεγαλύτερη σημασία έχουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής επιρροής ενός τέτοιου επαναστατικού μορφώματος.

Δε φτάνει να συνειδητοποιήσουμε το μέτρο της ιστορικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουμε.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και την ιστορική πρόκληση που βρίσκεται μπροστά μας.

Η συνεχής "διαπίστωση" περί αντικειμενικής ωριμότητας της ανατροπής του καπιταλισμού τα τελευταία 150 χρόνια μοιάζει με σταματημένο ρολόι. Σε όσους επιμένουμε ότι τέτοια ιστορική φάση δεν έχει ακόμα εμφανιστεί στην ανθρώπινη ιστορία  κάποιος θα κάνει κάποια στιγμή τον έξυπνο και θα μας πει "είδατε που εγώ σας τα 'λεγα". Απλά αρχίζει αυτή η στιγμή να πλησιάζει και θα πρέπει να μας απασχολεί εάν θα υπάρξει κάποια αριστερά που θα μπορέσει να αναβιώσει ένα θελκτικό σοσιαλιστικό όραμα.

Έχουμε λοιπόν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ένα μετωπικό μόρφωμα αποτελούμενο από διαφορετικά πολιτικά ρεύματα που καταφέρνει να εξασφαλίζει στον καθένα την αυτοτέλειά του, καταφέρνει να συσπειρώνει ανένταχτους χωρίς να τους καπελώνει, εξασφαλίζει την πολιτική διαφωνία και διατηρεί την αντιπαράθεση σε συντροφικά επίπεδα (ε, και κανένα μαχαιρωματάκι καμιά φορά για να μην ξεχνάμε τις ιστορικές μας παραδόσεις),  έχει  πλέον μια ευρεία παρουσία στο συνδικαλιστικό  χώρο εμφανίζοντας μια "ενιαία" μορφή χωρίς να γίνεται καμία ιδιαίτερη προσπάθεια καταστολής των διαφορετικοτήτων και -ίσως το σημαντικότερο- χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις διάφορες "αποκλίσεις" που εμφανίζονται σε διαφορετικούς χώρους. Είτε αυτές συνιστούν "ηγεμονικού χαρακτήρα" οργανωμένη παρέκκλιση κάποιας από τις διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις είτε προσωπικές αδυναμίες των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συγκεκριμένο χώρο. Εφόσον ζούμε στην κοινωνία των ανθρώπων θα αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Πολύ περισσότερο αυτές των συντρόφων μας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να υπερηφανευτεί γι αυτόν τον ανώτερο πολιτικό πολιτισμό της.
Οι εκλογικές επιδόσεις της σε συνδυασμό με τα ελάχιστα οργανωμένα μέλη και την εμβρυακή οργανωτική δομή, μας βεβαιώνουν  ότι μια επαναστατική αριστερά έρχεται επιτέλους με πολιτικούς όρους σε επαφή με πλατύτερα λαϊκά στρώματα.  Ναι, είναι ενοχλητικό να ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ οι ψήφοι σε διαδοχικές εκλογές:


Όμως ενώ η στατιστική τάση είναι ανοδική (ενοχλητικά μικρή η κλίση αλλά όμως  αυξητική) το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι πάνε κι έρχονται (ναι ξαναέρχονται!) δείχνει μια πολιτική σχέση με κάποια βαθύτερα χαρακτηριστικά κι αυτό το γεγονός αξίζει να το εκτιμήσουμε.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε μπορεί ούτε θέλει να περιχαρακώσει την πολιτική της επιρροή. Στις κινητοποιήσεις είναι σε ιδιαίτερα καλή επικοινωνία και συνεργασία με όλες τις πλευρές της αριστεράς. Ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ.

Μικρές πολιτικές οργανώσεις που δε συμμετέχουν κεντρικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεργάζονται στα ΕΑΑΚ ή σε τοπικές δημοτικές κινήσεις ή σε κοινωνικούς φορείς.

Ακόμα και με το ΚΚΕ υπάρχει ισχυρή διάθεση για κοινές δράσεις.

Η σχέση μας με τους "οπαδούς" δεν είναι οργανωτική, δεν είναι προϊόν απολίτικης συναισθηματικής συστράτευσης, και δεν έχει καμία υστεροβουλία (όχι δεν θα γίνουμε κυβέρνηση!).

Είναι μια συνειδητή πολιτική σχέση και μόνο. Εκλογικά εκφράζεται ανάλογα με τις πολιτικές περιστάσεις που μόνο πολιτικά ανάπηροι δε μπορούν να κατανοήσουν…

Όλα αυτά δείχνουν μια ζηλευτή και πρωτόγνωρη υγεία στη σχέση μιας επαναστατικής οργάνωσης της αριστεράς  με την πολιτική της επιρροή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει επουλώσει τις ανοικτές πληγές της αριστερά. Δε μπορεί άλλωστε. Είναι όμως η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία της ελληνικής αριστεράς που ζούμε ένα πολιτικό πείραμα που αξίζει τον κόπο.

Ας το περιφρουρήσουμε.

Νίκος Βγέθης



----------------------
Πηγή:aristeroblog 

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.