Αντί επιλόγου - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

                               Xτες ήρθε ένας ωραίος τύπος να πάρει κάτι τελευταία ρούχα από την αποθήκη της «Αγκαλιάς». Δεν έχει ούτε facebook, δεν έχει καν κινητό. Ετοιμάζει να τα στείλει στην Κένυα όπου είχε πάει να βοηθήσει σε μια ιεραποστολή. Συζητήσαμε λίγο για την κατάσταση στην υποσαχάρια Αφρική. Πήγε εκεί, έκατσε, είδε, δεν άντεξε. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει καλύτερα για την πείνα και τη φτώχεια, για τους πολέμους και το μαφιόζικο έγκλημα που σπρώχνει εκατομμύρια κόσμο στην μετακίνηση τόσο εντός της Αφρικής όσο και προς την Ευρώπη. Δεν του έπαιρνα και πολλά λόγια, συνεσταλμένος και πολύ μετρημένος άνθρωπος. Τον ρωτούσα τι εννοεί "είναι δύσκολα εκεί". Σκέφτηκε μια στιγμή και μου είπε. "Θα σου πω μόνο ένα πράγμα και μετά θα ξεκινήσουμε το φόρτωμα και δε θα πούμε κάτι άλλο. Τα παιδιά πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία και από την πείνα τρώνε τα κεριά". Με στοιχειώνει αυτή η κουβέντα από χτες. Την ίδια στιγμή νιώθω πολύ καλά που υπάρχει ο Παναγιώτης και που γύρισε και με τις δικές του δυνάμεις και κάνει αυτό που μπορεί δίχως να το ξέρει κανείς και δίχως να το διαλαλεί πουθενά.

Τόσο καιρό εντοπίζω μέσα μου μια σιγουριά την οποία θέλω πεισματικά να απωθώ. Τα ανθρωπιστικά πρόβλημα έχουν λύσεις μα αυτοί που τελικά αποφασίζουν δεν θέλουν να τα λύσουν. Απολύτως συνειδητά, μετά λόγου γνώσεως είτε πιστεύοντας ότι έτσι κάνουν το λιγότερο κακό (κατά τη γνώμη μου μια πίστη πέρα για πέρα αβάσιμη) είτε απλά γνωρίζοντας πως έτσι στηρίζουν την εξουσία που έχουν στα χέρια τους. Δεύτερον : η μεγάλη πλειονότητα είναι ανίκανη να αντιδράσει. Μεγαλώνει αποκομμένη από τα εφόδια που θα της επέτρεπαν να αντιδράσει και να πάρει πίσω τη ζωή της. Μαθαίνει να αρκείται σε κάτι ψίχουλα εξουσίας, γνώσης, ελευθερίας που της πετούν από ψηλά και είναι έτοιμη να κατασπαράξει τον διπλανό, τον μόνο με τον οποίο θα μπορούσε να συνασπιστεί για κάτι καλύτερο. Τα υλικά αυτού του θεάτρου είναι αιώνες τώρα γνωστά, πατρίδες, θρησκείες και πίσω από όλα η πιο ψεύτικη εφεύρεση, το χρήμα. Επίσης : η δική μας δράση, των τάχα αφυπνισμένων, η προσωπική (γιατί η συλλογική είναι ανύπαρκτη) δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένη και μπροστά στα προβλήματα συνολικά δεν μπορεί παρά να είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Σώζει –ίσως, αν είναι ειλικρινής- τη δική μας αξιοπρέπεια, βοηθάει ένα δυο, δέκα, χίλιους ανθρώπους αλλά παραμένει απελπιστικά μικρή.

Να βλέπεις την παράνοια να στεφανώνεται καθημερινά νικήτρια.

Αυτή είναι η ανταμοιβή που θες να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Μερικοί φίλοι μου λένε πως σε κάποια στιγμή γίνεται να έχεις και γνώση και γαλήνη, μα αυτό νιώθω ότι για εμένα τουλάχιστον είναι κάτι πολύ μακρινό. Προς το παρόν έχω οργή, θλίψη αλλά και αρκετή αποφασιστικότητα να υπερασπίσω τα μετερίζια μου.

Νιώθω την ανάγκη να πω κάτι , για τελευταία φορά, γύρω από το πλέον άσχημο κομμάτι του προσφυγικού, τον εγκλεισμό αθώων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έχει επισημανθεί πως ο εγκλεισμός είναι ο τρόπος που η εξουσία βιομηχανοποιεί εκ νέου τους απόκληρους. Όποιος πει "δεν γνώριζα τι γινόταν στη Μόρια" απλά θα λέει ψέματα. Πλέον όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου γνωρίζουν τι συμβαίνει στη Μόρια. Δημοσιογραφικά μέσα από τα πιο απίθανα μέρη έχουν ασχοληθεί, έχουν περιγράψει την κατάσταση με τόση γλαφυρότητα... Όλος ο κόσμος, κυριολεκτικά. Μερικοί από εμάς κάναμε πολύ κόπο να περιγράψουμε την κατάσταση στο κολαστήριο και να προτείνουμε λύσεις. Μια άσκηση στη ματαιότητα μιας και έχουμε καταλάβει πως οι καταστάσεις τύπου Mόρια έχουν φτιαχτεί ακριβώς ως ανεπίλυτα προβλήματα και διατηρούνται ως τέτοια. Ήταν όμως χρέος να θεωρητικοποιηθεί το θέμα για να γίνει και αυτό το βήμα, ήταν ένα χρέος ακτιβιστικό και ακαδημαϊκό. Και να που κανείς δεν δηλώνει υπεύθυνος για αυτό που συμβαίνει, να που γίνονται προαναγγελίες θανάτων για τις οποίες οι αρμόδιοι νίπτουν τα χείρας ο καθένας στη δική του κρυστάλλινη εξιλαστήρια γαβάθα, και να που παρ’ όλες τις ακριβοπληρωμένες ΜΚΟ ή τους εθελοντές και αλληλέγγυους που φτύνουν αίμα και καίγονται κάθε μέρα να σώσουν ο,τι σώζεται, η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ. Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που θα γράψω για τη Μόρια είτε υπάρξουν θάνατοι είτε όχι. Δεν είναι κούραση ή παραίτηση. Είναι η κατανόηση του πόσο μάταιο πλέον είναι να θες να ξυπνήσεις έναν κόσμο που δεν θέλει και δεν μπορεί να ξυπνήσει. Από την άλλη, δε νομίζω να υπάρχει κάτι που να μπορώ να γράψω και να μην το έχω γράψει. Είναι μερικές φορές, επίσης, που καταλαβαίνω ότι όσοι είμαστε στο πεδίο γράφουμε και οι αναγνώστες μας νομίζουν πως μετέχουν του πεδίου ενώ απλά κάνουν μια νοερή ανάθεση και τίποτα άλλο. Επίσης μερικές φορές γράφουμε-γράφουμε και νομίζουμε πως και εμείς κάτι κάνουμε ενώ απλά αναμασάμε, ενώ απλά δεν υπάρχει κανείς άλλος εκεί έξω που θέλει να μας ακούσει και δεν μας έχει ακούσει – εμάς ή άλλους με τις ίδιες ανησυχίες. Είμαι πεπεισμένος πως ακόμα και όσοι έχουν καλές προθέσεις έχουν κατά καιρούς χάσει την ισορροπία μεταξύ της διαδικτυακής γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας και του ουσιαστικού ακτιβισμού. Δε μπορώ να επιτρέψω μια τέτοια λούμπα σε εμένα. Ο,τι ήταν να μάθετε, το ξέρετε. Θα φανεί τι μπορείτε να κάνετε. Έστω και ως δική σας σταγόνα στον ωκεανό. Και εγώ και εσείς.

Όπως καταλαβαίνετε αυτή είναι και η τελευταία ανάρτηση για φέτος. Ήταν μια από τις πιο παραγωγικές, περίπλοκες και κουραστικές χρονιές για την «Αγκαλιά» η οποία και στις αρχές του χρόνου θα δημοσιεύσει τον καθιερωμένο της απολογισμό. Από τις δράσεις με τους Ρομά (ενός τρομερά αδικημένου και απίστευτα επιβαρυμένου ψυχικά και σωματικά κομματιού της κοινωνίας μας που συναποτελεί αυτό που ονομάζω «χρήσιμο περιθώριο) μέχρι τη στήριξη εκατοντάδων ντόπιων και από την βοήθεια σε εκατοντάδες πρόσφυγες μέχρι την «Σχολή Γονέων» που ολοκληρώθηκε, φαίνεται πως κάναμε πολλά – αρκετά ίσως για να είμαστε περήφανοι λίγες φευγαλέες στιγμές, ελάχιστα μπροστά στο τόσο σκοτάδι. Είναι η ίδια αίσθηση κάθε φορά. Είναι η έλλειψη κάθε αίσθησης. Σαν εκείνο το πικρό χαμόγελο που είχα δει σε έναν φίλο όταν του είπα «κουράγιο» και μου είχε απαντήσει «είμαι πέρα από το κουράγιο». Πλέον έχει φορές που και το "μπράβο" και το "αίσχος" βαστούν το ίδιο σπαθί και έχουν την ίδια γεύση. Πλέον φτάσαμε να ξέρουμε για πνιγμένους έξω από την πόρτα μας, να αντιμετωπίζουμε την φτώχεια και τη φρίκη και να μη νιώθουμε τίποτα. Δε ξέρω τι σημαίνει αυτό, κάτι μου λέει πως υπάρχουν βάρη πολύ μεγάλα εκεί έξω που δεν γίνεται να τα πολεμήσει κανείς δίχως να χάσει κάτι από τη ψυχή του.

Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σε όσους μας στήριξαν στο ακτιβιστικό μας έργο. Σε όσους στείλατε χρήματα για τη «Σχολή Γονέων», σε όσους μαζί με αυτά στείλατε ένα σημείωμα με ένα «συνεχίστε», σε όσους μας στείλατε ένα βιβλίο, ένα ρούχο. Σε όσους από τη θέση σας, γιατροι, δικηγόροι συγγραφείς, δημοσιογράφοι ψαράδες, εργαζόμενοι κάθε λογής κάνατε ο,τι μπορούσατε και τρέξατε δίπλα μας. Μας δώσατε υλικό να λέμε ιστορίες ανθρωπιάς κυριολεκτικά μέχρι να γεράσουμε. Είστε εκατοντάδες – αυτό ίσως μένει να πω. Είστε τόσοι και τόσοι που τρέξατε κοντά μας…Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σε όσους πάλεψαν και φέτος ο καθένας από το μετερίζι του, τον πόνο, την αρρώστια, τα δικά του βάρη ο καθένας. Σκέφτομαι κάτι και χαμογελώ. Σε λίγες μέρες γιορτάζουν τον Χριστό που γεννιέται. Ήταν και αυτός προσφυγάκι, πάμφτωχος μεγάλωσε, ψαράδες είχε φίλους και πόρνες και αποσυνάγωγους. ‘Ηταν ο ξένος. Ο επαναστάτης που γκρέμισε τους πάγκους των εμπόρων. Ο αιώνιος «άλλος» που μας καλεί μέσα από τη διαφορετικότητα του να δούμε τον εαυτό μας. Και ας μην τον λογιάζουμε θεό ορισμένοι από εμάς. Όσο και να τον ντύνουν στην πορφύρα και στο χρυσάφι, αυτή η αλήθεια του. Και όσο και να ντύνονται και οι ίδιοι στο χρήμα, στην πορφύρα και στο χρυσάφι, αυτή η αλήθεια μέσα σε όλες τις ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν είναι που κάποτε θα τους τσακίσει. Όσους σταυρούς και όσα καρφιά και αν φτιάξουν. Ώρα μας καλή παιδιά. Αγαπημένα να περάσετε.

--------------------------

13/12/2017, https://www.facebook.com/mko.aggalia/posts/1591318270904218

Θέλω να γράψω για δυο άλλους ανθρώπους, τον Φώτη και τον Ιγνάτη απ'το κέντρο επίπλου απέναντι απ'την ''Αγκαλιά'' - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Θέλω να γράψω και για δυο άλλους ανθρώπους, για να μαθευτεί η ιστορία τους λίγο παραέξω έστω ένα χρόνο μετά. Θα ήταν αδικία να τη θυμούμαστε μόνο εμείς - γιατί ειλικρινά η ιστορία τους είναι ένα μικρό θαύμα καθημερινής, στεντόρειας ανθρωπιάς που όμως περνάει σιωπηλή μπροστά στη ροή των πολλών άσχημων γεγονότων και έτσι χάνεται. 

Όταν πέρυσι είχαμε την "Αγκαλιά" κοντά στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλονής, είχαμε "γείτονες" βέβαια. 

Μερικοί από αυτούς έκλεισαν με φράχτες τα οικόπεδά τους για να μην μπαίνουν πρόσφυγες, άλλοι απλά δεν είπαν τίποτα, μερικοί μας πήραν τηλέφωνο να μας ψάλλουν πως "πρέπει να διαφυλάξουν τη περιουσία τους" - η αλήθεια είναι πως θεωρούσαν όλους αυτούς τους πρόσφυγες κάτι λίγο παραπάνω από το μέσο αρουραίο. 

Η αλήθεια, επίσης, είναι πως οι περισσότεροι "γείτονές" μας έκαναν κατά βάση υπομονή γιατί έβλεπαν τόσο τον κατατρεγμό των προσφύγων όσο και το δικό μας κόπο. Έτσι θαρρώ, έστω και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο η γύρω κοινότητα έδειξε μια κάποιαν ανθρωπιά.

Είχε όμως δυο διαφορετικούς "γείτονες" και για αυτούς γράφω σήμερα. 

Έχουν το μαγαζί τους, ένα κέντρο επίπλου ακριβώς απέναντι από εκεί που ήταν το κατάλυμα της "Αγκαλιάς". Μπροστά από το μαγαζί έχει μια μεγάλη αλάνα, δική τους.

Από τότε που η Αγκαλιά ήταν αποθήκη ρούχων και τροφίμων ο Φώτης πάντα πεταγόταν να δει τι σκαρώνουμε, πάντα είχε μια καλή κουβέντα να πει. Όταν όμως η αποθήκη έγινε κατάλυμα, τα πράγματα φάνηκε πως θα δυσκόλευαν στις σχέσεις μας. Εκατοντάδες άνθρωποι σε φουρνιές ερχότανε και γέμιζαν την Αγκαλιά αλλά και την αλάνα μπροστά από το μαγαζί του. Έμεναν εκεί και κοιμόντουσαν, έστρωναν σακατεμένοι να πάρουν μια ανάσα και όσο και να καθαρίζαμε εμείς - λέρωναν. 

Ο Φώτης δε μιλούσε και λέγαμε πως σε κάποια στιγμή θα αντιδράσει - είχε φορές που δεν μπορούσε καν να ξεφορτώσει φορτηγά με εμπόρευμα από Αθήνα με μπλόκαρισμένο ο,τι χώρο είχε μπροστά το μαγαζί του σχεδόν όλη μέρα - πόσο ακόμα για πάρκινγκ για τους πελάτες τους. 

Και ποιός να ένιωθε άνετα να έρθει να ψωνίσει με τόσο ταλαίπωρο κόσμο παντού (μα παντού!). 

Μα ο Φώτης και ο αδερφός του Ιγνάτης δεν μίλησαν ποτέ άσχημα. Αντίθετα θα σας πω ακριβώς τι έκαναν. 
Κάθε πρωί, μπροστά από το μαγαζί τους μέχρι περίπου τις έντεκα είχε σκιά. Εκεί φώναζαν τα γυναικόπαιδα να στρώσουν και να καθίσουν. Καθάριζαν τον χώρο τους και τα γύρω χωράφια μόνοι. Βοηθούσαν να μοιράζουμε το φαγητό. Μας έπαιρναν τηλέφωνο όποτε γινόταν κάτι παράξενο, κάποιος καυγάς ή όταν ερχόταν άνθρωποι πολλοί και ταλαιπωρημένοι και εμείς δεν ήμασταν εκεί. 

Σε κάποια στιγμή νιώθαμε πως έχουμε δυο πλήρη μέλη της "Αγκαλιάς" άνα πάσα στιγμή στο χώρο. Μια μέρα η Κατερίνα είδε ορισμένες γυναίκες να έχουν απλώσει ρούχα πάνω στα έπιπλα-δείγματα που είχε ο Φώτης έξω στην αλάνα. Με επίφαση είπε να μην το κάνουν αυτό γιατί αυτή τελικά είναι μια επιχείρηση που πρέπει να σεβόμαστε. Φανταστείτε την έκπληξή της όταν βγήκε έξω ο Φώτης και είπε στην Κατερίνα πως ο ίδιος άφησε τις γυναίκες να απλώσουν εκεί ρούχα "που να τα απλώσουν, καλοκαίρι, είναι θα στεγνώσουν γρήγορα". 

Οι χιλιάδες που πέρασαν έκαναν και ζημιές, στο σύστημα πυρόσβεσης αλλά και σε κάτι καλώδια. Και τα δυο αδέρφια ήταν ανένδοτα να μην πληρώσουμε από την Αγκαλιά τις ζημιές : "μικροπράγματα" έλεγαν. 

Δεν θα ξεχάσω όσο ζω, που δεν είχαν τον μπελά πάνω από το κεφάλι τους αλλά όταν έρχονταν ξένοι δημοσιογράφοι, εθελοντές, ακαδημαϊκοι να μας μιλήσουν, μας έβαζαν να καθήσουμε έξω από το μαγαζί τους στη σκιά και μας έφερναν κάτι να πιούμε. 

Να καθίσω να γράψω πόσες φορές έχω δει το Φώτη ή τον Ιγνάτη να δίνουν κουράγιο, να προσανατολίζουν τους πρόσφυγες. Αγόραζαν και πραγματάκια χρήσιμα, λάστιχο πλυσίματος, λεκάνες, μικροπράγματα που έπεφτε στην αντίληψή τους ότι ήταν αναγκαία. Οταν βλέπαμε κατι που δεν είχαμε αγοράσει εμείς, ξέραμε από που μάλλον προήλθε. 

"Το μόνο που με δυσκολεύει είναι η γλώσσα" έλεγε ο Ιγνάτης. Ερχόταν ο κάθε προσφυγας να πει το πρόβλημά του λες και οι δυο τους ήταν κάποιου είδους υπεύθυνοι! Περνούσα με το αυτοκίνητο και τους έβλεπα καθισμένους στα σκαλιά της επιχείρισης - ο Φώτης με το μαύρο γυαλί- και στα πόδια τους γυναικόπαιδα μια αλάνα ολόκληρη σε στρωσίδια, να τρώνε, να κοιμούνται, να περιμένουν το επόμενο λεωφορείο. Τότε τους φώναζα "Ε, αρχηγοί της φυλής!" και καμάρωναν. 

Γιατί το έκαναν αυτό; 

Τι τους έσπρωχνε να βοηθήσουν τόσο κόσμο, να ανεχτούν μια ανοιχτή και βέβαιη εισβολή στο χώρο τους, στην επιχείρησή τους. 

Μια εισβολή, ας την πούμε έτσι αν και ποτέ δεν την εξέφρασαν με αυτή τη λέξη, η οποία τελικά κανείς δεν ήξερε πότε θα τέλειωνε; 

Τους έκανε καλό οικονομικά; Κολοκύθια. 

Όλοι ξέραμε πως για έξη μήνες (για να τα πούμε χοντρά) είχαν πρόβλημα δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους ενώ οι πωλήσεις τους είχαν πέσει. Ο Φώτης καμιά φορά αστειευόμενος έλεγε "Να μωρέ έχουμε παρέα". 

Τους έκανε καλό η προβολή της φιλανθρωπίας τους;

 Δεν έδωσαν καμιά συνέντευξη, δεν εμφανίστηκαν σε κανένα κανάλι, δεν έγραψαν σε κανένα facebook. 

Τι τους έκανε να μην πουν λέξη και αντίθετα να είναι εκεί, ανθρώπινα παρόντες; 

Τους έχω ρωτήσει πολλές φορές. Ούτε ο Φώτης ούτε και ο Ιγνάτης είναι ρήτορες. Απλά απαντούν, "Ε, και τι να κάναμε...να οι άνθρωποι, τα μωρέλλια...". Αυτό είναι όλο. 

Όποιος δεν με πιστεύει ας ρωτήσει όποιον αστυνομικό θέλει από το Α.Τ. Καλλονής. Ποσώς με ενδιαφέρει αν θεωρήσουν μερικοί πως κάνω έμμεση διαφήμιση. Ένα χρόνο μετά νιώθουμε πολύ συγκινημένοι όταν σκεφτόμαστε στην ανθρωπιά του Φώτη και του Ιγνάτη. 

Το περασμένο Πάσχα κάναμε και στους δυο ένα μικρό συμβολικό δώρο από την Αγκαλιά. Το δέχτηκαν με απλότητα. Ο Ιγνάτης στάθηκε και μου είπε πριν φύγω : "Ρε Γιώργο κάθομαι και σκέφτομαι ώρες ώρες τι να γίνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πέρασαν από εδώ". Τους έχει έγνοια, μου είπε πως κάθεται και κοιτάει απέναντι την πλέον άδεια αποθήκη και αναρωτιέται αν όλο αυτό που έγινε, έγινε στ'αλήθεια. Έγινε παιδιά. 

Και ο Φώτης και ο Ιγνάτης στάθηκαν πολύ όμορφα, υπάρχουν, είναι συντοπίτες μας με σάρκα και οστά και ίσως λίγη ψυχή παραπάνω. 

Τι κουράγιο μας δίνει αυτό, δε λέγεται.

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς, 

«Σκατοψυχιά» ή «Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια»

«Κωλοζωόφιλοι, νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους» είπε ο σκατόψυχος και κλώτσησε το κουτάβι.

«Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια» είπε ο σκατόψυχος και πούλησε 5 ευρώ το ροδάκινο στο παιδάκι της Ειδομένης.

Σκατοψυχιά. Συγγνώμη αλλά ‘πολιτικώς ορθή’ χαρακτηρισμός δεν μου βγαίνει. Σκα-το-ψυ-χιά. Σκατόψυχοι άνθρωποι – με έμφαση στο ‘σκατόψυχοι’ κι όχι στο ‘άνθρωποι’. Αυτοί που φαντασιώνονται για τον συνάνθρωπό τους ‘κακό ψόφο’ και ‘καρκίνο’. Αυτοί που σε καταριούνται. Αυτοί που σε μισούν. Αυτοί που ζουν, τρέφονται κι αναπνέουν μέσα απ’ την δική σου απελπισία. Μέσα από τον δικό σου πόνο. Αυτοί που δεν περπατάνε: Έρπουν. Έρπουν μέσα στην βία, την σκληρότητα, στην κακοποίηση.

Οι σκατόψυχοι. Ζουν ανάμεσά μας. Καταπίνουν τον αέρα μας. Κουνάνε το δάχτυλο. Κι ανάθεμα αν οι ίδιοι ποτέ έχουνε κάνει μια καλή πράξη στη ζωή τους. Ανάθεμα αν οι ίδιοι έχουν δώσει ένα πακέτο μακαρόνια στον Έλληνα – εγώ σου λέω – άνεργο. Ανάθεμα αν οι ίδιοι ποτέ έχουν σκεπάσει με μια κουβέρτα τον Έλληνα – εγώ σου λέω – άστεγο. Ανάθεμα κι αν έχουν βάλει ένα τσουκάλι στη φωτιά για τον Έλληνα – εγώ σου λέω – γείτονα. Αν έχουν χαρίσει ένα παιχνίδι στο Ελληνάκι – εγώ σου λέω – του ισογείου.

Οι σκατόψυχοι. Κρίνουν τι κάνεις, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις και κυρίως για ΠΟΙΟΝ το κάνεις. Γιατί η μόνη αποδεκτή ομάδα που χρήζει συνδρομής είναι οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Κι αυτούς μόνον όταν τους βοηθάς εσύ. Εσύ, όχι εκείνοι. Ποτέ εκείνοι.

Σκατοψυχιά:

«Νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους».

Λες και το ένα αποκλείει το άλλο. Λες κι εδώ δεν είναι απλά μαθηματικά: Ο άνθρωπος που θα αγκαλιάσει το αδέσποτακι, θα νοιαστεί και τον συνάνθρωπο. Ο άλλος που θα βασανίσει ένα κουτάβι, θα χτυπήσει και τον αδύναμο.

Γιατί όλοι αυτοί είναι ΚΑΙ θρασύδειλοι. Χέστηδες. Χτυπάνε παιδιά, χτυπάνε ηλικιωμένους, χτυπάνε άτομα με κινητικά ή νοητικά προβλήματα. Χτυπάνε, κακοποιούν, βιάζουν όποιον τους παίρνει και γλείφουν όποιον δεν τους παίρνει. Τον οποίον καταριούνται πίσω απ’ την πλάτη του. Να ψοφήσει από καρκίνο – κλασική διαχρονική αξία σαν το ταγιέρ Σανέλ.

Τελικά, όποιος ‘ρωτούσε για την ποιότητα’ αυτή η κρίση του έδωσε την απάντηση. Μια κρίση που ξεσκαρτάρισε συμπεριφορές και χαρακτήρες. Μια κρίση που έβγαλε προς τα έξω τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας. Απ’ τη μια μεριά, άνθρωποι που τους χαίρεσαι, απ’ την άλλη, ανθρωπάκια και τα φτύνεις. Καθάρματα με σφιχτά χείλη, μάτια σχισμές, χέρια γροθιές και την κατάρα στην κωλότσεπη.

Επί προσωπικού: Αλλιώς μου τα ‘πανε κι άλλα μου τάξανε. Νόμιζα πως τα χρόνια θα με προικίσουν με τις αρετές της ανοχής, της υπομονής, της κατανόησης. Αντί γι’ αυτό, μου ‘κατσε το εντελώς αντίθετο: Θυμώνω πιο πολύ. Δεν έχω πια ούτε ανοχές, ούτε αντοχές με τον σκατόψυχο. Να διάολο να πάει και στα τσακίδια. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα ασχοληθώ παραπάνω. Ούτε ψόφο θα του…ευχηθώ – ούτε με καρκίνο θα τον καταραστώ. Τόση τοξικότητα στη ζωή μου δεν την αντέχω, δεν την θέλω – και συνεπώς δεν την επιλέγω.

Άρα τι κάνουμε;

Άρα συνεχίζουμε, μάγκες. Συνεχίζουμε κανονικά και ψύχραιμα. Έτσι για να τους σπάσουμε τα νεύρα, ρε γαμώτο. Συνεχίζουμε να είμαστε εθελοντές. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε όποιον μας έχει ανάγκη. Τον Έλληνα, τον ξένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, την κακοποιημένη γυναίκα, τον ανήμπορο ηλικιωμένο, το χτυπημένο παιδί, το βασανισμένο ζώο…

Είμαστε εδώ, είμαστε εκεί, είμαστε παντού, είμαστε όπου μπορούμε, είμαστε όσο αντέχουμε, είμαστε όσο μας βαστάν τα πόδια μας, τα κότσια μας, η τσέπη μας κι η καρδιά μας.

Είμαστε παρόντες. Και σε όποιον αρέσουμε, γατάκια.

Έλενα Ακρίτα

Ανοιχτή επιστολή προς τους ταγούς του Χριστιανισμού με αφορμή την αυριανή επίσκεψη στη Λέσβο - του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Ανοιχτή επιστολή προς τους ταγούς του Χριστιανισμού με αφορμή την αυριανή επίσκεψη στη Λέσβο.

Σεβασμιότατοι.

Η κίνησή σας έχει όντως συμβολική σημασία. 

Αν μη τι άλλο θα προβληθεί πως οι πρόσφυγες δεν είναι σκουπίδια ή κατσαρίδες όπως θέλουν να βλέπουν πολλοί - και αυτό είναι τρομερά σημαντικό. 

Πέρα όμως από το μήνυμα προς τον όχλο που ίσως σεβαστεί λιγάκι τη γενική σας στάση, υπάρχουν βαθύτερα και διαχρονικότερα προβλήματα τα οποία θα πρέπει κάποτε με θάρρος να αντιμετωπίσετε. 

Εσείς ή οι διάδοχοί σας, κάποιος τελοσπάντων προκειμένου οι Πάπες, οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι να μην χύνουν τα ίδια δάκρυα πάνω από τα ίδια νεκρά παιδιά, πάνω από τα ίδια νεκρά όνειρα και τις σπαταλημένες ζωές προσφύγων στο μέλλον. 

Τα προβλήματα αυτά, του φονταμενταλισμού, των αρπακτικών οικονομικών μοντέλων είναι δύσκολο να τα θίξετε μα δυστυχώς εκεί είναι η ουσία. Και είναι δύσκολο να τα θίξετε γιατί η οργανωμένη θρησκεία ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους. 

Αν τα θίξετε τότε θα πρέπει να είστε έτοιμοι να αποποιηθείτε ακόμα και την εξουσία σας. Το συλλογικό κέρδος θα είναι τεράστιο. Όμως αλήθεια : είναι ικανός ένας άνθρωπος που ανέβηκε τόσο ψηλά στην ιεραρχία να δράσει έτσι και να αποτελέσει τέτοιο παράδειγμα; 

Ο Ιησούς που ίδρυσε τον χριστιανισμό συγκρούστηκε με τις τότε δομές εξουσίας ολοκληρωτικά. 

Επειδή είπε την αλήθεια, τον αφάνισαν. 

Ήταν όμως ένας από τους τελευταίους. 

Γιος ξυλουργού, αφανής, ταπεινής γενιάς, ένας δίχως αξιώματα. 

Ένας ολοκληρωμένος χριστιανισμός πραγματικά κατά μίμηση του Ιησού θα είναι, καταρχήν, ενιαίος και κατά δεύτερον απέναντι και όχι μαζί με την εξουσία εκείνη -κάθε μορφής- που προκαλεί φτώχεια και πολέμους για τον Μαμωνά. Δεν αρκούν οι συμβολισμοί. 

Πρέπει κάποτε να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. 

Γνωρίζω πως ως ταγοί καλείστε να παίξετε ακόμα και όταν έχετε τις ευγενέστερες των προθέσεων ένα λεπτό παιχνίδι ισορροπιών. 

Σε αυτό το παιχνίδι, θέλω να πιστέψω μπορεί και να θεωρείτε πως τελικά κάνετε όσο περισσότερο καλό μπορείτε. 

Παρακαλώ όμως θυμηθείτε πως λατρεύετε τον Εσταυρωμένο Ιησού. 

Πότε μάσησε εκείνος τα λόγια του; 

Αν τα μασούσε θα πέθαινε γέρος σε ένα σπίτι κάπου στη Γαλιλαία. 

Μπορείτε πολλά παραπάνω από συμβολισμούς - αυτό όμως θα σημαίνει μια imitatio Christi δίχως προηγούμενο...

Μέχρι τότε οι συμβολικές σας πράξεις απλά προσπαθούν -δίχως επιτυχία κατά τη γνώμη μου- απλά να ισοφαρίσουν τη συνενοχή σας. 

Ήρθατε στο νησί του παπα-Στρατή που είχε μόνο ένα ράσο και δεν ησύχαζε το βράδυ αν δεν είχε βοηθήσει όσους περισσότερους μπορούσε μέσα στη μέρα. 

Ήρθατε στο νησί της Λέσβου όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων παρόλη την ανέχεια, έστερξε τον πρόσφυγα. 

Ήρθατε στο νησί όπου εκατοντάδες αλληλέγγυοι ξεπέρασαν τα όρια τους ακόμα και αρρωσταίνοντας ψυχικά και σωματικά στην πορεία να αντέξουν στους ώμους τους και με περιορισμένα μέσα μια άνευ προηγουμένου μετακίνηση ανθρώπων που έφευγαν από τον πόλεμο. 

Αν πίστευα σε Θεό θα προσευχόμουν σήμερα να σας φωτίσει να διδαχθείτε από το παράδειγμά τους, θα προσευχόμουν στο μέλλον αν όχι εσείς τότε κάποιοι άλλοι στο πόστο σας, να κάνουν την υπέρβαση, να πουν, "αρκετά" και πραγματικά να κάνουν την θυσία που απαιτείται...

του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

(Προσυπογράφω)

Φίλε "νταλικέρη", σου έχω νέα

Σχεδόν όλοι φαντάζομαι έχουμε δει, είτε στον τηλεοπτικό σταθμό που έχει πάρει εργολαβικά την προετοιμασία κλίματος εκτροπής, με την προσφυγοφοβία και το ζουμάρισμα στους «μαυριδερούς εισβολείς», είτε στο youtube ανεβασμένο από πολλούς, μεταξύ των οποίων χρυσαυγίτες και άλλοι "καθαρόαιμοι" Έλληνες, είτε έχει ξεπηδήσει στις ενημερώσεις του Facebook από αναρτήσεις φίλων που σε βάζει σε περίσκεψη, τον αγανακτισμένο νταλικέρη στο μπλόκο των προσφύγων του Πολυκάστρου, που ζητούν, να ανοίξουν τα σύνορα για να φύγουν από την χώρα.

Ο συμπαθής κατά τα άλλα οδηγός, αφού δεν κατάφερε να τρομάξει τους πρόσφυγες οδηγώντας την νταλίκα κατά πάνω τους, (ας ελπίσουμε πως δεν ήταν ο φόβος της τιμωρίας που τον σταμάτησε απ' το να περάσει χαλαρά από πάνω τους), άρχισε να αναφωνεί προς την κάμερα και τους αστυνομικούς που τον συγκρατούσαν:

«Είμαι Έλληνας ρεεε»

«Στη χώρα μου είμαι ρε γαμώ τους μαύρους»!

Αγαπητέ φίλε νταλικέρη* σου έχω νέα!

Δεν είσαι στη χώρα σου!

Ναι! Όπως στο λέω. Δεν είσαι στην χώρα σου.

Τι κι αν φωνάζεις ότι είσαι Έλληνας. Αυτή η χώρα μόνο κατ’ όνομα λέγεται Ελλάδα.

Την χώρα σου, την έχεις παραδώσει οριστικά και αμετάκλητα εδώ και έξι χρόνια.

Όχι στους πρόσφυγες, που δεν θέλουν να μείνουν ούτε λεπτό, ούτε στους παράτυπους οικονομικούς μετανάστες, που με δέκα ευρώ θα σου ξεχορταριάσουν το χωράφι.

Όχι φίλε μου. Την χώρα σου και την οικογένεια σου την έχουν σκλαβώσει με την συναίνεση σου, κάποιοι βάρβαροι με λευκό λευκότατο χρώμα, χωρίς μαντήλα και μωρά στην αγκαλιά τους, κάποιοι λευκοί βάρβαροι, που γι αυτούς, ΕΣΥ είσαι ο «μαύρος»!

Έρχεσαι τώρα εσύ και ο κάθε «εσύ», και αντί να συνειδητοποιήσεις έστω και αργά ότι αυτοί οι ξεσπιτωμένοι άνθρωποι που οι «Δημοκράτες» νεοβάρβαροι της Ευροαμερικής, αφού τους έσφαξαν σαν κοτόπουλα με τους φτιαγμένους, εκπαιδευμένους, εξοπλισμένους και πληρωμένους από αυτούς, συμμορίτες τζιχαδιστές, αλκάιντα και άλλους μισθοφόρους και υποκινούμενους, φαντάζεσαι ότι είναι οι εχθροί σου και θέλουν να σου πάρουν την πατρίδα!

Ας βάλουμε λίγο το μυαλό μας, που μας το έχει κάψει η τηλεόραση και τα μεγάλα κανάλια, να δουλέψει.

Άκου τα μαντάτα λοιπόν φίλε νταλικέρη.

1. Την εθνική μας κυριαρχία όπως είπαμε την έχουμε εκχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα στους δανειστές. Οι δανειστές δεν είναι οι πρόσφυγες.

2. Τα μνημόνια με τις εγκληματικές ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα διατάξεις, μας τα έχουν επιβάλει οι δωσίλογοι που μας κυβερνούν, υπακούοντας στο ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα. Όλοι αυτοί δεν είναι οι πρόσφυγες.

3. Οι χιλιάδες αυτόχειρες που αυξάνονται κάθε μέρα, αλλά ούτε που νοιάζεσαι, έχουν οδηγηθεί στο θάνατο, από τις κυβερνήσεις που ψήφιζες όλα αυτά τα χρόνια και οδήγησαν τον λαό στην ανεργία και την κοινωνική εξαθλίωση. Ούτε γι αυτό φταίνε οι πρόσφυγες.

4. Το κλείσιμο των συνόρων, παρά και ενάντια στις διεθνείς συνθήκες και την κοινοτική αλληλεγγύη, δεν το έκαναν οι πρόσφυγες και οι παράτυποι μετανάστες.

Τελικά οι πρόσφυγες αν το καλοσκεφτείς, ζητούν ότι ζητάς και εσύ, να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε σε άλλες χώρες.

Οι πραγματικοί εισβολείς αυτής της χώρας είναι τα κοράκια των αγορών που χάρη στην ΕΕ και την ΕΚΤ, μας έχουν επιβάλει καθεστώς βάρβαρης κατοχής. 

Αυτοί είναι ο εχθρός σου φίλε νταλικέρη και οι συνεργάτες του Ευρωλιγούρηδες πολιτικοί. 

Και αν θες την χώρα σου πίσω, δεν θα την πάρεις σκοτώνοντας τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, διότι αυτό θέλουν να κάνεις οι επικυρίαρχοι τόσα χρόνια. Θέλουν να κοιτάς αλλού όσο αυτοί πίσω από την πλάτη σου, θα κόβουν κομμάτια και θα ξεπουλάνε εσένα και την πατρίδα σου.

Κι αν έχεις δουλειά ακόμα, μην φαντάζεσαι ότι θα την έχεις για πολύ, μην φαντάζεσαι ότι εσύ είσαι ο ικανός που θα την βγάλεις καθαρή όταν οι υπόλοιποι Έλληνες θα λιμοκτονούν.

Αυτά ήταν τα νέα φίλε νταλικέρη, που από το 2010 δεν τα έχεις πάρει είδηση.

Γνωρίζω πως αυτή την ώρα, τα δεκανίκια των εξουσιαστών αυτής της πατρίδας (ξένοι και ντόπιοι πράκτορες), έχουν έτοιμα τα όπλα και προσπαθούν με παραποιημένες ειδήσεις και φήμες να διαμορφώσουν κλίμα στην κοινή γνώμη που θα τους δώσει την ευκαιρία να μετατρέψουν την χώρα σε σφαγείο.

Όσο ενδίδουμε στην ξενοφοβική προπαγάνδα τόσο αφήνουμε έδαφος στο μαύρο μέτωπο να ολοκληρώσει την καταστροφή της πατρίδας μας.

Ο λαός μας έχει αποδείξει αν και όχι στο σύνολο του, αλλά στην πλειοψηφία του, ότι μπορεί να πιάνεται κορόιδο από τους πολιτικούς αλλά δεν έχει χάσει την ανθρωπιά του. Κάτι που ενοχλεί τους βάρβαρους λευκούς, υπηρέτες του Μολώχ.



*Είναι κατανοητό ότι το άρθρο δεν απευθύνεται προσωπικά σε κανένα, αλλά χρησιμοποιεί ως αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό.

Γιάννης Αθανασιάδης  

Οι Ευρωπαίοι πολίτες πληρώνουν τις επιλογές της Ευρώπης

Μετά και το νέο χτύπημα του ISIS στις Βρυξέλλες, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά -μετά και την προσφυγική κρίση- πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει κανένα απολύτως σχέδιο σε οτιδήποτε δεν αφορά τράπεζες και αγορές.

Αντιμετωπίζουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μια πολιτική οντότητα αλλά είναι μόνο οικονομική οντότητα. Και τα οικονομικά της δεν πάνε και πάρα πολύ καλά τώρα τελευταία.

Μετά το χτύπημα στις Βρυξέλλες, οι ευρωπαϊκές χώρες αποφασίζουν να αντιδράσουν και κλείνουν πάλι τα σύνορά τους.

Ατυχώς για αυτές, ο εχθρός είναι μέσα στα σύνορα.

Οι δράστες των επιθέσεων στις Βρυξέλλες ήταν Βέλγοι πολίτες.

Οι δράστες των επιθέσεων στο Παρίσι ήταν Γάλλοι και Βέλγοι πολίτες, ενώ οι δράστες των παλαιότερων επιθέσεων στο μετρό του Λονδίνου ήταν Βρετανοί πολίτες.

Γιατί οι Βρυξέλλες έγιναν στόχος; Οι Βέλγοι είναι φιλήσυχοι πολίτες, δεν πειράζουν κανέναν και δεν έχουν σχέση με τους παλιούς αποικιοκράτες Βέλγους.

Χελόουυυυυ, οι Βρυξέλλες είναι η έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η έδρα του ΝΑΤΟ.

Μα γιατί οι αθώοι πολίτες και όχι ένας πολιτικός και στρατιωτικός στόχος;

Δεν έχω καμία αμφιβολία πως, αν το ISIS μπορούσε να βομβαρδίσει με αεροπλάνα τους στόχους του στην Ευρώπη, θα το έκανε. Αλλά δεν έχει την δυνατότητα.

Και είναι προφανές πως οι βομβιστές-καμικάζι δεν μπορούν να πλησιάσουν τους καλά φυλαγμένους στόχους. Τα αεροδρόμια, τα μετρό, τα γήπεδα και οι καφετέριες είναι πολύ πιο εύκολοι στόχοι.

Και πάλι, γιατί οι αθώοι πολίτες να γίνονται στόχος;

Οι πολίτες -στην Ευρώπη και αλλού- απλά βρίσκονται στη μέση. Είναι εύκολος στόχος και είναι αναλώσιμοι.

Ρίξε μια ματιά στην Ειδομένη. Οι πρόσφυγες που βρίσκονται εκεί βρέθηκαν στη μέση στο μακελειό που γίνεται -εδώ και πολλά χρόνια- στη Συρία και σε άλλες χώρες.

Και σε αυτό το μακελειό συμμετέχουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες και ο σύμμαχός τους, οι ΗΠΑ.

Και πάλι, οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν ευθύνη.

Η αλήθεια είναι πως οι πολίτες έχουν ευθύνη αλλά και δεν έχουν ευθύνη.

Δεν ρώτησε ποτέ κανείς τους Βρετανούς πολίτες αν ήταν υπέρ του η χώρα τους να επιτεθεί στο Ιράκ.

Από την άλλη, την δεύτερη φορά που εξέλεξαν τον Τόνι Μπλερ, έβαψαν τα χέρια τους με αίμα. Γιατί πια ήξεραν.

Και οι άμαχοι νεκροί στο Ιράκ είναι πάνω από ένα εκατομμύριο. Και αυτοί δεν είχαν ευθύνη.

Είναι πιο σοκαριστικό όταν οι νεκροί είναι στη δική σου πόλη, στη δική σου χώρα, στη δική σου ήπειρο.

Πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πίστεψαν πως θα μπορούσαν να βομβαρδίζουν τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και άλλες χώρες -και να βγάζουν δισεκατομμύρια-, και παράλληλα να κρατάνε αυτό τον πόλεμο μακριά από την Ευρώπη και τις πόλεις της Ευρώπης.

Τώρα διαπιστώνουν πως έκαναν λάθος υπολογισμό.

Τώρα διαπιστώνουν πως ο πόλεμος είναι στην Ευρώπη.

Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι πολίτες.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν μπορούν να σταματήσουν τους πολέμους στους οποίους συμμετέχουν οι χώρες τους.

Θα μπορούσαν, αν οι ευρωπαϊκές χώρες ήταν δημοκρατίες.

Δεν είναι.

Οι ευρωπαϊκές χώρες είναι ολιγαρχικές.

Και η οικονομική ολιγαρχία έχει ανάγκη τον πόλεμο γιατί υπηρετεί τα συμφέροντά της.

Δηλαδή, η οικονομική ολιγαρχία της Ευρώπης κάνει πολέμους σε άλλες χώρες και οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι τα θύματα των αντιποίνων.

Αυτό συμβαίνει.

Δικαιολογείς το ISIS;

Καθόλου, μου προκαλεί απέχθεια. Αλλά προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει, γιατί οι καρδούλες στο Facebook και τα «Είμαστε όλοι Βρυξελλιώτες» αφενός είναι μόνο για τις χαζογκόμενες και τον Σάκη Ρουβά και αφετέρου δεν λύνουν κανένα πρόβλημα.

Αλήθεια, το ISIS ποιος το δημιούργησε; Ποιος δημιούργησε την Αλ Κάιντα.

Ποιος τόνωσε τον ισλαμικό φανατισμό -αρχικά για να αντιμετωπίσει την Σοβιετική Ένωση-, προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στις αραβικές χώρες -κυρίως- αλλά και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη;

Το ISIS το δημιούργησαν οι ΗΠΑ, πολλές ευρωπαϊκές χώρες και οι σύμμαχοί τους στη Μέση Ανατολή, ενώ δεν είναι κανένα μυστικό πως το ISIS εφοδιάζεται με όπλα από την Τουρκία και την Σαουδική Αραβία.

Όταν λες την ιστορία, να την λες από την αρχή.

Επίσης, ωραία είναι αυτά τα «ό,τι έγινε στο παρελθόν έγινε και δεν μπορούν να πληρώνουν σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες την αποικιοκρατία και τους πολέμους που έκαναν οι κυβερνήσεις τους στο παρελθόν » αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια.

Αφενός οι πόλεμοι που έγιναν στο παρελθόν άφησαν πίσω τους εκατομμύρια θύματα, κατεστραμμένες χώρες και εξαθλιωμένους ανθρώπους· κι αν εσύ λες «έλα μωρέ δεν έγινε και τίποτα» επειδή δεν είναι η δική σου χώρα και η δική σου ζωή που καταστράφηκε, αυτοί δεν είναι υποχρεωμένοι να σκέφτονται σαν εσένα.

Αφετέρου οι πόλεμοι δεν έχουν σταματήσει ούτε λεπτό. Συνεχίζονται και σήμερα.

Μπορεί οι Ευρωπαίοι πολίτες να περνούν τη ζωή τους σε ειρήνη αλλά -εξαιτίας και των κυβερνήσεών τους- εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι ζουν μια κόλαση για πάρα πολλά χρόνια.

Το ακόμα καλύτερο είναι ότι η Ευρώπη κλείνει τα σύνορά της στους πρόσφυγες, οι οποίοι έφυγαν για να μην πέσουν θύματα των φανατικών ισλαμιστών.

Μα είναι μουσουλμάνοι.

Αφενός δεν είναι όλοι μουσουλμάνοι και αφετέρου το μεγαλύτερο λάθος που κάνει σήμερα η Δύση είναι ότι προσπαθεί να ταυτίσει τους μουσουλμάνους με το ISIS, αν και οι πάντες ξέρουν πως μόνο το 1% των μουσουλμάνων βλέπει θετικά το ISIS, ενώ είναι επίσης γνωστό πως οι μουσουλμάνοι τρέμουν το ISIS και χιλιάδες μουσουλμάνοι είναι θύματά του ή όμηροί του.

Είναι οι ενοχές των Ευρωπαίων ηγετών που τους κάνουν να κλείνουν τα σύνορα στους πρόσφυγες. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ξέρουν πως έχουν ευθύνη για το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πρόσφυγες.

Σκέφτονται πως αν κάποιος είχε κάνει στις δικές τους χώρες αυτό που έκαναν οι ίδιοι για δεκαετίες στις χώρες των προσφύγων – με πολεμικές επεμβάσεις και στηρίζοντας σάπια και απολυταρχικά καθεστώτα για να κάνουν τις δουλίτσες τους-, θα είχαν πολύ εκδικητικές διαθέσεις.

Πραγματικά, είναι αξιοσημείωτη η ειρηνική διάθεση των προσφύγων.

Αν κάποιος είχε κάνει στην πατρίδα μου αυτό που έκαναν οι δυτικές χώρες στις δικές τους πατρίδες, δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο ειρηνικός.

Αν κάποιος είχε καταστρέψει την Ελλάδα και είχε σκοτώσει τον λαό μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου, νομίζω πως θα ήθελα να πάρω εκδίκηση.

Εκδίκηση παίρνουν και οι βομβιστές-καμικάζι που ανατινάζονται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Είναι μια χαζή εκδίκηση γιατί δεν στρέφονται κατά αυτών που διέλυσαν τις αραβικές χώρες αλλά κατά ανύποπτων πολιτών.

Αλλά μόνο αυτούς μπορούν να πλησιάσουν. Οι μεγάλοι στόχοι φυλάσσονται πολύ καλά.

Δεν μπορείς να σταματήσεις αυτόν που είναι διατεθειμένος να πεθάνει για να σκοτώσει.

Δεν μπορείς να τον σταματήσεις με κανέναν τρόπο.

Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που είναι πρόθυμοι να δώσουν και τη ζωή τους.

Πάντα σε αυτούς ανήκε. Θυμηθείτε τους αγωνιστές του 1821.

Έμαθα στη ζωή να φοβάμαι αυτόν που δεν έχει τίποτα να χάσει. Αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει, μπορεί να σε καταστρέψει.

Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου έξυπνο να δημιουργείς με την πολιτική σου -εντός και εκτός της χώρας σου- ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Θα τους βρεις μπροστά σου.

Όταν οι Ευρωπαίοι πολίτες συνειδητοποιήσουν τον όλεθρο που έσπειραν -και συνεχίζουν να σπέρνουν- σε άλλες χώρες και άλλους λαούς οι κυβερνήσεις και οι ολιγαρχίες των χωρών τους, όταν οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιληφθούν πως είναι εντελώς αναλώσιμοι και χρησιμεύουν ως ασπίδες για την ολιγαρχία των χωρών τους, ίσως να αντιδράσουν.

Δυστυχώς, για την ώρα, ανύποπτοι Ευρωπαίοι πολίτες πληρώνουν τις τραγικές επιλογές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Και μάλιστα, το πιο αστείο είναι πως αυτές οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις -αφού διέλυσαν με πολέμους τις κοινωνίες πολλών αραβικών χωρών- θα επικαλεστούν λόγους ασφαλείας των Ευρωπαίων πολιτών για να μειώσουν ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών.

Τα χτυπήματα στις Βρυξέλλες και στο Παρίσι έχουν αιτία.

Η αιτία είναι οι πολεμικές επεμβάσεις και η διάλυση ολόκληρων χωρών από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τους συμμάχους τους.

Πρόσθεσε και τα εκατομμύρια απελπισμένους και αποκλεισμένους των ευρωπαϊκών κοινωνιών -άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν-, και έχεις την πλήρη εικόνα.

Βέβαια, αν κάποιος θέλει να πιστεύει πως άνθρωποι ανατινάζονται στις ευρωπαϊκές πόλεις μόνο και μόνο επειδή τον ζηλεύουν γιατί είναι πάρα πολύ γαμάτος και πολιτισμένος -σε σχέση με αυτούς-, ας συνεχίσει να το πιστεύει.

Να ξέρει, όμως, πως αυτό δεν πρόκειται να τον βοηθήσει σε τίποτα.

του Pitsirikos

---------------------------------------

[Πηγή]

(Σπάνια βρίσκω κείμενο με το οποίο συμφωνώ απόλυτα. Το άρθρο αυτό το πιτσιρίκου είναι ένα απ'αυτά: περιεκτικό, αναλυτικό, αληθινό σε βαθμό που σπάει κόκαλα με τις διαπιστώσεις που κάνει, με λίγα λόγια απλά εξαιρετικό!)

Εγώ είμαι με τους πρόσφυγες - Pitsirikos

[Κείμενα του πιτσιρίκου διαβάζω σχεδόν κάθε μέρα και πολλές φορές τα αναδημοσιεύω, γιατί σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ με το περιεχόμενό τους. Με το παρακάτω κείμενο -που βέβαια τόσο όμορφα όπως αυτός δεν θα μπορούσα ποτέ να είχα γράψει εγώ- συμφωνώ απόλυτα.]

Αν και είναι πια ολοφάνερο πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει σχέδιο για την προσφυγική κρίση, στην Ελλάδα -και όχι μόνο- υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν το έχουν αντιληφθεί.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε σχέδιο μόνο για τις τράπεζες και τις αγορές. Πολιτική δεν έχει.

Όταν χρειάστηκαν πολιτικές αποφάσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση έφερε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο -στο ΝΑΤΟ διοικούν οι Αμερικανοί όχι οι Ευρωπαίοι- έκλεισε τα σύνορα, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Γενεύης, και ερωτεύτηκε την Τουρκία, ένα κράτος-τρομοκράτη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεβρακώθηκε.

Διαβάζω τα όσα λέγονται στην Ελλάδα ανάμεσα στους πολιτικούς και σκέφτομαι πως δεν αλλάζουν με τίποτα.

Πρέπει να είσαι φανατικός, τυφλός και υστερικός, για να κατηγορείς την ελληνική κυβέρνηση για την προσφυγική κρίση. Ή πληρωμένος.

Και είναι χυδαίο να κάνεις πολιτικό παιχνίδι, χρησιμοποιώντας τους πρόσφυγες που εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα, μετά το κλείσιμο των συνόρων.

Δεν έκανε η Ελλάδα τον πόλεμο στη Συρία, δεν βομβάρδισε η Ελλάδα την Συρία, δεν στηρίζει με κανέναν τρόπο η Ελλάδα τον πόλεμο στη Συρία.

Επίσης, δεν ήταν η Ελλάδα που είπε πως η Γερμανία μπορεί να δεχτεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες.
Αυτό το είπε η Άνγκελα Μέρκελ. Και μετά -βλέποντας την ραγδαία πτώση της δημοτικότητάς της- το μετάνιωσε.

Εν τω μεταξύ, όμως, οι πρόσφυγες είχαν ξεκινήσει.

Μπορείς να κατηγορήσεις την ελληνική κυβέρνηση για πάρα πολλά πράγματα αλλά είναι εντελώς ηλίθιο να προσπαθείς να της καταλογίσεις και το κλείσιμο των συνόρων.

Τα σύνορα τα έκλεισε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μπορεί αυτό να μην αρέσει στους Μένουμε Ευρώπη αλλά η αγαπημένη τους Ευρώπη έκλεισε τα σύνορα. Της Ελλάδας δεν της πέφτει λόγος. Για τίποτα πια.

Η Ευρώπη κατηγορεί τον Ντόναλντ Τραμπ που θέλει να σηκώσει τείχος στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό αλλά σήκωσε τα δικά της τείχη και αφήνει έξω όχι Μεξικάνους αλλά πρόσφυγες.

Οι ευρωπαϊκές χώρες καταπατούν την συνθήκη της Γενεύης -που έχουν υπογράψει όλες- αλλά οι Ευρωπαίοι πολίτες, με κάποιες εξαιρέσεις, κοιμούνται ύπνο βαθύ.

Ο φασισμός και ο ρατσισμός φουντώνουν στην Ευρώπη, και αυτό δεν γίνεται από ακροδεξιές κυβερνήσεις· γίνεται από κυβερνήσεις κεντροδεξιών και σοσιαλδημοκρατών.

Κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γίνονται ακροδεξιές και υιοθετούν φασιστικές απόψεις, για να μην έρθουν οι φασίστες.

Αν γίνεις εσύ φασίστας, θα έχουν έρθει οι φασίστες.

Δεν είναι και πολύ δύσκολο να το καταλάβει κάποιος αυτό. Αν και για πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες αποδεικνύεται πολύ δύσκολο.

Πάντως, όποιος αγαπάει πραγματικά την Ευρώπη, ας φωνάξει πως η Ευρώπη γίνεται φασιστική. Τώρα, μετά θα είναι αργά.

Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει η χρεοκοπημένη Ελλάδα που ούτε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματός της δεν μετράει.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν καταφέρει έξι χρόνια να βρουν μια εναλλακτική λύση στην χρεοκοπία της χώρας και στα Μνημόνια, και θα αντιμετωπίσουν το προσφυγικό;

Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει.

Από την άλλη, σκέφτομαι πως και η πλούσια και οργανωμένη Γερμανία να ήταν στην θέση της Ελλάδας δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το θέμα με τους πρόσφυγες.

Η λύση δεν είναι να φυλακιστούν οι πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι πρόσφυγες είναι ξεριζωμένοι άνθρωποι, δεν είναι εγκληματίες.

Η μόνη πραγματική λύση είναι να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία. Αυτό μπορούν να το πετύχουν μόνο όσοι συμμετέχουν σε αυτόν τον πόλεμο.

Μέχρι τότε, είναι έγκλημα και παραβίαση των διεθνών κανόνων νομιμότητας το κλείσιμο των συνόρων.

Οι πρόσφυγες δεν μπορούν να επιστρέψουν στη χώρα τους και απαγορεύεται να πάνε στις χώρες που θέλουν να πάνε.

Δεν με ενδιαφέρει ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε οι «αρχές και οι αξίες» της Ευρώπης.

Είμαι άνθρωπος και είμαι περαστικός από αυτή τη ζωή και από αυτόν τον πλανήτη. Όπως όλοι μας.

Ως εκ τούτου, δεν μπορώ παρά να είμαι με τους ανθρώπους που είναι σε ανάγκη.

Οι πρόσφυγες είναι σε ανάγκη και δεν μπορώ παρά να είμαι μαζί τους.

Απλό είναι.

Οι περισσότεροι Έλληνες το έχουν καταλάβει. Και το δείχνουν με τον τρόπο τους.



----------------------------
[Πηγή]

Να μην καταφέρουν να μετατρέψουν την αλληλεγγύη που έδειξαν οι Έλληνες σε κούραση και απογοήτευση... - Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

Τα τελευταία δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια, δεν υπάρχει βιβλιογραφία που να λέει πως οι φράχτες δούλεψαν αποτελεσματικά στην αποτροπή ανθρώπων απελπισμένων για μετακίνηση. 

Αντιθέτως γνωρίζουμε πολύ καλά και με κάθε επιστημονική ακρίβεια πως οι φράχτες (κάθε είδους από ξύλινα παλούκια μέχρι φράχτες με drones) απλά είναι μια επιτέλεση αποχαύνωσης του μέσου συντηρητικού ημιμαθή "νοικοκύρη", εύκολη λύση στην αντζέντα δεξιάς και ακροδεξιάς πολιτικής. 

Θα θυμηθούμε επιπλέον, στους μήνες που θα έρθουν, πως ακόμα κι αν ένας καταφέρει να κρατήσει τους "εχθρούς" "απέξω" -ανθρώπους στην ουσία που τρέχουν να ξεφύγουν από πολέμους και φτώχεια για την οποία είναι συνυπεύθυνος- μένει "εντός" με έναν χειρότερο εχθρό που έχει συγκεκριμένο όνομα και λέγεται φασισμός. 

Αυτή η νέα προσφυγική "κρίση" είναι απολύτως διαχειρίσιμη, οι λύσεις έχουν προταθεί από την επιστημονική κοινότητα, είναι απλές και αποτελεσματικές ενώ μετατρέπουν την "κατάρα" των προσφύγων σε πραγματική ευλογία για την κοινωνία και την οικονομία. Υπάρχει η τεχνογνωσία, το ανθρώπινο δυναμικό, οι πόροι, ο χώρος. 

Δεν είναι εύκολο όμως να νικηθεί αυτή η άρχουσα τάξη που αιώνες τώρα παίζει το χαρτί του εθνικισμού για να κρατηθεί στην εξουσία. 

Χτίζουν τον φασισμό όπως τα παιδιά τα τουβλάκια και τον μοντάρουν κατά περίπτωση. 

Όμως οι καιροί αλλάζουν, η πληροφορία πλέον κυκλοφορεί με ταχύτητα και τρόπους πολύ δύσκολα ελεγχόμενους.

Σιγά σιγά ίσως μάθουμε να την διαχειριζόμαστε και ίσως σιγά σιγά μετατρέπουμε την ολιγαρχία σε μια αμεσότερη δημοκρατία. 

Θα πάρει γενιές. 

Μέχρι τότε -στο τώρα που μόνο έχουμε- μην δίνετε υπερβολική πίστη στην παντοδυναμία ή μην φοβάστε υπερβολικά τους άρχοντες. 

Ενέχουν στις πράξεις τους τον ίδιο τον σπόρο της φθοράς τους. 

Αυτό που πρέπει να προσέξουμε τώρα είναι να μην καταφέρουν να μετατρέψουν την αλληλεγγύη που έδειξαν οι Έλληνες σε κούραση και απογοήτευση και να μην καταφέρουν να μας αποκόψουν από τις φωνές και τα πρόσωπα εκείνα σε όλη την Ήπειρο τα οποία πραγματικά παλεύουν για ανθρωπισμό και ένωση των Λαών..

Γραβαντωμένοι, λαηφστάηληδες και δοσίλογα μίντια θα σκυλιάζουν πάντοτε. 

Το νου σας.Καλή στράτα πουλάκια μου. 

Κανείς μπάσταρδος δεν σας σταματάει.


---------------------------
Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

ΥΓ,(ο τίτλος είναι δικός μου, βγαλμένος μέσ'απ'το κείμενο)