Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στάθης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στάθης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

«ΤO KΡΑΤΟΣ» (ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ) «ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ» - Του Στάθη

Τετάρτη, Αυγούστου 26, 2015
Όταν πριν από λίγους μήνες το Κομμουνιστικό (κατά συνθήκην) Κόμμα της Κίνας ανακοίνωσε (και η Λαϊκή Εθνοσυνέλευση αποφάσισε) ότι η χώρα αλλάζει αναπτυξιακό μοντέλο, δίνοντας προτεραιότητα στην ανάπτυξη μιας εσωτερικής αγοράς εν σχέσει προς τις εξαγωγές, οι υποψιασμένοι ένιωσαν να τους ζώνουν μαύρα φίδια. Λίγους μήνες μετά, τα εν λόγω μαύρα φίδια έχουν βάλει στη μέση τον κινέζικο δράκο και τον δαγκώνουν ανηλεώς. Δαγκώνοντας ταυτοχρόνως και τις ουρές τους. Κι ύστερα το κεφάλι τους. Διότι αυτά τα φίδια δεν έχουν μυαλό ή μάλλον έχουν τόσο μυαλό όσο ο καπιταλισμός - δηλαδή κουκούτσι.

Οι κρίσεις του καπιταλισμού πυκνώνουν. Διότι αν υποθέσουμε ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι Χ τρισ., οι χρηματοπιστωτικές δοσοληψίες παγκοσμίως είναι Χ τρισ. επί 100! Ηγουν χάος. Ηγουν ο πόλεμος έρχεται καταπάνω μας με δρασκελιές. Κατά τα άλλα, η Γερμανία κοιτάζει πώς θα προσπορισθεί μερικά ψωροεκατομμύρια απ' το χρέος της Ψωροκώσταινας και οι ΗΠΑ πώς θα πουλάνε χρέος για μεταξωτές κορδέλες στην Κίνα (καθότι σε αμερικανικά ομόλογα, δηλαδή σε χρέος, αποταμιεύει και η χώρα της Ουράνιας Γαλήνης).

Περνάει απαρατήρητο (;) ότι οι τοπικές συρράξεις με παγκόσμιο αντίκτυπο πληθύνονται και βαθαίνουν χρόνο με τον χρόνο, φέρνοντας όλο και πιο κοντά την «τελική λύση» ενός παγκόσμιου και ολοκληρωτικού πολέμου. Που, συν τοις άλλοις, θα θέσει τέλος και στους προβληματισμούς μας «εάν κάπου αλλού στο σύμπαν υπάρχει νοήμων ζωή», διότι τέτοια ζωή, μετά από έναν τέτοιον πόλεμο, δεν θα υπάρχει καθόλου στη Γη - ή, εάν κάποια απομεινάρια της συνεχίσουν να υπάρχουν, θα είναι η (ψευτο)ζώσα απόδειξη της ανοησίας που η νοήμων ζωή επέδειξε.

Οσο για την Ελλάδα (κάτοικος κι αυτή του πλανήτη Γη) πάει κατά διαβόλου ή μάλλον την πάνε πριν από την ώρα της. Κι όπως

τον Προμηθέα ανέβασαν δέσμιο στον βράχο του μαρτυρίου του η Βία και το Κράτος, έτσι και την Ελλάδα ανέβασαν δέσμια στον Γολγοθά της το Χρέος και τα Μνημόνια. Δεν είναι παράξενο που η τραγωδία της χώρας μας είναι γκροτέσκ! Σε μια ήπειρο, την Ευρώπη, όπου η Γερμανία έχει τη μωρία και το θράσος να επανεμφανίζει τον εαυτόν της ως ένα ιμιτασιόν Τρίτο Ράιχ , σε έναν πλανήτη που η «πρωταρχική συσσώρευση πολέμου» κάνει στους πολίτες μικρότερη εντύπωση απ' το τελευταίο μοντέλο ενός κινητού τηλεφώνου, είναι λογικό επακόλουθο το παράλογο.

Πάνε πολλά χρόνια τώρα που ο δημόσιος λόγος δεν υπηρετεί τη δημοκρατία. Ο Ομπάμα επαναλαμβάνει τον Κλίντον και η Μέρκελ τον Τόνι Μπλερ (κι όλους μαζί ο Μπέπε Γκρίλο). Μια ενιαία ρητορική μιας ομογενοποιημένης σκέψης που μιλάει με τη γλώσσα της προπαγάνδας έχει υποκαταστήσει την πάλη των ιδεών, τις πολιτικές αντιπαραθέσεις (όταν εκφράζουν ταξικές διαφορές) κι έχει βυθίσει τις ψυχές των πολιτών σε ένα απομαγευμένο χυλό. Μόνον σε προσωπικό επίπεδο διαφεύγουν οι άνθρωποι, διότι οι συλλογικές τους δυνατότητες για κάτι τέτοιο διατελούν αιχμάλωτες του πιο ηλίθιου, του πιο διεστραμμένου και του πιο πολεμοκάπηλου συστήματος από κτίσεως κόσμου - κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κρίμα, η μεγαλύτερη αμαρτία της Αριστεράς, ότι με την αναδίπλωσή της μετά την πτώση της ΕΣΣΔ άφησε χώρο για την αντιδραστική παλινόρθωση. Μια πτώση αναπόφευκτη από τη στιγμή που η (σχεδιασμένη) οικονομία αποσυνδέθηκε απ' την (πολιτική) δημοκρατία. Το ίδιο

χυδαίο φαινόμενο (χωρίς μάλιστα τις ηθικές αναστολές των σοσιαλιστικών ιδεών) εμφανίζει σήμερα ο καπιταλισμός, όπου η οικονομική δικτατορία των ισχυρών αφανίζει την ίδια της την πολιτική διαχείριση, αφανίζει τις αστικές δημοκρατίες και κυρίως όσα ανθρώπινα χαρακτηριστικά είχαν προσδώσει σ' αυτές οι μάζες με το αίμα τους.

Η λεγόμενη «ελεύθερη οικονομία» είναι η πλέον διευθυνόμενη οικονομία από τελέσεως των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων και κτίσεως Ρώμης. Παρά τους δύο παγκοσμίους πολέμους και παρά τη γνωριμία της ανθρωπότητας με την κόλαση στο πρόσωπο του φασισμού, ο 21ος αιώνας φαίνεται να 'ναι πιο θανάσιμος απ' τον 20όν, διότι ο καπιταλισμός σήμερα είναι πιο θανάσιμος από χθες! Κι αύριο θα είναι πιο θανάσιμος από σήμερα! Καθότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι ένα σύστημα τυφλό, δίχως νόμο θεού ή ανθρώπου, ικανό μόνον να βγάζει κέρδος, αιματοβαμμένο κέρδος, από την εκμετάλλευση (και συνεπώς την καταπίεση) των ανθρώπων κι απ' τον πόλεμο - τη μεγαλύτερη μπίζνα όλων των εποχών απ' όταν ο Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ και ο Σίσυφος επέστρεφε απ' τον Αδη για να εξακολουθήσει να εισπράττει διόδια έστω και νεκρός.

Αυτό είναι και το μνημόνιο: ένας νεκρός που θέλει να εισπράττει διόδια. Ενας νεκρός που απονεκρώνει τη χώρα, θα την απονεκρώνει επί μακρόν, νεκρωτικός για τους ανθρώπους, τα ζώα και τα σπαρτά.

Οσοι πολιτικοί γονάτισαν μπροστά στα μνημόνια, χάθηκαν. Ο Γιώργος του 44% έφθασε στο ναδίρ του και ο Αντώνης, απ' όταν δήλωσε «ουδείς αναμάρτητος», έχασε την ψυχή του (και μαζί της τα αυγά και τα πασχάλια). Τώρα ο Αλέξης έχει χάσει τον λόγο του,

όχι μόνον της τιμής του (εις όσα αφορούσαν τις δεσμεύσεις του προς τον λαό), αλλά και της λογικής του. Λέει πράγματα ά-λογα. Είμαι ο μόνος που μπορεί να διαχειρισθεί το μνημόνιο καλύτερα απ' τους άλλους, σαν να λέει μετά από μένα το χάος!!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλορροεί από παντού, πάει για εκλογική συντριβή και η ηγεσία του, περίκλειστη στου Μαξίμου, ομιλεί για αυτοδυναμία! Σε μια οξεία πλέον κρίση λογικής ανακολουθίας, η κυβέρνηση Σαγιά - Παππά - Φλαμπουράρη διακηρύσσει ότι «δεν πρόκειται να συνεργασθεί μετεκλογικώς με κόμματα που έφεραν μνημόνια», λες και ο μεταλλαχθείς ΣΥΡΙΖΑ μάς έφερε εκ Βρυξελλών απλώς λαχανάκια. Σε μια επίσης κρίση, αλλά αυτήν τη φορά τελείως ά-λογη, ο κ. Βούτσης ισχυρίσθηκε ότι μετεκλογικώς ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν θα στηρίξει το μνημόνιο (που ο ίδιος έφερε) αν δεν θα είναι κυβέρνηση»!

Είναι φανερό ότι το μνημόνιο σκοτώνει (κατά τη λογική και την ηθική) όποιον γονατίζει μπροστά του. Το μόνον στο οποίο οδηγούν τα μνημονιακά «πάση θυσία» (είτε για το ευρώ, είτε για οτιδήποτε άλλο) είναι η επιβολή ατέρμονων θυσιών στους άλλους, μάλιστα ανθρωποθυσιών σε κλίμακα εκατόμβης επί εκατό κι όλο μαζί επί χίλια.

Το πάθος του Σίσυφου για τα λεφτά τον οδήγησε να εξαπατήσει τον τρομερό Αδη και να ανέβει ξανά στον απάνω κόσμο για να πλουτίσει ακόμα περισσότερο. Ο Σίσυφος τιμωρήθηκε με το γνωστό μαρτύριο. Ομως ο κοσμάκης, παρότι δεν διέπραξε το δικό του αμάρτημα, τιμωρείται με τη δική του ποινή. Κατά τον ίδιο τρόπο που ο κοσμάκης πληρώνει τα σπασμένα όσων ισχυρών τα κάνουν γυαλιά καρφιά από γενέσεως χρόνου. Αν και ο καπιταλισμός είναι το νεότερο παιδί του Χρόνου (τα άλλα τα έχει φάει), είναι και το πιο άμυαλο - σαν τίποτα να μην έχει διδαχθεί και μάθει απ' τα βάσανα των θνητών. Αφιλοσόφητος, νομίζει ότι είναι αθάνατος και σκορπάει παντού στον πλανήτη τον θάνατο - ένας νεκρός Σίσυφος φιλοκερδής που το όνομά του κοροϊδεύει τη σοφία...
 
----------------------------
Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Πόσο χρέος αξίζει ο λόγος σου; - Του Στάθη

Τετάρτη, Αυγούστου 26, 2015
«Είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος» είχε πει μια- δυο φορές ο κ. Τσίπρας, και πολλοί, ανάμεσά τους και η αφεντιά μου, είχαμε συγκινηθεί. Όμως στο Σύνταγμα δεν καταγράφεται η λέξη υποτέλεια. Ούτε η λέξη μνημόνιο. Αντιθέτως στο Σύνταγμα καταγράφεται, αναγράφεται και υπογράφεται η υποχρέωση κάθε κυβέρνησης να προασπίζεται και να υπερασπίζεται το δικαίωμα του λαού σε αξιοπρεπή ζωή. Με σύνταξη 390 Ευρω και μηνιάτικο 400 ευρω, αξιοπρεπής ζωή δεν υπάρχει. Ούτε καν ζωή – διότι οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Και «στις λέξεις του Συντάγματος που είμαστε» η λέξη αυτοκτονία επίσης δεν περιέχεται, αγαπητέ μου Αλέξη. Ούτε η λέξη μεγαλοστομία, ούτε η λέξη δημαγωγία.

Επίσης στο Σύνταγμα προβλέπεται η προκήρυξη εκλογών εκτάκτως, μόνον σε περίπτωση που προκύψει θέμα μείζονος εθνικής ανάγκης. Ποιό τέτοιο θέμα προέκυψε; Το μνημόνιο; Μα αυτό υπερψηφίσθηκε από το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ που προσεχώρησε στην υποτελή πολιτική, όπως επίσης κι απ’ όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που ασκούσαν αυτήν την υποτελή πολιτική δεκαετίες τώρα. Αν το μνημόνιο συνιστά «ανωτέρα βία», εσύ αγαπητέ μου Αλέξη την επέβαλες. Τί θέλεις τώρα; να την επιβάλλεις καλύτερα; να την επιβάλλεις με άλλους συμμάχους; ελπίζοντας σε τί; να κάνεις το μηνιάτικο των 400 ευρω, 420 σε δέκα χρόνια;

Στο Σύνταγμα υπάρχει, για εμάς που είμαστε οι λέξεις του, και μια άλλη λέξη, φοβερή ως ρομφαία αγγέλου, τρομερή όπως η ανάσα της Νεμέσεως ότι: επαφίεται η τήρησή του στο φιλότιμο των Ελληνων. Όχι στην ισχύ του Σοϊμπλε, αλλά στο φιλότιμο των Ελληνων. Το οποίον εξέφρασες μόνον και μόνον και για να τους πεις στο τέλος ότι «δεν μπορούσες να κάνεις αλλοιώς». Και τώρα με σημαία την ήττα διεκδικείς τη νίκη!

Δυστυχώς ο ελληνας πρωθυπουργός δεν καταλαβαίνει ότι η ομολογία του πως εκβιάσθηκε,

ότι η παραδοχή του πως υπέκυψε στον εκβιασμό,

αυτομάτως τον ακυρώνει, αυτομάτως τον καθαιρεί απ’ την πολιτειακή αξία της θέσης του.

Πρωθυπουργός που ομολογεί ότι εκβιάσθηκε και υπέκυψε, αμαυρώνει το πολίτευμα και ατιμάζει τα δικαιώματα του λαού, καθώς

το Σύνταγμα τα προσδιορίζει – απ’ την ελευθερία έως τη σίτιση.

Τον τελευταίο καιρό ζούμε πράγματα παράλογα, διότι είναι ανήθικα. Και μωρίας απότοκα. Ο κ. Τσίπρας πήρε όπλο ένα 63% «όχι» απ’ τον ελληνικό λαό, το έκανε εν μια νυκτί «ναι» κι έφερε, επιστρέφοντας απ’ την Εσπερία, το πιο «ανθρωποφάγο» των μνημονίων. Ακύρωσε έτσι τον εαυτόν του, ακύρωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, ακύρωσε τη λαϊκή εντολή, προσαρτήθηκε στην εξάρτησή του από τις αντιδραστικές δυνάμεις, δίχασε το κόμμα του, πέρασε το μνημόνιο και ύστερα… παραίτηθηκε! Τον κ. Τσίπρα δεν τον «έρριξε» κανείς. Έπεσε από μόνος του

κατηγορώντας μάλιστα για «αποστάτες» όσους δεν υπερψήφισαν μαζί τη Ν. Δ. και το ΠΑΣΟΚ την πολιτική τους υποταγή και τον ηθικό τους εξευτελισμό.

Ο κ. Τσίπρας νομιμοποίησε τα πεπραγμένα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, επανέφερε στην (πολιτική) ζωή τα ανδρείκελα των δανειστών. Κι όμως κατηγορεί για «αποστασία» όσους μένουν πιστοί στο εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κυνισμός; αρριβισμός; υποκρισία; τυχοδιωκτισμός;

«Πιστεύω διότι είναι παράλογο» έλεγαν οι πούροι καθολικοί, αλλά αυτό αφορά στον Θεό και τις άγνωστες βουλές του, δεν αφορά στο ψωμάκι του κοσμάκη. Το «παράλογο» δεν συνιστά πολιτική,  αλλά ψέμα με κοντά ποδάρια. Κι αυτό τρέχει να προλάβει ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ: να αρπάξουν απ’ τον λαό όσες ψήφους προλάβουν, πριν να αρχίσουν να καταφθάνουν στα νοικοκυριά οι λυπητερές και τα χαράτσια.

Τόσο φθηνό; τόσο κουτοπόνηρο; Δυστυχώς ναι! Για αυτό και ο κ. Τσίπρας τρέχει στις εκλογές με διαδικασίες φαστ τρακ.

Ούτε καν προεκλογικό πρόγραμμα χρειάζεται να φτιάξει. Έχει πρόγραμμα το μνημόνιο.

Όμως πρόγραμμα το μνημόνιο έχουν και η Ν. Δ. και το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ; Ποιό είναι λοιπόν το επίδικο των εκλογών; αν ο κ. Τσίπρας θα κυβερνήσει με τη Ν.Δ.; ή αν η Ν.Δ. θα κυβερνήσει με τον κ. Τσίπρα; Ακόμα και ο δικομματισμός μονοκομματισμός έβαζε «καλύτερα» διλλήματα! Εκτός κι αν ο κ. Φλαμπουράρης υπηρετεί άλλο μνημόνιο από εκείνο που υπηρετεί ο κ. Βορίδης.

Και λέω «υπηρετεί», διότι το μνημόνιο είναι υπαγόρευση, είναι δικτατορία.

Όταν λοιπόν ο κ. Τσίπρας λέει ότι έκανα λάθη και τελικώς αναγκάσθηκα να αποδεχθώ το μνημόνιο (διότι εκβιάσθηκα και δεν μπορούσα να κάνω αλλοιώς), τί μας ζητά; τιμωρία ή συγχώρεση;

Δεν ξέρω τί έχει πάθει ο Αλέξης, αν τα λέει όλα αυτά ο ίδιος ή αν (ακόμα χειρότερα) του βάζει τις λέξεις στο στόμα ο κ. Παππάς ή όποιος άλλος, αλλά είναι παιδαριώδες να λέει κανείς ότι «επαναστατικότητα είναι η προσγείωση στην πραγματικότητα»!!! Επαναστατικότητα, καλοί μου άνθρωποι, είναι να αλλάζεις την πραγματικότητα. Να αλλάξεις την πραγματικότητα των 751 Ευρώ και να την κάνεις καλύτερη. Κι όχι χειρότερη, των 400 Ευρώ. Για να την κάνεις μετά (προσφεύγοντας μάλιστα σε εκλογές) ακόμα χειρότερη, των 300 Ευρώ. Άλλωστε,

αγαπητοί μου ρηξικέλευθοι των ευφημισμών (όπως λέγεται στα σαλόνια η μπούρδα) δεν είσθε εσείς που προσγειώνεσθε στη σκληρή πραγματικότητα των γλίσχρων ευρώ, αλλά τα θύματα της πολιτικής σας. Σε αυτούς τους τάλαινες απευθύνεσθε και τους λέτε ανόσια πράγματα. Διότι, τί θα πείτε στον γεωργό στις εκλογές; Ο κ. Μάρδας θα του πληρώσει τα πετρέλαια για να καλιεργήσει; Τί θα πείτε στους ανέργους; ότι θα βρουν δουλειά «στην άλλη ζωή»; Με τί «μούτρα» θα πηγαίνουν οι Συριζαίοι στα χωριά και τις συνοικίες; τί θα λένε για τον ΕΝΦΙΑ; ότι «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλοιώς»; ότι μας πιάσανε κώτσους; ότι σας κοροϊδέψαμε; Ότι «άλλαξαν οι συνθήκες» κι έφερε η βροχή, χαλάζι;

Το μνημόνιο έφαγε το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ., το ΛΑΟΣ, τη ΔΗΜΑΡ, τώρα τρώει τους ΑΝΕΛ και ό, τι απόμεινε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σβήνοντας νεκρανασταίνει τη Ν. Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τροφοδοτεί το Ποτάμι κι αφήνει χώρο στη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε επιτυχία, κ. Τσίπρα.

Κι όμως! εσύ εξακολουθείς να επαίρεσαι! Αισθάνεσαι λες (στο διάγγελμά σου για τις εκλογές) «περήφανος για τη μάχη που έδωσα κι εγώ και η κυβέρνησή μου». Υπερήφανος που υπέκυψες στον εκβιασμό και επειδή «δεν μπορούσες να κάνεις αλλοιώς» έφερες το μνημόνιο; υπερήφανος

που ανέλαβες τη θέση του τοποτηρητή, να τρως με στόμα ματωμένο ως άλλος Τυδέας συντάξεις και μισθούς, όνειρα και βίους ανθρώπων;

Τί είδους μέθη σε κάνει να λες ότι «αντέξαμε σε πιέσεις κι εκβιασμούς» την ίδια στιγμή που λες ότι υπέκυψες διότι δεν μπορούσες να κάνεις αλλοιώς; Άντεξες ή υπέκυψες; Η μονά ζυγά δικά σου;

Πόση αμετροέπεια σε διακρίνει, όταν λες ότι «κάναμε την υπόθεση της Ελλάδας παγκόσμια υπόθεση», όταν την έκαμες ακριβώς όπως ήθελαν οι δανειστές: ένα ταπεινωμένο συντρίμι μπροστά στα μάτια της οικομένης, προτεκτοράτο κι αποικία χρέους;

Πώς μιλάς για «ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα», τη στιγμή που ενσωματώνεις την εισφορά αλληλεγγύης (σικ) στη φορολογική κόλαση;

Πώς μπορείς να δημαγωγείς ασύστολα όταν λες ότι «ζήτησα απ’ τον πρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου να αποκτήσει το ευρωκοινοβούλιο, ως θεσμός, με άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση, ενεργό ρόλο στο ελληνικό πρόγραμμα», ενώ γνωρίζεις ότι η Ένωση σύρεται απ’ τη Γερμανία σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση;

Έρκος οδόντων και φόβο Θεού ή σέβας στους ανθρώπους δεν έχεις όταν λες ότι «δεν θα παραδώσεις ποτέ την ασπίδα των ιδεών μας και των αξιών μας», την ίδια ώρα που εγκαθιστάς γκαουλάιτερ στα υπουργεία; Ταψί είναι αυτή η ασπίδα, για να σιγοτσιτσιρίζουν πάνω της τους Ελληνες οι ανθύπατοι της Τρόικας, οι επίτροποι, οι ελεγκτές και οι κάπο;

Πώς μπορείς να ευτελίζεις με τόση ευκολία τους ποιητές όταν λες ότι «τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα» - ποιές μέρες; των μέτρων που έρχονται; της εργασιακής αγριότητας και της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων; Σε ποιους μιλάς; από ποιον πλανήτη; Aιδώ πάντως δεν θα τον λένε. Λυπάμαι, λυπάμαι βαθειά. Για μας και τα παιδιά μας. Και για την άγνοια κινδύνου που σε χαρακτηρίζει! Διότι τώρα μας ζητάς

να σε εμπιστευτούμε για να διαπραγματευθείς το Χρέος! πώς; όπως διαπραγματεύθηκες τις δανειακές συμβάσεις; Για ναρθεις αύριο και να μας πεις πως ούτε για το Χρέος «μπόρεσες να κάνεις αλλοιώς»; Ότι σε εκβίασαν; ότι σε εξαπάτησαν; ότι υπέκυψες, αλλά ότι «κράτησες

την Ελλάδα και τη δημοκρατία στα χέρια σου» και την «σήκωσες ψηλά»; Πόσο ψηλά στο Βάραθρο; και με πόση άβυσσο να ανοίγεται μπροστά της;! Τριακοσίων πενήντα δισεκατομμυρίων για 70 χρόνια ή τετρακοσίων είκοσι δισεκατομμυρίων για 90 χρόνια – πόσο χρέος αξίζει ο λόγος σου;…


--------------------
[πηγή]

Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ (ΠΟΥ ΕΣΙΓΗΣΑΝ) - Του Στάθη

Κυριακή, Αυγούστου 02, 2015
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ (ΠΟΥ ΕΣΙΓΗΣΑΝ) - Του Στάθη
Θα ήθελα να προσθέσω στο κυνήγι που έχει εξαπολυθεί εναντίον του κ. Βαρουφάκη, ως στοιχείο εναντίον του, ότι ο πρώην εγκάρδιος υπουργός του κ. Πρωθυπουργού τρώει τα βράδια παιδάκια και βράζει σίδερα για να τα κάνει χρυσάφι, ώστε να κατασκευάσει επιτέλους τη χρυσή δεκάρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ και να επαναφέρει με ασφάλεια τη χώρα στη δραχμή ο Γκαστόνε!..


'Οντως απορώ! Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που καλοβλέπουν την ανθρωποφαγία εναντίον του κ. Βαρουφάκη (ή που κάνουν τα στραβά μάτια) δεν καταλαβαίνουν ότι οι ωμοφάγοι, που τρώνε τώρα ζωντανόν τον Γιάνη, δοκιμάζουν τι γεύση θα έχει αύριο στο στόμα τους ο κ. Τσίπρας;
Τι νομίζουν όσοι κάνουν γαργάρες; ότι η στάση τους είναι λιγότερο γελοία και λιγότερο επικίνδυνη απ’ τις κραυγές Πανούση; O οποίος έφθασε να μιλήσει ακόμα και για «εσχάτη προδοσία»!! (Καλά, ο άνθρωπος αυτός, ο κ. Πανούσης, αναδεικνύεται σε κλόουν με περικεφαλαία. Ο απύλωτος στόμας του έχει πει τα πάντα! ακόμα και ότι οι μπάχαλοι μπορεί να βάλουν βόμβες στο σπίτι του κ. Τσίπρα - σαν να τους έβαζε την ιδέα να πάνε να βάλουν! Απίθανος! Αλλά πάντα στην κυβέρνηση! Πάντα με τις ευλογίες του κ. Τσίπρα.)

Ομως, αυτό που συμβαίνει με τον κ. Βαρουφάκη είναι πολύ σοβαρό και εκθέτει το ήθος της Αριστεράς. Διότι είναι κάποιοι απ’ την κυβέρνηση που ρίχνουν κρυφά λάδι στη φωτιά εναντίον του. Κι άλλοι στα φανερά. Και το χειρότερο: κάποιοι έχουν «δώσει» τον κ. Βαρουφάκη. Και κάποιοι άλλοι τον έχουν εγκαταλείψει. Αυτά είναι πράγματα ιταμά.

Ο κ. Βαρουφάκης δεν πληρώνει μόνον τη δική του αμετροέπεια, την ανεπάρκεια (όπως απεδείχθη) και τον αφόρητο ναρκισσισμό του, αλλά πληρώνει κυρίως τον ρεβανσισμό ενός ολόκληρου συστήματος,

της Διαπλοκής, της Διαφθοράς και της Υποτέλειας,

ένα σύστημα που είδε τον χάρο με τα μάτια του, γλίτωσε και τώρα αντεπιτίθεται. Και θα αντεπιτεθεί στη συνέχεια με ακόμα μεγαλύτερο μένος. Ως το τέλος. Αυτοί που γλίτωσαν τα ειδικά δικαστήρια απειλούν τώρα με ειδικό δικαστήριο (κατ’ αρχάς) τον κ. Βαρουφάκη, κι ύστερα βλέπουμε, ώστε ο καραγκιόζης αυτός λαός επιτέλους να σκάσει.

Και η κυβέρνηση «λιάζεται», το κόμμα «ψειρίζεται». Διότι όλα αυτά γίνονται με την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνενοχή ορισμένων Συριζαίων. Η αντίδραση τρώει την εκδίκησή της σε πιάτο ζεστό, κι όχι κρύο, άρκεσαν έξι μόλις μήνες για την παλινόρθωση των ντόμπερμαν που δίνουν τώρα ξεδιάντροπα και δημοσίως στον κ. Τσίπρα συμβουλές κι επαίνους. Βρήκαν και τα κάνουν!..

Πώς όμως φθάσαμε έως εδώ; Δεν θα κάνω απολογισμό. Θα κάνω μια μικρή ανακεφαλαίωση:
  
1. Ο ελληνικός λαός, συκοφαντημένος (ως τεμπέλης, διεφθαρμένος και λαϊκιστής), παραπλανημένος (από Σημίτηδες, Καραμανλήδες και Γιωργάκηδες), αιχμαλωτισμένος (απ’ τα μνημόνια), αντί να κάτσει στα αυγά του και να πάει ακόμα πιο δεξιά (όπως συνήθως γίνεται στην Ευρώπη), εξανέστη και πήγε πιο αριστερά.

2. Ο κ. Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση μέσα στην οποίαν αισθανόταν ασφαλής (παρέα της Αίγινας) και την οποίαν διέτρεχαν παλιές παθολογίες. Και συστημικές και κομματικές. Ας είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 36%, αλλά η υποστήριξη του λαού στη νέα κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα προσωπικώς εξελίχθηκε σε υπερδιπλάσια.

3. Ταυτοχρόνως με τη νέα κυβέρνηση ανεδύθη και το λεγόμενο «περιβάλλον» Τσίπρα. Ας είναι. Με το οποίον επίσης ο ίδιος αισθανόταν ασφαλής. Παρ’ ότι αδόκιμο και αδόκητο για τα αριστερά ήθη, το «περιβάλλον» αντιμετωπίσθηκε εν πρώτοις θετικά.

Παραλλήλως άρχισαν και οι πρώτες δυσάρεστες εκπλήξεις. Η νέα κυβέρνηση εις ουδέν «προσκλητήριο προς τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας» προέβη για να κυβερνήσει, αλλά άρχισαν να σκάνε άνθρωποι σαν τον κ. Σαγιά, τον κ. Μάρδα κι άλλους! Γνωστούς στους παροικούντες την (σημιτική) Ιερουσαλήμ, αλλά αγνώστους στους απλούς ανθρώπους, δεξιούς κι αριστερούς, σε όλους τους αγωνιστές της ζωής.

4. Αρχαίες παθολογίες του δικομματικού μονοκομματισμού άρχισαν να επαναλαμβάνονται, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι στα Υπουργεία να προσλαμβάνονται, κρατικά παράσιτα και κομματικά ρουσφέτια (πλην όμως με ικανά στελέχη του κόμματος στην απέξω) άρχισαν να δείχνουν ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Απόδειξη το ίδιο το κυβερνητικό έργο. Αν εξαιρέσουμε πέντε-δέκα Υπουργούς που έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά και τρία-τέσσερα σωστά μέτρα που ελήφθησαν, τα υπόλοιπα αφέθηκαν να σαπίζουν. Και μαζί τους σάπιζαν και οι προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος. Κι όχι μόνον. Αλλά άρχισε να ανθεί και πάλι η επικοινωνιακή διαχείριση, το φαίνεσθαι αντί του βουλεύεσθαι και του πράττειν. Καθώς και τα πρώτα ψέματα.

Πέρασαν έξι μήνες και η Διαπλοκή ουδέν υπέστη.

Πολύ γρήγορα αυτοί που είχαν χάσει πολλά έβλεπαν να χάνουν κι άλλα μπαίνοντας στον δρόμο να τα χάσουν όλα. Κι όμως εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση και προσωπικώς τον κ. Τσίπρα.

Στην πιάτσα έπεσε το σόφισμα ότι η (καλή) διακυβέρνηση θα αρχίσει μετά το (καλό) τέλος των διαπραγματεύσεων. Στο μεταξύ όμως και ανεξαρτήτως των διαπραγματεύσεων, καμιά προσπάθεια (πλην των τριών-τεσσάρων μέτρων που προαναφέραμε), καμιά αλλαγή. Ούτε η αρχή ανάταξης στην πρωτογενή παραγωγή, ούτε σχέδια επαναβιομηχάνισης, ούτε εξορθολογισμός των δεδομένων στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, ούτε επανάσταση στη δημόσια διοίκηση, ούτε τίποτα. Αντιθέτως,

υπό το βάρος (και την εξέλιξη) των διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση της Αριστεράς μπήκε στην πεπατημένη της Δεξιάς κι άρχισε να λαμβάνει μέτρα υφεσιακά, φορομπηχτικά, αντιαναπτυξιακά, βαθαίνοντας τη λιτότητα και την υποτέλεια.

Κάγκελο οι γεωργοί, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι υποαμειβόμενοι, οι απλήρωτοι, κάγκελο οι μικροεπιχειρηματίες, οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μαγαζάτορες, οι συνταξιούχοι. Οι νέοι συνέχισαν και συνεχίζουν να φεύγουν, οι αυτοκτονίες να πληθύνονται εκ νέου, η φτώχεια να εξαπλώνεται (οι 4 πλέον στους 10 Ελληνες), με τη Διαπλοκή άπληκτη, τη φοροδιαφυγή απρόσβλητη και την κυρίαρχη προπαγάνδα να σηκώνει κεφάλι.

Στον ίδιο χωροχρόνο με τη διακυβέρνηση άρχισαν, εξελίχθηκαν και κατέληξαν (και με τις δύο έννοιες του ρήματος) οι διαπραγματεύσεις.  

1) Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Βαρουφάκης και Παππάς πήγαν ικέτες. Διότι δεν είχαν μαζί τους Plan B. Γνωστό urbi et orbi. Διότι δεν είχαν αμέσως νομοθετήσει δέκα νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους, για τα εργασιακά, τα δημοσιονομικά και τα κοινωνικά θέματα που θα είχαν χαλυβδώσει τη σχέση λαού - κυβέρνησης. Διότι δεν εκμεταλλεύθηκαν (ενώ ακόμα υπήρχαν εθνικοί πόροι) το κόστος που θα είχε το Grexit για την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις ΗΠΑ κι όλον τον κόσμο. Διότι, ενώ γνώριζαν πως μόνον με την απειλή της ρήξης θα αποσπούσαν καλή συμφωνία, διαβεβαίωναν τους πάντες ότι δεν θα θέσουν σε κίνδυνο τα γερμανικά σχέδια (εναντίον μας). Επιπροσθέτως, ακολούθησαν τακτική κατευνασμού απέναντι στα θηρία, τα θηρία εξεπλάγησαν κι ύστερα τους έφαγαν. Είδαν ότι δεν είχαν να κάνουν με αποφασισμένους ριζοσπάστες, αλλά με αμφίθυμους ερασιτέχνες. Και τους έφαγαν, τρώγοντας την Ελλάδα λάχανο. Και ξεσάλωσαν. Τα θηρία. Μπορούσαν πλέον να δείξουν στην Ευρώπη και τον κόσμο ότι οι αριστεροί πειρασμοί μπορούν να ’χουν μόνο κακό τέλος. Κι άρχισαν να ζητάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Τη νήσο Χίο έδινε ο Κομνηνός, όλο το Αιγαίο τού έπαιρναν οι Φράγκοι. Και στο σημείο αυτό, όντως ο κ. Τσίπρας βασανίσθηκε. Διότι η διαπραγμάτευση είχε γίνει μαρτύριο του δίδειν, έδινε και δεν τελείωνε.

2) Παρά ταύτα, υπήρχε ακόμα χρόνος και τρόπος. Υπήρχαν ακόμα πόροι, υπήρχε ακόμα ο λαός που θα μπορούσε να βγει στους δρόμους, υπήρχε (και πάντα υπάρχει) η γεωπολιτική αξία της χώρας. Ε, και; Ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι «έκανε λάθος». Οτι υπέγραψε μια μεσοσυμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου χωρίς να λάβει αντίκρισμα ούτε τα «λύτρα της». Εκπληκτα απ’ τη χαρά τους τα θηρία, άρχισαν τις μονομερείς ενέργειες, έκοψαν τις «δόσεις μας» και πάθαμε σύνδρομο στέρησης. Οικονομική ασφυξία.

3) Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε πλέον να υπογράψει ένα μνημόνιο-μικρασιατική καταστροφή. Και πρότεινε το δημοψήφισμα. Σχεδόν σαν να ξαναβρήκε τον εαυτόν του - άλλωστε ακόμα δημοφιλής, άλλωστε ακόμα στα μάτια του λαού παλληκάρι, ένας Διγενής που αντιχαρομάχεται στα μαρμαρένια αλώνια. Και πήρε μπόι ο λαός. Ενιωσε ότι διακυβεύεται η ύπαρξή του κι έδωσε στον Αλέξη σκουτάρι 63% να κάνει τον χάροντα του αλατιού.

Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας ήθελε το 63% του «Οχι» και εικασίες δεν θα κάμω. Γνωρίζω όμως ότι ο Αλέξης πήρε το «Οχι» και το έκανε «Ναι». Σε όλα.

Και γύρισε πίσω στην Αθήνα, στη Σπάρτη, στη Θήβα και στη Μακεδονία φέρνοντας ένα νέο Μνημόνιο που όμοιό του δεν είχε υπάρξει. Και μας είπε ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» παρά να σύρει την Ελλάδα προς στραγγαλισμό σε «θρίαμβο των Δανειστών» στο Βερολίνο.

4) Ωπα! Μπάστα! Αυτό το Μνημόνιο θα οδηγήσει τη χώρα σε Grexit. Ή θα την κρατήσει μέσα στην Ενωση ως Προτεκτοράτο. Με το νέο Μνημόνιο

η Ελλάδα θα είναι σε Καθεστώς Εντολής ως το 2073!!! Το ΑΕΠ της χώρας ήταν το 2010 στα 245 δισ.! Σήμερα έχει πέσει κατά 25%, στα 180 δισ.! Το χρέος της είναι στα 320 δισ., δηλαδή στο 180% του ΑΕΠ και με τα 90 δισ., το νέο δάνειο του κ. Τσίπρα, το

χρέος της Ελλάδας θα φθάσει στον Θεό (και μαζί του ένας-ένας εκδημούντες οι Ελληνες). Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Οι υποσχέσεις ότι θα επανεξετασθεί το χρέος είναι για την ώρα υποσχέσεις, αλλά κι αν γίνουν πράξη, δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Διότι ουδείς απ’ τους δανειστές θέλει να λυθεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εργαλείο για να γίνει η Ελλάδα αυτό που έγινε, προτεκτοράτο. Ειδική Οικονομική Ζώνη. Εντός ή εκτός της ευρωζώνης, αυτό λίγη σημασία έχει και μετ’ ου πολύ καμία.
Ετσι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Παππάς, Βαρουφάκης, Σαγιάς κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη δουλειά που άρχισε ο Γιωργάκης και συνέχισε ο κ. Σαμαράς. Και κατόρθωσαν
το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» να γίνει το success story της Αριστεράς. Η ντροπή είναι το λιγότερο. Το άγος (που ίσως να μην εξιλεωθεί ποτέ) είναι ότι η Ελλάδα συνεχίζει την κάθοδό της στον Αδη με οδηγό τη «ρεαλιστική Αριστερά»...

5) Μαζί όμως με τη «ρεαλιστική Αριστερά», την κάθοδό του για τον πολιτικό Αδη έχει αρχίσει και ο κ. Τσίπρας. Γιατί; Διότι ήδη κυβερνά με την ψήφο των αδυσώπητων πολιτικών του εχθρών. Διότι έχει ήδη διχάσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι έχει ήδη ντροπιάσει την Αριστερά. Διότι ακόμα κι αν παραμένει δημοφιλής, όπως ισχυρίζονται τα γκάλοπ που έδιναν στο «Ναι» 51-52%, όταν αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα των νέων μέτρων, η οργή θα υψωθεί στο στερέωμα.

Τι θα κάνει στο εξής ο Αλέξης; Τι θα κάνει μετά την υπογραφή της συμφωνίας; Θα πάει σε εκλογές; Οποιο ποσοστό κι αν πάρει, δεν θα του δίνει ούτε αυτοδυναμία, ούτε αυτονομία. Ή λοιπόν θα αναγκασθεί να συγκυβερνήσει με μνημονιακούς και να αφομοιωθεί (ώσπου να τον φάνε) ή να περάσει στην αντιπολίτευση και να χαθεί (όπου επίσης θα τον φάνε). Θα τον κατασπαράξουν και στις δύο περιπτώσεις, διότι διέπραξε το θανάσιμο αμάρτημα να φέρει τον λαό ante portas και να τρομάξει την μπουρζουαζία.

Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση. Μιας «μεσοβασιλείας». Οπου μετά την υπογραφή του νέου Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας θα τεθεί επικεφαλής ή θα συμμετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση - ειδικού σκοπού και (πιθανόν) μακράς πνοής που θα προκύψει απ’ την αναμόχλευση των συσχετισμών στο τρέχον Κοινοβούλιο. Εχουμε ξαναγράψει ότι θα πρόκειται για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αλλά κυρίως θα πρόκειται για μια κυβέρνηση ανδρεικέλων. Τοποτηρητών της Τρόικας. Για μια δικτατορία. Σε μια χώρα υπό διαρκή έλεγχο, υπό διαρκή λεηλασία.

Ο,τι και να γίνει, αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος, κι ορισμένοι απ’ όσους την έστησαν δεν θα έχουν καλό τέλος. Το ίδιο το Μνημόνιο δεν θα έχει τέλος. Τα μέτρα που προβλέπει είναι αίολα (τυχάρπαστα) και έωλα (βρομάνε), είναι ατελέσφορα και απάνθρωπα. Εξ ορισμού λοιπόν η «ρεαλιστική Αριστερά» θα φαγωθεί απ’ τους μνημονιακούς (αφού πλέον θα έχει περιφρονηθεί απ’ τον λαό), είτε πρώτη, είτε τελευταία, ο Πολύφημος θα αποφασίσει και σιγά την απόφαση…

Ομως το Μνημόνιο πρέπει να ανατραπεί. Οι Ελληνες (κατά βάθος το ξέρουμε όλοι) γνωρίζουν ότι το νεκρωτικό αυτό πράγμα δεν μπορεί να είναι η ζωή τους. Σήμερα ή αύριο, ο αγώνας για ανθρώπινη ζωή θα ξαναρχίσει, νέες πολιτικές προτάσεις για τη σχέση της χώρας με την Ενωση, για το πλαίσιο του αυτεξούσιου, για το νόμισμα, για τον επανασχεδιασμό της οικονομίας θα τεθούν εκ των πραγμάτων στην πολιτική αγορά.

Προσωπικώς, χωρίς πόνο (όσον πονέσαμε, πονέσαμε) αποχαιρετώ τα όπλα που εσίγησαν. Ξανά απ’ την αρχή. Οπως κι άλλες φορές στο παρελθόν.

Δεν είναι θέμα (μόνον) ιδεολογίας. Είναι θέμα πραγματικότητας. Η οποία διαμορφώνεται από μια οικονομική δικτατορία σε κοινωνική ζούγκλα. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο «τρόμος και η αθλιότητα» (των όποιων Ράιχ) δεν διαρκούν πολύ. Εκείνοι που «δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς» ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο θεός. Στις

δημοκρατίες όμως, ακόμα και τις εκφυλισμένες, ακόμα και τις αυταρχικές, οι δικτατορίες της «οικονομικής φρίκης» μπορεί να είναι το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά είναι και το κατώτατο στάδιο του ανθρώπου.

Και ο άνθρωπος έχει πολλή μνήμη μέσα του από Προμηθέα και Ιησού, από Σπάρτακο κι Ολοκαυτώματα, για να παραδεχθεί ότι «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς»...


******
 
(Ένα προσωπικό και συνάμα εξομολογητικό ξέσπασμα του Στάθη, για την κατάντια της πρώτη φορά Αριστεράς, των 6 μηνών που πέρασαν, όπως μόνο αυτός θα μπορούσε να γράψει! Είναι διπλά σημαντικό το κείμενο, γιατί το χαρακτηρίζει o ίδιος "αποχαιρετιστήριο", δλδ. δεν πιστεύει ότι μπορεί πλέον κάτι ν' αλλάξει, η κατρακύλα είναι προδιαγεγραμμένη "Προσωπικώς, χωρίς πόνο (όσον πονέσαμε, πονέσαμε) αποχαιρετώ τα όπλα που εσίγησαν". Και συνάμα, δεν το βάζει κάτω λέγοντας "Ξανά απ’ την αρχή. Όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν". 

Είναι ένα κείμενο που με εκφράζει απολύτως, διότι φέρνω βαρέως, που έκανα (ακόμα ένα) μεγάλο λάθος στη ζωή μου, και, ενώ δεν με εξέφραζε πλήρως, ψήφισα στις 20 του Γενάρη, τον Συριζα -που να μου κόβονταν το χέρι. Ας είναι. Ο αγώνας συνεχίζεται. Μια ζωή ΑΝΤΙ! Ξαναρχίζουμε απ' την αρχή, ώσπου να φύγουμε από τούτο τον κόσμο...
AMOR 2/8/2015)


******


--------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Ξυπόλυτοι στα (ίδια) αγκάθια - Του Στάθη

Τρίτη, Ιουλίου 21, 2015
Ξυπόλυτοι στα (ίδια) αγκάθια - Του Στάθη
Γράφει (με φανερή έκπληξη, μάλλον και απελπισία) ο Πολ Κρούγκμαν: «υπερεκτίμησα τις ικανότητες της ελληνικής κυβέρνησης. Είναι σοκαριστικό ότι δεν είχαν plan B»!

Κυρίες και κύριοι, καλημέρα σας! Ο γέγονε, γέγονε. Και η κριτική για το σφάλμα της δαιμονοποίησης του plan Β έχει γίνει. Η ταπεινή αυτή στήλη (και πολλοί άλλοι, πολύ καλύτεροι) έγραφε ήδη πριν από τις εκλογές ότι η ελαύνουσα φιλολαϊκή κυβέρνηση, χωρίς την απειλή της ρήξης στο οπλοστάσιό της, δεν θα πετύχει υποφερτή (πόσω μάλλον ελπιδοφόρα) συμφωνία. Γράφαμε επίσης τότε ότι δεν υπάρχει σοβαρό κόμμα (δεξιό ή αριστερό), ότι δεν υπάρχει σοβαρή χώρα που να μη διαθέτει plan B.

Οι άλλοι διέθεταν. Και απεδείχθη. Μόνο εμείς, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, είχαμε θέσει εκτός νόμου ακόμα και τη συζήτηση για plan B. Υπό το κράτος

μιας αυτοεκπληρούμενης προπαγάνδας και υπήκοοι μιας αυτοτροφοδοτούμενης ιδεολογικής τρομοκρατίας, πήγαμε στις διαπραγματεύσεις ως πρόβατα επί σφαγήν. Και μας έσφαξαν.

Είναι συνεπώς άκρως αναγκαίο και άκρως επείγον να ενηλικιωθούν τα κόμματα, τουλάχιστον εκείνα που δεν εθελοτυφλούν για την εθελοδουλεία τους, και να αρχίσουν αμέσως να επεξεργάζονται plan B. Εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαιτέρως η κυβέρνηση.

Μπορεί ορισμένοι να μην έχουν μάθει ακόμα απ’ όσα έπαθαν (και κυρίως απ’ τα δεινά που οι παιδαριώδεις βεβαιότητές τους επέφεραν σε πλείστους όσους), αλλά είναι απολύτως επείγον να αφυπνιστούν (αν κοιμούνται και δεν είναι τέτοιο το φυσικό τους). Είναι πλέον απολύτως απαράδεκτο να βαυκαλίζεται η κυβέρνηση (και η όποια επόμενη κυβέρνηση) ότι η χώρα μπορεί να συνεχίσει χωρίς plan B. Είναι απολύτως ανόητη πλέον κάθε δαιμονοποίηση όλων εκείνων των ενεργειών που θα αποδεικνύονταν κατά πολύ υπέρτερες απ’ τους απλούς (επικοινωνιακούς μάλιστα, άμα τε και συχνά κακόβουλους) εξορκισμούς του κακού.

Δεν είναι γνωστό πόσο θα αντέξει αυτή η κυβέρνηση, ή αν θα πορευθεί με αυτήν τη μορφή ή άλλες. Εκείνο που είναι βέβαιον όμως είναι ότι οι μεταβλητές πληθαίνουν και ότι πολλά απ’ τα στρατηγικά σχέδια των ισχυρότερων αλλάζουν ή εξελίσσονται.

Η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ εκούσα ή άκουσα. Ανά πάσα στιγμή. Θα είναι έγκλημα κατά του λαού της να μη διαθέτει plan B.

Η ρητορική της κυβέρνησης φαίνεται να κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Μιλά τη γλώσσα του καλού παιδιού. Ακολουθεί την πολιτική του κατευνασμού. Παραδέχεται με αποενοχοποιημένη (σχεδόν ξετσίπωτη) ελαφρότητα ότι «τα μέτρα είναι σκληρά». Παραδέχεται επίσης με αποενοχοποιημένη ξετσιπωσιά ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς»! (κάνοντας την αδυναμία της στις διαπραγματεύσεις καταναγκασμό για το έθνος). Εξαγγέλλει ότι θα πάρει εναντίον του λαού όλα εκείνα τα μέτρα (επί τα χείρω) που πήραν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Και επιπλέον μιλά πια τη γλώσσα της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και του Ποταμιού (όχι μόνον επειδή βασίζεται στην ψήφο τους αλλά και) για να αντιμετωπίσει την κριτική εναντίον της.

Κι έτσι ακούγονται απίθανα πράγματα, όπως αυτό που είπε ο κ. Τσίπρας: «αυτοί δεν είναι πιο αριστεροί από μένα». Εγραφα και χθες ότι δεν είναι θέμα «αριστερόμετρου», αλλά πολιτικής. Στόχων, στρατηγικής και αποτελέσματος.

Δεν είναι θέμα αριστερόμετρου η επιστροφή της Τρόικας στα Υπουργεία. Δεν είναι θέμα αριστερόμετρου η αποδοχή από έναν λαοπρόβλητο Πρωθυπουργό του ρόλου ενός Υπατου Αρμοστή. Των Αλλων. Που θα εφαρμόσει το πιο σιδηρόφρακτο Μνημόνιο. Δεν μπορεί να βγαίνουν στα ΜΜΕ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και να λένε τάχα στενοχωρημένα κι εν τέλει με έναν κούφιο ενθουσιασμό: «κρατήσαμε την πατρίδα όρθια». Πώς όρθια; ανάποδα στο κρεβάτι του Προκρούστη; Τι αλαζονεία (πλην όμως δουλική) είναι αυτή; Τι αμετροέπεια;! Ερκος οδόντων! Οταν θα εκπλειστηριάζεται το σπίτι του φτωχού, τι θα του λέτε; ότι κρατήσατε την πατρίδα όρθια;

Και το χειρότερο απ’ όλα; Οσοι εκ των προτέρων έλεγαν αυτά που οι υπόλοιποι εκ των υστέρων διαπίστωσαν, κατηγορούνται σήμερα για αποστασία. Η νέα καραμέλα. Πού την πιπιλάνε οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι της Διαπλοκής. Αλλά να την πιπιλάνε και ορισμένοι αριστεροί;! για τους συντρόφους τους;! Από τι αποστάτησαν αυτοί οι σύντροφοι; απ’ την αύξηση του ΦΠΑ ή απ’ τη μονιμοποίηση του ΕΝΦΙΑ; Από τι αποστάτησαν; απ’ το ξεπούλημα διά των ιδιωτικοποιήσεων, ή από τη δημιουργία Ταμείου του Αξονος (της Αξιοποίησης δηλαδή

της Εθνικής Περιουσίας ), ώστε να αποτελειώσει η Γερμανία τη διαρπαγή που άφησε μισοτελειωμένη στην Κατοχή;

Αν έχουμε μια εικονική κυβέρνηση (της Αριστεράς ή των εξωγήινων) που πράττει κατά τις εντολές των Επικυριάρχων και μιλά πλέον τη γλώσσα των Σαμαροβενιζέλων, έχει καλώς - δηλαδή πολύ κακώς. Αν όμως η κυβέρνηση αυτή έχει ακόμα κάποια σχέση με τις εξαγγελίες της και τις ελπίδες του λαού, πρέπει να αρχίσει αμέσως να εκπονεί Plan B.

Η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρωζώνης ανά πάσα στιγμή. Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Το επόμενο Μνημόνιο απλώς τη δήωση και τη λεηλασία θα επιτείνει. Ενώ στην Ευρώπη οι εξελίξεις χαρακτηρίζονται από ασυνήθιστη ασάφεια κι απροσδιοριστία. Οι παίκτες αλλάζουν τακτικές στις σκακιέρες και ουδέν περίεργο κι αδόκητο μπορεί να αποκλεισθεί. Αν συνεχισθούν οι σαχλαμάρες με τα «αριστερόμετρα» και τις «αποστασίες», αντί να εκπονηθεί επειγόντως plan B, τότε

το πρόβλημα δεν θα είναι «σοκαριστικό» καθώς έγραψε ο κ. Κρούγκμαν, αλλά θανάσιμο.

Ξέρω ότι πολλά απ’ αυτά που γράφω τελευταίως στεναχωρούν συντρόφους και πολίτες. Ούτε εγώ τα γράφω χαρούμενος. Ισως μάλιστα, για πρώτη φορά στη ζωή μου να γράφω απελπισμένος, χωρίς την παραμυθία της ιστορικής αισιοδοξίας να με στηρίζει. Διότι δεν βλέπω σ’ αυτήν την κυβέρνηση -πλην ολίγων- τα πρόσωπα εκείνα που και το ένα θα μπορούσαν να κάνουν και το άλλο να μην αφήνουν. Πλην όμως επιμένω

όπως επιμένει μέσα στα φυλλοκάρδια του κάθε Ελληνας και Ελληνίδα. Plan B εδώ και τώρα! Η Ελλάδα δεν πρέπει να ξαναπιαστεί ανοχύρωτη...


--------------------
[πηγή]

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Σημείο καμπής - Του Στάθη

Κυριακή, Ιουλίου 12, 2015
Σημείο καμπής - Του Στάθη
Με την άκρη του ματιού. Κι εν αναμονή εξελίξεων. Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να είχε φθάσει ως εδώ. Διαπραγματεύθηκε σαν να είχε άγνοια κινδύνου και με πατέντες ερασιτεχνών εντός ενός στενού αρχηγικού κύκλου. Ο ορισμός του μεζέ των θηρίων. Ταυτοχρόνως, ως τώρα και πλην ολίγων εξαιρέσεων η κυβέρνηση κυβέρνησε υποτυπωδώς. Και βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο. Οι Έλληνες. Η χώρα. Παρά ταύτα

και παρά τη θηριώδη προπαγάνδα εναντίον του, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του και έδωσε όπλο το 62%  στην κυβέρνηση. Τη φιλολαϊκή κυβέρνηση. Η οποία όμως δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, διότι είχε ήδη φθάσει στο απροχώρητο. Δεν είχε

πιά παρά μόνον ένα δρόμο, τον δρόμο που είχαν ακολουθήσει και οι άλλοι, ο δικομματικός μονοκομματισμός. Και ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, απλώς χρησιμοποιώντας μια άλλη ρητορική. Που όμως κι αυτή με τη ρητορική των προγενέστερων άρχισε να μοιάζει. Το «όχι» έπρεπε να γίνει «ναι». Κι έγινε. Και στις διαπραγματεύσεις και στη Βουλή. ‘Ένα «ναι» που πίσω του στοιχήθηκαν όλες οι δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια και τον λαό στη δυστυχία.

Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όχι! Κι αυτό είναι η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης. Έφερε την Αριστερά σε αντίθεση με τον εαυτόν της. Μοιραίο κατόρθωμα-διότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε τροχιά καμπής. Τι θα βγει απ΄αυτό; άγνωστον ακόμα (μόνο σενάρια κι εικασίες τρέχουν). Η πραγματικότητα όμως έχει διαμορφωθεί.  Η χώρα παραμένει σταθερά σε καθεστώς υποτέλειας (που μάλιστα βαθαίνει) και η κυβέρνηση

φαίνεται ότι θα αποσπάσει μια συμφωνία πολύ σκληρή για τον λαό με μια-δύο πλευρές που θα χρυσώνουν το χάπι (εν πρώτοις με τη «γενναιόδωρη» πλέον αποκατάσταση εκ μέρους  των δυναστών του τραπεζικού τομέα). Στην κοινωνία τα ερχόμενα θα λειτουργήσουν κατά το σύνδρομο του σπιτιού του Χότζα. Με τα σπίτια μας τίγκα στις ύαινες και τους κροκόδειλους, αν μας απαλλάξουν απ΄τη γάτα, θα αισθανθούμε μια κάποια ανακούφιση. Διότι ο λαός

είδε τον χάρο (μιας ανοργάνωτης εξόδου απ΄το ευρώ) με τα μάτια του. Η παραμονή λοιπόν σε ένα νόμισμα φυλακή, σε μια χώρα Ειδική Οικονομική Ζώνη και σε μια Ένωση Θηρίων συνοδεύεται από στεναγμούς ανακούφισης της μεγάλης πλειοψηφίας, και πάντως όλων εκείνων που δεν ήταν προετοιμασμένοι για κινδυνώδεις περιπέτειες σε «αχαρτογράφητα νερά».

Χθες στη Βουλή η εως τώρα επιτυχημένη διαχείριση των εσωτερικών αντιθέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ και η απολύτως αποτυχημένη διαχείριση του ρόλου της Αριστεράς ως κυβέρνηση έφθασαν στο όριό τους. Και ο κόμπος έσπασε το χτένι: προ του Γορδίου Δεσμού (ο οποίος θα παραμείνει άλυτος για πολλά χρόνια πλέον) οι αστικές δυνάμεις «πήγαν» με την Αριστερά (για να τη φάνε στη συνέχεια) και η Αριστερά, πλην ολίγων, πήγε μαζί τους. Όπως πήγε και τη χώρα εκεί που ως τώρα την πήγαιναν, περιορίζοντας τη διαφορετικότητά της  σε υποσχέσεις για το μέλλον.

Με έναν λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε ακόμα και από τα αστικοδημοκρατικά του καθήκοντα και υποτάχθηκε όχι τοις κείνων ρήμασι, αλλά στις υπαγορεύσεις των δικτατόρων της οικονομικής φρίκης και του πολιτικού εκφασισμού που τη συνοδεύει. Η απώλεια της δεδηλωμένης (η οποία μάλλον θα διευρυνθεί όταν έλθει η συμφωνία προς ψήφισιν στη Βουλή) υποχρεώνει

τον κ. Τσίπρα (εκτός απ΄τον ανασχηματισμό που θα πρέπει να κάνει αμέσως) σε δύο λύσεις: ή στην ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο πλαίσιο του υπάρχοντος κοινοβουλίου-πράγμα που θα ήταν ένα «υψηλό πραξικόπημα»-ή στην προσφυγή σε εκλογές.

Ό,τι απ΄τα δύο κι αν κάνει, το κόμμα του το έχει διαλύσει. Αν ο ίδιος μετακινηθεί προς την κεντροαριστερά, όπως με τόση επιμονή τον καλεί να κάνει το σύστημα που θα πολεμούσε, στις επόμενες εκλογές θα έχει βγάλει ο ίδιος την Αριστερά απ΄το προσκήνιο, επιτυγχάνοντας άθλο που ουδείς άλλος ηγέτης της έως τώρα έχει επιτύχει.

Όμως, ας μείνουμε στα τρέχοντα, άλλωστε εις ό,τι με αφορά για την ερμηνεία της βοής των επερχομένων ελάχιστη ικανότητα έχω, σθένος δε τρωθέν και βαρύθυμο.

Άλλωστε χόρτασα, κορέσθηκα απ΄το γελοίον του πράγματος. Είδα τον πρώην Υπουργό Οικονομικών κ. Βαρουφάκη να φεύγει στην Αίγινα σαν τον τελευταίο νάρκισσο και τον πρώτο ρίψασπιν. Είδα την Αριστερά να αποκτά τον δικό της Τζαμτζή στο πρόσωπο του κ. Μιχελογιαννάκη, είδα και τον «γουναρά» να ΄χει ράμματα για τη γούνα του ο ίδιος. Όμως

αυτά ήταν της πλάκας. Τα σοβαρά είναι μ΄ανθρώπους σαν και μένα. Σε ποια διαδήλωση είχα δει εγώ τον κ. Σαγιά και σε ποιόν αγώνα; Ως φαίνεται, όποιος κάνει τα στραβά μάτια για κάποια πράγματα, ένεκεν υπέρτερων λόγων, στο τέλος στραβώνεται. Ή του ανοίγουν τα μάτια, χωρίς δόξα και με ακόμα λιγότερες ελπίδες.

Σε όσους από σας συνταξιδεύουμε χρόνια μαζί, αλλά και σε πολλούς νεότερους που ανταμωθήκαμε καθ΄οδόν, πάντοτε έλεγα να αμφιβάλλετε για όσα γράφω, όχι επειδή έχω περισσότερες από μία γλώσσες, ούτε επειδή σας γέλασα ποτέ, αλλά διότι έτσι έχουν τα πράγματα. Πάντα προσπαθούσα να σας λέω την αλήθεια δια της αποδείξεώς της, όπως και τη γνώμη μου χωρίς περιστροφές.



Κι έτσι θα συνεχίσω: αμφιβάλλοντας, επαληθεύοντας, ψάχνοντας…

               Ες αύριον πάλι…


-----------------------
[πηγή]

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

20.000 λεύγες υπό την Ύφεση (ή μια χαμένη ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά)

Τετάρτη, Ιουνίου 24, 2015
20.000 λεύγες υπό την Ύφεση (ή μια χαμένη ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά)
Κρατώντας μια επιφύλαξη (για τους τύπους) ώσπου να ολοκληρωθεί η συμφωνία (με τον φόβο ότι όσες αλλαγές γίνουν, θα γίνουν επί τα χείρω) δεν μπορεί κανείς παρά να παραδεχθεί ότι πρόκειται για μια ήττα, ήττα ιστορικών διαστάσεων.

Η προσπάθεια του κ. Σακελλαρίδη, φέρ’ ειπείν, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (λέγοντας ότι «αυτήν τη φορά γίνεται άλλη κατανομή των βαρών» και ότι «άλλες κατηγορίες του πληθυσμού, διαφορετικές απ’ τις συνήθεις θα επωμισθούν τα βάρη») δεν στέκει παρά στο κενό. Εν πρώτοις δεν υπάρχει «πληθυσμός», υπάρχουν τάξεις. Και θίγονται όλες. Διότι τα μέτρα αυτά είναι φορομπηχτικά, υφεσιακά και αντιπαραγωγικά.

Θίγουν τους εργάτες. Κρατάνε τους ανέργους στην ανεργία. Θίγουν τους εργαζόμενους. Θίγουν τους επιχειρηματίες, κυρίως τους μικρομεσαίους. Καταστρέφουν κι άλλο τη μεσαία τάξη. Τώρα, αν θίγουν ή αν δεν θίγουν τους μπουρζουάδες, ποσώς. Δεν παράγουν οι μπουρζουάδες τον πλούτο, απλώς τον νέμονται. Ομως όσοι παράγουν τον πλούτο, απ’ αυτά τα μέτρα θίγονται σκληρά και όχι ευάριθμοι καταστρέφονται.

Ως χθες, η κυβέρνηση άφηνε να φαίνεται ότι σώζει τουλάχιστον τους μισθούς και τις συντάξεις, ότι σώζει το Ασφαλιστικό και ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια «υποσχετική» για το χρέος. Λυπάμαι, αλλά ούτε αυτά έγιναν κατορθωτά. Οι μισθοί και οι

συντάξεις μειώνονται (διά των αυξήσεων στις κρατήσεις, τις εισφορές και τους φόρους), το Ασφαλιστικό

παραπέμπεται για «νέα μεταρρύθμιση» (όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στα... ευρωπαϊκά) τον Οκτώβριο (όταν θα έχει γυρίσει από τις διακοπές του στα νερά της Στυγός ο Προκρούστης). Οσο

για το χρέος, χαιρετίσματα από τις ελληνικές καλένδες. Λυπάμαι, αλλά αντιθέτως προς τον Γιάνη με ένα νι, η ήττα αυτή κρατάει τα δύο ταυ που διαθέτει στο ακέραιο. Και αφορά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Διότι η Ευρώπη φαίνεται σαν να πυροβολεί τα πόδια της (δια)σύροντας στη σκλαβιά και την εξουθένωση ένα κράτος-μέλος της, ενώ στην πραγματικότητα οικοδομεί την επόμενη φάση της σε ένα τοπίο τρόμου και αθλιότητας.

Οχι, η Ευρώπη δεν θα καταρρεύσει τώρα (απέφυγε τη ρήξη με την Ελλάδα), αλλά καταρρέει ήδη, διότι διαμορφώνει τη μελλοντική της δομή με τον πιο απάνθρωπο και συνάμα ηλίθιον τρόπο. Αυτό το πρωθύστερο των έργων της την τρώει ήδη.

Οσο για την Ελλάδα, η διατήρηση λόγου χάριν (ακόμα και η επαύξηση) του ΕΝΦΙΑ είναι το λιγότερο. Η Ελλάδα συνεχίζει να βαδίζει στο βαθύ τούνελ της λιτότητας. Και της ύφεσης. Που, αν δεν αλλάξει κάτι, θα αποδειχθεί μακρά οδός απανδόκευτος για πολλά χρόνια ακόμη. Κι αυτό η Ελλάδα το παθαίνει στα χέρια της Αριστεράς. Αν κάτι τέτοιο εν τέλει ολοκληρωθεί, τότε η Αριστερά δεν θα αφήσει πίσω της μια παρακαταθήκη, μιαν ανολοκλήρωτη προσπάθεια και μιαν ανεκπλήρωτη προσδοκία, αλλά μια χαμένη ιστορική ευκαιρία.

Των οίκων ημών εμπιμπραμένων ο ελληνικός λαός στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να σβήσει τη φωτιά. Κι ύστερα βλέπουμε. Για την ώρα, το μόνον που βλέπουμε είναι ότι τα σπίτια μας συνεχίζουν να σιγοκαίγονται. Και ανάταξη της χώρας, στη χόβολη δεν γίνεται...

ΥΓ.: Εννοείται ότι οι κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες που επετέθησαν εναντίον όσων διαδήλωναν υπό το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» δεν είναι τίποτε άλλο από φασίστες (ανεγκέφαλοι, χαλαστές, προβοκάτορες, αλλά πάνω απ’ όλα φασίστες).

 Του Στάθη


---------------------
[πηγή]

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Δεν υπονομεύω εγώ την κυβέρνηση, αυτή μ'αφήνει να την υπονομεύω...*

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015


Ο τρόπος που η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας (σ.σ.: ένας όρος που δεν πολυακούγεται τελευταίως) διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές (τοκογλύφους) μετά τις εκλογές και έως σήμερα την οδήγησε σε θέσεις ασθενέστερες από εκείνες που κατείχε την επαύριο των εκλογών. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει αβίαστο και στέκει εδραίο, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος - και στην πολιτική εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Εις ό,τι αφορά τις προθέσεις της κυβέρνησης και την εντολή που με βάση αυτές τις προθέσεις έλαβε δεν τίθεται θέμα (αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για συνειδητή εξαπάτηση του λαού). Οταν όμως το αποτέλεσμα της τακτικής σου δεν δικαιώνει τις προθέσεις, τις διακηρύξεις και τους στόχους σου, το πρόβλημά σου είναι μεγαλύτερο από το πρόβλημα του αντιπάλου σου να σε οδηγήσει σε δυσχερή θέση κι από ’κεί σε δυσχερέστερη.

Κι αυτή ακριβώς η κλιμάκωση (από δυσχερή σε δυσχερέστερη θέση) είναι αυτή που χαρακτήρισε εις όσα αφορούν εμάς την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Αν θεωρήσουμε και πρέπει να θεωρήσουμε (αλλιώς κολλάμε μπρίκια) ότι οι θέσεις των δανειστών μας ήταν σαφείς και προδιαγεγραμμένες, η απόπειρά μας να τις αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπον ηττήθηκε ολοσχερώς, τα δε στρατηγήματα που ακολούθησαν την πανωλεθρία ήταν εξίσου ολέθρια. Διότι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων εκείνοι που ισχυροποιούσαν διαρκώς τις θέσεις τους, μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, δεν ήμασταν εμείς.

Επ’ αυτού υπάρχουν ευθύνες (που όμως δεν είναι της παρούσης). Δεν θα σταθώ στο λάθος που επικαλέσθηκε ο κ. Τσίπρας (εις ό,τι αφορά το ρευστόν αντίκρισμα της ημισυμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου), ούτε στην απειρία (αλλά και το ανέτοιμον!!!) που επικαλέσθηκε ο κ. Τσακαλώτος, ούτε στις κόκκινες ρίγες (έστω κόκκινες γραμμές) στο σακάκι του κ. Βαρουφάκη, όμως θα σταθώ
σε όλο αυτό το αλαλούμ με το οποίο κυβερνητικά στελέχη και στελέχη επικάλυψαν την πορεία των διαπραγματεύσεων. Ενας κονιορτός που σκεπάζοντας έδειχνε την ανυπαρξία στρατηγικής και τακτικής. Τους ελιγμούς που δεν θα έκανε ούτε ανεκπαίδευτος λοχίας χωρίς να πάει μετά να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο (πριν να γκρεμισθεί κι αυτός).

Σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οι δανειστές κέρδιζαν έδαφος με τέτοια ευκολία, ώστε να πολλαπλασιάζουν τις απαιτήσεις τους και να μετατρέπουν τους όρους τους σε υπαγορεύσεις. Κι έτσι τους λεονταρισμούς ότι θα τους «πληρώσουμε με αέρα» μάς τους επέστρεψαν (ή ήταν από μόνοι τους αυτεπίστροφοι) με τη χρηματοδοτική ασφυξία.

Ενα έπαιρναν από μας οι δανειστές και δέκα ζητούσαν. Εριξαν πάνω στο τραπέζι τα πάντα: την πονηρία, την αλαζονεία, την απληστία, άρχισαν να ροκανίζουν τον χρόνο και το κύρος της ελληνικής κυβέρνησης. Προκάλεσαν κόπωση της διαδικασίας. Εκαναν τον κ. Βαρουφάκη με τα κρεμμυδάκια, ενώ η επιχείρηση προσωπικής φθοράς του κ. Τσίπρα με την επικουρία των εδώ γκαουλάιτερ της Διαπλοκής εντείνεται, κορυφώνεται και βαθαίνει.

Η δημοφιλία του κ. Τσίπρα στα γκάλοπ (68-70%) και η υποστηρικτική διάθεση του λαού στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (πάνω από 50%) θα αποδειχθούν πολύ ασθενή αναχώματα για τους δανειστές, αν στο τέλος των διαπραγματεύσεων θα έχουν αλώσει τις δύο συν δύο κόκκινες γραμμές που έχουν απομείνει να τις υπερασπίζεται μόνη της η κυβέρνηση (με τον λαό μουδιασμένο να παρατηρεί την έκβαση). Και βεβαίως η στήριξη στον λαό, αλλά όχι και η ενεργοποίησή του είναι λάθος (αλλά ούτε αυτό είναι της παρούσης) - της παρούσης είναι πώς φθάσαμε ως εδώ και τι μπορούμε να κάνουμε στο εξής για να το ανατρέψουμε. Να το ανατρέψουμε διότι ήδη βρισκόμαστε σε έδαφος που είτε υποχωρήσουμε ακόμα πιο πίσω είτε το κρατήσουμε ,η χώρα δεν θα μπορεί να επιβιώσει στο εξής παρά μόνον ως Ειδική Οικονομική Ζώνη.


Λένε ορισμένοι και το λένε καλόπιστα ότι πρέπει να κρατήσουμε τώρα ό,τι μπορούμε και να ανακτήσουμε στο εγγύς μέλλον ό,τι η κυβέρνηση υποσχέθηκε στον λαό, αν όχι με το πρόγραμμά της, αλλά τουλάχιστον με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Διότι, αν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων (εφόσον στο μεταξύ δεν πάθουμε κι άλλα χειρότερα) θα είναι να κρατηθούν μία, δύο η καμμία από τις κόκκινες γραμμές, η χώρα δεν θα έχει πλέον το σθένος (κι ούτε τις δυνατότητες) να ξεκινήσει για την ανάταξή της απ’ την αρχή.

Αντιθέτως, θα έχει μπει σε μια μακρά οδό λιτότητας και υποτέλειας. Μπορεί ή θέλει η Αριστερά να διαχειρισθεί κάτι τέτοιο; Μπορεί να μετατρέψει τις κόκκινες (ήδη τσαλακωμένες) γραμμές της σε «κόκκινα μνημόνια»;

Βεβαίως αυτοί που προτιμούν τον «έντιμο συμβιβασμό» από τη ρήξη έχουν δίκιο. Διότι μια ρήξη στην οποία δεν θα προχωρήσει κανείς με τους δικούς του όρους, θα είναι απλώς καταστροφική. Οπως καταστροφικός θα είναι και ένας «έντιμος συμβιβασμός» που θα «νομιμοποιεί» την παραίτηση της Αριστεράς (τώρα και αργότερα) απ’ τους στόχους εκείνους που (παρά τους συμβιβασμούς) θα κρατούσαν ζωντανή τη χώρα, έστω κι αναπνέοντας με καλάμι.

Για να δει τι μπορεί να κάνει η Αριστερά τώρα, πρέπει να δει τι έκανε και τι δεν έκανε ως τώρα.

Πήγε στις διαπραγματεύσεις χωρίς plan B. Ολοι διαθέτουν plan B και C και D, μόνον η Αριστερά, υποκύπτοντας στην εγχώρια κι εξωχώρια ιδεολογική τρομοκρατία, πήγε χωρίς plan B να διαπραγματευτεί με εκείνους που διαθέτουν ό,τι είδους plan θέλετε. Δεύτερον: έπρεπε να έχει πάει στις διαπραγματεύσεις έχοντας ήδη ψηφίσει στη Βουλή δέκα φιλολαϊκά νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους. Που θα έκαναν την υποστήριξη του λαού σίδερο. Τρίτον: Με τον λαό στους δρόμους. Ενημερωμένον, οργανωμένον, έτοιμον. Ωστε να βλέπει η κοινή γνώμη στη Δύση όχι χαζογκλαμουριάρικες φωτογραφήσεις υπό την Ακρόπολη, αλλά την Ακρόπολη στο πόδι απ’ την οργή ενός λαού που παγιδεύθηκε αισχρά και σφαγιάσθηκε αισχρότερα. Τέταρτον: με μια μελέτη του κόστους που θα είχε η ευρωζώνη αν η Ελλάδα δέκα-είκοσι μέρες μετά τις εκλογές έσκαζε στα χέρια της! Πόσο θα κόστιζε στους δανειστές η απληστία τους; ένα τρισεκατομμύριο, δύο; άγνωστον;

Με δυο λόγια, έχει γίνει ένα στρατηγικό λάθος που δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε ιστορικό λάθος. Ο χρόνος που χάθηκε πολύς, ο χρόνος που μένει λίγος. Η διακυβέρνηση δεν είναι μόνον θέμα συμβολισμών (καλών όπως με τις καθαρίστριες, κακών όπως με τους διορισμούς ημετέρων), αλλά αποτελέσματος. Κι όσον η διακυβέρνηση εξαρτάται απ’ τη διαπραγμάτευση τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.

Αν υπάρχει χρόνος να αλλάξουν τα πράγματα και η διαπραγμάτευση να εξαρτηθεί απ’ τη διακυβέρνηση, το γνωρίζει πλέον μόνον ο κ. Τσίπρας και το στενό του περιβάλλον. Ούτε καν το Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε καν το κόμμα του. Δυστυχώς. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται να βασίζεται στη σχέση του με τον λαό. Ακόμα προνομιακή. Σε καιρούς κινδυνώδεις, αυτό που σε ομαλούς καιρούς είναι απαράδεκτο (η προσωποπαγής διακυβέρνηση) φαίνεται τώρα σαν μια επιλογή. Κακή επιλογή ακόμα κι αν φέρει καλό αποτέλεσμα.

Συνεπώς, μόνον με άλλες επιλογές προσώπων και μεθόδων θα μπορούσε η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας να μη δίνει μια διαρκή μάχη οπισθοφυλακών, αλά να βαδίσει μπροστά. Κι αν δεν βαδίσει μπροστά, δεν θα υπάρχει έδαφος για να κάνει πίσω...

(* Ο τίτλος του άρθρου του Στάθη είναι "Ζιγκ ζαγκ, γκαπ", τον οποίον κι αντικατέστησα με το κείμενο του σκίτσου του που τον βρήκα πιο σωστό)
----------------
[Πηγή]

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Νόμος είναι η νομή του πλουτοκράτη - Του Στάθη

Τρίτη, Ιουλίου 01, 2014
Νόμος είναι η νομή του πλουτοκράτη - Του ΣτάθηΤο μέρος της άρχουσας τάξης που κυβερνά την Ελλάδα, την κυβερνά διά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Αυτό το μέρος της άρχουσας τάξης, έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (κι ολοκληρώθηκε μετά το τέλος του Εμφυλίου), ουδέποτε εμφάνισε τη φιλοδοξία για τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου για την πορεία της χώρας, αλλά αντιθέτως επέλεξε σχέσεις εξάρτησης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και υποτέλειας στις επιλογές τους.

Για το μέρος αυτό της άρχουσας τάξης η Ελλάδα υπήρξε εργαλείο πλουτισμού της ίδιας και των επικυρίαρχων προστατών της. Σήμερα αυτή η σχέση έχει φθάσει στο ζενίθ για τους πλουτοκράτες που νέμονται τη χώρα και στο ναδίρ για τον λαό της.

Υπήκοη σε αυτήν την ξενόδουλη ολιγαρχία είναι μια ελίτ χατζατζάρηδων που με σοβαροφάνεια
διεκπεραιώνει μιαν προπαγάνδα χωρίς την οποία η Ελλάδα θα ήταν αδύνατον να σκλαβωθεί σε τέτοιο βαθμό και, βεβαίως, να παραμείνει σκλάβα.

Η ελίτ αυτή των κοπρόσκυλων βγάζει γλώσσα στους Ελληνες. Και τους κόβει τη γλώσσα.

Δεν είναι  μεγαλύτερη από ένα σύνταγμα πεζικού, έχει όμως αποτελεσματικότητα ομάδας στρατιών. Αποτελείται από δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, εργατική αριστοκρατία, καλλιτέχνες, διανοούμενους, στελέχη επιχειρήσεων και κρατικούς κομισάριους.

Η ιδεολογία για αυτούς τους τύπους είναι ένα πρόσχημα, μπορεί να έχουν ή να μην έχουν, ή να εμφανίζουν ότι έχουν, όμως όσα λένε κι όσα κάνουν απλώς υπηρετούν τον νεοφιλελευθερισμό. Από την άκρα δεξιά έως τους πεμπτοφαλαγγίτες μέσα στην Αριστερά μετέρχονται όλοι (συντηρητικοί, «σοσιαλιστές», παλαίμαχοι κακοποιοί της κεντροαριστεράς και νεόκοποι α-πολιτικοί του αυτού φυράματος) την ίδια σημειολογία, του «εκσυγχρονισμού», των «μεταρρυθμίσεων» της αποδόμησης (ενός μεταμοντερνισμού πεθαμένου παντού αλλού), της πολιτικής ορθότητας και όλων εκείνων των συστατικών της ομογενοποιημένης σκέψης που ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία στους λαούς, και με μια παρενδεδυμένη γλώσσα τους βυθίζει μέσα σε μια κομφορμιστική φορμόλη «σοκ και δέους» με αποτέλεσμα την «οικονομική φρίκη». 

Τα τελευταία τριάντα χρόνια η ελίτ αυτή των ντόμπερμαν έστησε μια σειρά μύθων, μια συστοιχία κατά συνθήκην ψευδών, βάσει των οποίων η χώρα οδηγήθηκε στην αιχμαλωσία και ο λαός στον εξανδραποδισμό.
  • Μύθος πρώτος: Γιγάντιος, υπερτροφικός δημόσιος τομέας. Ψεύδος. Πριν απ’ την κρίση, ο τομέας αυτός βρισκόταν κοντά στον μέσον όρο της Ενωσης. Ο τομέας αυτός, λένε, ήταν αντιπαραγωγικός. Μισή αλήθεια. Η αλήθεια ήταν ότι ο δημόσιος τομέας ήταν αναγκασμένος να υπηρετεί ένα κράτος που με τη σειρά του υπηρετούσε κρατικοδίαιτους ιδιώτες. Η γραφειοκρατία, η διαφθορά και οι κομματικοπελατειακές σχέσεις ήταν αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της παθολογίας.
Σήμερα ο δημόσιος τομέας είναι αποψιλωμένος, τρομοκρατημένος και προφανώς ανίκανος (εις ό,τι αφορά τουλάχιστον τη Δημόσια Διοίκηση) να ανατάξει τη χώρα, αν κληθεί για κάτι τέτοιο.

Αυτοί που έκαναν το κράτος σαν τα μούτρα τους κατηγορούν για κρατισμό όσους τόσα χρόνια κατήγγειλαν αυτήν ακριβώς την παθογένεια.

Οσοι χρησιμοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια το κράτος για να πλουτίσουν, το χρησιμοποιούν και σήμερα για να ξεπουλήσουν τη χώρα (και να συνεχίσουν να πλουτίζουν).

Αυτοί που πίνουν το αίμα του λαού, τον κατηγορούν για λαϊκισμό όταν αντιστέκεται.
  • Μύθος δεύτερος: Οι Ελληνες είναι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Ψεύδος. Οι Ελληνες δούλευαν πολύ πάνω απ’ τον μέσο όρο της Ενωσης. Πολύ περισσότερο απ’ τους Γερμανούς (και με πολύ μικρότερους μισθούς). Ναι, αλλά οι Ελληνες είναι «ανάδελφοι», εθνικιστές και αντισημίτες. Ψεύδος. Το δίκιο όσων υφίσταντο «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» έβλεπαν οι Ελληνες, όταν δεν το έβλεπαν οι άλλοι Ευρωπαίοι ή για να το δουν χρειάσθηκαν δέκα ή είκοσι χρόνια. Ούτε πογκρόμ κατά των Εβραίων έκαναν οι Ελληνες όπως οι Πολωνοί, ο Γερμανοί, οι Ουκρανοί, οι Ρώσοι, οι Ούγγροι, οι Ισπανοί κι όλοι εν τέλει οι Ευρωπαίοι ανά τους αιώνες. Ούτε πολέμησαν υπέρ των ναζί με τα Βάφεν Ες Ες οι Ελληνες, όπως οι Βέλγοι, οι Γάλλοι, οι Βόσνιοι, τα Βαλτικά έθνη, οι Κροάτες, οι Ολλανδοί και μια σειρά άλλοι – πολλοί.
Ελληνες αντισημίτες υπάρχουν. Οπως Ελληνες φασίστες, δωσίλογοι και Κουίσλιγκ (τότε και τώρα). Δεν είναι όμως οι Ελληνες αντισημίτες, εθνικιστές κι ανάδελφοι.

Το δηλητήριο των γενικεύσεων το χρησιμοποιεί αυτή η ελίτ των σκύλων προκειμένου να δημιουργήσει στους Ελληνες πολίτες αισθήματα κατωτερότητας, απώλειας του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας, ώστε να καθηλώνονται ενοχοποιημένοι μπροστά σε μια σκλαβιά που τα σκυλιά αυτά παρουσιάζουν ως κισμέτ και ειμαρμένη.

Ευρωλιγούρηδες οι ίδιοι (αυτοί λακέδες) κομπλεξικοί με περικεφαλαία, συνήθως αμαθείς, ή ταξικοί εξωμότες, αν γνωρίζουν γράμματα, έφθασαν στο σημείο να ανεβάζουν στην πυρά όποιον μετείχε στα ελληνικά γράμματα και τον ανθρωπισμό τους, κατηγορώντας τον για αρχαιολαγνία και προγονοπληξία. Και τρομοκράτησαν πολλούς. Λίγοι στάθηκαν γενναίοι απέναντι στα σκυλιά που άλλωστε όριζαν και ορίζουν καριέρες στον Τύπο, τα ΑΕΙ και τις κρατικές θέσεις.  

Τα ίδια αυτά σκυλιά «χάρισαν» έτσι την ελληνική ιστορία και τα ελληνικά γράμματα στους πιο ανελλήνιστους Ελληναράδες τύπου Χρυσής Αυγής, που κατέχουν απ’ αυτά, όσα γνώριζαν οι Νεάντερταλ για τη θεωρία της σχετικότητας. Ομως όλο αυτό δεν συνέβη ως παρεπόμενο αποτέλεσμα κάποιας άλλης στόχευσης, αλλά σκοπίμως. Διότι η ελίτ του εκσυγχρονισμού χρειαζόταν τον φασισμό του εθνικισμού ως χρήσιμο εχθρό. Είναι και οι δύο, εθνομηδενιστές και εθνικιστές, οι δύο όψεις του ίδιου κίβδηλου νομίσματος.

Τους χρειάζεται και τους δυο το ίδιο ο πραγματικός φασισμός των σαλονιών, των τραπεζικών λόμπυ και των τραστ, εκεί που παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις για πόλεμο ή ειρήνη, για ζωή ή για θάνατο. Η αστική δημοκρατία, όσον ήταν αναγκασμένοι να την υφίστανται οι αστοί (ως κατάλοιπο παλαιών επαναστάσεων ή ως αναγκαίο κακό για τον φόβο της ΕΣΣΔ), σήμερα εκφυλίζεται. Πεθαίνει μέσα σε κατά συρροήν κατά συνθήκην ψεύδη.
  • Μύθος τρίτος: Οι συντεχνίες. Τίποτε άλλο παρά η δαιμονοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Με ταυτόχρονο εκμαυλισμό των συνδικαλιστών. Με ενοχοποίηση των κομματικών συνδικάτων (των μόνων που θα μπορούσαν να δώσουν και πολιτική διάσταση στους εργατικούς αγώνες). Επίσης: Η απόφανση περί ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση. Οτι δηλαδή ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ (που στην αρχή του ήταν η «αριστερά της αριστεράς», ώσπου έγινε η δεξιά της δεξιάς - τέτοια γλίτσα) μπορούσαν να κυβερνήσουν, λόγω της αντίδρασης της Αριστεράς!
Λόγω της αντίδρασης της Αριστεράς ξεφούσκωνε το έλλειμμα ο κ. Αλογοσκούφης και το φούσκωνε ο Γιωργάκης; λόγω της αντίδρασης της Αριστεράς έγινε της κακομοίρας στο χρηματιστήριο και της μουρλής με τις μίζες; λόγω της αντίδρασης της Αριστεράς εξαερώθηκε η Ολυμπιακή με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι σήμερα για να πας στην Κέρκυρα όσα χρειαζόσουν τότε για να πας Νέα Υόρκη;

Ψεύδονται. Ψεύδονται οι σκύλοι σαν μαϊμούδες. Ανοίγουν το στόμα τους μόνον για να ψευσθούν ή να δαγκώσουν. Το μερτικό τους απ’ του αφέντη το ψωμί. Ψωμί που το αρπάζουν απ’ τον λαό. Ψεύδονται τα καθάρματα με ρυθμό πολυβόλου. Πολυβόλου σε εκτελεστικό απόσπασμα. Κι όταν δεν ψεύδονται, εκβιάζουν και απειλούν.

Ο μύθος της εναντίωσης του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα. Το θανατηφόρο διαίρει και βασίλευε.

Ο μύθος της ανταγωνιστικότητας. Και διά αυτής η πτώση των τιμών. Ανθρωποι απ’ τα παράθυρά τους έπεσαν, οι τιμές όχι. Οσο για την ανταγωνιστικότητα, διαρκεί όσον ο ισχυρότερος να νικήσει τον ασθενέστερο και να μπούμε σε μια νέα μονοπώληση. Του ενός ή των τραστ. Ελεύθερη αγορά. Μύθος. Ούτε η σοβιετική οικονομία δεν διευθυνόταν τόσο κεντρικά και απόλυτα όσο διευθύνεται η ελεύθερη οικονομία απ’ τις τράπεζες, τα τραστ και τα όπλα. Ευρωπαϊκή Ενωση. Μύθος. Και το Ενωση και το Ευρωπαϊκή. Σε μια δικτατορία των Δυνατών εξελίσσεται, όπου, με μια σιδηρά γραφειοκρατία ως βραχίονα, οδηγεί στην απόκλιση, αντί της σύγκλισης το βιοτικό επίπεδο των λαών και μετατρέπει τα κράτη σε περιοχές, ζώνες και περιφέρειες. Ανθρώπινα δικαιώματα. Μύθος. Ανεργοι, φτωχοί, ανασφάλιστοι, αναλφάβητοι, εξαχρειωμένοι και παρίες όσοι και οι κόκκοι στην άμμο της θάλασσας. Λόγου χάριν Κορέα. Οι «πόρνες γιαγιάδες». Ανεπτυγμένο βιομηχανικό κράτος, χωρίς ίχνος κοινωνικού κράτους. Κάποτε η «σύνταξη» των γερόντων ήταν τα παιδιά τους. Τα πρότυπα των παιδιών άλλαξαν στο πιο καταναλωτικό. Και τώρα οι γέροντες για να ζήσουν αλληεκπορνεύονται (περιοδικό «Επίκαιρα»).  

Να μιλήσουμε και για άλλους μύθους; δεν υπάρχει λόγος. Ολοι σας γνωρίζετε πολλούς, ακόμα και κάποιους τους ζείτε στο πετσί σας.

Ομως τα «σκυλιά του πολέμου» (διότι περί πολέμου πρόκειται) που μας έφεραν ως εδώ λέγοντας είκοσι - τριάντα χρόνια μπούρδες, εξακολουθούν να λένε τα ίδια.

Επί τέσσερα χρόνια στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας έχει γίνει η σφαγή των νηπίων. Και οι φονιάδες λένε τα ίδια που έλεγαν πριν ο φόνος που διαπράττουν να γίνει φανερός.

Κι ακόμα κάποιοι τους ακούνε και μηρυκάζουν όσα ακούνε. Παρ’ ότι και οι ίδιοι σφαγμένοι. Μυστήριο, ε;

Τι θα ήταν όμως το σύμπαν χωρίς το μυστήριο του μαλάκ@;

--------------------------------
Πηγή:Του Στάθη από enikos

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Η κατά τον Στάθη... σύνθεση της νέας κυβέρνησης...! (Έκτακτη Ανταπόκριση)

Τετάρτη, Ιουνίου 26, 2013
Η κατά τον Στάθη... σύνθεση της νέας κυβέρνησης...! (Έκτακτη Ανταπόκριση)
 Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, σας γράφω απ’ τα υπόγεια του Μαξίμου. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της απουσίας μου αυτές τις ημέρες: βοηθούσα τον Χρύσανθο να κάνουμε τον ανασχηματισμό. Πολύ κουραστικό: παίζαμε την κολοκυθιά ώσπου την ξεράναμε,
μετά μαδήσαμε όλες τις μαργαρίτες της τέως διοικήσεως ΠΑΣΟΚ, ύστερα πήγαν οι καραμπόλες σύννεφο (η μαύρη μπίλια έβρισκε συνεχώς τον κ. Αβραμόπουλο), αλλά στο τέλος τα καταφέραμε. Λόγω της σημασίας που δίνουμε πλέον στην πρωτογενή παραγωγή φτιάξαμε μια κυβέρνηση περιβόλι.
Της οποίας η πραγματική σύνθεση έχει ως εξής: Πρωθυπουργός: Αγγελα Ψυχοβγάλτρα Μέρκελ. Υποπρωθυπουργός: Αντώνης Σαμαράς. Επίτιμος Uber Alles Πρωθυπουργός: Μπαράκ Ομπάμα.
Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης: Μπενύτο. Υπουργός Εξωτερικών: Μπενίτο. (Ο κ. Αβραμόπουλος στο εξής θα «περιφέρεται ασκόπως» στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης και Τουρκικών Προκλήσεων.) Εδώ επίσης να σημειώσουμε ότι ο Μπενύτο - Μπενίτο χωρίς Διαμαντοπούλου θυσιάζεται για μιαν ακόμα φορά υπέρ πατρίδος - «απορώ
πώς εκυβερνάτο επ’ εσχάτοις η χώρα χωρίς τον Χρυσοχοΐδη», έλεγε συνεχώς ο Χρύσανθος και του κάναμε ολική επαναφορά - άμωμος και αναμάρτητος ο κ. Χρυσοχοΐδης, θα
μπορέσει να δώσει μια νέα ορμή στο σύνθημά μας η Ν.Δ. στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Κλείνει ούτω πώς και μια άλλη παλιά πληγή του μονοκομματικού δικομματισμού: αυτά τα δύο κόμματα που εσφάζοντο μεταξύ τους, ποιο θα μας σφάξει περισσότερο, τώρα θα αλληλοσφάζονται για τον ίδιο λόγο.
Υπερυπουργός Οικονομικών και Φορομπηχτικής Ικανότητας ο τρικέφαλος σκύλος της Τρόικας, Κέρβερας Στουρνάρας. Επικεφαλής Τρίίίίτου Προγράμματος, Κυριάκος Μητσοτάκης, ο νεοφιλελευθερισμός σε στιγμές ευτυχίας. Πιο δεξιά
απ’ τον νέο Υπουργό Απολύσεων Κυριάκο υπάρχουν μόνον οι επόμενες απολύσεις. (Εδώ να μνημονεύσουμε τον κ. Μανιτάκη, όστις έσκαβε τον λάκκο των απολύσεων για τους άλλους κι έπεσε ο ίδιος μέσα.)
Υπουργείον Πένθους για τη ΔΗΜΑΡ. Υπουργός Γρηγόρης Ψαριανός (σάουντρακ απ’ τον χορό του Ζαλόγγου). Υφυπουργοί κάτι φίλοι μου Συριζαίοι που έχουν αρχίσει συνομιλίες με το 1,5% του εκλογικού ποσοστού της ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ εκείνοι που τον κρατούσαν καθηλωμένον στο 4%.
Υπουργείον Υγείας. Βρυκόλαξ, Αδωνις Γεωργιάδης. Θα χυθεί αίμα. Μυστηριώδεις εξαφανίσεις ασθενών. Εντατικές θεραπείες ασθενειών με ξόρκια στην αρχαία ελληνική. Ανεξήγητες θεάσεις UFO ψυχοπομπών. Νέα μαντζούνια πολύ φθηνά για τον λαό. Ο άλλος κόσμος έρχεται πιο κοντά μας σε μια νεοπλατωνική ενατένιση του κοκίτη, όταν δεν έχεις διαθέσιμο εκτόπλασμα.
Φώφη! Η επιστροφή! Τα λόγια είναι περιττά! Ηχούν οι σάλπιγγες των αγγέλων! Σιδηρόφραχτες Μεραρχίες με επικεφαλής Στρατηγούς των 900 ευρώ τον μήνα πιάνουν τα γιοφύρια, η χώρα είναι πλέον ένα απέραντο βυζαντινό Απληκτο. Φώφη φορ έβερ.
Υπουργός ΥΕΝΕΔ: Παντελής Καψής. Ο κ. Ψυχάρης και ο κ. Μπόμπολας δεν ευκαιρούσαν οι ίδιοι. Κι έτσι ο υιός Ψυχάρης (Σύμβουλος του κ. Σαμαρά) έστειλε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Θα κλάψουνε μανούλες (με την καλή έννοια, απ’ τη χαρά τους).
Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό κι ευέλικτο σχήμα που περιέχει σταθερές αξίες, όπως ο κ. Δένδιας, ο κ. Τσάο Ρούλα Κεδίκογλου κι ο Κόκκινος Πάνος που θα τον τρέχουν φέτος στην Επίδαυρο, το Ηρώδειο κι άλλα μετερίζια του πολιτισμού.
Συνεπώς μην ανησυχείτε, εφόσον υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν τον εαυτόν τους όπως ο κ. Πρετεντέρης, ουδεμία θυσία του ελληνικού λαού υπέρ των 600 οικογενειών θα πάει χαμένη.
Με λίγους ή πολλούς περισσότερους ανέργους, με κατασχέσεις σπιτιών, με λουκέτα στα μαγαζιά, με αυτοκτονίες πολιτών, θα πιάσουμε τους στόχους μας για μεγαλύτερη ύφεση, μεγαλύτερες δημοσιονομικές τρύπες, ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και πλήρη εκχώρηση του πλούτου της χώρας.
Αδωνις Φώφη φον Σόιμπλε Κυριακομητσοτάκης. Ερμη Ελλάδα, απ’ την εποχή των Γρυπών και των Αρπυιών έχουν να σ’ την πέσουν τέτοια όντα...
ΥΓ.: Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος απέχει μιαν ανάσα απ’ τον Πρωθυπουργικό Θώκο. Μιαν ανάσα καυτή στο σβέρκο του Αντώνη. Θαυμάζω το γεγονός ότι ο Μπενύτο δεν έχει ακόμα δαγκώσει τον πρωθυπουργό
- έχουν περάσει 23 ώρες κι ακόμα αυτοσυγκρατείται.
ΥΓ.2: Παραμένω στο μπούνκερ των υπογείων του Μαξίμου, παρακολουθώντας τις εξελίξεις, σε λίγες μέρες θα έχετε πάλι νέα μου. Αν δεν έχετε, δεν θα έχω κι εγώ...

---------------------------------
Αναδημοσίευση από enikos

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Οχι περί, αλλά υπέρ Αριστεράς Του Στάθη

Πέμπτη, Μαΐου 23, 2013
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Οταν ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ φθάνει σε ένα κορυφαίο σημείο εκλογικής απήχησης, περίπου ανάλογο με το ποσοστό των αριστερών σε μια κοινωνία συν εκείνων που έχουν αρχίσει να προσδοκούν στην Αριστερά, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά του.

Ο πρώτος είναι να επιμείνει στη ριζοσπαστική πολιτική πρόταση, που ήδη έτυχε της επιδοκιμασίας των αριστερών και πλέον ενδιαφέρει και όσους άλλους έτειναν ευήκοον ους στην πολιτική του, με σκοπό να διευρύνει ακόμα περισσότερο την επιρροή και την απήχησή του, πάντα στη βάση του ριζοσπαστικού αριστερού του προγράμματος.

Η διαδικασία αυτή είναι ζείδωρος. Διότι α) κατά τη διάρκειά της το πρόγραμμα μπορεί να εμπλουτίζεται, να ανανεώνεται και να διορθώνεται, με συμμετοχή πλέον του λαού κι εν γνώσει του εκλογικού σώματος. Και β) αν το πρόγραμμα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και τις ανάγκες που έρχεται να θεραπεύσει ο ριζοσπαστισμός του, τότε ούτε ουτοπικός, ούτε επικίνδυνος θα φαίνεται στα μάτια όλο και περισσότερων πολιτών, αλλά αντιθέτως θα επιβεβαιώνεται ως χρήσιμος, εφικτός και αποτελεσματικός.

Διότι δεν θα πρόκειται για έναν ιδεοληπτικό κι επινοημένον ριζοσπαστισμό, αλλά για μίαν πολιτική ικανή να λύσει τα προβλήματα που τη γέννησαν. Και όχι μόνον, αλλά να περάσει στη συνέχεια σε ένα ανώτερο επίπεδο, όχι μόνον προσπαθώντας να αποτρέψει την καταστροφή, αλλά προσέτι να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την πρόοδο.

Ο δεύτερος δρόμος είναι το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα να εκτιμήσει ότι άγγιξε το πεπερασμένο του αριστερού ακροατηρίου μέσα στην κοινωνία και, για να πείσει το υπόλοιπον, κεντρώους, δεξιούς ή ό,τι άλλο, θα πρέπει πλέον να στρογγυλέψει τα πράγματα, να τους μιλήσει τη «γλώσσα τους» ώστε να τους «κερδίσει». Είναι ένα σημείο καμπής, στο οποίον τα αριστερά ριζοσπαστικά κόμματα χάνουν το παιγνίδι. Και μετά τον εαυτόν τους.

Διότι, αντί να πείσουν τον κεντρώο ή τον δεξιό για το ορθόν και το αναγκαίον της αριστερής πρότασης, αρχίζουν να κολακεύουν, έστω κι εμμέσως, όλες εκείνες τις προγενέστερες επιλογές του που οδήγησαν στο αδιέξοδο. Αντί δηλαδή να προκριθεί το γόνιμο σοκ προς τον πολίτη με τις όποιες (πολλές, αν το πρόγραμμά σου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα) πιθανότητες σύμπλευσης προς το χρη δραν, «πας με τα νερά του» -αγαπησιάρικα μεν, ατελέσφορα δε- και βαλτώνεις.

Τούτα δεν σημαίνουν ότι η Αριστερά πρέπει να υψώνει το δάχτυλο στους πολίτες (πολλοί από μας έχουν την τάση προς τέτοιες αλαζονείες ισχυρή), αλλά να συνδιαλέγεται και να πείθει για τα ασυνήθιστα συνήθως (με βάση τα κυρίαρχα στερεότυπα και προπαγανδιστικά κλισέ) μέτρα που προτείνει. Αν, όταν φθάσει στην πηγή να πιει νερό αυτή η διαδικασία ρίξει νερό στο κρασί της, μένουν όλοι διψασμένοι.

Τέτοιων άδοξων συμβεβηκότων βρίθει η μεταπολεμική ευρωπαϊκή ιστορία - ο εκφυλισμός της σοσιαλδημοκρατίας (που τώρα πλέον ούτε καν υπάρχει, παρά ως ασήμαντη θεραπαινίς του νεοφιλελευθερισμού) και η υποχώρηση, η αυτοαναίρεση ή η περιχαράκωση των περισσότερων κομουνιστικών κομμάτων είναι ενδεικτικές.

Το τι είναι όμως κάθε φορά αριστερό και ριζοσπαστικό κι όχι αριστερίστικο και σεχταριστικό είναι ένα ζητούμενο. Και μόνο σαφώς διατυπωμένο σε ένα πρόγραμμα μπορεί να κριθεί ως τέτοιο ή άλλο, και απ’ τους αριστερούς, κι απ’ όλους τους άλλους. Στην Αριστερά οι γνώμες για τα προβλήματα και οι γνώμες για τις λύσεις είναι πολλές - και καλώς. Σε ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα όμως, οι γνώμες και οι προτάσεις πρέπει να συντίθενται μέσα απ’ τη βάσανο της ίδιας του της συλλογικότητας σε θέσεις.

Μπορεί για πολλούς από μας τα προβλήματα που γεννά ο καπιταλισμός να λύνονται εν πολλοίς στον σοσιαλισμό -τον στρατηγικό μας στόχο άλλωστε- αλλά ώσπου να φθάσουμε εκεί και κυρίως για να φθάσουμε εκεί, πλήθος προβλημάτων περιμένουν από την Αριστερά τη λύση τους. Κάθε λύση που θα επιτυγχάνεται  θα πείθει όλο και περισσότερους ότι οι λύσεις που προτείνονται είναι σωστές και εφικτές. Μάλιστα, οι λύσεις που θα μποροούσε να επιτύχει η Αριστερά, όσο φιλολαϊκές είναι τόσο εξασθενίζουν και δεν ισχυροποιούν το σύστημα.

Εχω την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα σε μια στιγμή αναστοχασμού. Και εν σχέσει με τον εαυτόν του και εν σχέσει με την κοινωνία. Κι επειδή το κόμμα αυτό δεν επιφυλάσσει στον εαυτόν του την πολυτέλεια του αναχωρητισμού, όπως το ΚΚΕ, έχει την υποχρέωση να απευθυνθεί εκ νέου προς τον λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ περιβάλλεται σήμερα και πολιορκείται από μια καθεστωτική προπαγανδιστική οχλαγωγία ότι γίνεται νέο ΠΑΣΟΚ. Από τα χαλκεία του κ. Κεδίκογλου, έως το Mega και (δυστυχώς) ως το ΚΚΕ, «όλα τα σφυριά βαράνε στο ίδιο αμόνι». Από την άλλη, είναι πολύ φυσιολογικό ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει προβλήματα ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Μάλιστα, και η καταγωγή του, και η άνοδός του τα επιτείνουν. Ταυτοχρόνως, αντιμετωπίζει σοφές, επειδή είναι παράλογες, επιθέσεις από παντού, όπως ότι είναι το άλλο άκρο του φασισμού ή ότι οι συνιστώσες του σφάζονται το πρωί και ξανασφάζονται το βράδυ. Στα πάνελ ο κάθε εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ έχει απέναντι του «τρία συν ένα κόμματα και μία πολιτική», ενώ αν φτερνισθεί ο κ. Τσίπρας συναχώνεται το Βατικανό.

Αλλά, αν αυτά συμβαίνουν τώρα, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ λάβει την εντολή να κυβερνήσει, θα πέσουν πάνω του (και στη χώρα) θηρία και δαίμονες.

Ο μόνος λοιπόν τρόπος να ξεκαθαρίσει το τοπίο τώρα η ριζοσπαστική Αριστερά και ταυτοχρόνως να δείξει τι θα μπορέσει να κάνει αύριο, είναι η διαμόρφωση μιας σχέσης με τον λαό έξω από το κατεστημένο επικοινωνιακό σύστημα. Σχέση άμεση. Χωρίς ενδιάμεσους. Σε καθημερινή βάση.

Ο λαός πρέπει να ενημερώνεται τακτικά για όλα και ειλικρινώς. Για τους κινδύνους, τις δυσκολίες, τις δυνατότητες και τις προοπτικές. Καμμιά αξία δεν έχει να απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ στη Ρηγίλλης με τετριμμένα δελτία Τύπου, αλλά να μιλά στον λαό. Συνεχώς. Για όλα. Με όλους τους τρόπους. Στο διαδίκτυο, προσωπικώς. Στις γειτονιές. Οχι μόνον να ενημερώνεται ο λαός, αλλά και να ακούγεται η γνώμη του. Ξέρει ο γιατρός. Ξέρει ο εργάτης. Ξέρει ο δάσκαλος.

Η ριζοσπαστική Αριστερά έχει πάρει ήδη αρκετή δύναμη απ’ τον λαό.  Είναι αδιανόητο να στέκει αμήχανη και να πολιορκείται από στημένα γκάλοπ. Να υφίσταται την εντροπία που της προκαλούν δικά της στελέχη, βολεμένα κάπου, σε ένα πεθαμένο συνδικάτο που μετράει ήττες και ήττες, σε μια κρατική δουλειά στην ΕΡΤοΝΕΤ ή σε κάποια ΜΚΟ αμφιβόλου σκοπού και ήθους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει ήδη αρκετή δύναμη απ’ τον λαό για να στήσει τηλεοπτικό κανάλι - λαϊκό, χαρούμενο και γενναίο, για να δημιουργήσει λαϊκή τράπεζα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρχίσει να κυβερνά πριν να κληθεί να κυβερνήσει και για να κληθεί να κυβερνήσει. Και να κυβερνά όχι με τον καθεστωτικό τρόπο, όχι με τον κομφορμιστικό τρόπο του πελατειακού συστήματος και της δημαγωγίας, αλλά με τον τρόπο που οι κοινότητες μπορούν να ανιχνεύσουν, να δοκιμάσουν και να υποστηρίξουν.

Μεγάλο και βαρύ έργο, αλλά όταν σου χτυπά την πόρτα η Ιστορία, δεν έρχεται για να δείτε μαζί τσάμπιονς λιγκ.

Στην Ελλάδα, απ’ όλην την Ευρώπη, ο λαός έχει δώσει τη δύναμη στην Αριστερά να διεκδικήσει την κυβέρνηση. Οχι για να εφαρμόσει μια κεντρώα διαχείριση, αυτό ξέρουν να το κάνουν καλύτερα η Δεξιά ή το ΠΑΣΟΚ. Αλλά για να προχωρήσει σε μια διακυβέρνηση μαζί με τον λαό. Βρίσκοντας τι είναι ωφέλιμο για τον λαό μαζί με τον λαό. Αυτό είναι αριστερό.  Η συνεχής διαβούλευση με τον λαό, ώστε η πολιτική που θα παράγεται όχι μόνον να μην μπορεί να τον προδώσει, αλλά να δύναται να τον πάει πιο μπροστά προς το ανθρωπινό, το ουσιώδες, το ωραίο.

Σε μια εποχή που με την τεχνολογία η μισή βδομάδα θα μπορούσε να ’ναι Κυριακή, οι άνθρωποι δουλεύουν οι μισοί σαν σκλάβοι και οι άλλοι μισοί αργούν σαν ζωντανοί νεκροί. Αυτό αν αλλάξει η Αριστερά στην Ελλάδα, θα έχει αλλάξει τον κόσμον όλο...

---------------------------------------------
Αναδημοσίευση: enikos.gr

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.