Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φασισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Φασισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Βίλχελμ Ράιχ: Ανθρωπάκο σε περιφρονούν κι εσύ φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»

Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2014
Βίλχελμ Ράιχ: Ανθρωπάκο σε περιφρονούν κι εσύ φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»
Σαν σήμερα στις 3 Νοεμβρίου του 1957 έφυγε από τη ζωή ο Βίλχελμ Ράιχ, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής του οποίου η θεωρία της οργόνης χαρακτηρίστηκε ψευδοεπιστημονική, όμως η επιρροή που άσκησε στα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης στις δεκαετίας του ’60 και του ’70, θεωρείται αδιαμφισβήτητη. Άσκησε σφοδρή κριτική στα υφιστάμενα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενώ έγινε κυρίως γνωστός από τα βιβλία του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» και «Άκου Ανθρωπάκο».

Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο.

Διαβάστε αποσπάσματα από το «Άκου Ανθρωπάκο»:

«Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράγμα! Τελικά δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι  ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα• πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός.

Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά. Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ' όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που 'κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία. Όταν τα πράγματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν - έπρεπε να βρεθεί - ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι' εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα.

Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γι' αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και ν'ασαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ορύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!". Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου».

******

«Δε σʼ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”»,

«Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου».

******

<<Θα σου πω γιατί γελούν μαζί σου, ανθρωπάκο: επειδή σε παίρνω στα σοβαρά, πολύ στα σοβαρά. To σκεπτικό σου πάντα χάνει την ουσία. Μου θυμίζεις δεινό σκοπευτή που σκόπιμα χάνει το κέντρο του στόχου, από καπρίτσιο.

Διαφωνείς; Θα σου το αποδείξω. Αν η σκέψη σου επικεντρωνόταν στην ουσία, θα ‘χες γίνει κύριος της ζωής σου από καιρό.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα της σκέψης σου:

«Για όλα φταίνε οι Εβραίοι», λες.
«Τι είναι ο Εβραίος;» σε ρωτώ.
«Κάποιος που στις φλέβες του κυλάει εβραϊκό αίμα», απαντάς.
«Και πώς ξεχωρίζεις το εβραϊκό αίμα από το αίμα των άλλων;» Η ερώτηση σου προκαλεί σύγχυση. Μπερδεύεσαι, κομπιάζεις.
Ύστερα λες, «Εννοούσα ότι ανήκει στην εβραϊκή φυλή».
«Τι είναι η φυλή;» σε ρωτώ.
«Η φυλή; Αυτό είναι προφανές. Όπως υπάρχει γερμανική φυλή, έτσι υπάρχει κι εβραϊκή».
«Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της εβραϊκής φυλής;»
«Ο Εβραίος έχει μαύρα μαλλιά, μακριά, γαμψή μύτη και δια-περαστικό βλέμμα. Οι Εβραίοι είναι άπληστοι και κεφαλαιοκράτες».
«Αν δεις ένα Γάλλο της Μεσογείου ή έναν Ιταλό δίπλα σ’ έναν Εβραίο, θα τον ξεχωρίσεις;»
«Ε, όχι, για να είμαι ειλικρινής…»
«Τότε, λοιπόν, τι είναι ο Εβραίος; To αίμα του δε διαφέρει από το αίμα των άλλων. Η εμφάνισή του δε διαφέρει από εκείνη ενός Γάλλου ή ενός Ιταλού. Και μια και το ‘φερε η συζήτηση, έχεις δει Γερμανοεβραίους;»
«Μοιάζουν με τους Γερμανούς».
«Τι είναι ο Γερμανός;»
«Ο Γερμανός ανήκει στη βόρεια φυλή των Αρίων».
«Οι Ινδοί είναι Άριοι;»
«Ναι».
«Είναι βόρειοι;»
«Όχι».
«Είναι ξανθοί;»
«Όχι».
«Βλέπεις; Δεν ξέρεις καν ποιος είναι ο Εβραίος και τι ο Γερμανός».
«Μα, υπάρχουν Εβραίοι!»
«Ασφαλώς και υπάρχουν. Όπως υπάρχουν Χριστιανοί και Μωαμεθανοί».
«Σωστά! Να, αυτό εννοούσα, την εβραϊκή θρησκεία».
«Ήταν Ολλανδός ο Ρούσβελτ;»
«Όχι».
«Και γιατί ονομάζεις τον Εβραίο απόγονο του Δαβίδ κι όχι τον Ρούσβελτ Ολλανδό;» «Με τον Εβραίο είναι διαφορετικό».
«Σε τι διαφέρει;»
«Δεν ξέρω».

Τέτοιες κουταμάρες λες, ανθρωπάκο.

Και με τέτοιες κουταμάρες, συγκροτείς ένοπλες συμμορίες που σκοτώνουν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους επειδή είναι Εβραίοι κι ας μην ξέρεις να μου πεις τι είναι ο Εβραίος.

Να γιατί γελάνε μαζί σου. Να γιατί όποιος θέλει να κάνει κάτι σοβαρό σε αποφεύγει. Να γιατί είσαι χωμένος στο βούρκο μέχρι το λαιμό. Όταν αποκαλείς κάποιον «Εβραίο», αισθάνεσαι ανώτερος.
Αισθάνεσαι ανώτερος, επειδή νιώθεις κατώτερος. Νιώθεις κατώτερος, επειδή εκείνο που θέλεις να εξοντώσεις στους ανθρώπους που αποκαλείς Εβραίους, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Και τούτο είναι απλά ένα δείγμα του τι είσαι στ’ αλήθεια, ανθρωπάκο. Όταν αποκαλείς κάποιον περιφρονητικά «Εβραίο», η αίσθηση της μηδαμινότητάς σου ξαλαφρώνει. Αυτό το ανακάλυψα μόλις πρόσφατα.

Αποκαλείς Εβραίο όποιον σου εμπνέει είτε υπερβολικό, είτε ελάχιστο σεβασμό. Σαν να ‘σαι αντιπρόσωπος κάποιας ανώτερης δύναμης επί της γης, ανέλαβες να αποφασίζεις ποιος είναι και ποιος δεν είναι Εβραίος. Αμφισβητώ το δικαίωμά σου να το κρίνεις αυτό, είτε είσαι τιποτένιος Άριος, είτε τιποτένιος Εβραίος. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να πω τι είμαι. Είμαι βιολογικός και πολιτισμικός μιγάς κι είμαι περήφανος γι’ αυτό, ούτε σωβινιστής όπως εσύ, ασήμαντε φασίστα, όποια κι αν είναι η εθνικότητά σου, η φυλή και η τάξη σου>>.

«Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου».

----------------------
Πηγή:tvxs

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

536.409 ελληναράδες σκότωσαν τον Παύλο Φύσσα...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 19, 2014
536.409 ελληναράδες σκότωσαν τον Παύλο Φύσσα...
Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για τους 536.409 έλληνες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις τελευταίες ευρωεκλογές. Ούτε η ζωή ούτε ο θάνατός του αφορούσε ανθρώπους οι οποίοι αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους για τη δυστυχία τους και τους βρίσκουν στα πρόσωπα των πακιστανών, των ομοφυλόφιλων ή των μουσουλμάνων. Τα τραγούδια του δεν έφτασαν ποτέ στα αφτιά εκείνων που ζουν σε σπίτια χωρίς καθρέφτες γιατί τρομάζουν και μόνο στην θέα τής όψης τους ή την θαυμάζουν τόσο πολύ που το γυαλί ραγίζει και δεν αντικρίζουν παρά μόνο μια παραμορφωμένη εικόνα την οποία εκλαμβάνουν ως αληθινή...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει γι' αυτούς που επιμένουν να διατηρούν ως τρίτη πολιτική δύναμη ένα νεοναζιστικό μόρφωμα δειλών δολοφόνων, μαστροπών, εκβιαστών, ληστών κι απατεώνων τού κοινού ποινικού δικαίου μόνο και μόνο γιατί θέλουν να τιμωρήσουν με αυτόν τον τρόπο τη σαπίλα τής μεταπολίτευσης. Με την ανοχή τους, αν όχι και με το θαυμασμό τους για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να περιφρονούν το δικαίωμά τους να αντικαταστήσουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία στην οποία λειτουργούμε με την πραγματική άμεση δημοκρατία. Αντιθέτως, στρώνουν το έδαφος για την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος στο οποίο θέση θα έχουν μόνο οι φίλοι του, ενώ οι εχθροί του θα είναι είτε φυλακισμένοι είτε εξόριστοι είτε νεκροί...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για όλους εκείνους που αναζητούν φτηνές δικαιολογίες για να δικαιολογούν την ψήφο και τη φανερή ή κρυφή υποστήριξή τους στη Χρυσή Αυγή. Το επιχείρημα "καλό είναι να υπάρχουν και κάποιοι στη Βουλή να ρίχνουν μερικές μπουνιές" δεν θα τιμούσε έναν πίθηκο αν το χρησιμοποιούσε σε συνέλευση του είδους του στη ζούγκλα, πόσω μάλλον homo sapiens που υποτίθεται πως είμαστε πιο εξελιγμένο μοντέλο. Οποιος αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους γηπέδου, καφενείου ή αμερικανικής ταινίας εκδίκησης δεν μπορεί να συνυπολογίζεται στη χορεία των πολιτών...

Οπως το σύστημα δεν ανατρέπεται αν κάψεις μια τράπεζα, πετάξεις μια μολότοφ ή ακόμα κι αν δολοφονείς αραιά και πού επιφανείς εκπροσώπους του, με τον ίδιο τρόπο δεν πρόκειται να καταρρεύσει επειδή κάποιοι ουρακοτάγκοι με κοστούμια θα βρίσουν ή θα δώσουν και καμιά σφαλιάρα σε φαύλους. Πόσω μάλλον όταν, όπως καταγγέλλουν άλλωστε και πρώην χρυσαυγίτες, χρηματοδοτούνται από την ελίτ για να καταθέτουν, για παράδειγμα, ερωτήσεις υπέρ των εφοπλιστών ή να λερώνουν τα χέρια τους με αίμα σε κατ' ανάθεση δουλειές από επιχειρηματίες...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για όλους αυτούς που λησμονούν τις ναζιστικές θηριωδίες σε αυτόν τον τόπο, οι οποίες τελέστηκαν από τα κτήνη που λατρεύουν οι χρυσαυγίτες. Και οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες είναι τόσο δειλά ανθρωπάκια που αποκηρύσσουν μπροστά στις κάμερες κι ενώπιον των ανακριτών τον Χίτλερ και την παρέα του, μολονότι για εκείνους είναι πραγματικοί θεοί. Η ιδεοληψία τους είναι τόσο χυδαία που ούτε καν οι ίδιοι δεν μπορούν να τη δικαιολογούν στο πόπολο, γι' αυτό και προτιμούν να το εξαπατούν με πατριωτικές και δήθεν αντισυστημικές κορώνες όταν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν είναι παρά εχθροί τής Ελλάδας και του λαού και οι απόλυτοι λακέδες τού κατεστημένου. Ο Ν. Μιχαλολιάκος, ο Ηλ. Κασιδιάρης και η υπόλοιπη ακροδεξιά κομπανία βρίσκονται στη φυλακή με δική τους υπαιτιότητα κι όχι γιατί τους κυνηγά το διεφθαρμένο σύστημα. Με αυτό συναγελάζονταν, άλλωστε, όπως απόδειξε και η κασέτα με τον Τ. Μπαλτάκο...

Η Χρυσή Αυγή, όπως επίσης παραδέχθηκε νεοδημοκράτης βουλευτής, είναι εδώ για να κάνει τη βρόμικη δουλειά των απατεώνων με τα καθαρά χέρια και τις δυσώδεις συνειδήσεις, των εγκληματιών τού λευκού κολλάρου που είναι ικανοί να θυσιάσουν τα πάντα αρκεί να μη δουν την Αριστερά να κυβερνά αυτόν τον τόπο. Τον Παύλο Φύσσα, ωστόσο, δεν δολοφόνησε μόνο ο Ν. Μιχαλολιάκος. Μπήξαμε το μαχαίρι στο στομάχι του κι όλοι εμείς που ανεχόμαστε, όταν δεν χειροκροτούμε, τη νομιμοποίηση με χίλιους δυο τροπους τής μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, όλοι εμείς που παραχωρούμε με ευχαρίστηση ελευθερίες με αντάλλαγμα μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, όλοι εμείς που θωπεύουμε τι αδυναμίες μας, επιτρέποντας στο φασισμό να μας κατασπαράζει χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι...    

Του vromostomos

----------------------
Πηγή:tripioevro

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Να γιατί "σέβομαι" περισσότερο τους νεοφιλελεύθερους και τους φασίστες από τους κεντροαριστερούς!

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2014
Κερουακ
Με φαντάζομαι να στέκομαι δίπλα σε έναν σοσιαλδημοκράτη, κεντροαριστερό ή όπως αλλιώς αποκαλούν τέλος πάντων στις ημέρες μας τους ανθρώπους με ασαφή ιδεολογία και πολύ διασαφηνισμένα συμφέροντα, και να κοιτάζουμε ένα γυμνό βασιλιά. Η αυθόρμητη αντίδρασή μου θα ήταν να πω πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Οχι, όμως, και για έναν κεντροαριστερό. Αυτός θα μου έλεγε: "μη γίνεσαι απόλυτος, κοίτα πώς τα μακριά του μαλλιά καλύπτουν μεγάλο μέρος τής ωμοπλάτης του, πώς ο ήλιος σκιάζει τα απόκρυφα σημεία του, πώς το χορτάρι καλύπτει τις πατούσες του". Θα μου τα έλεγε όλα αυτά ακόμα κι αν ο βασιλιάς ήταν κοντοκουρεμένος, το σκοτάδι είχε απλωθεί παντού κι αν βρισκόμασταν στην έρημο. Κι αυτό γιατί ένας κεντροαριστερός είναι αδύνατο να δεχθεί πως το πρόβλημα βρίσκεται στο σύστημα κι όχι στα μάτια τα οποία το αντικρίζουν. Για εκείνον ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός ή, κάνοντας μια παραχώρηση, θα είχαμε τη δυνατότητα να τον ντύσουμε με ένα αξιοπρεπές συνολάκι και θα μπορούσε με αυτό να μας κυβερνά στον αιώνα τον άπαντα. Κι ας παρέμενε, στην ουσία, γυμνός...

Είμαι αλλεργικός στους ανθρώπους που δεν παίρνουν θέση για ζητήματα που, αν μη τί άλλο, αφορούν τη ζωή τους, αν όχι τη συνείδησή τους. Δεν είσαι ψύχραιμος, νηφάλιος, σοβαρός, συμβιβαστικός, καλόβολος, μετριοπαθής όταν μπροστά σου αντικρίζεις την άβυσσο κι αντί έστω να προειδοποιήσεις, αν όχι να στρέψεις τους συνοδοιπόρους σου σε άλλη κατεύθυνση, μένεις σιωπηλός κι αφήνεις το νόμο τής βαρύτητας να κάνει τη δουλειά. Δεν είσαι ηγέτης αν προσπαθείς να τα έχεις καλά με όλους, να μη δημιουργείς αντιπαλότητες και να επιλέγεις να συνδιαλλάγεσαι με τη φαυλότητα αντί να προσηλώνεσαι στο στόχο που εξαρχής είχες βάλει. Δεν αξίζεις μία αν αυτολογοκρίνεσαι για να γίνεσαι αρεστός στη μάζα ή για να μην ενοχλείς τους νταβατζήδες σου, αν καλύπτεις την ιδεολογική σου ένδεια με κοινότοπες δοκησισοφίες, αν δεν αναλαμβάνεις το ρίσκο να ακολουθείς τη διαδρομή που διάλεξες εσύ και δεν σου υπόδειξαν οι άλλοι πως είναι η καλύτερη για σένα.

Δεν είναι, δυνατό, για παράδειγμα, να είσαι δήμαρχος Αθηναίων, όπως ο Γ. Καμίνης, κι όχι μόνο να μην εκδίδεις ψήφισμα καταδίκης των δολοφονιών παιδιών στη Γάζα, αλλά να ισχυρίζεσαι κιόλας πως αυτό το θέμα είναι ασήμαντο. Προφανώς ένα ψήφισμα του δήμου Αθηναίων δεν θα σταματούσε από μόνο του τη γενοκτονία που συνεχίζεται στην Παλαιστίνη. Μόνο οι κεντροαριστεροί, ωστόσο, μπορούν να σκέφτονται τόσο μπακαλίστικα και να στέκονται σιωπηλοί ενώπιον του ολέθρου. Φίλοι μου, όταν βρισκόμαστε μπροστά στο τέρας έχουμε δύο επιλογές, ή να το σκοτώσουμε ή να συμπαραταχθούμε μαζί του. Οποιος, απλώς, του γυρίζει την πλάτη είναι καταδικασμένος να φαγωθεί με τον πιο αναξιοπρεπή τρόπο...

Η σοσιαλδημοκρατία δεν πλάστηκε για να ανατρέψει το σύστημα, αλλά για να συνδράμει στη διαιώνισή του. Προφανώς το κοινωνικό κράτος και οι επιδοματικές πολιτικές είναι προτιμότερες από τον εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο έχουμε περιέλθει. Δεν είναι, όμως, η λύση. Ποτέ δεν ήταν. Ο Οδυσσέας πρέπει να φτάσει από την Τροία στην Ιθάκη, όχι να αισθάνεται ικανοποιημένος αν ελλιμενιστεί στον Πειραιά. Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν επιτυγχάνεται με τη φιλανθρωπία και με τη μοιρασιά από τα αποφάγια τής ελίτ, αλλά με τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και με την παροχή ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Γι' αυτό και τρέφω, τρόπον τινά, περισσότερο σεβασμό στους νεοφιλελεύθερους ή στους φασίστες από τους κεντροαριστερούς. Οι νεοφιλελεύθεροι ναι μεν κι εκείνοι επιχειρούν να ωραιοποιούν το νόμο τής ζούγκλας, αλλά τουλάχιστον κηρύσσουν ανοιχτά το μίσος τους για το λαουτζικο και τη λατρεία τους για τα λιοντάρια και τις τίγρεις.

Την ίδια απέχθεια για το διαφορετικό και με δίχως αναστολές διαλαλούν και οι φασίστες. Τουλάχιστον δεν προσπαθούν να μας πουν πως είναι κι εν μέρει αριστεροί, πως και οι μαύροι ή οι τούρκοι είναι άνθρωποι και πως οι ίδιοι δεν είναι εθνικιστές, όπως κάνουν οι σοσιαλδημοκράτες από τη δική τους θεώρηση των πραγμάτων, οι οποίοι τσιμπολογούν ιδέες, τις βάζουν στο μπλέντερ κι αφού με αυτόν τον τρόπο έχουν χάσει όλες τις θρεπτικές τους ουσίες μάς τις δίνουν για να τις καταπιούμε αμάσητες, προσθέτοντας άφθονα συντηρητικά για να μας φαίνονται εύγευστες. Η πολιτική απαιτεί να κάνεις την ύψιστη των επιλογών: θα αγωνιστείς για τα συμφέροντα των πολλών ή των λιγών; Οποιος προσπαθεί να ισορροπήσει στο ενδιάμεσο είτε δεν έχει αντιληφθεί τον ταξικό πόλεμο που μαίνεται γύρω του είτε μάχεται με τους λακεδαιμόνιους και τους θεσπιείς με την ίδια αυταπάρνηση που επέδειξε ο Εφιάλτης στις Θερμοπυλες...

Του vromostomos
---------------------
Πηγή:tripioevro.blogspot.gr

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Γάζα: Το διαρκές “Άουσβιτς” του Ιμπεριαλισμού - Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πέμπτη, Ιουλίου 17, 2014
  Όταν ο Γκαίρινγκ, υπαρχηγός του Χίτλερ και επικεφαλής της Γκεστάπο, ανέλαβε την ηγεσία του υπουργείου των Εσωτερικών στην κυβέρνηση των ναζί, απευθυνόμενος στην αστυνομία του Ντόρτμουντ, δήλωσε: «Δύο είδη νόμου ξέρω, γιατί ξέρω και δύο είδη ανθρώπων: αυτούς που είναι με το μέρος μας και αυτούς που είναι εναντίον μας»!

   Αυτός ο «νόμος», ο «νόμος» του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», ο «νόμος» των ναζί, έγινε παγκόσμιος νόμος της «νέας τάξης πραγμάτων» στο λυκαυγές του 21ου αιώνα. Του «νέου αμερικανικού  αιώνα», όπως τον έχουν βαφτίσει τα γεράκια της Ουάσινγκτον…

   Συνιστά ιστορική παραφροσύνη. Κι όμως: Εφτά ολόκληρες δεκαετίες μετά το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, εκείνος που αναβιώνει την «λογική» του Γκέρινγκ είναι το κράτος του Ισραήλ. Ο «νόμος» που εφαρμόζει το Ισραήλ, αυτή η ύβρις κατά του Ανθρώπου, αποτελεί μετουσίωση του χιτλερικού δόγματος: «Εφόσον σε παρακολουθώ είσαι ύποπτος, εφόσον σε εκτελώ είσαι ένοχος, εφόσον σε βομβαρδίζω είσαι τρομοκράτης»!

   Η «λογική» του φασισμού, στην εκδοχή της κυβέρνησης του Ισραήλ, λέει: Δεν είναι ο Νετανιάχου ο δολοφόνος. Δεν φταίει αυτός. Φταίνε τα... θύματά του. Φταίνε οι εκτελεσμένοι, φταίνε οι δολοφονημένοι! Και φταίνε γιατί είναι Παλαιστίνιοι, γιατί είναι Λιβανέζοι, γιατί είναι Σύροι. Γιατί είναι άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου που υπέπεσαν στο «έγκλημα» να μη συμφωνούν με το Ισραήλ. Οι δε Παλαιστίνιοι φταίνε διπλά: Γιατί δεν συναινούν με την κατοχή της πατρίδας τους από το Ισραήλ….

   Ο ίδιος φασισμός, πριν 70 χρόνια έλεγε: «Ο Χίτλερ δεν ήταν αντισημίτης. Απλώς, εκείνοι έκαναν το "λάθος" να είναι Εβραίοι»!


   
Κατά την ορολογία της περίφημης «διεθνούς κοινότητας», η γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης από το Ισραήλ δεν είναι έγκλημα. Δεν είναι δολοφονία. Δεν είναι βαρβαρότητα. Κατά την ορολογία του ΟΗΕ, πρόκειται απλώς για μια ...«υπερβολή»! Που όπως δήλωσε ο κύριος ΓΓ του ΟΗΕ, ο Μπαν Κι Μουν, του προκαλεί… «ανησυχία». Μετά από περίπου 200 νεκρούς και μετά από 1.300 τραυματίες, ο κ.Μουν νιώθει… «ανησυχία». Τι λες!

   Το 2009, στην προηγούμενη ανάλογης έκτασης θηριωδία εκ μέρους του Ισραήλ, τα επίσημα στοιχεία μιλούσαν για 1.010 νεκρούς Παλαιστίνιους (τα 2/3 παιδιά, γυναίκες και άμαχος πληθυσμός), για πάνω από 4.500 τραυματίες και 90.000 εκτοπισμένους. Αλήθεια για ποιο πράγμα «ανησυχεί» ο κ Μουν; Μήπως αυτή τη φορά το Ισραήλ δεν πετύχει τα «ανθρωπιστικά» του στάνταρ;

   Τότε οι εντολές που είχαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες ήταν: «Πρώτα πυροβολείτε και μετά ελέγχετε ποιον χτυπήσατε». «Καλύτερα να χτυπήσετε έναν αθώο, παρά να διστάσετε να χτυπήσετε τον εχθρό». «Αν δεν είστε σίγουροι, σκοτώστε». «Δεν υπάρχουν αθώοι». «Πρώτα πυροβολείτε και μετά σκέφτεστε». Αυτές ήταν μερικές από τις διαταγές με τις οποίες ο στρατός του Ισραήλ ενεργούσε στην επί 22 μέρες γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το αποκάλυψαν - μιλώντας στην ισραηλινή ανθρωπιστική οργάνωση «Σπάστε τη Σιωπή» - τριάντα Ισραηλινοί στρατιώτες που συμμετείχαν, τότε, στην εισβολή στη Γάζα. Σήμερα οι εντολές είναι οι ίδιες. Μόνο που στη θέση του «πυροβολείστε» υπάρχει το «βομβαρδίστε»… 


   
Τι είναι η εκτέλεση παιδιών και γυναικών; Το θανατικό για χιλιάδες αμάχους Παλαιστίνιους, τι είναι; Είναι χιτλερική τακτική; Είναι κτηνωδία; Είναι φρικαλέος ιμπεριαλισμός; Όχι! Κατά την ΕΕ πρόκειται απλώς για μια ...«δυσανάλογη» πράξη! Που, όπως με σοφία κατέληξε προχτές το ευρωαπαράτ, καλόν είναι να αποφεύγεται. Τόσο… σθεναρή εκδηλώθηκε η αντίδραση των Μέρκελ, Μπαρόζο, Γιούνγκερ και των λοιπών ευρωΜέτερνιχ. Οι οποίοι έκαναν πάλι το καθήκον τους: Τήρησαν για μια ακόμα φορά τις δήθεν «ίσες αποστάσεις». Παράστησαν τους… «ουδέτερους». Και συνέστησαν… «ψυχραιμία».

      Αλλά, όση «ψυχραιμία» κι αν διαθέτεις, δεν μπορεί να μην διαπιστώνεις ότι η  «ουδετερότητα» αυτής της περίφημης «διεθνούς κοινότητας» δεν απέχει πολύ από αυτό που περιέγραφε ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία»: Ο Σόλωνας, αναφέρει ο Αριστοτέλης, είχε καταγγείλει στην εποχή του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου, θα πρέπει να θεωρείται άτιμος!

   Παρεμπιπτόντως (1): Ο κύριος Ούντο Βόινγκτ  - στις εκδηλώσεις του οποίου για τον Χίτλερ το 2005 συμμετείχε η Χρυσή Αυγή – είναι ο ευρωβουλευτής που εξέλεξε στις πρόσφατες ευρωεκλογές το ναζιστικό γερμανικό κόμμα NPD. Ε, ο κύριος αυτός, εδώ και μια βδομάδα αποτελεί εκλεκτό μέλος της Επιτροπής Ελευθεριών των Πολιτών του Ευρωκοινοβουλίου. Δηλαδή είναι υπεύθυνος για θέματα… ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

   Παρεμπιπτόντως (2): Χτες ο κύριος Σουλτς, κάλεσε τους «μπράβους» να πετάξουν έξω από την αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Κ.Παπαδάκη, διότι… έθιξε την Μαρί Λεπέν!

   Καταλάβατε τώρα ποιά είναι η «Ευρώπη των λαών» που συνιστά «ψυχραιμία» και προς αυτούς που ρίχνουν τις βόμβες και προς τους άλλους που δέχονται τις βόμβες;…


   Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ ξεκληρίζει, εξοντώνει, δολοφονεί, κι αυτοί, οι μεγάλες Δυνάμεις, οι διεθνείς οργανισμοί του «νεοταξίτικου» γκανγκστερισμού, η «παλιά» και η «νέα» Ευρώπη, ο παλιός και ο «Νέος Κόσμος» της ιμπεριαλιστικής παλιανθρωπιάς, παίζουν με τις λέξεις. Εμείς δε θα παίξουμε. Οι σφαγείς του κράτους του Ισραήλ, μαζί με εκείνους που κάνουν πλάτες στους σφαγείς, είναι «απλώς» ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ.

   Δεσπόζουσα θέση στην ομάδα διεθνούς επιμελητείας που απολαμβάνει το Ισραήλ κατέχουν οι εκάστοτε εκπρόσωποι της «ηγέτιδας δύναμης» του «ελεύθερου κόσμου».

   Είναι αυτοί - οι των ΗΠΑ - που έχουν εμποδίσει στον ΟΗΕ πάνω από 50 φορές ακόμα και την έκδοση τυπικών ψηφισμάτων συμπαράστασης στο λαό της Παλαιστίνης. Είναι αυτοί που διά στόματος του βραβευμένου με Νόμπελ… Ειρήνης προέδρου τους, δήλωναν: «Το Ισραήλ αποτελεί ένα "θαύμα" που συνέβη στη Μέση Ανατολή (...). Είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες, όχι μόνο ως Αμερικανοί, αλλά επίσης και ως πολίτες του κόσμου για τις υπηρεσίες σας»... (Μπάρακ Ομπάμα, δηλώσεις από την Ιερουσαλήμ, 23/7/2008).

  
  Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν το δράμα της Παλαιστίνης. Το έγκλημα που διαπράττει το Ισραήλ είναι τέτοιο, η θηριωδία είναι τέτοια, που προς στιγμήν ακόμα και τα συναισθήματα της οργής και του μίσους παραμερίζονται. Στη θέση τους γεννιέται ένα αίσθημα απορίας: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια βαρβαρότητα. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ανθρωποειδή, που κουβαλάνε τέτοια κτηνωδία.

   Είναι λάθος να επιχειρεί να δώσει κανείς απάντηση αποδίδοντας τη μορφή που παίρνει η κρατική τρομοκρατία του Ισραήλ σαν προϊόν της «ψυχοσύνθεσης» των ηγετών του. Το μακελειό, η γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων, είναι κάτι πολύ περισσότερο: Είναι έκφραση της «ψυχοσύνθεσης» ενός ολόκληρου συστήματος. Είναι καθρέφτης της «ψυχοσύνθεσης» του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός δεν θα ήταν τέτοιος αν  η επιθετική του φύση δεν τον οδηγούσε σε συμπεριφορές βγαλμένες κατ' ευθείαν από τα «κατηχητικά» του Άουσβιτς.

   Ο,τι συμβαίνει στη Γάζα είναι ιμπεριαλισμός. Γιατί η Γάζα δεν βρίσκεται μόνο στην Παλαιστίνη.

 «Γάζα» είναι οι βομβαρδισμοί κομβόι άμαχων προσφύγων (στη Σερβία). «Γάζα» είναι οι μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων (στο Αφγανιστάν). «Γάζα» είναι η εξολόθρευση κάθε μορφής ζωής (στη Φαλούτζα). «Γάζα» είναι οι αεροπορικές επιδρομές κατά διαδηλωτών (!), μέρα - μεσημέρι (στη Ράφα). «Γάζα» είναι η «εξαφάνιση» ολόκληρων πόλεων (Τζενίν). «Γάζα» είναι η στοχοποίηση εγκαταστάσεων του ΟΗΕ (Λίβανος). «Γάζα» είναι το μακελειό στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας που αντιμάχονται το φασισμό των φιλοναζιστών του Κιέβου.

   Για τις εικόνες των βομβαρδιστικών να σημαδεύουν την κατεχόμενη επί δεκαετίες Παλαιστίνη, για τα διαμελισμένα κορμιά, για τα αιμόφυρτα παιδικά σώματα στα χαμόσπιτα της κοντά δέκα χρόνια αποκλεισμένης Γάζας, ο ένοχος δεν είναι, απλά, το Ισραήλ. Είναι ό,τι εκπροσωπεί το Ισραήλ και οι προστάτες του.

   Και για να τελειώνουμε με τους συκοφάντες περί «αντισημιτισμού» και με τα υπόλοιπα καρτούν της ιδεολογικής τρομοκρατίας τύπου «Αμανπούρ»: Αυτό που εκπροσωπεί το κράτος του Ισραήλ και οι προστάτες του, είναι ύβρις πρώτα απ’ όλα, για την βαριά και πολύτιμη ιστορία που κουβαλάει ο ίδιος λαός του Ισραήλ.

   Όπως ύβρις για την ιστορία του ελληνικού λαού είναι το γεγονός ότι στις συμμαχίες που έχει συνάψει αυτή η συμμορία των προστατών του Ισραήλ, μέλος τους είναι και η Ελλάδα. Πρόκειται για την Ελλάδα του Σαμαρά, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της τρόικας, του ΔΝΤ και του Βενιζέλου. Ο οποίος, προχτές, απέδειξε για μια ακόμα φορά τι σημαίνει να είσαι υπουργός Εξωτερικών που… «τιμά» την ιστορία του ελληνικού λαού: Λίγες μέρες πριν την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην μαρτυρική και κατεχόμενη Κύπρο, μίλησε για την (κατεχόμενη) Γάζα και «καταδίκασε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»… 

------------------------------------
Πηγή:enikos.gr

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν έπεσε από τον ουρανό (με την Άννα Φραγκουδάκη)

Πέμπτη, Ιουνίου 19, 2014
[...]Στην Ελλάδα πράγματι η ακροδεξιά είναι τελείως περιθωριακή και ασήμαντη έως το 2007 που μπαίνει το ΛαΟΣ στη Βουλή. Ωστόσο δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι πολλά τα δεδομένα που στηρίζουν τη συστηματική από τη δεκαετία του 1990 καλλιέργεια ανοχής απέναντι στους εκπροσώπους και στο λόγο της ακροδεξιάς από τα ΜΜΕ και ιδίως την τηλεόραση, τη γενικότερη ανεπαρκή ιδεολογική αντίσταση της κοινωνίας και την απουσία κριτικής και γενικότερα ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τον ακροδεξιό λόγο από τους εκπροσώπους των κομμάτων εξουσίας και μάλιστα του ΠαΣοΚ ως σοσιαλιστικού κόμματος [...]

Η Κοινωνιολόγος της Εκπαίδευσης και Ομότιμη Καθηγήτρια του Παν/μίου Αθηνών  Άννα Φραγκουδάκη, αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη τη δημιουργική πορεία της συγγραφής -από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο- του βιβλίου Ο εθνικισμός και η άνοδος της ακροδεξιάς (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια), συμμετέχοντας στην Έρευνα για τις αιτίες και τις λύσεις της κρίσης.

Η αφορμή για να γράψω αυτό το βιβλίο ήταν η απρόσμενη άνοδος της ακροδεξιάς, με την είσοδο δύο ακραίων κομμάτων στη Βουλή, το ΛαΟΣ και τη Χρυσή Αυγή, το δεύτερο μάλιστα ανοιχτά φιλοναζιστικό και με τους εκπροσώπους του κατηγορούμενους για πλήθος κακουργήματα.
Το αίτιο ήταν η ιστορική και κοινωνική γνώση των μεγάλων κοινωνικών κινδύνων που εγκυμονεί η διάδοση των ακροδεξιών ιδεών, παράλληλα με την ανοχή που επί χρόνια εμφανίζει η ελληνική κοινωνία απέναντι σε αυτές τις ιδέες. Με άλλα λόγια, η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν έπεσε από τον ουρανό.

Χαρακτηριστικό δεδομένο είναι ότι άργησε να εμφανιστεί σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, όπου από τη δεκαετία του 1990 ακροδεξιά κόμματα μπαίνουν στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, ακόμα και σε δημοκρατίες όπου αυτό φαινόταν αδύνατο, π.χ. στη Σουηδία.

Η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν έπεσε από τον ουρανό (με την Άννα Φραγκουδάκη)

Την απουσία ακροδεξιάς την επεσήμαναν μάλιστα μελέτες για το ακροδεξιό φαινόμενο στην Ευρώπη, που διαπίστωναν ότι εξαιρούνται τρεις χώρες η Ισπανία, η Πορτογαλλία και η Ελλάδα και ερμήνευαν την απουσία ακροδεξιάς με το πολιτικό τους παρελθόν.

Οι πολίτες, γράφουν οι μελέτες, ταυτίζουν τις θέσεις και τον πολιτικό λόγο των ακροδεξιών κομμάτων με το έλλειμμα δημοκρατίας που έζησαν έως σχετικά πρόσφατα και τους βλέπουν σαν γραφικές περιπτώσεις νοσταλγών των δικτατορικών καθεστώτων.

Στην Ελλάδα πράγματι η ακροδεξιά είναι τελείως περιθωριακή και ασήμαντη έως το 2007 που μπαίνει το ΛαΟΣ στη Βουλή. Ωστόσο δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι πολλά τα δεδομένα που στηρίζουν τη συστηματική από τη δεκαετία του 1990 καλλιέργεια ανοχής απέναντι στους εκπροσώπους και στο λόγο της ακροδεξιάς από τα ΜΜΕ και ιδίως την τηλεόραση, τη γενικότερη ανεπαρκή ιδεολογική αντίσταση της κοινωνίας και την απουσία κριτικής και γενικότερα ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τον ακροδεξιό λόγο από τους εκπροσώπους των κομμάτων εξουσίας και μάλιστα του ΠαΣοΚ ως σοσιαλιστικού κόμματος.

Οι εκπρόσωποι της ακροδεξιάς έχουν επί χρόνια μεγάλη προβολή, όχι μόνο σε περιθωριακά κανάλια ή ακροδεξιές εφημερίδες, αλλά και σε τηλεοπτικούς σταθμούς με μεγάλο κοινό, ακόμα και στην κρατική τηλεόραση και από γνωστούς δημοσιογράφους. 

Καλούνται συστηματικά στην τηλεόραση ως συνομιλητές και μάλιστα σε εκπομπές που αφορούν «εθνικά» θέματα, ενώ οι εκπρόσωποι των δημοκρατικών κομμάτων δεν αρνούνται να γίνουν συνομιλητές τους.

Έτσι άτομα με τελείως περιθωριακή παρουσία στην πολιτική σκηνή αποχτούν σιγά σιγά πανελλήνια αναγνωρισιμότητα, πράγμα που με τον καιρό αναμφίβολα ευνόησε την είσοδό τους στη Βουλή.
Τα ΜΜΕ λοιπόν ευνόησαν την ακροδεξιά, ενώ οι εκπρόσωποι των δημοκρατικών κομμάτων δεν αναγνώρισαν εγκαίρως τον κίνδυνο που εγκυμονεί ο λόγος των ηγετών της ακροδεξιάς με τα κηρύγματα πατριδοκαπηλίας, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.
Αντίθετα μάλιστα, αρκετοί άρχισαν να κλίνουν προς τις θέσεις που εμφανίζονταν να αντλούν ψήφους υπέρ της ακροδεξιάς.
Επιπλέον, μέρος των διανοουμένων επί χρόνια καλλιέργησε το συντηρητισμό με την ανοχή σε έναν εθνικισμό ξεπερασμένο, πατριδοκαπηλικό, αντιευρωπαϊκό και απομονωτικό που καλλιέργησε ευρύτατα το μύθο των κινδύνων που απειλούν το ελληνικό έθνος.
Το ακροδεξιό φαινόμενο την εποχή μας δεν είναι ελληνικό αλλά ευρωπαϊκό. Έχει σε όλες σχεδόν τις χώρες αίτια κοινά.

Τα κυριότερα αίτια, εκτός από την πρόσφατη οικονομική κρίση που τα επιδείνωσε, είναι η μείωση και σταδιακή άρση εμπιστοσύνης στα κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία στην Ευρώπη από το 1945, το μεταναστευτικό πρόβλημα, η παγκοσμιοποίηση και η κρίση των ιδεών που ακολούθησε την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων, με μεταξύ άλλων συνέπεια να θολώσει τα ιδεολογικά όρια ανάμεσα στα δεξιά και τα αριστερά, γεννώντας μείγματα και ιδεολογικές μεταλλάξεις, με αποτέλεσμα μεγάλη σύγχυση.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο σχετίζεται επιπλέον με μια βαθιά κρίση της εθνικής ταυτότητας που προκάλεσε η συμμετοχή στην ΕΕ, εξαιτίας μεταξύ άλλων της εθνικής ιδεολογίας που αναπαράγουν οι θεσμοί και ιδίως το σχολείο, μιας εθνικής ιδεολογίας ανεπίκαιρης και βλαβερής.

Το βιβλίο διαγράφει την πορεία των εθνικών ιδεών από τη δεκαετία του 1980 έως το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Αναδεικνύει τις εξελίξεις που επί 35 χρόνια θεμελίωσαν με σημαντικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις τη δημοκρατική κοινωνία.

Αναδεικνύει επίσης μια παράλληλη με τις δημοκρατικές εξελίξεις πορεία, κατά την οποία η ελληνική κοινωνία σταδιακά εγκλωβίζεται σε έναν εθνικισμό παραδοσιακό και ανεπίκαιρο, φανατικό, ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό, άρα γενικότερα καταστροφικό για τα εθνικά συμφέροντα.
Αυτή η σταδιακή πορεία προς έναν νέο συντηρητισμό, θα οδηγήσει διανοουμένους από όλο το πολιτικό φάσμα στην κατασκευή ενός ιδεολογήματος περί κινδύνων αλλοίωσης και εξαφάνισης που απειλούν το ελληνικό έθνος, φαινόμενο που θα καλλιεργήσει κοινωνική δεκτικότητα στις ιδέες της ακροδεξιάς και θα ευνοήσει η παρέμβαση του θεσμού της Εκκλησίας στο πεδίο της πολιτικής.
Αυτή η πορεία προς έναν νέο συντηρητισμό, μια καινούρια εθνικοφροσύνη είναι προϊόν κρίσης της εθνικής ταυτότητας.

Το κεντρικό επιχείρημα του βιβλίου στηρίζεται σε ανάλυση ερευνητικών δεδομένων και υποστηρίζει ότι η επίσημη εθνική ιδεολογία που καλλιεργούν οι θεσμοί και ιδίως το σχολείο είναι βαθιά αλλοιωτική της εθνικής αυτογνωσίας. Αναπαράγει το κεντροευρωπαϊκό στερεότυπο του κλασικού ρατσισμού και έτσι καλλιεργεί μια εθνική ταυτότητα εύθραυστη, αμφίθυμη και ανασφαλή.
Η επίσημη ιδεολογία και τα σχολικά βιβλία παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος σαν οντότητα φυσική και περίπου αιώνια. Αναπαράγοντας την εθνική ιδεολογία του 19ου αιώνα, τα σχολικά βιβλία αξιολογούν τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό» σαν τον «ανώτερο» στη γη.
Καθώς όμως το ευρωκεντρικό στερεότυπο του ρατσισμού είναι ταξινομία που αποδίδει «κατωτερότητα» σε όλους τους λαούς και πολιτισμούς της «ανατολής» και του «νότου», η αποδοχή και αναπαραγωγή του στερεοτύπου από την εθνική ιδεολογία εγκλωβίζουν την εθνική ταυτότητα σε αυτή την «κατωτερότητα».

Στη συνέχεια για να αποκαταστήσει η αφήγηση περί ελληνικού έθνους την εθνική ανωτερότητα, καταφεύγουν τα σχολικά βιβλία στο μύθο ότι οι Έλληνες «διατήρησαν» τα «εθνικά» τους χαρακτηριστικά ίδια και αναλλοίωτα από την πιο μακρινή αρχαιότητα. 

Η έμμεση αυτή άρνηση των επιδράσεων επαναλαμβάνεται με πλήθος τρόπους, πληροφορίες και αποσιωπήσεις, ώστε στην ερευνητική ερώτηση ποιες είναι οι επιδράσεις στον ελληνικό πολιτισμό, τα σχολικά βιβλία απαντούν, είναι επιδράσεις από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο και το Διαφωτισμό, που και αυτός βασική του πηγή έχει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Είναι ήδη φανερό ότι η μυθική απουσία επιδράσεων αφορά τους πολιτισμούς που το κεντροευρωπαϊκό στερεότυπο του ρατσισμού ταξινομεί «κατώτερους».
Ο μύθος αυτός όμως παράγει μια γιγάντια αντίφαση με την πολιτισμική πραγματικότητα. Είναι πολλές οι επιδράσεις, οθωμανικές, σλαβικές, μεσανατολίτικες, σεφαρδίτικες, αραβικές, ιταλικές, για να περιοριστούμε στις πιο παλιές και πιο έντονες, που επιπλέον είναι αισθητές παντού στη χώρα και αναγνωρίζονται από όλους ανεξαιρέτως.

Άρα τι κάνει η επίσημη εθνική ιδεολογία; Ισχυριζόμενη ότι οι μόνες επιδράσεις που «διατηρούνται» επί αιώνες προέρχονται από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο και το Διαφωτισμό, κρύβει με ένα προσωπείο αρχαίου κάλλους το πραγματικό και «κατώτερο» εθνικό μας πρόσωπο. Άρα καλλιεργεί μια εύθραυστη, αμφίθυμη και ανασφαλή εθνική ταυτότητα.

Όπως τεκμηριώνει η μεγάλη βιβλιογραφία για τις ρατσιστικές ιδεολογίες και τις διακρίσεις, ο ρατσισμός γεννάει ρατσισμό. Αναπαράγοντας το ευρωκεντρικό στερεότυπο του ρατσισμού περί ευρωπαϊκής «ανωτερότητας», η επίσημη εθνική ιδεολογία υποτιμάει και υποβιβάζει την ελληνική εθνική ταυτότητα. 

Το στίγμα της «κατωτερότητας» δεν αναιρείται από το μύθο της απουσίας ανατολικών, δηλαδή «κατώτερων» επιδράσεων, αντίθετα ισχυροποιείται από την ολοφάνερη ύπαρξη αυτών των επιδράσεων. Και το στίγμα της «κατωτερότητας» είναι από μόνο του γενεσιουργό του ρατσισμού και των διακρίσεων.

Την ιδεολογία της ακροδεξιάς τόσο παντού όσο και στην Ελλάδα συνθέτουν ο φανατικός εθνικισμός, ο αυταρχισμός, ο μιλιταρισμός, ο αντισημιτισμός, η ξενοφοβία, οι διακρίσεις και ο ρατσισμός. 

Βασικό ιδεολόγημα της ακροδεξιάς παντού όπως και στην Ελλάδα είναι η πολιτισμική «καθαρότητα». Το ιδεολόγημα περί «καθαρότητας» στηρίζει ένα αποτρόπαιο αίτημα «αποκατάστασης» της «καθαρότητας», όπως το διατύπωσε ο ναζισμός, με στόχο να εξαφανιστούν οι διαφορές. Το αίτημα να εξαφανιστούν οι διαφορές καταλήγει στην πολιτική επιδίωξη να εξαφανιστούν οι «διαφορετικές» ανθρώπινες ομάδες.

Η υποτίμηση της εθνικής ταυτότητας γεννάει ρατσισμό και ο ρατσισμός νομιμοποιεί τις ακροδεξιές ιδέες.

Ένα ισχυρό παράδειγμα είναι ο αντισημιτισμός. Υπάρχουν δύο αντίθετα μεταξύ τους φαινόμενα. Είναι πολύ διαδεδομένος στην ελληνική κοινωνία, ενώ συγχρόνως πλήθος δεδομένα τεκμηριώνουν ότι αν έθετε μια έρευνα το ερώτημα, εάν είναι ο αντισημιτισμός διαδεδομένος στον ελληνικό λαό, θα ήταν συντριπτικά τα ποσοστά των αρνητικών απαντήσεων.

Το πόσο είναι διαδεδομένος το τεκμηριώνει μια πρόσφατη μεγάλη έρευνα για τον αντισημιτισμό στον κόσμο. Έγινε σε 102 χώρες από μια αμερικανική ΜΚΟ, την Antidefamation League και τα αποτελέσματα αναρτήθηκαν στον ιστότοπό της στις 15 Μαΐου φέτος.

Τα ψηλότερα ποσοστά εμφανίζονται, όπως είναι κατανοητό, στον αραβικό και ισλαμικό ιδίως κόσμο, με ψηλότερο στη μέση Ανατολή και ύστερα τη βόρειο Αφρική.

Στην Ευρώπη, τα ψηλότερα ποσοστά εμφανίζονται στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και κυμαίνονται από το ψηλότερο 45% στην Πολωνία και το χαμηλότερο 13% στην Τσεχία, ενώ στη δυτική Ευρώπη κυμαίνονται από το ψηλότερο 37% στη Γαλλία και το χαμηλότερο 4% στη Σουηδία.

Στην Ελλάδα ο αντισημιτισμός εμφανίζεται εντυπωσιακά ψηλότερος από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ψηλότερος ακόμα και από το Ιράν και φτάνει στο υπερβολικό ποσοστό 69%, πράγμα που σημαίνει ότι εφτά στους δέκα Έλληνες έχουν αντισημιτικές πεποιθήσεις.

Παράλληλα είναι ελληνική ιδιαιτερότητα να μην είναι ο αντισημιτισμός αναγνωρίσιμος. Αντίθετα με αλλού εμφανίζεται σε κοινωνικές ομάδες με πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις θεωρητικά αντίπαλες με τα στερεότυπα, τις διακρίσεις, τις φυλετικές θεωρίες και τους ρατσισμούς.

Εμφανίζεται σε κοινωνικές ομάδες που ταυτίζονται με τα αριστερά κόμματα και αυτοαναγνωρίζονται μαχητές ενάντια στις διακρίσεις και τους ρατσισμούς.
Σε ψηλά ποσοστά οι έλληνες πολίτες δεν ταυτίζουν τις αντισημιτικές απόψεις και θέσεις με το ρατσισμό, τις διακρίσεις και τις ακροδεξιές ιδεολογίες. Η αντίφαση είναι μεγάλη, εκφράζουν αντισημιτικά στερεότυπα, ενίοτε κραυγαλέα και παράλληλα πιστεύουν ότι δεν είναι ρατσιστές ούτε αντισημίτες.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θα περιοριστώ σε ένα βαριά συμβολικό, τις σχετικές δημόσιες δηλώσεις του μεγάλου και αγαπητού από όλους συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη. Το Μάιο του 2011, γεμάτη από ειλικρινή οργή για τους «συκοφάντες» που τον αποκαλούν αντισημίτη, γράφει με φορτισμένο ύφος ότι «μισεί» το «Φασισμό - Ναζισμό - Εθνικισμό - Αντικομμουνισμό και Αντισημιτισμό» κι ακόμα: «ματώσαμε για... τις ιδέες μας, έτσι έχουμε το δικαίωμα να ισχυριζόμαστε ότι αναδειχθήκαμε μεταξύ των πρωτεργατών στην υπεράσπιση των θυμάτων του Φασισμού και Αντισημιτισμού».

Στη συνέχεια, σε κραυγαλέα αντίφαση με αυτές τις φράσεις, καταλήγει ως εξής: «ο Σιωνισμός [...] χρησιμοποιεί σαν άλλοθι το Ολοκαύτωμα για πράξεις καθαρά αντιδραστικού χαρακτήρα, όπως είναι η κρατική πολιτική του Ισραήλ και ο ρόλος παραγόντων του Εβραιοαμερικανικού λόμπυ στη διαμόρφωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ. Έτσι κάθε κριτική χαρακτηρίζεται έντεχνα αντισημιτισμός [...] Επειδή είμαι από εκείνους που δεν με σταματά τίποτα προκειμένου να πω την αλήθεια [...] οι αντίπαλοί μου [...] με μειώνουν ως άνθρωπο και ως συνθέτη. Κυρίως ως συνθέτη, γιατί οι Σιωνιστές ελέγχουν σε ποσοστό 99% τη μουσική ζωή της Οικουμένης».
Για να ερμηνευτεί αυτό το με την πρώτη ματιά αξιοπερίεργο φαινόμενο, να εκφράζονται τόσο κραυγαλέα αντισημιτικά στερεότυπα και συγχρόνως ο πομπός τους να μην έχει καθόλου συνείδηση, θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην υποτιμημένη εθνική ταυτότητα και το ρατσισμό που γεννάει ρατσισμό.
Ερευνητικά δεδομένα για το ρατσισμό στην ελληνική κοινωνία δείχνουν ότι οι έλληνες πολίτες δεν εμφανίζονται χωρίς ευαισθησία στο θέμα του ρατσισμού και των διακρίσεων.

Ακόμα και εκείνοι που διατυπώνουν ανοιχτά ρατσιστικές θέσεις, τις αναγνωρίζουν και κάνουν απόπειρες αποποίησης του στίγματος ότι είναι ρατσιστές, δηλαδή τουλάχιστον σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν το ρατσισμό και το μεγαλύτερο ποσοστό αρνείται να ταυτιστεί μαζί του. Τον αναγνωρίζουν με εξαίρεση τον αντισημιτισμό, αλλά όχι μόνο. 

Υπάρχει άλλη μία εξαίρεση που αποκαλύπτει μια μεγάλη παρανόηση, πλατιά διαδεδομένη για το τι είναι ρατσισμός.
Σύμφωνα με ερευνητικά δεδομένα, οι Έλληνες αναγνωρίζουν το ρατσισμό αλλά μόνο όταν αφορά τους λαούς εκείνους που ο ρατσισμός θεωρεί «κατώτερους». Δηλαδή τον αναγνωρίζουν άμεσα σε κάθε υποτιμητική φράση που αφορά π.χ. τους Αλβανούς και άλλους υποτιθέμενους κατώτερους, δεν τον αναγνωρίζουν όμως καθόλου σε εξίσου υποτιμητικές φράσεις που αφορούν π.χ. τους Άγγλους ή τους Γερμανούς, δηλαδή τους υποτιθέμενους ανώτερους.
Σαν να μην ήταν ο ρατσισμός στερεοτυπική γενίκευση που αποδίδει μειωτικά χαρακτηριστικά σε μιαν οποιαδήποτε ανθρώπινη ομάδα. Σαν να ήταν δημόσια αναγνώριση μιας εξ αντικειμένου κατωτερότητας, μιας ήδη δοσμένης κατώτερης ύπαρξης.

Εδώ αποχτάει νόημα η αλλιώς ακατανόητη μη αναγνώριση του αντισημιτισμού. Ο αντισημιτισμός συνοψίζεται σε μια σειρά στερεότυπα που εμπνέουν μίσος, καθώς περιγράφουν τους Εβραίους γενικά σαν ένα κακό, επικίνδυνο για τα άλλα έθνη αποδίδοντάς τους την ευθύνη για όλα τα δεινά του κόσμου.
Στην Ελλάδα η πιο ακραία και παραληρηματική σχεδόν μορφή αυτού του μίσους με αναφορά στον κίνδυνο που αποτελεί «ο διεθνής σιωνισμός» για «το ελληνικό έθνος» ανήκει στη Χρυσή Αυγή.
Ο κίνδυνος, κατά τους φιλοναζιστές της ΧΑ, πηγάζει από μια περιγραφή του, που παρουσιάζει τον «διεθνή σιωνισμό» να κατέχει μια υπερδύναμη πλανητικής έκτασης και εμβέλειας, τελείως αστήριχτη στα αντικειμενικά δεδομένα και τη στοιχειώδη λογική.

Περιγράφεται το μυθικό θηρίο, ο «διεθνής σιωνισμός» να κατέχει τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας, τον έλεγχο της κυβέρνησης των ΗΠΑ, του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, των ΜΜΕ όλης της οικουμένης...
Αν τώρα συνδέσουμε τα παραπάνω με το πώς αντιλαμβάνεται μεγάλο μέρος των Ελλήνων το ρατσισμό, σαν την υποτίμηση εκείνων που είναι εξ αντικειμένου, φτωχοί, περιθωριοποιημένοι και ιδίως ανίσχυροι, ερμηνεύεται γιατί ο αντισημιτισμός είναι μη αναγνωρίσιμος. Αφορά μια ανθρώπινη ομάδα που το μίσος εναντίον της τροφοδοτεί μια γιγάντια διαστρέβλωση, καθώς παρουσιάζει τα μέλη της να κατέχουν μια φαντασιακή και παγκόσμια υπερδύναμη που ελέγχει το σύνολο του πλανήτη.
Συνοψίζοντας, το κεντρικό επιχείρημα του βιβλίου είναι η ανάλυση που αναδεικνύει ότι οι θεσμοί και ιδίως το εκπαιδευτικό σύστημα, καθηλωμένο σε μια ανεπίκαιρη εθνική ιδεολογία άλλων εποχών, διαμορφώνουν μια  εθνική ταυτότητα εύθραυστη, αμφίθυμη και ανασφαλή.

Τεκμηριώνει ότι αυτό το ιδεολογικό υπόβαθρο παραφθείρει την εθνική αυτογνωσία, καλλιεργεί ανοχή στις ακροδεξιές ιδεολογίες και, με την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης που είχε οδυνηρές συνέπειες, έπαιξε έντονα αρνητικούς ρόλους σε όλα τα πεδία ιδίως της αντιπολίτευσης ενάντια στη «μνημονιακή πολιτική».

Οδήγησε να μεταμφιεστεί η όλη αντιπολίτευση απέναντι στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης από πολιτική σύγκρουση σε «εθνική» υπόθεση ανάμεσα σε Έλληνες και «ξένους». Καλλιέργησε έναν άκριτο και φανατικό εθνικισμό, με συνέπεια η πολιτική σύγκρουση ιδεών για όλα τα διακυβεύματα τα σχετικά με την κρίση, με την ΕΕ και με την παγκοσμιοποίηση να μεταμφιεστεί από πολιτική σύγκρουση σε αντιπαράθεση ανάμεσα σε «πατριώτες» και «προδότες».

Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση απέναντι στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και στη διαπραγμάτευση με την ΕΕ θα ονομαστεί αντιπαράθεση για την εθνική «ανεξαρτησία». Αυτό θα αλλοιώσει την πολιτική μάχη, θα εμποδίσει την αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης και των διαπραγματεύσεων, αλλά θα εμποδίσει εξίσου και την αποτελεσματική αντιπολίτευση.

Τέλος, όπως αναλύεται στο βιβλίο, θα οδηγήσει σε μια ευρύτερη κρίση των κοινοβουλευτικών θεσμών και της δημοκρατίας, φαινόμενο που μεταξύ άλλων εξίσου σοβαρών αρνητικών επιπτώσεων λειτουργεί καλλιεργώντας συναίνεση στην ακροδεξιά.-"

---------------------------
Πηγή: tvxs

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό

Πέμπτη, Μαΐου 22, 2014
Όσκαρ Ουάιλντ
Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν. 

Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».

Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.

Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.

Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.

Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.

Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.

Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.

Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.

Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.

Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.

Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.

Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.

Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.

Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.

Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.

Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.

«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.

Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.

(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)

Του πιτσιρίκου

*****

(Προσπαθώντας σε προηγούμενο άρθρο μου να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους ο σημερινός ψηφοφόρος στο Βόλο ή στον Πειραιά επιλέγει για Δήμαρχο έναν Μπέο ή Μαρινάκη, έλεγα  ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας. Η Κρυσταλία Πατούλη σ' ένα άρθρο της που αναδημοσίευσα καταλήγει στο συμπέρασμα ό,τι "Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας" και σήμερα βρήκα αυτό το παλιό, σχεδόν προφητικό άρθρο του πιτσιρίκου, το οποίο και αναδημοσιεύω. 
"(*)Μπράβο λοιπόν στους πολίτες που ψηφίζουν ανθρώπους με μπράβους ή, σε άλλες περιπτώσεις, τους ίδιους τους μπράβους.Όταν θα ξεσπάσει ο πόλεμος ανάμεσα στους μπράβους των εφοπλιστών και οι χρυσαυγίτες θα μαχαιρώνουν και θα δολοφονούν, οι «αθώοι» πολίτες ας προσπαθήσουν να θυμηθούν ποιους ψήφισαν". Εάν τώρα, δραστικά και ανυποχώρητα, δεν σταματήσουμε την λουμπενοποίηση της κοινωνίας, την οπαδοποίηση των πολιτών, τότε σύντομα το φαινόμενο αυτό θα βρει μιμητές πανελλαδικά, ένας Έλληνας Μπερλουσκόνι θα μας καταδυναστεύσει. Και τότε, φοβάμαι, θα είναι πολύ αργά για όλους μας.
Απ.Μωρ.)

---------------------

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας

Τετάρτη, Μαΐου 21, 2014
Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας. Όταν ψηφίζεις για το τομάρι σου και μόνο, τότε ήδη έχεις γίνει φασίστας. Όταν για χρόνια έκανες το ίδιο στο παρελθόν, τότε ήδη ήσουν από τότε φασίστας. Ο φασισμός δεν είναι μόνο ο ναζισμός, είναι η κάθε εκδήλωση αδιαφορίας προς τον ΑΛΛΟΝ, εκτός από την κακοποίηση του άλλου με οποιονδήποτε τρόπο, μικρό έως μεγάλο και εγκληματικό, επιθετικό ή παθητικό.

Δεν έχουμε ακόμα καταλάβει τι είναι ο φασισμός, και ψάχνουμε να τον αντιμετωπίσουμε! ε, δεν πρόκειται, μέχρι να αντιληφθούμε, πως φασισμός είναι οτιδήποτε που δεν λαμβάνει υπόψιν του την κοινωνία σε σύνολο, αλλά μόνο το προσωπικό και οικογενειακό συμφέρον του οποιουδήποτε.

Το πελατειακό σύστημα που στηρίζεται στην παραπάνω ...φιλοσοφία ζωής, είναι θεόρατο και έχει εμπλακεί με τα δύο κόμματα εξουσίας κατά συρροή στη χώρα μας. Μην αναρωτιέστε λοιπόν γιατί ακόμα τα ψηφίζει. Κι όσοι δεν τα ψηφίζουν οι περισσότεροι είναι μέσα και στη Χρυσή Αυγή, φαντάζομαι οργισμένοι που όλοι οι άλλοι μαζί τα φάγανε, ενώ αυτοί όχι, ή όχι και τόσο...

Γνωρίζω αρκετούς τέτοιους ψηφοφόρους με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις, που κράδαιναν σημαιάκια μπλε και πράσινα στο παρελθόν και τώρα μισούν -εκτός των άλλων- τους μετανάστες, θεωρώντας τους ως βασικούς υπεύθυνους για όλα τα προβλήματά τους, χωρίς να τους πηγαίνει το μυαλό ούτε μια φορά να κοιταχτούν στον καθρέφτη, ή απλά να ξύσουν το κεφάλι τους, πριν το ξυρίσουν... και ψηφίσουν...

...θεωρώντας για άλλη μια φορά πως η λύση έρχεται από τους αρχηγούς και την εξουσία και όχι από την κοινωνία πολιτών, από τη συμμετοχή στα κοινά και τη ΔΗΜΟκρατία, από τον πολιτισμό “του κοινού καλού”, που σημαίνει ότι δεν ανέχεσαι το άδικο, ούτε καν ως μάρτυρας μίας κακοποίησης, είτε σε άνθρωπο, είτε στη φύση, είτε σε οτιδήποτε, ζωντανό, είτε σε ότι μπορεί να τιμά τη ζωή.

Γεμίσαμε, ως φαίνεται με… δίκαιους φασίστες όλα αυτά τα χρόνια. Με δίκαιους στα λόγια αλλά φασίστες κυρίως στις μη - πράξεις. Με αδιάφορους.

Το έχω προσπαθήσει να το ψάξω από όλες τις μεριές εδώ και 4 χρόνια και παραπάνω ειδικά για την κρίση, και 49 χρόνια, όσο ζω, από τις γνώσεις και την εμπειρία μου. Ελπίδα που να μην συμπεριλαμβάνει τους άλλους δεν υπάρχει. Και αν υπάρχει είναι φασιστική, όπως φασιστικά και βίαια καταστρέφουν τον πλανήτη και τις κοινωνίες για το κέρδος και μόνο, όπως φασιστικά και βίαια αποφάσισαν ότι δεν θα λάβουν υπόψη τους τις μελέτες από τη δεκαετία του '70 που ανέλυαν οι ειδικοί καταλήγοντας πως θα φτάσουμε σίγουρα στην κρίση το 2008, όπως για το κέρδος και για την τσέπη τους καταστρέφουν έναν ολόκληρο πλανήτη όλοι αυτοί που μας έφτασαν εδώ παγκοσμίως.

Όσο ειδικά για αυτή τη νοοτροπία του Έλληνα σε πλειοψηφία όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των Δημοτικών Εκλογών, έχει τις ρίζες της από την τουρκοκρατία και μετά (όπως αναλύει διεξοδικά επίσης στην έρευνα ο ανθρωπολόγος Γρηγόρης Γκιζέλης), μέχρι τον εμφύλιο και μετά, μέχρι τη χούντα και μετά, μέχρι τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν με την ίδια ή παρόμοια κουλτούρα, που λέει ότι το κράτος είναι για το ξεζουμίζουμε, να το εκμεταλλευόμαστε μόνο για ίδιον όφελος, πετώντας ψίχουλα στους άλλους και τα μεγάλα κομμάτια της πίτας στους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, και να καθόμαστε να ασχολούμαστε μόνο με το σπιτάκι μας και το πορτοφόλι μας, και όλοι αυτοί που δεν το κάνουν είναι από τρελοί μέχρι ηττημένοι - κυνηγημένοι έως και εχθροί της κοινωνίας των φιλοτομαριστών νοικοκυραίων.

Αυτά τα ολίγα, τα γνωστά δηλαδή, και περισσότερα όποιος θέλει διαβάζει κανείς σ' αυτήν την έρευνα που παρεμπιπτόντως τα ΜΜΕ σύσσωμα αγνοούν, διότι πρέπει να φύγω για Αθήνα γιατί έρχεται από τη Θεσσαλονίκη ο Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου, ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους των γραμμάτων αυτής της χώρας, που φυσικά επίσης οι περισσότεροι αγνοούν καθώς τα κανάλια ανακυκλώνουν με θέρμη ειδήσεις για το τι φόρεσε η Μπιγιονσέ στο τάδε event και δέχονται διαφημίσεις για το κόμμα της ΧΑ προεκλογικά, ενώ αποκλείουν π.χ. το ανάλογο σποτ των φαρμακοποιών. Να μας χαιρόμαστε. Και εις ανώτερα. 

Κρυσταλία Πατούλη

19/5/14

ΥΓ. 1) ...οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα της πλειοψηφίας.

ΥΓ. 2) Έτσι όπως πάνε τα πράγματα τα κόμματα θα διαχωριστούν ευθαρσώς πια (διότι και σήμερα κάπως έτσι είναι, αλλά ακόμα λίγο καλυμμένα) ανάλογα με την υποστήριξη που θα παρέχουν σε διάφορες επαγγελματικές ομάδες. Άλλα θα υποστηρίζουν τους μικρομεσαίους ελεύθερους επιχειρηματίες, άλλα τους δημόσιους, άλλα τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, άλλα τους αγρότες, άλλα τους μαφιόζους των μαγαζιών της κάθε παραλιακής, άλλα τους εμπόρους ένδυσης και υπόδησης, άλλα τους μεγαλοβιομήχανους, άλλα τους εφοπλιστές, άλλα και τους δύο μαζί, κλπ. κλπ.

Θα ψηφίζει ο κόσμος το κόμμα προστάτη-νταβατζή των επαγγελματικών "δικαιωμάτων" του, για την ακρίβεια τον προστάτη του πορτοφολιού του. Η ιδεολογία και η κοινωνία θα καταργηθεί παντελώς και τυπικώς και ουσιαστικώς. Ο άνθρωπος θα ζει εκπορνευμένος στους νταβατζήδες του μόνο για να επιβιώνει. Πολιτισμός; Αξίες; Κοινωνία; Φύση; Ανθρώπινα δικαιώματα; Αντίο. Έκανε άλλωστε το πρώτο βήμα ο μεγάλος "ιδεολόγος" της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση(που λέει ο λόγος) έδωσε την... εικόνα. Μια νέα μεταλλαγμένη εικόνα του συνδικαλισμού σε εντελώς ξεκάθαρο πελατειακό νταβατζηλίκι, με τη μορφή κόμματος ή κομματικού συνδυασμού τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο ομαδοποιημένος φασισμός στα καλύτερά του.


***** 

(Προσπαθώντας σε προηγούμενο άρθρο μου να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους ο σημερινός ψηφοφόρος στο Βόλο ή στον Πειραιά επιλέγει για Δήμαρχο έναν Μπέο ή Μαρινάκη, έλεγα  ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας. Εδώ η Κρυσταλία Πατούλη καταλήγει στο συμπέρασμα ό,τι "Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας" και ό,τι  έτσι "Ο άνθρωπος θα ζει εκπορνευμένος στους νταβατζήδες του μόνο για να επιβιώνει. Πολιτισμός; Αξίες; Κοινωνία; Φύση; Ανθρώπινα δικαιώματα; Αντίο".
Απ.Μωρ.)

---------------------------------
Πηγή: tvxs

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Η διολίσθηση των δημοκρατιών στον ολοκληρωτισμό Του Στέλιου Ελληνιάδη

Σάββατο, Ιανουαρίου 11, 2014
Η διολίσθηση των δημοκρατιών στον ολοκληρωτισμό Του Στέλιου Ελληνιάδη
Όλοι οι ακραίοι που χρόνια τώρα μιλούν για παγκόσμια φασιστική δημοκρατία, γίνονται μέινστριμ.
Τίποτα δεν φαίνεται πια σαν κατασκεύασμα της νοσηρής φαντασίας τους. Σε λίγο, το 1984 του Όργουελ θα υπάρχει μόνο στις παιδικές βιβλιοθήκες. Και η ταινία Οι ζωές των άλλων, που περιγράφει την παρακολούθηση των αντιφρονούντων στην Ανατολική Γερμανία, φαίνεται κιόλας σαν παρωχημένη αστυνομική νουβέλα.

Αυτό που έχουν στήσει οι Αμερικάνοι, καθιστά κάθε δικτατορικό καθεστώς ανάξιο κριτικής. Ενώ πολλοί πίστεψαν ότι με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τη στροφή της Κίνας και τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, θα ανθίσει η δημοκρατία και θα διευρυνθούν τα πολιτικά δικαιώματα, διαπιστώνουν με απογοήτευση και τρόμο ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η κατάσταση εκτραχηλίζεται σε ασύλληπτη έκταση. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Έντουαρντ Σνόουντεν, υπάλληλος της CIA, που διέφυγε παίρνοντας μαζί του φακέλους για το τέρας που κατασκευάζει η Αμερική, ανακηρύχτηκε από το περιοδικό Time σαν η δεύτερη σημαντικότερη προσωπικότητα του 2013, μετά τον Πάπα. Για την αποκάλυψη μιας αφανούς τρομακτικής πραγματικότητας που δεν έχει αμφισβητηθεί ως πλαστή ή ψευδής. Και χάρη στη σύμπραξη εφημερίδων σαν την The Guardian, δεν θάφτηκε εν τη γενέσει της. Ούτε πρόλαβαν οι μηχανισμοί να συλλάβουν, να απαγάγουν ή να δολοφονήσουν τον Σνόουντεν, όπως φάνηκε από τη δήλωση του διευθυντή του FBI Robert Mueller που συντονίζει την καταδίωξή του. Είναι πρωτοφανές, ότι υποχρέωσαν το αεροπλάνο που μετέφερε τον πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες, να κάνει αναγκαστική προσγείωση σε άλλη χώρα, επειδή υπήρχε μια φήμη ότι μπορεί να ταξίδευε μαζί του ο Σνόουντεν!
Μαζική παρακολούθηση
Οι κοινωνίες ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει περί τίνος πρόκειται, γιατί δύσκολα μπορεί να σηκώσει το βάρος των συνεπειών η πολιτική νοημοσύνη του χειραγωγημένου πολίτη. 

Συνοπτικά, το σχέδιό τους επιδιώκει να παρακολουθούνται οι πάντες, παγκοσμίως. Όχι μόνο οι κακοποιοί και οι ύποπτοι για εγκληματική δράση, ούτε μόνο οι κυβερνήσεις και οι στρατοί των εχθρικών κρατών. Οι πάντες. Κι ο αγρότης σε ένα ακριτικό χωριό και το νήπιο που φοράει μπίπερ σε ένα παιδικό σταθμό!

Παρακολουθήσεις γίνονταν ανέκαθεν. Τοποθετούσαν «κοριούς» σε σπίτια και γραφεία. «Άκουγαν» τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, άνοιγαν ταχυδρομικές επιστολές, κρατούσαν φακέλους και, σε ειδικές περιπτώσεις, παρακολουθούσαν κατά πόδας τους ταραχοποιούς. Στα δημοκρατικά καθεστώτα, αυτά αφορούσαν πολίτες που είχαν πάρε-δώσε με το νόμο και γίνονταν υπό την εποπτεία των δικαστικών αρχών. Οι παραβιάσεις του νομικού πλαισίου και των δικαιωμάτων των πολιτών, δεν ήταν καθόλου σπάνιες, αλλά συνήθως δεν επεκτείνονταν πέρα από τους «συνήθεις» υπόπτους. Ο απλός πολίτης αισθανόταν ότι ο ιδιωτικός του χώρος προστατευόταν από τους νόμους και δεν ήταν άνευ αιτίας προσπελάσιμος από τις αρχές.

Το περιοδικό Time (23 Δεκ. 2013), με στοιχεία που έδωσε ο Σνόουντεν, αναφορές στελεχών των μυστικών υπηρεσιών και εκθέσεις ερευνητικών φορέων, που δεν είναι απόρρητες, χαρτογράφησε το πλάνο της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA). Σε ένα συγκρότημα που απλώνεται σε 20.000 στρέμματα, στη Γιούτα, «η NSA συγκεντρώνει πληροφορίες από όλες τις γωνίες των συστημάτων επικοινωνίας του κόσμου». 

Μέχρι να δημοσιοποιηθούν τα ντοκουμέντα του Σνόουντεν, ο διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών James Clapper και ο διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας Keith Alexander, διαβεβαίωναν τους γερουσιαστές ότι οι Αμερικανοί πολίτες δεν παρακολουθούνται μαζικά. Δηλώσεις που αργότερα αναγκάστηκαν να ανασκευάσουν.
Παγκόσμιο μάτι
«Σαν γενικός κανόνας, ακόμα απαιτείται δικαστικό ένταλμα για την παρακολούθηση των τηλεφωνημάτων και ηλεκτρονικών ταχυδρομείων», γράφει ο Michael Sherer. Με τον Πατριωτικό Νόμο (Patriot Act) του 2001, επιτρέπεται η μυστική παρακολούθηση υπόπτων για τρομοκρατικές ενέργειες που αποφασίζονται από κυβερνητικές υπηρεσίες και όχι από δικαστικές αρχές. Τώρα, όμως, παρακολουθούν όλες τις επικοινωνίες σε όλο τον κόσμο. 

«Οι Αμερικάνοι σε συνεργασία με τους Βρετανούς χρησιμοποιούν ψεύτικους λογαριασμούς του LinkedIn προκειμένου να εγκαταστήσουν ιούς στους υπολογιστές ξένων εταιριών τηλεπικοινωνιών. Επίσης, η NSA παρακολουθεί τις διπλωματικές αποστολές των άλλων χωρών στους διεθνείς οργανισμούς, ακόμα και τους αρχηγούς των συμμαχικών της κρατών», όπως της Γαλλίας και της Γερμανίας!

Η NSA συνεργάζεται με τις μεγάλες αμερικάνικες εταιρίες επικοινωνιών, όπως οι Yahoo και Google, για να παίρνει το υλικό που διακινείται μέσω του διαδικτύου. Η δημοσιοποίηση της συνεργασίας ανάγκασε οκτώ από τις μεγαλύτερες εταιρίες (Apple, Microsoft, Google, Facebook κ.ά.) να ζητήσουν από την αμερικάνικη κυβέρνηση να περιοριστεί στη συγκέντρωση στοιχείων μόνο κάποιων χρηστών που καλύπτεται από τη νομοθεσία.

Ορισμένες χώρες παίρνουν μέτρα προστασίας των δικτύων και των χρηστών τους. Η δημιουργία κινεζικών μέσων αναζήτησης και κοινωνικής δικτύωσης, όπως η Weibo, αποδόθηκε από τους δυτικούς στην πρόθεση των αρχών να ασκούν έλεγχο στους χρήστες, ενώ ο βασικός λόγος δημιουργίας τους είναι η παρεμπόδιση διείσδυσης των αμερικανικών υπηρεσιών κατασκοπείας στο κινέζικο κράτος, τη βιομηχανία και την κοινωνία. Κάτι αντίστοιχο προσπαθεί να κάνει η Ρωσία και το Ιράν. Είναι γνωστή η ζημιά που προκάλεσε στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν ο «ιός» που διοχέτευσαν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Στην Ινδία, οι αρχές μελετούν το ενδεχόμενο να απαγορεύσουν στους δημόσιους υπάλληλους να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά ταχυδρομεία που οι πάροχοί τους βρίσκονται στην Αμερική. Ακόμα και να χρησιμοποιούν υπολογιστές αμερικανικής κατασκευής, όπως φάνηκε από τις σχετικές δηλώσεις ανησυχίας υψηλόβαθμου στελέχους της Cisco Systems. Στην Κίνα, παρακολουθούν τα κινέζικα πανεπιστήμια, ενώ για αντιπερισπασμό εμποδίζουν τα προϊόντα μιας κινέζικης εταιρίας να κυκλοφορήσουν στις ΗΠΑ με το αιτιολογικό ότι οι Κινέζοι θα παρακολουθούσαν τους Αμερικάνους.
Πρόεδροι υπό επιτήρηση
Είναι τόσο πολύ χειραγωγημένος ο μέσος Αμερικάνος, που στο όνομα της ελευθερίας αποδέχεται και επικροτεί τις πιο ανελεύθερες πολιτικές. Εν τούτοις, η πλατιά γνωστοποίηση του γεγονότος ότι παρακολουθούνται όλοι, κλόνισε την όποια εμπιστοσύνη έχει στο κράτος και την κυβέρνησή του. Παρ’ όλο που ένα πολύ σημαντικό ποσοστό Αμερικάνων συναινούν στις παρακολουθήσεις προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος τρομοκρατικών χτυπημάτων που καλλιεργείται συστηματικά από τους μηχανισμούς προπαγάνδας, οι περισσότεροι νέοι εκφράζουν την αντίθεσή τους.

Το πολιτικό κατεστημένο αντιδρά πολύ χλιαρά. Τον περασμένο Ιούλιο, δεν πέρασε από τη Βουλή νομοσχέδιο που πρότεινε ο βουλευτής Justin Amash για περιορισμούς και περισσότερες δικαστικές εγγυήσεις στις μαζικές παρακολουθήσεις. Και εκκρεμεί από τον Οκτώβριο, το νομοσχέδιο «Νόμος Ελευθερίας» (Freedom Act), που θέτει κάποια όρια στις παρακολουθήσεις, εννοείται μόνο των Αμερικάνων. Γιατί το αμερικάνικο Σύνταγμα προστατεύει μόνο τους Αμερικανούς πολίτες. Οι ξένοι, απλοί πολίτες έως και πρόεδροι και πρωθυπουργοί, είναι εκτός προστασίας.

Η πρόεδρος της Βραζιλίας Dilma Rousseff ακύρωσε μια επίσκεψή της στο Λευκό Οίκο, μετά τις αποκαλύψεις ότι οι Αμερικάνοι παρακολουθούν την ίδια και βραζιλιάνικες εταιρίες ενέργειας. Σύμφωνα με τη Le Monde, οι Αμερικάνοι παρακολουθούν τη γαλλική πρεσβεία και τη γαλλική διπλωματική αποστολή στις ΗΠΑ. Η Ισπανία ανακάλεσε προσωρινά τον πρέσβη της στην Ουάσιγκτον μετά τη δημοσιοποίηση ότι οι Αμερικάνοι παρακολουθούν Ισπανούς πολίτες στην Ισπανία. Οι Γερμανοί γκρίνιαξαν. Οι Βρετανοί, φουλ συνένοχοι, σιώπησαν. Και οι Αυστραλοί, σταθεροί στην υπηρεσία των ΗΠΑ, βοηθούν στην παρακολούθηση της Κίνας και άλλων ασιατικών χωρών. Η Washington Post έγραψε ότι Αμερικάνοι και Βρετανοί υποκλέπτουν τα στοιχεία που διακινούνται μέσω οπτικών ινών από τους σέρβερ της Google και της Yahoo. Επίσης, ότι η NSA συγκεντρώνει τις «κινήσεις» ΠΕΝΤΕ (5) δισεκατομμυρίων τηλεφωνημάτων ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ! «6,4 εκατομμύρια λίτρα νερό χρειάζονται κάθε μέρα για να κρατούν κρύους τους σέρβερ των υπολογιστών στη Γιούτα»! Επίσης, υποκλέπτονται τα στοιχεία που διακινούνται μέσω διεθνών καλωδιακών δικτύων και δορυφορικών συστημάτων. Όλες οι λίστες, εκατοντάδες εκατομμύρια, στα κινητά τηλέφωνα και όλοι οι «φίλοι» στο facebook αντιγράφονται και αποθηκεύονται. «Το πρόγραμμα Dishfire ρουφάει όλα τα μηνύματα των κινητών τηλεφώνων και το Tracfin, όλες τις συναλλαγές που γίνονται με πιστωτικές κάρτες.» Πολλά άλλα προγράμματα, όπως τα Prism, Mainway, Bullrun, XKeyscore κ.λπ., παρακολουθούν τις ξένες μυστικές υπηρεσίες, τα ραντάρ, τις μεγάλες βιομηχανίες, τα πανεπιστήμια και άλλους φορείς και υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο. Το περιοδικό Der Spiegel έκανε γνωστό πως οι παρακολουθήσεις των τηλεφωνημάτων της Μέρκελ έγιναν από το «σταθμό» που είναι εγκαταστημένος στην αμερικάνικη πρεσβεία στο Βερολίνο. Παρόμοιοι «σταθμοί» λειτουργούν σε 80 πρεσβείες των ΗΠΑ, για να θυμηθούμε και την έρευνα για το βανάκι που παρακολουθούσε τα τηλέφωνα του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, και μπήκε βιαστικά στο αρχείο.

Η NSA συνεργάζεται και με ξένες εταιρίες για να της δίνουν πρόσβαση στα στοιχεία που διακινούν. Και πληρώνει, όπως και η CIA η οποία, σύμφωνα με δημοσίευμα της The New York Times, καταβάλλει 10 εκατ. δολάρια στην ΑΤ&Τ, ετησίως, για να παίρνει τα αρχεία των πελατών της.
Ολοκληρωτική καταγραφή
«Το κινητό τηλέφωνο μέσα στην τσέπη καταγράφει όλες τις κινήσεις μας και αποθηκεύει τις πληροφορίες μέσω της παρόχου εταιρίας. Η ηλεκτρονική αλληλογραφία, τα e-mail μας, και τα μηνύματα sms, που χαρτογραφούν τις κοινωνικές μας σχέσεις και καταγράφουν τις σκέψεις μας», δεν είναι τα μόνα που υποκλέπτονται από την NSA. Καταγράφονται επίσης «οι αγορές μέσω πιστωτικών καρτών που δείχνουν τις αγοραστικές μας συνήθειες και όλες οι τραπεζικές μας πράξεις. Οι κάρτες μετρό και λεωφορείων και τα εισιτήρια πλοίων και αεροπλάνων που δείχνουν τους προορισμούς μας. Οι αναζητήσεις που κάνουμε στον υπολογιστή μας μπορούν να αποκαλύψουν τις βαθύτερες επιθυμίες μας περισσότερο και από μια εξομολόγηση σε ένα φίλο.»

Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, οι τεχνητές βαλβίδες στην καρδιά, οι ψηφιακοί καταμετρητές της πίεσης και των σφυγμών, οι κάμερες με αναγνώριση και ταυτοποίηση χαρακτηριστικών, οι «έξυπνοι» θερμοστάτες και φωτοστάτες, που δείχνουν πότε πάμε για ύπνο, οι φωτογραφίες που με την ψηφιακή μας κάμερα και όλα τα apps, οι εφαρμογές στα τηλέφωνα, υφαρπάζονται και αναλύονται από την NSA, η οποία αποτελεί ένα «μυστικό αμερικάνικο κράτος εθνικής ασφάλειας, με προϋπολογισμό 52,6 δισεκατομμύρια δολάρια και 30 χιλιάδες υπαλλήλους», χώρια από τη CIA, το FBI κ.λπ. Η NSA «συγκεντρώνει το υλικό ολόκληρων λαών που περιλαμβάνει ιστορικά στοιχεία τα οποία ανασυνθέτουν τις ζωές των ατόμων πολύ πριν κάποιοι απ’ αυτούς καταστούν ύποπτοι».

Είναι πέρα για πέρα ηρωική η αντίσταση ανθρώπων σαν τον Bradley Manning, τον στρατιώτη που έφαγε 35 χρόνια φυλακή γιατί αποκάλυψε αμερικανικά εγκλήματα στο Ιράκ, τον Julian Asange του Wikileaks, που είναι «φυλακισμένος» στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, τον Gottfrid Svartholm συνιδρυτή του Pirate Bay, που εξέδωσε η Σουηδία στη Δανία, τον Edward Snowden, που ζει στη Ρωσία με άσυλο για ένα χρόνο, τον Thomas Drake, που ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα σαν κατάσκοπος επειδή έδωσε στοιχεία στην εφημερίδα Sun της Βαλτιμόρης για τις παράνομες δραστηριότητες της NSA, και πολλών άλλων πολιτών που παλεύουν για να αποκαλύψουν πλήρως τη διολίσθηση των αστικών δημοκρατιών στον ολοκληρωτισμό.

Γιατί, όπως αναρωτιέται και ο Michael Sherer, «τι θα διαφοροποιεί τις δημοκρατικές κυβερνήσεις από τις απολυταρχικές σε μια εποχή μαζικών παρακολουθήσεων;».
(Τα στοιχεία αντλήθηκαν από The Guardian, Le Monde, Washington Post, The New York Times, Der Spiegel και, κυρίως, το περιοδικό Time, τ. 23 Δεκ. 2013,
απ’ όπου προέρχονται και όλα τα τμήματα του κειμένου που είναι σε εισαγωγικά)
Στέλιος Ελληνιάδης
---------------------------------------
Πηγή:edromos

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.