τα ελληνικά αινίγματα

- τί είναι αυτό που ανεβαίνει με τα πόδια και το κατεβάζουν με κουβέρτα* –

τί είναι αυτό στο οποίο ο Μάριος Ζ. συλλαμβάνεται και φυλακίζεται; / τί είναι αυτό στο οποίο πριν από πορεία, πάνω στις μηχανές της ομάδας Δ βλέπει κανείς κρεμασμένες σάκες; / τί είναι αυτό στο οποίο κρατούμενοι βασανίζονται με tazer και κρατούμενοι αυτοκτονούν πέφτοντας απ’ το μπαλκόνι; / τί είναι αυτό που έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης, κοντέινερ γεμάτα με ανθρώπους, που δεν επιτρέπεται να πάρουν αέρα, που τρώνε ξύλο κάθε τόσο, που βράζουν υπό τον αυγουστιάτικο ήλιο και την κρατική λαμαρίνα; / τί είναι αυτό που διώκει αναρχικούς ή συνδικαλιστές κυρίως εξαιτίας αυτής τους της επιλογής; / και τί είναι αυτό που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τα μέλη οργανισμών που ασχολούνται με την αξιοποίηση της «δημόσιας υπηρεσίας», τί είναι αυτό που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τον ειδικό διαχειριστή της Δημόσιας Τηλεόρασης; / τί είναι αυτό που το ίδιο το υπουργείο εργασίας του παρουσιάζει ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων να πληρώνονται με μόλις 10 ευρώ πάνω απ’ το όριο της φτώχειας που το ίδιο έχει καθορίσει; / τί είναι αυτό που ιδιωτικοποιεί το νερό; / τί είναι αυτό που χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες με δημόσιο χρήμα αγοράζουν δημόσιες τράπεζες, ΠΑΕ και οργανισμούς; / τί είναι αυτό που διαπομπεύει αλλοδαπές οροθετικές πόρνες, που τελικά δεν είναι αλλοδαπές, ούτε πόρνες, αλλά μόνο φτωχές οροθετικές γυναίκες; / τί είναι αυτό που νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου; / τί είναι αυτό που ο υπουργός του, λέει με ύφος γυμνασιάρχη του ’50 «εγώ είμαι ο προϊστάμενός σας» και απαιτεί άλλο ύφος απ’ τον συνομιλητή του; / τί είναι αυτό που βάζει καθαρίστριες στην κινητικότητα και μετά τους λέει ότι θα απολυθούν γιατί είναι χαμηλών προσόντων και μετά τους λέει να κάνουν επιχείρηση και να γίνουν εργολάβοι των εαυτών τους ως καθαριστριών; / τί είναι αυτό που εισβάλλει νύχτα σε σπίτια, που συλλέγει βίαια και μαζικά DNA, που τα σώματα ασφαλείας προστατεύουν μόνιμα τις επενδύσεις του εθνικού εργολάβου; / τί είναι αυτό που χρηματοδοτεί ή ενισχύει ή βοηθάει στην ανάδυση νεοναζιστικών οργανώσεων; / τί είναι αυτό που οι γυναίκες των υπουργών κάνουν δουλίτσες με το κράτος, τα παιδιά των υπουργών κληρονομούν τα έδρανα και οι επιχειρήσεις στελεχώνονται εναλλάξ από πρώην ή μελλοντικά στελέχη των κομμάτων; / τί είναι αυτό που μια ελίτ μπορεί να αυξάνει διαρκώς την απόστασή της από τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια; / τί είναι αυτό που ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός παίρνει τις βασικές θέσεις στα υπουργεία;

τί είναι αυτό που κανονικοποιεί την φτώχεια και την εξαλθλίωση; / τί είναι αυτό που καθιερώνει ξανά το φαντασιακό του σκλάβου, του ανθρώπου χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά, του ανθρώπου που είναι ικανοποιημένος με μια επισφαλή κακοπληρωμένη θέση χωρίς κανένα δικαίωμα; / τί είναι αυτό που έχει ως στόχο τη δημιουργία πολλών διάσπαρτων Ειδικών Οικονομικών Ζωνών;

Δεν θα πω ο ελληνικός φασισμός, γιατί τότε θα περιμέναμε να δούμε μπότες, στολές, λόγια και χαιρετισμούς ανάλογα των αβγών. Το σημερινό ελληνικό κράτος δεν χαιρετάει ναζιστικά, ούτε παρελαύνει στις κεντρικές λεωφόρους με τανκς. Όπως έχει ξαναγίνει σ’ αυτόν τον τόπο, το ελληνικό κράτος όταν γλιστράει προς το φασισμό είναι λίγο πιο γελοίο, λίγο πιο γκροτέσκο ή γραφικό, λίγο πιο κάφρικο, λίγο πιο αρπακολατζίδικο απ’ ότι θα το έφτιαχνε η φαντασία μας.

Αλλά όπως αναφέρει για παράδειγμα ο Γκαλεάνο, ναζισμός δεν ήταν μόνο τα όπλα, οι βόμβες, οι παρελάσεις και οι λόγοι του Χίτλερ. Ο Γκαλεάνο λέει ότι ο ναζιστικός εφιάλτης δεν θα υπήρξε αν δεν υπήρχαν οι φίλοι του. Η Στάνταρντ Όιλ, ο Χένρι Φορντ, η IBM, το ίδρυμα Ροκφέλερ, η Deutsche Bank, η IGFarben (μετέπειτα Bayer), οι Siemens, Bosch, οι ελβετικές τράπεζες και πάει λέγοντας.

Συνεπώς το αίνιγμα έχει τεθεί και ο καθένας δίνει την απάντησή του. Τί είναι αυτό που ζούμε;

*(η ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας, τα σώματα ασφαλείας και η ποίηση) Ρένα Χατζηδάκη, Κατάσταση Πολιορκίας

----------------------

Πηγή:tovytio

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.

να συμμορφωθείς

Αφού ο Κεδίκογλου είπε ότι η κυβέρνηση τσάκισε το φασισμό, αφού ο Πρετεντέρης είπε ότι εξαρθρώθηκε η χ.α., τότε μάλλον πρέπει να νιώθουμε πιο ήρεμοι. Αφού ο Μιχελάκης είπε ότι έχουμε δημοκρατία και άρα δεν μπορούμε να βρίσκουμε αναλογίες σε περιόδους που η αντίδραση θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένη και νομιμοποιημένη, τότε μάλλον θα πρέπει να βάλουμε την εξάρθρωση (την ποιά;) των αβγών, τη μαρφίν και τις σκουριές στο ίδιο καλάθι. Εδώ έχουμε δημοκρατία, οπότε, το ερώτημα επανέρχεται: καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; Παρακαλώ απαντήστε με μια λέξη. Η λάθος απάντηση προκαλεί την αυτόματη κατάταξη στο στρατόπεδο των ακραίων και άρα υπόπτων και άρα καλύτερα να περάσετε μια βόλτα απ’ το τμήμα της γειτονιάς σας.

*

Έγραφε ο Ελεφάντης ότι ο φασισμός είναι μια ιδεολογία που επιδιώκει να επιβάλλει τις αρχές της παντού: (μεταξύ άλλων) την στρατιωτικοποίηση της εργασίας.

*

Οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν την εξίσωση αβγών – «ακροαριστεράς», χρησιμοποιώντας ως συνδετικό κρίκο τη «βία», λέγοντας πως το αντιμνημονιακό πνεύμα έφερε το φασισμό, είναι και αυτοί που συνεργάζονται με ρατσιστές και ακροδεξιούς (μιλάω για μεγάλο μέρος της ΝΔ) προκειμένου να λειτουργήσει το μνημόνιο. Ο Μπίστης έσταζε μέλι στο προταγκον.γρ για τον Βορίδη (αυτόν που δήλωνε κραδαίνοντας το ρόπαλο: βία στη βία των μαρξιστών) λέγοντας ότι ως προς το μεταναστευτικό διαφέρουν κάπως οι απόψεις τους, αλλά οκ ας μην είμαστε πλεονέκτες.

Η διαφωνία της κεντροαριστεράς με την ακροδεξιά ως προς το μεταναστευτικό ευτυχώς μετά από ώριμες πολιτικές συζητήσεις, νηφάλιο διάλογο και συναινετική διάθεση κατέληξε ευτυχώς σε ένα συμβιβασμό και γέννησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γεγονός που μας γεμίζει περηφάνια για τον πολιτικό πολιτισμό του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Κατά τ’ άλλα, ο Μπίστης και οι λοιποί κεντροαριστεροί θεωρούν ότι οι αντιμνημονιακές διαμαρτυρίες έφεραν το φασισμό. Απ’ τις μούτζες στην εμπορία όπλων. Λογικότατο.

Περίπου σα να λέμε ότι οι σπαρτακιστές έφεραν τον Χίτλερ με τις τρελές ιδέες τους ή ότι οι αναρχικοί είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου γιατί μισούσαν τους μπάτσους.

*

Έτσι οι περίφημοι κεντροαριστεροί υπογράφουν το ένα μετά το άλλο ασαφές και αόριστο κείμενο, με επικλήσεις στην επικείμενη ανάπτυξη. Ποτέ δε μας λένε όμως τί εννοούν όταν λένε ανάπτυξη.

Γιατί σκέφτομαι ότι η ανάπτυξη την εποχή των μνημονίων δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά στρατιωτικοποίηση της εργασίας. Με άλλα λόγια, ελαστική ή εκ περιτροπής απασχόληση, εξαφανισμένες αποζημιώσεις, κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, πολιτικές επιστρατεύσεις, εξορύξεις χρυσού, απευθείας αναθέσεις και άνθιση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας η οποία συνοψίζεται σε επιχειρηματίες τύπου Μελισσανίδη. Υπ’ αυτή την έννοια τα έργα των αβγών στο Πέραμα ή στα κατά τόπους γραφεία ευρέσεως εργασίας (και αλλού*) καθιστούν τα αβγά ένα ολοκληρωτικά μνημονιακό κόμμα.

*

Αλλά η μνημονιακή Ελλάδα, η Ελλάδα μετά το Καστελόριζο, που θα έλεγε κι ο ολντ, είναι κυρίως η ιστορίας μιας αλλαγής παραδείγματος ή καλύτερα ανθρωπότυπου. Δηλαδή η στρατιωτικοποίηση της εργασίας, το κατεξοχήν μνημονιακό κατόρθωμα, κατά τη γνώμη μου δεν έχει να κάνει με κάποια απόπειρα συσσώρευσης κεφαλαίου ή ασφάλισης περαιτέρω κερδών. Έχει να κάνει με μια νέα υποταγή, η οποία παίρνει τη μορφή της πίστης σε ένα συλλογικό φαντασιακό που ως ευτυχία εννοεί την ανασφάλιστη εργασία με 360€ χωρίς ωράριο. Το δικαίωμα στην απεργία αυτοκαταργείται , ενώ το δικαίωμα της καταστολής περιλαμβάνει πια μια νέα τεράστια γκάμα, από τις προληπτικές προσαγωγές μέχρι το ξεχείλωμα του όρου τρομοκρατία.

*

Με άλλα λόγια όχι μόνο δεν υπάρχει πια κοινωνία, αλλά ούτε καν τα ίδια τα άτομα που την απαρτίζουν. (Και) αυτό το νόημα έχουν οι επιθέσεις των ένστολων στα Εξάρχεια. Όχι μόνο δεν επιτρέπεται η διαφορετική κουλτούρα, η αμφισβήτηση του κυρίαρχου παραδείγματος, αλλά θα καταστέλλονται σκληρά τόσο οι καθεαυτό πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, όσο και οι ίδιες σου οι βόλτες, τα στέκια, η καθημερινή συνύπαρξη και οι καταλήψεις άχρηστων και άδειων κτιρίων. (Η δήλωση: καλύτερα άχρηστα και έρημα, παρά γεμάτα από εκείνη τη ζωή που εμπεριέχει την πιο ουσιαστική κριτική στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, οι οποίες πλέον θα ρυθμίζουν και τις πιο λεπτές πτυχές της επιβίωσης).

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.

*

Υπ’ αυτή την έννοια, καθετί που σε πρώτη σκέψη μπορεί να μην είναι επαναστατικό, αλλά εντέλει δυναμιτίζει τη συλλογική κατάθλιψη ή την τυφλή πίστη στον κομφορμισμό και την κορεκτίλα, μπορεί υπό προϋποθέσεις (και κάποιο αλκοόλ ίσως) να προκαλέσει συγκίνηση.

Ο τύπος που ράβει κοστούμια από άμφια και παίζει κλαρίνο στην πλατεία Εξαρχείων υπαινίσσεται (ερήμην του πιθανώς και άρα ακόμη πιο ειλικρινώς) ότι το να είσαι περίεργος, ανάποδος και έξω απ’ τις περιγραφές του αποδεκτού με βάση τον Πάγκαλο ή την Τριανταφύλλου, είναι πια μια προσωπική υποχρέωση που κι αν κάποτε στοιχίζει ακριβά, προκαλεί κύματα ανυπολόγιστης ψυχικής γαλήνης.

Κάνοντας ένα μικρό (ή μεγάλο) λογικό άλμα, σκέφτομαι ότι το να αντιστέκεσαι με όποιον τρόπο μπορείς στη λογική του There is no alternative, στο δεν γίνεται τίποτα, όλα είναι προαποφασισμένα (κατά το η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού που σου υποδεικνύουν οι άλλοι, ποιοί άλλοι; αυτοί που κοιτάζουν ανέμελοι την εξουθένωσή σου, βάζοντας συνήθως και κάτι στην άκρη) είναι μια σπουδαία, παρηγορητική και γενναιόδωρη πράξη. Το να αμφισβητείς τη νέα ελλάδα, όπως μπορείς, αποδεικνύεται η πιο σπουδαία ποίηση της εποχής μας, η πιο υψηλή δημιουργία, αυτό που μετατρέπει την αναξιοπρέπεια σε γενναιότητα και τον καθημερινό ζόφο σε ζωή.

---------------------
Πηγή:tovytio

στην υγειά σου άρχοντα ή ποιος εξέθρεψε τον φασισμό στον τόπο μας

Η λέξη λοιπόν είναι απελπισία. Αλλά αυτή είναι μια μονόχνοτη, υπεραπλουστευτική, εσωστρεφής οπτική του κόσμου. (Εσωστρεφής: να μια λέξη που μας έμαθε η πασοκαρία, τα χρόνια εκεί γύρω στο 2000, που το πρόβλημα των κυβερνήσεων συνοψιζόταν στο ότι ήταν πολύ εσωστρεφείς). Ας κοιτάξουμε λοιπόν για λίγο, όχι το δρόμο και τους διπλανούς μας, αλλά την περίφημη οθόνη που φωλιάζει στα σαλόνια όλης της χώρας. Εκεί, η λέξη δεν είναι απελπισία. Εκεί, η λέξη είναι ξεφτίλα.

Έχουμε κουραστεί να διαβάζουμε και να ακούμε ότι για τα όσα συμβαίνουν σήμερα (Τί συμβαίνει σήμερα: ΠΑΣΟΚΝΔ: έξαρση της βίας – έτσι γενικά και αόριστα), φταίει η πλατεία Συντάγματος, οι αγανακτισμένοι, η κουλτούρα της ανομίας (ότι δηλαδή οι άνθρωποι που δεν ξέρουν πως λέγεται ο Krugman, μελετούν Durkheim). Έχουμε κουραστεί να ακούμε πως ανομία είναι το διπλοπαρκάρισμα, ότι δεν κόψαμε απόδειξη ή ότι μιλήσαμε στον ενικό στο όργανο. Και όλα αυτά μάλιστα εμπίπτουν στην κουλτούρα της αριστεράς, της μεταπολίτευσης κλπ.

δύο ελληνικές σημαίες, μία προτομή, δύο κούπες με στάμπα φασιστικής οργάνωσης, ο τρυφερός δημοσιογράφος και ένας καλός κύριος από τη Γούβα

Αυτά όλα, λέει, εξέθρεψαν το τέρας. Αυτά έφεραν τον φασισμό στον τόπο μας. Οι μούντζες και τα γκράφιτι και η κλειστή Πανεπιστημίου από 20 άτομα. Δεν έφεραν τον φασισμό οι δημοσιογράφοι που φώναζαν τη Σκορδέλη μέρα παρά μέρα να μιλήσει για το «μεταναστευτικό πρόβλημα» και την «ασφυξία» του κέντρου. Δεν ήξεραν τι ήταν η Σκορδέλη, ήξεραν όμως ότι υπάρχει φοβερό μεταναστευτικό πρόβλημα και ότι οι κάτοικοι (οι ποιοί;) δεν αντέχουν άλλο. Δεν ήξεραν ότι τα ΜΑΤ και τα αβγά συνεργάζονται, βασανίζουν ντόπιους και μετανάστες, επιτρέπουν μαχαιρώματα κλπ. Ήξεραν όμως ότι οι κουκουλοφόροι καίνε τις περιουσίες του κοσμάκη. Δεν ήξεραν ότι εφοπλιστές (όπως λένε τα ίδια τους τα τωρινά δημοσιεύματα) χρηματοδοτούν τα αβγά. Ήξεραν όμως να μας παρουσιάζουν τα γκομενικά του τάδε αβγού και ήξεραν να κάνουν πολιτισμένο διάλογο στα τηλεπαράθυρα. Δεν ήξερε ο Ευαγγελάτος και ο Σρόιτερ ότι κλέβουν τους μετανάστες, ότι τους εκβιάζουν ή ότι είναι νταβατζήδες. Αλλά ήξεραν να κάνουν βόλτα με το Χρυσοχοΐδη και να λένε ότι τα παιδιά καθάρισαν την πλατεία. Δεν ήξεραν ότι έχουν όπλα. Ήξεραν μόνο ότι σε αυτούς τα αβγά φέρονταν με το σεις και με το σας. Αυτό αρκούσε.

μετριοπάθεια, πολιτισμένος διάλογος, γιορτή της δημοκρατίας.

Σημασία έχει ότι το φασισμό τον έφεραν οι πλατείες το ‘11. Δεν τον έφερε ας πούμε η αντιμεταναστευτική λύσσα, πχ. εκείνου του φοβερού κυβερνητικού στελέχους που μετά από επίθεση αβγών σε ένα κουρείο στο Μενίδι αν δεν κάνω λάθος, έκανε ερώτηση στον Υπουργό για να μάθει αν είναι νόμιμος και έχει χαρτιά ο χτυπημένος κουρέας. Ο φασισμός είναι αποτέλεσμα των κραυγών κατά του μνημονίου. Δεν τον έφερε ας πούμε η επιχειρηματική ευφυΐα της Μανωλάδας και αυτός που αλυσοδένει στη Σαλαμίνα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος και οι διαδηλωτές φταίνε προσωπικά για το ότι τα αβγά είναι βουλευτές. Τί κι αν στο Εφετείο πετούσαν πέτρες στους μετανάστες μαζί με τα ΜΑΤ; Τι κι αν στο Χυτήριο μας μιλούσαν για αλβανικές κωλοτρυπίδες; Τι κι αν έσπαγαν live πάγκους σε λαϊκές (με κίνητρα καθαρά εμπορικά, μην ξεχνιόμαστε); Όλα αυτά τα έκαναν επειδή τους το επέτρεπαν οι αγανακτισμένοι κι όχι επειδή ακόμη και τότε οι δημοσιογράφοι μιλούσαν για σοβαρή ΧΑ ή προσέφεραν συμβουλές ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι για να μην τους πιάνουν στο στόμα οι άλλοι. Όλα αυτά τα έκαναν τα αβγά εξαιτίας των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και όχι επειδή οι βουλευτές κάθονταν και έκαναν κουβεντούλα στα πάνελ, χαϊδεύονταν με τους μπάτσους που λίγα λεπτά νωρίτερα τραμπούκιζαν παρέα με τα αβγά ή αποδέχονταν ότι μπορεί να πέσει καμιά σφαλιάρα, δεν έγινε και τίποτα, δεν χρειάζεται άρση ασυλίας.

Ξεφτίλα είναι η λέξη. Κι ακόμη κι αυτή, η ξεφτίλα, δεν μπορεί να περιγράψει τον δημοσιογράφο που έχει το θράσος να ξεστομίσει «άδικο» παίρνοντας συνέντευξη απ’ τους γονείς του μαχαιρωμένου Φύσσα.

ο θρίαμβος της κοινής λογικής, ο μίστερ πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ελπίδα της συντηρητικής παράταξης

Ο δημοσιογράφος που χαριεντίστηκε με τον Βορίδη, (ξέρετε αυτόν τον ακτιβιστή της δεξιάς), ο άνθρωπος που έκανε τη χαλαρή κουβεντούλα με τον αρχηγό των αβγών, ψελλίζει τώρα πως είναι «άδικο».

Μπορεί να ζοριζόμαστε, να μας βγαίνει η κάθε μέρα απ’ τη μύτη, αλλά δεν ζούμε σε κάποιο μακρινό πλανήτη που αντί για οξυγόνο κυκλοφορεί το αέριο της λήθης. Τα θυμόμαστε όλα μια χαρά. Και ξέρουμε ότι ο φασισμός δεν είναι ένα άσχετο γεγονός, μια μόδα που ξεπήδησε απ’ το πουθενά, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας, την οποία τροφοδότησε για διαφορετικούς πιθανώς λόγους, αλλά πάντως τροφοδότησε συστηματικά η πολιτική και μιντιακή ελίτ (ελίτ να την κάνουν ο θεός και ο αλλάχ δηλαδή).

Γι’ αυτό αφήστε κατά μέρος τις αναλύσεις περί κουλτούρας και ανομίας, και κοιτάξτε να σβήσετε – αν γίνεται, αν μπορείτε – ότι προλαβαίνετε απ’ τα αρχεία σας. Μπας και κάποτε καταφέρετε να σας ξεχάσει η ιστορία.

------------------------

Πηγή:tovytio

Καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό Του Χαϊνη Δ. Αποστολάκη

Φέτος το καλοκαίρι, παρεξηγήθηκα από μερίδα συντρόφων στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, όταν καταφέρθηκα εναντίον της έννοιας της φυλακής ακόμα κι αν πρόκειται για τον κολασμό ανθρώπων που διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις ή τις πράξεις τους. Θα ρωτήσετε εύλογα: Να μην τιμωρούνται δηλαδή οι εγκληματίες; Η απάντηση είναι ότι δε μ' ενδιαφέρει αν και πως θα τιμωρηθούν. Είναι δευτερεύον ζήτημα και ούτως ή άλλως, καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό. (Σημείωση: δηλώνω πως, αν κάποιος με σκοτώσει δεν επιθυμώ τη δίωξη του από την αστική δικαιοσύνη).

Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το πρωτεύον ζήτημα: να μην υπάρξουν νέα θύματα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα και την εκδικητικότητα του όχλου, που με πρόσχημα την απονομή δικαιοσύνης απαιτεί νέο αίμα, νέες ανθρωποθυσίες στη ρωμαϊκή αρένα του φαντασιακού της μικροαστικής ευνομίας του.

Δικαιοσύνη είναι οι συνθετικές οραματικές δράσεις που γοητεύουν το μέλλον κι όχι η τιμωρία του παρελθόντος.

Ο ρατσισμός είναι γύρω μας και μέσα μας (έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω), αφού ο συμπεριφορικός και ο γλωσσικός μας κώδικας διαμορφώθηκε μέσα στο αξιακό σύστημα ετερόνομων εξουσιαστικών κοινωνιών. Για παράδειγμα, δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ καπιταλιστική κοινωνία που να μην είναι ρατσιστική (αναφέρομαι σ' όλα τα είδη ρατσισμού).

Κάθε κοινωνική αρρώστια –όπως ο ρατσισμός – αντιμετωπίζεται όπως και κάθε ατομική νόσος. Όχι σαν πρόβλημα του μέρους αλλά σαν ιερό σημάδι αλλαγής του όλου. ‘Οταν νοσείς αλλάζεις ζωή. Δηλαδή αλλάζεις αξιακό σύστημα. Δηλαδή πειραματίζεσαι υιοθετώντας εντελώς άλλη πολιτική-ηθική-αισθητική στάση.Στην αντίθετη περίπτωση, ακρωτηριάζεις το πάσχον μέλος του συνόλου, αφήνοντας άθικτες τις εστίες μόλυνσης, που στην περίπτωση του ρατσισμού είναι:

• η ιεραρχική δομή των εξουσιαστικών κοινωνιών,
• η συσσώρευση πλούτου,
• ο κοινωνικός αποκλεισμός,
• η έλλειψη παιδείας (με την έννοια της εποπτικής εικόνας του όλου),η ευτέλεια της ζωής,
• η ευτέλεια της ζωής,
• η απουσία οράματος.

Έτσι αντιδρώντας, είναι θέμα χρόνου η εμφάνιση νέων διπόλων: θύτη-θύματος, τιμωρού-τιμωρημένου, καλού-κακού. Δηλαδή ένας αέναος, φαύλος κύκλος βίας.        

Οποιαδήποτε κρατική εξουσία για να εδραιωθεί χρειάζεται τη βοήθεια και τη συνέργεια της μαφίας της πληροφόρησης, του εμπορίου, της διασκέδασης, της καταστολής, των ναρκωτικών, του θεάματος κ.ά. Χρειάζεται το παρακράτος. Μ’ αυτό διαδρά διαρκώς, το εναγκαλίζεται και το απωθεί. Είναι ο παρτενέρ της στο τάνγκο της επιβολής. Το χρησιμοποιεί πότε σαν κοράκι και πότε σαν σκιάχτρο.

Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση της λαϊκιστικής ακροδεξιάς πατάσσει –μερικώς- την ανερχόμενη εθνικιστική ακροδεξιά:

Α) λόγω της διεθνούς κατακραυγής για τα φονικά.

Β) γιατί το τάιμινγκ είναι καλό για την υφαρπαγή των ψήφων της(εν όψει ευρωεκλογών).

Γ) γιατί οι εξουσιαστές έχουν πάντα ακονισμένα τα συντροφικά τους μαχαίρια για ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή .

Δ) για την τόνωση της ψευδαίσθησης ότι το σύστημα αυτοκαθαρίζεται( π.χ. περίπτωση Τσοχατζόπουλου) και το κράτος είναι ο εγγυητής της ομαλότητας.

Ε) και κυρίως, για να μπορεί να διώκεται η μόνη  πραγματική διαφωνία που δεν είναι άλλη από την έμπρακτη, αυτοσυνεπή, αδιάλειπτη, συνολική κριτική της κοινωνικής θέσμισης.

Όποιος αμφιβάλει είναι επικίνδυνος. Όποιος δεν είναι μαζί μας καταστρέφεται. Όποιος διαφέρει αναμορφώνεται βίαια. Όποιος δεν προσκυνά το κουφάρι της αστικής δημοκρατίας διώκεται. Όποιος δεν ασπάζεται το μέτρο των μετριοτήτων είναι μέρος του επικίνδυνου άκρου.

Για άλλη μια φορά εμφανίζονται η Απλούστευση και η Γενίκευση. Οι δυο πυλώνες του Λαϊκισμού, που γεννά το Φασισμό. Φασισμός σημαίνει ομοιομορφοποίηση, δηλαδή θάνατος, αφού ζωή είναι η διαφοροποίηση και η ποικιλότητα.

Γι’ αυτό, φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.

Υ.Γ.1:Δεν κρίνω και δε μισώ κανέναν, παρά μόνο προσπαθώ να ερμηνεύσω φαινόμενα, με την ελπίδα να φωτίσω από άλλη οπτική γωνία τα γεγονότα, εκθέτοντας την ούτως ή άλλως υποκειμενική αλήθεια μου.

Υ.Γ.2:Θα τολμήσω μια πρόβλεψη: Αυτός είναι ο αιώνας των συγκλονιστικών αλλαγών που θα επανοηματοδοτήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι λόγοι είναι οι εξής:

Α) Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα το κέρδος γίνεται αυτοαναφορικό· κι οποιοδήποτε σύστημα γίνεται αυτοαναφορικό, καταντά κλειστός βρόχος και καταρρέει.

Β) Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη του πλανήτη δε συνάδει με την πνευματική του ανέλιξη. Αυτό σε συνδυασμό με την αμοραλιστική κερδοσκοπία εις βάρος του οικοσυστήματος, θα οδηγήσει σε σφοδρή και άνευ προηγουμένου σύγκρουση ανθρώπου και φυσικού περιβάλλοντος, με καταστροφικές για τον πρώτο συνέπειες.

Γ) Για πρώτη φορά ελέγχεται πλανητικά το εργατικό δυναμικό, πράγμα το οποίο δεν κατάφερε στο παρελθόν καμιά φασιστική κυβέρνηση. Αυτή η βία θα προκαλέσει μια εξίσου βίαια απάντηση.

Δ) Οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού γιγαντώνονται. Π.χ. εξυμνεί την ατομικότητα αλλά επιβάλει όλο και πιο πολύ την καταναλωτική ομοιομορφοποίηση. Στηρίζεται στο διαφωτισμό και τον ορθολογισμό-εννοείται-, αλλά είναι το πιο ανορθολογικό και άρα υποκριτικό σύστημα διακυβέρνησης που έχει περάσει από τον πλανήτη. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείες του Ο.Η.Ε. (του θεματοφύλακα της διεθνούς νομιμότητας και της ειρήνης), είναι οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς όπλων παγκοσμίως.

Ε) Η υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση δεν μπορεί να δώσει όραμα. Δεν μπορεί δηλαδή να νοηματοδοτήσει τις επιμέρους πράξεις μας σαν τμήματα συλλογικής κίνησης, οπότε οι ανθρώπινες ζωές φαντάζουν θλιβερές, απομονωμένες σκιές που έρπουν φοβικά στο νεκροταφείο του αδυσώπητου κοινωνικού ανταγωνισμού.

Υπό αυτές τις συνθήκες αντινομίας θα γεννηθεί ο καινούργιος άνθρωπος. Ο άνθρωπος της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της αποδοχής του διαφορετικού, της απόρριψης δογμάτων και προκαταλήψεων, ο άνθρωπος της αυτονομίας, της αυτοθέσμισης, της αυτοοργάνωσης.

Μετά τιμής

Χαiνης Δ. Αποστολάκης  

-----------------------------

Πηγή:tvxs

ΣΑΚΣΕΣ ΣΤΩΡΗ

Εντάξει, τον είδαμε. Τον βλέπετε. Σας κάνει για ικανό να στήσει και να διαχειριστεί το πολιτικό εύρος του νεοναζισμού στην Ελλάδα; Δηλαδή, τον έχετε ικανό να διαχειριστεί επικοινωνιακά τους λόγους που έφεραν στη «Χρυσή Αυγή» τα ποσοστά της; Φυσικά, ούτε η φάτσα και ο λόγος του Γεωργίου Παπαδόπουλου έπειθε ότι θα μπορούσε να διαχειριστεί μια χούντα. Από την πρώτη στιγμή, όμως, ήταν γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος υπήρξε το πρόσωπο των «από πίσω». Εντολοδόχος ήταν.

Επικίνδυνος ο Μιχαλολιάκος, συμφωνώ. Επικίνδυνος γι’ αυτό ακριβώς που κατηγορείται: για εγκληματική συμμορία. Φυσικά και θα χαρώ αν μπουν στη φυλακή και λιώσουν εκεί μέσα. Για τους φόνους που έκαναν, τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα. Όμως τί ακριβώς τελειώνει αν διαλυθεί η «Χρυσή Αυγή»; Η δράση μιας εγκληματικής οργάνωσης, που εύκολα αύριο θα αντικατασταθεί από μια «Χρυσή Κλωστή» ή μια «Μαύρη Αυγή». Το ερώτημα που παραμένει είναι αν νικήθηκε ο φασισμός και οι πρακτικές του.

Εν ολίγοις, μήπως νικήθηκαν οι συνθήκες που δημιούργησαν την ξενοφοβία; Όχι, φυσικά. Νικήθηκαν οι συνθήκες αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος και η εκδικητικότητα εναντίον του που δημιουργείται σε απεγνωσμένους πολίτες; Νικήθηκε η ευνοϊκή συμπεριφορά απέναντι σε εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες; Νικήθηκε η δύναμη των τραπεζών που σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό δανειοληπτών που έχασαν τα πάντα; Νικήθηκε η ατιμωρησία της πολιτικής τάξης; Όχι, φυσικά. Ε, όταν δε νικιούνται οι συνθήκες που στέλνουν τους πολίτες στην αγκαλιά ακροδεξιών «εκδικητών» και «σωτήρων» είναι μάταιο να πανηγυρίζεις πολιτικές νίκες.

Ο Μιχαλολιάκος ήταν υπεύθυνος για «διέγερση σε βιαιοπραγίες ή μίσος». Όμως τί το διαφορετικό έκανε ο πρωθυπουργός όταν έδινε το σύνθημα για την «ανακατάληψη των πόλεών μας» ρίχνοντας το ανάθεμα σε όλους τους μετανάστες γενικώς και αορίστως; Ο Μιχαλολιάκος έδινε εντολές για εκβιασμούς. Όμως τί διαφορετικό κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά όταν εκβιάζει πολίτες πως αν δεν έχουν να πληρώσουν θα μπουν φυλακή ή όταν εκβιάζει επιχειρήσεις πως αν δεν «τακτοποιήσουν τους λογαριασμούς τους» θα τους πάρει το ΑΦΜ;

Ο Μιχαλολιάκος έδινε πολιτική κάλυψη στα τάγματα εφόδου του που άνοιγαν ανενόχλητοι κεφάλια. Μα τί διαφορετικό κάνει ο Σαμαράς όταν προσφέρει κάλυψη στην αστυνομική βία που ανοίγει τα κεφάλια όσων τολμήσουν να κατεβούν σε πορεία, που κάνει πογκρόμ προσαγωγών υπόπτων με κριτήριο την εμφάνισή τους, που δέρνει και βασανίζει μέσα σε κρατητήρια;

Μα τι είναι αυτά που λέω; Ο Σαμαράς είναι εκλεγμένος! Μα και ο Μιχαλολιάκος ήταν. Εκτός κι αν το δικαιολογημένο ποσοστό βίας και αυθαιρεσίας είναι ανάλογο του ποσοστού που παίρνει ο κάθε αρχηγός στις εκλογές. Μα η αστυνομία είναι θεσμός! Μα και οι χρυσαυγίτες που χτυπούσαν και πετούσαν πέτρες, δίπλα στο θεσμό το έκαναν, όλοι τα βλέπουμε.  Μα η Δικαιοσύνη λειτούργησε! Ναι, όμως με εντολή της κυβέρνησης και αυτό δε δίνει καμία αίσθηση ανεξαρτησίας της. Μα έστω, η κυβέρνηση αντέδρασε. Ναι, από τη στιγμή που έδωσαν την εντολή οι Βρυξέλλες φτάνοντας στο σημείο να απειλήσουν και με απώλεια της προεδρίας της Ε.Ε.

Μα ταυτίζω την κυβέρνηση με τη «Χρυσή Αυγή»; Μπα; Γιατί όχι; Εδώ ο Σαμαράς ταύτισε την αξιωματική αντιπολίτευση, τις ομάδες αντεξουσιαστών και όλους τους προοδευτικούς πολίτες  με τη «Χρυσή Αυγή», βαφτίζοντάς τους «άλλο άκρο». Εδώ ο Σαμαράς βάφτισε «άλλο άκρο» τους κατοίκους που υπερασπίζονται τη ζωή τους στις Σκουριές. Εδώ ο Σαμαράς ταύτισε το γιαούρτι με το μαχαίρι, γιατί να μην έχω το δικαίωμα να ταυτίσω την κυβέρνησή του με τη «Χρυσή Αυγή»; Άλλωστε, δεν ήμουν εγώ που υπέθαλπτα τη βία της «Χρυσής Αυγής» και την άφηνα ατιμώρητη για τον τρόμο που σκορπούσε, ούτε είμαι έτοιμος να κερδίσω ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής» εξαγνίζοντάς τους με την αγιαστούρα της «επιπόλαιας επιλογής».

Οι πανηγυρισμοί για τη «νίκη της Δημοκρατίας» είναι αντίστοιχης αξίας με εκείνους για το πρωτογενές πλεόνασμα. Το χωράφι του φασισμού είναι καλά οργωμένο. Σπόροι υπάρχουν αμέτρητοι. Το τηλεοπτικό show του Μιχαλολιάκου με χειροπέδες δεν έπιασε καλή τηλεθέαση. Αν δεν είναι ο Μιχαλολιάκος, θα είναι κάποιος άλλος που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά μέχρι να τον φάει κι εκείνον η αλαζονεία του. Μέχρι να πιστέψει κι εκείνος ότι είναι πιο δυνατός από τα αφεντικά του. Ηλίθιοι υπάρχουν. Πρόθυμοι ακόμη περισσότεροι να καλύψουν τη δουλειά της «Χρυσής Αυγής» στην περίπτωση που χαθεί από το προσκήνιο. Ο φασισμός δε χρειάζεται να έχει τη φάτσα του Μιχαλολιάκου για να σε καταπιεί. Μπορεί να έχει και το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανύπαρκτου success story.

---------------------------

Πηγή: kartesios

Άκου φασιστάκο…

Το εξώφυλλο του Πρώτου θέματος ήταν στημένο - εδώ και χρόνια

 Οι παλιοί αποικιοκράτες συνήθιζαν να κρεμάνε τα κεφάλια των θηραμάτων τους στο σαλόνι του σπιτιού τους.

Οι δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών κυκλοφορούσαν με τα κομμένα κεφάλια των Ελλήνων αντιστασιακών από χωριό σε χωριό.

Ο Θέμος Αναστασιάδης «κρέμασε» το πτώμα του Παύλου Φύσσα στο εξώφυλλο του Πρώτου Θέματος.

Την περίμενε για καιρό αυτή την ημέρα.

Από τότε που έστηνε ψεύτικα ρεπορτάζ, για να παρουσιάσει τους δολοφόνους του Μιχαλολιάκου σαν καλά παιδιά που βοηθάνε τις γιαγιούλες να παίρνουν χρήματα από το ΑΤΜ.

Από τότε που έριξε όλο το βάρος της εκπομπής του για να εξανθρωπίσει τον Καιάδα.

Και πιο παλιά. Όταν προσποιούνταν τον αναλυτή στις σελίδες του Βήματος, καταχειροκροτούμενος από τους αυλικούς του Λαμπράκη.

Και ακόμη πιο παλιά, όταν έφτυνε τα ηλίθια, ρατσιστικά ανέκδοτά του στην πίσω σελίδα της Ελευθεροτυπίας. Δεν τον έδιωχνε τότε ο διευθυντής της. Πούλαγε φύλλα πάνω στα πτώματα των Αλβανών που πέθαιναν από ρατσιστικές επιθέσεις και εργατικά ατυχήματα στα εργοτάξια των ολυμπιακών αγώνων. Η πρώτη σελίδα έγραφε «Αθήναζε» και η τελευταία «Μαύρη Τρύπα».

Και όλο κάτι αντιφασιστικά «τσογλάνια» να του πετάνε γιαούρτια. Ήξερε όμως ότι μια ημέρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του. Θα έβαζε πρωτοσέλιδο το πτώμα ενός από αυτούς που τον ταπείνωναν με τη λεβεντιά τους σε κάθε τους βήμα. Τους μικρούς ανώνυμους ήρωες που έφτυναν τον πολιτισμό του. Που σιχαίνονταν όλους όσοι πέρασαν από τις εκπομπές του.

Ο Θέμος Αναστασιάδης βέβαια δεν είναι ένας τόσο διαφορετικός Έλληνας. Είναι το πρόσωπο μιας υπαρκτής Ελλάδας. Αυτής που ψήφισε Χρυσή Αυγή. Της Ελλάδας που δεν ταυτίστηκε ποτέ με τον Προμηθέα αλλά με το Κράτος και τη Βία, που έδεσαν το σώμα του Τιτάνα στον Καύκασο. Της Ελλάδας που έβγαλε τον Εφιάλτη αλλά και τον Κοτζαμάνη, τον Τσολάκογλου αλλά και τον Μπάμπαλη – είναι η φάρσα μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται.

Και η εφημερίδα του όμως δεν είναι μια τυχαία εφημερίδα. Εδώ και χρόνια ύφαινε κάθε βδομάδα τον ιστό του life-style ναζισμού στην Ελλάδα, πάντα με την εβδομαδιαία συνδρομή των αναγνωστών της. Με μερικά ευρώ μπορούσες να εξασφαλίσεις ότι το νεοναζιστικό παραλήρημα θα συνεχιζόταν και την επόμενη εβδομάδα. Και πάνω από 100.000 συμπολίτες μας το έκαναν κάθε εβδομάδα.Την πλήρωσαν ακριβά αυτή τη δολοφονία και τη δικαιούνται.

Και ο τίτλος τους δικαιώνει: Δεν ξεχνώ τον φασισμό. Δεν τον ξέχασαν ποτέ. Ήταν πάντα μέσα τους.
Μόνο που πρέπει να θυμάστε ότι οι φωτογραφίες που γράφουν ιστορία είναι πολλές. Υπάρχουν φωτογραφίες από το πτώμα του Παύλου Φύσσα, και του Άρη Βελουχιώτη και του Τσε Γκεβάρα. Υπάρχει όμως και η φωτογραφία του Μουσολίνι κρεμασμένου ανάποδα στο Μιλάνο.

Άρης Χατζηστεφάνου

Κατά φαντασίαν κουλτουριάρα (ή πως η Σώτειος αρθρογραφία μας γεμίζει οίκτο για τη συγγραφέα)

Μερικές φορές η ενασχόληση με θέματα ήσσονος σημασίας μπορεί να αποβεί άκρως διασκεδαστική!

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου πλασάρεται ως ελληνίδα συγγραφέας. Παρελκόμενο της ιδιότητός της αυτής είναι η προσπάθειά της να διοχετεύσει στο ευρύ κοινό μία- δήθεν «νεοφιλελέ»- κουλτούρα. Σε χθεσινό της άρθρο/ παραλήρημα (σε δικτυακό τόπο. Δείτε ΕΔΩ), επιχείρησε με ιδιαίτερα άτεχνο και αποτυχημένο τρόπο, να ενοχοποιήσει την αριστερά για την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα και να βαφτίσει το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως «άκρα αριστερά»!

Μεταξύ άλλων γραφικών μας ενημέρωσε ότι σεβασμός των θεσμών είναι (για παράδειγμα και όλως τυχαίως), η εξόφληση του χρέους της Ελλάδας, ενώ κούνησε με αυστηρότητα το δάχτυλο στην αριστερά, η οποία μη αντιλαμβανόμενη την ανάγκη υλοποίησης των λαοκτόνων πλην «θεσφάτων μεταρρυθμίσεων», ταυτίζεται με το παρακράτος!

Αν κάποιος καταφέρει να διαβάσει το άρθρο της κυρίας Τριανταφύλλου αποφεύγοντας την ημικρανία και τη συνδρομή ψυχολόγου, είναι άξιος θερμών συγχαρητηρίων! Η αγωνιώδης προσπάθειά της να αποτυπώσει τις «πολυσύνθετες» πολιτικές της πεποιθήσεις- κάνοντας χρήση ενός δύστροπου και εννοιολογικά ασυνάρτητου λόγου- σίγουρα δεν την καθιστά «αναγνωστικώς» θελκτική και οπωσδήποτε δε τη βοηθά να μεταλαμπαδεύσει τις κατά φαντασίαν κουλτουριάρικες απόψεις της!

Στην απίθανη περίπτωση που κάποιος ενδιαφερθεί να ανατρέξει σε κάποιες συνεντεύξεις της- γοητευμένης από τον Ομπάμα- συγγραφέως είναι βέβαιο ότι θα ευθυμήσει! Σε διάφορα videos, η γκουρού της «κουλτούρας» Σώτη, κοιτώντας την κάμερα με ύφος ψευτομυστηριώδες και βλέμμα ημιπαρανοϊκό δηλώνει ότι «Το να γνωρίσεις τον κόσμο είναι μια οδυνηρή εμπειρία», ότι «τα ταξίδια δεν είναι αυτό που φαίνονται στα μάτια των άλλων ανθρώπων παρόλο που δε λέω ψέματα...» ενώ σε άλλο μήκος κύματος εκμυστηρεύεται στον τηλεθεατή ότι ίσως θα έπρεπε να γράφει μουσική για ασανσέρ ή να φτιάχνει μουσικά περιβάλλοντα...

Όλα τα ανωτέρω συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: η μαινόμενη κατήγορος της αριστεράς Σώτη, με την υποτιθέμενη επιχειρηματολογία της, δεν εκπληρώνει το στόχο εκείνων που μας την επιβάλλουν ως πνευματικό άνθρωπο. Για κακή τύχη του υπάρχοντος μιντιακού συστήματος και της πολιτικής εξουσίας που το στηρίζει, η Σώτειος αρθρογραφία δεν μας γεμίζει θαυμασμό για τη σοφία του γράψαντος, αλλά οίκτο για την ρηχότητα του!

Διαβάστε επίσης
------------------------------------------
Πηγή:Της Λουκίας Χουλιάρα

Ενιαίο αντιναζιστικό μέτωπο; Του Νίκου Αραπάκη

[...] Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος. [...]

Τα τελευταία χρόνια, ένα πρόσωπο του στενού συγγενικού μου περιβάλλοντος εκδήλωσε ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα. Για τουλάχιστον μια πενταετία νοσηλευόταν συνεχώς σε διάφορα νοσοκομεία, χωρίς, όμως, να καταφέρουν να εντοπίσουν τη ρίζα του κακού. Οι γιατροί έτρεχαν μονίμως πίσω από τα –διαφορετικά κάθε φορά– συμπτώματα, αδυνατώντας να εντοπίσουν τι ήταν αυτό που τα προκαλούσε. Μέχρι που, λίγο καιρό πριν, μάλλον τυχαία, το πρόβλημα εντοπίστηκε και αντιμετωπίστηκε.

Έκανα αυτή τη μικρή, άσχετη εισαγωγή για να καταδείξω ότι ακολουθώντας τα συμπτώματα δεν είναι αυτονόητο ότι θα καταλήξεις στην αιτία. Διότι κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση που προανέφερα, μπορούν να σε παραπλανήσουν και να σε οδηγήσουν σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα. Και το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις σε αυτή την περίπτωση είναι να ερμηνεύσεις το σύμπτωμα ως αίτιο. Αυτό, δηλαδή, που γίνεται, από κάποιους, με την περίπτωση της χρυσής αυγής.

Αντί να αντιληφθούν ότι η χρυσή αυγή μεταλλάχθηκε από ένα περιθωριακό μόρφωμα σε κοινοβουλευτικό κόμμα λόγω των πολιτικών εξαθλίωσης, προσπαθούν να αποδώσουν τη γιγάντωσή της στον υφέρποντα φασισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Βέβαια, αυτή η εκδοχή δεν είναι εντελώς λανθασμένη. Σαφώς και υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού που βρίσκει θελκτικές τις θέσεις της χρυσής αυγής.  Όμως, γιατί, εφόσον η χρυσή αυγή υπάρχει για πολλά χρόνια, αυτές τις θέσεις τις ανακάλυψε τώρα; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Λόγω των πολιτικών λιτότητας, οι οποίες έχουν επιβληθεί. Κι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι.

Η άνοδος των φασιστικών κινημάτων πήγαινε, πάντοτε, χέρι-χέρι με την εξαθλίωση. Όσο ένας λαός εξαθλιώνεται, τόσο πιο εύκολα χάνει την ψυχραιμία του και γίνεται ευεπίφορος σε κηρύγματα μίσους, τόσο πιο εύκολα υποκύπτει σε κόμματα τα οποία, ελλείψει πραγματικών θέσεων, επαγγέλλονται την τιμωρία και την εκδίκηση.

Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος.

Κι αυτό το χάος, κάποιοι επιχειρούν να το καλύψουν με τεράστια λογικά άλματα. Πώς είναι δυνατόν να συμπαραταχθούμε άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες; Αρκεί ο ναζιστικός κίνδυνος για να μας ενώσει και να μας κάνει να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας; Αλλά κι αν ακόμη υποθέσουμε ότι αρκεί, θα έχει πραγματικό αντίκτυπο στην κοινωνία ή θα είναι μια πομφόλυγα με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων;

Εδώ που βρισκόμαστε δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να βαυκαλιζόμαστε. Όσο σοβαρός και υπαρκτός κι αν είναι ο κίνδυνος των νεοναζιστών, δεν μπορεί να κατεδαφίσει, ιδίως υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, τα τείχη που μας χωρίζουν.

Πώς θα ταυτιστώ εγώ με κάποιον ο οποίος πιστεύει ότι πρέπει να πουληθεί το νερό, ότι πρέπει να κλείσουν νοσοκομεία και σχολεία, ότι τα εκατομμύρια των ανέργων είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό του τόπου;

Και μην μου πει κανείς ότι αυτά είναι άσχετα. Είναι σχετικότατα. Και όχι μόνο είναι σχετικότατα, αλλά είναι και αυτά τα οποία θα χτίσουν τα θεμέλια επάνω στα οποία θα στηριχτούμε. Διότι μια συμμαχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο προθέσεων.

Πρέπει να υπάρχουν οι βάσεις εκείνες οι οποίες θα την κρατήσουν και θα τη στηρίξουν στο βάθος του χρόνου. Ιδίως όταν μιλάμε για τη συνένωση τόσων πολλών και διαφορετικών υλικών. Κι ας υποθέσουμε, ότι άνθρωποι με τις δικές μου απόψεις καταπίνουμε όλα τα παραπάνω και δεχόμαστε να συμμετάσχουμε σε ένα τέτοιο μέτωπο.

Οι βουλευτές της ΝΔ οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν την άρση της ασυλίας του Κασιδιάρη για τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη, ή αυτοί που ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας του Τατσόπουλου, όταν προσπάθησε να τον σύρει στα δικαστήρια ο χρυσαυγήτης Παπάς, θα δεχθούν να συμμετάσχουν; Αστεία πράγματα. Απλώς, δεν γίνεται. Όποιος πιστεύει ότι με αυτά τα υλικά μπορεί να δημιουργηθεί ένα αρραγές μέτωπο, ικανό να αντιπαραταχθεί απέναντι στους νεοναζιστές αποτελεσματικά και με ομοψυχία, ζει σε έναν δικό του, φανταστικό κόσμο ή εξυπηρετεί προσωπικές σκοπιμότητες.
Πέραν αυτού όμως, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Αυτοί που θέτουν το ζήτημα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου θεωρούν, προφανώς, πως το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι το κορυφαίο, αυτό το οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε άμεσα. Είναι, όμως, έτσι; Είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή; Εννοείται πως όχι.

Η χρυσή αυγή, όσο κι αν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, δεν είναι το μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι πολιτικές που εξαθλιώνουν το λαό, και οι οποίες, όσο δεν αναχαιτίζονται, θα εξακολουθούν να τροφοδοτούν τη δεξαμενή της χρυσής αυγής. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το αποδεικνύει η πράξη. Η χρυσή αυγή γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, κάθε καινούργιο μέτρο πιστώνει στον εκλογικό λογαριασμό της καινούργιους ψηφοφόρους. Κι αν αυτό δεν αλλάξει, όχι ένα αλλά εκατό αντιναζιστικά μέτωπα να φτιάξουμε, πάλι η χρυσή αυγή θα δυναμώνει. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, εθελοτυφλεί.

Η χρυσή αυγή αντλεί ψηφοφόρους από τις δεξαμενές των κατεστραμμένων. Κι όσο γεμίζουν αυτές οι δεξαμενές, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί. Θα κυνηγάμε, δηλαδή, το σύμπτωμα αδιαφορώντας για την αιτία. Εκτός αυτού όμως, υπάρχει και ένας ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος: Εάν, όντως, συμφωνήσουμε όλοι να συμπαραταχθούμε μέσα από ένα κοινό μέτωπο εναντίον της χρυσής αυγής, ελλοχεύει ο κίνδυνος να την εμφανίσουμε στα μάτια των πολιτών ως τη μοναδική αντισυστημική δύναμη. Και οι νεοναζί, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι στα επικοινωνιακά παίρνουν άριστα, θα το εκμεταλλευτούν από την πρώτη στιγμή, με αποτέλεσμα, αντί να τους απομονώσουμε και να τους συρρικνώσουμε, να τους ενισχύσουμε. Το έχουν σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο όλοι όσοι διακινούν την ιδέα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου; Άγνωστο.

Λοιπόν, ας αφήσουμε τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί ενιαίων αντιναζιστικών μετώπων, οι οποίες δεν έχουν παρά μόνο επικοινωνιακή αξία, κι ας προσπαθήσουμε να αντιπαρατεθούμε στον ναζιστικό κίνδυνο, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και, κυρίως, έχοντας επίγνωση της κατάστασης.

Εάν χρειαστεί συμπαράταξη εναντίον της χρυσής αυγής (στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι πιθανό, προ του κινδύνου κάποιοι δήμοι να καταλήξουν στα χέρια των νεοναζιστών, να τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα), θα αποφασιστεί από τους πολίτες και όχι από κάποιους «σοφούς».

Και πάνω απ’ όλα, ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο χρυσή αυγή ερμηνεύοντας σωστά τα όσα μας συμβαίνουν. Διότι εάν πιστέψουμε ότι η χρυσή αυγή θα συρρικνωθεί μέσα από ένα αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας αντιναζιστικό μέτωπο, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα απ’ όσα μας συμβαίνουν.

Και το χειρότερο δεν θα είναι αυτό, αλλά ότι την ίδια ώρα, ενόσω εμείς θα μιμούμαστε τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, το νεοναζιστικό μόρφωμα θα μεγαλώνει και θα διαποτίζει με δηλητήριο ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.-

---------------------------
Πηγή: tvxs.gr

Πώς γίνεται κάποιος φασίστας

Η μετατροπή ενός ανθρώπου σε φασίστα δεν είναι μια απλή διαδικασία. Συνήθως παίρνει χρόνο. Ακολουθεί σχεδόν πάντα μια πατέντα, μια διαδικασία στην οποία αφού μπουν τα θεμέλια χτίζεις τα πατώματα μέχρι που φτάνεις στην κορυφή. Ορισμένες φορές η διαδικασία είναι τέτοια που δεν την καταλαβαίνει ούτε ο εμπλεκόμενος. Δεν λέει δηλαδή αύριο θα γίνω φασίστας, ούτε έχει μια ημερομηνία σταθμό την οποία γιορτάζει ως τα γενέθλια της φασιστικής του ζωής. Η μετατροπή ενός ανθρωπάκου-κάμπιας σε ναζιστική-πεταλούδα είναι μια σύνθετη διαδικασία την οποία σας παρουσιάζουμε:

Στάδιο πρώτο: Τα θεμέλια

Κάποτε σε μικρή ηλικία, όταν είσαι εντελώς εύπλαστος, διαβάζεις στα βιβλία της ιστορίας του δημοτικού για τις μάχες που έδιναν οι πρόγονοί σου. Λυρικές αναπαραστάσεις του τρόπου με τον οποίο αν και πάντα λιγότεροι κατάφερναν να εξουδετερώνουν όλους τους πανίσχυρους εχθρούς τους, τους Πέρσες, τους Τούρκους, τους Ιταλούς τους Γερμανούς. Ενδιάμεσα σου παραβάλλονται οι ενδείξεις της πολιτισμικής σου ανωτερότητας. Φωτογραφίες από κίονες, ναούς και αμφορείς που επιβεβαιώνουν αυτό που έχεις ακούσει και στο σπίτι σου: «όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι τρώγαν βελανίδια». Κάπου εκεί αρχίζεις να ερωτοτροπείς με έναν παιδικό εθνικισμό. Βλέπεις τον εαυτό σου σαν τον επόμενο Καραϊσκάκη ή Κολοκοτρώνη, και δηλώνεις περήφανος για την καταγωγή σου και πρόθυμος να θυσιαστείς για την πατρίδα σου. Έχεις μάθει απ’ έξω όλες τις βασικές εκκλησιαστικές προσευχές κι ας μην καταλαβαίνεις τι λένε. Σταυροκοπιέσαι κάθε φορά που περνάς έξω από εκκλησία, ίσως να παρακολουθείς και το κατηχητικό, και για κάποιο λόγο πιστεύεις πως υπάρχει ένας θεός που προστατεύει την Ελλάδα σαν την δική του πατρίδα. Άλλωστε η εκκλησία έπαιζε πάντα καθοριστικό ρόλο στη μόρφωσή σου και ιδιαίτερα στην ιστοριογραφία της χώρας μας, η οποία παρά την ύπαρξη πολλών κατ’ όνομα αριστερών καθηγητών, διανοούμενων και ερευνητών δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τον χαρακτήρα της γεγονοτολογικής παράθεσης πολεμικών συγκρούσεων. Ιδιαίτερα όταν η αριστερή αντίστιξη στην εθνικιστικού τύπου ιστοριογραφία είναι η …Ρεπούση τα πράγματα δυσκολεύουν.

Στάδιο Δεύτερο: Η εφηβεία

Στην εφηβεία έχεις ήδη κατασταλάξει στην ομάδα που υποστηρίζεις με φανατισμό. Θέλεις να βλέπεις κρεμασμένα στα περίπτερα πρωτοσέλιδα που μιλάνε για την οπαδική σου μαγκιά και την ανωτερότητα σου από τους άλλους. Η αυξημένη σου λίμπιντο δεν κατευνάζεται με χειροπρακτικές μεθόδους, χρειάζεσαι κι άλλο. Βρίσκεις εκτόνωση στην βία με τους συμμαθητές σου. Γουστάρεις να ακούς ιστορίες από «πεσίματα» με κράνη, καδρόνια και μαχαίρια απέναντι στους «άλλους». Τα παιδιά από τον Σύνδεσμο είναι καλοί μάγκες, και η παρέα μαζί τους σε κάνει μάγκα κι εσένα. Με την ομάδα και την γκόμενα να σου τρώνε πολύ χρόνο από τη ζωή σου δεν έχεις κουράγιο να ασχοληθείς με τα πολιτικά. Άλλωστε όλοι κλέφτες και ψεύτες είναι, όπως είπε και ο μπαμπάς βλέποντας ειδήσεις χτες το βράδυ.

Στάδιο τρίτο: Η ενηλικίωση

Αφού είδες κι αποείδες να τελειώσεις το σχολείο πρέπει να δεις τι θα κάνεις στη ζωή σου. Ως άτομο διατηρείς ακέραιες τις βάσεις της μαζικής κουλτούρας που συνήθισες να καταναλώνεις. Η τηλεόραση είναι το αγαπημένο σου μέλος της οικογένειας, το διαδίκτυο βοηθάει για όλα τα άλλα και πράγματα όπως οι τέχνες και τα βιβλία δεν είναι για σένα. Γελάς ακόμα με τα ανέκδοτα για τους Αλβανούς που «κλέβουν την παράσταση» και για τους μαύρους που είναι μαύροι και όχι εσύ ρατσιστής. Μπορεί να είπες και στον κολλητό σου που έκατσε πολλές ώρες κάτω από τον ήλιο ότι έγινε σκούρος σαν «Πάκι». Αλλά ρατσιστής δεν είσαι.

Στάδιο τέταρτο: Η εργασία

Πήγες για δουλειά κι εσύ κάποια στιγμή όπως όλοι. Κακοπληρωμένος κι ανασφάλιστος, αλλά δεν πειράζει. Πρέπει να είσαι εργατικός. Έτσι λένε όλοι. Άλλωστε η εργατικότητα είναι ένα παράσημο που πρέπει ο άνδρας να διαθέτει. Είναι πιο σημαντικό κι από την αξιοπρέπεια. Το αφεντικό είναι καλό, αφού σου χτυπάει καμιά φορά την πλάτη φιλικά. Ενδιαφέρεται αυθεντικά για σένα και σου είπε ότι θα σε κάνει κάποια μέρα υπεύθυνο, αρκεί να συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά. Κάποτε είδες έναν περίεργο τύπο, μάλλον συνδικαλιστή, να σου λέει ότι πρέπει να πας στην απεργία. Δεν άφησες την πρόκληση αναπάντητη: «που να πάω στην απεργία; και το μεροκάματο που θα χάσω;» κι ύστερα γύρισες το κεφάλι και συμφώνησες με τον παλιότερο που σου είπε ότι οι συνδικαλιστές είναι ξεπουλημένοι που ζούνε μέσα στη χλιδή. Άλλωστε η Αριστερά πέθανε. Είδαμε τον κομμουνισμό που μόλις έπεσε γέμισαν τα κωλόμπαρα της Ελλάδας μας. Πουτάνες θα τις κάνουν τις μάνες μας;

Στάδιο πέμπτο: Η κρίση

Όλα κυλούν καλά. Συνεχίζεις να ψηφίζεις το κόμμα που σου υπέδειξε αυτός που σε έβαλε στη δουλειά. Συνεχίζεις να αδιαφορείς για την πολιτική και να κοιτάς την πάρτη σου. Όταν κάθεσαι στο μετρό ή στο λεωφορείο παρακαλάς να μην κάτσει στην άδεια θέση δίπλα σου εκείνος ο σκουρόχρωμος που βρωμάει. Κάποια στιγμή παρατηρείς ότι είναι πολλοί. «Πως την κατάντησαν έτσι την Ελλάδα;». Με ξένους δεν κάνεις παρέα. Εντάξει δεν είναι όλοι κλέφτες, υπάρχουν και ορισμένοι νοικοκυραίοι που σέβονται την χώρα μας, αλλά όχι και να σηκώσουν τη σημαία τα αριστούχα παιδιά τους. Άλλωστε το «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ» που τραγούδησες μεθυσμένος από εθνική υπερηφάνεια το 2004 το πιστεύεις ακόμα.

Έρχεται η κρίση και το αφεντικό σου, γεμάτο αληθινό πόνο, σου ανακοινώνει ότι δεν μπορεί να σε κρατήσει άλλο στη δουλειά γιατί δεν βγαίνει. Τα κέρδη του μειώθηκαν και αν μπορούσε να σε κρατήσει θα το έκανε, όμως τα πράγματα ζόρισαν. Αν αλλάξει κάτι θα σε ειδοποιήσει, όμως τώρα θα προτιμήσει να κρατήσει τους δύο Πακιστανούς που τους έχει να δουλεύουν με 300 ευρώ το μήνα, ανασφάλιστους και παράνομους. Του λες ευχαριστώ που σου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψεις και τον αποχαιρετάς.

Κάτι αρχίζει να σαλεύει. Εσύ που τόσα χρόνια εργαζόσουν ακατάπαυστα και ήξερες τη δουλειά να πετιέσαι έξω από δυο ξυπόλητους βρωμιάρηδες; Αυτοί φταίνε. Τι δουλειά έχουν εδώ; Να πάνε στη χώρα τους. Εμείς δεν αντέχουμε άλλους. Αν μπορούσαμε να τους ταϊσουμε θα το κάναμε ευχαρίστως, αλλά όχι τώρα. Πρέπει να φύγουν. Όμως ποιος θα τους διώξει; Ένα γαμάτο blog που διάβασες προχτές έγραφε ότι όλοι οι πολιτικοί είναι προδότες και έχουν ξεπουλήσει με μυστικές συμφωνίες την χώρα. Πείθεσαι ότι αυτοί οι λαθρομετανάστες δεν ήρθαν από μόνοι τους. Τους έφεραν κάτι μεγάλα κεφάλια, που κατά σύμπτωση είναι Εβραίοι, για να καταστρέψουν την χώρα σου. Βλέπεις το κόμπλεξ αυτών που έτρωγαν τα βαλανίδια είναι μεγάλο και γι’ αυτό θέλουν να μας καταστρέψουν.

Κάτι πρέπει να γίνει όμως. Οι πολιτικοί δεν μπορούν να το κάνουν γιατί είναι όλοι πουλημένοι. Οι λογαριασμοί τρέχουν και από τον ΟΑΕΔ δεν είχες κανένα νέο. Και εκείνος ο δημοτικός σύμβουλος που σου έλεγε ότι θα σε βολέψει κάπου δεν απαντά στα τηλέφωνα. Ο χρόνος πιέζει. Οι ξένοι ηγέτες μας κοροϊδεύουν. Ποιος θα δώσει τη λύση; Τους χρειάζεται ένα μάθημα. Ένα Γουδί. Ένας Παπαδόπουλος. Αυτός τουλάχιστον δεν έκλεβε.

Το βραδάκι κάθεσαι να δεις ειδήσεις. Βρίζεις την Τρέμη και τον Πρετεντέρη όταν σου λένε ότι πρέπει να πληρώσεις το χαράτσι. Όταν σου λένε ότι πρέπει να απελαθούν οι λαθρομετανάστες κατά σύμπτωση συμφωνείς μαζί τους. Δεν θέλεις να ακούσεις τίποτα άλλο. Πρέπει να γίνει κάτι. Τώρα. Δεν σε νοιάζει ποιος και πως θα το κάνει. Αρκεί να γίνει. Να φύγει ο βρωμιάρης που σου πήρε τη δουλειά. Να πάει στον αγύριστο. Κάπου στο youtube πήρε το μάτι σου έναν τύπο με ξυρισμένο κεφάλι να υπόσχεται κρεμάλα στους προδότες και δουλειά στους Έλληνες. Αυτό είναι. Μόνο αυτοί μπορούν να μας σώσουν!

Ναι αλλά αυτοί είναι νοσταλγοί του Χίτλερ που κατέκαψε την Ελλάδα, που βίασε και σκότωσε τους προγόνους σου. Λεπτομέρειες. Τώρα έχουμε κρίση, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με την ιστορία. Άλλωστε δεν είδαμε προκοπή από τους δημοκράτες. Γιατί να μη δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό;

Στάδιο έκτο: Το πέρασμα στη δράση

Στις πρώτες εκλογές δειλά-δειλά ψήφισες Χρυσή Αυγή. Μιλώντας με τους φίλους σου επέμενες ότι δεν συμφωνείς μαζί τους, αλλά δεν ήξερες τι άλλο να ψηφίσεις. Η Παπαρήγα είναι βολεμένη, ο Τσίπρας έφερε τους μετανάστες και ο Καμμένος ήταν για χρόνια στην ΝΔ. Σε δημόσιες συζητήσεις αποκύρηττες τη βία, αλλά ήθελες να φάει ένα χαστούκι ο Πάγκαλος. Έκοψες και την καλημέρα που έλεγες με τον για χρόνια Αλβανό γείτονά σου και κρυφοχάρηκες όταν έμαθες ότι απολύθηκε κι αυτός και μάλλον θα πάει Αυστραλία. «Δεν είμαι ρατσιστής. Αυτοί με έκαναν» επαναλαμβάνεις μονότονα, ίσως από τύψεις. Απολάμβανες το χαστούκι του Ηλία στην Κανέλλη. Καλά της έκανε!

Ο Χρυσαυγίτης της γειτονιάς είναι καλό παιδί. Βοηθάει τις γριούλες, φροντίζει για την ασφάλειά μας και μας ενημερώνει για τα πολιτικά πράγματα. Πολύ θα ήθελες κι εσύ να του μοιάζεις. Να μοιράζεσαι κι εσύ τη σοφία του και τις απέραντες γνώσεις του για την Αρχαία Ελλάδα, ιδιαίτερα για τον τρόπο με τον οποίο φέρονταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι στους εχθρούς και τους προδότες. Ενδίδεις στις παραινέσεις του να κατέβεις κι εσύ σε μια συγκέντρωση που θα γίνει για λίγους φίλους. Εκεί θα μας μιλήσει ένας συναγωνιστής που ξέρει πολλά γιατί ήταν στους καταδρομείς και είδε από μέσα τι παίζεται. Πηγαίνεις από συγκέντρωση σε συγκέντρωση και ξαφνικά νιώθεις πιο δυνατός. Το πνεύμα σου έχει γαλουχηθεί από τις ιστορίες που ακούς. Ένα δεύτερο σχολείο. Εκεί συναντάς και κάτι παλιόφιλους από το Σύνδεσμο. Τότε που την πέφτατε μαζί σε κάνα πιτσιρίκι για να του πάρετε το κασκόλ της αντίπαλης ομάδας. Νιώθεις το σώμα σου να δυναμώνει κάθε φορά που φοράς το ραμμένο από Πακιστανούς, μαύρο μπλουζάκι που σου χάρισε ο νέος σου φίλος για ενθύμιο. Στις δεύτερες εκλογές είσαι πια σίγουρος για την επιλογή σου. Χρυσή Αυγή και τα μυαλά (;) στα κάγκελα. Να μάθουν αυτοί οι αριστεροί και οι προδότες. Αγαπημένη σου φράση το «αν γουστάρεις τους λαθρομετανάστες να τους πάρεις σπίτι σου».

Ο υπαρχηγός του υπαρχηγού του πυρηνάρχη κρίνει ότι είσαι έτοιμος για το επόμενο στάδιο. Βία αυτοί, βία κι εμείς. Πρέπει όμως να είσαι πειθαρχημένος. Με στρατιωτικό τρόπο. Τον εξοπλισμό σου τον παίρνεις από τους συναγωνιστές. Τώρα το λοστάρι που κρατάς είναι η προέκταση του ανδρισμού σου. Θα τους γαμήσεις όλους. Δεν σε σταματάει τίποτα. Ακούς με προσοχή τους εμπειρότερους και δεν παρεκκλίνεις από τις εντολές τους. Αν πετύχεις όμως κανέναν αλλοδαπό κοντά στη γειτονιά σου μπορεί να πάρεις την πρωτοβουλία να του δώσεις και καμιά κλωτσιά.

Στάδιο έβδομο: Η ολοκλήρωση

Αγαπάς την χώρα σου παθολογικά. Εκνευρίζεσαι όταν βλέπεις να την ξεπουλάνε στους ξένους, μισείς όποιον την επιβουλεύεται. Πιστεύεις ότι είσαι πατριώτης. Εθνικιστής πατριώτης. Γιατί να το κρύψεις άλλωστε. Είσαι εθνικιστής περήφανος και αγέρωχος. Καταβροχθίζεις τα βιβλία που σου έδωσαν να διαβάσεις και αρχίζεις να παίρνεις μέρος ενεργά στις συζητήσεις. Είσαι πια σίγουρος για κάποια πράγματα: Ο Χίτλερ ήταν φιλέλληνας, το ολοκαύτωμα δεν υπήρξε, κι αν ακόμα υπήρξε καλώς έγινε, οι κομμουνιστές είναι εβραίοι και μπολσεβίκοι, οι δημοκράτες πουλημένοι και βολεμένοι και μόνο ο Στρατός μπορεί να δώσει τη λύση. Αν όλα αυτά σε κάνουν φασίστα, τότε ναι είσαι φασίστας. Με κάθε ευκαιρία προσπαθείς να ανοίξεις πολιτική συζήτηση με φίλους, γνωστούς και άγνωστους. Να τους εντυπωσιάσεις με τις αποκαλύψεις που τόσο γρήγορα έμαθες, να τους διαφωτίσεις για το τι ήταν πραγματικά τα SS, ποιος ήταν ο Γκέμπελς και πόσο φιλέλλην ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Δεν δέχεσαι αντιρρήσεις. Αν κάποιος πάει να σου πει κάτι περνάς αμέσως στην αντεπίθεση: «Ερχόμαστε και θα σας λιώσουμε». Σκέφτεσαι σοβαρά να ξυρίσεις το κεφάλι σου. Στη γυναίκα σου θα πεις ότι το κάνεις για λόγους οικονομίας, το σαμπουάν ακρίβυνε και ο κουρέας χρεώνει 10 ευρώ το απλό κούρεμα. Μόλις μαζέψεις λίγα χρήματα θα πας να κάνεις δύο τατουάζ. Το ένα θα γράφει οπωσδήποτε «Η ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ» κι ας μη θυμάσαι τι ακριβώς σημαίνει. Το άλλο θα είναι ένα τέλειο σχέδιο που ζωγράφισε ένας συναγωνιστής. Θα βγαίνουν κάτι φλόγες μέσα από ένα φοίνικα και γύρω-γύρω θα έχει κάτι «αρχαιοελληνικά» σχέδια.

Η ολοκλήρωση έρχεται όταν πείθεις έναν φίλο σου να βρει κι αυτός τη λύτρωση. Να βαφτιστεί μέσα στα άγια νερά της λευκής αδελφότητας, να μεταμορφωθεί σε ακούραστο πολεμιστή της πατρίδας και του έθνους. Να ακολουθήσει την δική σου εξέλιξη.

Και κάπως έτσι γίνεται ο άνθρωπος φασίστας…

---------------------------------------------

Πηγή: tvxs.gr/node/107505

Ποιους απειλούν οι ξιφολόγχες (της Χρυσής Αυγής) ; Του Νίκου Ξυδάκη

Κοιτούσα το βίντεο από τη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες, ένα συμπύκνωμα kitsch, με την πολιτική έννοια που δίνει στο kitsch του ολοκληρωτισμού o Μίλαν Κούντερα. Ενα ψέμα διεσταλμένο τόσο πολύ, ώστε να περνάει για αλήθεια: βάρβαρη οικειοποίηση των μύθων και των ιστορικών συμβολισμών, λατρεία της ωμής δύναμης, καυχησιές ηρωισμού, χρήση του αρχέγονου και του απόκρυφου, μέλανες χιτώνες και φωτιές δαυλών, ρούνοι και αίμα.


Μια απομίμηση του ναζιστικού Θρίαμβου της Θέλησης στη Νυρεμβέργη. Μεταφερμένη, φευ, στις οικουμενικές Θερμοπύλες.Στα γεγονότα: Μια καλτ ομάδα, κινούμενη μεταξύ αποκρυφισμού και απροκάλυπτου θαυμασμού για τον Χίτλερ, σταθερά αρνούμενη το Ολοκαύτωμα, κινούμενη επί δεκαετίες στο ημίφως, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, φθάνει στο σημείο να αποσπά το διόλου ευκαταφρόνητο 7% των ψήφων, και να επιχειρεί να μονοπωλήσει την ελληνική σημαία και την εθνική συνείδηση υπό όρους μίσους και αίματος.

Στις Θερμοπύλες ο επικεφαλής της Χ.Α., υπό το φως των δαυλών, επετέθη στο Κοινοβούλιο της Ελληνικής Δημοκρατίας: αισθάνονται «σιχασιά» και «αηδία» που βρίσκονται εκεί, διαβεβαίωσε, και απείλησε ότι θα φύγουν από τη Βουλή, για να δώσουν να καταλάβουν τι είναι πράγματι τα τάγματα εφόδου, τι είναι δρόμος, και τι σημαίνει «να ακονίζονται οι ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια».

Ας μείνουμε σε αυτό το τελευταίο: Ποιους απειλεί με ακονισμένες ξιφολόγχες ο κ. Μιχαλολιάκος; Τον υπουργό Δημ. Τάξεως Νίκο Δένδια, που απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο υπακατάστασης του κράτους από παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου; Τη Βουλή των Ελλήνων απειλεί; Την Ελληνική Δημοκρατία; Ολους όσοι διαφωνούν μαζί του; Απειλεί τους πάντες, ακόμη και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που αναγνώρισε τη Χ.Α. ως νόμιμο κόμμα; Πάντως κάποιους απειλεί, έστω διά της δραματικής υπερβολής, εάν ως δραματική υπερβολή εκλάβουμε τις ακονισμένες ξιφολόγχες, τους πυρσούς και τις κραυγές περί αίματος από αρκετές εκατοντάδες μελανοχίτωνες.

Η δημοκρατία δομικά είναι μεγάθυμη και ανεκτική· χάρη σε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά της, υπάρχουν νεοναζιστικές σέχτες, οι οποίες ενίοτε μεγεθύνονται, εισβάλλουν στο προσκήνιο και επιτίθενται εντέλει εναντίον της δημοκρατίας που ολιγωρεί, ή και κάνει πως δεν ακούει. Η δημοκρατία όμως οφείλει να αγρυπνά, και να απαντά δυναμικά, αποφασιστικά, όταν απειλείται από δυνάμεις του ολοκληρωτισμού, όποια προβιά κι αν φοράνε. Ιδίως στην Ελλάδα που έχει υποφέρει από τη φονική μανία του ναζισμού, κι έχει πολεμήσει σκληρά εναντίον του.

Η βαθιά κρίση την οποία βιώνουν οι Ελληνες, κρίση οικονομική και κρίση πολιτική, δεν επιτρέπεται να θολώνει τον νου τους και να ξεχνούν τις ιδρυτικές παραδόσεις ελευθερίας και τυραννοκτονίας. Η κρίση μπορεί και πρέπει να ενώσει τους Ελληνες σε μια έσχατη γραμμή αμύνης: εκεί που αρχίζει η ηθική εξαθλίωση, κι εκεί που απειλείται ο πυρήνας της δημοκρατίας. Οι υλακές για ακονισμένες ξιφολόγχες, οι επικλήσεις του αίματος, οι φλόγες των πυρσών, δείχνουν ήδη αυτή τη γραμμή.

-----------------------------
Πηγή: Καθημερινή