Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χρυσή Αυγή. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Χρυσή Αυγή. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

536.409 ελληναράδες σκότωσαν τον Παύλο Φύσσα...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 19, 2014
536.409 ελληναράδες σκότωσαν τον Παύλο Φύσσα...
Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για τους 536.409 έλληνες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις τελευταίες ευρωεκλογές. Ούτε η ζωή ούτε ο θάνατός του αφορούσε ανθρώπους οι οποίοι αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους για τη δυστυχία τους και τους βρίσκουν στα πρόσωπα των πακιστανών, των ομοφυλόφιλων ή των μουσουλμάνων. Τα τραγούδια του δεν έφτασαν ποτέ στα αφτιά εκείνων που ζουν σε σπίτια χωρίς καθρέφτες γιατί τρομάζουν και μόνο στην θέα τής όψης τους ή την θαυμάζουν τόσο πολύ που το γυαλί ραγίζει και δεν αντικρίζουν παρά μόνο μια παραμορφωμένη εικόνα την οποία εκλαμβάνουν ως αληθινή...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει γι' αυτούς που επιμένουν να διατηρούν ως τρίτη πολιτική δύναμη ένα νεοναζιστικό μόρφωμα δειλών δολοφόνων, μαστροπών, εκβιαστών, ληστών κι απατεώνων τού κοινού ποινικού δικαίου μόνο και μόνο γιατί θέλουν να τιμωρήσουν με αυτόν τον τρόπο τη σαπίλα τής μεταπολίτευσης. Με την ανοχή τους, αν όχι και με το θαυμασμό τους για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να περιφρονούν το δικαίωμά τους να αντικαταστήσουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία στην οποία λειτουργούμε με την πραγματική άμεση δημοκρατία. Αντιθέτως, στρώνουν το έδαφος για την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος στο οποίο θέση θα έχουν μόνο οι φίλοι του, ενώ οι εχθροί του θα είναι είτε φυλακισμένοι είτε εξόριστοι είτε νεκροί...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για όλους εκείνους που αναζητούν φτηνές δικαιολογίες για να δικαιολογούν την ψήφο και τη φανερή ή κρυφή υποστήριξή τους στη Χρυσή Αυγή. Το επιχείρημα "καλό είναι να υπάρχουν και κάποιοι στη Βουλή να ρίχνουν μερικές μπουνιές" δεν θα τιμούσε έναν πίθηκο αν το χρησιμοποιούσε σε συνέλευση του είδους του στη ζούγκλα, πόσω μάλλον homo sapiens που υποτίθεται πως είμαστε πιο εξελιγμένο μοντέλο. Οποιος αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους γηπέδου, καφενείου ή αμερικανικής ταινίας εκδίκησης δεν μπορεί να συνυπολογίζεται στη χορεία των πολιτών...

Οπως το σύστημα δεν ανατρέπεται αν κάψεις μια τράπεζα, πετάξεις μια μολότοφ ή ακόμα κι αν δολοφονείς αραιά και πού επιφανείς εκπροσώπους του, με τον ίδιο τρόπο δεν πρόκειται να καταρρεύσει επειδή κάποιοι ουρακοτάγκοι με κοστούμια θα βρίσουν ή θα δώσουν και καμιά σφαλιάρα σε φαύλους. Πόσω μάλλον όταν, όπως καταγγέλλουν άλλωστε και πρώην χρυσαυγίτες, χρηματοδοτούνται από την ελίτ για να καταθέτουν, για παράδειγμα, ερωτήσεις υπέρ των εφοπλιστών ή να λερώνουν τα χέρια τους με αίμα σε κατ' ανάθεση δουλειές από επιχειρηματίες...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για όλους αυτούς που λησμονούν τις ναζιστικές θηριωδίες σε αυτόν τον τόπο, οι οποίες τελέστηκαν από τα κτήνη που λατρεύουν οι χρυσαυγίτες. Και οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες είναι τόσο δειλά ανθρωπάκια που αποκηρύσσουν μπροστά στις κάμερες κι ενώπιον των ανακριτών τον Χίτλερ και την παρέα του, μολονότι για εκείνους είναι πραγματικοί θεοί. Η ιδεοληψία τους είναι τόσο χυδαία που ούτε καν οι ίδιοι δεν μπορούν να τη δικαιολογούν στο πόπολο, γι' αυτό και προτιμούν να το εξαπατούν με πατριωτικές και δήθεν αντισυστημικές κορώνες όταν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν είναι παρά εχθροί τής Ελλάδας και του λαού και οι απόλυτοι λακέδες τού κατεστημένου. Ο Ν. Μιχαλολιάκος, ο Ηλ. Κασιδιάρης και η υπόλοιπη ακροδεξιά κομπανία βρίσκονται στη φυλακή με δική τους υπαιτιότητα κι όχι γιατί τους κυνηγά το διεφθαρμένο σύστημα. Με αυτό συναγελάζονταν, άλλωστε, όπως απόδειξε και η κασέτα με τον Τ. Μπαλτάκο...

Η Χρυσή Αυγή, όπως επίσης παραδέχθηκε νεοδημοκράτης βουλευτής, είναι εδώ για να κάνει τη βρόμικη δουλειά των απατεώνων με τα καθαρά χέρια και τις δυσώδεις συνειδήσεις, των εγκληματιών τού λευκού κολλάρου που είναι ικανοί να θυσιάσουν τα πάντα αρκεί να μη δουν την Αριστερά να κυβερνά αυτόν τον τόπο. Τον Παύλο Φύσσα, ωστόσο, δεν δολοφόνησε μόνο ο Ν. Μιχαλολιάκος. Μπήξαμε το μαχαίρι στο στομάχι του κι όλοι εμείς που ανεχόμαστε, όταν δεν χειροκροτούμε, τη νομιμοποίηση με χίλιους δυο τροπους τής μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, όλοι εμείς που παραχωρούμε με ευχαρίστηση ελευθερίες με αντάλλαγμα μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, όλοι εμείς που θωπεύουμε τι αδυναμίες μας, επιτρέποντας στο φασισμό να μας κατασπαράζει χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι...    

Του vromostomos

----------------------
Πηγή:tripioevro

«Είμαστε άντρο απατεώνων και ηλιθίων» - Γ. Αγγελάκας

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 19, 2014
Αν ξαφνικά νομίζουμε ότι όλα τα θέματά μας είναι ένας ωραίος τάφος, μια χαρά είμαστε! Αλλά, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί έχει γίνει η Αμφίπολη reality! ** Κανένας δεν βρέθηκε να απαιτήσει μια καλύτερη Δημοκρατία, μια αληθινή Δημοκρατία. Γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια γελοιότητα ** Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς -και τους καλλιτέχνες- που του αξίζουν! Ομως, δεν νομίζω ότι του ελληνικού λαού τού άξιζε όλη αυτή η ξεφτίλα.

«Μια χαρά Δικτατορία είμαστε! Ποδόσφαιρο, "Να η ευκαιρία" και... σιωπή! λέει ο Γιάννης Αγγελάκας, που αύριο βράδυ εμφανίζεται στο θέατρο Βράχων, στο Βύρωνα, έχοντας στις αποσκευές του όχι μόνο τις ροκ μουσικές του, που ξυπνάνε νεκρό, και το ρεμπέτικο, που αγάπησε με πάθος, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Θα παρουσιάσει και μέρος απ' τη δουλειά που έχει κάνει σκύβοντας στην εγχώρια μουσική παράδοση, για την οποία έχει φτάσει στο σημείο να πιστεύει ότι «σαν να υπήρχε στο DNA μου. Ηταν, δηλαδή, σα να χρωστούσα κάτι σ' αυτήν τη μουσική».

- Πέρσι τέτοια εποχή, λίγο μετά το φόνο του Παύλου Φύσσα, κλείσατε τη συναυλία σας στο Βύρωνα με τη φράση «Να προσέχουμε το φασίστα που κρύβουμε μέσα μας». Ο κόσμος απογοητεύτηκε, θυμάμαι, η φόρτιση ήταν μεγάλη, περίμενε να πείτε κάτι πιο οργισμένο. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος απ' τη δολοφονία. Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι;

«Τι να 'χει αλλάξει; Τίποτα δεν άλλαξε. Ενα χρόνο μετά, υπάρχει ακόμα ένα 8-10% έτοιμο να ψηφίσει αυτούς που σκοτώνουν παιδιά και βαράνε ξένους. Ντρέπομαι που ένα τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας συμφωνεί με όλη αυτή την εγκληματική βλακεία. Αυτό που είχα πει και προκάλεσε αντιδράσεις -μου γράφανε στο twitter "δηλαδή, αν μας την πέφτουν οι φασίστες, εμείς θα κάνουμε διαλογισμό;"- δεν ήταν μια σκέψη της στιγμής. Πιστεύω ότι ο φασισμός είναι μια δύναμη στην κοινωνία που υπήρχε και απλώς βρήκε την ευκαιρία να εκφραστεί. Μίλησα για έναν πνευματικό αγώνα κατά του σκοταδιού που έχουμε μέσα μας και του σκοταδιού που γεννιέται συγκεκριμένες εποχές στην κοινωνία. Πάντα σε εποχές κρίσης οι ακροδεξιοί ήταν η λύση, το φρένο στο να προχωρήσει μια κοινωνία είτε σε πιο φιλελεύθερα είτε σε αριστερά μοτίβα. Οποτε ο καπιταλισμός ήταν σε κρίση αμολούσε τα ακροδεξιά σκυλιά».

- Το προχώρημά μας προς μοτίβα αριστερά προϋποθέτει προσκυνήματα στο Αγιον Ορος;

«Δεν πιστεύω σ' αυτή την Αριστερά, όπως δεν πιστεύω στο ΚΚΕ. Κι οι δύο διατηρούν τα μαγαζάκια της αντιπολίτευσης και πασχίζουν να τα κρατήσουν ανοικτά. Οταν ξεκινούσε η κρίση, θεωρούσα ότι ήταν μια ευκαιρία να ξυπνήσουνε μερικά πράγματα μέσα μας, όπως η συλλογικότητα. Αντ' αυτού, ξύπνησε το τέρας τη Χρυσής Αυγής και η ανοησία της ψευτοαριστεράς, που πηγαίνει από εδώ κι από εκεί και τα βρίσκει με τους πάντες - απ' την Ευρώπη μέχρι την Εκκλησία. Και δυστυχώς, οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουνε στα κόμματα κι ότι θα βρεθεί ο βοσκός που θα τα πάει σε ένα καλύτερο μέρος! Αλλά κανένας δεν αναλαμβάνει πραγματικά την ευθύνη τού τι θα κάνουμε όλοι μαζί».

- Η συλλογικότητα έχει πεθάνει;
«Δεν ξέρω αν έζησε ποτέ σε αυτή τη χώρα!»

- Την ώρα που ανακοινώθηκε ο ΕΝΦΙΑ εμφανίστηκε, πάντως, ως μάννα εξ ουρανού, η Αμφίπολη.

«Αν ξαφνικά νομίζουμε ότι όλα τα θέματά μας είναι ένας ωραίος τάφος, μια χαρά είμαστε! Αλλά, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί έχει γίνει η Αμφίπολη reality!».

- Ακόμη κι ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη ΔΕΘ επικαλέστηκε τους καλούς οιωνούς που του γνέφουν απ' την Αμφίπολη! Σε ποιους απευθύνεται;

«Σε ηλίθιους! Αυτός ο τόπος ήταν πάντοτε -αλλά ειδικά σήμερα είναι ολοφάνερο!- ένα άντρο απατεώνων και ηλιθίων. Τίποτα άλλο. Και κάποιοι ευαίσθητοι πολίτες που κυκλοφορούν ανάμεσα σε αυτά τα δύο όρια νιώθουν αμήχανοι και μόνοι. Αγωνιούν, αλλά δεν ξέρουν από πού να πιαστούνε. Ομως αυτό συνέβαινε σε τούτη τη χώρα πάντα. Το ευαίσθητο και το πιο έξυπνο κομμάτι του πληθυσμού τρεπόταν σε φυγή. Ή έφευγε σε εξορίες ή πήγαινε μετανάστης, όπως τώρα τα καλύτερα παιδιά μας που φεύγουν έξω».

- Ακούσατε τις ομιλίες στη ΔΕΘ;

«Τις διάβασα στο Ιντερνετ. Και βλέπω την ιστορία να κάνει κύκλους. Κάποιος, εν μέσω κρίσης, υπόσχεται ότι θα μας τα δώσει όλα! Δεν νομίζω ότι είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Λυπάμαι. Ακόμα και αν έχουν κάποια διάθεση να κάνουν καλό σε αυτό τον τόπο, δεν νομίζω ότι θα τους είναι εύκολο».

- Ο κόσμος έχει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ;

«Πιστεύω, πέρα από τον ΕΝΦΙΑ, αρκετός κόσμος δεν έχει να βγάλει το μήνα - ακόμα και άνθρωποι που δουλεύουνε απ' το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά για ξεφτιλομεροκάματα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα. Εφτασε στον πάτο. Οι μάσκες έχουν πέσει. Μπορεί να βγάζει ο κόσμος την οργή του, αλλά κανένας δεν βρέθηκε να απαιτήσει μια καλύτερη Δημοκρατία, μια αληθινή Δημοκρατία. Γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια γελοιότητα».

- Πού βλέπετε μια προοπτική; Οι νεότερες γενιές τι πρέπει να κάνουν, σε τι μπορούν να ελπίζουν;

«Οι νεότερες γενιές πρέπει να δούνε πού την έχουν πατήσει οι προηγούμενες γενιές. Αλλά να το δουν πραγματικά. Να ξεβρακωθούμε κι εμείς μπροστά στα παιδιά, να δούνε πώς φτάσαμε στη σημερινή μικροπολιτική, στον κατακερματισμό και στην κρίση, όπου χτυπούσαν τη μια κάστα και το τάδε επάγγελμα και οι υπόλοιποι σωπαίνανε. Και σιγά σιγά ήρθε η σειρά όλων μας, αλλά πάλι κανένας δεν μίλησε. Και σήμερα όλοι είναι παραδομένοι και υπνωτισμένοι. Και απλά αγανακτήσαμε, αλλά δεν αποφασίσαμε ποτέ να κάνουμε κάτι για να πάει το πράγμα ένα βήμα μπροστά. Ηρθε όμως η ώρα καθένας μας να αναλάβει μια ευθύνη για όλα όσα δεν μπορεί πια να περιμένει ούτε από τους πολιτικούς ούτε από κανέναν. Γιατί αν εμείς, αν η ίδια η ψυχή μας ζητήσει καλύτερους πολιτικούς, θα βρεθούνε, θα υπάρξουνε. Απ' τη μια έχουμε τα ακροδεξιά τομάρια της Χρυσής Αυγής και από την άλλη τους ανίκανους δήθεν δεξιούς και δήθεν αριστερούς και όλο αυτό το καλαμπούρι. Θα μπορέσει να τα δει όλα αυτά η νέα γενιά και να κάνει το άλμα, το κβαντικό άλμα να πάει παραπέρα; Μπας και γίνουμε ποτέ χώρα; Γιατί τι είναι το ζητούμενό μας; Η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη, μερικά βασικά πράγματα για να μπορούμε να ζούμε ανθρώπινα διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας».

- Κανείς δεν έχει τη διάθεση να εξεγερθεί, να επαναστατήσει.

«Δεν είναι θέμα εξέγερσης. Είναι θέμα σκέψης, θέμα αντίληψης. Να αλλάξουμε τη γωνία από όπου βλέπουμε τα πράγματα, γιατί μας έχουν θολώσει το τοπίο. Δεν ξέρουμε πραγματικά τι γίνεται και κυρίως δεν ξέρουμε τι μας ενώνει. Και το μόνο που συμβαίνει είναι να κυκλοφορούμε σαν νευρωτικοί και ο ένας εναντίον του άλλου. Αυτό είναι η λύση;»

- Ζήσαμε το παραμύθι της ευμάρειας απενοχοποιημένα. Ομως αυτό που υφίσταται ο ελληνικός λαός σήμερα το άξιζε;

«Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς -και τους καλλιτέχνες- που του αξίζουν! Ομως, δεν νομίζω ότι του ελληνικού λαού του άξιζε όλη αυτή η ξεφτίλα. Κι η ιστορία δεν είναι να φορτώσουμε ενοχές τον κόσμο. Η ιστορία είναι να φορτώσουμε τον κόσμο καθαρότητα. Να μπορέσουμε να επικονωνήσουμε καθαρά και να δούμε πως είμαστε όλοι θύματα της ίδιας ιστορίας».

- Παρακολουθήσατε τον ντόρο που προκάλεσε ο αντιρατσιστικός νόμος;

«Στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε έναν όρο όταν δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα να λειτουργήσει. Αν και, κατά βάθος, ακόμα και την εποχή της ευμάρειας ο Ελληνας ρατσιστής ήταν. Θυμάμαι τους Αλβανούς που δεν τους γουστάραμε καθόλου ενώ μας χτίζανε το οικονομικό μας θαύμα. Το mainstream, η κυρίαρχη τάση που δημιουργεί τα αισθητικά status πάντα ήταν ξενοφοβική και κρυπτορατσιστική».

- Η τέχνη, η μουσική, μια συναυλία τι μπορούν να πουν, να μεταδώσουν στο νευρωτικό, έτοιμο να αρπαχτεί, μιζεριασμένο μικροαστό;

«Δεν ξέρω τι μπορεί να πει η τέχνη. Εγώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το κοινό γιατί ήδη από τα καλά χρόνια -σε εισαγωγικά- μέχρι τα κακά σημερινά χρόνια του οικονομικού ξεπεσμού είχαμε ιδιαίτερα ακροατήρια. Ανθρώπους που δεν τους ταΐζαμε μασημένη τροφή. Δεν παίξαμε ποτέ το παιχνίδι του mainstream».

- Πάντως, δεν καθαρίσαμε από ό,τι ξέρασε το lifestyle τα τελευταία χρόνια.

«Μα ποιος οδηγεί την αισθητική μας τόσο χαμηλά; Ποιος εκπέμπει όλη αυτή την αθλιότητα, τη δουλικότητα και την κακογουστιά; Εγώ ακούω ότι πηγαίνουν κατά χιλιάδες στην Πάολα, στον Παντελίδη και στον Ρέμο. Μια χαρά Δικτατορία είμαστε! Ποδόσφαιρο, "Να η ευκαιρία" και... σιωπή!»

- Πιστεύετε σε κάτι;

«Στην εξέλιξη. Αλλά τη βλέπω να πηγαίνει πάρα πολύ αργά. Παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι όλα θα γίνουν καλύτερα μια μέρα. Οχι μόνο για τον τόπο μας. Και στον πλανήτη».
____

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό

Πέμπτη, Μαΐου 22, 2014
Όσκαρ Ουάιλντ
Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν. 

Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».

Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.

Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.

Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.

Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.

Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.

Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.

Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.

Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.

Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.

Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.

Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.

Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.

Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.

Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.

Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.

«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.

Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.

(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)

Του πιτσιρίκου

*****

(Προσπαθώντας σε προηγούμενο άρθρο μου να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους ο σημερινός ψηφοφόρος στο Βόλο ή στον Πειραιά επιλέγει για Δήμαρχο έναν Μπέο ή Μαρινάκη, έλεγα  ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας. Η Κρυσταλία Πατούλη σ' ένα άρθρο της που αναδημοσίευσα καταλήγει στο συμπέρασμα ό,τι "Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας" και σήμερα βρήκα αυτό το παλιό, σχεδόν προφητικό άρθρο του πιτσιρίκου, το οποίο και αναδημοσιεύω. 
"(*)Μπράβο λοιπόν στους πολίτες που ψηφίζουν ανθρώπους με μπράβους ή, σε άλλες περιπτώσεις, τους ίδιους τους μπράβους.Όταν θα ξεσπάσει ο πόλεμος ανάμεσα στους μπράβους των εφοπλιστών και οι χρυσαυγίτες θα μαχαιρώνουν και θα δολοφονούν, οι «αθώοι» πολίτες ας προσπαθήσουν να θυμηθούν ποιους ψήφισαν". Εάν τώρα, δραστικά και ανυποχώρητα, δεν σταματήσουμε την λουμπενοποίηση της κοινωνίας, την οπαδοποίηση των πολιτών, τότε σύντομα το φαινόμενο αυτό θα βρει μιμητές πανελλαδικά, ένας Έλληνας Μπερλουσκόνι θα μας καταδυναστεύσει. Και τότε, φοβάμαι, θα είναι πολύ αργά για όλους μας.
Απ.Μωρ.)

---------------------

Αχιλλέας Μπέος, από την «παράγκα» στο Δημαρχείο

Πέμπτη, Μαΐου 22, 2014
Αχιλλέας Μπέος, από την «παράγκα» στο Δημαρχείο
Με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών, ένα ερώτημα κυριαρχεί στο Βόλο και για τον Βόλο. Πώς ο πρωταγωνιστής της παράγκας και των στημένων παιχνιδιών βρίσκεται να διεκδικεί την δημαρχία; Πώς από τις διώξεις για κακουργηματικές πράξεις, ο υπόδικος Αχιλλέας Μπέος βρέθηκε με «φωτοστέφανο»; «Τέτοιο δήμαρχο θέλουμε;», διερωτώνται πολλοί. Την απάντηση θα τη δώσουν οι ίδιοι οι δημότες.

Μέσα σε μια δεκαετία από το σύνθημα «Εεεε, οοοο, Αχιλλέα το έπαιξες ημίχρονο διπλό»  που αντηχούσε το Δεκέμβρη του 2004 στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης  στο  αγώνα Πανιώνιος – Ντιναμό Τιφλίδας, τις διώξεις για τα στημένα και όχι μόνο, τις προφυλακίσεις, τις κασέτες, τις απειλές  κ.α. ο Αχιλλέας Μπέος εμφανίστηκε την περασμένη Κυριακή έξω από το εκλογικό του κέντρο στο Βόλο να μιλάει για τους «απατεώνες» πολιτικούς του αντιπάλους.

Η ιστορία και η δράση του Αχιλλέα Μπέου είναι λίγο έως πολύ γνωστή καθώς έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά για  το ρόλο του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Παράγοντες του ποδοσφαίρου τον έχουν περιγράψει ως τον άνθρωπο που στήνει όλους τους ελληνικούς αγώνες. Εξάλλου ο υποψήφιος Δήμαρχος Βόλου έχει απασχολήσει πολλάκις αρχές, μέσα και κοινή γνώμη.

Προφυλακιστέος για τα στημένα το 2011, το 2012 αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 300.000 ευρώ και περιοριστικούς όρους.  Στον Αχιλλέα Μπέο έχει απαγορευτεί η είσοδος στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και η ενασχόληση με οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα. Από τα γήπεδα επιχειρεί πλέον να περάσει στην πολιτική. Η προεκλογική του εκστρατεία βασίστηκε πάνω στα νταηλίκια και τις ύβρεις, όπως αναφέρουν πολίτες του Βόλου στο Tvxs.gr. Όσο για το πολιτικό του πρόγραμμα: Ποιο πρόγραμμα; Όταν ρωτήθηκε ο ίδιος φρόντισε να υπενθυμίσει την εμπλοκή του με τη νύχτα. «Τι πρόγραμμα να βγάλω;  Καρράς, Φουρέιρα ή Ρέμος, Βίσση...».

Ο ίδιος ωστόσο χαρακτηρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους μεταξύ άλλων «κοπρόσκυλα, αερητζίδες» κ.α. ενώ για τον εαυτό του έχει κρατήσει τους χαρακτηρισμούς  του «νέου» και «άφθαρτου». Όμως ένα μέρος των πολιτών του Βόλου τον ψήφισε - ειδικότερα ο Αχιλλέας Μπέος συγκέντρωσε 38,29% των ψήφων. Δεύτερος ο Μαργαρίτης Πατσιαντάς με 24,82%. «Η πρωτιά Μπέου φαίνεται πως έχει αφυπνίσει τους πολίτες του Βόλου», σχολιάζει στο Τvxs.gr ο δημοσιογράφος  του Magnesia News Γιώργος Καρεκλίδης. «Αλίμονό μας αν το άφθαρτο και το νέο είναι ο Μπέος», προσθέτει.

Οι μηχανισμοί της ΝΔ και η ενσωμάτωση των νεοναζί

Πώς όμως κατάφερε  ο Αχιλλέας Μπέος να συγκεντρώσει αυτό το ποσοστό; Όπως σημειώνει στο Tvxs.gr ο κ. Καρεκλίδης, το πρώτο σημείο-κλειδί  είναι η υποστήριξη της υποψηφιότητας του από τους μηχανισμούς της ΝΔ. Στενός συνεργάτης του Αχιλλέα Μπέου και Νο2 στην δημοτική παράταξή του είναι ο Γιώργος Μουλάς, στέλεχος της ΝΔ, ο οποίος είναι επί σειρά ετών δημοτικός σύμβουλος και πρώην πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής του κόμματος και πολιτευτής της ΝΔ.

Το δεύτερο είναι η ενσωμάτωση όλης της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής στο ψηφοδέλτιο του. «Έχει ενσωματωθεί όλη η Χρυσή Αυγή στο ψηφοδέλτιο του, αλλά υπάρχουν και στοιχεία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ», αναφέρει.  Σημειώνεται πως από την καταμέτρηση των σταυρών, όπως μεταδίδει η τοπική ιστοσελίδα Magnesia News, τουλάχιστον τρία «κρυμμένα» στελέχη της νεοναζιστικής οργάνωσης που «θαλαμώθηκαν» στο ψηφοδέλτιο του Μπέου ως δήθεν «ανεξάρτητοι και υπερκομματικοί» έχουν εκλεγεί ως δημοτικοί σύμβουλοι.

Αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας;

Μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελέσματων της Κυριακής φαίνεται να υπήρξε μια αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας. Πολλοί εκτιμούν πως οι πολίτες του Βόλου με την ψήφο τους θα αποτρέψουν μια νίκη του Μπέου στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών. Κινητικότητα υπάρχει και στις δημοτικές παρατάξεις.Ο Πάνος Σκοτινιώτης επικεφαλής του συνδυασμού «Επιλογή Ευθύνης»  έχει ανακοινώσει τη στήριξή του στον συνδυασμό του Μ. Πατσιαντά. «Η μάχη του Βόλου είναι μάχη για τη δημοκρατία, την ιστορία, την αξιοπρέπεια και τις αξίες της πόλης», δήλωσε ενώπιον των υποστηρικτών του και επισήμανε πως «σε περίπτωση που κερδίσει ο Αχιλλέας Μπέος τις εκλογές, ο δήμος κινδυνεύει να μπει σε μεγάλες περιπέτειες». 

Η δήλωση του έτερου υποψήφιου Μιχάλη Μιτζίκου ήταν πως «δεν πρόκειται να καταστρέψουμε την πόλη».

«Στο Βόλο καταγράφεται ένα κίνημα εναντίον του Αχιλλέα Μπέου», δηλώνει στο tvxs.gr ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρεκλίδης, σημειώνοντας ωστόσο πως επικρατεί μεγάλος προβληματισμός για το γεγονός πως 38% των πολιτών στήριξαν με την ψήφο τους την υποψηφιότητά του. 

-------------------------
Πηγή: tvxs

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

στην υγειά σου άρχοντα ή ποιος εξέθρεψε τον φασισμό στον τόπο μας

Πέμπτη, Οκτωβρίου 10, 2013
Η λέξη λοιπόν είναι απελπισία. Αλλά αυτή είναι μια μονόχνοτη, υπεραπλουστευτική, εσωστρεφής οπτική του κόσμου. (Εσωστρεφής: να μια λέξη που μας έμαθε η πασοκαρία, τα χρόνια εκεί γύρω στο 2000, που το πρόβλημα των κυβερνήσεων συνοψιζόταν στο ότι ήταν πολύ εσωστρεφείς). Ας κοιτάξουμε λοιπόν για λίγο, όχι το δρόμο και τους διπλανούς μας, αλλά την περίφημη οθόνη που φωλιάζει στα σαλόνια όλης της χώρας. Εκεί, η λέξη δεν είναι απελπισία. Εκεί, η λέξη είναι ξεφτίλα.
Έχουμε κουραστεί να διαβάζουμε και να ακούμε ότι για τα όσα συμβαίνουν σήμερα (Τί συμβαίνει σήμερα: ΠΑΣΟΚΝΔ: έξαρση της βίας – έτσι γενικά και αόριστα), φταίει η πλατεία Συντάγματος, οι αγανακτισμένοι, η κουλτούρα της ανομίας (ότι δηλαδή οι άνθρωποι που δεν ξέρουν πως λέγεται ο Krugman, μελετούν Durkheim). Έχουμε κουραστεί να ακούμε πως ανομία είναι το διπλοπαρκάρισμα, ότι δεν κόψαμε απόδειξη ή ότι μιλήσαμε στον ενικό στο όργανο. Και όλα αυτά μάλιστα εμπίπτουν στην κουλτούρα της αριστεράς, της μεταπολίτευσης κλπ.
st
δύο ελληνικές σημαίες, μία προτομή, δύο κούπες με στάμπα φασιστικής οργάνωσης, ο τρυφερός δημοσιογράφος και ένας καλός κύριος από τη Γούβα
Αυτά όλα, λέει, εξέθρεψαν το τέρας. Αυτά έφεραν τον φασισμό στον τόπο μας. Οι μούντζες και τα γκράφιτι και η κλειστή Πανεπιστημίου από 20 άτομα. Δεν έφεραν τον φασισμό οι δημοσιογράφοι που φώναζαν τη Σκορδέλη μέρα παρά μέρα να μιλήσει για το «μεταναστευτικό πρόβλημα» και την «ασφυξία» του κέντρου. Δεν ήξεραν τι ήταν η Σκορδέλη, ήξεραν όμως ότι υπάρχει φοβερό μεταναστευτικό πρόβλημα και ότι οι κάτοικοι (οι ποιοί;) δεν αντέχουν άλλο. Δεν ήξεραν ότι τα ΜΑΤ και τα αβγά συνεργάζονται, βασανίζουν ντόπιους και μετανάστες, επιτρέπουν μαχαιρώματα κλπ. Ήξεραν όμως ότι οι κουκουλοφόροι καίνε τις περιουσίες του κοσμάκη. Δεν ήξεραν ότι εφοπλιστές (όπως λένε τα ίδια τους τα τωρινά δημοσιεύματα) χρηματοδοτούν τα αβγά. Ήξεραν όμως να μας παρουσιάζουν τα γκομενικά του τάδε αβγού και ήξεραν να κάνουν πολιτισμένο διάλογο στα τηλεπαράθυρα. Δεν ήξερε ο Ευαγγελάτος και ο Σρόιτερ ότι κλέβουν τους μετανάστες, ότι τους εκβιάζουν ή ότι είναι νταβατζήδες. Αλλά ήξεραν να κάνουν βόλτα με το Χρυσοχοΐδη και να λένε ότι τα παιδιά καθάρισαν την πλατεία. Δεν ήξεραν ότι έχουν όπλα. Ήξεραν μόνο ότι σε αυτούς τα αβγά φέρονταν με το σεις και με το σας. Αυτό αρκούσε.
karolos
μετριοπάθεια, πολιτισμένος διάλογος, γιορτή της δημοκρατίας.
Σημασία έχει ότι το φασισμό τον έφεραν οι πλατείες το ‘11. Δεν τον έφερε ας πούμε η αντιμεταναστευτική λύσσα, πχ. εκείνου του φοβερού κυβερνητικού στελέχους που μετά από επίθεση αβγών σε ένα κουρείο στο Μενίδι αν δεν κάνω λάθος, έκανε ερώτηση στον Υπουργό για να μάθει αν είναι νόμιμος και έχει χαρτιά ο χτυπημένος κουρέας. Ο φασισμός είναι αποτέλεσμα των κραυγών κατά του μνημονίου. Δεν τον έφερε ας πούμε η επιχειρηματική ευφυΐα της Μανωλάδας και αυτός που αλυσοδένει στη Σαλαμίνα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος και οι διαδηλωτές φταίνε προσωπικά για το ότι τα αβγά είναι βουλευτές. Τί κι αν στο Εφετείο πετούσαν πέτρες στους μετανάστες μαζί με τα ΜΑΤ; Τι κι αν στο Χυτήριο μας μιλούσαν για αλβανικές κωλοτρυπίδες; Τι κι αν έσπαγαν live πάγκους σε λαϊκές (με κίνητρα καθαρά εμπορικά, μην ξεχνιόμαστε); Όλα αυτά τα έκαναν επειδή τους το επέτρεπαν οι αγανακτισμένοι κι όχι επειδή ακόμη και τότε οι δημοσιογράφοι μιλούσαν για σοβαρή ΧΑ ή προσέφεραν συμβουλές ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι για να μην τους πιάνουν στο στόμα οι άλλοι. Όλα αυτά τα έκαναν τα αβγά εξαιτίας των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και όχι επειδή οι βουλευτές κάθονταν και έκαναν κουβεντούλα στα πάνελ, χαϊδεύονταν με τους μπάτσους που λίγα λεπτά νωρίτερα τραμπούκιζαν παρέα με τα αβγά ή αποδέχονταν ότι μπορεί να πέσει καμιά σφαλιάρα, δεν έγινε και τίποτα, δεν χρειάζεται άρση ασυλίας.
Ξεφτίλα είναι η λέξη. Κι ακόμη κι αυτή, η ξεφτίλα, δεν μπορεί να περιγράψει τον δημοσιογράφο που έχει το θράσος να ξεστομίσει «άδικο» παίρνοντας συνέντευξη απ’ τους γονείς του μαχαιρωμένου Φύσσα.
v
ο θρίαμβος της κοινής λογικής, ο μίστερ πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ελπίδα της συντηρητικής παράταξης
Ο δημοσιογράφος που χαριεντίστηκε με τον Βορίδη, (ξέρετε αυτόν τον ακτιβιστή της δεξιάς), ο άνθρωπος που έκανε τη χαλαρή κουβεντούλα με τον αρχηγό των αβγών, ψελλίζει τώρα πως είναι «άδικο».
Μπορεί να ζοριζόμαστε, να μας βγαίνει η κάθε μέρα απ’ τη μύτη, αλλά δεν ζούμε σε κάποιο μακρινό πλανήτη που αντί για οξυγόνο κυκλοφορεί το αέριο της λήθης. Τα θυμόμαστε όλα μια χαρά. Και ξέρουμε ότι ο φασισμός δεν είναι ένα άσχετο γεγονός, μια μόδα που ξεπήδησε απ’ το πουθενά, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας, την οποία τροφοδότησε για διαφορετικούς πιθανώς λόγους, αλλά πάντως τροφοδότησε συστηματικά η πολιτική και μιντιακή ελίτ (ελίτ να την κάνουν ο θεός και ο αλλάχ δηλαδή).
Γι’ αυτό αφήστε κατά μέρος τις αναλύσεις περί κουλτούρας και ανομίας, και κοιτάξτε να σβήσετε – αν γίνεται, αν μπορείτε – ότι προλαβαίνετε απ’ τα αρχεία σας. Μπας και κάποτε καταφέρετε να σας ξεχάσει η ιστορία.
------------------------
Πηγή:tovytio

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό Του Χαϊνη Δ. Αποστολάκη

Σάββατο, Οκτωβρίου 05, 2013
Καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό
Φέτος το καλοκαίρι, παρεξηγήθηκα από μερίδα συντρόφων στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, όταν καταφέρθηκα εναντίον της έννοιας της φυλακής ακόμα κι αν πρόκειται για τον κολασμό ανθρώπων που διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις ή τις πράξεις τους. Θα ρωτήσετε εύλογα: Να μην τιμωρούνται δηλαδή οι εγκληματίες; Η απάντηση είναι ότι δε μ' ενδιαφέρει αν και πως θα τιμωρηθούν. Είναι δευτερεύον ζήτημα και ούτως ή άλλως, καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό. (Σημείωση: δηλώνω πως, αν κάποιος με σκοτώσει δεν επιθυμώ τη δίωξη του από την αστική δικαιοσύνη).

Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το πρωτεύον ζήτημα: να μην υπάρξουν νέα θύματα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα και την εκδικητικότητα του όχλου, που με πρόσχημα την απονομή δικαιοσύνης απαιτεί νέο αίμα, νέες ανθρωποθυσίες στη ρωμαϊκή αρένα του φαντασιακού της μικροαστικής ευνομίας του.

Δικαιοσύνη είναι οι συνθετικές οραματικές δράσεις που γοητεύουν το μέλλον κι όχι η τιμωρία του παρελθόντος.

Ο ρατσισμός είναι γύρω μας και μέσα μας (έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω), αφού ο συμπεριφορικός και ο γλωσσικός μας κώδικας διαμορφώθηκε μέσα στο αξιακό σύστημα ετερόνομων εξουσιαστικών κοινωνιών. Για παράδειγμα, δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ καπιταλιστική κοινωνία που να μην είναι ρατσιστική (αναφέρομαι σ' όλα τα είδη ρατσισμού).

Κάθε κοινωνική αρρώστια –όπως ο ρατσισμός – αντιμετωπίζεται όπως και κάθε ατομική νόσος. Όχι σαν πρόβλημα του μέρους αλλά σαν ιερό σημάδι αλλαγής του όλου. ‘Οταν νοσείς αλλάζεις ζωή. Δηλαδή αλλάζεις αξιακό σύστημα. Δηλαδή πειραματίζεσαι υιοθετώντας εντελώς άλλη πολιτική-ηθική-αισθητική στάση.Στην αντίθετη περίπτωση, ακρωτηριάζεις το πάσχον μέλος του συνόλου, αφήνοντας άθικτες τις εστίες μόλυνσης, που στην περίπτωση του ρατσισμού είναι:

  • η ιεραρχική δομή των εξουσιαστικών κοινωνιών,
  • η συσσώρευση πλούτου,
  • ο κοινωνικός αποκλεισμός,
  • η έλλειψη παιδείας (με την έννοια της εποπτικής εικόνας του όλου),η ευτέλεια της ζωής,
  • η ευτέλεια της ζωής,
  • η απουσία οράματος.

Έτσι αντιδρώντας, είναι θέμα χρόνου η εμφάνιση νέων διπόλων: θύτη-θύματος, τιμωρού-τιμωρημένου, καλού-κακού. Δηλαδή ένας αέναος, φαύλος κύκλος βίας.        

Οποιαδήποτε κρατική εξουσία για να εδραιωθεί χρειάζεται τη βοήθεια και τη συνέργεια της μαφίας της πληροφόρησης, του εμπορίου, της διασκέδασης, της καταστολής, των ναρκωτικών, του θεάματος κ.ά. Χρειάζεται το παρακράτος. Μ’ αυτό διαδρά διαρκώς, το εναγκαλίζεται και το απωθεί. Είναι ο παρτενέρ της στο τάνγκο της επιβολής. Το χρησιμοποιεί πότε σαν κοράκι και πότε σαν σκιάχτρο.

Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση της λαϊκιστικής ακροδεξιάς πατάσσει –μερικώς- την ανερχόμενη εθνικιστική ακροδεξιά:

Α) λόγω της διεθνούς κατακραυγής για τα φονικά.
Β) γιατί το τάιμινγκ είναι καλό για την υφαρπαγή των ψήφων της(εν όψει ευρωεκλογών).
Γ) γιατί οι εξουσιαστές έχουν πάντα ακονισμένα τα συντροφικά τους μαχαίρια για ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή .
Δ) για την τόνωση της ψευδαίσθησης ότι το σύστημα αυτοκαθαρίζεται( π.χ. περίπτωση Τσοχατζόπουλου) και το κράτος είναι ο εγγυητής της ομαλότητας.
Ε) και κυρίως, για να μπορεί να διώκεται η μόνη  πραγματική διαφωνία που δεν είναι άλλη από την έμπρακτη, αυτοσυνεπή, αδιάλειπτη, συνολική κριτική της κοινωνικής θέσμισης.

Όποιος αμφιβάλει είναι επικίνδυνος. Όποιος δεν είναι μαζί μας καταστρέφεται. Όποιος διαφέρει αναμορφώνεται βίαια. Όποιος δεν προσκυνά το κουφάρι της αστικής δημοκρατίας διώκεται. Όποιος δεν ασπάζεται το μέτρο των μετριοτήτων είναι μέρος του επικίνδυνου άκρου.

Για άλλη μια φορά εμφανίζονται η Απλούστευση και η Γενίκευση. Οι δυο πυλώνες του Λαϊκισμού, που γεννά το Φασισμό. Φασισμός σημαίνει ομοιομορφοποίηση, δηλαδή θάνατος, αφού ζωή είναι η διαφοροποίηση και η ποικιλότητα.

Γι’ αυτό, φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.

Υ.Γ.1:Δεν κρίνω και δε μισώ κανέναν, παρά μόνο προσπαθώ να ερμηνεύσω φαινόμενα, με την ελπίδα να φωτίσω από άλλη οπτική γωνία τα γεγονότα, εκθέτοντας την ούτως ή άλλως υποκειμενική αλήθεια μου.

Υ.Γ.2:Θα τολμήσω μια πρόβλεψη: Αυτός είναι ο αιώνας των συγκλονιστικών αλλαγών που θα επανοηματοδοτήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι λόγοι είναι οι εξής:

Α) Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα το κέρδος γίνεται αυτοαναφορικό· κι οποιοδήποτε σύστημα γίνεται αυτοαναφορικό, καταντά κλειστός βρόχος και καταρρέει.

Β) Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη του πλανήτη δε συνάδει με την πνευματική του ανέλιξη. Αυτό σε συνδυασμό με την αμοραλιστική κερδοσκοπία εις βάρος του οικοσυστήματος, θα οδηγήσει σε σφοδρή και άνευ προηγουμένου σύγκρουση ανθρώπου και φυσικού περιβάλλοντος, με καταστροφικές για τον πρώτο συνέπειες.

Γ) Για πρώτη φορά ελέγχεται πλανητικά το εργατικό δυναμικό, πράγμα το οποίο δεν κατάφερε στο παρελθόν καμιά φασιστική κυβέρνηση. Αυτή η βία θα προκαλέσει μια εξίσου βίαια απάντηση.

Δ) Οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού γιγαντώνονται. Π.χ. εξυμνεί την ατομικότητα αλλά επιβάλει όλο και πιο πολύ την καταναλωτική ομοιομορφοποίηση. Στηρίζεται στο διαφωτισμό και τον ορθολογισμό-εννοείται-, αλλά είναι το πιο ανορθολογικό και άρα υποκριτικό σύστημα διακυβέρνησης που έχει περάσει από τον πλανήτη. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείες του Ο.Η.Ε. (του θεματοφύλακα της διεθνούς νομιμότητας και της ειρήνης), είναι οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς όπλων παγκοσμίως.

Ε) Η υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση δεν μπορεί να δώσει όραμα. Δεν μπορεί δηλαδή να νοηματοδοτήσει τις επιμέρους πράξεις μας σαν τμήματα συλλογικής κίνησης, οπότε οι ανθρώπινες ζωές φαντάζουν θλιβερές, απομονωμένες σκιές που έρπουν φοβικά στο νεκροταφείο του αδυσώπητου κοινωνικού ανταγωνισμού.

Υπό αυτές τις συνθήκες αντινομίας θα γεννηθεί ο καινούργιος άνθρωπος. Ο άνθρωπος της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της αποδοχής του διαφορετικού, της απόρριψης δογμάτων και προκαταλήψεων, ο άνθρωπος της αυτονομίας, της αυτοθέσμισης, της αυτοοργάνωσης.

Μετά τιμής
Χαiνης Δ. Αποστολάκης  


-----------------------------
Πηγή:tvxs

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Ο Καπιταλισμός κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος Του Γιάννη Μακριδάκη

Πέμπτη, Οκτωβρίου 03, 2013
Αυτές τις μέρες έχω ένα αίσθημα ίδιο μ’ εκείνο που είχα πέρσι, μετά τις πρώτες εκλογές και κατά την διάρκεια του μήνα που μεσολάβησε μέχρι τις δεύτερες και το οποίο κορυφώθηκε, επιβεβαιώθηκε και παγιώθηκε με την τελική επικράτηση του μεσαίωνα.

Η πρώτη ανακούφιση και ικανοποίηση που ήρθε με την εκπληκτική και ελπιδοφόρο άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, άρχισε μέρα με τη μέρα, για να μην πω ώρα με την ώρα, να υποχωρεί, να βάζει το μυαλό τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση, να λέει, δεν είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο διάστημα να γίνανε Αριστεροί οι ψηφοφόροι, δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινό το σκηνικό, κάτι τρέχει, κάτι θα γίνει και θα χαθεί το συναίσθημα αυτό, ίσως μας βγει και ξινό πολύ σύντομα.

Και κάτι έγινε βέβαια. Αρχίσανε τα παραληρήματα της ακροδεξιάς του Σαμαρά και όλων των λοιπών πολιτικών απολιθωμάτων, δημιουργήθηκε ένα κλίμα άκρατου συντηρητισμού, οπισθοδρομήσαμε δεκαετίες, οι νοικοκυραίοι μπήκαν πάλι μπροστάρηδες για να ξανακατακτήσουν τις πόλεις τους, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς τους, και βέβαια την πολιτική σκηνή και το Κράτος, για να κλέψουν οι εκπρόσωποί τους με πολιτικά ψεύδη και ανακολουθίες τις ζωές των ιδίων των ψηφοφόρων τους και όλων μας, να τις καταθέσουν στα πόδια των διεθνών καπιταλιστών σαν σφαχτάρια που ήρθαν κοντά στο μαχαίρι οικειοθελώς και μάλιστα από αίσθημα (αυτο)συντήρησης…

Και δεν έγινε μόνον αυτό βέβαια αλλά και το άλλο. Η προσγείωσή μας η απότομη, μιας και φάνηκε περίτρανα το βέβαιον, ότι δηλαδή δεν έγιναν μεμιάς το εν τρίτο των ψηφοφόρων Αριστεροί, αλλά ότι η Αριστερά θα ‘παιζε από κείνη τη στιγμή και μετά, μέχρι και σήμερα ακόμη, τον ρόλο του πολιτικού απάγκιου όσων πελατών του πρώην καθεστώτος δυσαρεστήθηκαν, κι αντί να τους ριζοσπαστικοποιήσει, θα άρχιζε η Ίδια να ενδίδει, όπως ήταν πολύ φυσικό αφού τα κόμματα είναι πολιτικές εκφράσεις της κοινωνίας.

Το ίδιο ακριβώς είναι λοιπόν και τώρα το συναίσθημα. Συναίσθημα προσγείωσης και επελαύνουσας ανησυχίας. Μετά την αρχική ικανοποίηση για το μπουντρούμιασμα των πρωτεργατών νεοναζί, των αντιπαθέστατων αμόρφωτων κρετίνων που κουνούσαν δάχτυλα και άφριζαν στις οθόνες και στη ζωή μας, των όξινων για τον οργανισμό μας πολιτικών καρικατούρων, των ανθυγιεινών ως παρουσίες και μόνον, οι οποίοι μπήκαν άξαφνα στη ζωή μας σαν αρρώστια, για να μας προκαλούν καθημερινές τάσεις για εμετό, μετά λοιπόν την σύλληψη και την φυλάκιση αυτών, άρχισε να μπαίνει πάλι ο νους μπροστά και να θέτει τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση.

Το ότι τους συνέλαβαν αυτοί που τους εξέθρεψαν και τους ανέχτηκαν, αυτοί που μέχρι προχθές τους προσέγγιζαν για κυβερνητικούς τους εταίρους στο άμεσο μέλλον, αυτοί των οποίων η φρασεολογία αλλά κυρίως η πολιτική δεν διαφέρει και πολύ των χρυσαυγιτών και οι οποίοι επιδεικνύουν τώρα ξεδιάντροπα κάποιον δήθεν αντιφασισμό τους, το ότι οι ακροδεξιοί συμβουλάτορες της κυβέρνησης που κάνουν πολιτικό παιχνίδι, μοιάζουν να είναι αυτό ακριβώς που κάποιοι εννοούν με τον όρο “σοβαρή χρυσή αυγή”, το ότι έρχονται προς ψήφιση Ιδιώνυμα ενάντια σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε συλλογικότητα που αμφισβητεί το σύστημα, το καθεστώς, τον φασισμό και τον ναζισμό του καπιταλισμού ο οποίος δολοφονεί νόμιμα, ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον, το ότι ακόμα κι αν σαπίσουν στη φυλακή αυτά τα αντιπαθέστατα καθάρματα, οι ιδέες τους είναι και θα είναι ακόμα σε άνθηση και πλήρη διάδοση ως βασικά προϊόντα του ηθικού ξεπεσμού των ανθρώπινων κοινωνιών που ονομάζεται “καπιταλισμός” και που ανθίζουν σε χρηματοοικονομικά και προ πολλού ηθικά και αξιακά πτωχευμένες κοινωνίες, το ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί κατ’ εντολήν, και χίλια δυο ακόμα τέτοια τα οποία πολλοί άνθρωποι ένιωσαν και πολύ επιτυχώς έγραψαν όλες αυτές τς μέρες σε διάφορα άρθρα στο διαδίκτυο, όλα αυτά, συν την Αριστερά που φοβάται, διότι πολύ απλά δεν είναι Αριστερά αλλά μια σούπα που ακόμα βρίσκεται στη φάση “ανακάτεμα”, δημιουργούν το γνωστό αίσθημα της σταδιακής ώρα με την ώρα εξασθένισης του όποιου ενθουσιασμού, της όποιας ικανοποίησης και αυξάνουν προοδευτικά εκείνο αίσθημα της προσγείωσης στην πραγματικότητα, της απογοήτευσης, της αποδοχής ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε στη Ζωή και στην Δικαίωση. Μέχρι να καταφέρουμε ως ανθρωπότητα να νικήσουμε το αίτιο, τον καπιταλισμό. Η πρόσκαιρη καταπολέμηση κάποιων συμπτωμάτων που υποτροπίασαν, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι σε πλήρη ανάπτυξη, μπορεί να επιφέρει μια στιγμιαία ανακούφιση αλλά δεν ματαιώνει ούτε καν καθυστερεί την σαπίλα του οργανισμού, δεν απομακρύνει ούτε λεπτό τον Θάνατο.

--------------------------

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΑΚΣΕΣ ΣΤΩΡΗ

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 29, 2013
ΣΑΚΣΕΣ ΣΤΩΡΗ
Εντάξει, τον είδαμε. Τον βλέπετε. Σας κάνει για ικανό να στήσει και να διαχειριστεί το πολιτικό εύρος του νεοναζισμού στην Ελλάδα; Δηλαδή, τον έχετε ικανό να διαχειριστεί επικοινωνιακά τους λόγους που έφεραν στη «Χρυσή Αυγή» τα ποσοστά της; Φυσικά, ούτε η φάτσα και ο λόγος του Γεωργίου Παπαδόπουλου έπειθε ότι θα μπορούσε να διαχειριστεί μια χούντα. Από την πρώτη στιγμή, όμως, ήταν γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος υπήρξε το πρόσωπο των «από πίσω». Εντολοδόχος ήταν.

Επικίνδυνος ο Μιχαλολιάκος, συμφωνώ. Επικίνδυνος γι’ αυτό ακριβώς που κατηγορείται: για εγκληματική συμμορία. Φυσικά και θα χαρώ αν μπουν στη φυλακή και λιώσουν εκεί μέσα. Για τους φόνους που έκαναν, τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα. Όμως τί ακριβώς τελειώνει αν διαλυθεί η «Χρυσή Αυγή»; Η δράση μιας εγκληματικής οργάνωσης, που εύκολα αύριο θα αντικατασταθεί από μια «Χρυσή Κλωστή» ή μια «Μαύρη Αυγή». Το ερώτημα που παραμένει είναι αν νικήθηκε ο φασισμός και οι πρακτικές του.

Εν ολίγοις, μήπως νικήθηκαν οι συνθήκες που δημιούργησαν την ξενοφοβία; Όχι, φυσικά. Νικήθηκαν οι συνθήκες αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος και η εκδικητικότητα εναντίον του που δημιουργείται σε απεγνωσμένους πολίτες; Νικήθηκε η ευνοϊκή συμπεριφορά απέναντι σε εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες; Νικήθηκε η δύναμη των τραπεζών που σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό δανειοληπτών που έχασαν τα πάντα; Νικήθηκε η ατιμωρησία της πολιτικής τάξης; Όχι, φυσικά. Ε, όταν δε νικιούνται οι συνθήκες που στέλνουν τους πολίτες στην αγκαλιά ακροδεξιών «εκδικητών» και «σωτήρων» είναι μάταιο να πανηγυρίζεις πολιτικές νίκες.

Ο Μιχαλολιάκος ήταν υπεύθυνος για «διέγερση σε βιαιοπραγίες ή μίσος». Όμως τί το διαφορετικό έκανε ο πρωθυπουργός όταν έδινε το σύνθημα για την «ανακατάληψη των πόλεών μας» ρίχνοντας το ανάθεμα σε όλους τους μετανάστες γενικώς και αορίστως; Ο Μιχαλολιάκος έδινε εντολές για εκβιασμούς. Όμως τί διαφορετικό κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά όταν εκβιάζει πολίτες πως αν δεν έχουν να πληρώσουν θα μπουν φυλακή ή όταν εκβιάζει επιχειρήσεις πως αν δεν «τακτοποιήσουν τους λογαριασμούς τους» θα τους πάρει το ΑΦΜ;

Ο Μιχαλολιάκος έδινε πολιτική κάλυψη στα τάγματα εφόδου του που άνοιγαν ανενόχλητοι κεφάλια. Μα τί διαφορετικό κάνει ο Σαμαράς όταν προσφέρει κάλυψη στην αστυνομική βία που ανοίγει τα κεφάλια όσων τολμήσουν να κατεβούν σε πορεία, που κάνει πογκρόμ προσαγωγών υπόπτων με κριτήριο την εμφάνισή τους, που δέρνει και βασανίζει μέσα σε κρατητήρια;

Μα τι είναι αυτά που λέω; Ο Σαμαράς είναι εκλεγμένος! Μα και ο Μιχαλολιάκος ήταν. Εκτός κι αν το δικαιολογημένο ποσοστό βίας και αυθαιρεσίας είναι ανάλογο του ποσοστού που παίρνει ο κάθε αρχηγός στις εκλογές. Μα η αστυνομία είναι θεσμός! Μα και οι χρυσαυγίτες που χτυπούσαν και πετούσαν πέτρες, δίπλα στο θεσμό το έκαναν, όλοι τα βλέπουμε.  Μα η Δικαιοσύνη λειτούργησε! Ναι, όμως με εντολή της κυβέρνησης και αυτό δε δίνει καμία αίσθηση ανεξαρτησίας της. Μα έστω, η κυβέρνηση αντέδρασε. Ναι, από τη στιγμή που έδωσαν την εντολή οι Βρυξέλλες φτάνοντας στο σημείο να απειλήσουν και με απώλεια της προεδρίας της Ε.Ε.

Μα ταυτίζω την κυβέρνηση με τη «Χρυσή Αυγή»; Μπα; Γιατί όχι; Εδώ ο Σαμαράς ταύτισε την αξιωματική αντιπολίτευση, τις ομάδες αντεξουσιαστών και όλους τους προοδευτικούς πολίτες  με τη «Χρυσή Αυγή», βαφτίζοντάς τους «άλλο άκρο». Εδώ ο Σαμαράς βάφτισε «άλλο άκρο» τους κατοίκους που υπερασπίζονται τη ζωή τους στις Σκουριές. Εδώ ο Σαμαράς ταύτισε το γιαούρτι με το μαχαίρι, γιατί να μην έχω το δικαίωμα να ταυτίσω την κυβέρνησή του με τη «Χρυσή Αυγή»; Άλλωστε, δεν ήμουν εγώ που υπέθαλπτα τη βία της «Χρυσής Αυγής» και την άφηνα ατιμώρητη για τον τρόμο που σκορπούσε, ούτε είμαι έτοιμος να κερδίσω ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής» εξαγνίζοντάς τους με την αγιαστούρα της «επιπόλαιας επιλογής».

Οι πανηγυρισμοί για τη «νίκη της Δημοκρατίας» είναι αντίστοιχης αξίας με εκείνους για το πρωτογενές πλεόνασμα. Το χωράφι του φασισμού είναι καλά οργωμένο. Σπόροι υπάρχουν αμέτρητοι. Το τηλεοπτικό show του Μιχαλολιάκου με χειροπέδες δεν έπιασε καλή τηλεθέαση. Αν δεν είναι ο Μιχαλολιάκος, θα είναι κάποιος άλλος που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά μέχρι να τον φάει κι εκείνον η αλαζονεία του. Μέχρι να πιστέψει κι εκείνος ότι είναι πιο δυνατός από τα αφεντικά του. Ηλίθιοι υπάρχουν. Πρόθυμοι ακόμη περισσότεροι να καλύψουν τη δουλειά της «Χρυσής Αυγής» στην περίπτωση που χαθεί από το προσκήνιο. Ο φασισμός δε χρειάζεται να έχει τη φάτσα του Μιχαλολιάκου για να σε καταπιεί. Μπορεί να έχει και το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανύπαρκτου success story.

---------------------------
Πηγή: kartesios

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Άκου φασιστάκο…

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 22, 2013

Άκου φασιστάκο…
Το εξώφυλλο του Πρώτου θέματος ήταν στημένο - εδώ και χρόνια

 Οι παλιοί αποικιοκράτες συνήθιζαν να κρεμάνε τα κεφάλια των θηραμάτων τους στο σαλόνι του σπιτιού τους.

Οι δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών κυκλοφορούσαν με τα κομμένα κεφάλια των Ελλήνων αντιστασιακών από χωριό σε χωριό.

Ο Θέμος Αναστασιάδης «κρέμασε» το πτώμα του Παύλου Φύσσα στο εξώφυλλο του Πρώτου Θέματος.

Την περίμενε για καιρό αυτή την ημέρα.

Από τότε που έστηνε ψεύτικα ρεπορτάζ, για να παρουσιάσει τους δολοφόνους του Μιχαλολιάκου σαν καλά παιδιά που βοηθάνε τις γιαγιούλες να παίρνουν χρήματα από το ΑΤΜ.

Από τότε που έριξε όλο το βάρος της εκπομπής του για να εξανθρωπίσει τον Καιάδα.

Και πιο παλιά. Όταν προσποιούνταν τον αναλυτή στις σελίδες του Βήματος, καταχειροκροτούμενος από τους αυλικούς του Λαμπράκη.

Και ακόμη πιο παλιά, όταν έφτυνε τα ηλίθια, ρατσιστικά ανέκδοτά του στην πίσω σελίδα της Ελευθεροτυπίας. Δεν τον έδιωχνε τότε ο διευθυντής της. Πούλαγε φύλλα πάνω στα πτώματα των Αλβανών που πέθαιναν από ρατσιστικές επιθέσεις και εργατικά ατυχήματα στα εργοτάξια των ολυμπιακών αγώνων. Η πρώτη σελίδα έγραφε «Αθήναζε» και η τελευταία «Μαύρη Τρύπα».

Και όλο κάτι αντιφασιστικά «τσογλάνια» να του πετάνε γιαούρτια. Ήξερε όμως ότι μια ημέρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του. Θα έβαζε πρωτοσέλιδο το πτώμα ενός από αυτούς που τον ταπείνωναν με τη λεβεντιά τους σε κάθε τους βήμα. Τους μικρούς ανώνυμους ήρωες που έφτυναν τον πολιτισμό του. Που σιχαίνονταν όλους όσοι πέρασαν από τις εκπομπές του.

Ο Θέμος Αναστασιάδης βέβαια δεν είναι ένας τόσο διαφορετικός Έλληνας. Είναι το πρόσωπο μιας υπαρκτής Ελλάδας. Αυτής που ψήφισε Χρυσή Αυγή. Της Ελλάδας που δεν ταυτίστηκε ποτέ με τον Προμηθέα αλλά με το Κράτος και τη Βία, που έδεσαν το σώμα του Τιτάνα στον Καύκασο. Της Ελλάδας που έβγαλε τον Εφιάλτη αλλά και τον Κοτζαμάνη, τον Τσολάκογλου αλλά και τον Μπάμπαλη – είναι η φάρσα μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται.

Και η εφημερίδα του όμως δεν είναι μια τυχαία εφημερίδα. Εδώ και χρόνια ύφαινε κάθε βδομάδα τον ιστό του life-style ναζισμού στην Ελλάδα, πάντα με την εβδομαδιαία συνδρομή των αναγνωστών της. Με μερικά ευρώ μπορούσες να εξασφαλίσεις ότι το νεοναζιστικό παραλήρημα θα συνεχιζόταν και την επόμενη εβδομάδα. Και πάνω από 100.000 συμπολίτες μας το έκαναν κάθε εβδομάδα.Την πλήρωσαν ακριβά αυτή τη δολοφονία και τη δικαιούνται.

Και ο τίτλος τους δικαιώνει: Δεν ξεχνώ τον φασισμό. Δεν τον ξέχασαν ποτέ. Ήταν πάντα μέσα τους.
Μόνο που πρέπει να θυμάστε ότι οι φωτογραφίες που γράφουν ιστορία είναι πολλές. Υπάρχουν φωτογραφίες από το πτώμα του Παύλου Φύσσα, και του Άρη Βελουχιώτη και του Τσε Γκεβάρα. Υπάρχει όμως και η φωτογραφία του Μουσολίνι κρεμασμένου ανάποδα στο Μιλάνο.

Άρης Χατζηστεφάνου

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Οι χρυσαυγίτες του πνεύματος

Σάββατο, Αυγούστου 24, 2013
Οι χρυσαυγίτες του πνεύματος (ή η θεωρία του πετάλου της Σώτης)
Ποιος είναι ο πολιτικός λόγος της «χρυσής αυγής» (ΧΑ); Αυτός ο οποίος χωρίζει την πραγματικότητα σε βολικά σχήματα, ώστε να δημιουργηθούν δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Το ένα στρατόπεδο έχει μια φυσική θέση ισχύος γιατί έχει κατασκευαστεί με βάση το κυρίαρχο ιδεολόγημα του κατασκευαστή. Το αντίπαλο στρατόπεδο βολικά έχει όλα τα στοιχεία του κακού. Έτσι στα νοητικά κατασκευάσματα της ακροδεξιάς υπάρχουν πάντα κακοί μετανάστες, σιωνιστές που επιβουλεύονται τα όσια και τα ιερά και γενικά κατασκευάσματα που εξυπηρετούν το θυμικό και όχι τη λογική.

Παρακολουθώ για χρόνια τον δημόσιο λόγο στην Ελλάδα και ειδικά τον λόγο μιας κατηγορίας δημοσίων διανοούμενων που ξεπετάχτηκαν από την κρίση. Ομολογώ πως ο λόγος τους δεν διαφέρει σε επίπεδο ανάλυσης από αυτόν της ΧΑ. Και εξηγούμαι: στο δικό τους κατασκεύασμα υπάρχει μια διεφθαρμένη χώρα, κατοικημένη από κάποιους ανθρώπους με προβλήματα πολιτισμού, αισθητικής και κουλτούρας. 'Ανθρωποι που λαθρεπιβατούν σε κάθε ευκαιρία (τζαμπατζήδες), άνθρωποι που δεν θα θέλατε να έχετε σπίτι σας. Η αντιπαραβολή σε αυτόν τον ανθρωπότυπο είναι ένας εναλλακτικός άνθρωπος ο οποίος συγκεντρώνει την αισθητική, την κουλτούρα, το καλό γούστο και την σωστή συμπεριφορά. Είναι ένας άνθρωπος με «αστική» λεγόμενη παιδεία, ο οποίος δεν ανήκει στη μικροαστική τάξη που ζούσε με δανεικά.

Αυτό το σχήμα είναι πολύ βολικό. Κυρίως για τους εμπνευστές του, γιατί τους βάζει αυτόματα σε μια θέση ισχύος. Εκτός δηλαδή του πλήθους που κρίνουν. Παρ' όλο που είναι βολικό, αυτό το σχήμα είναι τελείως ακραίο. Διάβαζα προ ημερών έναν σεβάσμιο της ελληνικής διανόησης να αποκαλεί την Ελλάδα... «βόθρο»! Ένας άλλος φιλόσοφος, διάσημος τα τελευταία χρόνια, πρωταγωνιστεί σε μια εκστρατεία που θα ζήλευαν οι αποικιοκράτες του 19ου αιώνα, αυτήν τηςεξατομίκευσης και του διαφωτισμού του Έλληνα. Μια άλλη κυρία διαμαρτύρεται για τους λαϊκούς τραγουδιστές, που αποκαλούνε «συναυλίες» τις ανοιχτές τους εκδηλώσεις. Ένας άλλος κύριος σιχτίρισε το τουριστικό προϊόν της Ελλάδας γιατί κάθισε σε ένα κατάστημα, δεν είδε τις τιμές, και όταν του ήρθε ο λογαριασμός θεώρησε υπερβολική την χρέωση. Η Ελλάδα του πλαστικού τιμοκαταλόγου πρέπει να εξαφανιστεί! Απορώ με ποιον τρόπο. Σε κάποια άλλη περίπτωση, ακούστηκε ότι ένας ανάλογος κύριος σε ανάλογη περίπτωση δεν πλήρωσε. Και η λίστα συνεχίζεται.

Αυτή η έκφραση συλλογικής ευθύνης συνοδεύεται με μια κρυφή σκέψη που δεν βγαίνει προς τα έξω από τους εκφραστές της. «Καλά να πάθουν που υποφέρουν», σκέφτονται από μέσα τους αυτοί οι κύριοι και αυτές οι κυρίες. Γράφω το κείμενο με αφορμή το συμβάν στο λεωφορείο με τον θάνατο ενός παιδιού και την αντίδραση μιας συγγραφέως η οποία έθεσε το ζήτημα βολικά στο επίπεδο του «τζαμπατζή», χωρίς να αφήσει να διαπιστωθούν τα πραγματικά αίτια τους συμβάντος. Μπορεί να είναι ατύχημα χωρίς ευθύνη κανενός, όμως ένα τέτοιο ζήτημα δεν αντιμετωπίζεται με όρους τζαμπατζή εναντίον τίμιου πολίτη. Εξυπηρετεί αυτή η αντιμετώπιση τα νοητικά σχήματα που τόσο βολικά χωρίζουν μια διανόηση που υπάρχει ερήμην της κοινωνίας, από την ίδια την κοινωνία.

Λυπάμαι, άλλα στο δικό μου λεξικό η απόδοση γενικών χαρακτηρισμών σε έναν πληθυσμό λέγεται ρατσισμός. Και επίσης λυπάμαι που δίπλα στους χρυσαυγίτες που δέρνουν μετανάστες, υπάρχουν χρυσαυγίτες του πνεύματος που δέρνουν την λογική. Δεν διαφέρει ο κύριος που αποκαλεί την Ελλάδα «βόθρο» (και ίσως λύματα τους κατοίκους της) σε επίπεδο πολιτικού λόγου από τον Ηλία Κασιδιάρη. Τον ίδιο ρατσιστικό λόγο εκφέρουν. Στην τελική είναι συνοδοιπόροι...

-------------------------------------------
Πηγή:Του Νίκου Γεωργιόπουλου

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Ενιαίο αντιναζιστικό μέτωπο; Του Νίκου Αραπάκη

Παρασκευή, Αυγούστου 02, 2013
Ενιαίο αντιναζιστικό μέτωπο; Του Νίκου Αραπάκη
[...] Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος. [...]
Τα τελευταία χρόνια, ένα πρόσωπο του στενού συγγενικού μου περιβάλλοντος εκδήλωσε ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα. Για τουλάχιστον μια πενταετία νοσηλευόταν συνεχώς σε διάφορα νοσοκομεία, χωρίς, όμως, να καταφέρουν να εντοπίσουν τη ρίζα του κακού. Οι γιατροί έτρεχαν μονίμως πίσω από τα –διαφορετικά κάθε φορά– συμπτώματα, αδυνατώντας να εντοπίσουν τι ήταν αυτό που τα προκαλούσε. Μέχρι που, λίγο καιρό πριν, μάλλον τυχαία, το πρόβλημα εντοπίστηκε και αντιμετωπίστηκε.

Έκανα αυτή τη μικρή, άσχετη εισαγωγή για να καταδείξω ότι ακολουθώντας τα συμπτώματα δεν είναι αυτονόητο ότι θα καταλήξεις στην αιτία. Διότι κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση που προανέφερα, μπορούν να σε παραπλανήσουν και να σε οδηγήσουν σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα. Και το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις σε αυτή την περίπτωση είναι να ερμηνεύσεις το σύμπτωμα ως αίτιο. Αυτό, δηλαδή, που γίνεται, από κάποιους, με την περίπτωση της χρυσής αυγής.
Αντί να αντιληφθούν ότι η χρυσή αυγή μεταλλάχθηκε από ένα περιθωριακό μόρφωμα σε κοινοβουλευτικό κόμμα λόγω των πολιτικών εξαθλίωσης, προσπαθούν να αποδώσουν τη γιγάντωσή της στον υφέρποντα φασισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Βέβαια, αυτή η εκδοχή δεν είναι εντελώς λανθασμένη. Σαφώς και υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού που βρίσκει θελκτικές τις θέσεις της χρυσής αυγής.  Όμως, γιατί, εφόσον η χρυσή αυγή υπάρχει για πολλά χρόνια, αυτές τις θέσεις τις ανακάλυψε τώρα; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Λόγω των πολιτικών λιτότητας, οι οποίες έχουν επιβληθεί. Κι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι.

Η άνοδος των φασιστικών κινημάτων πήγαινε, πάντοτε, χέρι-χέρι με την εξαθλίωση. Όσο ένας λαός εξαθλιώνεται, τόσο πιο εύκολα χάνει την ψυχραιμία του και γίνεται ευεπίφορος σε κηρύγματα μίσους, τόσο πιο εύκολα υποκύπτει σε κόμματα τα οποία, ελλείψει πραγματικών θέσεων, επαγγέλλονται την τιμωρία και την εκδίκηση.

Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος.
Κι αυτό το χάος, κάποιοι επιχειρούν να το καλύψουν με τεράστια λογικά άλματα. Πώς είναι δυνατόν να συμπαραταχθούμε άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες; Αρκεί ο ναζιστικός κίνδυνος για να μας ενώσει και να μας κάνει να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας; Αλλά κι αν ακόμη υποθέσουμε ότι αρκεί, θα έχει πραγματικό αντίκτυπο στην κοινωνία ή θα είναι μια πομφόλυγα με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων;
Εδώ που βρισκόμαστε δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να βαυκαλιζόμαστε. Όσο σοβαρός και υπαρκτός κι αν είναι ο κίνδυνος των νεοναζιστών, δεν μπορεί να κατεδαφίσει, ιδίως υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, τα τείχη που μας χωρίζουν.
Πώς θα ταυτιστώ εγώ με κάποιον ο οποίος πιστεύει ότι πρέπει να πουληθεί το νερό, ότι πρέπει να κλείσουν νοσοκομεία και σχολεία, ότι τα εκατομμύρια των ανέργων είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό του τόπου;
Και μην μου πει κανείς ότι αυτά είναι άσχετα. Είναι σχετικότατα. Και όχι μόνο είναι σχετικότατα, αλλά είναι και αυτά τα οποία θα χτίσουν τα θεμέλια επάνω στα οποία θα στηριχτούμε. Διότι μια συμμαχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο προθέσεων.

Πρέπει να υπάρχουν οι βάσεις εκείνες οι οποίες θα την κρατήσουν και θα τη στηρίξουν στο βάθος του χρόνου. Ιδίως όταν μιλάμε για τη συνένωση τόσων πολλών και διαφορετικών υλικών. Κι ας υποθέσουμε, ότι άνθρωποι με τις δικές μου απόψεις καταπίνουμε όλα τα παραπάνω και δεχόμαστε να συμμετάσχουμε σε ένα τέτοιο μέτωπο.

Οι βουλευτές της ΝΔ οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν την άρση της ασυλίας του Κασιδιάρη για τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη, ή αυτοί που ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας του Τατσόπουλου, όταν προσπάθησε να τον σύρει στα δικαστήρια ο χρυσαυγήτης Παπάς, θα δεχθούν να συμμετάσχουν; Αστεία πράγματα. Απλώς, δεν γίνεται. Όποιος πιστεύει ότι με αυτά τα υλικά μπορεί να δημιουργηθεί ένα αρραγές μέτωπο, ικανό να αντιπαραταχθεί απέναντι στους νεοναζιστές αποτελεσματικά και με ομοψυχία, ζει σε έναν δικό του, φανταστικό κόσμο ή εξυπηρετεί προσωπικές σκοπιμότητες.
Πέραν αυτού όμως, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Αυτοί που θέτουν το ζήτημα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου θεωρούν, προφανώς, πως το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι το κορυφαίο, αυτό το οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε άμεσα. Είναι, όμως, έτσι; Είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή; Εννοείται πως όχι.
Η χρυσή αυγή, όσο κι αν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, δεν είναι το μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι πολιτικές που εξαθλιώνουν το λαό, και οι οποίες, όσο δεν αναχαιτίζονται, θα εξακολουθούν να τροφοδοτούν τη δεξαμενή της χρυσής αυγής. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το αποδεικνύει η πράξη. Η χρυσή αυγή γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, κάθε καινούργιο μέτρο πιστώνει στον εκλογικό λογαριασμό της καινούργιους ψηφοφόρους. Κι αν αυτό δεν αλλάξει, όχι ένα αλλά εκατό αντιναζιστικά μέτωπα να φτιάξουμε, πάλι η χρυσή αυγή θα δυναμώνει. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, εθελοτυφλεί.
Η χρυσή αυγή αντλεί ψηφοφόρους από τις δεξαμενές των κατεστραμμένων. Κι όσο γεμίζουν αυτές οι δεξαμενές, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί. Θα κυνηγάμε, δηλαδή, το σύμπτωμα αδιαφορώντας για την αιτία. Εκτός αυτού όμως, υπάρχει και ένας ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος: Εάν, όντως, συμφωνήσουμε όλοι να συμπαραταχθούμε μέσα από ένα κοινό μέτωπο εναντίον της χρυσής αυγής, ελλοχεύει ο κίνδυνος να την εμφανίσουμε στα μάτια των πολιτών ως τη μοναδική αντισυστημική δύναμη. Και οι νεοναζί, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι στα επικοινωνιακά παίρνουν άριστα, θα το εκμεταλλευτούν από την πρώτη στιγμή, με αποτέλεσμα, αντί να τους απομονώσουμε και να τους συρρικνώσουμε, να τους ενισχύσουμε. Το έχουν σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο όλοι όσοι διακινούν την ιδέα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου; Άγνωστο.
Λοιπόν, ας αφήσουμε τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί ενιαίων αντιναζιστικών μετώπων, οι οποίες δεν έχουν παρά μόνο επικοινωνιακή αξία, κι ας προσπαθήσουμε να αντιπαρατεθούμε στον ναζιστικό κίνδυνο, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και, κυρίως, έχοντας επίγνωση της κατάστασης.
Εάν χρειαστεί συμπαράταξη εναντίον της χρυσής αυγής (στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι πιθανό, προ του κινδύνου κάποιοι δήμοι να καταλήξουν στα χέρια των νεοναζιστών, να τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα), θα αποφασιστεί από τους πολίτες και όχι από κάποιους «σοφούς».

Και πάνω απ’ όλα, ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο χρυσή αυγή ερμηνεύοντας σωστά τα όσα μας συμβαίνουν. Διότι εάν πιστέψουμε ότι η χρυσή αυγή θα συρρικνωθεί μέσα από ένα αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας αντιναζιστικό μέτωπο, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα απ’ όσα μας συμβαίνουν.
Και το χειρότερο δεν θα είναι αυτό, αλλά ότι την ίδια ώρα, ενόσω εμείς θα μιμούμαστε τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, το νεοναζιστικό μόρφωμα θα μεγαλώνει και θα διαποτίζει με δηλητήριο ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.-

---------------------------
Πηγή: tvxs.gr

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Ο εμφύλιος, ο άνεργος και το τρομπόνι, του Γιώργου Πήττα

Σάββατο, Ιουλίου 06, 2013
Ο εμφύλιος, ο άνεργος και το τρομπόνι, του Γιώργου Πήττα
Ποιος είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα
Μουρμουρητό μητρικού θρήνου
Ποιες είναι αυτές οι ορδές που συνωστίζονται κουκουλωμένες
Σ' απέραντες πεδιάδες, σκοντάφτοντας στη ραγισμένη γη
Ζωσμένες απ' τον χαμηλό ορίζοντα μονάχα
Ποια είναι η πόλη πέρα απ' τα βουνά
Διασπάται, μετασχηματίζεται, εκρήγνυται μες στον μενεξεδένιο αέρα
Πύργοι που πέφτουν
Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάνδρεια
Βιέννη, Λονδίνο
Εξωπραγματικές
(Έρημη Χώρα, T.S. Eliot, σελ. 59 από την έξοχη απόδοση της Παυλίνας Παμπούδη)

Δεν είναι μόνο οι "κανονικές" αυτοχειρίες. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που μέσα από την αυτοματαίωση που γεννά η κρίση στην προσωπικότητα ενεργοποιούν αυτόματα την όποια αρρώστια προκειμένου να αποδράσουν από το κακό. Είναι και οι άλλοι.
Όλοι εκείνοι που είναι εδώ, ανάμεσα μας (εμείς συχνά) που έχοντας πέσει στην αλεστική μηχανή της κρίσης με ένα ή άλλο τρόπο βιώνουν ψυχή τε και σώματι την πλήρη διάρρηξη σε οτιδήποτε μέχρι χτες γνώριζαν ως "ζωή".

Και όπως η κρίση διαρρηγνύει την "Κοινωνική Συνοχή", ακριβώς με τον ίδιο τρόπο τσακίζει τη συνοχή στις ανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις ρίχνοντας τις μέσα στο πολεμικό πεδίο της εκτόξευσης ενοχών δημιουργώντας έτσι οικείους εμφυλίους και καθιστώντας τον κάθε ένα ακόμα πιο αδύναμο.

Πόσα και πόσα έχουν γραφτεί για τις κοινωνίες μας που είναι θεμελιωμένες στην ενοχή και στη θυματοποίηση. Μετάνοια και προσευχή.

Ταυτόχρονα δουλεύουν, το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.

Η Νότια Ευρώπη , μαζί με την Ιρλανδία γύρω από την οποία κυριαρχεί μία κυριολεκτική συνωμοσία σιωπής, είναι  «έρημη χώρα», ένα απέραντο waste land για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του Ποιητή.

Δεν ξέρω αν  όσα βιώνουμε –σε όλη σχεδόν την Ευρώπη- είναι αποτέλεσμα ενός αργού θανατηφόρου σχεδίου ή αν είναι το προϊόν της ανθρώπινης ατέλειας, της ακόρεστης πλεονεξίας, της πείνας για δύναμη και εξουσία.

Είναι πολλοί, που έχουν τις απαντήσεις για όλα, μονίμως έτοιμες, να κρέμονται στην άκρη των χειλιών τους.

Εκστομίζονται σχεδόν πάντα ως αφορισμοί «έτσι είναι» και χωρίς καμία ουσιαστική ανάλυση.

Είναι ενοχλητικοί.

Όχι τόσο πάντως, όσο οι άλλοι, οι εκ του ασφαλούς ορμώμενοι, που αδυνατώντας να επικοινωνήσουν με την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι στην τρελή ευτυχία τους αφού ακόμα δεν έχουν στερηθεί το καθημερινό τους sushi  και τα εκκωφαντικά χαχανητά της επίπλαστης αυτοπεποίθησης τους, συντάσσονται ασμένως με οτιδήποτε νεοφιλελεύθερο προκειμένου να δείξουν την άνεση τους. Αυτοί, δεν είναι  ενοχλητικοί.

Είναι εμετικοί , όπως όλοι οι επηρμένοι.

Το χειρότερο: Αν και διατυμπανίζουν πως βρίσκονται σε πόλεμο με την 20ετή ΠΑΣΟΚική Αυτοκρατορία στην πραγματικότητα είναι τα γνησιότερα προϊόντα του life style που έφερε η Παπανδρεϊκή παρέα.

Έγραψα στην αρχή : «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.»

Ο Αυριανισμός από τη μια, η γκλαμουροκαλαμαριά από την άλλη. Ο πάτος και η κορυφή, να συμπιέζουν μέχρι πολτοποίησης οτιδήποτε φυσιολογικό υπήρχε σε αυτή τη χώρα.

Εξανέστησαν πολλοί με τον εμετό Μιχαλολιάκο και τα λεκτικά του κοπρίσματα για τον Γιάννη Αντετοκούμπο . Την καλύτερη απάντηση βέβαια, την έλαβε από Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Εξανέστησαν λοιπόν πολλοί, αλλά υπάρχει ένα λάθος.

Ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του μπορεί κάποτε να υπήρξαν ιδεολόγοι φασίστες, ναζί κ.α. αλλά, πια, αν κάποιος κάτσει να μελετήσει τις κινήσεις τους και τα λεγόμενα τους, σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξει:  Πως είναι νέτα σκέτα επαγγελματίες πολιτικάντηδες που βρήκαν μέσα από την απελπισία και την εξαθλίωση, την επιχειρηματική ευκαιρία να στήσουν το μαγαζί τους.

Και μέχρι τώρα, κάνουν τρελές εισπράξεις, ούτε στον ύπνο τους δεν τα είχαν φανταστεί όλα αυτά. Πρέπει να κάνουν εικόνισμα όσους κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια. Ευτέλισαν τόσο πολύ την «τιμή» της πολιτικής, που αίφνης τα σκατά απέκτησαν «αξία».

Και, σε όλο αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι, κομματάκια. Τα εκατομμύρια των ανέργων σε όλη την Ευρώπη. Οι κοινωνικές ομάδες που στρέφονται η μία κατά της άλλης, με τον ίδιο τρόπο που οι πληττόμενες χώρες αδιαφορούν η μία για την άλλη, με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι βάλλουν μεταξύ τους, ενώ τα ανθρωπάκια που δυστυχώς κρατούν την τύχης της Ευρώπης στα χέρια τους χαχανίζουν σε κάθε συνάντηση και μοιράζουν ψιχία για την ανεργία (που προκάλεσαν) που θα τα καταπιούν είτε οι γραφειοκρατίες (που καλλιέργησαν) είτε κάποιοι επιτήδειοι (που δημιούργησαν).

Η κόλαση:

Αθήνα, 28 Ιουνίου 2013, γύρω στις 12 το μεσημέρι. Ο άνθρωπος είναι άστεγος, είναι άνεργος, είναι μουσικός.

Δεν ζητιανεύει, προσφέρει μουσική με το τρομπόνι του ως αντάλλαγμα για λίγα ψιλά.
Κάποιοι καταστηματάρχες ενοχλούνται. Καλούν την αστυνομία, αυτή φτάνει.
Τον αρπάζουν, τον τραβολογάνε, αυτός με όση δύναμη έχει φωνάζει: «Πεινάω! Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για να βγάλω μια τυρόπιτα».

Ο σπαραγμός του, κάνει κάποιους περαστικούς να σταματήσουν.

Ο τρομπονίστας αδύναμος, έχασε τις αισθήσεις του για δέκα λεπτά περίπου και γλύτωσε τη σύλληψη.

Όταν συνήλθε, έμαθε πως το τρομπόνι του, είχε κατασχεθεί.

Λόγια, δεν υπάρχουν για να περιγραφτεί η κτηνωδία: Παραπονούμενων καταστηματαρχών και αστυνομικών.

Λόγια, με αφορμή αυτή την ιστορία την τόσο συμβολική, για να περιγράψει κάποιος πως ένας «εμφύλιος», έχει ήδη ξεκινήσει, δεν υπάρχουν.

Τελικά, θα βγάλω το φτυάρι για να θάψω δικαιολογίες  αναλύσεις και ψευδοεκλογικεύσεις . Αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη – όπως ο κος Draghi που φέσωσε την Ιταλία και τώρα μας διασώζει, πρέπει να φύγουν.  Αλλά πως;
Αφού είμαστε όλοι, μύρια κομμάτια και αυτοί ενωμένοι.

---------------------------------
Πηγή:tvxs

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.