Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Podemos. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Podemos. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΩΣ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ - Του Μιχάλη Ψύλου

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 27, 2015
«Κατ` αρχήν θέλω να δηλώσω ότι δεν τρέφω καμιά συμπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ» Με αυτά τα λόγια ξεκινά το άρθρο της στην πορτογαλική εφημερίδα Publico ηΤερέζα ντε Σοόυζα, μία από τις πιο σημαντικές δημοσιογραφικές «πένες» στην Πορτογαλία. «Αλλά αν τα πράγματα πάνε καλά στις επόμενες εβδομάδες, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει μεγάλη χρησιμότητα για την Ευρώπη. Ο πολιτικός αντίκτυπος της ελληνικής κρίσης θα είναι μεγάλος και στις κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Και οι δύο αυτές κυβερνήσεις θα βρεθούν σε πολύ μειονεκτική θέση στις εκλογές αν πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα» γράφει η Τερέζα ντε Σόυζα, θέτοντας και το μεγάλο διακύβευμα: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν ταπεινωθεί» ,σε λίγους μήνες ο ευρωπαικός Νότος θα έχει αλλάξει ριζικά, καθώς τόσο στην Πορτογαλία όσο και στην Ισπανία διεξάγονται εκλογές το φθινόπωρο,οι δεξιές κυβερνήσεις θα σαρωθούν και στην εξουσία θα ανέβουν πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στην γερμανική πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη.Αυτό είναι γνωστό στο ευρύ κοινό σε ότι αφορά την Ισπανία καθώς οι θέσεις του PODEMOS είναι πολύ κοντά δε εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μεγάλο βαθμό το ίδιο ισχύει όμως και στην Πορτογαλία όπου το Σοσιαλιστικό κόμμα ,που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, έχει αποτινάξει το φιλο-μνημονιακό παρελθόν του καταδικάζοντας και μάλιστα με σκληρό τρόπο την πολιτική της λιτότητας. Ο σοσιαλιστής βουλευτής Ζοζέ Γκαλάμπα κατέκρινε και μάλιστα έντονα την δεξιά υπουργό Οικονομικών της Πορτογαλίας ,Μαρία Λουίς Αλμπουκέρκ γιατί στη διάρκεια της τελευταίας κρίσιμης συνεδρίασης του Eurogroup «ενδιαφέρθηκε περισσότερο να υπερασπιστεί την πολιτική της λιτότητας αντί τα εθνικά συμφέροντα της Πορτογαλίας» . Όπως αποκάλυψε άλλωστε η γερμανική εφημερίδα Die Welt η υπουργός Οικονομικών της Πορτογαλίας πίεσε προσωπικά τον Βόλφγκανκ Σόιμπλε να είναι σκληρός και να μην ενδώσει στα αιτήματα της Ελλάδας «Η Πορτογαλική Κυβέρνηση, αντί να υπερασπίζεται το εθνικό συμφέρον και το συμφέρον της Ευρώπης, έχει καταντήσει να υπερασπίζεται απλά το δικό της συμφέρον τα τελευταία τρία χρόνια με αποτέλεσμα ο μεγάλος χαμένος να είναι ο πορτογαλικός λαός» τόνισε ο σοσιαλιστής βουλευτής και πρόσθεσε: «Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας στη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα ασχολήθηκε περισσότερο με την επιβολή λιτότητας στους Έλληνες,αντί να συνειδητοποιήσει ότι μια θετική διαπραγμάτευση για τους Έλληνες θα είχε επίσης ευνοικό αντίκτυπο για την Πορτογαλία και για την Ευρώπη»Όπως εξηγεί και ο ΓΓ του ΚΚ Πορτογαλίας ,Χερόνιμο ντε Σόουζα « η δεξιά κυβέρνηση της Πορτογαλίας είναι πάντα ευθυγραμμισμένη με τις χειρότερες ευρωπαικές ντιρεκτίβες και την υποταγή στη Γερμανία» .

Οι Γερμανοί θέλουν να ταπεινώσουν τον Τσίπρα
Η ισπανική εφημερίδα El Pais σημειώνει ότι «Βερολίνο και ευρωπαίοι εταίροι έχουν δείξει το πιο αδιάλλακτο πρόσωπό τους έναντι της νέας ελληνικής κυβερνησης γιατί φοβούνται μια πολιτική επιδημία στην υπόλοιπη Ευρώπη αν Τσίπρας πετύχει… Αντί να φοβάται όμως τη …μόλυνση ,η Βόρεια Ευρώπη καλά θα κάνει να αποδεχτεί μια ελάφρυνση του χρέους σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια».

Οι Γερμανοί κωφεύουν όμως . Κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν ότι η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών διατηρεί εχθρικά αισθήματα απέναντι στη Γερμανία, γιατί τη θεωρεί ως την κύρια υπαίτια για τα πρωτοφανή οικονομικά δεινά που υφίστανται οι λαοί .Γι’ αυτό αναπτύσσεται ραγδαία ο αντιγερμανισμός και όχι απλώς από «θυμό προς τους δανειστές». Η γερμανική εφημερίδα Die Welt εφημερίδα παραδέχεται ότι ο αντι-γερμανισμός δεν προέρχεται μόνο από την Αριστερά στην Ευρώπη, αλλά από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα .«Στην Ισπανία οι οπαδοί του κόμματος Podemos στις διαδηλώσεις φωνάζουν αντι-γερμανικά συνθήματα και κρατούν μαριονέτες με σβάστικα. Αλλά και στην Ιταλία σε άρθρα, προεκλογικές ομιλίες, αφίσες δεξιών και αριστερών κομμάτων η Άνγκελα Μέρκελ παρουσιάζεται συχνά ως Ναζί.’’Δεν θέλουμε τους Γερμανούς’’ ήταν το βασικό προεκλογικό σύνθημα του ιταλικού συντηρητικού Κόμματος των Αξιών στις τελευταίες ευρωεκλογές».

«Η Ευρώπη έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό της για να ταπεινώσει τους Έλληνες» τονίζει χαρακτηριστικά ο οικονομολόγος Πολ ντε ΓκράουPaul De Grauwe . Αυτή είναι και η πεμπτουσία της γερμανικής Ευρώπης: Να ταπεινώσει ,να εξευτελίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και την ελληνική κυβέρνηση ώστε να «πειστούν» οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης ότι η λιτότητα είναι μονόδρομος. Για αυτό πρέπει να μείνει όρθια και με σταθερές αντιμνημονιακές θέσεις η ελληνική κυβέρνηση ως το φθινόπωρο. Για να δοθεί ώθηση στις αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις σε Πορτογαλία και Ισπανία ώστε να κερδίσουν στις εκλογές και να υπάρξει έτσι πραγματικό μέτωπο του ευρωπαϊκού Νότου ενάντια στην γερμανοποίηση της Ευρώπης.Μέχρι τότε το Βερολίνο θα προσπαθεί με κάθε μέσο να ταπεινώνει την κυβέρνηση Τσίπρα. Στο ίδιο μήκος κύματος με τον δεξιό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ,ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου,Μάρτιν Σούλτς σε συνέντευξή του στην El Pais προσπαθεί να λοιδορήσει την ελληνική κυβέρνηση: « Πολλά κόμματα στην Ευρωζώνη υπόσχονται : Ψηφίστε μας και εμείς θα αλλάξουμε τα πάντα. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Σαφώς είναι δύσκολο να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους, ότι έχουν κάνει συμβιβασμούς.Η ελληνική κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει ότι δεσμεύεται από τις δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και αυτή είναι η βάση της οικονομικής μας στήριξης…Σε μια νομισματική ένωση, όλες οι χώρες χάνουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους και αυτό απαιτεί δεσμεύσεις» .

Το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στην Ελλάδα
«Με μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση να αντιτίθεται στις βάναυσες πολιτικές λιτότητας της τρόικα, η Ελλάδα βρίσκει μόνη της – όπως η Ισπανία το 1936» σημειώνει ο ισπανός συγγραφέας Πέδρο Λουίς Ανγκόστο ( Pedro Luis Angosto). «Αν θέλουμε να αποτρέψουμε τους εχθρούς της δημοκρατίας που τώρα κυβερνούν τον κόσμο από το να κάνουν με την Ελλάδα και την Ευρώπη ότι έκαναν το 1939, πρέπει να στηρίξουμε αποφασιστικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ελληνικό λαό .Το μέλλον σας, το δικό μας και το μέλλον του καθενός παίζεται σήμερα στην Ελλάδα» τονίζει ο ισπανός συγγραφέας.

Η ιστορία έχει να παραθέσει άλλωστε πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι κάθε φορά επιτυγχάνεται μια προοδευτική περίοδος ,η αντίδραση προσπαθεί να ανατρέψει την κατάσταση και να την επαναφέρει στο σημείο εκκίνησης. «Ο κόσμος πήγε μπροστά με την Γαλλική Επανάσταση, αλλά μόλις ο Ναπολέων ηττήθηκε ,η Γαλλία έπεσε στα νύχια της Ιεράς Συμμαχίας. Στη Ρωσία επίσης ,η Οκτωβριανή Επανάσταση άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας αλλά οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αντέδρασαν σκληρά και η επανάσταση υπέστη μακροπρόθεσμα ήττα. Στην Ισπανία ,το πραξικόπημα της 17ης Ιουλίου 1936 έγινε σε συνεργασία του δικτάτορα Φράνκο με τον Μουσολίνι,όπως αποκαλύφθηκε από επίσημα έγγραφα της εποχής. Αποτέλεσμα ; αυτό που συνέβη τότε στην Ισπανία ήταν μόνο η αρχή για αυτό που συνέβη με τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη.

Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί τηρουμένων των αναλογιών και για την Ευρώπη, που αναδύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με ένα κράτος πρόνοιας, το οποίο στις μέρες μας εξαρθρώνεται από ένα ολιγαρχικό πολίτευμα στην υπηρεσία των αγορών» λέει ο Πέδρο Λουίς Ανγκόστο.

Περιοδικο ΕΠΙΚΑΙΡΑ

--------------------

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Οι Podemos και ο θείος τους - Του Γιάννη Μακριδάκη

Πέμπτη, Νοεμβρίου 27, 2014
Οι Podemos και ο θείος τους - Του Γιάννη Μακριδάκη

Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη, ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά, πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου.
Διαβάζοντας χθες το άρθρο του Καρακούση στο Βήμα  για την μεγάλη κρίση της δεξιάς παράταξης δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ την ανάλογη μεγάλη κρίση της Αριστεράς. Η οποία μεταλλάχθηκε όπως ήταν φυσικό κι αυτή κατόπιν του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, σε συστημική Αριστερά, με την έννοια ότι είναι εγκλωβισμένη εντός των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος, αποδέχεται πλήρως τους ορισμούς και τις αξίες του, πολιτεύεται δε με στόχο την συντήρηση και την επιβίωσή του και αυτό είναι πασιφανές κυρίως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης αλλά και απολύτως (φυσιο)λογικό αφού οι άνθρωποι οι οποίοι την αποτελούν είναι οι ίδιοι προσωπικά απολύτως εγκλωβισμένοι στο σύστημα ως καταναλωτές.

Έχουμε λοιπόν κατά το πλείστον μία Αριστερά καταναλωτών γαλουχημένων να επιβιώνουν κυκλοφορώντας το χρήμα, μη ικανών να επιβιώσουν απεκδυόμενοι την ιδιότητά τους ως γρανάζια του συστήματος που ζει και ανασαίνει από την κυκλοφορία του, μη γνωριζόντων και μη διανοουμένων καν πολλών από αυτών ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής και θεώρησης του κόσμου, με άλλα ιδανικά, αξίες και ορισμούς. Μία Αριστερά η οποία και λόγω ακριβώς αυτής της σύνθεσης της πλειονότητας των μελών της, άνοιξε τις αγκάλες της από ένστικτο αυτοσυντήρησης συστημικής σε κάθε καρυδιάς καρύδι μετά από την καταβαράθρωση του παραδοσιακού δικομματισμού και ενσωμάτωσε πάντες τους κομματικά ορφανούς ρηχούς, αδαείς, αμόρφωτους, ιδιοτελείς, επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου, καιροσκόπους πολιτικάντηδες και διάφορους άλλους τύπους, οι οποίοι, εκτός των άλλων, λόγω και του ότι θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο, καίγονται, όπως αποδεικνύουν περίτρανα οι βλακώδεις κατά καιρούς δηλώσεις τους, τις οποίες ηλιθιωδώς κατόπιν διευκρινίζουν απανωτά, να πραγματοποιηθεί ο διακαής τους πόθος για αλλαγή πολιτικής φρουράς (και μόνον) και (επ)άνοδό τους στα οφίτσια.

Το άλλο βεβαίως μέρος της Αριστεράς, η εσωτερική της μειονότητα που ανέχεται όλους αυτούς, αποτελεί και αυτό μίαν ακόμη πίκρα. Διότι στην πλειονότητά τους είναι παρωχημένα πλέον πολιτικά όντα, δίχως οικουμενικότητα στοχαστική, ένα κράμα καταναλωτή και παλαιο-σοσιαλιστή, μπερδεμένου απόλυτα, ως είναι φυσικό, ανάμεσα στις αλληλοσυγκρουόμενές του ιδιότητες, εξ ου και οι πολιτικές που προτείνουν είναι παρωχημένες εκτός από αποδεδειγμένα αδιέξοδες, π.χ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προτείνουν εκβιομηχάνιση, επαναφορά δηλαδή στην αποτυχημένη πεπατημένη του παγκοσμίου συστήματος η οποία μας έφερε ως ανθρωπότητα μέχρι εδώ, πρεσβεύουν δηλαδή το πισωγύρισμα του χρόνου και τίποτε παραπάνω.

Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη, ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά , πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου, μια Αριστερά εκπροσωπούμενη, τουλάχιστον στις θέσεις των πρωτοκλασάτων στελεχών αυτής, από ανθρώπους οι οποίοι θα έπρεπε να τελούν πλέον υπό πολιτική απόσυρση λόγω ηλικίας τουλάχιστον, αντ' αυτού όμως κατέχουν θέσεις σημαντικές και επηρεάζουν με την συντηρίλα που αποπνέει ένας άνθρωπος της τρίτης ηλικίας τους νεώτερους και την πορεία του χώρου, έχουμε μία Αριστερά ιδεολογικά μεν ρηχή, ανεπαρκή και αραχνιασμένη, εμφανισιακά δε επηρεασμένη, μιμούμενη και απολύτως ομοιάζουσα με την συντηρητική δεξιά δίχως γραβάτα.

Εξ ου και στις πρόσφατες φωτογραφίες από την Ισπανία, ο Αλέξης δίπλα στους Podemos έμοιαζε, λόγω εμφάνισης και γλώσσας του κορμιού του, όπως σχολίασε εύστοχα μία καλή μου φίλη, σαν να ήταν ο Έλληνας θείος τους που ήρθε απ' τα παλιά.

----------
[Πηγή]

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ; Του Κώστα Λαπαβίτσα

Κυριακή, Ιουλίου 13, 2014
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ; Του Κώστα Λαπαβίτσα
Η μεγάλη εκλογική επιτυχία του Ποδέμος (‘Μπορούμε?’) στην Ισπανία έχει σχολιαστεί ευρύτατα και ήδη συνέβαλε στις πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Το Ποδέμος έχει ευλύγιστη οργανωτική δομή, είναι ανοιχτό στο διάλογο, ξέρει να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ κι έχει ριζοσπαστικό προσανατολισμό. Ακόμη σημαντικότερη ίσως αποδειχθεί η πολύ πρόσφατη εμφάνιση του Γκουανιέμ Μπαρσελόνα (‘Ας κερδίσουμε τη Βαρκελώνη’) που δεν έχει συζητηθεί στη χώρα μας. Το Γκουανιέμ Μπαρσελόνα είναι ριζοσπαστικότερο από το Ποδέμος κι έχει τη δυνατότητα να προσφέρει κάτι πραγματικά καινούργιο στην Ευρώπη.Η διεύθυνσή του στο διαδίκτυο είναι https://guanyembarcelona.cat/es/ 

Η εμφάνιση του Γκουανιέμ Μπαρσελόνα, όπως και η επιτυχία του Ποδέμος, αντικατοπτρίζει την κρίση νομιμοποίησης του ισπανικού κράτους. Η λιτότητα έχει προκαλέσει τεράστια ανεργία, αποδιάρθρωση του κράτους πρόνοιας και φτώχεια στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί κυρίως λόγω της διάσωσης των τραπεζών. Ο αυταρχισμός της ισπανικής ελίτ έχει πλέον δημιουργήσει πραγματικό λαϊκό κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας στην Καταλωνία. Καταλυτική από πολιτικής πλευράς είναι η κατάρρευση του Σοσιαλιστικού Κόμματος που δημιουργεί περιθώριο για μεγάλη εκλογική άνοδο.

Το Γκουανιέμ Μπαρσελόνα έχει κάθε δυνατότητα να εξελιχθεί σε μαζικό πολιτικό μόρφωμα που θα διεκδικήσει την
Guanyem Barcelona
κυβέρνηση της Καταλωνίας και θα παίξει καίριο ρόλο στα ισπανικά πράγματα. Πρόκειται για φυσική συνέχεια του κινήματος των Αγανακτισμένων και του 15Μ που ξεσήκωσαν τις ισπανικές πλατείες το 2011 και έθεσαν θέμα δημοκρατικής εκπροσώπησης τα χρόνια που ακολούθησαν. Ο νέος σχηματισμός ζητάει πραγματική δημοκρατία στα καυτά θέματα που σήμερα αντιμετωπίζει η Ισπανία και η Ευρώπη. Είναι προϊόν του αγώνα για να μη χάσουν τα σπίτια τους όσοι δε μπορούν να αντιμετωπίσουν τα στεγαστικά τους δάνεια και στηρίζεται στη λαϊκή απαίτηση για διαγραφή του απεχθούς χρέους με δημοκρατικό λογιστικό έλεγχο. Έχει βαθύτατα αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα κι επιζητεί τη διαμόρφωση εναλλακτικών προτάσεων για την κοινωνία του μέλλοντος. Παράλληλα δημιουργεί συνεχώς νέες μορφές πολιτικής συμμετοχής με ευρεία κοινωνική βάση, όπως ανοιχτές συνελεύσεις και συγκεντρώσεις σε σειρά πόλεων, μακριά από τις αποστεωμένες πρακτικές των πολιτικών κομμάτων. Τέλος, ενσωματώνει τις νέες τεχνολογίες και τα κοινωνικά μέσα για να εξασφαλίσει την ενεργό δράση ιδίως της νεολαίας. Θα λάβει μέρος στις εκλογές που έρχονται με αισιοδοξία και προσβλέποντας στην ανατροπή των πραγμάτων.

Το ερώτημα είναι: μπορεί να συμβεί κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα;

Η χώρα μας δεν είναι φυσικά Ισπανία όπου υπάρχει κινηματικός οργασμός με αυθεντική λαϊκή συμμετοχή που δεν οδήγησε σε εκλογικά κέρδη για τα παλιά κόμματα, αλλά φαίνεται να δημιουργεί νέες πολιτικές μορφές με οργανικό τρόπο, όπως το Ποδέμος και το Γκουάνιεμ Μπαρσελόνα. Στην Ελλάδα η κινηματική έκρηξη του 2010-12 κατέληξε στην εκλογική διόγκωση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν ήταν οργανική εξέλιξη του κινήματος των πλατειών, του ‘Δεν πληρώνω’ και όλων των άλλων μορφών δράσης που είδαμε εκείνη την περίοδο. Απεναντίας, ακόμη και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ περιορισμένες δυνατότητες πραγματικής επαφής με τα λαϊκά στρώματα. Η έκρηξη του 2010-2 σήμανε εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο ίδιος δήλωσε έτοιμος να κυβερνήσει απορρίπτοντας τα Μνημόνια, αλλά και γιατί δε μπόρεσε η ελληνική κοινωνία να γεννήσει νέες μορφές πολιτικής εκπροσώπησης και οργάνωσης. Να μην ξεχνάμε όμως ότι η ίδια έκρηξη έφερε και εκλογική εκτόξευση της Χρυσής Αυγής.

Τα αποτελέσματα αυτής της πορείας είναι άκρως προβληματικά. Από τη μια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση, πράγμα που η υπόλοιπη Ευρώπη παρακολουθεί εντυπωσιασμένη και δικαίως. Από την άλλη, η κοινωνία δύσκολα πλέον κινητοποιείται γιατί υπάρχει γενικευμένη απογοήτευση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και γενικότερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τους οργανικούς δεσμούς που θα έπρεπε με τα λαϊκά στρώματα κι η δυνατότητά του να εξασφαλίσει σημαντική εξωκοινοβουλευτική στήριξη είναι πολύ περιορισμένη. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι μετακινείται προς το κέντρο, ενώ δεν έχει συνεκτικό πρόγραμμα ούτε για την οικονομία, ούτε για την κοινωνία. Μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν καταφέρει να σχηματιστεί και να σταθεί, δύσκολα θα πείσει ως ριζοσπαστική προοπτική για τη χώρα.

Μπορεί, λοιπόν, να εμφανιστεί κάτι ελπιδοφόρο και αντίστοιχο της Ισπανίας στις σημερινές συνθήκες; Να υπάρξει ένας πραγματικά μετωπικός σχηματισμός στον οποίο θα συμμετέχουν και κινηματικές και πολιτικές οργανώσεις; Που θα μιλήσει στη νεολαία, η οποία πλέον δεν εμπιστεύεται τίποτε από όσα βλέπει στην πολιτική σκηνή; Που θα διαμορφώσει όντως ριζοσπαστικές θέσεις για την οικονομική και κοινωνική αναδιάρθρωση της χώρας; Που θα καταθέσει προτάσεις για την ανάκτηση της δημοκρατίας μέσα κι έξω από τη Βουλή; Που θα χρησιμοποιήσει τα κοινωνικά μέσα και τα ΜΜΕ για να δημιουργήσει νέες μορφές οργάνωσης με άμεση λαϊκή συμμετοχή;

Μπορεί να υπάρξει ένας μετωπικός σχηματισμός που επιτέλους θα δώσει διέξοδο σε όλη την αγανάκτηση, το θυμό και την απογοήτευση που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία; Που θα προσφέρει πραγματικό όραμα αλλαγής και δε θα είναι απλώς η λιγότερο κακή επιλογή για να ψηφίσει κανείς;

Μπορούμε να μάθουμε για μια ακόμη φορά από τους Ισπανούς κι αν ναι, με ποιον τρόπο;

-------------------------------------------------------------
*Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Johannes Maurus, Occupy representation. Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας

Τρίτη, Ιουλίου 08, 2014
Johannes Maurus, Occupy representation. Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας
Affectus nec coerceri nec tolli potest nisi per affectum contrarium et fortiorem affectu coercendo.
[Ένα πάθος δεν μπορεί να κατασταλεί ούτε να αναιρεθεί, παρά μόνο από ένα πάθος αντίθετο και ισχυρότερο από το καταστελλόμενο]


Spinoza, Ethica IV, prop. 7


1. Η αριστερά, ειδικά της μαρξιστικής παράδοσης, τείνει να συλλαμβάνει την πολιτική δράση ως εφαρμογή μιας θεωρητικής αλήθειας, και πιστεύει ότι είναι δυνατό να δρα κανείς μόνο υπό τις μορφές εκπροσώπησης που έχουν αποκρυσταλλωθεί στο κόμμα ή στο κράτος ως γενική απεικόνιση[1] της κοινωνίας. Απέναντι σε αυτό το ρεύμα, ο αναρχισμός έχει υπερασπιστεί συχνά μια ηθική αλήθεια και μια πιο άμεση οργάνωση των εργαζομένων, όπως το συνδικάτο ή η συνέλευση, απαξιώνοντας την εκπροσώπηση. Με λίγες εξαιρέσεις, αυτό έχει οδηγήσει τους αναρχικούς και χώρους της ριζοσπαστικής δημοκρατικής αριστεράς να αγνοούν κάθε είδους εκλογικής συμμετοχής. Παρά την αντίθεσή τους, αυτές οι δύο θέσεις αρθρώνονται γύρω από τον ίδιο άξονα: τη σχέση «αλήθειας-αντιπροσώπευσης». Η σχέση αυτή, τόσο για τον αναρχισμό όσο και για τους πολιτικούς μαρξισμούς, υπήρξε το κέντρο της πολιτικής θεωρίας και πρακτικής, αφού, αν για τους μεν η αντιπροσώπευση του κόμματος ή του κράτους ήταν η αλήθεια της (οικουμενικής) τάξης ή της κοινωνίας, για τους δε η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί στην αμεσότητα της κοινωνικής ζωής αποφεύγοντας τα απατηλά φαινόμενα των κομμάτων και των κρατών.

2. Το κίνημα της 15M συμμερίστηκε σε μεγάλο βαθμό την προοπτική του αναρχισμού, τουλάχιστον αν ερμηνεύσουμε με την ισχυρή έννοια το κεντρικό σύνθημα του κινήματος των πλατειών: «δεν μας εκπροσωπούν». Η φράση αυτή μπορεί πράγματι να διαβαστεί κατά δύο τρόπους: με μια ασθενή έννοια ως επιθυμία για μια καλή εκπροσώπηση («δεν μας εκπροσωπούν αυτοί, αλλά άλλοι καλύτεροι μπορούν»), ή με μια ισχυρή έννοια, ως απόρριψη βασισμένη στην οντολογική αδυναμία κάθε εκπροσώπησης: «δεν μας εκπροσωπούν, επειδή είμαστε μη εκπροσωπήσιμοι». Μεταξύ των προσπαθειών για μια παρέμβαση στις αντιπροσωπευτικές συντεταγμένες με βάση τις αρχές της 15M, πολιτικά πειράματα όπως το κόμμα X είναι φορείς της ασθενούς έννοιας αυτού του συνθήματος, καθώς αναζητούν μέσα από τις πρακτικές τους στο δίκτυο και την εικονική δημοκρατία την «καλή αντιπροσώπευση», ενώ άλλοι κύκλοι έχουν ερμηνεύσει την αδυναμία εκπροσώπησης ως μια ανάγκη ερμητικής απόσυρσης από αυτή τη σφαίρα. Αυτές οι ισχυρές εκδοχές τού «δεν μας εκπροσωπούν», χωρίς να υπολογίζουμε την πρόταση για επιστροφή στους παλιούς τρόπους εκπροσώπησης από παλαίμαχες οργανώσεις όπως η Izquierda Unida [Ενωμένη Αριστερά], συνάντησαν τα όριά τους: η δημοκρατία και ο αντι-καπιταλισμός δεν αρκεί να ζήσουν λίγες μέρες ή εβδομάδες στις πλατείες, ήταν απαραίτητο να επεκταθούν και να διαρκέσουν. Ενάντια στην επέκταση και τη διάρκεια αυτών των απελευθερωμένων χώρων εκδηλώθηκε και εκδηλώνεται κάθε μέρα «όλη η ισχύς του κράτους», όλο το βάρος του μηχανισμού εκπροσώπησης. Οι ελεύθερες πλατείες παρέμειναν μια ιδιομορφία, ηθικά άμεμπτη αλλά περιορισμένης αποτελεσματικότητας απέναντι στην καταστολή, τις επιθέσεις της αστυνομίας, τα πρόστιμα κ.λπ. και απονομιμοποιημένη από τους μηχανισμούς προπαγάνδας του καθεστώτος, τόσο δημόσιους όσο και ιδιωτικούς: κόμματα, μέσα ενημέρωσης, θεσμούς.

3. Για να ξεκλειδώσουμε την κατάσταση ήταν απαραίτητο να βρούμε κάτι άλλο, να αλλάξουμε στοιχείο. Ήταν απαραίτητο να αναλάβουμε ένα παράδοξο: να εκπροσωπήσουμε το μη εκπροσωπήσιμο, ή, ακόμα καλύτερα, να εισαγάγουμε το μη εκπροσωπήσιμο στη σφαίρα της εκπροσώπησης. Αυτό σήμαινε και σημαίνει μια ισχυρή πρόκληση. Το ζητούμενο, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι να διώξουμε από την εξουσία τη νεοφιλελεύθερη κακοδιοίκηση με το μόνο δυνατό σήμερα μέσο, τις κάλπες. Δεν τίθεται όμως ζήτημα να συρράψουμε το χώρο της εξουσίας μέσα από μια νέα μορφή εκπροσώπησης, η οποία να είναι «καλή», αλλά να μιμηθούμε τη 15M ή το κίνημα Occupy και να κατασκηνώσουμε σε αυτό το χώρο, να καταλάβουμε αυτό το χώρο από και για τα κοινωνικά κινήματα, εξουδετερώνοντας έτσι τη δράση του κράτους εναντίον τους, και επίσης απαιτώντας από την κυβέρνηση να λάβει αποτελεσματικά μέτρα υπέρ των διεκδικήσεων κινημάτων όπως η ΡΑΗ[2], οι Mareas[3], ο φεμινισμός, το εργατικό κίνημα κ.λπ. Πρόκειται για μια φόρμουλα που αρχικά δοκιμάστηκε από τις λαϊκές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, αλλά σε ευρωπαϊκές συνθήκες πρέπει αναγκαία να προσλάβει άλλα χαρακτηριστικά.



4. Δεν αρκούσε να κατεβούμε στις εκλογές σε μια συγκυρία που επέβαλλε μια δράση των κοινωνικών κινημάτων στο χώρο της πολιτικής εκπροσώπησης, έπρεπε επιπλέον να «είμαστε» το είδος οργάνωσης που ενδείκνυται για να αρθρώσει τα δύο σκέλη του διλήμματος που αποτελεί η εκπροσώπηση του μη εκπροσωπήσιμου. Από τη μια πλευρά, θα έπρεπε να παίζουμε πολύ γερά το χαρτί της εκπροσώπησης, πράγμα που περιλαμβάνει και μια «μηντιακή» ηγεσία· αλλά από την άλλη, και με την ίδια δύναμη, ήταν απαραίτητο να ποντάρουμε σε μορφές άμεσης και οριζόντιας δημοκρατίας. Το Podemos ήταν η αρχή μιας λύσης σε αυτό το δίλημμα. Με τη μηντιακή πλευρά του, τους μηχανισμούς της προεκλογικής του εκστρατείας και τις ομάδες επικοινωνιακής παρέμβασης, στο διαδίκτυο και σε όλους τους διαθέσιμους δημόσιους χώρους, το Podemos άνοιξε μία ρωγμή στο χώρο της αντιπροσώπευσης, σε μηχανές παραγωγής λόγου όπως είναι η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα κοινωνικά δίκτυα. Ο Πάβλο Ιγλέσιας, πριν μπει επικεφαλής στις λίστες Podemos, είχε καταλάβει, μαζί με την ομάδα τής Tuerka [της τηλεοπτικής του εκπομπής] έναν τόπο στο εσωτερικό του χώρου σχηματισμού της κοινής λογικής που φαινόταν αδύνατος: έναν τόπο υπέρ της κοινής λογικής των κοινωνικών κινημάτων, και ειδικότερα εκείνου του 80 % του πληθυσμού που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υποστηρίζει την 15M ή την PAH. Μέσα από αυτό το ρήγμα έπρεπε να «εισβάλει» στο χώρο της αντιπροσώπευσης, αλλά αυτό που έπρεπε να εισβάλει δεν ήταν το οτιδήποτε· ήταν μια οργάνωση νέου τύπου, ικανή να διατηρεί πάντα μια ανοιχτή διεπαφή με τα κοινωνικά κινήματα και τους απλούς ανθρώπους.




5. Η οργάνωση και επέκταση μιας νέας μορφής οργάνωσης, των «κύκλων», σε μεγάλο βαθμό με την υποστήριξη και την καθολική αφοσίωση ενός μικρού μαχητικού κόμματος, της Izquierda Anticapitalista, ήταν το δεύτερο συστατικό της παράδοξης φόρμουλας του Podemos. Οι «κύκλοι», αυθεντικές ανοιχτές συνελεύσεις, ήταν ο χώρος όπου καταρτίστηκαν οι εκλογικές λίστες και το πρόγραμμα, αλλά θα συνεχίσουν να υπάρχουν και πέρα ​​από τις προεκλογικές περιόδους ως όργανα συμμετοχής και κοινωνικής δράσης. Καθένας από τους 400 κύκλους είναι το ισοδύναμο μιας τοπικής συνέλευσης της 15M, αλλά με την ιδιαιτερότητα ότι αυτή τη φορά το κοινωνικό κίνημα δημιουργεί τα μέσα που του χρειάζονται για να αναδυθεί στο πεδίο της εκπροσώπησης, να το καταλάβει. Οι πέντε υπέροχοι ευρωβουλευτές μας είναι η αρχή μιας απαραίτητης μακράς πορείας προς τους θεσμούς που θα σημαδεύεται από παρατεταμένες καταλήψεις: σύντομα ακολουθούν δημοτικές, βουλευτικές και περιφερειακές εκλογές. Στον καθένα από αυτούς τους χώρους, το λαϊκό κίνημα έχει μια παρουσία, όχι για να υποκαταστήσει τις πολιτικές και κοινωνικές δράσεις των κοινωνικών πλειοψηφιών, αλλά για να την ενισχύσει, να την απελευθερώσει από την καταστολή και να προωθήσει τους στόχους της.

6. Όλα αυτά θα ήταν, και θα είναι, απολύτως αδύνατα με ένα κλασικό κόμμα της αριστεράς. Το κόμμα, ως θεσμική μορφή, είναι από κάθε άποψη ένας ιδεολογικός και πολιτικός μηχανισμός του κράτους (Αλτουσέρ). Ακόμη και όταν ασκεί λειτουργίες εκπροσώπησης όσων υπόκεινται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, ένα κόμμα δεν παύει να είναι μέρος ενός «πολιτικού παιχνιδιού» που αναπαράγει και νομιμοποιεί τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις. Για να το αποφύγουμε αυτό και να δημιουργήσουμε μια γνήσια διαδικασία κατάληψης των θεσμών, και της εκπροσώπησης εν γένει, από τα κοινωνικά κινήματα και τους απλούς πολίτες, οι «εκπρόσωποι» είναι απαραίτητο όχι να εκπροσωπούν, αλλά να ενεργούν εντός των θεσμών ως παρακολούθημα της κοινωνικής πλειοψηφίας που αντιστέκεται. Η άρθρωση «κύκλων» και ιδεολογικο-αντιπροσωπευτικών μηχανισμών σε ανταγωνισμό με εκείνους του κράτους και των κυρίαρχων κοινωνικών ομάδων επιτρέπει την αποτελεσματική εξουδετέρωση των λειτουργιών καταστολής και αναπαραγωγής της κοινωνικής τάξης που ασκεί η εκπροσώπηση.

7. Η οικοδόμηση του Podemos ως ενός κοινωνικού και πολιτικού κινήματος νέου τύπου βασίζεται όχι μόνο στην ανατροπή των κλασικών μορφών οργάνωσης, αλλά και σε μια τολμηρή διάσχιση του κυρίαρχου ιδεολογικού χώρου. Σε αντίθεση με τις κλασικές μαρξιστικές οργανώσεις που πιστεύουν ότι είναι προικισμένες με την αλήθεια, μια ορισμένη «άλγεβρα της επανάστασης», στην οποία βασίζουν την πολιτική τους δράση, το Podemos εκκινεί από την υφιστάμενη κοινή λογική και παρεμβαίνει σε αυτήν. Δεν τίθεται εδώ ζήτημα να επιβάλουμε στο κοινωνικό σώμα ένα συγκεκριμένο μοντέλο βασισμένο σε μια υποτιθέμενη αλήθεια που κατέχουν ορισμένα άτομα, οι ηγέτες, οι οποίοι υποτίθεται ότι γνωρίζουν, αλλά, ξεκινώντας από τη φαντασία, την ιδεολογία, τον ίδιο το χώρο της υποταγμένης και παθητικής ύπαρξής μας, να φθάσουμε σε μια σειρά από κοινές έννοιες ικανές να διαμορφώσουν σε όλους έναν κοινό νου, να παράγουν μέσα μας τα υποκείμενα μιας αποτελεσματικής διαδικασίας απελευθέρωσης. Η ηγεμονία δεν κατακτάται μέσα από την επιβολή μιας υποτιθέμενης αλήθειας, αλλά μέσα από μια δουλειά παρέμβασης στον κόσμο των ανθρώπινων όντων που υπάρχουν πραγματικά· ο οποίος είναι ένας κόσμος κυριαρχημένος από την ιδεολογία. Όπως μας δίδαξαν o Σπινόζα και ο Φρόιντ, καθώς και ο Μαρξ στις πιο διαυγείς στιγμές του και, φυσικά, ο Αντόνιο Γκράμσι ή ο αγαπημένος μου δάσκαλος Λουί Αλτουσέρ, η ιδεολογία δεν είναι ένα «σφάλμα», αλλά ο κόσμος στον οποίο ζούμε, και δεν θα βγάλουμε τίποτε αν προσπαθήσουμε να του διδάξουμε –ή να του επιβάλουμε- την «αλήθεια». Η τραγωδία της μαρξιστικής αριστεράς ήταν ότι δεν μπόρεσε ποτέ της να κάνει έστω μία επανάσταση, και ότι πάντοτε θαύμαζε επαναστάσεις που έκαναν άλλοι, οι ετερόδοξοι του μαρξισμού. Ούτε στην Κούβα, ούτε στη Βενεζουέλα, ούτε στην Κίνα, ούτε στην ίδια τη Ρωσία έγινε επανάσταση κατ' εφαρμογή της αλήθειας του μαρξισμού. Αντιθέτως, όπως έλεγε ο Γκράμσι σε ένα διάσημο άρθρο, η επανάσταση στη Ρωσία, και σε όλες τις άλλες χώρες, έγινε «ενάντια στο Κεφάλαιο». Γενικώς, μια πολιτική δεν βασίζεται, ούτε μπορεί να βασίζεται στην αλήθεια, εφόσον η συγκρότηση των πολιτικών υποκειμενικοτήτων δεν είναι το αποτέλεσμα επιστημονικής διαδικασίας, αλλά ιδεολογικού μετασχηματισμού, ενός μετασχηματισμού του χώρου της φαντασίας. Όποτε επιχειρεί κάποιος να κάνει πολιτικές στο όνομα της αλήθειας, αυτό, όταν μεν έχει στη διάθεσή του έναν κρατικό μηχανισμό οδηγεί σε τρομοκρατία (σταλινισμός), ενώ όταν δεν έχει, γεννά διάφορα «μαγαζάκια» που το καθένα κατέχει την δική του «αλήθεια», και άρα την πολιτική αφλογιστία που χαρακτήριζε ιστορικά πολλές ομάδες του αριστερισμού,  είτε τροτσκιστικές είτε μαοϊκές.

8. Το μεγαλείο τού Podemos συνίσταται στο ότι απέφυγε τη διπλή ιστορική παγίδα στην οποία έπεφτε και συνεχίζει να πέφτει η αριστερά: τη μορφή «κόμμα» και την πολιτική αλήθεια, κληρονόμο του «επιστημονικού σοσιαλισμού». Το Podemos βγαίνει έτσι από τα καλούπια της αριστεράς για να συγκροτήσει μια πραγματική ηγεμονία των κοινωνικών πλειοψηφιών και των κοινωνικών κινημάτων. Η κατανοητή γλώσσα του, ταυτόχρονα προσιτή και αληθής, συγκροτεί, με βάση τη φαντασία και την ιδεολογία, τις κοινές έννοιες μιας συντακτικής διαδικασίας που έχει τεθεί σε κίνηση. Η αριστερή ταυτότητα, μια ταυτότητα φαντασιακή που οδηγεί στην ανικανότητα, έχει εκτοπισθεί από μια επίμονη δουλειά διαμόρφωσης της ηγεμονίας μέσα στην υπαρκτή κοινωνία, η οποία δεν είναι αριστερή ούτε, ακόμη λιγότερο, μετέχει στις υποτιθέμενες «μαρξιστικές» αλήθειες, αλλά διαφωνεί με τις εξώσεις, τις συνέπειες του αθέμιτου χρέους, τη λεηλασία, την εξαθλίωση, την πολιτικο-οικονομική κάστα, και απαιτεί δημοκρατία. Πολλά μένουν ακόμη να γίνουν ώστε το Podemos να γίνει η πολεμική μηχανή που χρειαζόμαστε ενάντια στην κυρίαρχη κάστα, αλλά τα θεμέλια έχουν πλέον τεθεί: πρέπει να αναπτύξουμε και να ενισχύσουμε το οικοδόμημα.

Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης, με τη συνεργασία τού General Intellect

[1] Σημειώνουμε εδώ ότι ο όρος representación που χρησιμοποιείται εδώ –όπως και τα ανάλογά του στις λοιπές λατινογενείς γλώσσες- σημαίνει ταυτόχρονα εκπροσώπηση όσο και (ανα)παράσταση.
[2] Plataforma de Afectados por la Hipoteca –κίνημα ενάντια στις εξώσεις και τις κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες.
[3] Marea Ciudadana [Πλημμύρα πολιτών] – μία πρωτότυπη μορφή διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων που αναπτύχθηκε στις πόλεις της Ισπανίας τα τελευταία χρόνια.

------------------------------------
Πηγή: koinoniko-ergastirio.blogspot.gr

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

ΜΠΟΡΟΥΜΕ - PODEMOS: Από τους Αγανακτισμένους στην Πλημμύρα της Ελπίδας:Τι είναι και τι θέλει το «φαινόμενο» Podemos

Τρίτη, Ιουνίου 03, 2014
Τι είναι και τι θέλει το «φαινόμενο» Podemos
Το πολιτικό τοπίο που αφήνουν  πίσω τους τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: Ερείπια! Μοναδική όαση το ελληνοϊσπανικό δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS + η μικρότερης εμβέλειας αλλά ιστορική επιτυχία της βελγικής πέραν της σοσιαλδημοκρατίας αριστεράς που με άξονα το PTB (Βελγικό Κόμμα Εργασίας) εκλέγει βουλευτές και μπαίνει μετά από δεκαετίες στο Κοινοβούλιο. Το συμπέρασμα δεν είναι δύσκολο. Από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε πρωτοβουλία και κίνηση είτε για την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής αριστεράς είτε για τη συντονισμένη κινητοποίηση ενάντια στις πολιτικές λιτότητας ή στο φασισμό πρέπει υποχρεωτικά να εκπορεύεται αλλά και να στηρίζεται σε αυτό τον ελληνοϊσπανικό άξονα ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS…
Ιδού λοιπόν ένας παραπάνω λόγος που πρέπει να μας κάνει να θέλουμε να γνωρίσουμε το Podemos, να μάθουμε τι είναι και τι θέλει αυτό που δίκαια ήδη παρουσιάζεται ως το φαινόμενο και συνάμα η μεγάλη ελπίδα της ισπανικής αλλά και ευρωπαϊκής κινηματικής αριστεράς. 
Πολιτική έκφραση του κινήματος των Αγανακτισμένων -που πρόφτασε γρήγορα να ριζώσει και να γεννήσει τις μεγάλες πλημμυρίδες (Mareas) για την εκπαίδευση (Πράσινη), την Υγεία (Λευκή), τους ανέργους (Κόκκινη), τις Δημόσιες Υπηρεσίες (Πορτοκαλιά), τις γυναίκες (Βιολετιά), κ.α.-, το κίνημα των Podemos αναδείχτηκε στη μεγάλη έκπληξη των ευρωεκλογών και με το 8% των ψήφων είναι τώρα το τέταρτο κόμμα της χώρας (τρίτο στη Μαδρίτη και σε άλλες μεγάλες πόλεις). Έχοντας καταρτίσει το ευρωψηφοδέλτιό του μετά από ανοιχτές ψηφοφορίες στις οποίες ψήφισαν 33.165 ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, το Podemosέκανε μια εντυπωσιακή προεκλογική εκστρατεία (που κόστισε μόλις 130.000 ευρώ) βασιζόμενο στην εθελοντική εργασία των «λεσχών» βάσης του που λειτουργούν ήδη σε πάνω από 400 πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά του Ισπανικού Κράτους.
Κύριο χαρακτηριστικό των 5 ευρωβουλευτών του Podemos είναι ότι «πιάνει το χέρι» τους, ότι είναι κατ’εικόνα και ομοίωση των κινηματικών αγωνιστών της βάσης του, ότι δεν είναι ηγέτες «του σωλήνα», καθώς υπάρχουν εξαιτίας των κινημάτων και ελέγχονται συνεχώς από αυτά. Ωστόσο, επειδή τίποτα δεν πέφτει από τον ουρανό, για αυτό και η αρχική πρωτοβουλία για τη δημιουργία του Podemos ανήκε από κοινού στην ομάδα της δημοφιλέστατης «αιρετικής» τηλεοπτικής εκπομπής La Tuerka (το παξιμάδι βίδας) γύρω από τον ηγέτη της Pablo Iglesias και στη -νεαρή αλλά με σημαντική επιρροή- οργάνωση Izquierda Anticapitalista (Αντικαπιταλιστική Αριστερά). 
Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι ο 35χρονος καθηγητής Pablo Iglesias εξελέγη πρώτος μεταξύ των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ενώ δεύτερη ήταν η  32χρονη Ανδαλουσιανή ακτιβίστρια της Πράσινης Πλημμυρίδας και μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς Teresa Rodriguez. Ωστόσο, προσοχή: Στο Podemos όχι μόνο αποκλείονται οι επαγγελματίες πολιτικοί αλλά και είναι υποχρέωση των μελών του –και κατά συνέπεια, και των 5 ευρωβουλευτών του- να συνεχίσουν την επαγγελματική τους απασχόληση καθώς και τη συμμετοχή τους στην πολιτική οργάνωση και στο συνδικάτο της αρεσκείας τους.
Δεν κρύβουμε ότι όλα αυτά καθώς και πολλά άλλα χαρακτηριστικά του Pοdemos μπορεί να σοκάρουν μια ελληνική αριστερά και άκρα αριστερά που είναι μαθημένες… αλλιώς. Όπως εξάλλου μπορεί να σοκάρει –ή να μας κάνει να ζηλεύουμε τα ισπανικά αριστερά ήθη- το γεγονός ότι αυτό το καθαρόαιμα ακροαριστερό και πολυφωνικό Podemosόχι μόνο σπεύδει μετεκλογικά να συμφωνήσει με την ισπανική Ενωμένη Αριστερά για την από κοινού δημιουργία ενός «Κοινού Χώρου»  συνεργασίας και σύγκλισης αλλά και ανακοινώνει την ένταξη των ευρωβουλευτών του στην Ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE/NGL) λίγο μετά από την τηλεφωνική επικοινωνία του Pablo Iglesiasμε τον Αλέξη Τσίπρα!
Με την ευχή λοιπόν ότι στους πολύ χαλεπούς καιρούς στους οποίους μπήκαμε, είναι πια ζωτικής φύσης η ανάγκη να συσφίξουν τις αγωνιστικές σχέσεις τους όσα από τα αριστερά κόμματα και κοινωνικά κινήματα είναι ακόμα όρθια στην Ευρώπη μας, κλείνουμε αυτό το πρώτο σημείωμα γνωριμίας με το «φαινόμενο» Podemos, με τη παρουσίαση του προγράμματός του στη συμπυκνωμένη μορφή που του έδωσε η αριστερή ισπανική ηλεκτρονική εφημερίδα Publico.

Απασχόληση: Δικαίωμα σε ένα ελάχιστο εισόδημα για όλους. Πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων και πολιτικών για την οικονομική επανεργοποίηση, τη δημιουργία ποιοτικών θέσεων απασχόλησης και τον αναπροσανατολισμό του οικονομικού μοντέλου προς μια οικονομία βασισμένη στη καινοτομία που συμβάλει στο κοινό καλό. Απαγόρευση των απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις.

Μετανάστευση: Αναγνώριση των δικαιωμάτων των μεταναστών. Απαγόρευση των CIES  (Κέντρων εγκλεισμού μεταναστών). Ακύρωση των προγραμμάτων FRONTEX και EUROSUR (Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων).  Τερματισμός της επονομαζόμενης «Οδηγίας της ντροπής» (πρόκειται για την «Οδηγία Επαναπατρισμού»). Εξάλειψη των συνοριακών φραχτών κατά προσωπικού.  Τερματισμός των εκτοπίσεων με αεροπλάνα ή πλοία. Δίκτυο πλήρους υποδοχής που φροντίζει τα θύματα του εμπορίου ανθρώπων.

Μοντέλο Κράτους: Αναγνώριση του δικαιώματος των διαφόρων λαών της Ευρώπης να συσταθούν ως τέτοιοι και να αποφασίσουν για το μέλλον τους.

Οικονομία: Περιορισμός της εργάσιμης ημέρας στις 35 ώρες εβδομαδιαίως και συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια. Κατάργηση των εργασιακών μεταρρυθμίσεων και λογιστικός έλεγχος του χρέους. Δημόσιος έλεγχος των στρατηγικών τομέων.  Φορολογική πολιτική προσανατολισμένη προς την ανακατανομή του πλούτου. Αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου προωθώντας την έρευνα, την ανάπτυξη και τις καινοτομίες μεγαλύτερης προστιθέμενης αξίας.

Εκπαίδευση: Εξασφάλιση του δικαιώματος στη γνώση, στη μόρφωση και στη δημόσια δωρεάν, κοσμική και καθολική εκπαίδευση, στην οποία συμμετέχουν δημοκρατικά όλα τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας. Παράλυση των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης. Υπεράσπιση ενός ανεξάρτητου και δημόσιου ερευνητικού μοντέλου.

Υγεία: Εξασφάλιση του δικαιώματος στην υγεία και ενός δημόσιου, δωρεάν και δίκαιου συστήματος υγείας καθολικής κάλυψης, που χρηματοδοτείται κατά προτεραιότητα από τον προϋπολογισμό και χωρίς κανένα αποκλεισμό για τους ανθρώπους που ζουν σε οποιαδήποτε χώρα της Ενωμένης Ευρώπης.

Ισότητα και έκτρωση: Σχέδιο δράσης για να εξαλειφθεί η ανισότητα στο εργασιακό  πεδίο.  Εξασφάλιση των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος να αποφασίζουμε για το δικό μας σώμα. Αποποινικοποίηση της έκτρωσης και εγγυημένη καθολική πρόσβαση στη δημόσια υγεία για τις γυναίκες που παίρνουν αυτή την απόφαση.

Δικαιοσύνη:  Πάταξη και αυστηροποίηση των κυρώσεων της φοροδιαφυγής. Δημιουργία μηχανισμών δημοκρατικού ελέγχου και μέτρα κατά της διαφθοράς  επικεντρωμένα στο να υπάρξει διαφάνεια στην κατακύρωση των δημόσιων συμβάσεων, στη χρηματοδότηση των κομμάτων, στις εισφορές, στους γάμους και τα εισοδήματα των αιρετών αρχόντων.

Ενέργεια:  Προώθηση της αναγκαίας αποανάπτυξης στη χρήση των ορυκτών και υλικών ενεργειών. «Εθνικοποίηση σημαίνει να επιβάλεις συνδυασμό μέτρων, να εξασφαλίζεις τη προμήθεια ηλεκτρισμού σε όλους τους πολίτες και, ταυτόχρονα, να υποστηρίζεις με δημόσιες πολιτικές τη δημιουργία και ανάπτυξη συνεταιρισμών ανανεώσιμων και καθαρών ενεργειών».

Ευρώπη: Εκδημοκρατισμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Δημόσιου Οργανισμού Αξιολόγησης που θα υποκαταστήσει τους ιδιωτικούς.  Κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου και δημιουργία μιας Επιτροπής Συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.  Προώθηση των κοινωνικών προϋπολογισμών στην ΕΕ. Προώθηση των κοινωνικών προϋπολογισμών στην ΕΕ και τερματισμός των μνημονίων. 

Του Γιώργου Μητραλιά


------------------------------------
Πηγή:www.contra-xreos.gr

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.