Ουαι υμιν υποκριτές και φαρισαιοι και λοιποί "αριστεροί" συνοδοιπόροι

Για μερικούς από εμάς που το 2004 αγωνιζόμασταν ενάντια στα ΜΑΤ (του Βόλου) διαδηλώνοντας ενάντια στην δική μας Ολυμπιάδα του 2004, και οι περισσότεροι συμπολίτες μας κοιτούσαν περίπου σαν ούφο, το λεγόμενο "Ολυμπιακό Ιδεώδες" είναι απλώς ακόμη ένα εργαλείο, μια ντόπα (κυριολεκτικά και σημειολογικά), είναι "το όπιο του λαού" στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας. Έτσι το εξαιρετικό αυτό άρθρο ήρθε σαν επισφράγιση του απόψεων αυτών. Χθες διάβασα τον Κώστα Βαξεβάνη, το άρθρο του "Υποκριτές με τη Βούλα" και ήμουν σύμφωνος.Σήμερα βλέπω κάπως καθαρότερα το θέμα και ξαναλέω το χθεσινό μου σχόλιο:
ουαι υμιν υποκριτές και φαρισαιοι και λοιποί "αριστεροί" συνοδοιπόροι!
 
Τι στιγμή που βλέπω με μισό μάτι την παρουσίαση των ομάδων στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου και βαριέμαι αφάνταστα με αυτό το ανούσιο θέατρο του παραλόγου, γράφω 2 σχόλια στους φίλους (?) Τατσόπουλο και Τσακνή σχετικά με την περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου:

Τατσόπουλος στο Facebook:

"Εντάξει. Θα σας πω συνοπτικά τη γνώμη μου. Η Βούλα Παπαχρήστου είναι μια χαζή νέα κοπέλα που -όπως πολλές χαζές νέες κοπέλες (και αγόρια επίσης)- ενστερνίζεται διάφορες ρατσιστικές κι εθνικιστικές μαλακίες. Η Επιτροπή που την απέκλεισε από τους Ολυμπιακούς είναι ακόμη πιο χαζή, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, διότι κατόρθωσε να μεταμορφώσει μια χαζή νέα κοπέλα σε μια εν δυνάμει εθνική ηρωίδα. Εάν συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό να μεταμορφώνουμε τους χαζούς σε ήρωες, θα διεκδικήσουμε επάξια από αυτούς την υψηλότερη θέση στο βάθρο της ηλιθιότητας."

Σχόλιό μου: 
Λυπάμαι αλλά η καταχώρισή σου αυτή δεν σε τιμάει. Ούτε σαν Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να μας σώσει απ’ τον γκρεμό, ούτε, πολύ περισσότερο σαν Συγγραφέα. Εκτός αν ήθελες να κάνεις εντύπωση και να πάρεις πολλά LIKE.Γιατί χαζό, δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κανέναν, είναι ψυχιατρικός και απαξιωτικός χαρακτηρισμός και είναι πολύ εγωϊστικό εκ μέρους σου να τον χρησιμοποιείς έτσι πρόχειρα. Γιατί η Παπαχρήστου δεν μπορεί να είναι χαζή, είναι πρωταθλήτρια, κι εγώ δεν ξέρω πολλούς χαζούς πρωταθλητές. Απλά η κοπέλα γουστάρει ΧΑ, γουστάρει Κασιδιάρη, όπως πλέον συνειδητά το έκαναν τελευταία πάνω από 400.000 συμπολίτες μας και το έδειξε με προηγούμενα τουίτ της. Εκείνο λοιπόν που πρέπει να δούμε – κι η Αριστερά είναι συνυπεύθυνη γι’ αυτό είναι γιατί ανδρώθηκε τόσο ξαφνικά το φάντασμα αυτό της ΧΑ και πως θα το εξοβελίσουμε. Μετά να δεις επίσης τη φενάκη του «Πρωταθλητισμού», του «Ολυμπιακού Πνεύματος», της ντόπας, των χορηγών και του περίφημου «citius, altius, forties» (ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα• (έμβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων) και να το καταπολεμήσεις. Διάβασε αν θές μια ανάρτηση που δανείστηκα εδώ, που ξεκαθαρίζει τα πράγματα: άλλο πρωταθλητισμός (και στην αρχαιότητα και σήμερα) άλλο αθλητισμός.

Επιστολή Δ. Τσακνή

Σχόλιό μου:
Αγαπητέ Τσακνή η "επιστολή" σου αυτή, με χάλασε, και σε είχα σε εκτίμηση: αυτό το "πατρικό" το λείο και αγαπητικό υφάκι, μου θυμίζει ξεκάθαρα το θείο Κουβέλη, που όλα τα σφάζει κι όλα μαχαιρώνει, αλλά με το γάντι βρε παιδί μου!Τι πάει να πεί "εμένα με έπεισες";Η κοπελιά δεν έγραψε μόνο αυτό το τουίτ, έγραψε και πολλά άλλα (και με φωτογραφίες).Και καλά κάνει και μπράβο της, μπορώ να πώ.Πιστεύει στην Χρυσή Αυγή και στον Κασιδιάρη, όπως άλλοι 400.000 συμπολίτες μας, που ψήφισαν συνειδητά -στις τελευταίες εκλογές- τους ναζί και ρατσιστές της ΧΑ.Κι εφόσον το κόμμα αυτό το επιτρέπει η "Δημοκρατία μας", δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.Θα ήταν βέβαια, πιο τίμιο και γενναίο εκ μέρους της, να αφήσει τις υποκριτικές συγνώμες και να υποστηρίξει ανοικτά τις απόψεις της. Αν αυτό δεν το βλέπεις κ. Τσακνή λυπάμαι.Και βέβαια είμαι υπέρ του να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, (απαξιώ να αναφερθώ στην υποκριτική στάση της ΔΟΕ κλπ.).Γιατί δεν πιστεύω στον πρωταθλητισμό της ντόπας, των χορηγών και των υπερανθρώπων-αθλητών, πιστεύω στον αθλητισμό το ερασιτεχνικό. Τους χαρίζω τις "Ολυμπιάδες" τους και το "Ολυμπιακό Πνεύμα" της αρπαχτής, από την αρχαιότητα (σε ένα βαθμό) ως σήμερα.Για περισσότερα παραπέμπω σε δανεισμένο άρθρο στο μπλογκ μου εδώ.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

43 χρόνια μετά. Συνάντηση Συμμαθητών 2ου Γυμνασίου Αρρένων Βόλου 1971 στις 07.11.2014

Στο κέντρο «Ηλίας», στο ρέμα της Άλλης Μεριάς, Παρασκευή βράδυ, 7 Νοεμβρίου 2014, παρόντες οι κ.κ.:

Αλεξίου Νίκος, Ανδρεαδάκης Γιώργος, Αντωνίου Κώστας, Αποστόλου Απόστολος, Βαγδούτης Γιάννης, Βαρδάλης Μανώλης, Βλαχάβας Γιώργος, Βολιώτης Βλάσης, Γκάνας Νίκος, Γκίκας Κώστας, Δημουλάς Κώστας (από την Αθήνα), Δουκαντζής Κώστας, Δούρας Νέστορας, Θεοδώρου Γιάννης, Θεοδώρου Παναγιώτης, Ιωάννου Σάκης, Καϊμάκης Αλέξης (από την Αθήνα), Καλλίας Ανδρέας, Καλλίας Παντελής, Καραχάλιος Στέφανος (από την Αθήνα), Κατσιόπουλος Τάσος, Κουτές Γιώργος, Μέκα Ρομπέρτο, Μέμτσας Πάρις, Μπακογιάννης Χαράλαμπος (από την Αθήνα), Μωραϊτόπουλος Απόστολος, Πανταζής Νίκος, Παπαχρήστος Νίκος, Παπουτσιδάκης Γιάννης, Παταβάλης Δημήτρης, Πατσαντάς Σωτήρης, Σδουκόπουλος Αποστόλης, Σκούρας Αγάλος, Σκυργιάννης Χαράλαμπος, Σούρλας Πέτρος, Σφυάκης Ανέστης, Σχορετσανίτης Κώστας (από τα Τρίκαλα), Τριανταφύλλου Σταύρος, Τσαούσης Δημήτρης, Τύμπας Γρηγόρης, Φιλιππιτζής Γιάννης, Φράγκος Γιάννης, Χιώτογλου Γιάννης, Χλέμπος Δημήτρης.

Παρόντες επίσης οι καθηγητές μας Κωνσταντίνος Αβραμίδης (μαθηματικός), Βασίλειος Κοτσμανίδης (θεολόγος), Απόστολος Παπαποστόλου (μαθηματικός), Κωνσταντίνος Σαρδέλλης (φυσικός), Ευστάθιος Τοπαλίδης (γυμναστής). Είχαν προσκληθεί ακόμη οι φιλόλογοι Ιωάννης Βουλγαρίδης, Βασίλειος Μπαλτάς, Ιωάννης Ντόβας, ο μαθηματικός Ιωάννης Λαμπράκης και ο γυμναστής Ιωάννης Τσιτσιγιάννης, που δεν μπόρεσαν τελικά να προσέλθουν.

Οριστικά απόντες συμμαθητές δεκατέσσερις: Μιχάλης Αδαμάκης, Χρήστος Αϋφαντής, Θόδωρος Καγιόπουλος, Νίκος Κουκουσέλης, Νίκος Κωνσταντινόπουλος, Αλέκος Κωνσταντίνου, Αποστόλης Κωφός, Φίλιππος Μακρυγιάννης, Βαγγέλης Μαργώνης, Μάνος Μπαλής, Χρήστος Παπαβασιλείου, Θέμης Πλατιάς, Σταύρος Σκουλής, Στέφανος Σχοινάς. Ένα λεπτό περισυλλογής, τόσο για τους συμμαθητές μας όσο και για τους καθηγητές μας που «έφυγαν» κι ένα ποσόν για τις ανάγκες του Κοινωνικού Φαρμακείου στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, στη μνήμη τους.

Η συνάντηση ξεκίνησε με έναν χαιρετισμό και την «Ωδή εις Σάμον» του Ανδρέα Κάλβου, για να μην ξεχνάμε ότι «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», με την ανάγνωση του καταλόγου ζώντων και νεκρών, έναν χαιρετισμό από τον κ. Τοπαλίδη εκ μέρους των καθηγητών και την ανάγνωση ιδιαίτερα συγκινητικής επιστολής από τον Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κκ. Νεκτάριο, επίσης συμμαθητή μας με το κατά κόσμον όνομα Δημήτριος Ντόβας, σε μια παράγραφο της οποίας γράφεται «Η παιδεία που είχαμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε εκείνα τα χρόνια υπήρξε κράμα πολλών και σημαντικών αρετών και πνευματικών αγαθών, Χαίρομαι που στην αποψινή συνάντηση είναι παρόντες και οι πολυσέβαστοι καθηγητές μας, αληθινοί διδάσκαλοι, οι οποίοι αφενός αγάπησαν πολύ τους μαθητές τους, αφετέρου η αγάπη τους εκφράστηκε με μόχθο, θυσία, αλλά και τον κόπο της μάθησης». Προσυπογράφουμε.

Ακολούθησαν η κουβεντούλα της παρέας, οι συζητήσεις με τους καθηγητές μας, το καλό φαγητό του Ηλία με το απαραίτητο κρασάκι, οι αναμνηστικές φωτογραφίες, κι ύστερα πήρε τον λόγο η τεχνολογία. Προβολή μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή δύο dvd παραγωγής Γιάννη Χιώτογλου, το ένα για το «τότε», από το 1965 έως το 1971, το άλλο για το «μετά», για τις συναντήσεις μας από το 1981 μέχρι το 2011. Ύστερα η κορύφωση: διαδικτυακή επικοινωνία με εικόνα και ήχο (μέσω skype) με τον Γιάννη Τσώκο στο Περού και τον Αντώνη Γκρέκα στην Γαλλία. Ασύλληπτα, αδιανόητα πράγματα μέχρι και πριν 5-6 χρόνια…

Στο τέλος, οι καθιερωμένες βραβεύσεις:

Καλύτερη φαλάκρα, παμψηφεί για τρίτη φορά (!) ο Σάκης Ιωάννου.

Πιο άσπρα μαλλιά, προτεινόμενοι Αλεξίου Νίκος, Κατσιόπουλος Τάσος, Μπακογιάννης Μπάμπης, Σκυργιάννης Μπάμπης, Σφυάκης Τάσος, με υψηλό ποσοστό νικητής ο Τάσος Κατσιόπουλος.

Πιο καλοδιατηρημένοι, προτεινόμενοι Αντωνίου Κώστας, Βαρδαλής Μανώλης, Τσαούσης Δημήτρης, σαν σκληρός ανταγωνισμός (10-19-15), νικητής ο Μανώλης.

Το έπαθλο των νικητών, ένα μπουκάλι τσίπουρο που ζεσταίνει την ψυχή.

Αντί για «κλασσική» τούρτα μια ωραία καρυδόπιτα με 43 κεράκια, που τα έσβησαν οι τέσσερις που ήρθαν από Αθήνα και Τρίκαλα ειδικά γι’ αυτήν την συνάντηση.

Η έκπληξη της βραδιάς, ένα εξαιρετικό κεραμικό αναμνηστικό, προσφορά του εξαιρετικού κεραμίστα συμμαθητή μας Νίκου Αλεξίου.

Και επειδή τα χρόνια περνάνε και οι μνήμη όσο να ‘ναι αδυνατίζει, ας θυμηθούμε με συντομία το «χρονικό» των συναντήσεων των αποφοίτων έτους 1971 από το 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου:

1981       στην εβδομάδα μετά το Πάσχα 26.04.1981, 10ετία, συνάντηση στο «Ξενία» και συνέχεια στην ταβέρνα «Η Γωνιά», ακριβώς απέναντι, λίγοι οι συμμετέχοντες

1986       Μάιος ή Ιούνιος, συνάντηση στο εστιατόριο «Ρέμβη», στον Άναυρο, λίγοι οι συμμετέχοντες

1991       μάλλον Απρίλιος, συνάντηση στο κέντρο του ΝΟΒ, 57 συμμετέχοντες, ρεκόρ μέχρι και σήμερα

1996       Νοέμβριος, στου Μπακονικόλα, στις Αλυκές με πλήρη ορχήστρα, τον δικό μας Νίκο Παρθένη να τραγουδάει και όλους να χορεύουν (υπάρχουν ντοκουμέντα…), 52 συμμετέχοντες

2001       25 Μαΐου, 30ετία, στην ταβέρνα «Τα Παιδιά», στο Κατηχώρι με καταρρακτώδη βροχή, λαϊκοδημοτική ορχήστρα αλλά όχι μεγάλη διάθεση για χορό, από ένα τριαντάφυλλο για να το δώσουμε στις συμβίες μας (!), 56 συμμετέχοντες

2006       12 Μαΐου, στο κέντρο «Θεόφιλος», στο Δημαρχείο του Βόλου, το dvd απ’ τα νιάτα μας και οι κιθάρες του Γιάννη και του Μπάμπη, 43 συμμετέχοντες

2011       17 Ιουνίου, στο κέντρο «Καναράκι», ψηλά στην οδό Κύπρου, 40ετία με κιθάρες, τραγούδι και «ανεύρεση αγνοουμένου», απόφαση για ανά τριετία συναντήσεις και πρόσκληση καθηγητών στην επόμενη συνάντηση, 43 συμμετέχοντες

2014       7 Νοεμβρίου, βλέπε παραπάνω, 44 συμμετέχοντες

Όλοι εμείς, που είτε απλώς συμμετείχαμε είτε κάπως συμβάλαμε στα διάφορα οργανωτικά ζητήματα, οφείλουμε ιδιαίτερα να ευχαριστήσουμε τον Βλάση και τον Γιάννη, που ήταν η «ψυχή» και των οκτώ (8) μέχρι τώρα συναντήσεών μας, επί 33 συναπτά έτη!

Και η ιστορία συνεχίζεται. Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε.

~~~§§§~~~

(Δεν θέλω να περιμένω άλλο -μέχρι (ίσως) να κάνω κάτι δικό μου-, γι' αυτό και αναδημοσιεύω σήμερα αυτούσια την ανάρτηση από το μπλογκ του Μπάμπη Σκυργιάννη -είναι ήδη 1 βδομάδα παλιά!. Υπόσχομαι μελλοντικά, μόλις βρώ λίγο χρόνο, να κάνω μια ίσως συμπληρωματική ανάρτηση, με περισσότερες φωτογραφίες κλπ.)

------------

[Πηγή]

«Η άλωση της Κωσταντίας», Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Εισαγωγικά

Φέτος το καλοκαίρι, είναι αλήθεια ότι διάβασα αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία νέων Ελλήνων λογοτεχνών, όπως το "Κάτι θα γίνει, θα δεις" του Χρήστου Οικονόμου, το Ο κύριος Επισκοπάκης του Ανδρέα Μήτσου, όμως η αληθινή αποκάλυψη για μένα είναι το "Η δεξιά τσέπη του ράσου", Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, όπως και το τελευταίο που τελείωσα και παρουσιάζω σήμερα, το βιβλίο «Η άλωση της Κωσταντίας», επίσης του Γιάννη Μακριδάκη. 

Ο Γιάννης Μακριδάκης αποτελεί κυριολεκτικά την αποκάλυψη για μένα, φέτος, αν και το πρώτο του μυθιστόρημα το έγραψε το ήδη το 2008 (Ανάμισης ντενεκές). Δεν είχα την τύχη να τον διαβάσω νωρίτερα, αν και συμμετέχω σε λέσχη βιβλίου και γενικά είμαι λάτρης του καλού βιβλίου. Στο βιβλίο του "Η δεξιά τσέπη του ράσου", με συνεπήρε η λογοτεχνική περιγραφή της ασκητικής ζωής του μοναχού Βικέντιου, που μ' έκανε σχεδόν να θυμηθώ παπαδιαμάντια μαεστρία. Στο βιβλίο του αυτό με τίτλο «Η άλωση της Κωσταντίας» η γραφή του είναι χείμαρρος, χωρίς κεφάλαια και με ελάχιστες τελείες (και πάρα πολλές άνω τελείες) όπου οι προτάσεις είναι σιδηρόδρομοι -θυμίζουν Σαραμάγκου και κάπου Καρυστιάνη- κι όμως, το διαβάζεις κυριολεκτικά απνευστί. Σε μαγεύει η αμεσότητα της περιγραφής, η μίξη του τρίτου και πρώτου ενικού στην ίδια πρόταση δεν σε κουράζει, αντίθετα, σε απογειώνει, σε μεταφέρει αλλού, στα αληθινά μονοπάτια της λογοτεχνίας, που σπάνια συναντάς στη νεότερη ελληνική βιβλιογραφία. Αληθινά πιστεύω πως ο Μακριδάκης -αν και είναι μόλις 41 χρονών- αποτελεί ήδη ένα μεγάλο ταλέντο για την ελληνική λογοτεχνία.

Ιδού ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

«η Κωσταντία κουνούσε το κεφάλι της σαν να 'χει απέναντί της έναν τρελό, δε σε το ΄πα εγώ ότι δεν είναι με τα καλά του, ότι τον αρέσουνε οι παλιατσαρίες, τη διάκοψε απότομα, εκείνη τη μέρα μ΄έφερε κάτι αρχαία λυχνάρια θεοβρόμικα, και κάτι κουταλάκια που σιχαινόσουνα να τα διείς όχι να τα πιάσεις και είχε την απαίτηση να τα χρηιμοποιώ κιόλας, παρ' τα ν' ανακατεύεις το τσάι σου να με σκέφτεσαι, με είπε ο αδικιωρισμένος, σιγά όμως μη τα κρατούσα, εγώ στην κόρη μου τα 'δωσα, από δω μέσα να φύγουνε, σιγά μη βάλω μέσα στο σπίτι μου ό,τι άχρηστο πετάνε οι Τούρκοι, μα είμαστε με τα καλά μας, ας τα πάρει η Άννα που πήρε και του λόγου του, και να τονε χαίρεται, σταμάτησε απότομα, κάπως τσαντισμένη. Η Βαγγελία είχε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στο στόμα της, στέναξε σα να της έλεγε δίκιο έχεις καημένη, έμπλεξες, τί να κάνεις κι εσύ, δε φταίς, η κόρη σου τα φταίει όλα, δεν άρθρωσε όμως λέξη, ξαναγύρισε στα χαρτιά και διάβασε παρακάτω, εκείνη τη μέρα ήτανε που σου πήρα δώρο τα κουταλάκια, Κωσταντία μου, και το λυχναράκι»(σελ. 72-73).

Περιττό να πω, ότι αρχίζει και τελειώνει με άνω τελεία. Όπως προανέφερα, αρχίζει με περιγραφή στον τρίτο ενικό "η Κωσταντία κουνούσε το κεφάλι της..." και στην ίδια πρόταση, βάζει ένα κόμα και συνεχίζει σε πρώτο ενικό "δε σε το ΄πα εγώ ότι δεν είναι με τα καλά του..." κ.ο.κ. Στην παρακάτω πρόταση "Η Βαγγελία είχε...", κάνει αρχικά ακριβώς το ίδιο όπως και πρίν και τελειώνει με το "εκείνη τη μέρα ήτανε που σου πήρα δώρο τα κουταλάκια, Κωσταντία μου, και το λυχναράκι", που πλέον συνεχίζει την αφήγηση του γράμματος! Δηλαδή σε μία πρόταση -που τελειώνει σε άνω τελεία ("στο λυχναράκι")- έχουμε 3 λεκτικά σχήματα μαζί: τρίτο, πρώτο ενικό και αφήγηση (του γράμματος) μαζί..! Καταπληπτικό!. Τέλος χρησιμοποιεί αυθεντική ντοπιολαλιά, που προσδίδει αμεσότητα και προφορική σχεδόν περιγραφή.

Η υπόθεση του βιβλίου όπως την περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας

«Τον Οκτώβριο του 2005 η 60χρονη Κωσταντία, Ρωμιά της Κωνσταντινούπολης, λαμβάνει ένα ογκωδέστατο γράμμα από τη Χίο. Αποστολέας είναι ο Γιάννης, ο γαμπρός της, ο οποίος ζει στο νησί μαζί με τη μοναχοκόρη της την Άννα και με την επιστολή αυτή τής καθιστά γνωστά (για να μην τα μάθει από άλλους) τα όσα έζησε και τα όσα έμαθε σχετικά με τον εαυτό του κατά την πρόσφατη επίσκεψη του ζεύγους στην Πόλη. Ιστορίες και καταστάσεις οι οποίες ξεκίνησαν από ένα τυχαίο περιστατικό και βήμα προς βήμα τού αποκάλυψαν το άγνωστο και σοκαριστικά ανατρεπτικό προσωπικό του παρελθόν. Διότι ο Γιάννης δεν είναι αυτός που νόμιζε ότι ήταν, μέχρι τα 35 χρόνια του. Ο γαμπρός της Κωσταντίας είναι Τούρκος από τη μεριά του πατέρα του αλλά υιοθετήθηκε όταν ήταν βρέφος από ανάδοχη ελληνική και χριστιανική οικογένεια στη Χίο. 

Η Κωσταντία λοιπόν, όπως κάθε Ρωμιά που σέβεται τον εαυτό της και την καταγωγή της, νιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της καθώς διαβάζει αυτή την πληροφορία, δεν μπορεί να το διανοηθεί, δεν μπορεί να το πιστέψει, η κόρη της πήρε Τούρκο τελικά, πήγε στην Ελλάδα να παντρευτεί αλλά της βγήκε τουρκόσπορος, τρελαίνεται η Κωσταντία και είναι έτοιμη να σκάσει με αυτό το ύπουλο χτύπημα της μοίρας. Μετά το πρώτο σοκ επιστρατεύει όση ψυχραιμία της απέμεινε και ξεκινά, μαζί με την κουτσομπόλα φίλη της τη Βαγγελία να διαβάζουν όλη νύχτα εναλλάξ μεγαλοφώνως το ογκωδέστατο αυτό γράμμα του γαμπρού της, να περιπλανιούνται μαζί του στο Κουρτουλούς, στο Ντολάπντερε, στην Αντιγόνη, στο Μπαλουκλή, να μένουν άφωνες με αυτά που άκουσε ο ίδιος από Τούρκους και Ρωμιούς συγγενείς των πραγματικών του γονιών, να σχολιάζουν άλλοτε σαρκαστικά και άλλοτε με πίκρα τα γραφόμενά του, να ξαναζούν και να αναβιώνουν με διαφορετική ματιά γεγονότα και καταστάσεις που είχαν ζήσει παραλλήλως κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Πόλη, τέλος δε να απορούν και να βάζει ο νους τους ακόμη πολλά και διάφορα. Ο αναγνώστης παρακολουθεί αυτήν ακριβώς την ολονυκτία ανάγνωσης και τις αντιδράσεις των δύο φιλενάδων, καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά τους λέξη προς λέξη η υπόθεση. 

Η άλωση της Κωσταντίας είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην ιδέα του «Αλλου», στο πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον «Αλλον», τον εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικό, αλλά και τον «Αλλο του εαυτό» μέσα από τους πολλούς άλλους. Είναι εμπνευσμένο από τον τρόπο με τον οποίον η πλειονότητα των μελών της ελληνικής μειονότητας της Πόλης (αλλά και κάθε μειονότητας) αντιμετωπίζει το μέγα ζήτημα των μικτών γάμων αλλά και από τις ψυχολογικές αναταράξεις που συμβαίνουν σε έναν άνθρωπο όταν βλέπει να καταρρέουν ξαφνικά όλα όσα είχε βέβαια και δεδομένα για την ύπαρξή του τόσα χρόνια, όταν από τη μια στιγμή στην άλλη νιώθει ένας άλλος μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. 

Η Κωσταντία αλώθηκε ψυχολογικά από τον πορθητή γαμπρό της, με σύγχρονο δούρειο ίππο έναν ογκωδέστατο φάκελο που έκρυβε εντός του μια ιστορία απίστευτη και γεμάτη εκπλήξεις από την αρχή ώς το τέλος της» (στο Τυπωθείτω της παλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας στις 29/4/2011) 

Σχολιασμός πάνω στην υπόθεση του βιβλίου

Το κλειδί της υπόθεσης είναι βέβαια η επιστολή του Γιάννη προς την πεθερά του Κωσταντία. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης ενσωματώνεται στο γράμμα του Γιάννη Γιασάρ Φρατζεσκάκη προς την πεθερά του, το οποίο διαβάζουν φωναχτά η ίδια και η φίλη της Βαγγελία, αναλαμβάνοντας εναλλάξ τον ρόλο της αναγνώστριας και της ακροάτριας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο συγγραφέας πετυχαίνει μια σταθερή αντίστιξη λόγων (ο απολογητικός λόγος του Γιάννη για την τουρκική καταγωγή του και ο εξοργισμένος λόγος των δύο γυναικών για τη συνταρακτική παραδοχή του), που συμπλέκονται με έναν ασθματικό, σχεδόν παραληρηματικό ρυθμό, προσδίδοντας στην αφήγηση μια σπάνια ζωντάνια. 

Εκείνο που ενδιαφέρει είναι το παιχνίδι του συγγραφέα µε την έννοια της αλήθειας,  κι όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, με την ιδέα του «Αλλου», στο πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον «Αλλον», τον εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικό, αλλά και τον «Αλλο του εαυτό» μέσα από τους πολλούς άλλους. Διότι άλλη είναι η αλήθεια όταν ο Γιάννης εστιάζει στα γεγονότα ως ερευνητής του οικογενειακού παρελθόντος του και άλλη όταν τα παρακολουθεί ως εν δυνάµει µυθιστοριογράφος. Η αλήθεια είναι λοιπόν θέµα οπτικής γωνίας και ανάλογα µε την οπτική της γωνία µπορεί να τρελάνει ή να λυτρώσει. Έτσι όµως ο Μακριδάκης καταφέρνει και κάτι άλλο: να µιλήσει µε ανάλαφρο και ταυτόχρονα σοβαρό τρόπο για τις εθνικές µας εµµονές, αποφεύγοντας τόσο την ιερή τους εξαΰλωση, που καταργεί κάθε ιστορική αίσθηση της πραγµατικότητας, όσο και τη στεγνή ιδεολογική τους αποµυθοποίηση, που αγνοεί το φορτίο του ιστορικού τους βιώµατος (η Κωσταντία είναι παιδί του πογκρόµ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955). Με αυτή την έννοια, το βιβλίο είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ, αν λάβουμε υπόψη τα πογκρόμ κατά των μεταναστών της εγχώριας τρόικα και κυρίως των φασιστών της Χρυσής Αυγής. Έτσι ανάλαφρα, σαν σε παραμύθι, ο Μακριδάκης σε οδηγεί αριστοτεχνικά εκεί που θέλει, στο να γκρεμίσει δηλαδή τις φυλετικές διακρίσεις αφήνοντας την Κωσταντία να της ξεφύγει:«Ναι μεν Τούρκος, αλλά είναι γιατρός!». Άρα οι εθνικές/θρησκευτικές διαφορές είναι μόνο για τους φτωχούς; Ή μήπως χρειάζεται ένα άλλοθι για να πνεύσει αέρας δημοκρατικότητας και εκσυγχρονισμού; Ο συγγραφέας επικαλείται την ισότητα των ανθρώπων, προσθέτοντας πως πατρίδα του καθενός είναι η παιδική του ηλικία και πως την ταυτότητά του την αποκτά από την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε με γεννήτορες αυτούς που τον ανέθρεψαν και όχι απαραίτητα τους φυσικούς του γονείς.

Ο Γιάννης Μακριδάκης με δυναμική και νοσταλγική γραφή κατακτά τον αναγνώστη και ξεκλειδώνει για μια ακόμη φορά το λαογραφικό σεντούκι της Χίου, ελευθερώνοντας τους πόνους και τις ρίζες του κοινωνικού της ιστού. Και όχι μόνο. 

Τέλος, ο από μηχανής θεός δίνει τη λύση. Ένα μυθιστόρημα είναι! Είναι;

«Η άλωση της Κωνσταντίας» θα παίζεται σύντομα και στο θέατρο με την Άννα Βαγενά και την Ελένη Γερασιμίδου, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Βαλαβανίδη.

Τέλος συνιστώ να διαβάσετε οπωσδήποτε και την συνέντευξη του Γιάννη Μακριδάκη για το βιβλίο.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------------

Αναφορές: 

Και Τούρκος και Ελληνας, µολυσµένος από την επιµειξία

www.diavasame.gr

Σιδερόφρακτη - αστυνομοκρατούμενη 25η Μαρτίου 2012 στο Βόλο

Αυτή η 25η Μαρτίου 2012 που "γιορτάστηκε" στο Βόλο και σ' ολόκληρη την Ελλάδα, ήταν μια άλλη, εντελώς διαφορετική επέτειος της επανάστασης του 1821.

Το κέντρο της πόλης, από την πλατεία Ελευθερίας και προς την παραλία, ήταν πλήρως αστυνομοκρατούμενο, από εκατοντάδες αστυνομικούς, λιμενικούς, ματ και λοιπούς ένστολους όλων των σωμάτων ασφαλείας, αλλά και πάρα πολλούς αστυνομικούς της ασφάλειας με πολιτικά. Η περιοχή ήταν απροσπέλαστη. Στην Ιάσονος και βέβαια στην παραλία, είχαν στηθεί σιδερένιοι φράχτες, μπροστά στους επισήμους, απέναντι στην Τράπεζα της Ελλάδας, στην Μινέρβα, την Κυψέλη κλπ.

Το κέντρο ήταν ολοκληρωτικά κάτω από αστυνομική κατοχή. Εάν κανείς ήθελε από την πλατεία Ελευθερίας περπατώντας επί της Ερμού να κατευθυνθεί προς την παραλία, υπήρχαν αστυνομικοί με πολιτικά (και με πολιτικά αυτοκίνητα) που διενεργούσαν δήθεν προληπτικούς ελέγχους σε ανυποψίαστους πολίτες. Συνολικά έγιναν 7 προσαγωγές στην ασφάλεια, κυρίως για εκφοβισμό.

Στην παραλία, ο χώρος γύρω από το ηρώο ήταν περιφραγμένος με σχοινί και υπήρχαν παντού γύρω ασφαλίτες και ένστολοι λιμενικοί. Ο κόσμος παρακολούθησε την δέηση του μητροπολίτη και εναπόθεση στεφάνων από απόσταση 10δων μέτρων. Παρόλα ταύτα όταν ακούστηκαν τα ονόματα του Καρτάλη και του Δημάρχου υπήρχαν αυθόρμητες αποδοκιμασίες μεγάλης μερίδας κόσμου.

Στην εξέδρα των επισήμων ο κόσμος δεν είχε πρόσβαση περιμετρικά και οι επίσημοι δεν περπάτησαν από το ηρώο για να φθάσουν εκεί, αλλά ήρθαν από την Ιάσονος με αστυνομική κάλυψη από την Αγίου Νικολάου (μεταξύ Κυψέλης και Τράπεζας της Ελλάδος) και με τον ίδιο τρόπο έφυγαν, ενώ ο κόσμος τους αποδοκίμαζε.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Το όνειρο του Οδυσσέα - του Μάκη Καραγιάννη - εκδόσεις Μεταίχμιο σελ. 336 (συζήτηση με τον ίδιο τον συγγραφέα)

Την Κυριακή, 29 Ιανουαρίου, συζητήσαμε στη λέσχη μας (Λέσχη Ανάγνωσης Εξωραϊστικής Βόλου), το μυθιστόρημα του Μάκη Καραγιάννη Το όνειρο του Οδυσσέα. Είχαμε τη χαρά και την τιμή, να έχουμε στη συνάντησή μας, τον ίδιο τον συγγραφέα, που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη ειδικά για εμάς.

Η συζήτηση - η οποία διήρκεσε πάνω από 2 ώρες - εξελίχθηκε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στον Μ. Κ. και τα μέλη της λέσχης (παρόντα ήταν 12 μέλη). Πολλοί επισήμαναν τη ρέουσα γλώσσα του βιβλίου, τον πολυδιάστατο χαρακτήρα των ηρώων - θετικών κι αρνητικών - αλλά και το ιστορικό βάθος που δίνεται στις συγκρούσεις του μυθιστορήματος

Ο συγγραφέας - στο πρώτο μέρος της συζήτησης, το οποίο και βιντεοσκοπήθηκε - όχι μόνο εξήγησε την πρόθεσή του να γράψει μια τοιχογραφία της μεταπολίτευσης, αλλά και ανέλυσε διεξοδικά τον τρόπο με τον οποίο δούλεψε το υλικό του στηριγμένος σε κάποια πραγματικά περιστατικά τα οποία ανέπτυξε μυθοπλαστικά.

Καραγιάννης_Μάκης_20120129 από apomor

Στο δεύτερο μέρος της συζήτησης, μίλησε επίσης για τη λογοτεχνία γενικότερα και το πώς μας βοηθάει να γνωρίσουμε την πραγματικότητα. Επεκτάθηκε στη σχέση ανάμεσα στη λογοτεχνία και την κριτική (ο ίδιος έχει εκτός από την ιδιότητα του συγγραφέα και αυτή του κριτικού) μιλώντας διεξοδικά για τον ρόλο της δεύτερης σήμερα. Αναφέρθηκε και σε ορισμένα αρνητικά φαινόμενα που υπάρχουν.στον κόσμο των κριτικών της λογοτεχνίας, τεκμηριώνοντας τη θέση του και με παραδείγματα. Είναι κρίμα που δεν μπορέσαμε - για τεχνικούς λόγους - να βιντεοσκοπήσουμε και αυτό, το δεύτερο, πιο γενικότερο μέρος της συζήτησής μας με τον συγγραφέα.

Η υπόθεση του βιβλίου

Το μυθιστόρημα αναφέρεται στην κατάπτωση της γενιάς της Μεταπολίτευσης, της γενιάς του Πολυτεχνείου. Αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της κατάπτωσης είναι ο πανεπιστημιακός καθηγητής Στέφανος Δενδρινός (θυμίζει την πραγματική περίπτωση του Πρύτανη, Αιμίλιου Μεταξόπουλου, που πέθανε στην φυλακή, για τα γνωστά σκάνδαλα στην Πάντειο), και μοχλός της διερεύνησης και της κατάδειξης της κατάπτωσης, ο αφηγητής, δημοσιογράφος Οδυσσέας Πανταζής.

Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε τρία μέρη:

• Στο πρώτο κεφάλαιο, αναφέρεται στον πανεπιστημιακό καθηγητή Στέφανο Δενδρινό, έναν εκπρόσωπο της γενιάς του Πολυτεχνείου, με ταπεινή καταγωγή και αριστερές καταβολές όπου η όποια συμμετοχή του στην αντιδικτατορική αντίσταση οφείλεται μάλλον στον νεανικό ενθουσιασμό, υποδαυλισμένο από έναν πρώτο έρωτα. 
• Στο δεύτερο κεφάλαιο, αναδεικνύεται η αντιπαλότητα του ήρωα με έναν συνάδελφό του, που ενώ, αρχικά, περιορίζεται στον ερωτικό και επαγγελματικό τομέα, αποκαλύπτεται ότι έχει και ιδεολογικές καταβολές. Αυτό αποτελεί το έναυσμα για τον συγγραφέα να ανατρέξει στις εμφύλιες συγκρούσεις των παππούδων τους, στον Μάη του '36 και τις μεγάλες απεργίες των καπνεργατών, στις οργανώσεις, που δρούσαν κατά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Και έτσι καθώς όλα αυτά συμβαίνουν στη Θεσσαλονίκη, στις παράπλευρες ιστορίες αναμειγνύονται - και πολύ ορθά - οι Εβραίοι της πόλης και οι κακουχίες που υπέστησαν και από τους ξένους και από τους ντόπιους.
• Στο τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο, ο συγγραφέας εστιάζει σε μία επιπλέον πλευρά της διαφθοράς, στην αρχαιοκαπηλία των θησαυρών που φυλάσσονται στις παλαιές βιβλιοθήκες κλπ.

Έτσι δομημένη η υπόθεση του βιβλίου, φαίνεται αρχικά να μοιάζει με πανεπιστηµιακό µυθιστόρηµα - αποκαλύπτοντας τη διάβρωση και τα παιχνίδια συναλλαγής στο εσωτερικό των Πανεπιστημίων, - στη διαδρομή όμως γίνεται περισσότερο ιστορικό µυθιστόρηµα - µε την διεξοδική περιπλάνησή του στους εργατικούς και σοσιαλιστικούς κύκλους της προπολεµικής Θεσσαλονίκης (με ιδιαίτερη αναφορά στις κακουχίες που υπέστη η εβραϊκή συνοικία της Θεσσαλονίκης), αλλά και σε ό,τι συνέβη στην πόλη µετά το ξέσπασµα του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου - και τέλος καταλήγει περισσότερο σε αστυνομικό και κοινωνικό μυθιστόρημα, με την περιγραφή του υπόκοσμου που περιτριγύριζε (από κάποιο σημείο και μετά) τον πρωταγωνιστή, που έφτασε ως την δολοφονία του. (Για περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση κλπ., μπορεί να ανατρέξει κανείς στις πολλές (θετικές) κριτικές του βιβλίου, που δημοσιεύτηκαν σε πολλά έντυπα και μπορεί να τα βρει κανείς συγκεντρωμένα στο ιστολόγιο του Μ.Κ.).

Από τη συζήτηση με τον συγγραφέα 

Όπως μας διηγήθηκε, το βιβλίο άρχισε να το γράφει το 2005, με στόχο να αναφερθεί στη γενιά της μεταπολίτευσης, στη γενιά του Πολυτεχνείου. Μέχρι τότε κανείς δεν είχε ασχοληθεί μ' αυτό τόσο διεξοδικά. Τότε βέβαια, μετά τους Ολυμπιακούς, την υποτιθέμενη οικονομική ευμάρεια κλπ., το θέμα αυτό ήταν εντελώς ανεπίκαιρο. Όπως αναφέρεται στο πρώτο κεφάλαιο, όλοι ασχολούμασταν με την προσωπική, οικονομική και κοινωνική μας άνοδο και λιγότερο με τις αξίες. "Μέχρις εδώ ήταν η εύκολη δουλειά. Το δύσκολο ήταν άλλο. Το ανακάλυψα όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο. Έπρεπε να δώσω φωνή στον Στέφανο και στα πρόσωπα της ιστορίας. Να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Να είμαι δίκαιος με όλους. Έπρεπε να καταλάβω τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Τους βαθείς αναστεναγμούς που δημιουργούν τις ρυτίδες των ανθρώπων. Γι’ αυτό έψαξα. Μπήκα στη θέση των άλλων [...] Εκείνο που αξίζει όμως είναι η επική προσπάθεια του ανθρώπου να βρει την αλήθεια. Από την ατέρμονη αυτή διαδικασία, από τον χαμένο παράδεισο, μένει μια σημαντική λέξη. Γ ι α τ ί." (απόσπασμα συνέντευξης του Μ.Κ. στον Δημήτρης Κόκορη)

Το κύριο ερώτημα που θέλει να θέσει το βιβλίο, είναι  το τι έφταιξε, και γιατί μετά από 35 χρόνια δημοκρατικής περιόδου, ελευθερίας κλπ., φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση, την οικονομική και πολιτική κρίση και όχι μόνο. Το βιβλίο προσπαθεί να καταδείξει ότι αυτή η κρίση, είναι κυρίως κρίση αξιών και ηθικής. Υπάρχει, μια ελληνική ιδιαιτερότητα, στην οποία αναφέρθηκαν κατά καιρούς ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Παναγιώτης Κονδύλης και σήμερα ο Στέλιος Ράμφος: πρέπει να στοχασθούμε και να αναστοχασθούμε για το πως φθάσαμε ως εδώ, για να μπορέσουμε να βγάλουμε συμπεράσματα, τέτοια, που να μας βοηθήσουν να την ξεπεράσουμε.

Μετά αναφέρθηκε, στο γιατί διάλεξε την Θεσσαλονίκη, σαν την πόλη στην οποία εκτυλίσσεται η υπόθεση του βιβλίου: θεωρεί ότι εκεί φαίνονται πιο ανάγλυφα τα προβλήματα στα οποία αναφέρεται το βιβλίο (η διαφθορά, τα κυκλώματα, η διαπλοκή κλπ., βλέπε και τις τελευταίες αποκαλύψεις και συλλήψεις που έγιναν στην Θεσσαλονίκη).

Μετά είναι γι' αυτόν, βασικό το δίπολο, ο διχασμός, μεταξύ Ανατολής - Δύσης, που υπάρχει στην Ελλάδα, από την επανάσταση του 21 ως τις μέρες μας. Έτσι στο βιβλίο ο Στέφανος εκπροσωπεί την Δύση, ενώ ο Δαπόντε την Ανατολή. Επίσης η περιγραφή της διαμάχης για την Ροτόντα στην Θεσσαλονίκη καταδεικνύει ξεκάθαρα την διαμάχη(το ίδιο δίπολο) μεταξύ της Θρησκείας και των άλλων που ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν για καλλιτεχνικούς σκοπούς. Για τον ίδιο λόγο εμπλέκει την περίοδο του μεσοπολέμου στην υπόθεση, (το 2ο κεφάλαιο του βιβλίου αναφέρεται σ' αυτό), και το κάνει για να δείξει τον διχασμό μεταξύ των 2 κόσμων, που ο ένας αντιμάχεται τον άλλον, ("του εμείς - και οι άλλοι", "το φως και το σκοτάδι"), όπως έγινε και το 47 και την δεκαετία του 30 (το 36 αλλά και στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο) αλλά και σήμερα. Υπάρχει δηλαδή συνέχεια στην ελληνική κοινωνία, στην πολιτική ρητορική, το ίδιο δίπολο, από την μια η συντήρηση και και από την άλλη η πρόοδος, κάτι σαν ένας εμφύλιος διχασμός.

Συνέχισε ο Μ.Κ. λέγοντας, ότι είτε η τύχη, είτε οι περιστάσεις, μας έδωσαν την δυνατότητα στην μεταπολίτευση, να έχουμε μια οικονομική ευμάρεια, να έχουμε και 2 αυτοκίνητα, το εξοχικό μας, κλπ. αλλά κανείς δεν σκέφτηκε την περίπτωση να αναποδογυρίσουν τα πράγματα, να πάει κάτι στραβά, ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή κάποιο πρόβλημα!. Διότι ο άνθρωπος και οι κοινωνίες κρίνονται στις δύσκολες περιστάσεις, όχι όταν όλα είναι ρόδινα.

Επιμένει ο Μ.Κ. ότι ενώ έχουμε προοδεύσει πάρα πολύ τεχνολογικά, στο τομέα της ηθικής, των αξιών και της οικολογικής ευαισθησίας, έχουμε μείνει πάρα πολύ στάσιμοι. Αυτό που επεχείρησα, είπε, να διηγηθώ, δεν ήταν να περιγράψω μόνο τον ήρωα Στέφανο Δενδρινό, ήθελα περισσότερο να κάνω μια τοιχογραφία, μια ανατομία μιας εποχής, και όχι να γράψω απλά μια ερωτική ιστορία. Γιατί άλλη σημασία έχει να κάνει μια παρανομία ένας απλός άνθρωπος και άλλη όταν αυτό το κάνει ένας αγωνιστής του Πολυτεχνείου, ένας Πανεπιστημιακός Καθηγητής ή ένας κληρικός.

Κάποιος παρατήρησε πως επιτέλους, κάποιος συγγραφέας, ασχολείται με τα προβλήματα τις κακοδιαχείρισης στα Πανεπιστήμια και ιδιαίτερα στις Επιτροπές Ερευνών, και ότι αυτό ήταν πολύ χρήσιμο να αποτυπωθεί και να καταδειχθεί, όπως γίνεται στο βιβλίο.

Επίσης τέθηκε ο προβληματισμός για  την ανάμειξη της θρησκείας (προς το τέλος του βιβλίου) με την συνολική στόχευση και πλοκή του βιβλίου (η περίπτωση του Δαπόντε) η οποία φάνηκε σαν να μην ταιριάζει στην συνολική εικόνα του βιβλίου, όμως ο Μ.Κ. την εντάσσει στο ίδιο δίπολο που αναφέραμε προηγουμένως.

Στην παρατήρηση ότι κάπου φαίνεται το βιβλίο σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, η απάντηση είναι πως στο καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, φαίνεται και το κοινωνικό υπόβαθρο μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η υπόθεση και συνήθως γίνεται μια ανατροπή στο τέλος, και στην προκειμένη περίπτωση (του βιβλίου), ο θύτης (ο Τίγρης) παραμένει ουσιαστικά στο περιθώριο, ατιμώρητος, πράγμα που προβληματίζει τον αναγνώστη. Παρόλα ταύτα, θεωρεί ο Μ.Κ., πως το βιβλίο του δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα.

Το επόμενο θέμα που αναφέρθηκε, ήταν το θέμα της κοινότητας των Εβραίων και στα δεινά που υπέστησαν, πράγμα που αναφέρεται ή καλύτερα το βιβλίο κάνει μια καλή προσπάθεια να αναφερθεί και να αποκαταστήσει τα πράγματα και την αλήθεια -αυτή την συνωμοσία της σιωπής- για τις κακουχίες (πογκρόμ, σκοτώθηκαν 45.000) που υπέστη η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης (συνοικία Κάμπελ) στον μεσοπόλεμο.

Στο τέλος της συζήτησης, μας αποκάλυψε την επιλογή του να ενσωματώσει στο κείμενό του αναφορές στην ομηρική Οδύσσεια αλλά και στον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόυς, κάτι που η κριτική στο σύνολό της δεν κατάφερε να αναδείξει.

Φύγαμε καταγοητευμένοι, με την αίσθηση ότι για τρεις σχεδόν ώρες είχαμε τη σπάνια τύχη να "κρυφοκοιτάμε μέσα από την κλειδαρότρυπα" στο εργαστήρι του συγγραφέα.

-----------------------------------

Υστερόγραφο του αρθρογράφου

Στο παραπάνω κείμενο προσπάθησα να μεταφέρω - όσο πιο καλά μπορούσα - την όλη συζήτηση που είχαμε σαν Λέσχη με τον συγγραφέα. Ας μου επιτραπεί εδώ να διατυπώσω την προσωπική μου άποψη για το βιβλίο και τον συγγραφέα:

Πιστεύω κατ' αρχάς πως η ανάγνωση του βιβλίου, οι προβληματισμοί που προκλήθηκαν απ' αυτό, και προπάντων η γνωριμία και η συζήτηση με τον Μ.Κ., ήταν καταλυτική για μένα. Παρ' όλα ταύτα, θεωρώ πως στην προσπάθειά του ο συγγραφέας να καταπιαστεί συγχρόνως με τουλάχιστον τρία θέματα, δηλαδή, με τη πανεπιστημιακή ίντριγκα, με την αστυνομική πλοκή αλλά και με το ιστορικοκοινωνικό υπόβαθρο των εμπλεκομένων, τον οδήγησε στην παγίδα της πολυπραγμοσύνης και της πολυπλοκότητας, με αποτέλεσμα να υπάρχει αφηγηματικό χάσμα μεταξύ των τριών κεφαλαίων του βιβλίου. Αυτό, στα μάτια μου, έχει σαν αποτέλεσμα, ο βασικός - και διακηρυγμένος - στόχος του συγγραφέα, να καταδείξει δηλαδή "την τοιχογραφία της μεταπολίτευσης", να παραμένει ημιτελής. Ιδιαίτερα το τρίτο κεφάλαιο και ειδικά το σημείο που ασχολείται με την αναζήτηση του χαμένου Κώδικα του ψευδο-Διονυσίου κλπ., ήταν για μένα εντελώς παράταιρο.

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος

Όλη η Ελλάδα αντιστέκεται! 25η Μαρτίου 2012

Η Ελλάδα αντιστέκεται! 25η Μαρτίου οι Έλληνες δείχνουν την αντίθεσή τους με την υποδουλωτική κυβερνητική πολιτική!

ΒΕΡΟΙΑ - Οι 30 συλληφθέντες στη Βέροια αναμένεται να οδηγηθούν στο αυτόφωρο, αφού έτσι φαίνεται ότι αποφάσισε ο εισαγγελέας υπηρεσίας σε συνεργασία με τις αστυνομικές δυνάμεις.

 Αυτή τη στιγμή βρίσκεται μια ομάδα πολιτών αλληλέγγυων έξω από το κτήριο της ΑΔ Ημαθίας και καλούνται όλοι όσοι είναι ευαισθητοποιημένοι απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις αυταρχισμού να δώσουν το "παρών" ΤΩΡΑ ώστε να αποδείξουμε στην πράξη ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.

  http://www.facebook.com/photo.php?fbid=3189064979850&set=p.3189064979850&type=1&ref=nf

ΠΑΤΡΑ  - Τρομοκρατία!!!  http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DfmKA3R3VPaw%26feature%3Dshare&h=YAQGSSkNrAQGFZoEAjiN8yjKwdAmHZLG-0EwvbO-25F70uQ

και http://www.facebook.com/photo.php?fbid=3602551341991&set=a.1395426005237.58093.1219808710&type=1&ref=nf

ΗΡΑΚΛΕΙΟ - Ματαιώθηκε η παρελαση!

Προσαγωγές και σε ΒΕΡΟΙΑ, ΣΕΡΡΕΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ.

Επεισόδια και σε ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΠΑΤΡΑ, ΛΑΡΙΣΑ, ΠΕΙΡΑΙΑΣ, ΚΑΛΑΜΑΤΑ, ΚΟΡΙΝΘΟ, ΤΡΙΠΟΛΗ, ΝΑΥΠΛΙΟ, ΚΕΡΚΥΡΑ, ΖΑΚΥΝΘΟ, ΡΕΘΥΜΝΟ, ΧΑΝΙΑ!

ΟΛΗ η Ελλάδα ΑΝΤΙΔΡΑ!!! http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.tanea.gr%2Fellada%2Farticle%2F%3Faid%3D4705369&h=lAQHAAzGDAQEsYj_cJ7sANhgF1Wc9EREyiuFDkfQx5mUfoQ

και http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=IbBJIk8cLQU

ΛΑΡΙΣΑ - Προς το τέλος της παρέλασης μια ομάδα διαδηλωτών, που μέχρι εκείνη την στιγμή διαδήλωναν ήσυχα με συνθήματα, προσπάθησαν να ρίξουν τα κάγκελα και να βγουν στον δρόμο….

Και ο πόλεμος με την κουκουλωμένη ΧΟΥΝΤΑ άρχισε!

Απίστευτο ξύλο και ένταση… http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwp.me%2FpbW97-zV3&h=iAQH7thZIAQG0IdGcnEOlBTkf7Hgx9E9SZ0UAkrWsbjQ06w   

ΧΑΝΙΑ!!!!

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=2836875002656&set=a.1019496289324.2003648.1282666999&type=1&ref=nf

ΚΑΛΛΙΘΕΑ - Δάκρυα στα μάτια των παιδιών http://www.youtube.com/​watch?v=-sntkTez3uU

ΜΥΤΙΛΗΝΗ - Μυτιλήνη πορεία διαμαρτυρίας στην παρέλαση 25/03/2012 με στενή αστυνομικολιμενική συνοδεία. http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3D4rgXkcd0nmo&h=jAQHsfJZPAQEnF0jA6I0ll3xmFEDvbzT-h64CQOZ18QFs9w

ΑΓΡΙΝΙΟ - ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΑΓΡΙΝΙΩΤΩΝ. http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DrZvpkoZLeOI&h=LAQGA_g5W

ΖΑΚΥΝΘΟΣ - Ούτε στην Ζάκυνθο ούτε πουθενά!!!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ab4M84OxNkY

ΛΗΞΟΥΡΙ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ - Λύκειο στο Ληξούρι Κεφαλονιάς άλλαξε …δρόμο στη παρέλαση προκειμένου να μην χαιρετήσει τους επίσημους.

 Φυσικά ο κόσμος καταχειροκρότησε τους νεαρούς.

 Για ακόμα μια φορά τα αγόρια του Γενικού Λυκείου μας εξέπληξαν ευχάριστα, καθώς δεν παρέλασαν μπροστά από τους επισήμους, αλλά προτίμησαν να στρίψουν λίγο πριν στο στενό όπου στεκόταν η Φιλαρμονική.

 Έτσι, παρέλασαν στον πεζόδρομο και ξαναβγήκαν στην παραλιακή από την πλατεία, ολοκληρώνοντας την παρέλαση μπροστά στον υπόλοιπο κόσμο, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα…

ΜΠΡΑΒΟ παιδιά!

 http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.tsantiri.gr%2Fkoinonia-kinimata%2Fallaxan-dromo-gia-na-min-%E2%80%A6antikrisoun-tous-episimous-sto-lixouri-ke-katachirokrotithikan.html&h=dAQFMD9jj

ΤΡΙΚΑΛΑ - Κανένας βουλευτής των Τρικάλων (γιατί άραγε;) δεν παρέστη σήμερα στην παρέλαση στα Τρίκαλα, ενώ «έσπασαν» τα τηλέφωνα σε αναπήρους πολέμου να παραστούν στην παρέλαση!!

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.tsantiri.gr%2Fellada%2Fexafanisthikan-i-vouleftes-ton-trikalon-apo-tin-parelasi-vinteo.html&h=DAQHJhnVVAQE-Orc5zP7Jv3IvjFdz9C8KwsQdXkh8NCp6AQ

ΧΙΟΣ - Οι διαδηλωτές «ανέβαλαν» την παρέλαση – Άφαντοι οι επίσημοι!

http://www.tsantiri.gr/koinonia-kinimata/chios-i-diadilotes-anevalan-tin-parelasi-afanti-i-episimi.html

ΧΑΛΚΙΔΑ - Παρέλαση με προσαγωγές και... τσιρότα

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.tsantiri.gr%2Fkoinonia-kinimata%2Fvinteo-chalkida-parelasi-me-prosagoges-ke-tsirota.html&h=qAQHDlXJa

ΠΕΙΡΑΙΑΣ - ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ...ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ''ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ''

http://oianentaxtoi.blogspot.com/2012/03/blog-post_181.html?spref=fb

ΚΑΙ ...ΣΥΝΤΑΓΜΑ!!

Η μεγάλη παρέλαση, ή η ΜΕΓΑΛΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΗΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ" ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ!!!

Σε ΟΛΗ την Ελλάδα αντίδραση και στο Σύνταγμα ...θέατρο για λίγους!

 http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DAhmK_OcmrEY&h=hAQFfKi3K

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

------------------------------------
(Από e-mail πριν 2 ημέρες)

«Εγώ κι ο Καμίνσκι» του Ντανιέλ Κέλμαν

Το «Εγώ κι ο Καμίνσκι» του Ντανιέλ Κέλμαν ήρθε να συμπληρώσει ότι άρχισε το προηγούμενο βιβλίο που διαβάσαμε «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλούμ» του Μπέλ: εκεί είδαμε την ασυδοσία, την ψευτιά, την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και την τρομοκρατία που μπορούν ν’ ασκήσουν τα διάφορα ΜΜΕ στον ανώνυμο πολίτη για να πετύχουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους, ενώ εδώ βλέπουμε πάλι τα ΜΜΕ σε μια τους έκφανση, αλλά κυρίως την εικονική πραγματικότητα του «κόσμου της τέχνης», των δήθεν κουλτουριάρηδων – εικαστικών και των διαφόρων παρατρεχάμενών τους (κριτικών, βιογράφων, ανθρώπων των Γκαλερί , συλλεκτών, χορηγών κ.λπ.) αλλά και των ίδιων των καλλιτεχνών.

Ο Κέλμαν εδώ κατορθώνει αριστουργηματικά, να παρουσιάσει την προσπάθεια ενός κυνικού, εγωμανούς, ξερόλα και ματαιόδοξου κριτικού της τέχνης, στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν Τσέλνερ, με σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης, που εργάζεται σε μια εφημερίδα, που έβαλε στόχο να πλησιάσει με κάθε μέσο τον γηραλέο τυφλό ζωγράφο Μάνουελ Καμίνσκι για να γράψει την Βιογραφία του, πριν τον προλάβουν οι ανταγωνιστές. Στη προσπάθειά του αυτή ο Σεμπάστιαν – που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας του στο βιβλίο – δείχνει τη κυνικότητα και ανηθικότητα του χαρακτήρα του και γι’ αυτά που σκέπτεται, αλλά και γι’ αυτά που κάνει, με τον, κατ’ αρχάς, δυστυχή ζωγράφο. Από την άλλη και ο ζωγράφος ούτε και τόσο πολύ «τυφλός» είναι, ούτε και τόσο μεγάλος όσο ήθελε να φαίνεται , εξάλλου στον τόπο που ζει είναι παντελώς άγνωστος, μόνο στην «κοινότητα» των δήθεν μυημένων είναι γνωστός κι αυτό για ιδιοτελείς λόγους.

Αυτό το αντάμωμα των δύο προσώπων, σκιαγραφείται με πυκνότητα, χιούμορ, ειρωνεία που φτάνει στα όρια της αυτογελοιοποίησης και περισσή δεξιοτεχνία τόσο στην αφήγηση όσο και στην πλοκή, που πραγματικά σε καθηλώνει μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Οι ήρωές του, παρουσιάζονται με τα ψεγάδια τους, πολύ ανθρώπινοι και φθαρτοί, με τα ελαττώματά τους και τις όποιες αναλαμπές τους - ιδιαίτερα ο Καμίνσκι -όπως άλλωστε είμαστε όλοι μας. Το τελείωμα της ιστορίας είναι εντυπωσιακό: 1)ο ζωγράφος με τις ιδιοτροπίες και τα καμώματά του βασικά αποκαθηλώνεται, όμως παρ’ όλα αυτά παραμένει σαν χαρακτήρας πιο συμπαθής για κάποια ψήγματα σοφίας που του δίδαξε η ηλικία του, 2)ο Σεμπάστιαν δε, όταν παρεμπιπτόντως μαθαίνει πως σαν βιογράφος του έρχεται δεύτερος, τότε αντιλαμβάνεται την ματαιότητα της όλης προσπάθειάς του, συνειδητοποιεί την κενότητα και απαξία όλων αυτών των προσπαθειών που έκανε, εις βάρος της προσωπικής και οικογενειακής ζωής του ιδίου αλλά και του Καμίνσκι – τον έδιωξε η γυναίκα του η Έλκε, κορόιδεψε την κόρη του ζωγράφου επανειλημμένα – και σε μια έκρηξη αυτογνωσίας ή αυτοκαταστροφικής μανίας, πετάει στην θάλασσα και το μαγνητοφωνάκι του και τις σημειώσεις του, για να κρατήσει ότι ίσως αξίζει περισσότερο στη ζωή, όπως το να ζητήσει συγνώμη από την γυναίκα του που παραμέλησε και από την κόρη του ζωγράφου που πολλές φορές ταλαιπώρησε με τις μηχανορραφίες του.

Συμπερασματικά πιστεύω πως το βιβλίο είναι τόσο συναρπαστικό, όχι τόσο για τη θεματολογία που παρουσιάζει, όσο για τη ανάπτυξη & την διαπλοκή των χαρακτήρων των 2 πρωταγωνιστών, που όσο προχωράει η αφήγηση, η αγωνία μεγαλώνει και εν τέλη στο τέλος σχεδόν τα πάντα ανατρέπονται, τα προσχήματα αυτοκαταργούνται, οι συμπεριφορές εξηγούνται, τίποτα δεν είναι όπως πρώτα, τίποτα το μεγάλο, όλα φαίνονται πλέον απλά και βατά, στο τέλος δε αρχίζεις να τους ψιλοσυμπαθείς κιόλας, "γιατί εν τέλει τους καταλαβαίνουμε, αλλά και γιατί κατά βάθος είχαμε εξαρχής αναγνωρίσει σε αυτούς τα δικά μας ελαττώματα –ή έστω εκείνα των «ανθρώπων που ξέρουμε». Από αυτήν την άποψη, η αφήγηση έχει κάτι από τους πίνακες του Καμίνσκι, που ζωγράφιζε τη θάλασσα χωρίς να την έχει δει ποτέ. Ή μήπως την είχε δει;"*

Περισσότερα για το βιβλίο αλλά και συνέντευξη με τον συγγραφέα διαβάστε εδώ.

*Ηρώ Κουνάδη

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------
(Το πρωτοδημοσίευσα στις 7/7/09 στη Λέσχη Ανάγνωσης Εξωραϊστικής Βόλου)  

6ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου

Σήμερα άρχισε με μεγάλη επιτυχία το 6^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου στην παραλία του Βόλου μπροστά από το πανεπιστημιακό συγκρότημα Παπαστράτου. 

Το Φεστιβάλ υποστηρίζουν ο Ενιαίος Σύλλογος Διδασκόντων ΠΘ καθώς και ο Σύλλογος Μελών ΕΤΕΠ ΠΘ. Τα Μουσικά Σύνολα Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας συμμετέχουν στο Αντιρατσιστικo Φεστιβάλ με συναυλία την Παρασκευή βράδυ.

 

Πρόγραμμα του 6^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου 

Παρασκευή 12 Οκτώβρη 2012

6 μμ: Έναρξη

6 μμ – 8μμ: Παιδότοπος, Χώρος δημιουργικής απασχόλησης παιδιών με υποστήριξη παιδαγωγών: Φοιτητές και φοιτήτριες των Παιδαγωγικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε ποικίλες δραστηριότητες για μικρά παιδιά.

7.00-8.30μμ: Συζήτηση με Θέμα «Μετανάστες-πρόσφυγες: της γης οι κολασμένοι»

Ομιλητές	Γιάννα Κούρτοβικ, δικηγόρος
	Μιχάλης Αφολιάνο μετανάστης 2ης γενιάς
	Γιαννούς Μοχαμαντί, Αφγανός πρόσφυγας
Συντονιστής	Γρηγόρης Ανδρεάτος

8.45-9.30μμ: Θεατρικό δρώμενο, «40 χρόνια Μποστ» πολιτική σάτιρα, , διάρκεια: 45’,

Παράσταση από τη θεατρική ομάδα ΑμεΑ «Έκφραση», προλογίζει η Αλίκη Κουκουμβρή.

10.00-12.00μμ: Συναυλία

• Μουσικά Σύνολα Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας με το Σχολείο Ιδρύματος Αγωγής Ανηλίκων Βόλου, φιλική συμμετοχή: Μαρία Σιμόγλου
• Μουσικό Συγκρότημα της Κοινότητας Αφγανών Μεταναστών και Προσφύγων στην Ελλάδα
• Ρεμπέτικη Κομπανία

Σάββατο 13 Οκτώβρη 2012

6 μμ: Έναρξη

6 μμ – 8μμ: Παιδότοπος, Χώρος δημιουργικής απασχόλησης παιδιών με υποστήριξη παιδαγωγών: Φοιτητές και φοιτήτριες των Παιδαγωγικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε ποικίλες δραστηριότητες για μικρά παιδιά.

6.30-8.30μμ: Συζήτηση με Θέμα «Φασισμός και κρίση»

Ομιλητές	Γιώργος Αλεξάτος, συγγραφέας
	Σεραφείμ Σεφεριάδης, πανεπιστημιακός
	Λούκας Χμιελέβσκι, Πολωνός μαθητής Γ Λυκείου, μέλος της "Πρωτοβουλία Ενάντια στο Φασισμό και τη Ρατσιστική Βία"
Συντονίστρια	Μαριάνθη Κυπρίδου

8.30-9.00μμ: Προβολή ντοκιμαντέρ «Η ιστορία του αγκυλωτού σταυρού»

9.30-12.00πμ: Συναυλία

• Caracatu (κρουστά)
• Skaribas (reggae-punk-ska)
• Renovatio (αλβανικό hip hop)
• Band Fatale (rock)

Και τις 2 μέρες θα υπάρχουν:

·         κεντρικό περίπτερο του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ

·         θεματικά περίπτερα με φωτογραφίες και οπτικοακουστικό υλικό

·         βιβλιοπωλείο

·         κουζίνα με γεύσεις από Αλβανία, Αφγανιστάν, Τουρκία και Παλαιστίνη

·         μπαρ με τοπικά αναψυκτικά, κρασιά, μπύρες και τσίπουρα

Συλλογή φαρμάκων για το Κοινωνικό Ιατρείο Βόλου

Συλλογή τροφίμων από τη Λαϊκή Συνέλευση Αγ. Νεκταρίου και την Εθελοντική Ομάδα Διάσωσης Μαγνησίας

  
#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#