Ο Αχιλλέας πάλεψε για όλους, έζησε όμως κι έφυγε μόνος

Γύρω στις τέσσερις η ώρα πριν το χάραμα, έχοντας τελειώσει τη βάρδιά του στην εφημερίδα όπου ήταν νυχτερινός συντάκτης ύλης, πήγαινε στην κατειλημμένη από τους εργαζόμενους ΕΡΤ για να τους συμπαρασταθεί. Ακριβώς εκεί, στη Μεσογείων, έξω από την ΕΡΤ, καθώς διέσχιζε πεζός τον δρόμο για να περάσει απέναντι και να μπει στο ραδιομέγαρο, το νήμα της ζωής του κόπηκε από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. «Ανδρας 39 ετών νεκρός από τροχαίο δυστύχημα» - κάπως έτσι θα περιγραφεί το περιστατικό.

Ψυχρά. Αποστειρωμένα. Χωρίς σύνδεση με την ΕΡΤ, το κλείσιμό της από την κυβέρνηση, την κατάληψή της από τους εργαζόμενους, την αλληλεγγύη προς εκείνους που μάχονται, τον ιδιαίτερο ρόλο κάποιων πρωτοπόρων προοδευτικών ανθρώπων στην έκφραση της συμπαράστασης προς εκείνους που αγωνίζονται να σώσουν τη δουλειά τους. Ο Αχιλλέας ανήκε σε αυτούς τους ανθρώπους, αυτό το γνωρίζαμε σχεδόν όλοι στο «Εθνος» και όχι μόνο στην εφημερίδα. Δεν υπήρχε κοινωνικός αγώνας που να μην τρέξει να συμμετάσχει. Δεν υπήρχε διαδήλωση προοδευτικού χαρακτήρα που να μην πάρει μέρος.

Μόλις ερχόταν στην εφημερίδα, οι συνάδελφοι με την πρώτη ματιά καταλάβαιναν αν έπεσαν ή όχι δακρυγόνα στη διαδήλωση από το αν τα μάτια του Αχιλλέα ήταν κόκκινα ή όχι - γιατί ποτέ δεν βρισκόταν στα «ασφαλή μετόπισθεν». Πάντα στην πρώτη γραμμή. Την πολιτικοποίηση του Αχιλλέα και την ανιδιοτελή συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες την ξέραμε ακόμη και όσοι απλώς τον γνωρίζαμε. Το τρομερό γεγονός του θανάτου του όμως άφησε όλη την εφημερίδα αποσβολωμένη, καθώς μάθαμε αυτό που ίσως γνώριζαν ελάχιστοι φίλοι του. Πόσο μόνος έζησε αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος έφυγε μόνος πάνω στον ανθό της ζωής του, την ώρα που πήγαινε να κάνει για μία ακόμη φορά αυτό στο οποίο την είχε αφιερώσει: να δείξει με την παρουσία του την αλληλεγγύη του σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε κινητοποίηση. Δεν είχε δική του οικογένεια, δεν είχε αδέλφια, δεν είχε γονείς.

Δεν υπήρχε κανένας συγγενής να καλέσει η αστυνομία για να κάνει αναγνώριση του νεκρού. Κλήθηκε συνάδελφος από την εφημερίδα να εκπληρώσει αυτό το βαρύ καθήκον, αλλά προηγήθηκε ο διασώστης υπηρεσίας της ΕΡΤ, ο οποίος αναγνώρισε φυσικά τον Αχιλλέα που κάθε μέρα σχεδόν ήταν κοντά τους. Ομολογώ ότι αισθάνθηκα ρίγος όταν άκουσα σοκαρισμένο συνάδελφο να διηγείται κάτι που είχε ακούσει τον Αχιλλέα να λέει κάποτε: «Αν χάσω τη δουλειά μου, δεν θα έχω ούτε ένα πιάτο φαΐ να φάω!» Μόλις τώρα συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου, αλλά δωρική περιγραφή της πραγματικότητας. Δεν υπήρχε ούτε μάνα, ούτε αδερφή, ούτε γιαγιά, ούτε πατέρας, ούτε αδερφός, ούτε παππούς να του βάλει ένα πιάτο φαΐ να φάει. Ο Αχιλλέας καταλάβαινε πολύ καλύτερα από τον καθένα μας γιατί έπρεπε να πάει να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους που αγωνίζονται να κρατήσουν τις δουλειές τους ή να βελτιώσουν τη ζωή τους. Αυτός ήξερε.

Εμείς δεν ξέραμε το μεγαλείο της ψυχής του για να προλάβουμε να του εκφράσουμε ταπεινά την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας όσο ήταν ζωντανός. Το σημαντικό για τον Αχιλλέα ήταν ότι τη σύντομη ζωή του την έζησε γεμάτος από «τον έπαινο του δήμου» που λέει κι ο ποιητής, γιατί τα πλούτη του Αχιλλέα ήταν τα αισθήματα ευγνωμοσύνης κι ελπίδας που έβλεπε στα μάτια εκείνων των εργαζομένων στους οποίους συμπαραστεκόταν κυριολεκτικά κάθε μέρα.

Η μνήμη του Αχιλλέα θα είναι ένα ακόμη άσβεστο κερί σε κάθε διαδήλωση. Μία ακόμη κραυγή που θα απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη. Ενας ακοίμητος «μετρητής συνειδήσεως» για όσους τον γνώρισαν και θέλουν να συνεισφέρουν στους κοινωνικούς αγώνες.

Ο ίδιος δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Οσοι θέλουν, μπορούν να τον τοποθετήσουν στις συνειδήσεις τους. Πρέπει όμως να έχουν υπόψη τους όσοι το αποφασίσουν αυτό, ότι οι Αχιλλείς αυτού του τύπου δεν αφήνουν ποτέ κανέναν να κοιμάται ήσυχος τον ύπνο του δικαίου όσο γύρω μας επικρατεί κοινωνική αδικία!

Του Γιώργου Δελαστίκ (Έθνος)

--------------------------------------------
Πηγή:alfavita

Ο ρόλος του υποστηρικτικού προσωπικού των ΑΕΙ και η «ωρολογιακή βόμβα» των διαθεσιμοτήτων Του Δ. Δαμίγου

"Τα ελληνικά ΑΕΙ λειτουργούν, σήμερα, όχι απλά με πολύ χειρότερους όρους από αυτά της αλλοδαπής αλλά σε οριακές συνθήκες ως προς το σκοπό που καλούνται να επιτελέσουν. Κι αυτό επιτυγχάνεται χάρη στο μεράκι, στο φιλότιμο, στην αυταπάρνηση του διδακτικού, ερευνητικού και υποστηρικτικού προσωπικού των Ιδρυμάτων."

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις ανακοινώσεις για το νέο «κύμα» διαθεσιμότητας που αφορά, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, 1.765 υπαλλήλους (κυρίως ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου) των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, αναζωπυρώθηκε μια – υφέρπουσα – συζήτηση αναφορικά με την αναγκαιότητα και το πλήθος του υποστηρικτικού προσωπικού[1] των ΑΕΙ. Όχι τυχαία, η συζήτηση αυτή πηγάζει βασικά από κυβερνητικούς κύκλους και, σε ορισμένες περιπτώσεις, βρίσκει ένθερμους υποστηρικτές κι εντός των ΑΕΙ, κυρίως από μέλη ΔΕΠ.

Μάλιστα, το Υπουργείο σε πρόσφατο έγγραφό του (το υπ’ αριθμ. 113287/14-8-2013/ΙΒ) επικαλείται κάποια αόριστα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια και κάποιους ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες (μία Διεύθυνση Διοικητικών Υπηρεσιών ανά Σχολή, η οποία θα στελεχώνεται με 12 εργαζόμενους). Από τα δεδομένα αυτά και διάφορες «διαρροές», η εικόνα που διαμορφώνεται είναι τουλάχιστον εφιαλτική: μεταξύ 30% και 70% του υπηρετούντος προσωπικού φέρεται να οδηγείται σε διαθεσιμότητα και από εκεί στον προθάλαμο της απόλυσης!

Αν μπορέσει κάποιος να προσπεράσει την ανθρώπινη διάσταση αυτής της τραγωδίας (πράγμα ομολογουμένως δύσκολο, καθώς με τους ανθρώπους αυτούς έχουμε πολυετείς κοινές διαδρομές και αγωνίες μέσα στο Ίδρυμα) και τις πολιτικές πτυχές του προβλήματος υιοθετώντας το πλέον κοινότοπο «επιχείρημα» που δημιουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός («ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα;»), τότε μια «τεχνοκρατική» προσέγγιση θα πρέπει να δώσει απάντηση σε δύο βασικά ερωτήματα, αξιοποιώντας και τη διεθνή εμπειρία:

(α)   Ποια είναι η σημασία του υποστηρικτικού προσωπικού στη διοικητική, εκπαιδευτική και ερευνητική λειτουργία ενός ΑΕΙ;
(β)   Ποιος αριθμός υποστηρικτικού προσωπικού θεωρείται επαρκής;

Ως προς το πρώτο ερώτημα, η απάντηση για τη συντριπτική πλειοψηφία του διδακτικού προσωπικού, τουλάχιστον στο ΕΜΠ, ευελπιστώ ότι θα ήταν προφανής: δεν μπορεί να υπάρξει ΑΕΙ χωρίς το υποστηρικτικό του προσωπικό. Πολύ δε περισσότερο, από τη στιγμή που η ζοφερή πραγματικότητα έχει οδηγήσει το ΕΜΠ και άλλα ελληνικά ΑΕΙ, σε μια πολύπλευρη αξιοποίηση του προσωπικού αυτού όχι μόνο στη διοικητική αλλά και στην εκπαιδευτική (π.χ. επιτηρήσεις, βοήθεια σε εργαστηριακά μαθήματα, κλπ.) και στην ερευνητική διαδικασία (όπως εύκολα αποδεικνύεται όχι μόνο από τα τυπικά υψηλά προσόντα του προσωπικού αλλά και από τα βιογραφικά τους, π.χ. συμμετοχή σε επιστημονικές εργασίες). Τα σημεία αυτά, άλλωστε, επισημαίνονται και στην από 25/8/2013 απόφαση της Συγκλήτου του ΕΜΠ.

Η αναγνώριση της βαρύτητας του ρόλου του υποστηρικτικού προσωπικού, έστω και σε αμιγώς διοικητικές και τεχνικές θέσεις, επισημαίνεται όμως και στη διεθνή βιβλιογραφία και πρακτική. Για παράδειγμα, στην Έκθεση Higher Education Management Review[2] (Graham, 2009[3]), αναφέρεται χαρακτηριστικά: “… the key resource for universities is their academic and general staff[4]…”, συνεχίζοντας “…general staff not only support and facilitate teaching and research, but also contribute significantly to the effectiveness of universities by providing expertise and skills in management, policy development, student administration, curriculum development, budget administration, infrastructure and marketing…”. Ο Middleton (2006)[5] περιγράφει τα αποτελέσματα μιας έρευνας που πραγματοποιήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας της Νέας Ζηλανδίας[6], συνθέτοντας αποτελέσματα από 146 μελέτες αναφορικά με τις επιπτώσεις των υποστηρικτικών υπηρεσιών και των ακαδημαϊκών προγραμμάτων στις επιδόσεις των προπτυχιακών φοιτητών. Το κεντρικό συμπέρασμα ήταν ότι η συμβολή του υποστηρικτικού προσωπικού είναι κομβικής σημασίας στην επίτευξη των ακαδημαϊκών αποτελεσμάτων, αναφέροντας επί λέξει: “…the contribution of nonteaching staff is also central to those outcomes. In other words, while excellent teaching is necessary to achieve positive academic outcomes in a tertiary institution, it is in itself not sufficient…”. Επίσης, η Graham (2012)[7] αναδεικνύει, χρησιμοποιώντας ως περίπτωση μελέτης το University of Technology Sydney (UTS), τη συμβολή του υποστηρικτικού προσωπικού στην επίτευξη υψηλών ακαδημαϊκών επιδόσεων επισημαίνοντας την αλλαγή της «ταυτότητάς» του μέσα σε ένα ταχέως εξελισσόμενο ακαδημαϊκό και τεχνολογικό περιβάλλον, επισημαίνοντας και τα ευρήματα του Bassnett (2005)[8]: “…(professional staff) are having to take on all kinds of tasks that would once have been done by academics…”. Αντίστοιχα αποτελέσματα καταγράφονται σε μια σειρά άλλων επιστημονικών ερευνών (π.χ. Welsh & Metcalf, 2003[9], Szekeres, 2004[10], Whitchurch, 2008[11], Graham, 2010[12], κ.ά.).

Η σημασία και η βαρύτητα του υποστηρικτικού προσωπικού στο ρόλο που επιτελούν τα ΑΕΙ δεν απαντά ωστόσο στις θέσεις του Υπουργείου Παιδείας για πλεονάζον προσωπικό 1700 και πλέον εργαζομένων, με βάση «…ποιοτικούς και ποσοτικούς δείκτες σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική…»[13].  Μολονότι οι ποσοτικοί δείκτες δεν μπορούν να συλλάβουν και να απεικονίσουν τις ιδιαιτερότητες της εκπαιδευτικής διαδικασίας (π.χ. την ανάγκη υποστήριξης εργαστηριακών μαθημάτων), ακολούθως χρησιμοποιείται, χωρίς να υιοθετείται, η «ποσοτική» λογική που επικαλείται το Υπουργείο Παιδείας προκειμένου να αναδειχθεί, με τα δικά του επιχειρήματα, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας για το δήθεν «πλεονάζον προσωπικό».

Σύμφωνα με ένα αρχείο EXCEL που είδε το φως της δημοσιότητας, στο οποίο στηρίχτηκε η επεξεργασία του κυβερνητικού επιτελείου για να καταλήξει στον αριθμό των 1.765 υπαλλήλων των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ  που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα[14], στα ελληνικά ΑΕΙ υπηρετούν 12.314 μέλη διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού (μέλη ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ/ΕΡΔΙΠ, μόνιμοι βοηθοί και επιστημονικοί συνεργάτες), εκ των οποίων 10.224 στα Πανεπιστήμια και 2.090 στα ΤΕΙ και 9.231 μέλη υποστηρικτικού προσωπικού (διοικητικοί υπάλληλοι μόνιμοι και ΙΔΑΧ, ΕΤΕΠ/ΕΤΠ, κλπ.), εκ των οποίων 7.254 στα Πανεπιστήμια και 1.977 στα ΤΕΙ. Με βάση τα παραπάνω, η αναλογία υποστηρικτικού: διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού ανέρχεται σε 0,75:1 συνολικά και 0,71:1 για τα Πανεπιστήμια και 0,95:1 για τα ΤΕΙ, αντίστοιχα.

Από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι εγγεγραμμένοι φοιτητές των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ της χώρας ανέρχονται σε 596.964 (οι 367.034 φοιτούν στα πανεπιστήμια και οι 229.930 στα ΤΕΙ), εκ των οποίων οι 303.026 είναι εγγεγραμμένοι πέραν των κανονικών εξάμηνων φοίτησης με βάση τα κριτήρια του Υπουργείου Παιδείας (Κάτσικας, 2013[15]). Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι η αναλογία φοιτητών:μελών διδακτικών/ερευνητικών καθηκόντων για τα ελληνικά ΑΕΙ ανέρχεται σε  48:1 με βάση τους εγγεγραμμένους και 24:1 με βάση αυτούς που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα. Οι αναλογίες για Πανεπιστήμια και ΤΕΙ διαμορφώνονται σε 36:1 και 110:1, αντίστοιχα, για το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών και σε 17:1 και 58:1, αντίστοιχα, για αυτούς που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα. Οι αναλογίες αυτές, τουλάχιστον για ορισμένα πανεπιστήμια, αναμένεται να επιδεινωθούν δεδομένης της αύξησης των εισακτέων για το ακαδημαϊκό έτος 2013-2014.

Όσον αφορά στο υποστηρικτικό προσωπικό, τα δεδομένα διαμορφώνονται ως εξής:

• Για το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 65:1.
• Για το σύνολο αυτών που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 32:1.
• Για το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών στα Πανεπιστήμια η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 51:1.
• Για το σύνολο αυτών που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα στα Πανεπιστήμια η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 24:1.
• Για το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών στα ΤΕΙ η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 116:1.
• Για το σύνολο αυτών που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα στα ΤΕΙ η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 62:1.

Θα πρέπει δε να σημειωθεί ότι οι αναλογίες αυτές αφορούν μόνο στους προπτυχιακούς και όχι στους μεταπτυχιακούς φοιτητές και υποψήφιους διδάκτορες.

Ποια είναι η αντίστοιχη, λοιπόν, εικόνα της διεθνούς πραγματικότητας που επικαλείται (αόριστα πάντα) το Υπουργείο Παιδείας;

Με βάση τα στατιστικά στοιχεία της UK Higher Education Statistics Agency, στο Ηνωμένο Βασίλειο, για το ακαδημαϊκό έτος 2011-2012, ο αριθμός του διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού ανήλθε σε 181.385 άτομα (πλήρους και μερικής απασχόλησης), ενώ του υποστηρικτικού προσωπικού σε 196.860 άτομα[16]. Δηλαδή, η αναλογία μελών υποστηρικτικού:διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού ανέρχεται σε 1,1:1, ήτοι 45% περίπου υψηλότερη από αυτή των ελληνικών ΑΕΙ. Επίσης, ο συνολικός αριθμός των προπτυχιακών φοιτητών ανέρχεται σε 1.928.140 άτομα[17]. Με βάση τα δεδομένα αυτά, η αναλογία φοιτητών:μελών διδακτικών/ερευνητικών καθηκόντων ανέρχεται σε περίπου 11:1, ήτοι 2,5 έως 4,5 περίπου φορές χαμηλότερη (και συνεπώς καλύτερη) από αυτή των ελληνικών ΑΕΙ, και η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 10:1, ήτοι 3,2 έως 6,5 φορές χαμηλότερη (και συνεπώς καλύτερη) από αυτή των ελληνικών ΑΕΙ.

Αντίστοιχη εικόνα σχηματίζεται από τη μελέτη των στοιχείων που αφορούν σε παγκοσμίου φήμης πανεπιστήμια, στα οποία στοχεύουν, υποτίθεται, οι «μεταρρυθμιστικές» προσπάθειες του Υπουργείου Παιδείας με τη συνδρομή μάλιστα ιθυνόντων νόων εξ Εσπερίας. Για παράδειγμα, το ΜΙΤ, το 2013, απασχολεί 11.000 περίπου άτομα, εκ των οποίων 1.022 είναι διδακτικό προσωπικό[18] με 4.503 προπτυχιακούς φοιτητές[19]. Η αναλογία προπτυχιακών φοιτητών:μελών διδακτικού προσωπικού ανέρχεται σε 5:1, περίπου. Το Stanford, το 2012, απασχολούσε 10.979 μέλη για την υποστήριξη του διδακτικού/ερευνητικού έργου[20]. O συνολικός αριθμός των προπτυχιακών φοιτητών ανερχόταν σε 7.063[21], δηλαδή 0,64 φοιτητές:μέλη υποστ. προσωπικού (δηλ. 38 έως 80 φορές χαμηλότερη από αυτή των ελληνικών Πανεπιστημίων!). Τα μέλη διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού (“tenure-line”) ανέρχονταν σε 1.995[22] και όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου, η αναλογία φοιτητών:μέλη διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού ήταν 5:1[23]. Το California Institute of Technology έχει 300 μέλη διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού για 978 προπτυχιακούς φοιτητές, που διαμορφώνουν μια αναλογία φοιτητών:μελών διδακτικού προσωπικού 3:1 περίπου, ενώ ο συνολικός αριθμός των απασχολούμενων στο πανεπιστήμιο ανέρχεται σε 3.900 περίπου[24]. Το Princeton έχει 5.264 προπτυχιακούς φοιτητές και απασχολεί 5.974 εργαζόμενους, εκ των οποίων 1.148 είναι μέλη διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού (πλήρους και μερικής απασχόλησης), με αναλογία φοιτητών:μελών διδακτικού προσωπικού 6:1 περίπου[25].

Η σύγκριση των στοιχείων από την ελληνική και διεθνή πραγματικότητα προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία πλευρά, γεννούν οργή για τον εμπαιγμό και την προσπάθεια παραπλάνησης της ακαδημαϊκής κοινότητας και της ελληνικής κοινωνίας από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας με αναφορές σε «πλεονάζον προσωπικό» με βάση «διεθνείς πρακτικές» και θλίψη για την κατάσταση που βρίσκονται τα ελληνικά ΑΕΙ, με την ευθύνη των εκάστοτε κυβερνώντων. Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, δημιουργούν κι ένα αίσθημα περηφάνιας, γιατί με πενιχρούς προϋπολογισμούς και δαπάνες Ε&Α, απαράδεκτη υποστελέχωση, ελλιπείς υποδομές, εξαθλιωμένο μισθολογικά προσωπικό, το ΕΜΠ και άλλα ελληνικά ΑΕΙ, καθώς και μεμονωμένες ελληνικές ερευνητικές ομάδες επιτυγχάνουν σημαντικές διεθνείς διακρίσεις. Ανεξάρτητα, πάντως, από τα όποια συναισθήματα, οι ποσοτικοί δείκτες, τους οποίους συχνά (αλλά πάντα αόριστα) επικαλείται η εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για να λοιδορήσει τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, αποδεικνύουν ότι τα ελληνικά ΑΕΙ λειτουργούν, σήμερα, όχι απλά με πολύ χειρότερους όρους από αυτά της αλλοδαπής αλλά σε οριακές συνθήκες ως προς το σκοπό που καλούνται να επιτελέσουν. Κι αυτό επιτυγχάνεται χάρη στο μεράκι, στο φιλότιμο, στην αυταπάρνηση του διδακτικού, ερευνητικού και υποστηρικτικού προσωπικού των Ιδρυμάτων.

Οποιαδήποτε διαθεσιμότητα-απόλυση υποστηρικτικού προσωπικού θα λειτουργήσει ως εκρηκτικός μηχανισμός που θα κατεδαφίσει ότι έχει μείνει όρθιο στα ελληνικά ΑΕΙ τα τρία τελευταία χρόνια των Μνημονίων. Οι συνέπειες δεν θα πλήξουν μόνο τα Ιδρύματα αλλά και τη σκληρά δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία, καθώς τα ΑΕΙ θα αδυνατούν αντικειμενικά να λειτουργήσουν. Πολλές ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας τα τελευταία χρόνια υπονομεύουν, συστηματικά και σταθερά, το δημόσιο Πανεπιστήμιο (πάντα φυσικά με την επίκληση της «μεταρρύθμισης»). Η σημερινή πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, ωστόσο, υλοποιώντας απαρέγκλιτα τα προστάγματα της μνημονιακής πολιτικής θα μείνει στην Ιστορία ως αυτή που έβαλε την οριστική ταφόπλακα στη δημόσια και δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση.

---

[1]     Στο παρόν κείμενο χρησιμοποιείται ο όρος «υποστηρικτικό προσωπικό», συμπεριλαμβάνοντας διοικητικό και τεχνικό προσωπικό, στο οποίο, επισήμως, δεν ανατίθενται διδακτικά καθήκοντα, για λόγους συγκρισιμότητας με τα διεθνή στατιστικά στοιχεία.

[2]     Hoare, D. (Chair) (1995). Higher education management review. Canberra: AGPS.

[3]     Graham, C. (2009). Investing in early career general staff, Journal of Higher Education Policy and Management, 31(2), pp.175-183.

[4]     Διεθνώς, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια απαλοιφής του όρου “non-academic staff”, καθώς θεωρείται υποτιμητικός και χρησιμοποιούνται οι όροι “general staff” ή “professional staff” (βλ. για παράδειγμα: Sebalj, D., Holbrook, A. & Bourke, S. (2012). The rise of ‘professional staff’ and demise of the ‘non-academic’: a study of university staffing nomenclature preferences, Journal of Higher Education Policy and Management, 34(5), pp. 463-472).

[5]     Middleton, S. (2006). The divided house in tertiary: The importance of service departments in positive academic outcomes. Paper presented at the Association for Tertiary Education Management Conference, Sydney, August 2006. Διαθέσιμο: http://pandora.nla.gov.au/pan/10533/20061010-0000/www.temc.org.au/downloads/papers/TheDividedHouseinTertiary_MIDDLETON.pdf

[6]     Prebble, T., Hargreaves, H., Leach, L., Naidoo., Suddaby, G., Zepoke, N., (2005). The impact of student support services and academic development programmes on student outcomes in undergraduate tertiary study: A synthesis of the research. NZ Ministry of Education.

[7]     Graham, C. (2012). Transforming spaces and identities: the contributions of professional staff to learning spaces in higher education, Journal of Higher Education Policy and Management, 34 (4), pp. 437-452.

[8]     Bassnett, S. (2005). The importance of professional university administration: A perspective from a senior university manager. Perspectives: Policy and Practice in Higher Education, 9, pp. 98–102.

[9]     Welsh, J.& Metcalf, J. (2003). Administrative support for institutional effectiveness activities: responses to the ‘new accountability’, Journal of Higher Education Policy and Management, 25(2), pp. 183-193.

[10]    Szekeres, J. (2004). The Invisible Workers, Journal of Higher Education Policy and Management, 26(1), pp. 7-22.

[11]    Whitchurch, C. (2008). Beyond administration and management: reconstructing the identities of professional staff in UK higher education, Journal of Higher Education Policy and Management, 30(4), pp. 375-386.

[12]    Graham (2010). Hearing the voices of general staff: a Delphi study of the contributions of general staff to student outcomes, Journal of Higher Education Policy and Management, 32(3), pp. 213-223.

[13]    βλ. υπ’ αριθμ. 113287/14-8-2013/ΙΒ έγγραφο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων

[14]    Ρεπορτάζ του esos.gr με τίτλο «Η διαθεσιμότητα υπαλλήλων αφορά όλα τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ». Διαθέσιμο: http://esos.gr/article/eidisis-tritovathmia-ekpaidefsi/diathesimothta-ypallilon-afora-ola-panepisthmia-tei

[15]    Κάτσικας, Χ. (2013). Από το Σεπτέμβριο: Διαγράφουν έναν στους τρεις φοιτητές, Εφημερίδα των Συντακτών 8/4/2013. Διαθέσιμο: http://www.efsyn.gr/?p=38252

[16]    Περιληπτικά και αναλυτικά στατιστικά στοιχεία είναι διαθέσιμα στη διεύθυνση: http://www.hesa.ac.uk/index.php?option=com_content&task=view&id=1898&Itemid=239

[17]    Περιληπτικά και αναλυτικά στατιστικά στοιχεία είναι διαθέσιμα στη διεύθυνση: http://www.hesa.ac.uk/index.php?option=com_content&task=view&id=1897&Itemid=239. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η HESA καταγράφει μέσα στο φοιτητικό πληθυσμό φοιτητές που είναι εγγεγραμμένοι σε αγγλικά πανεπιστήμια αλλά δεν φοιτούν στο Ηνωμένο Βασίλειο (μέσω συμφωνιών συνεργασίας/franchising), φοιτητές που φοιτούν σε προγράμματα «από απόσταση», κ.ά., όπως φαίνεται από τους ορισμούς που δίνονται στη διεύθυνση: http://www.hesa.ac.uk/content/view/1902/#SRP . Συνεπώς, οι αναλογούντες φοιτητές ανά διδακτικό και υποστηρικτικό προσωπικό στα πανεπιστήμια του Ηνωμένου Βασιλείου ενδέχεται να είναι ακόμη λιγότεροι.

[18]    MIT Facts 2013, Faculty and Staff. Διαθέσιμο: http://web.mit.edu/facts/faculty.html

[19]    MIT Facts 2013, ΜΙΤ at a Glance. Διαθέσιμο: http://web.mit.edu/facts/faqs.html

[20]    Stanford, Stanford Facts: Administration. Διαθέσιμο: http://facts.stanford.edu/administration/

[21]    Stanford, Stanford University Common Data Set 2012-2013. Διαθέσιμο: http://ucomm.stanford.edu/cds/2012

[22]    Stanford, Stanford Facts: Research. Διαθέσιμο: http://facts.stanford.edu/research/faculty

[23]    Stanford, Stanford Facts: Academics. Διαθέσιμο: http://facts.stanford.edu/academics/undergraduate

[24]    California Institute of Technology, At a glance. Διεύθυνση: http://www.caltech.edu/content/glance

[25]    Princeton University, Profile 2012-2013. Διεύθυνση: http://www.princeton.edu/pub/profile/PU-profile-2012-13.pdf

Δ. Δαμίγος, Επίκ. Καθηγητής ΕΜΠ

 

-----------------------------------

Πηγή: www.pd.ntua.gr

Η συγκλονιστική επιστολή ενός απολυμένου εργαζομένου του ΔΟΛ

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…

Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.

Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Άννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…

Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.

Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».

Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.

Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.

Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.

***

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.

Μα γράφει ο Μπρεχτ:

«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»

Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.

Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.

--------------------------------------

Πηγή: Rising Galaxy 

Ψηφίσματα της 73ης Συνόδου Πρυτάνεων στην Κέρκυρα

73η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ & ΠΡΟΕΔΡΩΝ Δ.Ε.
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Κέρκυρα, 30-31 Αυγούστου 2013

ΨΗΦΙΣΜΑ
 Διαθεσιμότητα Διοικητικών Υπαλλήλων ΑΕΙ

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων θεωρεί ότι η εφαρμογή του “σχεδίου μεταρρύθμισης της Δημόσιας Διοίκησης” στην Ανώτατη Εκπαίδευση, εκτός των σοβαρών ζητημάτων νομιμότητας που εγείρει, θα οδηγήσει σε διαθεσιμότητα έως και απόλυση εργαζομένων με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του παραγόμενου εκπαιδευτικού, ερευνητικού και κοινωνικού έργου των ΑΕΙ , καθώς και της διεθνούς ανταγωνιστικότητας των Ιδρυμάτων. Η Σύνοδος των Πρυτάνεων, θεωρεί νομικά έωλη και λειτουργικά επικίνδυνη την ανταπόκριση των ΑΕΙ στο περιεχόμενο τού από 14/8/2013 εγγράφου του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων (Μεταρρυθμιστικές Δράσεις ΥΠΑΙΘ-ΑΕΙ) σχετικά με νέα οργανογράμματα.

Η σύνταξη οργανογραμμάτων σε πολυεπίπεδα ΝΠΔΔ όπως τα ΑΕΙ απαιτεί μία
συγκροτημένη και στοχευμένη προσέγγιση προς όφελος των Ιδρυμάτων και του δημοσίου συμφέροντος, αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος του Οργανισμού κάθε Πανεπιστημίου. Πρότυπο σχέδιο Οργανισμού έχει προετοιμαστεί από τη συσταθείσα προς τούτο Επιτροπή της Συνόδου. Το σχέδιο αυτό πρόκειται σε εύλογο χρονικό διάστημα να τεθεί προς τελική επεξεργασία στους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες του Υπουργείου και στη συνέχεια να διατεθεί στα ΑΕΙ για εξειδικευμένη προσαρμογή.

O αριθμός των Διοικητικών Υπαλλήλων των Πανεπιστημίων (μόνιμοι και ΙΔΑΧ) της χώρας δεν υπερβαίνει τους 6.213 (αντίθετα με τα στοιχεία περί 10.200). Η ενδεχόμενη δε μείωσή του κατά 1.500 άτομα μέσω της διαθεσιμότητας, θα ενισχύσει τα αρνητικά αποτελέσματα: (α) του ραγδαία αυξανόμενου ρυθμού συνταξιοδότησης των υπηρετούντων, (β) του μη διορισμού μέχρι σήμερα των επιτυχόντων του πρώτου διαγωνισμού ΑΣΕΠ για ΑΕΙ, έτους 2009, (γ) των ήδη σοβαρών απωλειών προσωπικού που υπέστησαν τα ΑΕΙ κατά το πρώτο κύμα διαθεσιμότητας.

Τα ελληνικά ΑΕΙ είναι διαχρονικά υποστελεχωμένα σε όλα τα επίπεδα και οποιαδήποτε μείωση μέσω διαθεσιμότητας μονίμων υπαλλήλων και ΙΔΑΧ θα έχει αρνητικές επιπτώσεις για το εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο των ιδρυμάτων.

H Σύνοδος καλεί την πολιτική ηγεσία να αναλογιστεί τη σημασία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της παραγωγής και αξιοποίησης του επιστημονικού έργου για την ελληνική κοινωνία και οικονομία καθώς και τις άκρως αρνητικές συνέπειες τέτοιων επιλογών. Επίσης καλεί όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας σε κοινή δράση για την αποτροπή των μέτρων της διαθεσιμότητας

----------------------------

73η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ & ΠΡΟΕΔΡΩΝ Δ.Ε.
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Κέρκυρα, 30-31 Αυγούστου 2013

ΓΕΝΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων διεξήχθη στην Κέρκυρα σε μία κρίσιμη για τη χώρα περίοδο. Η Σύνοδος υπογραμμίζει την ανάγκη διατήρησης της ενότητας όλης της Πανεπιστημιακής κοινότητας ιδιαίτερα στην σημερινή κρίσιμη συγκυρία. Κάθε είδους διαθεσιμότητα διοικητικού προσωπικού των ΑΕΙ διακυβεύει τη δυνατότητα λειτουργίας τους, στοχεύοντας έναν από τους πλέον ανταγωνιστικούς και παραγωγικούς θεσμούς της εθνικής ανάπτυξης, το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Τα Πανεπιστήμια ενωμένα με κάθε τρόπο για να υπερασπιστούν το δικαίωμα κάλυψης των λειτουργικών αναγκών τους με βάση τα οργανογράμματα που καταθέτουν άμεσα στο πλαίσιο των Οργανισμών των Ιδρυμάτων, δηλώνουν ότι σε περίπτωση κάθε είδους  διαθεσιμότητας θα ασκήσουν όλα τα προβλεπόμενα ένδικα μέσα ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων.
Η Σύνοδος καλεί όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας με κοινή τους δράση να μην επιτρέψουν τη διάλυση των Πανεπιστημίων και αναλαμβάνει να ενημερώσει την ελληνική κοινωνία.
Η Σύνοδος επισημαίνει τις σημαντικές καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση της διοικητικής μεταρρύθμισης τους από το ΕΣΠΑ σε μια συγκυρία όπου ζητείται επιμόνως η διοικητική αναδιοργάνωση των Ιδρυμάτων.
Σχετικά με έγγραφο που απέστειλε το Υπουργείο, που αναφέρεται στις διαδικασίες εκλογής Κοσμήτορα επισημαίνεται ότι η ισχύουσα νομοθεσία δεν αφήνει περιθώρια ερμηνείας ως προς τη βάση υπολογισμού της νόμιμης πλειοψηφίας, που είναι το σύνολο των εκλεκτόρων. Κάθε αντίθετη προσέγγιση είναι παράνομη.
Στη σημερινή συγκυρία που τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης είναι κοινά για το σύνολο των Πανεπιστημίων, η Σύνοδος αποφάσισε να προχωρήσει στη θεσμική συγκρότησή της σε ενιαίο φορέα για να αντιμετωπίσει αποφασιστικότερα τα προβλήματα αυτά.
Με δεδομένο ότι οι θέσεις του Π.Δ. 407/80  περιορίζονται λόγω μνημονίου σε 20, η Σύνοδος ζητεί να προβλεφθεί στο άρθρο 39 του σχεδίου νόμου για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να ενταχθούν  άμεσα οι ΙΔΑΧ με διδακτορικό σε θέσεις ΕΔΙΠ μετά από την προβλεπόμενη κρίση  χωρίς την προϋπόθεση δημοσίευσης Οργανισμού.
Σε σχέση με τις επιχειρούμενες αλλαγές στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση η Σύνοδος επισημαίνει ότι αν και βελτιώνουν την υπάρχουσα κατάσταση, παραμένουν προσανατολισμένες στην ίδια αδιέξοδη λογική που μετατρέπει τα Λύκεια σε εξεταστικά κέντρα και στερεί από τα ΑΕΙ κάθε δυνατότητα συμμετοχής στην επιλογή των υποψηφίων.

ΕΛΜΕ Μαγνησίας - Συμπαράσταση στον αγώνα των υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (30/8/13)

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ του Νομού Μαγνησίας δηλώνει απερίφραστα τη συμπαράσταση των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού, στους δοκιμαζόμενους από τα τελευταία μέτρα της κινητικότητας - διαθεσιμότητας, διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
 

Σημειώνουμε ότι τις επόμενες μέρες οι πρώτοι από αυτούς (περίπου το 20%) καλούνται να βγουν στην εργασιακή περιπλάνηση που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην απόλυσή τους. Οι επόμενοι θα ακολουθήσουν μέχρι το Δεκέμβρη και την ερχόμενη χρονιά. Ο κυβερνητικός στόχος είναι 150.000 εργαζόμενοι μέχρι το 2015 να δουν την έξοδο από την εργασία τους.

Σχετικό έγγραφο του Υπουργείου Παιδείας εντέλλεται την αξιολόγηση των δομών και υπηρεσιών των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και τον καθορισμό πλεονάζοντος προσωπικού εντός ανεκδοτολογικά στενών χρονικών προθεσμιών, επιβεβαιώνοντας το ότι αξιολογήσεις και οργανογράμματα επιδιώκεται να χρησιμοποιηθούν εντελώς προσχηματικά για την επικοινωνιακή υποστήριξη προειλημμένων αποφάσεων σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειακών μνημονίων της χώρας.

Παράλληλα με τις σοβαρότατες πολιτικές αντιρρήσεις συνολικά για το εγχείρημα της διαθεσιμότητας και για τα δεινά που αυτό επισωρεύει στην ελληνική κοινωνία, οφείλουμε να επισημάνουμε τον παραλογισμό της στόχευσης στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Οι διαθεσιμότητες - απολύσεις που γίνονται, όχι μόνο στην Παιδεία αλλά και στον χώρο της Υγείας, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, δεν πλήττουν μόνο τους εργαζόμενους σ' αυτούς τους χώρους αλλά όλο το λαό αφού υποβαθμίζονται και διαλύονται υπηρεσίες και δομές, που συνδέονται με τις λαϊκές ανάγκες όπως είναι της παιδείας και της υγείας, της πρόνοιας, της ασφάλισης.

Οι Διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Θεσσαλία είναι αποφασισμένοι να αποτρέψουν με δυναμικές κινητοποιήσεις τις εξελίξεις αυτού του είδους, που ως μόνο στόχο έχουν την περαιτέρω απαξίωση του Δημόσιου Πανεπιστημίου και την περαιτέρω φτωχοποίηση των συναδέλφων που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκεί. Δεν κάνουν βήμα πίσω από την ΑΠΑΙΤΗΣΗ για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για να μην προχωρήσουν οι απολύσεις.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί του Νομού Μαγνησίας, γνωρίζουμε πολύ καλά τα «μέτρα» αυτά που τόσα δεινά επέφεραν, επιφέρουν και θα επιφέρουν στην Παιδεία αν δε σταματήσουμε εκείνους που αναίσχυντα τα εφαρμόζουν.

Με βάση αυτό το στόχο δηλώνουμε τη συμπαράσταση και τη συμπόρευσή μας με τους δοκιμαζόμενους διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τους υπαλλήλους της Υγείας, των ΟΤΑ, όλων των υπηρεσιών του Δημοσίου, όλων των υπαλλήλων του Ιδιωτικού τομέα καθώς και όλων των εργαζομένων και ανέργων που θίγονται από τη λαίλαπα που βιώνουμε.

Όλοι στον κοινό αγώνα για να αποτραπούν τα σχέδια της συγκυβέρνησης για απολύσεις στο Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα.

Όλοι στο πλάι των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε.

Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ Μαγνησίας

------------------------------------------------

Πηγή: www.elme-mag.gr

Θα επιτεθούν στη Συρία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Τι θα γίνει μετά; του Γιώργου Δελαστίκ

Οριστική και αμετάκλητη φαίνεται η απόφαση των Αμερικανών να επιτεθούν μέσω του ΝΑΤΟ εναντίον της Συρίας. Εχουν μάλιστα διοχετεύσει στα μέσα ενημέρωσης και... λεπτομέρειες (!) για τον τύπο της επίθεσης που θα πραγματοποιήσουν: θα ρίξουν μερικές εκατοντάδες πυραύλους, επιδιώκοντας με τα πλήγματα αυτά να διαλύσουν τις ένοπλες δυνάμεις της Συρίας. Σε αντίθεση με αυτά που σκόπιμα διοχετεύει η προπαγάνδα των ΗΠΑ περί δήθεν «θολών στόχων», «μη πρόθεσης ανατροπής του Ασαντ» κ.λπ., τα πάντα είναι ξεκάθαρα.

Ας τα βάλουμε σε μια τάξη. Αιτία της αμερικανικής επίθεσης κατά της Συρίας είναι η στρατιωτική ήττα των αντικαθεστωτικών συριακών δυνάμεων και του συρφετού των μισθοφόρων που μάχονται στο πλευρό τους χρηματοδοτούμενοι από τα εμιράτα και εξοπλιζόμενοι από τη Δύση, με κύρια βάση εξοπλισμού τους την Τουρκία, αλλά και την Ιορδανία και το Ιράκ. Η κατάσταση στα πεδία των μαχών είχε πάρει τόσο αρνητική τροπή για τους αντικαθεστωτικούς, ώστε οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έβαλαν τους πράκτορές τους στις γραμμές τους να ρίξουν χημικά εναντίον αμάχων και στη συνέχεια η αμερικανική και δυτική προπαγάνδα να επιρρίψει την ευθύνη για τη χρήση των χημικών στον Ασαντ, παρέχοντας το πρόσχημα για την προαποφασισμένη επιδρομή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Απολύτως ξεκάθαρος είναι και ο στόχος της επίθεσης που θα γίνει: να διαλύσει τον συριακό στρατό ώστε να μπορέσουν οι αντικαθεστωτικοί να νικήσουν επιτέλους τις κυβερνητικές ένοπλες δυνάμεις.

Υπενθυμίζουμε ότι και στη Λιβύη η αεροπορική επίθεση του ΝΑΤΟ εκδηλώθηκε λίγες ώρες, όχι μέρες, πριν πέσει στα χέρια των δυνάμεων του Καντάφι η πόλη της Βεγγάζης, κάτι που θα σηματοδοτούσε τη νίκη του Καντάφι εναντίον των μισθοφόρων των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Ο λόγος που ο Λευκός Οίκος δηλώνει ότι δήθεν δεν έχει στόχο την ανατροπή του Ασαντ με την επίθεση που θα πραγματοποιήσει εναντίον της Συρίας, είναι απλούστατος: δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι οι αντικαθεστωτικοί κατσαπλιάδες θα μπορέσουν σίγουρα να ανατρέψουν τον Ασαντ, έστω και μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ! Δεν θέλει επομένως να εμφανιστεί η καθαρά παράνομη και ιμπεριαλιστική επίθεση των Αμερικανών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους ως αποτυχημένη, αν ο Ασαντ παραμείνει στην εξουσία και μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ. Σε ό,τι αφορά στη στάση της Ρωσίας, οι Αμερικανοί δεν ανησυχούν καθόλου. Δεν αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. Σε πολιτικό επίπεδο, αποκλείεται οι Ρώσοι να συναινέσουν σε επίθεση κατά της Συρίας - άρα αποκλείεται η αμερικανονατοϊκή επίθεση να γίνει υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Στο στρατιωτικό όμως επίπεδο, η Μόσχα είναι εντελώς ανίκανη να εμποδίσει την επίθεση της Δύσης εναντίον της Συρίας.

Η Ρωσία έχει μηδαμινό πολιτικοστρατιωτικό βάρος σήμερα σε σύγκριση με εκείνο της Σοβιετικής Ενωσης. Μάλιστα η παγκόσμια έκδοση των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» χθες λοιδορούσε τον Ρώσο πρόεδρο, καθώς έγραφε σε κορυφαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της: «Ο Πούτιν παραμένει σιωπηλός καθώς οι βοηθοί του επιτίθενται κατά της Δύσης»! «Φαίνεται ότι πιστεύει πως δεν μπορεί να σταματήσει την επίθεση» πρόσθετε μεταξύ άλλων ο υπότιτλος, εμφανίζοντας τον Βλαντιμίρ Πούτιν εκ των προτέρων ηττημένο στην υπόθεση αυτή. Δεν έχουν άδικο αναφορικά με τη Ρωσία οι Αμερικάνοι. Οι Ρώσοι έχουν εξοπλίσει τη Συρία με αξιόλογη αεράμυνα που δεν επιτρέπει στις ΗΠΑ να πραγματοποιήσουν αμέσως αεροπορικές επιθέσεις χωρίς αξιόλογες απώλειες, αλλά πέραν τούτου, μηδέν. Η μοναδική χώρα που μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στη Συρία μετά τη νατοϊκή επίθεση είναι το Ιράν, αλλά οι εξελίξεις είναι περίπλοκες στο εσωτερικό της χώρας αυτής σήμερα.

Ολοι οι Ιρανοί γνωρίζουν ότι αν οι ΗΠΑ ανατρέψουν το καθεστώς του Ασαντ στη Συρία, ο επόμενος στόχος της Ουάσιγκτον θα είναι το Ιράν. Θεωρητικά λοιπόν το Ιράν έχει κάθε λόγο να στείλει ισλαμιστές μαχητές στη Συρία και να αποσταθεροποιήσει το καθεστώς ανδρεικέλων των ΗΠΑ που θα εγκαταστήσουν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι. Η σαρωτική εκλογή όμως ως προέδρου του Ιράν του φιλοδυτικού Χασάν Ροχανί, υποδηλώνει εμφανώς τη διάθεση της πλειοψηφίας του ιρανικού λαού να συναλλαγεί με τους Αμερικανούς. Καθίσταται έτσι αμφίβολο αν η επίθεση εναντίον της Συρίας θα προλάβει να επηρεάσει τους συσχετισμούς στους κύκλους εξουσίας της Τεχεράνης, ενισχύοντας τους σκληροτράχηλους αντιαμερικανούς ή αν -σε πρώτη τουλάχιστον φάση- θα επικρατήσουν οι φιλοδυτικοί, οπότε θα δοθεί χρόνος σε κυβέρνηση - μαριονέτα της Δύσης στη Δαμασκό να εδραιώσει τις θέσεις της. Ούτως ή άλλως, αυτή η κατάσταση στο εσωτερικό του Ιράν ευνοεί την επίθεση των ΗΠΑ εναντίον της Συρίας - και δεν νομίζουμε ότι ο Ομπάμα θα χάσει την ευκαιρία.

--------------------------------
Πηγή:ethnos 31/8/2013

Συμβάσεις με ερωτηματικά στην Επιτροπή Ερευνών του Π.Θ.

Συμβάσεις με ερωτηματικά στην Επιτροπή Ερευνών του Π.Θ.

Πολλαπλά ερωτηματικά, καθώς και υποψίες για φωτογραφικές προσλήψεις ή αναθέσεις έργων προκάλεσαν συγκεκριμένες προσκλήσεις εκδήλωσης ενδιαφέροντος που φέρουν μάλιστα την υπογραφή του νέου πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Ιωάννη Μεσσήνη, και αφορούν στην σύναψη δύο συμ-βάσεων μίσθωσης έργου ιδιωτικού δικαίου, στο πλαίσιο του ανασχεδιασμού διεργασιών και της αναδιοργάνωσης του Γραφείου Διαμεσολάβησης του Π.Θ., με καθήκοντα σύνταξης φακέλων εναρμονισμένων στο RIS3 η μεν πρώ-τηκαι καθήκοντα υπεύθυνου προβολής, επικοινωνίας και Μάρκετινγκ η δεύτερη. Η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος (αρ. πρωτ. 12332) και αριθμό διαδικτυακής ανάρτησης (ΑΔΑ) ΒΛ4Κ469Β7Ξ-ΣΤΟ δημοσιεύθηκε μόνο στη "Διαύγεια" και στην ιστοσελίδα της Επιτροπής Ερευνών, αλλά όχι στον τοπικό Τύπο, αυτομάτως λοιπόν τίθεται θέμα για την έκταση της δημοσιότητας που έλαβε προκειμένου να προσελκύσει τον μεγαλύτερο αριθμό προτάσεων. Η προθεσμία υποβολής προτάσεων δε έληγε μόλις 11 ημέρες από την ημερομηνία δημοσιοποίησης της πρόσκλησης. Στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος επίσης δεν αναφέρεται καμία λεπτομέρεια σχετικά με το έργο (Τίτλος, σκοπός, διάρκεια, προϋπολογισμός, πόροι χρηματοδότησης, κλπ)

Σε τι εξυπηρετεί οι υποψήφιοι να έχουν ως απαιτούμενο προσόν πτυχίο Πολυτεχνικής Σχολής και όχι οποιασδήποτε άλλης ειδικότητας καθώς και διδακτορικό τίτλο, για τη θέση Α' και γιατί για τη θέση Β'ζητείται γενικώς πτυχίο ΑΕΙ οποιασδήποτε ειδικότητας; Για ποιο λόγο δεν ακολουθήθηκε μια πιο διαφανής και ανοικτή διαδικασία για την πλήρωση αυτών των θέσεων; Γιατί δεν συνεκτιμώνται τα κοινωνικά κριτήρια ώστε σε περίπτωση που βρεθούν δύο ενδιαφερόμενοι με τα ίδια προσόντα, επάρκεια και εμπειρία, να προηγηθεί εκείνος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη με βάση κοινωνικά χαρακτηριστικά; Για ποιο λόγο η πρόσκληση έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε να μήν συνταχθεί πίνα-κας κατάταξης και επιτυχόντων και γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα ένστασης; Πόσοι ήταν τελικά οι ενδιαφερόμενοι που υπέβαλλαν προτάσεις; Αληθεύει ότι οι μοναδικοί; ενδιαφερόμενοι και τελικώς επιτυχόντες εργάζονταν ήδη στο Γραφείο Διαμεσολάβησης και διεκπεραίωναν εργασίες, έχοντας μάλιστα προσωπικό τηλέφωνο και διεύθυνση ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του Π.Θ., εκπροσωπώντας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και την Επιτροπή Ερευνών μήνες πριν ακόμη δημοσιευθεί η παραπάνω πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος; Αυτό αποδεικνύεται εύκολα από την ανάρτηση στην επίσημη σελίδα του Γραφείου Διαμεσολάβησης του Π.Θ. σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης (facebook), όπου στις 17/6/2013 ένας εκ των "επιτυ-χόντων" παρουσιάζεται ως στέλεχος του. Ποιά είναι η σχέση των επιτυχόντων Χ.Γ και IT. με τον νέο Αναπληρωτή Πρύτανη Δημοσίων και Διεθνώς Σχέσεων. Εξωστρέφειας, Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας του Π. Θ. κ. Δημήτρη Κουρέτα; Αληθεύει ότι τη διοργάνωση εκδήλωσης για την παρουσίαση του μονοθέσιου αγωνιστικού αυτοκινήτου που κατασκευάστηκε από φοιτητές του Π.Θ. και έγινε στην παραλία του Βόλου στις 26 Ιουνίου είχε αναλάβει ο "επιτυχών" αρκετό καιρό πριν ακόμη δημοσιευθεί η πρόσκληση εκδήλωσης εν-διαφέροντος στην οποία τελικά επελέγη για μια από τις θέσεις; Αληθεύει ότι ο ένας εκ των "επιτυχόντων" είναι επιχειρηματίας και μάλιστα ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρίας με έδρα τη γειτονική Λάρισα; Αληθεύει το γεγονός ότι ο "επιτυχών" Χ.Γ. στις 5/8/2013 αμοίφθηκε με το ποσό των 1.500 ευρώ για τις εργασίες που πρόσφερε στο Γ.Δ.. Πότε πρόλαβε η Επιτροπή Ερευνών του Π.Θ., εν μέσω καλοκαιριού, να αξιολογήσει τις προτάσεις από την λήξη της προθεσμίας στις 19/7/2013 να κάνει συνεντεύξεις, να επιλέξει τον καλύτερο υποψήφιο, να υπογράψει τη σύμβαση έργου (παραλείποντας βέβαια να αναρτήσει τις συμβάσεις στη "Διαύγεια", όπως υποχρεούται), ο "επιτυχών" να ξεκινήσει να εργάζεται να παράξει έργο και να πληρωθεί μόλις λίγες ημέρες μετά; Όλα αυτά τα ερωτηματικά χρήζουν απαντήσεων και μάλιστα άμεσων, προκειμένου το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το οποίο αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο για την περιοχή και για τη διαχείριση του οποίου, σε ότι αφορά τα οικονομικά και διοικητικά.δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία σκιά, να συνεχίσει απρόσκοπτα να προσφέρει ποιοτικό εκπαιδευτικό έργο και οι εργαζόμενοι σε αυτό, διοικητικοί και ακαδημαϊκοί, να εστιάσουν το ενδιαφέρον τους στο έργο τους και όχι στη σχολιασμό θεμάτων όπως το παραπάνω.

Α. ΚΑΡΕΚΛΙΔΗΣ

-------------------------------------------------------
Πηγή: εφημερίδα Μαγνησία 27/08/2013

Απόφαση γενικής συνέλευσης του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (Πέμπτη 29/08/2013)

Την Πέμπτη 29/8/13, ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας πραγματοποίησε Γενική Συνέλευση στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κορδάτος» του Συγκροτήματος Παπαστράτου, στο Βόλο. Στη Συνέλευση παρευρέθηκαν, μίλησαν και επέδωσαν ψηφίσματα συμπαράστασης:

- Η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών

- Εκπρόσωπος των απολυμένων της ΕΡΑ Βόλου

- Ο Σύλλογος φοιτητών του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Π.Θ

- Εκπρόσωποι των φοιτητών από τα Παιδαγωγικά Τμήματα του Π.Θ

- Ο Αντιπρόεδρος του Συλλόγου των μελών ΔΕΠ του Π.Θ

Επίσης πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας των διοικητικών υπαλλήλων  έμπροσθεν κτιρίου Παπαστράτου και κτιρίου Τσικρίκη ,  όσο η συνεδρίαση του Δ.Σ του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού με το Συμβούλιο του Ιδρύματος ήταν σε εξέλιξη. Κατόπιν, και στο πλαίσιο της στάσης εργασίας που είχε εξαγγείλει η ΑΔΕΔΥ, ακολούθησε Γενική Συνέλευση, από την οποία προέκυψε και το παρακάτω ψήφισμα:

Απόφαση γενικής συνέλευσης του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Τις επόμενες ημέρες οι πρώτοι από εμάς (περίπου 20%) καλούμαστε να βγούμε στην εργασιακή περιπλάνηση (διαθεσιμότητα που οδηγεί σε απολύσεις). Οι επόμενοι θα ακολουθήσουμε μέχρι το Δεκέμβρη και την ερχόμενη χρονιά. Ο κυβερνητικός στόχος είναι 150.000 συνάδελφοι μέχρι το 2015 να δουν την έξοδο από το Δημόσιο.

Σχετικό έγγραφο του ΥΠΑΙΘ εντέλλεται την αξιολόγηση των δομών και υπηρεσιών των ιδρυμάτων και τον καθορισμό πλεονάζοντος προσωπικού εντός ανεκδοτολογικά στενών χρονικών προθεσμιών, επιβεβαιώνοντας την υποψία ότι αξιολογήσεις και οργανογράμματα επιδιώκεται να χρησιμοποιηθούν εντελώς προσχηματικά για την επικοινωνιακή υποστήριξη προειλημμένων αποφάσεων σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειακών μνημονίων της χώρας.

Παράλληλα με τις σοβαρότατες πολιτικές αντιρρήσεις συνολικά για το εγχείρημα της διαθεσιμότητας και για τα δεινά που αυτό επισωρεύει στην ελληνική κοινωνία, οφείλουμε να επισημάνουμε τον παραλογισμό της στόχευσης στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Οι διαθεσιμότητες – απολύσεις που γίνονται, όχι μόνο στην Παιδεία αλλά και στον χώρο της Υγείας, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση κλπ, δεν πλήττουν μόνο τους εργαζόμενους σ’ αυτούς τους χώρους αλλά όλο το λαό αφού υποβαθμίζονται και διαλύονται υπηρεσίες και δομές, που συνδέονται με τις λαϊκές ανάγκες όπως είναι της παιδείας και της υγείας, της πρόνοιας, (υποβαθμίζονται και καταργούνται νοσοκομεία, χιλιάδες παιδιά μένουν εκτός παιδικών σταθμών), υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πληρώνουν πιο ακριβά για αυτές τις υπηρεσίες. 

Απαιτείται λοιπόν κοινός αγώνας από όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα ενάντια σ’ αυτά τα μέτρα.

Δεν κάνουμε βήμα πίσω από την ΑΠΑΙΤΗΣΗ μας για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για να μην προχωρήσουν οι απολύσεις. Θέλουμε Τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, πλήρως χρηματοδοτούμενη από το κράτος και με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αποφασίζουμε:

- Η Ομοσπονδία να προχωρήσει άμεσα σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, τέτοιες ώστε ο αγώνας να είναι πανελλαδικός, όσο γίνεται πιο μαζικός και αποτελεσματικός. Είμαστε διατεθειμένοι να συμμετάσχουμε ακόμα και σε απεργία διαρκείας για να μην προχωρήσει καμιά απόλυση.

- Στηρίζουμε και συμμετέχουμε σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση των κλάδων που πλήττονται όπως εμείς.

- Την Τρίτη 3/9/2013 προχωράμε σε στάση εργασίας από τις 8:30 πμ μέχρι τις 12 το μεσημέρι και πραγματοποιούμε Γενική Συνέλευση στις 9:00 πμ με τηλεδιάσκεψη στο Αμφιθέατρο του Κορδάτου.


Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Βόλος Πέμπτη 29/08/2013

Η σημερινή κινητοποίηση του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Πέμπτη 29/8/2013, ώρα περίπου 11:30

Η σημερινή κινητοποίησή μας, στα πλαίσια της στάσης εργασίας που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ ήταν πάρα πολύ ικανοποιητική.
Στον Βόλο συγκεντρωθήκαμε πάνω από 100 συνάδελφοι, που αρχικά μπροστά από το πανέμορφο κτίριο Τσικρίκη και κατόπιν μπροστά στο συγκρότημα  Παπαστράτου, δηλώσαμε με την παρουσία μας και με το πανό μας τη διάθεσή μας για αγώνα ενάντια στις προγραφές της τρόικα και των εδώ υπηρετών της.
Στις άλλες πόλεις, Λάρισα, Τρίκαλα και Καρδίτσα η κινητοποίηση ήταν επίσης πολύ μεγάλη, με συμμετοχή άλλων 40-50 συναδέλφων, όπως φάνηκε αργότερα στην γενική συνέλευση, -που έγινε πάλι απρόσκοπτα με τηλεδιάσκεψη- και κράτησε πάνω από 2 ώρες, έως 15:30 περίπου.
Παρακάτω παραθέτω μερικές φωτογραφίες από την σημερινή κινητοποίηση στο Βόλο.

Οι χρυσαυγίτες του πνεύματος

Ποιος είναι ο πολιτικός λόγος της «χρυσής αυγής» (ΧΑ); Αυτός ο οποίος χωρίζει την πραγματικότητα σε βολικά σχήματα, ώστε να δημιουργηθούν δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Το ένα στρατόπεδο έχει μια φυσική θέση ισχύος γιατί έχει κατασκευαστεί με βάση το κυρίαρχο ιδεολόγημα του κατασκευαστή. Το αντίπαλο στρατόπεδο βολικά έχει όλα τα στοιχεία του κακού. Έτσι στα νοητικά κατασκευάσματα της ακροδεξιάς υπάρχουν πάντα κακοί μετανάστες, σιωνιστές που επιβουλεύονται τα όσια και τα ιερά και γενικά κατασκευάσματα που εξυπηρετούν το θυμικό και όχι τη λογική.

Παρακολουθώ για χρόνια τον δημόσιο λόγο στην Ελλάδα και ειδικά τον λόγο μιας κατηγορίας δημοσίων διανοούμενων που ξεπετάχτηκαν από την κρίση. Ομολογώ πως ο λόγος τους δεν διαφέρει σε επίπεδο ανάλυσης από αυτόν της ΧΑ. Και εξηγούμαι: στο δικό τους κατασκεύασμα υπάρχει μια διεφθαρμένη χώρα, κατοικημένη από κάποιους ανθρώπους με προβλήματα πολιτισμού, αισθητικής και κουλτούρας. 'Ανθρωποι που λαθρεπιβατούν σε κάθε ευκαιρία (τζαμπατζήδες), άνθρωποι που δεν θα θέλατε να έχετε σπίτι σας. Η αντιπαραβολή σε αυτόν τον ανθρωπότυπο είναι ένας εναλλακτικός άνθρωπος ο οποίος συγκεντρώνει την αισθητική, την κουλτούρα, το καλό γούστο και την σωστή συμπεριφορά. Είναι ένας άνθρωπος με «αστική» λεγόμενη παιδεία, ο οποίος δεν ανήκει στη μικροαστική τάξη που ζούσε με δανεικά.

Αυτό το σχήμα είναι πολύ βολικό. Κυρίως για τους εμπνευστές του, γιατί τους βάζει αυτόματα σε μια θέση ισχύος. Εκτός δηλαδή του πλήθους που κρίνουν. Παρ' όλο που είναι βολικό, αυτό το σχήμα είναι τελείως ακραίο. Διάβαζα προ ημερών έναν σεβάσμιο της ελληνικής διανόησης να αποκαλεί την Ελλάδα... «βόθρο»! Ένας άλλος φιλόσοφος, διάσημος τα τελευταία χρόνια, πρωταγωνιστεί σε μια εκστρατεία που θα ζήλευαν οι αποικιοκράτες του 19ου αιώνα, αυτήν τηςεξατομίκευσης και του διαφωτισμού του Έλληνα. Μια άλλη κυρία διαμαρτύρεται για τους λαϊκούς τραγουδιστές, που αποκαλούνε «συναυλίες» τις ανοιχτές τους εκδηλώσεις. Ένας άλλος κύριος σιχτίρισε το τουριστικό προϊόν της Ελλάδας γιατί κάθισε σε ένα κατάστημα, δεν είδε τις τιμές, και όταν του ήρθε ο λογαριασμός θεώρησε υπερβολική την χρέωση. Η Ελλάδα του πλαστικού τιμοκαταλόγου πρέπει να εξαφανιστεί! Απορώ με ποιον τρόπο. Σε κάποια άλλη περίπτωση, ακούστηκε ότι ένας ανάλογος κύριος σε ανάλογη περίπτωση δεν πλήρωσε. Και η λίστα συνεχίζεται.

Αυτή η έκφραση συλλογικής ευθύνης συνοδεύεται με μια κρυφή σκέψη που δεν βγαίνει προς τα έξω από τους εκφραστές της. «Καλά να πάθουν που υποφέρουν», σκέφτονται από μέσα τους αυτοί οι κύριοι και αυτές οι κυρίες. Γράφω το κείμενο με αφορμή το συμβάν στο λεωφορείο με τον θάνατο ενός παιδιού και την αντίδραση μιας συγγραφέως η οποία έθεσε το ζήτημα βολικά στο επίπεδο του «τζαμπατζή», χωρίς να αφήσει να διαπιστωθούν τα πραγματικά αίτια τους συμβάντος. Μπορεί να είναι ατύχημα χωρίς ευθύνη κανενός, όμως ένα τέτοιο ζήτημα δεν αντιμετωπίζεται με όρους τζαμπατζή εναντίον τίμιου πολίτη. Εξυπηρετεί αυτή η αντιμετώπιση τα νοητικά σχήματα που τόσο βολικά χωρίζουν μια διανόηση που υπάρχει ερήμην της κοινωνίας, από την ίδια την κοινωνία.

Λυπάμαι, άλλα στο δικό μου λεξικό η απόδοση γενικών χαρακτηρισμών σε έναν πληθυσμό λέγεται ρατσισμός. Και επίσης λυπάμαι που δίπλα στους χρυσαυγίτες που δέρνουν μετανάστες, υπάρχουν χρυσαυγίτες του πνεύματος που δέρνουν την λογική. Δεν διαφέρει ο κύριος που αποκαλεί την Ελλάδα «βόθρο» (και ίσως λύματα τους κατοίκους της) σε επίπεδο πολιτικού λόγου από τον Ηλία Κασιδιάρη. Τον ίδιο ρατσιστικό λόγο εκφέρουν. Στην τελική είναι συνοδοιπόροι...

-------------------------------------------
Πηγή:Του Νίκου Γεωργιόπουλου

Κατά φαντασίαν κουλτουριάρα (ή πως η Σώτειος αρθρογραφία μας γεμίζει οίκτο για τη συγγραφέα)

Μερικές φορές η ενασχόληση με θέματα ήσσονος σημασίας μπορεί να αποβεί άκρως διασκεδαστική!

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου πλασάρεται ως ελληνίδα συγγραφέας. Παρελκόμενο της ιδιότητός της αυτής είναι η προσπάθειά της να διοχετεύσει στο ευρύ κοινό μία- δήθεν «νεοφιλελέ»- κουλτούρα. Σε χθεσινό της άρθρο/ παραλήρημα (σε δικτυακό τόπο. Δείτε ΕΔΩ), επιχείρησε με ιδιαίτερα άτεχνο και αποτυχημένο τρόπο, να ενοχοποιήσει την αριστερά για την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα και να βαφτίσει το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως «άκρα αριστερά»!

Μεταξύ άλλων γραφικών μας ενημέρωσε ότι σεβασμός των θεσμών είναι (για παράδειγμα και όλως τυχαίως), η εξόφληση του χρέους της Ελλάδας, ενώ κούνησε με αυστηρότητα το δάχτυλο στην αριστερά, η οποία μη αντιλαμβανόμενη την ανάγκη υλοποίησης των λαοκτόνων πλην «θεσφάτων μεταρρυθμίσεων», ταυτίζεται με το παρακράτος!

Αν κάποιος καταφέρει να διαβάσει το άρθρο της κυρίας Τριανταφύλλου αποφεύγοντας την ημικρανία και τη συνδρομή ψυχολόγου, είναι άξιος θερμών συγχαρητηρίων! Η αγωνιώδης προσπάθειά της να αποτυπώσει τις «πολυσύνθετες» πολιτικές της πεποιθήσεις- κάνοντας χρήση ενός δύστροπου και εννοιολογικά ασυνάρτητου λόγου- σίγουρα δεν την καθιστά «αναγνωστικώς» θελκτική και οπωσδήποτε δε τη βοηθά να μεταλαμπαδεύσει τις κατά φαντασίαν κουλτουριάρικες απόψεις της!

Στην απίθανη περίπτωση που κάποιος ενδιαφερθεί να ανατρέξει σε κάποιες συνεντεύξεις της- γοητευμένης από τον Ομπάμα- συγγραφέως είναι βέβαιο ότι θα ευθυμήσει! Σε διάφορα videos, η γκουρού της «κουλτούρας» Σώτη, κοιτώντας την κάμερα με ύφος ψευτομυστηριώδες και βλέμμα ημιπαρανοϊκό δηλώνει ότι «Το να γνωρίσεις τον κόσμο είναι μια οδυνηρή εμπειρία», ότι «τα ταξίδια δεν είναι αυτό που φαίνονται στα μάτια των άλλων ανθρώπων παρόλο που δε λέω ψέματα...» ενώ σε άλλο μήκος κύματος εκμυστηρεύεται στον τηλεθεατή ότι ίσως θα έπρεπε να γράφει μουσική για ασανσέρ ή να φτιάχνει μουσικά περιβάλλοντα...

Όλα τα ανωτέρω συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: η μαινόμενη κατήγορος της αριστεράς Σώτη, με την υποτιθέμενη επιχειρηματολογία της, δεν εκπληρώνει το στόχο εκείνων που μας την επιβάλλουν ως πνευματικό άνθρωπο. Για κακή τύχη του υπάρχοντος μιντιακού συστήματος και της πολιτικής εξουσίας που το στηρίζει, η Σώτειος αρθρογραφία δεν μας γεμίζει θαυμασμό για τη σοφία του γράψαντος, αλλά οίκτο για την ρηχότητα του!

Διαβάστε επίσης
------------------------------------------
Πηγή:Της Λουκίας Χουλιάρα

Πού κρυβόταν τόση σκατοψυχιά;

Ποιος πολιτισμικός και κοινωνικός βόθρος άνοιξε το 2010; Πόσο φαρμάκι έκρυβε μέσα της η ελίτ του ελληνικού πολιτισμού της δεκαετίας του ’90; Πόσες εμμονές και πόση αυταρέσκεια χωρά σε ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων; Πόσο παραγωγικός είναι επιτέλους αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός που έχει επιβληθεί.

Ξεφτίλισαν το συνταξιούχο που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος. Χλεύασαν τα παιδιά που λιποθύμησαν από κακή διατροφή. Αφόδευσαν σε πιτσιρικάδες που σαπίζουν στα κρατητήρια. Αγνόησαν χιλιάδες ψυχές που στιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χειροκρότησαν κάθε κυβερνητική απόφαση που έκριναν ότι είναι αρκούντως σκληρή και διαμαρτυρήθηκαν μόνο για τις καθυστερήσεις στην επιβολή της πιο απάνθρωπης πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Όχι, δεν είναι ούτε εργοστασιάρχες, ούτε μεγαλοτραπεζίτες, ούτε εθνικοί εργολάβοι, ούτε καναλάρχες. Είναι άνθρωποι του πολιτισμού. Είναι η πεφωτισμένη πρωτοπορία των 90s. Είναι το πνευματικό ισοδύναμο της σκωληκοειδούς απόφυσης του Κλικ.

Αφορμή για τις παρακάτω αράδες, η αυγουστιάτικη επέλαση των ανθρωπόμορφων ανθρωποφάγων στα ιντερνετικά μιντιομάγαζα, με πεντιγκρί «Έλληνα λογοτέχνη». Εκείνου του είδους που άκμασε στη δεκαετία του ’90 γράφοντας αφόρητα αυτοαναφορικές αηδίες, για να τις διαβάζει ο ίδιος και να αυτοθαυμάζεται. Πού πούλησαν δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα σε ανθυποβαλκάνιους που ένιωσαν ότι έγιναν Ευρωπαίοι, γιατί κάτω από το ελενίτ του γκαράζ μπόρεσε επιτέλους να μπει η πολυπόθητη BMW. Δεν έχει κανένα νόημα να αραδιάσω ονόματα. Τα γνωρίζουν όλοι. Είναι συγγραφείς, ποιητές, πανεπιστημιακοί, που αλώνιζαν στους τηλεοπτικούς δέκτες και ενίοτε στα κομματικά επιτελεία. Είναι όλοι εκείνοι, που η Λένα Διβάνη (αυτο)αποκαλεί… μετριοπαθέστατα, «διανόηση».

Όταν δεν υπήρχε συστημικός κίνδυνος οι «διανοητές» μπορούσαν εύκολα να παριστάνουν τους φιλελεύθερους και να ξιφουλκούν εναντίον του συστήματος, αλλά να το εκμεταλλεύονται έμμεσα ή άμεσα για τον βιοπορισμό τους. Τη στιγμή όμως το αυτό το ίδιο σύστημα άρχισε να απειλείται, σχεδόν αυτόματα ή και συντονισμένα, συντάχθηκαν αρχικά με αποφασιστικότητα και τελικά με λύσσα δίπλα του. Με αυτόν τον τρόπο αποκαλύφθηκε ο βαθύτατος συντηρητισμός τους, αυτή η συστημική μούχλα που τους εξασφάλιζε το παντεσπάνι τους. Εκεί ήταν πάντα. Απλά δεν απειλούνταν τόσα χρόνια. Άλλωστε, οι περισσότεροι αξιοποίησαν εξαντλητικά, πολιτικό σύστημα, κόμματα και Κράτος. Είναι κρίμα να γίνουν θύματα των περικοπών του, τώρα που και οι ιδέες και οι πελάτες εξαντλούνται.

Φτάσαμε στο σημείο λοιπόν, οπότε η αμφισβήτηση της εξουσίας να θεωρείται η κριτική στους πολιτικούς γιατί δεν είναι πιο αποφασιστικοί στην επιβολή του κοινωνικού δαρβινισμού και υπολογίζουν το πολιτικό κόστος των πράξεών τους, δηλαδή γιατί υπολογίζουν ακόμη και τις οριακά δημοκρατικές διαδικασίες. Αν αυτό ονομάζεται διανόηση σε συνεχή σύγκρουση με την εξουσία και την πολιτική και πνευματική αρτηριοσκλήρωση, τότε πράγματι ο Χίτλερ ήταν οραματιστής της παγκόσμιας ειρήνης.

Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο σε αυτήν την περίπτωση. Ούτε δα ήταν κάτι κρυφό ή μη αναμενόμενο. Ένας πανεπιστημιακός, διορισμένος σε Δ.Σ. κρατικής επιχείρησης και πέντε-έξι επιτροπές, υπάρχει περίπτωση να δαγκώσει το χέρι που τον ταΐζει; «Μα δεν πληρώνομαι», αντιτάσσουν υποκριτικά. «Το κάνω για το καλό του πολιτισμού, των γραμμάτων, της κοινωνίας, της χώρας, της ανθρωπότητας, του γνωστού και αγνώστου σύμπαντος». Φαίνεται ότι στην προεμφυλιακή Ελλάδα του 21^ου αιώνα, ο αλτρουισμός περίσσεψε στη διανόηση. Αυτός θα είναι και ο λόγος που συντηρούν την ανθρωποφαγία με τόσο πάθος.

Η παρεξηγημένη σκατοψυχιά

Είναι δείγμα υγείας, κατά την άποψή μου, το ότι ακόμη και στην τούρλα του Αυγούστου, τέτοια μισαλλόδοξα, υπερσυντηρητικά, ανιστόρητα, και εν τέλει απάνθρωπα κείμενα και δηλώσεις δεν περνούν αναπάντητα. Όχι μόνο αναδεικνύονται (ως απάνθρωπα) αλλά κάποιες φορές αναγκάζουν τον ιδιοκτήτη τους να ερμηνεύσει ή και ανακαλέσει τα λεγόμενά του. Αυτό από την άλλη οδηγεί σε ένα ακόμη τραγελαφικό φαινόμενο. Υποτιθέμενοι τεχνίτες της γλώσσας, λογοτέχνες και καθηγητές Πανεπιστημίου, να προσπαθούν να πείσουν ότι είναι ανίκανοι να βάλουν τη μία λέξη πίσω από την άλλη και να φτιάξουν μία κοινώς κατανοητή πρόταση που να μην επιδέχεται άλλης ερμηνείας. Ποτέ άλλωστε τόσοι γνώστες της γλώσσας δεν αποδείχτηκαν τόσο ανίκανοι να την χρησιμοποιήσουν.
Προφανώς δεν είναι αυτή η αλήθεια. Καμία παρεξήγηση. Καμία παρερμηνεία. Ό,τι γράφουν ή λένε (ή καλύτερα, εκτοξεύουν), το εννοούν. Και εννοούν κάθε λέξη που χρησιμοποιούν. Απλώς τους είναι αδύνατο να παραδεχτούν ότι πιάστηκαν με την καρδάρα στο χέρι. Και αντ’ αυτού προσπαθούν να την περάσουν κάτω από τα μάτια μας, επιμένοντας «δεν βλέπετε καλά». Λένε ότι «όταν ανακαλύφθηκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο». Σωστό. Το κακό είναι ότι κάποιοι δεν έχουν ανακαλύψει ούτε τη συγγνώμη.

Πράγμα που μας οδηγεί στα κοινωνικά δίκτυα και το ρόλο τους. Το κλαμπ των διανοητών που αλληλοκαβατζώνονται από κυβερνητική επιτροπή σε κρατικό Δ.Σ., έως και σήμερα παραμένει ερμητικά κλειστό. Δεν αρκείται όμως σε αυτό. Όντας ανέκαθεν κλειστό, αλλά χωρίς τη δυνατότητα ζύμωσης με τον πραγματικό κόσμο, η εντύπωση -σε μεγάλο βαθμό αληθής- ήταν ότι η κοινωνία μπορεί να άγεται εύκολα και εσαεί χωρίς να χρειαστεί να συγχρωτιζόμαστε με αυτήν. Τα κοινωνικά δίκτυα ανέτρεψαν αυτήν την παγιωμένη εντύπωση και -με βίαιο τρόπο- τους αποκαλύπτουν μία άλλη πραγματικότητα. Ότι δεν είναι αυθεντίες. Ότι ο λόγος τους δεν περνάει ως θέσφατο. Ότι εκτοξεύουν συχνά πηχτές ανοησίες που δεν περνούν απαρατήρητες. Για την ώρα συνεχίζουν να ζουν στη γυάλα τους, αλλά πλέον βλέπουν απ’ έξω. Βλέπουν ότι δεν μπορούν να επιβάλουν εύκολα όποια άποψη βγάζουν από την κοιλιά τους ή -ακόμη χειρότερα- τους ορίζεται να επιβάλουν. Αντιμετωπίζουν ανθρώπους που είναι εξυπνότεροι, πιο καλλιεργημένοι πνευματικά, περισσότερο γνώστες, πιο καταρτισμένοι και κυρίως πολύ πιο αξιόλογοι από αυτούς. Εκατοντάδες πολίτες της διπλανής πόρτας, κατά κόρον ψευδώνυμοι (ακριβώς γιατί είναι της «διπλανής πόρτας» και δεν έχουν την ανάγκη να αντλήσουν κύρος από την ονοματάρα τους), που παράγουν ψηφίδες ιδεών πολύ πιο προωθημένων, πολύ πιο άρτια εκπεφρασμένων, πολύ πιο σύγχρονων, και με περισσότερο ενδιαφέρον βρε αδερφέ από την ομοφοβική μπαλαφαρία της κάθε Σώτης στην Άθενς Βόις.

Οπότε χτυπάμε την ανωνυμία. Πού πας χωρίς να σε λένε Χειμωνά ή Τατσόπουλο; Πώς θα σε θυμάται η Ανθρωπότητα αν βγαίνεις με το όνομα «βυζιά μελάτα» ή «μπάμπης6789241»; Ποια κρατική επιτροπή θα σε βραβεύσει; Ποιος υπουργός θα σου σφίξει το χέρι; Ποια Σούλα Καραμπουζούκη, χήρα μεγαλοεργολάβου, θα σε συνοδεύσει σε παρουσίαση πραγματείας για την αφόρητη μυρωδιά της μασχάλης της εργατικής πλέμπας; Ναι υπάρχει και η σαβούρα ανάμεσα στους ψευδώνυμος. Ογκώδης και κραυγαλέα σαβούρα. Πώς θα ήταν δυνατόν να μην υπήρχε; Αλλά καλό θα ήταν να μην διαβάζουμε κουταμάρες περί κανιβαλισμού. Δεν κανιβαλίζεται ο ανθρωποφάγος, αγάπη μου.

Υ.Γ.1 Δεν ισοπεδώνω τους διανοητές ή τους λογοτέχνες. Είναι όμως η πικρή αλήθεια ότι η πλειονότητα των διακεκριμένων Ελλήνων των γραμμάτων και της τέχνης των 90s πρωτοστατεί, συντάσσεται ή σιωπά, σε αυτό το ανθρωποφαγικό μεταμοντέρνο think tank της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας.

Y.Γ.2 Πιο γραφικοί, πιο γελοίοι και τελικά ακόμη πιο σκατόψυχοι, είναι εκείνοι οι δευτεροκλασάτοι σχολιαστές σε ιστοσελίδες και εφημερίδες, που νιώθουν την αδήριτη ανάγκη να δικαιολογήσουν κάθε κρετινισμό των παραπάνω «διανοητών». Πρόκειται για εκείνα τα γελοία ανθρωπάκια που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μπουν στα σαλόνια της κυρίας Σούλας Καραμπουζούκη, χήρας μεγαλοεργολάβου, και να τα θαυμάσουν κι αυτά για το αφόρητο τίποτε που πουλάνε.

Διαβάστε επίσης
-----------------------------------------------
Πηγή:galaxyarchis.wordpress.com
-----------------------------------------------

[Ολη τη βδομάδα τριβέλιζαν στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις, με αφορμή το ξεβράκωμα αυτού του εσμού των γιαλατζί διανοουμένων, καθηγητάδων και καλλιτεχνών, με αποκορύφωμα το tweet της κ. Διβάνη, αλλά κυρίως η μετέπειτα τοποθέτησή της, που έκανε στο protagon, μετά τον σεισμό αντιδράσεων που είχε ξεσηκώσει.
Από έλλειψη χρόνου κυρίως, δεν πρόλαβα να γράψω κάτι ολοκληρωμένο και να το δημοσιεύσω. Σήμερα, προτού αρχίσω το γράψιμο, έριξα -ως συνήθως- μια ματιά στα social media και ανακάλυψα τούτο το μαργαριτάρι, που με καλύπτει πλήρως.
AMOR]