Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.

Τρίτη, Οκτωβρίου 15, 2013

να συμμορφωθείς

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.Αφού ο Κεδίκογλου είπε ότι η κυβέρνηση τσάκισε το φασισμό, αφού ο Πρετεντέρης είπε ότι εξαρθρώθηκε η χ.α., τότε μάλλον πρέπει να νιώθουμε πιο ήρεμοι. Αφού ο Μιχελάκης είπε ότι έχουμε δημοκρατία και άρα δεν μπορούμε να βρίσκουμε αναλογίες σε περιόδους που η αντίδραση θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένη και νομιμοποιημένη, τότε μάλλον θα πρέπει να βάλουμε την εξάρθρωση (την ποιά;) των αβγών, τη μαρφίν και τις σκουριές στο ίδιο καλάθι. Εδώ έχουμε δημοκρατία, οπότε, το ερώτημα επανέρχεται: καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; Παρακαλώ απαντήστε με μια λέξη. Η λάθος απάντηση προκαλεί την αυτόματη κατάταξη στο στρατόπεδο των ακραίων και άρα υπόπτων και άρα καλύτερα να περάσετε μια βόλτα απ’ το τμήμα της γειτονιάς σας.
*
Έγραφε ο Ελεφάντης ότι ο φασισμός είναι μια ιδεολογία που επιδιώκει να επιβάλλει τις αρχές της παντού: (μεταξύ άλλων) την στρατιωτικοποίηση της εργασίας.
*
Οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν την εξίσωση αβγών – «ακροαριστεράς», χρησιμοποιώντας ως συνδετικό κρίκο τη «βία», λέγοντας πως το αντιμνημονιακό πνεύμα έφερε το φασισμό, είναι και αυτοί που συνεργάζονται με ρατσιστές και ακροδεξιούς (μιλάω για μεγάλο μέρος της ΝΔ) προκειμένου να λειτουργήσει το μνημόνιο. Ο Μπίστης έσταζε μέλι στο προταγκον.γρ για τον Βορίδη (αυτόν που δήλωνε κραδαίνοντας το ρόπαλο: βία στη βία των μαρξιστών) λέγοντας ότι ως προς το μεταναστευτικό διαφέρουν κάπως οι απόψεις τους, αλλά οκ ας μην είμαστε πλεονέκτες.
Η διαφωνία της κεντροαριστεράς με την ακροδεξιά ως προς το μεταναστευτικό ευτυχώς μετά από ώριμες πολιτικές συζητήσεις, νηφάλιο διάλογο και συναινετική διάθεση κατέληξε ευτυχώς σε ένα συμβιβασμό και γέννησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γεγονός που μας γεμίζει περηφάνια για τον πολιτικό πολιτισμό του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Κατά τ’ άλλα, ο Μπίστης και οι λοιποί κεντροαριστεροί θεωρούν ότι οι αντιμνημονιακές διαμαρτυρίες έφεραν το φασισμό. Απ’ τις μούτζες στην εμπορία όπλων. Λογικότατο.
Περίπου σα να λέμε ότι οι σπαρτακιστές έφεραν τον Χίτλερ με τις τρελές ιδέες τους ή ότι οι αναρχικοί είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου γιατί μισούσαν τους μπάτσους.
*
Έτσι οι περίφημοι κεντροαριστεροί υπογράφουν το ένα μετά το άλλο ασαφές και αόριστο κείμενο, με επικλήσεις στην επικείμενη ανάπτυξη. Ποτέ δε μας λένε όμως τί εννοούν όταν λένε ανάπτυξη.
Γιατί σκέφτομαι ότι η ανάπτυξη την εποχή των μνημονίων δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά στρατιωτικοποίηση της εργασίας. Με άλλα λόγια, ελαστική ή εκ περιτροπής απασχόληση, εξαφανισμένες αποζημιώσεις, κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, πολιτικές επιστρατεύσεις, εξορύξεις χρυσού, απευθείας αναθέσεις και άνθιση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας η οποία συνοψίζεται σε επιχειρηματίες τύπου Μελισσανίδη. Υπ’ αυτή την έννοια τα έργα των αβγών στο Πέραμα ή στα κατά τόπους γραφεία ευρέσεως εργασίας (και αλλού*) καθιστούν τα αβγά ένα ολοκληρωτικά μνημονιακό κόμμα.
*
Αλλά η μνημονιακή Ελλάδα, η Ελλάδα μετά το Καστελόριζο, που θα έλεγε κι ο ολντ, είναι κυρίως η ιστορίας μιας αλλαγής παραδείγματος ή καλύτερα ανθρωπότυπου. Δηλαδή η στρατιωτικοποίηση της εργασίας, το κατεξοχήν μνημονιακό κατόρθωμα, κατά τη γνώμη μου δεν έχει να κάνει με κάποια απόπειρα συσσώρευσης κεφαλαίου ή ασφάλισης περαιτέρω κερδών. Έχει να κάνει με μια νέα υποταγή, η οποία παίρνει τη μορφή της πίστης σε ένα συλλογικό φαντασιακό που ως ευτυχία εννοεί την ανασφάλιστη εργασία με 360€ χωρίς ωράριο. Το δικαίωμα στην απεργία αυτοκαταργείται , ενώ το δικαίωμα της καταστολής περιλαμβάνει πια μια νέα τεράστια γκάμα, από τις προληπτικές προσαγωγές μέχρι το ξεχείλωμα του όρου τρομοκρατία.
*
Με άλλα λόγια όχι μόνο δεν υπάρχει πια κοινωνία, αλλά ούτε καν τα ίδια τα άτομα που την απαρτίζουν. (Και) αυτό το νόημα έχουν οι επιθέσεις των ένστολων στα Εξάρχεια. Όχι μόνο δεν επιτρέπεται η διαφορετική κουλτούρα, η αμφισβήτηση του κυρίαρχου παραδείγματος, αλλά θα καταστέλλονται σκληρά τόσο οι καθεαυτό πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, όσο και οι ίδιες σου οι βόλτες, τα στέκια, η καθημερινή συνύπαρξη και οι καταλήψεις άχρηστων και άδειων κτιρίων. (Η δήλωση: καλύτερα άχρηστα και έρημα, παρά γεμάτα από εκείνη τη ζωή που εμπεριέχει την πιο ουσιαστική κριτική στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, οι οποίες πλέον θα ρυθμίζουν και τις πιο λεπτές πτυχές της επιβίωσης).
Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.
*
Υπ’ αυτή την έννοια, καθετί που σε πρώτη σκέψη μπορεί να μην είναι επαναστατικό, αλλά εντέλει δυναμιτίζει τη συλλογική κατάθλιψη ή την τυφλή πίστη στον κομφορμισμό και την κορεκτίλα, μπορεί υπό προϋποθέσεις (και κάποιο αλκοόλ ίσως) να προκαλέσει συγκίνηση.
Ο τύπος που ράβει κοστούμια από άμφια και παίζει κλαρίνο στην πλατεία Εξαρχείων υπαινίσσεται (ερήμην του πιθανώς και άρα ακόμη πιο ειλικρινώς) ότι το να είσαι περίεργος, ανάποδος και έξω απ’ τις περιγραφές του αποδεκτού με βάση τον Πάγκαλο ή την Τριανταφύλλου, είναι πια μια προσωπική υποχρέωση που κι αν κάποτε στοιχίζει ακριβά, προκαλεί κύματα ανυπολόγιστης ψυχικής γαλήνης.
Κάνοντας ένα μικρό (ή μεγάλο) λογικό άλμα, σκέφτομαι ότι το να αντιστέκεσαι με όποιον τρόπο μπορείς στη λογική του There is no alternative, στο δεν γίνεται τίποτα, όλα είναι προαποφασισμένα (κατά το η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού που σου υποδεικνύουν οι άλλοι, ποιοί άλλοι; αυτοί που κοιτάζουν ανέμελοι την εξουθένωσή σου, βάζοντας συνήθως και κάτι στην άκρη) είναι μια σπουδαία, παρηγορητική και γενναιόδωρη πράξη. Το να αμφισβητείς τη νέα ελλάδα, όπως μπορείς, αποδεικνύεται η πιο σπουδαία ποίηση της εποχής μας, η πιο υψηλή δημιουργία, αυτό που μετατρέπει την αναξιοπρέπεια σε γενναιότητα και τον καθημερινό ζόφο σε ζωή.

---------------------
Πηγή:tovytio

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ! Του Γεώργου Μ.Σαρηγιάννη

Κυριακή, Οκτωβρίου 13, 2013
ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ! Του Γεώργου Μ.Σαρηγιάννη
ΚΑΜΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ! 

Γεώργιος Μ.Σαρηγιάννης, 
ομότιμος καθηγητής 
Ε.Μ.Πολυτεχνείου

Τώρα που κορυφώνεται η σύγκρουση Πανεπιστημίων-Κυβέρνησης, εντείνονται και οι πιέσεις τόσο από την Κυβέρνηση, όσο και δυστυχώς και από μέσα από τα Πανεπιστήμια για συμβιβαστικές και ήπιες λύσεις. Η Κυβέρνηση απειλεί –προς το παρόν- με εισαγγελείς, ίσως αύριο και με είσοδο αστυνομικών δυνάμεων, ενώ μέσα από τα Πανεπιστήμια ακούγονται τάχα μετριοπαθείς φωνές. Οι φωνές αυτές, επαναλαμβάνουν τα τετριμμένα στις παρόμοιες περιπτώσεις (θα χαθεί το εξάμηνο, τα καημένα τα παιδιά που είναι από επαρχία χάνονται στο χάος, οι υποψήφιοι μεταπτυχιακοί που έχουν κλείσει θέσεις στο εξωτερικό δεν μπορούν να τελειώσουν τις εξετάσεις τους και άλλα γνωστά). 

Σ’ αυτές προστέθηκαν και επιχειρήματα του αντιπρύτανη του ΕΜΠ καθηγητή κ. Αβαριτσιώτη που μας φέρνουν σαράντα χρόνια πίσω: χωρίς Γραμματείες δεν μπορούν να δοθούν βεβαιώσεις εγγραφών για ανανέωση της αναβολής κατάταξης στον στρατό και θα στρατευτούν οι φοιτητές μας. Ως επιχείρημα μπορεί να μας εκνευρίζει ή να μας λυπεί, ακριβώς διότι ως πράξη το ζήσαμε επί Χούντας με την άρση της αναβολής φοιτητών μας που μετείχαν είτε στην Αντι-ΕΦΕΕ είτε σε άλλες αντιστασιακές πράξεις, μόνο που κάποιοι (και ο κ.Αντιπρύτανης) ξεχνούν ότι αυτές οι ενέργειες οδήγησαν στην Νομική την Ανοιξη και στο Πολυτεχνείο το Φθινόπωρο του 1973.

Δύο σημεία θέλω να τονίσω : 

Πρώτο, γιατί άραγε από τα δεκαεφτά εν συνόλω Υπουργεία το μαχαίρι των απολύσεων έπεσε στο Υγείας και στο Παιδείας;; Και ακόμη από τις υπηρεσίες του «ευρύτερου δημόσιου τομέα», γιατί οι απολύσεις γίνονται στην Δημόσια Τηλεόραση και στις βιομηχανίες πολεμικού υλικού;;; 

Νομίζω ότι η απάντηση είναι κοινή και για αυτά αλλά και για εκείνα που θα ακολουθήσουν: πρόκειται για τομείς όπου το ιδιωτικό Κεφάλαιο προσβλέπει μεγάλα κέρδη, και συγκεκριμένα 

• στην Παιδεία περιμένουν σαν τα κοράκια οι σχολάρχες να ιδρύσουν επιτέλους τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια (δεν τα κατάφερε το Γιωργάκι, ελπίζουν όμως στην σημερινή Κυβέρνηση)
• στην Υγεία οι τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες προσδοκούν αθρόα την σύναψη ιδιωτικής ασφάλισης και παράλληλα οι επιχειρηματίες του κλάδου θα ιδρύσουν και άλλα ιδιωτικά Νοσοκομεία αυξάνοντας και τα κέρδη τους στα ήδη υπάρχοντα –για την Υγεία και την μόρφωση των παιδιών, η κάθε οικογένεια κάνει ό,τι μπορεί μειώνοντας στο ελάχιστο το επίπεδο διαβίωσης.
• Η αντικατάσταση της Δημόσιας Τηλεόρασης από ιδιωτική, εξυπηρετεί τόσο την πολιτική (ιδιώτες είναι, κάνουν ό,τι θέλουν και δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε ! ), όσο και το κέρδος των ιδιωτών καναλαρχών που θα αρπάξουν τις διαφημίσεις, τις συχνότητες και την «ακροαματικότητα». 
• Όσο για το πολεμικό υλικό, τα μονοπώλια της Ντασσώ, της Ζήμενς και της Λόκχηντ χρόνια περιμένουν την διάλυση της ΕΒΟ –δεν είναι καιρός να χάνουν πελάτες… 

Και δεύτερο, ο αγώνας είναι και μονόδρομος αλλά και επικίνδυνο να ξεστρατίσει. Αυτό σημαίνει ότι η παραμικρή υποχώρηση, μέσα από φαινομενικά μικροσυμβιβασμούς και ελπίδες ότι θα απολυθεί ο γείτονας και όχι εγώ, θα οδηγήσει σε καθολική ήττα. 

Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί και ο κάθε διάλογος οδηγεί σταδιακά στην τελική υποχώρηση. Μην ελπίζουμε ότι με τον διάλογο θα απολυθούν λιγότεροι, ή θα επαναπροσληφθούν περισσότεροι, και τι θα πει λιγότεροι ή περισσότεροι, (πάντα με την ελπίδα ότι θα είναι «ο άλλος»);;; Ο δρόμος είναι ένας μόνον : να ανακληθεί η ΚΥΑ, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ενότητα, την σταθερότητα στον στόχο (ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΑ) και μακριά από αρχικά φαινομενικά τάχα ευνοϊκές υποχωρήσεις, που οδηγούν νομοτελειακά στην πλήρη εφαρμογή της ΚΥΑ. Δεν θα μπουν εισαγγελείς, δεν θα μπει η αστυνομία, δεν θα δοθούν οι λίστες. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

-----------------------
Πηγή:https://www.facebook.com/ArchNtua/posts/1426350034253436

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Προς τις Πρυτανικές Αρχές: Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός!

Παρασκευή, Οκτωβρίου 11, 2013
του Πέτρου Ροδακινιά
του Πέτρου Ροδακινιά
Έχουμε θυμό και οργή. Εμείς οι αγωνιζόμενοι Διοικητικοί υπάλληλοι του Π.Θ., είμαστε οργισμένοι και σφόδρα θυμωμένοι, με την αδράνεια -ή μήπως μεθόδευση- των πρυτανικών αρχών, να μας αγνοούν επιδεικτικά και να μας αφήνουν στο έλεος της παραπληροφόρησης, σχετικά με το τι τελικά απέστειλαν στο Υπουργείο. Δεν παραπληροφορούν μόνο εμάς, αφήνουν τα κυβερνητικά ΜΜΕ, την τοπική κοινωνία, αλλά και τους συναδέλφους των άλλων πληττόμενων πανεπιστημίων, να πιστεύουν ότι μάλλον στείλαμε τις "λίστες". Δεν σέβονται τον αγώνα μας -5 βδομάδες ήδη-, την αγωνία μας για το αν θα' χουμε δουλειά αύριο, για το αν θα' χουμε καν μέλλον στη ζωή μας.

Χθες, πήραμε ομόφωνα απόφαση στη Γ. Συνέλευση, να στείλουμε επιστολή στις Πρυτανικές αρχές για να λάβουν επιτέλους θέση στην μεθοδευμένη παραπληροφόρηση του Υπουργείου και των διάφορων ΜΜΕ και να μας ενημερώσουν επίσημα, τι ακριβώς έχουν αποστείλει στο Υπουργείο. Να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν με το ποιο κατηγορηματικό τρόπο τα διαδιδόμενα για το ότι είμαστε στα λίγα πανεπιστήμια που αποστείλαμε τη "λίστα". Σήμερα πληροφορηθήκαμε το σωστό αίτημα του πρώην Πρύτανη κ. Γουργουλιάνη προς τις Πρυτανικές Αρχές, που ζητά άμεσα να του κοινοποιηθεί η αλληλογραφία με το Υπουργείο Παιδείας. Αν ο κ. Γουργουλιάνης -και σωστά- έχει μια φορά έννομο συμφέρον, τότε εμείς, που πληττόμαστε άμεσα, έχουμε εκατό φορές έννομο συμφέρον, να μας κοινοποιηθεί επιτέλους η αλληλογραφία και να λάμψει η αλήθεια.

Κάνουμε ακόμη μια φορά έκκληση στις Πρυτανικές Αρχές, πείτε μας γραπτά και επίσημα, τι ακριβώς αποστείλατε. Πάρτε επιτέλους θέση απέναντι στα μυθεύματα των τοπικών και λοιπών ΜΜΕ και πείτε την αλήθεια: είστε στο πλευρό μας ή εγκρίνετε τις μεθοδεύσεις του Υπουργείου.

Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός!


#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

στην υγειά σου άρχοντα ή ποιος εξέθρεψε τον φασισμό στον τόπο μας

Πέμπτη, Οκτωβρίου 10, 2013
Η λέξη λοιπόν είναι απελπισία. Αλλά αυτή είναι μια μονόχνοτη, υπεραπλουστευτική, εσωστρεφής οπτική του κόσμου. (Εσωστρεφής: να μια λέξη που μας έμαθε η πασοκαρία, τα χρόνια εκεί γύρω στο 2000, που το πρόβλημα των κυβερνήσεων συνοψιζόταν στο ότι ήταν πολύ εσωστρεφείς). Ας κοιτάξουμε λοιπόν για λίγο, όχι το δρόμο και τους διπλανούς μας, αλλά την περίφημη οθόνη που φωλιάζει στα σαλόνια όλης της χώρας. Εκεί, η λέξη δεν είναι απελπισία. Εκεί, η λέξη είναι ξεφτίλα.
Έχουμε κουραστεί να διαβάζουμε και να ακούμε ότι για τα όσα συμβαίνουν σήμερα (Τί συμβαίνει σήμερα: ΠΑΣΟΚΝΔ: έξαρση της βίας – έτσι γενικά και αόριστα), φταίει η πλατεία Συντάγματος, οι αγανακτισμένοι, η κουλτούρα της ανομίας (ότι δηλαδή οι άνθρωποι που δεν ξέρουν πως λέγεται ο Krugman, μελετούν Durkheim). Έχουμε κουραστεί να ακούμε πως ανομία είναι το διπλοπαρκάρισμα, ότι δεν κόψαμε απόδειξη ή ότι μιλήσαμε στον ενικό στο όργανο. Και όλα αυτά μάλιστα εμπίπτουν στην κουλτούρα της αριστεράς, της μεταπολίτευσης κλπ.
st
δύο ελληνικές σημαίες, μία προτομή, δύο κούπες με στάμπα φασιστικής οργάνωσης, ο τρυφερός δημοσιογράφος και ένας καλός κύριος από τη Γούβα
Αυτά όλα, λέει, εξέθρεψαν το τέρας. Αυτά έφεραν τον φασισμό στον τόπο μας. Οι μούντζες και τα γκράφιτι και η κλειστή Πανεπιστημίου από 20 άτομα. Δεν έφεραν τον φασισμό οι δημοσιογράφοι που φώναζαν τη Σκορδέλη μέρα παρά μέρα να μιλήσει για το «μεταναστευτικό πρόβλημα» και την «ασφυξία» του κέντρου. Δεν ήξεραν τι ήταν η Σκορδέλη, ήξεραν όμως ότι υπάρχει φοβερό μεταναστευτικό πρόβλημα και ότι οι κάτοικοι (οι ποιοί;) δεν αντέχουν άλλο. Δεν ήξεραν ότι τα ΜΑΤ και τα αβγά συνεργάζονται, βασανίζουν ντόπιους και μετανάστες, επιτρέπουν μαχαιρώματα κλπ. Ήξεραν όμως ότι οι κουκουλοφόροι καίνε τις περιουσίες του κοσμάκη. Δεν ήξεραν ότι εφοπλιστές (όπως λένε τα ίδια τους τα τωρινά δημοσιεύματα) χρηματοδοτούν τα αβγά. Ήξεραν όμως να μας παρουσιάζουν τα γκομενικά του τάδε αβγού και ήξεραν να κάνουν πολιτισμένο διάλογο στα τηλεπαράθυρα. Δεν ήξερε ο Ευαγγελάτος και ο Σρόιτερ ότι κλέβουν τους μετανάστες, ότι τους εκβιάζουν ή ότι είναι νταβατζήδες. Αλλά ήξεραν να κάνουν βόλτα με το Χρυσοχοΐδη και να λένε ότι τα παιδιά καθάρισαν την πλατεία. Δεν ήξεραν ότι έχουν όπλα. Ήξεραν μόνο ότι σε αυτούς τα αβγά φέρονταν με το σεις και με το σας. Αυτό αρκούσε.
karolos
μετριοπάθεια, πολιτισμένος διάλογος, γιορτή της δημοκρατίας.
Σημασία έχει ότι το φασισμό τον έφεραν οι πλατείες το ‘11. Δεν τον έφερε ας πούμε η αντιμεταναστευτική λύσσα, πχ. εκείνου του φοβερού κυβερνητικού στελέχους που μετά από επίθεση αβγών σε ένα κουρείο στο Μενίδι αν δεν κάνω λάθος, έκανε ερώτηση στον Υπουργό για να μάθει αν είναι νόμιμος και έχει χαρτιά ο χτυπημένος κουρέας. Ο φασισμός είναι αποτέλεσμα των κραυγών κατά του μνημονίου. Δεν τον έφερε ας πούμε η επιχειρηματική ευφυΐα της Μανωλάδας και αυτός που αλυσοδένει στη Σαλαμίνα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος και οι διαδηλωτές φταίνε προσωπικά για το ότι τα αβγά είναι βουλευτές. Τί κι αν στο Εφετείο πετούσαν πέτρες στους μετανάστες μαζί με τα ΜΑΤ; Τι κι αν στο Χυτήριο μας μιλούσαν για αλβανικές κωλοτρυπίδες; Τι κι αν έσπαγαν live πάγκους σε λαϊκές (με κίνητρα καθαρά εμπορικά, μην ξεχνιόμαστε); Όλα αυτά τα έκαναν επειδή τους το επέτρεπαν οι αγανακτισμένοι κι όχι επειδή ακόμη και τότε οι δημοσιογράφοι μιλούσαν για σοβαρή ΧΑ ή προσέφεραν συμβουλές ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι για να μην τους πιάνουν στο στόμα οι άλλοι. Όλα αυτά τα έκαναν τα αβγά εξαιτίας των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και όχι επειδή οι βουλευτές κάθονταν και έκαναν κουβεντούλα στα πάνελ, χαϊδεύονταν με τους μπάτσους που λίγα λεπτά νωρίτερα τραμπούκιζαν παρέα με τα αβγά ή αποδέχονταν ότι μπορεί να πέσει καμιά σφαλιάρα, δεν έγινε και τίποτα, δεν χρειάζεται άρση ασυλίας.
Ξεφτίλα είναι η λέξη. Κι ακόμη κι αυτή, η ξεφτίλα, δεν μπορεί να περιγράψει τον δημοσιογράφο που έχει το θράσος να ξεστομίσει «άδικο» παίρνοντας συνέντευξη απ’ τους γονείς του μαχαιρωμένου Φύσσα.
v
ο θρίαμβος της κοινής λογικής, ο μίστερ πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ελπίδα της συντηρητικής παράταξης
Ο δημοσιογράφος που χαριεντίστηκε με τον Βορίδη, (ξέρετε αυτόν τον ακτιβιστή της δεξιάς), ο άνθρωπος που έκανε τη χαλαρή κουβεντούλα με τον αρχηγό των αβγών, ψελλίζει τώρα πως είναι «άδικο».
Μπορεί να ζοριζόμαστε, να μας βγαίνει η κάθε μέρα απ’ τη μύτη, αλλά δεν ζούμε σε κάποιο μακρινό πλανήτη που αντί για οξυγόνο κυκλοφορεί το αέριο της λήθης. Τα θυμόμαστε όλα μια χαρά. Και ξέρουμε ότι ο φασισμός δεν είναι ένα άσχετο γεγονός, μια μόδα που ξεπήδησε απ’ το πουθενά, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας, την οποία τροφοδότησε για διαφορετικούς πιθανώς λόγους, αλλά πάντως τροφοδότησε συστηματικά η πολιτική και μιντιακή ελίτ (ελίτ να την κάνουν ο θεός και ο αλλάχ δηλαδή).
Γι’ αυτό αφήστε κατά μέρος τις αναλύσεις περί κουλτούρας και ανομίας, και κοιτάξτε να σβήσετε – αν γίνεται, αν μπορείτε – ότι προλαβαίνετε απ’ τα αρχεία σας. Μπας και κάποτε καταφέρετε να σας ξεχάσει η ιστορία.
------------------------
Πηγή:tovytio

Η λαθροχειρία του αλγορίθμου και η αναστάτωση στα πανεπιστήμια

Πέμπτη, Οκτωβρίου 10, 2013
Η λαθροχειρία του αλγορίθμου και η αναστάτωση στα πανεπιστήμια
Και όμως είναι δυνατόν!!! Στην Ελλάδα των μνημονίων, στη χώρα που κάθε μέρα η δημοκρατία πάει περίπατο, στη χώρα που η εξουσία ακούει διάλογο και βγάζει… σπυράκια…, στη χώρα που όλοι μιλάνε και κανένας δεν ακούει τον άλλον, δηλαδή κατά το κοινώς και καφενειακώς λεγόμενο, ξύνουν τα… απαυτά τους… μπορεί διάφορες σκοπιμότητες να κυριαρχήσουν με τρόπο προκλητικό… γι’ αυτό άλλωστε δεν αναλαμβάνει κανένας τις ευθύνες.

Ποιος θα το πίστευε λοιπόν ότι ένας αλγόριθμος (!) τον οποίο αρχικά έδωσε το υπουργείο Παιδείας για να γίνει η αξιολόγηση… δομών και προσωπικού του διοικητικού προσωπικού, θα γινόταν η αφορμή να προκύψει μεγάλο έλλειμμα προσωπικού και το κατά τα άλλα «συνεπές» υπουργείο να αναγκαστεί μέσω συμβούλου του υπουργού να κάνει λαθροχειρία αλγορίθμου για να βγάλει ότι υπάρχει μεγάλο έλλειμμα (εννοεί προφανώς πλεόνασμα ***) προσωπικού, προς δόξα της επιστημονικής δεοντολογίας και την πολιτικής εντιμότητας…

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε ο μεγάλος θόρυβος για τη διαθεσιμότητα 1.345 διοικητικών υπαλλήλων από 8 ΑΕΙ της χώρας (μόνο από το Πανεπιστήμιο Αθηνών τίθενται σε διαθεσιμότητα 498 από 1.300) και βέβαια, όπως είναι γνωστό, η ενέργεια αυτή του υπουργείου Παιδείας έχει οδηγήσει σε αντιδράσεις και σε αναστολή λειτουργίας των ΑΕΙ.

Να δούμε, λοιπόν, τι έκαναν τα πανεπιστήμια, ποιος έδωσε τον αρχικό αλγόριθμο για να προσδιοριστεί το διοικητικό προσωπικό που χρειάζεται σε κάθε ένα ΑΕΙ και βέβαια ποιος… πονηράτζας έκανε τη λαθροχειρία, άλλαξε τον αλγόριθμο και έβαλε έναν με μεγάλη επιστημονική ακρίβεια (εδώ γελάνε οι πάντες… ενώ κανονικά θα έπρεπε να βλαστημάνε…) προκειμένου να πετύχει να βγάλει ότι στο διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων αυτών περισσεύουν 1.345 άτομα!!!!

Ας δούμε τώρα τι έγινε και ποια είναι η αλήθεια και ποια τα ψέματα που κυκλοφορούν προκειμένου η κυβέρνηση να δικαιολογήσει τις αθλιότητες για τη συμπλήρωση των… μελλοθάνατων υπαλλήλων ώστε να ικανοποιηθεί και να καλμάρει η τρόικα (!) που ζητούσε κεφάλια εργαζομένων!!!
Έχουμε λοιπόν και λέμε:

• Δεν είναι αλήθεια ότι τα ΑΕΙ αρνήθηκαν να αξιολογήσουν τις ανάγκες τους σε διοικητικό προσωπικό. Αντίθετα, όλα τις προσδιόρισαν με βάση τις κατευθύνσεις και τον αλγόριθμο που είχε δώσει το υπουργείο Παιδείας. Όλα σχεδόν κατέληξαν ότι τους λείπει προσωπικό, γεγονός που επαληθεύεται από το γεγονός ότι η αναλογία διοικητικών υπαλλήλων προς μέλη ΔΕΠ σε όλα τα πανεπιστήμια του εξωτερικού είναι υψηλότερη σε σχέση με τα ελληνικά από 3 έως και 6 φορές.

• Τα ΑΕΙ είχαν κάνει τους υπολογισμούς τους χωρίς τον ξενοδόχο… ή μάλλον τον χασάπη, που στην περίπτωση αυτήν ήταν το υπουργείο Παιδείας και το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης του Κ. Μητσοτάκη, τα οποία κατασκεύασαν έναν αλγόριθμο που κατέληγε σε αντίθετα αποτελέσματα για 8 ΑΕΙ.

• Ο αλγόριθμος κατασκευάστηκε ώστε να δώσει τον μαγικό αριθμό των 1.345 διοικητικών υπαλλήλων που η κυβέρνηση είχε δεσμευθεί ότι θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. Με άλλα λόγια, πρώτα δόθηκε ο αριθμός από το υπουργείο Παιδείας στον Κ. Μητσοτάκη (και από εκεί στην τρόικα) και μετά καταρτίστηκε ο αλγόριθμος που θα έδινε τον αριθμό!!!

• Ο αλγόριθμος λέγεται ότι προετοιμάστηκε από έναν άτυπο σύμβουλο του υπουργού Παιδείας, ονόματι Λάσκαρη, που έχει προκαλέσει πλήθος διαμαρτυριών και αποριών για τον ρόλο του μέσα στο υπουργείο Παιδείας – και βέβαια δεν είναι τυχαία η κατάθεση (1.8.2013) μηνυτήριας αγωγής από την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας σε βάρος του για αντιποίηση αρχής.

• Τι κάνει όμως ο αλγόριθμος; Λαμβάνει κυρίως υπόψη του τα τμήματα που έχει κάθε ΑΕΙ και στη συνέχεια αντιστοιχίζει – με βάση κάποιο ατεκμηρίωτο και χωρίς διεθνές προηγούμενο αριθμητικό κριτήριο – τον αριθμό των διοικητικών υπαλλήλων που αντιστοιχούν σε κάθε ΑΕΙ. Παραβλέπει, κατά συνέπεια, ότι το Πανεπιστήμιο Αθηνών, για παράδειγμα, λειτουργεί πανεπιστημιακές κλινικές (66 τον αριθμό), 174 εργαστήρια, 32 βιβλιοθήκες εκ των οποίων οι 8 κεντρικές, 10 Μουσεία για την υποστήριξη του εκπαιδευτικού έργου, 3 φοιτητικές εστίες με συνολικό δυναμικό άνω των 2.500 φοιτητών, διεύθυνση που χειρίζεται τεράστιο αριθμό κληροδοτημάτων κ.ά. Πρόκειται δηλαδή για μια τεράστια διεθνή πρωτοτυπία που μόνο η μνημονιακή κυβέρνηση θα σκεφτόταν.

• Και πάλι θα περίμενε κανείς ότι η εφαρμογή του αλγορίθμου θα οδηγούσε σε ισότιμα αποτελέσματα για όλα τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ, δηλαδή σε μία σταθερή ποσοστιαία αναλογία του αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων προς τον αριθμό των μελών ΔΕΠ. Όμως ενώ η αναλογία των διοικητικών υπαλλήλων προς τα μέλη ΔΕΠ διαμορφώθηκε σε 0,43 για το Πανεπιστήμιο Αθηνών και σε 0,28 για το ΑΠΘ, εντούτοις στο ΕΜΠ είναι 0,9, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών 0,78, στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο 0,99, στο Πολυτεχνείο Κρήτης 1,28, στο ΤΕΙ Πειραιά 1,2 και στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης 1,57. Κατά συνέπεια, ο περίφημος αλγόριθμος του υπ. Παιδείας εφαρμόσθηκε άνισα και για αυτόν τον λόγο δεν παρουσιάζονται αναλυτικά η δομή του και τα αποτελέσματά του ανά ΑΕΙ.

• Να πούμε ότι ο Σύλλογος Διοικητικών Υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Αθηνών κατήγγειλε την προκλητική μεταχείριση που επιφυλάχθηκε υπέρ των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του Πειραιά (!) από το υπουργείο Παιδείας… Η αναλογία μετά τον αλγόριθμο για το Πανεπιστήμιο Πειραιά μαζί με το ΤΕΙ Πειραιά είναι 0,86, δηλαδή διπλάσια του Πανεπιστημίου Αθηνών.

• Τέλος, το υπουργείο Παιδείας αγνόησε επιδεικτικά τις επισημάνσεις και προτάσεις των αρμόδιων Αρχών, δηλαδή της (ανεξάρτητης) Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας (ΑΔΙΠ) και της Μονάδας Διασφάλισης Ποιότητας (ΜΟΔΙΠ). Ο λόγος είναι προφανής: αν ληφθούν υπόψη οι προτάσεις των Αρχών αυτών, τα αποτελέσματα του αλγορίθμου ανατρέπονται. Και μαζί ανατρέπεται η υπόσχεση προς την τρόικα για 1.345 διαθέσιμους από τα ΑΕΙ.

Και οι 1.345 διοικητικοί υπάλληλοι λοιπόν… Στην ποδιά της τρόικας… σφάζονται παλικάρια.

----------------------
Πηγή:topontiki
*** Διόρθωση δική μου

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Πανεπιστήμιο της κοινωνίας

Τετάρτη, Οκτωβρίου 09, 2013
 των διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Κώστα Γαβρόγλου, Κύρκου Δοξιάδη, Μάκη Κουζέλη, Μιχάλη Σπουρδαλάκη

Η σκόνη
Πολλή σκόνη γύρω μας σήμερα, γύρω από το πανεπιστήμιο· δύσκολο να το δει κανείς καθαρά. Η σκόνη δεν λέει να κατακαθίσει. Τη δημιούργησε η κυβέρνηση με την επιχείρηση κατεδάφισής του. Η σκόνη, όμως, μπορεί και να είναι παραπέτασμα που αποκρύπτει διεργασίες σε εξέλιξη ή και να τη σηκώνει μια κινητοποίηση που τώρα μόλις σκαλίζει διερευνητικά το έδαφος. Τη σκόνη την εισπνέει όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και όλοι οι γύρω της. Κάνει την ατμόσφαιρα αποπνικτική, δεν αφήνει κανέναν να αναπνεύσει αλλά και προστατεύει όσους είναι λαθρεπιβάτες στο πανεπιστήμιο, όσους το έχουν ως πάρεργο. Αυτό που σηκώνει τη σκόνη δεν είναι μόνο τα συντρίμμια των προπυλαίων, αλλά ήδη κομμάτια του κυρίως ναού, αυτού που ήταν και είναι πανεπιστήμιο: του θεσμού που παράγει  γνώση και καλλιεργεί την κριτική, μορφώνει πολίτες δημοκρατικούς και με κρίση, δοκιμάζει και ελέγχει θεωρίες και εφαρμογές, τροφοδοτεί την κοινωνία με προϊόντα έρευνας και στελέχη ικανά για την εξασφάλιση ανάπτυξης και κοινωνικής προόδου.
Αυτός ο θεσμός, με αυτά τα κοινωνικά και επιστημολογικά χαρακτηριστικά, είναι που βάλλεται από τις πολιτικές αλόγιστης περικοπής της χρηματοδότησης των πανεπιστημίων, υφαρπαγής των περιουσιών τους, απόλυσης των στελεχών τους, αλλά και ριζικής ανατροπής του καθεστώτος τροφοδότησής τους μέσω ενός λυκείου που μετατρέπει τη γνώση πλήρως σε εξεταστικό παραπροϊόν. Η κατεδάφιση του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια δεν είναι αποτέλεσμα «λαθών» και «παραβλέψεων», αλλά συνειδητές επιλογές πολιτικών και συγκεκριμένων πανεπιστημιακών να υλοποιήσουν τις πιο έξαλλες φαντασιώσεις τους, τα πιο επιθετικά σχέδια, τις πιο χρεοκοπημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στόχος τους το ξερίζωμα ενός δημόσιου θεσμού που παράγει και μεταδίδει γνώση σε άτομα που έχουν το δικαίωμα να την αποκτήσουν δωρεάν. Σύμμαχοί τους, μια χούφτα πανεπιστημιακοί.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, βέβαια, αυτό. Το είχαν διαλαλήσει στη Βουλή πολλοί, στη φιέστα υπερψήφισης του νόμου Διαμαντοπούλου. Είναι η ώρα της ήττας της Αριστεράς, της μεταπολίτευσης, και το νέο πανεπιστήμιο αυτό εκφράζει, έλεγαν και ξανάλεγαν οι εισηγητές. Κουβέντα οι συνταγματολόγοι της υπεύθυνης παρέμβασης, κουβέντα οι «αριστεροί της ευθύνης», κουβέντα οι κυβερνητικοί του ΠΑΣΟΚ – κρυφή χαρά γεμάτοι όσοι έμειναν σιωπηλοί, μιας και αυτή ήταν η επιθυμία τους. Στόχος όλων να βγάλει το σκασμό η μεταπολίτευση, αυτή που, παρά τα όσα στραβά, τους ανέδειξε κοινωνικά και πολιτικά, αλλά τώρα τους είναι εμπόδιο. 
Απορίες
Ζώντας αυτή την κατάσταση, αναρωτιέται κανείς πού είναι οι φοιτητές. Γιατί ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας δεν ξεσηκώνεται, δεν εξοργίζεται όταν συγκεκριμένες πολιτικές του στερούν όνειρα, προοπτικές και το καταδικάζουν να συναινέσει σε μία συντηρητικοποίηση της καθημερινότητας του.
Πού είναι, αλήθεια, οι φοιτητές για να θέσουν το ερώτημα τι συνιστά δημοκρατία σήμερα στο πανεπιστήμιο, να την υπερασπιστούν και να τη βαθύνουν, διερευνώντας νέους τρόπους συλλογικών αποφάσεων και δράσεων;
Πού είναι, όμως, και οι διδάσκοντες; Όχι εκείνοι που ελεεινολογούν και μετατρέπουν κάθε αρνητικό στον μικρόκοσμό τους σε παραδειγματική περίπτωση, ούτε  εκείνοι που στρουθοκαμηλίζουν για όσα κάνει η κυβέρνηση, ούτε  εκείνοι –και είναι τώρα πια πολλοί– που είναι ή ήταν διορισμένοι σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις και, ενώ έχουν χάσει κάθε επαφή με τα του πανεπιστημίου, εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες του. Πού είναι οι άλλοι διδάσκοντες; Όσοι και όσες μόνοι ή σε μικρές ομάδες έχουν αποφασίσει να εργάζονται κάτω από εξοντωτικές συνθήκες και με γνώμονα να προσφέρουν όσο περισσότερα μπορούν και να κρατήσουν ζωντανό ό,τι πιο δημοκρατικό και απελευθερωτικό έχει κατακτηθεί στο πανεπιστήμιο; Τους έχει, και αυτούς, παραλύσει ο φόβος; Έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις συλλογικές προσπάθειες; Είναι η σιωπή τους μια στάση κριτικής στις άστοχες επιλογές της δικής μας Αριστεράς και των δικών μας αριστερών; Όλα μαζί; Αυτή η αδράνεια πρέπει να προβληματίσει όλους μας, χωρίς να οδηγηθούμε σε εύκολες και βολικές απαντήσεις.
Ευτυχώς, υπάρχουν οι διοικητικοί. Κατάφεραν να υπερβούν τις δικές τους αγκυλώσεις και να προβάλουν όχι μόνο ένα αγωνιστικό και ενωτικό «παρών», αλλά και να αναδείξουν τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο στο σύνολό του.
 Αποδόμηση
Το συνολικό εγχείρημα κατεδάφισης του πανεπιστημίου οδηγεί στην ακύρωση των διδασκόντων. Ό,τι απομείνει από το γκρέμισμα δύσκολα θα παράγει γνώση με επίγνωση των συνεπειών της, εφόσον η διαδικασία παραγωγής της δεν θα υφίσταται τον κριτικό έλεγχο όσων εργάζονται γι’ αυτήν ή τη δοκιμάζουν στην προσπάθειά τους να την οικειοποιηθούν μαθαίνοντας. Το έργο των διδασκόντων γίνεται αργά αλλά σταθερά διεκπεραιωτικό, έργο εντολοδόχων. Και βέβαια ανάλογα διαμορφώνεται και το περιεχόμενο αυτού του έργου, απλή αναπαραγωγή ήδη υφιστάμενων πληροφοριών, εξού και επιμηκύνεται ή περιορίζεται χωρίς δυσκολία. Οι ίδιοι οι διδάσκοντες φαίνεται πως αποδέχτηκαν άλλωστε μάλλον εύκολα ότι δεν χρειάζεται να συζητούν, να διαμορφώνουν γνώμη, να ανταλλάσσουν επιχειρήματα, αν κρίνει κανείς από την περιορισμένη αντίσταση στις διαδικασίες ηλεκτρονικής ψήφου που επέβαλε η ανάδειξη των συμβουλίων. Η κρίση αντιπροσώπευσης στα πανεπιστήμια, η κρίση δημοκρατίας στην καθημερινή του λειτουργία, η αποδιάρθρωση των συλλογικών οργάνων εκδηλώθηκαν με την επίθεση που δέχονται οι εκπρόσωποι των πανεπιστημιακών, όπως στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου εκλεγμένοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι διώκονται ποινικά επειδή εκτελούσαν τις αυτονόητες υποχρεώσεις τους.
Η κυβερνητική πολιτική θεωρεί δυνάμει άχρηστους τους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Πολλούς, πάρα πολλούς, όσους εργάζονταν με σύμβαση, τους έχει ήδη εκδιώξει. Άλλους τόσους το υπουργείο απλώς δεν τους διορίζει κι ας έχουν εκλεγεί ήδη εδώ και χρόνια, αφήνοντας το σώμα των πανεπιστημιακών να γερνάει μέχρι τη φυσική του κατάληξη, όταν οι υψηλής στάθμης νέοι επιστήμονες και ερευνητές (οι καλύτερα μορφωμένοι που έβγαλε ποτέ η χώρα) καταδικάζονται σε ανεργία, στρέφονται σε άλλες εργασίες ή στο εξωτερικό.           
Με ευθύνη πολλών μέσα στα ιδρύματα υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη τάση για εκμετάλλευση της απλήρωτης εργασίας όλων εκείνων των νέων ανθρώπων που δεν έχουν άλλη ευκαιρία να ασκήσουν διδακτικά και ερευνητικά αυτό που έμαθαν, με το καθεστώς αυτό να διαιωνίζεται μέσα από μια αμφιλεγόμενη υπόσχεση απόκτησης «προσόντων» για  μια ενδεχόμενα μονιμότερη σχέση τους με το πανεπιστήμιο.
Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας απλώς προετοιμάζει την ιδεολογική νομιμοποίηση της επερχόμενης απόλυσης μέσω καταργήσεων και συγχωνεύσεων που θα «αποδείξουν» πως η δουλειά γίνεται και με πολύ λιγότερο προσωπικό, χωρίς «δασκάλους». Γίνεται μάλιστα τόσο καλά, που μια χαρά μπορούν να την αναλάβουν και ιδιώτες, «προσφέροντας» στα νοικοκυριά της εξαθλίωσης φτηνή κατάρτιση σε δεξιότητες απαραίτητες για την αγορά. Και μπορούν μάλιστα να την αναλάβουν εύκολα τώρα που φθηναίνει, που όλο και λιγότερο προσωπικό, όλο και πιο συρρικνωμένη υποδομή απαιτεί.
Νέα Γνώση
Οφείλουμε, δουλειά μας είναι άλλωστε –αυτή είναι η δουλειά μας!–, να σκεφτούμε γιατί μια τέτοια εξέλιξη, και μάλιστα με τέτοια σπουδή και καταστροφική εμμονή, είναι δυνατή. Να σκεφτούμε γιατί κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, και μάλιστα οι ηγεμονικές, επενδύουν στην κατάργηση του πανεπιστημίου, στην υποκατάστασή του από έναν επιμορφωτικό θεσμό περιορισμένης αρμοδιότητας. Να σκεφτούμε γιατί δεν είναι πια κοινωνικά απαραίτητη η παραγωγή νέας γνώσης, και γιατί η συζήτηση γύρω από την οικονομικά πρόσφορη γνώση σχετίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την «καινοτομία». Και το κυνήγι μιας αδιευκρίνιστης και σχεδόν μεταφυσικής έννοιας, της «καινοτομίας», κοντεύει να αποτελέσει τον μοναδικό στόχο της ερευνητικής δραστηριότητας. Μπορεί να φαίνεται εύκολο να φανταστούμε γιατί αυτές οι δυνάμεις δεν θέλουν την κριτική και αυτόνομη σκέψη, δεν συμπαθούν τον λόγο (αυτόν που με έμφαση ονομάζουμε «ορθό»), την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και επιχειρημάτων, τη δημοκρατική συνθήκη αντιλογίας – αυτά πράγματι εκπροσωπεί ή μάλλον αυτά είναι το πανεπιστήμιο.
Αλλά και εμείς δεν κατορθώσαμε να συγκροτήσουμε μια συνεπή κριτική ενάντια στα ιδεολογήματα περί «κοινωνίας της γνώσης», τα οποία προβλήθηκαν ως η πανάκεια που θα εξασφάλιζε την κοινωνική ευημερία. Δεν καταλάβαμε έγκαιρα ότι η «κοινωνία της γνώσης» ήταν ένα λάκτισμα για να αλλάξουν άρδην όλοι οι θεσμοί και οι διαδικασίες παραγωγής γνώσης, και να γίνει η χρηματοδοτούμενη έρευνα, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά της, ανεξάρτητα από τις ώρες απασχόλησης όσων την επιτελούν, η μόνη, τελικά, «έγκυρη» έρευνα. Ως κριτήριο αριστείας έχει καθιερωθεί η δυνατότητα να «φέρνει» κανείς χρήματα και προγράμματα στο πανεπιστήμιο. Κανέναν σχεδόν «αρμόδιο» δεν ενδιαφέρει η ουσία και τα αποτελέσματα αυτών των διεργασιών.
Και δεν εκπλήσσει, πράγματι, που οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της σαρωτικής απαξίωσης, περιθωριοποίησης και καταστροφικής επίθεσης. Από την κριτική ζουν, στη χειραφέτηση των πολιτών και στον εκδημοκρατισμό των κοινωνικών σχέσεων αποσκοπούν, πολιτισμός είναι το υλικό τους και οι νεωτερικές αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης ο γνώμονας οργάνωσης και ανάπτυξής τους. Δεν εξυπηρετούν, επομένως, τις στρατηγικές δυνάμεων που θέλουν να περιορίσουν τη δημοκρατία και τους θεσμικούς της όρους, θεωρούν (επενδυτική, όχι μόνο οικονομικά) «ευκαιρία» τον περιορισμό της αυτόνομης κρίσης και της λογικής επιλογής, των συλλογικών διαδικασιών συζήτησης και αναζήτησης, όλων εκείνων που θέλουν να πιστεύουν και να πιστέψουμε και οι υπόλοιποι πως η Ιστορία τελείωσε, πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές, πως τώρα πια διαχειριζόμαστε τα υπάρχοντα και δεν ψάχνουμε για νέες λύσεις, νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, επικοινωνίας, πολιτισμικής ανάπτυξης.
Και βέβαια αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, που απλώς βρέθηκε στη θέση να μπορεί να της επιβληθεί ένα τέτοιο «Τέλος της Ιστορίας» σχετικά ανώδυνα για εκείνους που της το επιβάλλουν. Η επίθεση ενάντια σε αυτούς τους πανεπιστημιακούς κλάδους είναι ευρωπαϊκό και παγκόσμιο φαινόμενο. Η ένταση, το βάθος αλλά και ο βάρβαρος τρόπος αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα, ενταγμένη στην τροπή που έχει δοθεί στην οικονομική και πολιτική κρίση. Στο κάτω κάτω, η ευκολία της εισαγωγής προϊόντων μπορεί να ισχύσει και για την ελάχιστη απαραίτητη κοινωνικο-επιστημονική γνώση· ας παράγουν άλλοι ό,τι χρειαζόμαστε σε πολιτισμό, πολιτικό και κοινωνικό σχεδιασμό και αντίστοιχα πρότυπα οργάνωσης.
Ξέρουμε ήδη ότι η μετακίνηση που επιτρέπει τη συρρίκνωση του πανεπιστημίου σε ένα ελιτίστικο σχήμα δήθεν αριστείας, χωρίς ισχυρή κοινωνική αμφισβήτηση, δεν είναι άλλη από τη δοκιμασμένη πλέον «σχολειοποίηση» των προπτυχιακών σπουδών που απευθύνονται στη μεγάλη μάζα των φοιτητών, με παράλληλο κλείσιμο (και διά των υψηλών διδάκτρων) των μεταπτυχιακών. Το σήμερα του ελληνικού πανεπιστημίου με αυτή τη μετακίνηση έχει κυρίως να κάνει και με τις συνέπειές της.
Ασχήμιες
Σίγουρα αυτό που γκρεμίζεται δεν είναι ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Το συνηθέστερο, πειστικότερο και ισχυρότερο επιχείρημα όσων σήμερα κλοτσάνε με μένος ό,τι έχει μείνει ακόμα όρθιο από το πανεπιστημιακό οικοδόμημα είναι το παρελθόν του, η ασκήμια του, η δυσλειτουργικότητα και αναποτελεσματικότητά του, το αταίριαστο της μορφής του με ό,τι προσφέρθηκε ως «εκσυγχρονισμός» της ελληνικής κοινωνίας.
Η ένταση αυτής της εκδικητικής μανίας μπορεί να εξηγηθεί μονάχα ως αντίδραση για όλα τα καλά που έχει κάνει το ελληνικό πανεπιστήμιο. Είναι πολλά, και το καθένα αποτελεί και μία ρήξη με παλιές και βολικές συνήθειες: η συστηματική καθιέρωση πολλών κλάδων των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών, ερευνητικές δραστηριότητες εφάμιλλες με αυτές των πραγματικών ομάδων αριστείας διεθνώς, εξαιρετικοί φοιτητές που λαμβάνουν τις πιο απαιτητικές υποτροφίες, συγγραφή υψηλότατου επιπέδου μονογραφιών και διδακτικών συγγραμμάτων, υποδειγματικές μεταφράσεις, διεθνείς συνεργασίες που έχουν συμβάλει με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους πανεπιστημιακούς προϋπολογισμούς από πανεπιστημιακούς που δεν αγνόησαν καθόλου τις άλλες υποχρεώσεις τους στο πανεπιστήμιο, πρότυπες διδασκαλίες και, βέβαια, παραγωγή ενός τεράστιου αριθμού εξαιρετικά υψηλού επιπέδου διδακτόρων με ένα έργο εντυπωσιακό για την ποιότητά του.
Βέβαια, το χτεσινό πανεπιστήμιο δεν ήταν με κανένα τρόπο αγγελικά πλασμένο· κάποιες από τις όψεις του μάλλον διαβολικά χαρακτηριστικά είχαν. Όση (πράγματι αβυσσαλέα) απόσταση κι αν το χώριζε από τον μεσαίωνα της έδρας και της απόλυτης καθηγητικής αυθαιρεσίας, δεν έπαψε να αποτελεί εκτροφείο διαπλοκής μεταξύ καθηγητών και διοικητικών, μεταξύ πανεπιστημιακών και παραγόντων της πολιτικής και της οικονομίας, μεταξύ (φοιτητικών) παρατάξεων και (εκλεγμένων!) αρχών, μεταξύ καθηγητών αθέμιτα αλληλοϋποστηριζόμενων σε κρίσεις και εξελίξεις, σε διεκδίκηση ερευνητικών κονδυλίων ή και σε «απλή» εξαπάτηση του δημοσίου συμφέροντος.
Από όλα είχε. Είχε φοιτητοπατέρες, είχε καθηγητές που στέλνανε τους υποψήφιους διδάκτορες να κάνουν το μάθημά τους ή πήγαιναν στα περιφερειακά στη χάση και στη φέξη, είχε προσωπικό που ελάχιστα βρισκόταν στη θέση του και πήρε τη θέση λόγω συγγένειας ή συναλλαγής, είχε καμιά φορά και λογοκλόπους ή αβέβαιης εγκυρότητας τίτλους, μέχρι και υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος είχε. Όχι πως όλα αυτά χαρακτήριζαν το πανεπιστήμιο. Ούτε κυρίως τέτοιο ήταν ούτε μόνο εκεί συνέβαιναν τα παραπάνω στη δικομματικά οριζόμενη Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Αυτά τα ξέρουμε όλοι όσοι το ζήσαμε από κοντά, και βέβαια τα ξέρουν πρώτοι και καλύτεροι εκείνοι που συστηματικά εξέθρεψαν τα αποστήματα για να αναφέρονται σήμερα, που οι καιροί γυρίσανε, στο πανεπιστήμιο ως «έκτρωμα».
Αν όμως κάτι σφραγίζει το χτεσινό πανεπιστήμιο και το καθιστά κραυγαλέα παρωχημένο είναι οι συνέπειες του τρόπου επιλογής των φοιτητών του. Πρόκειται για το πανεπιστήμιο που πολλοί από τους φοιτητές του σπουδάζουνε ό,τι σπουδάζουνε εν πολλοίς τυχαία. Κάνουν φιλοσοφία ενώ θέλανε να γίνουν δικηγόροι, σπουδάζουν κτηνιατρική αν και δεν ανέχονται τα ζώα, γίνονται δάσκαλοι χωρίς να αγαπάνε τη δουλειά αυτή επειδή ταιριάζανε οι μονάδες που πήραν. Φοιτούν απλώς για να τελειώσουν, να πάρουν το χαρτί και μετά να πάνε να μάθουν αλλού αυτό που ήθελαν πάντα. Τους φοιτητές αυτής της κατηγορίας δικαιολογημένα δεν τους νοιάζει ποιος διδάσκει τι και πώς, ούτε καν αν το διδάσκει, φτάνει να μπορούν «να το δώσουν». Και διόλου δεν φταίνε αυτοί για αυτό. Μπορεί να έχει κάποια λογική ο περιορισμός των θέσεων σε κάποιες σπουδές και σε κάποιες ειδικότητες και επομένως η πρόβλεψη ενός μηχανισμού επιλογής, δεν έχει όμως καμιά λογική η σαρωτική λειτουργία ενός μηχανισμού που σε στέλνει απλώς όπου χωράς, ανεξάρτητα από το ενδιαφέρον, το ταλέντο, την ευαισθησία, τα αληθινά διαβάσματά σου. Και μέσα από τη συντήρηση αυτού του συστήματος, όλες οι κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση κατάφεραν να ακυρώσουν το λύκειο, να το μετατρέψουν σε εξεταστικό κέντρο, να ενισχύσουν την παραπαιδεία, υπονομεύοντας με αυτό τον τρόπο έναν ακόμη από τους θεσμούς που στηρίζουν τη δημοκρατία.
Και άρα;
Από τα παραπάνω γίνεται, πιστεύουμε, φανερό σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε και πόσο επείγον είναι αυτό. Τίποτα δεν θα έχει μείνει σε λίγο όρθιο, ικανό να αντισταθεί στη διάλυση, στην επιθετική εγκατάλειψη της γνώσης και της μάθησης στους εμπόρους, στην αδιαφορία της κοινωνίας αλλά και των ίδιων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας που θα έχουν πλέον απαυδήσει ή και απελπιστεί. Η αντίσταση στη λαίλαπα δεν είναι, δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να είναι δύναμη συντήρησης. Ο επαναπροσδιορισμός του πανεπιστημίου ως χώρου αυθεντικής έρευνας και ανάπτυξης γνώσης και παιδείας απαιτεί στις σημερινές συνθήκες κοινωνικής συρρίκνωσης ένα νέο πανεπιστήμιο: πιο συλλογικό, πιο συμμετοχικό, πιο ανοικτό στην κοινωνία, πιο δημοκρατικό, πιο κριτικό σε ό,τι παράγει, πιο δυναμικό στις προς τα έξω πρωτοβουλίες του. Το πανεπιστήμιο (πρέπει να) ανήκει σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Γι’ αυτό και οι άμεσες κινήσεις αντίστασης είναι ευδιάκριτες: είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναφέρουμε το πανεπιστήμιο στην πρώτη γραμμή της μάχης για δημοκρατική κοινωνία, να φέρουμε το πανεπιστήμιο στην κοινωνία και την κοινωνία στο πανεπιστήμιο. Χωρίς να κουκουλώνουμε τις αθλιότητες αλλά και χωρίς να υποβαθμίζουμε τις τόσο σημαντικές κατακτήσεις του. Η έρευνα αλλά και η διδασκαλία θα πρέπει να έχει ως πρώτο της αντικείμενο, ως κοινό της αλλά και ως εντολοδόχο της αυτή την κοινωνία της κρίσης.
Όσο ακόμα υφίσταται η «ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας» του άρθρου 16 δικαιούμαστε αλλά είμαστε και υποχρεωμένοι να αποδώσουμε στην κοινωνία ό,τι της οφείλουμε, να απευθυνθούμε σε αυτήν. Κοινωνικό πανεπιστήμιο.

------------------------
Πηγή: enthemata

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό Του Χαϊνη Δ. Αποστολάκη

Σάββατο, Οκτωβρίου 05, 2013
Καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό
Φέτος το καλοκαίρι, παρεξηγήθηκα από μερίδα συντρόφων στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, όταν καταφέρθηκα εναντίον της έννοιας της φυλακής ακόμα κι αν πρόκειται για τον κολασμό ανθρώπων που διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις ή τις πράξεις τους. Θα ρωτήσετε εύλογα: Να μην τιμωρούνται δηλαδή οι εγκληματίες; Η απάντηση είναι ότι δε μ' ενδιαφέρει αν και πως θα τιμωρηθούν. Είναι δευτερεύον ζήτημα και ούτως ή άλλως, καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό. (Σημείωση: δηλώνω πως, αν κάποιος με σκοτώσει δεν επιθυμώ τη δίωξη του από την αστική δικαιοσύνη).

Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το πρωτεύον ζήτημα: να μην υπάρξουν νέα θύματα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα και την εκδικητικότητα του όχλου, που με πρόσχημα την απονομή δικαιοσύνης απαιτεί νέο αίμα, νέες ανθρωποθυσίες στη ρωμαϊκή αρένα του φαντασιακού της μικροαστικής ευνομίας του.

Δικαιοσύνη είναι οι συνθετικές οραματικές δράσεις που γοητεύουν το μέλλον κι όχι η τιμωρία του παρελθόντος.

Ο ρατσισμός είναι γύρω μας και μέσα μας (έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω), αφού ο συμπεριφορικός και ο γλωσσικός μας κώδικας διαμορφώθηκε μέσα στο αξιακό σύστημα ετερόνομων εξουσιαστικών κοινωνιών. Για παράδειγμα, δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ καπιταλιστική κοινωνία που να μην είναι ρατσιστική (αναφέρομαι σ' όλα τα είδη ρατσισμού).

Κάθε κοινωνική αρρώστια –όπως ο ρατσισμός – αντιμετωπίζεται όπως και κάθε ατομική νόσος. Όχι σαν πρόβλημα του μέρους αλλά σαν ιερό σημάδι αλλαγής του όλου. ‘Οταν νοσείς αλλάζεις ζωή. Δηλαδή αλλάζεις αξιακό σύστημα. Δηλαδή πειραματίζεσαι υιοθετώντας εντελώς άλλη πολιτική-ηθική-αισθητική στάση.Στην αντίθετη περίπτωση, ακρωτηριάζεις το πάσχον μέλος του συνόλου, αφήνοντας άθικτες τις εστίες μόλυνσης, που στην περίπτωση του ρατσισμού είναι:

  • η ιεραρχική δομή των εξουσιαστικών κοινωνιών,
  • η συσσώρευση πλούτου,
  • ο κοινωνικός αποκλεισμός,
  • η έλλειψη παιδείας (με την έννοια της εποπτικής εικόνας του όλου),η ευτέλεια της ζωής,
  • η ευτέλεια της ζωής,
  • η απουσία οράματος.

Έτσι αντιδρώντας, είναι θέμα χρόνου η εμφάνιση νέων διπόλων: θύτη-θύματος, τιμωρού-τιμωρημένου, καλού-κακού. Δηλαδή ένας αέναος, φαύλος κύκλος βίας.        

Οποιαδήποτε κρατική εξουσία για να εδραιωθεί χρειάζεται τη βοήθεια και τη συνέργεια της μαφίας της πληροφόρησης, του εμπορίου, της διασκέδασης, της καταστολής, των ναρκωτικών, του θεάματος κ.ά. Χρειάζεται το παρακράτος. Μ’ αυτό διαδρά διαρκώς, το εναγκαλίζεται και το απωθεί. Είναι ο παρτενέρ της στο τάνγκο της επιβολής. Το χρησιμοποιεί πότε σαν κοράκι και πότε σαν σκιάχτρο.

Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση της λαϊκιστικής ακροδεξιάς πατάσσει –μερικώς- την ανερχόμενη εθνικιστική ακροδεξιά:

Α) λόγω της διεθνούς κατακραυγής για τα φονικά.
Β) γιατί το τάιμινγκ είναι καλό για την υφαρπαγή των ψήφων της(εν όψει ευρωεκλογών).
Γ) γιατί οι εξουσιαστές έχουν πάντα ακονισμένα τα συντροφικά τους μαχαίρια για ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή .
Δ) για την τόνωση της ψευδαίσθησης ότι το σύστημα αυτοκαθαρίζεται( π.χ. περίπτωση Τσοχατζόπουλου) και το κράτος είναι ο εγγυητής της ομαλότητας.
Ε) και κυρίως, για να μπορεί να διώκεται η μόνη  πραγματική διαφωνία που δεν είναι άλλη από την έμπρακτη, αυτοσυνεπή, αδιάλειπτη, συνολική κριτική της κοινωνικής θέσμισης.

Όποιος αμφιβάλει είναι επικίνδυνος. Όποιος δεν είναι μαζί μας καταστρέφεται. Όποιος διαφέρει αναμορφώνεται βίαια. Όποιος δεν προσκυνά το κουφάρι της αστικής δημοκρατίας διώκεται. Όποιος δεν ασπάζεται το μέτρο των μετριοτήτων είναι μέρος του επικίνδυνου άκρου.

Για άλλη μια φορά εμφανίζονται η Απλούστευση και η Γενίκευση. Οι δυο πυλώνες του Λαϊκισμού, που γεννά το Φασισμό. Φασισμός σημαίνει ομοιομορφοποίηση, δηλαδή θάνατος, αφού ζωή είναι η διαφοροποίηση και η ποικιλότητα.

Γι’ αυτό, φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.

Υ.Γ.1:Δεν κρίνω και δε μισώ κανέναν, παρά μόνο προσπαθώ να ερμηνεύσω φαινόμενα, με την ελπίδα να φωτίσω από άλλη οπτική γωνία τα γεγονότα, εκθέτοντας την ούτως ή άλλως υποκειμενική αλήθεια μου.

Υ.Γ.2:Θα τολμήσω μια πρόβλεψη: Αυτός είναι ο αιώνας των συγκλονιστικών αλλαγών που θα επανοηματοδοτήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι λόγοι είναι οι εξής:

Α) Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα το κέρδος γίνεται αυτοαναφορικό· κι οποιοδήποτε σύστημα γίνεται αυτοαναφορικό, καταντά κλειστός βρόχος και καταρρέει.

Β) Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη του πλανήτη δε συνάδει με την πνευματική του ανέλιξη. Αυτό σε συνδυασμό με την αμοραλιστική κερδοσκοπία εις βάρος του οικοσυστήματος, θα οδηγήσει σε σφοδρή και άνευ προηγουμένου σύγκρουση ανθρώπου και φυσικού περιβάλλοντος, με καταστροφικές για τον πρώτο συνέπειες.

Γ) Για πρώτη φορά ελέγχεται πλανητικά το εργατικό δυναμικό, πράγμα το οποίο δεν κατάφερε στο παρελθόν καμιά φασιστική κυβέρνηση. Αυτή η βία θα προκαλέσει μια εξίσου βίαια απάντηση.

Δ) Οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού γιγαντώνονται. Π.χ. εξυμνεί την ατομικότητα αλλά επιβάλει όλο και πιο πολύ την καταναλωτική ομοιομορφοποίηση. Στηρίζεται στο διαφωτισμό και τον ορθολογισμό-εννοείται-, αλλά είναι το πιο ανορθολογικό και άρα υποκριτικό σύστημα διακυβέρνησης που έχει περάσει από τον πλανήτη. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείες του Ο.Η.Ε. (του θεματοφύλακα της διεθνούς νομιμότητας και της ειρήνης), είναι οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς όπλων παγκοσμίως.

Ε) Η υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση δεν μπορεί να δώσει όραμα. Δεν μπορεί δηλαδή να νοηματοδοτήσει τις επιμέρους πράξεις μας σαν τμήματα συλλογικής κίνησης, οπότε οι ανθρώπινες ζωές φαντάζουν θλιβερές, απομονωμένες σκιές που έρπουν φοβικά στο νεκροταφείο του αδυσώπητου κοινωνικού ανταγωνισμού.

Υπό αυτές τις συνθήκες αντινομίας θα γεννηθεί ο καινούργιος άνθρωπος. Ο άνθρωπος της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της αποδοχής του διαφορετικού, της απόρριψης δογμάτων και προκαταλήψεων, ο άνθρωπος της αυτονομίας, της αυτοθέσμισης, της αυτοοργάνωσης.

Μετά τιμής
Χαiνης Δ. Αποστολάκης  


-----------------------------
Πηγή:tvxs

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥ Π.Θ. (4/10/2013)

Σάββατο, Οκτωβρίου 05, 2013
ΨΗΦΙΣΜΑ Της ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥ Π.Θ. (4/10/2013)
Ο Υπουργός Παιδείας, τηρώντας δουλικά τις μνημονιακές δεσμεύσεις απέναντι στην τρόικα, πιστός στο δόγμα «νόμος και τάξη» της Κυβέρνησης, συνεχίζει την προκλητική, απαράδεκτη και αυταρχική του συμπεριφορά. Έτσι, περιφρονώντας επιδεικτικά το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ, παρακάμπτει τις –μέσω του δικού του νόμου 4009 όπως ο ίδιος τον τροποποίησε- νόμιμες Πρυτανικές αρχές των Πανεπιστημίων και επιλέγει ο ίδιος να τα διοικήσει, με την καθημερινή συνδρομή Εισαγγελέων και Δικαστών. 

Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών από το αίτημα που κατέθεσε στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για «διερεύνηση τυχόν τέλεσης αξιόποινων πράξεων από τη μη λειτουργία των ΑΕΙ», απέστειλε αρχικά (1/10/2013) «τελεσίγραφο» προς τους Πρυτάνεις και τις Διευθύνσεις Διοικητικού Προσωπικού και, ακολούθως (2/10/2013), παραγγελία προς τους Εισαγγελείς Πλημμελειοδικών Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Πατρών, Ηρακλείου, Ιωαννίνων και Θεσσαλίας προκειμένου να μεριμνήσουν για την αποστολή των στοιχείων των διοικητικών υπαλλήλων των κλάδων που καταργούνται, πριν την 10η Οκτωβρίου, ώστε να γίνει η επιλογή των 1349 υπαλλήλων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. 

Χθες, κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσής μας, πληροφορηθήκαμε ότι και στο ΠΘ κοινοποιήθηκαν οι 2 αυτές εισαγγελικές εντολές.

Στο εντωμεταξύ και διαρκούσης της κινητοποίησής μας, με συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις, διαβήματα και καλέσματα συμπαράστασης προς όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα, οι Πρυτανικές Αρχές και η Σύγκλητος δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Μετά κόπων και βασάνων δέχθηκαν να αναστείλουν συμβολικά την λειτουργία του ΠΘ για 1+3 ημέρες. Κάποιοι μάλιστα, έδειξαν «ενδιαφέρον» μόνον για την σωστή και άμεση καταγραφή των απεργούντων συναδέλφων μας… Άλλοι δε «προανήγγειλαν» εισαγγελικές παρεμβάσεις, -προφανώς για εκφοβισμό- ακόμα και με παρεμβάσεις στον τύπο, επειδή δήθεν (μόνο αυτοί άραγε;) θέλουν ανοικτό Πανεπιστήμιο…! 

Κάνουμε για μια ακόμη φορά, έκκληση προς την Διοίκηση του ΠΘ, τις Πρυτανικές Αρχές, την Σύγκλητο, αλλά και όλα τα μέλη ΔΕΠ, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να μην στέρξουν άλλο να απαξιώνονται σε απλούς και φοβικούς εντολοδόχους του Υπουργού με τη συνδρομή Εισαγγελέων. Να προασπίσουν με κάθε τρόπο το αυτοδιοίκητο του Πανεπιστημίου. Να πάρουν θέση απέναντι στην συνεχή υποβάθμιση και απαξίωση των δημόσιων Πανεπιστημίων, που μόνο στόχο έχει την σταδιακή ιδιωτικοποίησή τους. Να κοιτάξουν κατάματα το δράμα που περνάμε εδώ κι ένα μήνα περίπου 110 διοικητικοί υπάλληλοι (τόσοι είναι συνολικά στις διάφορες κατηγορίες από τις οποίες θα επιλεγούν οι 33 συνάδελφοι). Πολλοί από εμάς βρισκόμαστε ήδη στο φάσμα της ψυχικής κατάρρευσης. Δεν κλείνουμε το Πανεπιστήμιο, απλά αγωνιζόμαστε για ένα σωστό, δωρεάν για όλους, ανοικτό και αυτοδιοικούμενο Πανεπιστήμιο, όπως το επιτάσσει ο νόμος και το Σύνταγμα. Χωρίς υπαλλήλους και καθηγητές φοβικούς και υποταγμένους. Είσαστε ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, η κοινωνία προσμένει από εσάς φωνή αντίστασης, το παράδειγμά σας.  Αν δεν μπορείτε να υψώσετε το κεφάλι, να αρθρώσετε φωνή διαμαρτυρίας, σ’ αυτόν τον κατήφορο, τότε σας καλούμε, να κάνετε το μόνο έντιμο που σας απομένει, να παραιτηθείτε.  

Σήμερα είμαστε στο στόχαστρο εμείς, όπως χθες ήταν οι Καθηγητές των ΕΠΑΛ και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι. Αύριο θα είστε εσείς, ή κάποια άλλη κοινωνική ομάδα, ο μνημονιακός κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Ο αγώνας μας λοιπόν, δεν είναι μόνο για μας, αγωνιζόμαστε μαζί και είμαστε αλληλέγγυοι με όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο και τον ιδιωτικό φορέα που πλήττονται. Δεν πάει άλλο. Καλούμε όλους, την τοπική κοινωνία, τον τύπο, τα κόμματα, τους φοιτητές μας –παλιούς και νέους- τους πάντες να κατανοήσουν ότι ο αγώνας μας είναι δίκαιος και θα τον συνεχίσουμε μέχρι τη τελική δικαίωση, παρά τις όποιες αντιξοότητες. Γιατί είναι αγώνας ζωής και θανάτου.

Τέλος καλούμε ξανά τον Υπουργό Παιδείας, να σταματήσει να προκαλεί το δημοκρατικό αίσθημα με τις συνεχόμενες αυθαίρετες και αυταρχικές παρεμβάσεις του και με τις απειλές που εξαπολύει κατά εργαζομένων και Πανεπιστημίων στο όνομα μιας υποτιθέμενης νομιμοφάνειας, όταν έχει γίνει σαφές, όχι μόνο στην ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ότι ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης είναι η διάλυση της Δημόσιας Παιδείας και η πλήρης ιδιωτικοποίησή της. Τον προειδοποιούμε ότι εμείς στο ΠΘ και σε όλα τα υπόλοιπα Πανεπιστήμια που πλήττονται, είμαστε αποφασισμένοι σαν μια γροθιά, να μην συγκεντρώσουμε ονόματα και στοιχεία συναδέλφων μας και ούτε να τα στείλουμε στο Υπουργείο. Όσους Εισαγγελείς κι αν επιστρατεύσει, όση τρομοκρατία κι εκφοβισμό κι αν εξαπολύσει, εμείς θα υπερασπιστούμε ενωμένοι τους συναδέλφους μας. 

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ, ΛΕΜΕ ΌΧΙ ΣΤΟ ΦΌΒΟ, ΑΚΟΥΜΠΆΜΕ ΣΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ !!!

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Ο Καπιταλισμός κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος Του Γιάννη Μακριδάκη

Πέμπτη, Οκτωβρίου 03, 2013
Αυτές τις μέρες έχω ένα αίσθημα ίδιο μ’ εκείνο που είχα πέρσι, μετά τις πρώτες εκλογές και κατά την διάρκεια του μήνα που μεσολάβησε μέχρι τις δεύτερες και το οποίο κορυφώθηκε, επιβεβαιώθηκε και παγιώθηκε με την τελική επικράτηση του μεσαίωνα.

Η πρώτη ανακούφιση και ικανοποίηση που ήρθε με την εκπληκτική και ελπιδοφόρο άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, άρχισε μέρα με τη μέρα, για να μην πω ώρα με την ώρα, να υποχωρεί, να βάζει το μυαλό τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση, να λέει, δεν είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο διάστημα να γίνανε Αριστεροί οι ψηφοφόροι, δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινό το σκηνικό, κάτι τρέχει, κάτι θα γίνει και θα χαθεί το συναίσθημα αυτό, ίσως μας βγει και ξινό πολύ σύντομα.

Και κάτι έγινε βέβαια. Αρχίσανε τα παραληρήματα της ακροδεξιάς του Σαμαρά και όλων των λοιπών πολιτικών απολιθωμάτων, δημιουργήθηκε ένα κλίμα άκρατου συντηρητισμού, οπισθοδρομήσαμε δεκαετίες, οι νοικοκυραίοι μπήκαν πάλι μπροστάρηδες για να ξανακατακτήσουν τις πόλεις τους, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς τους, και βέβαια την πολιτική σκηνή και το Κράτος, για να κλέψουν οι εκπρόσωποί τους με πολιτικά ψεύδη και ανακολουθίες τις ζωές των ιδίων των ψηφοφόρων τους και όλων μας, να τις καταθέσουν στα πόδια των διεθνών καπιταλιστών σαν σφαχτάρια που ήρθαν κοντά στο μαχαίρι οικειοθελώς και μάλιστα από αίσθημα (αυτο)συντήρησης…

Και δεν έγινε μόνον αυτό βέβαια αλλά και το άλλο. Η προσγείωσή μας η απότομη, μιας και φάνηκε περίτρανα το βέβαιον, ότι δηλαδή δεν έγιναν μεμιάς το εν τρίτο των ψηφοφόρων Αριστεροί, αλλά ότι η Αριστερά θα ‘παιζε από κείνη τη στιγμή και μετά, μέχρι και σήμερα ακόμη, τον ρόλο του πολιτικού απάγκιου όσων πελατών του πρώην καθεστώτος δυσαρεστήθηκαν, κι αντί να τους ριζοσπαστικοποιήσει, θα άρχιζε η Ίδια να ενδίδει, όπως ήταν πολύ φυσικό αφού τα κόμματα είναι πολιτικές εκφράσεις της κοινωνίας.

Το ίδιο ακριβώς είναι λοιπόν και τώρα το συναίσθημα. Συναίσθημα προσγείωσης και επελαύνουσας ανησυχίας. Μετά την αρχική ικανοποίηση για το μπουντρούμιασμα των πρωτεργατών νεοναζί, των αντιπαθέστατων αμόρφωτων κρετίνων που κουνούσαν δάχτυλα και άφριζαν στις οθόνες και στη ζωή μας, των όξινων για τον οργανισμό μας πολιτικών καρικατούρων, των ανθυγιεινών ως παρουσίες και μόνον, οι οποίοι μπήκαν άξαφνα στη ζωή μας σαν αρρώστια, για να μας προκαλούν καθημερινές τάσεις για εμετό, μετά λοιπόν την σύλληψη και την φυλάκιση αυτών, άρχισε να μπαίνει πάλι ο νους μπροστά και να θέτει τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση.

Το ότι τους συνέλαβαν αυτοί που τους εξέθρεψαν και τους ανέχτηκαν, αυτοί που μέχρι προχθές τους προσέγγιζαν για κυβερνητικούς τους εταίρους στο άμεσο μέλλον, αυτοί των οποίων η φρασεολογία αλλά κυρίως η πολιτική δεν διαφέρει και πολύ των χρυσαυγιτών και οι οποίοι επιδεικνύουν τώρα ξεδιάντροπα κάποιον δήθεν αντιφασισμό τους, το ότι οι ακροδεξιοί συμβουλάτορες της κυβέρνησης που κάνουν πολιτικό παιχνίδι, μοιάζουν να είναι αυτό ακριβώς που κάποιοι εννοούν με τον όρο “σοβαρή χρυσή αυγή”, το ότι έρχονται προς ψήφιση Ιδιώνυμα ενάντια σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε συλλογικότητα που αμφισβητεί το σύστημα, το καθεστώς, τον φασισμό και τον ναζισμό του καπιταλισμού ο οποίος δολοφονεί νόμιμα, ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον, το ότι ακόμα κι αν σαπίσουν στη φυλακή αυτά τα αντιπαθέστατα καθάρματα, οι ιδέες τους είναι και θα είναι ακόμα σε άνθηση και πλήρη διάδοση ως βασικά προϊόντα του ηθικού ξεπεσμού των ανθρώπινων κοινωνιών που ονομάζεται “καπιταλισμός” και που ανθίζουν σε χρηματοοικονομικά και προ πολλού ηθικά και αξιακά πτωχευμένες κοινωνίες, το ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί κατ’ εντολήν, και χίλια δυο ακόμα τέτοια τα οποία πολλοί άνθρωποι ένιωσαν και πολύ επιτυχώς έγραψαν όλες αυτές τς μέρες σε διάφορα άρθρα στο διαδίκτυο, όλα αυτά, συν την Αριστερά που φοβάται, διότι πολύ απλά δεν είναι Αριστερά αλλά μια σούπα που ακόμα βρίσκεται στη φάση “ανακάτεμα”, δημιουργούν το γνωστό αίσθημα της σταδιακής ώρα με την ώρα εξασθένισης του όποιου ενθουσιασμού, της όποιας ικανοποίησης και αυξάνουν προοδευτικά εκείνο αίσθημα της προσγείωσης στην πραγματικότητα, της απογοήτευσης, της αποδοχής ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε στη Ζωή και στην Δικαίωση. Μέχρι να καταφέρουμε ως ανθρωπότητα να νικήσουμε το αίτιο, τον καπιταλισμό. Η πρόσκαιρη καταπολέμηση κάποιων συμπτωμάτων που υποτροπίασαν, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι σε πλήρη ανάπτυξη, μπορεί να επιφέρει μια στιγμιαία ανακούφιση αλλά δεν ματαιώνει ούτε καν καθυστερεί την σαπίλα του οργανισμού, δεν απομακρύνει ούτε λεπτό τον Θάνατο.

--------------------------

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.