Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Νουάρ μυθιστόρημα 'ΜΑΠΟΥΤΣΕ' - Του Caryl Ferey

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 17, 2014
Νουάρ μυθιστόρημα 'ΜΑΠΟΥΤΣΕ" Του Caryl Ferey
Το βιβλίο με τίτλο "ΜΑΠΟΥΤΣΕ" του Caryl Ferey, το τελείωσα πριν λίγες μέρες και μου άρεσε πάρα πολύ. Παρόμοια πολύ θετική αποδοχή είχε και από το σύνολο των μελών της Λέσχης μας χθες (21/9/2014), που το είχαμε για συζήτηση. Οι λόγοι είναι πολλοί: εξαιρετική, εκρηκτική αφήγηση, φοβερή πλοκή, πολύ καλή μετάφραση, αναφορά (με μυθοπλασία) σε πραγματικά γεγονότα που έχουν να κάνουν με την Αργεντινή από το 2001 έως το 2010, -που είναι όμως απότοκα της στυγνής δικτατορίας του Βιντέλα(1976 -1983)- στον αγώνα των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, αναφορά στη φυλή Μαπούτσε και στις περιπέτειες που είχαν από τους κατακτητές της γης τους λευκούς,  που έχουν αντίκτυπο μέχρι και σήμερα κλπ.


Είναι ένα βιβλίο 471 σελίδων, που ουσιαστικά γράφτηκε σήμερα (2012, μεταφράστηκε κι εκδόθηκε από την ΑΓΡΑ το 2013) και περιγράφει εκ περιτροπής την σημερινή κατάσταση της Αργεντινής, όπως την βλέπουν οι ήρωές του, που προσπαθούν να εξιχνιάσουν αφενός τα στυγερά εγκλήματα της δικτατορίας του Βιντέλα, την διαπλοκή που επικρατούσε και επικρατεί ακόμη λόγω και της έλλειψης τιμωρίας των ενόχων, και αφετέρου, τις περιπέτειες και τις σφαγές που υπέστησαν οι γηγενείς αμερικάνικοι πληθυσμοί από τους λευκούς κατακτητές (τους Ισπανούς) όπως η φυλή των Μαπούτσε, η οποία προσωποποιείται εδώ από την βασική ηρωίδα του βιβλίου την Ζανά.

Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου μαθαίνουμε γεγονότα που ασφαλώς θυμίζουν, σαν σε καρμπόν, την κατάσταση της χώρας μας. «Η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κάρλος Μένεμ είχε εγκλωβίσει τη χώρα σε έναν θανατηφόρο μηχανισμό, μια ωρολογιακή βόμβα: αύξηση του χρέους, μείωση των δημόσιων δαπανών, ευέλικτο ωράριο εργασίας, απολύσεις, ύφεση. Μαζική ανεργία, υποαπασχόληση, μέχρι το μπλοκάρισμα των τραπεζικών καταθέσεων και τον περιορισμό εβδομαδιαίων αναλήψεων σε μερικές εκατοντάδες πέσος. Το χρήμα έκανε φτερά, οι τράπεζες έκλειναν η μία μετά την άλλη. Διαφθορά, σκάνδαλα, πελατειακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, διαρθρωτικές προσαρμογές, ανάθεση κεφαλαίων σε τρίτους, ο ίδιος ο Μένεμ, οι διάδοχοί του υπό τις διαταγές των αγορών, και μετά η οικονομική κατάρρευση του 2001-2002 αποτελείωσαν το έργο της καταστροφής του κοινωνικού ιστού που είχε ξεκινήσει με την Εθνική Διαδικασία Αναδιοργάνωσης των στρατηγών. Η κρίση μετατράπηκε σε πτώχευση. Η Αργεντινή, της οποίας το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν μετά τον πόλεμο ήταν ίσο με της Αγγλίας, είδε την πλειονότητα του πληθυσμού της να πέφτει στο όριο της φτώχειας και το ένα τρίτο να βυθίζεται κάτω από αυτό. Απόλυτη εξαθλίωση. Στα σχολεία, οι μαθητές λιγοθυμούσαν από την πείνα...». Με έναν λόγο: η Αργεντινή ήταν για ξεπούλημα!

Ποιοί είναι οι ΜΑΠΟΥΤΣΕ (Mapuche)

Ποιοί είναι οι ΜΑΠΟΥΤΣΕ (Mapuche)

Μεταξύ των μη χριστιανικών φυλών που συνυπήρξαν στη χώρα (Τσαρούα, Ονάς, Γιαμανά, Σελκ' νάμ, Αραουκάν, Χάους, Αλακαλούφ, Μαπούτσε) οι χριστιανοί δεν είχαν δείξει οίκτο για κανέναν. Είχαν διαπράξει αληθινή γενοκτονία οκτακοσίων χιλιάδων ανθρώπων. Οι Μαπούτσε είχαν διασχίσει όλο τον αιώνα σαν σκιές. Φαντάσματα. Διαγράφοντας είκοσι πέντε χρόνια συνθήκης με την Ισπανία, το Σύνταγμα του 1810 είχε νέτα σκέτα αρνηθεί τους Μαπούτσε, τους «ανθρώπους της γης» που ζούσαν στις πάμπες ως νομάδες εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

Μαπούτσε, σημαίνει η «Γη των ανθρώπων» (Μαπού=γη. Τσε=άνθρωποι»).

Στους ΜΑΠΟΥΤΣΕ δεν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη και όχι το αντίθετο.

Οι Μαπούτσε είναι η πλέον πολυπληθής φυλή Αμερικανών γηγενών, οι οποίοι, παρά τις απόπειρες εξολόθρευσής τους από τους Ισπανούς κατακτητές, κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα. Κάτι λίγοι ζουν ακόμη στη νότιο Αργεντινή. Η πλειονότητά τους, όμως, περί το 6% του συνολικού πληθυσμού της Χιλής (υπολογίζονται σε 16 εκατ.), κατοικεί στην κεντρική και νότιο Χιλή.

Πρόκειται για ανυπότακτη φυλή, την οποία πολέμησε μετά μανίας ο Χιλιανός δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ, αλλά δεν κατάφερε να της κλείσει το στόμα. 

Πριν από τέσσερα χρόνια, οι αρχές της Χιλής ανέσυραν και έθεσαν σε ισχύ ειδικό αντιτρομοκρατικό νόμο που είχε καταρτιστεί την εποχή της δικτατορίας, για να πατάξουν την έξαρση των επιθέσεων και των ταραχών στο νότιο τμήμα της χώρας, για τις οποίες κατηγορούνται ιθαγενείς Μαπούτσε. Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι οι Μαπούτσε ήθελαν να έχουν δικαίωμα στη γη τους. 

Caryl Ferey

Ποιός είναι ο Caryl Ferey (Καρίλ Φερέ)

Από εικοσάρης, ο γεννημένος στη Βρετάνη (στην Καέν το 1967) συγγραφέας, γυρνάει με μια μοτοσικλέτα όλη την υφήλιο, ζώντας με τα απαραίτητα, γιατί η συγγραφή προϋποθέτει το ρίσκο ως προϋπόθεση και ως αποτέλεσμα. Συνομιλητές και δάσκαλοί του του σ' αυτή την παγκοσμιοποιημένη αλητεία, ο Γκοντάρ, ο Ζακ Μπρελ, ο Ρενέ Σαρ ή οι Noir Desir. Γι' αυτό επιλέγει το εκρηκτικό πεδίο, που μπορεί να είναι οι καταπιεσμένοι, οι γυναίκες, η εν γένει ομορφιά του κόσμου. 

«Για τα βιβλία μου επιλέγω χώρες που η ιστορία τους τις βαραίνει. Ο καθείς και οι εμμονές του, και οι δικές μου εμμονές είναι ο καθημερινός φασισμός και η σχέση του με το νεοφιλελευθερισμό. Οι ίδιοι δεν αυτοαποκαλούνται ποτέ Ινδιάνοι, δεν σημαίνει τίποτε γι' αυτούς η λέξη. Σφαγιάστηκαν κατά τον 19ο αιώνα. Στην Αργεντινή είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ», λέει ο Καρίλ Φερέ για το «Μαπούτσε». 

Ο Καρίλ Φερέ αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του γαλλικού αστυνομικού και νουάρ μυθιστορήματος με τα βιβλία του "Haka" και "Utu", με θέμα τους Μαορί (βραβείο Sang d'Encre 2005, βραβείο Michel Lebrun 2005 και βραβείο αστυνομικού μυθιστορήματος SNCF du Polar 2005). 

Η επιτυχία του κορυφώθηκε με το "Ζουλού" (2008), που απέσπασε ιδιαίτερα σημαντικά βραβεία (Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας 2008, Μεγάλο Βραβείο Αναγνωστριών του περιοδικού ELLE 2008, βραβείο μυθιστορήματος νουάρ του διεθνούς φεστιβάλ Quais du Polar 2009, βραβείο μυθιστορήματος νουάρ του σάιτ Bibliobs του περιοδικού Nouvel Observateur 2009, μεγάλο βραβείο γαλλικού μυθιστορήματος νουάρ του διεθνούς φεστιβάλ του Μπον 2009, Βραβείο Κριτικών για μυθιστόρημα μυστηρίου 2009 και βραβείο Jean Amila Meckert 2009).

Περίληψη του βιβλίου

Κατά την διάρκεια της δικτατορίας «Το έγκλημα στην Αργεντινή ήταν μια δεδομένη πράξη που περνούσε, θα έλεγε κανείς, ως συγχωρητέα και ως πράξη χαμηλού κύρους. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας είχαν εξαφανιστεί πεντακόσια μωρά, τα οποία δεν είχαν καταγραφεί στο ληξιαρχείο. Οι γονείς δεν εμφανίστηκαν στις Αρχές για να ζητήσουν τα βρέφη τους. Ο λόγος; Τους είχαν εξολοθρεύσει με δυναμίτη, τους είχαν πυρπολήσει, τους είχαν θάψει μέσα σε τσιμέντο, τους είχαν πετάξει από αεροπλάνα. Χωρίς εκταφές πτωμάτων και χωρίς να αναζητούνται από τις οικογένειες, αυτά τα παιδιά θα παρέμεναν παντοτινά φαντάσματα».
Στο σύγχρονο Μπουένος Άιρες, το πτώμα μιας τραβεστί ονόματι Λους εντοπίζεται γυμνό, ευνουχισμένο, με τα γεννητικά όργανα στον πισινό, και μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Η Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνις, γλύπτρια, με καταγωγή από τη φυλή των Μαπούτσε, και ο Ρουμπέν, ένας οργισμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, που ειδικεύεται στην αποκάλυψη των εγκλημάτων τη; δικτατορίας του Βιντέλα, -με προσωπικό ενδιαφέρον, μιας και εκεί έχασε τον πατέρα του ποιητή Καλδερόν και την πολυαγαπημένη του μικρότερή του αδερφή-, ερευνούν από μία υπόθεση ο καθένας τους. Η συνάντησή τους τους οδηγεί στα φαντάσματα της δικτατορίας.

Η Ζανά είναι Μαπούτσε, κόρη ενός λαού Ινδιάνων που όταν οι άλλοι τους έβλεπαν στην αργεντίνικη πάμπα τους πυροβολούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επιβίωσε από την οικονομική κρίση του 2001-2002, έγινε γλύπτρια και έκτοτε μένει μόνη της στο Μπουένος Άιρες. Τώρα, στα 28 της χρόνια, υπολογίζει πως δεν χρωστά πλέον τίποτε και σε κανέναν. Ο Ρουμπέν Καλδερόν είναι κι αυτός από τους επιβιώσαντες - ένας από τους ελάχιστους "υπονομευτές" που βγήκαν ζωντανοί από τις λαθραίες φυλακές, όπου χάθηκαν ο πατέρας του και η μικρή αδελφή του.

Τριάντα χρόνια πέρασαν μέχρι να ξανάρθει η δημοκρατία. Ιδιωτικός ερευνητής στην υπηρεσία των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, ο Ρουμπέν αναζητά ακατάπαυστα τα παιδιά των εξαφανισθέντων που δόθηκαν για υιοθεσία επί δικτατορίας Βιντέλα, καθώς και τους εκτελεστές τους... Τίποτε δεν προμηνύει τη συνάντηση της Ζανά και του Ρουμπέν, που τόσα τους χωρίζουν. Ένα πτώμα όμως ανασύρεται από τα νερά του λιμανιού της Λα Μπόκα: είναι η "Λους", μια τραβεστί που έκανε πιάτσα στην προκυμαία με την "Πάουλα", τη μοναδική φίλη της γλύπτριας.

Ο Ρουμπέν, από τη μεριά του, ερευνά την εξαφάνιση μιας φωτογράφου, της Μαρία Βικτόρια Καμπάλλο, κόρης ενός από τους σημαντικότερους επιχειρημ
ατίες στη χώρα. Μολονότι η πολιτική των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εφαρμόζεται εδώ και δέκα χρόνια, τα φαντάσματα των καταπιεστών πλανιώνται ακόμα στην Αργεντινή - και μαζί τους ρίχνουν τη σκιά τους οι καραμπινιέροι, που έδιωξαν την κοινότητα της Ζανά από τα πατρογονικά εδάφη...

Για τον Έλληνα αναγνώστη, που ζει εδώ και τουλάχιστον 4 χρόνια στο πετσί του, την οικονομική εξαθλίωση των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού, όπου η διαπλοκή και η καταπίεση είναι σε ημερήσια διάταξη, η ανάγνωση αυτού του βιβλίου, που σίγουρα αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα κατάλληλα μυθοποιημένα, αποτελεί έναν καλό μπούσουλα, για να καταλάβει (και να βγάλει συμπεράσματα) για την τρέχουσα κατάσταση που βιώνει. 

«Η χρονιά της ερήμου» ή το ταγκό της βαρβαρότητας, του Pedro Mairal
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα φαίνεται πως σε αρκετά η δικιά μας τωρινή κατάσταση, μοιάζει σε πολλά με την ιστορία του λαού της Αργεντινής. 

Πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα, και σχετικό με τα θέματα του βιβλίου, βρίσκω και το βιβλίο «Η χρονιά της ερήμου» ή το ταγκό της βαρβαρότητας, του Pedro Mairal, εκδόσεις Πόλις, που αναφέρεται επίσης στην Αργεντινή του 2001-2002.



#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------------------------------

Μήνυμα από έναν «στρατιώτη του εδάφους» στον Γιάννη Μακριδάκη

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 17, 2014
Αγαπητέ συναγωνιστή στρατιώτη του εδάφους Γιάννη Μακριδάκη
 
Είμαι και εγώ ένας «στρατιώτης του εδάφους» 31 ετών, που αν δεν υπήρχε η κρίση η τρόικα και όλα τα δεινά που έχουν χτυπήσει τη χώρα μας, θα είμουν ένας κουστουμαρισμένος νέος σε μια τράπεζα, στέλεχος σε μια μεγάλη εταιρεία (όπως και υπήρξα) ίσως και ένα ακόμα γρανάζι του δημοσίου μιας και διαθέτω πολύ μεγάλο βύσμα.
 
Για καλή μου τύχη, όπως και η πλειοψηφία εδώ στη Kρήτη, έχω στη κατοχή μου κάποια κομμάτια γης, κληρονομιά από το παππού μου και τη γιαγιά μου – η γιαγιά μου πρόσφυγας από Μικρά Ασία, τους είχε δώσει το κράτος τότε γη για μια καινούργια αρχή.
 
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βοηθούσαμε το παππού και τη γιαγιά στη καλλιέργεια αμπελιού, ελιάς, λεμονιάς, και ανά διαστήματα σε κηπευτικά, τα τελευταία κυρίως για το σπίτι. Εγώ θυμάμαι ότι πήγαινα με το ζόρι τα σαββατοκύριακα: που να ξυπνάς πρωί, που να γεμίζεις λάσπες, που να κρυώνεις, που να κάθεσαι να τρως με το παππού «φτωχικά» τη τροφή που έβγαζε, ελιές, ντομάτα, σταφίδες, καρύδια κτλ.. Εγώ ο γιος ενός δημόσιου υπαλλήλου που είχε τα πάντα πως να τα καταδεχόμουν όλα αυτά; Όταν παραπονιόμουν στους γονείς μου η απάντηση ήταν «δε τον λυπάσαι το καημένο να τα τραβάει μόνος;».
 
Όποτε δυσανασχετούσα γι’ αυτά, ο παππούς μου έλεγε το εξής «κλισέ»: «ε ρε κατοχή που σας χρειάζεται…». Εγώ σκεφτόμουν «τον καημένο το γέρο, έχει ξεμείνει δεκαετίες πίσω» και έβριζα τον εαυτό μου που δεν είχαμε σταματήσει πριν σε κανένα φούρνο να πάρω τα όμορφα και λαχταριστά που είχε φτιάξει ο φούρναρης (ζαμπονοτυρόπιτες, κρουασάν, σάντουιτς λαχταριστά). Διάβρωση μεγάλη…
 
Λίγους μήνες μετά από το θάνατο του παππού και ως εργαζόμενος σε καθεστώς οικονομικής κρίσης (άθλιες συνθήκες 12ωρου με μπόλικη πίεση και υπόχρεος σκλάβος στα αφεντικά μου που μου έκαναν τη χάρη και μου έδιναν κανονικά τις αποδοχές μου) ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ(ίσως κάπως έτσι να έγινε και το “big bang”!).Ξαφνικά όλα αυτά που μου είχαν διδάξει παππούς-γιαγιά έσκασαν μέσα μου, σαν να κρυβόντουσαν στο πίσω μέρος του μυαλού μου και περίμεναν να βγουν στη επιφάνεια σα σανίδα σωτηρίας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Σκεφτόμουν αυτό είναι; Έτσι θα πάει; Σκλάβος; Να κάνω 12ωρο τα ίδια και τα ίδια και να λέω κι ευχαριστώ; Όταν ρωτούσα τους γύρω μου οι απαντήσεις οι εξής: «Έτσι είναι η ζωή, θα συνηθίσεις, να παρακαλάς που έχεις δουλειά».
Κάτι δε μου άρεσε. κάτι με χάλαγε κάτι μέσα μου φώναζε. Ήταν ο παππούς που είχε περάσει αντίστοιχες καταστάσεις στη κατοχή (δούλευε στα καταναγκαστικά έργα των κατοχικών δυνάμεων).

Τα παράτησα, άδραξα το σπίτι και τα χωράφια του παππού. Από τότε έχει ξεκινήσει μια συναρπαστική διαδρομή, έσκαψα, φύτεψα, έφτιαξα τα παρτέρια μου καθάρισα και ξαναζωντάνεψα τα φρουτόδεντρα μου, τις καρυδιές μου.
 
Αγόρασα τις κότες μου και τις αμόλησα στο χωράφι με τις λεμονιές, μαζί με τα 2 αρνάκια μου τρώνε τα «ζιζάνια» και με ευχαριστούν με τη πλούσια κοπριά τους, ξεκίνησα επιτέλους να σκέφτομαι, ήρθα σε επαφή με γείτονες που κι αυτοί αναγκάστηκαν να γυρίσουν, βρισκόμαστε, ανταλλάσουμε, δίνω καρύδια μου δίνουν τυρί, δίνω αυγά ημέρας μου δίνουν φρέσκιες μαρμελάδες, κάθε μέρα ανταλλαγή, τεράστια ποικιλία από τρόφιμα γλυκά παραδοσιακά ότι θες, ερωτήσεις απαντήσεις σχετικά με ζώα δέντρα κηπευτικά.
 
Το μυαλό συνέχεια σε εγρήγορση, καθημερινά απλά προβλήματα που λύνονται με απλές απαντήσεις από γείτονες και πιο έμπειρους, μια ζωή σε αρμονία με τα ζώα τα πουλιά τα δέντρα το πράσινο, κάθε μέρα ανεβαίνω σε ένα λοφάκι με το σκύλο μου και βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα, χρησιμοποιώ εργαλεία, φτιάχνω κατασκευές για τα ζώα μου, πως να τα ταίζω πως να τα ποτίζω, κάνω δοκιμές στα παρτέρια μου, μαζεύω υλικό και ψάχνομαι να τα γεμίσω με σωστό χώμα που θα μου αποδώσει, φτιάχνω κόμποστ, αντιμετωπίζω τα λαχανικά σαν παιδιά, κάθε μέρα τα περιποιούμαι τα ποτίζω τα λιπαίνω με τη κοπριά μου, τα ελέγχω για τους φυσικούς εχθρούς και ότι δε ξέρω ρωτάω.
 
Ποιά σύγκριση μπορεί να υπάρχει σε ένα αγοραστό μπρόκολο με ένα μπρόκολο που το φύτεψες και το περιποιήθηκες για 3 μήνες; Καμία! Το πρώτο το πετάς άμα τύχει και σου περισσέψει στο ψυγείο, το δεύτερο το φυλάς σαν θησαυρό στο ψυγείο σου, το ψυγείο μου και το κελάρι μου είναι το θησαυροφυλάκιο μου.
 
Ψυχαγωγία υπερπαραγωγής, κάθε μέρα είμαι θεατής σε κάτι καινούργιο. Τις προάλλες είδα μάχη μεταξύ κρεμυδοφάγου και μιας σφίγγας, ζουρίδα να κυνηγάει ποντικό, κάθομαι τα βράδια στη φωτιά, κουκουβάγιες κάθονται παρέα στα κλαδιά της καρυδιάς, κάθε μέρα βλέπω αετούς (μου έχουν αρπάξει μερικά μικρά κοτόπουλα αλλά δε πειράζει), ηλιοβασιλέματα και απίστευτα χρώματα στους ουρανούς, τραγούδια από πουλιά, γρύλους, αφορδακούς(βατραχια), ο χαλαρωτικός ήχος του ποταμού κάθε μέρα στα αυτιά μου καθώς περιποιούμαι τα παρτέρια μου – φτιάχνω τα δέντρα μου κτλ. (η κοπέλα μου πληρώνει καθε μήνα 40 ευρώ στη σχολή γιόγκα ακούγοντας νερά να τρέχουν και τιτιβίσματα πουλιών σε «κονσέρβα» μέσα από ένα laptop…), καθόμαστε παρέες με όργανα συχνά πυκνά και τραγουδάμε, στο τραπέζι τα πάντα και τα περισσότερα δικά μας καθαρής παραγωγής, απίστευτα κρασιά και ρακί που δε τα βρίσκεις στις καλύτερες κάβες! Μια ζωη παραμυθένια μια ζωή ποιοτική, παράδεισος.

Σκέφτομαι συχνά τον παππού μου, και αν κάνω και εγώ κάποτε εγγόνια, και ίσως κι αυτά είναι καλομαθημένα -γιατί όλα είναι κύκλος- αν δυσανασχετήσουν για το πρωινό τους, αυτό που θα τους πω; 
 
Ε ΡΕ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

Με εκτίμηση

“INTOTHEWILD”
 

Μήνυμα από έναν «στρατιώτη του εδάφους» στον συγγραφέα, φυσικό καλλιεργητή και εμπνευστή του Απλεπιστημίου (aplepistimio.gr), Γιάννη Μακριδάκη

---------------------------
Πηγή:afigisizois

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Ιούδας κρεμάστηκε από μια συκιά Φώτη μου, δεν έγλειφε (και) το ΣΥΡΙΖΑ...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 14, 2014
Ο Ιούδας κρεμάστηκε από μια συκιά Φώτη μου, δεν έγλειφε (και) το ΣΥΡΙΖΑ...
Αν οι άνθρωποι δεν είχαν φιλοδοξίες, αυτήν τη στιγμή ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να επικοινωνούσα μαζί σας θα ήταν να πήγαινα από σπηλιά σε σπηλιά και να χάραζα μηνύματα στους βράχους τους. Η φιλοδοξία κινητροδοτεί και χάρη σε αυτό το συναίσθημα που διακατέχει ορισμένους ανθρώπους έχω τη δυνατότητα σήμερα να σας γράφω μέσα από έναν ιστότοπο. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι επιλεκτική και πολλές φορές επισκέπτεται ακόμα κι άτομα που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους. Αυτό συμβαίνει συχνάκις με τους έλληνες πολιτικούς, τους οποίους αν ρωτήσεις τί πιστεύουν για τον εαυτό τους θα σου απαντήσουν πως αποτελούν μια μεταμοντέρνα σύνθεση Μεγαλέξανδρου, Καίσαρα και Ναπολέοντα. Αν, πάλι, κάτσουμε κι αξιολογήσουμε τα "επιτεύγματά" τους, θα δούμε πως αν ζούσαν στη Μακεδονία τού 4ου αιώνα π.Χ., στη Ρώμη τού 1ου αιώνα π.Χ. ή στη Γαλλία τού 19ου αιώνα δεν θα ήταν τίποτα παραπάνω από αξιολύπητοι, γλοιώδεις αυλοκόλακες...

Ιδιαίτερη θέση στην τελευταία κατηγορία κατέχει ο Φ. Κουρέλης, ο οποίος περιμένει τώρα ως αντάλλαγμα για τη συμβολή του στη...διάσωση της πατρίδας να τον εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αποδεικνύεται, ωστόσο, αφελέστερος κι από όσο τον είχα μετρήσει. Είναι δυνατό να πιστεύει ότι οι σαμαροβενιζέλοι έχουν πετάξει το όνομά του στο τραπέζι γιατί τον θέλουν υποψήφιό τους για διάδοχο του προέδρου Παπούλη κι όχι για να αποδομήσουν οποιαδήποτε συνεργασία τής ΜΝΗΜΑΡ με το ΣΥΡΙΖΑ; Ακόμα δεν έχει καταλάβει πως είναι τελειωμένος και για το σύστημα, το οποίο ναι μεν βοήθησε να κρατηθεί στα πόδια του με την κυβερνητική του σύμπραξη αλλά αυτό δεν έχει καμιά πρόθεση να του απονείμει την τιμητική αποστρατεία τού Προέδρου της Δημοκρατίας; Τόσο θολωμένος είναι πια από τη γλύκα τής ψευδεπίγραφης εξουσίας ώστε να έχει πείσει και τον εαυτό του πως μπορεί να γίνει ο "πρώτος πολίτης" τής χώρας;...

Κάποιος πρέπει να σε ξυπνήσει "σύντροφε" Φώτη από το όνειρο που ζεις και να σου υπενθυμίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Είσαι πρόεδρος ενός κόμματος το οποίο στις τελευταίες εκλογές πήρε μικρότερο ποσοστό κι από τους Κυνηγούς. Από αυτό το...απόκομμα έχουν ήδη αποχωρήσει οι μισοί, εκείνοι δηλαδή που βλέπουν πως οι δικές τους αστήρικτες από τη λογική φιλοδοξίες δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν πλέον από εσένα. Αυτοί ήταν οι "φίλοι" σου Φώτη μου, ποντίκια που αντικρίζοντας το πλοίο να βυθίζεται το εγκαταλείπουν για να υπηρετήσουν την ελίτ από άλλα μετερίζια. Αν αυτό σου είναι πάντως παρηγοριά, η Ιστορία θα ασχοληθεί μαζί σου. Μην περιμένεις, όμως, να γραφτούν ύμνοι για την "προσωπικότητά" σου.

Αντιθέτως, θα σε θυμόμαστε με την ίδια νοσταλγία με την οποία μνημονεύουμε τον Εφιάλτη, τον Ιούδα ή τους γερμανοτσολιάδες, ως έναν "αριστερό" δηλαδή που την ώρα που ο ελληνικός λαός ζούσε μια οικονομική γενοκτονία εκείνος πρόδωσε την ιδεολογία του κα το δικό του παρελθόν για να συμμαχήσει με τα φερέφωνα της διαπλοκής, τους νεοφιλελεύθερους εθνικιστές και τους σοσιαλδημοκράτες συνοδοιπόρους τους. Και το ότι έφυγες για να κρατήσεις τα προσχήματα και για να παραμείνεις μια δήθεν χρυσή εφεδρεία τού κατεστημένου σε κάνει ακόμα περισσότερο γελοίο Φώτη μου. Τουλάχιστον ο Ιούδας είχε την ελάχιστη αξιοπρέπεια να κρεμαστεί από μια συκιά αντί να γλείφει τον Ιησού για λίγα ψίχουλα συγχώρεσης... 

Του vromostomos

---------------------------
Πηγή:tripioevro

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 11, 2014
Τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου ποιους φοιτητές έχουν; 
Πώς στο καλό γίνεται το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές; 

Μίλησέ μου ειλικρινά αγαπητή μου αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη. Διαβάζοντας τον τίτλο τούτου του κειμένου, ποια ακριβώς περιμένεις να είναι η συνέχεια; Μάλλον μια μακρά λίστα βορειο-ευρωπαϊκών και αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων, σωστά; Και στο τέλος του κειμένου, περιμένεις σίγουρα να διαβάσεις σχόλια για το πόσο χάλια είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια, για το δράμα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για την εθνική ντροπή που τα πανεπιστήμιά μας είναι στην 300η ή στη 500η ή στην 1000η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Πάντα μου προξενούσε ενδιαφέρον όλη αυτή η φιλολογία για τα «κακά» ελληνικά πανεπιστήμια. Καταρχήν, ελάχιστα πράγματα χαίρουν πανεθνικής αποδοχής, όπως αυτή η άποψη. Τα «κακά» ελληνικά πανεπιστήμια, να μια ιδέα που αγκαλιάζεται απ’ όλη την οικογένεια, τον μπαμπά, τη μαμά, τα παιδιά, ενίοτε και τον παππού και τη γιαγιά που ξεπαραδιάζονται «για να πάει έξω το παιδί». Εθνική συναίνεση, όχι αστεία! Εκτός όμως από το πόσο δημοφιλής είναι αυτή η άποψη, έβρισκα πάντα ενδιαφέρον και το πόσο άκριτα υιοθετείται.

Ας πούμε, θα περίμενε κάποιος όλοι αυτοί που έχουν τόσο πολύ εσωτερικεύσει το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να θέσουν στον εαυτό τους το απλό ερώτημα: Πώς στο καλό γίνεται το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές;Ομολογώ ότι αυτή η απορία με απασχόλησε πολύ, και οι απαντήσεις που έχω λάβει κατά καιρούς σε συζητήσεις είναι, το λιγότερο, αστείες: «διαβάζουμε από μικροί», «το έχουμε στο DNA μας», «αν δεν ήταν τα κακά πανεπιστήμια της Ελλάδας οι απόφοιτοι θα ήταν ακόμη καλύτεροι», κ.ο.κ. Το προφανές όμως δεν το έχω ακούσει ποτέ. Περίεργο ε; Περίεργο που δεν σκεφτόμαστε ότι οι Έλληνες απόφοιτοι είναι καλοί επειδή τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι καλά. Τόσο απλά.

Ας ξαναδούμε πάλι το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ένα κακό πανεπιστήμιο να βγάζει αποφοίτους που γίνονται κατά κύματα αποδεκτοί για μεταπτυχιακές σπουδές από ένα καλό πανεπιστήμιο; Τρία τινά μπορούν να συμβαίνουν. Ή το εδώ «κακό» πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο κακό, ή το εκεί «καλό» πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο καλό αλλά μάλλον σούπερ-μάρκετ, ή και τα δύο. Αν το «κακό» πανεπιστήμιο δεν είναι κακό, τότε σταματήστε να συκοφαντείτε το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν το «καλό» πανεπιστήμιο δεν είναι και τόσο καλό, τότε σταματήστε να θεοποιείτε τα ξένα. Αν ισχύουν και τα δύο, τότε απλά τελειώνει η συζήτηση (με αυτούς τους όρους που ξεκίνησε τουλάχιστον)!

Η πραγματικότητά του δικού μου μικρόκοσμου, πάντως, του γεμάτου από μαθητές, συγγενείς και φίλους, είναι σαφής: η Μαρίνα στην AA του Λονδίνου κι από εκεί στο Cambridge, ο Αργύρης στο LSE, η Ιόλη στoCentralSchool κι από εκεί στο Saint-Martins, ο Θανάσης στο Konstanz, ο Γιώργος στη Σορβόννη, ο Κώστας στο Kent και μετά στο Aberystwyth, ο Δημήτρης στο City, η Χρύσα στο Imperial, ο Θοδωρής στο St. Gallen, ο Δημήτρης στο Leuven, η Κωνσταντίνα στο MIT, η Δήμητρα και ο Παναγιώτης στο Rotterdam, ο Σωκράτης στο ETH, ο Στάθης στο Bristol. Όλοι στα κορυφαία πανεπιστήμια του τομέα τους, και όλοι προερχόμενοι από ελληνικά πανεπιστήμια. Σταματάω εδώ, κι εσείς προσθέστε τα δικά σας ονόματα και τα δικά τους πανεπιστήμια. Πώς ξεφύτρωσαν και συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν όλοι αυτοί;

Η πλύση εγκεφάλου που γίνεται στη νεολαία ως προς το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο έχει σβήσει έως και τα αυτονόητα. Πήγα να κάνω μάστερ στο εξωτερικό, έχοντας ολοκληρώσει 58 μαθήματα με πτυχίο τετραετούς φοίτησης από το Πάντειο Πανεπιστήμιο – ναι, Πάντειο, και να μην σας πιάνει σύγκρυο. Κι εκεί στα βόρεια οι συμφοιτητές μου είχαν ολοκληρώσει 30 μαθήματα με πτυχίο τριετούς φοίτησης. Και να θέλει, δεν μπορεί το ξένο πανεπιστήμιο να μην σε πάρει όταν έχεις κάνει σε προπτυχιακό επίπεδο ό,τι αυτό πάει να διδάξει σε μεταπτυχιακό. Κι όμως, ο μεγάλος αριθμός μαθημάτων που ολοκληρώνουν οι Έλληνες φοιτητές και το εντυπωσιακό εύρος των σπουδών τους δεν παίζει κανέναν ρόλο στην εικόνα που οι ίδιοι έχουν για τον εαυτό τους. Έτσι, συναντώ αποφοίτους Πολυτεχνικών Σχολών με πέντε (5) χρόνια προπτυχιακής φοίτησης στην πλάτη τους, οι οποίοι νοιώθουν να υπολείπονται συναδέλφων τους από το εξωτερικό, οι οποίοι ολοκληρώνουν σπουδές με τα μισά μαθήματα. Τόσο πολύ μας έχουν διαλύσει τη ψυχολογία οι κήρυκες.

«Α, όλα κι όλα, δεν παίζει ρόλο η ποσότητα σε ένα πρόγραμμα σπουδών, αλλά η ποιότητα», θα μου πείτε. Κι όμως, ποσότητα και ποιότητα είναι στοιχεία αλληλένδετα. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που πήγα να διδάξω Ιστορία Ψυχρού Πολέμου σε φοιτητές Διεθνών Σχέσεων, σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Πώς σας φαίνεται ο άλλος να μην γνωρίζει τι σημαίνουν τα αρχικά ΟΗΕ; Φυσιολογικό, αν δεν έχεις κάνει κάποιο μάθημα σχετικά με τον θεσμό αυτό. Στο Πάντειο είχα κάνει – κι όμως, ο αγγλοσάξονας που είχα μπροστά μου είχε 300% μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τον οποιοδήποτε Έλληνα συνάδελφό του. Μια άλλη φορά δίδαξα «Παγκοσμιοποίηση» σε μεταπτυχιακούς, πάλι στο εξωτερικό. Ο εδώ προπτυχιακός φοιτητής της χρονιάς μου έφευγε με «Μικροοικονομική», «Μακροοικονομική», «Δημόσια Οικονομικά» και «Διεθνή Οικονομικά» στο τσεπάκι. Ο εκεί μεταπτυχιακός αγνοούσε ως και τη στοιχειώδη οικονομική ορολογία.

«Μα δες τις παγκόσμιες κατατάξεις, τα rankings, τις λίστες!!» ακούω ευθύς αμέσως την επόμενη ένστασή σας. Αχ αυτές οι λίστες… Σκεφθήκατε ποτέ ποιος τις γράφει; Ποιοι συμμετέχουν στις επιτροπές και στα πάνελ που επιλέγουν τα πανεπιστήμια; Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή;

Ας δούμε ενδεικτικά μερικές λίστες. Ας πάμε, π.χ., στη λίστα του Forbes για τα bestbusinessschools ανά τον κόσμο. Ποιο είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κριτήριο επιλογής; Κρατηθείτε: ο μισθός που παίρνεις μόλις βρεις δουλειά μετά την ολοκλήρωσή ων σπουδών σου. Ναι! Ο μισθός αγαπητές μου αναγνώστριες έχει αναχθεί στο βασικότερο κριτήριο για την κατάταξη των πανεπιστημίων και την αξιολόγηση των σπουδών. Το χρήμα που θα βγάλεις στη ζωή σου κρίνει αν σπούδασες καλά ή κακά! Το ίδιο και με τις λίστες των FinancialTimes για τα καλύτερα μάστερ οικονομικών και επιχειρηματικών σπουδών. Η κρίσιμη λεπτομέρεια – ότι δηλαδή ο πρώτος μισθός στις ΗΠΑ ή στην Ελβετία είναι 3 και 4 φορές πάνω απ’ τον αντίστοιχο ελληνικό (ακόμη και αν τον συγκρίνουμε προσαρμοσμένο στη βάση των διαφορετικών επιπέδων τιμών στην αγορά), και άρα το αμερικανικό και το ελβετικό πανεπιστήμιο θα εμφανίζεται πάνω απ’ το αντίστοιχο ελληνικό βάσει του μισθού των αποφοίτων του – φαίνεται ότι διαφεύγει απ’ τους περισσότερους.

«Ναι, αλλά δεν μας λες κουβέντα για την έρευνα, τα journals, τις συμμετοχές στα συνέδρια…». Η πανεπιστημιακή έρευνα στον σύγχρονο καπιταλισμό είναι μια πονεμένη, πάρα πολύ πονεμένη ιστορία. Επιγραμματικά: όταν η χρηματοδότηση εξαρτάται πλέον από την ερευνητική παραγωγή, είναι σαφές ότι αντί το πανεπιστήμιο να υπηρετεί την επιστήμη, καταλήγει η επιστήμη (ή η επίφασή της) να υπηρετεί το πανεπιστήμιο και τη μακροπρόθεσμη οικονομική του επιβίωση. Είναι τεράστιο ερώτημα το πόσα από τα άρθρα που κατακλύζουν τις επί γης επιστημονικές επιθεωρήσεις έχουν πραγματική κοινωνική χρησιμότητα, ή απλώς αναμασούν τα ίδια και τα ίδια – ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες, όπου τα κριτήρια επιστημονικότητας είναι πάντα πιο χαλαρά και αόριστα. Επίσης, σκεφθείτε ποιοι κάνουν τις ερευνητικές αξιολογήσεις: οι ίδιοι οι καθηγητές των ίδιων πανεπιστημίων που βγαίνουν πρώτα στις αξιολογήσεις. Έχω ζήσει από κοντά τη διαδικασία της «Άσκησης Ερευνητικής Αξιολόγησης» (Research AssessmentExercise) των βρετανικών πανεπιστημίων· επιλεγμένοι καθηγητές αξιολογούν την ερευνητική παραγωγή κάθε πανεπιστημίου. Και τα γνωστά και με πρεστίζ πανεπιστήμια είναι αυτά που δίνουν τους καθηγητές-μέλη των πάνελ, οι οποίοι στη συνέχεια αξιολογούν τα πανεπιστήμια βγάζοντας πρώτα τα ήδη γνωστά και με πρεστίζ πανεπιστήμια από τα οποία προέρχονται. Και πώς βγαίνει άραγε η ποσοτική αξιολόγηση του κάθε επιστημονικού περιοδικού, του κάθε άρθρου, και πάει λέγοντας; Πάλι από τους ίδιους.

Αλλά ας υποθέσουμε χάριν του επιχειρήματος ότι πράγματι η έρευνα που παράγεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπολείπεται άλλων πανεπιστημίων του εξωτερικού. Τι σχέση έχει αυτό με το αν τα ελληνικά πανεπιστήμια παρέχουν καλή παιδεία ή όχι; Τι σχέση έχει η διδασκαλία με την έρευνα; Σύμφωνα με τον κοινό νου, ένα πανεπιστήμιο με υψηλού επιπέδου έρευνα θα έχει και υψηλού επιπέδου διδασκαλία. Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να ισχύει το αντίστροφο; Θυμάμαι σαν τώρα τους συναδέλφους μου στο εξωτερικό πώς αντιμετώπιζαν την κάθε τάξη, σαν βάρος το οποίο τους αποσπούσε από τον ιερό σκοπό τους: να γράψουν το επόμενο peer-reviewed άρθρο και να το καταθέσουν για την επόμενη κρίση, ώστε να εμπλουτίσουν το βιογραφικό και να επιβιώσουν για άλλο ένα χρόνο μέχρι να μονιμοποιηθούν. Όταν η καριέρα σου εξαρτάται από τις δημοσιεύσεις, και όταν για τις δημοσιεύσεις απαιτείται χρόνος, καθετί που σε αποσπά απ’ αυτές – δηλαδή η διδασκαλία – είναι ένα βάρος. Δεν είναι λοιπόν αυτόματη η μετάφραση μιας ισχυρής ερευνητικής κουλτούρας σε διδασκαλία υψηλού επιπέδου. Με άλλα λόγια, το ότι πατώνουν ερευνητικά τα ελληνικά πανεπιστήμια – αν υποθέσουμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο – δεν λέει κάτι για το επίπεδο διδασκαλίας και παιδείας που παρέχουν.

Αν κατάφερα να σας πείσω για την ποιότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, ή τουλάχιστον για το αβάσιμο της μιζέριας που περιτριγυρίζει όλη τη σχετική συζήτηση, μένει να αναρωτηθούμε γιατί αυτή η μιζέρια έχει παγιωθεί τόσο έντονα. Καταρχήν, γιατί πράγματι το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει προβλήματα – κομματικοκρατία, γραφειοκρατία, έλλειψη πόρων, και πολλά άλλα. Οι υποδομές συχνά είναι προβληματικές, γιατί έτσι πρέπει να είναι – π.χ. το ελληνικό κράτος αρνήθηκε να δώσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το γειτονικό κτίριο Σαρίδη, επειδή εκεί «έπρεπε» να στεγαστεί το υπουργείο Τύπου. Κομματικές παρέες  (όλωςτυχαίως των κομμάτων που υποστηρίζουν με τον τρόπο τους τη συγκεκριμένη φιλολογία για να προωθήσουν τις «μεταρρυθμίσεις») συχνά βάζουν το χεράκι τους σε λογής ζητήματα, κυρίως στελέχωσης. Και καθηγητές συχνά στέκονται ασυνεπείς ως προς το έργο τους – ακόμα θυμάμαι τον καθηγητή μου που μια φορά παράτησε τη διάλεξη και τους φοιτητές για να πάει να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο, και την ίδια στιγμή μας υμνούσε τον Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό… Αλλά τούτα τα προβλήματα δεν είναι μοναχά ελληνικό προνόμιο, και επίσης τούτα τα προβλήματα, περιέργως, δεν έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη των ξένων πανεπιστημίων προς τους έλληνες απόφοιτους. Α, ναι, και τούτα τα προβλήματα δεν λύνονται με το να απολύεις διοικητικό προσωπικό και να κόβεις τη χρηματοδότηση!



Το ζήτημα όμως είναι βαθύτερο
: η δυσφήμηση του ελληνικού πανεπιστημίου υπηρετεί την ανάγκη ιδεολογικής ηγεμονίας του κεφαλαίου. Θολώνει τη νεολαία, τσακίζει τη συνείδησή της, σπέρνει τη μοιρολατρία, και τη στέλνει γραμμή στα λογής ιδιωτικά κολλέγια και στις όλο πρεστίζ διεθνείς τους συνεργασίες. Παγιώνει όλη την κουβέντα περί της δήθεν ανάγκης εισαγωγής της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, νομιμοποιώντας το ιδιωτικό σε όλες του τις εκφάνσεις. Και ακυρώνει τη συλλογικότητα, όπως αυτή θα μπορούσε εν δυνάμει να εκφραστεί γύρω από τον πανεπιστημιακό θεσμό και τη μεταρρύθμισή του. Ξεψυχισμένος, ως φοιτητής, σου απομένει το να παραλάβεις τις σημειώσεις σου από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, να περιμένεις υπομονετικά να πάρεις το πτυχίο σου, και δρόμο. Κι ούτε θα σκεφτείς ποτέ, σαν μάθεις ότι σε πήρανε στο εξωτερικό, ότι κάποιο λιθαράκι θα έβαλε και το ελληνικό σου πανεπιστήμιο.

Κλείνοντας, ας υπενθυμίσω τη βασική θέση του κειμένου. Ανάμεσα στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου είναι και τα ελληνικά. Όχι μόνο τα ελληνικά, όχι όλα τα ελληνικά, αλλά ΚΑΙ τα ελληνικά. Με τα αποτσίγαρα στο πάτωμα, με τις σκισμένες αφίσες τους, με τις καταλήψεις για ψύλλου πήδημα, με απλήρωτους διδάσκοντες, με μισοάδειες βιβλιοθήκες, με βιβλία που παραδίδονται στο τέλος της χρονιάς, με όλα αυτά και παρόλα αυτά. Ξέρω πως θα μου τρίψετε στη μούρη rankings και λίστες και αξιολογήσεις. Εγώ θα επικαλεστώ μοναχά την ωμή πραγματικότητα των χιλιάδων φοιτητών που διαπρέπουν σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο εξωτερικό. Από πού βγήκαν όλοι αυτοί; Ουρανοκατέβατοι; Τους έβρεξε ο καλός θεούλης; Ή τους έβγαλε η αθάνατη ελληνική ψυχή; Αμ δε! Τους δημιούργησε το Πάντειο, το Πολυτεχνείο, η Πάτρα, η Κρήτη, ο Πειραιάς, το Αριστοτέλειο, η Κομοτηνή, το Αθηνών, τα Γιάννενα, και πάει λέγοντας.

Γι’ αυτό, αγαπητοί έλληνες φοιτητές, κι εσείς σπαστικοί γονείς τους, πάψτε να διαβάζετε την προπαγάνδα εναντίον του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου. Πάψτε να αυτό-κομπλεξάρεστε – το πτυχίο και το βιογραφικό σας είναι μια χαρά. Μην ακούτε τους κήρυκες που ως μόνο χόμπι στη ζωή τούτη διάλεξαν την αποδόμηση του καθετί δημόσιου, του καθετί που δεν υπηρετεί το κεφάλαιο, του καθετί μη Δυτικού και μη καραμπινάτα αγοραίου. Προϋπόθεση για να βελτιωθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι να πιστέψουμε σ’ αυτά και στο έργο τους, να πάψουμε να τα συκοφαντούμε και να τα υπονομεύουμε. Όταν τα γραφεία εισαγωγής φοιτητών – τα admissions offices αγγλιστί – των πιο διάσημων πανεπιστημίων στον κόσμο επιδεικνύουν την πιο τυφλή εμπιστοσύνη στους απόφοιτους του ελληνικού πανεπιστημίου, ξανά και ξανά, δεν βρίσκω λόγο να μην κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Του Ηρακλή Οικονόμου 

----------------------------------------
Πηγή:www.toperiodiko.gr 

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Ποιοί ψηφίζουν τους Μπέους, Μαρινάκηδες, Ψινάκηδες;

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 09, 2014
Αυτό που είναι πιο ανησυχητικό από το αίσθημα του Φόβου ή την Απάθεια είναι η αδιόρατη αποδοχή της Μοίρας μας, ότι τίποτε δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε, ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα, ότι όλοι ίδια καθάρματα είναι, γι' αυτό γάμησέ τους  όλους, κλείσου στους τέσσερις τείχους της ιδιωτείας σου, φρόντισε μόνο να επιβιώσεις όπως μπορείς, φροντίζοντας μόνο τον εαυτό σου και την οικογένειά σου και πέραν τούτου ουδέν. Τι σε νοιάζει αν ο γείτονας πεινάει, αν ο συνάδελφός σου πετάχτηκε κακήν κακώς στους δρόμους, αρκεί όμως-όπως εσύ- να' χεις ακόμα δουλειά, να μπορείς να ταΐσεις την οικογένεια και κράτα το στόμα σου κλειστό, μέχρι να περάσει το κακό. Κι όταν έρθει η ώρα των εκλογών, τότε ξέρεις τι θα κάνεις, θα ψηφίσεις τους Άλλους, αυτούς που δήθεν δεν ήταν ως τώρα στα πράγματα, αυτούς που τα λένε όμως έξω απ΄τα δόντια, αυτούς που βρίζουν όλους τους άλλους -όπως κι εσύ θα' θελες να κάνεις αλλά φοβάσαι-, εν τέλει αυτούς, που ενδόμυχα ψιλοθαυμάζεις γιατί δείχνουν ότι έχουν δύναμη -οποιασδήποτε μορφής- και παρόλα αυτά, είναι άνθρωποι σαν και σένα: είναι οπαδοί της ίδιας ομάδας με σένα, τα λένε απλά και κατανοητά για όλους, παρόλο που δεν είναι σπουδαγμένοι, είναι επιτυχημένοι και γνωστοί, όπως κι εσύ θα' θελες να είσαι. Δεν σε νοιάζει αν τους κυνηγάει η δικαιοσύνη, αν για κάποιους είναι λαμόγια, αν τα παίρνουν από δέκα μπάντες ψιλοπαράνομα, σημασία έχει ότι είναι ντόμπροι στον λόγο τους, κι ότι θα μας βολέψουν κι εμάς κάπως, εάν έχουμε κάποια ανάγκη.

Έτσι φθάσαμε στην πόλη μας, το Βόλο, να εκλέξουμε με τεράστια πλειοψηφία ένα καθαρό λαμόγιο, έναν αρχιμαφιόζο, τον Αχχ. Μπέο για Δήμαρχο, στον Πειραιά το τσιράκι του Μαρινάκη, στον Μαραθώνα -φευ- τον Ψινάκη κοκ.

Πολύ φοβάμαι, ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί, εάν δεν  καταλάβουμε τα γενεσιουργά της αίτια και προπάντων, εάν δεν προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας έχει καταβάλει.

Ο τραγέλαφος με τις διάφορες δηλώσεις, τις βρισιές και τις απειλές του νέου Δημάρχου στον Βόλο, έχει φθάσει ήδη στο κατακόρυφο: χθες παρενέβη τηλεφωνικά σε τηλεοπτική εκπομπή και απείλησε στη ψύχρα δημοσιογράφο ότι θα τον χαστουκίσει!

Το λυπηρό στην περίπτωση, είναι ότι κανείς δεν σηκώνει το μανίκι να καυτηριάσει αυτές τις πρακτικές. Υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή και από την υποτιθέμενη διανόηση του τόπου, αλλά και από τον τύπο, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.

Προσπαθώντας εδώ και και να ερευνήσω  το φαινόμενο Μπέου κλπ. κατέληξα σε διάφορες σκέψεις και αναλύσεις, τις οποίες άλλωστε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, είχα διατυπώσει και προεκλογικά και σε διάφορους γνωστούς και φίλους, οι οποίοι -εμμέσως ή αμέσως- μου έδειχναν την πρόθεσή τους να ψηφίσουν Μπέο. Τους έλεγα περίπου ότι όταν ένα φάρμακο δε σε πιάνει, δεν το αντικαθιστάς με δηλητήριο. Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί στο Βόλο αρκετοί θέλουν να δώσουν τέλος στις αποτυχημένες δημοτικές αρχές των τελευταίων χρόνων, προσφέροντας το δημαρχιακό αξίωμα σε έναν αρχιμαφιοζο, όπως είναι ο Αχ. Μπέος; Θα μου πείτε πως το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο: επιλέγουμε να τιμωρήσουμε τους φαύλους τής μεταπολίτευσης ψηφίζοντας χρυσαυγίτες, δηλαδή εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου. Τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, ωστόσο, δεν αποδεικνύουν παρά το πόσο ταξικώς ασυνείδητοι παραμένουμε ακόμα την ώρα που μας σφυροκοπούν ανελέητα νεοφιλελεύθερες βόμβες, όπως η κατάργηση του κατώτατου μισθού για τους νέους. Αυτός, βεβαίως, έχει καταργηθεί στην πράξη εδώ και καιρό. Και γι' αυτό δε φταίνε μόνο όσοι κρατούν τα σκοινιά, αλλά κι εκείνοι που αποδέχονται να παίζουν στο κουκλοθέατρο πιστεύοντας ότι με την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς τους θα επιβιώσουν. Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε γλείφοντας τον τσοπάνη του παρά μόνο σκάγοντας από το μαντρί...[1]

Πιστεύω ακράδαντα, ότι αυτοί που ψηφίζουν ΧΑ και αυτοί που ψηφίζουν Μπέους, Μαρινάκηδες και Ψινάκηδες, ανοίκουν στην ίδια συνομοταξία ψηφοφόρων, μπαίνουν στο ίδιο καλάθι. Οι πάνω από 400χιλ. ψηφοφόροι της ΧΑ ούτε φασίστες ούτε Ναζί είναι. Είναι οι ίδιοι, που μαζί με άλλους, ψηφίζουν τοπικά μαφιόζους για Δημάρχους, γιατί είναι πλήρως απογοητευμένοι και απαξιωμένοι από τη λαίλαπα των μνημονίων και έχοντας χάσει την ταξική τους συνείδηση, θέλουν δήθεν να τιμωρήσουν τους πολιτικούς γενικά και αόριστα, για να τους μείνει ίσως έτσι μια ικμάδα ικανοποίησης, ότι έτσι κάνουν το καθήκον τους... Αυτή είναι -ιστορικά- γνωστή συμπεριφορά του λούμπεν προλεταριάτου: αντί ν' αλλάξεις τον γάιδαρο χτυπάς το σαμάρι και καμώνεσαι κιόλας πως έτσι κάνεις το καθήκον σου...

Ο Βόλος είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του τί σημαίνει λούμπεν προλεταριάτο. Σε μια ήδη μαραζωμένη από την αποβιομηχάνιση πόλη ήρθε να προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η εθνική οικονομική γενοκτονία. Κι όμως, ελάχιστοι αντέδρασαν για όλα αυτά, αναμένοντας μια "σοβαρότερη" εξέλιξη για να επαναστατήσουν. Κι αυτή ήρθε όταν υποβιβάστηκε η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα λόγω της συμμετοχής τού ιδιοκτήτη της, του Αχ. Μπέου δηλαδή, στα στημένα παιχνίδια! Τότε οι βολιώτες πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες τής πόλης ζητώντας το δίκιο τους, δηλαδή να μην τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός Βόλου για την ενεργό συμμετοχή του σε ένα στημένο πρωτάθλημα με το αιτιολογικό πως και "οι άλλοι βασάνιζαν τους μαύρους, αλλά δεν τιμωρήθηκαν". Αυτό είναι, άλλωστε, το μέτρο τής δικαιοσύνης που ζητούμε στην Ελλάδα, να ψοφήσει δηλαδή και η κατσίκα τού γείτονα γιατί κι αυτός την πότιζε με απαγορευμένα φάρμακα, καθώς και η με κάθε κόστος νίκη, η οποία πρέπει να επιβραβεύεται έστω κι αν έρχεται δια της πλαγίας οδού. Την αδικία, εξάλλου, την επικαλούμαστε ως δικαιολογία μόνο όταν πέφτουμε θύματά της. Οταν είμαστε καβάλα στο άλογο, απλώς σηκώνουμε τους ώμους, ξεφυσούμε ένα "έτσι είναι η ζωή" και συνεχίζουμε...[2]

Είναι εξοργιστική η συνειδητοποίηση ότι μαχαιρωνόμαστε ακόμα για τις ποδοσφαιρικές μας ομάδες ή σηκώνουμε το τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθούμε γιατί η τηλεόραση ανάβαλε την προβολή τού αγαπημένου μας τουρκικού σίριαλ, αλλά κάνουμε ελάχιστα για να γλιτώσουμε από την πραγματική μας μιζέρια.[3]

Υπάρχουν βέβαια και πολλά ελαφρυντικά για όλους αυτούς τους ψηφοφόρους. Πέρα από την οικονομική αφαίμαξη και την καταπίεση που υφιστάμεθα όλοι, υπάρχει και καθημερινός κλαυσίγελος των "πολιτικών" πτωμάτων, που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν. Τελευταία παραδείγματα για γέλια και για κλάματα ήταν τα 40χρονα του πτώματος ΠΑΣΟΚ, τα παλιά-νέα ψέμματα των Σαμαροβενιζέλων στην ΔΕΘ και το σημερινό επεισόδιο του πάλαι ποτέ γενικού γραμματέα της ΜΝΗΜΑΡ, του Λυκούδη, που αποχώρησε και ίδρυσε νέο κόμμα(?), προφανώς μαζί με Ψαριανούς και λοιπούς Ποταμίσιους, να βοηθήσει τη χώρα να μην πάει μια ώρα αρχύτερα σε νέες εκλογές εκπληρώνοντας την επιθυμία της δεξιοφασιστικής κυβέρνησης, που άγχεται να πιάσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών για να βγάλει νέο πρόεδρο χωρίς νέες εκλογές. Το άκρον άωτο εδώ με τον πολύ Λυκούδη, είναι, ότι ενώ δεν ψηφίστηκε απ' τον λαό -ήταν σαν Γ.Γραμματέας στο επικρατείας- δεν επιστρέφει την βουλευτική έδρα!

Όλα τα παραπάνω και βέβαια μύρια τόσα άλλα, θολώνουν κάποιων το μυαλό και τον στέλνουν σπίτι στον φαρδύ καναπέ τους. Πρέπει όμως κάποια στιγμή, πριν είναι πολύ αργά να αντιδράσουμε. Η κατάσταση στη πόλη μας στο Βόλο, δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι τα επόμενα 5 χρόνια. Δεν μας αξίζει μια τέτοια μοίρα.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

----------------------------
[1-3]:tripioevro

Ελληνική δικαιοσύνη: Ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο…

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 09, 2014
«Η αστυνομία», είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις έφτασε «να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος – για να προστατέψει μ’ έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Έννοιες ιερές, που έγιναν πανάθλιες απ’ όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν».

Ήρθε η στιγμή, νομίζω, στη θέση των αστυνομικών να προσθέσουμε και τους Έλληνες δικαστές.

Ελάχιστες επαγγελματικές ομάδες στην Ελλάδα έχουν επιδείξει τα τελευταία χρόνια μεγαλύτερη αναλγησία στον ανθρώπινο πόνο, τόση αδιαφορία για το πνεύμα (αν όχι και για το γράμμα) των νόμων και λιγότερο σεβασμό σε έννοιες όπως ελευθερία και δημοκρατία.

Η απόφαση εναντίον των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, που λαμβάνεται με μόνο γνώμονα το συμφέρον υπεργολαβικών εταιρειών που θα ζημιώσουν το ελληνικό δημόσιο χρησιμοποιώντας εργαζόμενους-σκλάβους, είναι μόνο η κορυφή στο παγόβουνο.

Αυτό το βαθιά αντιδραστικό και ελεγχόμενο από την εκάστοτε κυβέρνηση σώμα ευθύνεται μεταξύ άλλων για την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα και την καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών.

Πόσοι θυμούνται ότι τα τελευταία χρόνια (πριν η ΝΔ επιχειρήσει να βάλει ένα φρένο στην εκλογική άνοδο του «αδελφού κόμματος» της Χρυσής Αυγής) δεν είχε ασκηθεί ούτε μια δίωξη για ρατσιστικά εγκλήματα ενώ διαδηλωτές, απεργοί και ύποπτοι τρομοκρατικών επιθέσεων περνούσαν μήνες ή χρόνια στη φυλακή κατά παράβαση κάθε σχετικής νομοθεσίας.

Πόσοι θυμούνται την παλιότερη δικαστική υπόθεση της Βέροιας, όπου δικαστήριο αθώωσε επτά από τα οκτώ μέλη της Χρυσής Αυγής για την επίθεση σε καφενείο ενώ καταδίκασε το θύμα της επίθεσης.
Η Ελλάδα θυμίζει τα τελευταία χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπου οι δικαστικές αποφάσεις λαμβάνονται με αμιγώς φρονηματικά κριτήρια και οδηγούσαν σχεδόν πάντα σε αθώωση των ταγμάτων εφόδου του Χίτλερ και εξοντωτική τιμωρία των δυνάμεων της Αριστεράς που προσπαθούσαν να αναχαιτίσουν την άνοδο του φασισμού.

Ο ελληνικός νεοναζισμός είναι τέκνο και της ελληνικής δικαιοσύνης.

Δεν συζητάμε φυσικά για τα εργασιακά θέματα. Έχετε δοκιμάσει να οδηγήσετε εφοπλιστή σε δικαστήριο στον Πειραιά, για να αποδείξετε λόγου χάρη ότι δεν είναι σωστό να απολύει συνδικαλιστικούς εκπροσώπους ή ότι οφείλει να αποδίδει τις νόμιμες αποζημιώσεις στους απολυμένους υπαλλήλους του; Μην το δοκιμάσετε.

Οι μόνες δικαστικές αποφάσεις (ή μη αποφάσεις) που φτάνουν στα αυτιά μας σχετικά με εφοπλιστές είναι οι αθωώσεις, οι παραγραφές ή οι γελοίες ποινές που επιβάλλονται σε λαθρέμπορους πετρελαίου και άλλους στενούς συνεργάτες του εκάστοτε πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

Η ελληνική δικαιοσύνη καταστρατηγεί ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80 και το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας καθώς το 95% των δικαστικών αποφάσεων κρίνει τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές (ημερίδα του ΔΣΑ 4.12.2003).

Όπως εξηγούσε και ο Δημήτρης Α. Τραυλός-Τζανετάτος, ομότιμος καθηγητής εργατικού δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι δικαστές είχαν πάρει τόση φόρα ώστε «υπήρξε δικαστική απόφαση που χαρακτήριζε την πρωτομαγιάτικη απεργία ως «παράνομη και καταχρηστική»(!)

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο αρεοπαγίτης Γ. Ρήγος έκανε λόγο για «φαρσοκωμωδία που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη δικαιοσύνη» (Δίκη 2006, σ. 169) ο δε πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δ. Λινός χαρακτήρισε την απεργία ως το «πιο κακοποιημένο (προφανώς από τα δικαστήρια) δικαίωμα».

Στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης μας μαθαίνουν ότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε αποφάσεις δικαστηρίων. Πρόκειται φυσικά για έναν αστικό μύθο τον οποίο αφήνουν να διαιωνίζεται εδώ και χρόνια για προφανείς λόγους. Οι κρίνοντες θα πρέπει κάποτε να κριθούν και να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό για τις εγκληματικές αποφάσεις που έλαβαν σε βάρος του.

Ο αστυνομικός που χτύπησε καθαρίστρια στο κεφάλι με σιδερογροθιά δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από τον δικαστή του Αρείου Πάγου που απέρριψε τα αιτήματα των καθαριστριών. Είναι και οι δυο υπηρέτες του ίδιου συστήματος.

Θα αναρωτηθεί βέβαια κάποιος, είναι όλοι οι ανώτεροι «λειτουργοί» της Ελληνικής δικαιοσύνης τόσο επικίνδυνοι για την ελληνική κοινωνία; Προφανώς όχι. Ένα επαγγελματικό σώμα όμως, στο οποίο δεν υπάρχουν ενστάσεις από τη βάση για το πως λειτουργεί η κεφαλή, δεν δικαιούται δια να ομιλεί.
Και άλλωστε με τις εξαιρέσεις θα ασχολούμαστε τώρα;

Άρης Χατζηστεφάνου

-------------------------------
Πηγή:info-war.gr

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Το Κόμο από την κωμωδία Αλέξη απέχει ελάχιστα...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 08, 2014
Είναι αλήθεια ότι όσο πιο ευνοϊκό είναι το διεθνές περιβάλλον για την κυβέρνηση της Αριστεράς τόσο ευκολότερο θα γίνει το έργο της στο εσωτερικό. Προφανώς η Ελλάδα δεν μπορεί από μόνη της να βάλει τάξη στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα ή να καταπολεμήσει τις εξωχώριες εταιρίες και είναι δύσκολο να εφαρμόσει πολιτικές δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου όταν οπουδήποτε αλλού εφαρμόζονται μέτρα λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων. Γι' αυτό καλά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και συζητά ακόμα και με το διάβολο σε διεθνή φόρα, όπως αυτό του Κόμο, προκειμένου να αποδαιμονοποιήσει στο εξωτερικό τον εαυτό του και το κόμμα του και να προσπαθήσει να πείσει για την ανάγκη να ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνεται την ίδια ημέρα κατά την οποία στην Θεσσαλονίκη εγκαινιάζεται η Διεθνής Εκθεση και πραγματοποιείται πανεργατικό συλλαλητήριο. Κι αυτό γιατί οποιοσδήποτε στρατηλάτης μπορεί να ενημερώσει τον Αλέξη Τσίπρα πως πρώτα θεμελιώνεις την εξουσία σου στην πατρίδα σου και μετά περνάς τα σύνορά της. Οποιος ξεκινά ανάποδα, όπως έκανε για παράδειγμα κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου επί πρωθυπουργίας του, στο τέλος καταντά κονφερασιέ σε παγκόσμια συνέδρια αλλά "μετακομίζει" στην πολιτική αφάνεια και στην ιστορική αυτογελοιοποίηση...

Οταν ο πρωθυπουργός υπόσχεται ψίχουλα στην ομιλία του στην Θεσσαλονίκη κι ο αντιπρόεδρός του επικαλείται τον θεό για να βρεθούν οι 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ώστε να μην οδηγηθούμε σε εκλογές δεν είναι δυνατό ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης να αρκείται σε επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις με πρώην ευρωπαίους αξιωματούχους, όπως ο Ζ.Μ. Μπαρόζο, και στα κομπλιμέντα πρώην πρωθυπουργών, όπως ο Ρ. Πρόντι. Θα έπρεπε να βρίσκεται στη συμπρωτεύουσα, να σηκώσει άμεσα το γάντι και να ζητήσει προσφυγή στις κάλπες εδώ και τώρα. Οσο, όμως, αφήνει αποκλειστικώς και μόνο την οικονομική γενοκτονία να κάνει τη δουλειά γι' αυτόν κι εκείνος περιορίζεται σε επισκέψεις σε Λέσχεις Μπίλντερμπεργκ και προσκυνήματα εικονισμάτων στο Αγιο Ορος οι σαμαροβενιζέλοι ανακαλύπτουν το χρόνο για να συλλέξουν τις 180 ψήφους που χρειάζονται για να γαντζωθούν στις καρέκλες τους μέχρι το 2016. Και να είστε βέβαιοι, ειδικώς στην περίπτωση του Β. Βενιζέλου ο οποίος θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με μια σειρά ποινικών υποθέσεων όταν χάσει τα γαλόνια του, πως θα κάνουν τα πάντα, με την οικονομική υποστήριξη φυσικά των νταβατζήδων τους, για να κρατηθούν στις θέσεις τους. Ακόμα και χρηματική εξαγορά βουλευτών ή και κήρυξη πολέμου για να παραταθεί η θητεία τού προέδρου Παπούλη...

Οσο το σύστημα χτυπά λυσσαλέα το ΣΥΡΙΖΑ και τρέμει και μόνο στην πιθανότητα ανόδου του στην εξουσία, τα μαντάτα θα είναι καλά για το λαό. Οταν δω στα δελτία ειδήσεων του MEGA ή του ΑΝΤ1 να έχουν σταματήσει να ταυτίζουν την αξιωματική αντιπολίτευση με τον βελζεβούλ και θα αρχίσουν να αγιοποιούν τον Αλεξη Τσίπρα, τότε θα ανησυχήσω πραγματικά, μολονότι διατηρώ ήδη πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτή η Αριστερά διαθέτει το πρόγραμμα και τα στελέχη ώστε να μην διαχειριστεί απλώς την καταστροφή αλλά να αλλάξει εντελώς το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο σε αυτήν τη χώρα. Γι' αυτό και η κριτική μου στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τα ίδια κίνητρα με αυτή τού Γ. Πρετεντέρη, για παράδειγμα.

Αν, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να κερδίσει την αυτοδυναμία και να μην αναγκαστεί να συνεργαστεί με ψεκασμένους εθνικιστές και μισαλλόδοξους τύπου Π. Καμμένου ή Ν. Νικολόπουλου ή με τους "μετανοημένους" τού ΠΑΣΟΚ και της ΜΝΗΜΑΡ (έτσι κι αλλιώς δύσκολα τους βλέπω εντός τής επόμενης Βουλής) και τους "ποταμίσιους" του Στ. Θεοδωράκη, που έκαναν τη βρόμικη δουλειά για την ελίτ στις ευρωεκλογές και τώρα φυσιολογικώς ξεφουσκώνουν, οφείλει να βρίσκεται κάθε ημέρα στο δρόμο, να προτείνει λύσεις ανατροπής κι όχι απλώς να λέει "όχι" και, κυρίως, να δρα. Στη Λατινική Αμερική η Αριστερά κέρδισε τις καρδιές των πολιτών όχι μόνο γιατί αντιστεκόταν λεκτικώς στην καταδυνάστευσή τους αλλά γιατί, για παράδειγμα, έχτιζε σχολεία και υποδομές υγείας για τους απόκληρους του καπιταλισμού. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα και το ΣΥΡΙΖΑ αντί να σπαταλήσει πάλι χρήματα στις επόμενες εκλογές για αφισοκολλήσεις και τηλεοπτικά σποτ να τα χρησιμοποιήσει για τέτοιου είδους σκοπούς. Αυτή θα είναι και η καλύτερη απόδειξη ότι το εννοεί όταν ισχυρίζεται πως είναι αριστερό κόμμα...

Του vromostomos

--------------------
Πηγή:tripioevro

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Τζιχαντιστές: Ποιός “Φρανκενστάιν” τους γέννησε; Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 04, 2014
Ένα ακόμα φρικιαστικό βίντεο με τον αποκεφαλισμό και δεύτερου Αμερικανού δημοσιογράφου από τους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» κάνει από χτες το γύρο του κόσμου.

   Επειδή η φρίκη είναι πολύ μεγάλη για να αντέξει κανείς να βλέπει την υποκρισία να κρύβεται πίσω από τις οιμωγές και επειδή τα γνήσια δάκρυα πρέπει να διαχωρίζονται από εκείνα των κροκόδειλων, υπενθυμίζουμε:  
Ο Μπιν Λάντεν είναι, που εικονίζεται να εκπαιδεύει στα όπλα τον Μπρζεζίνσκι στην φωτογραφία που έχει ημερομηνία 3 Φλεβάρη 1980 και είναι τραβηγμένη στο Κίμπερ του Πακιστάν, σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν.
    Η φωτογραφία είναι από τη συνέντευξη του τότε συμβούλου του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, του Μπρζεζίνσκι, στο περιοδικό «American Interest» (τεύχος Μάης - Ιούνης 2008). Το περιοδικό κυκλοφόρησε με τίτλο που καθιστά περιττό κάθε σχολιασμό: «Θα το ξαναέκανα! Μιλώντας για το Αφγανιστάν με τον Ζίγκμπνιου Μπρζεζίνσκι».

   Στη φωτογραφία που δημοσίευσε το περιοδικό υπάρχουν δύο πρωταγωνιστές. Ο δεύτερος, εκείνος με τον οποίο συνομιλεί ο εκ των «μάγων της αμερικανικής διπλωματίας» Μπρζεζίνσκι, δεν είναι άλλος από τον νεαρό τότε Οσάμα Μπιν Λάντεν! Αυτός είναι, ο Μπιν Λάντεν είναι, που εικονίζεται να εκπαιδεύει στα όπλα τον Μπρζεζίνσκι στην φωτογραφία που έχει ημερομηνία 3 Φλεβάρη 1980 και είναι τραβηγμένη στο Κίμπερ του Πακιστάν, σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν.

   Όπως βλέπουμε, ο Μπρζεζίνσκι ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν - που εμπνευστής τους ήταν ο Μπρζεζίνσκι - τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.

    Τόσο αγαστή, που πολύ λογικά για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ο προεδρικός σύμβουλος, ακόμα και πολλά χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική στον κόσμο, δήλωνε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!

Ο Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ επί Μπους, στη Βαγδάτη ως ειδικός απεσταλμένος του Ρήγκαν και γινόταν δεκτός με τιμές (φωτ. 20/12/1983) από τον Σαντάμ Χουσεΐν

   Στη φωτογραφία αριστερά βλέπουμε τον πρώην υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, τον Ράμσφελντ. Δεξιά ο Σαντάμ. Ας κάνουμε ένα φλας μπακ:

   Η απόφαση του δικαστηρίου που καταδίκασε τον Σαντάμ σε εκτέλεση διά απαγχονισμού αφορούσε στη σφαγή 182 σιϊτών στο χωριό Ντουτζάιλ. Εκείνο το έγκλημα του Σαντάμ έγινε το 1982. Φαίνεται, όμως, ότι έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια για να αντιληφθούν οι ΗΠΑ τα εγκλήματα του Σαντάμ. Γιατί κάποτε ο Σαντάμ δεν ήταν και τόσο εγκληματίας για τους Αμερικάνους.

   Ειδικά μάλιστα η σφαγή του 1982, που δεκαετίες μετά χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό για τον απαγχονισμό του Σαντάμ, όταν συνέβη δε θεωρήθηκε άξιο λόγου ώστε να διαταράξει τη φιλία του Σαντάμ με τις ΗΠΑ. Τόσο φίλοι ήταν μάλιστα οι Αμερικανοί με τον Σαντάμ, που λίγους μήνες αργότερα από τη σφαγή, ο Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ επί Μπους, έφτανε στη Βαγδάτη ως ειδικός απεσταλμένος του Ρήγκαν και γινόταν δεκτός με τιμές (φωτ. 20/12/1983) από τον Σαντάμ Χουσεΐν, μεταφέροντας την υποστήριξη και εμπιστοσύνη των ΗΠΑ προς τον «φίλο πρόεδρο του Ιράκ»...

   Από τη Βαγδάτη του 1983, λοιπόν, η φωτογραφία. Τότε που οι Ράμσφελντ - Σαντάμ ήταν δυο συνεργάτες. Τότε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ τόνιζε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι «μοιραζόμαστε πολλά κοινά συμφέροντα» και «είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από την πολιτική του Σαντάμ» (Τις δηλώσεις του Ντ. Ράμσφελντ, στις 20 Δεκέμβρη του 1983, στη Βαγδάτη, από όπου και η «διάσημη» χειραψία, μπορεί να τις βρει ο αναγνώστης στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον, www.gwu.edu).

   Παρεμπιπτόντως: Ένας από τους καταλληλότερους για να εκφράσει τη λογική των... Φρανκενστάιν, δηλαδή, όλων εκείνων που κατασκευάζουν τους Σαντάμ, τους UCΚάδες, τους Μπιν Λάντεν κ.ο.κ. είναι ο κ. Ρίτσαρντ Περλ. Ο Περλ δεν είναι όποιος κι όποιος. Ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του αμερικανικού Πενταγώνου επί Μπους και κατείχε μάλιστα τη θέση του ειδικού συμβούλου του Αμερικανού υπουργού Άμυνας. Ερωτηθείς λοιπόν, τον Φλεβάρη του 2003, παραμονή της εισβολής των ΗΠΑ στον Ιρακ, στο πλαίσιο συνέντευξής του στη σαουδαραβική εφημερίδα «Ασκάρ Αλ Αουσάτ», απάντησε σχετικά: «Ο Σαντάμ θα πρέπει να φύγει είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο (και) ακόμη κι αν στο παρελθόν είχε δουλέψει για μας, τώρα είναι καιρός να τον ξεφορτωθούμε»...
Ο Χόλμπουργκ, στις 24 Ιούνη 1998 συνομιλεί, ως επίσημος απεσταλμένος του Κλίντον με τους ηγέτες του UCK


   Αναφερθήκαμε ήδη στον UCK. Τι ήταν ο UCK που σήμερα οι ηγέτες του διώκονται ως εγκληματίες πολέμου, αλλά που πριν από 15 χρόνια βαφτίστηκαν «μαχητές της ελευθερίας» από τις ΗΠΑ στο Κοσσυφοπέδιο;     

   Σύμφωνα με την έκθεση που συνέταξε το Στρατιωτικό Επιτελείο του ΝΑΤΟ, με ημερομηνία 10/2/1999, ο UCK δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια εγκληματική, δολοφονική οργάνωση, που – σύμφωνα με την ΝΑΤΟϊκή έκθεση – η χρηματοδότησή του προερχόταν από εγκληματικές οργανώσεις, από τα κυκλώματα λαθρεμπορίας ναρκωτικών και από τη Μαφία ενώ ο παράνομος εξοπλισμός του διενεργείτο από τη διεθνή αγορά λαθρεμπορίας όπλων.

    Όλα αυτά, όμως δεν εμπόδισαν τις ΗΠΑ να στηρίξουν και να επανδρώσουν τον UCK για να φέρουν σε πέρας το μακελειό και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Δεν εμπόδισαν σε τίποτα τον μακαρίτη Χόλμπουργκ, στις 24 Ιούνη 1998 να συνομιλεί, ως επίσημος απεσταλμένος του Κλίντον με τους ηγέτες του UCK,  βγάζοντας μαζί τους αναμνηστικές φωτογραφίες (όπως η παραπάνω) στις οποίες απεικονιζόταν, μάλιστα, να έχει απαλλαγεί από τα παπούτσια του όπως επιτάσσει το ισλαμικό έθιμο.

Στη φωτογραφία βλέπουμε τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (τον ναζί Τιαγκνιμπόκ, τον φασίστα Κλίτσκο και τον κρυφοφασίστα Γιατσένιουκ), να ποζάρουν μαζί πριν λίγους μήνες. Η χαμογελαστή κυρία στη μέση δεν είναι άλλη από την κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ

    Στην Ουκρανία κυβερνούν οι ναζί, οι φασίστες και οι κρυφοφασίστες. Το ξέρει όλος ο κόσμος (πλην του κ.Βενιζέλου που δεν αντιλήφθηκε κάτι σχετικό όταν συναντήθηκε μαζί τους…). Ηγέτες αυτών των τύπων είναι ο Γιατσένιουκ, ο προσωρινός πρωθυπουργός του Κιέβου που η κυβέρνησή του, η οποία απαρτίζεται από ναζί, έθεσε εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, ο Τιαγκνιμπόκ ο αρχηγός του «Σβόμποντα», του ναζιστικού κόμματος της Ουκρανίας, και ο Κλίτσκο, ο επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος. Όλοι αυτοί, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκρότησαν πριν μερικούς μήνες το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ... δημοκρατίας στην Ουκρανία.

   Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (τον ναζί, τον φασίστα και τον κρυφοφασίστα), να ποζάρουν μαζί πριν λίγους μήνες. Η χαμογελαστή κυρία στη μέση δεν είναι άλλη από την κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ...

Στη φωτογραφία (Μάης 2013) ο γερουσιαστής και υποψήφιος Προέδρος των ΗΠΑ, Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» στην οποία ο Μακέιν απεικονίζεται να συνομιλεί με τον Ιμπραήμ αλ Μπαδρί (αριστερά μπροστά), δηλαδή με τον σημερινό «Χαλίφη» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους»

   Ας έρθουμε τώρα στους Τζιχαντιστές. Ορισμένες επισημάνσεις πριν πάμε στην φωτογραφία:

   Πρώτο: Δεν έχουν περάσει παρά μόλις μερικές βδομάδες όταν ο υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας, ο Γκερτ Μίλερ, μιλώντας μάλιστα στον κρατικό σταθμό ZDF, λίγες ώρες μετά την ανάρτηση του βίντεο που δείχνει μέλος της οργάνωσης να αποκεφαλίζει τον αμερικανό δημοσιογράφο Τζέιμς Φόλει, δήλωσε: «Αυτό το είδος κρίσης πάντοτε έχει μία προϊστορία [...] Οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, τα όπλα τους, είναι οι ¨χαμένοι γιοι¨. Πρέπει να ρωτήσουμε, ποιος εξοπλίζει, ποιος χρηματοδοτεί τους μαχητές του ΙΚ. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι ¨Κατάρ¨».    

   Παρατήρηση 1η: Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν γνωρίζει τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Κατάρ; 

   Παρατήρηση 2η: Οι δηλώσεις του κ. Μίλερ, ο οποίος είναι μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της καγκελαρίου Μέρκελ, μετά τον αρχικό σάλο που δημιουργήθηκε, όλως περιέργως «εξαφανίστηκαν» από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία…

   Δεύτερο: Δεν υπάρχει άνθρωπος που παρακολουθεί στοιχειωδώς όσα συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή, που δεν γνωρίζει ότι η Σαουδική Αραβία στηρίζει και χρηματοδοτεί όλα τα κινήματα των τζιχαντιστών τα τελευταία 35 χρόνια. Όπως δεν υπάρχει και κανείς που να αγνοεί τις σχέσεις Σαουδικής Αραβίας – ΗΠΑ…

   Τρίτο: Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι πληροφορίες  ότι το πετρέλαιο που λεηλατούν από τις περιοχές που πέφτουν στα χέρια τους οι Τζιχαντιστές το εμπορεύονται η Τουρκία και το Ισραήλ. Να αληθεύουν αυτά τα πράγματα για χώρες που έχουν τόσο πασίγνωστη σχέση με τις ΗΠΑ; …

   Τέταρτο:  Ενώ είναι γνωστό ότι η Δύση ενίσχυσε με κάθε τρόπο τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» για να ανατρέψει τον Άσαντ, ισχυρίζεται ότι ουδέποτε είχε σχέση με τους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους». Μάλιστα. Μόνο που ο  διοικητής του «Ισλαμικού Κράτους», ο αποκαλούμενος «Χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του Επιτελείου του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που ενισχύθηκε παντοειδώς από τη Δύση…

   Πέμπτο: Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς οι Τζιχαντιστές έχουν αποκτήσει τον βαρύ οπλισμό τους. Η απάντηση που συχνά ακούγεται είναι ότι τον πήραν από τον ιρακινό στρατό….

   Παρατήρηση 1η: Εκείνο που δεν ακούγεται είναι ότι σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, η μεν Γαλλία τροφοδοτούσε με όπλα τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» με διαταγή τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού να προωθούνται προς την Αλ Κάιντα στη Συρία, μονάδες της οποίας στη συνέχεια συσπειρώθηκαν μαζί με τα όπλα τους στο «Ισλαμικό Κράτος».

   Παρατήρηση 2η: Εκείνο που επίσης δεν ακούγεται είναι ότι οι Τζιχαντιστές επιτέθηκαν στον ιρακινό στρατό με ίλες ολοκαίνουργιων «Humvees» από τα εργοστάσια των αμερικανικών εργοστάσιων της «American Motors»…

   Παρατήρηση 3η: Αυτό που δεν ακούγεται (για την ακρίβεια θάφτηκε) είναι η είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Reuters (Τιερί Μεισάν, http://www.voltairenet.org/article185178.html): Ότι το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 2014, ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 2014, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, Voltaire Network, 30 January 2014)…

   Κατόπιν αυτών η πρόσφατη φωτογραφία (Μάης 2013) του γερουσιαστή και υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ, του Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» στην οποία ο Μακέιν απεικονίζεται να συνομιλεί με τον Ιμπραήμ αλ Μπαδρί (αριστερά μπροστά), δηλαδή με τον σημερινό «Χαλίφη» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους», θα μπορούσε να θεωρηθεί και… «πταίσμα».
*
   Εν κατακλείδι: Σωστά έχει ειπωθεί ότι οι θρησκευτικές διαφορές και η ύπαρξη διαφορετικών εθνικών μειονοτήτων, στην πραγματικότητα, και μέσα στον παραλογισμό τους, λειτουργούν σαν αναγκαίος και αποτελεσματικός παράγοντας προκειμένου να θολώσουν τα μυαλά των ανθρώπων, να τυφλώσουν τη λογική, να γεμίσουν μίσος τις καρδιές τους και να εξυπηρετήσουν, με το αίμα τους και τη ζωή τους, «πρόθυμα», τα μεγάλα σχέδια και τα συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη.

   Όσο για τον Φρανκεστάιν που διέλυσε το Ιράκ και τη Λιβύη, που επενέβη σε Συρία και Ουκρανία, που τροφοδοτεί μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν εδώ και 35 χρόνια, προκαλώντας το σημερινό χάος, ο Φρανκενστάιν που κατασκευάζει τέρατα όπως οι φονιάδες του «Ισλαμικού Κράτους», τέρατα τα οποία του είναι εξαιρετικά χρήσιμα είτε σαν σύμμαχοι είτε σαν αντίπαλοι, έχει όνομα: Ιμπεριαλισμός.



----§§§---
(Εδώ και καιρό αναρωτιόμουν πως ήταν αυτό δυνατόν, μέσα σε ελάχιστο χρόνο -2 με 3 μήνες- οι τζιχαντιστές της ISIS, να μπορέσουν να καταλάβουν προελαύνοντας και με άρτιο πολεμικό εξοπλισμό, το 1/3 του Ιράκ και μέρος της  βόρειας Συρίας. Φυσικά τα παλαιότερα παραδείγματα της Αλ Καιντα και του UCK μου ήταν γνωστά -πίσω απ' αυτά ήταν πάντα η ΗΠΑ και με αποδείξεις. Το ίδιο υπέθετα και για την ISIS, μου έλειπαν όμως αποδείξεις. Η πάντα τεκμηριωμένη γραφίδα του Νίκου Μπογιόπουλου, με το σημερινό του άρθρο, βάζει τα πράγματα στη θέση τους και με αποδείξεις: ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ - Γαλλίας, των ισχυρών της Ευρώπης, είναι πίσω και από την ISIS, που τώρα που το γύρισαν αλλά Αλ Καιντα, τα βρίσκουν σκούρα. Σε λίγο, είμαι σίγουρος θα το ζήσουμε κι αυτό, θα στείλουν όπλα και στον μέχρι πρότινος άσπονδο εχθρός τους, τον Ασσάντ, όπως ήδη κάνουν με τους Κούρδους του Ιράκ: απόλυτος παραλογισμός!) Απ.Μωρ.
----§§§---

--------------------------------
Πηγή:enikos.gr

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.