Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Τι είναι τέλος πάντων το DNA και τι κάνει;

Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2015
Τι είναι τέλος πάντων το DNA και τι κάνει;
Όλοι μας γνωρίζουμε, όπως προφανώς κι όλοι οι άνθρωποι στο πέρασμα των χιλιετιών, ότι τα παιδιά συχνά μοιάζουν στους γονείς τους κι ότι η γέννηση ενός παιδιού ακολουθεί εννέα μήνες μετά τη σεξουαλική συνεύρεση.
0 μηχανισμός της κληρονομικότητας παρέμενε ένα μυστήριο μέχρι πολύ πρόσφατα, ωστόσο αυτό δεν εμπόδιζε τους ανθρώπους να επινοούν κάθε λογής θεωρίες. Στην κλασική ελληνική γραμματεία υπάρχουν άφθονες αναφορές σε οικογενειακές ομοιότητες και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι συνήθιζαν να αναζητούν τις αιτίες τους για να περνάει ευχάριστα η ώρα. Ο Αριστοτέλης, γράφοντας γύρω στο 335 π.Χ., υπέθετε ότι ο πατέρας προμήθευε το πρότυπο στο αγέννητο παιδί ενώ η συνεισφορά της μητέρας περιοριζόταν στο να το φέρει μέσα στη μήτρα της καθώς και να το φροντίζει μετά τη γέννα. Αυτή η ιδέα ήταν απόλυτα ταιριαστή με τις πατριαρχικές αντιλήψεις του Δυτικού πολιτισμού εκείνης της εποχής. Εθεωρείτο εύλογο ότι ο πατέρας, ο προμηθευτής του πλούτου και της κοινωνικής θέσης, ήταν επίσης ο αρχιτέκτονας των χαρακτηριστικών και του ταμπεραμέντου των παιδιών του. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε πως ήταν άνευ σημασίας η επιλογή κατάλληλης συζύγου. Στο κάτω κάτω, οι σπόροι που φυτεύονται σε καλό χώμα βλασταίνουν πάντα καλύτερα απ’ αυτούς που το χώμα τους είναι φτωχό. Ωστόσο αυτό ήταν ένα πρόβλημα που έμελλε να τυραννήσει τις γυναίκες για πολλούς αιώνες.
Αν πράγματι τα παιδιά γεννιούνται καθ’ ομοίωση του πατρός, τότε πώς οι άντρες γεννούσαν και κόρες; Ο Αριστοτέλης πάλεψε μ’ αυτό το ερώτημα σ’ όλη του τη ζωή, και η απάντησή του ήταν ότι όλα τα μωρά θα ήταν ίδια με τον πατέρα τους από κάθε άποψη, συμπεριλαμβανομένου του φύλου, αν δεν γινόταν κάποια «παρέμβαση» μέσα στη μήτρα. Αυτή η «παρέμβαση» ήταν συνήθως ελάσσων και οδηγούσε σε επουσιώδεις αποκλίσεις, όπως π.χ. να έχει το παιδί κόκκινα μαλλιά αντί για τα μαύρα του πατέρα του· ή πάλι μπορούσε να ήταν πιο ουσιαστική - οδηγώντας σε μείζονες αποκλίσεις όπως η παραμόρφωση ή το θηλυκό φύλο. Αυτή η αντίληψη είχε σοβαρές επιπτώσεις επί πολλούς αιώνες για πολλές γυναίκες, οι οποίες είδαν να τις απορρίπτουν και να τις αντικαθιστούν επειδή απέτυχαν να γεννήσουν γιους. Αυτή η αρχαία θεωρία οδήγησε στην αντίληψη περί homunculus (ανθρωπάριου), ενός μικροσκοπικού, προσχηματισμένου πλάσματος που εμφυτευόταν στη γυναίκα κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής συνεύρεσης. Ακόμη και μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα, ο πρωτοπόρος του μικροσκοπίου, Anthony van Leewenhoek, φανταζόταν ότι έβλεπε μικροσκοπικά ανθρωπάρια κουλουριασμένα μες στο σπέρμα.
Ο Ιπποκράτης, που τ' όνομά του μνημονεύεται στον όρκο που έδιναν κάποτε οι γιατροί (μερικοί το συνηθίζουν ακόμη), είχε λιγότερο ακραία άποψη από τον Αριστοτέλη και παραχωρούσε στις γυναίκες κάποιο ρόλο. Πίστευε ότι τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες παρήγαν σπερματικό υγρό και ότι τα χαρακτηριστικά του νεογέννητου οφείλονταν στο ποια μέρη των υγρών υπερίσχυαν όταν ανακατεύονταν μετά τη συνουσία. Έτσι, ως αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, ένα παιδί μπορούσε να έχει τα μάτια του πατέρα του ή τη μύτη της μητέρας του* αν δεν υπερίσχυε κανένα από τα γονεϊκά υγρά για ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, το παιδί θα βρισκόταν κάπου ανάμεσα, έχοντας, για παράδειγμα, χρώμα μαλλιών ενδιάμεσο από το χρώμα των μαλλιών των δύο γονιών του.
Αυτή η θεωρία εναρμονιζόταν πολύ καλύτερα με την εμπειρία των περισσότερων ανθρώπων. «Είναι φτυστός ο πατέρας του» ή «Πήρε το χαμόγελο της μητέρας του», και άλλες παρόμοιες παρατηρήσεις επαναλαμβάνονται χιλιάδες φορές καθημερινά σε όλο τον κόσμο. Η ιδέα ότι τα χαρακτηριστικά των γονιών αναμειγνύονται κατά κάποιον τρόπο στον απόγονο ήταν η επικρατούσα άποψη ανάμεσα στους επιστήμονες μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Δαρβίνος δεν γνώριζε περισσότερα απ’ αυτούς, κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δεν κατάφερε ποτέ ν’ ανακαλύψει έναν κατάλληλο μηχανισμό για να εξηγήσει τη θεωρία του για τη φυσική επιλογή* γιατί οτιδήποτε καινούργιο και ευνοϊκό θα εξασθενούσε διαρκώς εξαιτίας της διαδικασίας ανάμειξης σε κάθε γενεά. Και παρ’ όλο που οι σύγχρονοι γενετιστές χλευάζουν την προφανή άγνοια των προκατόχων τους, δεν θα δίσταζα να στοιχηματίσω ότι μια θεωρία της ανάμειξης συνιστά, ακόμη και σήμερα, απολύτως ικανοποιητική ερμηνεία γι’ αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι παρατηρούν με τα ίδια τους τα μάτια.
Τελικά, δύο τεχνικές εξελίξεις κατά το 19ο αιώνα πρόσφεραν δύο ενδείξεις-κλειδιά για το τι πραγματικά συνέβαινε. Η μία ήταν η εφεύρεση καινούργιων χημικών βα-φών για τη βιομηχανία της υφαντουργίας, και η άλλη μια αλλαγή στον τρόπο κατασκευής των φακών των μικροσκοπίων, που οδήγησε σε μεγάλη βελτίωση των επιδό-σεών τους. Μεγαλύτερη μεγέθυνση σήμαινε ότι τα ατομικά κύτταρα ήταν πλέον εύκολα ορατά, ενώ παράλληλα η εσωτερική τους δομή αποκαλυπτόταν όταν τα χρωμάτιζαν με τις καινούργιες βιομηχανικές βαφές. Τώρα η διαδικασία της γονιμοποίησης, η συγχώνευση ενός μεγάλου κυττάρου, του ωαρίου, μ* ένα μικρό, δυναμικό σπερματοζωάριο, ήταν πλέον αντικείμενο παρατήρησης. Όταν τα κύτταρα διαιρούνταν, παράξενες νηματοειδείς δομές φαίνονταν να συγκεντρώνονται κι ύστερα ν’ αποχωρίζονται ισομερώς σε δύο νέα κύτταρα. Λόγω του ότι βάφονταν πολύ έντονα με τις καινούργιες βαφές, αυτά τα παράξενα σωματίδια έγιναν γνωστά ως χρωμοσώματα πολλά χρόνια πριν κατανοηθεί η λειτουργία τους.
Στη διάρκεια της γονιμοποίησης, μια ομάδα απ’ αυτές τις παράξενες κλωστές έμοιαζε να προέρχεται από το σπέρμα του πατέρα και μια δεύτερη από το ωάριο της μητέρας. Ακριβώς όπως είχε προβλέψει ο άνθρωπος που αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως ο πατέρας της γενετικής, ο Γκρέγκορ Μέντελ, ένας καλόγερος από το Μπρνο της Τσεχίας, ο οποίος είχε θέσει τα θεμέλια του συνόλου τής γενετικής καλλιεργώντας πειραματικά μπιζέλια στον κήπο του μοναστηριού του τη δεκαετία του i860. Είχε καταλήγει πως οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό που καθόριζε την κληρονομικότητα, μεταβιβαζόταν στον απόγονο ισομερώς και από τους δύο γονείς. Δυστυχώς πέθανε πριν προλάβει να δει έστω κι ένα χρωμόσωμα, αλλά είχε δίκιο. Με τη σημαντική εξαίρεση του μιτοχονδριακού DNA (για το οποίο θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε πολύ περισσότερα παρακάτω) και των χρωμοσωμάτων που καθορίζουν το φύλο, τα γονίδια -ειδικά τεμάχια γενετικού κώδικα που απαντιόνται στα χρωμοσώματα- κληρονομούνται εξίσου και από τους δύο γονείς. Ο σημαντικός ρόλος των χρωμοσωμάτων στην κληρονομικότητα και το γεγονός ότι πρέπει να περικλείουν τα μυστικά της είχε ήδη εξακριβωθεί το 1903. Ωστόσο χρειάστηκαν άλλα πενήντα χρόνια για να ανακαλυφθεί από τι είναι φτιαγμένα τα χρωμοσώματα και πώς λειτουργούν ως φυσικοί αγγελιοφόροι της κληρονομικότητας.
Το 1953, δύο νεαροί επιστήμονες που εργάζονταν στο Κέμπριτζ, ο Τζέιμς Γουότσον και ο Φράνσις Κρικ, εξιχνίασαν τη μοριακή δομή μιας ουσίας που ήταν γνωστή αρκετό καιρό και θεωρούνταν ευρέως ανιαρή και άνευ σημασίας. Θαρρείς για να τονίσουν ακόμη περισσότερο την ασάφειά της, της έδωσαν το όνομα δεσοξυρίβοζονουχλεϊνικό οξύ, που ευτυχώς καθιερώθηκε ως DNA. Μολονότι κάποια λιγοστά πειράματα είχαν εμπλέξει το DNA στο μηχανισμό της κληρονομικότητας, οι «καλά πληροφορημένοι» επένδυαν τα χρήματά τους σε έρευνες που επικεντρώνονταν στις πρωτεΐνες ως φορείς της κληρονομικότητας. Ήταν περίπλοκες, πολυσύνθετες, είχαν είκοσι διαφορετικά συστατικά (τα αμινοξέα) και μπορούσαν να προσλαμβάνουν εκατομμύρια διαφορετικές μορφές. Η σκέψη ήταν ότι, σίγουρα, μονάχα κάτι αληθινά πολύπλοκο θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα τόσο μνημειώδες έργο όπως ο προγραμματισμός ενός και μοναδικού ωαρίου προκειμένου να αναπτυχθεί σ’ ένα εντελώς σχηματισμένο και λειτουργικό ανθρώπινο πλάσμα. Πώς ήταν δυνατό λοιπόν να είναι υπεύθυνο γι’ αυτό το DNA, που διέθετε μόνο τέσσερις συνιστώσες; Εντάξει, βρισκόταν στο σωστό μέρος, στον πυρήνα του κυττάρου· αλλά πιθανότατα εκτελούσε κάποια ανιαρή λειτουργία, π.χ. να απορροφά νερό, όπως, ας πούμε, το πίτουρο.
Παρά τη γενική έλλειψη ενδιαφέροντος από τους περισσότερους επιστήμονες της εποχής για τη συγκεκριμένη ουσία, ο Γουότσον και ο Κρικ ήταν βέβαιοι ότι το DNA ήταν το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση του χημικού μηχανισμού της κληρονομικότητας. Αποφάσισαν να εφαρμόσουν στη μελέτη της μοριακής δομής του μια τεχνική που ήδη χρησιμοποιούνταν για την αποκρυπτογράφηση της δομής των πιο συναρπαστικών πρωτεϊνών. Αυτό συνεπαγόταν τη δημιουργία μακριών κρυσταλλικών ινών εξευγενισμένου DNA και το βομβαρδισμό τους με ακτίνες X. Καθώς οι ακτίνες X εισέδυαν στο DNA, οι περισσότερες το διαπερνούσαν κι έβγαιναν από την άλλη πλευρά. Ωστόσο υπήρχαν λίγες που συγκρούονταν με τα άτομα της μοριακής δομής και ανακλώνταν στη μια πλευρά όπου αποτυπώνονταν πάνω σε φιλμ αχτίνων X, όπως αυτά που χρησιμοποιούν τα ακτινολογικά εργαστήρια των νοσοκομείων για να φωτογραφίσουν ένα σπασμένο κόκαλο. Όσες ακτίνες X εξοστρακίζονταν, δημιουργούσαν ένα σχέδιο από κουκκίδες πάνω στο φιλμ, και η ακριβής τους τοποθεσία χρησιμοποιούνταν για να υπολογιστούν οι θέσεις των ατόμων μέσα στο DNA.
Ύστερα από πολλές εβδομάδες που αναλώθηκαν στην κατασκευή διαφόρων μοντέλων με ράβδους και κομμάτια από χαρτόνι και μέταλλο προκειμένου να αναπαρασταθούν τα άτομα μέσα στο DNA, οι Γουότσον και Κρικ επινόησαν ξαφνικά ένα που ταίριαζε στην εντέλεια με το αποτύπωμα των ακτινών X. Ήταν απλό και ταυτόχρονα απίστευτα θαυμαστό, ενού η δομή του υποδήλωνε αμέσως τον τρόπο που λειτουργούσε το γενετικό υλικό. Όπως έγραψαν με χαριτωμένη αυτοπεποίθηση στο επιστημονικό άρθρο με το οποίο ανακοίνωσαν την ανακάλυψή τους: «Δεν διέφυγε την προσοχή μας ότι τα συγκεκριμένα ζευγαρώματα που υποθέσαμε υποδηλωνουν άμεσα ένα δυνητικό μηχανισμό αντιγραφής του γενετικού υλικού». Είχαν απόλυτο δίκιο και γι’ αυτό τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ για την Ιατρική και τη Φυσιολογία το 1962.
Βασική προϋπόθεση ήταν να μπορεί το γενετικό υλικό να υποβληθεί επανειλημμένα σε πιστή αντιγραφή, έτσι ώστε όποτε διαιρείται ένα κύτταρο, τα δύο καινούργια κύτταρα -τα «θυγατρικά», όπως αποκαλούνται- να δέχονται ίσο μερίδιο χρωμοσωμάτων στον πυρήνα τους. Αν το γενετικό υλικό μέσα στα χρωμοσώματα δεν αντιγραφόταν κάθε φορά που διαιρείται ένα κύτταρο, πολύ σύντομα θα εξαντλούνταν. Μάλιστα η αντιγραφή όφειλε να είναι εξαιρετικής ποιότητας, αλλιώς τα κύτταρα δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν. Οι Γουότσον και Κρικ ανακάλυψαν ότι κάθε μόριο DNA αποτελείται από δύο πολύ μακριές σπείρες, σαν δύο ελικοειδείς σκάλες που πλέκονται μεταξύ τους - μια «διπλή έλικα». Όταν έρχεται η στιγμή για τη δημιουργία των αντιγράφων, οι δύο σπειροειδείς κλίμακες της διπλής έλικας αποσυνδέονται. Το DNA έχει μόνο τέσσερα βασικά συστατικά, που αναφέρονται πάντα με το αρχικό γράμμα των χημικών ονομασιών τους: Α (αδενίνη), C (κυτοσίνη), G (γουανίνη) και Τ (θυμίνη). Επίσημα είναι γνωστά ως αζωτούχες βάσεις - «βάσεις» για συντομία. Ξεχάστε λοιπόν τις χημικές ονομασίες και απλώς να θυμάστε τα τέσσερα σύμβολα: «Α», «C», «G» και «Τ».

Το κλειδί για την εξιχνίαση της δομής του DNA βρέθηκε όταν οι Γουότσον και Κοικ αντιλήφθηκαν ότι ο μόνος τρόπος να ταιριάξουν κατάλληλα οι δυο πλεξούδες της διπλής έλικας ήταν αν κάθε «Α» στη μια πλεξούδα συνδεόταν μ’ ένα «Τ» που βρισκόταν ακριβώς απέναντι του στην άλλη πλεξούδα. Όπως δύο κομμάτια παζλ, το «Α» ταιριάζει τέλεια με το «Τ», αλλά όχι με το «0» ή το «G» ή με κάποιο άλλο «Α». Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα «C» και τα «G» στις απέναντι πλεξούδες μπορούν να ταιριάξουν μόνο μεταξύ τους, κι όχι με «Α» ή «Τ». Μ’ αυτόν τον τρόπο και οι duo πλεξούδες διατηρούν τη συμπληρωματικά κωδικοποιημένη αλληλουχία πληροφοριών. Π.χ., η αλληλουχία «ATTCAG» στη μία πλεξούδα οφείλει να συνταιριάξει με την αλληλουχία «TAAGTC» στην άλλη. Όταν η διπλή έλικα ξετυλίγει αυτό το τμήμα, ο μηχανισμός του κυττάρου κατασκευάζει μια καινούργια αλληλουχία «TAAGTC» απέναντι από την αλληλουχία «ATTCAG» στη μία από τις δύο παλιές πλεξούδες και «χτίζει» την αλληλουχία «ATTCAG» απέναντι από την «TAAGTC» στην άλλη. Το αποτέλεσμα είναι δύο καινούργιες διπλές έλικες πανομοιότυπες με τις αρχικές. Δύο τέλεια αντίγραφα κάθε φορά. Στη διάρκεια όλων αυτών των αντιγραφών, διατηρείται η αλληλουχία των τεσσάρων χημικών γραμμάτων. Τι είναι όμως η αλληλουχία; Είναι πληροφορίες, νέτα σκέτα. Στην πραγματικότητα το DΝA δεν κάνει τίποτα από μόνο του. Δεν μας βοηθάει να ανασάνουμε ή να χωνέψουμε. Απλώς δίνει οδηγίες σε άλλα πράγματα πώς να το κάνουν. Οι κυτταρικοί μεσαίοι «μάνατζερ» που δέχονται τις οδηγίες και κάνουν τη δουλειά είναι, όπως αποδείχτηκε, οι πρωτεΐνες. Μπορεί να φαίνονται πολύπλοκες, και όντως είναι· ωστόσο λειτουργούν σύμφωνα με τις αυστηρές εντολές του «διοικητικού συμβουλίου», του DNA αυτοπροσώπως.
Μολονότι η πολυπλοκότητα των κυττάρων, των ιστών και ολόκληρου του ανθρώπινου οργανισμού σού κόβει την ανάσα, ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένες οι βασικές οδηγίες του DNA είναι εκπληκτικά απλός. Όπως τα πιο οικεία μας συστήματα εντολών -η γλώσσα, οι αριθμοί και ο δυαδικός κώδικας στους υπολογιστές-, αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο τα ίδια τα σύμβολα αλλά η διάταξη με την οποία παρουσιάζονται. Οι αναγραμματισμοί, π.χ. «μύθος» και «θυμός», περιλαμβάνουν ακριβώς τα ίδια γράμματα αλλά με διαφορετική σειρά, κι έτσι οι λέξεις που συνιστούν έχουν εντελώς διαφορετική σημασία. Παρομοίως, το 476.021 και το 104.762 είναι διαφορετικοί αριθμοί που χρησιμοποιούν τα ίδια αριθμητικά σύμβολα με διαφορετική διάταξη. Το ίδιο, ο αριθμός 001010 και ο αριθμός 100100 έχουν πολύ διαφορετικές έννοιες στο δυαδικό κώδικα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, η διάταξη των τεσσάρων χημικών συμβόλων στο DNA κωδικοποιεί το μήνυμα. Τα «ACGGTA» και «GACAGT» είναι αναγραμματισμοί του D.NA που σημαίνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα για ένα κύτταρο, όπως οι λέξεις ((μύθος» και «θυμός» σημαίνουν αλλιώτικα πράγματα για μας.

Πώς είναι γραμμένο λοιπόν το μήνυμα και πώς διαβάζεται; To DNA είναι περιορισμένο στα χρωμοσώματα, τα οποία δεν εγκαταλείπουν ποτέ τον πυρήνα του κυττάρου. Όλη τη δουλειά την κάνουν οι πρωτεΐνες. Είναι τα εκτελεστικά όργανα του σώματός μας: τα ένζυμα που χωνεύουν την τροφή μας και διευθύνουν το μεταβολισμό μας, οι ορμόνες που συντονίζουν αυτά που συμβαίνουν σε διάφορα τμήματα του σώματός μας. Είναι τα κολλαγόνα τού δέρματος και των οστών και οι αιμοσφαιρίνες του αίματος. Είναι τα αντισώματα που μάχονται εναντίον των μολύνσεων. Με δυο λόγια, κάνουν τα πάντα. Μερικές πρωτεΐνες είναι πελώρια μόρια, άλλες είναι μικροσκοπικές. Κοινό τους στοιχείο είναι ότι αποτελούνται από μια αρμαθιά υπομονάδες που ονομάζονται αμινοξέα, και η ακριβής τους διάταξη υπαγορεύει τη λειτουργία τους. Τα αμινοξέα ενός τμήματος της αρμαθιάς ελκύουν αμινοξέα από ένα άλλο τμήμα, κι αυτό που ήταν αρχικά μια ευθύγραμ-μη αρμαθιά ζαρώνει τώρα και γίνεται μπάλα. Όμως πρόκειται για μια μπάλα με πολύ ασυνήθιστο σχήμα, που επιτρέπει στην πρωτεΐνη να επιτελέσει τον προορισμό της: να γίνει καταλύτης για τις βιολογικές αντιδράσεις αν είναι ένζυμο, να σχηματίσει μυς αν είναι μυϊκή πρωτεΐνη να παγιδεύσει βακτήρια που εισβάλλουν στον οργανισμό αν είναι αντίσωμα, κτλ. Συνολικά υπάρχουν είκοσι αμινοξέα, μερικά με κάπως γνωστά ονόματα, όπως η λυσίνη ή η φενυλαλανίνη (ένα από τα συστατικά του γλυκαντικού ασπαρτάμη), και άλλα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τα έχουν ακουστά, όπως η κυστεΐνη ή η τυροζίνη. Η σειρά με την οποία παρουσιάζονται αυτά τα αμινοξέα στην πρωτεΐνη καθορίζει επακριβώς το τελικό της σχήμα και τη λειτουργία της, κι έτσι ό,τι απαιτείται για την παραγωγή μιας πρωτεΐνης είναι ένα πακέτο εντολών ΌΝΛ που καθορίζει αυτή τη σειρά. Κατά κάποιον τρόπο οι κωδικοποιημένες πληροφορίες που περιέχονται στο DNA μέσα στον κυτταρικό πυρήνα πρέπει να συνδέονται με την παραγωγή των πρωτεϊνών σε ένα άλλο τμήμα του κυττάρου.
Αν σας περισσεύουν τρίχες, τραβήξτε μια απ’ τα μαλλιά σας. Το ημιδιαφανές σβολαράκι στη μια άκρη είναι η ρίζα ή θύλακος. Υπάρχουν περίπου ένα εκατομμύριο κύτταρα σε κάθε θύλακο και ο μόνος σκοπός της ύπαρξής τους είναι να παράγουν τρίχες, που αποτελούνται βασικά από την πρωτεΐνη κερατίνη. Τη στιγμή που τραβούσατε την τρίχα, τα κύτταρα λειτουργούσαν ακόμη. Φανταστείτε τον εαυτό σας μέσα σε ένα απ’ αυτά τα κύτταρα. Όλα είναι απασχολημένα παράγοντας κερατίνη. Πώς ξέρουν όμως και το κάνουν; Το κλειδί για την παραγωγή οποιασδήποτε πρωτεΐνης, περιλαμβανομένης της κερατίνης, είναι η εξασφάλιση oτι τα αμινοξέα είναι τοποθετημένα με την κατάλληλη σειρά. Ποια είναι η κατάλληλη σειρά; Πηγαίνετε να τη δείτε στο DNA που βρίσκεται στα χρωμοσώματα στον πυρήνα του κυττάρου. Ένα κύτταρο τρίχας, όπως κάθε κύτταρο στο σώμα μας, διαθέτει ένα πλήρες σετ εντολών DNA, όμως το μόνο που θέλει να ξέρει είναι πώς να παράγει κερατίνη. Τα κύτταρα των τριχών δεν ενδιαφέροντα·, για το πώς κατασκευάζονται τα οστά ή το αίμα, κι έτσι τα αντίστοιχα τμήματα του DNA «κατεβάζουν ρολά». Όμως οι εντολές για την κερατίνη, το γονίδιο της κερατίνης, είναι ανοιχτές για συμβουλές. Είναι η αλληλουχία των συμβόλων του DNA που καθορίζει τη σειρά των αμινοξέων στην κερατίνη.
Η αλληλουχία DNA στο γονίδιο της κερατίνης αρχίζει ως εξής: ATGACCTCCTTC... (κτλ. κτλ.). Επειδή δεν είμαστε συνηθισμένοι να διαβάζουμε αυτόν τον κώδικα, τον βλέπουμε σαν τυχαία κατανομή των τεσσάρων συμβόλων του DNA. Ωστόσο, όσο ακατάληπτος κι αν φαίνεται σ’ εμάς, δεν συμβαίνει το ίδιο και με το κύτταρο της τρίχας. Αυτό είναι ένα μικρό τμήμα του κώδικα για την παραγωγή της κερατίνης και η μετάφρασή του είναι πολύ απλή. Κατ’ αρχάς το κύτταρο διαβάζει τον κώδικα σε ομάδες των τριών συμβόλων. Έτσι το ATGACCTCCTTC γίνεται ATG-ACC-TCC-TTC. Κάθε ομάδα τριών συμβόλων, που ονομάζεται τρίδυμο, προσδιορίζει ένα συγκεκριμένο αμινοξύ. Το πρώτο τρίδυμο ATG είναι ο κωδικός για το αμινοξύ μεθιονίνη, το ACC αντιστοιχεί στη θρεονίνη, το TCC στη σερίνη, το TTC στη φενυλαλανίνη και ούτω καθεξής. Αυτός είναι ο γενετικός κώδικας που χρησιμοποιείται από όλα τα γονίδια στους πυρήνες των κυττάρων κάθε είδους φυτών και ζώων.
Το κύτταρο δημιουργεί ένα προσωρινό αντίγραφο αυτού του κώδικα, σαν να βγάζει φωτοτυπίες μερικών σελίδων ενός βιβλίου, κι ύστερα το διαβιβάζει στο μηχανισμό παραγωγής πρωτεϊνών σ’ ένα άλλο τμήμα του κυττάρου. Όταν φτάνει εδώ, η μονάδα παραγωγής τίθεται σε λειτουργία. «Διαβάζει» το πρώτο τρίδυμο και το αποκωδικοποιεί ως το αμινοξύ μεθιονίνη. Παίρνει ένα μόριο μεθιονίνης από το κύτταρο. Κατόπιν αποκωδικοποιεί το δεύτερο τρίδυμο, που είναι το αμινοξύ θρεονίνη, παίρνει ένα μόριο θρεονίνης και το συνδέει με τη μεθιονίνη. Το τρίτο τρίδυμο είναι το αμινοξύ σερίνη, έτσι λοιπόν ένα μόριο σερίνης ενώνεται μ’ αυτό της θρεονίνης. Το τέταρτο τρίδυμο αντιστοιχεί στη φενυλαλανίνη, κι έτσι ένα μόριο απ’ αυτή συνδέεται με τη σερίνη. Έχουμε πλέον συνδε-δεμένα στη σωστή σειρά τα τέσσερα αμινοξέα που καθορίζει η αλληλουχία DNA του γονιδίου της κερατίνης: με-θιονίνη-θρεονίνη-σερίνη-φενυλαλανίνη. Στη συνέχεια διαβάζεται το επόμενο τρίδυμο και προστίθεται το πέμπτο αμινοξύ κ.ο.κ. Αυτή η διαδικασία ανάγνωσης, αποκωδικοποίησης και πρόσθεσης των αμινοξέων στη σωστή σειρά εξακολουθεί ώσπου να αναγνωσθούν όλες οι εντολές μέχρι το τέλος. Το καινούργιο μόριο κερατίνης έχει πια ολοκληρωθεί. Απελευθερώνεται και πηγαίνει να συναντήσει εκατοντάδες εκατομμύρια άλλα παρόμοια, ώστε να αποτελέσει μέρος μιας από τις τρίχες που φυτρώνουν στο κρανίο μας. Δηλαδή, αυτό θα γινόταν αν δεν την είχατε ξεριζώσει!
Aπό το βιβλίο του Bryan Sykes - Οι Επτά κόρες της Εύας
-----------------------
[Πηγή]

Γιατί η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει αν πει «όχι» στους πιστωτές - Του Wolfgang Münchau (FT)

Δευτέρα, Ιουνίου 15, 2015
Με ένα άρθρο-φωτιά, οι Financial Times καλούν στην ουσία τον Αλέξη Τσίπρα να μην υποχωρήσει στις αξιώσεις των πιστωτών. Μέσω συγκεκριμένων στοιχείων αναλύουν γιατί δεν πρόκειται να χάσει τίποτε αν πει «όχι» κηρύσσοντας πτώχευση, ακόμη και αν υπάρξει Grexit.
Ο συντάκτης του άρθρου στους FT Wolfgang Münchau εξηγεί αναλυτικά τα δεδομένα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία και στην περίπτωση του «ναι» και στην περίπτωση του «όχι». Και καταλήγει στο συμπέρασμα: Δεν έχει να χάσει τίποτα, ενώ Γερμανία και Γαλλία μόνο, θα χάσουν 160 δισ. Ευρώ σε περίπτωση ελληνικής χρεοκοπίας.
Γιατί η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει αν πει «όχι» στους πιστωτές - Του Wolfgang Münchau (FT)
«Ωστε εδώ είμαστε. Είπαν στον Αλέξη Τσίπρα «take it or leave it». Τι πρέπει να πράξει;
Ο Ελληνας Πρωθυπουργός δεν έχει να αντιμετωπίσει εκλογές μέχρι τον Ιανουάριο του 2019. Οποια πορεία και αν αποφασίσει τώρα, θα πρέπει να αποδώσει καρπούς μέσα σε τρία χρόνια ή και λιγότερο.
Κατ 'αρχάς, τα δύο ακραία σενάρια: αποδέχεται την τελική προσφορά των πιστωτών ή αποχωρεί από τη ζώνη του ευρώ. Αποδεχόμενος την προσφορά, θα πρέπει να συμφωνίσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, εντός έξι μηνών.
Ο συνάδελφός μου Martin Sandbu υπολόγισε πώς μια προσαρμογή τέτοιας κλίμακας θα μπορούσε να επηρεάσει την ελληνική ανάπτυξη. Εγώ τώρα επεκτείνω αυτό τον υπολογισμό, για να συμπεριλάβω το συνολικό τετραετές πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως ζητούν οι πιστωτές. Βασισμένος στις ίδιες παραδοχές που κάνει για το πώς η δημοσιονομική πολιτική και το ΑΕΠ αλληλοεπηρεάζονται - μια αμφίδρομη διαδικασία – φτάνω σε ένα συμπέρασμα ότι θα υπάρξει πλήγμα του επιπέδου του ΑΕΠ της τάξης του 12,6% σε διάστημα τεσσάρων ετών.
Ο λόγος του ελληνικού χρέους προς το ΑΕΠ θα αρχίσει να προσεγγίζει το 200%.
Το συμπέρασμά μου είναι πως η αποδοχή των προγραμμάτων της τρόικας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία - για την ελληνική οικονομία, καθώς και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα πρωθυπουργού.
Θα μπορούσε το αντίθετο – ακραίο σενάριο – ενός Grexit να έχει καλύτερο αποτέλεσμα;
Μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι θα ήταν, για τρεις λόγους.
1. Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα θα ήταν πως η Ελλάδα θα είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις τρελές δημοσιονομικές προσαρμογές.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει ανάγκη να «τρέξει» με ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να απαιτήσει μια εφάπαξ προσαρμογή αλλά αυτό είναι.
Η Ελλάδα θα κήρυττε πτώχευση έναντι όλων των επίσημων πιστωτών της: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, καθώς και για τα διμερή δάνεια από τους ευρωπαίους πιστωτές της.
Αλλά θα εξυπηρετεί όλα τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα με το στρατηγικό στόχο να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά λίγα χρόνια αργότερα.
2. Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του ρίσκου. Μετά από ένα Grexit,κανείς δεν θα φοβάται τον κίνδυνο μετατροπή νομίσματος. Και η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας θα ήταν πολύ μειωμένη, καθώς η Ελλάδα θα είχε ήδη κηρύξει στάση πληρωμών στους επίσημους πιστωτές της και θα ήταν πολύ πρόθυμη να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών.
3. Ο τρίτος λόγος είναι ο αντίκτυπος στην θέση της οικονομίας στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία.
Περίπου τα τρία τέταρτα του ΑΕΠ είναι εγχώρια. Το υπόλοιπο 1/4 που δεν είναι εγχώριο, τα περισσότερα προέρχονται από τον τουρισμό, κλάδος ο οποίος θα επωφεληθεί από την υποτίμηση. Η συνολική επίδραση της υποτίμησης δεν θα ήταν τόσο ισχυρή όσο θα ήταν για μια ανοικτή οικονομία, όπως η Ιρλανδία, αλλά θα ήταν επωφελής, ωστόσο. Από τις τρεις επιπτώσεις,η πρώτη είναι η πιο σημαντική βραχυπρόθεσμα, ενώ η δεύτερη και η τρίτη θα κυριαρχήσουν μακροπρόθεσμα.
Ενα Grexit, ασφαλώς, έχει παγίδες, ως επί το πλείστον βραχυπρόθεσμες.
Μια ξαφνική εισαγωγή του νέου νομίσματος θα ήταν χαοτική. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και να κλείσουν τα σύνορα. Αυτές οι απώλειες χρόνου, θα είναι σημαντικές, αλλά όταν το χάος υποχωρήσει η οικονομία θα ανακάμψει γρήγορα.
Συγκρίνοντας τα δύο αυτά σενάρια, θυμάμαι την παρατήρηση Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ ότι η μέθη, σε αντίθεση με την ασχήμια, είναι μια κατάσταση που υποχωρεί. Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο, και θα παραμείνει πάντα έτσι. Το δεύτερο, σου δίνει ένα hangover, αλλά ακολουθεί η νηφαλιότητα.
Επομένως, εάν αυτό ήταν η επιλογή, οι Έλληνες θα είχαν έναν λογικό λόγο να προτιμούν Grexit. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι η επιλογή που πρέπει να ληφθεί αυτή την εβδομάδα. Η επιλογή είναι μεταξύ της αποδοχής ή απόρριψης προσφοράς των πιστωτών. Το Grexit είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο.
Αν ο κ Τσίπρας επρόκειτο να απορρίψει την προσφορά και να χάσει την τελευταία προθεσμία – το Eurogroup της 18ης Ιουνίου - θα κατέληγε να αθετήσει την αποπληρωμή του χρέους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Σε εκείνο το σημείο, η Ελλάδα θα παραμένει στη ζώνη του ευρώ και θα αναγκαζόταν να αποχωρήσει μόνο αν η ΕΚΤ θα μείωνε τη ροή της ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες κάτω από το ανεκτό όριο. Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι δεδομένο.
Οι πιστωτές της ευρωζώνης, μπορεί επίσης να αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν για την ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα σε αυτό το σημείο. Απλά φανταστείτε τη θέση τους.
Εάν η Ελλάδα επρόκειτο να χρεοκοπήσει έναντι όλων των χρεών του επίσημου τομέα, η Γαλλία και η Γερμανία μόνο θα χάσουν περίπου 160 δισ. €. Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ θα μείνουν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι οικονομικοί «losers».
Οι πιστωτές απορρίπτουν μεν τώρα κάθε συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει όταν η Ελλάδα αρχίσει την πτώχευση. Αν διαπραγματευτούν, όλοι θα ωφεληθούν. Η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, εφόσον η δημοσιονομική προσαρμογή εξυπηρετεί ένα χαμηλότερο βάρος του χρέους το οποίο θα ήταν πιο ανεκτό. Οι πιστωτές θα είναι σε θέση να καλύψουν μερικές από τις – αλλιώς – σίγουρες – απώλειες.
Η κεντρική ιδέα είναι ότι η Ελλάδα, δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να χάσει, απορρίπτοντας την προσφορά αυτής της εβδομάδας».

--------------------------------------------------
[Πηγή]

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Οι διαπραγματεύσεις στο χείλος του γκρεμού - του Jacques Sapir (11 Ιουνίου 2015)

Παρασκευή, Ιουνίου 12, 2015

Οι διαπραγματεύσεις στο χείλος του γκρεμού - του Jacques Sapir (11 Ιουνίου 2015)
Οι διαπραγματεύσεις στο χείλος του γκρεμού
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Η είδηση της διακοπής των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της την Πέμπτη 11 Ιουνίου, δεν είναι ούτε έκπληξη ούτε ένα νέο. Από τη μια πλευρά, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι δεν είναι κάτι περισσότερο από μια αναστολή των διαπραγματεύσεων, και ότι θα ξαναρχίσουν σε λίγες μέρες, καθώς είμαστε ακόμη υπό καθεστώς σκοτσέζικου ντους. Αλλά από την άλλη πλευρά, είναι σαφές ότι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφωνία σχετικά με την φύση της πολιτικής σε αυτές τις διαπραγματεύσεις.

Η φύση της διαφωνίας
––––––––––––––––––––––
Αυτό που επιδιώκει η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω του Eurogroup είναι να καυτηριάσει το προηγούμενο που άνοιξε με το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 στην Ελλάδα. Αυτό γίνεται για να αποδείξει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ακόμα περισσότερο στην Ισπανία, στην Ιταλία και στη Γαλλία, ότι δεν μπορούμε να "βγούμε από το πλαίσιο της λιτότητας», όπως αυτό διαμορφώθηκε από τις (Ευρωπαϊκες) συμφωνίες. Είναι λοιπόν σημαντικό να κάνουν την Ελλάδα να λυγίσει, όχι σαν αυτοσκοπός ή για να ταπεινώσουν τους ηγέτες της χώρας (αν και ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αυτή τη θέση), αλλά για να αποτρέψουν τους λαούς της Ευρώπης να ξεσηκωθούν μέσω εκλογών εναντίον των υπαγορεύσεων των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης.

Αυτό που επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση είναι να επιβάλει μια πολιτική λύση στο ζήτημα του χρέους, η οποία να επιτρέπει μια διαφορετική πορεία από αυτή της λιτότητας. Ως εκ τούτου, μέσω μιας τέτοιας συμφωνίας και ενός προγράμματος επενδύσεων στην Ελλάδα, η κυβέρνηση θα ήταν διατεθειμένη να κάνει παραχωρήσεις είτε στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, είτε στις συντάξεις. Αλλά για έχουν νόημα οι παραχωρήσεις αυτές χρειάζεται μια συνολική πολιτική συμφωνία. Αυτό υπενθύμισε ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, κ. Βαρουφάκης νωρίτερα αυτή την εβδομάδα [1].

Η στάση του Eurogroup λοιπόν οδήγησε σε μεγάλο βαθμό τις διαπραγματεύσεις προς ένα σημείο που ο Γιάνης Βαρουφάκης αποκαλεί «πόλεμο».

Συμφωνίες και διαφωνίες
–––––––––––––––––––––––––
Συνεπώς, μπορεί σε τεχνικό επίπεδο η συμφωνία να είναι πολύ κοντά, αλλά πολιτικά είναι πολύ μακριά. Οι διάφοροι Ευρωπαίοι ηγέτες (ο Jean-Claude Juncker κατά πρώτο λόγο), οι Γερμανοί ηγέτες, κατανοούν πολύ καλά το ζήτημα. Δεν υπολογίζουν όμως ακόμα πλήρως την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης και του κ. Τσίπρα. Η αποφασιστικότητα αυτή βασίζεται σε διάφορους παράγοντες:

Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τόσο δραματική και η υποστήριξη που απολαμβάνει ο πρωθυπουργός και το κόμμα του είναι τέτοια, ώστε δεν διαφαίνεται υποχώρηση από την πλευρά του. Η υποχώρηση θα ήταν πολιτική αυτοκτονία. Είναι όμως νέος άνθρωπος. Ξέρει ότι αποτελεί σήμερα ένα πραγματικό σύμβολο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Θα μπορούσε να κάνει παραχωρήσεις, αν κατάφερνε να πάρει το βασικό [σ.μ. μείωση του χρέους]. Όμως, πέρα από αυτό, ο ίδιος δεν έχει κανένα κίνητρο να παραδοθεί. Οι Βρυξέλλες πιστεύουν ότι ο Τσίπρας είναι ένας νεότερος Παπανδρέου, αλλά κάνουν τελείως λάθος.

Η Ελλάδα έχει να χάσει πολύ λιγότερα από μια ρήξη απ'ότι οι ολιγάρχες των Βρυξελλών, του Παρισιού ή του Βερολίνου. Μια αποτυχία των διαπραγματεύσεων θα οδηγούσε σε πτώχευση, και πιθανά η πτώχευση θα οδηγούσε σε έξοδο από το ευρώ. Το σοκ θα ήταν σημαντικό για την Ελλάδα, αλλά η χώρα γρήγορα θα βρισκόταν ξανά σε πορεία ανάπτυξης. Αντιθέτως, είναι πολύ πιθανό ότι η Ευρωζώνη δεν θα άντεχε. Υπό αυτές τις συνθήκες, και υπολογίζοντας όλα όσα έχουν επενδυθεί πολιτικά και συμβολικά στο ευρώ, είναι σαφές ότι η προοπτική μιας πτώχευσης είναι πολύ πιο αβάσταχτη για τον Φρανσουά Ολάντ, τον Πιερ Μοσκοβισί, τον Ματέο Ρέντζι, ακόμη και την Άνγκελα Μέρκελ απ'ότι για τον Αλέξη Τσίπρα.

Η Ελλάδα παίζει εξάλλου εδώ και με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η ΕΚΤ είναι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένη να συνεχίσει τη χρηματοδότηση των ελληνικών εμπορικών τραπεζών, καθώς υπάρχει μια σημαντική εκροή καταθέσεων από τον Φεβρουάριο. Αλλά το φαινόμενο μπορεί να ελεγχθεί από τον Τσίπρα, καθώς μπορεί να πει ότι τα κεφάλαια που βγαίνουν σήμερα από την Ελλάδα θα επανέλθουν γρήγορα σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ και υποτίμησης του ελληνικού νομίσματος. Αυτή η διαδικασία βοηθά στην πραγματικότητα στην εξασφάλιση ενός μέρους των ελληνικών αποταμιεύσεων στην περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Αυτός είναι ο λόγος που η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να εφαρμόσει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων.

Αν θεωρήσουμε το ζήτημα από γεωπολιτική οπτική γωνία, είναι επίσης σαφές ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν από ότι η Ελλάδα. Μια ρήξη ανάμεσα στην Ελλάδα και το Eurogroup θα έριχνε τη χώρα στην αγκαλιά της Ρωσίας. Η Ελλάδα θα ήταν αντίθετη με τη συνέχιση των κυρώσεων από τον Ιούλιο και θα μπορούσε να βασιστεί στο ζεύγος Ρωσία-Κίνα για να βρει τις επενδύσεις που χρειάζεται. Οι στομφώδεις ευρωπαίοι διπλωμάτες που, στις Βρυξέλλες, υπόσχονται να "γδάρουν" την Ελλάδα ή την Κύπρο, αν οι χώρες αυτές αλλάξουν στρατόπεδο, δεν είναι παρά ξιπασμένοι.

Η αποτυχία της στρατηγικής του Eurogroup
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Στην πραγματικότητα, είναι το Eurogroup, και εντός αυτού, η Γερμανία, η οποία βρίσκεται σε αναζήτηση μιας στρατηγικής. Αν δικαιώσει την Ελλάδα, και δεχθεί μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με ακύρωση μέρους αυτού, αμέσως θα δει την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και ίσως ακόμα και την Ιρλανδία να ζητούν συνθήκες παρόμοιες με εκείνες που συμφωνήθηκαν για την Ελλάδα. Αν διατηρήσει την αδιάλλακτη θέση της, ρισκάρει την ρήξη με μια ελληνική χρεοκοπία και μια διαδικασία αποδιάρθρωσης της ευρωζώνης που θα ξεκινήσει σύντομα. Αυτό εξηγεί τη χαοτική φύση των σημερινών διαπραγματεύσεων. Είναι πραγματικά δύσκολο για τους Έλληνες διαπραγματευτές να διαπραγματεύονται με ανθρώπους χωρίς στρατηγική. Το πρόβλημα ενισχύεται από την κατάσταση στη Γερμανία.
Αν και η καγκελάριος έχει επίγνωση του κινδύνου που διατρέχει από την αδιάλλακτη πολιτική, πρέπει επίσης να λάβει υπόψη τη θέση του δικού της υπουργού Οικονομικών, που αντιτίθεται σθεναρά στην ιδέα μιας συμφωνίας, διότι μετρά το κόστος τόσο σε επίπεδο απώλειας της αξιοπιστίας της Γερμανίας στον τομέα της οικονομικής πολιτικής, αλλά επίσης - και ίσως πιο άμεσα -σε επίπεδο προϋπολογισμού. Είναι σαφές ότι, αν η Ευρωζώνη εξελισσόταν προς μια λογική κατά της λιτότητας, θα υπήρχαν πολύ ισχυρές πιέσεις προς τη Γερμανία για να συμβάλει, χρηματοδοτώντας τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Αυτή θα ήταν μια «ένωση μεταφοράς κεφαλαίων», για την οποία η Γερμανία δεν θέλει να ακούσει.

Περισσότερο από ποτέ, η διαπραγμάτευση είναι λοιπόν αβέβαιη. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι πολιτικά κίνητρα και όχι μόνο - ούτε κυρίως οικονομικού ορθολογισμού - εμπλέκονται σε αυτή τη διαπραγμάτευση. Υπάρχει επίσης η γεωπολιτική διάσταση, και εδώ βλέπουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω της λογικής του Ψυχρού Πολέμου που επιδιώκουν να επιβάλουν απέναντι στη Ρωσία, έχουν συμφέρον να διατηρηθεί η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετάφραση της Έλενας Τζουανάκου από το πρωτότυπο στα Γαλλικά http://russeurope.hypotheses.org/3958 (βλέπε παρακάτω τουιτ)

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Αλέξη πάτα το κουμπί - Του Πολύφημου

Κυριακή, Ιουνίου 07, 2015
Αλέξη πάτα το κουμπί- Του Πολύφημου
Πάνε μέρες που έχω να γράψω, ακόμη κι αν όλα όσα τρέχουν εκεί έξω είναι τουλάχιστον άξια σχολιασμού. Υπάρχουν όμως περίοδοι που χρειάζεσαι κάτι περισσότερο στα χέρια σου για να μπορέσεις να πεις τα ουσιώδη, και να μην καταλάβεις ότι μέρα με τη μέρα το μόνο που κάνεις είναι να επαναλαμβάνεσαι.

Δυστυχώς, αυτή η επανάληψη δεν μπορεί να αποφευχθεί εντελώς, ακόμη κι αν οι συνθήκες προσφέρονται για μερικές σημαντικές επισημάνσεις που συμπληρώνονται από την καθημερινότητα.

Η ιστορία της πολιτικής διαπραγμάτευσης μπήκε αυτήν την εβδομάδα στην τελευταία της φάση, και μάλιστα με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Οι διακυμάνσεις των τελευταίων 15 ημερών συνοψίζονται σε μια είδηση της 27ης Μαΐου, που ναι μεν δημοσιεύτηκε από αρκετά μέσα όμως δεν έτυχε της απαραίτητης προσοχής.

Πρόκειται για μια συνέντευξη του επικεφαλής της τράπεζας Blackrock, Λάρι Φινκ. Για όποιον δεν ξέρει τι είναι η Blackrock, απλώς να πω ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο διαχειριστή κεφαλαίων παγκοσμίως με ενεργητικό περίπου 4,3 τρις δολαρίων και κέρδη που ξεπερνούν τα 2 δις δολάρια ετησίως.

Ο Φινκ είχε πει πριν μερικές μέρες ότι οι παραχωρήσεις στην Ελλάδα είναι πιο επικίνδυνες από ένα Grexit. Δεν εξήγησε τους λόγους με όρους τεχνοκρατικούς, ή βάζοντας κάτω νούμερα. Απλώς έφερε το παράδειγμα της Ισπανίας, λέγοντας πως εάν οι Έλληνες πάρουν αυτά που θέλουν (δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία) έπονται οι Ισπανοί· και κατ’ επέκταση όλοι όσοι έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βαρβαρότητα της τελευταίας επταετίας.

Το αφεντικό της Blackrock έδωσε ένα μήνυμα που δεν αφορούσε μονάχα τον εαυτό του, αλλά και όλο το σύστημα του οποίου ηγείται και που κι ελέγχει την κίνηση του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο: Αν δεν γαμήσετε την Ελλάδα τώρα, θα σηκώσουν κεφάλι κι άλλοι.

Εδώ έρχεται και κολλάει μαεστρικά η πρόταση που κατατέθηκε στον Αλέξη Τσίπρα από τον αγγελιαφόρο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, την οποία ειλικρινά όταν την διάβασα για πρώτη φορά έβαλα τα γέλια. Αύξηση 10% στο ρεύμα, προκαταβολή φόρου 100% για τους επαγγελματίες, αύξηση ΦΠΑ σε νησιά και τουρισμό από 1 Ιουλίου, εξαφάνιση ΕΚΑΣ, κατάργηση επιδομάτων πετρελαίου, κατάργηση απαλλαγών για τους αγρότες, ξεπούλημα της ΔΕΗ κι όλων των υποδομών χωρίς καμία κρατική συμμετοχή, μείωση συντάξεων και μισθών, σύνταξη στα 67, και πολλές ακόμη από αυτές τις ενέργειες που (συμ)περιλαμβάνονται στο γλαφυρό μήνυμα του Λάρι Φινκ που ανέφερα προηγουμένως.

Εδώ αξίζει να γίνει μια ιδιαίτερη αναφορά στους λόγους και τις αιτίες που συνέβη κάτι τέτοιο. Αν δει κανείς όλα τα δημοσιεύματα και τις εκθέσεις διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από το 2013-2014 και μετά, θα διαπιστώσει πως κάθε μεγάλη τράπεζα του πλανήτη έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν την ενδιαφέρει πλέον εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει ή βγει από το ευρώ. Ενώ οι πολιτικοί παράγοντες -αλλά και κάποιοι από την ΕΚΤ- μιλούν για άμεση ζημιά 1 τρις ευρώ και ανυπολόγιστα απόνερα του σοκ έλλειψης εμπιστοσύνης στο ευρώ για τους επόμενους μήνες, οι τραπεζίτες δηλώνουν «απόλυτα έτοιμοι» να διαχειριστούν ακόμη και το σπάσιμο της αλυσίδας της ευρωζώνης.

Γιατί το κάνουν αυτό; Διότι πολύ απλά η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε στις ΗΠΑ και ταξίδεψε στον υπόλοιπο πλανήτη, απέδειξε πως οι «πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν» θα διασώζονται εσαεί με κρατικό χρήμα. Δηλαδή με τα λεφτά των φορολογούμενων.

Έτσι λοιπόν ο ασύλληπτος χρηματοπιστωτικός πλούτος που ίσως έχει ξεπεράσει πλέον τα 900 τρις δολάρια (κάποιοι μιλούν και για 1 τετράκις εκατ.) και που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα προϊόν ανεξέλεγκτου τζόγου με τα πραγματικά λεφτά του κοσμάκη, μπορεί να αισθάνεται σίγουρος πως όταν έρθει η ώρα να μετατραπεί σε κανονικό χρήμα, τότε οι κυβερνήσεις των καταχρεωμένων κρατών θα δουλέψουν για λογαριασμό του. Κι αν, ο μη γένοιτο, τα ταμεία έχουν λιγότερα από αυτά που θα απαιτήσει το σινάφι της Blackrock, τότε τα κράτη κόβουν μερικές λίβρες ακόμη από τη σάρκα εκείνων που παράγουν πραγματικό πλούτο, για να ξεπληρώσουν το μερτικό του κυρίου Φινκ και των συναδέλφων του.

Κάπως έτσι φουσκώνει και ξεφουσκώνει η λεγόμενη καπιταλιστική φούσκα· κι αυτή η φούσκα δεν έχει πλέον μέσα της την Ελλάδα. Δεν την έχει, γιατί τα ίδια τα κράτη της Ευρώπης, μαζί με τις ελληνικές κυβερνήσεις, φρόντισαν να απαλλάξουν τις μεγάλες τράπεζες από το ρίσκο της αποτυχίας, διασφαλίζοντάς τες με το δάνειο των 240 δις ευρώ που δόθηκε στις κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου και που διαχειρίστηκαν μαζί με τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Καρατζαφέρη. Τα χρήματα αυτά διασφάλισαν την ηρωική έξοδο των μεγάλων τραπεζών από το ελληνικό χρέος και φόρτωσαν τα κράτη της Ευρώπης με ελληνικά χρηματοπιστωτικά «σαπάκια». Κι όχι μόνο αυτό. Δημιούργησαν τη μαζικότερη πρόκληση κοινωνικού αυτοματισμού της δεκαετίας μας: Ότι δηλαδή οι λαοί της Ευρώπης έδωσαν ιδρώτα από τον ιδρώτα τους, κι αίμα από το αίμα τους, για να πληρώσουν τους καταχρεωμένους Έλληνες.

Στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις των λαών της Ευρώπης έδωσαν εγγυήσεις στις τράπεζες, και μερικά έξτρα μηδενικά στις οθόνες των υπολογιστών. Σε αντάλλαγμα, η ελληνική κοινωνία έδωσε το ένα τέταρτο του πλούτου της, ένα εκατομμύρια ανέργους, 130.000 (και βάλε) κλειστές επιχειρήσεις, εκατοντάδες χιλιάδες νεο-μετανάστες, χιλιάδες αυτόχειρες, όλα της τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αποτέλεσε επίσης και το πρόσχημα για ακόμη πιο σκληρή λιτότητα στα πλούσια κράτη του ευρωπαϊκού βορρά. Έκανε δηλαδή αυτό το οποίο κάνει κάθε λαός όταν οι κύριοι Φινκ έρχονται στο ταμείο για να εισπράξουν.

Αυτά ονομάστηκαν «θυσίες» από τους μέσα και τους έξω που εκτέλεσαν το σχέδιο σωτηρίας των τραπεζών οι οποίες είναι αδύνατο να αποτύχουν. Και τώρα, μετά από όλες αυτές τις «θυσίες», ήρθε η ώρα του θερισμού. Αυτό που το αφεντικό της Blackrock εννόησε ξεκάθαρα, χωρίς υπαινιγμούς: Μπορείτε να τελειώσετε πλέον κύριοι και κυρίες με την Ελλάδα. Ο στόχος επετεύχθη.

Κάπως έτσι ήρθε η πρόταση των δανειστών, δια χειρός Γιούνκερ, στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Και κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, κι άλλοι κυβερνητικοί, δήλωναν σοκαρισμένοι από τα μέτρα που ζήτησαν, εν είδει φάρσας, οι δανειστές. Διότι μόνο ως πλάκα μπορεί να θεωρηθεί η απαίτηση να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις και να αυξηθεί τουλάχιστον 15% το κόστος ζωής. Ή να πληρώνει κάποιος επαγγελματίας 100% προκαταβολή φόρου και ο ΦΠΑ στον τουρισμό να αυξηθεί έτσι ξαφνικά, εντός της τουριστικής περιόδου.

Η κυβέρνηση έχει αναλάβει εδώ και τέσσερις μήνες την ευθύνη να βρει μια λύση, χωρίς όμως να δείχνει πως έχει κατανοήσει τους συνομιλητές της. Επιμένει να μιλά για μια αόρατη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όταν η ίδια η Ευρώπη έχει δηλώσει αυτές τις μέρες ότι οδεύει προς ένα κατασκεύασμα αέναης λιτότητας και σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής περιορισμένων πόρων και μηδενικής παραγωγής, με μπροστάρηδες τη Γαλλία και τη Γερμανία. Αυτά δεν είναι θεωρίες. Τα είπαν ο Γάλλος και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών σαφέστατα σε πολλές από τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις τους.

Η Ελλάδα έχει να προσφέρει ένα μόνο πράγμα στην Ευρώπη. Να την διαλύσει. Να δείξει ότι μπορεί οι εκάστοτε Blackrock να υπολογίζουν τα δεδομένα μόνο ως μια μαθηματική συνάρτηση που οδηγεί στο κέρδος, όμως σαφέστατα μια διάλυση αυτού του εκτρώματος θα έχει και πολιτικές συνέπειες. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση οφείλει να έχει έτοιμο το σχέδιο όχι μόνο της οικονομικής, αλλά κυρίως της πολιτικής και της κοινωνικής διαχείρισης μιας διάλυσης. Κάτι που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν έχουν. Διότι όσο καλοί κι αν (λένε ότι) είναι στα νούμερα, στους ανθρώπους έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Για να το θέσω διαφορετικά, και να γίνει απολύτως κατανοητό. Αυτό το οποίο ο Γιούνκερ έδωσε στον Τσίπρα, δεν ήταν ένα τελεσίγραφο. Ήταν το κουμπί για να ανατινάξει τον δυναμίτη που βρίσκεται θαμμένος στα θεμέλια της Ευρώπης. Ηθελημένα, ή μη, ο πρόεδρος της Κομισιόν έθεσε στον πρωθυπουργό της Ελλάδα το ερώτημα αν θέλει να διαλύσει την Ευρώπη. Κι ο Τσίπρας το σκέφτηκε για κάποιες ώρες. Ήταν εκείνες οι ώρες πριν τη συνεδρίαση της βουλής την Παρασκευή 5 Ιουνίου, ημέρα που η κυβέρνηση ζήτησε και πήρε την άδεια να πληρώσει το ΔΝΤ αργότερα, που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρευσε το ενδεχόμενο η χώρα να αποσύρει εντελώς τους ανθρώπους της από τη διαπραγμάτευση. Αυτό ο Τσίπρας δεν το είπε ποτέ στην ομιλία του. Αρκέστηκε μόνο να πει ότι είναι αισιόδοξος, και πως η Ελλάδα είναι πιο κοντά σε συμφωνία από ποτέ. Χωρίς καν να φέρει τις 47 σελίδες της πρότασής του στους δανειστές. Αυτό το μάθαμε από τα ξένα ΜΜΕ.

Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον έπεσε ο κλήρος σε έναν άνθρωπο για να αποφασίσει εάν θα κάνει ευτυχισμένη την Blackrock, ή τους πολίτες του. Διότι στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, ή ο ένας θα είναι ευτυχισμένος, ή ο άλλος. Κι αυτό που ο Τσίπρας οφείλει να κάνει μετά από την ταπεινωτική πρόταση των δανειστών, είναι να πατήσει το κουμπί. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

(Το «κουμπί» κανονικά ανήκει στον λαό. Ο λαός όμως φέρει, ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, τις μεγαλύτερες ευθύνες για το κατάντημα του. Ο λαός έβαλε τους νεοναζί στη βουλή και έκανε τότε ξανά το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση. Και μυαλό δεν έχει βάλει ακόμη)


Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά;

Σάββατο, Ιουνίου 06, 2015
Μα τι γίνεται τέλος πάντων εκεί πέρα στον Φουρφουρά;
Είναι αλήθεια όλα αυτά που ακούγονται για τον Φουρφουρά; Διαβάστε παρακάτω, σας παρακαλώ, και απαντήστε ποιοι από τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται είναι αλήθειες και ποιοι ψέματα:
  • Οι μαθητές του Φουρφουρά, των Πλατανιών, του Βυζαριού, των Κουρουτών, των Λαμπιωτών, του Πετροχωριού και της Νίθαυρης δεν βλέπουν την ώρα να ξημερώσει για να πάνε στο σχολείο τους. Και δεν «πονάει η κοιλιά ή το κεφάλι» τους συχνά, όπως σε άλλα σχολεία.
  • Το Σχολείο τους το έχουν ονομάσει «Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων».
  • Εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που ήρθε στο χωριό ένας αλλοπαρμένος δάσκαλος με την παρέα του, ο αέρας σταμάτησε να φυσά και να παίρνει τις πέτρες στον Φουρφουρά για να μπορέσει να δει κι αυτός τι γίνεται.
  • Οι δάσκαλοι εκεί εμπιστεύονται τους μαθητές τους να φτιάχνουν μόνοι τους στην κουζίνα το πρωινό, το δεκατιανό και το φαγητό τους. Και οι μαθητές δεν κόβονται, δεν τρυπιούνται, δεν ματώνουν, δεν λερώνονται και δεν βάζουν παντού φωτιά.
  • Όταν ανοίγει ο καιρός κάνουν υπαίθριο μάθημα και όταν χαλάει απότομα συνεχίζουν κάτω από τέντες και αντίσκηνα. Εκεί δεν ιδρώνουν, δεν κρυολογούν και δεν παθαίνουν πνευμονία ούτε και περιπνευμονία.
  • Οι γονείς τους δεν διαμαρτύρονται και δεν «στολίζουν» τους δασκάλους, που βάζουν τα παιδιά τους να σκάβουν, να ποτίζουν, να βοτανίζουν και να λασπώνονται στην περιποίηση του σχολικού κήπου. Και δεν τους λένε πια «μάθε, παιδί μου, γράμματα για να μη γίνεις ρεσπέρης σαν εμένα».
  • Οι Φουρφουριανοί και οι γείτονές τους έχουν πάψει να πιστεύουν ότι χωρίς φυτοφάρμακα δεν υπάρχουν καρποί. Και αυτό το έχουν μάθει όχι από τους γεωπόνους αλλά από το παράδειγμα των παιδιών τους στον σχολικό κήπο.
  • Οι Φουρφουριανοί δεν θεωρούν τους δασκάλους τους «ντίπι κουζουλούς» που έχουν φτιάξει κοτέτσι στο σχολείο τους και που θα ήθελαν αν μπορούσαν να φτιάξουν πλήρες «σχολικό ζωοκήπιο». Και αντί να τους κατηγορούν, όπως αλλού, τους υπερασπίζονται παντού και πάντα με θέρμη.
  • Στα σπίτια τους, αντί να χύνουν στις αποχετεύσεις τα τηγανόλαδα, τα δίνουν στα παιδιά τους για να τα κάνουν στο Σχολείο σαπούνι και βιοντίζελ.
  • Οι Αμπαδιώτες δεν κατηγορούν τα παιδιά τους ότι ο «αποτέτοιος τους έχει τριβόλους» και δεν μπορεί να καθίσει στιγμή στα σχολικά καρεκλάκια, αφού προτιμούν να τον καθίζουν σε ελβετικές μπάλες γυμναστικής (ή όπως είναι γνωστότερες «μπάλες πιλάτες»). Και όχι μόνο δεν τα κατηγορούν αλλά κατά βάθος τα ζηλεύουν.
  • Αντί να βγάζουν δεκάρικους λόγους κατά τις εθνικές γιορτές, στον Φουρφουρά τις γιορτάζουν με προγράμματα σε χώρους ιστορικής αναφοράς. Η φετινή μάλιστα γιορτή της 28ης Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στο εκεί στρατηγείο της Γερμανοκατοχής, κράτησε μια εβδομάδα και την τελευταία μέρα πήραν μέρος όλοι οι χωριανοί.
  • Ο ιερέας του χωριού δεν αναρωτιέται, όπως άλλοι αλλού, «πού του έτυχαν τέτοιοι χίπηδες» (με φαλακρίτσα όμως ο ένας από αυτούς), αλλά βρίσκεται δίπλα τους και τους ενισχύει με το κύρος του στην τοπική κοινωνία.
  • Οι δάσκαλοι με τους μαθητές τους έχουν δημιουργήσει ένα διαδικτυακό κανάλι εκπαιδευτικής τηλεόρασης με το όνομα «Τα Μικρά Αμαριωτάκια».
  • Οι μαθητές αντί να κάθονται και να ακούν (και να βαριούνται και να χασμουριούνται και να πειράζουν), προσεγγίζουν ανακαλυπτικά και βιωματικά τη γνώση. Και όποτε χρειάζεται γίνονται δημοσιογράφοι και κινηματογραφιστές.
  • Δάσκαλοι και μαθητές, αντί να περιμένουν το κράτος να ελεήσει να δώσει χρήματα, για να μπορέσουν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους, εμφιαλώνουν αρωματισμένο αμπαδιώτικο ελαιόλαδο και το διαθέτουν, μαθαίνοντας παράλληλα τι σημαίνει κοινοτική επιχειρηματικότητα, τι σημαίνει να οδηγείσαι από το εγώ στο εμείς.
  • Έχουν ιδρύσει δίκτυο σχολείων που το ονομάζουν «Σχολικό Δίκτυο Ορέων» και δεν αισθάνονται πια απομονωμένοι εκεί μέσα στην Αμπαδιά που βρίσκονται.
  • Όχι μόνο δεν είναι απομονωμένοι αλλά αντίθετα το Σχολείο τους έχει γίνει κέντρο επίσκεψης από άλλα σχολεία και από εκπαιδευτικούς και φοιτητές απ’ όλη την Ελλάδα.
  • Συμμετέχουν σε πολλά πρωτοποριακά ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα.
  • Εφαρμόζουν εκπαιδευτική ρομποτική, χωρίς κανένας να τους κατηγορεί ως «ολότροζους».
  • Οι Φουρφουριανοί έχουν σταματήσει μετά από συμβουλή δασκάλων να αποκαλούν τους Λαμπιωθιανούς «Τζοτζόληδες» και εκείνοι να τους το ανταποδίδουν με το εξίσου παραστατικό «Κρεμμυδάδες».
  • Το σχολείο τους θεωρείται από πολλούς το καλύτερο στην Ελλάδα και ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης.
  • Μαζί με το Δημοτικό Σχολείο, και το Νηπιαγωγείο αλλά και το Γυμνάσιο έχουν γίνει κι αυτά σχολεία πρωτοποριακά. Μάλιστα οι έφηβοι του Γυμνασίου δεν ντρέπονται μήπως τους σνομπάρουν οι φίλοι τους που μαζεύουν τις ελιές του περιβόλου και διαθέτουν το λάδι για το συσσίτιο της Μητρόπολης. Και έχουν φτιάξει ένα διαδικτυακό τόπο (Γυμνάσιο Φουρφουρά. Τα Αμαριωτάκια ξαναχτυπούν) που θα τον ζήλευαν πολλά σχολεία.
  • Τα κόκαλα σημαντικών δασκάλων που υπηρέτησαν το Σχολείο από το 1850, του Αστρινού Χαλκιαδάκη, του Κωνσταντίνου Μανωλιτσάκη, του Στυλιανού Καραμπασάκι, του Νικόλαου Ψαρουδάκι, της Μαρίας Σημαντήρα και αρκετών άλλων τρίζουν από ικανοποίηση που βρέθηκαν επάξιοι συνεχιστές.
  • Το Σχολείο τους είναι το μόνο ελληνικό που έχει μπει ποτέ στον παγκόσμιο κατάλογο των «Σχολείων της Εναλλακτικής Εκπαίδευσης», μαζί με θρυλικά ιστορικά σχολεία, όπως το Σάμερχιλ.
  • Οι μαθητές εκτός από μαθήματα σχολικά παίρνουν εκεί και μαθήματα ζωής.
  • Το Σχολείο, οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές του έχουν βραβευτεί από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
  • Το τραγούδι δεν λέει πια «Θα πάω εκεί στην Αραπιά…» αλλά «Θα πάω εκεί στην Αμπαδιά που μ’ έχουνε μιλήσει, για ένα σχολειό απίθανο, που ο κόσμος έχει βουίξει».
Ο κόσμος έχει μεν βουίξει για το Σχολείο του Φουρφουρά και έχουν γίνει παντού παρουσιάσεις (στο Ηράκλειο, στα Χανιά, στην Αθήνα, στην Εύβοια, στη Θεσσαλονίκη κ.α.), όμως στο Ρέθυμνο δεν είχαμε μέχρι σήμερα τη χαρά να μάθουμε (και μάλιστα από πρώτο χέρι) τι γίνεται, πιστοί πάντα στο ρηθέν «ουδείς προφήτης στον τόπο του».

Είμαι σίγουρος ότι το βρήκατε: τρία μόνο ψέματα υπάρχουν στους παραπάνω ισχυρισμούς, ότι ο αέρας σταμάτησε να φυσά και να παίρνει τις πέτρες στον Φουρφουρά, ότι οι Φουρφουριανοί σταμάτησαν να αλληλοπειράζονται με τους Λαμπιωθιανούς και ότι το τραγούδι μιλάει για Αμπαδιά και Φουρφουρά κι όχι για Αραπιά, αν και δεν αποκλείεται στο μέλλον να γίνει κι αυτό…

Τώρα αν για τα υπόλοιπα είστε δύσπιστοι, αν διατηρείτε επιφυλάξεις ή αν πιστεύετε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «κάνουν το μυρμήγκι ελέφαντα», τότε δεν έχετε παρά να έρθετε την Τετάρτη 17 Ιουνίου στις 8.00 μ.μ. στο Σπίτι του Πολιτισμού, στην εκδήλωση που διοργανώνει το Σχολικό Μουσείο του Δήμου Ρεθύμνης, για να κάνετε ιδίοις όμμασιν τις διαπιστώσεις σας. Η εκδήλωση αυτή είναι η πρώτη της σειράς του Μουσείου «Σχολεία και εκπαιδευτικοί που έγραψαν ιστορία», με καλεσμένο τον οραματιστή του «φουρφουριανού θαύματος», όπως αποκλήθηκε, τον Άγγελο Πατσιά, που εν είδει απολογισμού θα μας μιλήσει με θέμα «Δημιουργώντας το Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων». Τόσο αυτόν όσο και τους εκλεκτούς συναδέλφους που υπηρέτησαν και υπηρετούν εκεί, όπως και τους τυχερούς και περήφανους μαθητές θα έχω την τιμή να τους προσφωνήσω, όχι με μεγάλα λόγια ούτε και με πολύ χιούμορ, όπως το κάνω εδώ, αλλά αναπτύσσοντας σύντομα το θέμα «Πρωτοποριακά σχολεία στην Κρήτη του 19ου και του 20ου αιώνα».

Κάτι μου λέει ότι θα είστε εκεί, τόσο εσείς όσο και οι δημοτικές και εκπαιδευτικές αρχές, για να τους τιμήσουμε ακούγοντας τις ιδέες τους, τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, τις χαρές που πήραν και τα επόμενα βήματα που ασφαλώς σχεδιάζουν. Είμαι σίγουρος, και το έχω γράψει και σε άλλη περίσταση, ότι δεν είμαστε οι Ρεθεμνιώτες ούτε επιλήσμονες ούτε και αγνώμονες. Ίσως λίγο αμελείς και αναβλητικοί…

Χάρης Στρατιδάκης Σχολικός Σύμβουλος-Συγγραφέας  strharis@yahoo.gr

Πηγή: e - mesara.gr

Σάββατο 23 Μαΐου 2015

Ετυμηγορία: η άγνωστη λέξη στην Ε.Ε. - Του Περικλή Κοροβέση

Σάββατο, Μαΐου 23, 2015
Ετυμηγορία: η άγνωστη λέξη στην Ε.Ε. - Του Περικλή Κοροβέση
Ας αρχίσουμε με ένα δύσκολο ερώτημα. Είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση δημοκρατική και το ευρώ εθνικό μας νόμισμα;

Και ας απαντήσουμε καταφατικά για να μην ενοχληθούν οι εγχώριοι Βαλκάνιοι ευρωπαϊστές.

Τότε γιατί η ευρωπαϊκή ελίτ δυσανασχετεί με την ετυμηγορία ενός λαού που απέδωσε αυτήν την κυβέρνηση;

Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά τουλάχιστον, εγκρίθηκε από περίπου ένα 36,50% των ψηφοφόρων, όπως και αυτό των ΑΝ.ΕΛΛ. με ένα 5%.

Τα δύο κόμματα σχημάτισαν πλειοψηφία στη Βουλή και συγκρότησαν κυβέρνηση. Αυτό δεν έπρεπε να είναι σεβαστό από τους Ευρωπαίους εταίρους μας;

Με την κοινή λογική του «κυρίαρχου λαού» θα έπρεπε να το είχαν αποδεχτεί. Και όμως, όχι.

Το τι λέει ο λαός δεν έχει πια καμία σημασία για το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Τα κέρδη είναι που μετρούν, όχι οι άνθρωποι και οι λαοί.

Και όποια χώρα ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα πρέπει ή να αλλάξει κυβέρνηση ή η εκλεγμένη κυβέρνηση, αν θέλει να νέμεται τα καλά της εξουσίας, πρέπει να υποταχθεί πλήρως σε όλα και να πάει αντίθετα στις διακηρύξεις της.

Το ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα.

Είναι συνάλλαγμα, μεταμφιεσμένο γερμανικό μάρκο.

Η Γερμανία, πρώτη εξαγωγική χώρα της Ευρώπης, θέλει να πληρώνεται με το δικό της νόμισμα. Και τα κατάφερε.

Εμείς ως χώρα γιατί να έχουμε το ευρώ ταμπού, ενώ η πρώην Μεγάλη Βρετανία έχει ακόμα το εθνικό της νόμισμα, όπως βέβαια και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. που είναι εκτός ευρωζώνης;

Στην πράξη, κανείς δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ευρώ, γιατί δεν υπάρχει νομοθεσία με αυτήν την πρόβλεψη.

Αρα, αυτό που παίζεται για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι ξεκάθαρο: ή ρήξη ή υποταγή άνευ όρων.

Ο έντιμος συμβιβασμός μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο. Είναι σαν να παραδέχεσαι πως αυτός ο αρπακτικός καπιταλισμός, που κυριαρχεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο, είναι σε θέση να πει «Σύμφωνοι. Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».

Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν πια καμία αξία. Δείτε Μέση Ανατολή, Αφρική, Μεσόγειο κ.λπ.

Το τι θα κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αν και μπορούμε να κάνουμε κάποιες δυσάρεστες προβλέψεις, ας αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν.

Γιατί υπάρχουν και οι λαοί της Ευρώπης, που έχουν τον τελευταίο λόγο.

Οπως οι πρωτοβουλίες που παίρνονται στην Ευρώπη για μια άλλη οικονομία, που λέγεται συνεταιριστική, που δεν έχει σκοπό το κέρδος, αλλά τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ευρώπη, αλλά και στη γειτονική Τουρκία. Αναρίθμητα είναι τα εργοστάσια που κλείνουν σε όλη την Ευρώπη, γιατί δεν θεωρούν το κέρδος τους ικανοποιητικό.

Οχι ότι ήταν ζημιογόνα. Αλλά άλλο είναι να πληρώνεις μισθούς Λετονίας και άλλο Σουηδίας.

Δεν είναι όμως το ίδιο για τους εργαζόμενους που αρκούνται στο μεροκάματό τους.

Η κρίση του 2008 χτύπησε ανελέητα τη Νότια Ευρώπη, δηλαδή τους PIGS (γουρούνια). Ετσι βαφτίστηκαν από τον πλούσιο Βορρά η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία.

Και η ανεργία κάλπαζε. Και ήρθε η στιγμή για πρωτοβουλίες από τα κάτω.

Οι εργαζόμενοι πήραν τις επιχειρήσεις στα χέρια τους και αρνήθηκαν να δώσουν το… φιλί του θανάτου στην εργασία τους.

Αλλοι με διαπραγματεύσεις, άλλοι με καταλήψεις – έτσι έχουμε σήμερα περίπου 500 επιχειρήσεις που είναι αυτοδιαχειριζόμενες.

Η μεγάλη πλειονότητα αυτών είναι στην Ισπανία. Ακολουθούν Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα (με ΒΙΟΜΕ και «Εφ.Συν.») και έπεται η Τουρκία.

Το 2014 συγκεντρώθηκαν στη Μασσαλία 200 αντιπρόσωποι από δώδεκα χώρες, ανάμεσά τους και η πρωτοπόρος Αργεντινή, που διαθέτει πάνω από 300 επιχειρήσεις που βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων.

Και αυτό κάτι δείχνει. Αν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες από τα κάτω, δεν υπάρχει μέλλον.

Το χρέος της Ελλάδας είναι μια γάγγραινα για τη χώρα. Ολο θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να μας σκοτώσει όλους. Και εδώ χρειάζονται ρηξικέλευθες τομές.

Π.χ. γιατί η ΕΡΤ, ύστερα από τόσο αγώνα, να μην περάσει στα χέρια των εργαζομένων, όπως και κάθε άλλη Δημόσια Επιχείρηση, και τα κέρδη να πηγαίνουν στην κοινωνία και όχι στους γκάνγκστερ του αρπακτικού κεφαλαίου;

Στην Ελλάδα οι συνεταιρισμοί δεν έχουν καλό όνομα. Είναι συνώνυμο της ρεμούλας και της απάτης.

Πάντοτε υπάρχουν οι επιτήδειοι που έχουν εκπαιδευτεί στην πλεκτάνη, που διεισδύουν σε έναν κόσμο καλών προθέσεων και τελικά τα παίρνουν όλα.

Αλλά αυτό δεν είναι νομοτέλεια. Αν λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία, οι πιθανότητες απάτης ελαχιστοποιούνται.

Πολλές οι φωνές, πολλές και οι σκέψεις. Και αυτό δημιουργεί έναν έλεγχο.

Το πρόβλημα αρχίζει με την ανάθεση καθηκόντων σε αντιπρόσωπο.

Και από κει και πέρα η απάτη θριαμβεύει. Και οι ασήμαντοι κυριαρχούν.

-----------------------
[Πηγή:efsyn.gr]

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Φορώντας τις κόκκινες γραμμές θα εμφανιστεί ο Τσίπρας στη Σύνοδο στη Ρίγα

Πέμπτη, Μαΐου 21, 2015
Φορώντας τις κόκκινες γραμμές θα εμφανιστεί ο Τσίπρας στη Σύνοδο στη Ρίγα
Φορώντας τις κόκκινες γραμμές θα εμφανιστεί ο Τσίπρας στη Σύνοδο στη Ρίγα
Η Ρίγα θα βαφτεί κόκκινη

Αγαπητέ Jo Di, για πολλά χρόνια, κάθε Μάιο, οι Έλληνες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για την τύχη του τραγουδιού της χώρας μας στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον.
Τώρα έχουν αγωνία για τη συμμετοχή του πρωθυπουργού στη Σύνοδο Κορυφής στη Ρίγα της Λετονίας.
Αυτό είναι μια κάποια πρόοδος για την ελληνική κοινωνία.

---------------
[πηγή]

Η Ζωή μας όλη

Πέμπτη, Μαΐου 21, 2015
Η Ζωή μας όλη
Πρωτοφανές σκηνικό που δεν το χωράει ανθρώπινος νους με πρωταγωνίστρια τη Ζωή Κωνσταντοπούλου εκτυλίχθηκε χθες το μεσημέρι μπροστά στη Βουλή, ενώ ανατριχιαστικές είναι οι λεπτομέρειες της φρίκης που βίωσε ένας ταξίαρχος της Αστυνομίας στα χέρια της αδίστακτης Προέδρου, σύμφωνα με τα έγκυρα ΜΜΕ της χώρας.

Συγκεκριμένα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου σφυροκοπούσε λεκτικά επί ώρες έναν ανυπεράσπιστο ταξίαρχο, ο οποίος προσπάθησε διακριτικά με 28 κλούβες να ανακόψει την πορεία αφιονισμένων εργαζομένων και συνταξιούχων από το χώρο της Υγείας που απειλούσαν να μπουν στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και το Μέγαρο Μαξίμου και να τα κάνουν Κούγκι.

Όπως ήταν φυσικό, η πρωτοφανής κίνηση της Προέδρου της Βουλής έκανε το γύρο του κόσμου, με τα διεθνή μέσα να μιλούν για απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας και μονομερή ενέργεια που περιπλέκει τις διαπραγματεύσεις και καθιστά τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους σχεδόν αδύνατη.

Στο πλευρό του άτυχου αστυνομικού τάχθηκε αμέσως ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος αποκάλυψε στο Mega ότι ο Αλέξης Τσίπρας τού είχε εκμυστηρευτεί πως θέλει να ξεφορτωθεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά δεν της το λέει γιατί φοβάται μήπως η Περιστέρα βρεθεί σε κανά χαντάκι.

Παρόλα αυτά, όλο και περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σπάνε τη σιωπή τους επικρίνοντας δημόσια τις ανορθόδοξες τακτικές που ακολουθεί η Πρόεδρος της Βουλής και το σχέδιό της να σαμποτάρει την καλοκουρδισμένη κυβερνητική μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ.

Εν τω μεταξύ, όλοι κριτικάρουν τη στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου απέναντι στον αστυνομικό που «απλά ακολουθούσε εντολές» και είχε αποκλείσει το δρόμο μπροστά από τη Βουλή με κλούβες των ΜΑΤ αλλά δε βρέθηκε ούτε ένας να κριτικάρει το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα τα ΜΑΤ – που θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.



Οτιδήποτε κι αν κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, από τότε που ανέλαβε Πρόεδρος της Βουλής, παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως προσχεδιασμένο σόου κι ό,τι γίνεται για το θεαθήναι. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ακολουθεί δική της ατζέντα κι έχει προσωπικές φιλοδοξίες. Λες και ο Πρόεδρος της Βουλής είναι μόνο για να βαράει το κουδούνι στις συνεδριάσεις.

Καλά αυτοί δεν την αποκαλούσαν κομματικότερη του κόμματος; Τώρα έγινε η παραφωνία του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί; Επειδή αρνείται να κάνει κωλοτούμπα; Επειδή απαιτεί οι δρόμοι να είναι ανοιχτοί για όσους πολίτες θέλουν να διαμαρτυρηθούν; Τόσο πολύ συνηθίσαμε την αστυνομοκρατία;

Υπάρχουν πολίτες που δε χαίρονται ένα από τα λίγα καλά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την αποσυμπίεση του κέντρου από τους μπάτσους; Προφανώς και υπάρχουν. Τα κανάλια και η προηγούμενη κυβέρνηση που εμφάνιζαν την αστυνομική βία ως ωδή στη Δημοκρατία, ενώ τώρα χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως αντιδημοκρατική.

Θλιβεροί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δε τολμάνε να αγγίξουν θέματα, όπως η Αστυνομία, και βολτάρουν στα κανάλια - που θα διέλυαν – απολογούμενοι συνεχώς και για τα πάντα. Αυτή τη φορά βρέθηκαν να απολογούνται και να κατακρίνουν την αντίδραση της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Είναι χέστηδες και μίζεροι.

Όσα είπαν δεν είναι καν άξια αναφοράς. Είναι απλώς παράσημα για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και ο κόσμος το βλέπει.

Δεν είμαστε στο 2010. Υπάρχει κόσμος που έχει ξυπνήσει και δε μασάει από φτηνή προπαγάνδα.

Υπάρχει κόσμος που θέλει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει αυτό για το οποίο την ψήφισε.

Κι αυτό ακριβώς θα κάνει. Είμαι σίγουρος.

by To Skouliki Tom

-------------------------
[πηγή]

Ο Μανώλης Γλέζος ζητάει από το λαό να βγει στους δρόμους

Πέμπτη, Μαΐου 21, 2015
Ο Μανώλης Γλέζος ζητάει από το λαό να βγει στους δρόμους
Ενόψει της Συνόδου Κορυφής στη Ρίγα της Λετονίας, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλης Γλέζος, κάνει έκκληση στο λαό να βγει στους δρόμους, γιατί «Tώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε σε όλους ότι διατηρούμε τη μνήμη της ελευθερίας, την ιδεολογία της αντίστασης».

Ο κ. Γλέζος ζητάει «Να βγούμε στο δρόμο για να πούμε και στην κυβέρνησή μας πως είμαστε δίπλα της, αρκεί να μην κάνει βήμα πίσω».

Με όλο τον σεβασμό στο Μανώλη Γλέζο, δεν γίνεται οι πολίτες να βγαίνουν στον δρόμο, μόνο όταν το επιθυμεί η κυβέρνηση ή όταν βολεύει την κυβέρνηση.

Δηλαδή, δεν γίνεται τη μια μέρα να απαγορεύεται στους εργαζόμενους στην Υγεία και τους συνταξιούχους να πραγματοποιήσουν την πορεία τους στο Μέγαρο Μαξίμου -και να κατηγορείται η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, για την παρέμβασή της στον αστυνομικό διευθυντή να φύγουν οι κλούβες- και την επόμενη να ζητείται από τους πολίτες να βγουν στον δρόμο, για να στηρίξουν την κυβέρνηση.

Ούτε είναι δυνατόν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά κανάλια των ολιγαρχών να κατηγορούν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πως έκανε παρέμβαση επειδή υπήρχαν τηλεοπτικές κάμερες. Αλήθεια, καμία αίσθηση της πραγματικότητας δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Τον καθρέφτη τους τον κοιτάνε ποτέ;

Όταν όλοι γνωρίζουμε την τραγική κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία, είναι απαράδεκτο να κάνουν πορεία οι εργαζόμενοι στην Υγεία – ζητώντας άμεσα μέτρα ενίσχυσης των δημόσιων νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας- και οι πάντες να ασχολούνται με το τι είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αντί να ασχολούνται με το γεγονός πως χιλιάδες συνάνθρωποί μας δεν έχουν πρόσβαση στην Υγεία.

Ξέρετε, όταν ένας άρρωστος άνθρωπος δεν έχει πρόσβαση στην Υγεία, το πιθανότερο είναι να πεθάνει. Είναι τόσο απλό. Όποιος θέλει μπορεί να τσακωθεί, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει.

Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους στις πρώτες ημέρες αυτής της κυβέρνησης -είχα κατέβει κι εγώ-, για να στηρίξουν την κυβέρνηση στην προσπάθειά της να αντισταθεί στους «εταίρους» και να υλοποιήσει το πρόγραμμά της.

Μετά ήρθε η συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου -η οποία βαφτίστηκε «επιτυχία» από την κυβέρνηση- και οι πολίτες πάγωσαν.

Στους τρεις μήνες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση επέλεξε να διαπραγματευτεί στα κρυφά και να μας ενημερώνει μέσα από τα ΜΜΕ των ολιγαρχών, που, πριν από τις εκλογές, έλεγε πως θα τους διέλυε.

Όλη μέρα στα κανάλια των ολιγαρχών τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να τους κατηγορούν και ως εγχώριους συνεργάτες των «εταίρων».

Επί σχεδόν τέσσερις μήνες, η κυβέρνηση επέλεξε για συνοδοιπόρους της τους ολιγάρχες και τα παπαγαλάκια τους.

Να κατέβουν οι ολιγάρχες λοιπόν τώρα στον δρόμο να στηρίξουν την κυβέρνηση.

Κύριε Γλέζο, με όλο τον σεβασμό στο πρόσωπό σας, εγώ δεν θα ανταποκριθώ στην έκκλησή σας και δεν θα βγω στον δρόμο.

Δεν θα βγω εγώ στον δρόμο, για να με ενημερώσει την Δευτέρα το βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στον Νίκο Χατζηνικολάου στο παράνομο κανάλι του Βαρδινογιάννη, κάνοντας και πάσες για διαφημίσεις.

Κύριε Γλέζο, αυτά ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι.

Αν αυτή η κυβέρνηση είναι για τους πολίτες και όχι για τους ολιγάρχες, αν αυτή η κυβέρνηση εννοεί τις φράσεις του Αλέξη Τσίπρα στο τέλος των προγραμματικών του δηλώσεων «Είμαστε σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού, ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού, αυτόν τον λαό θα υπηρετήσουμε» και «Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας», ας το αποδείξει.

Και τότε θα βγω στον δρόμο.

-------------------
[πηγή]

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Προσευχή ενός μοιρολάτρη: «Αγία Βαρβάρα, περιμένω με τις ώρες να φιλήσω τα κόκαλά σου κι εσύ βοηθάς τις καθαρίστριες»;...

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015
Γιατί να με ενοχλούν τα κόκαλα της Αγίας Βαρβάρας; Εδώ υποδεχθήκαμε κι αυτό το Πάσχα ως άγιο και με τιμές αρχηγού κράτους ένα φως που ανάβει με αναπτήρα Bic. Πέρα από τον έμφυτο ανίερο σαρκασμό μου, θεωρώ υποχρέωση κάθε πραγματικώς πιστού χριστιανού να τιμά τα λείψανα μιας αγίας. Κι ο γράφων, για παράδειγμα, όταν του δοθεί η ευκαιρία θα επισκεφθεί το μαυσωλείο τού Λένιν στη Μόσχα. Ούτε με προβληματίζει ιδιαιτέρως το ότι αποδόθηκαν τιμές αρχηγού κράτους σε μια νεκρή που δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός κράτους, αρκεί παρόμοιες να αποδοθούν και σε άλλες προσωπικότητες, λιγότερο μεταφυσικές, ζώσες ή πεθαμένες. Αυτό που διαχρονικά, ωστόσο, με ενοχλεί δεν είναι άλλο από τη στωικότητα του λούμπεν προλεταριάτου, σημαντική μερίδα τού οποίου πιστεύει ότι για να βελτιωθεί η ζωή του δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο από το να σταυροκοπιέται, να προσκυνά εικόνες κι οστά και να υπομένει στωικά τα βάσανά του γιατί ναι μεν θα ταλαιπωρηθεί σε αυτήν τη ζωή αλλά, δεν βαριέσαι, θα δικαιωθεί στη βασιλεία των ουρανών. Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχουν και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες αγωνίστηκαν και νίκησαν δίχως να προσκυνήσουν, δίνοντάς μας ένα σύγχρονο παράδειγμα για την αξία τού αγώνα. Κι ας το έκαναν κυρίως για τη δική τους αποκατάσταση κι ας μην γονατίζουν στο μέλλον οι άνθρωποι μπροστά στα σκηνώματά τους όταν αυτές πεθάνουν, όπως κάνουν σήμερα για την προστάτιδα του Πυροβολικού (άλλη μια ταπείνωση του θεού αυτή, να τον αποκαλούμε προστάτη δυνάμεων που σκοτώνουν)...

Ακούω τους διάφορους ελιτιστές να παραπονούνται για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών την ώρα που χιλιάδες ή κι εκατομμύρια πτυχιούχοι είναι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα ή έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Και το λένε, κυρίως, αυτοί που λούφαραν ακόμα κι από το στρατό για να μην χρειαστεί να καθαρίσουν ούτε μια φορά στη ζωή τους δημόσια τουαλέτα. Δεν στέκομαι, ωστόσο, στο σνομπισμό των λευκών κολάρων (που κι αυτά κάποιες άλλες καθαρίστριες τα σιδερώνουν) όσο στη λανθασμένη νοοτροπία πως στη ζωή παίρνεις οπωσδήποτε ό,τι αξίζει λόγω κληρονομικού χαρίσματος ή βιογραφικού. Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, σας ενημερώνω πως στη ζωή παίρνεις ό,τι διεκδικείς. Γι' αυτό κι ενδεχομένως να είναι ένα επιπλέον ατού να τα έχεις καλά με τους θεούς και τους αγίους, γιατί όχι και με τους δαίμονες, αλλά αν δεν κουνήσεις έστω και λίγο το δαχτυλάκι σου καμιά Βαρβάρα, όσο αγία κι αν είναι, δεν πρόκειται να σε βοηθήσει...

Ας έδειχναν, επομένως, κι άλλες επαγγελματικές ομάδες τη συνοχή, την αποφασιστικότητα, την επιμονή μέχρι τελικής πτώσης των καθαριστριών τού υπουργείου Οικονομικών κι ας αποτύγχαναν. Τα μέλη τους θα αισθάνονταν πολύ πιο ευτυχισμένα από όσο είναι σήμερα γιατί τουλάχιστον θα είχαν αντιμαχήσει στην καταστροφή τους. Η νίκη είναι αυτοσκοπός μόνο για όσους έχουν δηλητηριαστεί από το μικρόβιο του νεοφιλελευθερισμού. Για τους υπόλοιπους δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ηθική επιβράβευση μιας πορείας που από μόνη της αξίζει όλα τα λεφτά τού κόσμου...

Εχουν "μαλλιάσει" τα χέρια μου να το γράφουν: ο πόλεμος των μνημονίων ήταν από την αρχή ταξικός. Δεν ήταν κάτι άλλο από το να πληρώσουν σχεδόν αποκλειστικώς οι μικρομεσαίοι την εποχή τής ψεύτικης ευμάρειας από την οποία, αναντίρρητα, ωφεληθήκαμε οι περισσότεροι αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που από αυτή αποκόμισαν υπερκέρδη. Και το ότι επιβλήθηκαν, εφαρμόστηκαν κι οδήγησαν σε μια οικονομική γενοκτονία δεν οφείλεται μόνο σε μια εξωνημένη πολιτική ηγεσία, η οποία ήταν αδύνατο να μην προστατέψει τα συμφέροντα των χρηματοδοτών της, αλλά και στο ότι αυτή εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο μια εργατική τάξη δίχως ταξική συνείδηση. Αναρωτηθείτε πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν στην οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία ή ιδιωτική επιχείρηση οι εργαζόμενοι ήταν μια γροθιά, όπως οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, και δεν έλεγαν "τί να κάνω, έχω οικογένεια και παιδιά, "έχω να πληρώσω δάνεια" ή οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία εφευρίσκει ο καθένας για τον εαυτό του προκειμένου να μένει αδρανής στο βιασμό του. Οι καθαρίστριες αποτελούν τον καθρέφτη των ενοχών μας, των τύψεων που βαραίνουν τη συνείδησή μας γιατί τα παρατήσαμε όταν θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τα πάντα. Γι' αυτό και τα ειρωνικά σχολιάκια ορισμένων σήμερα: δεν αντέχουν να βλέπουν τους Δον Κιχώτες να νικούν, περιμένοντας οι ίδιοι ακόμα στην ουρά για να φιλήσουν τα κόκαλα της αγίας Βαρβάρας. Προσβάλλεται η μοιρολατρία τους... 

-------------
[Πηγή]

Δεν υπονομεύω εγώ την κυβέρνηση, αυτή μ'αφήνει να την υπονομεύω...*

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015


Ο τρόπος που η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας (σ.σ.: ένας όρος που δεν πολυακούγεται τελευταίως) διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές (τοκογλύφους) μετά τις εκλογές και έως σήμερα την οδήγησε σε θέσεις ασθενέστερες από εκείνες που κατείχε την επαύριο των εκλογών. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει αβίαστο και στέκει εδραίο, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος - και στην πολιτική εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Εις ό,τι αφορά τις προθέσεις της κυβέρνησης και την εντολή που με βάση αυτές τις προθέσεις έλαβε δεν τίθεται θέμα (αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για συνειδητή εξαπάτηση του λαού). Οταν όμως το αποτέλεσμα της τακτικής σου δεν δικαιώνει τις προθέσεις, τις διακηρύξεις και τους στόχους σου, το πρόβλημά σου είναι μεγαλύτερο από το πρόβλημα του αντιπάλου σου να σε οδηγήσει σε δυσχερή θέση κι από ’κεί σε δυσχερέστερη.

Κι αυτή ακριβώς η κλιμάκωση (από δυσχερή σε δυσχερέστερη θέση) είναι αυτή που χαρακτήρισε εις όσα αφορούν εμάς την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Αν θεωρήσουμε και πρέπει να θεωρήσουμε (αλλιώς κολλάμε μπρίκια) ότι οι θέσεις των δανειστών μας ήταν σαφείς και προδιαγεγραμμένες, η απόπειρά μας να τις αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπον ηττήθηκε ολοσχερώς, τα δε στρατηγήματα που ακολούθησαν την πανωλεθρία ήταν εξίσου ολέθρια. Διότι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων εκείνοι που ισχυροποιούσαν διαρκώς τις θέσεις τους, μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, δεν ήμασταν εμείς.

Επ’ αυτού υπάρχουν ευθύνες (που όμως δεν είναι της παρούσης). Δεν θα σταθώ στο λάθος που επικαλέσθηκε ο κ. Τσίπρας (εις ό,τι αφορά το ρευστόν αντίκρισμα της ημισυμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου), ούτε στην απειρία (αλλά και το ανέτοιμον!!!) που επικαλέσθηκε ο κ. Τσακαλώτος, ούτε στις κόκκινες ρίγες (έστω κόκκινες γραμμές) στο σακάκι του κ. Βαρουφάκη, όμως θα σταθώ
σε όλο αυτό το αλαλούμ με το οποίο κυβερνητικά στελέχη και στελέχη επικάλυψαν την πορεία των διαπραγματεύσεων. Ενας κονιορτός που σκεπάζοντας έδειχνε την ανυπαρξία στρατηγικής και τακτικής. Τους ελιγμούς που δεν θα έκανε ούτε ανεκπαίδευτος λοχίας χωρίς να πάει μετά να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο (πριν να γκρεμισθεί κι αυτός).

Σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οι δανειστές κέρδιζαν έδαφος με τέτοια ευκολία, ώστε να πολλαπλασιάζουν τις απαιτήσεις τους και να μετατρέπουν τους όρους τους σε υπαγορεύσεις. Κι έτσι τους λεονταρισμούς ότι θα τους «πληρώσουμε με αέρα» μάς τους επέστρεψαν (ή ήταν από μόνοι τους αυτεπίστροφοι) με τη χρηματοδοτική ασφυξία.

Ενα έπαιρναν από μας οι δανειστές και δέκα ζητούσαν. Εριξαν πάνω στο τραπέζι τα πάντα: την πονηρία, την αλαζονεία, την απληστία, άρχισαν να ροκανίζουν τον χρόνο και το κύρος της ελληνικής κυβέρνησης. Προκάλεσαν κόπωση της διαδικασίας. Εκαναν τον κ. Βαρουφάκη με τα κρεμμυδάκια, ενώ η επιχείρηση προσωπικής φθοράς του κ. Τσίπρα με την επικουρία των εδώ γκαουλάιτερ της Διαπλοκής εντείνεται, κορυφώνεται και βαθαίνει.

Η δημοφιλία του κ. Τσίπρα στα γκάλοπ (68-70%) και η υποστηρικτική διάθεση του λαού στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (πάνω από 50%) θα αποδειχθούν πολύ ασθενή αναχώματα για τους δανειστές, αν στο τέλος των διαπραγματεύσεων θα έχουν αλώσει τις δύο συν δύο κόκκινες γραμμές που έχουν απομείνει να τις υπερασπίζεται μόνη της η κυβέρνηση (με τον λαό μουδιασμένο να παρατηρεί την έκβαση). Και βεβαίως η στήριξη στον λαό, αλλά όχι και η ενεργοποίησή του είναι λάθος (αλλά ούτε αυτό είναι της παρούσης) - της παρούσης είναι πώς φθάσαμε ως εδώ και τι μπορούμε να κάνουμε στο εξής για να το ανατρέψουμε. Να το ανατρέψουμε διότι ήδη βρισκόμαστε σε έδαφος που είτε υποχωρήσουμε ακόμα πιο πίσω είτε το κρατήσουμε ,η χώρα δεν θα μπορεί να επιβιώσει στο εξής παρά μόνον ως Ειδική Οικονομική Ζώνη.


Λένε ορισμένοι και το λένε καλόπιστα ότι πρέπει να κρατήσουμε τώρα ό,τι μπορούμε και να ανακτήσουμε στο εγγύς μέλλον ό,τι η κυβέρνηση υποσχέθηκε στον λαό, αν όχι με το πρόγραμμά της, αλλά τουλάχιστον με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Διότι, αν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων (εφόσον στο μεταξύ δεν πάθουμε κι άλλα χειρότερα) θα είναι να κρατηθούν μία, δύο η καμμία από τις κόκκινες γραμμές, η χώρα δεν θα έχει πλέον το σθένος (κι ούτε τις δυνατότητες) να ξεκινήσει για την ανάταξή της απ’ την αρχή.

Αντιθέτως, θα έχει μπει σε μια μακρά οδό λιτότητας και υποτέλειας. Μπορεί ή θέλει η Αριστερά να διαχειρισθεί κάτι τέτοιο; Μπορεί να μετατρέψει τις κόκκινες (ήδη τσαλακωμένες) γραμμές της σε «κόκκινα μνημόνια»;

Βεβαίως αυτοί που προτιμούν τον «έντιμο συμβιβασμό» από τη ρήξη έχουν δίκιο. Διότι μια ρήξη στην οποία δεν θα προχωρήσει κανείς με τους δικούς του όρους, θα είναι απλώς καταστροφική. Οπως καταστροφικός θα είναι και ένας «έντιμος συμβιβασμός» που θα «νομιμοποιεί» την παραίτηση της Αριστεράς (τώρα και αργότερα) απ’ τους στόχους εκείνους που (παρά τους συμβιβασμούς) θα κρατούσαν ζωντανή τη χώρα, έστω κι αναπνέοντας με καλάμι.

Για να δει τι μπορεί να κάνει η Αριστερά τώρα, πρέπει να δει τι έκανε και τι δεν έκανε ως τώρα.

Πήγε στις διαπραγματεύσεις χωρίς plan B. Ολοι διαθέτουν plan B και C και D, μόνον η Αριστερά, υποκύπτοντας στην εγχώρια κι εξωχώρια ιδεολογική τρομοκρατία, πήγε χωρίς plan B να διαπραγματευτεί με εκείνους που διαθέτουν ό,τι είδους plan θέλετε. Δεύτερον: έπρεπε να έχει πάει στις διαπραγματεύσεις έχοντας ήδη ψηφίσει στη Βουλή δέκα φιλολαϊκά νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους. Που θα έκαναν την υποστήριξη του λαού σίδερο. Τρίτον: Με τον λαό στους δρόμους. Ενημερωμένον, οργανωμένον, έτοιμον. Ωστε να βλέπει η κοινή γνώμη στη Δύση όχι χαζογκλαμουριάρικες φωτογραφήσεις υπό την Ακρόπολη, αλλά την Ακρόπολη στο πόδι απ’ την οργή ενός λαού που παγιδεύθηκε αισχρά και σφαγιάσθηκε αισχρότερα. Τέταρτον: με μια μελέτη του κόστους που θα είχε η ευρωζώνη αν η Ελλάδα δέκα-είκοσι μέρες μετά τις εκλογές έσκαζε στα χέρια της! Πόσο θα κόστιζε στους δανειστές η απληστία τους; ένα τρισεκατομμύριο, δύο; άγνωστον;

Με δυο λόγια, έχει γίνει ένα στρατηγικό λάθος που δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε ιστορικό λάθος. Ο χρόνος που χάθηκε πολύς, ο χρόνος που μένει λίγος. Η διακυβέρνηση δεν είναι μόνον θέμα συμβολισμών (καλών όπως με τις καθαρίστριες, κακών όπως με τους διορισμούς ημετέρων), αλλά αποτελέσματος. Κι όσον η διακυβέρνηση εξαρτάται απ’ τη διαπραγμάτευση τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.

Αν υπάρχει χρόνος να αλλάξουν τα πράγματα και η διαπραγμάτευση να εξαρτηθεί απ’ τη διακυβέρνηση, το γνωρίζει πλέον μόνον ο κ. Τσίπρας και το στενό του περιβάλλον. Ούτε καν το Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε καν το κόμμα του. Δυστυχώς. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται να βασίζεται στη σχέση του με τον λαό. Ακόμα προνομιακή. Σε καιρούς κινδυνώδεις, αυτό που σε ομαλούς καιρούς είναι απαράδεκτο (η προσωποπαγής διακυβέρνηση) φαίνεται τώρα σαν μια επιλογή. Κακή επιλογή ακόμα κι αν φέρει καλό αποτέλεσμα.

Συνεπώς, μόνον με άλλες επιλογές προσώπων και μεθόδων θα μπορούσε η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας να μη δίνει μια διαρκή μάχη οπισθοφυλακών, αλά να βαδίσει μπροστά. Κι αν δεν βαδίσει μπροστά, δεν θα υπάρχει έδαφος για να κάνει πίσω...

(* Ο τίτλος του άρθρου του Στάθη είναι "Ζιγκ ζαγκ, γκαπ", τον οποίον κι αντικατέστησα με το κείμενο του σκίτσου του που τον βρήκα πιο σωστό)
----------------
[Πηγή]

Χαμηλά ένστικτα, υψηλές τηλεθεάσεις

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015
Ο καθένας από μας έχει μέσα του τα ένστικτα του κτήνους. Τα λειαίνει το αξιακό σύστημα που ενσταλάζει στην συγκρότηση του χαρακτήρα η οικογένεια, η παιδεία, η θρησκευτική πίστη για κάποιους, τα όρια που θέτουν οι νόμοι, άγραφοι και μη, όμως το κτήνος πάντα λανθάνει. Κοιμάται κάτω από τις στοιβάδες της κοινωνικής θέσης, τα πτυχία, τον καθωσπρεπισμό, τον φόβο του αστυνόμου. Σε αυτά τα ένστικτα, το γενετήσιο, της βίας και την περιέργεια για κάθε τι παράξενο, εξωφρενικό, σοκαριστικό, ερεθιστικό, απευθύνονται οι διαφημιστές και οι προπαγανδιστές της «ενημέρωσης».

Άμα πίνεις το αναψυκτικό της γκόμενας στη διαφήμιση, θα γίνεις ωραία σαν αυτήν ή αν είσαι άντρας, θα βρεις γκόμενα σαν αυτήν που έχει ο άντρας που το πίνει. Πόσιμα, εδώδιμα, αυτοκίνητα, υπηρεσίες, τα πάντα πλασάρονται παίζοντας την επικοινωνιακή μπάλα κάτω από τη μέση ή άντε στο ύψος ξέχειλου πλαστικού μπούστου. Και ο όχλος αγοράζει, διότι ο όχλος είναι το συλλογικό κτήνος, του οποίου ερεθίζουν το γενετήσιο ένστικτο για να τραβήξουν την προσοχή του και να αγοράσει ό,τι πουλιέται.

Έτσι πλασάρονται και οι ειδήσεις, γιατί ο όχλος θα τις υπερκαταναλώσει, τα χαμηλά ένστικτα θ’ ανεβάσουν τα νούμερα και τις κυκλοφορίες, θα μπορούν να πάνε στους διαφημιστές και να πουλήσουν τηλεοπτικό χρόνο και πόντους στις σελίδες, για να πουληθούν όσα αγοράζει το πλήθος. Δεν αρκεί η είδηση, ποιος σκότωσε ποιον και ίσως γιατί. Πρέπει να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες και να εφευρεθούν κι άλλες. Αστυνομικοί, δικηγόροι, δικαστικοί υπάλληλοι, όποιος θεσμικά λαμβάνει γνώση, διαρρέει έγγραφα, ανατριχιαστικές πληροφορίες, υπαρκτές ή μη. Το απόρρητο της ανάκρισης, η υποχρέωση εχεμύθειας είναι σεσηπότα πτώματα που σέρνονται ως λάφυρα σε οθόνες κι εξώφυλλα και τα θεσμικά όργανα αναχαράζουν σαν γελάδια στο λιβάδι. Καμώνονται πως υπάρχουν, άλλα όρθια πτώματα κι αυτά. Τα γεγονότα ντύνονται με τίτλους που κόβουν την ανάσα, υποβλητική μουσική, ακόμη και φανταστικές αναπαραστάσεις. Οι ειδήσεις εδώ και χρόνια πλέον δεν μεταδίδονται. Σκηνοθετούνται. Ξεχειλώνονται. Κακοποιούνται.

Το συλλογικό κτήνος γουστάρει αίμα, σεξουαλικές διαστροφές, διαμελισμούς, κτηνωδία κι ύστερα αρχίζει ο χορός των κραυγών, γι’ αυτό που έχει εδώ και δεκαετίες αποβάλλει ο ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός: την θανατική ποινή. Γιατί την απέβαλε; Γιατί υπάρχει πάντα αυτό που λέγεται δικαστική πλάνη, το ανθρώπινο λάθος. Κι αν τον άλλο τον στήσεις στα έξι μέτρα ή ανοίξει η καταπακτή και κλωτσήσει με σπασμούς τον αέρα, την ώρα που θα σπάσει τον αυχένα το βάρος του σώματος κρεμασμένο στον βρόγχο, δεν έχει επιστροφή. Δεν μπορείς μετά να τους πεις, σόρρυ φίλε, να του κλείσεις τις ματωμένες κουμπότρυπες στο στήθος, να του ισιώσεις το λαιμό και να αποκαταστήσεις την οξυγόνωση του εγκεφάλου, να τον ξεσκονίσεις και να του δώσεις και μερικά φράγκα για την ψυχική οδύνη.

Ήταν λοιπόν περιττές οι λεπτομέρειες των πωλητών «ενημέρωσης» για το παιδάκι. Κτηνώδεις όσο και το έγκλημα. Κτηνώδεις κι οι κραυγές του όχλου, που ζητάει αίμα. Του ίδιου όχλου, που κάνει την πάπια όταν μέσα στην οικογένεια του, στο διπλανό σπίτι, στα όρια της όρασης και της ακοής του, βλέπει κι ακούει, ξέρει, κάποιον που συστηματικά κακοποιεί κάποιον άλλο και δεν μιλάει, δεν παρεμβαίνει δυναμικά, δεν απευθύνεται στους αρμοδίους. Είναι το ίδιο πλήθος που περνάει χωρίς να σταματήσει δίπλα από το τροχαίο ατύχημα και βλέπει εκστασιασμένο το σώμα κάποιου συνανθρώπου να σφαδάζει και δεν σταματάει να βοηθήσει, ούτε διευκολύνει. Κόβει την κυκλοφορία για να δει καλύτερα, εμποδίζοντας το φρακαρισμένο πίσω του ασθενοφόρο…

---------------

Πιο πιθανό είναι να στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.

Τρίτη, Μαΐου 12, 2015
Πιο πιθανό να είναι στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.
Αγαπητέ Jo Di, μου φαίνεται πιο πιθανό να είναι στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, αυτό το διάστημα που διήρκεσε ο αγώνας των 595 καθαριστριών -μέχρι να δικαιωθούν και να επαναπροσληφθούν- ήταν η επίθεση που δέχτηκαν ακόμα και από ανθρώπους που περνιούνται για διανοούμενοι.
Πραγματικά, δεν πίστευα στα μάτια μου, διαβάζοντας τις ειρωνείες σε βάρος των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών.

Βέβαια, είναι πολύ εύκολο να ειρωνεύεσαι τον αδύναμο. Είναι τόσο εύκολο που, αν δεν είσαι εντελώς βλάκας και απάνθρωπος, δεν το κάνεις ποτέ.

Οι ίδιοι άνθρωποι που ειρωνεύονταν τις καθαρίστριες, δεν αμφισβήτησαν ποτέ τους Έλληνες ολιγάρχες.

Πολύ χρήσιμη η χρεοκοπία της χώρας. Έδειξε ποιος είναι ο καθένας μας.


-------------------
[Πηγή]


Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Όσο πιο αμόρφωτη είναι η κοινωνία τόσα περισσότερα ειδεχθή εγκλήματα θα βλέπει...

Δευτέρα, Μαΐου 11, 2015
Βαθύτατα υποκριτική κοινωνία... τα ειδεχθή εγκλήματα μένουν στην ιστορία για να μας θυμίζουν ότι ο άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά χωρίς όρια. Αυτοί που αλαλάζουν οργισμένοι, ζητώντας τη θανατική ποινή ή το βασανισμό όσων διέπραξαν ειδεχθή εγκλήματα, δεν είναι μόνο φύσει και θέσει υποκριτές, αλλά πρωτίστως το ίδιο ψυχικά σηπτικοί.

Ας θυμηθούμε ότι σαν χθες, το 1908, έγινε για πρώτη φορά πανομοιότυπο ειδεχθές έγκλημα με το πρόσφατο της μικρής Άννυ Μπορίσοβα. Το ίδιο έγκλημα λοιπόν, τέλεσε η Μαρία Παπαδάκη στο Πειραιά. Όντας γιαγιά, πήρε το νόθο νεογέννητο παιδί της κόρης της, το έπνιξε, το τεμάχισε και έβαλε τα κομμάτια του παιδιού στο τσουκάλι. Αφού τα έβρασε, εν συνεχεία τα διασκόρπισε στις συνοικίες του Πειραιά...

Το έχουμε πει πολλές φορές ότι:

1. η κοινωνία όσο πιο αμόρφωτη είναι, τόσα περισσότερα ειδεχθή εγκλήματα θα βλέπει,
2. ακριβώς επειδή λειτουργεί ως σαρκοβόρα αγέλη είναι εθισμένη στο αίμα,
3. επιβεβαιώνει την ύπαρξη της μέσα από το αίμα, επιδιώκει να χυθεί περισσότερο αίμα,
4. το αίμα που ρέει όχι μόνο την απενοχοποιεί από την ανεπάρκειά της να βγει από το σκοταδισμό αλλά και την εξαγνίζει,
4. κάθε εξαγνισμός της αγέλης λειτουργεί μυστικιστικά ως επιβεβαίωση της "ηθικής" της,
5. η "ηθική" της αγέλης περιορίζεται αμιγώς στους νόμους της ζούγλας και υπακούει στο "δίκαιο" του ισχυρού,
6. στο όνομα της "ηθικής" γίνεται αδίστακτη και είναι ικανή να προβεί σε νέα ειδεχθή εγκλήματα,
7. τέτοιου είδους αγέλες είναι βαθύτατα ρατσιστικές, ομοφοβικές, συντηρητικές, θρησκόληπτες και διεφθαρμένες,

Δεν μπορείς λοιπόν να έχεις επικοινωνία με ανθρωπόμορφα τέρατα, λόγω του ότι δεν εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος. Επιδιωκόμενο αυτής της αγέλης είναι οι σταυροφορίες. Θαρρείτε ότι διαφέρει πολύ ο ισλαμοφασίστας που λιθοβολεί μέχρι θανάτου για να διαφυλάξει την "τιμή" της αγέλης του, από τον χριστιανοφασίστα που ζητά να καεί ζωντανός ο πατροκτόνος, να σταυρωθεί, να βιαστεί αργά και βασανιστικά κοκ; Μόνο όταν νοσείς, μόνο όταν είσαι αποκομμένος από τον κοινωνικό ιστό, μόνο όταν είσαι σηπτικός μπορεί να βγάζεις από μέσα σου τέτοιο σκοταδισμό. Και φυσικά για να βρίσκεσαι σε τέτοια ψυχική αποσύνθεση θα πρέπει να είσαι αμόρφωτος. Μόνο ένας αμόρφωτος μπορεί να ενστερνίζεται τέτοιο σκοταδισμό. Και μόνο αυτός ο αμόρφωτος είναι εν δυνάμει ο επόμενος ψυχρός δολοφόνος που θα κορνιζάρουν τα δελτία των οκτώ.

Στο σημείο αυτό είναι περιττό να αναφερθούμε στο ότι η θανατική ποινή ποτέ δεν ήταν συνώνυμη της έννοιας του δικαίου, ποτέ δεν μείωσε ή λειτούργησε αποτρεπτικά για τα απλά εγκλήματα κατά της ζωής, πολλώ δε μάλλον για τα ειδεχθή. Η τοποθέτηση του νομικού George Tzamadanis ήταν πληρέστατη, περιεκτική και δεν χωρεί παρερμηνειών και μπορείτε να δείτε εδώ (https://goo.gl/CynWZj). Απλά ο αμόρφωτος πάντα θα είναι ανίκανος να αντιληφθεί ότι αποτελεί το παράδειγμα προς αποφυγή.


-------------------------
[Πηγή]

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.