Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Αγαπητέ λαέ... Τα ήθελες και θα τα πάθεις!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2015
Αγαπητέ Ελληνικέ Λαέ

Είσαι ακόμα τόσο γοητευμένος από τον Αντρέα που μόλις βρήκες τον επόμενο τον θρόνιασες στην πρωθυπουργική καρέκλα για τα καλά.

Δεν έχει σημασία που πήρε την μόλις 8 μηνών εκλογική σου ετυμηγορία και την έκανε κουρελόπανο.

Δεν πειράζει που πήρε το ΟΧΙ σου του 62% και το έκανε ΝΑΙ στα πόδια της Φράου.

Δεν έχει καμία σημασία που έστησε το δικό του κυβερνητικό επιτελείο, ξεδοντιάζοντας κάθε αριστερή φωνή μέσα στο ίδιο του το κόμμα, τόσο γρήγορα, ψυχρά και ξεδιάντροπα που ξεπέρασε και τον Αντρέα σε κυνισμό.

Δεν πειράζει που, αν και αυτοαποκαλείται Αριστερός, έφερε το πιο σκληρό και ανεφάρμοστο από τα 3 μνημόνια.

Τώρα, με τη δική σου ψήφο, θα στο εφαρμόσει κιόλας.

Αγαπητέ λαέ, μπορεί να ξίνιζες λίγο τα μούτρα με τον προηγούμενο ακροδεξιό γαλάζιο αρχηγό, αλλά φαίνεται ότι ο μάγκας ο νέος σου πάει καλύτερα, γι αυτό και τον αντάμειψες.

Άλλωστε είναι κι αυτός τόσο «μάγκας» όσο κι εσύ.

Εντάξει, λίγο πιο καλοταϊσμένος από κάτι εξοπλιστικά, αλλά που θα πάει θα ξεχαστεί κι αυτό.

Αγαπητέ λαέ, πριν 3-4 μέρες άκουσες ένα φασίστα να αναλαμβάνει την «πολιτική ευθύνη» για μία δολοφονία. Και τον αντάμειψες γι αυτό με την τρίτη θέση στις εκλογές.

Αγαπητέ λαέ, γέλαγες για χρόνια με την καρικατούρα των κεντρώων, τώρα όμως που δεν σου έμειναν και πολλές εναλλακτικές, έβαλες αυτόν και την οικογένειά του στη Βουλή, ενώ επέλεξες να αφήσεις απ’ έξω 2-3 παρατάξεις με αντιμνημονιακή φωνή.

Αγαπητέ λαέ γούσταρες για λίγο τα «καμώματα» Βαρουφάκη, σου άρεσε που κάποιος τους έλεγε την αλήθεια κατά πρόσωπο.

Ένιωσες ίσως και κάποια δικαίωση που αυτή η «πυροβολημένη» κόρη του μπαμπάκα της πήγε κι έβγαλε κι ένα πόρισμα που θα μπορούσε να σου γλιτώσει τα χρωστούμενα, γιατί είναι γνωστό πως ο μάγκας ο Έλληνας είναι αυτός που δεν πληρώνει τα χρέη του.

Αλλά την ώρα της κάλπης αγαπητέ λαέ πήγες και έριξες την ψήφο σου αλλού. Άλλωστε, πριν ακόμα ψηφίσεις, φρόντισες να λοιδωρήσεις αυτούς που λίγες εβδομάδες πριν προσκυνούσες και απολάμβανες.

Τέλος, αγαπητέ λαέ, αυτή τη φορά εν μέρει αδιαφόρησες.

Βέβαιος ότι όλοι είναι ίδιοι, αποφάσισες κατά το ήμισυ να μην τους κάνεις τη χάρη και να κάτσεις καναπέ. Άφησες το άλλο μισό σου να αποφασίσει και για σένα.

Παραδόθηκες οριστικά κοινώς.

Ψήφισες τους δολοφόνους. Επιβράβευσες το ΠΑΣΟΚ και την Ένωση Κέντρου! Ή απλώς αυτοφιμώθηκες.

Αγαπητέ λαέ

Τώρα που θα αρχίσουν σωρηδόν να έρχονται τα παλούκια

Τώρα που ξαφνικά θα ανακαλύψεις ότι δε θα σε κυβερνά ο νέος Αντρέας αλλά ο ήδη διορισμένος Ολλανδός «επίτροπος» των δανειστών

Τώρα που θα δεις να ανταμείβονται επιτέλους με παραγραφές οι φοροφυγάδες και οι της λίστας Λαγκάρντ, την ίδια ώρα που επιτέλους θα σου πάρουν τα σπίτια γιατί αποδείχτηκες ανίκανος να τα προστατέψεις από τα αρπακτικά

Τώρα που θα δεις να ισοπεδώνονται τα τελευταία απομεινάρια της Μεταπολεμικής Ελλάδας και της Ελλάδας της Μεταπολίτευσης

Τώρα που θα ξυπνήσεις στον χειρότερο μνημονιακό εφιάλτη της πενταετίας και θα τον ζήσεις γιατί εσύ τον έφερες, εσύ τον συντήρησες κι εσύ τελικά τον επιθυμείς ακόμα και τώρα

Μην ξεχάσεις ποτέ

Αγαπητέ λαέ

Τα ήθελες και θα τα πάθεις.

ο Μαθηματικός

Υ.Γ. Εγώ θα συνεχίζω να ανοίγω τα μάτια στα παιδιά. Τα παιδιά είναι τα μόνα που δε φταίνε για ότι θα υποστούν στο εξής. Αγαπητέ λαέ, τα παιδιά δε σου ανήκουν. Ανήκουν στο μέλλον τους. Εσύ θα μείνεις στο παρόν σου μέχρι να σβήσεις, παραδομένος και λιγόψυχος. Αλλά θα δεις, τα παιδιά θα τον αλλάξουν τον κόσμο που θα τους δώσεις. Θα σου τρίψουν στη μούρη τα αίσχη σου, θα σου γυρίσουν την πλάτη και θα φτιάξουν τον δικό τους κόσμο.

Δεν πιστεύω πια σε τίποτα άλλο. Πιστεύω μόνο στα παιδιά και στα όνειρά τους.

(Αγαπητέ φίλε, λαός στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «μάζα». Αυτό μόνο. Να είσαι καλά.)


---------------
[πηγή]

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Guardian: Όποιος κι αν εκλεγεί, ένας Ολλανδός κοστουμαρισμένος θα διοικεί την Ελλάδα

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 19, 2015
Οι Έλληνες καλούνται στις κάλπες την Κυριακή. Όμως, όποιος κι αν είναι ο επόμενος «ένοικος» του Μεγάρου Μαξίμου, δεν θα διοικεί τη χώρα, προειδοποιεί η βρετανική εφημερίδα Guardian.

Αντί για αυτό, η συγκεκριμένη «τιμή» θα ανήκει σε έναν «κοστουμαρισμένο» Ολλανδό οικονομολόγο των Βρυξελλών, με τον τίτλο του Γενικού Διευθυντή της Υπηρεσίας Υποστήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων της Κομισιόν, γράφει η βρετανική εφημερίδα.

Πρόκειται για τον Maarten Verwey, ανώτατο αξιωματούχο του υπουργείου Οικονομικών της Ολλανδίας, ο οποίος εντάχθηκε στην Κομισιόν το 2011 και είχε το ρόλο του επικεφαλής της Κύπρου, ο οποίος έχει αντίστοιχη θέση στην taskforce της Ε.Ε για την Ελλάδα.

Οι εξουσίες του είναι άνευ προηγουμένου, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Guardian. «Και παρότι λίγοι ψηφοφόροι στους δρόμους της Αθήνας έχουν ακούσει το όνομά του, πολλοί καταλαβαίνουν ότι το πώς θα ψηφίσουν κάνει λίγη διαφορά για το τι θα συμβεί στη συνέχεια», προσθέτει.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης μάχονται για την πρωτιά στις εκλογές. Ομως, υπό τους δρακόντειους όρους του νέου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας, για ρευστό με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις, η Αθήνα ουσιαστικά «παρέδωσε στους Ευρωπαίους δανειστές τον έλεγχο για τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές».

Το μνημόνιο κατανόησης με τις λεπτομέρειες για την τριετή συμφωνία και το δάνειο των 86 δισ. ευρώ απαιτεί από την κυβέρνηση «να συμβουλεύεται και να συμφωνεί με την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις σχετικές ενέργειες… πριν αυτές οριστικοποιηθούν και υιοθετηθούν νομοθετικά». Σε αντάλλαγμα για το δάνειο, η Ελλάδα- που πρέπει να αποπληρώσει περίπου 1,3 δισ. των δανείων της το Δεκέμβριο και άλλα 6 δισ. το 2016- έχει δεσμευθεί να αναθεωρήσει δραστικά την οικονομία της και να κάνει ριζικές αλλαγές στην Υγεία, την κοινωνική πρόνοια, τις συντάξεις και τη φορολογία, υπενθυμίζει η βρετανική εφημερίδα.

Περίπου 120 νόμοι πρέπει να περάσουν φέτος, με τις μελλοντικές δόσεις του δανείου να εξαρτώνται από ικανοποιητικές τριμηνιαίες αξιολογήσεις προόδου, τονίζει ο Guardian.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Αγορά», το 20μελές επιτελείο του Verwey ουσιαστικά θα συγγράψει τους νόμους για όλους τους τομείς της κυβερνητικής πολιτικής, από τη φορολογία για τις επιχειρήσεις και τα εργασιακά, μέχρι την Υγεία και το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, ενώ θα προετοιμάσουν ενδιάμεσες εκθέσεις κατά τη διάρκεια της αξιολόγησης της οικονομίας. Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, ο Ολλανδός θα έχει απευθείας επικοινωνία με το γραφείο του πρωθυπουργού, έπειτα από σχετική απαίτηση του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Πριν καν το σχηματισμό της, η νέα κυβέρνηση είναι δεσμευμένη για την επίτευξη μίας σειράς σκληρών στόχων, ανάμεσά τους να διαμορφώσει το προβλεπόμενο πρωτογενές έλλειμμα από 1,5% σε 0,25% έως το τέλος του οικονομικού έτους και να φτάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% μεσοπρόθεσμα. Πρέπει να βελτιώσει τη φορολογική συμμόρφωση και τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, όπως και να συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα μέσω μέτρων, όπως η κατάργηση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τους αγρότες, η αύξηση του ΦΠΑ και ο έλεγχος των προμηθειών υγείας.

Αλλαγές στο συνταξιοδοτικό αναμένεται να εξοικονομήσουν 1% του ΑΕΠ έως το 2016 και το όφελος των μεταρρυθμίσεων 0,5%. Επιπλέον, πρέπει να αναθεωρηθεί η νομοθεσία για την αγορά εργασίας, να απελευθερωθούν αγορές όπως εκείνη της ενέργειας και τα κλειστά επαγγέλματα, όπως των συμβολαιογράφων να ανοίξουν. Για να εκσυγχρονιστεί το κράτος και η δημόσια διοίκηση, πρέπει να μεταρρυθμιστεί η Δικαιοσύνη, να περικοπούν τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων και να «απολιτικοποιηθεί» η γραφειοκρατία.

Οι δανειστές θα έχουν ιδιαίτερα μεγάλο λόγο στη διάσωση των ελληνικών τραπεζών, τονίζει ακόμη ο Guardian. «Παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις και από τα δύο κόμματα που προηγούνται πως αν εκλεγούν θα προσπαθήσουν να αμβλύνουν τις επιπτώσεις, τα μέτρα διαμορφώνουν ένα δύσκολο νομοθετικό πρόγραμμα από το οποίο ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, όποιο κι αν είναι το όνομά του, θα το βρει δύσκολο- αν όχι αδύνατο- να αποκλίνει.


----------------

Συμπεράσματα προ εκλογών - Του Περικλή Κοροβέση

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 19, 2015
Συμπεράσματα προ εκλογών - Του Περικλή ΚοροβέσηΚατά κανόνα τα συμπεράσματα βγαίνουν μετά τις εκλογές. Ειδικοί όλων των κατηγοριών μάς αναλύουν τα αποτελέσματα και μας δείχνουν τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων. Ενδιαφέροντα πράγματα, δεν λέω.

Η Μεταπολίτευση ανέδειξε τρία μεγάλα κόμματα εξουσίας: τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Την πλειοψηφία τους τη στήριξαν στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων. Πράγμα που σημαίνει πως αυτή η μάζα των ψηφοφόρων είναι χειραγωγήσιμη και αρκεί ο κατάλληλος «πολιτικός λόγος» σε συνδυασμό με την κατάλληλη επικοινωνία, συν τα απαραίτητα χρήματα για τις εκλογικές εκστρατείες και προβολές.

Προϋπόθεση βέβαια γι’ αυτές τις μετακινήσεις είναι η απογοήτευση που τους δημιούργησε το κόμμα τους. Αρα ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του επιλέγει τον πιο γοητευτικό ολιγάρχη και τον πιο χαρισματικό δημαγωγό. Οπως είναι γνωστό, καμιά προεκλογική δέσμευση δεν τηρείται. Οσο μεγαλύτερο είναι το δόλωμα τόσο μεγαλύτερο είναι και το ψάρι.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που κατεβαίνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες. Αυτοί κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια, οργανώνουν διαμαρτυρίες και απεργίες ή παίρνουν πρωτοβουλίες για μια σειρά από κοινωνικά ή περιβαλλοντικά προβλήματα. Και εδώ είναι σαφές πως υπάρχει μια άλλη πολιτική που δεν εκφράζεται διά αντιπροσώπου, αλλά από τους ίδιους τους συμμετέχοντες.

Και είναι αυτή η πολιτική που πολεμιέται λυσσαλέα από τους «αντιπροσώπους» του λαού με ελεεινές συκοφαντίες και άγρια αστυνομική καταστολή. Κάποιος θα θέσει εύλογα το ερώτημα τι απέδωσαν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Οχι και πολλά πράγματα, είναι αλήθεια, αλλά όχι και ασήμαντα. Το ερώτημα είναι πάντα ποιος ηγείται αυτών των κινημάτων που μπορούν να μετατραπούν σε εικονική πραγματικότητα και να κάνουν την όλη ιστορία θέαμα. Π.χ. το ΚΚΕ, που κάνει συλλαλητήρια σαν θέατρο δρόμου. Ας μην ξεχνάμε πως και οι εργοδότες οργανώνουν συλλαλητήρια. Πάντως ό,τι έχει κερδίσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα και είναι αυτό που ονομάζουμε δικαιώματα και πολιτισμός το οφείλουμε σε αυτό το κόμμα του «δρόμου», με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες διώξεις. Και εδώ ας μου επιτραπεί μια παράξενη πρωτοβουλία.

Να βγάλω τα συμπεράσματά μου για τις εκλογές πριν από τις εκλογές. Οποια και αν είναι η σύνθεση της κυβέρνησης, θα είναι μια κυβέρνηση ακριβώς όπως τη θέλουν οι Βρυξέλλες. Το κυρίαρχο μοντέλο είναι συνεργασία Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών, που δημιούργησαν το «εξτρεμιστικό κέντρο» για να εφαρμόσει όλες τις εντολές και επιταγές του Νεοφιλελευθερισμού.

Δηλαδή, κατάργηση όλων των κεκτημένων των εργαζομένων. Και αυτό έκαναν στο μέτρο που μπορούσαν στις ίδιες τους τις χώρες. Ας πούμε στη ζώνη Α’. Στη Β’ ζώνη, όπου περιλαμβάνονται οι PIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), καθώς και στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, υπάρχει μια άλλη πολιτική. Αυτές προορίζονται για αποικίες. Η νέα αποικιοκρατία ονομάζεται Ε.Ε.

Το πείραμα άρχισε από την Ελλάδα και πέτυχε πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτιλίστηκε διεθνώς (τις συνέπειες της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Αριστερά θα τις δούμε σε ένα από τα επόμενα σημειώματα), διασπάστηκε όπως ακριβώς ήθελαν οι Βρυξέλλες, βάζοντας τον Τσίπρα να υπογράψει μια συμφωνία που είναι η παράδοση της Ελλάδας ως αποικίας άνευ όρων. Και ο Τσίπρας ταπεινώθηκε και έχασε κάθε αξιοπιστία. Και αυτό σημαίνει πως η Βουλή δεν θα παίζει κανέναν ρόλο.

Ολα θα έρχονται έτοιμα προς επικύρωση. Και εδώ έχουμε μια κρίση του κοινοβουλευτισμού που ίσως έχει φτάσει πια στα όριά του. Και αυτό είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για την άνοδο του νεοναζισμού, που πια δεν βρίσκεται προ των πυλών, αλλά εντός.

Τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση; Τα ίδια με τις προηγούμενες, αλλά με πιο γρήγορους ρυθμούς, γιατί αυτό απαιτούν οι Βρυξέλλες, και μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, χάνεται μια ισχυρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Αυτό θα είναι έργο μικρών κομμάτων, εφόσον κατορθώσουν και μπουν στη Βουλή. Περίπτωση Λαϊκής Ενότητας. Και εδώ έχουμε τα εξής παράδοξα της πολιτικής. Η ΛΑ.Ε., που λίγο-πολύ έχει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, θα παλέψει για να μπει στη Βουλή, ενώ ο Τσίπρας που τα ανέτρεψε όλα και πέρασε στην όχθη των μνημονίων μπορεί να έρθει και πρώτος.

-----------------

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα - Από την Έμμυ Χριστούλα

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 15, 2015
Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.

Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, ΄΄ όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη ΄΄.

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη , αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με ΄΄ ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο΄΄.

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι ΄΄ οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49 ΄΄ και άρα η παρουσία της είναι ένα ΄΄ ιστορικό λάθος΄΄ .

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Βιομήχανος, ο Στρατιωτικός, ο Πολιτευτής, ο Εκδότης, οι δικοί σου κυνηγοί που τρόμαξαν για την ασθμαίνουσα ιστορία που  δημιούργησαν, αντικαταστάθηκαν από εμάς τους αριστερούς που τρομάξαμε για την ιστορία που έπρεπε να υπερασπιστούμε.

Τρομάξαμε ακόμη περισσότερο την προβολή της στο μέλλον.

Σταθήκαμε πολύ μπόσικοι στο ερώτημα ΄΄ θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε ; ΄΄. Και αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους.

Έτσι Αλέξη δεν είναι ότι δε σου συγχωρώ που αφελώς και αδιάβαστος -κυριολεκτώ– πίστεψες ότι η ισχύς του δικαίου θα κατατροπώσει την ισχύ της δύναμης.

Σε συγχωρώ, με την υποσημείωση όμως ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και όποιος με βεβαιότητα πιστεύει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι ως συνέπεια της παραπάνω επικίνδυνης αφέλειας δεν είχες κανένα σχέδιο διαπραγμάτευσης.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις ότι  το ευρωπαικό διευθυντήριο είναι ΄΄ δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός΄΄, ότι θα βρισκόσουν απροστάτευτος στις πιο  αντίξοες συνθήκες και άρα θα έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος ακόμη και για ΄΄ λύσεις εν πτήσει΄΄ σε αχαρτογράφητες πορείες.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι στις 3 του Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος, μάταια  τελικά το ταχυπαλμικό μας ΟΧΙ κατέβηκε, σα μια ιδιότυπη νέκυια, στον Χριστούλα, αφού στις 6 Ιούλη ενέπαιξες  τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία της απόφασής μας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση  όμως ότι οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την απελπισία που προκαλείς στον Μορέττι : ΄΄ Αλέξη πες κάτι αριστερό ρε γαμώτο!΄΄

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  η γλώσσα είναι η λειτουργία η οποία καθιστά υπαρκτό αυτό που δεν υπάρχει. Για αυτό έχει τρομακτική ισχύ, είναι δημιουργός, δημιουργεί το ον. Εκείνη η γλώσσα σε δημιούργησε Αλέξη…

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος, την αποστράγγισή του από κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  σε τούτη την ασύμμετρη μάχη θα έπρεπε να γνωρίζεις την γκραμσιανή λογική : ενώνουμε, διαρθρώνουμε, προωθούμε.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ που ποτέ δεν έθεσες την παλιά ερώτηση ΄΄ και τώρα τι κάνουμε΄΄.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις τις απαντήσεις που δίναμε παλιότερα και κυρίως να γνωρίζεις ότι οι απαντήσεις μας ήταν ανεπαρκείς.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την καταρράκωση της Δημοκρατίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να την αντιλαμβάνεσαι όχι ως μία απλή θεσμική υποχρέωση, αλλά ως αξία, ως οργανωτική αρχή της κοινωνίας, ως πράξη, δράση και κυρίως συμμετοχή.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ το φτηνό πόλεμο απέναντι σε πρόσφατους συντρόφους σου, με συμμάχους τους πάλαι ποτέ εχθρούς σου.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι ο αριστερός έναντι του ήθους της αριστεράς δεν είναι απλώς φορέας, αλλά το ηθικό υποκείμενο των δράσεών του.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δε  ζήτησες συγγνώμη.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι στη θεωρία της σύγκρουσης, η αυτοκριτική νοείται ΄΄ως διαρκής επανέλεγχος, ως διόρθωση, αλλά και ως αναγνώριση της πιθανότητας και της πραγματικότητας της απόκλισης ΄΄.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι  δείλιασες, έκανες πίσω, φοβήθηκες.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι όταν τα σταθερά περιγράμματα στην τραγωδία διαλύονται, στους τραγικούς ήρωες απομένει κάτι : η αξιοπρέπεια.

Σε συγχωρώ για όλα αυτά Αλέξη. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής δικές μου απαιτήσεις όλα αυτά από σένα, ενώ μάντευα τη μικρότητά σου.

Ίσως και τη δική μου και για αυτό στις εναπόθεσα.

Είναι όμως  κάτι πιο βαθύ που με πληγώνει.

Ξέρεις Αλέξη τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ;

Ξέρεις τους πόνους της αιωνιότητας για να γεννήσει ένα τραγούδι;

Κοίτα τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι και θα καταλάβεις.

Είναι ο παππούς μας που περιπλανήθηκε κυριαρχούμενος από μια εμμονή, χωρίς θέση στον κόσμο, σε μια εξέδρα στα διεθνή ύδατα και μακριά από τον κόσμο των ζωντανών.

Είναι ο πατέρας μας που θεωρήθηκε απροσάρμοστος στη  ρητορική τους, αυτή του ήρεμου νοικοκυρεμένου ύπνου.

Είσαι τέλος εσύ, ( τι σύμπτωση Αλέξανδρο τον έλεγαν και το μικρό στο Mεγαλέξαντρο), που σκόρπισες έναν αέρα όλο οξυγόνο, μια νέα οπτική του κόσμου, που θα μπορούσες να γίνεις η ζωντανή πολιτική αρτηρία που διατρέχει το αξίωμα : από τον πόνο στη γνώση.

Αυτό δε θα σου συγχωρήσω ποτέ Αλέξη.

Έφυγαν τόσο χρόνια, μαζί με εκείνα και εκείνους που έφυγαν με τα χρόνια, διανύσαμε τόσους πόνους για να μας πεις ότι οι πυρπολήσεις των ουρανίων είναι περιττές.

Δε με πληγώνει το γκρέμισμα της φιλοσοφίας μας, αυτή ίσως εξαντλήθηκε ιστορικά, πριν την κατάρρευση του ΄΄ υπαρκτού σοσιαλισμού΄΄, τότε  στην Παρισινή Κομμούνα, που απεδείχθη μια ΄΄οντολογική χίμαιρα΄΄, μια ΄΄ ύπαρξη ενός μη υπάρχοντος ΄΄ για 72 μέρες.

Δεν με πληγώνει που δεν μπόρεσες να κάνεις – και δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει-  μια φιλοσοφική τομή που γκρεμίζει την τάξη τους, που εντοπίζει το πραγματικό και εγκαθιδρύει την υπόσχεσή του.

Και δε με εκπλήσσει που. εις το όνομα της εγγυημένης ΄΄τάξης΄΄ τους, υπονόμευσες το δικαίωμα της ιστορικής έκπληξης.

Είναι αυτό το πολιτικό σου εγώ που, στις πιο χαμηλές πολιτικές θερμοκρασίες,  διαστέλλεται και καταλαμβάνει θέση θεωρίας και οδηγού δράσης μαζί : ΄΄ αφού δεν μπόρεσα εγώ, δε γίνεται αλλιώς΄΄

Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου Αλέξη.

Αυτό το αποτύπωμα αφήνεις στο ημερολόγιο του 2015, από το οποίο ξέρεις θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μια επανάσταση σε ένα κάποιο δυστοπικό μέλλον.

Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο  όνειρο, από αυτά  που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους  επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή.

Ήχος αναιδής το λαχάνιασμα της πολιτικής σου νεύρωσης.

Και  ο χώρος βρίσκει και πάλι μια λευκότητα χωρίς διακοπή…

Κι εμείς σκόρπιοι, συντετριμμένοι, και κάποιοι τρελοί, που υπάρχει μέσα τους μια σκοτεινή ελπίδα, σηκώνονται και φωνάζουν  ΄΄ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!΄΄ μήπως και διαρρήξουν την αδιατάρακτη λευκότητα. Μαζί τους!

Έμμυ Χριστούλα

--------------------------
[πηγή]

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Ετούτα τ’ άρβυλα περπάτησαν τον πόνο

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 14, 2015
Ετούτα τ’ άρβυλα περπάτησαν τον πόνο
Φθινόπωρο φίλες μου, ας οργανώσουμε και πάλι τη γκαρνταρόμπα μας. Τι θα προτιμήσουμε φέτος; Μποτάκια Φεραγκάμο ή Βίβιεν Γουέστγουντ; Γοβάκια Μανόλο Μπλάνικ; Δωδεκάποντες Λουμπουτέν;

Μονάχα να σαρκάσω μπορώ, όταν ξέρω πως  εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες εκεί έξω θα ήταν ευτυχισμένοι με οποιοδήποτε ζευγάρι από τα φορεμένα, αθλητικά παπούτσια μας. Έχουν βλέπετε να διασχίσουν τη μισή Ευρώπη, προκειμένου να κουρνιάσουν μακριά από τον πόλεμο και τον θάνατο.

Ένα ζευγάρι παλιά αθλητικά παπούτσια ή μποτάκια,  γαλότσες έστω, αυτό χρειάζονται για να βαδίσουν προς το όνειρό τους. Με δετά, βολικά παπούτσια ξεκίνησαν από την χειμαζόμενη χώρα τους – στην πλειονότητά τους τουλάχιστον, γιατί κάποιοι ξέφυγαν ξυπόλυτοι- γνωρίζοντας πολύ καλά πως έπρεπε να είναι «ετοιμοπόλεμοι», έτοιμοι να διανύσουν χιλιόμετρα. Ας είναι και χιλιάδες. Με ένα τέτοιο ζευγάρι τους χαρίζεις τον ουρανό με τ’ άστρα. Γιατί δεν είναι μόνο πως αποκτούν κάτι χρειαζούμενο. Ταυτοχρόνως, κάποιοι τους δείχνουν ότι τους σκέφτονται, τους νοιάζονται, τους υπολογίζουν.

Μια από τις πλέον συγκινητικές φωτογραφίες, είναι αυτή στον σιδηροδρομικό σταθμό Βουδαπέστης, όπου οι ντόπιοι έχουν αφήσει κλειστά παπούτσια, μποτάκια κυρίως, να τα βρουν οι πρόσφυγες. Άνθρωποι αφήνουν, άνθρωποι παίρνουν. Χωρίς καν να δει ο ένας το πρόσωπο του άλλου για να πει «ευχαριστώ». Ευχαριστούν κι εκείνοι που προσφέρουν κι εκείνοι που δέχονται, γιατί τους δόθηκε αντιστοίχως μια ευκαιρία.

Όλο το καλοκαίρι, τα παπούτσια των προσφύγων με στοιχειώνουν. Μου θυμίζουν μια ακουαρέλα με τα «άρβυλα της εξορίας» που είχε ζωγραφίσει ο Γιάννης Ρίτσος στον Αη- Στράτη. Πολυφορεμένα, ταλαιπωρημένα, κι ωστόσο σε πρώτο πλάνο, και μόνο αυτά, χωρίς τον κάτοχο. Πολύτιμοι βοηθοί του. Αλλά όχι μόνο. Στον «Πέτρινο Χρόνο», που γράφτηκε στη Μακρόνησο, ο ποιητής έλεγε:

 «Σκύψε και μέτρησέ τα

Να λογαριάσεις τον δρόμο που περπάτησαν

Το δρόμο που θα περπατήσουν

Το δρόμο που δεν έχει τέλος



Ετούτα τ’ άρβυλα τα μπαλωμένα

Τα χοντροκαμωμένα

Δεν είναι για τα πόδια σου φεγγάρι

Ετούτα τ’ άρβυλα περπάτησαν τον πόνο

Περπάτησαν το θάνατο

μπάρμπα φεγγάρι το θάνατο δίχως να σκοντάψουν.»

 Γι’ αυτό λέω κι εγώ πως τα φθαρμένα αθλητικά μας παπούτσια για τους πρόσφυγες είναι σαν δυο φτερά, που τους βάζουμε τρυφερά στην πλάτη, να πετάξουν προς την ελευθερία. Ας τους τα δώσουμε.

 Έχω κάτι ακόμα να πω σε κονδυλοφόρους που ολοφύρονται για τη χαμένη αισθητική του κέντρου των πόλεων- βλέπετε οι πρόσφυγες είναι πολλοί, δεν μπορούμε να τους καταχωνιάσουμε σαν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.  Έχω να πω το ίδιο και σε εκείνους που με νοσταλγία αναστενάζουν γιατί απωλέσθη η ομορφιά που είχε η Αθήνα φερ’ ειπείν στις παιδικές τους μνήμες. Μην οργίζεστε γιατί δήθεν χάλασαν οι ειδυλλιακές πόλεις των παιδικών σας χρόνων. Είχαν παραδοθεί στην πρέζα, τη σωματεμπορία, την ανομία και τη βρωμιά εδώ και δεκαετίες. Εσείς το καταπίνατε. Να καταπιείτε και τους πρόσφυγες. Εδώ είναι θέμα ανθρωπισμού, το άλλο ήταν θέμα δειλίας. Κάποτε δεν θέλατε να  βγάλετε το φίδι από την τρύπα. Γιατί το βγάζετε τώρα; Δεν καταλαβαίνετε πως αυτό είναι το φίδι του ρατσισμού;

Όταν πριν από 93 χρόνια τέτοιες μέρες έρχονταν καραβιές απ΄ τη Μικρά Ασία, οι δικοί μας πρόσφυγες  έστηναν τις σκηνές τους στο Θησείο δίπλα στον  ναό του Ηφαίστου, στις πλατείες του Πειραιά, εύρισκαν καταφύγιο στα θεωρεία του Δημοτικού Θεάτρου Αθήνας. Και τότε χάλαγε η αισθητική μερικών. Να το καταπιούν και σήμερα οι απόγονοι των θεωριών τους. Από το κράτος να ζητήσουν ευθύνες, που δεν έχει υποδομές. Αλλά στους πρόσφυγες να είναι αλληλέγγυοι.

Γιατί; Επειδή αυτό που ο Κορνάρος αποκαλούσε «του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν» είναι η ουσία της ζωής. Σήμερα αστοί, καλοβαλμένοι, διαφωνούντες με την είσοδο μεταναστών, αύριο πρόσφυγες. Κανείς δεν έχει εγγύηση πως θα τελειώσει τη ζωή του άρχοντας. Μπορεί να γίνει και σκλάβος.

Η προσφυγοπούλα (και κατόπιν γιαγιά μας) Βασιλεία, το έλεγε με μια φράση:

«Ό,τι κάνεις θα βρεις και ένα παραπάνω.»

Να το θυμάστε, πιάνει.



--------------------------

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

«Ο ταπεινός είναι ο πλούσιος που δεν κινδυνεύει από πτώχευση.» - (από βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη)

Κυριακή, Αυγούστου 30, 2015
«Ο ταπεινός είναι ο πλούσιος που δεν κινδυνεύει από πτώχευση.» - (από βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη)
Ο παιδοψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Καραγιάννης γράφει στο βιβλίο του, "Ρωγμές και Αγγίγματα", για το εάν ταπείνωση είναι, να είσαι γκρίζος άνθρωπος. Ένα συγκλονιστικό κείμενο…
 
«Τι μπορεί να σημαίνει η ταπείνωση σ' έναν κόσμο που έχει αυτοπροσδιορισθεί ως κοινωνία της αγοράς; Σε μια κοινωνία που, έχοντας ως στόχο της το κέρδος πουλάει το κάθε τί; Η διαφήμιση και το marketing δεν αφορούν μόνο κάποια καταναλωτικά προϊόντα, αλλά και την πολιτική, τις τέχνες, τον αθλητισμό, ακόμη και την φιλανθρωπία. Πώς μπορεί κάποιος, σε έναν κόσμο που έχει αποθεώσει την προβολή και τις δημόσιες σχέσεις, να αναφέρεται στην ταπείνωση δίχως να είναι γραφικός; Πώς να προβληθεί η ταπεινότητα ως αξία, όταν ο όρος ταπεινός παραπέμπει σ' έναν κακομοίρη, καημένο, μίζερο και απομονωμένο άνθρωπο, που δεν έχει επιτύχει κάτι σημαντικό ή, αν καταφέρει κάτι, δεν θα το χαρεί, αφού αν το αναγνωρίσει ως σημαντικό, τότε θα έχει υπερηφανευθεί; 

Είναι ταπεινός ο άνθρωπος που δεν έχει κοπιάσει επιμελημένα, ώστε να ολοκληρώσει ένα έργο; Είναι ταπεινός ο άνθρωπος που δεν έχει βιώσει έντονα ευχαριστιακά κάποιο τομέα της ζωής όπως εργασία, επιστήμη, τέχνες, σπορ, έρωτα, οικογένεια; Η αναγνώριση της προσπάθειας σημαίνει και το γκρέμισμα της πνευματικότητας; 
Είναι ταπείνωση το να είσαι γκρίζος άνθρωπος, δίχως έντονους τόνους και λαχτάρες; Ένας άνθρωπος που δε λαχτάρησε ποτέ να ανεβεί ψηλές κορφές, να ερωτευθεί, να ζήσει έντονα; 
Είναι ταπείνωση -αν θεωρείσαι επιφανής- το να καταδέχεσαι να συναναστρέφεσαι κάποιους λιγότερο σημαντικούς; 
Είναι ταπείνωση το να μιλάς περιφρονητικά για τα όποια χαρίσματά σου ή τις όποιες ικανότητές σου και να εξαναγκάζεις με τον τρόπο αυτό τους άλλους γύρω σου να σου επαναλαμβάνουν ακατάπαυστα το πόσο αξίζεις; 

Η ταπείνωση δεν απαιτεί προσπάθεια, καθώς αποτελεί τον καρπό της κατανόησης της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο βαθμό που συνειδητοποιείται η μετοχή στην κοινή πανανθρώπινη μοίρα, η βεβαιότητα του θανάτου προσφέρεται ως μέτρο της ζωής. Όχι βέβαια ως παραίτηση από κάθε τι που μπορεί να ομορφαίνει και να χαριτώνει την ύπαρξη, αλλά ως μέτρο των ορίων της ύπαρξης. 

Η συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν έχει πετύχει κάτι εντελώς μόνος του, αλλά ότι αυτό είναι αποτέλεσμα ενεργειών πολλών ανθρώπων, δίνει το μέτρο της γελοιότητας εκείνων που θεωρούν τον εαυτό τους αυθύπαρκτο. 

Πίσω από έναν επιστήμονα που έχει ανακαλύψει μια μοναδική, πρωτότυπη ανακάλυψη, έχει προϋπάρξει στο διάβα των αιώνων ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων που έχουν προσφέρει τις γνώσεις που του επέτρεψαν να στηριχθεί για να χτίσει και αυτός ένα ψηλότερο σκαλί. 

Πίσω από τον αθλητή που πρωτεύει, υπάρχει μια οικογένεια που του έχει συμπαρασταθεί, ένας ή πολλοί προπονητές που τον έχουν καθοδηγήσει, ομάδα φυσιοθεραπευτών και αθλητιάτρων που τον έχουν φροντίσει, οικονομικοί χορηγοί. Υπάρχει και το ταλέντο που μπορεί να διαθέτει, αλλά για το οποίο δε συνέβαλε περισσότερο από ό,τι κάποιος που βρέθηκε εκ γενετής σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο. 

Η πραγματικότητα ότι κάποιος μπορεί να είναι πολύ πετυχημένος σ' έναν τομέα της ζωής δεν υποτιμά το γεγονός ότι σε άλλους τομείς της ζωής μπορεί να υποφέρει αισθητά και ότι αργά ή γρήγορα θα καταστραφεί ανεπανόρθωτα αν πιστεύει στην ψεύτικη παντοδυναμία του. 

Ο εγωισμός είναι μια φυλακή της ανθρώπινης φύσης, καθώς η κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους είναι ο μοναδικός τρόπος ουσιαστικής διαμόρφωσης του ανθρωπίνου προσώπου. 

Αυτός που αδιαφορεί για τους άλλους ανθρώπους είναι τελικά ο χαμένος, γιατί δεν ολοκληρώνει την ύπαρξή του, αλλά αναπτύσσει επικίνδυνα μονομερώς κάποιες ιδιότητες ή δραστηριότητες του, π.χ. εμφάνιση ή οικονομική επιτυχία. Αυτή η επιτυχία του προσφέρει μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας, που προσωρινά του δίνει τη βεβαιότητα της πλήρους επιτυχίας και τη φαντασίωση ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι πλασμένοι μόνο για να τον υπηρετούν και για να τον υμνούν. 

Αυτή η ψευδαίσθηση είναι μια αφόρητη απομόνωση. Ανεξάρτητα από τα πλήθη των ανθρώπων με τους οποίους επικοινωνεί, έχει απωλέσει τη δυνατότητα της ουσιαστικής επικοινωνίας. Σχετίζεται αγοραία με στόχο την επικράτηση. Σε κάποιους επιμέρους τομείς -πολιτική, αγορά του θεάματος- μπορεί να είναι επιτυχημένος και η εικόνα-είδωλο που έχει δημιουργήσει να πουλάει ισόβια, όπως το πορτραίτο του Dorian Gray, αλλά η ύπαρξή του να υποφέρει βασανιστικά από έλλειψη αυθεντικότητος. 

Ο εγωισμός είναι μια πανικόβλητη στάση εμπρός στα άπειρα μεγέθη των δισεκατομμυρίων γαλαξιών, και τρισεκατομμυρίων αστέρων του αχανούς σύμπαντος και τα απειροστά μεγέθη των νανομέτρων του DNA. 

O εγωισμός είναι η καταδίκη της ύπαρξης σε ισόβια δεσμά. Πρόκειται για μια επικίνδυνη θανατηφόρο νόσο της ανθρώπινης φύσης. Παράλληλα είναι από τις πλέον κακοποιημένες έννοιες, με αποτέλεσμα η αναφορά σ' αυτόν να γίνεται με τον πλέον διαστρεβλωτικό τρόπο. Εγωισμός δεν είναι η ανάδειξη των δυνατοτήτων του εαυτού, αλλά το κλείσιμο στα δεσμά του εαυτού. 

Η περιφρονητική στάση απέναντι στους άλλους ανθρώπους δεν αναπαριστά μια έκφραση δύναμης και σιγουριάς, όπως πολλοί φαντάζονται, αλλά έκφραση μιας εσωτερικής αναπηρίας που έχει απωλέσει την δύναμη της τρυφερότητας. Μιας εσωτερικής ερημιάς όπου τίποτα νέο δεν συντελείται, αλλά όλα είναι αφόρητα επαναλαμβανόμενα. Μιας κατεστραμμένης ουσιαστικά ζωής, όπου ισχύει το διαστροφικό ''κάνε την καταστροφή της χαράς σου, χαρά της καταστροφής''. 

Η κακομοιριά και η μιζέρια είναι μορφές εγωισμού που δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμες. Είναι το κλείσιμο στον μικρόκοσμο της αυτολύπησης, της παραίτησης, της αδικίας, της έλλειψης επιθυμιών, που δεν επιτρέπει το άνοιγμα στον άλλο άνθρωπο. 

Κατ' αυτόν τον τρόπο ερμηνεύονται οι ενέργειες των άλλων μέσα από τον ατομικό μικρόκοσμο της απογοήτευσης. Αναζητώντας το άλλοθι για τα προβλήματά τους στις κακές συνθήκες, στο μοιραίο, δεν ελπίζουν και συνεπώς δεν αναζητούν λύσεις για τις οποίες θα πρέπει να κοπιάσουν. Κλεισμένοι στη δυστυχία τους, την αυτοκατασκευασμένη δυστυχία τους, ηδονικά αναμασούν τα αρνητικά γεγονότα που έχουν ζήσει. Δικτατορίσκοι στη μικρή επικράτειά τους, δεν επιτρέπουν σε κανένα να αμφισβητήσει την ερμηνεία που οι ίδιοι προσφέρουν για την κακοδαιμονία τους. 

Ο ανταγωνιστικός τρόπος θέλει να αποδείξει την υπεροχή του απέναντι των άλλων. Οι άλλοι καταγράφονται ως αντίπαλοι που πρέπει να υπερκερασθούν. Η συνεργατική στάση της ταπείνωσης δεν αποτελεί προϊόν αδυναμίας αλλά συνειδητή επιλογή. 

Η ταπείνωση αρνείται τις ανασφάλειες που κρύβονται στην επιβεβαίωση, η οποία προσπαθεί να αποδείξει την μοναδικότητά της στην ατομικότητα. 

Η ταπείνωση, όταν γίνεται ως επιταγή, τότε χάνει την γνησιότητά της και καταντά μια γελοιογραφία.  
Ένας ταπεινολογών ψευδοταπεινόφρων δεν θα υποψιαστεί πόσο μακριά βρίσκεται από την αρετή. Θεωρεί ότι η ταπεινοφροσύνη καθορίζεται από κανόνες έκφρασης και συμπεριφοράς. Γι' αυτό ασχολείται επιμελώς με επιφανειακά στοιχεία που αφορούν την εξωτερική αισθητική των σχέσεων. Το νόημα της ταπεινοφροσύνης, που αφορά την κατανόηση της λειτουργικής ύπαρξης του ανθρώπου, στα πλαίσια της κοινωνίας των προσώπων, εκφυλίζεται σε αναζήτηση εξεζητημένων συμπεριφορών που εμποδίζουν την αυθεντικότητα στις σχέσεις. 

Ο Φαρισαίος όταν προσέρχεται στο ναό, δεν απευθύνεται σε κάποιους ανθρώπους με στόχο να υπερηφανευθεί. Η χρόνια ενασχόλησή του με την τήρηση των θρησκευτικών καθηκόντων του προσφέρει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αναφερθεί προς τον Θεό για τα σημαντικά έργα που έχει επιτελέσει. Έχοντας δηλαδή ασχοληθεί με τα επί μέρους, έχει κλειστεί στον μικρόκοσμό του και επομένως έχει χάσει το κριτήριο ακόμα και ως προς τον εαυτό του. Ο Φαρισαίος έχει ήδη τιμωρηθεί με το να είναι ικανοποιημένος από το πλαίσιο της αυτιστικής του μιζέριας. 

Η ταπεινοφροσύνη παίρνει τη μορφή της ελπίδας, καθώς οδηγεί στην κατανόηση του μέτρου. Αναζητά τη σοφία όπου κι αν κρύβεται. Κατέχει το νόημα, καθώς χαίρεται την κάθε ομορφιά, δίχως να απαιτεί να την κατέχει. Γι' αυτό ο ταπεινός είναι ο πλούσιος που δεν κινδυνεύει από πτώχευση. 

Η ταπείνωση αποτελεί ένα στοιχείο του ευχαριστιακού τρόπου βίωσης. Σημαίνει ότι μπορώ -συν Θεώ- να χαρώ, να γλεντήσω, να πανηγυρίσω το κάθε τι που μου έχει προσφερθεί από τον Θεό άμεσα ή έμμεσα, δίχως όμως να χάσω τη δυνατότητα να διακρίνω ότι αυτό αποτελεί τμήμα του όλου και ποτέ το όλον και το οριστικό. Μπορώ να χαίρομαι το κάθε υλικό ή πνευματικό γεγονός, αλλά μη χάνοντας τη σχέση μου με τους άλλους ανθρώπους. 


Η όποια επιτυχία μου είναι μια δυνατότητα να σχετιστώ μαζί τους πιο γνήσια. (Εμείς, αδελφέ μου, δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, τραγουδάμε για να συναντήσουμε τον κόσμο....) Διαφορετικά η επιτυχία θα αποτελεί μια τεράστια χαράδρα που θα με απομακρύνει, θα με αποξενώσει, θα με εγκλωβίσει και θα με τιμωρήσει. 

Η ταπείνωση δεν απαιτεί μια ξεχωριστή προσπάθεια, αλλά αποτελεί συνέπεια της σοφίας. Ο σοφός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αισθάνεται ταπεινά, καθώς γνωρίζει ότι η αλήθεια δεν είναι ατομική κατάκτηση, αλλά παράγεται στη διαπροσωπική αλληλαντίδραση. Ο σοφός Σωκράτης καταλήγει στο ''εν οίδα, ότι ουδέν οίδα'', όχι ταπεινολογώντας, αλλά κατανοώντας μέσα από τη σοφία του το άπειρο πεδίο της γνώσης. 

Ο γέροντας ασκητής λέει: ''είμαι ο χειρότερος των αμαρτωλών''. Αυτό δεν αποτελεί ταπεινολογία. Αποτελεί τη συνειδητοποίηση της προσωπικής αδυναμίας στη διάρκεια της ισόβιας άσκησής του. Είναι αυθεντικός, γιατί εκφράζει αυτό που αισθάνεται. Δεν αισθάνεται όμως κατάθλιψη σαν αποτυχημένος, αφού δεν βασίστηκε μόνο στις δικές του δυνάμεις. Έχει βιώσει την απίστευτη και ανείπωτη εμπειρία της συνάντησης με τη χάρη του Θεού και ο ουρανός του έχει φανερώσει την ομορφιά του, όπως ο έναστρος ουρανός φανερώνει το μεγαλείο του εκεί που δεν εμποδίζουν τα φώτα της πόλης.» 
 
 
-----------------------

ΧΕΣΕ ΜΑΣ ΡΕ «ΣΥΝΤΡΟΦΕ»! - Του Καρτέσιου

Κυριακή, Αυγούστου 30, 2015
ΧΕΣΕ ΜΑΣ ΡΕ «ΣΥΝΤΡΟΦΕ»! - Του Καρτέσιου
Υπάρχουν γιατροί που μπαίνουν για 3ήμερη εφημερία σε νοσοκομείο και δεν κλείνουν μάτι. Υπάρχουν εργάτες που χτυπάνε συνεχόμενα δωδεκάωρα στα καμίνια και τρέμει το φυλλοκάρδι τους μη γίνει η στραβή και δεν ξαναγυρίσουν σπίτι τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σκυμμένοι δουλεύοντας χαμαλίκι από το ξημέρωμα ως τη νύχτα. Οπότε χέσε μας ρε Τσίπρα με το ηρωικό σου 17ωρο διαπραγματεύσεων. Μια φορά το έκανες και θα μας το χτυπάς για ολόκληρη ζωή. Γελάνε οι αλιεργάτες στα καΐκια με την κούραση που έριξες και τους λακέδες να πηγαινοφέρνουν φουα γκρα, νεράκι Άλπεων και κρεμ μπριλέ για να μην πέσει το σάκχαρο.

Υπάρχουν μακροχρόνια άνεργοι σακατεμένοι από την κατάθλιψη, καταστηματάρχες που συλλέγουν μύγες, έμποροι που πεταλώνουν ψύλλους, απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι, δανειολήπτες έτοιμοι για την κρεμάλα που έχουν να κλείσουν μάτι από την αγωνία και το άγχος 1.865 νύχτες, 865 νύχτες, 65 νύχτες ή μόνο 2 νύχτες γιατί είναι φρέσκοι στην απόγνωση του τίποτα που φέρνουν τα μνημόνια. Οπότε χέσε μας ρε Τσίπρα με το ηρωικό σου 17ωρο διαπραγματεύσεων που έκανες μαζί με τον Τσακαλώτο. Γελάει η κούραση μαζί σου.

Τι έχεις να πεις σε όλους αυτούς ρε «σύντροφε»; Ότι κουράστηκες 17 ώρες και το καλύτερο που μπόρεσες να κάνεις είναι να φέρεις ένα ακόμη μνημόνιο; Κι ότι είσαι υπερήφανος γι’ αυτή τη συμφωνία; Αν κάτι ξεχώριζε τον Τσίπρα από τους υπόλοιπους ήταν ότι δεν διέθετε τον κυνισμό και την αλαζονεία των προηγούμενων. Να όμως που πρόλαβε κι αυτός ν’ αλλάξει στα γρήγορα. «Όποιος θέλει να πενθήσει έχει το δικαίωμα να πενθήσει. Εμείς προχωράμε μπροστά» είπε ο κ. Τσίπρας μιλώντας στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιοι είστε εσείς που προχωράτε μπροστά ρε Τσίπρα; Και ποιοι είναι αυτοί που τους επιτρέπεις να πενθήσουν; Λίγη ντροπή ρε!

Λες κατάμουτρα σ’ έναν λαό που σε στήριξε, τον ξεγέλασες, του υποσχέθηκες λαγούς με πετραχήλια και τον φόρτωσες μ’ ένα ακόμη μνημόνιο ότι άμα θέλει να πενθήσει ας πενθήσει κι εσύ στ’ αρχίδια σου; Πώς την έχεις δει μωρέ; Πού είναι μια γαμημένη συγγνώμη σε όλο αυτό που έκανες; Λες δίχως ίχνος ντροπής «εάν ο ελληνικός λαός μάς αποδοκιμάσει, ας κυβερνήσουν όσοι κατέστρεψαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια». Ποιος λαός, ρε απίστευτε; Εσύ δεν κυβέρνησες με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Εσύ δεν πέρασες το Μνημόνιό σου με τις ψήφους εκείνων που κατέστρεψαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια; Αυτό σου είπε ο λαός να κάνεις; Είσαι ελάχιστος ρε γαμώτο.

Και πήρε ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Κουμουνδούρου το άλλοθι του Ηγέτη «κανείς δεν μπορεί να χρεώσει σε μένα και στη μάχη των επτά μηνών όλα τα στραβά των προηγούμενων 40 χρονών» και το μοίρασε στους «συντρόφους» των social media ώστε να το διακινήσουν ως ύψιστο επιχείρημα: «Φταίει μια κυβέρνηση 7 μηνών και όχι αυτοί που κυβέρνησαν 40 χρόνια;».

Ηλίθιο επιχείρημα που διαλύεται πιο γρήγορα κι από πυροτέχνημα.  

Πρώτον, τι έκανε στους 7 μήνες ο Τσίπρας για να δείξει, έστω, ότι έχει την πρόθεση να ελέγξει τις ευθύνες των δραστών της κατάντιας μας τα τελευταία 40 χρόνια; Τίποτα! Όχι μόνο συνεργάστηκε μαζί τους, χαριεντίστηκε, κάθισε στο ίδιο τραπέζι, δέχτηκε τη στήριξή τους αλλά, κυρίως, τους απενεχοποίησε μπαίνοντας και ο ίδιος στο κάδρο των αρχηγών που ακολούθησαν τραγικές πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης.

Δεύτερον, μήπως εννοούν οι «σύντροφοι» ότι έχουμε την υποχρέωση να περιμένουμε 40 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσουμε δικαίωμα να τον κρίνουμε; Αν ναι, είναι τρελοί. Θα τον κρίνουμε όποτε θέλουμε και όπως γουστάρουμε. Αυτός υποσχέθηκε να μας υπηρετήσει, δεν είμαστε εμείς οι υπηρέτες του. Βάζουμε όρους, δεν βάζει όρους. Μας πούλησε ένα πολιτικό προϊόν. Ήταν χαλασμένο, ψεύτικο, άχρηστο, το επιστρέφουμε. Αν μας βλέπει ως πελάτες εκείνος, θα τον δούμε ως γυρολόγο εμείς. Δεν κατάλαβα από πού μπορεί να αντλεί δικαίωμα ασυλίας στην κριτική του ο κάθε Τσίπρας έστω και για μία ημέρα. Χαζέψαμε εντελώς;

Τρίτον και θλιβερότερο, αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική σχέσης χρόνου διακυβέρνησης και αναλογίας ευθυνών τότε δεν θα πρέπει να λέμε κουβέντα για το «ΠΟΤΑΜΙ» και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Να το βουλώσουμε. Καμία κριτική. Το 2014 ιδρύθηκε και δεν κυβέρνησε ούτε μια μέρα. Δεν έχει ευθύνες για τίποτα, σωστά; Να περιμένουμε να κυβερνήσει κι αυτός για άλλα 40 χρόνια κι ύστερα να τολμήσουμε να μιλήσουμε για εκπροσώπηση διαπλοκής, υπεράσπιση συμφερόντων των δανειστών και τα υπόλοιπα. Ή, ας πούμε, να μη μιλάμε για τη Χούντα. Πόσο είχαμε Χούντα; 7 χρόνια μόνο, χαχα, τι ωραία! Τι είναι 7 χρόνια μπροστά σε 40; Αν είχαμε Χούντα επί 40 χρόνια, βεβαίως και να την κρίναμε, αλλά μόνο με 7 δεν είναι σωστά πράγματα αυτά! Είστε εντελώς ηλίθιοι γι’ αυτό και δεν ρωτάω αν το έχετε καταλάβει ότι είστε εντελώς ηλίθιοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμη σε φάση προθέσεων ή υποσχέσεων. Κυβέρνησε! Δεν έδωσε απλώς δείγματα πολιτικής. Δεν μας έφερε ένα ντέμο αριστερού μνημονίου για να το δοκιμάσουμε κι αν μας αρέσει να το κρατήσουμε. Πήγε και υπέγραψε ολόκληρο το Μνημόνιο που ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΣΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ! Αυτό κρίνουμε επικοινωνιακοί καραγκιόζηδες της πλάκας. Την προηγούμενη καταστροφή μας την κρίναμε. Την απορρίψαμε. Τους εκπροσώπους της τούς σιχαθήκαμε, τους κυνηγήσαμε, μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα και τους κράξαμε, τους φτύσαμε σε χωριά και σε πλατείες, τους καταψηφίσαμε και δώσαμε το δικαίωμα στον ΣΥΡΙΖΑ να βρει τις ποινικές ευθύνες και να τιμωρήσει τους ενόχους. Ρε γαμώτο, ούτε σε παιδί νηπιαγωγείου δε μπορώ να τα πω πιο απλά.

«Εμείς θα τηρήσουμε την συμφωνία επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να την τηρήσουμε» είπε ο Ηγέτης στη συνέντευξή του στον ALPHA. Τριετές είναι το νέο μνημόνιο. Χαραγμένη πολιτική. Υφεσιακή. Λιτότητας. Με απολύσεις. Με λουκέτα. Με την πρώτη μείωση συντάξεων να έχει ήδη έρθει. Με ένα κάρο προαπαιτούμενα που ψηφίστηκαν ώστε να πανηγυρίσουμε την υπερήφανη επιτυχία της «Συμφωνίας» και τον ντουβρουτζά ακόμη δεν τον ξέρουμε γιατί τα κρυφά μέτρα θα έρθουν από Οκτώβριο.

Καταλάβατε τώρα τι είναι αυτό που κρίνουμε ρε slogan machines της Κουμουνδούρου; Την εξασφαλισμένη καταστροφή του μέλλοντός μας. Και όχι, δεν θα τη συμψηφίσουμε με το κατεστραμμένο παρελθόν μας για να αθωώσουμε τον Τσίπρα. Τις μαλακίες τύπου «ήταν πολύ καλό παιδί, έπεσε όλη η γειτονιά από τα σύννεφα» τις εξαντλήσαμε στον Λάκη τον Φονιά, γιατί φοβόμασταν μη βγει από τη φυλακή και μας θάψει. Τον Τσίπρα θα τον κρίνουμε ως πολιτικό που έφερε το Τρίτο Μνημόνιο και δηλώνει ότι θα το εφαρμόσει πιστά. Είτε σας αρέσει είτε όχι, δεν θα γαμήσουμε την πραγματικότητα για να βολέψουμε τις μαλακίες σας.

---------------------

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

«ΕΓΩ, ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΙ ΕΠΙΣΗΣ ΕΓΩ»… - Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Σάββατο, Αυγούστου 29, 2015
«ΕΓΩ, ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΙ ΕΠΙΣΗΣ ΕΓΩ»… - Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Υπάρχουν στιγμές που παρακολουθώντας την πολιτική επικαιρότητα μένεις άφωνος. Τέτοια στιγμή είναι όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με συμπεριφορές θηριώδους επίθεσης εναντίον της νοημοσύνης σου. 

Τέτοια ήταν η επίθεση, στο πλαίσιο ενός ρεσιτάλ εγωπάθειας, που εξαπέλυσε εναντίον του ελληνικού λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας στην πρώτη του προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξη (στον «Άλφα» και την κυρία Παπαϊωάννου). 

Η συνέντευξη του κυρίου εγώ Τσίπρα αποτελεί χαρακτηριστικό προανάκρουσμα του μεγέθους της δημαγωγίας και του πολιτικού ψεύδους με το οποίο θα πορευτεί ο κύριος εγώ πρωθυπουργός μέχρι τις κάλπες. 

Οι δηλώσεις του, οι τοποθετήσεις του, το ύφος του, οι δοκησισοφίες του θα πρέπει να διδάσκονται σε όλα τα κολέγια του μικρομακιαβελισμού

Θα έπρεπε να περιέχονται στην διδακτέα ύλη όλων των φαρισαϊκών κατηχητικών για το πώς το μαύρο βαφτίζεται άσπρο.

Οι σχολές που φιλοδοξούν να προικίσουν την πολιτική ζωή με ανδρείκελα που δεν θα κοκκινίζουν όταν ευλογούν το κρέας για ψάρι θα μπορούσαν να ζητήσουν από τον κύριο εγώ Τσίπρα την άδεια να εντάξουν την συνέντευξή του στο πρόγραμμά τους – και μάλιστα σε επίπεδο διδακτορικού – σε συνδυασμό, φυσικά, με τα όσα έλεγε πριν γίνει πρωθυπουργός.
 
Ας πάρουμε μια γεύση από τα «επιχειρήματα» με τα οποία ζητάει την ψήφο του λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας: 

Δήλωση 1η: «Μνημόνιο από Μνημόνιο έχει διαφορά».
 
Αλήθεια, με ποιο μέτρο θα έπρεπε να μετρήσουμε την απόσταση που χωρίζει αυτή τη δήλωση του στυλ «εδώ τα καλά Μνημόνια» από εκείνες τις παλιότερες περί «κατάργησης σε ένα νόμο με ένα άρθρο» των Μνημονίων; Θα ήταν κακή ιδέα να χρησιμοποιούσαμε σαν μονάδα μέτρησης την τσίπα;
 
Δήλωση 2η: «Επειδή κάθε δανειακή σύμβαση με τους εταίρους περιλαμβάνει τον όρο Μνημόνιο δεν σημαίνει ότι όλα τα Μνημόνια είναι ίδια».
 
Παρεμφερής με την προηγούμενη αυτή η τοποθέτηση, μόνο κάπως πιο τεχνοκρατική. Βλέπετε το πρόβλημα με το Μνημόνιο Τσίπρα δεν βρίσκεται στην ουσία του, αλλά στο γεγονός ότι οι εταίροι δεν του έκαναν τη χάρη να του δώσουν κάποιο από τα παρατσούκλια που διακινούσε ο κύριος εγώ Τσίπρας προμνημονιακά: «Έντιμος συμβιβασμός», «επώδυνη συμφωνία» κλπ. 

Δήλωση 3η: «Αν συγκρίνουμε το πρώτο μνημόνιο, το δεύτερο μνημόνιο, την πρόταση Γιούνκερ με αυτό που έχουμε τελικά, θα δούμε ότι οι αριθμοί και μόνο δείχνουν τη διαφορά».
 
Στις εκλογές του Γενάρη η προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ που δέσποζε ανά την Ελλάδα ήταν εκείνη με το σύνθημα «Ποτέ ξανά Μνημόνια». Η νέα του αφίσα πια θα είναι; «Εδώ το τρίτο, το καλύτερο»;
 
Δήλωση 4η: «Νοιώθω δικαιωμένος και περήφανος για την επιλογή μου διότι συνιστά στάση ευθύνης».
 
Αντί άλλου σχολίου, εδώ θα υπενθυμίσουμε όσα έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (29/11/2014) περιέγραψε την«άτακτη υποχώρηση», την «αυτογελοιοποίηση» και την «παράδοση» των Σαμαρά - Βενιζέλου. Η αυτογελοιοποίηση των Σαμαρά –Βενιζέλου, έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας «αμέσως μετά (σσ: τα Μνημόνια) βαφτίζεται στάση ευθύνης.Θυσία για να σωθεί η χώρα. Με τον ίδιο πάντα δραματικό και εντυπωσιακό τρόπο. Αποδεχόμενοι κι άλλα σκληρά μέτρα σε μια κοινωνία γονατισμένη, σε μια χώρα και οικονομία λεηλατημένη, σε ένα λαό εξευτελισμένο από τη συνεχή κοροϊδία, από το ψέμα, τις πλαστές υποσχέσεις που κάθε λίγο του προσφέρουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τώρα θέλουν άλλη μια φορά να παριστάνουν τους διασώστες». Αξεπέραστη δεν είναι η περιγραφή που κάνει ο κ.Τσίπρας για τον κύριο εγώ Τσίπρα; 

Δήλωση 5η: «Έκανα ένα συμβιβασμό, αλλά ο Τσίπρας δεν συμβιβάστηκε, δεν παραδόθηκε».
 
Θαυμάσια τοποθέτηση. Προτείνουμε στον μη συμβιβασμένο και μη παραδομένο κύριο εγώ Τσίπρα, στην επόμενη συνέντευξη, να προσθέσει και τα εξής: 

α) «Είπα ένα ψέμα, αλλά δεν είμαι ψεύτης»,
β) «Έφερα Μνημόνιο, αλλά δεν είμαι μνημονιακός»,
γ) «Έκανα τα ανάποδα απ’ όσα υποσχέθηκα, αλλά δεν είμαι κωλοτούμπας»… 
 
Δήλωση 6η: «Δεν υπερασπίζομαι το Μνημόνιο, αλλά θα το εφαρμόσω (…). Θα το εφαρμόσουμε ψάχνοντας τον τρόπο του απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια (…). Το Μνημόνιο είναι η λάθος συνταγή, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς»

Σχόλιο πρώτο: Καμία αμφιβολία δεν έχουμε ότι θα το εφαρμόσει. Πιστά και απαρέγκλιτα. 

Σχόλιο δεύτερο: Τα εξοργιστικά παραμύθια ότι ψηφίζουμε Μνημόνια για να…«απεγκλωβιστούμε» από αυτά, είναι παλιά. Είναι γνωστά από τότε που ο «απεγκλωβισμός» λεγόταν… «απαγκίστρωση». Βέβαια, την αστειότητα ότι ψηφίζουν και εφαρμόζουν Μνημόνια για να μας… «απαγκιστρώσουν» από αυτά, τότε, δεν τα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ τα έλεγε… 

Σχόλιο τρίτο: Ότι το Μνημόνιο είναι η «λάθος συνταγή» το ξέρουμε. Το έλεγε και ο Σαμαράς και μάλιστα το έλεγε στις 12 Φεβρουαρίου 2012, όταν δηλαδή ψήφιζε το δεύτερο Μνημόνιο. Αυτά έλεγε και ο κ.Σαμαράς: «Δεν αλλάξαμε στάσηή άποψη για το μνημόνιο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αποτελείλανθασμένη συνταγή(…)», δήλωνε ο Σαμαράς στη Βουλή την ίδια νύχτα που υπερψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο. Ό,τι δήλωνε και έλεγε ο Σαμαράς, σήμερα το επαναλαμβάνει και ο κύριος εγώ Τσίπρας. Λογικό. Πώς να ανανεώσεις την γκαρνταρόμπα των «επιχειρημάτων» όταν επιχειρείς να ντύσεις το ίδιο άθλιο και γυμνό κουφάρι; 

Δήλωση 7η: «Ο Βαρουφάκης έχει πει τόσα πολλά και έχει κάνει τόσες μεταστροφές, που (…)».
 
Δεν θα κάνουμε κανένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο ο κύριος εγώ Τσίπρας μιλά, πλέον, για τους μέχρι χτες στενούς συνεργάτες του. Θυμίζουμε, μόνο, πως όταν ο Βαρουφάκης εκθείαζε ως καλό το 70% του Μνημονίου ο κύριος εγώ Τσίπρας δεν είχε διατυπώσει κάποια ένσταση για τα λεγόμενά του. Παραδεχόμαστε, πάντως, ότι για κάποιον σαν τον κύριο εγώ Τσίπρα, που έφερε το δικό του και κατά 100% «καλό Μνημόνιο», το να μη μιλάει για το «70% καλό Μνημόνιο» του Βαρουφάκη, ήταν φρόνιμο… 

Δήλωση 8η: «Η εναλλακτική αυτής της συμφωνίας (σσ: του Μνημονίου) είναι η οικονομική καταστροφή».
 
Μνημόνιο ή καταστροφή, λοιπόν… Και τι «δικαίωση» για τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Πάγκαλο, τον Στουρνάρα, τον Χαρδούβελη, ε;… 

Δήλωση 9η: «Ο ελληνικός λαός ήθελε συμφωνία, αλλά δεν ήθελε επιτροπεία, δεν ήθελε εξευτελισμό, δεν ήθελε υποταγή (…)».
 
Και όλα αυτά, ισχυρίστηκε ο κύριος εγώ Τσίπρας, τα… εξασφάλισε. Αλλά στη συμφωνία που έκανε ο κύριος εγώ Τσίπρας, σε κάθε σελίδα της, πολλές φορές δυο και τρεις φορές στην ίδια σελίδα, επαναλαμβάνονται μονότονα τα εξής:
-       «Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δεσμευτεί επίσημα ότι θα ενισχύσει τις προτάσεις της σε ένα σύνολο τομέων που έχουν προσδιοριστεί από τους Θεσμούς (…)»,
-       «το ταμείο (σσ: το λεγόμενο υπερΤΑΥΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών Θεσμών»,
-       «η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου»,
-       «η κυβέρνηση πρέπει σε συμφωνία με τους Θεσμούς» κλπ, κλπ. Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στην νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται; 

Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στη νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται; 

Δήλωση 10η: «Το «Όχι» σε μια κακή συμφωνία το έκανα «Ναι» σε μια συμφωνία που έχει προβλήματα αλλά δίνει προοπτική (…). Το δημοψήφισμα ήταν μια μεγάλη ιστορική στιγμή ανάτασης του ελληνικού λαού. (…). Πολλές φορές τα «όχι» στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης, αλλά μένουνε στην ιστορία. Το ΟΧΙ του ’40 ακολούθησε μια 4χρονη Κατοχή, αλλά έμεινε στην ιστορία αυτό το Όχι. Έτσι κι αυτό το «όχι» θα μείνει στην ιστορία (…)».
 
Εδώ πια η ιστορική ακροβασία συναγωνίζεται την πολιτική τυμβωρυχία.Εδώ πια ο «αριστερός» πολιτικός αμοραλισμός ενώνεται σε σάρκα μία με την επιθετική πολιτική ξιπασιά. Την πολιτική ξιπασιά που προσπαθεί να σερφάρει πάνω στα κλέη των άλλων, να κουρσέψει δάφνες από αγώνες άλλων, να κρυφτεί πίσω από διδάγματα που αυτή η ξιπασιά και τα έχει ξεπουλήσει και προσπαθεί να τα κοντύνει στα μέτρα της.
  • Αλήθεια, τι μας υπόσχεται ο κύριος εγώ Τσίπρας μετά το «όχι» του λαού που αυτός το έκανε «ναι»: Μας υπόσχεται 4χρονη κατοχή;…
  • Πώς μπορεί να μιλά για το Όχι του ’40, το οποίο το ακολούθησε μια 4χρονη εποποιία Αντίστασης, εκείνος που πήρε το «όχι» του δημοψηφίσματος για να το κάνει «ναι», ένα «ναι» επαίσχυντης συνθηκολόγησης σε  ένα Μνημόνιο που οι συνέπειές του ξεπερνούν τις τρεις δεκαετίες;
  • Αλήθεια, φανταζόμαστε τι ιστορικός βιασμός θα ήταν, εκείνοι που μετά Όχι του λαού το ’40 είπαν «περάστε» στις Μέρκελ της εποχής, να κρύβονται πίσω από το Όχι που είχαν προδώσει και να παριστάνουν τους συνεχιστές του Όχι που όμως εκείνοι το είχαν κάνει «μάλιστα», «γιαβόλ» και «γιές»!
Τι ιστορικοί παραλληλισμοί! Τι πολιτικάντικο τσαλαβούτημα στην Ιστορία! Τι φτηνή δημαγωγία! 

Με μια κουβέντα: Τι πολιτικό θράσος! Αντάξιο και καταδεικτικό, προφανώς, κάποιου που πήρε το 62% του «Όχι» του λαού για να το κάνει μέσα σε 48 ώρες 100% «Ναι». Για να το κάνει 100% Μνημόνιο. Για να το κάνει 100% αναξιοπιστία. Και για να ξεδιπλώνει πάνω σε αυτό το «Όχι» (τι «αριστερό» θράσος!) το 100% της πολιτικής του εξαπάτησης. 

----------------------
*Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.