Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες... (μικρό) ήρωα, πληρωμένε κονδυλοφόρε

Πέρασε αρκετός καιρός, σχεδόν ένας μήνας από τότε που απέστειλα εκείνο το μήνυμα (στις 26/1/2012) στην ακαδημαϊκή κοινότητα του Π.Θ. στο οποίο κοινοποιούσα την άρνησή μου να εκτελέσω συγκεκριμένη εντολή του προϊσταμένου μου, στα πλαίσια της εφαρμογής του νόμου 4009/2011. Καιρός νομίζω αρκετός για έναν νηφάλιο απολογισμό.

Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, πως μια τέτοια απλή και συμβολική πράξη, θα μπορούσε να έχει έναν τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Τα μήνυμά μου αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα μπλογκς, φόρα, ιστοσελίδες σε όλη σχεδόν την χώρα, έφτασε μάλιστα να ασχολείται  μαζί μου και η «Καθημερινή» δια του εξοχότατου κυρίου Πάσχου Μανδραβέλη (Π.Μ.) αυτοπροσώπως και μάλιστα δύο φορές (εδώ & εδώ). Το σημαντικότερο όμως για μένα ήταν η θετικότατη αντίδραση των συναδέλφων μου, διοικητικών υπαλλήλων κυρίως, πολλών φοιτητών –οι περισσότεροι άγνωστοι σε μένα- αλλά και αρκετών μελών ΔΕΠ. Πρέπει να έλαβα πάνω από 30-40 μηνύματα συγχαρητηρίων και συμπαράστασης, μερικά δε ήταν κι από άλλα πανεπιστήμια. Υπήρχαν βέβαια και 2-3 μέλη ΔΕΠ που διατύπωναν με κόσμιο –είναι αλήθεια- τρόπο την αντίθεσή τους στην πράξη μου, κι αυτό ήταν αναμενόμενο.

Σ' αυτό το σημείο, θέλω θερμά να ευχαριστήσω όλους τους φίλους, συντρόφους και συναγωνιστές στο Πανεπιστήμιο και στην πόλη μας γενικότερα, πού με τον ένα ή άλλο τρόπο εξέφρασαν την αλληλεγγύη και συμπαράστασή τους σε μένα και στον αγώνα μας γενικότερα, για την κατάργηση στην πράξη και ματαίωση εφαρμογής αυτού του αντιδραστικού νόμου στο Πανεπιστήμιό μας.

Τα περισσότερα μηνύματα ήταν γραπτά και ολιγόλογα. Άλλα ήταν τηλεφωνικά. Μερικοί ήρθαν και με μίλησαν προσωπικά. Πήρα όμως και 4-5 μηνύματα – επιστολές, που και μόνο γι’ αυτές άξιζε αυτό που έκανα. Πολύ θα ήθελα αυτές τις επιστολές να τις δημοσιεύσω. Όμως οι αποστολείς αυτών των μηνυμάτων με θερμοπαρακαλούν να μην το κάνω, λόγω της σημερινής συγκυρίας, της έμμεσης έστω κεκαλυμμένης τρομοκρατίας και ρευστής κατάστασης που επικρατεί παντού γύρω μας και βέβαια μέσα στο Πανεπιστήμιο, που όλοι εργαζόμαστε.

Όλο αυτό τον μήνα που πέρασε από τότε, σκέφτηκα πολλές φορές να απαντήσω στον Δημοσιογράφο Π.Μ.. Στην αρχή ήμουν πολύ οργισμένος. Αισθάνθηκα την μικρότητά μου, όπως και κάθε απλού και άσημου εργαζόμενου, απέναντι στα μεγαθήρια των Μέσων Ενημέρωσης, απέναντι στους κάθε λογής πληρωμένους κονδυλοφόρους. Μετά από απόσταση κάποιων ημερών θεώρησα πως, μια απάντησή μου, δεν θα είχε κανένα νόημα.: ή θα την αγνοούσε ή θα την διαστρέβλωνε όπως θα ήθελε. Εντωμεταξύ ένας φοιτητής της Βιοχημείας είχε την καλοσύνη να με ενημερώσει, ότι ο ίδιος έστειλε απαντητική επιστολή στον Π.Μ.(ο οποίος προφανώς την αγνόησε). Στο τέλος – τέλος ίσως θα πρέπει να του είμαι και ευγνώμων, που έτσι άθελά του με έκανα σχεδόν μικρό ήρωα στο Πανεπιστήμιο…!

Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη και η εξουσία που έχουν αυτοί οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της παραπληροφόρησης, μεγαλοδημοσιογράφοι των κάθε λογής Πρετεντέρηδων – Μανδαβέληδων και Σια., που εξαιτίας του δημοσιεύματος αυτού, το τελευταίο Πρυτανικό Συμβούλιο συζήτησε το θέμα μου και πήρε απόφαση να μου κάνει προφορική επίπληξη. Προηγήθηκε συζήτηση (περίπου ήπια ανάκριση) του αρμόδιου Προέδρου και Αντιπρύτανη, στην οποία αναφέρθηκε ξεκάθαρα «πως εξαιτίας του δημοσιεύματος του Π.Μ. πρέπει να κάνουμε κάτι εναντίον της συγκεκριμένης πράξης μου».

Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πλέον. Για να προασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, πρέπει να σπάσουμε το σπυρί του φόβου, της απογοήτευσης και της ανασφάλειας που οι περισσότεροι νοιώθουμε. Ας αντισταθούμε λέγοντας ξεκάθαρα την όποια άποψή μας, δεν μας αρμόζει να σιωπούμε περιμένοντας ο άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα.Ψηλά το κεφάλι.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#