Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Κείμενο και οι υπογραφές της πρωτοβουλίας για μια ελεύθερη, δημόσια ραδιοτηλεόραση

Κυριακή, Ιουνίου 30, 2013
    Κείμενο και οι υπογραφές της πρωτοβουλίας για μια ελεύθερη, δημόσια ραδιοτηλεόραση
  • Επειδή στην ΕΡΤ συντελείται σήμερα ένα κοινωνικό και πολιτιστικό έγκλημα,
  • Επειδή το μαύρο στις οθόνες είναι μαύρο στη δημοκρατία, την ενημέρωση και τον πολιτισμό,
  • Επειδή η «μάχη της ΕΡΤ», την οποία δίνουν οι εργαζόμενοί της και χιλιάδες πολίτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό τόσες μέρες τώρα, συγκλονίζει την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη,
  • Επειδή η κατάργηση της ΕΡΤ είναι ένα ακόμα τρόπος για να περιοριστεί ο τομέας των δημόσιων αγαθών προς όφελος των ιδιωτικών κερδοσκοπικών συμφερόντων,
  • Επειδή η δημιουργία μιας ΥΕΝΕΔ της σύγχρονης εποχής είναι ένα ακόμα βήμα προς την πολιτιστική βαρβαρότητα και την μονοφωνική μεταφορά των πληροφοριών και ειδήσεων,
  • Επειδή θέλουμε μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεόραση, δημοκρατική, πλουραλιστική, δημιουργική, ανοιχτή στην κοινωνία, με τον έλεγχο των εργαζομένων, των ανθρώπων του πολιτισμού και των κοινωνικών φορέων,
  • Επειδή το σχέδιο φραγής της ΕΡΤ ακολουθείται από ανάλογα σχέδια στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια, τις εργασιακές σχέσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα…
  • Εμείς που υπογράφουμε, πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε πανεπιστημιακούς, ανθρώπους της τέχνης και της ενημέρωσης και εργαζόμενους της ΕΡΤ σε μια συγκέντρωση-συζήτηση την Τετάρτη 3 Ιουλίου στις 7μμ. μπροστά από την είσοδο του κτιρίου της ΕΡΤ, στην οποία θα συζητηθούν οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός δικτύου συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων, τη συνάντηση των μέχρι τώρα κινήσεων, την κλιμάκωση της δράσης, την προοπτική και τους μελλοντικούς δρόμους του αγώνα.
Για μια Ελεύθερη Ραδιοφωνία Τηλεόραση
Για ελεύθερη ενημέρωση
Για ελεύθερο πολιτισμό.
Για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών από την κερδοσκοπική λαίλαπα.



Μιχαλακόπουλος Γιώργος, ηθοποιός
Δούκα Μάρω, συγγραφέας
Κυρίτση Αγλαΐα, δημοσιογράφος ΕΡΤ
Μαϊστρος Γιάννης, καθηγητής ΕΜΠ
Αρβανίτης Κώστας, δημοσιογράφος
Αγγελάκας Γιάννης, συνθέτης
Καρυστιάνη Ιωάννα, συγγραφέας
Αυγερόπουλος Γιώργος, δημοσιογράφος-κινηματογραφιστής
Βαξεβάνης Κώστας, δημοσιογράφος
Γέρου Κάτια, ηθοποιός
Βαρδαρός Λεωνίδας, σκηνοθέτης-ηθοποιός
Βασιλειάδου Τέα, δημοσιογράφος
Μητρόπουλος Γιώργος, ραδιοφωνικός παραγωγός ΕΡΑ
Γραμμένος Σπύρος, συνθέτης
Δεντάκης Παντελής, ηθοποιός
Ζούδιαρης Νίκος, συνθέτης
Καλαμούκης Θύμιος, δημοσιογράφος
Καλιαμπάκος Δημήτρης, καθηγητής ΕΜΠ
Κατζουράκης Κυριάκος, ζωγράφος, ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
Ζαφειροπούλου Λίντα, ραδιοφωνικός παραγωγός ΕΡΑ
Λαμπρίδης Αλέξανδρος, σκηνοθέτης
Μανιάτης Γιώργος, καθηγητής Πανεπιστημίου
Ζιόβας Γιώργος, ηθοποιός
Μαυρογένη Εύα, δημοσιογράφος ΕΡΤ
Μεράντζας Γιώργος, τραγουδιστής
Μοσχοχωρίτου Όλγα, δικηγόρος-θεατρικός κριτικός
Παναγιωτοπούλου Δανάη, μουσικός-ηθοποιός
Παπαϊωάννου Θωμαϊς, ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στο Παρίσι
Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος
Πλειός Γιώργος, καθηγητής Πανεπιστημίου
Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
Τσακνής Διονύσης, συνθέτης
Χατζηστεφάνου Άρης , δημοσιογράφος
Πέπυ Ρηγοπούλου, καθηγήτρια πανεπιστημίου
Γιάγκος Ανδρεάδης, καθηγητής πανεπιστημίου

---------------------------------
Πηγή: info-war.gr

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Καρδιά τόσο άσπρη Του Javier Marìas

Παρασκευή, Ιουνίου 28, 2013
Καρδιά τόσο άσπρη Του Javier Marìas
Υπάρχουν βιβλία που τ’ αρχίζεις και δεν μπορείς να τα τελειώσεις. Άλλα πάλι τα τελειώνεις και μετά από λίγο χρόνο τα ξεχνάς, δεν θυμάσαι καν το τίτλο, τον συγγραφέα. Τέλος υπάρχουν κι εκείνα τα βιβλία, που σ’ εντυπωσιάζουν τόσο, που δεν μπορείς να τα ξεχάσεις. Θέλεις να τα ξαναδιαβάσεις, να γράψεις μερικές αράδες για αυτά, να μοιραστείς κάποια πράγματα που σ’ εντυπωσίασαν με τους φίλους σου. Ένα τέτοιο βιβλίο ήταν για μένα το «Καρδιά τόσο άσπρη» του Javier Marias: το συζητήσαμε στη Λέσχη Ανάγνωσης Εξωραϊστικής Βόλου την Κυριακή 21/4/2013, δηλαδή πριν σχεδόν 2μιση μήνες και δεν λέω να το ξεχάσω. Ήθελα από καιρό να το ξαναπιάσω στα χέρια μου και να γράψω μια παρουσίαση γι’ αυτό. Στο εντωμεταξύ έχω διαβάσει πάνω από 10 διαφορετικές σκέψεις – παρουσιάσεις για το βιβλίο σε διάφορα blogs και εφημερίδες. Με τα περισσότερα συμφωνώ, κι επειδή κανόνας μου είναι να μην εφευρίσκω τον τροχό ξανά και ξανά, ίσως τα περισσότερα από αυτά που θα αραδιάσω παρακάτω, αποτελούν ευγενή προσφορά – δανεισμό από αυτές τις πηγές, που παραθέτω στο τέλος.

Θυμάμαι, μόλις μισή ώρα πριν την συνάντησή μας στη Λέσχη, πρόλαβα να διαβάσω και τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου σπίτι μου. Διάφορες σκέψεις, υψηλής έντασης και πολυπλοκότητος με είχαν κατακλύσει. Δεν ήξερα από πού ν' αρχίσω: να δώσω σημασία στην περιγραφή της πλοκής, των προσώπων, των σκέψεων που τα πρόσωπα φαίνεται ότι κάνουν (κατά τον αφηγητή); Ή, τι είναι αυτό το μυθιστόρημα, αστυνομικό, φιλοσοφικό, ψυχολογικό με φιλοσοφικές προεκτάσεις... ή είναι εντέλει ένα σύγχρονο φιλοσοφικό μυθιστόρημα;

Τελικά από την συζήτηση μεταξύ μας στη Λέσχη, ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα. Η "Καρδιά τόσο άσπρη" θα μπορούσε λοιπόν να είναι κι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά αυτό που προκύπτει τελικά είναι ένα εξαιρετικό και μοναδικό κράμα διαφόρων ειδών γραφής. Ο Χαβιέρ Μαρίας μας μιλά για τη δύναμη των λέξεων και τη δυνατότητά τους ν' αλλάξουν τη ζωή εκείνου που θα τις ακούσει, για τη δύναμη της αφήγησης, για τα μυστικά, το γάμο, την υποψία, το τυχαίο, για την ομιλία και την αποσιώπηση και τις τόσο άσπρες καρδιές που σιγά σιγά λερώνονται, μαθαίνοντας αυτό που δεν θέλησαν να μάθουν.

"Το ν' ακούς είναι το πιο επικίνδυνο, σημαίνει να ξέρεις, σημαίνει να πληροφορείσαι και να είσαι ενήμερος, τ' αυτιά δεν έχουν βλέφαρα που θα μπορούσαν να κλείσουν ενστικτωδώς μπροστά σ' αυτό που ειπώθηκε, δεν μπορούν να φυλαχτούν απ' αυτό που προαισθάνονται ότι θ' ακούσουν, πάντα είναι πάρα πολύ αργά. Τώρα πια ξέρουμε, κι αυτό μπορεί να λεκιάσει τις τόσο άσπρες καρδιές μας, ίσως και να 'ναι χλωμές και φοβισμένες, ή δειλές".
Javier Marìas

Αλλά ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή.

"Δεν θέλησα να μάθω, κι όμως έμαθα ότι ένα από τα κορίτσια, όταν δεν ήταν πια κορίτσι και είχε πρόσφατα επιστρέψει από το γαμήλιο ταξίδι της, μπήκε στο μπάνιο, στάθηκε μπροστά στο καθρέφτη, άνοιξε την μπλούζα της, έβγαλε το σουτιέν και σημάδεψε την καρδιά της με την κάννη του πιστολιού του πατέρα της, ο οποίος βρισκόταν στην τραπεζαρία με κάποια από τα μέλη της οικογένειας και τρεις καλεσμένους".

Έτσι με ένα πυροβολισμό αρχίζει η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του βιβλίου. Ένα νέο κορίτσι, λίγο μετά το γαμήλιο ταξίδι της, αυτοκτονεί με το πιστόλι του πατέρα της. Ο άντρας της, μήνες μετά θα παντρευτεί την αδελφή της. Λέγεται Ρανθ και είναι ο πατέρας του αφηγητή. Αυτή η σκηνή που έχει σημαδέψει την οικογένεια αποτελεί ένα μυστικό αξεδιάλυτο για τον γιο. Ακόμη και παντρεμένος με την Λουίσα, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει πράξεις και λόγια που κουβαλιούνται χρόνια τώρα σαν ένα βασανιστικό κληροδότημα. Το ζευγάρι είναι διερμηνείς (ο Χουάν που είναι κι ο αφηγητής και η Λουίσα) και γνωρίστηκαν σε διεθνείς συναντήσεις. Κερδίζουν χρήματα, ταξιδεύουν συνεχώς, γλώσσες, χώρες, καταγωγές είναι γι αυτούς στοιχεία διερμηνεύσιμα αλλά τα συναισθήματα και η βαθιά λογική τούς διεφεύγει. Τα μυστικά, που ποτέ δεν διερμηνεύονται, αποτελούν τους άλυτους γρίφους και μοιάζουν να αιωρούνται πάνω από τις ζωές τους.

“Η αφήγηση παραμορφώνει, η αφήγηση των γεγονότων παραμορφώνει τα γεγονότα και τα παραποιεί και σχεδόν τα αρνείται, το καθετί που αφηγούμαστε παύει σιγά σιγά να είναι πραγματικό και ακριβές, ακόμα κι αν είναι αληθινό, η αλήθεια δεν εξαρτάται από το αν υπήρξαν ή συνέβησαν τα πράγματα, αλλά από το αν παραμένουν κρυμμένα και αν αγνοούνται και αν δεν λέγονται΄ όταν αναφέρονται ή εκδηλώνονται ή επιδεικνύονται, ακόμα κι αν είναι με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, στην τηλεόραση ή στις εφημερίδες, σ αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα ή ζωή ή ακόμα και πραγματική ζωή, γίνονται τελικά μέρος της αναλογίας και του συμβόλου, και δεν είναι πια γεγονότα, αντίθετα έχουν μετατραπεί σε αναγνώριση.”

Η αυτοκτονία της αδελφής της μητέρας του αν κι έχει συμβεί στο απώτερο παρελθόν και είναι άγνωστη στον αφηγητή μέχρι τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, ωστόσο είναι συνεχώς παρούσα στη ζωή του και καθορίζει το μέλλον του. Ο Χουάν επιζητά να μάθει και ν' αναλύσει τα πάντα εκτός απ' αυτό που συνέβη τόσο παλιά και που τον αφορά. Ωστόσο το γεγονός αυτό παραμένει μετέωρο ανάμεσα στους ήρωες του μυθιστορήματος αλλά και ανάμεσα στον αναγνώστη και στον αφηγητή θέτοντας κάθε τόσο σε κίνηση την περίτεχνη πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Άλλωστε, θα έρθει η στιγμή που όλα θα έρθουν στο φως.

"Σκέφτηκα τότε πως ήταν γραφτό μου να μάθω, λες και οι ιστορίες που επί πολλά χρόνια βρίσκονται θαμμένες έχουν μια στιγμή που πρέπει να βγουν στην επιφάνεια και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τον ερχομό τους... Δεν πιστεύω ότι περνάει ποτέ η εποχή μιας ιστορίας. Τα πάντα βρίσκονται εδώ, περιμένοντας κάτι να τα κάνει να επιστρέψουν. Ίσως φτάνει τελικά κάποια στιγμή που τα πράγματα θέλουν να ειπωθούν, αυτά τα ίδια, ίσως για να ξεκουραστούν ή για να περάσουν επιτέλους στο χώρο του φανταστικού".

Ο Ισπανός δημιουργός αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας της αφήγησης. Κατασκευάζει ένα πυκνό και ποιητικό μικροσύμπαν, που κέντρο του είναι ο άνθρωπος της εποχής μας, κλεισμένος στο κέλυφός του σα σαλιγκάρι.

"Η αλήθεια ποτέ δεν λάμπει, όπως συνηθίζουμε να λέμε, γιατί η μοναδική αλήθεια είναι αυτή που δεν γίνεται γνωστή και δεν μεταδίδεται, εκείνη που δεν μεταφράζεται σε λέξεις ή σε εικόνες, η καλυμμένη και η μη επιβεβαιωμένη, και ίσως γι' αυτό να αφηγούμαστε τόσα ή ακόμα και να τα αφηγούμαστε όλα, ώστε να μην έχει συμβεί τίποτα, από τη στιγμή που το έχουμε αφηγηθεί".

Ο αφηγητής θα έρθει η στιγμή να αναμετρηθεί με την αλήθεια. Γιατί αυτοκτόνησε η αδελφή της μητέρας του; Η Λουίσα θα εμπλακεί επίσης στην ομολογία του μυστηρίου. Όλοι μαζί όμως θα αποδιοργανωθούν αφού πρέπει να εξιστορήσουν με την πραγματική γλώσσα της ζωής και φυσικά η καρδιά τους δεν θα παραμείνει “λευκή”, μαθαίνοντας αυτό που δεν θέλησαν να μάθουν μέχρι τότε.

Ο Μαρίας συνεχίζει να κάνει εμπνευσμένη και συστηματική ανάλυση πολλών περιφερειακών καταστάσεων,  φεύγοντας από το θέμα στο οποίο βρίσκεται και περνώντας σ΄ένα άλλο με την μεγαλύτερη άνεση που φαντάζεται κάποιος. Παρατηρεί εστιάζοντας με οξύτατη αντίληψη στα βασικά αλλά και δευτερεύοντα συναισθήματα και πραγμένα των εμπλεκομένων και κυρίως στα δικά του ως αφηγητή -αυτοδιηγητικού μάλιστα,ρόλο που κρατάει σταθερά για τον εαυτό του αφήνοντάς τον πάντως να αναπνέει κι έξω από αυτόν- αλλά η τελική ανασύνθεση των όσων παρατηρεί, με αυτήν την άκρως στοχαστική  διάθεση, κι η καταγραφή τους που επιχειρεί αμέσως μετά, είναι πάρα πολύ δύσκολη,  αυτή καθαυτή, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπεί σε μια εντυπωσιακή μυθιστορία βάσης, με έντονα στοιχεία αστυνομικής πλοκής, διακλαδωμένη όμως με πλήθος παραφυάδων ιστοριών  γύρω της, που ενδέχεται -αν δεν διατυπωθούν με μέτρο- ν΄αποπροσανατολίσουν, να μείνουν σ΄ αυτό δηλαδή το κάτι, που φοβήθηκα στην αρχή.

Ακριβώς όμως αυτό το ρίσκο που παίρνει, να κάνει δηλαδή μια δύσκολη,συνθετική και παρέμβλητη αφήγηση, είναι ό,τι απογειώνει το δημιούργημά του, καθώς ο Μαρίας, επειδή το μπορεί, κεντάει στην συνέχεια με λέξεις ένα λεπτομερές και δύσκολο κομψοτέχνημα και παράλληλα με το βασικό, που έχει κατά νου σαν θέμα και σαν κεντρικό του μοτίβο, δεν διστάζει να προσθέτει συνεχώς  δεκάδες μικρότερα μοτίφ,που έλκουν ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη,που, αν δεν βιαστεί, πρόκειται να απολαύσει ένα καθ΄όλα εξαιρετικό βιβλίο ,έναν μύχιο μονόλογο, πέρα για πέρα εξομολογητικό, ενός ανθρώπου που στέκεται απέναντι από τον καθρέφτη στον οποίο αντικατοπτρίζεται  η ψυχή η δική του αλλά και των υπολοίπων -οικείων και ξένων- κι όλο αυτό είναι σαν την συνεχή ροή ενός μυαλού ευαίσθητου, σαν το αέναο βόμβισμα μιας παραγωγικής κυψέλης σκέψεων, σαν την ματιά μέσα από ένα καλειδοσκόπιο, διασκεδαστική και τρομαχτική παράλληλα, τόσο αληθινή όσο μαζί και ψεύτικη, που πριν -τόσο βιαστική είμαι ώρες και φορές- τις εξέλαβα σαν περικοκλάδες ...

Ο αφηγητής μας κατέχεται από λογής φόβους για την εξέλιξη του γάμου του με την συνάδελφό του μεταφράστρια και διερμηνέα Λουίσα,από το ταξίδι τους του μέλιτος κιόλας,επειδή ο πατέρας του,ο εκλεπτυσμένος και καλοστεκούμενος Ρανθ, ήταν ο σύζυγος της νεαρής γυναίκας που την αυτοκτονία της περιγράφει στην αρχή. Η νεαρή αυτή γυναίκα, η Τερέσα,αδελφή της επόμενης συζύγου τού Ρανθ της Χουανίτας,μητέρας του αφηγητή, έχει μάθει κάτι που την οδηγεί στην αυτοκτονία μια βδομάδα μετά την επιστροφή του ζευγαριού από το γαμήλιο ταξίδι.

Ο αφηγητής, που το όνομά του είναι Χουάν, κυριεύεται από φόβους,ανησυχίες και πολλές αρνητικές σκέψεις , που τις επιτείνει η γνώση, έστω και ημιτελής,του θανάτου που βαραίνει την οικογενειακή ιστορία και μάλιστα ένα περιστατικό του οποίου γίνεται μάρτυρας κατά την δική του γαμήλια παραμονή στην Αβάνα, τις κάνει ακόμα πιο έντονες.

Ένα παράνομο ζευγάρι,στο διπλανό δωμάτιο, η Κουβανή Μύριαμ κι ο Ισπανός Γκιγιέρμο μαλώνουν για την συνέχιση της σχέσης τους και τους ακούει όταν εκείνη του ζητάει να σκοτώσει την γυναίκα του για να μείνει ελεύθερος κι αυτός της λέει να κάνει υπομονή γιατί η γυναίκα του είναι έτσι κι αλλιώς ετοιμοθάνατη.

Ο Χουάν κουβαλάει αυτήν την ξένη ιστορία μαζί του, την στοιβάζει χωρίς να την μοιραστεί με την σύζυγό του πάνω στην δική του οικογενειακή κι έρχεται γρήγορα να προστεθεί και μια ακόμα, που την ζει σαν τρίτος αλλά πιο άμεσα, σ΄ένα ταξίδι του επαγγελματικό στην Νέα Υόρκη και η οποία διαδραματίζεται ανάμεσα στην παλιά του φίλη και συνάδελφο Μάρτα κι έναν μυστήριο άντρα, που τον λένε Μπιλ -το όνομα Μπιλ, από το Ουίλιαμ, αντιστοιχεί στα ισπανικά με το Γκιγιέρμο- και όλα αυτά, μαζί με ό,τι αργότερα ο Ρανθ αποκαλύπτει στην Λουίσα, την παλιά ιστορία και μοναδική αλήθεια για την αυτοκτονία της Τερέσας, ψυχικά τσακίζουν τον Χουάν, τον κυνηγούν, τα βλέπει στον πολυπρισματικό καθρέφτη-καλειδοσκόπιο, που έλεγα πιο πάνω.

Παρακάτω αντιγράφω ορισμένες σκέψεις του συγγραφέα για το γάμο (κι όχι μόνο):

«Από τότε που σύναψα το γάμο ( και αυτό είναι ένα ρήμα σε αχρηστία, αλλά πολύ παραστατικό και χρήσιμο) άρχισα να έχω ένα σωρό προαισθήματα καταστροφής, προαισθήματα όμοια μ’ εκείνα που σου προκαλεί μια απ’ αυτές τις αρρώστιες από τις οποίες ποτέ δεν ξέρεις με βεβαιότητα πότε θα θεραπευτείς. Η έκφραση αλλάζω κατάσταση, που συνήθως τη χρησιμοποιούμε με ελαφρότητα και γι’ αυτό δε λέει και πάρα πολλά, είναι αυτή που μου φαίνεται πιο κατάλληλη και ακριβής για την περίπτωσή μου, και της προσδίδω βαρύτητα, αντίθετα με ό,τι συνηθίζεται. Με τον ίδιο τρόπο που μια αρρώστια αλλάζει τόσο την κατάστασή μας ώστε μας αναγκάζει μερικές φορές να διακόψουμε τα πάντα και να κρεβατωθούμε ατέλειωτες μέρες και να βλέπουμε πια τον κόσμο μονάχα από το μαξιλάρι μας, έτσι και ο γάμος μου ήρθε να καταργήσει τις συνήθειές μου και ακόμη και τις πεποιθήσεις μου και, γεγονός πιο αποφασιστικής σημασίας, μέχρι και τη θεώρησή μου για τον κόσμο. Ίσως επειδή ήταν ένας γάμος κάπως όψιμος, ήμουν τριάντα τεσσάρων χρόνων όταν τον σύναψα. (…)

Αυτή η αλλαγή κατάστασης, όπως και η αρρώστια, έχει ανυπολόγιστες συνέπειες και διακόπτει τα πάντα, ή τουλάχιστον δεν επιτρέπει σε τίποτα να συνεχίσει να είναι όπως πριν: δεν μας επιτρέπει, για παράδειγμα, μετά τη βραδινή έξοδο για φαγητό ή για σινεμά να πάει ο καθένας στο σπίτι του και να χωρίσουμε, κι εγώ με το αυτοκίνητο ή μ’ ένα ταξί ν’ αφήσω τη Λουΐσα στην πόρτα του σπιτιού της κι ύστερα, αφού θα την έχω αφήσει, να κάνω μόνος μου μια βόλτα στους μισοάδειους και πάντα καταβρεγμένους δρόμους, και φυσικά να σκέφτομαι εκείνη και το μέλλον, μόνος μου, στο δρόμο για το σπίτι μου. Μετά το γάμο, βγαίνοντας από το σινεμά, τα βήματα κατευθύνονται μαζί προς το ίδιο μέρος ( αντηχώντας χωρίς συγχρονισμό, γιατί τώρα πια είναι τέσσερα τα πόδια που περπατούν), όχι όμως επειδή έχω αποφασίσει να τη συνοδέψω ούτε καν επειδή το συνηθίζω και μου φαίνεται σωστό και ευγενικό να το κάνω, αλλά επειδή τώρα τα πόδια δεν διστάζουν πάνω στο υγρό οδόστρωμα ούτε το σκέφτονται ούτε αλλάζουν γνώμη ούτε μπορούν να το μετανιώσουν ούτε καν να επιλέξουν: τώρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πάμε στο ίδιο μέρος, είτε το θέλουμε είτε όχι απόψε, ή ίσως να ήταν χτες το βράδυ που εγώ δεν ήθελα (…)


Αυτή η αλλαγή, λοιπόν, δεν αφήνει να συνεχίσει τίποτα να είναι όπως πριν, πολύ περισσότερο αν, όπως συμβαίνει συνήθως, έχει προαναγγελθεί από μια κοινή προσπάθεια, η κυριότερη δυνατή έκφραση της οποίας είναι η επιτηδευμένη προετοιμασία ενός κοινού σπιτιού, που δεν υπήρχε πριν ούτε για τον έναν ούτε για τον άλλον, αλλά που πρέπει να εγκαινιαστεί και από τους δύο, επιτηδευμένα. Σ’ αυτή την ίδια συνήθεια ή την πρακτική, πολύ διαδεδομένη απ’ όσο ξέρω, βρίσκεται η απόδειξη ότι στην πραγματικότητα, από τη στιγμή της σύναψης του γάμου, οι δύο συμβαλλόμενοι απαιτούν μια αμοιβαία κατάργηση ή εκμηδένιση, την κατάργηση εκείνου που ο καθένας υπήρξε και εκείνου που ο καθένας ερωτεύτηκε ή του οποίου είδε τα προτερήματα, μια και δεν προηγείται πάντοτε ο έρωτας, μερικές φορές ακολουθεί, άλλες φορές πάλι δεν συμβαίνει ούτε μετά ούτε πριν. Δεν είναι δυνατό να συμβεί. Η εκμηδένιση του καθενός, εκείνου που ο άλλος γνώρισε, εκείνου με τον οποίο δημιούργησε μια σχέση και τον οποίο αγάπησε, φέρνει μαζί της την εξαφάνιση των σπιτιών και των δύο, ή συμβολίζεται μ’ αυτήν. Έτσι λοιπόν, δυο άνθρωποι που είχαν τη συνήθεια να υπάρχει ο καθένας για τον εαυτό του και να είναι ο καθένας σε άλλο χώρο, να ξυπνάει ο καθένας μόνος του και πολύ συχνά να πλαγιάζει κιόλας μόνος του, βρίσκονται αίφνης τεχνητά ενωμένοι στον ύπνο και στο ξύπνημά τους, ή καθώς περπατούν στους μισοάδειους δρόμους στην ίδια κατεύθυνση ή ανεβαίνουν μαζί στο ασανσέρ, όχι πια ο ένας ως επισκέπτης κι ο άλλος ως οικοδεσπότης, ούτε πηγαίνοντας ο ένας να πάρει τον άλλον ή αυτός κατεβαίνοντας για να συναντήσει εκείνον, που περιμένει στο αυτοκίνητο ή δίπλα σ’ ένα ταξί, αλλά και οι δυο μαζί χωρίς επιλογή, με μερικά δωμάτια και ένα ασανσέρ κι ένα κατώφλι που δεν ανήκαν σε κανέναν και τώρα ανήκουν και στους δύο, μ’ ένα κοινό μαξιλάρι για το οποίο είναι πια αναγκασμένοι να μαλώνουν μέσα στον ύπνο τους και από το οποίο, ακριβώς όπως ο άρρωστος, θα καταλήξουν κι αυτοί να βλέπουν τον κόσμο». ( σελ. 16-19)

Και μια μέρα πριν το γάμο του, ο αφηγητής του Javier Marias αναλογίζεται:

«Από αύριο, και φαντάζομαι για πολλά χρόνια, δεν θα μπορώ να επιθυμώ να δω τη Λουΐσα, γιατί θα τη βλέπω μόλις ανοίγω τα μάτια μου. Δεν θα μπορώ ν’ αναρωτιέμαι τι διάθεση θα έχει σήμερα ούτε πώς θα είναι ντυμένη, γιατί θα βλέπω το πρόσωπό της από την αρχή της μέρας και ίσως θα τη βλέπω να ντύνεται, μπορεί ακόμα και να ντύνεται όπως εγώ θα της ζητάω, αν της λέω τις προτιμήσεις μου. Από αύριο δεν θα υπάρχουν οι μικρές άγνωστες λεπτομέρειες που εδώ κι ένα χρόνο σχεδόν γέμιζαν τις μέρες μου, που μ’ έκαναν να ζω αυτές τις μέρες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δηλαδή σε μια κατάσταση αόριστης αναμονής και αόριστης άγνοιας. Θα ξέρω πάρα πολλά, θα ξέρω περισσότερα απ’ όσα θέλω να ξέρω για τη Λουΐσα, θα έχω μπροστά μου ό,τι μ’ ενδιαφέρει από κείνη και ό,τι δεν μ’ ενδιαφέρει, δεν θα έχω πια δυνατότητα επιλογής ή εκλογής, την πιο ασήμαντη, την ελάχιστη καθημερινή εκλογή που σήμαινε να τηλεφωνηθούμε, να κανονίσουμε ραντεβού, να συναντηθούμε με τα μάτια του ενός να ψάχνουν τον άλλο στην είσοδο του κινηματογράφου ή ανάμεσα στα τραπέζια ενός εστιατορίου, ή πάλι ο ένας να ετοιμάζεται και να ξεκινά να επισκεφτεί τον άλλον. Δεν θα βλέπω το αποτέλεσμα, αλλά τη διαδικασία, που ίσως να μη μ’ ενδιαφέρει. Δεν ξέρω αν θέλω να βλέπω πώς βάζει το καλσόν της και πώς το στερεώνει στη μέση και στους γοφούς, ούτε να ξέρω πόση ώρα περνάει στο μπάνιο το πρωί, αν βάζει κρέμες για να κοιμηθεί ή τι διάθεση έχει όταν ξυπνάει και με βλέπει δίπλα της. Νομίζω πως τις νύχτες δεν θέλω να τη βρίσκω κάτω από τα σεντόνια με νυχτικό ή με πιτζάμες, αντίθετα θέλω να τη γδύνω βγάζοντάς της τα ρούχα του δρόμου, να της αφαιρώ την εμφάνιση που είχε ολόκληρη τη μέρα, όχι αυτή που μόλις θα έχει αποκτήσει μπροστά μου, ενώ θα είμαστε μόνοι στο δωμάτιό μας, ίσως γυρίζοντάς μου την πλάτη. Νομίζω πως δεν θέλω αυτή την ενδιάμεση φάση, όπως επίσης δεν θέλω μάλλον να ξέρω και πολύ καλά ποια είναι τα ελαττώματά της, ούτε να μάθω υποχρεωτικά αυτά που πρόκειται να αποκτήσει καθώς θα περνούν οι μήνες και τα χρόνια, αυτά που αγνοούν οι άλλοι που θα τη βλέπουν, που θα μας βλέπουν. Νομίζω πως επίσης δεν θέλω να χρησιμοποιώ το εμείς, να λέω πήγαμε ή θα αγοράσουμε ένα πιάνο ή θα κάνουμε παιδί ή έχουμε μια γάτα». ( σελ 94-5).

Αυτός  είναι ακριβώς ο ρόλος του μυθιστοριογράφου: να καταστήσει απαραίτητες, αναγκαίες όλες αυτές τις τυχαίες φαινομενικά δολοπλοκίες των λέξεων. Οπως ακριβώς συνέβη προ ετών με τον ίδιο ενώ καθόταν μπροστά στην αναμμένη τηλεόραση. Είχε ξαναδεί τον «Μάκβεθ» του Ορσον Γουέλς αλλά ήταν η πρώτη φορά που άκουσε με ανοιχτά τα βλέφαρα τη φράση της αιματοβαμμένης σαιξπηρικής Λαίδης: «Τα χέρια μου έχουν το χρώμα σου· μα ντρέπομαι να 'χω μια καρδιά τόσο άσπρη». Δεν ήταν απλώς ένα τυχαίο πάτημα στο τηλεκοντρόλ που του χάρισε τον τίτλο του πλέον διάσημου βιβλίου του. Ηταν οι λέξεις «καρδιά» και «άσπρη» που ζήτησαν να αποκτήσουν τη δική τους οντότητα μέσα στις σελίδες του έργου του ­ μια ενδοφλέβια ένεση σε ένα μυθιστόρημα που η Ευρώπη θα αγκαλιάσει σαν ένα από τα πρωτοπόρα του ισπανικού νέου κύματος.

Λεξιλάγνος αλλ' ουδόλως εραστής του λογιωτατισμού, ο Χαβιέρ Μαρίας επαναφέρει στη λογοτεχνική σκηνή ένα κομμάτι της που έμοιαζε να έχει ατροφήσει. Το απλό μυθιστόρημα ιδεών παραδίδει εκ νέου τη σκυτάλη στο σύγχρονο φιλοσοφικό μυθιστόρημα. Και, παρ' ότι, όπως επισημαίνει ο Πιερ Λεπάπ στον γαλλικό «Monde», «ο χαρακτηρισμός μπορεί να φοβίζει και δικαίως γιατί φέρνει στον νου επίπονες αναζητήσεις στον γραπτό λόγο που καταλήγουν σε δυσνόητους συμβιβασμούς ανάμεσα στις απαιτήσεις της τέχνης και στη λογική των ιδεών», ο μαδριλένος συγγραφέας στέφεται καλλιτέχνης και όχι γενειοφόρος καθηγητής. «Το "Καρδιά τόσο άσπρη"», συνεχίζει ο γάλλος κριτικός, «βρίσκεται στους αντίποδες των επιτυχημένων μυθιστορημάτων της Πανεπιστημιακής Διεθνούς· ο Εκο, ο Λοντζ, ο Ferrucci, η Byatt πλάθουν τους λόγιους κριτικούς στοχασμούς τους μέσα στο πιο παραδοσιακό, και μάλιστα το πιο γερασμένο μυθιστορηματικό καλούπι».

Ο Χαβιέρ Μαρίας γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1951, σπούδασε Αγγλική Γλωσσολογία και μετάφρασε άγγλους συγγραφείς από τους οποίους είναι εμφανώς επηρεασμένος. Περιπλεκόμενη αφήγηση, κρυστάλλινη, κομψευόμενη αλλά και αναβλητική ως προς τα “επεξηγηματικά σημάδια”, οι διασταυρώμενες αφηγήσεις παραπέμπουν στον Sterne, τον Conrad, τον Nabokov και δυσκολεύοντας την ανάγνωση στα ελληνικά. Το μυθιστόρημα βραβεύτηκε με το βραβείο IMPAC 1997. Διαβάζεται με προσοχή, γοητεύει γιατί υπαινίσσεται περισσότερα απ όσα δηλώνει και γιατί σε καθιστά συνένοχο τόσο αποσιωπώντας όσο και αποκρύπτοντας. 

Η Μαδρίτη θα τον κρατήσει αρκετό καιρό μακριά. Εχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του στην αγγλική γλωσσολογία θα διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα θα συνεχίσει να φιλοτεχνεί δοκίμια, άρθρα και σύντομες βιογραφίες για τον διεθνή Τύπο. Ακολουθούν τα μυθιστορήματα «El monarca del tiempo», «El siglo», «El hombre sentimental» (Βραβείο Μυθιστορήματος Herralde 1986), «Todas las almas» (Βραβείο Ciudad de Barcelona 1989). Οι κριτικοί έχουν αρχίσει να υποκύπτουν σε ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα που δεν φοβάται να «παίξει» με το θρίλερ και το φιλμ νουάρ (ακόμη και ο όνομα του Χίτσκοκ θα διανθίσει τους πλείστους ­ είναι η αλήθεια ­ διθυράμβους που συνοδεύουν το όνομά του), τη φάρσα, την ειρωνεία και το δράμα.

Με την «Καρδιά τόσο άσπρη» η Ευρώπη είναι πλέον δική του. Μέσα σε δύο εβδομάδες το βιβλίο θα πουλήσει στη Γερμανία 100.000 αντίτυπα, με τη Γαλλία και τη Βρετανία να ακολουθούν ασθμαίνοντας στα ίχνη του απολωλότος Ισπανού. Ο Marcel Reich - Ranicky, θρυλικός γκουρού της γερμανικής λογοτεχνίας, καταποντίζει το τελευταίο μυθιστόρημα του Γκύντερ Γκρας για να αποφανθεί ότι «δεν υπάρχει τίποτε στη σύγχρονη λογοτεχνία που να μπορεί να συγκριθεί με το έργο του Χαβιέρ Μαρίας... ίσως μόνο ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες». Το γερμανικό «Der Spiegel» αφιερώνει διά στόματος Χέλμουτ Καράσεκ τρεις σελίδες στον συγγραφέα της «Καρδιάς», ενώ ο Ζίγκριντ Λέφλερ της «Suddeutsche Zeitung» του Μονάχου μιλάει για «ένα μυθιστόρημα ανατρεπτικό μοντέρνο, κοσμοπολίτικο, με μια ματιά σύγχρονη στην Ισπανία του σήμερα».

Το 1996 ο Μαρίας επανέρχεται με το «Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς» και καθιερώνεται πλέον ως το «χαϊδεμένο παιδί» της ισπανικής λογοτεχνίας. Και εδώ (όπως και στο «Καρδιά τόσο άσπρη», με μια νιόπαντρη να αυτοπυροβολείται μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου) οι εναρκτήριες σελίδες είναι γεμάτες πορφυρές κηλίδες. Αυτή τη φορά ο ήρωας Βίκτωρ Φρανθές, ένας συγγραφέας και σεναριογράφος της τηλεόρασης, δέχεται μια πρόσκληση για δείπνο από μια παντρεμένη γυναίκα, η οποία αφήνει την τελευταία της πνοή στη διάρκεια του ερωτικού παιχνιδιού. Και πάλι ο Μαρίας αφήνει το περιτύλιγμα μιας ζοφερής μυθοπλασίας να τον παρασύρει σε ένα ολοκαίνουργο παιχνίδισμα κόσμων ­ και φυσικά λέξεων ­ με φόντο τη νυχτερινή Μαδρίτη και έναν μεταμοντέρνο Δον Κιχώτη ψυχών και αναμνήσεων: «Και πόσο λίγα είναι αυτά που μένουν τελικά από κάθε άτομο μέσα στον άχρηστο χρόνο σαν το ολισθηρό χιόνι, για πόσο λίγα υπάρχει απόδειξη, και από αυτά τα λίγα που μένουν πόσα αποσιωπούνται, και από αυτά που δεν αποσιωπώνται μόνο ένα ελάχιστο μέρος μένει μετά στη μνήμη και για λίγο καιρό: ενόσω οδεύουμε αργά προς την εξάλειψή μας μόνο και μόνο για να περάσουμε στην πλάτη ή στην πίσω πλευρά αυτού του χρόνου, όπου δεν μπορεί πια κανείς να συνεχίσει να σκέφτεται ούτε να αποχαιρετά».

Ο ίδιος εξομολογείται σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «El Pais» ότι τον έχει φοβίσει η υποδοχή της Γηραιάς Ηπείρου. Περιγράφει μάλιστα ένα παράξενο τηλεφώνημα που του έκαναν άγνωστοι βιβλιοφάγοι: «Σήκωσα το ακουστικό και μου είπαν στα αγγλικά ότι μου τηλεφωνούσαν από ένα εστιατόριο. Με ρώτησαν αν μιλάω γερμανικά και όταν απάντησα αρνητικά πήραν το ακουστικό κάποιοι άλλοι οι οποίοι δήλωσαν ότι θέλουν να με δουν, να με χαιρετήσουν, να με τραβήξουν φωτογραφίες. Τρελοί για τα σίδερα». Ισως γιατί ο λεξιλάγνος της Ισπανίας δεν μπορεί ακόμη να αντιληφθεί ότι δύο βιβλία στη λίστα με τα μπεστ σέλερ της Ενωμένης Ευρώπης συνεπάγονται αυτοσχέδια φαν κλαμπ. Ισως πάλι γιατί προτιμά την desamor.

-------------------------------------
Πηγές:

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Η κατά τον Στάθη... σύνθεση της νέας κυβέρνησης...! (Έκτακτη Ανταπόκριση)

Τετάρτη, Ιουνίου 26, 2013
Η κατά τον Στάθη... σύνθεση της νέας κυβέρνησης...! (Έκτακτη Ανταπόκριση)
 Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, σας γράφω απ’ τα υπόγεια του Μαξίμου. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της απουσίας μου αυτές τις ημέρες: βοηθούσα τον Χρύσανθο να κάνουμε τον ανασχηματισμό. Πολύ κουραστικό: παίζαμε την κολοκυθιά ώσπου την ξεράναμε,
μετά μαδήσαμε όλες τις μαργαρίτες της τέως διοικήσεως ΠΑΣΟΚ, ύστερα πήγαν οι καραμπόλες σύννεφο (η μαύρη μπίλια έβρισκε συνεχώς τον κ. Αβραμόπουλο), αλλά στο τέλος τα καταφέραμε. Λόγω της σημασίας που δίνουμε πλέον στην πρωτογενή παραγωγή φτιάξαμε μια κυβέρνηση περιβόλι.
Της οποίας η πραγματική σύνθεση έχει ως εξής: Πρωθυπουργός: Αγγελα Ψυχοβγάλτρα Μέρκελ. Υποπρωθυπουργός: Αντώνης Σαμαράς. Επίτιμος Uber Alles Πρωθυπουργός: Μπαράκ Ομπάμα.
Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης: Μπενύτο. Υπουργός Εξωτερικών: Μπενίτο. (Ο κ. Αβραμόπουλος στο εξής θα «περιφέρεται ασκόπως» στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης και Τουρκικών Προκλήσεων.) Εδώ επίσης να σημειώσουμε ότι ο Μπενύτο - Μπενίτο χωρίς Διαμαντοπούλου θυσιάζεται για μιαν ακόμα φορά υπέρ πατρίδος - «απορώ
πώς εκυβερνάτο επ’ εσχάτοις η χώρα χωρίς τον Χρυσοχοΐδη», έλεγε συνεχώς ο Χρύσανθος και του κάναμε ολική επαναφορά - άμωμος και αναμάρτητος ο κ. Χρυσοχοΐδης, θα
μπορέσει να δώσει μια νέα ορμή στο σύνθημά μας η Ν.Δ. στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Κλείνει ούτω πώς και μια άλλη παλιά πληγή του μονοκομματικού δικομματισμού: αυτά τα δύο κόμματα που εσφάζοντο μεταξύ τους, ποιο θα μας σφάξει περισσότερο, τώρα θα αλληλοσφάζονται για τον ίδιο λόγο.
Υπερυπουργός Οικονομικών και Φορομπηχτικής Ικανότητας ο τρικέφαλος σκύλος της Τρόικας, Κέρβερας Στουρνάρας. Επικεφαλής Τρίίίίτου Προγράμματος, Κυριάκος Μητσοτάκης, ο νεοφιλελευθερισμός σε στιγμές ευτυχίας. Πιο δεξιά
απ’ τον νέο Υπουργό Απολύσεων Κυριάκο υπάρχουν μόνον οι επόμενες απολύσεις. (Εδώ να μνημονεύσουμε τον κ. Μανιτάκη, όστις έσκαβε τον λάκκο των απολύσεων για τους άλλους κι έπεσε ο ίδιος μέσα.)
Υπουργείον Πένθους για τη ΔΗΜΑΡ. Υπουργός Γρηγόρης Ψαριανός (σάουντρακ απ’ τον χορό του Ζαλόγγου). Υφυπουργοί κάτι φίλοι μου Συριζαίοι που έχουν αρχίσει συνομιλίες με το 1,5% του εκλογικού ποσοστού της ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να επιστρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ εκείνοι που τον κρατούσαν καθηλωμένον στο 4%.
Υπουργείον Υγείας. Βρυκόλαξ, Αδωνις Γεωργιάδης. Θα χυθεί αίμα. Μυστηριώδεις εξαφανίσεις ασθενών. Εντατικές θεραπείες ασθενειών με ξόρκια στην αρχαία ελληνική. Ανεξήγητες θεάσεις UFO ψυχοπομπών. Νέα μαντζούνια πολύ φθηνά για τον λαό. Ο άλλος κόσμος έρχεται πιο κοντά μας σε μια νεοπλατωνική ενατένιση του κοκίτη, όταν δεν έχεις διαθέσιμο εκτόπλασμα.
Φώφη! Η επιστροφή! Τα λόγια είναι περιττά! Ηχούν οι σάλπιγγες των αγγέλων! Σιδηρόφραχτες Μεραρχίες με επικεφαλής Στρατηγούς των 900 ευρώ τον μήνα πιάνουν τα γιοφύρια, η χώρα είναι πλέον ένα απέραντο βυζαντινό Απληκτο. Φώφη φορ έβερ.
Υπουργός ΥΕΝΕΔ: Παντελής Καψής. Ο κ. Ψυχάρης και ο κ. Μπόμπολας δεν ευκαιρούσαν οι ίδιοι. Κι έτσι ο υιός Ψυχάρης (Σύμβουλος του κ. Σαμαρά) έστειλε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Θα κλάψουνε μανούλες (με την καλή έννοια, απ’ τη χαρά τους).
Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε με ένα μικρό κι ευέλικτο σχήμα που περιέχει σταθερές αξίες, όπως ο κ. Δένδιας, ο κ. Τσάο Ρούλα Κεδίκογλου κι ο Κόκκινος Πάνος που θα τον τρέχουν φέτος στην Επίδαυρο, το Ηρώδειο κι άλλα μετερίζια του πολιτισμού.
Συνεπώς μην ανησυχείτε, εφόσον υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν τον εαυτόν τους όπως ο κ. Πρετεντέρης, ουδεμία θυσία του ελληνικού λαού υπέρ των 600 οικογενειών θα πάει χαμένη.
Με λίγους ή πολλούς περισσότερους ανέργους, με κατασχέσεις σπιτιών, με λουκέτα στα μαγαζιά, με αυτοκτονίες πολιτών, θα πιάσουμε τους στόχους μας για μεγαλύτερη ύφεση, μεγαλύτερες δημοσιονομικές τρύπες, ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και πλήρη εκχώρηση του πλούτου της χώρας.
Αδωνις Φώφη φον Σόιμπλε Κυριακομητσοτάκης. Ερμη Ελλάδα, απ’ την εποχή των Γρυπών και των Αρπυιών έχουν να σ’ την πέσουν τέτοια όντα...
ΥΓ.: Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος απέχει μιαν ανάσα απ’ τον Πρωθυπουργικό Θώκο. Μιαν ανάσα καυτή στο σβέρκο του Αντώνη. Θαυμάζω το γεγονός ότι ο Μπενύτο δεν έχει ακόμα δαγκώσει τον πρωθυπουργό
- έχουν περάσει 23 ώρες κι ακόμα αυτοσυγκρατείται.
ΥΓ.2: Παραμένω στο μπούνκερ των υπογείων του Μαξίμου, παρακολουθώντας τις εξελίξεις, σε λίγες μέρες θα έχετε πάλι νέα μου. Αν δεν έχετε, δεν θα έχω κι εγώ...

---------------------------------
Αναδημοσίευση από enikos

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

To Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου

Τρίτη, Ιουνίου 25, 2013
To Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου (κατεβάστε το ελεύθερα)
Γιος του Βασίλη Βασιλειάδη, Έλληνα από την Τραπεζούντα και της Πολίνας Άντοβνα Βίλγκεμσον, Ρωσίδας εσθονικής καταγωγής, ο Αριστείδης Βασιλειάδης, που αργότερα αυτοονομάστηκε Άρης Αλεξάνδρου, γεννημένος το 1922 στο Λένινγκραντ, ήρθε με τους γονείς του το 1928 και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Θεσσαλονίκη, και λίγο αργότερα στην Αθήνα. Με μητρική κυριολεκτικά και μεταφορικά, γλώσσα τα ρωσικά, δυσκολεύτηκε τον πρώτο καιρό να προσγειωθεί στην ελληνική γλωσσική πραγματικότητα, αλλά, με την πραγματική ιδιοφυΐα που επέδειξε στην εκμάθηση των ξένων γλωσσών, γρήγορα προσαρμόστηκε και έφτασε σ' εκείνη την αίσθηση της γλώσσας που διαπιστώνεται στο σύνολο του έργου του, προσωπικού και μεταφραστικού. 
 
Τέλειωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Βαρβάκειο το 1940 και έδωσε εξετάσεις για το Πολυτεχνείο κατά την επιθυμία του πατέρα του, αλλά με πολλούς δικούς του ενδοιασμούς γι αυτό και, επειδή δεν είχε προετοιμαστεί ικανοποιητικά, απέτυχε. Το 1942 αποφάσισε να παρατήσει τις σπουδές που δεν τον ενθουσίαζαν και να εργαστεί ως μεταφραστής. Συγχρόνως από τις πρώτες μέρες της Κατοχής, μαζί με άλλους φίλους και γνωστούς (Ανδρέα Φραγκιά κ.α) δημιούργησαν μια αντιστασιακή ομάδα (τυπογραφείο). Αργότερα τα μέλη της μικρής και αυθόρμητης αυτής ομάδας, προσχώρησαν στην αναγεννημένη οργάνωση της κομμουνιστικής νεολαίας. 
 
Άρης Αλεξάνδρου
Ωστόσο αυτός ο από χαρακτήρα και νοοτροπία φιλελεύθερος στοχαστής δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στους πειθαρχικούς κανόνες ενός "οργανωμένου", σε περίοδο μάλιστα παρανομίας. Γι αυτό και σε λίγους μήνες, με την πρώτη εμφανή κρίση, αποχώρησε. 
 
Η απομάκρυνσή του από την ενεργό κομματική δράση και η μη συμμετοχή του στις δραστηριότητες της Αριστεράς και εδώ ειδικά στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1944, δεν εμπόδισαν τις αγγλικές στρατιωτικές αρχές, που είχαν έρθει στην Ελλάδα, να τον συλλάβουν και να τον στείλουν στο στρατόπεδο Ελ Ντάμπα, όπου έμεινε έως τον Απρίλιο του '45. Επίσης, παρόλο που δεν έχει ανάμειξη στον εμφύλιο πόλεμο συλλαμβάνεται το 1948 και, επειδή αρνείται να αποκηρύξει τις ιδέες του, στέλνεται και παραμένει διαδοχικά στα στρατόπεδα Μούδρου, Μακρονήσου και Άγιου Ευστράτιου, από τον Ιούλιο του 1948 έως τον Οκτώβριο του 1951. 
 
Μετά ένα χρόνο, το Νοέμβριο του 1952, και ενώ είχε μείνει ελεύθερος δικάζεται από το Στρατοδικείο Αθηνών ως ανυπότακτος (κατά την εποχή που ήταν εξόριστος). Καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε 10 χρόνια ειρκτή και έμεινε διαδοχικά στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Γυάρου. Στην αναθεώρηση της δίκης η ποινή του περιορίστηκε στα 7 χρόνια και απολύθηκε τον Αύγουστο του 1958 με τη χάρη του ενός τρίτου. 
Μετά την αποφυλάκισή του παντρεύεται την Καίτη Δρόσου και εγκαθίσταται στο σπίτι της. Το 1967 έφυγαν μαζί στο Παρίσι από το φόβο μιας νέας σύλληψης από τη δικτατορία. Πέθανε στο Παρίσι στις 2 Ιουλίου 1978 από καρδιακή προσβολή, μόλις έχοντας προφτάσει την έκδοση από τον οίκο Gallimard της γαλλικής μετάφρασης του Κιβωτίου
 
Με το Κιβώτιο βρισκόμαστε στο κλίμα του ελληνικού εμφυλίου πολέμου-ακριβέστερα, στο τέλος του (καλοκαίρι του 1949). Μια 40μελής ομάδα "εθελοντών" και επίλεκτων κομμουνιστών αναλαμβάνει την ύψιστη αποστολή να μεταφέρει ένα κιβώτιο από την πόλη Ν στην πόλη Κ. Κανείς δεν έχει ιδέα για το περιεχόμενο του κιβωτίου ούτε για τον τελικό στόχο των κινήσεών τους : το αρχηγείο αρκείται να τους υποδεικνύει κάθε μέρα το δρομολόγιο της επομένης. Ωστόσο έχει γνωστοποιηθεί σε όλους ότι η "επιχείρηση - κιβώτιο" είναι τόσο σημαντική ώστε ενδεχομένως να κρίνεται από αυτήν η έκβαση του πολέμου. Εξ ου και οι αυστηρές προδιαγραφές της πορείας: καμιά καθυστέρηση δεν θα γίνεται ανεκτή και κάθε τραυματίας ή απλώς βραδυπορών θα «κυανίζεται». Αυτή η επιχείρηση - εκατόμβη θα διαρκέσει δύο μήνες (μέσα Ιουλίου - μέσα Σεπτεμβρίου του 1949). Ο μοναδικός επιζών - και αφηγητής - ολοκληρώνει την πορεία, παραδίδει το κιβώτιο στους αρμοδίους, εκείνοι το ανοίγουν και διαπιστώνεται πως είναι άδειο! Ο αφηγητής συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Επιχειρεί με συνεχείς καταθέσεις του προς τις ανακριτικές αρχές να εξηγήσει - και να ερμηνεύσει - το νόημα της παράδοξης αποστολής τους. 
 
Αυτός είναι πολύ συνοπτικά ο μύθος, η ιστορία του αντιμυθιστορήματος που τιτλοφορείται Το Κιβώτιο. Πρόκειται για αντιμυθιστόρημα γιατί ακυρώνει εμφατικά όλους τους κώδικες του μυθιστορηματικού είδους, κρατώντας χαλαρά τον κώδικα του επιστολικού (μονοφωνικού) μυθιστορήματος ή του προσωπικού ημερολογίου με τα οποία συγγενεύει περισσότερο.   


-----------------------------------------------------------------------------------------------

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

'Είναι ο ρατσισμός συνέπεια της μη ζωής των καταναλωτών;' σκέψεις πάνω σε άρθρο του Γιάννη Μακριδάκη

Κυριακή, Ιουνίου 16, 2013
3ο ετήσιο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της συλλογικότητας Λάθρα που έγινε στη Χίο
Παραθέτω παρακάτω αυτούσιο σημερινό άρθρο του Συγγραφέα, ακτιβιστή Γιάννη Μακριδάκη, που παραθέτει την δικιά του άποψη - ερμηνεία για την άνοδο του ρατσισμού στην κοινωνία μας. Η βασική του άποψη είναι ότι "ο ρατσισμός είναι συνέπεια της μη ζωής των καταναλωτών", ότι "δεν ωφελεί να πείσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία ενάντια στον ρατσισμό" και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η δράση "να ρίχνουμε τον σπόρο του “επανανθρωπισμού” του καταναλωτή, να ξυπνήσουμε τον άνθρωπο που κρύβει μέσα του, να πεισθεί να ξαναγίνει άνθρωπος"

Όλ' αυτά τα βρίσκω ενδιαφέροντα, δεν ξέρω αν είναι "η λύση" στο πρόβλημα, όμως επειδή κι εγώ όπως και πάρα πολλοί άλλοι μαζί μου, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την συνεχή άνοδο της Χρυσής Αυγής, όπως και την συνέχιση ρατσιστικών επεισοδίων, - παρ όλη την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κόσμου που υποτίθεται γίνεται-, την παραθέτω για προβληματισμό και συζήτηση.

************

Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Λάθρα

Το διήμερο που πέρασε παρακολούθησα το 3ο ετήσιο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της συλλογικότητας Λάθρα που έγινε στη Χίο. Συναυλίες, συζητήσεις, θεατρικό παιχνίδι, μαθήματα για παιδιά, ανατολίτικες κουζίνες και άλλα διάφορα όμορφα συνέβησαν εκεί, με την φροντίδα και την προσωπική εργασία αρκετών νέων ανθρώπων.

Δυο πράγματα με προβλημάτισαν

Πρώτον η παρέμβαση ακτιβίστριας από την γειτονική Σμύρνη, η οποία είπε ότι η τουρκική κοινωνία πριν από δυο χρόνια δεν ήξερε τίποτα για το θέμα Σύριοι πρόσφυγες, αλλά αυτή τη στιγμή όλοι ξέρουν και η πλειονότητα της κοινωνίας τους μισεί και εκφράζεται ρατσιστικά απέναντί τους.

Το δεύτερο που με προβλημάτισε ήταν η ομιλία της γνωστής και θαυμαστής δικηγόρου Γιάννας Κούρτοβικ, η οποία ανέλυσε το πώς η πολιτική και η δικαστική εξουσία ευνοούν απροκάλυπτα και προωθούν τον ρατσισμό μέσω της ευνοϊκής μεταχείρισης που παρέχουν στους ρατσιστές αλλά και μέσω της αδράνειάς τους.

Αυτό που κατάλαβα ή μάλλον γι’ αυτό που σιγουρεύτηκα εν τέλει, είναι ότι και ο ρατσισμός είναι συνέπεια της μη ζωής των καταναλωτών.

Διότι δεν υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία που σπρώχνει δικαστικούς και κυβερνήσεις να ευνοούν τους ρατσιστές, ούτε που ανεβάζει ρατσιστικά κόμματα στο προσκήνιο. Απλώς, πολύ απλά, η μετάλλαξη του ανθρώπου σε καταναλωτή και η μετατροπή της κοινωνίας σε αγορά, ευνοεί και επιβάλει την δίωξη και την μη ανοχή σε κάθε τι και σε οποιονδήποτε δεν έχει τα νομότυπα προσόντα για να διεκδικήσει την συμμετοχή του στο ανήθικο σύστημα. Και όσο πιο σφιχτές οικονομικά γίνονται οι κοινωνίες-αγορές, όσο πιο ελεγχόμενοι οι καταναλωτές που “ζουν” εντός τους, τόσο πιο συντηρητικές, ανήθικες και απάνθρωπες είναι.

Με το ίδιο σκεπτικό που διώκονται οι άνθρωποι, διώκονται και οι σπόροι, διώκεται ό,τι δεν είναι στις προδιαγραφές του συστήματος που εκτρέφει καταναλωτές και συντηρείται από αυτούς.

Στην Ελλάδα υπάρχουν Πακιστανοί μετανάστες από το 1970 αλλά τότε κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχουν, ούτε κανείς ενοχλούνταν από αυτούς. Την ίδια εποχή η μισή Χίος είχαν κάνει μια περίοδο της ζωής τους “λαθραίοι” όπως αφηγούνται, ως ναυτικοί που το έσκαγαν από τα βαπόρια όταν αυτά έπιαναν Αμερική και έμεναν έξω για κάποιο χρονικό διάστημα, δίχως τα απαραίτητα έγγραφα στην χώρα αυτή. Η Αμερική ήταν από τότε μια Αγορά, εξ ου και υπήρχε ο όρος “λαθραίος άνθρωπος Μετανάστης. Η Ελλάδα έγινε κατόπιν αγοραία κοινωνία και ο άγνωστος όρος λαθρομετανάστης” κατέφθασε και εδώ. Η Τουρκία μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν ήταν “αγορά” και κανείς δεν ήξερε και δεν τον ενοχλούσαν οι Σύριοι πρόσφυγες, ενώ σήμερα, μετά την ΔΝΤ-”ανάπτυξη” που περνάει κι αυτή χώρα, όλοι ξέρουν και όλοι μισούν τους λαθραίους πρόσφυγες πολέμου της γειτονικής Συρίας.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν ζούμε, όπως και οι γείτονές μας στην Τουρκία, όπως και το 60% του πλανήτη σε πόλεις και κοινωνίες αγοραίες. Η ζωή μας είναι ζωή καταναλωτικών γραναζιών και όχι ανθρώπων. Όποιος άλλος διεκδικήσει να βρει μια θέση κι αυτός στην αγοραία κοινωνία μας, θεωρείται ανταγωνιστικό γρανάζι και εκδιώκεται, γίνεται θύμα εύκολου ρατσισμού από τους αμόρφωτους που δεν ξέρουν τι τους φταίει και επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους και το μίσος τους στην ανθρώπινη διαφορετικότητα του θύματός τους.

Απογοητεύτηκα χτες όταν άκουσα το κλείσιμο της ομιλίας της Γιάννας Κούρτοβικ, η οποία είπε πως αυτό που προτείνει είναι να πείσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία ενάντια στον ρατσισμό. Το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι, δυστυχώς. Οι αγοραίες κοινωνίες είναι ήδη διαβρωμένες, μεταλλαγμένες ανήθικες βαθιά και δεν υπάρχει καμία περίπτωση ευαισθητοποίησης των απονεκρωμένων και αποκτηνωμένων γραναζιών τους επί αυτού του θέματος.

Προσωπικά πιστεύω ότι η μόνη δράση είναι να ρίχνουμε τον σπόρο του “επανανθρωπισμού” του καταναλωτή, να ξυπνήσουμε τον άνθρωπο που κρύβει μέσα του, να πεισθεί να ξαναγίνει άνθρωπος δηλαδή το γρανάζι της αγοράς. Να του μιλήσουμε δηλαδή για τον εαυτό του και τη ζωή του που δεν ζει, και όχι για τον Άλλον. Να νιώσει τι ακριβώς τον έχει φέρει σε αυτό το χάλι της ζωής του και να την πάρει αλλιώς, να θυμηθεί τι σημαίνει άνθρωπος και ότι όλοι οι άλλοι γύρω του, όπως και ο ίδιος, είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι.

Και για να γίνει αυτό, ο μόνος τρόπος είναι η προβολή και η προώθηση της ζωής έξω από το χρηματοοικονομικό σύστημα, κοντά και μέσα στο μοναδικό πραγματικό και αληθινό σύστημα, το οικοσύστημα, μια ζωή με στοχασμό και ενδιαφέρον για όλα, από τους φυσικούς πόρους και τα άλλα πλάσματα μέχρι τον άνθρωπο. Όσοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν έναν τέτοιο τρόπο ζωής, να ξαναγίνουν άνθρωποι, είναι έτσι κι αλλιώς καμμένοι, κατεστραμμένοι ατομικά και κάνουν τεράστια ζημιά στο οικοσύστημα και στην ανθρωπότητα. Θα περιμένουμε να περάσουν σαν καταιγίδα από τη ζωή. Όσοι όμως μπορούν να νιώσουν και να πράξουν αυτό που νιώθουν, αυτοί θα αλλάξουν σιγά σιγά το τοπίο. Μπορεί να ακούγεται ή να είναι ουτοπικό αλλά  δεν υπάρχει άλλο αντίπαλο δέος της επερχόμενης ολοσχερούς καταστροφής παρά μονάχα η ουτοπία.

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

ΒΙΒΛΙΑ ΔΩΡΕΑΝ: διάβασμα ή και κατέβασμα λογοτεχνικών βιβλίων

Σάββατο, Ιουνίου 15, 2013
Δωρεάν, νόμιμο, διάβασμα ή/και κατέβασμα λογοτεχνικών βιβλίων

Είναι φορές που θα θέλαμε να διαβάσουμε ένα διάσημο λογοτεχνικό βιβλίο ή να διαβάσουμε ποίηση ελλήνων ή ξένων ποιητών αλλά δε βρίσκουμε το βιβλίο ή το βρίσκουμε «αλμυρό»…

Ξεχάστε τα όλα !

Τώρα κάνοντας κλικ στο OpenBook μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας εκατοντάδες βιβλία και συλλογές, νόμιμα, εύκολα και κυρίως ΔΩΡΕΑΝ.

Βιβλία τόσο για τους μικρούς όσο και για τους μεγαλύτερους φίλους μας.

Το OpenBook είναι μια ανοικτή διαδικτυακή Βιβλιοθήκη με ελληνικά ηλεκτρονικά βιβλία που διανέμονται ελεύθερα και νόμιμα (δωρεάν ebooks). Πρόκειται για βιβλία διαφόρων κατηγοριών περιεχομένου που φέρουν άδεια Creative Commons. Η κατηγοριοποίηση γίνεται με βάση το συγγραφέα και οι μορφές των αρχείων ποικίλλουν. Γενικά, πρόκειται είτε για αρχεία PDF είτε για βιβλία που έχουν ανέβει ως site ή blog στο διαδίκτυο. Τα βιβλία που είναι σελίδες στο ίντερνετ και όχι PDF μπορείτε να τα μετατρέψετε σε ePUB ή mobipocket με το δωρεάν πρόγραμμα Calibre (καλύτερα σε mobipocket, που δε χρειάζεται ενσωμάτωση των γραμματοσειρών).

Ενδεικτικά αναφέρουμε για την πεζογραφία τα ονόματα των :

Κυριάκος Αθανασιάδης | Μίμης Ανδρουλάκης | Γιάννης Αρκούδος | Νικόλας Αφρόκαλος | Γιάννης Βανίδης | Καίτη Βασιλάκου | Δημήτρης Βασιλειάδης | Λεία Βιτάλη | Νίκος Βλαντής | Κώστας Βουλαζέρης | Ντόρα Γιαννακοπούλου | Ευθύμιος Γουργουρής | Γιώργος Δαμιανός | Στέφανος Δάνδολος | Σοφία Δευτερίγου | Βασίλης Δημητριάδης | Νίκος Δήμου | Λένα Διβάνη | Βασίλειος Δρόλιας |

| Ξενοφών Ίσαρης | Πάνος Κάλαρης | Αντώνης Καναβούρας | Δημήτρης Καραβασίλης | Νίκος Καρακάσης | Μάνος Κοντολέων | Περικλής Κοροβέσης | Λευτέρης Κρητικός | Αλέξανδρος Κυριακόπουλος | Ευάγγελος Λαγουτάρης | Στέφανος Λίβος | Νιόβη Λύρη | Ηλίας Μάκης | Δημήτρης Μακρής | Θάνος Μαντζάνας | Λιλή Μαυροκεφάλου | Σμαραγδή Μητροπούλου | Δημήτρης Μπαρσάκης | Ελένη Μπιρμπίλη | Περικλής Μποζινάκης | Ιωάννα Μπουραζοπούλου | Αντώνης Μπουρίτσας | Σοφία Νικολαΐδου | Τομάζος Παγώνης | Βασίλης Παπαθεοδώρου | Παναγιώτης Παπανικολάου | Χριστόφορος Παυλίδης | Γιάννης Πλιώτας | Κώστας Πουλιανίτης | Ελ Ρόι | Τέος Ρόμβος | Ελένη Σεμερτζίδου | Παναγιώτης Σιμιτσής | Ερρίκος Σμυρναίος | Νικόλας Σμυρνάκης | Αλέξης Σταμάτης | Γιώργος Στόγιας | Κώστας Σφακιανάκης | Αγγελική Σχοινά | Δημήτρης Τζουβάλης | Θανάσης Τριαρίδης | Γιώργος Τσαντίκος | Σοφία Τσουρλάκη | Ευγενία Φακίνου | Νίκος Φάκος | Γιάννης Φαρσάρης | Σωτήρης Φιλιππίδης | Ανδρέας Φλουράκης | Μιχάλης Φουντουκλής | Ελένη Φουρνάρου | Λάκης Φουρουκλάς | Λένος Χρηστίδης | Αρχοντής Χρυσουλάς | Larry Cool | Carnellio Coop
 
για την
Ποίηση

Ζήσης Αϊναλής | Κωνσταντίνος Αντωνίου | Πέτρος Αρτάνης | Νίκος Αστέρης | Μαρινέλλα Βλαχάκη | Ευγενία Βογιατζή | Θοδωρής Βοριάς | Αθανάσιος Γανίδης | Χρήστος Γεωργακόπουλος | Γιώργος Γώτης | Τίμος Ζούμπος | Παναγιώτης Καποδίστριας | Άρης Κόντε | Βασίλης Κορλός | Χρήστος Λορέντζος | Φώντας Μακρόπουλος | Άρης Μανουράς | Μαρία Μουρζά | Χάρης Μπαρμπούλης | Γιώργος Μπλάνας | Νικόλαος Νεράντζης | Θάνος Πάσχος | Γιάννης Ποταμιάνος | Κώστας Πουλιανίτης | Γιώργος Πρίμπας | Δημήτρης Ρούσης | Κική Σαργιώτου | Ελένη Σεμερτζίδου | Λένα Σεπτέμβρη | Κωνσταντίνος Σιάκας | Άτη Σολέρτη | Κώστας Σφενδουράκης | Κωστής Τριανταφύλλου | Χρήστος Τσελέντης | Ιωάννης Τσιουράκης | Νικόλας Χουέρβος

Ξένη λογοτεχνία

Ορχάν Βελί Κανίκ | Τσαρλς Μπουκόβσκι |

| Τζoν Φάντε | Ντάριο Φο | Συλλογή ποίησης σε μτφ Χρίστου Κρεμνιώτη

Παιδική λογοτεχνία

Μαρία Αγγελίδου

Φραντζέσκα Αλεξοπούλου – Πετράκη (PDF)
| Κατερίνα Αναγνώστου | Νικόλας Ανδρικόπουλος | Μαρία Ανδρικοπούλου | Φιλομήλα Βακάλη – Συρογιαννοπούλου | Λήδα Βαρβαρούση | Αγγελική Βαρελλά |

| Γαλάτεια Γρηγοριάδου – Σουρέλη | Κική Δημητριάδου | Ελένη Δικαίου | Σοφία Ζαραμπούκα | Άλκη Ζέη | Παντελής Ζούρας | Βαγγέλης Ηλιόπουλος | Βασιλική Κάργα | Καλλιώ Καστρησίου | Λώρη Κέζα | Μάνος Κοντολέων |

| Σοφία Μαντούβαλου | Γιώργος Μαρίνος | Βούλα Μάστορη | Έρη Μαυράκη | Μαρία Μαυρίδου – Καλούδη | Σύρμω Μιχαήλ | Αμάντα Μιχαλοπούλου | Χρήστος Μπουλώτης | Βασιλική Νευροκοπλή | Μαρούλλα Πανάγου | Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης | Βασίλης Παπαθεοδώρου | Σοφία Παράσχου | Γιολάντα Πατεράκη | Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου | Ναννίνα Σακκά-Νικολακοπούλου | Αγγελική Σχοινά | Βαγγέλης Τασιόπουλος | Ευγένιος Τριβιζάς | Γιολάντα Τσιαμπόκαλου | Κυριάκος Χαρίτος | Πάνος Χριστοδούλου | Βάσω Ψαράκη | Λίτσα Ψαραύτη | Δήμητρα Ψυχογυιού
 
Δοκίμια

Τάσος Ανθουλιάς | Ειρήνη Βούλγαρη | Τερέζα Γιακουμάτου | Αμαλία Ηλιάδη | Γεώργιος Κουλούκης | Αδαμάντιος Κρασανάκης | Γιάννης Κωνσταντινίδης | Γιώργος Λιερός | Δημήτρης Λοΐζος | Σίσσυ Λοΐζου | Γεώργιος Ματσαγγούρας | Γιώργος Μπλάνας | Μανώλης Παπαδάκης | Κωνσταντίνος Πρίγκιπας |

| Τάσος Σταμπούλογλου | Τάσος Σχίζας | Βασίλης Τραπεζάνογλου | Γιάννης Τσαφογιάννης | Νικόλας Τσαφταρίδης | Ροσσέτος Φακιολάς
 
Λευκώματα

Βασίλειος Αραβαντινός | Μανόλης Βλάχος | Δ.Β. Γραμμένος | Άγγελος Δεληβορριάς | Εύη Δημητριάδου | Νώτα Δημοπούλου – Ρεθεμιωτάκη | Νικόλαος Καλτσάς | Ροζίνα Κολώνια | Κωνσταντίνος Νίγδελης | Καλλιόπη Παπαγγελή | Γεώργιος Σταϊνχάουερ | Ισμήνη Τριάντη | Βασίλης Φωτόπουλος | Διονύσης Φωτόπουλος | Γεωργία Χατζή | Π.Ι. Χατζηδάκης

Κλασική Λογοτεχνία

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης | Γεώργιος Βιζυηνός | Δημήτριος Βικέλας | Ιωάννης Δαμβέργης | Αργύρης Εφταλιώτης | Κωνσταντίνος Θεοτόκης | Κωνσταντίνος Καβάφης | Ανδρέας Κάλβος | Ανδρέας Καρκαβίτσας | Κώστας Καρυωτάκης | Ιωάννης Κονδυλάκης | Βιτσέντζος Κορνάρος | Κώστας Κρυστάλλης | Ανδρέας Λασκαράτος | Λορέντζος Μαβίλης | Παύλος Νιρβάνας | Αλέξανδρος Πάλλης | Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης | Ζαχαρίας Παπαντωνίου | Καλλιρόη Παρρέν | Ιωάννης Πολέμης | Μαρία Πολυδούρη | Λάμπρος Πορφύρας | Αλέξανδρος – Ρίζος Ραγκαβής | Εμμανουήλ Ροΐδης | Γεώργιος Σουρής | Γεώργιος Τερτσέτης | Μάρκος – Αντώνιος Φόσκολος | Κωνσταντίνος Χατζόπουλος | Γεώργιος Χορτάτσης | Γιάννης Ψυχάρης


* Όλα τα βιβλία που περιέχονται στον κατάλογο της Ανοικτής Βιβλιοθήκης διανέμονται ελεύθερα και νόμιμα στο Διαδίκτυο από τους δημιουργούς ή τους εκδοτικούς οίκους. Τα έργα της ενότητας Κλασική Λογοτεχνία είναι ελεύθερα πνευματικών δικαιωμάτων.
Καλό διάβασμα σε όλους !!!

----------------------------------------------------
Πηγή:xenesglosses.eu

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Τσομπανάκος ήμουνα, την ατζέντα άλλαζα Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Παρασκευή, Ιουνίου 14, 2013
ΕΡΤ κλειδωμένη
Ο τελικός του Ευρωμπάσκετ το 1987. Η Λιλιπούπολη. Τα τραγούδια της παρέας στη σκοπιά. Η εκπομπή του Διονύση Σαββόπουλου «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Ο Φρέντι Γερμανός, Αλάτι και πιπέρι. Ο Φίλιππος Συρίγος σ’ εκείνα τα μαυρόασπρα σαββατιάτικα μπασκετικά απογεύματα. Ο Γιάννης Πετρίδης. Ο θείος Νώντας. Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος Παπαστεφάνου.

Στεκόμουν απέναντι στην κατάμαυρη οθόνη της τηλεόρασης και σκεφτόμουν τι σημαίνει για μένα η δημόσια τηλεόραση. Ακόμα πιο εκκωφαντική ήταν η μαυρίλα της σιωπής στην άδεια συχνότητα της ΕΡΑ-ΣΠΟΡ.

Προφανώς όλοι έχουμε τις δικές μας εικόνες και τα δικά μας ακούσματα από τη μακρά πορεία της ΕΡΤ. Άλλος θα σου αναφέρει το θέατρο της Δευτέρας, άλλος την κινηματογραφική Λέσχη, άλλος το τρίτο πρόγραμμα, άλλος τον Κόσμος FM, ο κατάλογος είναι ατέλειωτος – και ατελείωτος.

Το περίεργο είναι ότι εκείνοι που εισηγήθηκαν και εφάρμοσαν την αποτρόπαιη απόφαση για την ΕΡΤ μοιάζει να μην έχουν ανάλογες αναμνήσεις. Σκέφτεσαι ότι ίσως να μην ήταν ποτέ παιδιά, να μην άκουσαν ποτέ τους ραδιόφωνο. Ίσως να γεννήθηκαν φορώντας γραβάτα και κρατώντας ένα μαστίγιο στο χέρι – για καρότο ούτε λόγος… Αυτό εξηγεί μάλλον το πώς έχασαν την ιστορικότητα της στιγμής, το πώς παρασύρθηκαν από λανθασμένες ερμηνείες δημοσκοπικών ευρημάτων, το πώς πίστεψαν ότι είχαν βρει το μαγικό τρυκ για ν’ αλλάξουν την πολιτική ατζέντα και υπέπεσαν στο μοιραίο πολιτικό λάθος.

Απέναντι ο Ερντογάν λέει ότι προσπαθεί να καταλάβει τους διαδηλωτές. Εκείνοι δεν έχουν καν τέτοιες ευαισθησίες. Και ο μεν και οι δε, θα πληρώσουν τώρα το τίμημα.

Αλλά δεν έχω σκοπό να εξωραΐσω τίποτα. Προφανώς υπήρξαν και πάρα πολλά σκουπίδια, το νεοελληνικό κιτς αλλά και η αισθητική της Eurovision, κρατικοδίαιτη δημοσιογραφία, κι ακόμα θύλακες διαφθοράς, κομματοκρατία και ρουσφετολογικό βασίλειο.

Προφανώς έχει κάποιο δίκιο ο κ. Κεδίκογλου όταν μιλάει για άντρο διαφθοράς και κακοδιοίκησης. Υπάρχει κι αυτή η ΕΡΤ. Με τη διαφορά ότι αυτή ακριβώς είναι η δική τους ΕΡΤ, εκείνοι την έφτιαξαν και οι συνεταίροι τους του ΠΑΣΟΚ κατ’ εικόνα και ομοίωση, εκείνοι την άλωσαν και τη λεηλάτησαν εκ περιτροπής, διασκόρπισαν τα ιμάτια του αρχείου της, έδωσαν πάσες στην ιδιωτική τηλεόραση, έστησαν μηχανισμούς, διόρισαν, έφαγαν, μοίρασαν φιλέτα και εισέπραξαν μίζες, έκλεισαν γκρίζες συμφωνίες με διεθνή στούντιο και ατζέντηδες, διαμοίρασαν συχνότητες, σκόρπισαν έσοδα, διόγκωσαν προϋπολογισμούς, εξέθρεψαν κομματικούς στρατούς και συνδικαλιστικές ηγεσίες, αδίκησαν ταλέντα και επιβράβευσαν φελλούς, έκοψαν εκπομπές στον αέρα, λογόκριναν ρεπορτάζ, έστησαν δελτία ειδήσεων, πριμοδότησαν τη γραφειοκρατία, κάλυψαν κηφήνες και αργόσχολους, κατέστρεψαν ταλέντα και καριέρες. Έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν.

Αλλά υπήρχε δίπλα και η δική μας ΕΡΤ, η ΕΡΤ των φιλότιμων εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων, των ομογενών και της περιφέρειας, η ΕΡΤ των ντοκιμαντέρ και των εκπομπών λόγου, η ΕΡΤ των ξαφνικών σπινθιρισμάτων, των λαθραίων επιτυχιών που καμία κλαδική και καμία διορισμένη διοίκηση δεν μπόρεσαν να ελέγξουν. Υπήρξε ακόμα η μήτρα που ήταν έτοιμη να γεννήσει μικρά αριστουργήματα στις λίγες περιπτώσεις που βρέθηκαν -σχεδόν κατά λάθος- άξιοι άνθρωποι στο τιμόνι της, αλλά ούτως ή άλλως εκείνοι δεν άντεξαν για πολύ, εκδιώχθηκαν κακήν κακώς και στη θέση τους ήρθαν άλλοι να γκρεμίσουν ότι είχε χτιστεί και να ξαναοργανώσουν τα κυβερνητικά προτεκτοράτα.

Έπειτα ήρθε η ώρα του Κεδίκογλου και του Σαμαρά, άξιων συνεχιστών του Μόσιαλου. Έλλειψη στρατηγικής, απανωτές αλλαγές στις ηγετικές θέσεις, εσωτερική φαγωμάρα, ύποπτοι σχεδιασμοί, και ένας στρατός λεγεωναρίων με βάση τη μυστική φόρμουλα 4-2-1.

Και ήρθε νομοτελειακά η ώρα του στρατηγικού λάθους. Ο σχεδιασμός φαινόταν καλός. Να αξιοποιήσουν την κούραση του κόσμου από τα χαράτσια και να παίξουν με το τέλος της ΕΡΤ, το οποίο εν τω μεταξύ είχαν ήδη σφετεριστεί εν μέρει για αλλότριες δραστηριότητες. Να εκμεταλλευτούν την απαξίωση της ΕΡΤ,  για την οποία από πολλού είχαν εργαστεί συστηματικά. Και να πετύχουν ταυτόχρονα μια πλειάδα στόχων: να επιβάλουν σιωπητήριο στην ενοχλητική τάση διαφοροποίησης των κυβερνητικών εταίρων, να εξασφαλίσουν ένα μεγάλο πακέτο απολύσεων, θυσία στις αδηφάγες απαιτήσεις της τρόικας, και να προχωρήσουν σε μια μεταρρυθμιστική κίνηση-ηλεκτροσόκ, που θα ταρακουνούσε ολόκληρη των κοινωνία.

Ο σχεδιασμός φαινόταν καλός αλλά δεν ήταν, γιατί υπάρχει και το συναίσθημα, γιατί ο κόσμος καταλαβαίνει ότι εδώ παίζεται κάτι πολύ μεγαλύτερο, είναι θέμα υπεράσπισης της δημοκρατίας και του πολιτισμού, κι ακόμα γιατί βλέπει ότι όλη αυτή η μανία να συντριβεί κάθε τι το δημόσιο παρασύρει μαζί της όλα τα πρωταρχικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική ασφάλιση, απειλεί το νερό που πίνουμε, τον αέρα που αναπνέουμε, τις παραλίες μας, τη φύση, τους χώρους άθλησης, ακόμα και πράγματα που ίσως είχαμε υποτιμήσει αλλά η επικείμενη απώλειά τους μας κάνει να τα εκτιμάμε με διαφορετικό μάτι όπως, ας πούμε, οι δημόσιες βιβλιοθήκες.

Ο σχεδιασμός φαινόταν καλός αλλά δεν ήταν. Βιάστηκαν να εκδηλώσουν την επίθεσή τους προσπαθώντας ν’ αλλάξουν απεγνωσμένα την ατζέντα μετά το φιάσκο της ΔΕΠΑ και της GazProm. Και τα κατάφεραν προς στιγμήν, μόνο που η καινούρια ατζέντα ήταν ακόμα δυσμενέστερη γι’ αυτούς, ενώ δίπλα η Τουρκία φλεγόταν κι εκείνη από τη δική της ξαφνική ανάταση, στέλνοντας μήνυμα στην Ελλάδα ή ίσως περιμένοντας κι ένα μήνυμα απ’ αυτήν.

Σ’ αυτήν ακριβώς τη συγκυρία εκδηλώθηκε το πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης και κοινωνικής διέγερσης στην Αγία Παρασκευή. Γύρω από το σήμα της ΕΡΤ παίχτηκε και παίζεται ένα μπρα ντε φερ που η κυβέρνηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κερδίσει, ακόμα κι αν αποτολμήσει να επιχειρήσει το απονενοημένο διάβημα να καταλάβει το ραδιομέγαρο. Γεγονός που θα καταδείκνυε ακόμα πιο βαθιά την αυταρχική/παρακρατική εκτροπή, το αδιέξοδό της και την υπόγεια συμμαχία της με τη Χρυσή Αυγή, ενώ τα στούντιο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας θα μεταφερθούν στην ΕΣΗΕΑ, στα πανεπιστήμια, στα σπίτια του καθενός και δεκάδες sites θα αναμεταδίδουν και πάλι το ακατάβλητο σήμα σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.

Αλλά ούτε εδώ θέλω να εξωραΐσω τα πράγματα. Το πρώτο σοκ έχει περάσει, και τώρα ήρθε η ώρα οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και τα συνδικάτα του Τύπου να περάσουν σε ανώτερες μορφές πάλης. Δεν εννοώ μονάχα απεργίες και διαδηλώσεις, εννοώ κάτι πολύ μεγαλύτερο και ακόμα πιο σημαντικό.

Από τη Δευτέρα καλό θα ήταν να δούμε πολύ περισσότερα πράγματα από το αυτοσχέδιο πρόγραμμα της ΕΡΤ. Έναντι της πρωτοφανούς συμπαράστασης του ελληνικού λαού, οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ οφείλουν ένα μεγάλο αντάλλαγμα. Να προχωρήσουν και να πειραματιστούν στην παρουσίαση ενός τηλεοπτικού προγράμματος όπως το έχουν φανταστεί κι όπως το έχουμε ονειρευτεί.

Να κάνουν ρεπορτάζ, να πάνε να καταγράψουν τις ουρές στον ΟΑΕΔ, να μπουν σε νοσοκομεία και σε σχολεία, να δείξουν τα κλειστά καταστήματα, ν’ ανέβουν στη Χαλκιδική, να καλύψουν απεργιακές κινητοποιήσεις άλλων. Να πραγματοποιήσουν μια μεγάλη έρευνα για τις ιδιωτικοποιήσεις, για το φιάσκο της ΔΕΠΑ και της GazProm (από ’κει εξάλλου άρχισαν όλα και πρέπει να το ξαναβάλουμε στην ατζέντα), αλλά και για το υποτιθέμενο success story του ΟΠΑΠ.

Να ξετρυπώσουν τους κακομοίρηδες που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους σε  πλειστηριασμούς, να μιλήσουν για τις τράπεζες, να δείξουν τον υποτιθέμενο παραδεισένιο κόσμο της Cosco κάτω στο λιμάνι, να ταξιδέψουν στη Μανωλάδα, στην Αργολίδα και στη Λακωνία να ρίξουν τους προβολείς στα βάσανα των μεταναστών, να επισκεφθούν την Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο και τα γκέτο των αθηναϊκών συνοικιών.

Να δώσουν δείγματα της νέας ΕΡΤ που θα χτίσουμε αύριο (της ΕΡΤ, όχι της ΝΕΡΙΤ), και να ανατροφοδοτήσουν σε υψηλότερο επίπεδο το κύμα της συμπαράστασης που δικαίως απολαμβάνουν.
Αυτή θα είναι η δική μας εκδοχή της εξυγίανσης του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.

---------------------------------------------
Αναδημοσίευση: kasdaglis.wordpress.com

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.