Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Αν οι απεργοσπάστες έχουν δικαίωμα στην εργασία, οι υπόλοιποι έχουμε υποχρέωση να τους φτύνουμε...

Πέμπτη, Ιουλίου 31, 2014
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ντροπή να σε αποκαλούσαν, πόσω μάλλον να ήσουν, απεργοσπάστης. Ηταν προτιμότερο να σε έλεγαν δολοφόνο, βιαστή ή παιδόφιλο παρά να κουβαλούσες τη ρετσινιά τού ανθρώπου που, είτε από φόβο είτε από δουλοπρέπεια είτε κι από τα δύο μαζί, πήγαινε κόντρα στην πλειονότητα των υπόλοιπων συναδέλφων του που αγωνίζονταν δυναμικώς για ένα δικαιότερο αύριο. Ησουν δακτυλοδεικτούμενος ως ο τσάτσος τής εργοδοσίας, ο Εφιάλτης των λαϊκών αγώνων, ο ταξικός Ιούδας. Οι καιροί, όμως, πέρασαν, έγιναν πιο "politically correct". Σήμερα τους ρουφιάνους, τους γερμανοτσολιάδες, τους εθελόδουλους, τους ραγιάδες, τους σοβαροφανείς και τους υποτακτικούς δεν τους φωνάζουν με το όνομά τους. Αντιθέτως, τους λένε συνετούς, σοβαρούς λογικούς, φρόνιμους, ρεαλιστές ή συγκροτημένους...

Τώρα υμνούν τους κατουρλήδες απεργοσπάστες, το σύστημα τους αποθεώνει για την απόφασή τους να πηγαίνουν κανονικά στην εργασία τους σα να μην έχει συμβεί τίποτα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τα μιντιακά παπαγαλάκια τής ελίτ υπερπροβάλλουν το δικαίωμά τους να μην αντιδρούν στη σκλαβιά. Και καλά, να καταλάβω εκείνους που χάρη στα κατεβασμένα βρακιά τους έχουν εξασφαλίσει έναν καλό μισθό, μπόνους και λοιπές ανέσεις από τους διώκτες των συναδέλφων τους. Εκείνους, όμως, που ενώ γλείφουν μετά μανίας κατουρημένες ποδιές δεν έχουν γλιτώσει από την οικονομική γενοκτονία και τον εργασιακό μεσαίωνα πώς να τους δικαιολογήσω; Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι όταν επιτρέπεις να γίνεσαι και κερατάς και δαρμένος;...

Εχουν το δικαίωμα οι εμποροϋπάλληλοι να υποκύπτουν στους εκβιασμούς των ιδιοκτητών των πολυκαταστημάτων και να εργάζονται τις Κυριακές; Το έχουν. Είναι πολύ ιερότερο, ωστόσο, το δικαίωμα των υπόλοιπων εμποροϋπαλλήλων να μην επιτρέψουν την ασυδοσία που νομιμοποίησε η κυβέρνηση και την οποία μοστράρει σα σοβαρή μεταρρύθμιση. Αν είχατε την πληροφορία ότι ο Εφιάλτης θα πρόδιδε τον Λεωνίδα, θα τον αφήνατε να το κάνει, σεβόμενοι την ελεύθερη βούλησή του; Αν μαθαίνατε ότι ο Ιούδας θα πρόδιδε τον Ιησού, θα του επιτρέπατε να τον φιλήσει στο μάγουλο, υποκύπτοντας στην ατομική επιλογή του; Γιατί, επομένως, η εργατική τάξη να σηκώνει τα χέρια ψηλά στους δυνάστες της και στους κάθε λογής τζημερικούς αυλικούς της, βροντοφωνάζοντας "σφάξε με αγά μου να αγιάσω", και να μην τα χρησιμοποιεί για να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται; Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου κλέβει τη ζωή, πόσω μάλλον να χρησιμοποιεί επιχειρήματα δημοκρατικότητας κι ατομικών ελευθεριών την ίδια ώρα που έχει ποδοπατήσει κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης. Εκείνοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών θα έπρεπε να τους απαγορεύεται ακόμα και να μιλούν για δημοκρατία...

Χθες βράδυ οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών κιαι η γεμάτη πλατεία Συντάγματος έστειλαν ένα καθαρότατο μήνυμα προς όσους καθαγιάζουν την αδικία και δαιμονοποιούν τους λαϊκούς αγώνες: "Δεν θα υποχωρήσουμε, αν δεν δικαιωθούμε", διατράνωσαν οι γυναίκες τού μόχθου για να τις ακούσει κι ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος εκείνη την ώρα ίσως να διαλογιζόταν στο γραφείο του για το πώς θα είναι καλύτερος υπηρέτης τού συστήματος ακούγοντας Σοπέν και Μπαχ κι όχι τη Χαρούλα Αλεξίου, η οποία μάλλον είναι πολύ "λαϊκιά" για τα γούστα του. Η νομιμότητα που θεσπίζεται από μια κλειστή κάστα ανθρώπων, που αποφασίζουν και διατάζουν με βάση την εξυπηρέτηση των πολύ στενών δικών τους συμφερόντων, δεν μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας για όποιον θέλει να πολεμά κατά των ανισοτήτων. Αν αύριο μεθαύριο η ελίτ απαγορεύσει εντελώς τις απεργίες (για να μην ξεφτιλίζονται κάθε τρεις και λίγο οι δικαστικοί να τις χαρακτηρίζουν παράνομες και καταχρηστικές), αν ψηφίσει νομοσχέδιο με το οποίο θα επιτρέπεται στους εργοδότες να παρέχουν μόνο ένα πιάτο φαΐ στους εργαζόμενούς τους και τίποτα παραπάνω, αν επιβάλει να μαστιγώνονται στην πλατεία Συντάγματος οι "αντιπαραγωγικοί" υπάλληλοι, εμείς τί θα κάνουμε; Θα μείνουμε άπραγοι από σεβασμό στη "δημοκρατικώς εκλεγμένη" κυβέρνησή μας; Θα υπερασπιστούμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχία ακόμα κι όταν αυτή θα έχει εγκαταλείψει, ως μη απαραίτητα πλέον, ακόμα και τα προσχήματα; Οχι βεβαίως. Η διαχρονική απάντηση της εργατικής τάξης οφείλει να είναι πως νόμος είναι το δίκιο της και τίποτα άλλο. Κι όσο αυτό δεν συμβαίνει, έχει την υποχρέωση, κι όχι απλώς το δικαίωμα, να αντιμάχεται την αδικία με κάθε μέσο, είτε είναι επιτρεπτό από τους πρετεντέρηδες είτε όχι. Και φυσικά να φτύνει κατάμουτρα τους απεργοσπάστες όπου τους πετυχαίνει κι όχι φυσικά να τους στήνει αγάλματα ευπρέπειας...

vromostomos
-------------------------------------------
Πηγή:tripioevro.blogspot.gr

Περί αξιολογήσεων και αξιολογουμένων Του Γιάννη Μάρκοβιτς

Πέμπτη, Ιουλίου 31, 2014
Η ιστορία της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει τελειωμό. Από τη μια πλευρά, η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει ψηφίσει ένα νόμο για τον οποίο, εξαιτίας εμφανών και παρασκηνιακών πιέσεων, επανέρχονται οι συζητήσεις για την ανάγκη αναθεώρησης, διόρθωσης, συμπλήρωσης ή οτιδήποτε άλλο αρέσκεται να προτείνει ο κάθε πολιτικός ειδήμων.

Από την άλλη πλευρά, τα συνδικαλιστικά όργανα, έλαβαν αποφάσεις για αποχή διαρκείας, μη συμμόρφωση με το νόμο, σύνταξη εντύπων αξιολόγησης μετ’ επιφυλάξεων ή με τη συνυποβολή νομικού περιεχομένου κειμένων. Αν ένας ξένος δει το παρόν σκηνικό θα δυσκολευτεί να διαμορφώσει ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη εικόνα, αλλά αντιθέτως, θα διαπιστώσει ότι βρέθηκε το «παιχνίδι» για το φετινό καλοκαίρι. Μόνο που «οι χαμένοι», διακινδυνεύουν την εργασιακή τους κατάσταση και σ’ αυτή την περίπτωση, η τρόικα δεν «έβαλε το χεράκι» της.

Οι κυβερνώντες ισχυρίζονται ότι με την αξιολόγηση θα «ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι». Πώς όμως μπορούν να το πετύχουν μ’ ένα ενιαίο σύστημα, μια ενιαία τυποποιημένη διαδικασία, ένα περιεχόμενο αξιολόγησης επιεικώς ερασιτεχνικό και με ανεκπαίδευτους αξιολογητές; Αυτό ανάγεται σε μια μεταφυσικού τύπου απάντηση. Θα αναδειχθούμε ως παγκόσμια πρωτοτυπία, με δική μας πρωτοβουλία. Καθώς το ποσοστό των 15% είναι μια καινοφανής διαδικασία (ενδεικτικά δες τα άρθρα : Αξιολόγηση προσωπικού: 5 πάνω, 5 κάτω, μας κάνουν 15%, Αξιολόγηση προσωπικού: απλά, ερασιτέχνες ή και επικίνδυνοι;) και όπως ισχυρίζονται διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους οι κυβερνώντες, δεν θα το χρησιμοποιήσουν για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, τότε γιατί προσπαθούν να μας καθησυχάσουν λέγοντας ότι θα περάσουν τροποποιητική ρύθμιση γι’ αυτό; Τη στιγμή που οι ίδιοι λένε ότι ψάχνουν να βρουν 6.500 για ν’ απολυθούν.

Αυτή η συμπεριφορά θυμίζει το  «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια». Ενδεχομένως, αυτοί που σκέφθηκαν και αποφάσισαν για τα ποσοστά 25%-65%-15%, θα είχαν κατά νου τη ρήση του Μάρκου Βαλέριου Μαρτιάλη «κάποιοι είναι καλοί, κάποιοι είναι μέτριοι, οι περισσότεροι είναι κακοί». Οπότε, γοργή επιστροφή στα Ρωμαϊκά χρόνια και στις μεθόδους που εφαρμόζονταν για την τιμωρία εκείνων που δεν δούλευαν αρκετά ή δεν ήταν καλοί και πειθαρχημένοι σκλάβοι.

Αναφορικά με τα έντυπα αξιολόγησης, αυτά παραμένουν στη νηπιακή τους ηλικία, είναι γενικόλογα και εν πολλοίς, πρόχειρα. Ενώ έχει επιλεχθεί μια «νέα» διαδικασία, παραμένει ενδεδυμένη με παλιά ρούχα. Εκτός και εάν δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν νέα υποδείγματα, λόγω διαφορετικών αντιλήψεων επί θεμάτων δημόσιας διοίκησης, μάνατζμεντ και αξιολόγησης του ανθρώπινου δυναμικού! Σ’ αυτή την περίπτωση, προτείνουμε -για να συνεισφέρουμε στο διάλογο- να ενσωματώσουν ως ένα από τα κριτήρια αξιολόγησης, το τρόπο που ο υπάλληλος μασάει τσίχλα (όπως έλεγε ο αείμνηστος Ρόναλντ Ρήγκαν για τη διαπίστωση του χαρακτήρα των ανθρώπων). Έτσι, για να μην ξεχνάμε και τους πατριάρχες μας, τη Σχολή του Σικάγου!

Επίσης, σ’ ένα από τα ζητήματα που υποστηρίζουν ότι πρέπει δοθεί έμφαση, είναι η ουσιαστική παρέμβαση των αξιολογητών. Θεωρούν ότι για να είναι καλύτερο και περισσότερο αποτελεσματικό το σύστημα αξιολόγησης, ο προϊστάμενος που αξιολογεί πρέπει να προτείνει τρόπους βελτίωσης του αξιολογούμενου. Αυτό είναι σωστό και οποιοδήποτε σύστημα αξιολόγησης στηρίζεται στον καθοριστικό ρόλο του αξιολογητή. Βέβαια, τα περισσότερα συστήματα ενθαρρύνουν είτε την -από κοινού- εξεύρεση λύσεων για τα ελλείμματα αποδοτικότητας ή ορθούς εργασιακής συμπεριφοράς που εντοπίζονται κατά την αξιολόγηση, είτε την ανακάλυψη εναλλακτικών επιλογών από τον ίδιο τον αξιολογούμενο.

Είναι σημαντικό μέσα από την αξιολόγηση να διαπιστώνονται αυτά που ξέρουν οι εργαζόμενοι και πως τα έχουν μάθει. Κατ’ αυτό τον τρόπο, θα βρεθούν τα κενά και θα εντοπισθεί τι είναι εκείνο που φταίει και οι άνθρωποι μαθαίνουν ή πράττουν λανθασμένα. Όπως είχε πει και ο Βονενάργκ «δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από αυτά που δεν ξέρουν, αλλά από αυτά που ξέρουν και κυρίως από το πώς τα ξέρουν». Τώρα, πώς αυτό που έχουν κατά νου θα περάσει στην πράξη, παραμένει μυστήριο. Όπως και η διαδικασία που έχει αποφασισθεί. Αναδεικνύεται μια μαγική κατάσταση που θα ενδιέφερε τον Χάρι Πότερ και το Χόγκουαρτς.

Κλείνοντας το παρόν άρθρο, σημειώνουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε ουσιαστικές αλλαγές και νέες καταστάσεις όταν «οι κακώς διανοηθέντες περί των οικείων, ουδέποτε καλώς βουλεύονται περί των αλλοτρίων» (Ισοκράτης). Και για να παραφράσουμε τον Αντισθένη: «όταν μη δύνανται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν, ο δήμος απολύει».

---------------------------
Πηγή:tvxs.gr

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Σημερινά τουίτς 30/07/2014

Τετάρτη, Ιουλίου 30, 2014
Σημερινά τουίτς:








Μανωλάδα:«Ο ξένος εργάτης μπορεί να πεθάνει σαν το σκυλί στ' αμπέλι με δικαστική απόφαση»

Τετάρτη, Ιουλίου 30, 2014
Μανωλάδα:«Ο ξένος εργάτης μπορεί να πεθάνει σαν το σκυλί στ' αμπέλι με δικαστική απόφαση»
Σήμερα το μεσημέρι έμαθα την επαίσχυντη απόφαση του Δικαστηρίου για την ομόφωνη -παρακαλώ- αθώωση των βασικών υπεύθυνων δουλέμπορων της Μανωλάδας. Σχεδόν αναμενόμενο το αποτέλεσμα για μένα.

Εκείνο όμως που δεν ήταν αναμενόμενο, ήταν η ΟΜΟΦΩΝΗ απόφαση, 7-0 αθώοι!.

Εδώ όμως αξίζει να μνημονεύσουμε την εισαγγελέα της έδρας,Διονυσία Παπαδοπούλου,που ζήτησε να κριθούν ένοχοι και οι 4 κατηγορούμενοι, την οποία όμως όλοι έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω ανάρτησα το παρακάτω τουίτ:

Αργότερα βέβαια έμαθα πως το σώμα που τους εκδίκασε δεν αποτελούνταν μόνο από δικαστές, ήταν
ένα Μικτό Ορκωτό δικαστήριο που έχει 3 τακτικούς δικαστές και 4 ενόρκους (δλδ. λαϊκούς δικαστές). Αυτό με εξόργισε περισσότερο.

Μετά σκέφτηκα το ποσοστό της ΧΑ στο εκλογικό σώμα και ...ησύχασα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αν το ψάξεις, βρίσκεις εξήγηση για όλα.

Όταν  έχεις μια ΧΑ με 9/10 των βουλευτών τους στις φυλακές για εγκληματικές πράξεις και συνεχίσεις να τους ψηφίζεις με ποσοστό γύρω στα 10%, τότε τι περιμένεις;

Κοινωνία σε αποσύνθεση, φόβος και καταχνιά παντού, με τους μετανάστες θ' ασχολούμαστε τώρα.

Αργότερα ήρθε και μια δεύτερη μαχαιριά για τους μετανάστες, με την είδηση ότι η υπόθεση για το Φαρμακονήσι μπήκε στο αρχείο!. 2 σε 1 (ημέρα) όπως λέμε.

Και μάλιστα όλα έγιναν σήμερα, που είναι -τρομάρα μας- η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Τράφικινγκ!.

Ιδού και μερικά σχόλια για τα παραπάνω:









-------------------

Πηγή:koutipandoras.gr





Για την συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου στο Σύνταγμα, τον συμβολισμό της και τις αντιδράσεις

Τετάρτη, Ιουλίου 30, 2014
Μετά τη συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου στο Σύνταγμα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. Άδωνις Γεωργιάδης και η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη βγήκαν να κατηγορήσουν την Αλεξίου για λαϊκισμό, να απαξιώσουν τις απολυμένες καθαρίστριες και να «υπερασπιστούν» τις απολυμένες συναδέλφους τους του ιδιωτικού τομέα αλλά και τους υπόλοιπους ανέργους της χώρας, προτρέποντας την Χαρούλα να κάνει κάτι και για αυτούς. Προφανώς ενοχλούνται που μια κοινωνική ομάδα αντιδρά και βρίσκει συμπαραστάτες στην κοινωνία, γιατί αυτή τους η πράξη αντίστασης συμβολίζει τον αγώνα χιλιάδων ανθρώπων που βιώνουν την ανεργία και την ανασφάλεια, είτε προέρχονται από τον ιδιωτικό είτε από το δημόσιο τομέα. Ακολουθώντας την τακτική του  «διαίρει και βασίλευε», προσπαθούν να υποβαθμίσουν  το νόημα της συναυλίας και να ενισχύσουν το διχασμό και τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Χαρούλα Αλεξίου, Καθαρίστριες
Οι κύριοι εκφραστές της πολιτικής της λιτότητας και των περικοπών, που έχουν οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, οι ίδιοι που έχουν διαλύσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και έχουν διαρρήξει το δίκτυ κοινωνικής προστασίας, ενοχλούνται όταν χιλιάδες κόσμου συμπαραστέκεται στις απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών και εκφράζει την αντίρρησή του στα μέτρα και τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Φοβούνται τη μετάδοση του μηνύματος και σε άλλες κοινωνικές ομάδες που σήμερα πλήττονται.

Οι εκφραστές των μέτρων λιτότητας θεωρούν δικαίωμά τους να βρίσκονται υπεράνω όλων και να αποφασίζουν για το ποιος και με ποιο τρόπο θα αντιδράσει. Έχοντας επιβάλλει το πολιτικό φόβο και προωθώντας τον κατακερματισμό και τις αντιθέσεις ενοχλήθηκαν που βρέθηκαν άνθρωποι στο Σύνταγμα, για να συμπαρασταθούν στον αγώνα των απολυμένων γυναικών, χαρούμενοι και αποφασισμένοι να μην το βάλουν κάτω. Θέλουν οι άνθρωποι να μένουν στο σπίτι τους, φοβισμένοι, απομονωμένοι και αδρανείς απέναντι στις άνωθεν αποφάσεις.

Αντιθέτως, αισθάνονται χαρούμενοι όταν οι πολίτες παρακολουθούν παθητικά τα σκουπίδια της τηλεόρασης, που προσφέρονται ως αντίδοτο στον εφιάλτη της κρίσης. Δεν τους ενόχλησε το πάρτυ της Βίσση στη Μύκονο και όσοι πλήρωσαν  250 έως 500 ευρώ για να παρευρεθούν, γιατί ως  γεγονός  ενισχύει την ψευδαίσθηση ευδαιμονίας και επισφραγίζει το success story που προβάλλουν.
Τους ενοχλεί η μαχητικότητα, η αξιοπρέπεια, η συλλογικότητα και η αισιοδοξία χιλιάδων ανθρώπων. Τους ενοχλεί η φράση της Χαρούλας «είμαστε όλες καθαρίστριες» και ότι αγκαλιάζοντάς τες ύψωσε το χέρι της μαζί τους, φορώντας ένα κόκκινο γάντι. Τους ενοχλεί επειδή οι γυναίκες αυτές δε το βάζουν κάτω και αποτελούν απτό παράδειγμα αντίστασης στις πολιτικές του μνημονίου.

Θα ήθελαν να τις απομονώσουν και να τις πετάξουν στην άκρη, μετατρέποντάς τες από καθαρίστριες σε «σκουπίδια». Πάνω απ’ όλα τους ενοχλεί που δείχνουν στην πράξη ότι «τίποτα δε πάει χαμένο…».

Του Χαράλαμπου Πουλόπουλου*

 
* Ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος είναι  αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Δραστηριοποιείται στον τομέα αντιμετώπισης των εξαρτήσεων από το 1983 και είναι Πρόεδρος της Επιστημονικής και Συμβουλευτικής Επιτροπής της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Θεραπευτικών Κοινοτήτων (WFTC).

-----------------------------------
Πηγή:news247.gr

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Το Ισραήλ δεν θέλει την ειρήνη Του Γκιντεόν Λεβί εφημερίδα Haaretz

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2014
Άρθρο του ισραηλινού δημοσιογράφου Γκιντεόν Λεβί που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Haaretz

Το Ισραήλ δεν θέλει την ειρήνη. Δεν έχω γράψει κάτι άλλο μέχρι σήμερα για το οποίο θα αισθανόμουν πραγματικά πιο ευτυχισμένος αν αποδεικνύονταν λανθασμένο. Όμως τα στοιχεία πληθαίνουν. Ουσιαστικά, μπορεί να ειπωθεί ότι το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε την ειρήνη, μια δίκαιη ειρήνη, βασισμένη σ” έναν δίκαιο συμβιβασμό και για τις δύο πλευρές.

Είναι αλήθεια πως ο χαιρετισμός ρουτίνας στα εβραϊκά είναι «σαλόμ», ειρήνη δηλαδή. «Ειρήνη» λέει εκείνος που αποχαιρετά και φεύγει, «ειρήνη» λένε κι αυτοί που τον υποδέχονται και τον καλωσορίζουν. Αλλά δεν αναφέρονται στο είδος εκείνο της ειρήνης που θα επιφέρει τη δικαιοσύνη δίχως την οποία δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη. Οι Ισραηλινοί θέλουν ειρήνη όχι όμως δικαιοσύνη, οπωσδήποτε όχι κάτι που να βασίζεται σε οικουμενικές αξίες. Έτσι, μιλούν για την ειρήνη χωρίς να υπάρχει ειρήνη. Όχι μόνον δεν υπάρχει ειρήνη, αλλά τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ έχει απομακρυνθεί κι από την επιδίωξη του να κάνει ειρήνη. Έχει παραιτηθεί εντελώς απ” αυτή. Η ειρήνη έχει εξαφανιστεί από την ισραηλινή ατζέντα, τη θέση της έχουν πάρει οι συλλογικές ανησυχίες που συστηματικά εμφυτεύονται (στους πολίτες) και οι προσωπικές φιλοδοξίες που έχουν πλέον προτεραιότητα πάνω απ” οτιδήποτε άλλο.

Η ισραηλινή επιθυμία για ειρήνη, κατά τα φαινόμενα, έσβησε πριν από μια δεκαετία περίπου, μετά την αποτυχία της διάσκεψης του Καμπ Ντέιβιντ το 2000, την διάδοση του ψέματος ότι «δεν υπάρχει Παλαιστίνιος εταίρος για την ειρήνη», και φυσικά, την φρικτή, αιματοβαμμένη περίοδο της δεύτερης Ιντιφάντα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ακόμα και πριν από αυτό, το Ισραήλ ποτέ δεν ήθελε πραγματικά την ειρήνη. Ποτέ, ούτε για ένα λεπτό, το Ισραήλ δεν συμπεριφέρθηκε στους Παλαιστίνιους σαν σε ανθρώπινα όντα που έχουν ίσα δικαιώματα. Ποτέ δεν αντιμετώπισε τη δυσφορία τους και την κατανοητή ανθρώπινη και εθνική αγωνία τους. Το δε ισραηλινό στρατόπεδο της ειρήνης-αν υπήρξε ποτέ τέτοιο πράγμα-αφανίστηκε μ” έναν παρατεταμένο θάνατο ανάμεσα στις οδυνηρές σκηνές της δεύτερης Ιντιφάντα και το ψέμα του ότι «δεν υπάρχει εταίρος για ειρήνη». Το μόνο που έμεινε ήταν μια χούφτα (ειρηνιστικών) οργανώσεων, οι οποίες όσο αποφασισμένες και αφοσιωμένες ήταν (στην ιδέα της ειρήνης) τόσο αναποτελεσματικές αποδείχθηκαν στην αντιμετώπιση των εκστρατειών απονομιμοποίησης που είχαν εξαπολυθεί εναντίον τους. Έτσι λοιπόν, το Ισραήλ απόμεινε με την απορριπτική στάση του.

Οικισμοί και έποικοι

Το πιο συντριπτικό αποδεικτικό στοιχείο της απόρριψης της ειρήνης από το Ισραήλ είναι φυσικά το έργο του εποικισμού. Από την αυγή της ύπαρξής του, δεν υπήρξε άλλο πιο αξιόπιστο και ακριβέστερο τεστ των πραγματικών προθέσεων του Ισραήλ από την συγκεκριμένη επιχείρηση. Με απλά λόγια: οι κατασκευαστές των εβραϊκών οικισμών θέλουν να παγιώσουν την κατοχή (των παλαιστινιακών εδαφών) κι αυτοί που θέλουν να παγιώσουν την κατοχή, δεν θέλουν την ειρήνη. Αυτή είναι όλη η ιστορία με λίγα λόγια.

Υπό την προϋπόθεση ότι οι αποφάσεις του Ισραήλ είναι ορθολογικές, είναι αδύνατο να γίνουν αποδεκτές απ” τη μια η οικοδόμηση (εβραϊκών οικισμών) στις (παλαιστινιακές) περιοχές, και απ” την άλλη η επιδίωξη να επιτευχθεί ειρήνη και αμοιβαία συνύπαρξη. Κάθε κατασκευαστικό έργο στους οικισμούς, κάθε προκατασκευασμένο σπίτι και κάθε μπαλκόνι, εκφράζει την απόρριψη της ειρήνης. Αν το Ισραήλ ήθελε να πετύχει την ειρήνη μέσα από τις Συμφωνίες του Όσλο (του 1993) τουλάχιστον θα είχε σταματήσει την κατασκευή εβραϊκών οικισμών με δική του πρωτοβουλία. Το γεγονός ότι αυτό δεν συνέβη, αποδεικνύει ότι το Όσλο ήταν μια δόλια συμφωνία, ή στην καλύτερη περίπτωση, το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποτυχίας. Αν το Ισραήλ ήθελε να συνάψει ειρήνη στην Τάμπα, το Καμπ Ντέιβιντ, το Σαρμ ελ-Σεΐχ ή την Ιερουσαλήμ, η πρώτη κίνηση που θα έπρεπε να κάνει ήταν να βάλει οριστικό τέλος στην κατασκευή εβραϊκών οικισμών στις (παλαιστινιακές) περιοχές. Άνευ όρων. Χωρίς ανταλλάγματα. Το ότι δεν το έκανε, είναι απόδειξη πως δεν ήθελε μια δίκαιη ειρήνη. Οι εβραϊκοί οικισμοί είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των προθέσεων του Ισραήλ.

Απορρίπτοντας την ειρήνη

Απ΄ την άλλη, ο «αρνητισμός» του Ισραήλ (έναντι της ειρήνης) είναι ενσωματωμένος πολύ πιο βαθιά, στο DNA του, στο αίμα του, στο λόγο ύπαρξής του, στις πιο αρχέγονες πεποιθήσεις του. Εκεί, στο βαθύτερο σημείο τους, βρίσκεται η ιδέα ότι αυτή η γη προορίζεται για τους Εβραίους και μόνον γι αυτούς. Εκεί, πολύ βαθιά, είναι εδραιωμένη η αξία του «περιούσιου λαού», του λαού που «διάλεξε ο Θεός». Στην πράξη, αυτό σημαίνει πως εδώ, σ” αυτή τη γη, οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό, τι απαγορεύεται να κάνουν οι άλλοι. Έτσι έχουν τα πράγματα, αυτή είναι η «αφετηρία». Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσεις από αυτό το σημείο και να φτάσεις σε μια δίκαιη ειρήνη. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επιτευχθεί μια δίκαιη ειρήνη όταν τ” «όνομα του παιχνιδιού» είναι η αποστέρηση της ανθρώπινης ιδιότητας απ” τους Παλαιστινίους. Δεν υπάρχει τρόπος να επιτευχθεί ειρήνη, όταν η ιδέα της δαιμονοποίησης των Παλαιστινίων καρφώνεται στα κεφάλια των ανθρώπων μέρα με την ημέρα. Όσοι είναι πεπεισμένοι ότι κάθε Παλαιστίνιος είναι ύποπτος κι ότι κάθε Παλαιστίνιος θέλει «να πετάξει τους Εβραίους στη θάλασσα», δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν ειρήνη με τους Παλαιστίνιους. Δυστυχώς, οι περισσότεροι Ισραηλινοί έχουν πεισθεί για την αλήθεια αυτών των δύο πεποιθήσεων.

Την τελευταία δεκαετία, οι δύο λαοί έχουν διαχωριστεί ο ένας απ” τον άλλον. Ο μέσος νεαρός Ισραηλινός δεν θα συναντήσει ποτέ τον αντίστοιχο Παλαιστίνιο συνομήλικό του, παρά μόνον στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του (κι αυτό μόνον αν τύχει και υπηρετήσει στις κατεχόμενες περιοχές). Ούτε ο μέσος νεαρός Παλαιστίνιος θα «συναναστραφεί» ποτέ του μ” έναν Ισραηλινό της ηλικίας του, παρά μόνον αν θα είναι ο στρατιώτης που του φυσά τον καπνό στα μούτρα σε κάποιο σημείο ελέγχου, ή ο στρατιώτης που θα εισβάλει στο σπίτι του στη μέση της νύχτας, ή ο έποικος που σφετερίζεται τη γη του και πυρπολεί τους ελαιώνες του.

Νέα μίση

Κατά συνέπεια, η μόνη επαφή μεταξύ των δύο λαών είναι αυτή μεταξύ κατακτητή, που είναι οπλισμένος και βίαιος, και κατεχόμενου, που είναι απελπισμένος και που επίσης μπορεί να γίνει βίαιος. Πάνε οι παλιές ημέρες που οι Παλαιστίνιοι εργάζονταν στο Ισραήλ και οι Ισραηλινοί ψώνιζαν από την Παλαιστίνη. Ήταν η εποχή των «κανονικών», κατά το ήμισυ, και ισότιμων κατά το ένα τέταρτο, σχέσεων που υφίσταντο ανάμεσα σε δύο λαούς οι οποίοι μοιράζονται το ίδιο κομμάτι γης. Είναι πολύ εύκολο σε μια τέτοια κατάσταση, να υποκινηθούν και να στραφούν οι δύο λαοί ο ένας εναντίον του άλλου, να διασπαρθούν οι φόβοι και να ενσταλαχθούν νέα μίση σε αυτά που ήδη υπάρχουν. Αυτό επίσης, είναι μια σίγουρη συνταγή για μη-ειρήνη.

Έτσι λοιπόν, μια νέα ισραηλινή επιθυμία ξεφύτρωσε: ο πόθος του διαχωρισμού. «Αυτοί θα είναι εκεί, κι εμείς εδώ-(θα είμαστε) επίσης κι εκεί». Σε μια εποχή που η πλειοψηφία των Παλαιστινίων-μια εκτίμηση που επιτρέπω στον εαυτό μου ύστερα από δεκαετίες που κάνω ρεπορτάζ στις (παλαιστινιακές) περιοχές- εξακολουθούν να θέλουν την συνύπαρξη, αν κι αυτοί γίνονται όλο και λιγότεροι, οι περισσότεροι Ισραηλινοί θέλουν την απεμπλοκή και τον διαχωρισμό, αλλά χωρίς να πληρώσουν το τίμημα. Το όραμα των δύο κρατών έχει κερδίσει ευρεία αποδοχή αλλά χωρίς καμία πρόθεση να εφαρμοστεί στην πράξη. Οι περισσότεροι Ισραηλινοί τάσσονται υπέρ, αλλά όχι «τώρα», κι ίσως όχι καν «εδώ». Έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν πως δεν υπάρχει εταίρος για την ειρήνη-ένας Παλαιστίνιος δηλαδή- παρά μόνον ο Ισραηλινός εταίρος.

Η κόκκινη γραμμή της δικαιοσύνης

Δυστυχώς, η αλήθεια βρίσκεται σχεδόν στο αντίθετο. Οι Παλαιστίνιοι μη-εταίροι, δεν έχουν πλέον καμία ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι εταίροι (του Ισραήλ στην ειρήνη). Οι Ισραηλινοί μη-εταίροι είναι όμως πεπεισμένοι πως είναι συνομιλητές (των Παλαιστινίων στη διαδικασία ειρήνευσης). Έτσι άρχισε η διαδικασία κατά την οποία ισραηλινοί όροι, εμπόδια και δυσκολίες συσσωρεύθηκαν το ένα πάνω στ” άλλο, γεγονός που αποτελεί ένα ακόμη ορόσημο του ισραηλινού «αρνητισμού». Πρώτα ήρθε η απαίτηση για τερματισμό της τρομοκρατίας, έπειτα η απαίτηση για αλλαγή ηγεσίας (ο Γιασέρ Αραφάτ ήταν το εμπόδιο) και μετά απ” αυτό, η Χαμάς έγινε το εμπόδιο.

Τώρα θεωρείται εμπόδιο η άρνηση των Παλαιστινίων να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως εβραϊκό κράτος. Το Ισραήλ θεωρεί κάθε βήμα που κάνει-από τις μαζικές πολιτικές συλλήψεις ως την επέκταση των εβραϊκών οικισμών-ότι είναι νόμιμο, ενώ κάθε παλαιστινιακή κίνηση θεωρείται «μονομερής».

Η μόνη χώρα στον πλανήτη χωρίς (οριστικά) σύνορα, εμφανίζεται τόσο καιρό απρόθυμη να οριοθετήσει ακόμα κι εκείνα τα σύνορα που θα προκύψουν από έναν συμβιβασμό με τον οποίο θα είναι ικανοποιημένη. Το Ισραήλ δεν έχει αφομοιώσει το γεγονός ότι για τους Παλαιστίνιους τα σύνορα του 1967 είναι η μητέρα όλων των συμβιβασμών, η κόκκινη γραμμή της δικαιοσύνης (η της σχετικής δικαιοσύνης). Για τους Ισραηλινούς, όμως αυτά είναι τα «σύνορα αυτοκτονίας». Αυτός είναι ο λόγος που η διατήρηση του σημερινού στάτους κβο έχει γίνει ο πραγματικός ισραηλινός σκοπός, ο πρωτεύων στόχος της ισραηλινής πολιτικής, σχεδόν το «άλφα και το ωμέγα» της. Το πρόβλημα είναι πως η υφιστάμενη κατάσταση δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ιστορικά, ήταν λίγα τα έθνη που είχαν συμφωνήσει να ζουν υπό κατοχή χωρίς αντίσταση. Και η διεθνής κοινότητα επίσης, είναι ικανή μια μέρα να αρθρώσει μια ισχυρή καταδίκη αυτής της κατάστασης πραγμάτων με συνοδευτικά σωφρονιστικά μέτρα (κατά του Ισραήλ). Επομένως, είναι προφανές πως ο ισραηλινός στόχος είναι μη ρεαλιστικός.

Ζοφερή εικόνα

Αποκομμένοι απ” την πραγματικότητα, η πλειοψηφία των Ισραηλινών συνεχίζουν κανονικά τις ζωές τους. Στα μάτια του μυαλού τους, ο κόσμος είναι πάντα στραμμένος εναντίον τους και το θέμα της κατοχής (των Παλαιστινίων) είναι πέρα από το πεδίο των ενδιαφερόντων τους. Όποιος τολμήσει να επικρίνει την πολιτική της κατοχής, βαφτίζεται αντισημίτης, κάθε πράξη αντίστασης (από τους Παλαιστίνιους) εκλαμβάνεται ως απειλή για την ύπαρξη του Ισραήλ. Η αντίθεση όλης της διεθνούς κοινότητας στην κατοχή, θεωρείται ως «απο-νομιμοποίηση» του Ισραήλ και ως πρόκληση για την ύπαρξη της ίδιας της χώρας. Επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο – οι περισσότεροι από τους οποίους τάσσονται κατά της κατοχής – έχουν άδικο, και έξι εκατομμύρια Εβραίοι του Ισραήλ – οι περισσότεροι από τους οποίους υποστηρίζουν την κατοχή – έχουν δίκιο. Αυτή είναι η πραγματικότητα στα μάτια του μέσου Ισραηλινού.

Προσθέστε σ” όλα αυτά την καταπίεση, την συγκάλυψη και την αποσιώπηση και έχετε άλλη μια εξήγηση του ισραηλινού «αρνητισμού» απέναντι στην ειρήνη. Γιατί θα πρέπει κανείς να αγωνιστεί για την ειρήνη εφόσον η ζωή στο Ισραήλ είναι καλή, επικρατεί η ηρεμία και η πραγματικότητα αποκρύπτεται; Ο μόνος τρόπος για την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας να υπενθυμίσει στους ανθρώπους την ύπαρξή της, είναι με το να εκτοξεύει ρουκέτες. Και η Δυτική Όχθη τραβά την παγκόσμια προσοχή, μόνον αυτές τις ημέρες που το αίμα χύνεται εκεί (στη Γάζα) Παρομοίως, η θέση της διεθνούς κοινότητας, λαμβάνεται υπόψη μόνον όταν προσπαθεί να επιβάλει μποϊκοτάζ και κυρώσεις, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν αμέσως μια εκστρατεία αυτό-θυματοποίησης (από το Ισραήλ) διάσπαρτη με χονδροειδείς και μερικές φορές θρασείς, ιστορικές καταγγελίες.

Αυτή λοιπόν είναι η ζοφερή εικόνα. Δεν περιέχει κάποια ακτίνα ελπίδας. Η αλλαγή δεν θα έρθει μόνη της, μέσα απ” την ισραηλινή κοινωνία καθόσον αυτή η κοινωνία συνεχίζει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Οι Παλαιστίνιοι έχουν κάνει περισσότερα από ένα λάθη, αλλά τα λάθη τους είναι οριακά. Το θεμελιώδες δίκαιο είναι με το μέρος τους, και ο θεμελιώδης «αρνητισμός» (απέναντι στην ειρήνη) είναι στην αρμοδιότητα των Ισραηλινών. Οι Ισραηλινοί θέλουν την κατοχή, όχι την ειρήνη. Εύχομαι μονάχα να κάνω λάθος.

(Μετάφραση- επιμέλεια: Νίκος Κυριακίδης)

------------------------------------
Πηγή: www.avgi.gr

Είναι παράνομες οι επιθέσεις της Χαμάς με ρουκέτες; Του Νόρμαν Φινκελστάιν

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2014

Νόρμαν Φινκελστάιν
Γιος Εβραίων που επέζησαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και διαπρεπής διανοούμενος, ο Νόρμαν Φινκελστάιν είναι διάσημος για τις σχολαστικές αναλύσεις του των γεγονότων. Σφοδρός επικριτής των πολιτικών του Ισραήλ, οι θέσεις και τα βιβλία του, ιδίως το εικονοκλαστικό «Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος» (εκδόσεις Εικοστού).

Στις 7 Ιουλίου 2014, το Ισραήλ εξαπέλυσε την επιχείρηση «Προστατευτική Παρυφή». Οταν ξεκίνησε η χερσαία εισβολή στη Γάζα, στις 18 Ιουλίου, το Ισραήλ είχε ήδη σκοτώσει 230 Παλαιστινίους, εκ των οποίων το 75% ήταν άμαχοι και το 20% (48) ήταν παιδιά, είχε τραυματίσει περισσότερους από 1.700 και είχε καταστρέψει ή καταστήσει ακατοίκητα εκατοντάδες σπίτια, αφήνοντας άστεγους περισσότερους από 10.000 πολίτες της Γάζας. Από την άλλη, οι παλαιστινιακές ρουκέτες είχαν σκοτώσει έναν Ισραηλινό άμαχο, είχαν τραυματίσει 18 και είχαν προκαλέσει ζημιές σε τρία σπίτια. Είναι δύσκολο να φανταστούμε πιο δυσανάλογο απολογισμό.

Ωστόσο, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW), στη νομική του ανάλυση δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αντιστρέψει αυτόν τον απολογισμό. Στα πρώτα δελτία Τύπου, το HRW διττά αποστασιοποιήθηκε από το να κάνει λόγο για ισραηλινά εγκλήματα πολέμου: πρώτα αμβλύνει το βάρος των ενοχοποιητικών στοιχείων -«φαίνεται», «πιθανόν», «μοιάζει», «ίσως». Δεύτερον, αντί για εγκλήματα πολέμου αναφέρεται σε ελαφρύτερες ή ασαφείς κατηγορίες -«συλλογική τιμωρία», «παραβίαση των νόμων του πολέμου», «μη σύννομες επιθέσεις».

«Οι παλαιστινιακές ρίψεις ρουκετών κατά του Ισραήλ μοιάζουν να γίνονται αδιακρίτως ή να στοχεύουν οικισμούς αμάχων, κάτι που αποτελεί έγκλημα πολέμου», τόνισε αντίθετα στο πρώτο του δελτίο το HRW. Αλλά είναι οι επιθέσεις με ρίψεις ρουκετών της Χαμάς (που χρησιμοποιείται σε αυτές τις ανακοινώσεις ως συνώνυμο όλων των παλαιστινιακών ένοπλων ομάδων) εγκλήματα πολέμου ή έστω παράνομες; Ο νόμος δεν είναι τόσο σαφής…

Η διεθνής νομοθεσία απαγορεύει σε μια κατοχική δύναμη να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει έναν αγώνα αυτοδιάθεσης, ενώ δεν απαγορεύει σε έναν λαό που αγωνίζεται για την αυτοδιάθεση να χρησιμοποιήσει βία. Το Διεθνές Δικαστήριο τόνισε το 2004 σε γνωμοδότησή του ότι οι Παλαιστίνιοι «έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» και ότι «το Ισραήλ πρέπει να συμμορφωθεί με την υποχρέωσή του να σεβαστεί το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση». Κατά συνέπεια, το Ισραήλ δεν έχει νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει τον αγώνα των Παλαιστινίων για την αυτοδιάθεσή τους. Ούτε μπορεί το Ισραήλ να ισχυριστεί ότι, επειδή αυτός ο αγώνας για αυτοδιάθεση διεξάγεται στο πλαίσιο μιας κατοχής, έχει νόμιμο δικαίωμα ως κατοχική δύναμη να επιβάλλει την κατοχή για όσο περισσότερο μπορεί. Το 1971, το Διεθνές Δικαστήριο αποφάνθηκε πως η κατοχή της Ναμίμπια από τη Νότια Αφρική κατέστη παράνομη γιατί η τελευταία αρνήθηκε να προβεί σε καλόπιστες διαπραγματεύσεις για να τερματιστεί η κατοχή. Είναι πέραν αμφισβήτησης ότι το Ισραήλ έχει αποτύχει να διεξάγει καλής πίστης διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό της κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών. Με βάση και την απόφαση για τη Ναμίμπια, η συνεχιζόμενη ισραηλινή κατοχή είναι παράνομη.

Μολονότι επικαλείται το δικαίωμά του στην άμυνα απέναντι στις ρουκέτες της Χαμάς, στην πραγματικότητα το Ισραήλ επικαλείται το δικαίωμά του να συνεχίσει την κατοχή. Αν το Ισραήλ έπαυε να χρησιμοποιεί βία για να καταστείλει τον αγώνα αυτοδιάθεσης, η κατοχή θα τελείωνε και θα σταματούσαν οι εκτοξεύσεις ρουκετών. (Αν τότε δεν σταματούσαν, βεβαίως και η νομική κατάσταση θα ήταν διαφορετική). Αν έδινε τέλος στην κατοχή, το Ισραήλ δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει βία. Η μόνιμη επωδός ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αμυνθεί, είναι μια παραπλανητική τακτική για να ρίξει στάχτη στα μάτια. Το πραγματικό ερώτημα είναι: Εχει το Ισραήλ το δικαίωμα να χρησιμοποιεί βία για να διαιωνίζει μια παράνομη κατοχή; Η απάντηση είναι όχι.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, ακόμη κι αν το Ισραήλ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει βία για να καταστείλει τον αγώνα αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων, η πρακτική της Χαμάς να εκτοξεύει αδιακρίτως ρουκέτες και να στοχεύει Ισραηλινούς πολίτες δεν παύει να αποτελεί έγκλημα πολέμου.

Δεν είναι ωστόσο απολύτως σαφές τι συνιστά «όπλο που πλήττει αδιακρίτως». Ο προφανής ορισμός είναι σχετικός και καθορίζεται από την τεχνολογία: αν ένα υπάρχον όπλο έχει μεγάλη πιθανότητα να χτυπήσει τον στόχο του, τότε όλα τα άλλα όπλα με σημαντικά μικρότερη πιθανότητα να χτυπήσουν έναν στόχο χαρακτηρίζονται «όπλα που πλήττουν αδιακρίτως». Αλλά με αυτό τον ορισμό, μόνο οι πλούσιες χώρες ή αρκετά πλούσιες για να αγοράσουν υψηλής τεχνολογίας όπλα, έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται εαυτόν εναντίον τεχνολογικά προηγμένων αεροπορικών επιθέσεων.

Το HRW υποστηρίζει πως, ακόμη κι αν οι πολίτες αποτελούν συστηματικό στόχο, ένας λαός δεν έχει το νόμιμο δικαίωμα να προχωρά σε «πολεμικά αντίποινα», δηλαδή να στοχεύει σκόπιμα τους πολίτες του αντίπαλου κράτους έως ότου αυτό σταματήσει τις επιθέσεις του. «Ανεξαρτήτως του ποιος ξεκίνησε αυτόν τον τελευταίο γύρο, οι επιθέσεις που στοχεύουν αμάχους παραβιάζουν τους βασικούς ανθρωπιστικούς κανόνες», τόνισε ο υποδιευθυντής του HRW για τη Μέση Ανατολή και την Αφρική στο πρώτο του δελτίο Τύπου. «Κάθε επίθεση, περιλαμβανομένων των πολεμικών αντιποίνων, που στοχεύει ή πλήττει αδιακρίτως τους αμάχους απαγορεύεται σύμφωνα με τους νόμους του πολέμου».

Δεν είναι ωστόσο ακριβώς έτσι. Η διεθνής νομοθεσία -σε κάθε περίπτωση όχι ακόμη- δεν απαγορεύει τα αντίποινα. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία, ανάμεσα σε άλλα κράτη, έχουν προασπιστεί σθεναρά το δικαίωμα ενός κράτους να χρησιμοποιήσει μη πυρηνικά όπλα ως αντίποινα σε εμπόλεμη κατάσταση. Με αυτό το δεδομένο, ο λαός της Γάζας έχει ασφαλώς το δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτοσχέδιες ρουκέτες για να δώσει τέλος σε έναν παράνομο και ανηλεή επτάχρονο ισραηλινό αποκλεισμό ή στον εγκληματικό βομβαρδισμό των αμάχων της Γάζας.

Θα μπορούσε κανείς εύλογα να αμφισβητήσει την πολιτική σύνεση της στρατηγικής της Χαμάς. Αλλά ο νόμος δεν είναι απερίφραστα εναντίον της, ενώ επιχειρήματα ήθους κλίνουν υπέρ της. Το Ισραήλ έχει επιβάλει έναν κτηνώδη αποκλεισμό στη Γάζα. Το 95% του νερού στη Γάζα είναι ακατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση. Ολα δείχνουν πως ο παλαιστινιακός λαός τώρα στηρίζει όσους προβαίνουν σε αντίποινα κατά του Ισραήλ. Στη Λωρίδα της Γάζας προτιμούν να πεθάνουν αντιστεκόμενοι παρά να συνεχίσουν να ζουν κάτω από έναν απάνθρωπο αποκλεισμό. Η αντίστασή τους είναι περισσότερο συμβολική, καθώς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες προκαλούν ελάχιστες ζημιές. Ετσι, το καίριο ερώτημα είναι: Εχουν οι Παλαιστίνιοι το δικαίωμα της συμβολικής αντίστασης απέναντι σε έναν αργό θάνατο που επισφραγίζεται με τακτικές σφαγές ή πρέπει να παραιτηθούν και να πεθάνουν;

--------------------------
Πηγή:efsyn.gr

Οταν η δουλεία είναι το πρότυπο είμαστε υποχρεωμένοι να αντιγράψουμε τον Σπάρτακο...

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2014
Την τελευταία εβδομάδα μπόρεσε να βρει μια χαραμάδα δημοσιότητας ο εργασιακός μεσαίωνας σε COSCO, Coca Cola, Wind, Vodafone, Πλαίσιο και ίσως και σε άλλες εταιρείες που τώρα μου διαφεύγουν και οι οποίες από την κυβέρνηση και τα μιντιακά παπαγαλάκια της θεωρούνται πρότυπα του θεωρήματος του "success story" και της "εταιρικής κοινωνικής ευθύνης". Αυτά τα παραδείγματα δεν χρησιμοποιούν, άλλωστε, οι σαμαροβενιζέλοι όταν θέλουν να μας μιλήσουν για τα οφέλη τού νεοφιλελευθερισμού, της ελεύθερης αγοράς και του μηδενικού κράτους; Στους ντόπιους και ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες δεν ορκίζονται πίστη και προσδοκούν από αυτούς επενδύσεις δίχως φορολόγηση και με εργασιακή "ελαστικότητα" προκειμένου να μας πείσουν για τα προτερήματα του καπιταλισμού έναντι του σοσιαλισμού, τον οποίο βεβαίως ταυτίζουν με το κακέκτυπο του σοβιετικού μοντέλου ώστε να τον απαξιώνουν; Και να που έρχονται τώρα οι αποκαλύψεις, οι οποίες βεβαίως ήταν γνωστές στους παροικούντες τους επιχειρηματικούς γίγαντες κι όχι μόνο, γύρω από τις πρακτικές αυτών των εταιρειών για να ξεμπροστιάσουν την πραγματικότητα πίσω από τα βραβεία που μοιράζουν ο ένας στον άλλο οι εκπρόσωποι της ελίτ για να κρύβουν το πραγματικό, κακάσχημο πρόσωπο ενός συστήματος το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων έναντι των πολλών... 

Βεβαίως δεν θα ακούσετε και δεν θα διαβάσετε τίποτα από όλα αυτά στα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής. Θα σας πουν τα πάντα για τις περούκες τού Ν. Μαζιώτη, για το ότι η γη έτρεμε την ώρα που η Ολ. Τρέμη αποχωρούσε από το "MEGA", για τις μεταγραφές-δώρα που κάνει ο Β. Μαρινάκης στην Θρυλάρα. Δεν θα μάθετε, όμως, ποτέ από αυτούς πως στη γαλέρα τής COSCO αποκαλούν τους εργαζόμενους "αναλώσιμα σκουπίδια", πως η Coca Cola διαφημίζει πως μένει στην Ελλάδα ενώ έχει κλείσει το εργοστάσιό της, πως στο Πλαίσιο χρονομετρούν ακόμα και την ώρα που περνά ένας εργαζόμενος στην τουαλέτα και δεν είναι όσο "πρέπει" παραγωγικός, πως στο "MEGA" και σε άλλα μίντια μας προπαγανδίζουν πως μαζί τα φάγαμε την ώρα που οι τράπεζες τους "κουρεύουν" και τους χορηγούν νέα παχυλά δάνεια που εσείς όχι μόνο δεν ονειρεύεστε πως θα σας "κουρέψουν" αλλά δεν σας τα έδωσαν ποτέ για λόγους "εξυγίανσής" τους, ή πως ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ερευνάται για σύσταση εγκληματικής συμμορίας, ένα βαρύτατο ποινικό αδίκημα.

Σας παραμυθιάζουν, επίσης, πως δεν θα ληφθούν νέα μέτρα και πως θα σας δώσουν κοινωνικά μερίσματα, οικογενειακά επιδόματα κι ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα όταν σας ανάγκασαν να ζείτε με φιλοδωρήματα γιατί σας στέρησαν τους μισθούς και τις συντάξεις σας, τις οποίες σκοπεύουν να περικόψουν κι άλλο προς τέρψη των εργοδοτών για τους οποίους επιστρέφουν το εργασιακό δίκαιο στην προ Σικάγου εποχή και στους οποίους μειώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές που σε εσάς είτε αυξάνουν είτε κατάσχουν ό,τι έχετε ή δεν έχετε για να τις εισπράξουν. Σας κοροϊδεύουν πως όλα αυτά είναι απαραίτητα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας όταν με τους επενδυτικούς τους νόμους επιχορηγούν με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ τους Κοπελούζους και τους Μυτιληναίους για να "προσφέρουν" τρείς ή τέσσερις "ολόκληρες" θέσεις εργασίας. Μας κάνουν σκλάβους κι έχουν την απαίτηση να τους θεωρούμε και σωτήρες, να τους σφίγγουμε το χέρι από ευγνωμοσύνη και να καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που θα έρθει η Αριστερά στην εξουσία για να καταστρέψει αυτόν τον "παράδεισο" που έχουν πλάσει για εμάς που τόσο "αγαπούν"...

Οταν το πρότυπο είναι η δουλεία, έχουμε όλοι μας υποχρέωση να αντιγράψουμε τον Σπάρτακο. Κι αν ακόμα δεν έχουμε το κουράγιο να αντιδράσουμε, τουλάχιστον ας πάψουμε να γινόμαστε οι χειροκροτητές των σφαγέων μας, το οποίο κάνει την ταπείνωσή μας ακόμα πιο εξευτελιστική. Η φοβική νοοτροπία τού "δεν αλλάζω τίποτα γιατί το καινούριο μπορεί να είναι χειρότερο" δεν ταιριάζει σε νοήμονα όντα, όπως άλλωστε και η επίκληση της συνωμοσιολογίας για να βγάζουμε τη δική μας ουρά έξω από την αποόδοση ευθυνών για την καταστροφή. Κανένας δεν μας κάνει χάρη που μας έχει στη δούλεψή του για πενταροδεκάρες. Αντιθέτως, εμείς του κάνουμε κι όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο καλύτερα για όλους μας. Δεν χρειαζόμαστε τις επενδύσεις κάποιων κροίσων για να επανεκκινήσει η οικονομία, αλλά τη δίκαιη αναδιανομή τού ήδη παραγόμενου πλούτου σε αυτήν τη χώρα.

Ναι, εκείνος που έχει μια επιχειρηματική ιδέα και παίρνει το ρίσκο να την εξελίξει δεν είναι δυνατό να αμείβεται το ίδιο με τον θυρωρό τού κτιρίου όπου εδρεύει η εταιρεία του. Ωστόσο, αν δεν υπήρχαν οι θυρωροί, οι κλητήρες, οι καθαρίστριες και οι υπόλοιποι υπάλληλοί του δεν θα μπορούσε να περάσει ποτέ στο στάδιο της υλοποίησης της έμπνευσής του. Κι όταν μιλάμε για την Ελλάδα, στην οποία η επιχειρηματικότητα είναι κατ' εξοχήν κρατικοδίαιτη, υπάρχει ένας λόγος παραπάνω τα χρήματα των επιχειρηματικών τζακιών, τα οποία στην ουσία έχουν αντληθεί από το δημόσιο ταμείο, να επιστρέψουν στο λαό. Για όλα αυτά δεν απαιτείται να περικοπούν άλλες κρατικές δαπάνες, πολιτική βούληση χρειάζεται. Αυτή που δεν έχουν οι σαμαροβενιζέλοι και είναι ιστορικώς υποχρεωμένη να δείξει σε λίγους μήνες πως διαθέτει η Αριστερά για να μην καταντήσει η διακυβέρνησή της μόνο μια παρένθεση στο νεοφιλελεύθερο-νεοφασιστικό Αρμαγεδδώνα... 

Του vromostomos

-----------------------
Πηγή:tripioevro.blogspot.gr

Να γιατί "σέβομαι" περισσότερο τους νεοφιλελεύθερους και τους φασίστες από τους κεντροαριστερούς!

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2014
Κερουακ
Με φαντάζομαι να στέκομαι δίπλα σε έναν σοσιαλδημοκράτη, κεντροαριστερό ή όπως αλλιώς αποκαλούν τέλος πάντων στις ημέρες μας τους ανθρώπους με ασαφή ιδεολογία και πολύ διασαφηνισμένα συμφέροντα, και να κοιτάζουμε ένα γυμνό βασιλιά. Η αυθόρμητη αντίδρασή μου θα ήταν να πω πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Οχι, όμως, και για έναν κεντροαριστερό. Αυτός θα μου έλεγε: "μη γίνεσαι απόλυτος, κοίτα πώς τα μακριά του μαλλιά καλύπτουν μεγάλο μέρος τής ωμοπλάτης του, πώς ο ήλιος σκιάζει τα απόκρυφα σημεία του, πώς το χορτάρι καλύπτει τις πατούσες του". Θα μου τα έλεγε όλα αυτά ακόμα κι αν ο βασιλιάς ήταν κοντοκουρεμένος, το σκοτάδι είχε απλωθεί παντού κι αν βρισκόμασταν στην έρημο. Κι αυτό γιατί ένας κεντροαριστερός είναι αδύνατο να δεχθεί πως το πρόβλημα βρίσκεται στο σύστημα κι όχι στα μάτια τα οποία το αντικρίζουν. Για εκείνον ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός ή, κάνοντας μια παραχώρηση, θα είχαμε τη δυνατότητα να τον ντύσουμε με ένα αξιοπρεπές συνολάκι και θα μπορούσε με αυτό να μας κυβερνά στον αιώνα τον άπαντα. Κι ας παρέμενε, στην ουσία, γυμνός...

Είμαι αλλεργικός στους ανθρώπους που δεν παίρνουν θέση για ζητήματα που, αν μη τί άλλο, αφορούν τη ζωή τους, αν όχι τη συνείδησή τους. Δεν είσαι ψύχραιμος, νηφάλιος, σοβαρός, συμβιβαστικός, καλόβολος, μετριοπαθής όταν μπροστά σου αντικρίζεις την άβυσσο κι αντί έστω να προειδοποιήσεις, αν όχι να στρέψεις τους συνοδοιπόρους σου σε άλλη κατεύθυνση, μένεις σιωπηλός κι αφήνεις το νόμο τής βαρύτητας να κάνει τη δουλειά. Δεν είσαι ηγέτης αν προσπαθείς να τα έχεις καλά με όλους, να μη δημιουργείς αντιπαλότητες και να επιλέγεις να συνδιαλλάγεσαι με τη φαυλότητα αντί να προσηλώνεσαι στο στόχο που εξαρχής είχες βάλει. Δεν αξίζεις μία αν αυτολογοκρίνεσαι για να γίνεσαι αρεστός στη μάζα ή για να μην ενοχλείς τους νταβατζήδες σου, αν καλύπτεις την ιδεολογική σου ένδεια με κοινότοπες δοκησισοφίες, αν δεν αναλαμβάνεις το ρίσκο να ακολουθείς τη διαδρομή που διάλεξες εσύ και δεν σου υπόδειξαν οι άλλοι πως είναι η καλύτερη για σένα.

Δεν είναι, δυνατό, για παράδειγμα, να είσαι δήμαρχος Αθηναίων, όπως ο Γ. Καμίνης, κι όχι μόνο να μην εκδίδεις ψήφισμα καταδίκης των δολοφονιών παιδιών στη Γάζα, αλλά να ισχυρίζεσαι κιόλας πως αυτό το θέμα είναι ασήμαντο. Προφανώς ένα ψήφισμα του δήμου Αθηναίων δεν θα σταματούσε από μόνο του τη γενοκτονία που συνεχίζεται στην Παλαιστίνη. Μόνο οι κεντροαριστεροί, ωστόσο, μπορούν να σκέφτονται τόσο μπακαλίστικα και να στέκονται σιωπηλοί ενώπιον του ολέθρου. Φίλοι μου, όταν βρισκόμαστε μπροστά στο τέρας έχουμε δύο επιλογές, ή να το σκοτώσουμε ή να συμπαραταχθούμε μαζί του. Οποιος, απλώς, του γυρίζει την πλάτη είναι καταδικασμένος να φαγωθεί με τον πιο αναξιοπρεπή τρόπο...

Η σοσιαλδημοκρατία δεν πλάστηκε για να ανατρέψει το σύστημα, αλλά για να συνδράμει στη διαιώνισή του. Προφανώς το κοινωνικό κράτος και οι επιδοματικές πολιτικές είναι προτιμότερες από τον εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο έχουμε περιέλθει. Δεν είναι, όμως, η λύση. Ποτέ δεν ήταν. Ο Οδυσσέας πρέπει να φτάσει από την Τροία στην Ιθάκη, όχι να αισθάνεται ικανοποιημένος αν ελλιμενιστεί στον Πειραιά. Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν επιτυγχάνεται με τη φιλανθρωπία και με τη μοιρασιά από τα αποφάγια τής ελίτ, αλλά με τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και με την παροχή ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Γι' αυτό και τρέφω, τρόπον τινά, περισσότερο σεβασμό στους νεοφιλελεύθερους ή στους φασίστες από τους κεντροαριστερούς. Οι νεοφιλελεύθεροι ναι μεν κι εκείνοι επιχειρούν να ωραιοποιούν το νόμο τής ζούγκλας, αλλά τουλάχιστον κηρύσσουν ανοιχτά το μίσος τους για το λαουτζικο και τη λατρεία τους για τα λιοντάρια και τις τίγρεις.

Την ίδια απέχθεια για το διαφορετικό και με δίχως αναστολές διαλαλούν και οι φασίστες. Τουλάχιστον δεν προσπαθούν να μας πουν πως είναι κι εν μέρει αριστεροί, πως και οι μαύροι ή οι τούρκοι είναι άνθρωποι και πως οι ίδιοι δεν είναι εθνικιστές, όπως κάνουν οι σοσιαλδημοκράτες από τη δική τους θεώρηση των πραγμάτων, οι οποίοι τσιμπολογούν ιδέες, τις βάζουν στο μπλέντερ κι αφού με αυτόν τον τρόπο έχουν χάσει όλες τις θρεπτικές τους ουσίες μάς τις δίνουν για να τις καταπιούμε αμάσητες, προσθέτοντας άφθονα συντηρητικά για να μας φαίνονται εύγευστες. Η πολιτική απαιτεί να κάνεις την ύψιστη των επιλογών: θα αγωνιστείς για τα συμφέροντα των πολλών ή των λιγών; Οποιος προσπαθεί να ισορροπήσει στο ενδιάμεσο είτε δεν έχει αντιληφθεί τον ταξικό πόλεμο που μαίνεται γύρω του είτε μάχεται με τους λακεδαιμόνιους και τους θεσπιείς με την ίδια αυταπάρνηση που επέδειξε ο Εφιάλτης στις Θερμοπυλες...

Του vromostomos
---------------------
Πηγή:tripioevro.blogspot.gr

Φουχτελισμός, το ανώτατο στάδιο του ραγιαδισμού Του Νίκου Χειλά

Κυριακή, Ιουλίου 27, 2014

Εικόνα ντροπής! Ο Φούχτελ "επιθεώρησε" τους άστεγους στο Ηράκλειο...
Ενός κακού μύρια έπονται. Η τρόικα δεν έφερε μαζί της μόνο φτώχεια και ανυποληψία στην Ελλάδα. Έφερε και διάφορους καλοθελητές, οι οποίοι βομβαρδίζουν με νουθεσίες τους ιθαγενείς με στόχο να τους κάνουν βαθμιαία «σωστούς» Ευρωπαίους.

Ο πολιτικός που ενσαρκώνει περισσότερο από κάθε άλλο αυτό τον «καλοθελισμό» είναι ο Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ, εντεταλμένος της Άνγκελα Μέρκελ για τη γερμανοελληνική συνεργασία στον τομέα της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης. Ο υφυπουργός εργασίας της γερμανικής κυβέρνησης εφαρμόζει το γνωμικό «οι Έλληνες θέλουν το Γερμανό τους» υπό συνθήκες υποτέλειας - ειδικά απέναντι στο Βερολίνο.

Προσωπικά, ο κ.Φούχτελ δεν έχει τίποτα το μεμπτό: Το αντίθετο μάλιστα, είναι ένας καλοπροαίρετος πολιτικός, επιστήμων («επιτυχημένος δικηγόρος» όπως λέει ο ίδιος) και άνθρωπος. Επιπλέον είναι φοβερά συναισθηματικός: Όποιος τον είδε να δακρύζει την περασμένη Πέμπτη στη γερμανική Βουλή, όταν η κ. Μέρκελ, αφού τον επαίνεσε για το έργο του στην Ελλάδα, ανέφερε ότι οι Έλληνες τον βάφτισαν «Φούχτολο, ωραίο όνομα», μπορούσε αμέσως να αντιληφθεί ότι είναι γνήσια «ψυχούλα». Τέτοιοι χαρακτήρες-διαμάντια λυγίζουν μόνο υπό την επήρεια ενός καλού λόγου, ή μιας «ξελιγωμένης» γυναικείας ματιάς.

Επιπλέον, το έργο που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει είναι καθόλα χρήσιμο: Η μεταφορά τεχνογνωσίας από τους γερμανικούς δήμους στους ελληνικούς, και οι συμβουλές προς τους έλληνες παράγοντες της αυτοδιοίκησης για το πώς να αξιοποιήσουν καλύτερα τα κοινοτικά κονδύλια, μόνο καλό κάνουν - κακό πάντως δεν κάνουν.

Το κακό γι αυτόν είναι όμως ότι το έργο του συντελείται στο πλαίσιο της μετατροπής της Ελλάδας σε ένα οικονομικό «προτεκτοράτο», όπως αυτό αποτυπώνεται στο δεύτερο ιδίως μνημόνιο. Έτσι χάνει κάθε πολιτική νομιμοποίηση, εκφυλίζεται σε θετικό παράπλευρο μέτρο της υποταγής της Αθήνας στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.

Σύντομη παρένθεση: Στο «Βήμα της Κυριακής» της 21.10.2012, ο γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ υπενθυμίζει, ότι οι αποικιοκράτες δεν περιορίζονταν στην υποταγή μιας χώρας, αλλά επιχειρούσαν και να τη νομιμοποιήσουν πολιτικά εκπολιτίζοντας τους κατοίκους της στο πνεύμα του διαφωτισμού. Η Ελλάδα δεν είναι αποικία. Είναι όμως ένα νέο είδος οικονομικού «προτεκτοράτου» στους κόλπους της ευρωζώνης. Η τεχνογνωσία που της προσφέρεται εντάσσεται έτσι αναγκαστικά στο «διαφωτιστικό» πνεύμα των «προτεκτόρων». Κλείνει η παρένθεση.

Αυτή η αντιφατική φύση της βοήθειας του κ.Φούχτελ θίγει φυσικά και εκείνους που την υποδέχονται. Η αντίδρασή τους είναι εξίσου σχιζοφρενική. Από τη μια τη θέλουν διακαώς, από την άλλη όμως «αρρωσταίνουν» παίρνοντάς την. Αυτό εκφράζεται με διάφορους τρόπους: Ο περιφερειάρχης Αττικής Γιάννης Σγουρός παίρνει το θέμα φιλοσοφικά, βλέποντας τη βοήθεια ως εύνοια της μοίρας, η δήμαρχος Βέροιας Χαρούλα Ουσουλτζόγλου-Γεωργιάδη ωφελιμιστικά, ως ευκαιρία για αδελφοποίηση με έναν «αποδοτικό» γερμανικό δήμο, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης πραγματιστικά («παίρνω ό,τι μου είναι χρήσιμο, δεν υποχρεώνομαι σε τίποτα»), ο δήμαρχος Περιστερίου Ανδρέας Παχατουρίδης σαδιστικά, χαρίζοντας στον κ.Φούχτελ ένα έργο τέχνης, το οποίο του έσπασε σχεδόν τη μέση όταν επιχείρησε να το σηκώσει.

Ταυτόχρονα όμως, οι διαφορετικές στάσεις (με μοναδική ίσως εξαίρεση εκείνη του κ.Μπουτάρη) έχουν και ένα κοινό χαρακτηριστικό: τη λοιδορία - την «ξινή» αντίδραση εναντίον του «ευεργέτη» εκείνων, που ξέρουν, έστω και υποσυνείδητα, ότι η αποδοχή της «ευεργεσίας» δεν είναι θεμιτή. Με αποκορύφωμα τον αναβαπτισμό του κ.Φούχτελ σε «Φώχτολο» (από το δήμαρχο της Καστοριάς Εμμανουήλ Χατζησυμεωνίδη) και «Φουχτουλάκη» (από τον περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρο Αρναουτάκη), καθώς και με άλλα λογοπαίγνια από παρόμοιους «εξυπνάκηδες».

Φταίει σε αυτό και το θύμα; Ίσως στο βαθμό που είναι αφελές. Η αλήθεια είναι ότι ο κ.Φούχτελ έχει και στη Γερμανία τη φήμη αφελούς. Αυτό φαίνεται και από τη χαρά που δείχνει όταν τον λένε «καμηλιέρη» - τίτλο που απέκτησε για την αγάπη του προς τα ωραία τετράποδα, αλλά και για το ότι είχε διοργανώσει το 1992, κατά εντολή του Χέλμουτ Κολ, καμηλοδρομίες στο Βερολίνο με στόχο την προσέλκυση αράβων επενδυτών. Αφέλεια, που υπογραμμίζεται και από τους καγχασμούς των βουλευτών στο Ράιχστακ, που ο ίδιος εξέλαβε καταφανώς ως επευφημίες, όταν η καγκελάριος γνωστοποίησε τη μεταβάπτιση του σε «Φούχτολο». Η περίπτωσή του θυμίζει, από ιλαροτραγική άποψη, τον θρυλικό «Ρέχακλες», όπως είχε ονομάσει η «Bild-Zeitung» το 2004 τον τότε προπονητή της Εθνικής Ελλάδας συνδυάζοντας τα ονόματα Ηρακλής (Χέρκουλες στα γερμανικά) και Ρεχάγκελ. Με τη διαφορά, ότι η αφορμή γι αυτό, ήτοι η νίκη της Εθνικής στο Γιούρο, ήταν τότε πολύ πιο ευχάριστη.
Οι μόνοι που δεν έχουν όμως το δικαίωμα «στο να λοιδορούν» είναι οι έλληνες δημοτικοί και περιφερειακοί άρχοντες, που επιζητούν τη βοήθειά του. Αυτοί θα έπρεπε να γνωρίζουν, ότι δεν φτύνει κανείς ποτέ το χέρι που τον ταΐζει. Τα δυο μαζί, «φτύσιμο» και «μάσα», στιγματίζουν τους ίδιους. Ο φουχτολισμός τους είναι το ανώτατο στάδιο του εξυπνακίστικου ραγιαδισμού.

Όμως υπάρχουν και χειρότερα. Εκείνο που κάνει «σεμνά και ταπεινά» ο κ.Φούχτελ στην αυτοδιοίκηση, το κάνει υπεροπτικά η «Task Force» του Χορστ Ράιχενμπαχ στα υπουργεία και τις δημόσιες υπηρεσίες. Οι γερμανοί γραφειοκράτες διδάσκουν, κατά παραγγελία των Βρυξελλών, χρηστή διοίκηση στους έλληνες συναδέλφους τους με τον αέρα του ευρωπαίου ξερόλα.

Όχι ότι δεν υπάρχει και εδώ ανάγκη εκσυγχρονισμού, ή μάλλον, όπως είχαν διαπιστώσει προ καιρού οι ελεγκτές του ΟΟΣΑ, κατεδάφισης του σημερινού και επανοικοδόμησης του ελληνικού κράτους. Σε κάθε άλλη «κανονική» εποχή, η συνδρομή των ευρωπαίων ειδικών θα ήταν ευλογία. Σήμερα όμως, στη σκιά του μνημονίου, αχνίζει «κατάρα».

Οι προθέσεις των μελών της «Task Force» - να σώσουν την Ελλάδα - είναι βέβαια υπεράνω πάσης υποψίας και όλα κάνουν σίγουρα επιμελώς τη δουλειά τους. Οι πιο ανυπόφοροι είναι ωστόσο εκείνοι που αναπτύσσουν ιεραποστολικό ζήλο και - με ένα μίγμα βουντού και ξερόλα - διορθώνουν, ή ακριβέστερα, συμπληρώνουν την άποψη του κ.Μπεκ περί «διαφωτισμένης» αποικιοκρατίας: Στο διαφωτιστή πρέπει να προστεθεί και ο ορθοπεδικός.

Ο επιφανέστερος εκπρόσωπος των τελευταίων είναι ο οικονομολόγος Γιενς Μπάστιαν. Σε ομιλία του προ καιρού στο Βερολίνο είχε δηλώσει ο ίδιος ότι όλη του η προσπάθεια συνίσταται στο να μάθει τους Έλληνες να περπατούν. Η αποστολή του, υπαινίχθηκε, θα λήξει, όταν τα αναπρογραμματισμένα πόδια τους θα έχουν συνηθίσει στον ορθό ευρωπαϊκό βηματισμό.

Το πόσο ζεστά παίρνει τη δουλειά του ο κ. Μπάστιαν φαίνεται και από το ότι δεν περιορίζει την περιπατητική σχολή του στη διοίκηση, αλλά την επεκτείνει και στην επιμόρφωση των ελλήνων δημοσιογράφων. Όπως ανακοίνωσε το αθηναϊκό παράρτημα του χριστιανοδημοκρατικού ιδρύματος Konrad Adenauer Stiftung, ο κ.Μπάστιαν συμμετείχε την περασμένη εβδομάδα, δίπλα, μ.α., στο γερμανό πρεσβευτή Βόλφγκανγκ Ντολτ, σε σεμινάριο του ιδρύματος με θέμα τις «ελληνογερμανικές σχέσεις την εποχή της κρίσης» ενώπιον 20 νέων ελλήνων δημοσιογράφων - με στόχο, προφανώς, τον ορθοπεδικό αναπρογραμματισμό τους σε ιδεολογικό επίπεδο.

Παρόμοια φαινόμενα θα δούμε, όπως όλα δείχνουν, πολλά στο μέλλον. Το μνημόνιο χρειάζεται πρόσθετα στηρίγματα σε όλα τα επίπεδα - διοικητικά, ιδεολογικά, δημοσιογραφικά. Το πότε θα μπουν στην εκκλησία και το σχολείο είναι μάλλον θέμα χρόνου.

Όμως αυτό δεν είναι ακριβώς το νόημά της φράσης: «Οι Έλληνες θέλουν τον Γερμανό τους». Αυτό ήταν, στην περίπτωση του Ότο Ρεχάγκελ (όταν η φράση πρωτοέγινε της μόδας), ότι Έλληνες και Γερμανοί συνεργούν ισότιμα με βάση τα ξεχωριστά χαρίσματά τους και με στόχο την κοινή επιτυχία - και πάντως όχι με τρόπο που να ντρέπεται συνεχώς γι αυτήν ο ένας από τους συνεργούς.

Οι Γερμανοί που θέλουν οι Έλληνες είναι άλλοι: Επίκαιρα, αυτοί που συμβάλλουν στο ξεσκέπασμα των λαθών και των συμφορών του μνημονίου, όπως ο Ούλριχ Μπεκ. Και ιστορικά, οι πατέρες του διαφωτισμού, με πρώτο και καλύτερο τον Ιμάνουελ Καντ. Ο τελευταίος όριζε το διαφωτισμό ως «έξοδο από την αυτοοεπιβαλλόμενη ανωριμότητα», ως πράξη απελευθέρωσης δηλαδή - προσωπικής και συλλογικής. Αυτονομία και αυτοπροσδιορισμός, όχι υποταγή και εξάρτηση - ιδίως και κυρίως σε εποχές κρίσης. Η ιδέα της χειραφέτησης είχε γίνει από τότε κοινό κτήμα και στην Ελλάδα. Και αυτό είναι και σήμερα το ζητούμενο - όχι τα ιδεολογικά «σαπάκια» των Φούχτελ, Μπάστιαν και των άλλων εκπροσώπων του μνημονίου.

-----------------
Πηγή:koutipandoras.gr

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

H ιστορία της αιματοβαμμένης Παλαιστίνης σ' ένα ολιγόλεπτο video animation

Τετάρτη, Ιουλίου 23, 2014
Από τους Πρώτους Ανθρώπους μέχρι το κράτος του Ισραήλ και τους αγωνιστές της Παλαιστίνης... Χιλιάδες τα χρόνια που μεσολάβησαν, χιλιάδες και οι μάχες για την τελική επικράτηση στην αιματοβαμμένη αυτή γη της Μέσης Ανατολής.

Διάφοροι οι διεκδικητές: Αιγύπτιοι και Καναΐτες, Ασύριοι και Ισραηλίτες, Βαβυλώνιοι και Μακεδόνες, Πτολεμαίοι και Σελευκίδες, Μακαβαίοι και Ρωμαίοι, Βυζαντινοι και Άραβες, Σταυροφόροι και Οθωμανοί, Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης και Παλαιστίνιοι, Σιωνιστές και Χαμάς/Χεζμπολάχ, Ισραηλινό κράτος και παλαιστίνιοι μαχητές.

Διαφορετικός κάθε φορά ο νικητής, ένας όμως ο πιο μεγάλος όλων: ο Άγγελος του Θανάτου...

Η τραγική αυτή ιστορική συνέχεια, αποτέλεσε την αιτία για να εμπνευστεί η Nina Paley και να δημιουργήσει το παρακάτω βίντεο.



Το τραγούδι που χρησιμοποιείται για να "ντύσει" το καταπληκτικό αυτό animation είναι το “The Exodus Song (This Land Is Mine)” από τον Ernest Gold και τον Pat Boone, σε εκτέλεση Andy Williams. 

-------------------------
Πηγή: provocateur.gr

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Γάζα: Το διαρκές “Άουσβιτς” του Ιμπεριαλισμού - Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πέμπτη, Ιουλίου 17, 2014
  Όταν ο Γκαίρινγκ, υπαρχηγός του Χίτλερ και επικεφαλής της Γκεστάπο, ανέλαβε την ηγεσία του υπουργείου των Εσωτερικών στην κυβέρνηση των ναζί, απευθυνόμενος στην αστυνομία του Ντόρτμουντ, δήλωσε: «Δύο είδη νόμου ξέρω, γιατί ξέρω και δύο είδη ανθρώπων: αυτούς που είναι με το μέρος μας και αυτούς που είναι εναντίον μας»!

   Αυτός ο «νόμος», ο «νόμος» του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», ο «νόμος» των ναζί, έγινε παγκόσμιος νόμος της «νέας τάξης πραγμάτων» στο λυκαυγές του 21ου αιώνα. Του «νέου αμερικανικού  αιώνα», όπως τον έχουν βαφτίσει τα γεράκια της Ουάσινγκτον…

   Συνιστά ιστορική παραφροσύνη. Κι όμως: Εφτά ολόκληρες δεκαετίες μετά το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, εκείνος που αναβιώνει την «λογική» του Γκέρινγκ είναι το κράτος του Ισραήλ. Ο «νόμος» που εφαρμόζει το Ισραήλ, αυτή η ύβρις κατά του Ανθρώπου, αποτελεί μετουσίωση του χιτλερικού δόγματος: «Εφόσον σε παρακολουθώ είσαι ύποπτος, εφόσον σε εκτελώ είσαι ένοχος, εφόσον σε βομβαρδίζω είσαι τρομοκράτης»!

   Η «λογική» του φασισμού, στην εκδοχή της κυβέρνησης του Ισραήλ, λέει: Δεν είναι ο Νετανιάχου ο δολοφόνος. Δεν φταίει αυτός. Φταίνε τα... θύματά του. Φταίνε οι εκτελεσμένοι, φταίνε οι δολοφονημένοι! Και φταίνε γιατί είναι Παλαιστίνιοι, γιατί είναι Λιβανέζοι, γιατί είναι Σύροι. Γιατί είναι άνθρωποι από κάθε γωνιά του κόσμου που υπέπεσαν στο «έγκλημα» να μη συμφωνούν με το Ισραήλ. Οι δε Παλαιστίνιοι φταίνε διπλά: Γιατί δεν συναινούν με την κατοχή της πατρίδας τους από το Ισραήλ….

   Ο ίδιος φασισμός, πριν 70 χρόνια έλεγε: «Ο Χίτλερ δεν ήταν αντισημίτης. Απλώς, εκείνοι έκαναν το "λάθος" να είναι Εβραίοι»!


   
Κατά την ορολογία της περίφημης «διεθνούς κοινότητας», η γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης από το Ισραήλ δεν είναι έγκλημα. Δεν είναι δολοφονία. Δεν είναι βαρβαρότητα. Κατά την ορολογία του ΟΗΕ, πρόκειται απλώς για μια ...«υπερβολή»! Που όπως δήλωσε ο κύριος ΓΓ του ΟΗΕ, ο Μπαν Κι Μουν, του προκαλεί… «ανησυχία». Μετά από περίπου 200 νεκρούς και μετά από 1.300 τραυματίες, ο κ.Μουν νιώθει… «ανησυχία». Τι λες!

   Το 2009, στην προηγούμενη ανάλογης έκτασης θηριωδία εκ μέρους του Ισραήλ, τα επίσημα στοιχεία μιλούσαν για 1.010 νεκρούς Παλαιστίνιους (τα 2/3 παιδιά, γυναίκες και άμαχος πληθυσμός), για πάνω από 4.500 τραυματίες και 90.000 εκτοπισμένους. Αλήθεια για ποιο πράγμα «ανησυχεί» ο κ Μουν; Μήπως αυτή τη φορά το Ισραήλ δεν πετύχει τα «ανθρωπιστικά» του στάνταρ;

   Τότε οι εντολές που είχαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες ήταν: «Πρώτα πυροβολείτε και μετά ελέγχετε ποιον χτυπήσατε». «Καλύτερα να χτυπήσετε έναν αθώο, παρά να διστάσετε να χτυπήσετε τον εχθρό». «Αν δεν είστε σίγουροι, σκοτώστε». «Δεν υπάρχουν αθώοι». «Πρώτα πυροβολείτε και μετά σκέφτεστε». Αυτές ήταν μερικές από τις διαταγές με τις οποίες ο στρατός του Ισραήλ ενεργούσε στην επί 22 μέρες γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το αποκάλυψαν - μιλώντας στην ισραηλινή ανθρωπιστική οργάνωση «Σπάστε τη Σιωπή» - τριάντα Ισραηλινοί στρατιώτες που συμμετείχαν, τότε, στην εισβολή στη Γάζα. Σήμερα οι εντολές είναι οι ίδιες. Μόνο που στη θέση του «πυροβολείστε» υπάρχει το «βομβαρδίστε»… 


   
Τι είναι η εκτέλεση παιδιών και γυναικών; Το θανατικό για χιλιάδες αμάχους Παλαιστίνιους, τι είναι; Είναι χιτλερική τακτική; Είναι κτηνωδία; Είναι φρικαλέος ιμπεριαλισμός; Όχι! Κατά την ΕΕ πρόκειται απλώς για μια ...«δυσανάλογη» πράξη! Που, όπως με σοφία κατέληξε προχτές το ευρωαπαράτ, καλόν είναι να αποφεύγεται. Τόσο… σθεναρή εκδηλώθηκε η αντίδραση των Μέρκελ, Μπαρόζο, Γιούνγκερ και των λοιπών ευρωΜέτερνιχ. Οι οποίοι έκαναν πάλι το καθήκον τους: Τήρησαν για μια ακόμα φορά τις δήθεν «ίσες αποστάσεις». Παράστησαν τους… «ουδέτερους». Και συνέστησαν… «ψυχραιμία».

      Αλλά, όση «ψυχραιμία» κι αν διαθέτεις, δεν μπορεί να μην διαπιστώνεις ότι η  «ουδετερότητα» αυτής της περίφημης «διεθνούς κοινότητας» δεν απέχει πολύ από αυτό που περιέγραφε ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία»: Ο Σόλωνας, αναφέρει ο Αριστοτέλης, είχε καταγγείλει στην εποχή του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου, θα πρέπει να θεωρείται άτιμος!

   Παρεμπιπτόντως (1): Ο κύριος Ούντο Βόινγκτ  - στις εκδηλώσεις του οποίου για τον Χίτλερ το 2005 συμμετείχε η Χρυσή Αυγή – είναι ο ευρωβουλευτής που εξέλεξε στις πρόσφατες ευρωεκλογές το ναζιστικό γερμανικό κόμμα NPD. Ε, ο κύριος αυτός, εδώ και μια βδομάδα αποτελεί εκλεκτό μέλος της Επιτροπής Ελευθεριών των Πολιτών του Ευρωκοινοβουλίου. Δηλαδή είναι υπεύθυνος για θέματα… ανθρωπίνων δικαιωμάτων!

   Παρεμπιπτόντως (2): Χτες ο κύριος Σουλτς, κάλεσε τους «μπράβους» να πετάξουν έξω από την αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Κ.Παπαδάκη, διότι… έθιξε την Μαρί Λεπέν!

   Καταλάβατε τώρα ποιά είναι η «Ευρώπη των λαών» που συνιστά «ψυχραιμία» και προς αυτούς που ρίχνουν τις βόμβες και προς τους άλλους που δέχονται τις βόμβες;…


   Η πολεμική μηχανή του Ισραήλ ξεκληρίζει, εξοντώνει, δολοφονεί, κι αυτοί, οι μεγάλες Δυνάμεις, οι διεθνείς οργανισμοί του «νεοταξίτικου» γκανγκστερισμού, η «παλιά» και η «νέα» Ευρώπη, ο παλιός και ο «Νέος Κόσμος» της ιμπεριαλιστικής παλιανθρωπιάς, παίζουν με τις λέξεις. Εμείς δε θα παίξουμε. Οι σφαγείς του κράτους του Ισραήλ, μαζί με εκείνους που κάνουν πλάτες στους σφαγείς, είναι «απλώς» ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ.

   Δεσπόζουσα θέση στην ομάδα διεθνούς επιμελητείας που απολαμβάνει το Ισραήλ κατέχουν οι εκάστοτε εκπρόσωποι της «ηγέτιδας δύναμης» του «ελεύθερου κόσμου».

   Είναι αυτοί - οι των ΗΠΑ - που έχουν εμποδίσει στον ΟΗΕ πάνω από 50 φορές ακόμα και την έκδοση τυπικών ψηφισμάτων συμπαράστασης στο λαό της Παλαιστίνης. Είναι αυτοί που διά στόματος του βραβευμένου με Νόμπελ… Ειρήνης προέδρου τους, δήλωναν: «Το Ισραήλ αποτελεί ένα "θαύμα" που συνέβη στη Μέση Ανατολή (...). Είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες, όχι μόνο ως Αμερικανοί, αλλά επίσης και ως πολίτες του κόσμου για τις υπηρεσίες σας»... (Μπάρακ Ομπάμα, δηλώσεις από την Ιερουσαλήμ, 23/7/2008).

  
  Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν το δράμα της Παλαιστίνης. Το έγκλημα που διαπράττει το Ισραήλ είναι τέτοιο, η θηριωδία είναι τέτοια, που προς στιγμήν ακόμα και τα συναισθήματα της οργής και του μίσους παραμερίζονται. Στη θέση τους γεννιέται ένα αίσθημα απορίας: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια βαρβαρότητα. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ανθρωποειδή, που κουβαλάνε τέτοια κτηνωδία.

   Είναι λάθος να επιχειρεί να δώσει κανείς απάντηση αποδίδοντας τη μορφή που παίρνει η κρατική τρομοκρατία του Ισραήλ σαν προϊόν της «ψυχοσύνθεσης» των ηγετών του. Το μακελειό, η γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων, είναι κάτι πολύ περισσότερο: Είναι έκφραση της «ψυχοσύνθεσης» ενός ολόκληρου συστήματος. Είναι καθρέφτης της «ψυχοσύνθεσης» του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός δεν θα ήταν τέτοιος αν  η επιθετική του φύση δεν τον οδηγούσε σε συμπεριφορές βγαλμένες κατ' ευθείαν από τα «κατηχητικά» του Άουσβιτς.

   Ο,τι συμβαίνει στη Γάζα είναι ιμπεριαλισμός. Γιατί η Γάζα δεν βρίσκεται μόνο στην Παλαιστίνη.

 «Γάζα» είναι οι βομβαρδισμοί κομβόι άμαχων προσφύγων (στη Σερβία). «Γάζα» είναι οι μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων (στο Αφγανιστάν). «Γάζα» είναι η εξολόθρευση κάθε μορφής ζωής (στη Φαλούτζα). «Γάζα» είναι οι αεροπορικές επιδρομές κατά διαδηλωτών (!), μέρα - μεσημέρι (στη Ράφα). «Γάζα» είναι η «εξαφάνιση» ολόκληρων πόλεων (Τζενίν). «Γάζα» είναι η στοχοποίηση εγκαταστάσεων του ΟΗΕ (Λίβανος). «Γάζα» είναι το μακελειό στις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας που αντιμάχονται το φασισμό των φιλοναζιστών του Κιέβου.

   Για τις εικόνες των βομβαρδιστικών να σημαδεύουν την κατεχόμενη επί δεκαετίες Παλαιστίνη, για τα διαμελισμένα κορμιά, για τα αιμόφυρτα παιδικά σώματα στα χαμόσπιτα της κοντά δέκα χρόνια αποκλεισμένης Γάζας, ο ένοχος δεν είναι, απλά, το Ισραήλ. Είναι ό,τι εκπροσωπεί το Ισραήλ και οι προστάτες του.

   Και για να τελειώνουμε με τους συκοφάντες περί «αντισημιτισμού» και με τα υπόλοιπα καρτούν της ιδεολογικής τρομοκρατίας τύπου «Αμανπούρ»: Αυτό που εκπροσωπεί το κράτος του Ισραήλ και οι προστάτες του, είναι ύβρις πρώτα απ’ όλα, για την βαριά και πολύτιμη ιστορία που κουβαλάει ο ίδιος λαός του Ισραήλ.

   Όπως ύβρις για την ιστορία του ελληνικού λαού είναι το γεγονός ότι στις συμμαχίες που έχει συνάψει αυτή η συμμορία των προστατών του Ισραήλ, μέλος τους είναι και η Ελλάδα. Πρόκειται για την Ελλάδα του Σαμαρά, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της τρόικας, του ΔΝΤ και του Βενιζέλου. Ο οποίος, προχτές, απέδειξε για μια ακόμα φορά τι σημαίνει να είσαι υπουργός Εξωτερικών που… «τιμά» την ιστορία του ελληνικού λαού: Λίγες μέρες πριν την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην μαρτυρική και κατεχόμενη Κύπρο, μίλησε για την (κατεχόμενη) Γάζα και «καταδίκασε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»… 

------------------------------------
Πηγή:enikos.gr

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

«Αποανάπτυξη: Το τέλος (;) της ανάπτυξης»

Τρίτη, Ιουλίου 15, 2014
Γιώργος Καλλής
«… Ήταν μία ψεύτικη ανάπτυξη, ανάπτυξη στα χαρτιά βασισμένη στο χρέος…». Με τα λόγια αυτά περιγράφει στο fractal ο Γιώργος Καλλής τη διαδικασία παραγωγής πλούτου τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια στη Δύση στιγματίζοντάς την ως βασική αιτία της κρίσης. Δεν είναι πολλές οι περιπτώσεις ακαδημαϊκών δασκάλων, ιδίως του κλάδου της οικονομικής επιστήμης, που τολμούν να μιλούν και να προωθούν προτάσεις και ιδέες εκτός της ορθοδοξίας που επικρατεί στον χώρο τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν οι προτάσεις αυτές αμφισβητούν ευθέως το κυρίαρχο μοντέλο της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης ως αντιοικολογικό και αντικοινωνικό. Σ΄αυτήν την κατηγορία ανήκει ο καθηγητής πολιτικής οικολογίας και οικολογικών οικονομικών στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης Γιώργος Καλλής, ο οποίος μιλάει στο fractal για την ιδέα της αποανάπτυξης. Μία θεωρία που ξεπήδησε από τον κλάδο των οικολογικών οικονομικών και αρνείται την ανάπτυξη με την παραδοσιακή της έννοια υποσχόμενη ταυτόχρονα οικολογική ευαισθησία και δημοκρατική εμβάθυνση.

- Ακούμε διαρκώς τα τελευταία 4-5 χρόνια ερμηνείες και προσεγγίσεις από οικονομολόγους από διαφορετικές σχολές γύρω από τις αιτίες και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης όπως και για πιθανές λύσεις. Πώς θα μπορούσε όμως να περιγραφεί η κρίση με όρους των οικονομικών της οικολογίας; Ποια μπορεί να είναι η αφήγηση της από οικολογική σκοπιά;

H οικολογία λέει ότι η ιδέα της διαρκούς ανάπτυξης χωρίς όρια είναι ανθρώπινη επινόηση και δεν είναι συμβατή με τη φύση. Τίποτα στον φυσικό κόσμο δεν αναπτύσσεται επ’ αόριστον. Η ιδέα ότι η οικονομία συνεχώς μπορεί να αυξάνεται στους ρυθμούς ανάπτυξης που εμείς έχουμε αποφασίσει ότι χρειαζόμαστε για να αναπαράγεται το κεφάλαιο, δηλαδή 2-3% τον χρόνο, αυτή η ιδέα λοιπόν συναντά αργά ή γρήγορα οικολογικά, και όχι μόνον, όρια. Επί του προκειμένου, ήδη από τη δεκαετία 1970-80 συνάντησε ενεργειακά όρια, με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου αλλά και της τιμής των πρώτων υλών. Συνάντησε όμως και κάποια άλλα όρια. Στις αναπτυγμένες οικονομίες της δύσης – πράγμα που γνωρίζουμε από τα παραδοσιακά οικονομικά όχι μόνο από τα οικολογικά οικονομικά – οι ταχείς ρυθμοί ανάπτυξης συναντώνται είτε σε μια οικονομία στα πρώτα βήματα της εκβιομηχάνισής της είτε μετά από μια μεγάλη καταστροφή. Η περίοδος ταχείας ανάπτυξης στην Δύση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το ίδιο και η Κίνα σήμερα, μία μικρή οικονομία που τώρα εκβιομηχανίζεται, αλλά αφού ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, θα φτάσει και αυτή χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για μία ήδη μεγάλη οικονομία να συνεχίζει να μεγαλώνει συνέχεια με 2, 3 ή 4% κάθε χρόνο. Είναι και μαθηματικά αδύνατο αλλά και οικολογικά αφού, αργά ή γρήγορα, υπεισέρχονται σημαντικοί περιορισμοί. Αυτό που συνέβη από τη δεκαετία του 1980 και μετά ήταν ότι, αφού δεν ήταν δυνατή η περαιτέρω μεγέθυνση των οικονομιών στις χώρες της Δύσης, αλλά ήταν απαραίτητη δεδομένου του τρόπου που λειτουργεί ο καπιταλισμός, η λύση που βρέθηκε – και δεν εννοώ εδώ ότι υπήρχε κάποια συνωμοσία – αλλά η λύση στην οποία έμμεσα κατέληξαν τα πράγματα ήταν ο δανεισμός και η αύξηση του χρέους. Αύξηση και του δημόσιου χρέους, όπως στην Ελλάδα, αλλά και του ιδιωτικού χρέους όπως στις περισσότερες άλλες χώρες. Δεν κάναμε κάτι ιδιαίτερο εμείς εδώ να αυτομαστιγωνόμαστε. Όλοι δανείστηκαν προκειμένου να διατηρήσουν αυτή την ψεύτικη ανάπτυξη, η οποία ήταν ανάπτυξη στα χαρτιά, ανάπτυξη με χρέος, με χρηματικά παράγωγα, με λογικές «θα πληρώσουμε μετά από 20 χρόνια …» κλπ.. Αυτό συνέβη σε όλες τις χώρες με φούσκες, στην αγορά κατοικίας, στα χρηματοπαράγωγα, στον οικογενειακό δανεισμό κοκ.

- Δηλαδή όπως το περιγράφετε τα οικολογικά οικονομικά κατά κάποιον τρόπο επαναφέρουν στη συζήτηση για την οικονομική ανάπτυξη το ζήτημα των φυσικών πόρων. Ότι δηλαδή η εκμετάλλευση και διανομή τους έχει κάποια όρια.

Ναι, όμως τα οικολογικά οικονομικά μας υπενθυμίζουν και κάτι άλλο: ότι υπάρχουν και επιπτώσεις. Η οικονομική διαδικασία παράγει και απόβλητα. Και όταν λέω απόβλητα δεν εννοώ μόνο σκουπίδια και τοξικά απόβλητα, τα οποία επίσης είναι σημαντικά, αλλά το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, που είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, το οποίο σαν στρουθοκάμηλοι επιμένουμε να αγνοούμε. Η αλλαγή του κλίματος, η οποία είναι άμεσα συνυφασμένη, ένα προς ένα, με τη μεγέθυνση της οικονομίας είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, στο οποίο δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή να υπάρχει λύση. Yποτίθεται ότι ειδικοί και κυβερνήσεις συζητούν, ενημερώνονται και διαπραγματεύονται, αλλά φυσικά ποτέ δεν καταλήγουν σε καμία συμφωνία, αφού κανείς δεν τολμά να πει όχι στην ανάπτυξη. Το πρόβλημα εν τω μεταξύ διογκώνεται και ήδη βιώνουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Aν οι επιστήμονες έχουν δίκιο, σε 20-30 χρόνια θα μιλάμε για τεράστιες αλλαγές και καταστροφές. Oπότε και από τις δύο πλευρές, και από την πλευρά της εκμετάλλευσης πόρων αλλά και από την πλευρά της εκροής αποβλήτων, η οικονομία περιορίζεται από το φυσικό περιβάλλον, θα έλεγα καλύτερα ότι εξαρτάται από το φυσικό περιβάλλον.

- Στην έρευνα και το έργο σας κεντρική θέση κατέχει η έννοια της «αποανάπτυξης» η οποία συνδέεται με αυτές τις οικολογικές διαστάσεις. Μπορείτε να μας εξηγήσετε σε τι ακριβώς συνίσταται αυτή η έννοια σε σχέση την οικονομία;

Ναι, ας το δούμε με την ανάγνωση που έκανα πριν. Δηλαδή της κρίσης, και της οικολογικής και της οικονομικής, ως προϊόν της υπέρμετρης ανάπτυξης η οποία ούτε εφικτή είναι ούτε επιθυμητή. Και δεν είναι εφικτή για τους λόγους που είπα, διότι υπάρχουν όρια στους πόρους και γιατί την κάνουμε εφικτή με δανεισμό και με ψεύτικο χρήμα. Aλλά δεν είναι και επιθυμητή γιατί, ακόμη και αν συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε, έστω και με 1-2 % τον χρόνο, αυτό σημαίνει τεράστια αύξηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα σε 30-40 χρόνια, πράγμα που θα είναι καταστροφικό για τον πλανήτη. Δεν είναι και επιθυμητή όμως γιατί σε τίποτα δεν βελτιώνει το επίπεδο ζωής. Είναι μήπως ο μέσος Έλληνας πιο ευτυχισμένος σήμερα από ότι ήταν 30 χρόνια πριν επειδή η οικονομία μας είναι δυο φορές μεγαλύτερη; Οπότε υπό καμία έννοια δεν νομίζω ότι υπαρχει λόγος να συνεχίσουμε την ανάπτυξη. Αλλά ξέρουμε, και το ξέρουμε πολύ καλά εδώ στην Ελλάδα, ότι η έλλειψη ανάπτυξης εντός ενός συστήματος καπιταλιστικού, η έλλειψη αύξησης του ΑΕΠ δηλαδή, σύντομα φέρνει προβλήματα, ανεργία, αδυναμία αποπληρωμής χρεών, κ.ο.κ. Οπότε η αποανάπτυξη τι λέει; Η αποανάπτυξη λέει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε και να αυτοκαταστρεφόμαστε. Πρέπει να ξεφύγουμε, να δραπετεύσουμε από αυτόν τον στόχο της ανάπτυξης, να φτιάξουμε ένα καλύτερο αύριο αλλά χωρίς να πρέπει να αναπτύσσεται η οικονομία, χωρίς να προσπαθούμε συνέχεια να αυξάνουμε το ΑΕΠ. Γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτό εντός των οικονομίων που ζούμε δεν γίνεται, οπότε πρέπει να φτιάξουμε κάτι καινούργιο, μια κοινωνία η οποία να είναι βιώσιμη χωρίς ανάπτυξη. Αυτή είναι πολύ χονδρικά η ιδέα της αποανάπτυξης. Αυτό δεν σημαίνει την αντίστροφη διαδικασία της ανάπτυξης, δεν σημαίνει μείον 2% ΑΕΠ τον χρόνο. Αυτό είναι ύφεση, είναι καταστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την έλλειψη ανάπτυξης σε μια κοινωνία ανάπτυξης. Απονανάπτυξη σημαίνει απελευθέρωση, να απελευθερωθούμε από την μανία της ανάπτυξης, να επιδιώξουμε το συλλογικό ευ ζην, χωρίς να το μετράμε σε ευρώ.

- Είναι λοιπόν μία θεωρία οικονομική-οικολογική αλλά και βαθιά πολιτική όπως την περιγράφετε. Από αυτή την άποψη τα γνωστά οικολογικά πολιτικά κόμματα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουν εγγράψει στοιχεία αυτής της θεωρίας στα προγράμματά τους;

Φυσικά την συζητούν αφού είναι μια ιδέα η οποία προέρχεται από το οικολογικό κίνημα. Τη συζητούν αλλά θα έλεγα ότι διστάζουν γιατί, όπως καταλαβαίνετε, πολιτικά ο όρος είναι ριψοκίνδυνος και δύσκολος να τον εξηγήσεις στον πολύ κόσμο στα 5 λεπτά που έχεις πρόσβαση στην τηλεόραση τον χρόνο. Θα έλεγα ότι γενικώς είναι μοιρασμένα τα πράγματα εντός των πράσινων κομμάτων. Δηλαδή κάποιοι την πιστεύουν την ιδέα, γιατί έχει να κάνει με βασικές αρχές του οικολογικού κινήματος. Κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να είναι αιθεροβάμονες. Πιστεύουν ότι με ανάπτυξη και τεχνολογική πρόοδο μπορούμε και να λύσουμε τα οικολογικά προβλήματα και να συνεχίσει να αναπτύσσεται εσαεί η οικονομία, πράσινη αυτή την φορά. Τώρα κάποια πράσινα κόμματα, όπως στην Καταλονία για παράδειγμα, βάζουν επιλεκτικά το θέμα της αποανάπτυξης στο πρόγραμμά τους εννοώντας κυρίως μείωση της κατανάλωσης φυσικών πόρων. Δεν εννοούν όμως απαραίτητα εγκατάλειψη του στόχου της ανάπτυξης της οικονομίας, συνήθως μιλούν για επιλεκτική αποανάπτυξη κάποιων συγκεκριμένων τομέων, τομέων που μολύνουν πολύ.

- Άρα θα λέγαμε ότι η όλη ιδέα της «αποανάπτυξης» για την ώρα έχει περισσότερο κινηματικό χαρακτήρα παρά καθαρά πολιτικό.

Ναι, κινηματικό και επιστημονικό .

- Στη συζήτηση για την αποανάπτυξη η Αριστερά τι θέση μπορεί να έχει κατά τη γνώμη σας;

Ποια θέση μπορεί ή ποια θέση θα έπρεπε να έχει; Πιστεύω ότι θα έπρεπε να την ενστερνιστεί μια και είναι μια ιδέα κατεξοχήν αριστερή. Ο κινηματικός χαρακτήρας του εγχειρήματος είναι εντός της Αριστεράς. Και στην Ελλάδα και στην Ισπανία που γνωρίζω, στη βάση της Αριστεράς, στα νέα παιδιά που είναι οργανωμένα στον αριστερό ή στον αυτόνομο χώρο, η αποανάπτυξη είναι μια ιδέα που είναι αρκετά προσφιλής. Από την άλλη, η παραδοσιακή Αριστερά έχει και αυτή την αναπτυξιομανία της. Περισσότερο οι παλαιότερες γενιές θα έλεγα, αυτοί που μεγαλώσαν με τον Δρόμο με τις Φάμπρικες και τα 5ετή προγράμματα και είναι προσκολλημένοι στην ιδέα της εγχώριας παραγωγής και της κρατικής παρέμβασης προκειμένου να αναπτυχθεί η οικονομία. Υπάρχει φυσικά και θεωρητικό υπόβαθρο σε αυτές τις ιδέες που, απλουστευτικά, μπορούμε να πούμε ότι έχουν να κάνουν με την ιδέα ότι η έλευση του σοσιαλισμού απαιτεί πρώτα την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής. Φυσικά, από την εποχή που έγραφε ο Μαρξ, τα μέσα παραγωγής έχουν υπεραναπτυχθεί, ένας φτωχός σήμερα ζει πιο πολλά χρόνια και με πρόσβαση σε περισσότερα υλικά αγαθά απ’ ότι ένας βιομήχανος την εποχή του Μαρξ, αλλά ο σοσιαλισμός ακόμα να έρθει και οι ανισότητες συνεχίζουν να αυξάνονται. Όχι, ο σοσιαλισμός και η ιδέα της ισότητας τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη. Μάλλον το αντίθετο. Αν αποφασίσουμε ότι έχουμε αρκετά πια, ίσως έρθει η ώρα να τα μοιράσουμε και πιο δίκαια.
Νομίζω λοιπόν ότι η ιδέα της αποανάπτυξης ταιριάζει πολύ στην Αριστερά υπό την έννοια ότι δίνει και ένα νέο λεξιλόγιο, μία νέα ιδέα, για να πει και να προτείνει κάτι καινούριο. Διότι νομίζω ότι δεν πείθει πια αυτή η ιστορία, δηλαδή άντε να πάρει η Αριστερά στα χέρια της το κράτος, να σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, να αρχίσει η οικονομία να αναπτύσσεται και να λυθούν όλα τα προβλήματα. Άλλωστε τα ίδια προβλήματα αναπαράγει η Αριστερά και εκεί που έχει πάρει την πολιτική εξουσία. Δείτε τι γίνεται στην Λατινική Αμερική. Ο Μοράλες ή ο Κορέα εκλέχθηκαν στηριζόμενοι στα αυτόχθονα και στα οικολογικά κινήματα που ήταν ενάντια στις εξορύξεις. Και τι έκαναν αυτοί; Συνέχισαν τις εξορύξεις εντατικότερα, και κερδίζουν τις εκλογές στην πλάτη νέων φουσκών, με επενδύσεις σε δρόμους, χτισίματα και τα γνωστά αναπτυξιακά. Δεν θα αμφισβητήσω ότι διένειμαν τον πλούτο καλύτερα από τους κλεπτοκράτες τους οποίους διαδέχθηκαν, δηλαδή ότι έδωσαν μεγαλύτερο μέρος της πίτας στα χαμηλά στρώματα, αλλά συνέχιζουν με πολιτικές οι οποίες είναι καταστροφικές, τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις ίδιες τις χώρες τους. Και σε τίποτα φυσικά δεν τα έβαλαν με το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, όπως διατείνονταν, αντιθέτως έγιναν οι καλύτεροι προμηθευτές του. Ο Κορέα τώρα καθιστά παράνομες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις στον Ισημερινό, και ο Μοράλες τα βάζει με τους αυτόχθονες. Αυτούς που τους ψήφισαν.

- Η ίδια η αποανάπτυξη όμως δεν προϋποθέτει και μία αλλαγή σχετική με ζητήματα πολιτικής εκπροσώπησης; Πώς αντιμετωπίζει δηλαδή τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας (κοινοβουλευτισμό, εκλογές, κόμματα, δικαιώματα); Αναγνωρίζει την αξία και τη σημασία τους ή ελλοχεύει ο κίνδυνος να συγκροτηθεί ένα αυταρχικό κράτος στο όνομά της;

Όχι, αυτό το ενδεχόμενο δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το πώς εννοώ εγώ την αποανάπτυξη, αν και είναι αλήθεια ότι ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος αν κρίνω από αυτά που ακούω από ορισμένους αντιδραστικούς ή συντηρητικούς οικολόγους, οι οποίοι λένε ότι, αφού ο απλός κόσμος δεν αλλάζει με τίποτα, χρειάζεται μια παγκόσμια κυβέρνηση να επιβάλλει αυστηρά όρια. Ποιος θα εκλέξει και ποιος θα ελέγξει όμως αυτή την κυβέρνηση αν όχι οι απλοί άνθρωποι που υποτίθεται ότι δεν ξέρουν και χρειάζονται τους ειδικούς για να τους πουν τι πρέπει να κάνουν;

Όχι, η ιδέα που έχω εγώ και έχουν και οι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί, είναι ότι αποανάπτυξη και εμβάθυνση της δημοκρατίας είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κρατάμε δηλαδή τους δημοκρατικούς θεσμούς που έχουμε κατακτήσει, και οι οποίοι εκφυλίζονται, και όχι μόνο αυτό, τους πάμε πολύ βαθύτερα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα κενό δημοκρατίας σε μεγάλο βαθμό. Δηλαδή πηγαίνουμε να ψηφίσουμε κάθε τέσσερα χρόνια μεταξύ δυο κομμάτων που πάνω κάτω λένε τα ίδια πράγματα και, στη συνέχεια, όποιο εκλεγεί, ό,τι αποφασίζει και υποδείξει, αυτό πρέπει να το δεχόμαστε για τέσσερα χρόνια, επειδή ψηφίσαμε μια φορά. Και ποιοι ψηφίζουν; Ψηφίζουν το 40% του πληθυσμού, στις δημοτικές εκλογές βλέπω σε διάφορους δήμους ψηφίζει το 10%. Αυτά είναι πληγή της δημοκρατίας, δεν είναι μία κανονική δημοκρατία.

- Ναι, πιο πολύ μοιάζει με τη μεταδημοκρατία που περιγράφει ο Κόλιν Κράουτς.

Ναι, είναι μεταδημοκρατία, γιατί δεν έχουμε πια πραγματική επιλογή. Αυτό βλέπει ο κόσμος και δεν πάει να ψηφίσει. Η αποανάπτυξη, ή τουλάχιστον αυτοί που γράφουμε για την αποανάπτυξη, εμπνεόμαστε από θεωρίες περί άμεσης δημοκρατίας. Δηλαδή περί διαδικασίων οι οποίες κάνουν τη δημοκρατία όχι απλώς μόνο ένα εκλογικό δικαίωμα κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά την καθιστούν βαθιά και ουσιαστική. Ο Καστοριάδης φυσικά έχει γράψει πολλά για αυτό το θέμα και είναι ένας από τους συγγραφείς που διαβάζεται πολύ από αυτούς που μιλούν για αποανάπτυξη. Επίσης, το κίνημα των πλατειών συμβολίζει πάρα πολύ αυτή την ιδέα, την ιδέα δηλαδή ότι δεν μας αρκεί πια αυτή η κοινοβουλευτική δημοκρατία, θέλουμε πραγματική, άμεση δημοκρατία. Δεν θέλουμε φυσικά να καταργηθεί το κοινοβούλιο, αλλά θέλουμε να ανοίξει η δημοκρατία ως διαδικασία.

- Το ρωτάω περισσότερο διότι θα μπορούσε από κάποιους να χρησιμοποιηθεί πιθανώς κι εκ του πονηρού ως μία αντιδημοκρατική πρόταση.

Το να λέμε ότι η υπάρχουσα δημοκρατία δεν αρκεί, δεν σημαίνει ότι είμαστε κατά της δημοκρατίας, σημαίνει ότι θέλουμε να την πάμε παραπέρα. Τα πολιτικά συστήματα είναι για να αλλάζουν, η ιδέα του τέλους της ιστορίας ευτυχώς τελείωσε. Αυτό που λέω είναι ότι ο κοινοβουλευτισμός και έχει εκφυλιστεί και δεν αρκεί. Μπορούμε να πούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός και η αντιπροσώπευση σε κάποια θέματα από αιρετούς, που επιλέγουμε κάθε τέσσερα χρόνια, είναι το ελάχιστο. Από εκεί και πέρα υπάρχει η καθημερινότητα και η καθημερινή διαβούλευση. Η δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας, που παίρνουμε σαν παράδειγμα, δεν είχε σχέση με την σημερινή δημοκρατία. Δεν ψήφιζαν κάθε τέσσερα χρόνια και μετά πηγαίναν σπίτια τους και έκαναν τη δουλειά τους. Σήμερα αυτή είναι η ιδέα της δημοκρατίας. Δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι για τίποτα μας λένε, αφού ψήφισες πριν τέσσερα χρόνια, αν θες περίμενε για να ξαναψηφίσεις σε άλλα τέσσερα. Δεν ήταν ποτέ αυτό αυτή η ιδέα της δημοκρατίας.

- Κατά τη διάρκεια των ετών της κρίσης στην Ελλάδα οργανώθηκε μία συστηματική προσπάθεια από τις οικονομικές, πολιτικές και μιντιακές ελίτ της χώρας να αποδοθεί η κρίση σε χρόνιες ελληνικές στρεβλώσεις και παθογένειες ώστε αφενός να περάσουν ομαλότερα τα μέτρα λιτότητας και αφετέρου να απαξιωθεί ακόμη περισσότερο ο ρόλος του κράτους στην οικονομία με αποτέλεσμα οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις να φαντάζουν αναπόφευκτες. Αν και στην Ισπανία η κρίση ξεκίνησε από το τραπεζικό σύστημα (φούσκα στεγαστικών δανείων), παρατηρήθηκε εκεί μία αντίστοιχη δαιμονοποίηση του κράτους, το μεγάλο ή κακό κράτος;

Παντού υπάρχει αυτή η δαιμονοποίηση, η οποία έχει αρχίσει από την εποχή της Θάτσερ και του Ρήγκαν, και κάθε τόσο επιστρέφει δριμύτερη. Πάντως, αν ήθελα να μπω σε συγκρίσεις, θα έλεγα ότι στην Ισπανία ακούμε λιγότερο για το κακό κράτος ή τους υπεράριθμους υπαλλήλους, αν και οι περικοπές στα νοσοκομεία και στα σχολεία και εδώ καλά κρατούν. Η διαφορά φυσικά από την Ελλάδα είναι ότι εδώ δεν είναι τόσο το κράτος το ίδιο το οποίο είναι χρεωμένο, όσο οι τράπεζες οι οποίες έδωσαν απλήρωτα στεγαστικά δάνεια σε πολύ κόσμο. Πάνω από τρία εκατομμύρια σπίτια στην Ισπανία παραμένουν άδεια. Αν φυσικά καταρρεύσουν οι τράπεζες το κράτος θα κληθεί να τις καλύψει. Για αυτό και είχε μεγαλώσει τόσο το κόστος δανεισμού της Ισπανίας, το οποίο μετά τις διαβεβαιώσεις του Ντράγκι έχει πέσει πάλι σε χαμηλά επίπεδα. Το μεγάλο αναπτυξιακό φαγοπότι στην Ισπανία είχε άλλα χαρακτηριστικά από το δικό μας. Έγινε από τις περιφερειακές τράπεζες στα συμβούλια των οποίων είχαν θέση οι τοπικοί κυβερνώντες και οι οποίες έδιναν απίστευτα δάνεια για να στηρίζουν τους μεγαλοεργολάβους με «αναπτυξιακά» έργα όπως το αεροδρόμιο φάντασμα της Ciudad Real, το οποίο είναι έτοιμο αλλά παραμένει κλειστό, αφου κανείς δεν θέλει να πετάξει εκεί. Μιλάμε για ένα κύκλωμα πολιτικών, εργολάβων και τραπεζιτών οι οποίοι καταλήστευσαν ουσιαστικά τον δημόσιο πλούτο.

Το ζήτημα εδώ λοιπόν δεν είναι η διαχείριση των ταμειών, των συντάξεων ή των δημόσιων οργανισμών. Οι περικοπές γίνονται απλώς για να αυξηθεί η πιστοληπτική ικανότητα της Ισπανίας και να πέσει το κόστος δανεισμού. Τώρα βέβαια γίνεται και στην Ισπανία όλη αυτή η κουβέντα «δεν κάναμε το ένα, δεν κάναμε το άλλο, δεν παράγουμε τίποτα, είμαστε τεμπέληδες, να κόψουμε τις σιέστες…», πράγματα τελείως γελοία. Να πεις στην Ελλάδα ότι δεν έχουμε παραγωγική οικονομία, πάει κι έρχεται, που πάλι αλήθεια δεν είναι. Να το πεις στην Ισπανία όμως, χώρα με βιομηχανίες κολοσσούς, στον χώρο της ένδυσης ή του αυτοκινήτου, με τεράστια εξαγωγική αγροτική οικονομία, μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου; Για ποιους τεμπέληδες Μεσόγειους μιλάμε; Το ξέρετε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ οι Έλληνες δουλεύουν πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε λαό στην Ευρώπη και οι Γερμανοί ή οι Ολλανδοί το λιγότερο; Το να έχουν οι εργαζόμενοι κοινωνικά δικαιώματα και ελεύθερο χρόνο είναι στοιχείο πολιτισμού, όχι τεμπελιά. Ας αφήσουμε την σιέστα ήσυχη.

- Κατά τη γνώμη σας αυτή η διαδικασία δημιουργίας και αναπαραγωγής δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού έχει ποτέ τελός;

Το ύστερο καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στο δανεισμό, δεν μπορεί να προχωρήσει, δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς δανεισμό. Πρόκειται για φαύλο κύκλο. Δανείζεσαι για να αναπτυχθείς και μετά υποτίθεται αναπτύσσεσαι για να αποπληρώνεις τα δάνεια. Δεν υπάρχει χώρος για μια σταθερή οικονομία, για μια στιγμή που θα μπορεί η οικονομία να πει, όπως ο λέει ο καθένας μας “αρκετά, έχω αρκετά”. Νομίζω ότι το καπιταλιστικό σύστημα μπορεί μόνο να μεγαλώνει ή να καταρρέει και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δηλαδή αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα πρέπει να πουλήσουμε τα πάντα για να αρχίσουμε να αναπτυσσόμαστε 6-7% το χρόνο για να ξεπληρώσουμε τα δάνεια, και μετά να δανειστούμε για να διατηρήσουμε τους ρυμούς ανάπτυξης κ.ο.κ.. Ένας τεράστιος φαύλος κύκλος ο οποίος κάπως πρέπει να σπάσει. Αυτό είναι η αποανάπτυξη. Η πρόταση ότι αυτός ο φαύλος κύκλος μπορεί και πρέπει επιτέλους να σπάσει.

Συνέντευξη του Γιώργου Καλλή* στον Αλέξανδρο Παναγόπουλο //

*Γιώργος Καλλής, καθηγητής πολιτικής οικολογίας και οικολογικών οικονομικών στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης

-------------------------------

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.