Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς - Του Pitsirikos

Παρασκευή, Ιουλίου 31, 2015
Παρά τα όσα διακήρυσσαν προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, έφεραν στη χώρα το τρίτο και πιο βάρβαρο Μνημόνιο. Και τώρα συγκρούονται και κάνουν δηλώσεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει ένα μεγάλο λάθος.

Έχει γίνει μια παρεξήγηση.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ για να βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα να περιφέρεται ασκόπως και να χαζογελάει.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει κουμάντο η παρέα του Αλέξη Τσίπρα.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει καριέρα ο Νίκος Παππάς, τον οποίο δεν γνώριζε κανείς.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τρώνε στη μάπα -μέσα από τα κανάλια των ολιγαρχών- χυδαίες φάτσες σαν του Νίκου Φίλη.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για τις προσωπικές φιλοδοξίες ή ιδεοληψίες του Παναγιώτη Λαφαζάνη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Γιάνη Βαρουφάκη και των άλλων μελών της κυβέρνησης και του κόμματος.

Οι πολίτες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή παρουσίασε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα και υποσχέθηκε πως θα το υλοποιήσει.

Έξι μήνες μετά τις εκλογές, κανένα σημείο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει, ενώ η χώρα είναι μπροστά σε ένα νέο Μνημόνιο.

Ποια είναι η χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ;

Ότι είναι Πρώτη Φορά Αριστερά;

Μα δεν είναι. Ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς φράσεις και δικαιολογίες που έλεγαν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Αριστεροί είναι κι αυτοί;

Οι πολίτες αδιαφορούν παντελώς για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.

Μπορούν να προσπαθήσουν να φέρουν στον «ίσιο δρόμο» τον Αλέξη Τσίπρα, μπορούν να τον ρίξουν, μπορούν να πάνε στον γκρεμό μαζί του.

Δεν ξέρω γιατί ο Αλέξης Τσίπρας θέλει εσωκομματικό δημοψήφισμα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να ντρέπεται ακόμα και να αναφέρει τη λέξη δημοψήφισμα.

Το δημοψήφισμα έγινε στις 5 Ιουλίου, οι πολίτες ψήφισαν 61,3% Όχι, και ο Αλέξης Τσίπρας μια εβδομάδα μετά συμφώνησε στα μέτρα Γιούνκερ που οι πολίτες είχαν πει Όχι στο δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει πως η ιδρυματοποίηση είναι πολύ κακό πράγμα και πως δεν είναι όλος ο κόσμος το άθλιο παρεάκι που έχει μαζέψει γύρω του. Αν και τώρα μάλλον είναι αργά.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Αλλά να θυμούνται πως ένα από τα μεγαλόστομα προεκλογικά συνθήματα του κόμματός τους ήταν το «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς».

Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν συνεχίσετε να αγνοείτε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το σύνθημα σας θα σας επιστραφεί:

Αποφασίσατε χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς εσάς.

Γιατί εμείς θα προχωρήσουμε.

Και χωρίς εσάς. 



--------------
[πηγή]

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ - Του Καρτέσιου

Τετάρτη, Ιουλίου 29, 2015
Είπε ο αριστερός κ. Τσίπρας ότι ένας από τους μεγάλους αντιπάλους για τις δυνάμεις της προόδου και της Αριστεράς είναι οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Και θα τους χτυπήσει είπε. Και θα τους νικήσει. Την ίδια ώρα ο δεξιός κ. Τσίπρας τρέχει να μας βάλει στο λαιμό την τρίτη μνημονιακή θηλιά για να χαρίσει ακόμη 25 δισ. στις Τράπεζες. Δηλαδή στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Τους τσάκισε ο αριστερός κ. Τσίπρας. Νίκησε ο δεξιός κ. Τσίπρας. Κορώνα – γράμματα δικά του.
Αμόλησε ο παλαιοπασόκος κ. Τσίπρας το τάγμα αυριανιστών που δημιούργησε γύρω του κι άρχισε αυτό το τάγμα να απαιτεί την παραίτηση των βουλευτών που δεν ψηφίζουν τις μνημονιακές παραχωρήσεις του κ. Τσίπρα. «Να δείξουν υπευθυνότητα και να παραδώσουν τις έδρες τους» απαιτούν τα τάγματα αυριανιστών. Την ίδια ώρα, ο δεξιός κ. Τσίπρας δηλώνει ατάραχος «Αναλαμβάνω τις ευθύνες για τα λάθη του παρελθόντος αλλά δεν θα δραπετεύσω από τις ευθύνες μου». Για πολλοστή φορά εκπρόσωπος του παλιού πολιτικού συστήματος αναλαμβάνει τις ευθύνες του … παραμένοντας στη θέση του χωρίς να τις πάρει μαζί του φεύγοντας αξιοπρεπώς. Ε, λοιπόν, το ίδιο λένε και οι βουλευτές που αρνούνται να παραδώσουν τις έδρες τους. Διότι, σύμφωνα με τη λογική του κ. Τσίπρα, αν τις παρέδιδαν θα ήταν σαν να έλεγαν «Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και δραπετεύουμε από αυτές». Το να θέλει ο κ. Τσίπρας να παραμείνει στη θέση του αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του, αλλά να φύγουν οι υπόλοιποι αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους είναι από μόνο του ένας παραλογισμός.
Μας κοροϊδεύει κατάμουτρα ο κ. Τσίπρας υποσχόμενος ότι «Δεν μειώνονται οι συντάξεις». Διότι πρώτον κρύβει ότι δεν μειώνονται οι ήδη υπάρχουσες συντάξεις. Οι μελλοντικές συντάξεις εξαϋλώνονται, εξαερώνονται, εξευγενίζονται σε χαρτζιλίκι και κοροϊδία. Και μας κοροϊδεύει διότι, δεύτερον, μπορεί να υπόσχεται ότι δεν μειώνεται το ποσό των συντάξεων, αλλά και μόνο η αύξηση του ΦΠΑ μείωσε ήδη την πραγματική αξία τους. Στη συνέχεια θα μειωθούν κι άλλο μέσω της αύξησης της ΔΕΗ, την εξαφάνιση του ΕΚΑΣ κι όποιου άλλου συνταξοβόρου μέτρου υπογράψει ο δεξιός κ. Τσίπρας στο τρίτο μνημόνιο «για την ανάπτυξη». Πολυλογάς σε εμάς ο αριστερός κ. Τσίπρας, εξυπηρετικότατος στους δανειστές ο δεξιός κ. Τσίπρας.
Συμμετείχε ο κ. Τσίπρας στο γεύμα που παρέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στους πολιτικούς αρχηγούς με την ευκαιρία «της 41ης επετείου της αποκατάστασης της Δημοκρατίας». Στο γεύμα, μαθαίνουμε, ότι επικράτησε «ευχάριστη και φιλική ατμόσφαιρα». Μέσα στην τόση ευχάριστη ατμόσφαιρα ο κ. Παυλόπουλος ευχήθηκε σε όλους «χρόνια πολλά» για την ημέρα και τόνισε ότι «αυτή η συνάντησή μας τιμά και την ημέρα, αλλά έχει και τον συμβολισμό της αποκατάστασης της Δημοκρατίας» και ο αριστερός κ. Τσίπρας δεν άρπαξε το ασημένιο μαχαίρι να κάνει χαρακίρι από ντροπή, διότι επικράτησε ο δεξιός κ. Τσίπας που βρήκε φυσιολογικό, κανονικό και δημοκρατικότατο το να έχει προτείνει και ψηφίσει πριν λίγες ώρες τις απαιτήσεις χιλιάδων σελίδων που έστειλαν οι δανειστές στα αγγλικά, χωρίς να τις διαβάσουν οι βουλευτές και δίχως να μπορούν να τις συζητήσουν. Το γεύμα των πολιτικών αρχηγών ήταν ο συμβολισμός της Δημοκρατίας. Στην κυριολεξία. Λάβετε, φάγετε• τούτο εστί το μέλλον μας. Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο γάρ εστί το αίμα μας.
Διότι όπως είπε και η κυρία Φώφη Γεννηματά τσιμπώντας λίγο λαβράκι με βλήτα και πίνοντας μια γουλιά λευκό σαμιώτικο κρασί: «Σήμερα καταρρέει ο διαχωρισμός «μνημόνιο – αντιμνημόνιο»». Ακριβώς αυτό. Όσοι πιστέψαμε ότι υπήρξε αληθινή διαφορά μεταξύ των κομμάτων, ας το ξεπιστέψουμε. Ο πραγματικός διαχωρισμός είναι εμείς και αυτοί. Η δημοκρατία τους δεν έχει αδιέξοδα για αυτούς. Πάντα θα υπάρχουν έξοδοι να διαφύγουν. Η δημοκρατία τους είναι το κλουβί μας. Η δημοκρατία μας είναι στους δρόμους. ‘Η θα βγούμε από τα σπίτια μας ή θα τα πάρουν οι τράπεζες. Κι αυτό το ερώτημα δε μπορεί να απαντηθεί σε δημοψήφισμα. Μόνο με πράξεις.

-------------------
[πηγή]

Στην υπεράσπιση της ουτοπίας (There is no alternative) - Της Μαρίας Λούκα

Τετάρτη, Ιουλίου 29, 2015

Aπ’ τα παλιά καλοκαίρια θυμάμαι συνήθως το πρώτο καθάγιασμα στο νερό, το άδειασμα του νου σε μια παραλία με μια στίβα νουάρ μυθιστορήματα, το λυτρωτικό αεράκι στα θερινά σινεμά, το σκάλωμα στην αποκάλυψη ενός καινούργιου ηλιοβασιλέματος και διάφορα τέτοια ειδυλλιακά σ’ ένα κάδρο ανεμελιάς που όλο και ξεχαρβαλωνόταν τα τελευταία χρόνια, καθώς τα καλοκαίρια στένευαν, βυθιζόμενα κι αυτά μαζί σ’ ένα αέναο σπιράλ σκοτούρας.

Φέτος ο χρόνος καρφιτσώθηκε σ’ εκείνη την αποφράδα Δευτέρα. Τη δική μας «Μαύρη Δευτέρα». 
 
Αποκοιμισμένη μ’ ένα τηλεκοντρολ στο χέρι κι ένα λαπτοπ στα πόδια  - σε μια αστεία κατάσταση όπως οι περισσότεροι δημοσιογράφοι του κόσμου εκείνες τις μέρες -  άνοιξα τα μάτια μου την ώρα που έφευγες για δουλειά. Αντί για καλημέρα, ερώτηση:  «Η Σύνοδος;», «Συνεχίζεται, κοιμήσου». Σιγά μη ξανακοιμόμουν. Επόμενη ερώτηση: «Ο Τσίπρας;», «Δε γύρισε». Ο Τσίπρας δε γύρισε. Το #thisisacoup και το #TsiprasleaveEurosummit έμειναν δυο ανεκπλήρωτα trend που έγραψαν τη δική τους σύντομη ιστορία στον κόσμο του twitter  και στοίχειωσαν τις δικές μας βαριές ανάσες που αντηχούσαν σχεδόν σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης. Ο Τσίπρας εμφανίστηκε κανα δίωρο αργότερα μπροστά στις κάμερες προαναγγέλλοντας το τρίτο Μνημόνιο και η εικόνα του σιγά – σιγά θόλωνε, όπως ξεθώριαζαν κι εκείνες οι «λέξεις» του Συντάγματος που στις προγραμματικές δηλώσεις μας έκαναν όλους και όλες να ανεβούμε λίγο ψιλότερα. 
 
Και μετά ... μια τυποποιημένη άκεφη τελετουργία της καθημερινότητας, μια ιδιότυπη αποχαύνωση που υγραίνει τα μάτια στο μετρό και μια αίθουσα σύνταξης που τα γιορτινά τραγούδια της προηγούμενης Κυριακής αντικατέστησαν οι παρατεταμένες σιωπές σε μια διασταύρωση βουρκωμένων βλεμμάτων. Πως το πε να δεις μια φίλη; «Ούτε για γκόμενο δεν έχω γίνει έτσι». Για μένα έτσι γράφτηκε το πρελούδιο ενός ΟΧΙ 61,3% που έγιναν 229 ΝΑΙ μετά από λίγα 24ωρα. Έτσι άνοιξε ένα μεγάλο τραύμα στο σώμα της αριστεράς και εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος πένθους της ελληνικής κοινωνίας πάνω στο θεωρητικό υπόβαθρο του θατσερικού There is no alternative (TINA).
 
Ό,τι απορρίψαμε  τα πέντε χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα φτύνοντας το παλιό πολιτικό σύστημα και τη μιντιακή προπαγάνδα, επιστρέφοντας ξανά και ξανά στην πλατεία Συντάγματος , βγάζοντας με αυθάδεια τη γλώσσα στα χημικά και τα σηκωμένα γκλοπ, χτίζοντας τις δικές μας δομές αλληλεγγύης στις στάχτες του κοινωνικού κράτους, ψηφίζοντας ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες και απανωτούς εκβιασμούς, ξαναζωντάνεψε μπροστά μας σα σκιάχτρο ενός μισανθρωπικού ρεβανσισμού. Αυτού που ενοποιεί τον Αδωνη Γεωργιάδη με  την Αντιγόνη Λυμπεράκη  και τη διαπλοκή με τον εργοδοτικό αυταρχισμό  σ’ ένα κατάμαυρο συνεχές που κάνει πάρτι κάθε βράδυ στα δελτία των 8, όχι απλώς ποινικοποιώντας κάθε άλλη εναλλακτική αλλά αποζητώντας το αίμα της. 
 
Βλέπεις το ντόπιο κατεστημένο κέρδισε και δεν αρκείται απλά σ’ ένα ανασχηματισμό. Θέλει την απομόνωση , τη γελοιοποίηση και εν τέλει τον εξανδραποδισμό από τη δημόσια σφαίρα της Ζωής, του Γιάνη, του Λαφαζάνη, της Βαλαβάνη. Και σ’ αυτό το κρεσέντο της ανθρωποφαγίας συμμετέχουν όλο και περισσότερο στελέχη της κυβέρνησης , προσχωρώντας ίσως σταδιακά σ’ αυτό που ο Αλαιν Μπαντιού κωδικοποιούσε ως η «ηθική της εξουσίας» σε αντιπαραβολή με την «ηθική της αλήθειας». Το There is no alternative πρέπει να γίνει καθολικό δόγμα που θα τσακίσει το  ρεύμα κοινωνικής χειραφέτησης και θα εμπεδώσει το νέο συμβόλαιο με τη μιζέρια και την εξαθλίωση. 
 
Κι εμείς μουδιασμένοι ακόμα από το σοκ παρακολουθούμε αυτούς που ήταν δίπλα μας να μεταπηδούν απέναντι, να γίνονται ξένοι, να οικειοποιούνται τα επιχειρήματα που μέχρι πρόσφατα αποδομούσαν, να απεμπολούν ταυτοτικά και αξιακά χαρακτηριστικά της αριστεράς, να αποκηρύσσουν την ουτοπία ως μια εφηβική και ρομαντική αφέλεια  και να θωρακίζουν το δικό τους «μονόδρομο» του ρεαλισμού με τα αναβαπτισμένα και εσαεί οπλισμένα ΜΑΤ του ανεκδιήγητου κύριου Πανούση. Αυτό είναι το καλωσόρισμα στη νέα έρημο του πραγματικού που πρέπει να διανύσουμε εξορίζοντας ως αδιανόητο το φτερούγισμα ελευθερίας που νιώσαμε την εβδομάδα του δημοψηφίσματος. 
 


Δεν είναι η πρώτη φορά. Η γενιά μας μεγάλωσε με το αποκαρδιωτικό «τέλος της Ιστορίας» του Φουκουγιάμα. Έμαθε, όμως,  και κυρίως έδειξε ότι η ιστορία έχει πολλές στροφές ακόμα. Δεν τελείωσε. Περπάτησε στους δρόμους της Γένοβα το 2001 «μαζί με κάποιες χιλιάδες ακόμα αλλοδαπών διαδηλωτών»,  στοιχήθηκε στα μεγάλο αντιπολεμικά συλλαλητήρια του 2003, πλησίασε την ανατροπή στα μεγάλα φοιτητικά κινήματα του 2006-2007,  έσπασε τις βιτρίνες της κανονικότητας το Δεκέμβρη του 2008,  έπαθε ανοσία στα δακρυγόνα στο 2011-2012 . Σήμερα,  τη  φαντασιώνονται ξανά μ’ένα  xanax στη τσέπη και ένα διαβατήριο στο στόμα. Εμείς, όμως, ακουμπήσαμε την ουτοπία και φυλάμε αυτό το άγγιγμα ως πυξίδα για να ξαναβρούμε το δρόμο μας σ’ αυτό το στραβοπάτημα της ιστορίας. Όπως περίπου το έγραφε ο Ντανιέλ Μπενσάιντ "Αν και τα ηττημένα μας βράδια ήταν φυσικά περισσότερα από τα θριαμβευτικά πρωινά, με υπομονή έχουμε κατακτήσει το πολύτιμο δικαίωμα να ξαναρχίζουμε".


--------------------------

Κίνημα αυτοοργανωμένων επιτροπών υπέρ του «όχι, μέχρι τη νίκη» σε όλη τη χώρα

Τετάρτη, Ιουλίου 29, 2015
Κίνημα αυτοοργανωμένων επιτροπών υπέρ του «όχι, μέχρι τη νίκη» σε όλη τη χώρα
Είναι κάπως παράταιρο ένα άρθρο γνώμης να ξεκινά με τίτλο που μοιάζει με προκήρυξη πολιτικής οργάνωσης. Ωστόσο, το χωρικό και χρονικό πλαίσιο απαιτούν να οξύνουμε το λόγο μας, προκειμένου να υπερασπιστούμε την υπόστασή μας, απέναντι σε ένα εξουσιαστικό σύστημα που έχοντας συμπεριλάβει και ένα κόμμα το οποίο θεωρείτο μέχρι πρότινος αριστερό επιχειρεί να μας βυθίσει σε μια παρακμιακή παθητικότητα και σε μια γενική κατάθλιψη.
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι το Συμβάν. Η τυχοδιωκτική- καθότι ήλπιζε να κρυφτεί πίσω από το «ναι» του λαού ή πίσω από ένα οριακά πλειοψηφικό «όχι» για να δικαιολογήσει τη μνημονιακή στροφή του- απόφαση του πρωθυπουργού σχετικά με την προκήρυξη δημοψηφίσματος, διαμόρφωσε τους όρους του Συμβάντος, δηλαδή της ρηγμάτωσης του ιστορικού συνεχούς, διά της (επανά-) εισόδου του κοινωνικού στο πολιτικό, με όρους μάλιστα κυριαρχίας του πρώτου επί του δεύτερου, δηλαδή με όρους προοδευτικούς. 
Οι κραυγές μέχρι και περί κινδύνου εμφυλίου πολέμου ενόψει δημοψηφίσματος όταν δεν ήταν απλά αναμασήματα κοινοτοπιών από αφελείς, εξέφραζαν στη βάση τους το φόβο απέναντι ακριβώς σε αυτή τη διαδικασία. Το φόβο δηλαδή της εξουσίας - εν προκειμένω αστικής - η πολιτική διεργασία είτε εν γένει, είτε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι να πάψει να αποτελεί αντικείμενο διαχείρισης από ένα κλειστό και αδιαφανές ιερατείο ειδικών- έστω με μια στρεβλωμένη μεταφορά της λαϊκής βούλησης διά της αντιπροσώπευσης- και να καταληφθεί από την απευθείας εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση και ακόμα χειρότερα για το σύστημα εξουσίας, συμμετοχή.
Το δημοψήφισμα λοιπόν μπορεί να θεωρείται Συμβάν ακριβώς διότι αποτέλεσε ρήγμα στο συνεχές της κατάληψης της πολιτικής από το ιερατείο, δηλαδή στο συνεχές της συντηρητικής διαχείρισης και πολιτικής. Τούτο όχι μόνο, ούτε κυρίως εξαιτίας της διαδικασίας του δημοψηφίσματος αυτής καθ' εαυτής αλλά επειδή πρώτον τη μάχη υπέρ του όχι την έδωσαν κατά βάση αυθόρμητες  συσπειρώσεις πολιτών. Δεύτερον, επειδή το σχεδόν 62% προέκυψε μετά από μια ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος εξουσίας, τόσο του διεθνούς, όσο και του εγχώριου. Και τρίτον, διότι ο πυρήνας και η βάση του «όχι» χτίστηκαν πάνω σε μια μεταστροφή του συλλογικού φαντασιακού, το οποίο από την κυριαρχία του διδύμου «φόβος - ασφάλεια» μετατοπίστηκε έστω πρόσκαιρα στο δίδυμο «απελευθέρωση - μαχητικότητα». 
Αντίθετα με ό,τι η συντηρητική προσέγγιση διατείνεται στο πλαίσιο ενός δήθεν ορθολογισμού, η πολιτική προκειμένου να είναι δημοκρατική και κυρίαρχα κοινωνική διεργασία άρα εν τέλει όντως ορθολογική πρέπει να διαπνέεται πρωτίστως από την ικανότητα του κάθε ενός ανθρώπου και των συλλογικοτήτων του να (ανά) στοχάζονται και να συλλαμβάνουν στο φαντασιακό τους την ύπαρξή τους με θετικά εκτατικούς όρους, όπως κατεξοχήν είναι το απελευθερωτικό πρόταγμα. Κανένα επαναστατικό ή εν γένει προοδευτικό Συμβάν, από τη γέννηση της δημοκρατίας στην αρχαιότητα μέχρι τα επαναστατικά γεγονότα όπου γης των νεότερων χρόνων δε θα είχε λάβει χώρα, χωρίς αυτήν την πυρηνική διαδικασία.
Το σύστημα εξουσίας - κάθε σύστημα εξουσίας - στέκεται έμφυτα εχθρικά ή τουλάχιστον καχύποπτα απέναντι σε τέτοιες μετατοπίσεις του φαντασιακού και απέναντι σε τέτοιες ρηγματώσεις του συνεχούς της συντηρητικής διαχείρισης. Ο άνθρωπος ή ο λαός που κατακτά τη δυνατότητα να φαντάζεται και να στοχάζεται τη ζωή αλλιώς έχει πραγματώσει ένα μεγάλο απελευθερωτικό βήμα απέναντι σε εξουσιαστικούς καταναγκασμούς. Γι' αυτό το κάθε σύστημα εξουσίας προσπαθεί να (ξανά-) γεμίσει και να καλύψει το εν λόγω ρήγμα είτε με αγωνιώδεις υποσχέσεις περί ασφάλειας, είτε με εξίσου αγωνιώδεις απειλές περί συντριβής του ανθρώπου και του λαού εάν εγγραφεί οριστικά στο Συμβάν και αλλάξει πορεία.
Το σύστημα εξουσίας δεν είναι μονοδιάστατο και στατικό αλλά δυναμικό. Υπάρχει ο πυρήνας του, εν προκειμένω το σύμπλεγμα που αρκετά σχηματικά περιγράφουμε ως οικονομική ολιγαρχία, ξένη και ντόπια, με τη δεύτερη να είναι προσαρτημένη στην πρώτη, όπως και ένα τμήμα των κυβερνητικών ελίτ. Υπάρχουν οι πολιτικοί του βραχίονες, δημοσιογράφοι - παπαγάλοι, βουλευτές και υπουργοί που συνθέτουν κατά βάση αυτά που στην Ελλάδα είναι τα μνημονιακά κόμματα. Υπάρχουν όμως και γραφειοκρατικά συστήματα φύσει εξουσιαστικά, που παρότι δεν ανήκουν στο σύστημα εξουσίας προτιμούν τη σταθερότητα μιας γνωστής αντιπαλότητας παρά το ανασφαλές «κολύμπι» σε μια δυναμική και άγνωστη λαϊκή θάλασσα - βλ. ΚΚΕ. 
Το σύστημα εξουσίας είναι επίσης δυναμικό: προσάρτησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών τους στελεχών, μέσα από ένα συνδυασμό απειλών και υποσχέσεων. Από το “θα σε συν τρίψουμε” στον Τσίπρα πέρασε στο «θα συν τρίψουμε τους αντιπάλους σου και θα σε αναγορεύσουμε σε εθνικό ηγέτη». Κίβδηλες οι υποσχέσεις αλλά πάντα θελκτικές για καριερίστες. 
Υπάρχει λοιπόν ένα Συμβάν, ένα ρήγμα δηλαδή από τη μια και ένα συνασπισμένο σύστημα εξουσίας από την άλλη που προσπαθεί να το γεμίσει με ψεύτικες υποσχέσεις περί ασφάλειας και διαρκείς απειλές. Τι πρέπει να κάνει τώρα ο λαός λοιπόν;
Το πρώτο και το βασικό είναι να αναστοχαστεί. Να σκεφτεί πώς θα τεθεί στα πράγματα, πώς θα υπάρξει μέσα στις συνθήκες. Διαδικασία καθόλου αφελής και θεωρητική αλλά πολύ συγκεκριμένη και πρακτική. Δηλαδή ο λαός που ρηγμάτωσε ένα συνεχές το οποίο τον ήθελε στο περιθώριο της πολιτικής διεργασίας, έμφοβο και πειθήνιο καλείται να διαλέξει μεταξύ από τη μια του να υποταχθεί στο σύστημα εξουσίας και από την άλλη του να μεγαλώσει το ρήγμα γεμίζοντάς το με απελευθερωτική αποφασιστικότητα και αποφασιστικότητα να απελευθερωθεί. 
Στην πρώτη περίπτωση τον περιμένει η εφαρμογή ενός 3ου μνημονίου το οποίο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να διαλύσει κάθε παραγωγική δυναμική και να τον βυθίσει ακόμα περισσότερο στην παρακμή ύφεσης, υπερχρέωσης, ταπείνωσης και εξάρτησης. Τον περιμένει η εφαρμογή ενός μνημονίου που σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μη «βγαίνει» για το λαό και η κατάθλιψη της ήττας και του αισθήματος ματαίωσης. Δηλαδή μια μακρά περίοδος βασανισμού του χωρίς κανένα όφελος τελικά για τον ίδιο.
Στη δεύτερη περίπτωση τον περιμένει η μεγάλη δυσκολία της κατάκτησης ενός μεγαλύτερου και βαθύτερου πεδίου ελευθερίας για τον ίδιο, μέσα από την προφανώς δύσκολη προσπάθεια αλλαγής οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και εν τέλει πνευματικού μοντέλου, που θα έχει αγωνίες και πόνο αλλά και την προοπτική υπέρβασης της παρακμής. 
Απαιτείται σχέδιο προκειμένου να υλοποιηθεί ένα τέτοιο άλμα; Φυσικά ναι. Υπάρχει σήμερα; όχι στο βαθμό που θα έπρεπε παρότι βασικές επεξεργασίες είναι υπαρκτές, τόσο από πλευράς των δανειστών, όσο και από εγχώριες δυνάμεις. Αρκεί η έξοδος από το ευρώ και θα είναι ανέφελη μια τέτοια επιλογή; προφανώς όχι. Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για το τι θα παράγει και τι θα καταναλώνει η χώρα ανά κλάδο και περιφέρεια. Τι θα εισάγει και τι θα εξάγει. Πώς θα αναδιατάξει το ανθρώπινο δυναμικό της. Ποιες κοινωνικές υπηρεσίες θα παρέχει και σε ποιους,  προκειμένου να ζούμε σε μια ουσιαστικά ασφαλή, ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία. Σε ποιες διεθνείς συμφωνίες εκτός και εντός ΕΕ θα συμμετέχουμε και από ποιες θα επιδιώξουμε να εξαιρεθούμε. 
Πόσο ανοιχτή, πόσο κλειστή - και πού αντίστοιχα - θα είναι η οικονομία μας. Τι σημαίνει ανοιχτή και δυναμική κοινωνία. Πώς εννοούμε τη δημοκρατία μας. Ποιες είναι οι μεγάλες αλλαγές στην παιδεία, στην υγεία, στο συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό, στο δημογραφικό, στη διεθνή πολιτική, στο περιβαλλοντικό, στις πόλεις μας, στην αντίληψή μας για τα δικαιώματα του πολίτη. Και μέσα από όλα αυτά ποιες είναι οι εναλλακτικές μας απέναντι σε μια ευρωζώνη που γίνεται μνημόνιο διαρκείας, κοινώς πώς και πότε θα μπορούμε να εξ έλθουμε από μια νομισματική και δημοσιονομική ένωση που δεν είναι λειτουργική γενικά και σίγουρα για την Ελλάδα. Αλλά και από αυτήν την Ευρωζώνη έως τότε τι διεκδικούμε.
Για να υλοποιηθεί όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, η ρωγμή πρέπει να μεγαλώσει και να «γεμίσει» με ελευθερία ή ακόμα ακριβέστερα με απελευθερωτικές ενέργειες. Αυτές προηγούνται του σχεδιασμού και όχι το αντίστροφο. Δεν απελευθερώνεσαι επειδή έχεις σχέδιο, αποκτάς σχέδιο για τη ζωή σου αφού και επειδή αποφάσισες να ζεις ελεύθερα. 
Το δεύτερο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι ως λαός την απόφασή μας της 5ης Ιουλίου συγκροτώντας στο πλαίσιο αυτοοργάνωσης επιτροπές υπεράσπισης του όχι μέχρι τη νίκη, σε όλη τη χώρα. Επιτροπές υπεράσπισης του όχι απέναντι σε κάθε μνημόνιο και συνολικά απέναντι στην πολιτική της εξάρτησης και του καταστροφικού μείγματος νεοφιλελευθερισμού και δημοσιονομισμού. Επιτροπές που θα λάβουν χαρακτηριστικά αλληλεγγύης και αντίστασης στο νέο μνημόνιο, σχεδιασμού για την εναλλακτική διέξοδο αλλά εν τέλει συγκρότησης ενός γνήσια απελευθερωτικού υποκειμένου. 
Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να υλοποιήσει την απελευθερωτική του προσπάθεια και να επιβάλλει να προχωρήσουν μπροστά, στην υπεράσπιση του όχι διαφορετικές δυνάμεις με την απαραίτητη ενότητα και σχεδιασμό. Οποιαδήποτε ολιγωρία θα επιτρέψει στο σύστημα εξουσίας να πάρει πίσω όλα όσα κινδυνεύει να χάσει μετά το «όχι» της 5ης Ιουλίου, ίσως δε και ακόμα περισσότερα. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά στην πολύπλευρη και βαθιά ρήξη, τώρα που πραγματοποιήσαμε ως λαός το πρώτο αναγκαίο βήμα.

----------------
[πηγή]

Λαπαβίτσας: Αναλυτικό σχέδιο της εξόδου υπάρχει από καιρό...

Τετάρτη, Ιουλίου 29, 2015
Λαπαβίτσας: Αναλυτικό σχέδιο της εξόδου υπάρχει από καιρό...
Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες μέρες για το αν υπάρχει, ή όχι, σχέδιο που να μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα συντεταγμένα και με σχετική ασφάλεια εκτός της αποτυχημένης νομισματικής ένωσης που πλέον την πνίγει. Ευρύτατα ακούγεται η άποψη ότι τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει, άρα η μόνη λύση είναι το νέο μνημόνιο, ότι κι αν αυτό σημαίνει για τη χώρα και το λαό της.
Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω του καλούς οπαδούς του μονόδρομου, αλλά αναλυτικός σχεδιασμός της εξόδου υπάρχει από καιρό. Η δημόσια κατάθεσή του είναι θέμα πολιτικό και θα γίνει όταν θα το επιλέξει η πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου. Περιττό να ειπωθεί ότι η πλευρά αυτή – που βρίσκεται κυρίως μέσα στο Σύριζα – έχει πλήρως δικαιωθεί μετά τα τελευταία γεγονότα και την αποδοχή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση. Και η πλευρά αυτή με πρωτοβουλία της θέτει το θέμα σε δημόσια διαβούλευση.
Η δημόσια κατάθεση των προτάσεων για την έξοδο δεν θα γίνει όμως στον χρόνο που θα επιλέξουν τα ΜΜΕ και το λόμπι των ευρωμανών, που πλέον έχουν χάσει κάθε μέτρο στη δημόσια συζήτηση και από τη δαιμονοποίηση πέρασαν στην ασύστολη κατασυκοφάντηση κάθε αναφοράς και προσπάθειας συζήτησης για το εθνικό νόμισμα. Το θέμα της συντεταγμένης εξόδου από την καταστροφική και αποτυχημένη ΟΝΕ έχει πολύ μεγάλη σημασία για να γίνει έρμαιο πολιτικών και επικοινωνιακών παιχνιδιών και βορά των συστημικών ΜΜΕ. 
Αυτό όμως που μπορεί και πρέπει να γίνει, μέσα στον ορυμαγδό υπερβολής, της διαστρέβλωσης και του καθαρού ψεύδους των τελευταίων ημερών, είναι μια σοβαρή συζήτηση για το τι ακριβώς μπορεί και πρέπει να είναι ένα «Σχέδιο Εξόδου».
Τι είναι το Σχέδιο Εξόδου;
Είναι με έναν τρόπο κατανοητό να νομίζει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει λεπτομερής σχεδιασμός του κάθε βήματος που απαιτείται για την έξοδο από την ΟΝΕ, με οικονομετρική αποτίμηση των επιπτώσεων και ίσως με ποσοτική μέτρηση του κόστους και του οφέλους. Δυστυχώς όμως τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει και ούτε μπορεί να υπάρξει. Το Σχέδιο Εξόδου, όπως και κάθε οικονομικό σχέδιο για δύσκολα και σύνθετα ζητήματα, δε μπορεί να είναι σαν μια συνταγή μαγειρικής που θα δίνει τις ακριβείς αναλογίες των συστατικών και οδηγίες εκτέλεσης για σίγουρη επιτυχία.
Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι μια βαθιά δυναμική διαδικασία που θα αλλάξει όλα τα δεδομένα της οικονομίας. Συνεπώς, το μόνο που μπορεί να γίνει εκ των προτέρων είναι να εξακριβωθεί η λογική αλληλουχία των βημάτων που απαιτούνται για να γίνει με επιτυχία η μετάβαση, ώστε να διαμορφωθεί το πλαίσιο της απαραίτητης οικονομικής πολιτικής. Αυτό ακριβώς είναι το δύσκολο αναλυτικό πρόβλημα της «εξόδου από την ΟΝΕ» και όχι η ποσοτική μέτρηση των πιθανών επιπτώσεων της εξόδου. Στο τελευταίο συνήθως επιδίδονται με ενθουσιασμό οι εντεταλμένοι των τραπεζών, οι μετρήσεις των οποίων κατά κανόνα δεν έχουν καμία αξία.
Το πρόβλημα της εξόδου της Ελλάδας από τη ΟΝΕ δεν έχει βέβαια προηγούμενο. Ακόμη και όταν εγκαταλείφθηκε ο Κανόνας του Χρυσού στις αρχές του 20ου αιώνα, τα αποφασιστικά βήματα είχαν γίνει από τις μεγάλες οικονομίες της εποχής. Υπάρχει όμως νομισματική και μακροοικονομική εμπειρία δεκαετιών, η οποία λέει ξεκάθαρα ότι μεγάλα νομισματικά γεγονότα, όπως η έξοδος από την ΟΝΕ, οδηγούν σε σύντομη κρίση που την ακολουθεί ταχεία ανάκαμψη. Το βάθος της κρίσης εξαρτάται από το βαθμό και το είδος της προετοιμασίας της χώρας πριν από την αλλαγή.
Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμη και οι μελέτες που κατά καιρούς κάνουν οι τράπεζες και άλλοι διαπρύσιοι φίλοι του ευρώ, συγκλίνουν στο σημείο αυτό: τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα της εξόδου θα είναι δύσκολα, αλλά μεσομακροπρόθεσμα η έξοδος είναι ο προτιμότερος τρόπος για να βγει η χώρα μας από την παγίδα στην οποία βρίσκεται. Περιττό να ειπωθεί ότι η βραχυπρόθεσμη δυσκολία δεν δικαιολογεί επ’ ουδενί την αναβολή λήψης της απόφασης της εξόδου που θα έχει θετικά μεσομακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Η λύση του προβλήματος της εξόδου, ο πυρήνας του πολυσυζητημένου «Σχεδίου Εξόδου», είναι η λογική σύζευξη και στοιχειοθέτηση των απαραίτητων βημάτων ώστε η έξοδος να είναι συντεταγμένη και με σχετική ασφάλεια. Γίνεται έτσι προφανές, ότι το Σχέδιο αυτό θα περιλαμβάνει πολιτικές αποφάσεις και κινήσεις – θα είναι μια βαθύτατα πολιτική διαδικασία και όχι απλώς ένα τεχνικό οικονομικό κείμενο.
Από τη στιγμή που το πρόβλημα της εξόδου ως πολιτική και τεχνική διαδικασία θα έχει λυθεί, αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι η περαιτέρω επεξεργασία και η λεπτομερής εμβάθυνση των διαφόρων πλευρών του, ώστε να μετατραπεί σε εφαρμόσιμη κυβερνητική πολιτική. Για παράδειγμα, θα πρέπει να γίνει λεπτομερής ανάλυση των αλλαγών στις τράπεζες, της συναλλαγματικής ισοτιμίας, της φορολογίας, κλπ.
Τη στιγμή αυτή ο πυρήνας του Σχεδίου, ο πλοηγός της εξόδου, υπάρχει. Είναι αποτέλεσμα πολύμηνης συνεργασίας μου με τους διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγους, Χάινερ Φλάσμπεκ και Ζακ Σαπίρ και με ομάδα άλλων οικονομολόγων κύρους που μας πλαισίωσαν. Αυτό που απομένει να γίνει είναι η λεπτομερής επεξεργασία των επιμέρους πλευρών του όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πράγμα που απαιτεί πολιτική βούληση και ομάδες εργασίας. Αυτό είναι και το κύριο ζητούμενο για την κυβέρνηση Σύριζα τους επόμενους μήνες, καθώς το τρίτο μνημόνιο θα οδεύει προς την αποτυχία, κάτι που διεθνώς εκτιμάται ως η πλέον πιθανή εξέλιξη. 
Η έξοδος από την ΟΝΕ απαραίτητο βήμα για τη ριζική αλλαγή της χώρας
Πρέπει να τονιστεί ότι η έξοδος από την ΟΝΕ δεν αποτελεί από μόνη της λύση στα προβλήματα της Ελλάδας. Είναι ένα δύσκολο βήμα που επιβάλλεται στην Ελλάδα από την αδιαλλαξία των μελών της ΟΝΕ και την ιστορική αποτυχία της νομισματικής ένωσης. Αντιμέτωπη με το τρίτο μνημόνιο που θα είναι καταστροφικό και στην πράξη θα αποδειχθεί μη εφαρμόσιμο, η Ελλάδα έχει μόνο την επιλογή της εξόδου και της αλλαγής πορείας. Η έξοδος μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για πολιτικές που μειώνουν την ανεργία, αυξάνουν το εισόδημα και βάζουν τη χώρα σε δρόμο ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη.
Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι οπωσδήποτε ένας δρόμος που εμπεριέχει μετωπική σύγκρουση με ισχυρότατα εγχώρια και ξένα συμφέροντα, αλλά αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο προσφέρει στην Ελλάδα μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει τη κοινωνική της δομή προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Εάν η διαχείριση της εξόδου γίνει με τρόπο επιτυχή και εξασφαλίζοντας τη στήριξη μιας ισχυρής πλειοψηφίας, μπορεί να αποτελέσει μια ιστορική ευκαιρία για να μπει η Ελλάδα σε διαφορετική τροχιά εθνικής ανεξαρτησίας στις διεθνείς της σχέσεις.
Η δύσκολη αρχική περίοδος της εξόδου μπορεί να γίνει σημαντικά ευκολότερη, αν υπάρξει δημόσια αποφασιστικότητα και θέληση. Ο ελληνικός λαός πλέον συνειδητοποιεί ότι η προοπτική της παραμονής στην ΟΝΕ και της εφαρμογής του νέου μνημονίου θα φέρει τη μακροπρόθεσμη αποδυνάμωση της χώρας, με αύξηση των ανισοτήτων και των κοινωνικών εντάσεων, ενώ παράλληλα θα διατηρηθεί η τεράστια πίεση του χρέους, μετατρέποντας την Ελλάδα σε ασήμαντο παρία στη διεθνή σκηνή. Αν υπάρξει καθαρή και έντιμη πληροφόρηση, ο ελληνικός λαός έχει δείξει ότι μπορεί και θέλει να στηρίξει την προσπάθεια εξόδου.
Η ανάκαμψη που θα ακολουθήσει θα είναι η βάση για τη μεσοπρόθεσμη ανασυγκρότηση της χώρας. Η Ελλάδα θα πρέπει οπωσδήποτε να προχωρήσει σε βαθιά μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού και δικαστικού συστήματος, καθώς και σε αλλαγή των κανόνων της αγοράς και της λειτουργίας του κράτους. Πάνω απ’ όλα, η Ελλάδα χρειάζεται συστηματική αλλαγή του πλαισίου των επενδύσεων. Η μακρά ιστορική εμπειρία δείχνει ότι μια επίμονη επενδυτική προσπάθεια από πλευράς κάποιας χώρας βασίζεται πάντα στις εγχώριες δυνάμεις και δεν καθορίζεται από τις ξένες επενδύσεις. Τα επενδυτικά κεφάλαια που έρχονται από το εξωτερικό μπορούν να παίξουν στην καλύτερη περίπτωση έναν συμπληρωματικό ρόλο.
Για να υλοποιηθεί η μεσοπρόθεσμη επενδυτική τόνωση που χρειάζεται η Ελλάδα, θα πρέπει άμεσα να ισχυροποιηθεί το πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων. Θα πρέπει επίσης να αναδιαρθρωθούν οι αποτυχημένες ιδιωτικές τράπεζες, υπό δημόσιο έλεγχο με νέα αντίληψη διοίκηση, με στόχο τη στήριξη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Η αναζωογόνηση των δημοσίων επενδύσεων και η αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος σε δημόσια βάση θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια σταθερή ανάκαμψη των ιδιωτικών επενδύσεων. Η Ελλάδα θα μπορούσε τότε να αποκτήσει μία νέα σχέση ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Η έξοδος από την ΟΝΕ τελικά, είναι ένα βήμα στο δρόμο της κοινωνικής και οικονομικής μεταμόρφωσης της χώρας, αλλά είναι ένα ζωτικό και αναγκαίο βήμα. Μετά το τελευταίο μνημόνιο η Ελλάδα απλώς δεν έχει άλλες επιλογές, πράγμα που σταδιακά συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι οικονομολόγοι διεθνώς. Αν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν αυτό το πρόγραμμα δράσουν αποφασιστικά, θα υπάρξει η λαϊκή στήριξη που είναι απαραίτητη για την επιτυχία. Οι επόμενες εβδομάδες και μήνες θα είναι κρίσιμοι.

-----------------

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΤΕ; - Του Καρτέσιου

Τρίτη, Ιουλίου 28, 2015
Δε μπορώ να κρίνω τον Βαρουφάκη για τις γνώσεις του. Ως δημόσιο πρόσωπο πάντως έδειξε από την αρχή ότι επικοινωνιακά ήταν σαχλαμάρας και τον χαρακτήριζε μία μανία προβολής του. Δεν είναι ο μόνος. Και, κυρίως, δεν είναι τόσο σούργελο όσο τα σούργελα της πολιτικής ζωής στα οποία έχουμε συνηθίσει.

Ως υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας έκανε μία κίνηση η οποία θα έπρεπε να είχε γίνει πολλά χρόνια νωρίτερα, αλλά ήμασταν μπλεγμένοι με ηλίθιους και τσάτσους οπότε δεν έγινε. Ο Βαρουφάκης ετοίμασε μία κίνηση άμυνας για την Ελλάδα στην περίπτωση που οι δανειστές αποφάσιζαν να προχωρήσουν σε ένα τρίτο οικονομικό πραξικόπημα εναντίον της χώρας.

Καλό ή κακό το εναλλακτικό του σχέδιο, δεν έχει πλέον καμία σημασία. Και δεν έχει, επειδή το τρίτο πραξικόπημα έγινε και η κυβέρνηση της Ελλάδας μαζί με σύσσωμη την αντιπολίτευση αρνήθηκαν να μπει σε λειτουργία το σχέδιο άμυνας. Ως εκ τούτου, ζούμε μέσα στο εξής σκηνικό: Ο μόνος που αποφάσισε να ετοιμάσει σχέδιο αποφυγής ενός μνημονίου βρίσκεται σήμερα κατηγορούμενος από όλη τη διαπλοκή, τη σαπίλα και τη διαφθορά των media και του πολιτικού συστήματος, της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης, για προδοσία.

Είναι εφιαλτικό αυτό που ζούμε. Είναι τραγικό να ακούμε ως κατηγορία ότι υπήρχε σχέδιο να «καταληφθούν» τα ΑΦΜ των Ελλήνων φορολογουμένων από την ελληνική κυβέρνηση. Μα, λογικά η ελληνική κυβέρνηση τα έχει, από ποιον να τα υποκλέψει; Μήπως όμως απλώς τα γνωρίζει, αλλά δεν τα κατέχει; Μήπως τα γνωρίζει αλλά δεν τα έχει υπό τον έλεγχό της; Πολλά σενάρια συνωμοσίας μπορεί να δημιουργήσει η συγκεκριμένη κατηγορία εναντίον του Βαρουφάκη, όπως και όλες οι άλλες κατηγορίες.

Ένας άνθρωπος βρέθηκε να κατασκευάσει σενάριο αποφυγής της καταστροφής και σήμερα είναι κατηγορούμενος! Σε αυτή τη χώρα τρία πράγματα δεν θα τελειώσουν ποτέ. Η ρουφιανιά, η πισώπλατη μαχαιριά και η μαλακία που μας δέρνει.

Βρίσκεται, λοιπόν, κατηγορούμενος για οικονομικό πραξικόπημα ο Βαρουφάκης από ποιους; Από δύο κόμματα που επί 5 χρόνια κράτησαν ορθάνοιχτες τις πύλες της χώρας για να πραγματοποιηθούν δύο τεράστια οικονομικά πραξικοπήματα με όλη τη σημασία της λέξης. Πραξικοπήματα που διέλυσαν την οικονομία, παρέδωσαν τα κλειδιά των υπουργείων και των προσωπικών μας στοιχείων σε τριτοκλασάτους υπαλλήλους των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, εξόρισαν Έλληνες σε όλο τον κόσμο να ψάχνουν για ένα κομμάτι ψωμί, οδήγησαν ανθρώπους στην αυτοκτονία, λεηλάτησαν ψυχές, έσπασαν κεφάλια διαδηλωτών ατιμώρητοι, κατήργησαν τη Βουλή κι έβαλαν στη θέση τους Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, επέβαλαν ό,τι χαράτσι γούσταραν, προστάτεψαν τους ισχυρούς φοροφυγάδες και μετέτρεψαν σε υπέρτατο θεσμό τις Τράπεζες.

Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι μαζί με το πολιτικό σκέλος της διαπλεκόμενης μπίζνας που ξεχύθηκε από τις πηγές της διαφθοράς για να σιγουρέψει πως τίποτα δεν θ’ αλλάξει σε αυτόν τον καταραμένο τόπο, κατηγορούν για πραξικόπημα τον έναν που έκανε το χρέος του. Το χειρότερο σε όλο αυτό, είναι ότι η κυβέρνηση παρακολουθεί χαμογελαστή ενώ κουτοπόνηρα κλείνει και το ματάκι στα όσα εξοργιστικά συμβαίνουν. Τους βολεύει να φαγωθεί ο Βαρουφάκης. Έτσι είναι η συμφωνία. Μάλλον υπήρξε προαπαιτούμενο για το τρίτο μνημόνιο. Άλλωστε ήταν και απαίτηση του Σόιμπλε.

Αυτή είναι η σημερινή κυβέρνηση. Η πρώτη φορά αριστερά. Ξερνάω στα μούτρα της από αηδία. Σκέφτομαι ότι την ψήφισα και τρελαίνομαι. Αρρωσταίνω. Κάποτε είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Άκου μαλάκα». Τώρα το λέω στον εαυτό μου. «Άκου μαλάκα μου, έτσι και την ξαναπατήσεις είσαι για να κρεμαστείς από ντροπή».

«Κατάλαβες μαλάκα;», δε σταματάω να με ρωτάω. 


------------------

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Ετοιμαστείτε για την δραχμή - Του Pitsirikos

Δευτέρα, Ιουλίου 27, 2015
Ετοιμαστείτε για την δραχμή - Του Pitsirikos
Όσο και να ουρλιάζουν οι πολιτικοί και οι σκλάβοι των ολιγαρχών κατά της εξόδου από την ευρωζώνη, η δραχμή έρχεται τρέχοντας. Με «αριστερή» κυβέρνηση; Με οικουμενική κυβέρνηση; Χωρίς κυβέρνηση; Η δραχμή έρχεται.

Με την ατμόσφαιρα ασφυξίας που υπάρχει στην ελληνική οικονομία και στη χώρα, δεν είναι θέμα πια αν σου αρέσει το ευρώ ή η δραχμή· δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την δραχμή.

Μπορεί να προτιμάς το αυτοκίνητο από την βέσπα αλλά, αν σου χαλάσει το αυτοκίνητο στην ερημιά και υπάρχει μόνο μια βέσπα, θα αναγκαστείς να ανεβείς στη βέσπα. Τι, δεν ξέρεις από βέσπα; Καιρός να μάθεις.

Όταν θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα του νέου Μνημονίου, και ο τελευταίος Έλληνες θα αντιληφθεί πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την επιστροφή στη δραχμή.

Είναι η πραγματικότητα και η ανάγκη που θα πείσουν οριστικά τους Έλληνες πως πρέπει να αποχωριστούν το ευρώ, το οποίο ήδη πολλοί Έλληνες έχουν αποχωριστεί, λόγω φτώχειας.

Και τότε θα ανάψει η συζήτηση γιατί η Ελλάδα δεν βγήκε από το ευρώ το 2010 -όταν χρεοκόπησε- και έπρεπε να το κάνει, αφού διαλύθηκε εντελώς με τα Μνημόνια και το ξεπούλημα.

Επίσης, θα πρέπει κάποιος να εξηγήσει στους Έλληνες γιατί η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη,

Δίπλα στις ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας θα προστεθούν και οι ευθύνες για την υστερική επιμονή για παραμονή στο ευρώ.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πλήρες σχέδιο για συντεταγμένη έξοδο από την Ευρωζώνη.

Οι πάντες παραδέχονται πια πως η Ελλάδα δεν έπρεπε ποτέ να είχε μπει στο ευρώ.

Η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ χωρίς κανένα σχέδιο.

Η έξοδος από το ευρώ πρέπει να γίνει με σχέδιο.


-----------------
[πηγή]

Ωραίες μέρες στο προτεκτοράτο - Του Pitsirikos

Δευτέρα, Ιουλίου 27, 2015
Ωραίες μέρες στο προτεκτοράτο - Του Pitsirikos
Καθώς η χώρα έχει φάει κατακέφαλα ένα τρίτο Μνημόνιο -αυτή τη φορά από τον αριστερό Αλέξη Τσίπρα και το επαναστατικό παρεάκι του-, η επικαιρότητα στρέφεται σε θέματα ανούσια και βλακώδη. 

Είναι λογικό στο προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα να ασχολούνται όλοι με βλακώδη θέματα γιατί τα σημαντικά θέματα δεν είναι στην αρμοδιότητά τους.

Για τα σημαντικά θέματα αποφασίζουν και διατάζουν οι «εταίροι», και αφήνουν τα λιμά για τους ιθαγενείς.

Τι το κάναμε εδώ; Μικροί μεγάλοι στα καφενεία;

Οι ιθαγενείς ψηφίζουν στο δημοψήφισμα Όχι και -μια εβδομάδα μετά- η πρωθυπουργάρα τους πάει και λέει Ναι σε όλα.

Αυτό μάλιστα συνέβη στη χώρα που περηφανεύεται ότι γέννησε την Δημοκρατία.

Και αντί να έχουν ξεσηκωθεί και οι πέτρες για την απάτη του Αλέξη Τσίπρα και της Πρώτη Φορά Αριστερά, οι Έλληνες κάθονται και κοιτάνε τους γελοίους του ΣΥΡΙΖΑ -που είχαν λυσσάξει πέντε χρόνια πως θα καταργήσουν τα Μνημόνια- να λένε πως το νέο Μνημόνιο είναι αναγκαίο.

Φυσικά, το μόνο που ενδιαφέρει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ -όπως και όλες τις προηγούμενες- είναι να γαντζωθεί στην εξουσία. Απάτη ολκής. Αριστερή απάτη.

Ζούμε στη χώρα που χρεοκόπησε πριν από πέντε χρόνια και επειδή σήμερα το θέλουν οι ολιγάρχες -και παράλληλα βολεύει τον Τσίπρα και τη σιχαμερή παρέα του-, ο υπεύθυνος για όλα τα κακά της χώρας είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Δηλαδή, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν επί δεκαετίες δεν έχουν καμία ευθύνη για την χρεοκοπία και την κατάντια της χώρας αλλά για όλα ευθύνεται ο Γιάνης Βαρουφάκης επειδή, ως υπουργός Οικονομικών, έκανε κάποια σχέδια που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.

Αν δεν καταλάβατε, δεν έχουν καμία ευθύνη αυτοί που εφάρμοσαν τα σχέδιά τους επί δεκαετίες αλλά έχει ευθύνη ο Βαρουφάκης του οποίου το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε και ήταν υπουργός Οικονομικών για λιγότερο από μισό χρόνο.

Όχι δεν έχουν καμία ευθύνη υπουργοί Οικονομικών όπως ο Παπαντωνίου, ο Αλογοσκούφης, ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας και ο Χαρδούβελης.

Επίσης, δεν έχει καμία ευθύνη ο Τσίπρας -τουλάχιστον τώρα που βολεύει- που επέλεξε τον Βαρουφάκη.

Όλη η ευθύνη είναι του Γιάνη Βαρουφάκη.

Δεν ξέρω πόσο ανόητος πρέπει να είναι κάποιος για να φάει την προπαγάνδα του Μαξίμου και των ολιγαρχών κατά του Βαρουφάκη.

Βέβαια, φταίει ο Γιάνης Βαρουφάκης που πήγε κι έμπλεξε με τα σκατά του Τσίπρα και της παρέας του.

Γιάνη, στους σκατάδες λέμε ΟΧΙ.

(Φυσικά, ο στόχος τους δεν είναι να καταδικαστεί ο Βαρουφάκης -ξέρουν πως αυτό είναι αδύνατο αν δεν τιμωρηθούν οι προηγούμενοι από τον Βαρουφάκη- αλλά, δια της στοχοποιήσεώς του, να αθωωθούν όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις τους για τα εγκλήματά τους σε βάρος της χώρας. Και τελικός στόχος τους είναι ο Τσίπρας, ο οποίος αποδεικνύεται τραγικά ανόητος.)

-------------
[πηγή]

Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Η νίκη της μεταφυσικής στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ - Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Κυριακή, Ιουλίου 26, 2015
Η νίκη της μεταφυσικής στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ - Του Παναγιώτη Μαυροειδή
Έχουν  καταντήσει πλέον κλισέ φράσεις από μεριάς ΚΚΕ, όπως οι παρακάτω:

«Με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο οι πολυεθνικοί όμιλοι είναι ακλόνητοι» (εκδοχή 2010-2012).

«Είτε με ΝΑΙ είτε με ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο θα έρθει» (εκδοχή 2015)

«Είτε με τρίτο μνημόνιο, είτε με έξοδο από την ευρωζώνη, την κρίση θα την πληρώσει ο λαός»

«Είτε με διαγραφή του χρέους, είτε όχι, χωρίς λαϊκή εξουσία, η κατάσταση δε θα αλλάξει»

Συνεπώς,

«ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης».

Οι αλήθειες της τυπικής στατικής λογικής του ΚΚΕ είναι τόσο ακλόνητες και γενικές που χάνοντας οποιοδήποτε κινητοποιό χαρακτήρα, καταντούν αδρανείς και άχρηστες.

Ας συμφωνήσουμε όμως μεθοδολογικά  ότι το ΚΚΕ έχει δίκιο, όταν επισημαίνει τα παραπάνω «λάθη». Ποιο θα ήταν το «σωστό» λοιπόν;

Ας ξεκινήσουμε από την επιγραμματική διατύπωση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον ίδιο το Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Τετάρτη:

«Ευτυχώς για το λαό, υπάρχει λύση. Είναι ο δρόμος που μπορεί να εφαρμοστεί εάν ο λαός πιστέψει στη δύναμή του, αποφασίσει και ο:ργανώσει την αντεπίθεσή του, για να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων».

Συνεπώς ο δρόμος που προτείνει ως εναλλακτική το ΚΚΕ, προϋποθέτει κατ’ αρχήν  ένα λαό, που συμπεριφέρεται περίπου ως ένας άνθρωπος.

Χρειάζεται όμως  και  πίστη. Πίστη σε τι; Η λύση απαιτεί πίστη και η πίστη δίνει την αφετηρία της λύσης.

Τέλος, η διέξοδος του ΚΚΕ περιέχει  το στοιχείο της υποκειμενικής απόφασης. Ο  «λαός», αφού πιστέψει  στον προτεινόμενο δρόμο,  αποφασίζει να βαδίσει προς αυτόν.

Αφού το τέλος είναι πλέον διαυγές, συνειδητοποιημένο και προ-αποφασισμένο, ο περιβόητος λαός, σε σώμα ένα, βαδίζει απερίσπαστος. Δεν κοιτάζει δεξιά ή αριστερά, δεν ακούει Σειρήνες και κυρίως περνάει αλώβητος ανάμεσα από άπειρα ζεύγη κακών  συνήθως αποτελούμενα από  Σκύλα και  Χάρυβδη.

Πρόκειται για την πλήρη νίκη της μεταφυσικής και την άρνηση της επαναστατικής διαλεκτικής και της ζώσας υλικότητας της  κομμουνιστικής στρατηγικής.

Προκύπτουν φυσικά κάποια παράδοξα, που η τυπική λογική  δεν μπορεί να απαντήσει:

Γιατί ο «λαός» είναι τόσο «κουτός» και δε διαλέγει μια πρόταση που υπόσχεται παράδεισο για όλους, αλλά «προτιμά» οδύνες και μισά πράγματα;

Γιατί αλήθεια ο κοσμάκης είναι τόσο «φοβιτσιάρης» και δεν καταλαβαίνει ότι οι «πολλοί» αν είναι  ατρόμητοι και έχοντας όλο το δίκιο με το  μέρος τους, δεν μπορούν παρά να δικαιούνται και να δύνανται να πάρουν την εξουσία και την αφήνουν σε λίγους και προδότες;

Μέσα στο βασίλειο της τυπικής γραφειοκρατικής σκέψης, των δογμάτων, της απόσπασης των κομματικών γραφείων από την πραγματική ζωή, το ΚΚΕ φαίνεται να παίρνει σταθερά διαζύγιο με τη διαλεκτική θεωρίας και πράξης, είναι και συνείδησης. Αδυνατεί να ασχοληθεί με διαδικασίες  συνειδητοποίησης που παράγει η  ζωντανή πρακτική μέσω πολιτικού προγράμματος με κινητοποιό δύναμη, ανταποκρινόμενη σε ζωτικές ανάγκες ανθρώπων με σάρκα και οστά, ετούτου του κόσμου.

Το ΚΚΕ αρνείται την εργατική κομμουνιστική πολιτική στο έδαφος των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος και της κυρίαρχης πολιτικής, που  αναδεικνύουν τα όρια τους και την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής τους. Το κάνει μάλιστα στο όνομα του κομμουνισμού.

Αποστρέφεται τη μετατροπή της εργατικής τάξης σε υποκείμενο της κοινωνικής ανατροπής και επανάστασης μέσα από τη διεκδίκηση μεταβατικών αντικαπιταλιστικών στόχων και συγκρότησης μετώπου, στο όνομα της ύπαρξης του κομματικού εαυτού του.

Το ΚΚΕ συμπληρώνει τον κλασσικό ρεφορμισμό, επιλέγοντας το αντιδιαμετρικό σημείο στον ίδιο κύκλο τυπικής σκέψης: Στη ρεφορμιστική αναζήτηση ενός δρόμου χωρίς επαναστατικό στόχο, αντιπαραβάλει ένα τελικό στόχο χωρίς δρόμο. Και χωρίς υποκείμενο.

Συχνά επισημαίνεται ο σεχταρισμός και αριστερισμός του ΚΚΕ στην πολιτική του γραμμή. Πράγματι εύκολα διακρίνει κανείς τα μορφολογικά τους στοιχεία στη φιλολογία του. Ωστόσο, κατά βάση δεν πρόκειται περί αυτού.

Το ΚΚΕ φαίνεται να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του και να μιλάει διαζευκτικά είτε για παραμονή στο καπιταλιστικό πλαίσιο είτε για  «λαϊκή εξουσία». Υπάρχει όμως εδώ μια συμβολική και κυρίως ουσιαστική απουσία: Για το πέρασμα από τον πρώτο στη δεύτερη, το ΚΚΕ δε μιλάει –εδώ και καιρό- για επανάσταση. Πρόκειται για κάτι που έχει μπει στις πάνω σειρές στα κομματικά ράφια. Καμία σχέση με την αδημονία των «αριστερών κομμουνιστών» της Γερμανίας και αλλού να κάνουν «αμέσως» την επανάσταση με υποτίμηση κάθε άλλης μεθόδου δράσης (εκλογές, δράση στα συνδικάτα κλπ), όπως στηλίτευε ο Λένιν.

Η  «λαϊκή εξουσία» και η «κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής», θα έρθουν ως φαίνεται δια της κομματικής προπαγάνδας και της «εξαγωγής πολιτικών συμπερασμάτων» για τη λάθος ή σωστή γραμμή της μιας ή της άλλης δύναμης. Πρωτίστως με την αποδόμηση και αποκάλυψη των «δεξιών» και «αριστερών» αποκλίσεων εντός της αριστεράς. Μέχρι λοιπόν την αποκάλυψη μιας μεταφυσικής Δευτέρας Παρουσίας, ας μη μπαίνουμε σε αμφίβολες περιπέτειες.

Η μη-επαναστατική στρατηγική της ηγεσίας, έρχεται να αντλήσει δύναμη και να ενισχύσει τον κομφορμισμό που αναπαράγει μέσα στις πλατιές μάζες η αστική και συντηρητική ιδεολογία. Η διαβεβαίωση πως «δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», βολεύει και τα δύο. «Καλά σας  τα λέει το ΚΚΕ», είναι το μόνιμο επιμύθιο πολλών εκπροσώπων της τελευταίας, που δε νοιώθουν να απειλούνται…

Κατά τη λογική της ηγεσίας του ΚΚΕ –αν αυτή τραβηχτεί στα ακραία όρια της-  μια διεκδίκηση αύξησης στο μισθό, μάλλον είναι αχρείαστη, καθώς δεν καταργεί την παραγωγή υπεραξίας, ενώ επιπρόσθετα τυχόν επίτευξή της καλλιεργεί την αντίληψη ότι μπορεί να υπάρχει «καλός εργοδότης». Και ας αποτελεί τον δρόμο αφενός για να βελτιώνει τη ζωή ο εργάτης και αφετέρου για να υψώνει το μπόι του, να ανακαλύπτει το «εμείς», να αγγίζει τη δυνατότητα της νίκης…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ‘73, σύμφωνα με την όψιμη συλλογιστική του ΚΚΕ, αποδεικνύεται ένα «τραγικό λάθος», καθώς τελικά δούλεψε στο να έρθει ένας Καραμανλής με 54% και μας εισήγαγε από τη χούντα στην αστική δημοκρατία και όχι στο σοσιαλισμό. Και ας δημιούργησε ένα ρήγμα στην ελληνική κοινωνία και στο σύστημα ένταξης της Ελλάδας στον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό καταμερισμό, που ακόμη στοιχειώνει την αστική τάξη…

Σύμφωνα με τις ίδιες σοφίες ήταν λάθος θέση η εναντίωση του ΚΚΕ στην είσοδο στην ΕΟΚ/ΕΕ και την ευρωζώνη, διότι αυτό στην ουσία αποτελούσε υπεράσπιση της (τότε) «καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής».

Και φυσικά, αποδεικνύεται λάθος η εργατική λαϊκή απόφαση για ΟΧΙ σε νέο μνημόνιο στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Το σωστό θα ήταν να είχε γίνει αυτό που πρότεινε το ΚΚΕ: Οι εργαζόμενοι να πάνε για μπάνιο (αποχή) και όσοι δεν είχαν παραλία, να ψηφίσουν άκυρο ή λευκό. Έτσι, είτε το δημοψήφισμα θα έβγαζε ΝΑΙ είτε θα ήταν άκυρο. Θα ήταν αυτό μια κάποια καλύτερη λύση για την ηγεσία του ΚΚΕ και κυρίως θα απάλλασσε τον Αλέξη Τσίπρα από εφιάλτες: Το Τρίτο Μνημόνιο θα είχε λαϊκή επικύρωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έμενε αδιάσπαστος και χωρίς κλυδωνισμούς.

Τώρα, με δεδομένο το «λάθος» των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των ανέργων να ψηφίσουν ΟΧΙ, αυτοί οφείλουν να τιμωρηθούν με την ηλίθια κατηγορία, πανομοιότυπα επαναλαμβανόμενη από τις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ: «Μα η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι αυτό που προτείνει ο Σόιμπλε!». Ως φαίνεται ο τελευταίος κατατροπώθηκε και ως άλλος ένας κουτούτσικος υποτάχθηκε στην αντικαπιταλιστική θέση της παραμονής στην Ελλάδα στο σφαγείο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου…

----------------

Η αθλιότητα της απολογητικής για το «αριστερό» μνημόνιο

Κυριακή, Ιουλίου 26, 2015
Να λοιπόν που εξαιρετικά γρήγορα όσο και θλιβερά στήθηκε και η αριστερή μονταζιέρα, υπεράσπισης  του Τρίτου Μνημονίου.

Πάνος Σκουρλέτης 1:

«Πρόθεσή μας είναι να καταστήσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνη τη συμφωνία, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε τους όρους απεμπλοκής από τις πολιτικές λιτότητας».

Από τη φιλολαϊκή προσαρμογή στην ΕΕ στη φιλολαϊκή διαχείριση του μνημονίου λοιπόν. Από τον «έντιμο» στον ταπεινωτικό συμβιβασμό και από το σκίσιμο του μνημονίου στο «να γίνει λιγότερο επώδυνο».

Πάνος Σκουρλέτης 2:

Σχολιάζοντας την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, που προβλέπει ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, δήλωσε ότι:
«θα ακολουθήσουμε το δρόμο των εναλλακτικών ισοδύναμων μέτρων, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες σε αντίστοιχους τομείς».
Η ΔΗΜΑΡ επανέρχεται δριμύτερη λοιπόν, και όχι μόνο με τον Πανούση.

Πάνος Σκουρλέτης 3:

Για την ενότητα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ:
«Αντιλαμβάνομαι πως η δραματική αλλαγή των συνθηκών και η εξαναγκασμένη συμφωνία, αναδεικνύουν την ανάγκη μιας σε βάθος συζήτησης για το σχέδιό μας, τη στρατηγική μας. Αυτήν, όμως, τη συζήτηση πρέπει να την κάνουμε με όρους ενότητας και να μην αφήσουμε το θυμικό να υπερισχύσει της λογικής».
Η αντίθεση στο μνημόνιο και η προβολή άλλου δρόμου έξω από την ΕΕ, τη χρεομηχανή και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση είναι συναισθηματική αντίδραση, ιδεοληψία ή και τρέλα, όπως λένε τα μέσα της αστικής προπαγάνδας. Η λογική και ο ρεαλισμός λέει μνημόνιο, ευρώ, κέρδη, ανταγωνιστικότητα.

Χριστόφορος Βερναρδάκης 1:

«Εμείς δεν πιστεύουμε στο μνημόνιο, όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ. Δώσαμε σκληρή μάχη στην ΕΕ, αλλά είχαμε να κάνουμε με υπέρτερες δυνάμεις. Είμαστε επομένως η καλύτερη εγγύηση ότι το μνημόνιο θα το εφαρμόσουμε με περισσότερο κοινωνικό πρόσημο ώστε να μειώνονται τα αρνητικά από την εφαρμοζόμενη πολιτική της συμφωνίας».
Φάτε δηλ. το νέο μνημόνιο από την κυβέρνηση της αριστεράς, αλλά θα σας το σερβίρουμε πιο ανθρωπιστικά και θα σας μπουχτίσουμε με την αριστερή ηθική και την κοινωνική συνείδηση, για να σας πείσουμε ότι υποφέρουμε μαζί σας, είμαστε κάποιοι από εσάς. Δείξτε μας ανοχή.

Χριστόφορος Βερναρδάκης 2:

«Η κόντρα που κάναμε στην ΕΕ, ανέδειξε φίλους και εχθρούς. Έθεσε θέμα ύπαρξης της Ευρώπης της λιτότητας. Αν η Ευρώπη δεν αλλάξει θα διαλυθεί».
Ξαναζέσταμα της μπαγιάτικης θεωρίας για διάλυση της ΕΕ, εκ των έσω, που δικαιολογεί το ξόρκισμα (όπως ο διάβολος με το λιβάνι) κάθε σκέψης για μονομερή ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ. Αφού GREXIT θέλει μόνο ο Σόιμπλε και οι αντιδραστικές δυνάμεις, εξακολουθούμε, φαντασιακά και μεταφυσικά, να παλεύουμε, να αναζητούμε και να μελλοντολογούμε για την Ευρώπη των λαών και ας έχει γίνει  Ευρώπη των μνημονίων και του ολοκληρωτισμού.

Αλέκος Φλαμπουράρης 1:

Μιλώντας στον ΣΚΑΪ (που αλλού;) απηύθυνε κάλεσμα στους διαφωνούντες να «συνέλθουν» έστω και την τελευταία στιγμή. Υποστήριξε ότι για πρώτη φορά υπάρχει αριστερή, ριζοσπαστική κυβέρνηση και είναι «unfair» τα ίδια τα στελέχη της να μην της δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης.
 
Και συνεχίζει ακάθεκτος:
«Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της διαφοροποίησης. Να δηλώσουν όμως ότι από εδώ και πέρα στις ψηφοφορίες θα υπερψηφίσουν τις προτάσεις της κυβέρνησης μέχρι να κλειδώσει η συμφωνία. Αλλιώς οι επιλογές είναι ή φεύγεις από την κυβέρνηση ή αγωνίζεσαι μέσα σε αυτές τις συνθήκες να διευκολύνεις αυτούς που πλήττονται περισσότερο».
Καλές λοιπόν οι διαφωνίες, τα άρθρα, οι γνώμες, οι τάσεις και ο πλουραλισμός (δεν είμαστε δα και σεχταριστές, ούτε σαν το δογματικό ΚΚΕ) για τον γερόλυκο του ΚΚΕ εσωτερικού. Αλλά με την κυβέρνηση, το μνημόνιο και τις ψηφοφορίες δεν παίζουμε. Ή ψηφίζετε ή πάρτε δρόμο.

Αλέκος Φλαμπουράρης 2:

Προτείνει ανοιχτό συνέδριο για ένα νέο πολιτικό σχέδιο. Τι σημαίνει αυτό;
«Είναι ανάγκη να συζητήσουμε, σε ένα ανοιχτό συνέδριο με τον κόσμο και τον κοινωνικό χώρο που συνέβαλε να φτάσει ως εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ, τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε το νέο πολιτικό σχέδιο στις συγκεκριμένες συνθήκες. Και από τη στιγμή που θα το συνδιαμορφώσουμε, οφείλουμε και να το υπηρετήσουμε όλοι μαζί».

Και στη συνέχεια γίνεται πιο αναλυτικός:
«Οι σύνεδροι πρέπει να εκλεγούν από μια ευρεία βάση, ύστερα από μια καμπάνια εγγραφών. Φυσικά δεν εννοώ να γίνουμε σαν το ΠΑΣΟΚ (γλώσσα λανθάνουσα….) που έλεγε πως όλοι είναι μέλη και πρέπει να ψηφίσουν. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι μόνιμα ανοιχτός στην κοινωνία, και στις δυνάμεις εκείνες που τον στήριξαν».
Σαφέστατος: Ποια Κεντρική Επιτροπή, Συνέδρια, οργανώσεις και καταστατικά; Όπως γράψαμε στα παλιά μας τα παπούτσια το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ανατρέψαμε πραξικοπηματικά την ετυμηγορία του λαού στο δημοψήφισμα, έτσι θα αλλάξουμε και το κόμμα. Και ας φαντάζονται μερικοί δημοκρατικές διαδικασίες και πλειοψηφίες. Ορισμένοι ειδικά όφειλαν να το γνώριζαν από το βρώμικο ’89.

Αλέκος Φλαμπουράρης 3:

Για την παραγωγική ανασυγκρότηση:
«Θα καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα παράλληλο σύστημα, το οποίο θα παρέχει στην κοινωνία ανάσες. Θα αξιοποιηθούν τα 35 δισ. Ευρώ για την εφαρμογή αναπτυξιακής πολιτικής. Πως;  Ο κυβερνητικός σχεδιασμός θέτει στο επίκεντρο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις (…) θα δίνεται η δυνατότητα δημιουργίας εταιρειών που θα αξιοποιούν ανεκμετάλλευτα στρέμματα του δημοσίου ή της Εκκλησίας, τα οποία θα καλλιεργήσουν οι αγρότες, με τη στήριξη του κράτους στα πρώτα τους βήματα. «Αντίστοιχα θα προχωρήσουμε και σε άλλους τομείς όπως η βιομηχανία, οι κατασκευές, ο τουρισμός και άλλα. Με αυτό τον τρόπο αφενός θα αντιμετωπίσουμε την ανεργία και αφετέρου θα αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας».

Μείγμα ιδιωτικών και δημοσίων επενδύσεων λοιπόν με τα 35 δις αργύρια της προδοσίας (στην πράξη μόνο ιδιωτικών με την «εποπτεία» και εγγύηση του κράτους, καθώς και των επιτρόπων που ήδη είναι στην Αθήνα και θα παρακολουθούν βήμα-βήμα το που «θα πάνε τα λεφτά»). Για ίδρυση εταιρειών – δεν έχει σημασία η μορφή – που θα αξιοποιούν και θα λυμαίνονται τα νέα προγράμματα των θεσμών. Για ένα κομμάτι ψωμί, για μια μέρα δουλειάς (στις είκοσι της ανεργίας), για ένα κομμάτι γης στους σύγχρονους κολλήγους της Θεσσαλίας. Αυτή είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της ΕΕ, του μνημονίου και των αγορών.

Το δούλεμα του λαού και η κατεργασία της συνείδησης των εργαζομένων δεν σταματά. Η κατρακύλα δεν έχει όρια.

Στο ΜΕΦΙΣΤΟ ο Κλάους Μαν παρουσιάζει τον κομμουνιστή ηθοποιό που προσχωρεί στον ναζισμό να δικαιολογεί την φοβερή αποστασία του (και να παλεύει με τις τύψεις του) μονολογώντας: «δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο, δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Τρέμω μόνο στη σκέψη του τι θα μου ζητήσουν να κάνω ακόμα».

Οι αγνοί αγωνιστές, τα τίμια αριστερά στελέχη, αλλά και οι διαφωνούντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα βλέπουν όλα αυτά; Τι αλήθεια προσδοκούν  πέρα από την κλιμάκωση της διαπόμπευσης και του αυτοεξεφτιλισμού τους; Τόσο άβουλοι και μοιραίοι;

Το θέμα έχει τεθεί
Ή με την αντικαπιταλιστική, αντιΕΕ, μετωπική αριστερά των φτωχών και της εργατικής τάξης για την ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση ή το μέλλον θα έχει ακόμα πολύ ξηρασία.

Μιχάλης Ρίζος

-----------------
[πηγή]

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Το μέλλον ανήκει σε εμάς, όχι στον Τσίπρα - Του Pitsirikos

Σάββατο, Ιουλίου 25, 2015
Το μέλλον ανήκει σε εμάς, όχι στον Τσίπρα - Του Pitsirikos
Η κυβέρνηση της Πρώτη Φορά Αριστερά προσγείωσε απότομα τους πολίτες που την πίστεψαν, με αποτέλεσμα η κοινωνία να έχει παγώσει μέσα στο καλοκαίρι.

Ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας απατεώνας.

Ο άνθρωπος που δήλωνε μετά την εκλογή του «θα πρωτοτυπήσω και θα μείνω συνεπής στις δεσμεύσεις μου» απέδειξε πολύ γρήγορα πως δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμα λαμόγιο που θέλει να γαντζωθεί στην εξουσία.

Μάλιστα, ο Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε τους ανιδιοτελείς αγώνες και τις θυσίες του κόσμου της Αριστεράς, για να πετύχει τον σκοπό του να γίνει πρωθυπουργός. Και χτες, είχε το θράσος να μιλήσει για Δημοκρατία.

Τόση χυδαιότητα, ούτε από δεξιό πρωθυπουργό δεν είδαμε.

Η κατάθεση του στεφανιού στο μνημείο για τους εκτελεσθέντες στην Καισαριανή -από έναν άνθρωπο που μερικούς μήνες μετά αγνόησε επιδεικτικά την βούληση των πολιτών, όπως εκφράστηκε μέσα από ένα δημοψήφισμα- αποδεικνύει πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι αδίστακτος.

Αδίστακτοι και χυδαίοι είναι και οι άνθρωποι που επέλεξε να έχει γύρω του.

Αλήθεια, μια και τους δρόμους τους ξέρουμε καλά και λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, θυμάται κάποιος έστω και έναν άνθρωπο από το επιτελείο του Τσίπρα σε κάποιους από τους κοινούς μας αγώνες;

Κανένας. Ούτε ένας.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε κολασμένα να γίνει πρωθυπουργός.

Χρειαζόταν ένα κόμμα για να το πετύχει. Αυτό το κόμμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε τον σκοπό του, δεν χρειάζεται τους «συντρόφους» του στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν και οι περισσότεροι αποδεικνύονται εξίσου απατεώνες με τον Τσίπρα.

Ο επόμενος στόχος του είναι να παραμείνει αρεστός στις ντόπιες και ξένες ελίτ, ώστε να αποφευχθεί η οικουμενική κυβέρνηση και να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός.

Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να συνεχίσει να είναι ο άνθρωπός τους στην Αθήνα.

Καλή του επιτυχία. Για να την πληρώσει πολύ ακριβά.

Βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα στη μεγαλομανία του, έκανε κι ένα μεγάλο λάθος:

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.

Το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος είναι η μόνη μας περιουσία αυτή τη στιγμή.

Σε αντίθεση με τον απατεώνα Τσίπρα που είναι ικανός να πει τα πάντα και τα αντίθετά τους -για να παραμείνει πρωθυπουργός-, εμείς έχουμε χρέος να πρωτοτυπήσουμε και να μείνουμε συνεπείς στο ΟΧΙ που βροντοφωνάξαμε στις 5 Ιουλίου.

Αυτό το ΟΧΙ μας ενώνει.

Αυτό το ΟΧΙ θα μας οδηγήσει σε όμορφες και άγριες ημέρες.

ΟΧΙ.



-----------------
[πηγή]

Αίσχος - Του Pitsirikos

Σάββατο, Ιουλίου 25, 2015
Είναι πολύ της μόδας τις τελευταίες ημέρες, να υπάρχουν αποκαλύψεις για τις εναλλακτικές προτάσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, πριν ο Αλέξης Τσίπρας συμφωνήσει σε ένα νέο πακέτο «διάσωσης» 86 δισ. ευρώ στη Σύνοδο Κορυφής.

Πρώτος στη λίστα είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος κατηγορείται πανταχόθεν πως εξέταζε εναλλακτικές λύσεις, ενώ, παράλληλα κατηγορείται από τους ίδιους ανθρώπους πως δεν εξέταζε εναλλακτικές λύσεις.

Μη με ρωτάτε πώς μπορεί να κατηγορείται ένας άνθρωπος για κάποιο πράγμα και παράλληλα, να κατηγορείται και για το αντίθετό του· στην Ελλάδα ζούμε.

Δεν ξέρω τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι ψέματα.

Για παράδειγμα, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης διέψευσε τους Financial Times που τον ήθελαν να προτείνει τη σύλληψη του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, ώστε να γίνει έφοδος στα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας της Ελλάδος και στο Νομισματοκοπείο.

Διαβάζω και ακούω διάφορους ξεπουλημένους που τα βρίσκουν πολύ ακραία όλα αυτά γιατί δεν συνάδουν με την κουλτούρα τους που είναι πολύ …ευρωπαϊκή.

Εμένα πάλι μου φαίνονται πολύ ήπια αυτά που διαβάζω.

Σε μια χώρα που χρεοκόπησε πριν από πέντε χρόνια και κανείς δεν οδηγήθηκε στην Δικαιοσύνη, αυτό που εντυπωσιάζει εμένα είναι η ατιμωρησία, και όχι η σύλληψη ενός τραπεζίτη.

Επίσης, με εντυπωσιάζει το γεγονός πως οι ολιγάρχες της χώρας συνεχίζουν να απολαμβάνουν προνόμια, κάνοντας παιχνίδι πια με την Πρώτη Φορά Αριστερά.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας κάνει παρέα καθημερινά με την απελπισία και οδεύει προς την εξαθλίωση αλλά οι ολιγάρχες συνεχίζουν το πάρτι, λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.

Αυτά είναι να πέφτεις κάτω ξερός, και όχι η σύλληψη ενός τραπεζίτη.

Όλοι οι τραπεζίτες της χώρας θα έπρεπε να έχουν συλληφθεί από το 2010.

Και θα έπρεπε να κάνουν παρέα στη φυλακή με πολλούς ολιγάρχες.

Βέβαια, όποια κι αν ήταν τα σχέδια κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καμία σημασία από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε και έγινε δηλωσίας.

Και το πάρτι ολιγαρχών και τραπεζιτών στην υγεία των κορόιδων συνεχίζεται.

Αλλά αυτό δεν βλέπω να ενοχλεί όλους όσοι είναι έξαλλοι με τον Βαρουφάκη και τον Λαφαζάνη.


--------------
[πηγή]

Υπήρχε σχέδιο για δραχμή ή όχι; Τα πραγματικά περιστατικά και το παρασκήνιο - Της Βασιλικής Σιούτη

Σάββατο, Ιουλίου 25, 2015
Υπήρχε σχέδιο για δραχμή ή όχι; Τα πραγματικά περιστατικά και το παρασκήνιο
Ήταν λίγο μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα, όταν ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον εκπρόσωπο τύπου του Σόιμπλε, Μάρτιν Γιέγκερ, εάν έχουν Plan Β σε περίπτωση Grexit . Ο Γιέγκερ αντί άλλης απάντησης, του είπε: «Τι ρωτάτε; Είμαστε μία σοβαρή κυβέρνηση κι ένα σοβαρό υπουργείο». Εμμέσως δηλαδή, επιβεβαίωσε ότι είναι προετοιμασμένοι και για την περίπτωση αυτή, όπως θα όφειλε κάθε σοβαρή κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα ωστόσο, το θέμα της πιθανότητας εξόδου από την Ευρωζώνη, παρότι πλανάται σταθερά πάνω από τη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια, αποτελούσε ταμπού και το περιβόητο Plan Β ήταν περίπου δαιμονοποιημένο. 

Υπήρχαν βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις (Αριστερή Πλατφόρμα) που το θεωρούσαν απαραίτητο, αλλά ουδέποτε εισακούστηκαν από την ηγεσία. Υπήρχαν και κάποιοι που πίστευαν ότι σχέδιο Β έπρεπε να υπάρχει, ακόμα και αν δεν ήθελε κανείς την επιλογή της εξόδου, μόνο και μόνο για την αύξηση της διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας, καθώς όταν ο αντίπαλος γνωρίζει ότι δεν διαθέτεις εναλλακτική, σπάνια δείχνει έλεος. Θα έπρεπε επίσης, κατά τη γνώμη τους να υπάρχει και ως σχέδιο έκτακτης ανάγκης, στην περίπτωση «ατυχήματος». Στην περίπτωση δηλαδή, που ή έξοδος προέκυπτε εκ των πραγμάτων ή από πρωτοβουλία των δανειστών και όχι ως επιλογή. Σε αυτή την περίπτωση η κατάσταση χάους θα ήταν σχεδόν βέβαιη, ενώ σε περίπτωση που υπήρχε ένας σοβαρός σχεδιασμός, θα μπορούσε να είναι και διαχειρίσιμη.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τα σχέδια για την έξοδο από το ευρώ. Ούτε ως διαπραγματευτικό χαρτί, ούτε καν ως σωσίβια λέμβο στην περίπτωση ναυαγίου. 

Η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν ήταν ποτέ επιλογή για το Μαξίμου, παρότι παρέβλεπαν ότι μια πιθανή ρήξη που δεν αποκλειόταν, μπορεί να οδηγούσε αναπόφευκτα εκεί.

Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τον Γ. Βαρουφάκη που μπορεί δημόσια να υπερασπιζόταν την παραμονή στο ευρώ, στις συνομιλίες του με κυβερνητικά στελέχη όμως -και όχι μόνο- έλεγε ότι πρέπει να υπάρχει και σχέδιο Β.

Υπήρξε τελικά αυτό σχέδιο; Ο Βαρουφάκης και πολλά ΜΜΕ υποστήριξαν ότι υπήρχε. Κάποιοι μίλησαν και για κρυφή ατζέντα του Τσίπρα που τάχα επιδίωκε την έξοδο, ενώ κάποιοι άλλοι εκτόξευσαν βαρείς χαρακτηρισμούς μιλώντας για «συνωμότες της δραχμής». 

Τι πραγματικά ισχύει από όλα αυτά που ακούστηκαν; Βασικά εδώ ο Αλέξης Τσίπρας λέει την αλήθεια όταν υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο Β. Κάτι τέτοιο άλλωστε, θα απαιτούσε να έχει δώσει ο ίδιος την εντολή για την προετοιμασία της κυβέρνησης και της χώρας για αυτό και να έχει ζητήσει από στρατιά στελεχών, διοικητικών, τεχνοκρατών κ.α να συνδράμουν. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως, ουδέποτε έδωσε εντολή για κάτι τέτοιο. Κυβερνητική πηγή αναφέρει ότι το Μαξίμου ζήτησε μόνο μία έκθεση για τις συνέπειες – οι οποίες όπως υποστηρίζει συνεργάτης του «επιβεβαίωσε τους φόβους του». 

«Σχέδιο Β με ότι αυτό σημαίνει, η κυβέρνηση δεν είχε ποτέ» αναφέρει υπουργός. Είναι άλλο πράγμα να υπάρχουν κάποιες εκθέσεις ή προτάσεις, και άλλο να υπάρχει κυβερνητική προετοιμασία».
Το ίδιο επιβεβαιώνουν και στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, η οποία ήταν και είναι υπέρ της εξόδου και διαθέτουν και συγκεκριμένη πρόταση –μάλλον την πιο επεξεργασμένη από όλες- που έχει μελετήσει και γράψει ο Κώστας Λαπαβίτσας (η οποία όμως δεν έχει σχέση με διάφορα σενάρια που κυκλοφόρησαν). 

Η μελέτη Λαπαβίτσα έγινε με δική του πρωτοβουλία και του πήρε περίπου δέκα μήνες για να την προετοιμάσει. Συνεργάστηκε με πολλούς οικονομολόγους, Έλληνες και ξένους, ανάμεσα τους και ο οικονομολόγος Χάινερ Φλάισμπεκ, με τον οποίο είχαν ετοιμάσει την πρόταση τους για την Κύπρο. Παρόλα αυτά, ο Κώστας Λαπαβίτσας, χαρακτήριζε την πρότασή του ως έναν πλοηγό. Για να γίνει κυβερνητικό σχέδιο, όπως ο ίδιος προφανώς θα ήθελε , χρειαζόταν το πράσινο φως από τον Τσίπρα που όμως δεν δόθηκε ποτέ. Ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι υπήρχε αυτή η μελέτη, αλλά δεν δέχθηκε ποτέ να τη συζητήσει.

Το (προ)σχέδιο αυτό ήταν έτοιμο σχεδόν ένα μήνα και κάτι πριν από το δημοψήφισμα, όταν ήταν προφανές ότι οι δανειστές δεν θα υποχωρούσαν. 

Ο Κώστας Λαπαβίτσας ζητούσε να συζητηθεί δημόσια η εναλλακτική της εξόδου και να γίνει και μία δημόσια αντιπαράθεση των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων, τόσο της εξόδου όσο και της παραμονής. Δεν εισακούστηκε.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα είχαν πάρει την απόφαση να την παρουσιάσουν δημόσια και σε ειδική εκδήλωση αλλά αυτό καθυστερούσε από μέρα σε μέρα μέχρι που φτάσαμε στο δημοψήφισμα και δεν έγινε ποτέ.

Στην τελευταία συγκέντρωση των στελεχών της Πλατφόρμας, που έγινε σε ξενοδοχείο της Αθήνας, ο Λαπαβίτσας μίλησε περιληπτικά για την πρότασή του, και όταν ο Λαφαζάνης αναφέρθηκε στην ιδέα του Νομισματοκοπείου (που διέρρευσε σε διάφορες εκδοχές, όχι πάντα με ακρίβεια) ο ίδιος δεν έδειξε να την επιδοκιμάζει.

Ο πρωθυπουργός πάντως, ουδέποτε τους φώναξε για να συζητήσουν την εναλλακτική που προτείνουν σταθερά από την αρχή της κρίσης . «Αν ο πρωθυπουργός ενδιαφερόταν πραγματικά για ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την Ευρωζώνη, για ποιο λόγο δεν θα καλούσε τον Λαπαβίτσα;» αναρωτιέται κυβερνητικό στέλεχος.

Ο Βαρουφάκης μιλούσε εδώ και καιρό για εναλλακτικό σχέδιο, αλλά τα έλεγε ιδιωτικά και όχι δημόσια. Μετά την 20η Φλεβάρη είχε πει μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι καλού κακού θα έπρεπε να υπάρχει κι ένα σχέδιο Β γιατί μπορεί να χρειαστεί. Σχεδόν κανείς όμως δεν το πήρε στα σοβαρά. Το ίδιο και όταν έλεγε ότι είχε φτιάξει το δικό του σχέδιο Β. Κυβερνητικές πηγές υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μία «πρόχειρη ολιγοσέλιδη πρόταση, μη τεκμηριωμένη και ατελής».

Την ίδια περίπου εκτίμηση φαίνεται να κάνει και η Αριστερή Πλατφόρμα για τα σχέδια Βαρουφάκη.
Ο Βαρουφάκης με τον Λαπαβίτσα γνωρίζονται πολλά χρόνια, πολύ πριν φτάσουν να συνεργάζονται και οι δύο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα διαφωνούσαν και ο Βαρουφάκης μάλιστα πριν από λίγο καιρό κατηγόρησε τον Λαπαβίτσα ότι έκανε καριέρα με τη θεωρία του για τη δραχμή. Και μέσα στη Βουλή, στις ενημερώσεις της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα διασταύρωναν τα ξίφη τους. 

Κρυφή κυβερνητική ατζέντα και σχέδιο για έξοδο από το ευρώ ή επιστροφή σε εθνικό νόμισμα λοιπόν, ουδέποτε υπήρξε και ουδέποτε η κυβέρνηση έδωσε εντολή για κάτι τέτοιο. Το άλτερ έγκο του πρωθυπουργού, ο Ν.Παππάς, είχε πολλές φορές επιτεθεί πολιτικά σε όσους το υποστήριζαν. Την ανυπαρξία τέτοιου σχεδίου παραδέχθηκε εμμέσως σε πρόσφατη δήλωση του και ο κύριος εκφραστής της πρότασης εξόδου, ο Κ.Λαπαβίτσας αναφέροντας ότι: «Η προετοιμασία του εναλλακτικού σχεδίου πρέπει να αρχίσει αμέσως, καθώς η βάση υπάρχει και είναι επεξεργασμένη. Απομένει η πολιτική βούληση, έστω και τώρα».

Το αν έπρεπε τελικά να διαθέτει ή όχι μία τέτοια προετοιμασία η χώρα είναι ένα άλλο ζήτημα. 

-------------------

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.