Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βυτίο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βυτίο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

ας είμαστε ρεαλισταί

Τετάρτη, Ιουλίου 22, 2015
ας είμαστε ρεαλισταί
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Να μην επιλέξουμε την καταστροφή, το ακαριαίο θάνατο. Να μην προτάσσουμε το θυμικό. Να σκεφτούμε, να στοχαστούμε, να ζυγίσουμε. Να πούμε ναι, γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική, γιατί η εναλλακτική είναι καταστροφική, γιατί η εναλλακτική είναι κομπογιαννίτικη, γιατί η εναλλακτική δεν είναι επαρκώς σχεδιασμένη και κοστολογημένη. Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές.
*
Πριν από το δημοψήφισμα σε ένα από τα φεϊσμπουκικά καλέσματα του ναι, γράφεται από κάποιον χρήστη: «Το καταλαβαίνουμε πως πολλοί πολίτες είναι σε απόγνωση αυτή τη στιγμή. Αυτό τι σημαίνει πως είναι απαραίτητο να διαλυθεί ολόκληρη η χώρα;». Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Οκ, βλέπουμε τους άστεγους, τους άνεργους, τους ανθρώπους που είναι σε απόγνωση. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Αλήθεια, σωστή ερώτηση: Τι σημαίνει να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους;
Ή μάλλον, ας πάω ένα βήμα πιο πίσω. Πριν από την «περιπέτεια» του δημοψηφίσματος, βλέπαμε όλοι αυτούς τους ανθρώπους; Βλέπαμε όλοι την απόγνωση;
Και ξανά fast forward στο σήμερα. Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές, δηλαδή να μη διαλυθεί η χώρα, επειδή κάποιοι πολίτες είναι σε απόγνωση. Άρα καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές και όσοι δεν είμαστε ήδη σε απόγνωση να σώσουμε τους εαυτούς μας (ή τη χώρα τέλος πάντων). Συγνώμη, αλλά για τους ανθρώπους που είναι σε απόγνωση δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη. Ίσως μόνο ότι σε λίγο αυτοί θα είναι περισσότεροι.
*
Ο Άδωνις Γεωργιάδης αυτή η εντελώς συμβολική για την ελλάδα προσωπικότητα των τελευταίων ετών σχολιάζει κάπου ότι δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Το χέρι που σου δίνει 1500 χιλιάρικο, 800 ευρώ, 400 ευρώ, 200 ευρώ ή ένα κομμάτι ψωμί, δεν το δαγκώνεις. Το χέρι που σε ταΐζει το φιλάς. Να είμαστε ρεαλιστές. Να αφήσουμε τις αναλύσεις. Να αφήσουμε τις ξύλινες εκφράσεις: ταξική πάλη. Να αφήσουμε την απόπειρα να κατανοήσουμε τα συγκρουόμενα συμφέροντα εντός της κοινωνίας. Το χέρι του αφεντικού πρέπει να το φιλάμε. Αν μάλιστα είναι και εφικτό, καλό είναι να κουνάμε που και που και την ουρά μας.
*
εγχειρίδιο μνημονίου ή σύντομες οδηγίες για να είστε ρεαλιστές:
Στον κλάδο τουρισμού – επισιτισμού ο καλεσμένος στο πάνελ μας λέει ότι τα μικρά ξενοδοχεία/ενοικιαζόμενα δωμάτια κλείνουν ή τώρα μετά τα νέα μέτρα θα αναγκαστούν να κλείσουν ή έστω να μην κόβουν απόδειξη (ακόμη κι όσοι έκοβαν). Αντιθέτως ευνοημένες οι αλυσίδες μεγάλων ξενοδοχείων, με αυξημένη κίνηση και αυξημένο κέρδος από το 2010 και μετά. Οι δημοσιογράφοι στο στούντιο κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και ρωτάνε στο όνομα του καταναλωτή: η αύξηση του ΦΠΑ θα μετακυλυθεί στους καταναλωτές; Καλεσμένος στούντιο: όχι, ο ιδιοκτήτης ξενοδόχος θα συμπιέσει το εργατικό κόστος. Από το 2010 και μετά ο μισθός των εργαζόμενων στον κλάδο έχει πέσει κατά 40 με 50%. Επίσης εντατικοποιείται η εργασία στον κλάδο, αυξάνονται ταυτόχρονα δηλαδή οι ώρες εργασίας.
Στεναγμός ανακούφισης στο πάνελ και συμπέρασμα: Ο απ’ έξω τουρισμός αυξάνεται και θα αυξηθεί (άνοδος στα all inclusive και στις μεγάλες μονάδες), ο εσωτερικός τουρισμός θα εξαφανιστεί (γιατί αν ταιριάζει κάτι με την εντατικοποίηση της εργασίας, αυτό είναι η αδυναμία ξεκούρασης ή διακοπών). Η εσωτερική υποτίμηση και η εντατικοποίηση θα αυξηθεί επίσης, μικρές επιχειρήσεις κλείνουν, οι αλυσίδες θα γνωρίσουν κ άλλη άνθηση.
Με άλλα λόγια σκοτωθείτε εσείς να δουλεύετε για να αυξηθεί το περιθώριο κέρδους των άλλων (ή όπως έγραφε ο Ιωακείμογλου, ιδού το επίδικο της διαπραγμάτευσης).
Στεναγμός ανακούφισης στο πάνελ: Η βαριά βιομηχανία της χώρας αντέχει. Όσο για τους εργαζόμενους ας το αφήσουμε για τώρα. Δεν είναι αυτοί το θέμα μας.
*
εδώ θα έμπαινε τουίτ παπαδημούλη, αλλά εντάξει κρίμα είναι ο άνθρωπος. Ξεφτιλίζεται τόσο πολύ μόνος του.
*
Ρεαλισμός. Οι διατάξεις που διευκολύνουν τις τράπεζες στον πλειστηριασμό είναι προαπαιτούμενα. Μα και τι θέλετε, να καταστραφούμε ακαριαία; Έτσι κι αλλιώς, δεσμεύτηκε ο κύριος πρωθυπουργός, θα την προστατεύσει την α’ κατοικία. Και άλλωστε καούρα έχουν οι τράπεζες να πάρουν τα σπίτια του κοσμάκη στον Κορυδαλλό, το Βύρωνα και τα Πατήσια. Τι να τα κάνουν;
Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο πλειστηριασμός είναι απλά μία μέθοδος για να εξασφαλιστεί η προθυμία, η εργατικότητα και η εξάλειψη των υπερβολικών απαιτήσεων του εργαζόμενου και άνεργου πληθυσμού. Χρειάζονται μερικές ιδιαίτερες προϋποθέσεις για να εργαστεί κανείς για 200 ευρώ δέκα ώρες. Στα πλαίσια του ρεαλισμού θα επανεξετάσουμε τα εργασιακά δικαιώματα και την ιδεοληψία της ιδιοκατοίκησης.
Η Ελλάδα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική.
*
Ας είμαστε ρεαλιστές και ας κανιβαλίσουμε τους εσωκομματικούς αντιπάλους. Ας μην αναλάβουμε την ευθύνη που δεν είχαμε εναλλακτικό σχέδιο. Ας μην αναλάβουμε την ευθύνη να φτιάξουμε εναλλακτικό σχέδιο. Το σχέδιο είναι πάντα ένα και εμπεριέχεται στο εσωτερικό ενός ιδιότυπου φαύλου κύκλου. Παλεύουμε για να φτάσουμε στον κυβερνητισμό, ο οποίος μας τροφοδοτεί για να συνεχίσουμε να είμαστε κυβερνητικοί, με τρόπο ώστε ο τελικός στόχος να είναι η παραμονή στην κυβέρνηση.
*
Ας είμαστε ρεαλιστές. Πάντα υπάρχουν περιθώρια άσκησης αριστερής πολιτικής εφαρμόζοντας μνημόνιο. Δεν είναι άραγε ο Πανούσης προοδευτικός εγκληματολόγος; Δεν είναι άραγε εφικτή η περαιτέρω φτωχοποίηση του πληθυσμού χωρίς καταστολή; Δεν είναι άραγε εφικτή η αναμόρφωση του δημοσίου αν εκποιηθεί η περιουσία του; Δεν είναι άραγε εφικτή η κοινωνική πολιτική αν είναι ανασφάλιστοι και άνεργοι οι νέοι άνθρωποι;
Ας είμαστε ρεαλιστές και ας υιοθετήσουμε ένα νέο τρόπο σκέψης, ο οποίος συναντιέται τελευταία πολύ συχνά στις δυτικές χώρες. Όποιος εξαθλιώνεται, δεν προσμετράται στις στατιστικές και στους δείκτες. Αν αφαιρέσουμε τώρα ένα 20% από την εξίσωση – ας ζήσουνε σε σλαμς, ας βυθιστούν σε χρέη, ας τους διαγράψουμε κάθε μελλοντικό ενδεχόμενο ζωής – τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα. Όσο προχωράμε θα αφαιρούμε ένα ποσοστό πληθυσμού από την εξίσωση. Το ξανάπαμε: επειδή υπάρχουν αυτοί «είναι απαραίτητο να διαλυθεί ολόκληρη η χώρα;».
*
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Τι κάνει την αριστερά, αριστερά; Η δυνατότητα να κυβερνά εφαρμόζοντας οποιαδήποτε πολιτική τύχει. Η δυνατότητα ελιγμού. Η μη προσκόλληση στις ιδεοληψίες. Από το πρόγραμμα για την ανθρωπιστική κρίση μέχρι τους πλειστηριασμούς πόση απόσταση χρειάζεται να διανυθεί; Όση απόσταση πιάνει ο χρόνος που χρειάζεται για να πεις την πιο διαβολική φράση: το μη χείρον βέλτιστον.
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Η αριστερά που επιλέγει να κυβερνήσει τώρα, δεν προετοιμάζει άλλες λύσεις, δεν σκέφτεται άλλα πράγματα, δεν κερδίζει χρόνο. Το ξεκαθάρισε ο Βούτσης. Η αριστερά που επιλέγει τώρα να κυβερνήσει θέλει να εφαρμόσει το πρόγραμμα.
Η φράση «δεν υπάρχει εναλλακτική» δεν είναι μια κουβέντα που προκύπτει από τη ζυγισμένη ανάλυση των σημερινών συνθηκών. Είναι μια ολόκληρη οπτική να αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Η φράση «δεν υπάρχει εναλλακτική» είναι εντέλει μια δήλωση που υπαινίσσεται τις λέξεις κλειδιά: ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ.
*
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Η Μέρκελ με τη μεγαλύτερη ψυχραιμία του κόσμου και με παντελή απουσία υποκρισίας λέει κοιτώντας την μικρή παλαιστίνια: «κάποιοι θα γυρίσουν πίσω. Δεν θα τα καταφέρουμε αν λέμε ελάτε σε όλους.». Το κοριτσάκι από την Παλαιστίνη λέει ότι έχει όνειρα όπως όλοι. Η ηγέτης του δυτικού κόσμου της απαντάει ότι η δική της ευημερία υπερτερεί. Το δικό της δικαίωμα στη ζωή είναι ανώτερο. Της απαντάει ότι καλώς ή κακώς το μικρό κορίτσι πρέπει να επιστρέψει να πεθάνει στην Παλαιστίνη. Εδώ υπάρχει μια λογική και σε αυτή δεν χωράει το κορίτσι.
Βρίσκω τη σκηνή αυτή από τις σημαντικότερες σκηνές που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Η ειλικρίνεια απ’ όλες τις πλευρές έφτασε τα ανώτερα όριά της. Η Μέρκελ δεν παρίστανε καν τη λυπημένη, δεν χρειαζόταν, το κοινό της δεν την είχε ανάγκη. Η στάση της είναι προϊόν υπολογισμού, πολιτικής επιλογής και εντέλει ρεαλισμού. Η πλευρά Μέρκελ δεν θα τα καταφέρει αν έρθουν όλοι εδώ, στην Ευρώπη.
*
Καλούμαστε να είμαστε ρεαλιστές.
Σκέφτομαι το δευτερόλεπτο που η Μέρκελ πλησιάζει το κορίτσι. Το παιδί βγάζει ένα μαχαίρι και το κρατάει στο λαιμό της γερμανίδας. Χωρίς κραυγές, συναισθηματισμούς ή επικλήσεις σε κάποια μεγάλη δύναμη, σε κάποιο ιδανικό. Με σκέτο ρεαλισμό σκέφτομαι το κοριτσάκι να λέει: «Καταλαβαίνω τη θέση σας. Με αυτή την πολιτική σας επιλογή, με αυτή την ταξική – αν θέλετε – επίθεση που εξαπολύετε, είναι γεγονός ότι δεν θα τα καταφέρουμε όλοι».
Ο ρεαλισμός φυσικά και υπάρχει, απλά δεν είναι ίδιος για όλους. Η κάθε πλευρά έχει το δικό της ρεαλισμό, τη δική της επιβίωση να κοιτάξει.
Ο μπάτσος που θα έρθει να πετάξει από το σπίτι του έναν άνθρωπο υπηρετεί έναν ρεαλισμό. Κι έναν άλλο ρεαλισμό υπηρετούμε εμείς που θα επιχειρήσουμε να ματαιώσουμε μια τέτοια ενέργεια ωμής βίας (όπως την ερμηνεύουμε εμείς φυσικά).
Το αφεντικό που απλώνει το χέρι του για να το φιλήσουμε, θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπο με το δικό μας ρεαλισμό, έναν ρεαλισμό που δαγκώνει.
Με άλλα λόγια, αν ο κυνισμός (ή έστω ο ρεαλισμός) της Λυμπεράκη επιτάσσει να λέει ότι ας μην αφήσουμε το ενδεχόμενο των πλειστηριασμών να σταματήσουν την υλοποίηση της συμφωνίας, ο δικός μας ρεαλισμός (ή έστω κυνισμός) επιτάσσει να λέμε ότι ας μην αφήσουμε το ενδεχόμενο υλοποίησης της συμφωνίας να σταματήσει την επιβίωσή μας.
*
Δεν μας ζητάνε απλά να είμαστε ρεαλιστές. Μας ζητάνε να συναινέσουμε στην εξαθλίωσή μας, προκειμένου να εξασφαλίσουν λίγο περιθώριο κέρδους ακόμη. Δεν μας ζητάνε απλά να είμαστε ρεαλιστές. Μας ζητάνε να πούμε την δομική αναπροσαρμογή ρυθμίσεις που κρύβουν και αναπτυξιακές πλευρές, προκειμένου να γίνουμε τα υποκείμενα μιας αιώνια κολοβής ζωής χωρίς μέλλον.
*
Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς μιζέριες, χωρίς άσκοπη ανάλωση σε αυτά που χάθηκαν, ας ορίσουμε τον δικό μας ρεαλισμό και ας τον προετοιμάσουμε.

-------------
[πηγή]

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Ο άνθρωπος κουρέλι

Πέμπτη, Ιουλίου 10, 2014
Ο άνθρωπος κουρέλι
Τις προάλλες ήταν μια δύσκολη μέρα. Μια πληρωμή που άργησε κάπως, με έφερε ενώπιον διλημμάτων.  Τι να πληρώσει κανείς και τι να αφήσει. Τίποτα το πρωτότυπο ή το υπερβολικά δύσκολο. Λίγο όμως η ζέστη, λίγο η δυσκοιλιότητα του ΔΣΑ, λίγο η ανελαστικότητα της φορθνετ, λίγο το ότι πρέπει να προλάβεις τα πάντα, μην έχοντας κουράγιο ή χρήματα ούτε για τα μισά, ε σκας. Και κάπως έτσι γίνεσαι Χουλκ κι ας μην υπάρχει ακτίνα γάμμα τριγύρω σου.

Βέβαια, συνηθίσαμε τόσο καιρό τώρα. Έτσι, λίγες ανάσες, δυο γουλιές καφέ, μια πιο συνολική θέαση του κόσμου, η απειλή μιας κρίσης πανικού, τα βάζεις όλα μαζί στο μπλέντερ και σιγά σιγά ηρεμείς. Άλλωστε με την περίφημη κρίση, αν κάτι έχω μάθει είναι η διαχείριση. Διαχείριση ληξιπρόθεσμων οφειλών. Διαχείριση εξόδων. Διαχείριση επιθυμιών. Μετά από τέσσερα χρόνια τουλάχιστον έγινα εξπέρ σ’ αυτό. Να αφήνω ένα λογαριασμό να λήξει για να πληρωθεί ένας άλλος χωρίς να αγχώνομαι. Να μετακινώ τα ίδια λεφτά γύρω γύρω κλείνοντας τρύπες ή μεταφέροντας το χρηματοδοτικό κενό από το ένα σημείο στο άλλο. Να μην ανοίγω καν το φάκελο. Αυτή η διαχείριση όμως δεν δημιουργεί ηρεμία ή νοικοκυριό. Δημιουργεί μόνο αγχωμένους δρομείς, δρομείς που μονίμως τρέχουν και αγωνίζονται σε έναν αγώνα χωρίς τέρμα, κίνητρο ή σκοπό.

Βλέπω τους φίλους που κάνουν πάνω κάτω το ίδιο πράγμα. Επιλέγουν πόσες μέρες θα μείνουν χωρίς ιντερνετ. Αν θα χρωστάνε στην τράπεζα ή αν δε θα βγουν για δυο και τρεις βδομάδες καθόλου. Αν θα περιοριστούν στον καφέ ή αν θα βάλουν βενζίνη. Για την εφορία δεν το συζητάμε καν. Πρόκειται για μια δημιουργική λογιστική μόνο που σε αυτή την περίπτωση υπάρχει πραγματικό διακύβευμα, ανάγκη και συνέπειες.

Έχουμε κάνει το ζόρι τρόπο ζωής και μόνιμο σύντροφο. Φυσικά η αξιοπρέπειά μας δεν κρίνεται από το αν ζοριζόμαστε ή γκρινιάζουμε για τα λεφτά. Οι ίδιοι φίλοι, που ασφυκτιούν από τα ποσά, που μέχρι και το ATM αδυνατεί να δώσει, αγωνίζονται, τρέχουν σε συλλογικότητες και οργανώσεις, ψάχνουν τρόπους και αρνούνται να δεχτούν εκβιαστικές ή υποτιμητικές προτάσεις. Αλλά η πίεση που ασκεί ο οικονομικός παράγοντας είναι πλέον αφόρητη. Δεν ζούμε για να διαχειριζόμαστε τη δυσφορία ή τη δυσπραγία μας. Δεν ζούμε για να κάνουμε οικονομία. Η προκοπή δε θα έρθει από τον ακρωτηριασμό και την ψυχική εξουθένωση. Η ζωή δεν μπορεί να σε τραβάει διαρκώς σε ένα όριο, απαιτώντας να ανταπεξέλθεις χωρίς να έχεις απαιτήσεις, να συμμορφωθείς δηλαδή ή να βουλιάξεις.

Με άλλα λόγια, όσο και να ψάχνουμε εναλλακτικές λύσεις, όσο και να εφευρίσκουμε καθημερινές πρακτικές, όσο και να επιμένουμε να συμμετέχουμε σε άλλα μοντέλα παράπλευρης πραγματικότητας, η πίεση μεγαλώνει. Η στέρηση της δυνατότητας ενός ταξιδιού, η αγωνία να μην αρρωστήσεις, η διαχείριση του μπάτζετ για το βιβλιοπωλείο, η αναζήτηση δανεικών χτυπάνε στον πυρήνα της ζωής, την ίδια την προσωπική αξιοπρέπεια.

Εντωμεταξύ, την ίδια ώρα που παλεύεις με τα ραβασάκια των εταιρειών και τις επιθυμίες σου, η ήττα γενικεύεται. Πριν προλάβεις να ξεϊδρώσεις από το εισιτήριο του 1,40 χωρίς a/c, με χαρακτηριστική καθυστέρηση και τρομολαγνικά από μικροφώνου σχόλια, θα δεις τι συμβαίνει έξω από τον μικρό εαυτό. Την ίδια ώρα που κατεβαίνεις σε μια μικρή αλλά αξιοπρεπή πορεία, το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’ έχει ήδη περάσει. Μέχρι να βγάλεις ένα κείμενο ή να κάνεις ντους γυρνώντας από τη δουλειά, το Λιβάδι της Ηρακλειάς είναι ήδη sunbeachresortwhatever. Μέχρι να χωνέψεις το μέγεθος της αντιδραστικότητας των από πάνω, ο τόπος έχει μετατραπεί σε ολιγαρχία, τσιμεντένιο πεδίο μπράβων και τουριστικής δραστηριότητας.

Στην τηλεόραση η αριστερά παίζει σε απευθείας μετάδοση με τις εντυπώσεις της έννοιας «νομιμότητα». Η απίστευτη σημερινή ήττα έχει πολλές ρίζες, οι περισσότερες μάλλον βρίσκονται στα προηγούμενα χρόνια, τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Αλλά λίγα πράγματα πρέπει να είναι πιο εκνευριστικά από την λεκτική επαναστατικότητα (να μην τολμήσει η κυβέρνηση, η κυβέρνηση πέφτει, δεν πρόκειται να περάσει αυτό κλπ κλπ) που είναι σκέτες λέξεις κι ούτε καν πρόκες, αλλά τηλεοπτικά και κοινοβουλευτικά σχήματα. Στην τηλεόραση η αριστερά ζει στον κόσμο της αναμονής για τις εκλογές. Τίποτα δεν είναι αρκετά σημαντικό ή ακόμη χειρότερα όσο σημαντικό κι αν είναι, δεν ξέρουμε τί να κάνουμε για να απαντήσουμε σ’ αυτό πέρα από δελτία τύπου, ερωτήσεις και συμβολικές διαμαρτυρίες. Δεν λέω πως ξέρω εγώ ή άλλος τον τρόπο. Λέω πως η αριστερά εξακολουθεί να απολογείται, λες και δίνει εξετάσεις νομιμότητας, σ’ ένα ξεκάθαρα και απόλυτα αυταρχικό καθεστώς. Η αριστερά λες και απλά μπορεί να περιγράψει την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά τίποτα περισσότερο απ’ αυτό. Αλλά η φράση που αγαπώ και επανέρχεται στο μυαλό μου λέει :«Ό,τι απωθείται από την επιφάνεια επιστρέφει εκδικητικά στο εσωτερικό και τοκίζεται μέχρι την ημέρα της πτώχευσης». 

Κάπως έτσι, πληρούνται οι όροι για αυτό που παρατηρούμε καθημερινά. Μας βλέπω στο Μετρό, στις τράπεζες, στα σούπερ μάρκετ, στη στάση των λεωφορείων. Αγέλαστοι, αφηρημένοι, πανικόβλητοι, με μια οργή που μοιάζει με αγκύλωση. Άνθρωποι πολλαπλώς ηττημένοι. Ασφαλώς υπάρχουν χειρότερα δράματα αυτή τη στιγμή στον κόσμο, αλλά δεν μπορώ παρά να σταθώ στην εικόνα του ηλικιωμένου ανθρώπου που αφήνει αμήχανα μερικά από τα πράγματά που είχε επιλέξει στο ταμείο του σούπερ μάρκετ. Η φτώχεια δεν έχει αξιοπρέπεια όταν επιβάλλεται σαν φυσική καταστροφή την οποία πρέπει υπομονετικά να αποδεχτούμε.

Είμαστε άνθρωποι κουρέλια. Όχι γιατί τα παρατήσαμε, όχι γιατί δεν περνάμε ποτέ καλά και βουλιάζουμε στη μιζέρια. Όχι γιατί δεν γίνεται δήθεν τίποτα και παίζει το φασισταριό ανενόχλητο. Αλλά γιατί η ημέρα περνάει με υπολογισμούς και ιδέες για το τι ακόμη μπορούμε να κόψουμε. Είμαστε άνθρωποι κουρέλια γιατί το νομοσχέδιο για τις φυλακές περνάει έτσι και δεν πρόκειται για μια προσβολή προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά για την προσεχή πραγματικότητα κάποιων κρατουμένων. Είμαστε άνθρωποι κουρέλια γιατί μια σιδερένια πυγμή διαλύει όλα όσα έχουν σημασία. Απ’ τον Σμαραγδή μέχρι τους αιγιαλούς, απ’ την κατάσταση στα νοσοκομεία μέχρι τις κομμένες συντάξεις. Απ’ τα μονίμως εκβιαστικά διλήμματα του να πρέπει να δεχτείς να κάνεις τη μία ή την άλλη δουλειά ανασφάλιστος, κακοπληρωμένος, parttime, απλήρωτος μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών. Απ’ τις καταθλίψεις της επιστροφής στο πατρικό μέχρι τον Δαραβίγκα και τον Ταμήλο.

Είμαστε άνθρωποι κουρέλια γιατί όσο κι αν αντισταθήκαμε κι όσο κι αν συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε, όλα αυτά, συμβαίνουν τώρα, την ώρα της δικής μας ζωής.

Αρκετά χρόνια πριν, είχα διαβάσει ένα στίχο της Δημουλά και μου είχε φανεί ωραίος. «Να αντέχεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις». Σήμερα αυτή η φράση μου φαίνεται ό,τι πιο άθλιο και κομφορμιστικό μπορώ να ακούσω. Το ζήτημα είναι το αντίθετο της αντοχής. Το ζήτημα είναι να μην αντέξουμε την κοινωνική και προσωπική κατάσταση έκτακτης (αλλά μόνιμης) ανάγκης. Το ζήτημα εντέλει είναι ότι καλύτερα μια κατάρρευση ή μια απίθανη οργή παρά ένα συνεχές λαχανιασμένο τρέξιμο πίσω από ένα αβίωτο κόσμο.

----------------------------
Πηγή: tovytio

(Προσπάθησα με κάποιο τρόπο -με υπογραμμίσεις, έντονη γραφή κ.λπ- να τονίσω λίγο κάποια μέρη του υπέροχου κειμένου από το Βυτίο, που για μένα έχουν μια ιδιαίτερη αξία. Δεν ξέρω αν κατάφερα κάτι ή αν έτσι μπερδεύω περισσότερο τον αναγνώστη. Σε κάθε περίπτωση, το κείμενο αυτό με εκφράζει πλήρως, γιατί την ίδια περίπου συναισθηματική φόρτιση νοιώθω καιρό τώρα και εγώ, τις ίδιες σκέψεις, ιδέες και απόψεις για το πολιτικό αδιέξοδο και την ανημπόρια της όποιας αριστεράς να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο και πράξη κλωθογυρίζουν μήνες τώρα στο μυαλό μου, χωρίς σταματημό. Σιγά - σιγά γινόμαστε όντως άνθρωποι κουρέλια, γιατί παρότι προσπαθούμε να μην βουλιάξουμε στη μιζέρια και την απαισιοδοξία, στο τέλος της ημέρας κάνοντας λογαριασμό, διαπιστώνουμε ότι πάλι κάτι χάσαμε και σήμερα, πάλι το πρόσημο είναι μείον! Ή όπως λέει το κείμενο:
"
γιατί όσο κι αν αντισταθήκαμε κι όσο κι αν συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε, όλα αυτά, συμβαίνουν τώρα, την ώρα της δικής μας ζωής."
Απ.Μωρ.)

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

τα ελληνικά αινίγματα

Τρίτη, Δεκεμβρίου 17, 2013
τα ελληνικά αινίγματα
- τί είναι αυτό που ανεβαίνει με τα πόδια και το κατεβάζουν με κουβέρτα* –

τί είναι αυτό στο οποίο ο Μάριος Ζ. συλλαμβάνεται και φυλακίζεται; / τί είναι αυτό στο οποίο πριν από πορεία, πάνω στις μηχανές της ομάδας Δ βλέπει κανείς κρεμασμένες σάκες; / τί είναι αυτό στο οποίο κρατούμενοι βασανίζονται με tazer και κρατούμενοι αυτοκτονούν πέφτοντας απ’ το μπαλκόνι; / τί είναι αυτό που έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης, κοντέινερ γεμάτα με ανθρώπους, που δεν επιτρέπεται να πάρουν αέρα, που τρώνε ξύλο κάθε τόσο, που βράζουν υπό τον αυγουστιάτικο ήλιο και την κρατική λαμαρίνα; / τί είναι αυτό που διώκει αναρχικούς ή συνδικαλιστές κυρίως εξαιτίας αυτής τους της επιλογής; / και τί είναι αυτό που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τα μέλη οργανισμών που ασχολούνται με την αξιοποίηση της «δημόσιας υπηρεσίας», τί είναι αυτό που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τον ειδικό διαχειριστή της Δημόσιας Τηλεόρασης; / τί είναι αυτό που το ίδιο το υπουργείο εργασίας του παρουσιάζει ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων να πληρώνονται με μόλις 10 ευρώ πάνω απ’ το όριο της φτώχειας που το ίδιο έχει καθορίσει; / τί είναι αυτό που ιδιωτικοποιεί το νερό; / τί είναι αυτό που χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες με δημόσιο χρήμα αγοράζουν δημόσιες τράπεζες, ΠΑΕ και οργανισμούς; / τί είναι αυτό που διαπομπεύει αλλοδαπές οροθετικές πόρνες, που τελικά δεν είναι αλλοδαπές, ούτε πόρνες, αλλά μόνο φτωχές οροθετικές γυναίκες; / τί είναι αυτό που νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου; / τί είναι αυτό που ο υπουργός του, λέει με ύφος γυμνασιάρχη του ’50 «εγώ είμαι ο προϊστάμενός σας» και απαιτεί άλλο ύφος απ’ τον συνομιλητή του; / τί είναι αυτό που βάζει καθαρίστριες στην κινητικότητα και μετά τους λέει ότι θα απολυθούν γιατί είναι χαμηλών προσόντων και μετά τους λέει να κάνουν επιχείρηση και να γίνουν εργολάβοι των εαυτών τους ως καθαριστριών; / τί είναι αυτό που εισβάλλει νύχτα σε σπίτια, που συλλέγει βίαια και μαζικά DNA, που τα σώματα ασφαλείας προστατεύουν μόνιμα τις επενδύσεις του εθνικού εργολάβου; / τί είναι αυτό που χρηματοδοτεί ή ενισχύει ή βοηθάει στην ανάδυση νεοναζιστικών οργανώσεων; / τί είναι αυτό που οι γυναίκες των υπουργών κάνουν δουλίτσες με το κράτος, τα παιδιά των υπουργών κληρονομούν τα έδρανα και οι επιχειρήσεις στελεχώνονται εναλλάξ από πρώην ή μελλοντικά στελέχη των κομμάτων; / τί είναι αυτό που μια ελίτ μπορεί να αυξάνει διαρκώς την απόστασή της από τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια; / τί είναι αυτό που ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός παίρνει τις βασικές θέσεις στα υπουργεία;

τί είναι αυτό που κανονικοποιεί την φτώχεια και την εξαλθλίωση; / τί είναι αυτό που καθιερώνει ξανά το φαντασιακό του σκλάβου, του ανθρώπου χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά, του ανθρώπου που είναι ικανοποιημένος με μια επισφαλή κακοπληρωμένη θέση χωρίς κανένα δικαίωμα; / τί είναι αυτό που έχει ως στόχο τη δημιουργία πολλών διάσπαρτων Ειδικών Οικονομικών Ζωνών;

Δεν θα πω ο ελληνικός φασισμός, γιατί τότε θα περιμέναμε να δούμε μπότες, στολές, λόγια και χαιρετισμούς ανάλογα των αβγών. Το σημερινό ελληνικό κράτος δεν χαιρετάει ναζιστικά, ούτε παρελαύνει στις κεντρικές λεωφόρους με τανκς. Όπως έχει ξαναγίνει σ’ αυτόν τον τόπο, το ελληνικό κράτος όταν γλιστράει προς το φασισμό είναι λίγο πιο γελοίο, λίγο πιο γκροτέσκο ή γραφικό, λίγο πιο κάφρικο, λίγο πιο αρπακολατζίδικο απ’ ότι θα το έφτιαχνε η φαντασία μας.

Αλλά όπως αναφέρει για παράδειγμα ο Γκαλεάνο, ναζισμός δεν ήταν μόνο τα όπλα, οι βόμβες, οι παρελάσεις και οι λόγοι του Χίτλερ. Ο Γκαλεάνο λέει ότι ο ναζιστικός εφιάλτης δεν θα υπήρξε αν δεν υπήρχαν οι φίλοι του. Η Στάνταρντ Όιλ, ο Χένρι Φορντ, η IBM, το ίδρυμα Ροκφέλερ, η Deutsche Bank, η IGFarben (μετέπειτα Bayer), οι Siemens, Bosch, οι ελβετικές τράπεζες και πάει λέγοντας.

Συνεπώς το αίνιγμα έχει τεθεί και ο καθένας δίνει την απάντησή του. Τί είναι αυτό που ζούμε;

*(η ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας, τα σώματα ασφαλείας και η ποίηση) Ρένα Χατζηδάκη, Κατάσταση Πολιορκίας

----------------------
Πηγή:tovytio

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

κομμάτια ενός μέλλοντος που έρχεται από παλιά

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 11, 2013
[ποστίδιο αποτελούμενο από τέσσερα αστεία και μία πρόταση]

αστείο Ι (προτάσεις για την παιδεία)
Δυστυχώς το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού πανεπιστημίου ναυάγησε. Το πανεπιστήμιο είναι και πολυδάπανο και συνιστά όχημα προς την ανεργία. Η τελευταία κρίση στο ελληνικό πανεπιστήμιο με επίκεντρο το ζήτημα των διοικητικών υπαλλήλων είναι απλώς ένα σύμπτωμα της ασθένειας. Δυστυχώς, όμως, η κρίση δεν φαίνεται να μας κάνει να θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Είμαστε μια χώρα στην οποία η υποκρισία υπεραφθονεί και η σχέση μας με τον ορθολογισμό αποδεικνύεται χαλαρή.
Αν θέλουμε, πάντως, να είμαστε ρεαλιστές οφείλουμε άμεσα να αλλάξουμε υπόδειγμα, καθώς δεν μπορούμε να συντηρούμε ένα τόσο μεγάλο, κατακερματισμένο και πολυδάπανο πανεπιστήμιο. Πρέπει λοιπόν να διαλέξουμε: ή θα αποφασίσουμε να βάλουμε δίδακτρα στη φοίτηση ώστε οι χρήστες να καλύπτουν ένα μέρος της δαπάνης που προορίζεται για αυτούς ή θα μειώσουμε σημαντικά τον αριθμό των εισακτέων μέσα από το κλείσιμο μεγάλου αριθμού σχολών ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Δεν μπορεί να θέλουμε ταυτόχρονα εκπαίδευση για όλους χωρίς ανταπόκριση στην αγορά εργασίας και αυτό να απαιτούμε να το πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
(Νίκος Μαραντζίδης , πηγή: Καθημερινή )

IMAG0388

(υπουργείο Εθνικής Παιδείας 1937, πηγή: ο Ελληνικός Φασισμός στον Μεσοπόλεμο – Σπουδές στο Γαλανόμαυρο, εκδ. antifa scripta)

αστείο ΙΙ (παρουσίαση ποιητικής συλλογής)

PC096589
(πηγή φωτ: αιχμή.γρ)

Ωραίο μου πλυντήριο νούμερο 4.382.
Ό,τι κρεμάστηκε σε περίπτερα, ό,τι ακούστηκε σε θέατρα βράχων και ό,τι βγήκε στο «έχει γούστο» ως αριστερός πολιτισμός βουτάει στη σκάφη και σαπουνίζει να ξεπλύνει την ποίηση του δελτίου ειδήσεων του Μέγκα. Ο Καββαδίας, τα μαλαματένια λόγια, το παραποιημένο βίντεο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου και τα σηκωμένα μανίκια του Μ. Καψή βράζουν στην ίδια κατσαρόλα, δημιουργώντας μια απίθανη σύγχυση. Ένας παρατηρητής θα αναρωτηθεί τί εννοούσε ο ίδιος του ο εαυτός όταν τραγούδαγε παλιά κάτι απ’ τους εικονιζόμενους ή ποιά υλικά συνέθεταν την κάποτε συγκίνησή του. Άλλος παρατηρητής απλά θα σηκώσει αδιάφορα τους ώμους.

αστείο ΙΙΙ (από την ίδια εκδήλωση)

PC096599
(πηγή φωτ: αιχμή.γρ)

Το μάτι πέφτει λίγο παραπέρα απ’ τον πρωθυπουργό. Στο ίδιο ή διπλανό τραπέζι αντιμνημονιακός δημοσιογράφος και ο άνθρωπος που διαπόμπευσε αλλοδαπές πόρνες, που έσωσε την ελληνική οικογένεια, που έβαλε το πρώτο λιθαράκι στην κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος  (ο άνθρωπος δηλαδή που προετοίμασε το δρόμο).

αστείο IV (παρουσίαση πολιτικής κίνησης)

17_0709129546.1386629428
(πηγή: PressProject)

Το νέο, το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό συνοψίζονται σε αυτά τα πρόσωπα (άντε και στου Πρωτόπαππα που βρισκόταν επίσης εκεί). Ο αντικομφορμιστής και ο μετριοπαθής (που εκτός των άλλων ξέπλυναν επιτυχημένα τον Βορίδη) και βέβαια ο μέγας μεταρρυθμιστής, ο άνθρωπος που θα μας οργάνωνε. Αλίμονο όμως εμείς αποδειχτήκαμε ανατολίτες, βάρβαροι, χωριάτες, λαϊκιστές.


και κάτι πραγματικά ενδιαφέρον


IMAG0389ένα βιβλίο, που προσφέρει αφενός ιστορικά ντοκουμέντα, αφετέρου (ή κυρίως) οπτική, προοπτική, κατανόηση μιας διαδρομής. Κατάδυση στην ιστορία και (αναπόφευκτα) το παρόν του ελληνικού κράτους.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

“να σώσουμε τον Ράλλη και τον Φον Γιοσμά, τον μαυραγορίτη και τον δωσίλογο, το πρώην μέλος της ΕΟΝ και μετέπειτα μέλος της ναζιστικής ΕΣΠΟ, ακόμη και τον ταπεινό χωρικό των ταγμάτων ασφαλείας, να σώσουμε όλους αυτούς τους φονιάδες από την τεράστια συγκατάβαση των μεταγενέστερων, να τους ανακαλύψουμε ξανά ως κομμάτι της καπιταλιστικής ελληνικής κοινωνίας και των αντιθέσεών της, να τους αναδείξουμε ως λογικά, δολοφονικά, απολύτως εχθρικά και κατά καιρούς κυρίαρχα συμφέροντα και επιδιώξεις. Να μια δουλειά που δεν θα την κάνει κανείς πραγματικός πατριώτης για λογαριασμό μας. Να μια δουλειά για ανθέλληνες προλετάριους!”

------------------------------------------
Πηγή:tovytio

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.

Τρίτη, Οκτωβρίου 15, 2013

να συμμορφωθείς

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.Αφού ο Κεδίκογλου είπε ότι η κυβέρνηση τσάκισε το φασισμό, αφού ο Πρετεντέρης είπε ότι εξαρθρώθηκε η χ.α., τότε μάλλον πρέπει να νιώθουμε πιο ήρεμοι. Αφού ο Μιχελάκης είπε ότι έχουμε δημοκρατία και άρα δεν μπορούμε να βρίσκουμε αναλογίες σε περιόδους που η αντίδραση θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένη και νομιμοποιημένη, τότε μάλλον θα πρέπει να βάλουμε την εξάρθρωση (την ποιά;) των αβγών, τη μαρφίν και τις σκουριές στο ίδιο καλάθι. Εδώ έχουμε δημοκρατία, οπότε, το ερώτημα επανέρχεται: καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; Παρακαλώ απαντήστε με μια λέξη. Η λάθος απάντηση προκαλεί την αυτόματη κατάταξη στο στρατόπεδο των ακραίων και άρα υπόπτων και άρα καλύτερα να περάσετε μια βόλτα απ’ το τμήμα της γειτονιάς σας.
*
Έγραφε ο Ελεφάντης ότι ο φασισμός είναι μια ιδεολογία που επιδιώκει να επιβάλλει τις αρχές της παντού: (μεταξύ άλλων) την στρατιωτικοποίηση της εργασίας.
*
Οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν την εξίσωση αβγών – «ακροαριστεράς», χρησιμοποιώντας ως συνδετικό κρίκο τη «βία», λέγοντας πως το αντιμνημονιακό πνεύμα έφερε το φασισμό, είναι και αυτοί που συνεργάζονται με ρατσιστές και ακροδεξιούς (μιλάω για μεγάλο μέρος της ΝΔ) προκειμένου να λειτουργήσει το μνημόνιο. Ο Μπίστης έσταζε μέλι στο προταγκον.γρ για τον Βορίδη (αυτόν που δήλωνε κραδαίνοντας το ρόπαλο: βία στη βία των μαρξιστών) λέγοντας ότι ως προς το μεταναστευτικό διαφέρουν κάπως οι απόψεις τους, αλλά οκ ας μην είμαστε πλεονέκτες.
Η διαφωνία της κεντροαριστεράς με την ακροδεξιά ως προς το μεταναστευτικό ευτυχώς μετά από ώριμες πολιτικές συζητήσεις, νηφάλιο διάλογο και συναινετική διάθεση κατέληξε ευτυχώς σε ένα συμβιβασμό και γέννησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γεγονός που μας γεμίζει περηφάνια για τον πολιτικό πολιτισμό του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Κατά τ’ άλλα, ο Μπίστης και οι λοιποί κεντροαριστεροί θεωρούν ότι οι αντιμνημονιακές διαμαρτυρίες έφεραν το φασισμό. Απ’ τις μούτζες στην εμπορία όπλων. Λογικότατο.
Περίπου σα να λέμε ότι οι σπαρτακιστές έφεραν τον Χίτλερ με τις τρελές ιδέες τους ή ότι οι αναρχικοί είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου γιατί μισούσαν τους μπάτσους.
*
Έτσι οι περίφημοι κεντροαριστεροί υπογράφουν το ένα μετά το άλλο ασαφές και αόριστο κείμενο, με επικλήσεις στην επικείμενη ανάπτυξη. Ποτέ δε μας λένε όμως τί εννοούν όταν λένε ανάπτυξη.
Γιατί σκέφτομαι ότι η ανάπτυξη την εποχή των μνημονίων δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά στρατιωτικοποίηση της εργασίας. Με άλλα λόγια, ελαστική ή εκ περιτροπής απασχόληση, εξαφανισμένες αποζημιώσεις, κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, πολιτικές επιστρατεύσεις, εξορύξεις χρυσού, απευθείας αναθέσεις και άνθιση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας η οποία συνοψίζεται σε επιχειρηματίες τύπου Μελισσανίδη. Υπ’ αυτή την έννοια τα έργα των αβγών στο Πέραμα ή στα κατά τόπους γραφεία ευρέσεως εργασίας (και αλλού*) καθιστούν τα αβγά ένα ολοκληρωτικά μνημονιακό κόμμα.
*
Αλλά η μνημονιακή Ελλάδα, η Ελλάδα μετά το Καστελόριζο, που θα έλεγε κι ο ολντ, είναι κυρίως η ιστορίας μιας αλλαγής παραδείγματος ή καλύτερα ανθρωπότυπου. Δηλαδή η στρατιωτικοποίηση της εργασίας, το κατεξοχήν μνημονιακό κατόρθωμα, κατά τη γνώμη μου δεν έχει να κάνει με κάποια απόπειρα συσσώρευσης κεφαλαίου ή ασφάλισης περαιτέρω κερδών. Έχει να κάνει με μια νέα υποταγή, η οποία παίρνει τη μορφή της πίστης σε ένα συλλογικό φαντασιακό που ως ευτυχία εννοεί την ανασφάλιστη εργασία με 360€ χωρίς ωράριο. Το δικαίωμα στην απεργία αυτοκαταργείται , ενώ το δικαίωμα της καταστολής περιλαμβάνει πια μια νέα τεράστια γκάμα, από τις προληπτικές προσαγωγές μέχρι το ξεχείλωμα του όρου τρομοκρατία.
*
Με άλλα λόγια όχι μόνο δεν υπάρχει πια κοινωνία, αλλά ούτε καν τα ίδια τα άτομα που την απαρτίζουν. (Και) αυτό το νόημα έχουν οι επιθέσεις των ένστολων στα Εξάρχεια. Όχι μόνο δεν επιτρέπεται η διαφορετική κουλτούρα, η αμφισβήτηση του κυρίαρχου παραδείγματος, αλλά θα καταστέλλονται σκληρά τόσο οι καθεαυτό πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, όσο και οι ίδιες σου οι βόλτες, τα στέκια, η καθημερινή συνύπαρξη και οι καταλήψεις άχρηστων και άδειων κτιρίων. (Η δήλωση: καλύτερα άχρηστα και έρημα, παρά γεμάτα από εκείνη τη ζωή που εμπεριέχει την πιο ουσιαστική κριτική στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, οι οποίες πλέον θα ρυθμίζουν και τις πιο λεπτές πτυχές της επιβίωσης).
Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.
*
Υπ’ αυτή την έννοια, καθετί που σε πρώτη σκέψη μπορεί να μην είναι επαναστατικό, αλλά εντέλει δυναμιτίζει τη συλλογική κατάθλιψη ή την τυφλή πίστη στον κομφορμισμό και την κορεκτίλα, μπορεί υπό προϋποθέσεις (και κάποιο αλκοόλ ίσως) να προκαλέσει συγκίνηση.
Ο τύπος που ράβει κοστούμια από άμφια και παίζει κλαρίνο στην πλατεία Εξαρχείων υπαινίσσεται (ερήμην του πιθανώς και άρα ακόμη πιο ειλικρινώς) ότι το να είσαι περίεργος, ανάποδος και έξω απ’ τις περιγραφές του αποδεκτού με βάση τον Πάγκαλο ή την Τριανταφύλλου, είναι πια μια προσωπική υποχρέωση που κι αν κάποτε στοιχίζει ακριβά, προκαλεί κύματα ανυπολόγιστης ψυχικής γαλήνης.
Κάνοντας ένα μικρό (ή μεγάλο) λογικό άλμα, σκέφτομαι ότι το να αντιστέκεσαι με όποιον τρόπο μπορείς στη λογική του There is no alternative, στο δεν γίνεται τίποτα, όλα είναι προαποφασισμένα (κατά το η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού που σου υποδεικνύουν οι άλλοι, ποιοί άλλοι; αυτοί που κοιτάζουν ανέμελοι την εξουθένωσή σου, βάζοντας συνήθως και κάτι στην άκρη) είναι μια σπουδαία, παρηγορητική και γενναιόδωρη πράξη. Το να αμφισβητείς τη νέα ελλάδα, όπως μπορείς, αποδεικνύεται η πιο σπουδαία ποίηση της εποχής μας, η πιο υψηλή δημιουργία, αυτό που μετατρέπει την αναξιοπρέπεια σε γενναιότητα και τον καθημερινό ζόφο σε ζωή.

---------------------
Πηγή:tovytio

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

στην υγειά σου άρχοντα ή ποιος εξέθρεψε τον φασισμό στον τόπο μας

Πέμπτη, Οκτωβρίου 10, 2013
Η λέξη λοιπόν είναι απελπισία. Αλλά αυτή είναι μια μονόχνοτη, υπεραπλουστευτική, εσωστρεφής οπτική του κόσμου. (Εσωστρεφής: να μια λέξη που μας έμαθε η πασοκαρία, τα χρόνια εκεί γύρω στο 2000, που το πρόβλημα των κυβερνήσεων συνοψιζόταν στο ότι ήταν πολύ εσωστρεφείς). Ας κοιτάξουμε λοιπόν για λίγο, όχι το δρόμο και τους διπλανούς μας, αλλά την περίφημη οθόνη που φωλιάζει στα σαλόνια όλης της χώρας. Εκεί, η λέξη δεν είναι απελπισία. Εκεί, η λέξη είναι ξεφτίλα.
Έχουμε κουραστεί να διαβάζουμε και να ακούμε ότι για τα όσα συμβαίνουν σήμερα (Τί συμβαίνει σήμερα: ΠΑΣΟΚΝΔ: έξαρση της βίας – έτσι γενικά και αόριστα), φταίει η πλατεία Συντάγματος, οι αγανακτισμένοι, η κουλτούρα της ανομίας (ότι δηλαδή οι άνθρωποι που δεν ξέρουν πως λέγεται ο Krugman, μελετούν Durkheim). Έχουμε κουραστεί να ακούμε πως ανομία είναι το διπλοπαρκάρισμα, ότι δεν κόψαμε απόδειξη ή ότι μιλήσαμε στον ενικό στο όργανο. Και όλα αυτά μάλιστα εμπίπτουν στην κουλτούρα της αριστεράς, της μεταπολίτευσης κλπ.
st
δύο ελληνικές σημαίες, μία προτομή, δύο κούπες με στάμπα φασιστικής οργάνωσης, ο τρυφερός δημοσιογράφος και ένας καλός κύριος από τη Γούβα
Αυτά όλα, λέει, εξέθρεψαν το τέρας. Αυτά έφεραν τον φασισμό στον τόπο μας. Οι μούντζες και τα γκράφιτι και η κλειστή Πανεπιστημίου από 20 άτομα. Δεν έφεραν τον φασισμό οι δημοσιογράφοι που φώναζαν τη Σκορδέλη μέρα παρά μέρα να μιλήσει για το «μεταναστευτικό πρόβλημα» και την «ασφυξία» του κέντρου. Δεν ήξεραν τι ήταν η Σκορδέλη, ήξεραν όμως ότι υπάρχει φοβερό μεταναστευτικό πρόβλημα και ότι οι κάτοικοι (οι ποιοί;) δεν αντέχουν άλλο. Δεν ήξεραν ότι τα ΜΑΤ και τα αβγά συνεργάζονται, βασανίζουν ντόπιους και μετανάστες, επιτρέπουν μαχαιρώματα κλπ. Ήξεραν όμως ότι οι κουκουλοφόροι καίνε τις περιουσίες του κοσμάκη. Δεν ήξεραν ότι εφοπλιστές (όπως λένε τα ίδια τους τα τωρινά δημοσιεύματα) χρηματοδοτούν τα αβγά. Ήξεραν όμως να μας παρουσιάζουν τα γκομενικά του τάδε αβγού και ήξεραν να κάνουν πολιτισμένο διάλογο στα τηλεπαράθυρα. Δεν ήξερε ο Ευαγγελάτος και ο Σρόιτερ ότι κλέβουν τους μετανάστες, ότι τους εκβιάζουν ή ότι είναι νταβατζήδες. Αλλά ήξεραν να κάνουν βόλτα με το Χρυσοχοΐδη και να λένε ότι τα παιδιά καθάρισαν την πλατεία. Δεν ήξεραν ότι έχουν όπλα. Ήξεραν μόνο ότι σε αυτούς τα αβγά φέρονταν με το σεις και με το σας. Αυτό αρκούσε.
karolos
μετριοπάθεια, πολιτισμένος διάλογος, γιορτή της δημοκρατίας.
Σημασία έχει ότι το φασισμό τον έφεραν οι πλατείες το ‘11. Δεν τον έφερε ας πούμε η αντιμεταναστευτική λύσσα, πχ. εκείνου του φοβερού κυβερνητικού στελέχους που μετά από επίθεση αβγών σε ένα κουρείο στο Μενίδι αν δεν κάνω λάθος, έκανε ερώτηση στον Υπουργό για να μάθει αν είναι νόμιμος και έχει χαρτιά ο χτυπημένος κουρέας. Ο φασισμός είναι αποτέλεσμα των κραυγών κατά του μνημονίου. Δεν τον έφερε ας πούμε η επιχειρηματική ευφυΐα της Μανωλάδας και αυτός που αλυσοδένει στη Σαλαμίνα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος και οι διαδηλωτές φταίνε προσωπικά για το ότι τα αβγά είναι βουλευτές. Τί κι αν στο Εφετείο πετούσαν πέτρες στους μετανάστες μαζί με τα ΜΑΤ; Τι κι αν στο Χυτήριο μας μιλούσαν για αλβανικές κωλοτρυπίδες; Τι κι αν έσπαγαν live πάγκους σε λαϊκές (με κίνητρα καθαρά εμπορικά, μην ξεχνιόμαστε); Όλα αυτά τα έκαναν επειδή τους το επέτρεπαν οι αγανακτισμένοι κι όχι επειδή ακόμη και τότε οι δημοσιογράφοι μιλούσαν για σοβαρή ΧΑ ή προσέφεραν συμβουλές ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι για να μην τους πιάνουν στο στόμα οι άλλοι. Όλα αυτά τα έκαναν τα αβγά εξαιτίας των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και όχι επειδή οι βουλευτές κάθονταν και έκαναν κουβεντούλα στα πάνελ, χαϊδεύονταν με τους μπάτσους που λίγα λεπτά νωρίτερα τραμπούκιζαν παρέα με τα αβγά ή αποδέχονταν ότι μπορεί να πέσει καμιά σφαλιάρα, δεν έγινε και τίποτα, δεν χρειάζεται άρση ασυλίας.
Ξεφτίλα είναι η λέξη. Κι ακόμη κι αυτή, η ξεφτίλα, δεν μπορεί να περιγράψει τον δημοσιογράφο που έχει το θράσος να ξεστομίσει «άδικο» παίρνοντας συνέντευξη απ’ τους γονείς του μαχαιρωμένου Φύσσα.
v
ο θρίαμβος της κοινής λογικής, ο μίστερ πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ελπίδα της συντηρητικής παράταξης
Ο δημοσιογράφος που χαριεντίστηκε με τον Βορίδη, (ξέρετε αυτόν τον ακτιβιστή της δεξιάς), ο άνθρωπος που έκανε τη χαλαρή κουβεντούλα με τον αρχηγό των αβγών, ψελλίζει τώρα πως είναι «άδικο».
Μπορεί να ζοριζόμαστε, να μας βγαίνει η κάθε μέρα απ’ τη μύτη, αλλά δεν ζούμε σε κάποιο μακρινό πλανήτη που αντί για οξυγόνο κυκλοφορεί το αέριο της λήθης. Τα θυμόμαστε όλα μια χαρά. Και ξέρουμε ότι ο φασισμός δεν είναι ένα άσχετο γεγονός, μια μόδα που ξεπήδησε απ’ το πουθενά, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας, την οποία τροφοδότησε για διαφορετικούς πιθανώς λόγους, αλλά πάντως τροφοδότησε συστηματικά η πολιτική και μιντιακή ελίτ (ελίτ να την κάνουν ο θεός και ο αλλάχ δηλαδή).
Γι’ αυτό αφήστε κατά μέρος τις αναλύσεις περί κουλτούρας και ανομίας, και κοιτάξτε να σβήσετε – αν γίνεται, αν μπορείτε – ότι προλαβαίνετε απ’ τα αρχεία σας. Μπας και κάποτε καταφέρετε να σας ξεχάσει η ιστορία.
------------------------
Πηγή:tovytio

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Όποιος ποθεί και αδρανεί θρέφει την πανούκλα

Τρίτη, Φεβρουαρίου 12, 2013
Μη μιλάς μη φωνάζεις. Δεν είναι το βασικό θέμα τα βασανιστήρια. Δεν είναι βασανιστήρια. Δεν είναι κακοποίηση. Δεν είναι βασικό θέμα η κακοποίηση. Μην κοιτάζεις τις φωτογραφίες. Μην κοιτάζεις τα βίντεο με τους αστυνομικούς διευθυντές. Μην κοιτάς τα ρολόγια. Μην κοιτάς τις φωτογραφίες. Μην μιλάς. Μη μιλάς μη φωνάζεις. Μην ακούς ότι κάπου σ’ ένα σχολείο πολύ κοντά σου έκοψαν τη μύτη ενός παιδιού χρυσαυγίτες. Μη διαβάζεις την είδηση. Μην μαθαίνεις τι γίνεται στα σχολεία. Μην φωνάζεις. Μην ακούς δηλώσεις. Μην ακούς τους γενικούς γραμματείς του υπουργείου να σου λένε ότι παίρνεις πάρα πολλά. Μην κοιτάς το ΑΤΜ. Μην ακούς το Λοβέρδο να λέει ότι οι φασίστες είναι ακτιβιστές και όχι φασίστες. Μην διαβάζεις τα άρθρα για τις προθέσεις της κυβέρνησης σχετικά με τις απεργίες. Μην λείπεις και δεν πάρεις το χαρτί της επίταξης. Μην φωνάζεις μη μιλάς. Μην πας στο αμαξοστάσιο. Μην πας στο λιμάνι. Έστω, πήγαινε, αλλά φύγε. Μην κοιτάς τις φωτογραφίες με τον κόσμο να απλώνει τα χέρια. Μην κοιτάς τριγύρω. Μην κοιτάς τις στατιστικές. Μην ακούς τίποτα, δεν χρειάζεται, όλα πάνε καλά. Μη φωνάζεις. Μη μιλάς. Τώρα περιμένουμε. Υπομονή, σε τρία χρόνια έχει εκλογές.
-//-
Σ’ ένα πάνελ λένε ότι παραχαϊδέψαμε τα παιδιά, ότι υπάρχει νεολαγνεία. Στο ίδιο πάνελ ο ηθοποιός και καθηγητής Λιγνάδης λέει ότι δεν βλέπει τα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους. Εκεί, ο καθηγητής Πανούσης αποτελεί σκιά του εαυτού του και ένας τηλεπαρουσιαστής παρέα με μια τηλεκριτικό κάνουν μαθήματα ηθικής, δυσφορώντας που ένα κομμάτι του κόσμου θεώρησε σημαντικό ζήτημα τα βασανιστήρια. Η αριστερή εκπροσώπηση στο ίδιο πάνελ, αναλύει με στιλ «πόσο απλό όπλο είναι το καλάσνικοφ».
-//-
Σε 5:22, με πολύ απλό τρόπο, πως ο «μεταρρυθμισμός» συναντά στη γωνία τον φασισμό και κλείνει ραντεβού για το εγγύς μέλλον. Πρώτα διαλύουμε την κοινωνικές δομές, μετά διαπομπεύουμε τους περιθωριακούς και τελικά βγάζουμε το καπέλο στον ακτιβισμό στις γειτονιές. Η σοσιαλδημοκρατία στα καλύτερά της.
-//-
Έχω την εντύπωση ότι η αριστερά (γενικεύοντας μιλάω) προχωράει με την εξής σκέψη. Περιμένουμε δηλώσεις, αναζητούμε αφορισμούς, εκδηλώσεις αυταρχισμού της αστυνομίας για να «αποκαλύψουμε» αυτούς που μοιάζουν να κλείνουν το μάτι στο φασισμό. Στεκόμαστε σε μια γωνία και μόλις τους εντοπίζουμε (δεν είναι δα και δύσκολο πια), λέμε να, «αυτό είναι φασιστικό». Καθισμένοι μερικά χιλιόμετρα πίσω απ’ το σημείο που βρίσκεται η κοινωνία, θεωρούμε ότι προκαλούμε συντριπτικά χτυπήματα, τονίζοντας ότι ο ένας ή ο άλλος είπε κάτι φιλοναζιστικό ή υιοθέτησε μια ακροδεξιά θέση.
Μα δεν κρύβεται κανείς. Δεν προσπαθεί κανείς να κρύψει κάτι. Δεν βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να ξετρυπώσουμε τους φασίστες. Βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να αποδεχτούμε ότι εδώ και τώρα, σήμερα, υπάρχουν φασίστες (και μάλιστα αρκετοί) και κάπως πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Ο φασισμός αυτή τη στιγμή αποτελεί κοινωνικό ρεύμα (μικρό ή μεγάλο, δεν ξέρω), όχι παράτα των συμβούλων του πρωθυπουργού για να αντιμετωπίζεται με δηκτικές αναρτήσεις.
-//-
Το να παίρνεις ως αριστερό (ή «αριστερό», ότι θεωρεί ο καθένας) κόμμα ένα υψηλό ποσοστό είναι μια επιτυχία. Τουλάχιστον με εκλογικούς όρους. Αλλά αυτή η επιτυχία, έτυχε σε ένα περιβάλλον και μια συνθήκη τέτοια σαν τη σημερινή. Πράγμα που σημαίνει, ότι είτε το ήθελε είτε ότι, είτε ήταν προετοιμασμένος είτε όχι, ο σύριζα εκ των πραγμάτων έχει μια ευθύνη. Η ευθύνη του δυστυχώς, δεν είναι η κυβερνητική σταθερότητα ή η απόδειξη ότι είναι εξίσου έτοιμος με τους πασοκονεοδημοκράτες να κυβερνήσει. Η ευθύνη που του έλαχε είναι (όσο μπορεί) να αποτελέσει το ανάχωμα στην κοινωνική εξαθλίωση και τον φασισμό (που ετοιμάζεται να παρελάσει). Η ευθύνη του δεν είναι να μην κάνει γκάφες για να πηγαίνει καλά στις δημοσκοπήσεις, ούτε να μαζεύει τα στελέχη του. Η ευθύνη του δεν είναι να περιμένει τις εκλογές, όποτε γίνουν και όποτε αποφασίσει η μαύρη κυβέρνηση. Καλώς ή κακώς, έχει έρθει (εδώ και πολύ καιρό) η στιγμή που αν θέλει να λέγεται αριστερό κόμμα ο σύριζα, πρέπει να βάλει τέλος σ’ αυτό το αυταρχικό κρεσέντο. Τα ίδια ισχύουν και για το ΚΚ, ανεξαρτήτως ποσοστού. Η ευθύνη τους δεν είναι να κάνουν αντιπολίτευση. Η ευθύνη τους είναι να σταματήσουν άμεσα αυτή την κατηφόρα.
Δεν το περιμένουμε απ’ αυτούς, δεν το αναθέτουμε σ’ αυτούς, αλλά κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κριθούν γι’ αυτό.
-//-
Το να επαναλαμβάνουμε ότι η γσεε είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικη καταντάει εκνευριστικό. Δεν μπορείς να ζητάς εξηγήσεις απ’ αυτούς που σου λένε ότι στέκονται κάπου αλλού από σένα. Ή τους παρακάμπτεις ή σταματάς να γκρινιάζεις.
-//-
Η φωτογραφία του αρχιχρυσαύγουλου παρέα με τους Γερμανούς ναζί στην βουλή (αργότερα αυτοί οι ίδιοι συμμετείχαν στην πορεία για τα Ίμια), όπως και οι 100 και κάτι ψήφοι που πήρε η πρότασή τους στην εξεταστική, δείχνει πολύ περισσότερα απ’ όσα υποψιαζόμαστε για το πόσο γρήγορα γλιστράνε τα πράγματα προς την επιβεβαίωση του μοιραίου.
-//-
Το ότι εκτός απ’ τη μαυρίλα, κινούμαστε στον αστερισμό της γελοιότητας είναι επίσης γνωστό. Ο γιός του Βαρβιτσιώτη σοκάρεται επειδή οι 4 συλληφθέντες δεν είχαν πολιτικές – ιδεολογικές ανησυχίες (επειδή αυτός που είχε, έτυχε να συμφωνήσει απόλυτα με τον μπαμπά του). Γιοι και κόρες που κάθονται στην ίδια ακριβώς καρέκλα που κάθονταν κι οι επιτυχημένοι γονείς τους, αναρωτιούνται για την κατάληξη των παιδιών των βορίων προαστίων. Μιλάνε για μια γενιά που δεν έμαθε ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες και το λένε για τέσσερα παιδιά που πιθανότατα θα περάσουν χρόνια και χρόνια στη φυλακή. Γιατί αυτοί όταν λένε συνέπεια, εννοούν ότι θα συνεχίσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να ενισχύουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Γιατί αυτοί όταν λένε συνέπεια, εννοούν πώς δε θα χάσουν ποτέ τίποτα. Τα εξοχικά στη Μύκονο και στην Αράχοβα θα μείνουν πάντοτε δικά τους. Οι εκπομπές θα μείνουν πάντοτε δικές τους. Η ευθύνη για τη σωτηρία της πατρίδας θα μείνει πάντοτε δική τους.
-//-
Εκτός όλων των άλλων, συνηθίζουμε να ακούμε ειρωνείες για ανθρώπους που βασανίστηκαν ή σχολιάκια για την ποιότητα της δουλειάς της μάνα τους. Μείνετε μαζί μας. Αμέσως μετά, ακολουθεί η συζήτηση, για το αν ενοχλεί πραγματικά ο δημόσιος λιθοβολισμός των ζητιάνων που κατακλύζουν τα πεζοδρόμια της πόλης μας. Αφού πρώτα βέβαια προβλεφθεί ρητά σε διάταξη, δεν θα θέλαμε να συμβάλουμε στην διάχυτη ανομία.

Αλλά είπαμε, καμία έκπληξη. Το ζήτημα δεν είναι ότι αυτοί λένε τι πιστεύουν, αλλά ότι εμείς δεν στεκόμαστε ακόμη ξεκάθαρα απέναντί τους, παρά μόνο ασυνάρτητα και σπασμωδικά.

---------------------------
(Αντιγραφή από το το Βυτίο με τίτλο "όποιος ποθεί" )

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Και τι δεν ήταν - ''Μιλώντας για το Δεκέμβρη του 2008''

Σάββατο, Δεκεμβρίου 08, 2012
Σε μία συνάντηση αυτού του κύκλου σεμιναρίων άκουσα κάποιον να λέει ότι αν σταματήσεις να αφηγείσαι κάτι (πχ. μια συλλογικότητα ή για να το τραβήξω ένα γεγονός), αυτό θα σταματήσει να έχει υπόσταση.

Σήμερα ένα μέρος της επιστημονικής κοινότητας και το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου λόγου (δημοσιογράφοι και βουλευτές) επιχειρούν να ερμηνεύσουν ξανά όλους τους Δεκέμβρηδες της ιστορίας. Επιχειρούν μάλλον να τους αποδομήσουν παρά να τους εξηγήσουν, να τους απογυμνώσουν από οποιαδήποτε νόημα παρά να τους κατανοησουν.

Φέτος παρατηρήσαμε σε όλο της το μεγαλείο την προσπάθεια να δούμε πχ. το Δεκέμβρη του 2008 ως ένα μεγάλο πλιάτσικο ή μια επέλαση χουλιγκάνων που εξαπλώθηκε λίγο πέρα απ’ τα γραφικά Εξάρχεια. Δεν είναι περίεργο, ούτε πρωτοφανές να περιγράφει ο επίσημος λόγος τα γεγονότα με τέτοιο τρόπο που να τα καθιστά λιγότερο επικίνδυνα και περισσότερο γραφικά. Αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι περισσότερο ότι αυτή η οπτική στο Δεκέμβρη του 2008 προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο, αλλά ότι στηρίζεται απλά και μόνο σε μία ψύχραιμη, ορθολογική και αντικειμενική καταγραφή.

Κάπως έτσι, είπαμε να κάνουμε ένα βίντεο (ως αραχνιασμένη σχεδόν Χάι Λάιφ, μαζί δηλαδή με τον blackline και τον Αντώνη), στο οποίο κατά το δυνατό θα προσπαθήσουμε να αφηγηθούμε κάποιες πλευρές του Δεκέμβρη του 2008, όπως τις θυμόμαστε, τις ζήσαμε και όπως τις περιέγραψαν διάφοροι άλλοι που δεν κοίταζαν από μακριά, με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Αφήσαμε απ’ έξω συνειδητά, δηλώσεις πολιτικών, δημοσιογράφων και δικηγόρων, μιας και αυτά έχουν ειπωθεί και θα ειπωθούν αρκετές φορές ακόμη. Επίσης, νομίζω ότι όταν συγκεντρωνόμαστε στον επίσημο λόγο (σπορ στο οποίο προσωπικά εξασκούμαι με πάθος), κινδυνεύουμε να αναπαράγουμε απλώς εκείνη την ιδέα που λέει ότι πολιτική είναι να ψηφίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια, παρακολουθώντας στο μεσοδιάστημα τους ειδικούς να αποφασίζουν.

Το βίντεο συζητήθηκε, γυρίστηκε, μονταρίστηκε και παρασκευάστηκε από την πορεία της 17 Νοεμβρίου μέχρι τα ξημερώματα της 4 Δεκεμβρίου.

Με άλλα λόγια, άτσαλα, αντιφατικά, με όλα τα προβλήματα, επιμένουμε. Ας λέει ο καθηγητής ότι πρόκειται για την «επέτειο του τίποτα». Εμείς προτιμάμε να διαβάζουμε τα κείμενα των άβαταρς, των ψευδώνυμων και όσων επιμένουν να είναι παρόντες. Εμείς προτιμάμε να μιλάμε για το Δεκέμβρη του 2008. Προτιμάμε να αφηγούμαστε συλλογικά (σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες), όσο μπορούμε και όσο γίνεται, αυτά που είδαμε και σκεφτήκαμε ξενυχτώντας στο οδόστρωμα της Πανεπιστημίου.

-------------------------------------
Πηγή: tovytio

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

δεν ήμουν

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 15, 2012
Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτές τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.

Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.

Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.

Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.

Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.

Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.

Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.

Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολοκοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, οι μαύρες σου μαυρίζουν την ψυχή, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.

Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.

-----------------------------------
Πηγή: http://tovytio.wordpress.com

Εξαιρετικό κείμενο, λογοτεχνική περιγραφή της καθημερινότητάς μας...

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.